Ο Ρόλυ και ο Τζον

[khar]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Χαρίτος

Είδος: ΕΦ

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2700

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Εκτός διαγωνισμού για τον 31^ο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «εξουσία»

Αρχείο: Ο Ρόλυ και ο Τζον.doc

 

Ο Ρόλυ και ο Τζόν

Ο Ρόλυ έχει ένα ανθρωπάκι. Το κοιτάζει μέσα από το διαφανές, άθραυστο τείχος να περπατάει ανάμεσα στη βλάστηση του πλανήτη του. Ο Ρόλυ μερικές φορές το ζηλεύει γιατί βλέπει τα μεγάλα πράσινα δέντρα να υψώνονται ψηλά προς στον ουρανό, το φύλλωμα των θάμνων να τρεμοπαίζει με το φύσημα του αέρα και μικρά πολύχρωμα λουλούδια να φυτρώνουν στο έδαφος. Κυλάει για λίγο πάνω στο ξερό κόκκινο χώμα και σταματάει απότομα λίγο πριν ακουμπήσει στο τείχος. Το ανθρωπάκι σίγουρα πεινάει, δεν έχει φάει τίποτε από το πρωί. Ο Ρόλυ πηγαίνει στη θύρα ανταλλαγής. Κρατάει δύο μικρούς κύβους. Έναν κόκκινο και έναν πράσινο. Όπως κάθε μέρα, όπως πάντα. Τους ζυγίζει στα άκρα του, αλλά δεν αισθάνεται καμία διαφορά. Τους μυρίζει, τους γλύφει, αλλά τίποτα. Μόνο το χρώμα αλλάζει. Αφήνει έναν πράσινο κύβο στη θύρα και απομακρύνεται. Η θύρα μετακινείται με τον κοφτό ανατριχιαστικό ήχο και περνάει στην άλλη πλευρά του τείχους μαζί με τον κύβο, που τώρα έχει πάρει το γνώριμο γκρίζο χρώμα. Το ανθρωπάκι πλησιάζει. Κοιτάζει πότε τον κύβο και πότε τον Ρόλυ, σαν να νομίζει ότι έτσι θα καταλάβει ποιος κύβος βρίσκεται μπροστά του. Στα ανθρωπάκια τρέχουν υγρά από το στόμα όταν πεινάνε. Ο Ρόλυ απλώς γίνεται λίγο πιο πορτοκαλί στα άκρα του. Το ανθρωπάκι απλώνει το χέρι του, πιάνει τον κύβο και τινάζεται απότομα. Το στόμα του ανοίγει, αλλά το τείχος δεν αφήνει να περάσει η κραυγή του. Το σώμα του μαζεύεται σαν το σκουλήκι της χαλκόχρωμης πέτρας όταν το πειράξεις με ένα κλαδάκι. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του. Ο Ρόλυ κυλάει απαλά προς τα πίσω, προς τη φωλιά του. Κάποια εποχή έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, αλλά ύστερα έμενε νηστικός ο ίδιος και έτσι σταμάτησε. Τώρα προσέχει να τους βάζει με τυχαία σειρά. Μόλις φτάνει στη φωλιά του βρίσκει το ξύλινο πιάτο με την τροφή του και τα πλοκάμια του παίρνουν την απαλή μωβ λάμψη της ευτυχίας.

 

Ο Τζον έχει ένα ρολεράκι. Κυλάει συνεχώς λες και θέλει να καθαρίσει το άγονο έδαφος της περιοχής του από τα ξερόχορτα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και ο πλανήτης των ρόλερ. Ίσως φταίει ο ήλιος τους ή η έλλειψη νερού αλλά το μόνο πράγμα που φυτρώνει από την άλλη μεριά του τείχους είναι αναιμικοί θάμνοι έτοιμοι να διαλυθούν στο πρώτο φύσημα του αέρα. Πολλές φορές βλέπει το ρολεράκι να σκαλίζει το έδαφος και να βγάζει από εκεί μέσα ένα σωρό αηδιαστικά πράγματα. Σκουλήκια, μικρά αλλόκοτα έντομα, σκαθάρια, αραχνοειδή, λες και υπάρχει άλλος ένας υπόγειος κόσμος ακριβώς κάτω από τα πλοκάμια του. Ο Τζον περπατάει σιγοτραγουδώντας έναν σκοπό που δεν έχει ιδέα που τον έμαθε. Ίσως απλώς τον επινόησε για να σπάσει τη μονοτονία του σφυρίγματος του αέρα που περνάει μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Δεν έχει ακούσει ποτέ το ρολεράκι να τραγουδάει, αλλά αρκετές φορές το έχει δει να ανοίγει το στόμα του ρυθμικά. Πριν αρκετό καιρό προσπάθησε να του κάνει νοήματα για να συνεννοηθούν, αλλά όταν επέστρεφε στην σπηλιά του πονούσε πολύ και έτσι σταμάτησε. Το ρολεράκι άφησε άλλον ένα κύβο στη θυρίδα. Ο Τζον ξεκινάει με αργά βήματα για να τον παραλάβει. Κανονικά αυτή τη φορά θα είναι το φαί του. Αλλά ίσως το ρολεράκι να έβαλε ξανά τον κύβο του πόνου. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει επιλογές. Όπως κάθε μέρα, όπως πάντα. Πόνος ή φαγητό. Με τυχαία σειρά. Και σε λίγες μέρες οι ρόλοι θα αλλάξουν. Αυτός θα δίνει τους κύβους και το ρολεράκι θα υποφέρει. Όπως κάθε μέρα, όπως πάντα.

 

Το αφεντικό έχει ένα ρολεράκι και ένα ανθρωπάκι. Τα κοιτάζει μέσα από την οθόνη του καθώς προσπαθούν να ζήσουν σε έναν κόσμο όπου υπάρχει μόνο η επιβίωση και ο πόνος, ενωμένα τόσο πολύ μεταξύ τους που σύντομα δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Όταν οι καλεσμένοι του τον ρωτούν γιατί έφτιαξε αυτό το τεράστιο κλουβί λέει απλά ότι έτσι είναι η ζωή όλων των πλασμάτων. Απλώς δεν το έχουν καταλάβει. Το μόνο που έκανε ό ίδιος ήταν να αφαιρέσει όλα τα παραπλανητικά στοιχεία, όλες τις περισπάσεις που σε δυσκολεύουν να το αντιληφθείς. Κάποιος δίνει το φαγητό και κάποιος τρώει. Κάποιος τιμωρεί και κάποιος τιμωρείται. Κάποιος εξουσιάζει και κάποιος εξουσιάζεται. Μόλις το ξεχάσεις αυτό θα βρεθείς από τη λάθος μεριά του τείχους, και αυτή η εγκατάσταση του το υπενθυμίζει κάθε μέρα. Γι’ αυτό το λόγο τα ταΐζει και ο ίδιος. Είναι ένα παιχνίδι που τον βοηθά να συγκεντρώνεται στην μεγάλη εικόνα της ζωής. Έχει δει ηγέτες να αποκόπτονται από τους κόσμους που κυβερνούν, να απομονώνονται μέσα στους γυάλινους πύργους τους, και σύντομα τα κεφάλια τους διακοσμούν το γραφείο του διαδόχου τους. Δεν θέλει να γίνει άλλος ένας κρίκος σε αυτή την αλυσίδα. Το αφεντικό κοιτάζει μια τελευταία φορά το ανθρωπάκι να τρώει τον κύβο του και ύστερα αγγίζει το πλήκτρο εναλλαγής οθονών. Βλέπει τον γαλαξία με τα δισεκατομμύρια των κατοίκων του και σκέφτεται αν σήμερα πρέπει να τους δώσει τον πράσινο ή τον κόκκινο κύβο.

