Ο Άνθρωπος Με Τα Κουρέλια

[Cassandra Gotha]

τίτλος: Ο άνθρωπος με τα κουρέλια

είδος: Μπορεί και φαντασία, μπορεί και τρόμος, όπως το πάρει κανείς, πάντως το έβαλα στη γενική λογοτεχνία, γιατί, τεχνικώς, αυτό είναι.

αριθμός λέξεων: 1.500κάτι.

βία: όχι

σεξ: όχι

σχόλια: Κάτι που δεν έχω ξαναγράψει ποτέ μου. Δεν κατάλαβα από πού ήρθε, μέχρι τη στιγμή που έβαζα την τελευταία τελεία. Τότε διαπίστωσα ότι μάλλον εμπνεύστηκα από μια άλλη πρόσφατα ανεβασμένη στο φόρουμ ιστορία. Είναι ο Αυτόχειρας, του abuno: http://community.sff.gr/topic/14827-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%82/

 

 

 

Είναι φορές που πιστεύω ότι είμαι εντελώς μόνος σε αυτό τον κόσμο. Και εννοώ, εντελώς. Ούτε καν σκηνοθέτες ή τεχνικοί. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω, μάλιστα στις πιο άκυρες στιγμές, στο γεμάτο μετρό ας πούμε, ή στην ουρά – σε οποιαδήποτε ουρά – ή όταν πηδάω. Νομίζω πως όλοι γύρω μου είναι ψευδαισθήσεις και στην πραγματικότητα περιμένω τη σειρά μου ενώ είναι και ήταν πάντα, ή στριμώχνομαι από ένα άδειο κάθισμα, ή πηδάω το χέρι μου. Συνήθως η αίσθηση κρατάει λίγα δευτερόλεπτα, σπάνια επιμένει. Όταν όμως επιμένει, η αλήθεια είναι ότι κλάνω μέντες (ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την έκφραση, ούτε μπορώ να φανταστώ από πότε έχει επικρατήσει, αλλά νομίζω ότι αρμόζει): το προχωράω επώδυνα, ξεπέφτοντας σε μια από τις χειρότερες κοινοτοπίες, δηλαδή στην σκέψη “άραγε υπάρχω;”. Τελευταία όμως το παθαίνω όλο και πιο σπάνια, πράγμα που μου τη σπάει, γιατί είναι συνήθεια μιας ζωής που τείνει να εκλείψει.

 

Από μικρός είχα πρόβλημα στο να εμπιστεύομαι. Κυνικός, έλεγαν για 'μένα, ψυχρός, αγέλαστος – για αυτό το τελευταίο δεν τους κατηγορώ πάντως, το χαμόγελό μου ταιριάζει στη λίστα “πράγματα που θέλετε να δείτε πριν πεθάνετε” για όσους με γνωρίζουν. Μεγαλώνοντας έτσι, με αυτή τη δυσάρεστη αίσθηση ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσω ανακαλύπτοντας την αλήθεια (ότι ήμουν, στην πραγματικότητα, μόνος μου όλο τον καιρό), ανέπτυξα μία πολύ χρήσιμη ικανότητα: την ονομάζω εγρήγορση, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει ακριβώς έτσι σε κάποιο εγχειρίδιο χρήσης του ανθρώπινου μυαλού, δηλαδή στην ψυχολογία. Και αυτό που ονομάζω εγρήγορση, δεν είναι τίποτε άλλο από την απλή, ωστόσο απαιτητική, παρατήρηση των πάντων. Δεν αφήνομαι να χαλαρώσω ούτε στιγμή (και αν ποτέ το κάνω, η κρίση έρχεται αργά ή γρήγορα, και αναρωτιέμα “άραγε υπάρχουμε;”).

 

Για παράδειγμα, ποτέ δεν πιστεύω στην ύπαρξη μιας νέας γνωριμίας αν δεν συνοδεύεται από χειροπιαστά αποτελέσματα. Ένα εισητήριο που μου έδωσε στο χέρι όχι κάποιο μηχάνημα αλλά ένας άνθρωπος πίσω από ταμείο (που μπορεί να είναι μηχάνημα κι εγώ το βλέπω σαν άνθρωπο, αλλά προσπαθώ να κρατάω την παράνοια σε ύφεση, γενικά), ή ο αριθμός μιας κοπέλας γραμμένος στο κινητό μου – αλλιώς η συνάντησή μας μπορεί να ήταν μία ωραία φαντασίωση και τίποτε άλλο.

