Το χάος μέσα μας...

[wordsmith]

Νάτο πάλι, έρχεται...

το νιώθω, αρχίζει να ξυπνάει. Μα τι έκανα πάλι ο κακόμοιρος; 7 τσίπουρα ήπια μόνο. Και όμως ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν...το χάος μέσα μου!

 

Υ.Γ. Θα πιω μια μπύρα για το σβήσιμο...μπας και το σταματήσω, μήπως και το προλάβω...

 

Άλλη φορά θα ξέρεις τη συνταγή: στα εφτά τσίπουρα βγαίνει το τζίνι από το μπουκάλι.

[abuno]

Άλλη φορά θα ξέρεις τη συνταγή: στα εφτά τσίπουρα βγαίνει το τζίνι από το μπουκάλι.

 

Είναι βαθιά μέσα μου φαίνεται...αθέλητα κρυμμένο...

[Kafka]

Πιστεύω οτι το προτιμότερο είναι να έχει περάσει κανείς δυσκολίες, αλλά να μην υπάρχουν αυτές έντονα πλέον. Έτσι μπορεί να γράφει απο μνήμης, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που έχει αναπτύξει ως ικανότητες.

 

Όσοι επιχείρησαν να λυσουν προβλήματα μέσα απο τη λογοτεχνία φαίνεται οτι άνοιξαν πολύ μεγαλύτερους λάκκους με φίδια (τα παραδείγματα γνωστών λογοτεχνών που το έκαναν αυτό είναι πάρα πολλά).

[abuno]

Edited February 9, 2013 by abuno

[mman]

Για μένα το γράψιμο έχει με τα (κάμποσα πια, μετριούνται σε δεκαετίες) χρόνια εξελιχθεί από απλό χόμπυ σε μια πολυδιάστατη ενασχόληση. Ίσως το πιο σχετικό κομμάτι της με αυτό το τόπικ είναι ότι το βλέπω πλέον (μεταξύ άλλων) και σαν ένα μαύρο σακούλι ταχυδακτυλουργού. Εγώ είμαι αυτός που χώνει το χέρι του μέσα, αλλά εγώ είμαι συγχρόνως και το κυρίως κοινό. Έχω μάθει πια να φοβάμαι τι θα πιάσω από τα βάθη του, ξέρω όμως ότι θα φαίνεται λιγότερο άσχημο και εφιαλτικό στο φως της πραγματικότητας. Και επίσης ότι θα μάθω πράγματα απ' αυτό, κυρίως για μένα, αλλά καμιά φορά και για τους άλλους.

Όσον αφορά τα δύο βασικά ερωτήματα που τέθηκαν, οι δικές μου απαντήσεις είναι ευλογία και ισορροπία. Η δημιουργικότητα έχει έχει αμέτρητα πλεονεκτήματα, τα οποία τα συνειδητοποιεί κανείς καλύτερα όταν κοιτάει ανθρώπους από τους οποίους ξεκάθαρα εκείνη λείπει. Αλλά δεν θα διατάρρασα την υπόλοιπη (κανονική) ζωή μου για χάρη της. Περισσότερο δηλαδή. :-)

[Μπόρχες]

Στράτο, τα ερωτήματα που τίθεται εδώ είναι τα εξής:

 

Έχουμε το χάος μέσα μας όσοι γράφουμε ή βρισκόμαστε μέσα στο χάος όπως όλοι οι άνθρωποι; Μήπως απλώς ψυχανεμιζόμαστε κάτι παραπάνω από τους άλλους ανθρώπους; μήπως η "όραση" μας είναι οξύτερη από την "όραση" των άλλων, έτσι ώστε να καταλήγουμε να γράφουμε; Να αποτυπώνουμε στο χαρτί με σημαδάκια και λεξούλες αυτά που οι περισσότεροι δεν μπορούν να διακρίνουν;

 

Εν ολίγοις και εν συντομία, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

[Μπόρχες]

Τώρα που το θυμήθηκα!

 

Ο Πόε στο δοκίμιο του, Η φιλοσοφία της σύνθεσης, επιχείρησε να αμφισβητήσει αυτό το...χάος μέσα μας. Την θεία έμπνευση!

 

Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο θα πρέπει να μελετηθεί από κάθε φιλόδοξο συγγραφέα και ποιητή! Ο Πόε του επιφυλάσσει μια δυσάρεστη έκπληξη.

[Howard Crease]

Θα πω κι εγώ εδώ τον πόνο μου, μια και δεν τον έχω πει πουθενά αλλού.