 

Ο Ρόλυ εδώ και λίγο καιρό περνάει τη μέρα του σκαλίζοντας το χώμα με τα σκληρά του πλοκάμια. Το υπέδαφος σφύζει από ζωή, ένα σωρό μικρά πλασματάκια που προσπαθούν να επιβιώσουν τρώγοντας το ένα το άλλο. Μερικές φορές τα λυπάται καθώς τα πολτοποιεί με τις άγαρμπες κινήσεις του, αλλά βιάζεται και δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Θυμάται αμυδρά τον πατέρα του να τον προειδοποιεί για τα γαλαζωπά σκουλήκια, τον μικρό αδένα που βρίσκεται στην άκρη τους και το πρασινωπό υγρό που περιέχει. Ο Ρόλυ δεν έχει ιδέα ποιος έφτιαξε αυτό το μέρος, πώς μετέφερε ένα ολόκληρο κομμάτι του πλανήτη τους, πώς έβγαλε από μέσα οτιδήποτε φαγώσιμο και άφησε όλα τα υπόλοιπα στη θέση τους. Αν κάποιος τον έβλεπε αυτή τη στιγμή να ανακατεύει το χώμα και να σωριάζει γύρω του έντομα και σκαθάρια, θα πίστευε ότι ψάχνει τροφή. Όμως, ο Ρόλυ ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρει κάτι που να μπορεί να φάει μέσα σε αυτό τον κόσμο. Όπως ξέρει ότι τα γαλαζωπά σκουλήκια δεν τρώγονται και γι΄ αυτό είναι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα τα ανακαλύψει.

Ο Τζον κάθεται μέσα στη σπηλιά του δίπλα σε ένα σωρό από μυτερά κλαδάκια. Το ρόλερ μπορεί να έχει πολλά πλοκάμια αλλά κανένα από αυτά δεν έχει δάχτυλα. Κάποια είναι μυτερά, κάποια έχουν βεντούζες, ενώ υπάρχουν και δύο που δείχνουν σκληρότερα από τα άλλα. Κανένα, όμως, δεν μπορεί να πιάσει μια κοφτερή πέτρα και να κάνει ένα κλαδάκι τόσο αιχμηρό που να μπαίνει στο δέρμα χωρίς καν να χρειαστείς να το σπρώξεις. Κοιτάζει προσεκτικά το τελευταίο του δημιούργημα, απλώνει το δάχτυλο και το ακουμπάει. Νοιώθει το τσίμπημα λες και το κλαδάκι έχει ζωή και κατάλαβε ότι κάποιος το άγγιξε. Ο Τζον κοιτάζει το δάχτυλό του. Πόνεσε, αλλά δεν βλέπει αίμα. Βάζει το αυτοσχέδιο αγκάθι στο σωρό, πιάνει άλλο ένα κλαδάκι και ξεκινάει από την αρχή. Δεν θα είναι ποτέ σίγουρος για το αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν τρυπήσει το δικό του δέρμα, δεν έχει ιδέα τι αντοχή έχει το δέρμα για το οποίο προορίζεται το αγκάθι που φτιάχνει. Και ξέρει καλά ότι θα έχει μόνο μία ευκαιρία.

 

Το αφεντικό έχει δισεκατομμύρια ανθρωπάκια, δισεκατομμύρια ρολεράκια, και δισεκατομμύρια άλλα μικρά πλασματάκια. Δεν είναι ακριβώς δικά του, αλλά του αρέσει να φαντάζεται τον εαυτό του στην κορυφή μιας πυραμίδας, οπού ακριβώς από κάτω του βρίσκονται αυτοί που ελέγχουν πραγματικά την τύχη του γαλαξία και στον πάτο της τα τρισεκατομμύρια των πλασμάτων που περπατούν πάνω στους πλανήτες τους, τρώνε, πίνουν, δουλεύουν, παίζουν, τραγουδούν, γελάνε, κλαίνε και νομίζουν ότι τα ίδια αποφασίζουν για το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν την επόμενη μέρα. Μερικές φορές το αφεντικό και οι συνεργάτες του τους δίνουν μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Κάποια επιτυχία στον πόλεμο, λίγη οικονομική ανάπτυξη, μια αύξηση του εμπορίου και της κατανάλωσης, μερικούς χιλιάδες μετανάστες από φτωχότερους πλανήτες που κάνουν τις βαριές δουλειές. Τα βλέπει μέσα σε μια νύχτα να μετατρέπονται από απλούς ζητιάνους σε αδίστακτα αφεντικά. Χαμογελάει, καθώς νομίζουν ότι κατέκτησαν τα πάντα, ότι επιτέλους απέκτησαν εξουσία, ότι θα βρίσκονται αιώνια στην θέση του νικητή. Και τότε τους δίνει μία και τους ξαναστέλνει στην προηγούμενη μιζέρια τους. Μια δικτατορία, ένα οικονομικό κραχ, ένας αναπάντεχος πόλεμος τους ξαναθυμίζει ότι ο τροχός της ιστορίας δεν σταματάει ποτέ να γυρίζει. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι ο τροχός δεν έχει μια κατεύθυνση. Βρίσκεται στα δικά του χέρια και μπορεί να τον στρέψει προς όποια πλευρά θέλει. Όπως και με το ανθρωπάκι και το ρολεράκι που τα βλέπει να μαζεύουν σκουλήκια, να σπάνε κλαδάκια, να ακουμπάνε τα αυτιά τους στο τείχος, λες και αυτό πρόκειται ποτέ να αλλάξει τη ζωή τους. Λες και δεν είναι το αφεντικό που θα αποφασίσει ποιος θα ταΐσει και ποιος θα πεινάσει κάθε μέρα. Λες και μπορούν να επιλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

 

Ο Ρόλυ κρατάει το μικρό γκρίζο τρωκτικό από το λαιμό και την ουρά. Το κοιτάζει καθώς τινάζει το σώμα του, προσπαθώντας μάταια να ξεφύγει από τα πλοκάμια του. Πιέζει ελαφρά το σαγόνι του και το στόμα του ανοίγει. Ύστερα, γέρνει το αυτοσχέδιο μπολάκι με μεγάλη προσοχή, τόσο ώστε μόλις μια σταγόνα από το πράσινο υγρό να πέσει μέσα στο λαρύγγι του. Το τρωκτικό καταπίνει άθελα του τη σταγόνα, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Ο Ρόλυ ακουμπάει το μπολάκι δίπλα του προσέχοντας να μη χυθεί καθόλου από το περιεχόμενό του. Χρειάστηκε αρκετές εκατοντάδες γαλαζωπά σκουλήκια για να το μαζέψει και δεν έχει όρεξη να ξαναρχίσει από την αρχή. Νοιώθει το σώμα του τρωκτικού να χαλαρώνει, μικρές σταγόνες ιδρώτα εμφανίζονται στο μέτωπό του, τα μάτια του διαστέλλονται και με έναν τρομερό σπασμό πεθαίνει ανάμεσα στα πλοκάμια του Ρόλυ. Το πετάει με αηδία στην άκρη της φωλιάς. Ύστερα παίρνει τον πράσινο κύβο και τον βουτάει ολόκληρο μέσα στο μπολάκι με το υγρό από τους αδένες των σκουληκιών.

