alkinem Posted January 8, 2013 Share Posted January 8, 2013 Συγγραφέας: John82 Είδος: Τρόμου Λέξεις: 1419 Βία: Ναι Σεξ: Όχι Σχόλια: Συμμετοχή της τελευταίας στιγμής για τον 32 Δ.Σ.Ι με θέμα το Αίμα. Που να βρισκόταν άραγε; Αυτή η σκέψη στριφογύριζε συνεχώς μέσα στο μυαλό της Ναταλίας. Ήξερε μόνο πως ήταν ξαπλωμένη σε κάποιο άγνωστο, παγωμένο μέρος. Το σκοτάδι γύρω της ήταν πυκνό -όσο κι αν προσπαθούσε, τα μάτια της αδυνατούσαν να συλλάβουν έστω και την παραμικρή υποψία φωτός. Μόνο ένας μονότονος, επαναλαμβανόμενος ήχος την έκανε να υποψιάζεται πως κάποιος ήταν σχετικά κοντά της. Αυτή στο πάτωμα, η πλάτη της ανασηκωμένη και ακουμπούσε σε έναν υγρό, κρύο σαν το δάπεδο, τοίχο. Τα μάτια της τα αισθανόταν φλογισμένα, λες και μικρές, καυτές βελόνες ακουμπούσαν επάνω τους, τα αυτιά της βούιζαν, το στόμα της στεγνό, με μια απαίσια μεταλλική γεύση στην ρίζα της γλώσσας της να την κάνει να αηδιάζει. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα από την στιγμή που είχε ανακτήσει τις αισθήσεις της. Το τελευταίο που θυμόταν ήταν να στέκεται μπροστά στο αμάξι της, παρκαρισμένο σε ένα απόμερο, κακοφωτισμένο σοκάκι, και να προσπαθεί να βρει τα κλειδιά μέσα στο χάος της τσάντας της. Ένα τσίμπημα στο μπράτσο της και μετά συνήλθε σε αυτό το μέρος. Μόνη, δεμένη χειροπόδαρα και μην ξέροντας τι της είχε συμβεί. Ο ήχος συνέχισε να φτάνει στα αυτιά της και μάλιστα πιο έντονος. Ήταν ανατριχιαστικός. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς με τι έμοιαζε. Σαν... Βαριά βήματα ακούστηκαν. Κάποιος την πλησίαζε, ερχόταν κοντά της όλο και πιο κοντά. «Να είναι άραγε μέσα σε αυτό το δωμάτιο;» βγήκε πνιχτή η φωνή τη;. Συνειδητοποίησε πως μόλις τώρα τόλμησε για πρώτη φορά να πει κάτι μέσα σε αυτήν την σκοτεινιά. Ή μήπως να βρίσκεται πίσω από κάποια κλειστή πόρτα που δεν βλέπω; συμπλήρωσε νοερά τον προηγούμενο συλλογισμό της. Τα βήματα έπαψαν να ακούγονται. Ένα ελαφρύ τρίξιμο και στα δεξιά άνοιξε δειλά μια πόρτα. Όχι τελείως, λίγα εκατοστά πρέπει να κινήθηκε, μα το φως που μπήκε από το στενό άνοιγμα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό για την Ναταλία. Διαπίστωσε πως ήταν φυλακισμένη μέσα μέσα σε ένα ευρύχωρο, τετράγωνο δωμάτιο. Διάφορα αντικείμενα ήταν αραδιασμένα κοντά στους τοίχους, ενώ ένας όγκος απροσδιόριστου σχήματος έστεκε βουβός λίγα μέτρα μακριά της. «Σας παρακαλώ. Όποιος είναι έξω ας με βοηθήσει» φώναξε ξαφνικά η κοπέλα. Κι άλλο τρίξιμο, η πόρτα συνέχισε να ανοίγει. Περισσότερο, όλο και περισσότερο. Σε λίγες στιγμές ήταν διάπλατα ανοιχτή. Από το εκτυφλωτικό, για τα συνηθισμένα στο σκοτάδι μάτια της Ναταλίας, φως, μια σκιά ξεπετάχτηκε. Ήταν άνθρωπος -τί άλλο θα μπορούσε να είναι;-. Μεγαλόσωμος, μάλλον άντρας, και μπήκε στο δωμάτιο. Στάθηκε στον μπροστά στον τοίχο αντίκρυ και κάτι φάνηκε να ψάχνει στην επιφάνειά του. «Επιτέλους συνήλθες» ακούστηκε η βραχνή του φωνή. Αυτό που έψαχνε ήταν μάλλον κάποιος διακόπτης. Την