 

Δυστυχώς δεν έχω νιώσει, προς το παρόν, αυτό το χάος που περιγράφετε. Μόνο καψούρης δεν είμαι με το γράψιμο. Το μόνο που με σπρώχνει προς τη δημιουργία είναι ένα αυστηρό deadline, όχι οι φωνές των χαρακτήρων μέσα στο κεφάλι μου. Και κάτι άλλο. Είναι το ψώνιο που ικανοποιείται όταν διαβάσω ένα καλό σχόλιο. Είναι το τικ στο κουτάκι δίπλα από το "είσαι καλός σε κάτι, μεγάλε". Και τελικά αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να βαφτιστεί "γράφω για εμένα" ή "γράφω για τους άλλους" ή κάτι ενδιάμεσο. Γιατί τις σπάνιες φορές που εξωτερίκευσα στο χαρτί κάτι που πραγματικά έκαιγε μέσα μου, κάτι του οποίου δεν με ενδιέφερε η δομή ή η πρωτοτυπία, κάτι που ήταν περισσότερο καρπός μιας άσχημης εμπειρίας παρά τάση για δημιουργία, εκείνες τις φορές μόνο ως συγγραφέα δεν με έβλεπα. Νομίζω πως εκείνο το χάος δεν μπορεί να ονομαστεί λογοτεχνία, γιατί είναι μονάχα πονεμένος λόγος, με πλήρη απουσία "τέχνης" να τον συνοδεύει.

 

Καταλήγω στο φόβο πως δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά με το γράψιμο, γιατί μου λείπει ακριβώς αυτή η φλόγα που βλέπω πως πολλοί από εσάς έχετε. Και σαν εξωτερικός παρατηρητής, αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο ως "ευλογία" μπορώ να την κατονομάσω. Κι αν τη θεωρείτε κατάρα, οι κατάρες τις περισσότερες φορές σπάνε στο τέλος της ιστορίας.

 

Αυτά από εμένα.

[abuno]

Θα πω κι εγώ εδώ τον πόνο μου, μια και δεν τον έχω πει πουθενά αλλού.

 

Δυστυχώς δεν έχω νιώσει, προς το παρόν, αυτό το χάος που περιγράφετε. Μόνο καψούρης δεν είμαι με το γράψιμο. Το μόνο που με σπρώχνει προς τη δημιουργία είναι ένα αυστηρό deadline, όχι οι φωνές των χαρακτήρων μέσα στο κεφάλι μου. Και κάτι άλλο. Είναι το ψώνιο που ικανοποιείται όταν διαβάσω ένα καλό σχόλιο. Είναι το τικ στο κουτάκι δίπλα από το "είσαι καλός σε κάτι, μεγάλε". Και τελικά αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να βαφτιστεί "γράφω για εμένα" ή "γράφω για τους άλλους" ή κάτι ενδιάμεσο. Γιατί τις σπάνιες φορές που εξωτερίκευσα στο χαρτί κάτι που πραγματικά έκαιγε μέσα μου, κάτι του οποίου δεν με ενδιέφερε η δομή ή η πρωτοτυπία, κάτι που ήταν περισσότερο καρπός μιας άσχημης εμπειρίας παρά τάση για δημιουργία, εκείνες τις φορές μόνο ως συγγραφέα δεν με έβλεπα. Νομίζω πως εκείνο το χάος δεν μπορεί να ονομαστεί λογοτεχνία, γιατί είναι μονάχα πονεμένος λόγος, με πλήρη απουσία "τέχνης" να τον συνοδεύει.

 

Καταλήγω στο φόβο πως δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά με το γράψιμο, γιατί μου λείπει ακριβώς αυτή η φλόγα που βλέπω πως πολλοί από εσάς έχετε. Και σαν εξωτερικός παρατηρητής, αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο ως "ευλογία" μπορώ να την κατονομάσω. Κι αν τη θεωρείτε κατάρα, οι κατάρες τις περισσότερες φορές σπάνε στο τέλος της ιστορίας.

 

Αυτά από εμένα.

 

 

Αν δεν κάνω λάθος, είσαι ο πρώτος με αυτή τη θέση. Πολύ ενδιαφέρων τοποθέτηση. Ας παίξουμε το σπήλαιο του Πλάτωνα.

Γράφεις ότι αυτό το χάος το νιώθεις, σου συμβαίνει, αλλά δεν το δέχεσαι σαν ευλογία. Δηλαδή σου φέρνει ενίοτε έμπνευση και τάση για δημιουργία, αλλά θεωρείς ότι το ποίημα είναι κακέκτυπο ή σκιά του ''αληθινού''.

