Υπάρχουν Ανάμεσα μας.

[NIKANTHI]

Όνομα Συγγραφέα: Νίκος

Είδος:Τρόμος

Βία; Οχι

Σεξ; Οχι

Αριθμός Λέξεων:1920

Αυτοτελής;Ναι

Σχόλια: Μια ιστορία για το θέμα του διαγωνισμού..αλλά εκτός διαγωνισμού.

Δεν ήθελα να σχολιάσω ιστορίες λόγω της μακροχρόνιας απουσίας μου απο το φόρουμ μόνο και μόνο γία να λάβω μέρος στον διαγωνισμό.Με την ιστορία μου αυτή θα προσπαθήσω να ενταχθώ και πάλι στην ομάδα σας.Καλως σας ξαναβρήκα παιδιά.Καλη Χρονιά σε Ολους και Χρόνια Πολλά.

 

 

 

 

 

Υπάρχουν Ανάμεσα μας.

 

Νόμιζες ότι με νίκησες, ε. Νόμιζες ότι με ξέχασες, ότι γιατρεύτηκες…

Σταμάτα.

Να σταματήσω. Χα. Τώρα ξεκίνησα. Τί έγινε Νικολάκη, αγχωμένο σε βλέπω. Άντε πάνε… Πάνε στο πρώτο συρτάρι της κουζίνας… Τα χάπια σου εκεί δεν είναι. Ναι, εκεί είναι. Πώς τα λένε, για θύμισε μου. Ααα… Ναι Σεντράλ. Ναι. Ναι. Πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσω. Σεντράλ. Φάε το βραδινό σου, πρόσκοπέ μου εσύ. Μην ξεχάσεις να πιεις πολύ νερό. Δεν θέλουμε το στομαχάκι σου να μας πάθει τίποτα. Δεν θέλουμε να ξερνάς το βράδυ, σαν την μαθητριούλα που ήπιε δυο παραπάνω τζιν, στο πάρτι αποφοίτησής της από το γυμνάσιο. Σαν αυτές που βλέπεις κάθε βράδυ στα αμέτρητα έργα που κατεβάζεις από το διαδίκτυο. Σαν αυτές που βλέπεις, προτού μελανιάσεις τον πούτσο σου στην μαλακία. Τί είπα, πούτσος. Ο Θεός να με συγχωρέσει. Το πουλάκι σου. Την τοσοδούλα σου. Πούτσο έχουν αυτοί που γαμάνε. Τρύπια παλιοαδερφή.

Σταμάτα να με μειώνεις. Δεν σου μιλώ, δεν σου απαντώ.

 

Η αλήθεια πονάει, Ε. Αφού δεν μπορείς να την αλλάξεις, αποδέξου την. Και μην τρως τα νύχια σου όταν σου μιλώ. Βγάλε τα από το στόμα σου, έτσι μπράβο. Άχρηστε. Ανεπρόκοπε. Αγράμματε. Κομπλεξικέ. Τί σου είπε ο Γιάννης. Τί σου είπε το αφεντικό σου. Για θύμισέ μου. Δεν θυμάμαι. Κάτσε, κάτσε, μου έρχεται. Ναι. Ναι. Πώς το είπε. Απο…λύεσαι. Απολύεσαι παλιομαλάκα. Και εσύ τί έκανες. Τουμπεκιάστικες κατεβάζοντας το κεφάλι. Κλαίγοντας σαν πουτάνα, μετά από την πρώτη της βίζιτα. Όπως πάντα, μην έχοντας το σθένος, τον αντρισμό. Χα. Εσύ αντρισμό. Πετυχημένο, δεν μπορείς να πεις. Που ήταν ο αντρισμός σου, για να υπερασπιστείς το δίκαιο σου. Για να θρέψης την οικογένειά σου. Πώς θα ζήσετε ρε. Στην Ανθή τί θα πεις, μόλις γυρίσει από Γερμανία. Ή θα την πάρεις τηλέφωνο. Ματάκια μου, για τάξε μου, σου χω κάτι νέα.

Σταμάτα. Δεν υπάρχεις.