 

Ο Τζον ακουμπάει το αυτί του στον τοίχο και αφουγκράζεται. Το υπόκωφο σκάψιμο των σκουληκιών, το ανάλαφρο τρεχαλητό των τρωκτικών, το αδιάκοπο βουητό του αέρα, το ξαφνικό σπάσιμο μικρών κλαδιών, είναι όλα εκεί, ανακατεμένα μέσα σε αυτό το διάφανο υλικό. Δεν έχει ιδέα από τι είναι φτιαγμένο το τείχος, αλλά έχει καταλάβει ότι δεν εξαφανίζει τους ήχους, απλώς τους απορροφά για μεγάλο χρονικό διάστημα και ύστερα τους ξερνά από την άλλη μεριά, σαν να επιβραδύνει την ταχύτητά τους μέσα του. Στην αρχή δεν μπορούσε να τους ξεχωρίσει μεταξύ τους, έμοιαζαν όλα σαν ένα ορμητικό ποτάμι θορύβων που παράσερνε τα πάντα στο πέρασμά του. Αλλά σιγά-σιγά έμαθε και τώρα πια, όποτε ακούει την παράξενη συγχορδία από τον κόσμο του ρόλερ, αναγνωρίζει μέσα της και αυτές τις μικρές υγρές συλλαβές, την γλώσσα του πλάσματος που ζει απέναντί του. Είναι παράξενο αλλά μετά από τόσο καιρό αισθάνεται ότι μπορεί να καταλάβει τη σημασία τους, αν και δεν έμαθε ποτέ αυτή τη γλώσσα. Όπως με το μικρό γατάκι που είχε στο σπίτι του και ήξερε από τα νιαουρίσματα του πότε πείναγε και πότε πονούσε. Εδώ και αρκετές μέρες μπορεί να ακούσει λέξεις, όπως πείνα, πόνος, εκδίκηση, δηλητήριο. Ίσως κάνει λάθος, ίσως απλώς πιστεύει ότι αυτό είναι το νόημα των ήχων που φτάνουν στα αυτιά του και στην πραγματικότητα το ρόλερ παραμένει βουβό, σκάβοντας απλώς το χώμα και ξετρυπώνοντας σκουλήκια. Ο Τζον ξέρει ότι η ζωή του κρέμεται από αυτούς του ήχους και την απόφαση που θα πάρει. Σηκώνει το κεφάλι του από το τείχος και κοιτάζει την φωλιά του ρόλερ. Το έχει δει να ακουμπάει τα μωβ πλοκάμια του πάνω στο τείχος. Κάποια αισθητήρια του ήχου θα έχει μάλλον σε αυτά. Κι αν μπορεί να ακούσει τα λόγια και τις φωνές του Τζον τότε θα έχει καταλάβει ότι ο γήινος πριν λίγη ώρα κατάφερε να φτιάξει μια ακίδα που χώθηκε βαθιά μέσα στο δάχτυλό του χωρίς σχεδόν καν να την ακουμπήσει.

 

Το αφεντικό συνηθίζει να δείχνει την εγκατάσταση στους επίτιμους καλεσμένους του, αν και τον ρωτάνε ένα σωρό ανόητα πράγματα. Γιατί το τείχος είναι διαφανές; Δεν είναι περίεργο που απορούν, οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα από τα παιχνίδια της εξουσίας. Πώς θα αισθανθείς την ηδονή της αν δεν βλέπεις τον υποταγμένο να υποφέρει από τον πόνο ή να σε ευγνωμονεί γιατί του έδωσες τροφή; Η δύναμη πρέπει να τρέφεται, ειδάλλως θα ατονήσει και ο ισχυρός θα γίνει αδύναμος. Δεν καταλαβαίνουν και την ηχομόνωση ή την απαγόρευση των νοημάτων, επειδή δεν ξέρουν τη δύναμη που έχει η επικοινωνία. Έχουν δοκιμάσει να αγκαλιάσουν ένα ζώο πριν το σφάξουν, να παίξουν με ένα ψάρι πριν το καμακώσουν, να μιλήσουν με έναν αιχμάλωτο πριν τον εκτελέσουν; Η εξοικείωση φέρνει τη συμπόνια, τη λύπηση και στο τέλος την ταύτιση. Ο θύτης αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του πάνω στο θύμα και αργά ή γρήγορα θα σταματήσει να κοιτάζει προς τα κάτω και θα γυρίσει το βλέμμα του προς τα πάνω, προς το χέρι που τους δίνει το ξύλινο πιάτο του φαγητού και τους κύβους της εξουσίας. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο τροχός της ιστορίας θα έχει γυρίσει προς τη λάθος μεριά.

 

Ο Ρόλυ πλησιάζει το τείχος κυλώντας απαλά, κρατώντας προσεκτικά τους δύο μικρούς κύβους στα χέρια του. Το μυαλό του είναι ένα μωσαϊκό από εικόνες. Θυμάται αχνά τον κοκκινωπό ουρανό του πλανήτη του, το απαλό άγγιγμα της μητέρας του, τον κύκλο της οικογένειας κάθε νύχτα γύρω από τη φωτιά. Το ανθρωπάκι περιμένει τον κύβο του και ο Ρόλυ δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει. Σταματάει μπροστά στη θύρα ανταλλαγής, απλώνει τα δύο πλοκάμια με τους κύβους και τους κοιτάζει για λίγο στο φως του ψεύτικου ήλιου. Ένας κόκκινος και ένας πράσινος. Όπως οι δύο κόσμοι που χωρίζει το τείχος. Σίγουρα το ανθρωπάκι νοσταλγεί κι αυτό τον δικό του πλανήτη, θα έκανε τα πάντα για να γλιτώσει από αυτό το καθημερινό μαρτύριο, ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε ότι θα σκοτώσει κάποιον. Ο Ρόλυ απλώνει ταυτόχρονα και τα δύο πλοκάμια του προς τη θύρα, αλλά από την άλλη μεριά περνάει μόνο ένας κύβος. Και είναι, όπως πάντα, γκρίζος.

