Η τελευταία μέρα του θανάτου

[Nostalgist]

Όνομα Συγγραφέα: Ξενοφώντας

Είδος:Τρόμου αλλά όχι με την έννοια του φρικάρω

Βία; Ναι, ελάχιστη

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 800και κάτι ψιλά

Αυτοτελής; Αυτοτελής

Σχόλια: Μια απ' πρώτες προσπάθειες να ''μεταναστεύσω'' από την ποίηση στην πεζογραφία

Αρχείο: Η τελευταία μέρα του θανάτου.docx

 

 

 

Ο δρόμος του ήταν ο ίδιος για άλλη μια φορά, τίποτα δεν είχε αλλάξει τα τελευταία χρόνια, με την εξαίρεση ότι ο φετινός χειμώνας ήταν ο πιο δυνατός της δεκαετίας.Γκρίζες τρίχες εξείχαν από το μαύρο σκούφο του, πολύτιμο όπλο ενάντια στο κρύο, και δημιουργούσαν μια αξιοσημείωτη σε άλλες εποχές αντίθεση...ήταν μεγάλος; Σίγουρα όχι! Ήταν οι κακουχίες, το κρυφτό και το κυνηγητό με το θάνατο που τον είχαν φέρει σε αυτή την κατάσταση.

 

Το ήξερε από καιρό πώς δεν υπήρχε ελπίδα, στεναχωριόταν μόνο που πέρασε τόσο καιρό πριν το Ολοκαύτωμα μέσα στη πίκρα, το ποτό και τα αντικαταθλιπτικά. Αποτυχημένος δικηγόρος, με ναυαγισμένα όνειρα για μια μικρή αλλά όμορφη θέση στον ήλιο.

 

Αυτά τα όνειρα τσακίστηκαν δύο φορές

 

Την πρώτη τα τσάκισε η οικονομική κρίση, μια κρίση που για την Ελλάδα πόνεσε περισσότερο από κάθε άλλο τόπο στον κόσμο. Η ανέχεια και η πείνα έγιναν οι νέοι βάρβαροι που κάναν καινούργιες επιδρομές στην μικρή χώρα της μεσογείου και των Βαλκανίων.

 

Τη δεύτερη τα όνειρα τσακίστηκαν από το Ολοκαύτωμα. Οι νεκροί ήρθαν ένα πρωί στα ξαφνικά για να ανατρέψουν κάθε θεμέλιο του πολιτισμένου κόσμου. Άρπαξαν τα παιδιά από τις μάνες τους και τράφηκαν από αυτά.Τράφηκαν από παιδιά, γονείς και γέρους, τράφηκαν από ζώα αν και αυτά πιο τυχερά από τους ανθρώπους, δεν επέστρεψαν στη ζωή για να ζητήσουν νέο αίμα.

 

Κρύωνε, ήθελε πάρα πολύ να χώσει τα χέρια του στις τσέπες του μπουφάν του αλλά ήταν αναγκασμένος να κρατάει στο χέρι το τσεκούρι του και στον ωμό στεριωμένη την κυνηγετική καραμπίνα. Πολλοί επιζώντες πέρασαν από δίπλα του αυτά τα χρόνια και οι μόνοι που επιβίωσαν για να σταθούν πάντα ανιδιοτελώς δίπλα του ήταν αυτά τα όπλα.

Οι περισσότεροι με τους οποίους βρήθηκε τον περασμένο καιρό δεν είχαν κάτι το αξιοσημείωτο, κουρέλια του ολοκαυτώματος , ματωμένες ψυχές που ήταν Επιζώντες μόνο στη σάρκα και στο όνομα.

 

Πρώτη αιτία θανάτου:Αυτοκτονία, Δεύτερη: Να σε πάρουν εκείνοι....

 

Δεν έρχονταν με προειδόποιηση, δεν έρχονταν με σκοπό, δεν τους φόβιζε το κρύο και η νύχτα. Νεκροί , που αργά αργά σα το θάνατο έσκαβαν στα χαρακώματα που είχαν τοποθετησει οι επιζώντες. Στο πρώτο στραβοπάτημα τρέφονταν με αυτούς και σύντομα είχαν και άλλους ‘’συντρόφους’’ στο αιώνιο κυνήγι τους.

