Naroualis Posted December 11, 2012 Share Posted December 11, 2012 (edited) Χτες το βράδυ τελείωσα την ανάγνωση αυτού του μικρού βιβλίου -ούτε 120 σελίδες. Κι αποφάσισα ότι είναι από τα βιβλία που πρέπει να σας μιλήσω. Μου είναι αδιανόητο να μη σας μιλήσω γι' αυτό το βιβλίο. Καταρχήν να συγκρατηθώ και να δώσω τα γενικά του στοιχεία. Από τη Βιβλιονέτ: Τίτλος: Κάτω από τη μηχανή Συγγραφέας Στέφανος Χατζάρας Είδος: Συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας Εκδόσεις: Μέδουσα Έτος Έκδοσης: 2012 ISBN 978-960-8338-33-3 Τιμή: 8,52 Ευρώ Και το οπισθόφυλλο: Υπήρχε πάντα ένας κόσμος πίσω απ' τον κόσμο όπου τα παιδιά είχαν κάνει παιχνίδι την επιβίωση. Οι μηχανές είχαν πέσει σε κώμα και οι πόλεις έμοιαζαν με ηλεκτρικά φαντάσματα του παρελθόντος. Κάπου μακριά, μια νέα γη γεννιόταν και μεγάλωνε για όσους έρχονταν... αν τελικά κατάφερναν να φτάσουν ως εκεί, διασχίζοντας την ξερή εποχή που έμοιαζε αβαθής στα πνευμόνια των ζωντανών. Όμως σ' εκείνο το δρόμο της μικρής πόλης-φάντασμα, υπήρχε ζωή, υπήρχε ελπίδα για ένα πιο ζωηρό μέλλον. Εντάξει, λοιπόν, με τα τυπικά. Στο ζουμί τώρα. Μιλάμε για 19 μικροσκοπικά διηγήματα, χωρίς τίτλους, με ήρωες χωρίς ονόματα, πολλές φορές χωρίς καν να ξέρεις τι είναι ο ήρωας ως την τελευταία στιγμή. Το κοινό στις ιστορίες, αν και δεν είναι το κεντρικό θέμα αυτό καθεαυτό, είναι η ευχομηχανή, ένα τεχνούργημα στα όρια του υπερφυσικού που με μια τρύπια δεκάρα πραγματοποιεί ή όχι μια ευχή σου. Το σέττιγνκ είναι ένα αόριστο μέλλον; Μάλλον. Οι άνθρωποι, ή μάλλον οι ήρωες κάθε ιστορίας, ό,τι κι αν είναι, μιλούν για κάποια καταστροφή, για την αναχώρηση κάποιων εκλεκτών προς τα άστρα. Το τοπίο είναι σαφέστατα μετακαταστροφικό, χωρίς όμως να υπάρχει μια συγκεκριμένη καταστροφή που να προκάλεσε την τωρινή κατάσταση. Οι ήρωες εύχονται να πεθάνουν, πρόκειται να πεθάνουν, αργοπεθαίνουν ή είναι ήδη νεκροί. Οι ευχομηχανές δίπλα τους είναι σύντροφοι σιωπηλοί, που άλλες φορές παρέχουν παρηγοριά, αλλά τις περισσότερες μένουν αδιάφορες, μηχανές κανονικές. Ο χρόνος δεν έχει νόημα, άλλες φορές δεν κυλά, άλλες καλπάζει, κάποιες μάλιστα μένει αναλλοίωτος ώσπου να καταλάβεις ότι δεν υπήρξε ποτέ. Πείνα, εξαθλίωση, δίψα, αυτή η δίψα με τάραξε. Σε κάθε ένα από τα 19 διηγήματα, οι άνθρωποι αγαπούν χωρίς καμιά ελπίδα, προσπαθούν να διοχετεύσουν την τρυφερότητα ή τη βαναυσότητά τους κάπου, και δεν έχουν πού. Μιλούν με τους νεκρούς τους, περιμένουν αγαπημένους που έχουν πεθάνει από αιώνες, ή καταστέφουν πράγματα -κυρίως τον εαυτό τους. Η αοριστία δεν το κάνει λιγότερο έντνο, λιγότερο αγχωτικό για τον αναγνώστη. Βουτάμε σε μια άγρια θάλασσα απελπισίας και ξέρουμε ότι άλλη όχθη δεν υπάρχει. Κι αυτή η γλώσσα. Αυτός ο στεγνός λυρισμός, αυτή η ικανότητα του συγγραφέα να φτιάχνει εικόνες θανάτου, να βρίσκει λόγια για βασανιστικά συναισθήματα, να φτάνει αβίαστα σε κάποια πανανθρώπινη αλήθεια κάθε δεύτερη σελίδα. Αν έπρεπε να γράψω εδώ όλες τις ατάκες που με συγκίνησαν θα έγραφα όλο το βιβλίο. Θα ανοίξω τυχαία σε μια σελίδα και θα σας γράψω μόνο αυτή τη μία τυχαία συγκλονιστική ατάκα. Όταν δεν θα ήταν ικανός να σταθεί στα πόδια του και να ταξιδέψει, θα 'πεφτε σε κανένα ξεροπήγαδο να πεθάνει. Μα τι ζωή θα ήταν αυτή δίχως το ταξίδι; Edited December 11, 2012 by Naroualis 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 11, 2012 Share Posted December 11, 2012 Να το ψηφίσουμε και στην ΛΑΦ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 11, 2012 Author Share Posted December 11, 2012 Όταν έρθει η ώρα για έφ, να είσαι σίγουρος ότι εγώ τουλάχιστον θα το δηλώσω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted December 11, 2012 Share Posted December 11, 2012 (edited) Ενδιαφέρον φαίνεται από όσα μας γράφεις Ευθυμία! Edited December 11, 2012 by Nargathrod Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 11, 2012 Share Posted December 11, 2012 Με ψίνεις να μπω στη ΛΑΦ μόνο και μόνο για να το διαβάσω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted January 4, 2013 Share Posted January 4, 2013 Το διαβάζω τώρα. Ανάμεικτα συναισθήματα προς το παρόν... Η γλώσσα σε σημεία μου αρέσει πάρα πολύ, σε άλλα μου χτυπάει άσχημα, σαν να παρακαλάει για λίγη επιμέλεια, λίγο σφίξιμο, λίγη εγκράτεια. Υποψιάζομαι πως αν δεν είχε προηγηθεί αυτό το υπέροχο κείμενο της Naroualis για το βιβλίο, πιθανόν να το είχα παρατήσει. Θα επανέλθω (ελπίζω παντελώς μετανιωμένη για τη βιασύνη μου να μιλήσω!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted January 17, 2013 Share Posted January 17, 2013 Χμμ, από τη μέση και μετά φτιάχνει πολύ. Τελικά χαίρομαι που το διάβασα. Οι ευχομηχανές σίγουρα είναι κάτι που θα μείνει μαζί μου για πολύ καιρό. Εύγε, Ευθυμία, για την ανακάλυψη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.