ίδια στιγμή που από το στόμα του έβγαινε η τελευταία συλλαβή, ένα σιγανό κλικ ακούστηκε και το λευκό φως μιας λάμπας στο ταβάνι έσπασε οριστικά την μαυρίλα που επικρατούσε σε εκείνο το δωμάτιο. Η Ναταλία παρατήρησε τον άγνωστο. Ακόμα και αν δεν βρισκόταν σε αυτήν την θέση, αν τον έβλεπε στον δρόμο και πάλι θα τρόμαζε στην θέα του. Ψηλός, σωματώδης. Τα μακρυά του μαλλιά ήταν φουντωμένα και οι τούφες πετούσαν άτακτες σε διάφορες κατευθύνσεις. Λίγες μέρες αξύριστος και μια μεγάλη χαρακιά κοσμούσε το δεξί του μάγουλο. Μα το χειρότερο ήταν τα μάτια του. Λευκογάλανα, αυτή ήταν η πιο ταιριαστή περιγραφή, σαν να μην ήταν αληθινά, μα διάφανα, γυάλινα. Και όταν οι ματιές τους έσμιξαν, η Ναταλία είδε να καθρεφτίζεται μέσα του; η τρέλα... «Τί θα μου κάνεις;» ψέλλισε έντρομη η κοπέλα. Εκείνος δεν απάντησε. Πήρε το βλέμμα του από εκείνη και τον είδε να το ρίχνει πάνω στο αντικείμενο που είχε παρατηρήσει προηγουμένως να βρίσκεται λίγο μπροστά της. Ήταν κάτι που είχε το ύψος ενός ενήλικα άντρα και ήταν σκεπασμένο με ένα, κιτρινισμένο από την πολυκαιρία και λεκιασμένο σε διάφορα σημεία, μεγάλο σεντόνι. Το πλησίασε. Τράβηξε το ταλαιπωρημένο ύφασμα και η Ναταλία είδε ένα πράγμα, το οποίο δανειζόταν το εξωτερικό περίγραμμα ενός ανθρώπου, μα δεν έμοιαζε να ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Είχε γκρίζο χρώμα, ασαφή χαρακτηριστικά και δεν ήταν ζωντανό πλάσμα. Ήταν από πέτρα. Αυτή η διαπίστωση ήταν αρκετή ώστε η Ναταλία να βγάλει έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ο άντρας την άκουσε. Την κοίταξε ξανά, τα μάτια του έλαμψαν περίεργα και τα χείλη του συσπάστηκαν σε κάτι που αμυδρά θύμιζε χαμόγελο. Η Ναταλία κατάλαβε πως δεν είχε και πολλούς λόγους να νοιώθει ανακουφισμένη. Ακόμα δεν ήξερε τι θα της έκανε εκείνος. Η ένεση που της είχε κάνει, η κοπέλα δεν άργησε να καταλάβει που οφειλόταν το τσίμπημα που είχε νοιώσει στο δρομάκι, εκτός από το σώμα, μάλλον της είχε μουδιάσει και το μυαλό. Σιγά-σιγά όμως συνερχόταν. Δεν έβλεπε κάποιον τρόπο να γλυτώσει και, καθώς το μυαλό της είχε αρχίσει να καθαρίζει, αντιλήφθηκε τι ήταν εκείνα τα σκουροκόκκινα στίγματα πάνω στο άγαλμα. Αίμα, σκέφτηκε με τρόμο. Οι τρίχες στον αυχένα της σηκώθηκαν ολόρθες, ανατριχίλα διαπέρασε την σπονδυλική της στήλη και είχε αρχίσει να ιδρώνει. Κρύος, παγωμένος ιδρώτας κατέβαινε από το μέτωπό της, έμπαινε στα μάτια της. Αυτά έτσουξαν, η όρασή της θόλωσε, αλλά μπόρεσε να διακρίνει το αντικείμενο που εδώ και λίγα δευτερόλεπτα κράδαινε με το δεξί του χέρι ο άγνωστος. Ήταν ένα μεγάλο μαχαίρι. Εκείνος, πάντα έχοντας αυτό το αρρωστημένο χαμόγελο να παραμορφώνει την έκφρασή του, άρχισε να την πλησιάζει. Σαν μαέστρος που κρατά την μπαγκέτα του, αυτός κουνούσε ρυθμικά την γυαλιστερή λεπίδα και η Ναταλία ήξερε πως την προόριζε για εκείνη. Ούρλιαξε με όλη της την δύναμη. «Μην κάνεις τον κόπο» την αποθάρρυνε εκείνος. «Κανείς δεν θα σε ακούσει.» Γονάτισε