Ένα μήνυμα για το τέλος

[Kafka]

Σχόλια: Ένα σύντομο διήγημα μου το οποίο ενδέχεται να δημοσιευθεί σε κάποιο έντυπο. Ελπίζω να σας αρέσει...

 

Ένα μήνυμα για το τέλος

 

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί προϊόν της απομαγνητοφώνησης μιας μονολογίας κάποιου έλληνα κρατουμένου. Κρατούταν με περιστασιακά στοιχεία, στην πραγματικότητα απλώς λόγω της φρίκης της υπόθεσης που συνδέθηκε, ή έμοιαζε να συνδέεται μαζί του, και που περιγράφεται ακολούθως. Το βράδυ της παραμονής του νέου έτους, στην πολυσύχναστη Leicester Square ένας απο τους ανθρώπους που διασκέδαζε εκείνη την ώρα παρατηρώντας πίνακες απο διάφορους καλλιτέχνες που τους εξέθεταν στο πεζοδρόμιο, σωριάστηκε στο βρεγμένο δρόμο, κτυπημένος απο μια καρδιακή προσβολή απο την οποία δεν κατάφερε ποτέ να ανανήψει. Φαινομενικά τούτο συνέβη καθώς κοιτούσε – έψαχνε- στα έργα ενός απο τους καλλιτέχνες εκείνους, του έλληνα που συνελήφθει κυρίως λόγω του αναμφίβολου γεγονότος οτι οι υπόλοιποι ζωγράφοι τον έβλεπαν εκεί για πρώτη φορά.

Στην εξέταση των πινάκων, κατά τη διάρκεια της οποίας καταστράφηκαν ολοσχερώς λόγω μια απροσεξίας πολλά απο τα χαρακτικά, δε βρέθηκαν στοιχεία γνωστών δηλητηρίων ή άλλων ουσιών που θα γινόταν να αποδοθεί σε αυτές κάποιος δόλιος στόχος του καλλιτέχνη.

Ωστόσο όταν ο ανακριτής έφτασε στο κελί του, για να του ανακοινώσει μετά απο ένα σύντομο διάλογο οτι ήταν ελεύθερος (ήταν το γύρισμα του νέου χρόνου) πληροφορήθηκε απο το φρουρό πως ο κρατούμενος είχε αρχίσει κάποια στιγμή να μιλάει, κάτι που μαγνητοσκοπήθηκε για το ενδεχόμενο να εμπεριείχε συνάφειες με την όντως περίεργη αυτή υπόθεση.

Τα στοιχεία του ζωγράφου μας είναι γνωστά μόνο στην περίπτωση που ήταν αληθινά όσα μας έδωσε, καθώς πραγματικά δεν διαθέταμε ένα στοιχείο αδιάσειστο για να τον κρατήσουμε στο κελί. Εξακολουθώ προσωπικά, καθώς και οι συνεργάτες μου, να θεωρούμε ασύνδετα τα δύο συμβάντα, την έκθεσή του στο Leicester Square, και το θάνατο του άλλου κυρίου. Ωστόσο αυτό δεν απέτρεψε μια νότα ανησυχίας να ηχήσει καθώς ο μεταφραστής ολοκλήρωσε την ανάγνωση της απομαγνητοφώνησης.

Ακολουθεί το ίδιο το κείμενό της. Σας το στέλνω και αναμένω τις οδηγίες σας για τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να ενεργήσουμε στη συνέχεια. Περιπολίες στάλθηκαν τόσο στη διεύθυνση του ζωγράφου όσο και στην περιοχή όπου παρουσίασε τα έργα του.

