Μέσω Λαμίας

[Nostalgist]

Όνομα Συγγραφέα: Ξενοφώντας

Είδος: Σάτυρα(;)

Βία; Εμ...γίνονται κάποιες αναφορές σε ναρκωτικά

Σεξ; Νιέτ

Αριθμός Λέξεων: 1432

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω ότι δεν εμπνέεται από εμένα ο ήρωας.

 

Μέσω Λαμίας

Ένα πολιτιστικό μανιφέστο

 

 

 

Ο λογοτέχνης της ιστορίας δεν μπόρεσε να αφιερώσει χρόνο για να την περάσει σε υπολογιστή και έτσι ανέθεσε σε μένα τον ταπεινό και ατάλαντο βοηθό του να τη συγγράψει. Έπραξε πάρα πολύ άσχημα όμως γιατί εχώ διδάχτηκα από την ιστορία του και σύντομα θα παρατήσω τη δουλειά μου, άρα ελλείψη συμφερόντων,θα πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια σε προς εσάς αγαπητό μου δικαστήριο που κακώς αποκαλείστε κοινό σύμφωνα με το αφεντικό.

 

Ο μεγάλος και ταλαντούχος λογοτέχνης μας ξεκίνησε πολύ μικρός να γράφει ιστοριούλες και ποιηματάκια, τίποτα το σπουδαίο μα ευτυχώς για αυτόν τα στάνταρ ήταν αρκετά χαμηλά . Στην εφηβεία όλα ήταν μια χαρά για αυτόν, κατόρθωσε μάλιστα να αυξήσει και τις επιτυχιες του στο γυναικείο φύλο παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως βαθιά προβληματισμένο καλλιτέχνη, σαν τον νέο Καρυωτάκη ή ακόμα καλύτερα σαν τον νέο Ποέ του 21^ου αιώνα.

 

Και βέβαια μπορεί το κοινό του εκείνης της ηλικίας να μην γνώριζε ούτε τον καρυωτάκη ούτε τον ποε αλλά σίγουρα είχε πειστεί για το μεγαλείο του ταλέντου και της πένας αυτού του νομπελίστα της ποίησης και της συγγραφής. Τα σκισμένα τζινάκια και τα φούτερακια έβαζαν και αυτά την πινελιά τους στον καμβά του εκωλλαπτώμενου μεν επιτυχημένου ήδη δε καλλιτέχνη. Και έτσι το μεγάλο αυτό ταλέντο κατάφερε στα 17 του να θεωρείται ποιητής,συγγραφέας,φιλόσοφος μα και επαναστάτης,ενώ ταυτόχρονα ήταν λογικος μετριοπαθής, παθιασμένος, ουτοπιστής, σκληροπυρηνικός και ανθρωπιστής. Δεν υπήρχε αξία και τίτλος που να μην έχει κατακτήσει ο καλλιτέχνης μας.

 

Σαν όμως ο χρυσός αιώνας του, αυτός της εφηβείας, τελείωσε έπρεπε και ο καλλιτέχνης μας να βρει κάτι να κάνει με τη ζωή του γιατί οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς δεν έδειχναν να συγκινούνται αρκετά απ’ το ταλέντο του νομπελίστα ομοαίματου ώστε να του παρέχουν μια ξεκούραστη χωρίς υποχρεώσεις ζωή, ώστε να δημιουργήσει και αυτός βρε αδερφέ.

 

Έτσι ακολούθησε την πεπατημένη, μπήκε στη φιλοσοφική σχολή στα 18 του για να πάρει αναβολή στράτευσης. Μα αντί να κοιτάξει να μάθει τίποτα εκεί μέσα αρνούνταν να προσαρμοστεί στις νόρμες των κακών και φθονερών διδασκάλων του που δε θέλαν να επιτρέψουν στο αστέρι να λάμψει, κόβωντας τον μάλιστα σε μερικά μαθήματα επειδή άκουσον-άκουσον παρέδωσε λευκή κόλλα. Κι έτσι ο καλλιτέχνης μας τέλειωσε στα 7 χρόνια τη σχολή του προλαβαίνοντας ωστόσο να πείσει αρκετούς συμφοιτητές του για το μεγαλείο της γραφής του με θεμιτά μέσα όπως το διακριτικό φλιρτ ασχέτως ομορφιάς ή ακόμα και ...φύλου του υποψήφιου αναγνώστη καθώς και να κάνει τη γύρα μιας σειράς πολιτικών παρατάξεων τονίζοντας εκτός απ’ το ταλέντο του και την ηθική του που σαν βράχος δεν του επέτρεπε επιπόλλαιες λάνθασμενες και ιδιοτελείς αποφάσεις .