πλάι της και έπιασε με το αριστερό του χέρι το πηγούνι της. Της ακινητοποίησε το κεφάλι και ακούμπησε την παγωμένη λεπίδα στην δεξιά άκρη του μετώπου της. Το πίεσε λίγο. Η Ναταλία αισθάνθηκε ένα μικρό τσίμπημα. Και τότε, με μια απότομη κίνηση, αυτός της έσκισε το δέρμα από τη μια άκρη έως την άλλη. Η Ναταλία ούρλιαξε και πάλι, αυτήν την φορά από πόνο. Ατάραχος αυτός βούτηξε τον αντίχειρά του στο ζεστό αίμα που έτρεχε από την πληγή. Έβαψε σχεδόν όλο του το δάχτυλο με το κόκκινο υγρό κι έπειτα το έφερε στο στόμα του. «Αυτό που έψαχνα» μούγκρισε ικανοποιημένος, αφού πρώτα είχε φροντίσει να εξαφανίσει και το παραμικρό κόκκινο ίχνος από το χέρι του. Την ανάγκασε να πέσει μπρούμυτα στο πάτωμα. Μια αλυσίδα ένωνε τις χειροπέδες με τους κρίκους που κρατούσαν ακίνητα τα πόδια της. Με την άκρη του ματιού της τον είδε να κατεβάζει ένα συρμάτινο σχοινί με γάντζο στην άκρη. Η μια του άκρη ήταν πια δίπλα της, ενώ η άλλη συγκρατούταν από έναν περιστροφικό μηχανισμό μερικά μέτρα μακριά. Το σχοινί ήταν περασμένο από μια τροχαλία, η οποία κρεμόταν από το ταβάνι. Πέρασε τον γάντζο στην αλυσίδα και έθεσε πάλι σε λειτουργία τον μηχανισμό. Η Ναταλία υψώθηκε δυο μέτρα περίπου πάνω από το πάτωμα. Εκείνος πλησίασε το άγαλμα. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια το μετακίνησε κάτω από την κρεμασμένη Ναταλία. Εκείνη δεν μπορούσε να φανταστεί την συνέχεια. Η πληγή την έκαιγε, το κρέμασμα είχε αναγκάσει τα άκρα της να έρθουν σε άβολες θέσεις και την πονούσαν διαολεμένα. Ήθελε να κλάψει, ήθελε να ουρλιάξει, αλλά δεν μπορούσε να ανασάνει με ευκολία και κάθε της προσπάθεια κατέληγε σε ένα αδύναμο, μακρόσυρτο βογκητό. Ο άγνωστος έσκισε το δεξί της μανίκι και έμπηξε με δύναμη το μαχαίρι στο εκτεθειμένο μπράτσο της. Αυτήν την φορά δεν την σταμάτησε τίποτα. Ούρλιαξε δυνατά, καθώς έβλεπε το αίμα που έπεφτε από την πληγή, το δικό της αίμα, να λούζει το πέτρινο άγαλμα. Δεν ήξερε αν είχε παραισθήσεις από τον πόνο, αλλά της φάνηκε πως ο λίθινος όγκος είχε αποκτήσει πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά έπειτα από αυτό το βάπτισμα. Ο άντρας μουρμούρισε κάποιες ακατανόητες λέξεις. Έμοιαζε ευχαριστημένος. Έπειτα αυτή διαδικασία επαναλήφθηκε τρεις φορές. Στο αριστερό της χέρι και στους δυο της μηρούς. Η Ναταλία διαπίστωσε με φρίκη πως αυτό που είχε παρατηρήσει προηγουμένως, δεν αποτελούσε ένα απλό παιχνίδισμα της φαντασίας της. Το άγαλμα πλέον είχε πάρει μια σχεδόν τέλεια ανθρώπινη μορφή. Μια γυναικεία μορφή, την δικιά της. Ο άγνωστος συνέχιζε να μουρμουρίζει ακατάληπτους ήχους και έφερε το άγαλμα κάτω από την κοιλιά της. Έσκισε το ύφασμα που την κάλυπτε. Κοίταξε την κοπέλα στα μάτια, σαν να της έλεγε “Τελειώνουμε”, και έμπηξε το μαχαίρι στα σπλάχνα της. Λίγο πριν ξεψυχίσει, είδε τα σωθικά της να κυλάνε πάνω στο πέτρινο ομοίωμά της, που πλέον μόνο το χρώμα του μαρτυρούσε πως δεν ήταν ζωντανό. *** Το άγαλμα της γυμνής γυναίκας που