 

Και, ναι, ήρθε η ώρα της γκρίνιας: μία από αυτές τις ενδείξεις – ας μην την πω απόδειξη - δεν με πείθει, τουλάχιστον όχι στο σημείο που επιτρέπω συνήθως τις άμυνές μου να χαλαρώσουν. Είναι αυτός ο τύπος, πριν έξι μήνες τον γνώρισα ή τον “γνώρισα”, δεν ξέρω. Φοράει κάτι κουρέλια και με περιμένει κάθε μέρα στον σταθμό του μετρό. Την ίδια ώρα. Το πρωί που πάω να πιάσω βάρδια στο φαστφουντάδικο. Εκεί που τον είδα και την πρώτη φορά. Όρθιος ανάμεσα σε δυο ακυρωτικά μηχανήματα.

Τότε μου χαμογέλασε ελαφρά, (Θυμάμαι ότι έβρεχε. Λεπτομέρειες ενός ονείρου; ), κι εγώ, αδυνατώντας να κατανοήσω τη στάση του, αλλά και ανίκανος να του αντισταθώ, έπραξα το αδιανόητο: του χαμογέλασα ως απάντηση. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύω ότι έκανα, γιατί οι μυς γύρω από το στόμα μου πόνεσαν και ο τύπος χαμογέλασε πιο πλατιά. Αυτό το θυμάμαι σίγουρα, μπορεί να μην έχω εμπιστοσύνη στην ύπαρξη των πραγμάτων αλλά εμπιστεύομαι τυφλά τη μνήμη μου, δηλαδή τις εικόνες που πλάθει ο εγκέφαλός μου όταν προσπαθεί να με πείσει για κάτι.

Δεν έγινε τίποτε άλλο εκείνη τη μέρα, εγώ προχώρησα στην αποβάθρα, εκείνος συνέχισε να με κοιτάζει για λίγη ώρα (κι εγώ το ίδιο), και μετά γύρισε την πλάτη και ανέβηκε τις σκάλες του σταθμού. Μάλιστα πρόσεξα ότι δεν πήγε από τις κυλιώμενες, ανέβηκε τις απλές σκάλες, μόνος, με την πολυπληθή αντίθεση δίπλα του στις αυτόματες, λες και ήθελε να τονίσει το αβέβαιο της ύπαρξής του. Ήρθε το τραίνο μου κι έφυγα κι εγώ. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, και μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει τη φωνή του. Κάθε μέρα όμως, κάθε μέρα που σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξεκινάω για το σταθμό, ξέρω ότι θα είναι εκεί, θα με περιμένει και θα απαιτήσει (θα απαιτήσει!) από εμένα ένα χαμόγελο. Μετά θα ανέβει τις σκάλες κι εγώ θα μπω στο τραίνο. Σαν παντομίμα που εκτελείται με ακρίβεια. Τίποτα περισσότερο.

 