 

Μη σας τα πολυλογώ. Ο καλλιτέχνης μας ξεμπέρδεψε με σχολές,σχολεία, φανταριλίκι και έφτασε ο καιρός να βγάλει μονος του τα προς το ζην. Στην αρχή προσπάθησε να διδάξει λογοτεχνία σε μια σειρά φροντιστήρια αλλά απολύθηκε απ’ όλα επειδή ήθελε στη θέση του καβάφη , του ρίτσου αλλά και της δημουλά ήθελε να διδάξει δικά του κείμενα. Και βέβαια τα αφεντικά του δείξαν μια ανοχή ως προς την αντικατάσταση της δημουλά αλλά όταν ο καλλιτέχνης μας προσπέρασε επιδεικτικά τη σονάτα του σεληνόφωτος για να διδάξει το «Οπλάρχης Ζοργκ εναντίον Ζόμπι: μια νατουραλιστική προσέγγιση» αντίκρυσε την πορτα της εξόδου.

 

Όλα αυτά βέβαια φούντωναν το μίσος μέσα του για τους ατάλαντους που ελέγχουν τον ελληνικό πολιτισμό και τα σχολεία μας. Προσπάθησε την αυτοέκδοση μετά απο μερικές μοναχά δεκάδες απορρίψεις απο εκδοτικούς οίκους αλλά αφού ξόδεψε τις τελευταίες οικονομίες του έμεινε με ... τα βιβλία στο χέρι και αναγκάστηκε να τα πουλήσει πόρτα με πόρτα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην.

 

Το να πουλάει πόρτα-με πόρτα όμως κατέληγε τις πιο πολλές φορες στο να τρωει πόρτα ο ίδιος. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για τον Οπλάρχη Ζόργκ και τα ζόμπι του πόσο μάλλον απο νατουραλιστική πλευρά που για να δικαιώσουμε και λιγο τον καλλιτέχνη μας οι περισσότεροι δεν ήξεραν και τι σημαίνει.

 

Παρόλλα αυτά δεν πτοήθηκε. Πούλησε μερικά άχρηστα πράγματα, όπως τα δαχτυλίδια και τα σκουλαρίκια μάνας και γιαγιάς και συνέχισε την προσπάθεια του να πουλήσει τα έργα του. Τελικά ενα σπιτι τον καλοδέχτηκε μέσα. Ο ιδιοκτήτης, ένας χοντρός τριχωτός με λιγδωμένη αλογοουρά κίτρινα δόντια και καμία ασχολία στη ζωή του, ενθουσιάστηκε με τον οπλάρχη Ζοργκ και αγόρασε αρκετά αντιτυπα. Ο Καλλιτέχνης μας αναρωτηθηκε , και ευλόγως πώς ήταν δυνατό ένας τέτοιος τύπος να έχει λεφτά για να αγοράζει με τις δεκάδες τα έργα του. Μήπως αυτός ο τύπος έκανε επενδυση για το μέλλον και έχοντας καταλάβει το υπερμετρο ταλέντο του καλλιτέχνη μας ήξερε πως σε 1-2 χρονάκια τα βιβλία θα είχαν εξαντληθει και θα μπορούσες να τα πουλήσεις σε χιλιαπλάσια τουλάχιστον τιμή;

 

Όχι δεν ήταν αυτή η αιτία. Τον πραγματικο λόγο της αγοράς αλλά και της ποσοτητας της αγοράς τον πρόδωσε μια περίεργη μυρωδιά απ’ το σαλώνι του εν λόγω υποκειμένου-αγοραστή. Με ενα ανοιγμα της πορτα η μισή γειτονια μπορούσε να μαστουρώσει ενω απ’ τα σκουπίδια του σπιτιού πολλές γάτες της γειτονιάς τραγουδούσαν τα βράδια για το βαπόρι απ’ την περσία.

