Φεγγαρόκυκλος

[DinoHajiyorgi]

Το μονοπάτι του ήταν σπαρμένο με πτώματα. Ήταν ανελέητος ξιφομάχος και είχε κλέψει σε καπηλειά από μεθυσμένα χείλη έναν λαϊκό θρύλο. Έλεγε για την Σεληνία, την μυθική πόλη από την οποία προέχονταν όλοι οι θησαυροί της γνωστής οικουμένης. Το χρυσάφι, το ασήμι και όλοι οι πολύτιμοι λίθοι της Γης ήταν ψήγματα μπροστά σε αυτά που ανέμεναν τον διεκδικητή στην πηγή τους. Άρπαξε περγαμηνές μέσα από άκαμπτα χέρια βιβλιοθηκάριων, νεκροί μάγοι πρόδωσαν ξόρκια, ανταγωνιστές του έπεσαν βορά στη επιδέξια λεπίδα του. Τα κατάφερε όμως. Έφτασε εκεί πρώτος, στο ξέφωτο του Φεγγαρόκυκλου, στις εσχατιές των Απόρθητων Όρεων. Ένα πλάτωμα από σκληρή πέτρα στο κέντρο ενός ανώνυμου δάσους, με κύκλους σμιλεμένους στην επιφάνεια του. Οι ντόπιοι το αποκαλούσαν «βωμό» εκείνο το μέρος.

 

Αυτή ήταν η σωστή νύχτα με την Πανσέληνο, όπως του είχε ορμηνέψει ο τρίτος μάγος, πριν σκοτώσει κι εκείνον. Ξεπέζεψε από το μαύρο του άλογο και αφουγκράστηκε την αφύσικη ησυχία που επικρατούσε. Πρόσεξε τις εγκοπές στην πέτρα, γεμάτες σε σημεία από την χθεσινή βροχή. Περίμεναν την θυσία, να γεμίσουν με αθώο αίμα που θα ένωνε τους κύκλους. Τώρα αντανακλούσαν μόνο το φως της πανσέληνου που ακτινοβολούσε πάνω από το ξέφωτο. Είχε αναγκαστεί να ξεφορτωθεί καθ’οδόν την παρθένα πριγκίπισσα που είχε απαγάγει τρία βράδια νωρίτερα. Δεν έλεγε να υποταχτεί και του ξέφευγε σε κάθε ευκαιρία, καταντώντας κουραστική. Ο ξιφομάχος όμως είχε εναλλακτική λύση, επώδυνη στον ίδιο, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν θα είχε άλλη ευκαιρία για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Η πύλη για τη Σεληνία μπορούσε να ανοίξει μόνο τώρα.

 

Τράβηξε το ξίφος του και με σφιγμένη καρδιά υπολόγισε την απόσταση. Με μια απότομη στροφή έκοψε στη βάση τον λαιμό του αλόγου του, που ξαφνιασμένο ανασηκώθηκε στις πίσω του οπλές σκούζοντας και ραντίζοντας τον με ζεστό αίμα. Το πιστό ζώο κατέρρευσε σπαρακτικά πάνω στην πέτρα κι έμεινε ακίνητο. Οι κυκλικές γούβες γέμισαν αργά και άρχισαν να ενώνονται μεταξύ τους. Το πλάτωμα έμοιαζε να δονείται και το ίδιο το φεγγάρι φάνταζε πλέον κόκκινο. Αυτή ήταν η στιγμή σκέφτηκε ο ξιφομάχος, η ανταμοιβή του μετά από τόσον αγώνα και θυσίες.