 

Μήπως όμως είναι αυτή η Σκιά, η μόνη που μπορεί να σπείρει μέσα σου την επιθυμία για Φως;

Ίσως μάλιστα να είναι ο ίδιος ο σπόρος. Ο μόνος σπόρος που υπάρχει για να φυτρώσει φως.

Edited February 26, 2013 by abuno

[Μπόρχες]

Θα πω κι εγώ εδώ τον πόνο μου, μια και δεν τον έχω πει πουθενά αλλού.

 

Δυστυχώς δεν έχω νιώσει, προς το παρόν, αυτό το χάος που περιγράφετε. Μόνο καψούρης δεν είμαι με το γράψιμο. Το μόνο που με σπρώχνει προς τη δημιουργία είναι ένα αυστηρό deadline, όχι οι φωνές των χαρακτήρων μέσα στο κεφάλι μου. Και κάτι άλλο. Είναι το ψώνιο που ικανοποιείται όταν διαβάσω ένα καλό σχόλιο. Είναι το τικ στο κουτάκι δίπλα από το "είσαι καλός σε κάτι, μεγάλε". Και τελικά αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να βαφτιστεί "γράφω για εμένα" ή "γράφω για τους άλλους" ή κάτι ενδιάμεσο. Γιατί τις σπάνιες φορές που εξωτερίκευσα στο χαρτί κάτι που πραγματικά έκαιγε μέσα μου, κάτι του οποίου δεν με ενδιέφερε η δομή ή η πρωτοτυπία, κάτι που ήταν περισσότερο καρπός μιας άσχημης εμπειρίας παρά τάση για δημιουργία, εκείνες τις φορές μόνο ως συγγραφέα δεν με έβλεπα. Νομίζω πως εκείνο το χάος δεν μπορεί να ονομαστεί λογοτεχνία, γιατί είναι μονάχα πονεμένος λόγος, με πλήρη απουσία "τέχνης" να τον συνοδεύει.

 

Καταλήγω στο φόβο πως δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά με το γράψιμο, γιατί μου λείπει ακριβώς αυτή η φλόγα που βλέπω πως πολλοί από εσάς έχετε. Και σαν εξωτερικός παρατηρητής, αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο ως "ευλογία" μπορώ να την κατονομάσω. Κι αν τη θεωρείτε κατάρα, οι κατάρες τις περισσότερες φορές σπάνε στο τέλος της ιστορίας.

 

Αυτά από εμένα.

 

Δίνεις περισσότερη σημασία απ'όση πρέπει στην "κατάρα"!

 

Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι συγγραφείς επιστρατεύουν την λογική τους για να γράψουν και δεν αφήνονται στην δίνη κανενός χάους. Όσοι τουλάχιστον θέλουν να γράφουν όχι μόνο για τον εαυτό τους , αλλά και για τους άλλους, έχουν ανάγκη την λογική και όχι κάποιο αόριστο εσωτερικό χάος.

 

 

[Διγέλαδος]

Θα πω κι εγώ εδώ τον πόνο μου, μια και δεν τον έχω πει πουθενά αλλού.

 

Δυστυχώς δεν έχω νιώσει, προς το παρόν, αυτό το χάος που περιγράφετε. Μόνο καψούρης δεν είμαι με το γράψιμο. Το μόνο που με σπρώχνει προς τη δημιουργία είναι ένα αυστηρό deadline, όχι οι φωνές των χαρακτήρων μέσα στο κεφάλι μου. Και κάτι άλλο. Είναι το ψώνιο που ικανοποιείται όταν διαβάσω ένα καλό σχόλιο. Είναι το τικ στο κουτάκι δίπλα από το "είσαι καλός σε κάτι, μεγάλε". Και τελικά αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να βαφτιστεί "γράφω για εμένα" ή "γράφω για τους άλλους" ή κάτι ενδιάμεσο. Γιατί τις σπάνιες φορές που εξωτερίκευσα στο χαρτί κάτι που πραγματικά έκαιγε μέσα μου, κάτι του οποίου δεν με ενδιέφερε η δομή ή η πρωτοτυπία, κάτι που ήταν περισσότερο καρπός μιας άσχημης εμπειρίας παρά τάση για δημιουργία, εκείνες τις φορές μόνο ως συγγραφέα δεν με έβλεπα. Νομίζω πως εκείνο το χάος δεν μπορεί να ονομαστεί λογοτεχνία, γιατί είναι μονάχα πονεμένος λόγος, με πλήρη απουσία "τέχνης" να τον συνοδεύει.