αποτελούσε την μεγάλη ατραξιόν της έκθεσης, είχε δικαίως μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Ο διοργανωτής του γεγονότος πεισματικά αρνείτο να αποκαλύψει την ταυτότητα του γλύπτη που φιλοτέχνησε αυτό το αριστούργημα που έμοιαζε ζωντανό. «Επιθυμεί να μείνει ανώνυμος» απαντούσε μονότονα στις σχετικές ερωτήσεις. «Και το μοντέλο του;» αναρωτήθηκε κάποιος. Ο διοργανωτής χαμογέλασε πονηρά. «Όπως μου είπε ο ίδιος, αυτήν την στιγμή ζει μόνο μέσα στο μυαλό του» αποκρίθηκε τελικά. ΤΕΛΟΣ Βαπτισμένο στο αίμα.doc Βαπτισμένο στο αίμα.pdf 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 Είναι πρόκληση να γράφεις τρόμο με θέμα το αίμα και να μην το κάνεις hardcore splatter με εντόσθια κλπ. τα οποία θα αντικαταστήσουν τον τρόμο με αηδία. Κατά τη γνώμη μου έπεσες ελαφρώς σε αυτή την παγίδα με την έννοια οτι αφιέρωσες πολύ από το κείμενό σου σε μαχαιριές και ξεκοιλιάσματα. Στα θετικά η ιδέα του παρανοικού καλλιτέχνη απο τον οποίο θα μου άρεσε μεγαλύτερη συμμετοχή σε διάλογο α) με το θύμα και β) στην έκθεση έτσι ώστε να εξηγήσει μόνος τους λόγους του, και οχι τον μάλλον αδιάφορο διοργανωτή που απλά αρνείται να δώσει πληροφορίες. Κράτησες ένα δυνατό χαρτί σε αυτό το κομμάτι, τον παρανοικό καλλιτέχνη, αλλά δεν το έπαιξες σωστά, δεν εξερεύνησες έστω και λίγο τι κρύβει μέσα του. Tρόμος δεν είναι απαραίτητα η ροή αίματος απο μόνη της, προσωπικά μου μεταδίδει περισσότερο τρόμο μια παρανοική αρρωστημένη ψυχή. Ωραία κατακλείδα παρόλα αυτά! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
NIKANTHI Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 Ωραίο ήταν. Μου άρεσε πολύ. Ωραίες περιγραφές όπως και ατμόσφαιρα. Αλλά Δεν είχε όμως πολύ αγονία για το τι θα επακολούθηση με το θύμα (αν θα την γλιτώσει ), γιατί από την αρχή που την έπιασε και με γνώμονα το θέμα του διαγωνισμού, θεώρησα ότι ήδη είχε πει το ποίημα η πρωταγωνίστρια σου. Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις την ιστορία σου πριν την απαγωγή. Όποτε και η απαγωγή να είναι ένα απροσδόκητο γεγονός της ιστορίας σου και να μην μας το πλασάρεις ως τετελεσμένο γεγονός. Το τέλος δεν μου άρεσε το θεώρησα πολύ επεξηγηματικό ( κάτι σαν …παιδιά για να τελειώνουμε όλα αυτά έγιναν για αυτό τον λόγο ) Και μια ιδέα … Αν το τέλος τις ιστορίας σου ήταν η αρχή της, πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλύτερη. Δηλαδή να την γνώριζε ο ζωγράφος στην γκαλερί, Να την απήγαγε, χωρίς φυσικά να το γνωρίζουμε εμείς ότι είναι αυτός. Και στο τέλος, μέσα στο μπουντρούμι, να την έκανε άγαλμα για την επομένη έκθεση του …Λέω εγώ τώρα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 10, 2013 Share Posted January 10, 2013 (edited) Τα θετικά: Πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα, μαεστρία στο σασπένς, δεν υπάρχει εστίαση στο σπλάτερ αλλά στην αγωνία που κλιμακώνεται, με αποτέλεσμα το σπλάτερ να μην χρησιμοποιείται για εντυπωσιασμό. Συμφωνώ ότι η