 

Πρόσεξε περίεργες αλλαγές στις αισθήσεις του. Το δέρμα του γυάλιζε ασημί και ένιωθε το φως της Σελήνης καυτό σαν τις ακτίνες του ήλιου. Οι κραδασμοί της πέτρας δονούσαν την πανοπλία του σαν να ήταν κούφια. Το ξίφος γλίστρησε από το χέρι του αλλά δεν το άκουσε να πέφτει καταγής. Κοίταξε τα χέρια του και ήταν διάφανα σαν οπτασία. Τα δέντρα που περιέκλειαν τον βωμό άρχισαν να χάνονται. Ο κόσμος γύρω του άλλαζε. Σε λίγο ο βωμός έστεκε πάλι βουβός, η Σελήνη έλαμπε ασημένια, και μόνο το μαύρο άλογο κείτονταν νεκρό στο πλάτωμα. Ο ξιφομάχος ήταν άφαντος.

 

Πρόλαβε να δει τα ερείπια μέσα από τα γουρλωμένα του μάτια, τα σκεπασμένα από γκρίζα άμμο χαλάσματα, τους ραγισμένους δρόμους και τα γκρεμισμένα αγάλματα του αρχαίου, νεκρού πλέον βασιλείου. Διαλύθηκε μέσα στην πανοπλία του και σκόρπισε στο κενό του άψυχου τοπίου, με την γαλανή σφαίρα της όμορφης Γης να μεσουρανεί ψηλά στον κατάμαυρο, ανέφελο ουρανό. Ο αέρας είχε πάψει προ πολλού να φυσάει στη Σεληνία.

[DinMacXanthi]

Να πω πως αναγνώρισα το στυλ γραφής σου όταν διάβασα την ιστορία την Δευτέρα, Ντίνο :-) Ήμουν σίγουρος πως ήταν δικιά σου, και συγχαρητήρια

 

Το κείμενο βγάζει μια στεναχώρια για το μπροστά, μαζί με μια νοσταλγία για το πίσω. Καταρχήν από την πρώτη παράγραφο, μας φτάνει η μυρωδιά του παλιού φάντασυ. Μου θύμισε κάτι που θα έβρισκες οπισθόφυλλο σε ιστορία του Howard (και στο μυαλό μου ο χαρακτήρας έμοιαζε σαν ένας γέρος Κόναν). Μέσα στις λίγες εκατοντάδες λέξεις της, η ιστορία είναι σαν να είχες μπροστά σου έναν πίνακα, ή μιας σειρά από ζωγραφιές που θα έκανε o Frank Frazetta, και μας τις έδινες με γραπτές λέξεις.

Και με το τέλος της ιστορίας, όταν τα ερείπια κι ο ήρωας χάνονται -υπέροχο το κλείσιμο, η πιο μεστή φράση του κειμένου- αντιλαμβανόμαστε πως ο κόσμος τους έχει πια προσπεράσει. Η ανταμοιβή του μετά από κόπους και θυσίες είναι... το τίποτα.

Ακόμα και το ψευδώνυμο που επέλεξες, κουβαλάει αυτή την αίσθηση. Chin up, mate.

[DinoHajiyorgi]

Να πω πως αναγνώρισα το στυλ γραφής σου όταν διάβασα την ιστορία την Δευτέρα, Ντίνο :-) Ήμουν σίγουρος πως ήταν δικιά σου, και συγχαρητήρια

 

Ευχαριστώ για τα υπέροχα σου λόγια.

[abuno]

Τα είπε όλα ο MacΝτίνος

Πολύ καλό.Εμένα μου θύμισε Λόρδο Ντάνσανι.

Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο γνήσιο.

[Andkand]

Χμμ..

Και γω όταν το διάβαζα εκτός του ότι μου άρεσε πολύ μου φαινόταν οικείο...

Τελικά ήταν Ντίνος Χατζηγιώργης!

Και το sff.gr έχει 2 στα 2 σε αυτό τον διαγωνισμό!

 

Μπράβο παιδιά, το forum μας, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τη συγγραφική του ποιότητά.

[wordsmith]

_{Πολύ ωραίο, ατμοσφαιρικό, ποιητικό, γεμάτο χρώματα και δαντέλες. Συγχαρητήρια.}