abuno Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 (edited) Το τόπικ απευθύνεται σε αυτούς που γράφουν. Σε αυτούς που νιώθουν καλλιτέχνες. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι η συγγραφή δεν είναι μόνο κανόνες, πετυχημένες συνταγές, show don' t tell, σωστή δομή, ορθογραφία και μια καλή ιδέα. Χωρίς να θέλω να τα απαξιώσω όλα αυτά, πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι πέρα απ' αυτά, ''πίσω'' απ' αυτά. Κάτι που δεν διδάσκεται, όσα σεμινάρια και εργαστήρια να παρακολουθήσεις.Η μαγιά! Η καλλιτεχνική ματιά, η ευαισθησία του καλλιτέχνη, το σαράκι που τον τρώει, η φλόγα της δημιουργίας, η πάλη, το χάος μέσα μας. Και γεννιέται το εξής ερώτημα λοιπόν... Κατάρα ή ευλογία; Πολλές φορές είναι μεγάλο βάσανο αυτό το πράγμα, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς καταλαβαίνετε ακριβώς γιατί μιλάω. Σε τρώει, σε καίει, προσπαθώντας να βγει στην επιφάνεια, να γίνει λέξεις, να κοινωνηθεί. Μεγάλο βάσανο... Κρύβει ένα πένθος όλο αυτό, μια σκοτεινή πλευρά, για την ματαιότητα της ομορφιάς, για τα χαμένα νιάτα, για τον άδικο κόσμο. Για το αβάσταχτο της ύπαρξης. Και ποτέ δεν είναι τέλειο, πάντα κάτι λείπει. Σα να πρέπει να περάσεις έναν Γολγοθά για το κοινό καλό.Είναι μια κατάρα. Βέβαια όπως όλα σε αυτό το σύμπαν, έτσι και αυτό έχει τον αντίθετο πόλο του. Τη φωτεινή πλευρά. Περπατάς στον δρόμο και εκεί που όλοι βλέπουν αυτοκίνητα ή δέντρα ή πουλιά που πετούν, εσύ βλέπεις χιλιάδες ιστορίες να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου. Ζεις σε ένα μυστήριο, σε ένα θαύμα. Εκεί που άλλοι βλέπουν αριθμούς και λέξεις, εσύ ζεις σε χιλιάδες κόσμους και ξέρεις ότι είσαι διαφορετικός. Κοιτάς τα αστέρια και μεθάς, νιώθεις το δέος, τον ''ιερό τρόμο'' που έλεγε και ο Καζαντζάκης. Έχεις ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Εσύ και οι όμοιοί σου, από εσάς εξαρτάται το μέλλον του. Και μειδιάζεις, γιατί νιώθεις την χαρά της ζωής. Την ουσία της. Είναι μια ευλογία. Πόσο καταραμένοι καλλιτέχνες νιώθετε λοιπόν ή πόσο ευλογημένοι άνθρωποι; Και πως ξορκίζετε, το χάος μέσα σας...; Edited December 7, 2012 by abuno 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 "Ο μεγάλος ποιητής γράφει όπως νοιώθει, ο μέτριος ποιητής όπως νομίζει οτι νοιώθει, ο κακός ποιητής όπως νομίζει οτι θα έπρεπε να νοιώθει", υποστήριζε ο Φερνάντο Πεσσόα. Με άλλα λόγια οι κανόνες είναι κάτι υποτυπώδες, σημασία έχει να εκφράζεσαι, και για να εκφραστείς πρέπει να ξέρεις σε ένα βαθμό ποιός είσαι. Νομίζω οτι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε όσους απλώς γράφουν, και σε όσους έχουν κάτι να πουν. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 (edited) Παρόλο που δεν ξέρω αν νιώθω καλλιτέχνης θα προσπαθήσω να απαντήσω: Προσπαθώ να ακολουθώ μια δική μου αρχή: Για να σπάσω κάποιον κανόνα πρέπει πρώτα να τον μάθω καλά. Όλοι οι κανόνες μπορούν να σπάσουν, και πολλοί γνωστοί συγγραφείς το έχουν κάνει, αλλά και συγγραφείς από το φόρουμ που το έχουν κάνει πετυχημένα. Το θέμα είναι ότι το αποτέλεσμα πρέπει να είναι κατανοητό στον αναγνώστη και να δουλεύει για αυτόν. Αν θα γράψω για μένα, δεν με νοιάζει φυσικά αυτός ο παράγοντας. Αλλά αν θέλω να διαβαστεί από κάποιον άλλον, τότε προσέχω περισσότερο. Φυσικά χρειάζεται να τιθασεύω όλη αυτή τη δημιουργική έκφραση που ξεκινάει και είναι πολύ κουραστικό. Αλλά αν το αποτέλεσμα μετά μου αρέσει, τότε νιώθω ικανοποιημένος. Edited December 7, 2012 by Διγέλαδος 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 σημασία έχει να εκφράζεσαι, και για να εκφραστείς πρέπει να ξέρεις σε ένα βαθμό ποιός είσαι. Νομίζω οτι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε όσους απλώς γράφουν, και σε όσους έχουν κάτι να πουν. Διαφωνώ. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε όσους γράφουν για το συρτάρι (πώς γράφουμε ημερολόγιο, ας πούμε), και σε όσους νοιάζονται και για το αν θα διαβαστούν (και αν θα αρέσουν). Κάτι να πουν, μπορεί να έχουν (ή όχι) και τα δύο άκρα: ο συγγραφέας που πληκτρολογεί σαν δαιμονισμένος με κλειστά μάτια κατόπιν κατάποσης τριανταδύο μπέρμπον και ο συγγραφέας που θα κάνει δύο χρόνια να τελειώσει μια νουβέλα, γράφοντάς την με πρόγραμμα, σκελετούς και έρευνα. Αν ήταν μόνο να εκφραζόμαστε, θα γράφαμε για εμάς και δεν θα τα ανεβάζαμε εδώ,δ εν θα τα δείχναμε σε πρόσωπα που εμπιστευόμαστε, δεν θα ονειρευόμασταν μια έκδοση (όσοι από εμάς την ονειρεύονται). Και για να απαντήσω στο ερώτημα του θέματος: νιώθω ευλογημένη. Από την πραγματικότητα υποφέρω (δηλαδή, από τους άλλους ανθρώπους, όχι τον κόσμο γύρω μου, τα ζώα, τα δέντρα, τα πουλιά... αυτά ποτέ δεν με πείραξαν), όχι από τη φαντασία μου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 7, 2012 Author Share Posted December 7, 2012 Παιδιά το δίλημμα στην προκειμένη δεν είναι έμπνευση vs οργάνωση. Το θέμα που προσπάθησα να θέσω είναι, το κατά πόσο ό καλλιτέχνης(εδώ συγγραφέας)είναι μια αρένα που εκεί μέσα δίνεται η μεγαλύτερη μάχη του κόσμου.