παράνοια του καλλιτέχνη αποδώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Και το φινάλε ξεκόλλησε την ιστορία από τη φωτογραφική απεικόνιση ενός σκηνικού. Τα αρνητικά: Εντάξει, ούτε εγώ ενθουσιάζομαι με το στοιχείο του σπλάτερ (κι ας αποδώθηκε σωστά), όμως αν μπούμε σε μία λογική τύπου "βγάλε αυτό, βγάλε το άλλο" δεν πρόκειται να απομείνει τίποτα στον έρμο τον τρόμο. Επίσης θα ένοιωθα τυχερός αν ήταν η μοναδική τρομο-παραλλαγή του μύθου του Μίδα,(στην οποία το δέρμα μετατρέπεται σε πέτρα) που έχω δει. Υπάρχει όμως και η ισπανική ταινία genesis (ευτυχώς με διαφορετική διαπραγμάτευση της κεντρικής ιδέας), να τη δεις είναι ωραία, όπως και ένα κόμιξ που είχα διαβάσει μικρός με τον Χάλκ και που μοιάζει. Α! Και η διαφοροποίηση με το χιλιοφορεμένο format των μικρών short stories, όπου βλεπουμε απλώς ένα σκηνικό, είναι μικρή. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την ιστορία αυτή και με σένα, αλλά με το τι επιλέγουν όλοι να κάνουν αλληλοεπιδρώντας υποσυνείδητα. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ JOHN!!!! (P.S. Κάτι λαθάκια βιασύνης που έχουν να κάνουν με το τελευταίο της στιγμής όπως κολλημένες λέξεις, θα τα δεις έτσι κι αλλιώς και δεν με απασχόλησαν) Edited January 10, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted January 16, 2013 Share Posted January 16, 2013 Καλογραμμένο gore και ωραία, ατμοσφαιρική εξέλιξη, που είχε αρχή, μέση και τέλος. Το θύμα παρουσιάζεται σε όλο του το μαρτύριο, μα ο καλλιτέχνης παραμένει άγνωστος, δεν ξέρουμε γιατί κάνει τι κάνει. Αυτό δίνει μια ακόμα πιο απόκοσμη ατμόσφαιρα στα γεγονότα, που ίσως θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν τα χαρακτηριστικά του ήταν καλυμμένα απο κουκούλα, αν δεν ξέραμε καν πως ήταν άνθρωπος, αν πράγματι ήταν κάτι άλλο. Έτσι και αλλιώς, μια πολύ ωραία ιστορία! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 18, 2013 Share Posted January 18, 2013 Μου άρεσε: Η ιστορία. Το γύρισμα στο τέλος. Γιατί γύρισμα ήτανε για μένα, μου ήτανε πάρα πολύ σαφές ότι απλά ήθελες να πιστεύω πως αυτό το πράγμα θα ζωντανέψει και θα τρώει κόσμο. Το ότι ήτανε απλά ένα έργο τέχνης το κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστικό. Τα όρια του σπλάτερ. Συνήθως με ενοχλεί. Εδώ βλέπουμε το αίμα να ρέει άφθονο, αλλά είναι στα όρια του να γίνει αηδιαστικό για μένα, οπότε τη θεωρώ μια καλή σπλατεροειδή ιστορία καλοζυγισμένη ανάμεσα στα αίματα και την αφήγηση. Δε μου άρεσε: Η προχειρότητα στη σκέψη. Το ότι δείχνει να είναι μια ιστορία που γράφτηκε κατευθείαν στο χαρτί κι όχι πρώτα στο μυαλό. Γιατί τότε η Ναταλία θα είχε δυο τρία πράγματα παραπάνω έτσι ώστε να ταυτιστούμε μαζί της, έστω και λίγο, ο βασανιστής θα είχε δυο τρία διακριτά σημάδια για τα οποία μετά την αποκάλυψη θα λέγαμε «α, ρε, κοίτα να δεις ήτανε καλλιτέχνης», το τέλος θα ήτανε δωσμένο κάπως αλλιώς και δε θα χάλαγε την ωραιότατη πλοκή. Γενικά: Θεωρώ πως είναι μια