 

Ο Τζον πιάνει προσεκτικά τον γκρίζο κύβο, σαν πυρωμένο μέταλο. Το ρολεράκι κυλάει αργά προς τη φωλιά του, αυτή τη φορά δεν περίμενε για να δει τι θα του συμβεί. Δεν είναι σίγουρος τι αισθάνεται για αυτό το αλλόκοτο πλάσμα που είναι η μοναδική του παρέα εδώ και τόσα χρόνια. Στην αρχή το μισούσε κάθε φορά που του έδινε τον κύβο του πόνου και ύστερα έπιανε τον εαυτό του να το αγαπά κάθε φορά που τον τάιζε. Μίσος και αγάπη, εναλλάξ δύο φορές την ημέρα. Όπως ένοιωθε με τους γονείς του όταν τον μάλωναν ή του έδιναν γλυκά, όπως με το δάσκαλό του όταν τον τιμωρούσε ή τον επιβράβευε. Ύστερα κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν ένα παιχνίδι, μόνο που όσες φορές πίστευε ότι είναι ο παίκτης, άλλες τόσες ήξερε ότι είναι το πιόνι. Έπαιζε πολλά παιχνίδια πριν τον πάρουν οι ασημένιοι άνθρωποι ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Κρυφτό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο. Και ένα πράγμα θυμόταν πολύ καλά. Σε όλα τα παιχνίδια κέρδιζε αυτός που έσπαγε πρώτος τους κανόνες.

 

Το αφεντικό ανοίγει την πορτούλα και βλέπει το άδειο ξύλινο μπολάκι. Μια φορά το ανθρωπάκι δεν έτρωγε για μια εβδομάδα. Έκανε την επανάστασή του. Το άφησε νηστικό άλλες δύο, πίεζε κάθε βράδυ για τρία λεπτά τον κουμπί που διέγειρε το νευρικό κέντρο του πόνου και η επανάσταση έλαβε τέλος. Το αφεντικό απλώνει το χέρι του και πιάνει το μπολάκι για να το ξαναγεμίσει. Νοιώθει ένα δυνατό τσίμπημα και αμέσως το αναποδογυρίζει. Από τη βάση του εξέχει μια μικρή, μυτερή ακίδα. Σίγουρα την κάρφωσε το ανθρωπάκι εκεί, άλλη μια μικρή επανάσταση. Κάποιος άλλος θα το αγνοούσε, θα γέλαγε με αυτή την απελπισμένη προσπάθεια να του κάνει κακό. Όχι, όμως αυτός. Δεν έγινε αφεντικό αγνοώντας και συγχωρώντας. Το αντίθετο. Ξέρει πολύ καλά μέσα του, ότι πρέπει να τσακίσει την αντίδραση ακριβώς τη στιγμή που ξεκινά, πριν προλάβει να μεγαλώσει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Πηγαίνει προς το κουμπί του πόνου και το πιέζει παρατεταμένα με το άκρο που στάζει μικρές κόκκινες σταγόνες. Βλέπει το ανθρωπάκι να μαζεύεται, το ακούει να ουρλιάζει, αλλά δεν σταματά. Το αφεντικό σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του. Μετά από τόσα χρόνια μπορεί ακόμα να αισθάνεται την απόλαυση της εξουσίας. Αφήνει το κουμπί και πηγαίνει μέχρι το γραφείο του για να ζητήσει κάποιον να ασχοληθεί με τον κλιματισμό, αλλά νοιώθει το στομάχι του να σφίγγεται κόμπος και το δωμάτιο να αναποδογυρίζει. Προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου αλλά το σώμα του δεν τον υπακούει. Καθώς σωριάζεται στο έδαφος, κοιτάζει απορημένος στην οθόνη, το κουλουριασμένο ανθρωπάκι να χαμογελά και νομίζει ότι από κάπου μακριά ακούει τον ανατριχιαστικό μεταλλικό ήχο ενός τροχού που γυρίζει.

 

ΤΕΛΟΣ

Ο Ρόλυ και ο Τζον.doc

Edited November 7, 2012 by RObiN-HoOD
formatting

[Cyrano]

Μια ιστορία η οποία διαβάζοντάς την, ήταν πραγματικά απολαυστική στο πρώτο της μισό. Ωραίο κι ενδιαφέρον setting, καλή γραφή και ρυθμός. Το δεύτερο μισό όμως και το τέλος δε μου άρεσαν και μου πήρε δύο μέρες να καταλάβω το γιατί. Κατά τη γνώμη μου το προβληματικό στοιχείο βρίσκεται στο χαρακτήρα του αφεντικού. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι η εξουσία έχει πολλές διαβαθμίσεις κι ο χαρακτήρας κι η συμπεριφορά του εκάστοτε αφεντικού έχει να κάνει με το πόσο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται. Αυτοί που αντλούν ηδονή κι επιβεβαίωση από τον πόνο του άλλου, αυτοί που χρειάζονται να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους να μην εμπλέκονται συναισθηματικά με αυτούς που εξουσιάζουν, συνήθως βρίσκονται στις κατώτερες βαθμίδες. Στις ανώτερες βαθμίδες βρίσκονται εκείνοι που απλώς δε δίνουν δεκάρα τόσο για τα άτομα όσο και για τις μάζες, που τις θεωρούν εργαλεία για την επίτευξη είτε των ατομικών τους σκοπών, είτε όπως ωραία το θέτεις, εργαλεία για την κίνηση του τροχού της Ιστορίας. Το αφεντικό της ιστορίας σου μοιάζει σαν συνδυασμός μικροαφεντικού κι αυτοκράτορα, γι αυτό και κατά τη γνώμη μου δεν πείθει, όπως δεν πείθει και το τέλος (η δολοφονία του αφεντικού θα είχε ίσως νόημα αν ήταν μικροαφεντικό, αλλιώς, για να επιβεβαιωθεί η τευλευταία φράση, θα έπρεπε να έχουμε μια δράση που θα προκαλούσε το αναπόφευκτο ξεχαρβάλωμα του μηχανισμού που έχει στήσει). Πάντως η όλη ιστορία είναι καλά στημένη συμβολικά, αρκεί να κρύψεις στο δεύτερο μέρος το σκελετό της που αρχίζει να ηθικολογεί.

[mman]

Το σκηνικό θυμίζει έντονα την "Αρένα" του Κλίφορντ Σάιμακ αν θυμάμαι καλά (είναι σε κάποιον από τους πρώτους τόμους της Ωρόρας) αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό -το αντίθετο.

Δεν μου ήταν πολύ σαφές το τι γινόταν με τον πράσινο και τον κόκκινο κύβο και πώς το έλεγχε το αφεντικό. Με μπέρδεψε και η πρόταση "Κάποια εποχή έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, αλλά ύστερα έμενε νηστικός ο ίδιος και έτσι σταμάτησε".

 

Δεν με έπεισε το ότι το αφεντικό θα έμπαινε ποτέ αυτοπροσώπως εκεί μέσα, αλλά μπορώ να το παραβλέψω για χάρη της υπόθεσης και του μηνύματος.

 

Δεν είχα πρόβλημα με τον χαρακτήρα του αφεντικού, παρότι συμφωνώ με τα όσα λέει ο Cyrano. Είναι κι αυτό σ' αυτά που παραβλέπω αφού η υπόλοιπη ιστορία μου τραβάει το ενδιαφέρον.

Εκεί που σκαλώνω είναι στο τέλος. Κατάλαβα ότι ο Ρόλυ και Τζον

συνεργάστηκαν για να σκοτώσουν το αφεντικό. Αλλά τι θα πετύχαιναν έτσι; Θα ελευθερώνονταν; Μάλλον θα κινδύνευαν άμεσα από ασιτία ή από ευθανασία.