Φως εναντίον σκότους, καλό εναντίον κακού, γη εναντίον ουρανού, ύλη εναντίον πνεύματος. Κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο για εσάς, ποιός νιώθει έτσι; Και 2ον, συνήθως ποιό μέρος κερδίζει; Πως επιτυγχάνεται η ισσοροπία; Και εντέλει, μήπως αυτός ο πόλεμος είναι η αιτία της δημιουργίας/έμπνευσης; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Παιδιά το δίλημμα στην προκειμένη δεν είναι έμπνευση vs οργάνωση. Το θέμα που προσπάθησα να θέσω είναι, το κατά πόσο ό καλλιτέχνης(εδώ συγγραφέας)είναι μια αρένα που εκεί μέσα δίνεται η μεγαλύτερη μάχη του κόσμου.Φως εναντίον σκότους, καλό εναντίον κακού, γη εναντίον ουρανού, ύλη εναντίον πνεύματος. Κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο για εσάς, ποιός νιώθει έτσι; Και 2ον, συνήθως ποιό μέρος κερδίζει; Πως επιτυγχάνεται η ισσοροπία; Και εντέλει, μήπως αυτός ο πόλεμος είναι η αιτία της δημιουργίας/έμπνευσης; Ναι, αλλά αυτό τι σχέση έχει με τους κανόνες που είπες αρχικά; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Χμ, υπάρχει η άποψη ότι "γράφουμε επειδή μας στενεύει ο κόσμος/ο εαυτός μας". Υποθέτω αυτό εννοείς. Εγώ γράφω επειδή από διάφορα που ακούω/βλέπω/διαβάζω, μου έρχονται ιδέες, φτιάχνω κόσμους και χαρακτήρες και μετά θέλω να τους γνωρίσω και στον έξω κόσμο, να δω αν θα κάνουν καλή παρέα. Θα ήθελα να με εκτονώνει κιόλας το γράψιμο ή τεσπά να βρω κάτι που να το αρχίζω εκνευρισμένη και να το τελειώνω ήρεμη, αλλά δεν ξέρω αν το γράψιμο είναι το κατάλληλο...(νιώθω σχόλια Χατζηγιώργη να πλησιάζουν). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 7, 2012 Author Share Posted December 7, 2012 Άλεξ, είπα ότι το τόπικ απευθύνεται σε αυτούς που πιστεύουν ότι συγγραφή είναι και κάτι πέρα από κανόνες. Κάτι άυλο και μη διδασκόμενο.Τίποτα παραπάνω. Κέλλυ, η ερώτηση δεν είναι ''γιατί γράφεις'', αλλά ποιό είναι το τίμημα; Πόσο σε πονάει αυτό, και πόσο σε κάνει να ευδαιμονείς; Μέσα σου, όχι σε σχέση με τους άλλους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Εγώ το γουστάρω τρέλα! Είναι η καψούρα μου, το 'χω πει. Άμα δεν έχω τα μαμούνια να με τριβελίζουν, νιώθω μισός άνθρωπος. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 7, 2012 Author Share Posted December 7, 2012 Εγώ το γουστάρω τρέλα! Είναι η καψούρα μου, το 'χω πει. Άμα δεν έχω τα μαμούνια να με τριβελίζουν, νιώθω μισός άνθρωπος. Βοήθα λίγο ρε συ... Ανέπτυξέ το... Ίσως δεν το εκφράζω σωστά. Ίσως δεν γίνεται να εκφραστεί σωστά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Έχω κάνει ολόκληρη ανάλυση στο μπλογκ, πάλι να τα λέω; :Ρ Το κεφάλι μου είναι ένα μέρος που μου προκαλεί αγοραφοβία. Έχει πολύ κόσμο, πολλές ιδέες, κούκλες που παίζουν, μιλάνε, φτιάχονται. Συνέχεια. Αυτό, για μένα, είναι μια φυσιολογική κατάσταση και απ' αυτήν κρατάω, σχεδόν μηχανικά, λέξεις, φράσεις, σκηνές, ανθρώπους, που θα μπουν κάποια στιγμή σε κάποια ιστορία. Είναι οι στιγμές που "συνειδητοποιώ" αυτόν τον χαμό μέσα στο κεφάλι μου, σταματάω και λέω, 'χμ, καλό αυτό, το κρατάμε'. Η έμπνευση και η προοπτική της δημιουργίας, είναι κάτι πέρα απ' αυτό. Είναι, για μένα, το ίδιο πράγμα που ένιωσα όταν στα δεκαεφτά μου ερωτεύτηκα. Τον είδα και μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, άλλαξα από άσπρο σε κόκκινο και πίσ σε άσπρο και δεν ήξερα ούτε τι να πω, ούτε τι να κάνω, ούτε πού να κοιτάξω. Στα δεκαεφτά ήταν δύσκολο κι επώδυνο, όσο κι ευχάριστο. Στα τριαντατέσσερα είναι πολύ μεγαλύτερη η χαρά και μικρότερος ο πόνος. Αλλά έχω μέσα μου όλη την αναστάτωση, την ευτυχία, την αγωνία. Κι η προσπάθεια, ακόμα, να τιθασεύσω τον εαυτό μου, ν' αφήσω αυτόν τον έρωτα να ωριμάσει πριν πέσω με τα μούτρα να τον γράψω, έχει όλη την ομορφιά του φλερτ και της αναμονής. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Εγώ πάντως θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ τυχερός (ευλογημένος αν θες) που βρήκα κάτι να μου αρέσει τόσο, όσο η συγγραφή. Οπότε η απάντηση στο ερώτημα ευλογία ή κατάρα, είναι ευλογία. Όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει, τα σκοτάδια μέσα σου τραβιούνται πιο βαθιά. Τώρα, από εκεί και πέρα, θα έλεγα ότι σ' εμένα πάει κάπως έτσι: Τι θα πρέπει να κάνω για να εκφράσω αυτήν την ευλογία μέσα μου/ανάγκη μου για συγγραφή; Ποιο μέσο θα πρέπει να βρω για να εκφράσω τη μαγεία μέσα μου; Μα, φυσικά, θα πρέπει να κάνω μάγια. Λοιπόν, για εμένα, αυτά τα 'μάγια' δεν είναι άλλα από το να πω την ιστορία που θέλω να πω, όσο καλύτερα μπορώ (ανάλογα με το τι θεωρώ καλύτερο για το γράψιμό μου εκείνη την εποχή). Έτσι λοιπόν, το μέσο μου για να βάλω τάξη στο χάος είναι τα 'μάγια' και τα μάγια μου είναι οι κανόνες, οι καλές ιδέες, η σωστή ορθογραφία, η προσεγμένη δομή κι όλα όσα ανέφερες, μαζί φυσικά και με άλλα στοιχεία, όπως η πρωτοτυπία, η ελευθερία στο γράψιμο, η απαλλαγή από τα δεσμά της τεχνικής, το σπάσιμο της φόρμας και άλλα (επαναλαμβάνω, ανάλογα με το τι θεωρώ καλύτερο εκείνη την περίοδο, ώστε να μου αρέσει (αλλά και να αρέσει) περισσότερο η ιστορία που γράφω). Το τίμημα; Η κατάρα; Η κατάρα είναι ότι τα 'μάγια' για μένα είναι σχεδόν πάντα πάρα, μα πάρα πολύ κουραστικά και συχνότατα σκάνε και στα μούτρα μου (πάει να πει πως είτε (συνήθως μετά από λίγο καιρό) δεν μου αρέσει πια η ιστορία, είτε δεν αρέσει στους άλλους). Πάντως, παρότι μερικές (λίγες) φορές φουρκίζομαι και σκέφτομαι ότι έτσι και κάποιος έγραφε τις ιστορίες ακριβώς όπως θα ήθελα να τις διαβάσω, τότε, κατά πάσα πιθανότητα, εγώ δεν θα έγραφα ούτε λέξη (και θα ήμουν ήσυχος, δεν θα χρειαζόταν να έχω στο κεφάλι μου όλα αυτά τα κουραστικά πράγματα, ούτε να μου μιλάνε οι άλλοι κι εγώ να σκέφτομαι πλοκές, σκηνές, εικόνες, τέρατα κι άλλα τέτοια), ωστόσο πρέπει να παραδεχτώ ότι, μία στο τόσο, φαίνεται σαν κάποια από αυτά μαγικά να πιάνουν (σ' εμένα και στους άλλους) και τότε ακόμα κι η κούραση και το ρίσκο αποτυχίας δεν μετράνε μία κι εγώ ξανασκέφτομαι ότι είμαι πολύ, μα πάρα πολύ τυχερός που θέλω να γράφω ιστορίες. Ελπίζω να κρατήσει. Αυτά. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 7, 2012 Author Share Posted December 7, 2012 (edited) Κέρουακ Μποντλαίρ Πόε Χέμινγουέϋ Σύλβια Πλαθ Πινελόπη Δέλτα Καρυωτάκης Μοντιλιάνι Μότσαρτ Βιρτζίνια Γουλφ Όσκαρ Ουάιλντ Τζιμ Μόρρισον.... Λίγα μόνο ονόματα από κάποιους καλλιτέχνες που, είτε αυτοκαταστράφηκαν, είτε αυτοκτόνησαν, είτε καταδικάστηκαν...Όλοι τους κορυφαίοι, όλοι τους κενοτόμοι, όλοι τους μανιοκαταθλιπτικοί. Γιατί; Κατά την γνώμη μου, φταίει αυτό. Αυτό το χάος. Γι αυτό μιλάω. Edited December 7, 2012 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 (edited) ... Πάντως, παρότι μερικές (λίγες) φορές φουρκίζομαι και σκέφτομαι ότι έτσι και κάποιος έγραφε τις ιστορίες ακριβώς όπως θα ήθελα να τις διαβάσω, τότε, κατά πάσα πιθανότητα, εγώ δεν θα έγραφα ούτε λέξη (και θα ήμουν ήσυχος, δεν θα χρειαζόταν να έχω στο κεφάλι μου όλα αυτά τα κουραστικά πράγματα, ούτε να μου μιλάνε οι άλλοι κι εγώ να σκέφτομαι πλοκές, σκηνές, εικόνες, τέρατα κι άλλα τέτοια) Όιιι... δηλαδή το παθαίνετε κι άλλοι; Συμφωνώ με τον dagoncult, σε όλα! Έχω αυτή την ευλογία = τα σκοτάδια μέσα μου με αφήνουν ήσυχη. Το ίδιο το παιχνίδι της συγγραφής ( παιχνίδι-παίδεμα ) μου δίνει και χαρές και λύπες, αλλά επειδή είναι τόσο ζωντανό, τόσο ωραίο. Ακόμα και τιςεποχές που νομίζω ότι με έχει αφήσει (ή το έχω αφήσει), με παιδεύει η σκέψη του, με παίζει και μ' έχει... και όμως, εξακολουθώ να το σκέφτομαι ως ευλογία! Ποτέ μα ποτέ δεν θα θεωρήσω την καούρα μου για συγγραφή κατάρα. ( Γιατί κατάρα σημαίνει κάτι που σε φθείρει - κι ας είναι και απολαυστικό - κάτι που δεν σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου). O.T. σημείωση του μεταφραστή "Ό-ι": σλάβικο επιφώνημα, το αντίστοιχο του ελληνικού "πω-πω" (ενίοτε "ωχ"), του αγγλικού "oh", του ηπειρώτικου "ούι". O.T. edit: Ταυτόχρονα ποστ. Αν είχα δει πρώτα το δικό σου, μάλλον δεν θα έκανα το δικό μου (γιατί μάλλον δεν ήθελες ακόμα ένα που να αρνιέται την ύπαρξη του τέρατος). Edited December 7, 2012 by Cassandra Gotha 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nostalgist Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 Μεγάλο θέμα Δεν ήταν λίγοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που δεν ήταν ούτε καταθλιπτικοί ούτε τίποτα και όμως φτιάξαν αριστουργήματα Δεν ήταν λίγοι ούτε οι αυτοκαταστροφικοί ποιητές που έφτιαξαν αριστουργήματα Δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που πέρασαν διώξεις, φυλακές τιμωρίες για το έργο τους και παρόλα αυτά κατάφερα ''θαύματα'' Δεν ήταν και λίγοι τέλος αυτοί που δεν ενόχλησαν ποτέ και όμως είχαν μεγάλη ποιότητα Επομένως το να βάλουμε ''καλούπι'' στο τι είναι στην ψυχολογία του ο καλλιτέχνης θα ήταν λίγο άδικο, ας μην αναπαράγουμε μονοι μας τα στερεώτυπα του μισάνθρωπου/προσφιλή στα όρια του peace-love-unity και/ή ιδιόρυθμου/βαρετού ανθρώπου. Γενικώς ακόμα και αν μπορούμε να το ορίσουμε, προτείνω να μην το κάνουμε, έτσι τιμής ενεκεν. Στο θέμα μας όμως... προσωπική μου πεποίθηση είναι πώς όλοι ανεξαρτήτως οι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν, δεν είναι ότι ζούμε δα στην πιο αρμονική τέλεια ιδανική κοινωνία που λίγα ερεθίσματα μας προσφέρει για να σκεφτουμε κατι παραπάνω. Επομένως ο καλλιτέχνης κατ' εμε είναι ένας ανθρωπος που έχει βρει τον ιδανικό για αυτόν τρόπο να εκφράζεται με αποτέλεσμα τα όσα λέει να μπορούν να γίνουν ''σημαία'' (μεταφορικά) και άλλων ανθρώπων. ντάξει δεν εξαντλείται εδώ το ζήτημα...