 

Το μυαλό...τόσο υπερεκτιμημένο από επιστήμονες και φιλοσόφους, κι όμως... οι νεκροί αναποδογύρισαν την ιστορια του ανθρώπινου γένους, έφεραν τη χολέρα του θανάτου ακριβώς επειδή δεν είχαν εγκεφαλικές λειτουργίες. Μόνο μια ενστικτώδη λαιμαργία, μια δίψα για αίμα.

 

Αυτά συλλογίζόταν και μετάνιωνε για όλες τις στιγμές που είχε στεναχωρηθεί για πράγματα ασήμαντα. Τώρα έχοντας ζησει 10 χρόνια στο ολοκαύτωμα, στην κατεχόμενη από τους νεκρούς υδρόγειο σφαίρα είχε μάθει να εκτιμάει όλα αυτά για τα οποία δεν θα μπορούσε να ξαναυπάρξει ύπαρξη. Ήταν αργά, ήταν πάρα πολύ αργά και αυτός είχε κουραστεί. Μήνες τώρα στο απομονωμένο βουνό της βόρειας Ελλάδας, είχε γλυτώσει από τις τακτικές επιδρομές των νεκρών αλλά δεν μπορούσε άλλο πια να συνεχίσει.

Μια βδομάδα πριν είχε πάρει την μεγάλη απόφαση. Γεμισε μια τσαντα με τα απαραίτητα και ξεκίνησε για το κοντινότερο ερηπωμενο χωριο...

 

Είχε σχεδόν φτάσει, ο κρύος αέρας τον χτύπαγε στο πρόσωπο σαν αφέντης που μαστίγωνει ένα σκλάβο που δεν υπάκουσε, μα αυτός συνέχιζε, με όλο και περισσότερη αποφασιστικότητα προχωρούσε τον πέτρινο δρόμο... Ξαφνικά ένας νεκρός ξεπρόβαλε μεσα από τους θάμνους, σχεδόν αποσκελετωμένος λογω έλλειψης θηράματος για μήνες , η σαπισμένη σάρκα που περπατουσε έβγαλε ένα αποκοσμο βογκητο και προχώρησε προς το μερος του.

Εκείνος , συνηθισμένος πια, απλά ενοχλήθηκε. ‘’Όχι ακόμα’’ είπε ‘’Θέλω την Ειρήνη πρώτα’’ προσθεσε χτυπώντας με δύναμη το νεκρό στο κεφάλι με το τσεκούρι , ένας απο τους λιγους αλάνθαστους τρόπους να σκοτώσεις ένα τετοιο πλάσμα.

 

Συνέχισε το δρόμο του παρόλο τα ξεραμενα αιματα που τον ειχαν γεμίσει. Είχε φτάσει πια στο μικρό χωριο της βόρειας Ελλάδας, ένα από τα πολλά που πιθανόν έκρυβαν εκτός απο θάνατο και κομμάτι από μια ζωή , πλέον ξένη.

 

Κίνησε προς την εκκλησία, δεν ήξερε που ήταν αλλά ηξερε καλά την αρχιτεκτονική των χωριών του τόπου. Δεν άργησε να τη βρει. Στέκοταν στην ίδια θέση που ήταν και πριν το Ολοκαύτωμα. Μπροστά της βρίσκοταν μερικοί νεκροί οι οποίοι στη θέα του αγρίεψαν. Μέσα τους θέριευε η ζωόδη επιθυμία για ανθρώπινη σάρκα. Κίνησαν προς αυτόν με βογκητά.

 

Ο άνδρας γονάτισε μπροστά στην Εκκλησία, λίγα δευτερόλεπτα είχε πριν το φτάσουν τα πλάσματα. ‘’Θεέ μου’’ είπε ‘’Είμαι απ’ τους ζωντανούς της μαύρης χολέρας και του θανάτου, είμαι απ’ τους επιζώντες, είμαι απ’ τους αιώνιους πιστούς σου’’ . ‘’θεέ μου’’ συνέχισε ενώ τα πλάσματα τον πλησίαζαν ‘’ετούτη τη ζώη που στέρησες απ’ τους ανθρώπους, την αρνούμαι και εγώ εδώ μπροστά σου, γιατί δεν υπήρξες πατέρας για κανεναν, γιατί άφησες να πεθάνουν τόσοι και τόσοι από τα χέρια των νεκρών χωρίς να επέμβεις’’, ‘’εδώ και τώρα λοιπόν θεέ’’ πρόσθεσε

 

΄’Κάνω ειρήνη

με το θάνατο που σκόρπισες στον κόσμο τούτο

και δέχομαι το μίσος ενός απάνθρωπου θεού

ειρήνη επιτέλους

ΕΙΡΗΝΗ’’

 

Τα πλάσματα τον είχαν φτάσει, σύντομα θα παραδίδοταν στα χέρια τους, μα άφησε μια έκπληξη για το τέλος, κάτι σαν τη δική του προσωπική θεία κοινωνία

 

Έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και πάτησε τη σκανδάλη...

