Mesmer Posted November 4, 2012 Share Posted November 4, 2012 (edited) Τελευταίο ταξίδι «Πόσο μ’ αγαπάς;», την είχα ρωτήσει. Καθόμασταν σε ένα από τα σφαιρικά, γυάλινα μπαλκόνια του αερόπλοιου, με τα πόδια μας να κρέμονται σχεδόν δέκα χιλιόμετρα πάνω από τη γη, εκεί που αέρας ήταν καθαρός. Ήταν βράδυ και το καφετί, θανατερό νέφος που σκέπαζε την επιφάνεια του πλανήτη φαινόταν μόνο σαν μια απόκοσμη αχλή. Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε για μια στιγμή στα μάτια. Ύστερα, το βλέμμα της χάθηκε ξανά στο σκοτεινό ουρανό. «Γιατί να έχει η αγάπη μέτρο;», ρώτησε κι ίσως ήταν η πιο γλυκιά ρητορική ερώτηση που είχα ακούσει. «Γιατί να μην είναι σαν την ταχύτητα του φωτός: ένα όριο που δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεραστεί». «Λες τα πιο όμορφα πράγμα, που δεν μπορώ να καταλάβω», είπα κι έσφιξα το χέρι της μέσα στο δικό μου. «Γι’ αυτό θα πήγαινα παντού μαζί σου. Ακόμα και σε κείνον με το πρόστυχο όνομα, τον Γαμουνίδη». Γέλασε δυνατά. Δεν ήμουν σίγουρος γιατί, αλλά μου ήταν τόσο ευχάριστο να ακούω το γέλιο της, που δεν έδωσα σημασία. Σπάνιζαν αυτές οι στιγμές και δεν ήθελα με τίποτα να το χαλάσω. Πιο πολύ για κείνη. «Προς το παρόν είσαι αναγκασμένος να με ακολουθήσεις μέχρι το Κιλιμάντζαρο». «Η μόνη ανάγκη που με κάνει να πάω ως εκεί, είναι για να σ’ έχω συνέχεια δίπλα μου». Έγειρε και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου. Την έσφιξα από τη μέση και την κράτησα κοντά μου. Μείναμε έτσι για πολλή ώρα, αμίλητοι, κοιτάζοντας τα άστρα. Μελαγχολώντας και κάνοντας όνειρα, που μάλλον δε θα διέφεραν και πολύ. Το αερόπλοιο συνέχιζε να πλέει, σχεδόν αθόρυβα, στον αέρα. Την ησυχία διέκοπτε, κάπου-κάπου, ένας ξερός βήχας, που οι αγκαλιές δεν μπορούσαν να τον κάνουν να κοπάσει. ~*~*~*~*~*~ Δεν είχε συμβεί πολλές μέρες νωρίτερα από εκείνο το βράδυ στο μπαλκόνι του αερόπλοιου. Βρισκόμασταν σε μια άγνωστη πλευρά του βουνού, ψάχνοντας είτε για ένα καλύτερο μέρος για τον καταυλισμό, είτε για προμήθειες, που είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Ψηλά και απόκρημνα βράχια απλώνονταν και προς τις δύο κατευθύνσεις. Προς τα πάνω χάνονταν μέσα σε σκοτεινά σύννεφα. Και προς τα κάτω βυθίζονταν στο μολυσμένο νέφος. Ο καιρός είχε χαλάσει πολύ απότομα. Ο αέρας βούιζε και λυσσομανούσε. Κεραυνοί ανταλλάσσονταν συνεχώς μεταξύ των δύο νεφών, λες και είχε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσά τους. Κι εγώ, που είχα πάρει μέρος στην αποστολή μόνο και μόνο για να είμαι μαζί με τη Ρεν, πλέον ήμουν ένα αχρείαστο βάρος, μιας και οι ορειβατικές μου ικανότητες δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Προχωρούσαμε με τα σώματά μας να σέρνονται πάνω στα κοφτερά βράχια. Ο γκρεμός ήταν μόνο μερικά μέτρα μακριά και με τον αέρα να φυσάει μανιωδώς, κάθε βήμα ήταν κι ένα στοίχημα με τη μοίρα. Δεν ξέραμε αν έπρεπε να προχωρήσουμε προς τα μπροστά ή να επιστρέψουμε, καθώς μας ήταν άγνωστο πού βρισκόταν το κοντινότερο ασφαλές σημείο. Και είχαμε ήδη καλύψει μια μεγάλη απόσταση προς αυτήν την κατεύθυνση. Αφού καθυστερήσαμε λίγο, διαφωνώντας για το ποια πορεία θα ακολουθήσουμε, ξεκινήσαμε ξανά για εκεί που είχαμε αποφασίσει αρχικά. Εγώ είχα μείνει πίσω, δένοντας γύρω από τη μέση μου τα πράγματα που είχα αφήσει κάτω για να ξεκουραστώ. Τότε ήταν που ένα πετραδάκι χτύπησε το κεφάλι μου. Κοίταξα προς τα πάνω και, μόνο