Δεν υπάρχω. Τόση ώρα με ποιον μιλάω. Helloisanybodythere. Τα σήματά σου ασθενή, όβερ. Eν δύο, εν δύο, με ακούει κανείς. Με σένα μιλάω, παλιομαλάκα. Άχρηστε. Νικολάκη, τί τρόπος είναι αυτός. Τί συμπεριφορά. Τί σαβουάρ βιβρ, όπως θα λέγαμε και στην γαλλική. Νικολάκη, παρλεβου φρανσε. Τριανταπέντε χρονών κοτζάμ γάιδαρος, όλοι σε φωνάζουν Νικολάκη. Σαν τον βαφτισιμιό μου. Ίδιο νιονιό έχετε, μην πω και το ίδιο πουλί. Νικολάκη φέρε αυτό. Νικολάκη φέρε εκείνο και εσύ τί κανείς, τους κοιτάς. Βουβός. Μην έχοντας κάτι να πεις και να τους πεις τί, σάμπως θα σε ακούσουν. Πάρτο χαμπάρι, στα αρχίδια τους σε γράφουν. Χεσμένο σε έχουν. Τα χυσομάντιλα τους έχουν μεγαλύτερη αξία απ ότι εσύ. Το ξέρεις. Βαθιά μέσα σου το ξέρεις.

Μόνο έμενα έχεις. Και την Ανθή, όμως αυτή τώρα λείπει Γερμανία. Α… συγγνώμη ξέχασα, είναι και η δουλειά σου. Ο Μέγας Αλέξανδρος των ταχυμεταφορών. Ήδη το οραματίζομαι. Κάτω στην παραλιακή, δίπλα από το άγαλμα του μεγάλου στρατηλάτη, ένα μεγαλύτερο μνημείο φτιαγμένο από χρυσό. Παρακολούθησέ με, ατόφιο χρυσό όχι επίχρυσο. Τί, τσιγκουνιές θα κάνουμε, λεφτά υπάρχουν. Ήδη βλέπω το πλήθος να μαζεύετε για τα μεγάλα αποκαλυπτήρια. Φωτογράφοι. Ρεπόρτερ. Α… ποια είναι αυτή η ξανθιά. Κάτσε να δω πιο καλά. Ναι ρε συ, είναι πιο μούναρος από κοντά. Ίδη ακούω τις Χριστοπαναγίες του Ευαγγελάτου που τον χώσαν ακόμα ένα δίωρο ον-λαιν στο κονσερβοκούτι. Να και ο Μπουτάρης. Έφτασε η μεγάλη στιγμή. Η μπάντα του δήμου, ήδη παίζει το εμβατήριο της αποκάλυψης. Ο δήμαρχος έχοντας το ψαλίδι, κόβει την κόκκινη κορδέλα, και ναι. Το άγαλμα αποκαλύπτεται και μια οχλαγωγία ακούγεται από το πλήθος. Ενώ ταυτόχρονα τα πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό. Άξιος. Μπράβο, αναφωνούν τα πλήθη βλέποντάς σε, εσένα πάνω στο παπί*, έχοντας πίσω σου το κουτί για τις ταχυμεταφορές. Ενώ στο παρατεταμένο αριστερό σου χέρι, -με το δεξί κρατάς το γκάζι μην ξεχνιόμαστε- δεν κρατάς ασπίδα, ούτε δόρυ, αλλά ένα πίτα γύρο απ όλα.

Α ξέχασα πώς το είπαμε. Ή μάλλον, πώς το είπε ο Γιάννης. Απολύεσαι άχρηστε παλιομαλάκα. Ανεπρόκοπε. Απόβρασμα της κοινωνίας, σίχαμα.

Ξέρω τι πας να κάνεις, δεν είσαι αληθινός.

