Συνέντευξη με την Robin Hobb

[heiron]

H Margaret Astrid Lindholm Ogden γνωστή ως Megan Lindholm και ακόμη πιο γνωστή ως Robin Hobb, η συγγραφέας των επιτυχιών Το έπος των Φαρσίερ και Οι έμποροι των θαλασσών, μιλάει στο sff.gr .

(also in English)

 

Χρησιμοποιείτε συχνά γραφή σε πρώτο πρόσωπο. Γιατί; Δεν χάνει ο αναγνώστης πολλά πράγματα που συμβαίνουν; Θα πρέπει ο αναγνώστης να θεωρεί τον αφηγητή αναξιόπιστο σε τέτοιες περιπτώσεις;

Πιστεύω ότι το πρώτο πρόσωπο είναι η φυσική φωνή αφήγησης. Όταν επιστρέφουμε σπίτι από τη δουλειά να μιλήσουμε με την οικογένειά μας, έτσι μιλάμε για το πως περάσαμε τη μέρα μας. Σε ένα βιβλίο, τραβάει τον αναγνώστη άμεσα, επιτρέποντάς του να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του αφηγητή και να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις σκέψεις του αφηγητή. Όντως περιορίζει το τι γνωρίζει ο αναγνώστης σε αυτά που ξέρει ο αφηγητής, αλλά αυτό επιτρέπει στη δράση να ξετυλιχτεί με μεγάλη αμεσότητα. Και συχνά ο οξυδερκής αναγνώστης θα πιάσει τα υπονοούμενα και τα στοιχεία που ο αφηγητής δεν αναγνωρίζει άμεσα, κι έτσι ουσιαστικά ξέρει λίγα παραπάνω από τον αφηγητή. Αν είναι ο αφηγητής αξιόπιστος; Κανείς αφηγητής δεν είναι αξιόπιστος. Όλοι βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τους προσωπικούς μας φακούς, και δύο άτομα δεν θυμούνται ένα γεγονός με τον ίδιο τρόπο.

 

Η σειρά «Οι Έμποροι Των Θαλασσών» είναι σε μεγάλο βαθμό ναυτική λογοτεχνία. Έχετε εμπνευστεί από συγγραφείς και έργα του είδους; Γιατί υπάρχουν τόσα λίγα έργα φαντασίας για τη θάλασσα και ποια από αυτά τα λίγα ξεχωρίζουν;

Ο σύζυγός μου και ο πατέρας του και ο παππούς του ασχολούνταν με τη θάλασσα. Ένας από τους γιούς μου είναι δύτης και ο άλλος δουλεύει σε μια ναυτιλιακή εταιρεία. Συνεπώς όταν καθόμαστε να φάμε το βραδινό μας συχνά συζητάμε για πλοία και ναυτικούς και θαλασσινά θέματα. Προσωπικά είχα την ευκαιρία να περάσω ένα διάστημα σε μερικά από τα διάφορα πλοία στα οποία ήταν καπετάνιος ο άντρας μου ενώ άκουσα και πολλές ιστορίες από τους πρωταγωνιστές τους. Όμως έκανα και πολλή έρευνα για αυτά τα βιβλία με την ελπίδα να τα κάνω ακριβή στη χρονική περίοδο και το επίπεδο της τεχνολογίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα κάποιο fantasy βιβλίο για τη θάλασσα να προτείνω, αλλά από δοκίμια το Two Years Before the Mast είναι μία υπέροχη καταγραφή. Και από λογοτεχνία, γιατί όχι το Νησί των Θησαυρών;

 

Τί σας έκανε να μεταπηδήσετε από ιστορίες που διαδραματίζονται στον κόσμο μας είτε σύγχρονες είτε προϊστορικές, σε ιστορίες που διαδραματίζονται σε φανταστικά βασίλεια. Ποιοι συγγραφείς σας επηρέασαν περισσότερο;

Απολαμβάνω την ελευθερία που μου δίνει το φάντασυ. Ήμουν πάντοτε αναγνώστρια φανταστικής λογοτεχνίας, και οι ιστορίας στο μυαλό μου πάντοτε έκλιναν προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν γράφω στον «πραγματικό» κόσμο, γράφω urban fantasy μάλλον παρά mainstream ιστορίες. Νιώθω ότι το φάντασυ μου επιτρέπει να πω μια μεγαλύτερη ιστορία, στην οποία οι αναγνώστες μου απελευθερώνονται από τις πολιτικές τους και τις πεποιθήσεις σχετικά με τον κόσμο για να εξερευνήσουν νέες περιοχές μαζί μου.