για λίγο, δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Μετά είδα έναν τεράστιο βράχο να ορμάει κατά πάνω μου μέσα από τα σύννεφα. Τα πόδια μου πάγωσαν. Όπως και οι σκέψεις μου. «Όχι!», άκουσα τη Ρεν να φωνάζει και χαμήλωσα το βλέμμα μου προς εκείνη. Την είδα να τρέχει στο χείλος του γκρεμού. Θαύμασα το πόσο εύκολα μπορούσε να κινείται σε ένα τέτοιο μέρος. Έσπρωξε δυο άτομα που ήταν στο δρόμο της και πήδηξε πάνω από μια πέτρα. Τα μαλλιά της ανέμιζαν κι ακόμη μέσα σ’ αυτήν την ανησυχία και τη φούρια της ήταν πανέμορφη. Της χαμογέλασα λίγο πριν πέσει με δύναμη πάνω μου με απομακρύνει από την πορεία της πτώσης του βράχου. Βρεθήκαμε και οι δύο στο έδαφος. Εγώ χτύπησα πάνω σε ένα σκληρό εξόγκωμα. Η Ρεν συνέχισε να κατρακυλά και μέσα σε μια στιγμή χάθηκε από τα μάτια μου. Σύρθηκα προς το γκρεμό και την είδα να πέφτει, με χέρια και πόδια ανοιχτά, σαν να προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου. Ύστερα, το αλεξίπτωτο που φοράμε πάντα σε τέτοιες αποστολές, άνοιξε. Έκανα να βουτήξω, να την ακολουθήσω. Το μυαλό μου μόνο αυτό φώναζε. Αλλά ένα χέρι με έπιασε από τον ώμο και με τράβηξε πίσω. Οι στολές και οι μάσκες προστασίας είναι δυσεύρετες. Όπως και οι προωθητές πλάτης. Η ομάδα μας διαθέτει μόνο ένα κομμάτι απ’ το καθένα, κι αυτός που τα φορούσε έπεφτε τώρα στο κενό, ακολουθώντας τη Ρεν. Πόσο θα ‘θελα να ‘μουν στη θέση του. Ο άνεμος είχε παρασύρει το αλεξίπτωτό της και την ίδια μακριά απ’ τα κοφτερά βράχια. Αλλά σ’ εκείνο που πλησίαζε όλο και περισσότερο ήταν ακόμη πιο τρομακτικό. Η φιγούρα της ξεθώριασε σιγά-σιγά, ώσπου έσβησε τελείως, περικυκλωμένη από το νεφώδη θάνατο. ~*~*~*~*~*~ Στο ιατρικό κέντρο στο Κιλιμάντζαρο δεν μας είπαν τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που πιστεύαμε. Ούτε μας καθησύχασαν. Η μόλυνση είχε απλωθεί στα πνευμόνια της και η καθυστέρηση της αναχώρησης είχε κάνει την κατάστασή της πολύ χειρότερη. Ήδη, λίγο πριν το τέλος της πτήσης ο βήχας της είχε γίνει αδιάκοπος και δυσβάσταχτος. Πέθανε μια μέρα μετά από την άφιξή μας στο βουνό. Την απόφασή μου την έχω πάρει. Ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει με τη Ρεν πριν από πολύ καιρό και είμαι σίγουρος ότι θα ήταν και δική της απόφαση. Βρίσκομαι στο διαστημόπλοιο που θα με πάει στο Γανυμήδη. Εκεί, οι διαδικασίες της γεωδιαμόρφωσης βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω. Για να έχουμε ένα καλύτερος μέρος να ζούμε, όσοι έχουμε απομείνει. Για να μην χάνονται οι Ρεν άδικα. Αγίασμα, 4 Νοεμβρίου 2012 Edited November 6, 2012 by Mesmer Μορφοποίηση κειμένου 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted November 12, 2012 Share Posted November 12, 2012 Ωραία ιστορία. Πολύ ζωντανή. Οικολογικά μηνύματα με φόντο έναν ρομαντικό έρωτα του μέλλοντος. Χιούμορ και τραγωδία... Ένα δροσιστικό σφηνάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 13, 2012 Author Share Posted November 13, 2012 Ευχαριστώ για το σχόλιο, Στράτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted November 22, 2012 Share Posted November 22, 2012 Πολύ ωραία και ζωντανή ιστορία, αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα δεν είναι φλασάκι. Είναι η ιστοριούλα από το παρελθόν που έρχεται κάπου στη μέση του μυθιστορήματος με θέμα την περιπέτεια του πρωταγωνιστή σου στον Γανυμήδη. Μάλιστα, το μυθιστόρημα δεν ξεκινά όταν φτάνει το διαστημόπλοιο στον Γανυμήδη, αλλά όταν η αποστολή κοντεύει ήδη ν’ αποτύχει. Πλάκα-πλάκα, σκέψου το! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 22, 2012 Author Share Posted November 22, 2012 Σ' ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και το σχόλιό σου, Ναταλία. Μάλλον έχεις δίκιο, θα ταίριαζε σαν μια ιστοριούλα μέσα σε μια μεγαλύτερη ιστορία. Αλλά εδώ, μου άρεσαν πολύ οι εικόνες, γι' αυτό θέλησα να την γράψω. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted November 22, 2012 Share Posted November 22, 2012 Κι εμένα μου άρεσαν πολύ οι εικόνες, και η ιστορία συνολικά. Δεν ξέρω αν φάνηκε στο πρώτο μου σχόλιο Νομίζω θα μου άρεσε και σε πιο steampunk εκδοχή--γίνεται εύκολα χωρίς το διαστημόπλοιο. Τέλος πάντων, εννοώ, μπράβο, πάντα τέτοια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 22, 2012 Author Share Posted November 22, 2012 Ναι, εννοείται ότι φάνηκε. Και πάλι ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bioseed Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 (edited) Πολυ ωραιες και εντονες οι περιγραφες σου-ειδικα του ζευγαριου!- Γελασα με τον Γαμουνιδη επειδη μου ρθε ξαφνικα και αποτομα :ρ Βεβαια μου αφησε ερωτηματικα το κομματι που ειπες για διαστημοπλοιο. Ετσι οπως το φανταστικα αρχικα με την μολυσμενη επιφανεια φανταστηκα κατι σαν post apocalyptic σκηνικο με επιζωντες που προσπαθουνε να ζησουν σε ασφαλη αμολυντα υψωματα/βουνα και που η λεξη διαστημοπλοιο θα υπαρχει μονο στις μακρυνες τους αναμνησεις. Ισως το συνεδεσα αυτο με το γεγονος οτι ενα διαστημοπλοιο ειναι θησαυρος απο πόρους (και μονο απο τα καυσιμα/ενεργεια), ενω αυτοι δεν εχουν πορους. Αλλα thats just me. Kαι παλι, ομορφη ιστορια! Edited January 9, 2013 by Bioseed Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 9, 2013 Author Share Posted January 9, 2013 Έχεις δίκιο, οι λεπτομέρειες είναι ελάχιστες, οπότε οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι δυνατό. Μια γνώμη είναι πως όλη η τεχνολογία (διαστημόπλοια κτλ) έχουν μεταφερθεί στον Γανυμήδη και οι αποστολές γίνονται από εκεί προς τη Γη. Εκ των υστέρων βλέπω ότι αυτός ο κόσμος παρουσιάζει ένα μεγάλο ενδιαφέρον και ελπίζω στο μέλλον να μπορέσω να ασχοληθώ μαζί του, και για όσα έγιναν στη Γη και γι' αυτά που γίνονται στον Γανυμήδη, είτε με μικρά διηγήματα είτε σ' ένα μεγαλύτερο έργο. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted February 7, 2013 Share Posted February 7, 2013 Κάθε περίοδος κρίσης γεννά έργα απαισιόδοξα και μετα-αποκαλυπτικά. Πιστεύω ότι και τούτο το μικρό ανήκει, έστω και ασυναίσθητα, σ' αυτή την κατηγορία. Δεν έχω να σχολιάσω πολλά. Η γλώσσα σου είναι καλή και η δομή της ιστορίας σου είναι σωστή. Δίνει όσες πληροφορίες μονάχα χρειαζόμαστε, ώστε να φανταστούμε μετά ελεύθερα τον κόσμο πίσω από την ιστορία. Κατά την γνώμη μου, το κέντρο της ιστορίας σου δεν είναι το πολύ γλυκό ζευγάρι, που μας παρουσίασες, αλλά ο κόσμος που κρύβεται πίσω από την "απόκοσμη αχλή". Συγχαρητήρια για την προσπάθεια. Σ' ευχαριστώ πολύ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 7, 2013 Author Share Posted February 7, 2013 Ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά λόγια, Γιάννη. Νομίζω ότι και για μένα το ζευγάρι λειτούργησε σαν μέσο για την παρουσίαση του κόσμου. Θα ήθελα να επιστρέψω εκεί ξανά κάποια στιγμή. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.