ίσως επανέλθω 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted December 7, 2012 Share Posted December 7, 2012 (edited) Ωραιο θεμα συζητησης... Καποτε αρκετα χρονια πριν θα ελεγα πως ενιωθα μισοκαταραμενη μισοτυχερη γιατι ενιωθα και τα 2 ταυτοχρονα. Υπεφερα σε μεγαλο βαθμο οταν εγραφα (ειδικα ποιηματα) αλλα μου αρεσε κιολας (λετε να ειμαι μαζοχα;) γιατι ηταν μια εκτονωση ανακουφιζομουν Τωρα μετα απο αρκετα χρονια και μια μεγαλη παυση γραψιματος δεν βρισκω καμμια καταρα να με τριγυρνα. Μονο χαρα περιπετεια ενδιαφερον και αγαπη εχω για το γραψιμο. Ασε που νιωθω και πολλη τυχερη... τι θα εκανα χωρις τις ιδεες μου, χωρις τα ποιηματα μου, χωρις ολα αυτα που εχω μεσα στο κεφαλι μου να ξεπηδουν... θα βαριομουν φρικτα! Και οσο για το χαος... ειναι τοσο χρησιμο! Εχεις να το βαλεις σε σειρα... Edited December 7, 2012 by laas7 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alex Zlatky Posted December 13, 2012 Share Posted December 13, 2012 (edited) Πολύ ενδιαφέρον θέμα προς συζήτηση, που, όμως, δεν γίνεται να καλυφθεί πλήρως, μιας και είναι...αναξάντλητο!...Θα καταθέσω το πως το βιώνω εγώ πάντως!... ...Αν θα έπρεπε ντε-και-καλά να δώσω μια σύντομη απάντηση θα έλεγα τα εξής: 1) Δεν υπάρχει πετυχημένος καλλιτέχνης σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ είδος που να είναι...100%..."νορμάλ" (με βάση τα...standards που θέτουν οι κοινωνίες, τα ήθη, τα έθιμα, κλπ-κλπ) 2) Σαν συνέχεια του "1" η έμπνευση - που γίνεται δημιουργία δια μέσω του καλλιτέχνη-εκφραστή της - είναι κατάρα για τον ΙΔΙΟ τον καλλιτέχνη, και ευλογία για το κοινό του! Το ζητούμενο είναι να είναι / παραμένει ευλογία και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, όμως, ανα πασα στιγμή! Αν είναι να το αναλύσω περισσότερο, θα έλεγα τα εξής...: Καταρχήν ΔΕΝ με θεωρώ καλλιτέχνη στον "συγγραφικό χώρο", μιας και είμαι εντελώς άπειρος / νέος σ' αυτόν. Επιπρόσθετα, για μένα ο "καλλιτέχνης" είναι τιμητικός τίτλος που θα έπρεπε να αποδίδεται σε κάποιον μόνο τους ειδικούς - "φτασμένους" στον εκάστοτε δημιουργικό χώρο. Αυτό που διαπιστώνω τώρα σαν (wanna be-"εκκολαπτόμενος") συγγραφέας, είναι ότι οι λόγοι του να "εμπλακεί" κανείς με την συγγραφή είναι ο ίδιοι που ισχύουν και για τις άλλες Τέχνες. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά ένα δικό μου βιώμα όταν είχα πρωτο-ξεκινήσει να συνθέτω μουσική, μιας και απο εκεί ξεκίνησαν όλα. Είναι λίγο μεγάλη η ιστορία οπότε διαβάστε την μονο αν έχετε αρκετό ελεύθερο χρόνο!... ...Όταν ήμουν περίπου 6 χρονών, η μάνα μου είχε την...φαεινή ιδέα να με γράψει με-το-στανιό στο παράρτημα του Εθνικού Ωδείου της περιοχής που διέμενα για να μάθω κλασσικο πιάνο και να αποκτήσω μια α' "κουλτούρα" - όπως μου έλεγε. Ξεκίνησα, λοιπόν, μαθήματα τόσο πάνω στην Θεωρία της Μουσικής όσο και πρακτικά (= πιάνο). Είχα μια δασκάλα πιτσιρίκα (το πολύ 25 να ήταν τότε), η οποία από τα πρώτα κιόλας μαθήματα κατάλαβε ότι ήμουν..."τσαμπουκάς", και ότι πήγαινα για μάθημα επειδή μου το επέβαλε - στην ουσία - η μάνα μου. Αντί όμως να μ' αφήσει να..."slack-άρω", αποφάσισε να με κάνει...πιανίστα ντε-και-καλά! "Κοίτα να δεις!...", μου είχε πει σε κάποια φάση που η...κοπροσκυλοσύνη μου είχε βαρέσει "κόκκινα!": "...Δύο επιλογές έχεις!: Η' θα διαβάζεις σπίτι σου κανονικά - όπως ΟΛΑ τα παιδάκια που έχω σαν μαθητές - και θα έρχεσαι σε κάθε μάθημα και θα παίζεις τα κομμάτια που σου έχω δώσει για homework, ή θα ενημερώνω την μάνα σου ότι έρχεσαι ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ, και ξέμπλεξε μετά ΕΣΥ μαζί της!" Ξέχασα να...αναφέρω πως πριν αυτό το...ultimatum, είχαν προηγηθεί αλλεπάληλες συναντήσεις-"ενημερώσεις πρόοδου" μεταξύ της μάνας μου και της καθηγήτριας του πίανου. Και στην...τελευταία απ' αυτές η μάνα μου - προφανώς κουρασμένη-αηδιασμένη από το να...πετάει λεφτά τζάμπα - μου είχε κάνει σαφές πως "Αν μου ξαναπεί η καθηγήτριά σου πως πήγες πάλι αδιάβαστος στο μάθημα θα σε τσακίσω στο ξύλο!" Άλλες οι...νοοτροπίες των γονιών στα 80's βλέπετε!...Και σε...συνδιασμό με το γεγονός ότι η μάνα μου (σχεδόν) ΟΤΙ και αν έβαζε σαν στόχο το πετύχαινε αργά-ή-γρήγορα, η κατάσταση έμοιαζε σαν..."lose-lose" τα παιδικά μου μάτια!... ...Έλα όμως που είχα και εγώ τον...επαναστάτη μέσα μου ρε παιδί μου! (Γεννημένος του...