Όλα τέλειωσαν...

 

Κι αν κάπου υπήρξε ποτέ θεός έπρεπε μια δικαιολογία να σκεφτεί

[abuno]

Χωράει άπλωμα αυτό το φλασάκι. Θα βοηθούσαν πιστεύω κάποιες περιγραφές, του ήρωα, των νεκρών, του τοπίου...

Επίσης λείπει το στοιχείο της έκπληξης. όχι απαραίτητα του twist, αλλά κάτι που να το κάνει κάτι παραπάνω από μια απλή, γραμμική αφήγηση, που περιμένεις μόνο την αλληλουχία των λέξεων να σε οδηγήσει στο προβλεπόμενο φινάλε.

Παρ' όλα αυτά, με έκανες να ''δω'' και να ''μυρίσω'' το δυστοπικό αυτό περιβάλλον που περιγράφεις. Στα θετικά και ο τίτλος.

[Nostalgist]

Χωράει άπλωμα αυτό το φλασάκι. Θα βοηθούσαν πιστεύω κάποιες περιγραφές, του ήρωα, των νεκρών, του τοπίου...

Επίσης λείπει το στοιχείο της έκπληξης. όχι απαραίτητα του twist, αλλά κάτι που να το κάνει κάτι παραπάνω από μια απλή, γραμμική αφήγηση, που περιμένεις μόνο την αλληλουχία των λέξεων να σε οδηγήσει στο προβλεπόμενο φινάλε.

Παρ' όλα αυτά, με έκανες να ''δω'' και να ''μυρίσω'' το δυστοπικό αυτό περιβάλλον που περιγράφεις. Στα θετικά και ο τίτλος.

 

 

μεγσυ για την ανάγνωση και την κριτική

τώρα να σου πω ότι έχεις αδικο θα ναι λάθος, πειραματίζομαι αυτό το διάστημα με μικρές ιστορίες των 900-1000 λέξεων

και η αλήθεια είναι ότι δε του χω πάρει τον αέρα ακομα

[Βαγγέλης]

Ωραίο κείμενο. Καθαρά εμπνευσμένο από τη τωρινή κατάσταση, δε το κρύβεις ούτως ή άλλως. Βγάζει πικρία και απόγνωση όπως πιστεύω ήταν ο σκοπός σου. Αντίθετα με τον abuno δ.ε πιστεύω ότι θα έπρεπε να το επεκτείνεις. Το κείμενο παίζει σε ένα αρκετά χρησιμοποιημένο είδος ( ζόμπι, δυστοπικό μέλλον) και δύσκολα θα γινόταν κάτι το οποίο δε θα είχε τα κλισέ του είδους ( ένα τέτοιο υπάρχει ήδη με την αυτοκτονία του ήρωα, αν και δεν ρίχνει το κείμενο). Το μόνο πράγμα που θα άλλαζα στο κείμενο είναι το γεγονός ότι ο χαρακτήρας μιλάει. Πρώτον δεν έχει λόγο να μιλάει γιατι δεν απευθείνεται σε κάποιον μπροστά του. Δεύτερον και πιο σημαντικό ότα μίλησε ένιωσα ότι έσπασε η σιωπή (μοναξιά) του κειμένου και αυτό χάλασε κάπως την ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε όλα αυτά να τα σκέφτεται απλά και ίσως στο τέλος απλά να φωνάζει "Ειρήνη!" ή κάτι παρόμοιο.

Η τελευταία πρόταση πάντως μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν αρκετά δυνατή.

[Μπόρχες]

Και μετά την κρίση ήρθαν τα ζόμπι! Ή λόγω της κρίσης ήρθαν τα ζόμπι; Κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Είναι σύνηθες πάντως σε περιόδους πολέμων ή μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων, η λογοτεχνία να αποκτά αποκαλυπτικές διαστάσεις.

 

Μέχρις εδώ καλά. Όχι κάτι πρωτότυπο, αλλά ούτε και κλισέ. Μάλιστα σού πιστώνω στα θετικά σου την τοποθέτηση της ιστορίας στην Ελλάδα.