ιστορία που της αξίζει να τη δουλέψεις. Πιστεύω πως θα γίνει πολύ καλή με ελάχιστα πράγματα, που αν μπει λίγο απόσταση ανάμεσά σας, εύκολα θα της διορθώσεις. Τρομομεζούρα: Χμμμ… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted January 18, 2013 Share Posted January 18, 2013 Αρχικά να πω ότι ήταν αρκετά, εχμ, disturbing για μένα να διαβάζω την, εχμ, δύσκολη εμπειρία μιας ηρωίδας που έχει το όνομά μου. Ακροβάτησες στο σπλάτερ, μάλλον επιτυχώς. Από 'κει και πέρα, όμως, νομίζω πως η ιστορία πέρασε πολύ επιφανειακά από τους χαρακτήρες και την εμπειρία τους, όπως και το κίνητρο (και τη φύση/ψυχοσύνθεση) του θύτη. Ήταν, με λίγα λόγια, το περίγραμμα μιας ενδιαφέρουσας ιδέας. Θα ήθελε λίγη δουλειά ακόμα, όχι τόσο σε έκταση, όσο σε βάθος, για ν' αποκτήσει αυτός ο σκελετός ιστορίας σάρκα και αίμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 18, 2013 Share Posted January 18, 2013 Η βιασύνη σου να γράψεις την ιστορία φαίνεται μέσα στο κείμενο. Υπάρχουν διάσπαρτα μικρά λαθάκια που μ’ ένα γρήγορο ξαναπέρασμα θα τα διαπιστώσεις και μόνος σου, αν και φαντάζομαι ότι θα τα έχεις δει έως τώρα. Γενικά, τα σπλάτερ δεν είναι του τύπου μου κι εδώ ψιλοφαινόταν από την αρχή προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Βέβαια, εδώ υπάρχει και το άγαλμα κι είναι αυτό που κάνει την ιστορία να ξεχωρίσει. Στην αρχή φαντάστηκα ότι η πέτρα θα ζωντάνευε και χάρηκα πολύ που δεν έγινε αυτό. Ωραία η ιδέα αυτού του περίεργου καλλιτέχνη. Κι ερχόμαστε σ’ αυτόν τώρα. Όση ώρα διάβαζα την ιστορία σκεφτόμουν πόσο πιο πολύ θα μου άρεσε αν ήταν δοσμένη από τη δική του πλευρά. Να δούμε τον τρόπο με τον οποίο διάλεγε το μοντέλο του, να δούμε την προσήλωσή του στην τέχνη του, το πώς οι μαχαιριές ήταν για κείνον πινελιές για ένα νέο αριστούργημα. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξέφευγες από το σπλάτερ και θα περνούσες περισσότερο στον ψυχολογικό τρόμο. Αλλά αυτό εξαρτάται κι από τα γούστα. Επίσης, θα γλίτωνες και την αλλαγή της οπτικής γωνίας στο τέλος που ήταν κάπως παράταιρη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted January 18, 2013 Share Posted January 18, 2013 Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου και ειδικά το τέλος που της έδωσες το βρήκα αρκετά έξυπνο. Θα ήθελα κι εγώ να μπω λίγο περισσότερο στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη και να καταλάβω καλύτερα πως σκέφτεται. Πολύ καλή προσπάθεια. Καλή επιτυχία Γιάννη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 18, 2013 Share Posted January 18, 2013 (edited) Η πιο κοντινή ιστορία σε τρόμο, απ' αυτές που διάβασα μέχρι τώρα. Μου μεταδόθηκε η φρίκη και η απελπισία του θύματος επιτυχώς. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ο λόγος και το ύφος ταιριαστός. Το splatter σε σωστή δοσολογία και το τέλος ευρυματικότατο. Αν υπήρχε και το υπερφυσικό/μεταφυσικό στοιχείο, θα ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί... Συγχαρητήρια και καλή σου επιτυχία. Edited January 18, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