Πολυτεχνείου γαρ! ). Οπότε δεν διάβαζα σπίτι μου, προφασιζόμενος ότι τα κομμάτια που μου έβαζε για μελέτη η καθηγήτριά μου ήταν δύσκολα / απαιτούσαν τεχνική που δεν διέθετα ακόμα / κλπ δικαιολογίες της πλάκας!... ...Η Κα. Λίζυ (η καθηγήτριά μου) σαν πιο...μεγάλη "γάτα" από μένα, όμως, μου έκανε το εξής "καψόνι": Μου υποσχόταν που αν θα της έπαιζα σωστά τα κομμάτια της μελέτης κατά την διάρκεια του μαθήματός μας, πως θα μου έβαζε πιο λίγα ή/και (μερικά) πιο εύκολα την επόμενη φορά. Αυτό ήταν το..."τυράκι" για το...6-χρονο "ποντικάκι" εν πάσει περιπτώσει! Αυτό που είχε..."ξεχάσει" να μου πει, όμως, ήταν το ότι ακόμα και αν τα έπαιζα σωστά τα κομμάτια στο μάθημά της, με υποχρέωνε να τα παίζω ξανα-και-ξανα αυξάνοντας το tempo στον μετρονόμο! Και αυτό γιατί είχε δει από αρκετά νωρίς ότι μπορούσα να παίξω με μια πρώτη ανάγνωση οποιοδήποτε κομμάτι (στο επίπεδο που ήμουν πάντα). Οπότε ήταν καθαρά θέμα...τεμπελιάς-βαρεμάρας η μη-μελέτη μου στο σπίτι!... ...Το...βασανιστήριο συνεχιζόταν για πολλούς μήνες. Εγώ...πιστός στις...αρχές μου (sic!) δεν διάβαζα σπίτι μου, αλλά "απέδιδα" σωστά τα κομμάτια κατά την διάρκεια του μαθήματος μας μετά απο μερικές προσπάθειες. Το να παίζεις, όμως, κομμάτια που είναι Adagio ή Largo (αργό τέμπο κοινώς) σε...Presto / Prestississimo (υπερβολικά γρήγορο ρύθμο) ξανά, και ξανά, και ξανά, μέχρι να μην κάνεις κανένα λάθος ήταν too much!...Παρ' όλα αυτά πάντα τα κατάφερνα στο τέλος, και η Κα. Λίζυ κρατούσε και αυτή - με την σειρά της - τον λόγο της. Όσο πέρναγε ο καιρός οι σχέσεις μεταξύ μας βελτιώθηκαν αισθητά, μέχρι που στο τέλος της 1ης χρονιάς μου είπε το εξής: "Ξέρω πως δεν γουστάρεις να έρχεσαι εδώ με τίποτα, αλλά κάτσε και σκέψου το τι κατάφερες μέσα σε έναν χρόνο! Έχεις πολύ ταλέντο για ητν ηλικία σου και θα είνια κρίμα να το αφήσεις να πάει χαμένο! Ελπίζω να σε δω και του χρόνου, που θα μάθεις ακόμα πιο όμορφα κομμάτια και μπλα-μπλα-μπλα!..." Η πρώτη σκέψη μου τότε ήταν ότι "Ναι, οκ!...Πάω στοίχημα πως τα ίδια θα λέει σε όλους τους μαθητές της!" Οπότε και της είχα πει: "Καλό καλοκαίρι να έχεις (ναι, μιλάγαμε στον ενικό μετά από ένα σημείο), αλλά εγώ του χρόνου δεν ξανάρχομαι - ξέχασέ με!" Η μάνα μου όμως - και προφανώς μετά από τις κατ' ιδίαν συζητήσεις που είχε με την Κα Λίζυ - μου πέταξε μετά και αυτή, με την σειρά της, άλλο..."τυράκι"!...: "Θα πας και του χρόνου στο Ωδείο!...Με καθηγήτρια πάλι την Κα Λίζυ! Αφού σου αρέσει να ακους Κλασσική Μουσική - δεν είναι πιο ωραίο να παίζεις κιόλας;" "Ωραίο είναι, αλλά είναι πολύ κουραστικό ρε μαμά! Με πονάνε φριχτά τα δάχτυλά μου μετά από κάθε μάθημα! Μου κάνει βασανιστήρια! Έλεος!" "Αυτά είναι τσίπικες δικαιολογίες!...Θα πας είπαμε - τέλος!...Και μια μέρα θα δεις που θα με ευχαριστήσεις γι αυτό κιόλας!" "Ναι, καλά! Με τίποτα!" Περιττό να πω πως υπήρξε και 2η χρονιά στο Ωδείο με την Κα. Λίζυ. Ιδιο το...σκηνικό και πάλι κατά την διάρκεια όλης της χρονιάς. Και ίδιο, πάλι, το...φινάλε: "Καλό καλοκαίρι - Εγώ του χρόνου δεν ξανάρχομαι με τίποτα!" Αρχές της 3ης χρονιάς, έσκασε η...βόμβα!...: "Φέτος θέλω να δώσεις εξετάσεις - θα κάνουμε σχετική προετοιμασία κλπ κατά την διάρκεια της σεζόν!" μου είχε πει. " Εξετάσεις για τι πράγμα ακριβώς;" την είχα ρωτήσει τάχαμου...αφελέστατα. "Μα, για να περάσεις στην επόμενη βαθμίδα φυσικά!...Και κάαααποια μέρα να πάρεις και το δίπλωμα - πρώτα ο Θεός!" "Μα εγώ δεν θέλω να γίνω πιανίστας!" "Καλά, ας μην γίνεις! Εγώ θα σε φτάσω όσο πιο μακριά μπορώ τέλοσπάντων!" "Και, δηλαδή, θα πρέπει να παίξω μπροστα σε Επιτροπή κλπ για να περάσω στην "επόμενη βαθμίδα";!" "Ναι - 5μελης Επιτροπή, αλλά θα είμαι και εγώ μέσα σ' αυτην. Μην φοβάσαι - ολα καλά θα πανε! Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου!" Τέλειωσε και η 3η χρονιά, και έδωσα τις πρώτες μου εξετάσεις σε Θεωρία αλλά και σε πρακτική. Τις πέρασα με άνεση, αλλά θυμάμαι από το άγχος έκανα κανα-δυό μέρες να συνέλθω! "Καλό καλοκαίρι! Του χρόνου δεν ξανάρχομαι με τίποτα! Ως εδώ ήταν! Κόντεψα να πάθω καρδιακή προσβολή μέσα στους εξεταστές!" "Ναι, αλλά πήρες 9/10 στο performance! Εγώ είμαι πολύ περήφανη για σένα!" Έκτοτε, πέρασαν αρκετά ακόμα χρόνια. Ο...