 

*

 

Δε θλίβομαι για την ποδοπάτηση του πίνακα μου απο τους αστυνομικούς, που μάλιστα μέσα στο μισοσκόταδο δε μπορούσαν καν να δουν τί πατούσαν, ενεργώντας ασυναίσθητα όπως ο Οδυσσέας που είχε βουλώσει με κερί τα αυτιά του μπροστά στις φοβερές Σειρήνες. Είναι προτιμότερο να αφανιστεί αυτό το έργο τώρα που είχε αποκτήσει τόσο κακή φήμη, παρά να διαιωνιστεί μια έγνοια γι αυτό. Εγώ θα είμαι ελεύθερος να συνεχίσω τη δημιουργία μου, και δίχως το θέμα εκείνου, που άλλωστε πάντα θα μου θύμιζε την τελευταία έκφραση εκείνων των φιλότεχνων στη Leicester Square, που πιστεύοντας οτι θα παρατηρούσαν κάποια ζωγραφιά ικανή να τους κινήσει το ενδιαφέρον, ανακάτεψαν τους πίνακες που είχα σωριάσει στο δρόμο, ώσπου πρόβαλε εκείνος.

Τώρα είμαι στο κελί, περιμένω τον ανακριτή να φτάσει. Είναι αναμφίβολο πως δε θα μου απαγγελθούν κατηγορίες, υπάρχουν απλώς πάρα πολλά τυχαία ή κατ επίφαση τυχαία στοιχεία σε βάρος μου. Άλλωστε δε μπορεί να στοιχειοθετηθεί μια κατηγορία για δολοφονία, και απο την άλλη ούτε για ανθρωποκτονία απο αμέλεια, όταν το ίδιο το αντικείμενο που προκάλεσε- όπως όλα δείχνουν- το θάνατο ήταν μονάχα ένας ζωγραφικός πίνακας.

Όμως εγώ καταλαβαίνω πολύ καλά οτι αυτή η αποψινή συγκυρία, ο θάνατος του κυρίου που κοίταξε το μυστικό μου έργο, έχει σφραγίσει για πάντα τη μοίρα μου. Τώρα πρέπει να αφεθώ να σπάσω όλα τα εμπόδια ανάμεσα σε εμένα και το συναίσθημα του τρόμου. Τώρα πρέπει να ζωγραφίσω όπως ποτέ άλλοτε, διότι το τέλος έχει σχεδόν έρθει.

Σε εσένα, σκυθρωπέ άγγλε δεσμοφύλακα, που κάθεσαι στο τραπέζι απέναντί μου, απευθύνω αυτά τα λόγια σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνεις. Ενδέχεται φυσικά να μαγνητοσκοπούνται, τότε κάποτε θα παρουσιαστεί μια μεγαλύτερη έγνοια για την εργασία μου, αν και όχι πριν να είναι πολύ αργά.

Μελέτησα για πολύ καιρό τους διακεκριμένους ζωγράφους του μακάβριου, είτε εκείνους που επικέντρωσαν το έργο τους σε αυτή τη θεματολογία, είτε αυτούς που παρέδωσαν και δείγματα αυτού του συναισθήματος. Όλα τους όμως τελικά με απογοήτευσαν, διότι ακόμα και σε εκείνα όπου εμφανίζονταν ψήγματα απο κάτι το σωστό, έμοιαζε αυτό να έχει προκύψει απλώς απο κάποια τύχη, ή μια έμφυτη αίσθηση, και όχι απο κάποια γνώση: το αποτέλεσμα δεν ήταν δουλεμένο απο κάποια αντίστοιχη πείρα που θα είχε ένας μαθηματικός απέναντι σε μια γνώριμη εξίσωση, αλλά έμοιαζε περισσότερο με τον ξαφνικό όσο και ανεπανάληπτο αυτοσχεδιασμό ενός μουσικού.

Έτσι, χωρίς κάποιον πρόγονο που θα είχε αναλάβει να μελετήσει εκείνος προκαταρκτικά το ζήτημα που επιδίωκα να φωτίσω με τη δική μου σκέψη, αναγκάστηκα σχεδόν να αρχίσω απο το μηδέν.