 

Υπάρχει αρκετή "έτοιμη στο πιάτο" άποψη περί εξουσίας, αλλά καμουφλαρισμένη στις σκέψεις του αφεντικού, δεν με ενόχλησε ως ηθικολογία. Παρόλ' αυτά, αν ήταν λιγότερο πυκνή, περισσότερο διασκορπισμένη, ίσως σε μεγαλύτερη έκταση (αλλά όχι, δεν λέω ότι θα έπρεπε να το μεγαλώσεις) θα ήταν καλύτερα.

Κατά τα άλλα, ενδιαφέρουσα ιδέα. Αν έφτιαχνες λίγο τα κίνητρά τους για το τέλος, θα βελτιωνόταν πολύ.

 

 

Είδα δύο αναφορές.

 

[Tiessa]

Κατ' αρχήν να πω πως μου άρεσε, και ιδιαίτερα οι τρεις πρώτες παράγραφοι που εισάγουν τους τρεις χαρακτήρες. Δεν βρήκα απαραιτήτως αταίριαστο το αφεντικό (όπως αναφέρθηκε παραπάνω), ίσα-ίσα που νομίζω ότι είναι η χαρακτηριστική πινελιά κάτι τέτοιων τύπων να στήνουν και μια προσωπική Αρένα, όπως τη λέει ο Μιχάλης, και να "απολαμβάνουν" και σε προσωπικό επίπεδο το μακροσκοπικό τους παιχνίδι.

Θα μπορούσα επίσης να βλέπω το αφεντικό να φέρεται έτσι χωρίς να είναι απαραιτήτως ο εξουσιαστής των δισεκατομμυρίων. Αρκεί που έχει βρεθεί σε μια θέση ισχύος απέναντι στα δυο άλλα πλάσματα.

Μου άρεσε που εναλλάσσονται οι ρόλοι των δυο αιχμαλώτων και η σχέση αγάπης-μίσους που έχουν μεταξύ τους.

 

 

 

Αυτό που καταλαβαίνω με την πρόταση

"Κάποια εποχή έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, αλλά ύστερα έμενε νηστικός ο ίδιος και έτσι σταμάτησε".

είναι ότι αν έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, θα έπαιζε μονόπλευρα στο παιχνίδι, θα βασάνιζε πάντα τον άλλον, αλλά αυτό θα στερούσε από το αφεντικό τη χαρά του απρόβλεπτου, που ενίσχυε την αρρωστημένη αίσθηση της εξουσίας του κι έτσι το αφεντικό τον τιμωρούσε για να μάθει να παίζει διαφορετικά, ακόμα πιο σαδιστικά αν είναι δυνατόν.

 

Επίσης, βρίσκω πολύ λογικό να σκοτώσουν το αφεντικό, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έμεναν εγκλωβισμένοι εκεί να πεθάνουν από την πείνα. Ήταν η μοναδική μορφή εξουσίας που μπορούσαν στην τελική να ασκήσουν οι ίδιοι.

Εκεί που γίνονται λίγο ασαφή τα πράγματα είναι στο πώς κατάφεραν να συνεννοηθούν. Όλο αυτό το σκηνικό με το γυάλινο διάφραγμα, που τη μια φαίνεται να δρα ηχομονωτικά και την άλλη να μεταφέρει καθυστερημένα τους ήχους δεν μου έγινε και πολύ σαφές. Ο τρόπος που άρχισαν να καταλαβαίνονται είναι επίσης κάπως πιο βολικός απ' ό,τι πρέπει. Μάλιστα, στην αρχή, όταν βούτηξε τον κύβο μέσα στο δηλητήριο, εγώ κατάλαβα ότι δεν δίνει ο Ρόλυ το δηλητήριο στον Τζον για να βουτήξει μέσα την ακίδα αλλά για να τον σκοτώσει κι εκείνον. Με μπέρδεψε λίγο εκεί που λέει:

Το ρολεράκι κυλάει αργά προς τη φωλιά του, αυτή τη φορά δεν περίμενε για να δει τι θα του συμβεί. Δεν είναι σίγουρος τι αισθάνεται για αυτό το αλλόκοτο πλάσμα που είναι η μοναδική του παρέα εδώ και τόσα χρόνια.

και νόμιζα ότι ήθελε να σκοτώσει και το ανθρωπάκι.

 

 

 

Ερώτηση:

Πώς καταφέρνεις πάντα να λες τόσο φρικτά τεκταινόμενα με τόσο ήρεμο τόνο; Το έχω απορία. Άλλος θα κραύγαζε για να μας δείξει τι συμβαίνει στους ήρωες, εσύ καταφέρνεις να μας το πεις με λίγα ήρεμα λόγια. Όποτε το συναντάω στις ιστορίες σου το θαυμάζω αυτό. Ετούτη η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση φυσικά.

[Mesmer]

Μ' άρεσε πολύ η ιστορία, τόσο ως στήσιμο, όσο και ως πλοκή. Εκείνα τα δυο κομμάτια από διαφορετικούς κόσμους, βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο, τράβηξαν αμέσως το ενδιαφέρον μου.

 

Ιδιαίτερα συμπαθείς οι δύο φυλακισμένοι χαρακτήρες, που ακόμη και μέσα σ' αυτό το μαρτύριο που περνούσαν, βγάζουν κάτι το ανθρώπινο.

 

Ιδιαίτερα αποκρουστικό το αφεντικό, που έφτιαξε αυτό το παιχνίδι για να ικανοποιήσει την ανάγκη του για εξουσία και δύναμη. Σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο είναι αυτό που κάνουμε εμείς, με τα ενυδρεία και τους ζωολογικούς κήπους. Υπάρχει, βέβαια, ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης πίσω απ' τις δύο περιπτώσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και τις ομοιότητές τους. Κατά κάποιο τρόπο, μπορούμε όλοι μας να γίνουμε «αφεντικά».

 

Πολλά κρυμμένα μηνύματα για την εξουσία, τον τρόπο που αυτή επιδεικνύεται, που ασκείται και που επιβάλλεται. Αλλά πάντα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Που μπορεί να ανήκει σε διαφορετικές ομάδες, αλλά, αν το θέλουν, θα βρουν τον τρόπο να συνεργαστούν και να αντεπιτεθούν.

 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κατάφεραν να πετύχουν ο Ρόλυ και ο Τζον για τους εαυτούς. Αυτό που είδα εγώ ήταν ένα πλήγμα κατά της εξουσίας, που ακόμη κι αν δεν σημαίνει την οριστική εξάλειψή της, δείχνει ένα σημάδι αντίστασης, που είναι πάντα ενοχλητικό στους εξουσιαστές. Είναι ένας συμβολισμός για τη συνεργασία και τις μικρές μάχες που μπορούν να κερδηθούν, απέναντι σε κάτι ισχυρότερο.

 

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι πώς αλληλεπιδρούν τα δύο κελιά με το αφεντικό.

 

 

Δηλαδή το πώς έφτασε ο δηλητηριασμένος κύβος στα χέρια του.