 

Αφού λοιπόν σαν καλος καλλιτέχνης ο ήρωας μας αγόρασε αρκετές φορές το προιόν του τύπου αποφάσισε πώς θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα αντι να πουλάει βιβλία πόρτα με πόρτα να πουλήσει χασίσι πόρτα με πόρτα. Οι όποιες ηθικές αναστολές του γκρεμίστηκαν όταν συνειδητοποίησε οτι με αυτά τα λεφτά θα μπορούσε να εκδοσει από οποιοδηποτε μεγάλο εκδοτικο οίκο τα έργα του και να προμηθευτεί ταυτόχρονα το κατάλληλο promotion. Όλα θα γίνονταν για την τέχνη.

 

Έλα όμως που ο καλλιτέχνης μας δεν αρκέστει στο να σπρώχνει μικροποσότητες και να εκδιδει σε νορμάλ εκδόσεις τα βιβλία του. Στο μυαλό του ειχε φανταστεί το τέλειο εξώφυλλο για τον Οπλάρχη Ζοργκ και τα ζόμπι. Δεκάδες ζωγράφους και σχεδιαστές θα προσλάμβανε για αυτή τη δουλειά καθώς και εκατοντάδες μουσικούς ώστε οι ζωγράφοι να δημιουργήσουν σε ένα απολυτα αρμονικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον.

 

Έτσι έσπρωχνε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες χασίς μέχρι που έφτασε να πουλάει με το κιλό και το δεκάκιλο. Όλα αυτά βέβαια τράβηξαν την πρόσοχη της ασφάλειας η οποία έτσι κι αλλιώς έχει απο κοντά τους καλλιτέχνες αλλά θα ηταν πρακτικά αδύνατον να αδιαφορήσουν στο γεγονός ότι ο μέγας δημιουργός εκτός από τα διηγήματα τα οποία εξωθούσαν τις καταπιεσμένες λαικές και εργατικές μάζες στην επανάσταση (καθώς συνειδητοποιούσαν τη βαρβαρότητα του πολιτισμού μας) φρόντιζε και να προμηθεύει την μισή και πάνω Ελλάδα με διάφορες ποικιλίες του φυτού του σατανά. Μην σας τα πολυλογώ, του έστησαν ενέδρα και αφού αφελώς παραδέχτηκε ότι ειναι ο συγγραφέας του «Οπλάρχης Ζοργκ εναντίον Ζόμπι: μια νατουραλιστική προσέγγιση» συνελήφθει.

 

Μέσα στη φυλακή στην οποία οδηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες αντίκρησε τη φρίκη της ζωής ο μεγάλος καλλιτέχνης μας. Κανείς πια δεν τον αναγνώριζε ούτε για να τον κοροιδέψει και οι μόνες φορές που του απεύθυναν το λόγο ήταν για να ζητήσουν κάποια ‘’χάρη’’ συνήθως σεξουαλικού περιεχομένου. Και βάζω σε εισαγωγικά το Χάρη διότι επειδή ο κώδικας της φυλακής δεν εμπνέεται από την υπέροχη και γαλήνια κοινωνία μας όπου όλα πάνε κατ’ ευχην αλλά αντίθετα διατηρεί μερικές όχι και τόσο δημοκρατικές αρχές. Αν το φωτεινό αστέρι της λογοτεχνίας αρνείοτανε αυτές τις ‘’χάρες’’ πολύ σύντομα εκτός από το ταλέντο του θα έσβηνε και το καντήλι της ζωής του.

 

Μην μπορώντας να αντέξει λοιπόν αυτή την κατάσταση ο καλλιτέχνης μας ανέπτυξε σοβαρές και κυρίως πολλαπλές μορφές κατάθλιψης. Μέχρι που μια μέρα, σα θαύμα ήταν, θεός Απόλλων της λογοτεχνίας και της τέχνης του έδειξε το δρόμο για να ξεπεράσει την ατυχια που τον βρήκε.