Ο στόχος μου ήταν απλός. Ήθελα να φέρω το τέλος, το τέλος μέσα απο την τέχνη. Διάλεξα το συναίσθημα του τρόμου όχι απο κάποια βεβαιότητα πως θα ήταν το μοναδικό που θα γινόταν να επιφέρει μια τέτοια εξέλιξη, μα καθώς διέκρινα πως είναι κάτι τόσο ελάχιστα μελετημένο, τόσο αποδιωγμένο απο τη συνείδηση, που αναπόφευκτα θα προκαλούσε πιο άμεσα αυτό που έλπιζα να επιφέρω. Περίμενα σπασμούς, περίμενα θρήνο, περίμενα φωνές, περίμενα απόγνωση. Θάνατο ίσως να μην περίμενα, όχι κατ ανάγκη τόσο σύντομα, όχι με την πρώτη έκθεση του έργου στο νοτισμένο πεζοδρόμιο της Leicester Square.

Ωστόσο είχα πάρει τα μέτρα μου. Παρατήρησα του καλλιτέχνες του δρόμου, επισήμανα οτι ήταν σύνηθες κανείς να ψάχνει ανάμεσα στους στοιβαγμένους πίνακες για κάποιον προσφιλή σε αυτόν. Σίγουρα η έκπληξη απο την εν προόδω αποκάλυψη του φοβερού θεάματος του έργου μου, που ήταν κρυμμένο αρχικά κάτω απο μια σειρά απο πανομοιότυπα και διόλου ύποπτα τοπία, επέδρασε πολλαπλασιαστικά στην αίσθηση εκείνου του άτυχου θεατή απο αυτό που τόσο απρόσμενα ανακάλυψε στο βάθος του δρόμου...

 

Τί σημασία έχει όμως; Δεν πρόκειται να αποκαλύψω κάτι περισσότερο εδώ για την προσπάθειά μου. Ακούω ήδη τα βήματα, είναι ο κύριος ανακριτής, σε εκείνον θα βεβαιώσω τη θλίψη μου για το ξαφνικό χαμό του κυρίου, και την ίση οργή μου για την καταστροφή των πινάκων μου, δίχως να αναφερθώ ξεχωριστά στον έναν. Έτσι αυτό που προκάλεσε όλο αυτό το κακό θα μείνει για άλλη μια φορά ανώνυμο και καταπιεσμένο, και θα είναι σαν οι μπότες των αστυνομικών να είχαν σπρώξει πιο βαθιά μέσα στη Γή αυτό που για άλλη μια φορά τόλμησε να βγει για να παρουσιάσει μια μελωδία μυστική σε αυτό τον ανυπόφορο κόσμο.

 

Κυριάκος Χαλκόπουλος

Edited December 23, 2012 by Kafka

[wordsmith]

Κακά νέα. Πολλά μικρά εκφραστικά λάθη, πχ

-μαγνητοσκόπηση σημαίνει καταγραφή της εικόνας, εσύ εδώ εννοείς καταγραφή της ομιλίας, άρα μαγνητοφώνηση.

-Μονολογία=μονόλογος(για ποιο λόγο αλλάζει η λέξη; )

-"Περιγράφεται ακολούθως"=το "ακολούθως" και το "παρακάτω" δε σημαίνουν ακριβώς το ίδιο και εδώ νομίζω ότι κολλάει καλύτερα το "παρακάτω".

-"δε βρέθηκαν στοιχεία γνωστών δηλητηρίων ή άλλων ουσιών που θα γινόταν να αποδοθεί σε αυτές κάποιος δόλιος στόχος του καλλιτέχνη."=ασύντακτο. Μήπως εννοείς "που θα επέτρεπαν";

-"για το ενδεχόμενο να εμπεριείχε συνάφειες με την όντως περίεργη αυτή υπόθεση"=1)"για το ενδεχόμενο να εμπεριέχει"-ενεστώτας, 2)"εμπεριέχω συνάφειες"; δε στέκει εκφραστικά. Μάλλον εννοείς "εμπεριέχει στοιχεία συναφή με την υπόθεση".