 

 

Edited November 13, 2012 by Mesmer

[mman]

 

1) Αυτό που καταλαβαίνω με την πρόταση

"Κάποια εποχή έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, αλλά ύστερα έμενε νηστικός ο ίδιος και έτσι σταμάτησε".

είναι ότι αν έδινε πάντα πρώτο τον πράσινο κύβο, θα έπαιζε μονόπλευρα στο παιχνίδι, θα βασάνιζε πάντα τον άλλον, αλλά αυτό θα στερούσε από το αφεντικό τη χαρά του απρόβλεπτου, που ενίσχυε την αρρωστημένη αίσθηση της εξουσίας του κι έτσι το αφεντικό τον τιμωρούσε για να μάθει να παίζει διαφορετικά, ακόμα πιο σαδιστικά αν είναι δυνατόν.

 

2) Επίσης, βρίσκω πολύ λογικό να σκοτώσουν το αφεντικό, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έμεναν εγκλωβισμένοι εκεί να πεθάνουν από την πείνα. Ήταν η μοναδική μορφή εξουσίας που μπορούσαν στην τελική να ασκήσουν οι ίδιοι.

 

3) Εκεί που γίνονται λίγο ασαφή τα πράγματα είναι στο πώς κατάφεραν να συνεννοηθούν. Όλο αυτό το σκηνικό με το γυάλινο διάφραγμα, που τη μια φαίνεται να δρα ηχομονωτικά και την άλλη να μεταφέρει καθυστερημένα τους ήχους δεν μου έγινε και πολύ σαφές. Ο τρόπος που άρχισαν να καταλαβαίνονται είναι επίσης κάπως πιο βολικός απ' ό,τι πρέπει. Μάλιστα, στην αρχή, όταν βούτηξε τον κύβο μέσα στο δηλητήριο, εγώ κατάλαβα ότι δεν δίνει ο Ρόλυ το δηλητήριο στον Τζον για να βουτήξει μέσα την ακίδα αλλά για να τον σκοτώσει κι εκείνον. Με μπέρδεψε λίγο εκεί που λέει:

Το ρολεράκι κυλάει αργά προς τη φωλιά του, αυτή τη φορά δεν περίμενε για να δει τι θα του συμβεί. Δεν είναι σίγουρος τι αισθάνεται για αυτό το αλλόκοτο πλάσμα που είναι η μοναδική του παρέα εδώ και τόσα χρόνια.

και νόμιζα ότι ήθελε να σκοτώσει και το ανθρωπάκι.

 

 

1) Ναι, κι εγώ αυτό κατάλαβα, αλλά δεν κατάλαβα τι έτρωγε όταν δεν έδινε τον κύβο του πόνου. Έμεινα με την εντύπωση ότι ο ένας κύβος ήταν φαγητό και ο άλλος βασανιστήριο και έπρεπε να τους μοιραστούν, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστή.

 

2) Σύμφωνοι, αλλά δεν με έπεισε ότι ξεπέρασαν συνειδητά και οι δύο μαζί τον κίνδυνο για τους ίδιους, ώστε ν' αποφασίσουν να σκοτώσουν το αφεντικό.

 

3) Σωστά κατάλαβες γιατί ήθελε επίτηδες να σε μπερδέψει για λόγους ανατροπής. Αλλά για την επικοινωνία έχεις δίκιο. Είναι από τα πράγματα που συγχώρησα, αλλά παραμένει με διαφορά το πιο θολό.

Φούρνοι γκρεμίζονται γύρω μου: ο Κώστας σκανεροποιείται. :-)

 

[khar]

3) Σωστά κατάλαβες γιατί ήθελε επίτηδες να σε μπερδέψει για λόγους ανατροπής. Αλλά για την επικοινωνία έχεις δίκιο. Είναι από τα πράγματα που συγχώρησα, αλλά παραμένει με διαφορά το πιο θολό.

Φούρνοι γκρεμίζονται γύρω μου: ο Κώστας σκανεροποιείται. :-)

 

 

Αυτό το τελευταίο κανονικά είναι τιμητικό, αλλά αισθάνομαι ότι επικεντρώνεσαι κυρίως στην κατανόηση του αναγνώστη. Πάνω σε αυτό οφείλω να παραδεχτώ ότι λείπουν ένα-δύο (ίσως και περισσότερα) πράγματα τα οποία φυσικά θα προσθέσω, αλλά για να μην έχετε μεγάλη αγωνία μέχρι τότε έχουμε και λέμε:

 

 

Κάθε μέρα το αφεντικό δίνει δύο κύβους στο ένα πλασματάκι, χάριν ευκολίας ας πούμε στο ρολεράκι. Στην αρχή είχα βάλει τέσσερις, αλλά τους έκανα δύο για λόγους κατανόησης:-).Ο πράσινος είναι τροφή, ο κόκκινος είναι πόνος (ελπίζω να μην τα μπέρδεψα κάπου στο κείμενο) Το ρολεράκι πρέπει να τους δώσει και τους δύο στο ανθρωπάκι μέσα στη διάρκεια της ημέρας. Στην αρχή έδινε πάντα πρώτα τον πράσινο, ώστε το ανθρωπάκι να ξέρει ότι αυτόν πρέπει να τον φάει και τον επόμενο να τον αφήσει (από συμπόνοια δηλαδή). Μόλις δώσει τον κύβο επιστρέφει στη φωλιά του όπου το περιμένει ένα ξύλινο πιάτο με κανονικό φαγητό που του δίνει το αφεντικό, μέσω μια θυρίδας (άρα δεν μπαίνει στην αρένα). Μετά από π.χ. μια εβδομάδα, οι κύβοι και το πιάτο με το κανονικό φαγητό περνάνε στο ανθρωπάκι.

Η επικοινωνία με το τείχος είναι όντως θολή, αλλά μου άρεσε η εικόνα με τους ήχους και ήθελα κάτι που να μπορεί να παραβλέψει το αφεντικό, να μην είναι πολύ προφανές.

 

Τον σκοτώνουν, γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν για να ξεφύγουν. Ακόμα κι αν τους εκτελέσουν, κατα κάποιο τρόπο θα λυτρωθούν. Από την άλλη, μπορεί να ελπίζουν ότι ο επόμενος αφέντης θα "πετάξει" τα κατοικίδια πίσω στον πλανήτη τους.

 

Όντως το αφεντικό εύκολα θα μπορούσε να είναι χαμηλότερα στην ιεραρχία. Θα το σκεφτώ γαι την επόμενη έκδοση. Και η "έτοιμη τροφή" για την εξουσία, είναι επίσης κάπως υπερβολική για το μέγεθος τους διηγήματος.

 

Μόλις ξεκίνησα να το γράφω αμέσως θυμήθηκα την "αρένα" που αναφέρει ο Μιχαλης και με βόλεψε πολύ για το ρολεράκι που λέγεται και Ρόλυ.

 

 

Ευχαριστώ πολύ για την κριτική, η οποία ήταν εξαιρετικά εποικοδομητική (μάλλον τα απόνερα του εργαστηρίου της ΑΛΕΦ όσον αφορά στους mman και Tiessa)

Edited November 15, 2012 by khar

[alkinem]

Αναμφισβήτητα ήταν μια πολύ δυνατή ιστορία.