Αυτή η χορογραφία όμως έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου. Γνωρίζοντας ότι θα έχω αυτή τη συνάντηση πρωί-πρωί, σε έναν κατάμεστο από κόσμο σταθμό, έχω περάσει από πολλές στάσεις. Έχω ενθουσιαστεί από περιέργεια, έχω χαρεί από τη μοναδική ενός μυστικού, έχω φοβηθεί, έχω αρνηθεί (την ύπαρξή του, το ότι μου χαμογελάει, το ότι με κοιτάει), έχω αδιαφορήσει (είναι ένας ακόμα τρελός μέσα στο πλήθος). Ό,τι και αν σκέφτομαι όμως γι' αυτόν, ο άνθρωπος με τα κουρέλια δεν λέει να με αφήσει. Προσπάθησα να τον αποφύγω, αλλά μάταια. Ζήτησα να με αλλάξουν για μια βδομάδα στη δουλεά, να με βάλουν απόγευμα, ως πείραμα το σκέφτηκα, αλλά μου αρνήθηκαν. Προσπάθησα να ξυπνήσω την ίδια ώρα σε ρεπό, να δω αν θα είναι και πάλι εκεί, αλλά πάντα η κούραση με νικάει και ξυπνάω μια ώρα αργότερα. Προσπάθησα να μην κοιμηθώ ως εκείνη την ώρα στο ρεπό μου, αλλά – τι περίεργο – αποκοιμήθηκα τελικά. Ό,τι και να επιχειρώ, το φάντασμα του μετρό μου αρνείται τα πειράματα. Είναι, ας πούμε, της θεολογικής κατεύθυνσης. “Πίστευε και μη ερεύνα. Θα είμαι εκεί όταν πηγαίνεις στη δουλειά”. Πράγμα που μου τη σπάει. Και όλο και πιο πολύ πιστεύω σ' αυτόν. Πράγμα που, όταν σταματάω και το σκέφτομαι, μου τη σπάει ακόμα περισσότερο.

 

Πάνε, όπως είπα, έξι μήνες. Στη ζωή μου δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Δουλεύω – ναι, δουλεύω, δεν εργάζομαι, και μην ακούσω τίποτα πολίτικαλ κορέκτ μαλακίες, γιατί αυτό που κάνω κάθε μέρα στο φαστφουντάδικο είναι δουλειά – δεν πληρώνομαι ποτέ στην ώρα μου, μένω με τους γονείς μου – είμαι τριάντα, το ανέφερα; - δεν έχω σταθερή γκόμενα – είμαι τριάντα και δουλεύω σε φαστφουντάδικο, είμαι σίγουρος ότι το ανέφερα – και όλο λέω ότι θα αρχίσω γυμαστική και θα κόψω το κάπνισμα. Σε κάνα ρεπό θα βγω με κάναν κολλητό – έτσι τους λέω, αλλά δεν ξέρω τι μας κάνει κολλητούς – θα πάμε σε κάνα μπαρ για δυο ποτά και ίσως πηδήξουμε στο τέλος της βραδιάς. Αν όχι, σπίτι για νανάκια. Και αύριο πάλι πατάτες, τσίζμπεργκερ και κόκα-κόλα.

Σε αυτό το διάστημα, αν και η ρουτίνα μου παραμένει η ίδια όπως και πριν ένα χρόνο, έχει αλλάξει ένα σημαντικό, ένα τρομακτικά μεγάλο πράγμα: πλέον την απολαμβάνω. Δεν ξέρω αν είμαι άρρωστος, δεν ξέρω αν το χάνω, δεν ξέρω αν η κυβέρνηση μάς ποτίζει με χημικά νέφη – εκείνα τα αεροπλάνα που αφήνουν τις άσπρες γραμμές πίσω τους πάντα μού φαίνονταν ύποπτα – αλλά ανυπομονώ να ξυπνήσω κάθε πρωί για να τα κάνω όλα από την αρχή. Τον βιαστικό, χλιαρό καφέ στην κουζίνα, το βιαστικό περπάτημα μέχρι το μετρό, τον σιωπηλό χαιρετισμό με το φάντασμα, κι έπειτα τη δουλειά, το σχόλασμα, τον γυρισμό, το μπάνιο, το φαϊ, το ίντερνετ μέχρι να ξεραθώ. Όλα μ' αρέσουν. Δεν είμαι πια το κουρδισμένο ρομποτάκι που τα κάνει λόγω των στροφών που του δίνει το κουρδιστήρι στην πλάτη. Δεν είμαι ένα όνειρο μέσα σε όνειρο. Είμαι εδώ, ξύπνιος, ολωσδιόλου ξύπνιος, ρουφάω το καθημερινό καρμπόν με λαχτάρα, περιμένω ν' ακούσω την επόμενη ατάκα που ξέρω απ' έξω, χουζουρεύω ήσυχος που δεν αλλάζει στο παραμικρό. Κατά έναν περίεργο τρόπο, για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ασφαλής. Φυσικά αυτό μου τη σπάει.