-"δεν απέτρεψε μια νότα ανησυχίας να ηχήσει": αν επιμένεις να το αφήσεις έτσι, πρέπει να προσθέσεις και ένα "από", δηλ "δεν επέτρεψε μια νότα ανησυχίας από το να ηχήσει". Αλλά ακόμα καλύτερα να κόψεις τελείως το "να ηχήσει".

-"δουλεμένο απο κάποια αντίστοιχη πείρα "="με πείρα" και όχι "από πείρα"

 

Πέρα από αυτά, το πρώτο κομμάτι έπρεπε να είναι γραμμένο σε γλώσσα τυπική, γλώσσα αστυνομικών αναφορών, χωρίς "βρεγμένους δρόμους" και "νότες ανησυχίας". Και οι εθνικότητες(Έλληνας και Άγγλε) γράφονται με κεφαλαίο.

 

Από λογοτεχνικής πλευράς είναι πολύ αποσπασματικό και δε δίνει αρκετές πληροφορίες για να θεωρηθεί διήγημα. Προσπάθησε να γράψεις κάτι με αρχή-μέση-τέλος.

[Ad Noctum]

Δύσκολο κείμενο. Έχει πολλά εκφραστικά λάθη και κάποια σημεία που το μάτι κολλάει κάνοντας την ανάγνωσή του πολύ δύσκολη (πχ, έμεινα για 2 λεπτά στο σημείο που γράφεις "Κρατούταν με περιστασιακά στοιχεία").

 

Αν και δεν έχει μέση, αρχή και τέλος (που λέει και η Κέλλυ), θα μπορούσε με λίγη περισσότερη δουλειά να μεταφέρει καλύτερα την ιστορία που θες να αφηγηθείς. Ίσως αυτή η αλλαγή από την απομαγνητοφώνηση στο κείμενο της ζωγράφου δεν δούλεψε καλά. Θα προτιμούσα να διάβαζα μόνο το κείμενο της ζωγράφου, ή μόνο την διήγηση του αστυνομικού. Ένα τόσο μικρό διήγημα δεν τα χωράει μαζί.

 

Παρόλα αυτά διακρίνω μία ποιητική διάθεση στο κείμενο που μου αρέσει αρκετά. Δούλεψε το λίγο διαφορετικά...

[Kafka]

Λοιπόν, αυτά ήταν χρήσιμα σχόλια. Ιδίως η σημείωση για την απομαγνητοσκόπηση, αν και απλώς μπέρδεψε εκείνο το σημείο διότι αρχικά υπάρχει αναφορά σε μαγνητοφώνηση. Τώρα το άλλαξα. Όσον αφορά τα συντακτικά σημεία δεν είμαι βέβαιος οτι είναι απαραίτητο να θεωρηθούν λανθασμένα, ωστόσο οπωσδήποτε θα τα ξανακοιτάξω.

Διαφωνώ κάθετα με την κρίση για τη μορφή του κειμένου. Ακριβώς ο στόχος μου ήταν να είναι χαοτικό, διότι η ιστορία είναι χαοτική (ίσως να μη συνέβη τίποτε τέτοιο, ή έστω με αυτόν τον τρόπο, ίσως- ποιός ξέρει- ένας άνθρωπος να έγραψε και τα δύο κείμενα).

 

Γενικά παρόλο που δε το θεωρώ ένα απο τα καλά μου κείμενα, εκφράζει μια βαθύτερη ιδέα. "Το τέλος του κόσμου θα έρθει μέσα απο ένα βιβλίο" ήταν η φράση που με ενέπνευσε, μαζί με άλλες αφορμές.

 

Είναι πιθανό όντως να το ξαναγράψω, με μερικές αλλαγές.