μαθητευόμενος μάγος (εγώ that is) εδίνε κάθε χρόνο εξετάσεις, και κάθε χρόνο προαγόταν στην επόμενη βαθμίδα κανονικά. Μετά από 12 (!) χρόνια εκπαίδευσης είχα φτάσει να θεωρούμαι ένα από τα "παιδιά θαύματα" του Ωδείου, και είχα αρχίσει να κερδίζω τον θαυμασμό ακόμα και της Διεύθυνσης αυτού. Όλοι περίμεναν πως θα ακολουθούσα (κάποια) καρίερα στην Μουσική. Τέλη της Β' Λυκείου είπα το οριστικό "αντίο" στην Κα. Λίζυ: Η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες της επόμενης χρονιάς στο σχολείο ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως δεν θα μου αφηνε τον απαραίτητο χρόνο για την συνέχιση των σπουδών στο πιάνο, μιας και απαιτούνταν τουλάχιστον 8ωρη πρακτική εξάσκιση σε καθημερινή βάση. Εκείνη γέλασε τότε - για άλλη μια φορά - λέγοντάς μου: "Καλά, τόσα χρόνια δεν έχεις βαρεθεί να μου λες το ίδιο πράγμα κάθε καλοκαίρι; Αφού το ξέρεις πολύ καλά μέσα σου πως και του χρόνου εδώ θα είσαι!" Εκείνη την φορά, όμως, είχε πέσει έξω. Τελικά μπήκα σε κάποιο καλό αμερικάνικο κολλέγιο και σπούδασα - παράλληλα - Management (με ειδικότητα το Shipping) και Ιστορία της Δυτικοευρωπαϊκής Μουσικής. Μάλιστα πήρα...ειδική έγκριση απο την Πρύτανη γιατί το συγκεκριμένο "combo" δεν το είχε επιχειρήσει κανένας άλλος την εποχή εκείνη. Η ασχολία με την Μουσική είχε μετεξελιχθεί από κάτι το βαρετό-μισητό σε πάθος και έρωτα όμως. Ήξερα μέσα μου πως δεν θα σχολούμουν επαγγελματικά με την Μουσική, αλλά ήθελα να φτάσω όσο πιο ψηλά γινόταν, και να ασχολούμαι έστω και σαν χόμπυ. 6,5 χρόνια μετά είχα τελειώσει και τα 2 διπλώματα. Στην δε Μουσική παραλίγο να αποφοιτήσω και με Έπαινο. Ήδη από το Λύκειο είχα ξεκινήσει από μόνος μου να συνθέτω κομμάτια "κλασσικής" μουσικής για πιάνο, και κατά την διάρκεια του πανεπιστημίου ακόμα και για πλήρη ορχήστρα. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, η αγάπη για την Μουσική είχε γίνει, συνάμα, και κατάρα: Υπήρχαν στιγμές που ξύπναγα ακόμα και από τον ύπνο μου, και καθόμουν στο πιάνο για να "δουλέψω" σε μια (μουσική) ιδέα που μου είχε έρθει στο μυαλό. Περπατούσα στον δρόμο και μου έρχονταν οι μελωδίες στο κεφάλι λες μου τις ψυθίριζε στο αυτί κάποια Ανώτερη Δύναμη. Είχα το "χάρισμα". Ή έτσι μου έλεγαν. Παράλληλα με τις σπουδές μου, διάβαζα και από μόνος μου βιβλία για ενορχήστρωση, για Βυζαντινή Μουσική, για διεύθυνση ορχήστρας. Για Ατονική Μουσική. Και άλλα πολλά "τρελλά". Είχα συνθέσει κάμποσα συμφωνικά ποιήματα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ την μάνα μου που δάκριζε συγκινημένη όταν τις έπαιζα τις δημιουργίες μου στο σπίτι μας. Η δικία μου "κατάρα" ήταν η ευλογία και η χαρά της όμως. Όπως και των γύρω μου. Το "κόστος" όμως, ήταν πολύ μεγάλο. μετά από ένα σημείο συνειδητοποίησα (σε μια στιγμή...διαύγειας ίσως?), ότι είμαι σε ένα σταυροδρόμι: Είτε θα έπρεπε να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Μουσική (και να...αποτρελλαθώ τελείως) είτε να "κόψω" κάθε δεσμο μαζί της - όσο επίπονο και αν ήταν αυτό. Μερικά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το κολλέγιο, τελειοποίησα ένα συμφωνικό ποιήμα για πλήρη ορχήστρα που είχα ξεκινήσει να γράφω όταν ήμουν ήδη 17-18 χρονών. Μόνο-και-μονο η "απόδοσή" του σωστά σε παρτιτουρα μου πήρε χιλιάδες ώρες. Τ' άξιζε όμως!... ...Ένα παγωμένο απόγευμα μετά απ' αυτό με βρήκε στον δρόμο για το παλιό μου Ωδείο. Είχαν περάσει παρα πολλά χρόνια από τότε που ήμουν εκεί μαθητής. Κρατούσα στο χέρι ένα ντοσιέ, και ανέβηκα στον 1ο όροφο που ήταν οι αίθουσες διδασκαλίας, αλλά και η Γραμματεία. Είχαν αλλάξει σχεδόν τα πάντα. "Το πιο πιθανό είναι να έχει πα΄ρει ήδη σύνταξη..." είχα σκεφτεί τότε. "...αλλά ας ρωτήσω καλού-κακού, ποτέ δεν ξέρεις!" Στην Γραμματεία μου είπαν πως "ναι, εδώ εργάζεται ακόμα" και πως "για καλή σας τύχη έχει τώρα μάθημα στην Αίθουσα 3!". "Αυτά γίνονται μόνο στις ταινείες!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Δευτερόλεπτα αργότερα ήμουν στην Αιθουσα 3. Η Κα Λίζυ ήταν εκεί - είχε γκριζάρει και αυτή αρκετα, σαν και μένα, και φορούσε, πλεόν, και γυαλιά. Δεν με γνώρισε αρχικά - πως θα μπορούσε άλλωστε. Δίπλα της ήταν ένα εύσωμο παιδάκι που της...διαμαρτυρόταν ότι "δεν μπορεί να παίξει το κομμάτι πιο γρήγορα!" "Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν τελικά ποτέ, έτσι;!..." της είπα πριν ξεσπάσω σε αυθόρμητα γέλια. "...Γιατί το βασανίζεις το κακόμοιρο το παιδάκι - τόσα χρόνια δεν σου έφτασε να βασανίζεις εμένα;!" Εμεινε αποσβολωμένη για μειρκά δευτερόλεπτα να με κοιτάει. Είχε το βλεμμα του "κάπου-σε-ξέρω-εγώ-εσένα-αλλά-από-που!" "Ξέρω ότι έχουν περάσει παρα πολλά χρόνια, και ότι ομόρφυνα ακόμα περισσότερο, αλλά δεν περίμενα να σοκαριστείς τόσο πολύ! Ο Αλέξανδρος είμαι! Τι κάνεις δασκαλίτσα μου?" Ξέσπασε σε κραυγές χαράς και με αγκάλιασε δακρύζοντας. Με κοίταξε ξανα-και-ξανα μην μπορώντας να πιστέψει πως ήμουν εγώ. Προσπαθούσε να μάθει τα νέα μου αλλά οι προτάσεις τις ήταν πάντα μισο-τελειωμένες, μιας και η συγκίνησή της μεγάλη. Το ίδιο και η δική μου. "Κυρία...θέλετε να το ξαναπαίξω;" ρώτησε το...βασανισμένο παιδάκι το οποίο μας παρατηρούσε μην μπορώντας να καταλάβει τι γινόταν. "Όχι, δεν πειράζει!...Θα το ξαναπαίξεις την επόμενη φορά, και φρόντησε να το έχεις μάθει, ε!" του είπε, προσπαθώντας να φανει...