 

Έχω καταστρώσει σχέδιο όμως. Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτή την απόδειξη χωρίς απόδειξη, αυτό το φάσμα, το χαμόγελο χωρίς ύλη, το πνεύμα, την ιδέα, να μου στερεώνει ό,τι είχα επιτυχώς αναγάγει σε όνειρο. Το να είμαι τόσο στερεωμένος στον κόσμο, στο εδώ και στο τώρα, είναι κάτι που μου δίνει βαρύτητα. Και σ' εμένα τον ίδιο και σε όλα. Κι εγώ το μόνο που θέλησα ποτέ απ' τη ζωή ήταν να τελειώσει γρήγορα και ανώδυνα. Τι θα γίνει αν γνωρίσω κάποια και την αγαπήσω; Μπορεί να συμβούν πολλά φρικρά πράγματα τότε. Μπορεί να με χωρίσει, ή να με πληγώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να την χωρίσω εγώ, με αποτέλεσμα να χάσω την όποια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ή στις γυναίκες. Μπορεί να πάθει κάνα κακό, να πεθάνει ας πούμε. Κι αν παντρευτούμε; Αν κάνουμε παιδιά; Τι θα γίνω αν πάθουν κάτι τα παιδιά μου; Πώς θα μπορέσω να ζήσω μετά; Πώς θα αντέξω να αναπνέω, να τρώω, να υπάρχω, μέχρι να πεθάνω; Γιατί δεν με αφήνουν ήσυχο;

 

Όχι, δεν θα του τα επιτρέψω όλα αυτά Θα τον διώξω από τη ζωή μου. Κι αυτόν και το χαμόγελό του. Θα ελευθερωθώ από το φάντασμα, ανακτώντας τη χαμένη μου ελαφρότητα.

Θα πάρω ένα μηχανάκι. Απλά τα πράγματα. Θα πάρω ένα μηχανάκι και θα οδηγώ μέχρι τη δουλειά. Τέρμα το μετρό, άρπα την κουρελή. Αύριο κιόλας έχω κανονίσει να πάω να δω ένα μεταχειρισμένο, το βρήκα στην εφημερίδα, θα πάω μετά τη δουλειά. Και ελπίζω αύριο να είναι η τελευταία μέρα που θα τον δω. Εκεί, ανάμεσα στα ακυρωτικά μηχανήματα, να μου χαμογελάει πρωί-πρωί. Και θα του χαμογελάσω κι εγώ. Και μετά η ζωή μου θα γίνει όπως πριν. Τίποτα δεν θα έχει καμιά σημασία, καμιά βαρύτητα. Όλα θα περνούν όπως σε όνειρο. Και κάποτε θα ξυπνήσω, κάποτε θα τελειώσει η ζωή μου και θα περάσω στην άλλη όχθη, εκεί που δεν θα χρειάζεται να δείχνω εμπιστοσύνη σε τίποτα, δεν θα χρειάζεται να χαμογελώ ούτε να μη νιώθω μοναξιά.

 

Και μέχρι τότε δεν θα ξανασκεφτώ τον άνθρωπο με τα κουρέλια που θα περιμένει στο σταθμό.

Ο άνθρωπος με τα κουρέλια.doc

[Διγέλαδος]

Μπράβο Μπράβο Μπράβο! Όντως είναι κάτι πρωτόγνωρο από τη δική σου πένα! Είναι από τα στυλ γραψίματος, υπόθεσης και θέματος που μ' αρέσουν πάρα πολύ. Θα έλεγα υπαρξιακό. Κοινώς είναι από αυτά τα διηγήματα που θα ήθελα να γράψω εγώ.

Μια ερώτηση:

σε κάποιο εγχειρίδιο χρήσης του ανθρώπινου μυαλού, δηλαδή στην ψυχολογία

κανονικά δεν είναι νευροβιολογία;

Επίσης σκέφτομαι μήπως να ταίριαζε ένα πιο σκοτεινό κλείσιμο; Για παράδειγμα να πεθάνει από ατύχημα με το μηχανάκι; Εκτός κι αν θέλεις να τον καταδικάσεις στην αιώνια ρουτίνα

Θέλω να δω κι άλλα τέτοια!

