Guest Casper Posted November 16, 2012 Share Posted November 16, 2012 Αυτό το ποίημα μου αν μπορούσα θα το έστελνα στο διαγωνισμό ποίησης με θέμα το ταξίδι. Η καταιγίδα είχε κοπάσει. Μπορεί και όχι Δεν ήταν σίγουρος πια για τίποτε, κι ούτε τον ενδιέφερε. Κοίταξε τον ορίζοντα, που μια φαινόταν, μια χανόταν στον έντονο διατοιχισμό της βάρκας του. Και μετά αδιάφορα την πυξίδα που κρατούσε, και την πέταξε στη θάλασσα. Το ίδιο και το ημερολόγιο γέφυρας, δεν είχαν πια να του προσφέρουν τίποτα. Ξάπλωσε στα βρεγμένα μαδέρια Και αφέθηκε. Σαν σε όνειρο, κάποια στιγμή Του φάνηκε ότι η άθλια βάρκα του απέκτησε ακρόπρωρο Μια γυναικεία μορφή στεκόταν στην πλώρη και τον κοίταζε Ήταν πανέμορφη και γλυκιά σαν άγγελος. Μα ήξερε ότι άγγελοι δεν υπάρχουν. «Ελα» του είπε, «δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι σου» Και τον σκέπασε με μια αγκαλιά, σαν τον ουράνιο θόλο. Καθώς διστακτικά τα χέρια του άγγιξαν την πλάτη της Ψηλάφισε δυό μικρές ουλές. Εκει που ήταν κάποτε τα φτερά της. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted November 16, 2012 Share Posted November 16, 2012 ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 16, 2012 Share Posted November 16, 2012 ! Ακριβώς! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.