Μια λίστα από συγγραφείς που με επηρέασαν θα γέμιζε ένα βιβλίο, καθώς πιστεύω πως οτιδήποτε έχω διαβάσει είχε επίδραση πάνω μου. Θα πω πως απολαμβάνω μία καλή ιστορία, με αρχή, μέση, τέλος, δοσμένη ξεκάθαρα μάλλον παρά στιλιστικά πειράματα με ασαφές τέλος.

 

Πως διαλέξατε το Robin Hobb (και το Μέγκαν σε πρώτη φάση) για λογοτεχνικό ψευδώνυμο; Θα παίρνατε ψευδώνυμο αν ξεκινούσατε να γράφετε φάντασυ σήμερα; Δεν έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας στο χώρο αυτόν τον αιώνα;

Απαντώντας στο τελευταίο ερώτημα πρώτα, θα πω ότι στην καριέρα μου δεν έχω νιώσει ποτέ μειονεκτικά επειδή είμαι γυναίκα. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια περίσταση όπου το φύλο μου ως συγγραφέας ήταν πρόβλημα. Δεν αμφισβητώ πως άλλοι έχουν αντιμετωπίσει προκατάληψη, αλλά ποτέ δεν είχα εγώ τέτοια εμπειρία.

Το πρώτο μου όνομα ως συγγραφέας, Megan Lindholm, είναι απλώς μια παραλλαγή του βαφτιστικού μου. Όταν αποφάσισα να λοξοδρομήσω στο χώρο του φάντασυ και να δοκιμάσω ένα είδος ιστορίας που δεν είχα προσπαθήσει πριν, ο ατζέντης μου κι εγώ συζητήσαμε σχετικά με την αλλαγή του ονόματός μου. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο στα διάφορα είδη της λογοτεχνίας για πολύ καιρό. Πολλοί συγγραφείς που έγραφαν για παλπ περιοδικά κατά τη Χρυσή Εποχή της ΕΦ είχαν μία ποικιλία ονομάτων καθώς ήταν πολυγραφότατοι συγγραφείς σε μία ευρεία γκάμα λογοτεχνικών ειδών. Επιλέγοντας το όνομα Robin Hobb, ήθελα ένα μικρό όνομα που θα εμφανιζόταν με μεγάλα γράμματα στα εξώφυλλά μου. Διάλεξα ένα επίθετο που ξεκινούσε με H καθώς αυτό με τοποθετεί στη μέση του αλφαβήτου, έτσι πιθανότατα δεν μπαίνω ούτε στα πολύ ψηλά ράφια ούτε στα πολύ κοντά στο πάτωμα του βιβλιοπωλείου. Μου άρεσαν τα μικρά διαφορετικά νοήματα του Robin και του Hobb. Ήταν ένα όνομα προσεκτικά διαλεγμένο.

 

Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος στο Βασίλειο των Πρεσβύτερων; Να περιμένουμε περισσότερους ανθρώπους και εξωτικούς τόπους;

Το Βασίλειο των Πρεσβύτερων είναι ένας κόσμος μεγάλος όσο και ο δικός μας και με εξίσου μεγάλη ιστορία. Οπότε υποθέτω θα μπορούσα να γράφω σε αυτόν χωρίς τελειωμό αν το επέλεγα. Αλλά προσωπικά, η επιλογή της ιστορίας που θα γράψω δεν βασίζεται στο να γράψω σε ένα κόσμο που έχω εξερευνήσει παλιότερα, αλλά στο να αφηγηθώ μια ιστορία που βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα.