Τί έγινε Νικολάκη, ανήσυχο σε βλέπω. Έλα, σήκω από το κρεβάτι σου. Μπράβο το παιδί. Κάνε μια βολτούλα στο σπίτι, έτσι όπως παλιά. Θυμάσαι τριάντα χρόνια νυχτοπερπατάμε παρέα. Περπάτα, κάνε χιλιόμετρα, μόνος σου είσαι. Δεν είναι εδώ η Ανθή. Που είναι η Ανθή. Ανθή. Ανθή είσαι εδώ. Που είναι η Ανθή, να της μιλήσεις, να της εξομολογηθείς. Αγάπη μου δες τι έπαθα. Έτσι μπράβο, κοίτα το χεράκι σου. Δες το, επεξεργάσου το. Άναψε τα φώτα, κοίτα πιο καλά. Ο μεγεθυντικός φακός είναι στο τρίτο συρτάρι της κουζίνας αριστερά. Ξέρεις τι είναι όμως, τζάμπα κοιτάς. Το είδες, τρυπήθηκες. Σκίστηκε το δερματάκι σου και το αίμα έτρεξε, κατακόκκινο πυκνό.

Καλά είμαι, τίποτα δεν έπαθα.

Σε νίκησα. Σε νίκησα. Σε νίκησα. Σε νίκησα. Σε νίκησα.

Νομίζεις, εγώ σε κέρδισα. Εγώ σε έθαψα, θεραπεύτηκα.

Σε κέρδισα. Σε κέρδισα. Σε κέρδισα. Σε κέρδισα. Τι είπες, με κέρδισες, χα ας γελάσω. Για να θυμηθούμε, πώς με κέρδισες αλήθεια.

Καταμουσκεμένος μες στην τρέλα σου, έτρεξες στην κουζίνα του μαγαζιού. Πήρες μια χαρτοπετσέτα, για να δεις, να ελέγξεις, να βεβαιωθείς, είναι αλήθεια ή είναι η ιδέα σου. Πήρες μια χαρτοπετσέτα σαν όλες τις υπόλοιπες. Μια χαρτοπετσέτα όμοια με τις χιλιάδες των χιλιάδων που έχεις χρησιμοποιήσει, για να είσαι σίγουρος ότι δεν σκίστηκες, δεν καρφώθηκες, από κάτι βλεννογόνο. Όμως να, ήρθε η στιγμή που πότισε το χαρτί, έσταξε το αίμα και σφίχτηκε το κολοτρυπηδι σου. Πάγωσες. Κοκάλωσες. Σου μιλούσε ο Γιάννης, σημασία δεν του έδωσες, ενώ γινόταν τις πουτάνας στο μαγαζί. Την χαρτοπετσέτα κοιτούσες. Το αίμα που έσταζε από τα χέρια σου. Στα αρχίδια σου τον έγραψες. Μόνο το αίμα κοιτούσες. Αυτός σε έστειλε και να με εγώ εδώ, χαχα… να σε κρατώ παρέα, Νικολάκη μου.

Δεν έπαθα τίποτα. Όλα είναι μαλακίες, το κατάλαβες.

Κόλλησες. Κόλλησες. Κόλλησες. Κόλλησες.

Όχι. Όχι. Ξέρω τι πας να κάνεις. Μου το χει πει ο γιατρός.

Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις.

Στην φαντασία μου είσαι. Το ξέρω πια.

Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις.

Έχω αρρώστια. Το ξέρω. Με την βοήθεια των γιατρών έμαθα να την αντιμετωπίζω.

Για τον εαυτό σου δεν νοιάζεσαι, την Ανθή δεν την σκέπτεσαι. Αυτή τι έφταιξε να αρρωστήσει για πάρτη σου. Οι γονείς της τι θα πουν, ο αδελφός της.

Δεν έπαθα τίποτα.

Καρφώθηκες από την οδοντογλυφίδα, καθαρίζοντας το τραπέζι, μαζεύοντας τα αποφάγια του παχύσαρκου εκείνου ζώου. Σε κάρφωσε μια οδοντογλυφίδα ποτισμένη στο αίμα. Ε.. χέσε με τότε.

Έχω ψυχαναγκασμό. Το ξέρω. Το ακούς.

Μην γκαρίζεις. Το ακούω, ε και.

Δεν είσαι αληθινός. Δεν είσαι φίλος μου. Είσαι εχθρός μου.

Φίλος σου είμαι. Ο καλύτερος, ο μοναδικός σου φίλος.

Όχι, ξέρω τι κάνεις. Μου βάζεις διλλήματα. Μου δημιουργείς προβλήματα. Με, με, με ποτίζεις με αμφιβολίες. Και αν ήταν άρρωστος. Και αν είχε AIDS. Και αν κόλλησα. Και αν και αν, όχι. Αυτά είναι μαλακίες, τι πιθανότητες υπάρχουν.