αυστηρή, καθώς σκούπιζε τα δάκριά της συνάμα. Ο μικρός ξαφανίστηκε από την αιθουσα μετά, πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω και πάλι τα βλέφαρά μου. "Δεν θα κάτσω πολύ..." της είπα. "...Σου έφερα ένα δωράκι μόνο, για χάρη των...παλιών, καλών, εποχών!", και της έδωσα μια αρκετά ογκώδη παρτιρούρα. "Τί είναι αυτό;" "Τίποτα σπουδαίο...Το πρωτότυπο ενός συμφωνικού ποιήματος για πλήρη ορχήστρα που έγραψα πριν πολλά χρόνια. 45 λεπτά διάρκεια περίπου η εκτέλεση, αλλά μου πήρε πάρα πολύ καιρό να το γράψω γαμώτο!...Έχει και...πιασάρικο τίτλο, ελπίζω να σ' αρέσει!" "Recollections of the Past!...Εσύ το έγραψες αυτό;!...Δεν το πιστεύω! Είναι φοβερό!..." Μου είπε καθώς ξεφύλιζε τις σελίδες μία-μία. "Σου έχω και αφιέρωση στο τέλος. Για να μην λες ότι σε...ξεχασα!" "Πες μου, μόνο, ότι ακολούθησες καριέρα στην Μουσική!" πρόλαβε να μου πει πριν ξεσπάσει κλάμματα από την συγκίνηση. "Δυστυχώς όχι...Για την ακρίβεια αυτό θα είναι και το τελευταίο κομμάτι που θα γράψω...Θα ακολουθήσω καρριέρα στο Management τελικά..." "Μα...γιατί;!" Της εξήγησα τους λόγους. Ότι είχα φτάσει πέρα από τα όρια της Δημιουργίας και ήμουν σ' αυτά της Παράνοιας. Μια λεπτή γραμμή τα διαχωρίζει ούτως ή άλλως. Της είπα πως δεν θέλω να φάω όλη μου την ζωή πάνω σ' ένα πιάνο ή σε ντουζίνες βιβλίων που αφορούν την Μουσική. Ίσως και να το μετάνοιωνα μετά στην ζωή μου, ίσως και όχι. "Επίζω να μην το μετανιώσεις ποτέ!..." μου είχε πει. Πίστευε πως έκανα μεγάλο λάθος. "...Και να μην χαθείς πάλι τώρα που...θυμήθηκες τον δρόμο για εδώ, ε!" μου είπε γελώντας με δάκρια ακόμα στα μάτια. Την αγκάλιασα για τελευταία φορά τότε, και έφυγα. Ξόρκισα την ευλογία της Έμπνευσης και της Δημιουργίας με την πλήρη Αποχή. Νέες μελωδίες στοίχειωναν για αρκετό καιρό ακόμα το μυαλό μου. Όμως δεν ξαναπιασα στυλό να γράψω κάποιο κομμάτι. Ούτε και το πιάνο μου, το οποίο γέμιζε σκόνη με τα χρόνια. Μια γλυκιά θλίψη με έπιανε καθώς το έβλεπα να αργοπεθαίνει μήνα-με-τον-μήνα, χρόνο-με-τον-χρόνο από την απραξία. Και η σκόνη πανω του έμοιαζε με νιφάδες χιονιού ενός δυσβάσταχτου (δημιουργικού) Χειμώνα όσο περνούσε ο καιρός. Κάποια στιμή οι μελωδίες σταμάτησαν να βασανίζουν το μυαλό μου. Η λαχτάρα του να διαβάσω άλλο ένα μουσικό βιβλίο, του να συνθέσω έστω και δύο μέτρα, του να βρεθώ με άλλους "ομοιοπαθείς", έσβυσε οριστικά Το Θείο Δώρο χάθηκε τόσο ξαφνικά, όσο όταν μου είχε δωθεί. Η ευλογία - και κατάρα συνάμα - του Θείου αυτού δώρου, άφησε ένα συναίσθημα προσωρινής ανακούφισης όταν εκείνο χάθηκε. Ίσως και αγαλλίασης ή και χαράς ως ένα βαθμό. Κάτι σαν το συναίσθημα του Nicolas Cage στο "City of Angels" όταν καταφέρνει να γίνει άνθρωπος (από άγγελος) για χάρη της Meg Ryan. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, έγινε σαφές ότι υπήρχε ένα (δημιουργικό) κενό το οποίο μεγάλωνε σιγά-σιγά... ...Έτσι, αποφάσισα να "ξορκίσω" το κενό αυτό επιλέγοντας το γράψιμο. Η Μούσα Ευτέρπη δεν θα με συγχωρούσε εύκολα ακόμα και αν θα ήθελα να ξαναγυρίσω στην αγκαλιά της. Οπότε θα ζητήσω την...εύνοια της Μούσας Καλλιόπης ή της Ερατούς αυτή την φορά. Και όπου με βγάλει! Το παν είναι να μπορεί κανείς να είναι σε θέση να ελέγχει πλήρως τα πάθη του, αλλιώς - κάποια στιγμή - αυτά θα τον καταστρέψουν. Όσο δημιουργικά ή αθώα και αν είναι. Εύκολο να το λέει κανείς, αλλά δεν είναι το ίδιο έυκολο να γίνει και πράξη. Τουλάχιστον όχι πάντα, και όχι απ' όλους. Αλλά το Χάος της μη-δημιουργίας και της μη-έμπνευσης ειναι αυτό που πρέπει να ξορκίζουμε με περισσότερο ζήλο. Γιατί αυτό είναι η Μαύρη Τρύπα των Πάντων, και το τέλος της ανθρώπινης διανόησης και εξέλιξης!.- Αυτά από μένα, και συγνώμη για το..."σεντόνι"! Edited December 13, 2012 by Alex Zlatky 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 13, 2012 Share Posted December 13, 2012 ΑΧ, τι μου θύμισες... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 (edited) Αυτά από μένα, και συγνώμη για το..."σεντόνι"! Α στο καλό σου με έκανες να κλάψω πρωινιάτικα. Τώρα θέλω να βρω τη δασκάλα μου του φλάουτου και να της πω ευχαριστώ Edited December 14, 2012 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 14, 2012 Author Share Posted December 14, 2012 Το παν είναι να μπορεί κανείς να είναι σε θέση να ελέγχει πλήρως τα πάθη του, αλλιώς - κάποια στιγμή - αυτά θα τον καταστρέψουν. Όσο δημιουργικά ή αθώα και αν είναι. Εύκολο να το λέει κανείς, αλλά δεν είναι το ίδιο έυκολο να γίνει και πράξη. Τουλάχιστον όχι πάντα, και όχι απ' όλους. Αλλά το Χάος της μη-δημιουργίας και της μη-έμπνευσης ειναι αυτό που πρέπει να ξορκίζουμε με περισσότερο ζήλο. Γιατί αυτό είναι η Μαύρη Τρύπα των Πάντων, και το τέλος της ανθρώπινης διανόησης και εξέλιξης!.