Edited December 3, 2012 by Διγέλαδος

[abuno]

Χείμαρος ο λόγος σου. Έχω την εντύπωση ότι το έγραψες σε κατάσταση πνευματικής/συναισθηματικής μέθης.

Αυτό που γούσταρα πιο πολύ, είναι ότι πουθενά δεν προσπάθησες να γράψεις κάτι για τον αναγνώστη.(χωρίς εισαγωγικά... )

Πουθενά δεν χρησιμοποίησες συγγραφικό τακτ. Δεν σε ένοιαξε!

Το κείμενο προσπέρασε γρήγορα τους κανόνες και τις επιταγές της ''σωστής συγγραφής'' και πέτυχε κατευθείαν τον στόχο, την καρδιά του αναγνώστη.

Όλο αυτό το έγραψες για εσένα, μόνο για εσένα. Και αυτή πιστεύω, ήταν και η συνταγή της επιτυχίας του.

Σαν αυτόματη γραφή. Ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης.

Θα διαφωνήσω και με τον Άλεξ για το τέλος. Θα ήταν πολύ επιτηδευμένο. H έκπληξη βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει έκπληξη!

Τι άλλο, πέρα από

Edited December 3, 2012 by abuno

[Cassandra Gotha]

Καταρχήν, οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για τα τυπογραφικά λάθη (το πέρασα δυο φορές και νόμιζα πως τα είχα διορθώσει όλα).

 

Μια ερώτηση:

σε κάποιο εγχειρίδιο χρήσης του ανθρώπινου μυαλού, δηλαδή στην ψυχολογία

κανονικά δεν είναι νευροβιολογία;

Jesus, Twocows... Σε φαστφουντάδικο δουλεύει ο άνθρωπος, που να ξέρω;

 

Αυτό που γούσταρα πιο πολύ, είναι ότι πουθενά δεν προσπάθησες να γράψεις κάτι για τον αναγνώστη.(χωρίς εισαγωγικά... )

 

 

Σας ευχαριστώ και τους δύο πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια!

[mpousoulas]

Μου άρεσε πάρα πολύ!

Αυτό που κατάλαβα για τον ήρωα:

 

Αφήστε με να ζήσω ρομποτικά

μακριά από συναισθηματικές παγίδες

να βουτήξω βαθιά στη ρουτίνα

να πνιγώ δίχως να το πολυσκεφτώ

 

ο τύπος με τα κουρέλλια στο μετρό

τα κρυμμένα όνειρα μου

τα ξυπνά κάθε πρωί με το χαμόγελο του

με εγω θέλω να πνιγώ

 

ανυπαρξία

το μηχανάκι μπορεί να μου τη δόσει πίσω.

 

Λίγο πολύ, περιγράφεις το σύγχρονο άνθρωπο στις μεγαλουπόλεις ο οποίος αρνείται συνηδειτά να ζήσει, απλά περιμένει το θάνατο του.

Πολύ απαισιόδοξο, μα πραγματικό.

Μου θύμισε το τραγούδι του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ " Η ανεμώνα του σικάγο".

[Μπόρχες]

Λοιπόν, είναι καλό. Ο λόγος ρέει. Μαζί του κι ενας σωρός από εικόνες!

 

Μου αρέσει το αυθόρμητο, σχεδόν αυτόματο, χυμώδες γράψιμο. Το κείμενο σου τα έχει όλα τα παραπάνω!

 

Εγώ θα έδινα ενα ποιο μακάβριο τέλος στην ιστορία. Θα ξαπόστελνα τον κουρελή και θα συνέχιζα την ρουτίνα μου. Αλλά, εδώ μιλάμε για σένα. Οπότε,

 

Συγχαρητήρια. Καλή δουλειά!

 

Σ'ευχαριστώ.