Ποιο πολλές πιθανότητες από το να σηκωθείς το πρωί και να πάρεις ένα Σεντράλ. Μην λησμονήσουμε και το μεσημεριανό σου χάπι. Το πρωί που θα σηκωθείς, έλα το ξέρεις καλά το έργο. Προτού καν να ανοίξεις τα μάτια σου, θα είμαι εγώ εκεί, μην στενοχωριέσαι, μοναχό δεν σε αφήνω.

Σταμάτα.

Φαντάζομαι ξέρεις τι θα πούμε. Πρωί, πρωί με την δροσούλα, ξέρεις τι θα πούμε, ε...

Κόφτο.

Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις.

Δεν θα σου δίνω σημασία.

Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις.

Όχι.

Κόλλησες. Κόλλησες. Κόλλησες. Κόλλησες. Κόλλησες. Τι έγινε Νικολάκη, δεν μιλάμε. Μην στενοχωριέσαι, έχουμε όλον τον χρόνο μπροστά μας να μιλήσουμε. Και το πρωί. Και το μεσημέρι. Και το βράδυ θα έρχομαι στα όνειρα σου. Θυμάσαι τα ωραία όνειρα που βλέπαμε μαζί, ε...

Είσαι δημιούργημα τις φαντασίας μου. Δεν είσαι αληθινός. Με μπερδεύεις, ναι αυτό κάνεις. Με αγχώνεις. Με αναγκάζεις να σου μιλάω, να σου απαντώ. Μόνο έτσι σε διώχνω. Μόνο έτσι ηρεμώ, διώχνω το άγχος μου. Αυτό κάνω. Μια ζωή αυτό κάνω. Αυτό με αναγκάζεις να κάνω, ενώ πρέπει να σε αγνοώ.

AIDS. AIDS. AIDS. AIDS. AIDS. Δεν μιλάς ε... Τι έγινε πάλι κλαίς. Νικολάκη, πάλι κλαίς. Λες και ότι έχεις αρχίδια ε... Σε εσένα μιλάω, άχρηστο υποκείμενο. Ότι είσαι άντρας. Δείτε έναν άντρα ρε. Ξέρουμε πολύ καλά τι πας να κάνεις. Να τονώσεις το είναι σου. Να δοξάσεις την ανυπαρξία σου. Να πάρεις κουράγιο, για να συνεχίσεις την αξιολύπητη ζωή σου. Μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις.

Τελείωσε η συζήτηση με άκουσες, τέρμα.

Τί σου έλεγε εκείνη η πουτάνα, που την φώναζες γιατρό σου. Έχεις ψυχαναγκασμό**. Έχεις καταναγκασμό***. Παπάρια, εμένα, ναι μόνο έμενα έχεις. Τί νομίζεις, ότι αυτή νοιαζόταν για την πάρτη σου. Σαν όρθιο πενηντάρικο σε έβλεπε. Καλώς τον Νίκο. Πώς τα πάμε. Αμάν ρε Νίκο. Κάτσε να σου γράψω τα φάρμακα. Ναι, ναι, μην στενοχωριέσαι. Όλα καλά θα πάνε. Θα περάσει, μην ανησυχείς. Ναι, πενήντα ευρώ όπως πάντα. Γειά σου Νίκο, τα λέμε τον άλλο μήνα. Ανάξιε παλιομαλάκα. Πουτάνας γιε. Σάλιο να είχα, θα σε έφτυνα ρε.