- \ Πολύ ωραία η ιστορία σου! Θα έγραφαν το ίδιο άραγε ο Ποε και αυτοί που προανέφερα αν δεν έπιναν σταγόνα; Αν είχαν δαμάσει τα πάθη τους, όπως λες. Είναι ένα ερώτημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 Θα υποστήριζα, απο τη δική μου οπτική γωνία, πως ορισμένα είδη λογοτεχνίας είτε γράφονται δύσκολα δίχως κάποια πάθηση, είτε δεν φέρουν μέσα τους ακέραιη την σκοτεινή αλήθεια που μοιάζει παθολογική. Απο την άλλη η καθαρή και εκλεπτυσμένη σκέψη δε μοιάζει να προυποθέτει κάτι το προβληματικό. Τείνω να αποδεχτώ οτι η λογοτεχνία που έχει παθολογικά ερείσματα δεν είναι ποτέ καλύτερη απο εκείνη που θα έγραφε ο ίδιος λογοτέχνης αν χάνονταν τα προβλήματά του. Υπάρχει και ένα σχετικό σχόλιο του Κάφκα, τραγικό, προς το τέλος της ζωής του: "Πάντα φοβόμουν οτι η ευτυχία θα αποτελούσε μεγάλη απειλή για τη λογοτεχνία μου, όμως αναγκάζομαι τελικά να αποδεχτώ οτι η δυστυχία αποτέλεσε μια τουλάχιστον ίση απειλή". 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alex Zlatky Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 Το παν είναι να μπορεί κανείς να είναι σε θέση να ελέγχει πλήρως τα πάθη του, αλλιώς - κάποια στιγμή - αυτά θα τον καταστρέψουν. Όσο δημιουργικά ή αθώα και αν είναι. Εύκολο να το λέει κανείς, αλλά δεν είναι το ίδιο έυκολο να γίνει και πράξη. Τουλάχιστον όχι πάντα, και όχι απ' όλους. Αλλά το Χάος της μη-δημιουργίας και της μη-έμπνευσης ειναι αυτό που πρέπει να ξορκίζουμε με περισσότερο ζήλο. Γιατί αυτό είναι η Μαύρη Τρύπα των Πάντων, και το τέλος της ανθρώπινης διανόησης και εξέλιξης!.- \ Πολύ ωραία η ιστορία σου! Θα έγραφαν το ίδιο άραγε ο Ποε και αυτοί που προανέφερα αν δεν έπιναν σταγόνα; Αν είχαν δαμάσει τα πάθη τους, όπως λες. Είναι ένα ερώτημα... Όχι!...Και στο λέω με...βεβαιότητα!... ...Το ιδανικό είναι να βρει ο κάθε καλιτέχνης ένα...equilibrium πιστεύω. Να μην φιμώνει, αφενός, οτιδήποτε αποτελεί πηγή έμπνευσής του, αλλά και να μην αφήνει, αφετέρου, την πηγή αυτή να τον οδηγήσει στην καταστροφή! Σε οποιαδήποτε μορφή της! Από την άλλη, θα μου πεις, σχεδόν όλοι οι "Μεγάλοι" σε όλες τις Τέχνες στην Ιστορία του πλανήτη είχαν μια α' δόση τρέλλας (με ή χωρίς εισαγωγικά) και αυτοκαταστροφής!...Οπότε, υποθέτω, η όλη κουβέντα οδηγεί στο εξής ερώτημα: Μέχρι ποιό σημείο είναι κανείς διατεθειμένος να φτάσει για την Τέχνη του; Το οποίο, με την σειρά του, μπορεί άνετα να οδηγήσει σε περεταίρω συζητήσεις-αναλύσεις...φιλοσοφικού περιεχομένου, του στυλ "τι αξία έχει να ζήσεις περισσότερα χρόνια, και μέσα στην μιζέρια της μετριότητας (και της μετριοπάθειας), αν θα μπορούσες να επιλέξεις (συνειδητά ή ασυνείδητα) έναν βραχύτερο (βιολογικά) βίο, αλλά να υπηρετήσεις την Τέχνη σου στο 100% των δυνατοτήτων σου, και να κάνεις την υπέρβαση οδηγώντας την - κάποια στιγμή - σε νέα μονοπάτια (μετ)εξέλιξης?" Όσοι έχουν μείνει: - Άϋπνοι - Ατάιστοι - Άφραγκοι ή - έχουν χάσει γνωστούς και φίλους - κάποιον (μεγάλο ή "μικρότερο") έρωτα - έχουν παραμελήσει την οικογένειά τους εξαιτίας του υπέρμετρου ζήλου με τον οποίον έχουν υπηρετήσει την Τέχνη τους, είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν σαφή απάντηση! Όλα αυτά οδηγούν και πάλι, όμως, στο πιο άνωθι (με bold) ερώτημα!... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted December 14, 2012 Author Share Posted December 14, 2012 Μέχρι ποιό σημείο είναι κανείς διατεθειμένος να φτάσει για την Τέχνη του; Χαίρομαι που επιτέλους το θέμα πήρε τη σωστή του διάσταση. Πολύ ενδιαφέρον και εύστοχο το ερώτημα που θέτεις Άλεξ. Για να δούμε απαντήσεις... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 Όσοι έχουν μείνει: - Άϋπνοι (check και συμπληρώνω με 'έχουν πεταχτεί στη μέση της νύχτας') - Ατάιστοι (check, αρκεί να υπάρχει καφές, γιατί ακαφεΐνωτοι δεν παίζει) - Άφραγκοι (check, δεν ξεχνιέται αυτός ο Γενάρης δίχως ρεύμα) ή - έχουν χάσει γνωστούς και φίλους (check. Απ' τα 14 άρχισαν να βαράνε αυτά τα όργανα) - κάποιον (μεγάλο ή "μικρότερο") έρωτα (check. Με περισσότερους από έναν τρόπους, συμπεριλαμβανομένου και του μόνιμου) - έχουν παραμελήσει την οικογένειά τους (check, αλλά ευτυχώς που δεν μας κρατάνε κακία και δείχνουν κατανόηση) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted February 8, 2013 Author Share Posted February 8, 2013 (edited) Νάτο πάλι, έρχεται... το νιώθω, αρχίζει να ξυπνάει. Μα τι έκανα πάλι ο κακόμοιρος; 7 τσίπουρα ήπια μόνο. Και όμως ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν...το χάος μέσα μου! Υ.Γ. Θα πιω μια μπύρα για το σβήσιμο...μπας και το σταματήσω, μήπως και το προλάβω... Edited February 8, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.