[Oceanborn]

Άνθρωποι σκιές, που στοιχειώνουν την καθημερινότητα μας. Υπαγορεύουν, κατευθύνουν και στο τέλος... Μένει μια ένταση της οποίας η αιτία θέτεται υπό αμφισβήτηση. Είναι ένα όμορφο κείμενο. Γεμάτο συναισθήματα και ταυτόχρονα αληθινό. Θα συμφωνήσω με τον Μπορχες... Μπορεί να μην σκότωνα τον κουρελή αλλά...Έστω και μεταφορικά θα έδινα ένα τέλος και θα λύτρωνα τον ήρωα. Έστω κι αν άλλαζε δρόμο για μια μέρα. Καλή συνέχεια.

[KELAINO]

Άψογο Άννα.

 

(Στη δική μου συνέχεια, πάει να πάρει το μηχανάκι και βλέπει ότι την αγγελία την έχει βάλει ο κουρελής).

[Διγέλαδος]

Ο κουρελής έχει διεισδύσει και στο διήγημα του alien: http://community.sff.gr/topic/14780-%ce%bf-%ce%bd%ce%b1%cf%85%ce%b1%ce%b3%cf%8c%cf%82/unread/

κι απ' ότι φαίνεται έχει ένα δικό του back story για ψάχτε το

[wordsmith]

Πολύ πετυχημένη ιδέα και το τέλος κουμπώνει ωραία. Στην αρχή με κούρασε το υπαρξιακό μπλαμπλά που ως ένα σημείο δε δίνει καμία πληροφορία για τον ήρωα και δεν αναφέρει κανένα γεγονός. Αλλά όσο προχωράει φτιάχνει. Και έχει και κάποιες ατάκες πολύ ωραίες, πχ "το χαμόγελό μου ταιριάζει στη λίστα ΄"πράγματα που θέλετε να δείτε πριν πεθάνετε'". Και βέβαια δεν είναι του φανταστικού, όπως δεν είναι τα όνειρα, οι παραισθήσεις κλπ.

[Cassandra Gotha]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις, το ποίημα, τις ιδέες... (Αυτό με την αγγελία που την έβαλε ο κουρελής είναι συνέχεια που θα το κάνει εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες! Καλό. )

 

Κέλλυ, το υπαρξιακό μπλα-μπλα θα μειωθεί στο έντιτ, ευχαριστώ για την επισήμανση.

 

Το διήγημα του άλιεν666 θέλω να το διαβάσω, αλλά είναι 32 σελίδες το άτιμο! Θα έρθει και η ώρα του, τώρα μάλιστα που με ιντρίγκαρε ο Διγέλαδος.

[dagoncult]

''Ούτε καν σκηνοθέτες ή τεχνικοί.''

-Αυτό με πέταξε λίγο έξω. Το λέω μόνο επειδή είναι η αρχή.

 

''Κατά έναν περίεργο τρόπο, για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ασφαλής. Φυσικά αυτό μου τη σπάει.''

-Χμ... νομίζω ότι αυτό το παραπάνω έρχεται σε αντίθεση με αυτό:

''Τι θα γίνει αν γνωρίσω κάποια και την αγαπήσω; Μπορεί να συμβούν πολλά φρικρά πράγματα τότε. Μπορεί να με χωρίσει, ή να με πληγώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να την χωρίσω εγώ, με αποτέλεσμα να χάσω την όποια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ή στις γυναίκες. Μπορεί να πάθει κάνα κακό, να πεθάνει ας πούμε. Κι αν παντρευτούμε; Αν κάνουμε παιδιά; Τι θα γίνω αν πάθουν κάτι τα παιδιά μου; Πώς θα μπορέσω να ζήσω μετά; Πώς θα αντέξω να αναπνέω, να τρώω, να υπάρχω, μέχρι να πεθάνω;''

-Άρα δεν παντρεύεται και δεν κάνει παιδιά για να μην χρειαστεί μετά να αντιμετωπίσει τα πιθανά προβλήματα που ίσως προκύψουν από αυτές του τις ενέργειες. Όμως, στην ουσία, αυτό δεν μεταφράζεται σε ''ως εργένης και άτεκνος νιώθω ασφάλεια και δεν θέλω να κάνω τίποτα που θα βάλει σε κίνδυνο αυτήν την ασφάλεια'' ;

 

 

 

''Έχω καταστρώσει σχέδιο όμως. Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτή την απόδειξη χωρίς απόδειξη, αυτό το φάσμα, το χαμόγελο χωρίς ύλη, το πνεύμα, την ιδέα, να μου στερεώνει ό,τι είχα επιτυχώς αναγάγει σε όνειρο.''