AIDS. AIDS. AIDS. AIDS. Τ ι έγινε Νικολάκη, δεν αισθανόμαστε καλά. Το κεφαλάκι σου πονάει. Ζαλίζεσαι. Ναι έτσι μπράβο, πάνε στην τουαλέτα, άνοιξε το φώς ξέρασε. Ναι έτσι μπράβο, ξέρασε. Βαλε το χέρι στο μέτωπο σου και ξέρασε. Μην στενοχωριέσαι για μένα, εγώ εδώ θα είμαι, δεν θα πάω πουθενά. Έτσι μπράβο, ξελάφρωσε. Έλα λίγο ακόμα, μπράβο το άξιο παλικάρι μου. Βλέπω δεν ξέχασες την τέχνη σου. Είδες τι σου έμαθα. Ωραία δεν περνάμε τα δυο μας. Μόνο έμενα έχεις, να το θυμάσαι αυτό. Μόνο έμενα και την Ανθή, αν δεν σε αφήσει, αν δεν την πεθάνεις. Αν δεν την κολλήσεις Aids

Η Ανθή με αγαπάει, ποτέ δεν πρόκειται να με αφήσει, το ξέρεις αυτό.

Νικολάκη πάρε μια ανάσα και μετά μίλα οκ. Ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου. Δες, κατακόκκινος είσαι. Μην μου αρρωστήσεις κιόλας. Χωρίς εσένα τι θα κάνω, είμαστε δίδυμο το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι. Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν .Ο δόκτωρ Τζέκιλ και ο Μίστερ Χάιντ. Εσύ και εγώ. Μόνο εσύ και εγώ. Και όσο αφορά την Ανθή, πιστεύω πέρασε πολλά . Δεν το νομίζεις. Ως πότε θα ανέχεται να διαβάζεις στο ιντερνέτ, για τα συμπτώματα τις ασθένειας σου και να την ρωτάς. Ανθή δες πρήστηκαν οι λεμφαδένες μου. Δες τα σκατά μου, μήπως έχω ευκοίλια. Αγάπη μου πονάει ο λαιμός , Θεέ μου όχι ,αρρώστησα, τελείωσα. Ως πότε, σε ρωτώ, ως πότε. Πόσα χρόνια ακόμα. Πέντε. Δέκα. Είκοσι. Μια ολόκληρη ζωή ,πόσο θα αντέξει.

Σε τρείς μήνες θα κάνω το τεστ και θα το βουλώσεις επιτέλους, το ακούς. Τίποτα δεν έπαθα. Μια για πάντα θα το βουλώσεις.

Δεν το νομίζω, τελείωσες φιλαράκο. Το είπες το ποίημα τέλος. Όσα τηλέφωνα και να πάρεις στην γραμμή υποστήριξης για το AIDS και να τους ρωτάς, μήπως αυτό, μήπως εκείνο, την ξέρεις την αλήθεια. Φινιτο. Γιατί στο τέλος μόνο αυτούς θα έχεις, να το ξέρεις. Ξέχασε την, την Ανθή. Μόνο αυτούς και έμενα. Μέχρι το τέλος, μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου θα έχεις έμενα.

Αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και να μην έπαθες τίποτα, που μεταξύ μας δεν το νομίζω, όλο και κάτι θα ξανασυμβεί. Όλο και κάτι θα ξανατύχη. Κάπου θα χτυπήσεις. Κάπου θα ματώσεις. Ε… δεν γίνεται άνθρωπος είσαι ή καλύτερα ένα άνεργο και ανεπρόκοπο σκουλήκι. Κάτι θα γίνει, δεν γίνεται. Εκεί θα έχεις όμως εμένα, αγαπούλα μου εσύ.

Πού πας, να πάρεις αέρα. Τί έπαθες, πονάει η καρδούλα σου. Δες έναν άντρα ρε. Ναι έτσι μπράβο, κοίτα τη ωραία που φαίνονται τα αστέρια. Έχουμε λίγα ακόμα, λίγα χρόνια ζωής, μέχρι να κάνει το κύκλο της η ασθένεια. Έχουμε αμέτρητες νύχτες μπροστά μας, το ξέρεις και το ξέρω.

Πώς φαίνονται τα αμάξια από ψιλά, που πάνε όλοι αυτοί, ποιός να ξέρει. Ενώ εσύ είσαι εδώ ολομόναχος. Μα φυσικά, τί σχέση έχεις εσύ με τους ζωντανούς. Καμία. Απολύτως καμία . Ώρες μπορώ να μιλώ, το ξέρεις αυτό. Όσο και να σκέπτεσαι την Ανθή, εγώ θα είμαι εδώ και θα σου μιλώ. Παλικαρά μου εσύ. Αγρίμι μου, αιώνια θα σου μιλώ.

