Παιδικό

[Kafka]

Σχόλια: Κάτι που έγραψα σήμερα. Είχα λίγο καιρό να γράψω, οπότε έχει τα προβλήματά του. Θα με ενδιέφερε να διαβάσω τί εντύπωση έκανε...

 

Παιδικό

 

Η ιδέα, αλλά όχι και η προγενέστερη πρόθεση, μου ήρθε ένα βράδυ παρακολουθώντας στο λεωφορείο με το οποίο επέστρεφα στο σπίτι μου κάποιον που προσπάθησε να αποφύγει να ανακαλυφθεί ως λαθρεπιβάτης. Θυμάμαι καταλεπτώς την έκφρασή του όταν ακούστηκε η φράση πως γινόταν έλεγχος των εισιτηρίων. Πώς σηκώθηκε, τεντώνοντας το σώμα του, με την πλάτη γυρισμένη στον ελεγκτή, και με αυτό είχε την ελπίδα οτι τάχα θα παρουσιαστεί σαν κάποιος απασχολημένος με δικές του υποθέσεις.

Φυσικά αυτή η μικρή παράσταση είχε άμεσα το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο ελεγκτής, ένας άνθρωπος σκυθρωπός, αντιλήφθηκε οτι είχε μπροστά του κάποιον που δε διέθετε το απαραίτητο εισιτήριο, και ζήτησε να το δει. Σύντομα έγινε φανερό πως ο άλλος όντως ήταν λαθρεπιβάτης. Στην χαμηλόφωνη σημείωσή του οτι έπρεπε να αποβιβαστεί στην επόμενη στάση, ο ελεγκτής, αφού τον ρώτησε αν είχε να πληρώσει το πρόστιμο, ακολούθως αν είχε πάνω του την ταυτότητα του, λαμβάνοντας αρνητική απάντηση και στα δύο του ανακοίνωσε οτι θα κατέβαινε μαζί του.

 

Είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος. Το άγχος μου δε θα μου επέτρεπε να περάσω την ώρα μου στο λεωφορείο δίχως να έχω ακυρώσει το εισιτήριό μου. Ωστόσο, λίγα βράδια αργότερα, απόψε, βρέθηκα και εγώ να έχω την ακολουθία ενός ελεγκτή, καθώς βάδιζα προς το σπίτι μου...

Ήταν ένας άνθρωπος το ίδιο θλιμμένος με τον συνάδελφό του, παχύς, κοντός, φανερά αμόρφωτος. Η οικονομική κρίση του επέβαλε τώρα να βαδίζει δίπλα μου, με την ελπίδα οτι σε λίγο θα είχε πάνω του τα χρήματα απο το πρόστιμο. Δε χρειάστηκε να περιμένει πολύ, το σπίτι μου είναι κοντά στη στάση όπου κατεβήκαμε.

Έπειτα απο αυτό δε θα ξαναχρησιμοποιήσω το λεωφορείο για καιρό. Είναι ένα μέτρο προστασίας μου, ίσως μονάχα για δεισιδαιμονικούς λόγους αφού φυσικά θα γινόταν πάντα να έχω το εισιτήριο. Θα ένοιωθα άβολα απέναντι στον οδηγό, που τη μορφή του δυστυχώς αμέλησα να συγκρατήσω και συνεπώς θα κινδύνευα να θεωρώ οτι αυτός είναι ο κάθε ένας στο λεωφορείο όπου θα βρισκόμουν; Και όμως ούτε αυτή η έγνοια είναι λογική, θα γινόταν απλώς να αλλάξω λεωφορείο, να επιβιβάζομαι σε μια άλλη γραμμή, οι οδηγοί κυρίως μένουν πιστοί στο συγκεκριμένο τους δρομολόγιο.

Σκεφτόμουν την κρίση, καθώς προχωρούσα πριν απο λίγη ώρα για να γυρίσω στο δωμάτιό μου. Ο δύσθυμος συνοδοιπόρος μου κάθε τόσο ρωτούσε αν πλησιάζουμε στο σπίτι. Όταν τελικά του το έδειξα ανησύχησα μήπως βλέποντας το κλειδί να μπαίνει στην κλειδαριά θα αρκούταν σε αυτή τη γνώση, και θα σκόπευε να γυρίσει αργότερα μαζί με άλλους. Μια τέτοια αναστάτωση θα ήταν φρικτή για εμένα, οπότε χάρηκα πολύ όταν με ακολούθησε στα σκαλιά.