 

Κάνετε έρευνα σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ή κάποια γεωγραφική περιοχή όταν γράφεται τις ιστορίες σας ή δεν υπάρχει αντιστοιχία με τον πλανήτη μας και την Ιστορία;

Η απάντηση ποικίλει ανάλογα με το ποιο βιβλίο συζητάμε. Όταν έγραψα το Wizard of the Pigeons ως Megan Lindholm, βεβαίως έκανα έρευνα για τα δρομολόγια των λεωφορείων και τα ονόματα των οδών και την ιστορία του Σιάτλ. Στο Μαθητευόμενο Εκτελεστή, έκανα έρευνα αλλά δεν ένιωσα να με δεσμεύει ιδιαίτερα. Αν κοιτάξετε στον κόσμο μας μπορείτε να δείτε ότι διαφορετικοί πολιτισμοί είχαν διαφορετικές τεχνολογίες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, και δεν έχουμε παρά ελάχιστο «πρέπει να αναπτύξεις αυτό πριν αναπτύξεις το άλλο». Για παράδειγμα, οι Μάγια, οι Αζτέκοι και οι Ίνκα της Αμερικής γνώριζαν τον τροχό και τον χρησιμοποιούσαν σε παιχνίδια, αλλά δεν ανέπτυξαν κάρα ή άμαξες που χρησιμοποιούσαν άξονα και τροχό. Το Βασίλειο των Πρεσβύτερων δεν βασίζεται σε κανένα συγκεκριμένο πολιτισμό όσον αφορά τις λεπτομέρειες.

 

Η επιτυχία του A game of thrones της HBO απέδειξε ότι η τηλεόραση μπορεί να κάνει μια σπουδαία μεταφορά επικής σειράς βιβλίων φαντασίας. Θα προτιμούσατε τηλεόραση ή κινηματογράφο για τα μυθιστορήματά σας;

Αχ, νομίζω ακόμη μου αρέσει το χαρτί και το μελάνι περισσότερο! Έχω απεριόριστο προϋπολογισμό για ειδικά εφέ, μπορώ να επικαλεστώ και να ξαποστείλω μία στρατιά χαρακτήρων, οι εξωτικές τοποθεσίες δεν είναι πρόβλημα για μένα, και ποτέ δεν με καθυστερεί ο καιρός ή εργατικά ζητήματα.

Φαντάζομαι πώς θα ήταν αν τα έργα μου μεταφέρονταν στην οθόνη; Μερικές φορές. Αλλά νομίζω πως φαντάζομαι τόσες καταστροφές όσους θριάμβους. Προσωπικά, είμαι απολύτως ευχαριστημένη να αλληλεπιδρώ με τους αναγνώστες μου μέσω των λέξεων, και να τους αφήνω να κάνουν όλη τη δουλειά δημιουργώντας εικόνες μέσα στο μυαλό τους.

 

Μιλώντας για το AGOT, το low magic φάντασυ που επικεντρώνεται σε προσωπικά θέματα και ίντριγκες μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δημοφιλές. Είναι η νέα μόδα; Πρέπει το σύγχρονο φάντασυ να απομακρυνθεί από τη σκιά του Τόλκιν και το high magic φάντασυ;

Δε νομίζω ότι υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ «low» και «high» μαγείας. Αναφέρετε τον Τόλκιν, οπότε ας θεωρήσουμε τη μαγεία των μεγάλων Δακτυλιδιών ως παράδειγμα. Ο Σκοτεινός Άρχοντας μπορεί να χρησιμοποιήσει το δακτυλίδι του για να πάρει τον έλεγχο του κόσμου. Ή το Γκόλουμ μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να στήσει ενέδρες σε γκόμπλιν, ώστε να τα στραγγαλίσει και να τα φάει. Επομένως δεν είναι η μαγεία που διακρίνεται σε υψηλή ή χαμηλή αλλά η χρήση της. Επίσης πιστεύω ότι όλες οι χρήσεις της μαγείας είναι σε τελική ανάλυση προσωπικές, ακόμη κι όταν χρησιμοποιούνται για σημαντικότερους στόχους. Έτσι, αν ανατρέξουμε στην ιστορία κάθε τόπου, πραγματικού ή φανταστικού, μπορούμε να δούμε χαρακτήρες που χρησιμοποίησαν τη δύναμη για να φέρουν ειρήνη σε εμπόλεμους λαούς ή για να ξελογιάσουν ευάλωτους νεαρούς, και μερικές φορές έκαναν και τα δύο την ίδια χρονιά. Το τι θα γραφτεί στην ιστορία εξαρτάται από την οπτική γωνία.