-Μ' άρεσε αυτό.

 

''ρουφάω το καθημερινό καρμπόν με λαχτάρα''

-Κι αυτό μ' άρεσε.

 

 

''Και αυτό που ονομάζω εγρήγορση, δεν είναι τίποτε άλλο από την απλή, ωστόσο απαιτητική, παρατήρηση των πάντων. Δεν αφήνομαι να χαλαρώσω ούτε στιγμή (και αν ποτέ το κάνω, η κρίση έρχεται αργά ή γρήγορα...''

-Να, εδώ σκέφτηκα αυτό που έλεγα στον Αυτόχειρα, του Στράτου, για τον εσωτερικό διάλογο που δεν σταματάει ποτέ.

 

 

Βρε γμτ... κι οι δυο στην ψυχονταρκίλα τις πήγατε τις ιστορίες σας. Δεν μπορούσατε δηλαδή να τους βάλετε να κάνουν διαφραγματικές αναπνοές, ε;; :)

[Cassandra Gotha]

dagoncult, κυρίες και κύριοι, ο άνθρωπος που με κάνει να θέλω πάντα να το συζητήσω!

(Δικαιολογίες που σπαμάρω αναίσχυντα το ίδιο μου το τόπικ ).

 

Και, πάμε:

 

1. ''Ούτε καν σκηνοθέτες ή τεχνικοί.''

-Αυτό με πέταξε λίγο έξω. Το λέω μόνο επειδή είναι η αρχή.

 

2.

''Κατά έναν περίεργο τρόπο, για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ασφαλής. Φυσικά αυτό μου τη σπάει.''

-Χμ... νομίζω ότι αυτό το παραπάνω έρχεται σε αντίθεση με αυτό:

''Τι θα γίνει αν γνωρίσω κάποια και την αγαπήσω; Μπορεί να συμβούν πολλά φρικρά πράγματα τότε. Μπορεί να με χωρίσει, ή να με πληγώσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να την χωρίσω εγώ, με αποτέλεσμα να χάσω την όποια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ή στις γυναίκες. Μπορεί να πάθει κάνα κακό, να πεθάνει ας πούμε. Κι αν παντρευτούμε; Αν κάνουμε παιδιά; Τι θα γίνω αν πάθουν κάτι τα παιδιά μου; Πώς θα μπορέσω να ζήσω μετά; Πώς θα αντέξω να αναπνέω, να τρώω, να υπάρχω, μέχρι να πεθάνω;''

-Άρα δεν παντρεύεται και δεν κάνει παιδιά για να μην χρειαστεί μετά να αντιμετωπίσει τα πιθανά προβλήματα που ίσως προκύψουν από αυτές του τις ενέργειες. Όμως, στην ουσία, αυτό δεν μεταφράζεται σε ''ως εργένης και άτεκνος νιώθω ασφάλεια και δεν θέλω να κάνω τίποτα που θα βάλει σε κίνδυνο αυτήν την ασφάλεια'' ;

 

 

3.

Βρε γμτ... κι οι δυο στην ψυχονταρκίλα τις πήγατε τις ιστορίες σας. Δεν μπορούσατε δηλαδή να τους βάλετε να κάνουν διαφραγματικές αναπνοές, ε;;

 

1. Σκέφτηκα την ταινία Truman Show. Χμ...

 

2. Έχεις δίκιο, είναι αντίθεση, πράγμα που μου ξέφυγε. Άμα το ξαναπιάσω θα το περιποιηθώ το θέμα. Ευχαριστώ!

 

3. Μία (ηρωίδα μου) που την είχα βάλει να το κάνει αυτό, αποφάσισε (είδε το φως! την αλήθεια! ) να καταστρέψει την ανθρωπότητα... Άσε, καλύτερα...