 

Η πολυκατοικία είναι αρχαία. Σε αυτή έζησα όλη μου τη ζωή. Τώρα μόνος μου εδώ, απασχολούμουν τις τελευταίες μέρες με ένα παιδικό παιχνίδι. Άλλοτε, πριν απο πολλά χρόνια, είχα προσελκύσει μια κοπέλα που είχε προσληφθεί απο τους γονείς μου για να με προσέχει καθώς θα έλειπαν σε ένα ταξίδι, στο δωμάτιό μου. Επέμεινα, κάτι που έκανα ολότελα αποτρέποντας υποψίες, να περάσει αυτή πρώτη κάτω απο την πόρτα. Όταν όμως το έπραξε ξαφνιάστηκε διότι έπεσε στο κεφάλι της κάτι.

Ήταν ένα μαξιλάρι, που το είχα τοποθετήσει ανάμεσα στο πάνω μέρος της πόρτας και στον τοίχο, έτσι που είχε στερεωθεί και θα έπεφτε μόνο αν κανείς άνοιγε περισσότερο την πόρτα.

Αυτή την παλιά πρωτοτυπία στην επίδειξη μιας ανεπαίσθητης περιφρόνησης απέναντι σε εκείνη την γυναίκα σκεφτόμουν καθώς είχα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού, και κατευθυνόμουν προς το δωμάτιό μου, με τον άνθρωπο απο το λεωφορείο πίσω μου.

Θα μπορούσα να κινδυνεύω. Ίσως εκείνος να μην ήταν ένας ελεγκτής αληθινά, και να τον είχε τραβήξει ως εδώ η ελπίδα πως θα οικειοποιηθεί τα χρήματα του προστίμου. Όμως ρίχνοντας του μια ακόμα ματιά αναγκάστηκα να βεβαιωθώ οτι η έκφρασή του ήταν τόσο λυπητερή που μονάχα κάποιος πονεμένος ως τα βάθη του άνθρωπος θα μπορούσε να έχει. Ίσως να ένοιωθε απο την πλευρά του άλλωστε μια αντίστοιχη αίσθηση κινδύνου. Ήταν σε ένα ξένο σπίτι, μαζί με κάποιον που δε γνώριζε. Ίσως να ήταν αληθινά σε χειρότερη θέση απο εμένα.

Πέρασα απο την πόρτα του δωματίου μου και πήγα στο γραφείο, στην άλλη άκρη του. Ο άνθρωπος περίμενε στο διάδρομο. Τον ρώτησα δυνατά ποιά ήταν η ακριβής τιμή του προστίμου. Αν παρέμενε έξω θα όφειλα και να του ζητήσω τώρα να πλησιάσει για να μου επιδείξει την ταυτότητα της εργασίας του. Ωστόσο αυτός μόλις άκουσε την ερώτηση για το χρηματικό ποσό, και ενώ ακόμα είχα γυρισμένη την πλάτη μου προς την πόρτα, φαίνεται οτι την άνοιξε διάπλατα.

 

Είμαι περισσότερο αδύνατος απο το μέσο όρο. Αυτός ο ελεγκτής είναι παχύς. Αναγκάστηκα να χάσω αρκετά κιλά αυτές τις μέρες, ακολουθώντας μια εξαντλητική δίαιτα. Αν δεν ήταν φανερά ένας άκομψος άνθρωπος θα είχα δείξει το εισιτήριό μου όσο ακόμα ήμασταν στο λεωφορείο. Αληθινά μου φαίνεται άδικο οτι εγώ, υπό μία έννοια, ήμουν πολύ περισσότερο προστατευμένος απο εκείνον. Θα γινόταν να δείξω το εισιτήριο που είχα αγοράσει. Θα γινόταν να του πληρώσω, αργότερα, το αντίτιμο μιας παρανομίας που δεν είχε ποτέ αληθινά σημειωθεί, αν δε δεχόταν να με ακολουθήσει ως το σπίτι, αν είχαμε ήδη όμως αποβιβαστεί απο το λεωφορείο. Ποτέ δε θα του έδειχνα την ταυτότητα μου, και δε θα έβγαινε απο τη σπίτι έχοντας δει το δωμάτιο. Αλλά μόνο για μια στιγμή το είδε. Ακολούθως κάτι έπεσε στο κεφάλι του. Δεν ήταν όμως ένα μαξιλάρι, αλλά μια τεράστια πέτρα που είχα στηρίξει με κόπο και χρονοβόρες προσπάθειες πάνω απο την πόρτα.