 

Όμως, οι προτάσεις σου πρέπει να ξαναδουλευτούν. Τα σημεία στίξης, επίσης. Είναι πολύ σημαντική δουλειά αυτή, διότι τα σημεία στίξης είναι η σηματοδότηση του κειμένου. Όπως οι πινακίδες στον δρόμο. Δείνουν τον ρυθμό του κειμένου, με άλλα λόγια. Ως ποιητής που είσαι, είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνεις τί εννοώ. Είμαι βέβαιος ότι διαθέτεις και την ικανότητα να το πετύχεις.

 

Η ιστορία σου λοιπόν επειδή ακριβώς δεν βασίζεται σε πρωτότυπη ιδέα, πρέπει να εντυπωσιάσει με άλλο τρόπο. Η Ελλάδα ως χώρα εξέλιξης της είναι, ως προείπα, πολύ θετικό στοιχείο. Το άλλο πρέπει να είναι, κατά την γνώμη μου, η γλώσσα. Ο ρυθμός του κειμένου. Είσαι ποιητής. Μπορείς να το πετύχεις!

 

Τα σχόλια μου δεν είναι τα σχόλια ειδικού. Είναι τα σχόλια αναγνώστη. Οπότε αξίζουν ελάχιστα. Κράτα αν θες κάτι και πέτα τα υπόλοιπα.

 

Συνέχισε την καλή προσπάθεια.

 

Σ' ευχαριστώ.

[Nostalgist]

@Βαγγέλης

 

Δυστυχώς με έχει προβληματίσει και μένα αυτό, το ''κάψιμο'' της ιδέας των ζομπι στη λογοτεχνια. Και με εχει προβληματίσει γιατί ανήκω στους φανατικούς του είδους που γράφουν διαβάζουν βλέπουν και παίζουν ότι βγάζει ο χώρος και δεν μπορώ απλά να πω ''τοσοι έχουν γράψει, ας το παρατήσω''.Από κει και πέρα διατηρώ κάτι από τις πρώτες ταινιες του romero , οι οποιες είχανε (εμβρυακής μορφής βέβαια) πολιτικούς ή έστω κοινωνικούς προβληματισμούς. Αν θεωρητικά έχω να προσφέρω κάτι στο είδος είναι αυτό. Να δούμε πέρα από την γνωστή ιστορία ιος-μετάλλαξη-μπαμ μπουμ aim for the head. Και να το καταννοήσουμε οχι ως χολυγουντιανό πρότυπο αλλά ως ένα από τα καλύτερα δυστοπικά settings (μετα το brave new world για μενα) που έχουν δημιουργηθεί. Όσο για το ο χαρακτήρας μιλάει σε κάποια στιγμή. Με εξαιρεση το τελευταιο κομμάτι που απευθύνεται στο θεο (δηλαδη στα 3/4 της ομιλιας του) το υπολοιπο οντως θα μπορούσε να μην υπάρχει. Ευστοχη παρατήρηση και ευχαριστώ πάρα πολύ για την επισημανση της.

 

@Μπόρχες Τα περί πρωτοτυπίας του θέματος τα ειπα και στον Βαγγέλη δυστυχώς όχι απλά ειμαι ''καμένος'' με το θέμα αλλά επιπλέον είμαι και ''παλιουρα-συντηρητικος'' δεν καλοβλέπω τις αλλαγές που έχουν γινει στο ειδος τα τελευταία χρονια. Ότι γράφω επί του θέματος τοποθετείται στην Ελλάδα. Καλύτερα να γράψω για κάτι που ξέρω,ζω και βιώνω παρά για κάτι που απλά έχω δει ή διαβάσει για αυτό άσχετα αν ακούγεται πιο ωραίο. Στην τελική δεν μπορώ να το γράψω αληθινά. Η ελληνική πραγματικότητα είναι άλλη. Στα υπόλοιπα που βάζεις συμφωνώ απολύτως. Με τη γλώσσα ακομα δουλεύω. Δεν δηλώνω επ ουδενι συγγραφέας, πειραματίζομαι ακόμα γράφοντας.

[Stathius12]

Η ιστορία σου μου άρεσε πάρα πολύ.. Το οτι ήταν στην Ελλάδα με εξέπληξε ευχάριστα μπορώ να πω! Ειλικρινά, η τελευταία πρόταση, ήταν όλα τα λεφτά ρε παιδί μου!