 

Καταλήγω στο φόβο πως δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά με το γράψιμο, γιατί μου λείπει ακριβώς αυτή η φλόγα που βλέπω πως πολλοί από εσάς έχετε. Και σαν εξωτερικός παρατηρητής, αν θέλετε τη γνώμη μου, μόνο ως "ευλογία" μπορώ να την κατονομάσω. Κι αν τη θεωρείτε κατάρα, οι κατάρες τις περισσότερες φορές σπάνε στο τέλος της ιστορίας.

 

Αυτά από εμένα.

Αν δεν κάνω λάθος, είσαι ο πρώτος με αυτή τη θέση. Πολύ ενδιαφέρων τοποθέτηση. Ας παίξουμε το σπήλαιο του Πλάτωνα.

Γράφεις ότι αυτό το χάος το νιώθεις, σου συμβαίνει, αλλά δεν το δέχεσαι σαν ευλογία. Δηλαδή σου φέρνει ενίοτε έμπνευση και τάση για δημιουργία, αλλά θεωρείς ότι το ποίημα είναι κακέκτυπο ή σκιά του ''αληθινού''.

 

Μήπως όμως είναι αυτή η Σκιά, η μόνη που μπορεί να σπείρει μέσα σου την επιθυμία για Φως;

Ίσως μάλιστα να είναι ο ίδιος ο σπόρος. Ο μόνος σπόρος που υπάρχει για να φυτρώσει φως.

Κι όμως εγώ θα είμαι ο δεύτερος! Με εκφράζει πλήρως το σχόλιο του Howard. Αχ, κι εγώ να είχα αυτήν την "κατάρα" και μερικές φορές την ζηλεύω. Χρειάζομαι δυστυχώς ένα αυτομαστίγωμα για να κάτσω να γράψω. Και μετά αναρωτιέμαι, μήπως δεν είναι το γράψιμο για μένα; Επίσης ούτε εγώ θα μπορέσω κατευθείαν μετά από μια βίωση, ή κατά τη βίωση ενός έντονου συναισθήματος να γράψω κάτι. Θα πρέπει να περάσει κάποιος καιρός, να έχει περάσει από μέσα μου, να έχει γίνει μια διεργασία και μετά να συμβολοποιηθεί πάνω στο χαρτί είτε σαν ποίημα, είτε σαν διήγημα. (Φυσικά δεν γίνεται όλο αυτό συνειδητά)

 

Άρα Abuno να απαντήσω εγώ πριν τον Howard (Howard περιμένω και τη δική σου απάντηση) αν γίνει αυτή η διεργασία τότε το βλέπω όντως ως σκιά ή συμβολοποιήση της αλήθειας το ποίημα.

 

 

Δίνεις περισσότερη σημασία απ'όση πρέπει στην "κατάρα"!

 

Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι συγγραφείς επιστρατεύουν την λογική τους για να γράψουν και δεν αφήνονται στην δίνη κανενός χάους. Όσοι τουλάχιστον θέλουν να γράφουν όχι μόνο για τον εαυτό τους , αλλά και για τους άλλους, έχουν ανάγκη την λογική και όχι κάποιο αόριστο εσωτερικό χάος.

Νομίζω εδώ ταιριάζει απόλυτα αυτό που είχα βάλει τις προηγούμενες μέρες ως status εδώ. Ο John Cleese στην ομιλία του για τη δημιουργικότητα (http://www.brainpickings.org/index.php/2012/04/12/john-cleese-on-creativity-1991/) λέει ότι όλοι μας έχουμε ένα ανοιχτό τρόπο ζωής κι έναν κλειστό τρόπο ζωής. Ο ανοιχτός μπορεί να είναι η ονειροπόληση ή η αναζήτηση τρόπων επίλυσης ενός προβλήματος ενώ ο κλειστός υπάρχει για να συγκεντρωνόμαστε στη μια λύση που έχουμε βρει για το πρόβλημα μας και να προσπαθούμε να το κάνουμε πράξη, να τη δούμε αυτή τη λύση διεξοδικά. Κάτι που συνήθως κάνουμε στη δουλειά. Εγώ θα μπορούσα να το συνεχίσω αυτό και να πω ότι η ανοιχτότητα είναι το χάος, και το κλείσιμο είναι η τάξη. Κι όπως λέει ο Μπόρχες χρειάζονται και τα δυο. Πρέπει να μπαίνουμε στο χάος της ανοιχτότητας, κι όταν πάρουμε αυτά που θέλουμε μετά να μπούμε στην τάξη του κλεισίματος για να κάτσουμε να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά και να γράψουμε ένα κείμενο που να μπορεί να αναγνωσθεί.