Ποτέ δε θα ξεχάσω τον ήχο που έκανε εκείνο το αντικείμενο χτυπώντας στο κρανίο του. Δε θα λησμονήσω πώς ζάρωσε στο πάτωμα, λυγίζοντας φανερά σε μια προσπάθεια να μη νοιώθει τον πόνο, τα μέλη του, όπως τα πατημένα απο εμένα έντομα στην παιδική μου ηλικία.

Και, όπως άλλοτε, για να παρατηρήσω το χαμό τους, έσκυψα πάνω απο το σώμα που είχε ακινητοποιηθεί. Το κεφάλι που ήταν φανερά ανοιγμένο. Δεν ακούστηκε παρά μόνο ένας υπόκωφος θόρυβος, και ένας άνθρωπος ήταν νεκρός. Τον είχε αφανίσει η κρίση, η υστεροβουλία ίσως να κρατήσει τα χρήματα για τον εαυτό του, η δική μου διαστροφή. Η πέτρα, δεμένη με χοντρό σκοινί, περασμένο σε ένα γάντζο που υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο, και που πάντοτε γνώριζα οτι κάποτε θα τον αξιοποιούσα, είχε πέσει αρκετά χαμηλά ώστε να συντρίψει το κρανίο του ανθρώπου, αλλά έπειτα έπαυσε την πτώση της, έτσι δεν υπήρχε κανένας κρότος που θα τραβούσε την υποψία οτι εδώ είχε συμβεί κάτι.

Και αν κανείς άκουγε εκείνη την ώρα προσεκτικά, απο το δικό του δωμάτιο, σε έναν άλλο όροφο του κτιρίου, θα είχε με πολύ προσπάθεια απλώς ανακαλύψει οτι δύο διαφορετικές φωνές ακούστηκαν αρχικά στο σπίτι μου, και μετά έπαυσαν και οι δύο.

Θα έφυγε ο ένας, θα υπέθετε. Θα είχε δίκιο.

[Oceanborn]

_{Αγαπητέ Kafka μου άρεσε αρκετά η ιστορία σου. Νομίζω θα μπορούσε άνετα να ανήκει στις ιστορίες του τρόμου. Προσωπικά δεν κατάφερα να εντοπίσω κάποιο πρόβλημα αφηγηματικά τουλάχιστον. Τη διασκέδασα. Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αναρωτήθηκα βέβαια πως σου ήρθε η ιδέα...}

 

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ

 

Δε μου ήρθε απο το ανορθόγραφο graffiti Σκεφτόμουν πόσο εξαθλιωμένοι είναι και οι ελεγκτές, έτσι που θα μπορούσαν στην ανάγκη τους να τους πληρωθεί ένα πρόστιμο να μη σκεφτούν λογικά τί θα γινόταν να τους συμβεί.

[Oceanborn]

Το περίμενα αλλά είπα να σε πειραξω λίγο.... Κοίτα ίσως θα μπορούσες να προσθέσεις λίγη περισσότερη σκοτεινή ατμόσφαιρα όταν φτάνουν οι ήρωες σου στο σπίτι.... Αλλά και πάλι με κάθε επιφυλαξη στο λέω καθώς κάτι τέτοιο ενδέχεται μεν να αυξήσει την αγωνία μας αλλά θα χάσεις την ανατροπή. Εγώ τουλάχιστον μέχρι το τέλος δε του το χα....