 

Σε ένα μεσαιωνικό κόσμο ίντριγκας και πολέμου μπορούν τα καλά, ευαίσθητα και επιεική άτομα να επικρατήσουν τελικά; Γιατί επιλέξατε ο Φιτζ ειδικά να έχει τέτοια χαρακτηριστικά (κι όχι μόνο ως παιδί), με δεδομένο ότι το επάγγελμά του ασκείται – τουλάχιστον στη λογοτεχνία – από σκληρούς, άσπλαχνους ή έστω εκδικητικούς ανθρώπους;

Σε προηγούμενη ερώτηση, συζητήσαμε τη γραφή σε πρώτο πρόσωπο και το αν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον αφηγητή. Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Φιτζ στα βιβλία των Φαρσίρ. Που και που, ο αναγνώστης βλέπει για λίγο πως αντιλαμβάνονται τα άλλα άτομα τον Φιτζ. Συχνά δεν ταιριάζει με το πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του. Νομίζω πως κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του σαν δίκαιο και πιθανότατα καλό και μερικοί πιστεύουμε ότι είμαστε επιεικείς. Αλλά ίσως τα μέλη της οικογένειας μας δεν μας βλέπουν πάντα έτσι. Σε μια αφήγηση πρώτου προσώπου , βλέπουμε τον πρωταγωνιστή όπως αυτός βλέπει τον εαυτό του. Ο Φιτζ έχει τη δική του λογική στο πώς να αντιδρά σε καταστάσεις. Συχνά οι αναγνώστες τον κατηγορούν ότι είναι ηλίθιος, αλλά αντιδρά σύμφωνα με το δικό του σύστημα αξιών, το οποίο είναι ένας συνδυασμός του «τιμή με κάθε τίμημα» του Μπάριτς και του «πρώτα απ’ όλα η οικογένεια» του Τσέιντ. Έτσι ο αναγνώστης καλό θα ήταν να κοιτάξει τις πράξεις του Φιτζ και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων τριγύρω του όπως λαμβάνουν υπόψη την διήγηση των γεγονότων από τον Φιτζ.

 

Πρόσφατα, μια συγγραφέας μπεστ σέλερ στην Ελλάδα δήλωσε ότι οι βιβλιοθήκες είναι κακό πράγμα για αυτή ως επαγγελματία συγγραφέα κι ότι θα πρέπει να έχουν μόνο παλιά βιβλία. Ακόμη δήλωσε ότι είναι θράσος το να δανείζεσαι ένα βιβλίο ενός συγγραφέα που σου αρέσει αντί να το αγοράζεις. Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με τις βιβλιοθήκες και το δανεισμό βιβλίων;

Οι βιβλιοθήκες είναι από τις καλύτερες πηγές μου. Δεν εμπιστεύομαι τις «wikis» όσον αφορά την ακρίβεια. Προτιμώ να κάνω έρευνα από βιβλία γραμμένα από ειδικούς ή να χρησιμοποιώ άρθρα από εγκυκλοπαίδειες που έχουν ελεγχθεί για ακρίβεια. Χωρίς βιβλιοθήκες, θα ήμουν χαμένη. Όταν ήμουν πιο νέα, οι βιβλιοθήκες παρείχαν σχεδόν όλο μου το υλικό για ανάγνωση. Πολλές φορές, διαβάζω πρώτα ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη για να δω αν επιθυμώ να το αποκτήσω για να το έχω μόνιμα. Έτσι βρίσκω τις βιβλιοθήκες απαραίτητες. Ένα χαρακτηριστικό της υλικής βιβλιοθήκης που παραβλέπεται συχνά είναι ότι οι τυπωμένες σελίδες δεν αλλάζουν. Έτσι συχνά έχω κοιτάξει ένα ποίημα στο διαδίκτυο και σκέφτηκα «Δεν είναι όπως το θυμάμαι αυτό!» και τότε όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη και βρίσκω το ποίημα, ανακαλύπτω ότι κάποια λάθη έχουν παρεισφρήσει στο διαδικτυακό αντίγραφο. Ελπίζω πως οι βιβλιοθήκες με τα υλικά αντίγραφα των βιβλίων θα υπάρχουν για πάντα.

 

Τι σας αρέσει περισσότερο; Να συνεχίζεται τις πετυχημένες σειρές ή να ξεκινάτε ολοκαίνουργιες ιστορίες; Πάνω σε τι δουλεύετε τώρα;

Κάθε ιστορία πρέπει να είναι καινούργια και καθηλωτική. Ελπίζω ποτέ να μην συνεχίσω μια ιστορία απλώς για να δουλέψω με τους ίδιους χαρακτήρες. Κάθε ιστορία πρέπει να είναι καινοτόμα και να παρουσιάζει φρέσκο και ενδιαφέροντα τον κόσμο όπου διαδραματίζεται. Τώρα αναμένω την έκδοση του τελευταίου βιβλίου των Wild Chronicles, το Blood of Dragons. Ετοιμάζεται επίσης μία νουβέλα μου, η «The Willful Princess and the Piebald Prince». Ο οίκος Subterranean θα την εκδώσει σε μια όμορφη εικονογραφημένη έκδοση.

Ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τους αναγνώστες!

 

 

You often use first person narrative. Why is that? Doesn’t the reader miss many things that are happening? Should the reader consider the narrator unreliable in such cases?

I think that first person is the natural story telling voice. When we come home from work to talk with our family, this is how we tell about our day. In a book, it pulls the reader in immediately, allowing him to see the world through the narrator’s eyes and to know intimately the narrator’s thoughts. It does limit what the reader can know to what the narrator knows, but this allows to action to unfold with great immediacy. And often the astute reader will pick up on hints and clues that the narrator does not immediately recognize, thus actually knowing a bit more than the narrator does. Is the narrator reliable? No narrator is reliable. We all see the world through our individual lenses, and no two people recall an event the same way.

 

Liveship Traders series is pretty much nautical literature. Have you been inspired by writers and works of the field? Why are there so few nautical fantasy novels and which ones stand out?

My husband, and his father and grandfather followed maritime trades. One of my sons is a diver and the other works for a tug and barge company. So the talk around the dinner table is often about ships and sailors and maritime politics. In the course of my own life, I’ve been able to spend some time on some of the different ships my husband has captained, as well as hear many first hand stories. Nonetheless, I also did a lot of research for these books in the hopes of making them accurate to that time and level of technology. I cannot immediately think of any nautical fantasies to recommend, but for non fiction, Two Years Before the Mast is a wonderful account. And for fiction, how about Treasure Island?

 

What made you jump from stories set in our world whether modern or prehistoric to stories in fantasy realms? Who are the authors that have influenced you the most?

I enjoy the freedom that fantasy gives me. I have always been a reader of fantasy and Science Fiction, and the stories in my mind have always leaned in that direction. When I write in our ‘real’ world, I write urban fantasy rather than mainstream stories. I feel that fantasy allows me to tell a much bigger story, in which my readers are released from their own politics and assumptions about the world to explore new territory with me.

A list of the authors who influenced me would fill a book, as I feel that everything I have ever read has had an effect on me. I will say that I enjoy a good tale, with a beginning, a middle and an end, clearly told rather than stylistic experiments with open endings.

 

How did you come up with Robin Hobb (and Megan in the first place) as a pen name? Would you take a pen name if you started writing fantasy today? Hasn’t the place of woman changed in the field this century?

To answer the last question first, I would say that within my career, I have never felt at a disadvantage because I was female. I honestly cannot think of any situation where my gender as a writer has been an issue. I don’t dispute that others have encountered prejudice, but that has not been my experience.

My first writing name, Megan Lindholm, is just a variation on my maiden name. When I decided to step sideways in the fantasy field and attempt a sort of tale I had not tried before, my agent and I discussed changing my name. This has been very common in the genre field for a long time. Many writers for pulps and for the Golden Age of SF had a variety of names as they were very prolific writers across a wide variety of genres. In choosing the name Robin Hobb, I wanted a short name that could appear in large letters on my covers. I chose a surname that began with H as that puts me in the middle of the alphabet, so I am more likely to be shelved not too high nor too close to the floor in a bookstore. I liked all the nuances of Robin and Hobb. It was a name carefully chosen.

 

How big is the world of the realm of the Elderlings? Should we expect more people and exotic lands?

The Realm of the Elderlings is a world fully as large as our own and with as large a history. So I suppose I could write in it endlessly if I chose to do so. But for me, choosing a story to write does not depend on writing in a world I have explored before, but on telling a story that I find compelling.

 

Do you research in a certain historical period or geographical place when writing your stories or there is no analogy with our planet and history?

That answer would vary depending on which book we are discussing. When I wrote Wizard of the Pigeons as Megan Lindholm, I definitely researched the bus routes and street names and history of Seattle. For Assassin’s Apprentice, I did research but did not feel especially bound by it. If you look at our own world you can see that different civilizations had different technologies at different times, and that there is little ‘you must develop this before you can develop that.’ For instance, the Mayans, Aztecs and the Inca of the Americas knew of the wheel and used it in toys, but did not develop carts or wagons that used the wheel and axle. The Realm of the Elderlings is not based on any particular civilization when it comes to details.