Το κείμενο μπορεί να διαβαστεί σε πολλά επίπεδα. Μπορεί να ιδωθεί σαν μια αλληγορική έκφραση της σημερινής κοινωνίας -όπου το Αφεντικό να είναι οι διαφόρων λογής ισχυροί και Τζον/Ρόλυ να αντιπροσωπεύουν τους πολλούς ανθρώπους, που ενώ είναι πιόνια νομίζουν πως είναι παίχτες. Όταν καταλάβουν την θέση τους, η συνειδητοποίηση της αλήθειας μπορεί να είναι το πλέον επώδυνο πράγμα-. Επίσης μπορεί να εκληφθεί και σαν μια μεταφυσική αλληγορία. Το Αφεντικό μπορεί(αν και είναι λίγο ακροβατική εδώ η σκέψη μου) να είναι ένας θεός/εξουσιαστής και τα πιόνια να είναι περιληπτικές περιγραφές των κατώτερων θνητών.

Αυτό ήταν και το δυνατό σημείο της ιστορίας. Δεν είχε πρωτοτυπία, αλλά μπορούν να δοθούν τόσες πολλές διαφορετικές ερμηνείες(ανάλογες πάντα με τον τρόπο σκέψης του εκάστοτε αναγνώστη) και το κείμενο αποκτά μια ξεχωριστή ζωντάνια λόγω αυτού του γεγονότος.

Καλή χρήση του λόγου. Έδωσες ωραίες εικόνες και περιγραφές, ενώ δεν παρέλειψες να αναφερθείς και στον ψυχικό κόσμο των δύο ηρώων και το πως τους έχει επηρεάσει όλη αυτή η κατάσταση. Θα ήθελα λιγάκι περισσότερο να αναφερθείς στο Αφεντικό και στα κίνητρα που τον ώθησαν σε όλο αυτό το παιχνίδι. Εντάξει, καταλαβαίνω πως είναι μια μορφή αρρωστημένης διασκέδασης από την επιβολή ακραίων εξουσιαστικών μεθόδων, αλλά και πάλι θα ήθελα να δω τους λόγους που τον οδήγησαν να αναζητήσει τέτοιες μορφές ψυχαγωγίας.

 

Γενικά είναι μια πάρα πολύ καλή ιστορία και σίγουρα χειρίστηκες πολύ σωστά το θέμα του περασμένου διαγωνσιμού.

[khar]

Ευχαριστώ John82. Γενικά μου αρέσουν οι αρχετυπικές ιστορίες, αλλά δεν μου "βγαίνουν" πολύ συχνά. Θα λάβω υπόψη τις παρατηρήσεις στην επόμενη έκδοση και ελπίζω να σε ικανοποιήσω,

[wordsmith]

Πολύ ωραίο!

Συμφωνώ ότι μοιάζει με την "Αρένα" και θα πρόσθετα ότι μοιάζει και με την (ξεκάρφωτη εκεί) λύση/εξήγηση που δίνει ο Stephen King στο "Θόλο".

Συμφωνώ με τον Cyrano ότι οι βαθμίδες "εξουσιαστών" διαφέρουν στη συμπεριφορά/στα κίνητρα, αλλά νομίζω ότι η παρουσία μόνο μιας βαθμίδας "εξουσιαστή" δικαιολογείται από το ότι η ιστορία είναι "αρχετυπική" και πρέπει να μείνει απλή και συμβολική.

Διαφωνώ με το ότι δεν ήταν πρωτότυπη - γιατί όχι; Αρχετυπικές ιστορίες δε συναντάμε συχνά. Και διαφωνώ με το ότι ο Κώστας "σκανεροποιείται"(=κακίες σοκολατογράφου).

Νομίζω ότι το σημείο "τι θα πετύχουν αν τον σκοτώσουν" κολλάει με το ότι "νικάει αυτός που θα σπάσει πρώτος τους κανόνες": τα δυο αιχμάλωτα πλασματάκια αντιστέκονται προσπαθώντας να πετύχουν μια οποιαδήποτε αλλαγή σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο, έστω και αν αυτή αποβεί εις βάρος τους. Αφού είχε ήδη προσπαθήσει το ανθρωπάκι να διαμαρτυρηθεί με απεργία πείνας...

Με μπέρδεψαν οι λεπτομέρειες της λειτουργίας αυτού του συστήματος, φαΐ-πόνος-εναλλαγή-επικοινωνία-ποιος-δίνει-τι-σε-ποιον και γι' αυτό δεν κατάλαβα, πριν το τέλος, τι προσπαθούσαν να κάνουν και τελικά έκαναν οι δυο αιχμάλωτοι. Αυτό θα μπορούσε να γίνει πιο κατανοητό.

Συγχαρητήρια και χρόνια πολλά για χτες!

[khar]

Συγχαρητήρια και χρόνια πολλά για χτες!

 

Κάπως αργά το είδα αυτό, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Πράγματι χρειάζεται μια μικρή αποσαφήνιση στους κανόνες λειτουργίας, αν και μάλλον κατάλαβες όσα έπρεπε. Ευχαριστώ, έστω και αργοπορημένα, για την ευχή.

[aScannerDarkly]

Ότι θέλει κάτι ακόμα για να γίνει πιο κατανοητό, το θέλει. Η βασική μου απορία είναι, νομίζω, το πώς έφτασε ο κύβος στα χέρια του αφεντικού. Αν ήταν δηλαδή ο κύβος, ή μόνο η ακίδα. Ήταν όντως "βολικό" το πώς κατάφεραν να συνεννοηθούν, αλλά νομίζω ότι αυτό ξεπερνιέται για χάρη της ιστορίας.

 

Για το αφεντικό, δεν κατάλαβα, κατάλαβα κι εγώ πως είναι κάποιου τύπου θεός, μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Εκεί βέβαια είναι που ξεφεύγεις λίγο σε έτοιμη τροφή. Δεν ξέρω αν χρειάζεται καν το αφεντικό να εξουσιάζει ολόκληρους γαλαξίες ή μονάχα τον μικρόκοσμο που έχει φτιάξει. Αυτό βέβαια είναι θέμα δικής σου επιλογής.

 

Όπως και να 'χει, δυνατή ιστορία, αν αποσαφηνιστούν κιόλας μερικά πράγματα, θα γίνει πάρα πολύ καλή.

[khar]

Ότι θέλει κάτι ακόμα για να γίνει πιο κατανοητό, το θέλει. Η βασική μου απορία είναι, νομίζω, το πώς έφτασε ο κύβος στα χέρια του αφεντικού. Αν ήταν δηλαδή ο κύβος, ή μόνο η ακίδα. Ήταν όντως "βολικό" το πώς κατάφεραν να συνεννοηθούν, αλλά νομίζω ότι αυτό ξεπερνιέται για χάρη της ιστορίας.

 

Για το αφεντικό, δεν κατάλαβα, κατάλαβα κι εγώ πως είναι κάποιου τύπου θεός, μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Εκεί βέβαια είναι που ξεφεύγεις λίγο σε έτοιμη τροφή. Δεν ξέρω αν χρειάζεται καν το αφεντικό να εξουσιάζει ολόκληρους γαλαξίες ή μονάχα τον μικρόκοσμο που έχει φτιάξει. Αυτό βέβαια είναι θέμα δικής σου επιλογής.