[Διγέλαδος]

3. Μία (ηρωίδα μου) που την είχα βάλει να το κάνει αυτό, αποφάσισε (είδε το φως! την αλήθεια! ) να καταστρέψει την ανθρωπότητα... Άσε, καλύτερα...

Κάτι μου θυμίζει αυτό. Σε ποιο διήγημα;

[Nostalgist]

Εξαιρετικό πραγματικά, κοίτα μου θύμισε πράγματα που έχω διαβάσει κυρίως σε fanzines αλλά και πάλι αυτά ήταν άρθρα προς κάποιον ενώ το δικό σου είναι μια αυτοτελή ιστορία. Ο τρόπος γραφής μοιάζει σαν να επρόκειτο για απόσπασμα ημερολογίου μεθυσμένου-βαριά προβληματισμένου ανθρώπου και νομίζω ότι δένει άψογα με το θέμα. Συγχαρητήρια

[Andkand]

Άννα, μου άρεσε η ιστορία σου. Κατάφερες να μας βάλεις στη ψυχοσύνθεση και τη ρουτίνα του πρωταγωνιστή.

Λες ότι δεν έχεις ξαναγράψει ποτέ σου κάτι παρόμοιο, όμως βγαίνει τόσο αυθεντικό… Ίσως σε αυτό συνέτεινε η ψυχολογική σου διάθεση την συγκεκριμένη στιγμή.

Για το τέλος, μετά την πρώτη ανάγνωση, κι εγώ σκέφτηκα ότι θα του ταίριαζε κάτι πιο αλλόκοτο. Όμως μου αρέσει πολύ και έτσι.

Η αναφορά στην έκφραση με τις μέντες και η προσπάθεια ερμήνευσες της δεν ξέρω αν μου αρέσει στο συγκεκριμένο κείμενο.

Επίσης, στην πέμπτη παράγραφο, δεύτερη γραμμή γράφεις: «Έχω ενθουσιαστεί από περιέργεια, έχω χαρεί από τη μοναδική ενός μυστικού, έχω φοβηθεί, έχω αρνηθεί…». Έχει μήπως χαθεί κάποια λέξη εκεί μετά «τη μοναδική».

Πολύ καλή προσπάθεια. Θα ήθελα να ξαναδιαβάσω ιστορία σου σε αυτό το στυλ

[Cassandra Gotha]

Σας ευχαριστώ!

 

στην πέμπτη παράγραφο, δεύτερη γραμμή γράφεις: «Έχω ενθουσιαστεί από περιέργεια, έχω χαρεί από τη μοναδική ενός μυστικού, έχω φοβηθεί, έχω αρνηθεί…». Έχει μήπως χαθεί κάποια λέξη εκεί μετά «τη μοναδική».

Ναι, είναι ένα από τα τυπογραφικά που έλεγα ότι μου ξέφυγαν στη διόρθωση. (Τελικά όταν το διορθώνουμε ζεστό όλο και κάτι ξεγλυστράει). Λείπει η λέξη "αίσθηση".

[rom]

Το στυλ γραφής εκπέμπει αμεσότητα σχεδόν εξομολογητική. Δεν υπάρχει πολυπροσωπία ούτε διάλογος, εντείνοντας την ενδοαπομόνωση των χαρακτήρων και την "αγωνία" της εξέλιξης. Καλό είναι αν και στις μέρες μας μακάρι να μπορούσα να το πάρω 100% για φαντασία....

[gismofbi]

Μερικές φορές είναι ωραίο να διαβάζει κάτι χωρίς λογοτεχνικό ή επεξεργασμένο λόγο. Κάτι σαν απόκρυφες σκέψεις του συγγραφέα που αποτυπώθηκαν αυθόρμητα και χειμαρρώδη στο χαρτί χωρις διακοπη από έναν απότομο οίστρο. Εξομολογητικό, ψυχολογικό και παρόλο που δεν κολλάει στα γούστα μου, μου άρεσε και για λίγο μπήκα στη θέση του πρωταγωνιστή και τους ρομποτικούς ρυθμούς ζωής.