 

Έγραψε λοιπόν ένα αυτοβιογραφικό πολιτικό μανιφέστο ενάντια στην κυρίαρχη άποψη για τον πολιτισμό με τίτλο «Συντηρώ την τέχνη μου πουλώντας χασίς» και το έστειλε σε μια σειρά εκδοτικούς. Εκείνοι με γνώμονα την καλλιέργεια του πνευματικού επιπέδου του ελληνικού λαού το εξέδωσαν. Ένα μεγάλο λαικό κίνημα αναπτύχθηκε με την βοήθεια των social media, του facebook ,του myspace, του twitter και λοιπών επαναστατικών όπλων που θα έκαναν τα καλασνικωφ της δεκατίας του 60-70 να δακρύσουν απο το φόβο τους, το οποίο αφού αγόρασε μανιωδώς το βιβλίο απαίτησε πολιορκώντας επί 365 νύχτες, αλλά και τις κυριακές μεσημέρια , τη βουλή, την απελευθέρωση του καλλιτέχνη μας. Ώπερ και εγένετο.

 

Έτσι λοιπόν, ετούτον τον καιρό το μεγάλο αυτό ταλέντο της λογοτεχνίας δεν εχει σταματήσει να γυρίζει απο κανάλι σε κανάλι, από πολιτικό κόμμα σε πολιτικό κόμμα και από ΜΚΟ σε ΜΚΟ καταφέρνοντας όχι απλά μια λαμπρή καριέρα στο χώρο της λογοτεχνίας και έναν παχυλό λογαριασμό τραπέζης αλλά και την μετάφραση των βιβλίων του σε πολλές γλώσσες του κόσμου καθώς ναι μεν οι υπόλοιποι λαοί εινα αρκετά πιο βλάκες από τους Έλληνες αλλά σίγουρα μπορούν να αντιληφθουν όπως και εμείς το τι σημαίνει πραγματικά πολιτισμός.

 

Και τώρα που τελείωσα το έργο για το οποίο πληρώθηκα καλά , πάω να κάνω αυτό που δίδαξε ο δάσκαλος, να συνεισφέρω δηλαδή στην πολιτιστική ανάπτυξη του ελληνικού λαού.

[Μπόρχες]

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και πραγματικές καταστάσεις είναι συμπτωματική!

 

Ωραία η σάτιρα σου. Στην Ελλάδα του Τίποτα και του Κανένα, όπου πολιτική καριέρα κάνουν κάτι απιθανοαπίθανοι και τηλεοπτικοί ή λογοτεχνικοί καριέρα κάνουν όσοι διαθέτουν τα κατάλληλα κονέ, ο ήρωας σου θα μπορούσε να είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα λοιπόν το κείμενο σου. Το σημειώνουμε στα θετικά του αυτό.

 

Υπάρχουν κάποια μικρολαθάκια τα οποία με μια δεύτερη ανάγνωση θα τα εντοπίσεις και θα τα διορθώσεις. Πρόχειρα σου αναφέρω την λέξη φλερτ, που την γράφεις φλιρτ, προφανώς σκεπτόμενος την αγγλική της ορθογραφία.

 

Νομίζω ότι αν χρησιμοποιούσες πρωτοπρόσωπη αφήγηση θα το έκανες ακόμη πιο διασκεδαστικό και σατιρικό, ενώ θα είχες την δυνατότητα να μας παρουσιάσεις καλύτερα τον ματαιόδοξο χαρακτήρα και την κυνικότητα του ήρωα σου.

 

Η ιδέα σου είναι πολύ καλή. Προσωπικά μού αρέσουν τα κείμενα τα οποία σχολιάζουν με καυστικό και παιχνιώδη τρόπο τα καθ'ημάς. Ωστόσο, θεωρώ ότι μπορείς να βελτιώσεις το παρόν κείμενο και να αναπτύξεις κι άλλο την ιδέα σου.

 

Συγχαρητήρια.

 

Σ' ευχαριστώ.

[Nostalgist]

αγαπητέ μου μπόρχες θα σχολιάσω σε κάποια άλλη στιγμή την κριτική σου, επέτρεψε μου όμως να σε ρωτήσω...γιατί κάθε φορά που γράφεις κριτική τελειώνεις την παράγραφο σου με ένα ευχαριστώ; εμεις ευχαριστούμε για την ανάγνωση

[Μπόρχες]

Φίλε Ξενοφώντα,

 

τελειώνω κάθε μου κριτική με "ευχαριστώ" για να ευχαριστήσω τον εκάστοτε δημιουργό, που μοιράστηκε το πόνημα του μαζί μας και μάλιστα το έθεσε στην διάθεση μας για κριτική και σχόλια!

 

Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό και δεν μπορώ παρά να τον ευχαριστήσω!

 

Σ' ευχαριστώ!!!!