 

Όπως και να 'χει, δυνατή ιστορία, αν αποσαφηνιστούν κιόλας μερικά πράγματα, θα γίνει πάρα πολύ καλή.

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια, αν και νόμιζα ότι σου έχουν απαγορέψει να χρησιμοποιείς λέξεις όπως κατανοητό, αποσαφήνιση κτλ.:-)

Μόνο η ακίδα έφτασε στο αφεντικό. Για το πώς, ή θα περιμένεις τη νέα έκδοση, ή θα διαβάσεις το spoiler που δίνω, λίγο πιο πάνω.

[Loch Moors]

Το να καταλάβω 100% τεχνικά και λειτουργικά τι είναι αυτό που περιγράφει ένα κείμενο δεν είναι κάτι που θεωρώ απαραίτητο για να μου αρέσει κάτι που διαβάζω, αρκεί να μου δίνει την κατάλληλη ποσότητα εκείνων των εικόνων και των συναισθημάτων που μου χρειάζονται για να πιστέψω ότι ένιωσα και ανάπλασα στο μυαλό μου αυτό που ειπώθηκε. Και αυτό σίγουρα το πετυχαίνεις πάρα πολύ. Η ηρεμία των περιγραφών για το μικρόκοσμο του Ρόλυ και του Τζον, για το πώς ζουν μ' αυτό το τείχος να τους χωρίζει για τις σκέψεις και τις πράξεις του αφεντικού, βγάζουν τελικά κάτι πολύ έντονο. Ειδικά στο πώς περιγράφεις το αφεντικό θέλω να σταθώ, είναι πολύ ωραίο που παρουσιάζεται ότι είναι αυτός που είναι και κάνει ότι κάνει γιατί έτσι είναι, έτσι συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις εξουσίας που υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο πάντα και δε μας οδηγείς στο να μισήσουμε ή να "επαναστατήσουμε" ενάντια στο πρόσωπό του..

 

Μου έμεινε επίσης και η αίσθηση της κλίμακας μεταξύ τρων τριών προσώπων, σα να βλέπει ο καθένας τον άλλο μικροσκοπικό και μας εισάγεις σε ένα παιχνίδι, όπως τα επιτραπέζια ή τα playmobile... Ταυτόχρονα όμως καταλαβαίνουμε - και ίσως για μένα αυτό είναι και το πιο δυνατό σημείο - ότι τα πλάσματα αυτά έχουν συναισθήματα και η ζωή τους όλη είναι αυτοί οι "κανόνες" του παιχνιδιού. Δίνει μια τελείως διαφορετική διάσταση στο πώς εκλαμβάνει κανείς το κείμενο και τα έντονα, αλληγορικά του μηνύματα.

 

Και φτάνοντας στο σχόλιο αυτό, πάω και σ' αυτό που δεν μου άρεσε: το κείμενο στο σύνολό του ήταν μια ισχυρή αλληγορία για την εξουσία (προσωπική μου εντύπωση που ελπίζω να μην απέχει πολύ απ' την πρόθεσή σου, γιατί τότε σημαίνει ότι κατάλαβα άλλα αντ' άλλων! ). Απ' την άλλη φυσικά, η εξουσία ήταν το θέμα, αλλά μια ακόμα μετά-ερμηνεία για το πώς αυτή λειτουργεί μάλλον δεν είναι κάτι που θα με συνεπάρει. Ακόμα και το τέλος δεν ξέρω αν το έγραψες για να έρθει ως μια μικρή λύτρωση ή απλά για να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και οι πιο μεγάλοι πέφτουν, αλλά το παιχνίδι συνεχίζεται για πάντα.

Για να προσπαθήσω να συνοψίσω τι ήταν αυτό που δε μου άρεσε: μου άφησε την αίσθηση πως το τελεσίδικο ύφος του κειμένου λειτουργεί σα μια επίκληση στην αυθεντίας της εξουσίας ώστε ο αναγνώστης να συνειδητοποιήσει έστω και λίγη από την τρομακτική της ισχύ. Αλλά νομίζω πως αυτό αποτελεί μια "ευκολία" όταν μιλάμε για μια έννοια που από μόνη της είναι τόσο φορτισμένη και πολυεπίπεδη.

Ελπίζω να μην έγινα πολύ επικριτική μ' αυτό το τελευταίο..

 

Να σχολιάσω τον τρόπο που γράφεις νομίζω δε χρειάζεται, ούτως ή άλλως, μάλλον τα ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα τα περί γλώσσας

Edited January 13, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[outland]

Πολύ καλό. Συνέχισε την καλή δουλειά.

[khar]

 

Και φτάνοντας στο σχόλιο αυτό, πάω και σ' αυτό που δεν μου άρεσε: το κείμενο στο σύνολό του ήταν μια ισχυρή αλληγορία για την εξουσία (προσωπική μου εντύπωση που ελπίζω να μην απέχει πολύ απ' την πρόθεσή σου, γιατί τότε σημαίνει ότι κατάλαβα άλλα αντ' άλλων! ). Απ' την άλλη φυσικά, η εξουσία ήταν το θέμα, αλλά μια ακόμα μετά-ερμηνεία για το πώς αυτή λειτουργεί μάλλον δεν είναι κάτι που θα με συνεπάρει. Ακόμα και το τέλος δεν ξέρω αν το έγραψες για να έρθει ως μια μικρή λύτρωση ή απλά για να επιβεβαιώσει ότι ακόμα και οι πιο μεγάλοι πέφτουν, αλλά το παιχνίδι συνεχίζεται για πάντα.

Για να προσπαθήσω να συνοψίσω τι ήταν αυτό που δε μου άρεσε: μου άφησε την αίσθηση πως το τελεσίδικο ύφος του κειμένου λειτουργεί σα μια επίκληση στην αυθεντίας της εξουσίας ώστε ο αναγνώστης να συνειδητοποιήσει έστω και λίγη από την τρομακτική της ισχύ. Αλλά νομίζω πως αυτό αποτελεί μια "ευκολία" όταν μιλάμε για μια έννοια που από μόνη της είναι τόσο φορτισμένη και πολυεπίπεδη.

Ελπίζω να μην έγινα πολύ επικριτική μ' αυτό το τελευταίο..

Ευχαριστώ για την (επι)κριτική. Γενικά μου αρέσει να αφήνω το τέλος αμφίσημο ή, ακόμα καλύτερα, πολύσημο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον εκφράζει έναν ευσεβή πόθο, ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν σταματήσουμε να βλέπουμε τον άλλον ως εχθρό, ότι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις είναι η συνεργασία. Έχεις δίκιο για το ύφος που προσπαθεί να μεταφέρει την τρομακτική ισχύ της εξουσίας. Ο στόχος, όμως, δεν ήταν τόσο ο αναγνώστης όσο ο ίδιος ο συγγραφέας, επειδή έχω μια τάση να την παρακάμπτω ή να την αποφεύγω όταν τη συναντώ μπροστά μου.