[Howard Crease]

Αν δεν κάνω λάθος, είσαι ο πρώτος με αυτή τη θέση. Πολύ ενδιαφέρων τοποθέτηση. Ας παίξουμε το σπήλαιο του Πλάτωνα.

Γράφεις ότι αυτό το χάος το νιώθεις, σου συμβαίνει, αλλά δεν το δέχεσαι σαν ευλογία. Δηλαδή σου φέρνει ενίοτε έμπνευση και τάση για δημιουργία, αλλά θεωρείς ότι το ποίημα είναι κακέκτυπο ή σκιά του ''αληθινού''.

 

Μήπως όμως είναι αυτή η Σκιά, η μόνη που μπορεί να σπείρει μέσα σου την επιθυμία για Φως;

Ίσως μάλιστα να είναι ο ίδιος ο σπόρος. Ο μόνος σπόρος που υπάρχει για να φυτρώσει φως.

 

Άρα Abuno να απαντήσω εγώ πριν τον Howard (Howard περιμένω και τη δική σου απάντηση) αν γίνει αυτή η διεργασία τότε το βλέπω όντως ως σκιά ή συμβολοποιήση της αλήθειας το ποίημα.

 

Αυτό το χάος που έγραψα πως νιώθω είναι κάτι ασυνεχές. Και μάλιστα -μπορεί να μην ήταν ξεκάθαρο- μιλούσα για συναισθηματικό χάος, το οποίο νομίζω πως διαφέρει κατά πολύ από το "χάος του συγγραφέα", τη δίψα για γράψιμο που περιγράφουν πολλοί. Πρόκειται για συμβάν, μεμονωμένο γεγονός, ενώ εσείς μιλάτε για χαρακτηριστικό γνώρισμα, μόνιμη κατάσταση. Συνεπώς, το δικό μου περιστασιακό "χάος" δεν μπορώ να το ονομάσω ούτε ευλογία, ούτε κατάρα.

 

Τώρα ναι, όσους καρπούς έχουν βγει από αυτή την κατάσταση μόνο ως δημιουργία δεν θα τους χαρακτήριζα. Εκτόνωση, ίσως. Άδειασμα του buffer. Ένα διήγημα που σέβεται τον εαυτό του -δεν θα μιλήσω για ποιήματα γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την ποίηση- χρειάζεται δουλειά. Χρειάζεται ψυχρά μάτια και λογική, όχι συναισθηματισμούς από πονεμένες καρδούλες. Δεν είμαι από τους ρομαντικούς που θα εμπιστευτούν την ποιότητα και την "αλήθεια" μιας ιστορίας σε ένα μπουκάλι ουίσκι. Ξέρω πότε δουλεύω πάνω σε κάτι, και πότε ξεσπάω πάνω σε κάτι άλλο.

 

Αυτό το "κάτι άλλο" που -λίγο μελοδραματικά, ομολογουμένως- ονόμασες Σκιά, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο με πεισμώνει, πόσο η ατέλειά του με ωθεί να γράψω "σοβαρά" -αν αυτό εννοείς. Τα δύο πράγματα που έχω εντοπίσει να με σπρώχνουν τα προανέφερα. Για αυτό το τρίτο, θα σου απαντήσω μόλις χωρίσω.

 

ΥΓ: Διγέλαδε, καλωσήρθες στο club των τεμπέληδων!

[Διγέλαδος]

ΥΓ: Διγέλαδε, καλωσήρθες στο club των τεμπέληδων!

Μακάρι να ήμουν τεμπέλης σαν εσένα, που ανέβαζες διήγημα κάθε τόσο.

[wordsmith]

Ένα διήγημα που σέβεται τον εαυτό του -δεν θα μιλήσω για ποιήματα γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την ποίηση- χρειάζεται δουλειά. Χρειάζεται ψυχρά μάτια και λογική, όχι συναισθηματισμούς από πονεμένες καρδούλες.

 

Αυτό ξαναπές το. Αν και δεν είμαι σίγουρη ότι το να γράφουμε (λογοτεχνία) σαν προέκταση της ονειροπόλησης βγάζει οπωσδήποτε κακής ποιότητας κείμενα. Αλλά τουλάχιστον δεν πρέπει να μοιάζουν με ονειροπόληση.

[abuno]

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!