Όχι, τέλος οι συζητήσεις.

- Ανθή …

Και επικράτησε αιώνια, η σιωπή.

*Μηχανάκι μικρού κυβισμού.

 

**Βασικό χαρακτηριστικό της νεύρωσης αυτής είναι οι επαναλαμβανόμενες ψυχαναγκαστικές (ιδεοληπτικές) σκέψεις ή οι καταναγκαστικές πράξεις.

 

Ο όρος ψυχαναγκασμός (ή ιδεοληψία) αναφέρεται σε έμμονες σκέψεις που μπορούν να πάρουν τη μορφή μιας λέξης, μιας φράσης ή μιας εικόνας. Επίσης μπορεί να αναφέρεται σε μια συνεχή απασχόληση με ένα συγκεκριμένο θέμα ή σε μια ιδέα του ατόμου - φόβος και ταυτόχρονα επιθυμία ότι θα κάνει κάτι κακό (π.χ. φόβος μόλυνσης ή φόβος του μήπως σκοτώσει).

 

Ιδεοληψίες

 

Οι ιδεοληψίες είναι ανεπιθύμητες σκέψεις ή παρορμήσεις που επανειλημμένα εισβάλλουν στο μυαλό των ατόμων με. Τα άτομα αυτά συχνά βιώνουν παράλογο φόβο ότι αυτοί ή ένα αγαπημένο τους άτομο μπορεί να πάθει κακό. Μπορεί να έχουν παράλογη ανησυχία σχετικά με το ενδεχόμενο μόλυνσης ή λοίμωξης και συχνά υποφέρουν από έντονη παρόρμηση να τα κάνουν όλα τέλεια ή αλάνθαστα.

 

***Η εξωτερική δύναμη/ενέργεια που οδηγεί τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα παρά τη θέλησή τους καθώς και το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας.

[xrusaki]

Ενω η δραματικοτητα με συνεπηρε απο την αρχη και τον λυπηθηκα και το κειμενο ειναι ωραιο ειχα μια δυσκολια στην αναγνωση . Αρχικα νομισα οτι οφειλοταν στην επαναληψη πολλων λεξεων ακριβως . Τελικα οταν το αναγνωσα ξανα αλλαζω γνωμη . Δεν ηταν αυτο . Αυτο που με μπερδεψε ηταν οτι δεν χωριζονται τα προσωπα ωστε να φαινεται οτι γινεται διακλογος . Μιλαει αυτος με το συνδρομο..το κανει πιο μπερδεμενο ετσι..μπορεις ευκολα να το διωρθωσεις με παυλες. Κατα τα αλλα το κειμενο εχει πολλα θετικα σημεια , δραματικοτητα , αμεσοτητα , τραγικοτητα , συμπαθη χαρακτηρα . Αν το εκανες λιγο πιο ευαναγνωστο θα ηταν ιδανικο..

Edited January 7, 2013 by xrusaki

[Mesmer]

Πού ήσουν χαμένος εσύ;

Καλωσόρισες και πάλι στο φόρουμ, Νίκο. Εμφανώς ανανεωμένος, μπορώ να πω.

 

Η ιστορία είναι περισσότερο μια κατάδυση στο μυαλό του ηρώα, που κατατρώγεται από σκοτεινές και μίζερες σκέψεις. Η συνείδησή του αποτελεί τον προσωπικό του δαίμονα, ένα υπόλειμμα του οργανικού του προβλήματος. Η σκληρή γλώσσα είναι δικαιολογημένη και ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του κειμένου. Σε δένει με τον ήρωα, σε κάνει να ταυτιστείς μαζί του, να εξοργιστείς με τις σκέψεις του, να παλέψεις μαζί του. Το τέλος μοιάζει τόσο αναμενόμενο, όσο και λυτρωτικό.

 

Εντελώς διαφορετικό το είδος και το ύφος του κειμένου απ' αυτά που μας είχες συνηθίσει παλιότερα. Παρόλ' αυτά, ήταν μια καλή αλλαγή.

 

Να τα λέμε πιο σύντομα στις Βιβλιοθήκες.

Καλή συνέχεια!