 

The success of HBO’s

“

A game of thrones” proved that television can make some great adaptation of an epic fantasy series. Would you prefer television or cinema for your novels?

Oh, I think I still like ink and paper the best! I have an unlimited budget for special effects, I can summon and dismiss an army of characters, exotic locations are not difficult for me, and I am never delayed by weather or labor disputes.

Do I ever imagine what it would be like if my work were adapted to a screen. Sometimes. But I think I imagine as many disasters as triumphs. For myself, I am perfectly happy to interact with my readers through words, and let them do all the work of creating images in their minds.

 

Speaking of AGOT, low magic fantasy focusing on personal issues and intrigues seems to become more and more popular. Is it the new trend? Should modern fantasy move away from the shadow of Tolkien and the high magic fantasy?

I don’t think that there is a real difference between ‘low’ and ‘high’ magic. You mention Tolkien, so let’s consider the magic of the great Rings as an example. The Dark Lord can use his ring to control the world. Or Gollum can use it to sneak up on goblins, strangle them and eat them. So it’s not the magic that is ‘high’ or ‘low’ but the use of it. I also think that all use of magic is ultimately personal, just as the use of political power in our own world can be ‘high’ or ‘low’ but is always ‘personal’ even when used for the loftiest goals. So, if we look at the stretch of history across any land, real or imaginary, we can see characters who used power to bring peace to warrng nations or seduce vulnerable youngsters, and sometimes did both in the same year. What story is told all depends on the vantage point.

 

In a medieval world of intrigue and war could the nice, sensitive and forgiving individuals prevail? Why did you choose Fitz specifically to have such characteristics (and not just as a kid), given his job is usually done - at least in fiction- by hard, ruthless or at least vengeful people

In an earlier question, we discussed writing in the first person and is the narrator to be trusted. We see the world through Fitz’s eyes in the Farseer book. From time to time, the reader gets a glimpse of how other people perceive Fitz. It often does not match how he sees himself. I think that each person always sees himself as fair and possibly kind and some of us believe we are forgiving. But perhaps our family members do not always see us that way. In a first person narrative, we see the protagonist as he sees himself. Fitz has his own logic to how he reacts to things. Often readers accuse him of being stupid, but he reacts according to his own value system, which is a combination of Burrich’s ‘honor at any cost’ and Chade’s ‘family first.’ So the reader may want to look at Fitz’s actions and the reactions of the characters around him as they consider Fitz’s account of events.

 

Recently, a best selling author in Greece claimed that libraries are bad for her as a professional writer and should only have old books. Even claimed it is outrageous to borrow a book of a writer you like instead of buying it. What’s your opinion about libraries and borrowing books?

Libraries are one of my best resources. I don’t trust all the ‘wikis’ to be accurate. I prefer to research from books written by experts or to use articles from encyclopedias that have been vetted for accuracy. Without libraries, I would be lost. When I was younger, libraries supplied almost all of my reading material. Many times, I read a book first from the library to see if I wish to acquire it to keep permanently. So I consider libraries essential. One overlooked aspect of a physical library is that printed pages do not change. So often, I have looked up a poem online, thought to myself, “That is not how I remember that!” And then, when I go to a library and find the poem, I discover that errors have crept into the electronic copy on line. I hope that libraries of ‘hard copies’ of books exist forever.

 

What do you enjoy more? Continuing the successful series or start brand new stories? What are you working on now?

Every story should be new and compelling. I hope to never continue a story simply for the sake of working with the same characters. Every tale should break new ground and present whatever world it is set in as a fresh and interesting place. Right now, I am looking forward to the publication of the last book of the Rain Wild Chronicles, Blood of Dragons. I also have a novella, The Willful Princess and the Piebald Prince, in production. Subterranean will be publishing it in a lovely illustrated edition.

 

Thanks for this opportunity to reach out to readers!

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων.

[Nargathrod]

Μου άρεσε πάρα πολύ η απάντηση που έδωσε στην Δημουλίδου και αυτό που είπε για τα wikis... (η αμάθεια είναι πολλές φορές καλύτερη από την ημιμάθεια των wikis.)

 

 

Αχ, νομίζω ακόμη μου αρέσει το χαρτί και το μελάνι περισσότερο! Συμφωνούμε!