xrusaki Posted January 19, 2013 Share Posted January 19, 2013 (edited) Ενταξει , το μοτιβο του καλλιτεχνη που τρεφεται με την ψυχη αυτων που απεικονιζει ειναι πολυ κοινοτυπο στην ιστορια της λογοτεχνιας αλλα και στον τρομο γενικοτερα ..γενικοτερα δεν μου αρεσει να βλεπω να αναλωνονται τετοια μοτιβα αρα νομιζω οτι θα μπορουσες να βρεις ενα αλλο θεμα πιο πρωτοτυπο η να το πλεξεις με κατι αλλο που θα του δινει μια δικη του ζωη . Μονο του μου φανηκε λιγο σκετο.. Ως προς την αναπτυξη, δεν μου αρεσαν οι τοσες σκηνες σπλατερ , θα προτιμουσα μια που προκειται για καλλιτεχνη να δημιουργηθει μια πιο ποιητικη χρεια και να δουμε γιατι το εκανε αυτο . Αγαπουσε την τεχνη;Γιατι διαλεξε αυτην την κοπελα;Τι πλασμα ηταν αυτος ο ανθρωπος;ο Καλλιτεχνης. Γενικοτερα ηθελα περισσοτερη αναπτυξη..και περισσοτερα στοιχεια για την ιστορια . Ετσι δεν μπορεσα να καταλαβω τι συνεβει ακριβως. Edited January 19, 2013 by xrusaki Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nhrhida Posted January 19, 2013 Share Posted January 19, 2013 Δε με χάλασε καθόλου η δόση σπλάτερ που είχε. Άλλωστε δεν ήταν περιττή και αδικαιολόγητη. Μου άρεσε που είχε την κλασική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που μέχρι το τέλος δεν ήταν ξεκάθαρο γιατί την σκοτώνει, που δεν της έδωσε εξηγήσεις τι και πως. Ευτυχώς δεν ζωντάνεψε το άγαλμα σαν κλώνος της γυναίκας γιατί αυτό νόμιζα πως θα γίνει. Οπότε βρήκα ωραίο το τέλος γιατί ανατρέπει το αρχικό συμπέρασμα. Αλλά αφού στο τέλος παρουσιάζεται ως"καλλιτέχνης" θα προτιμούσα να ξεφεύγει από την κλασική φιγούρα του αναμαλλιασμένου τρομαχτικού τρελού. Θα ήταν πιο ανατριχιαστικό -για εμένα- να απολαμβάνει τους επαίνους για το δημιούργημά του, να αντιμετωπίζεται με θαυμάσμο από τους ανυποψίαστους και η τρελα του -τόσο εκεί όσο και κατά την δολοφονία- να ήταν κρυμμένη με την "προβια" του εκλεπτυσμένου καλλιτέχνη. Έχω την αίσθηση αφού το έγραψες, δεν το "χτένισες" για να διορθώσεις σημεία ή να ταιριάξεις καλύτερα μερικές λέξεις. Μπορεί να κάνω και λάθος όμως πχ πως μπορεί να την σήκωσε 2 μέτρα από το πάτωμα αλλά να έφτανε τα χέρια της; Πόσο ψηλός ήταν πια; Ή στο σημείο που ψάχνει τον διακόπτη δεν χρειάζεται να το εξηγήσεις ("Αυτό που έψαχνε ήταν μάλλον κάποιος διακόπτης") φαίνεται αφού ανάβει το φως. Χμ ίσως και να υπάρχει περισσότερη ανάπτυξη από τη μεριά της Ναταλίας (στις σκέψεις της/προσπάθεια να σωθεί) ώστε να μπορέσω να νιώσω κάτι παραπάνω για εκείνη. Έτσι η δολοφονία της θα με "τάραζε" περισσότερο. Καλή επιτυχία κι από μένα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted January 20, 2013 Share Posted January 20, 2013 (edited) Εγώ θα έλεγα ότι η δόση του splatter που μας έδωσες, τελικά μου φάνηκε λίγη Συμφωνώ με αυτό που ειπώθηκε όμως, ότι δεν έδωσες περισσότερο βάθος στον ψυχοπαθή καλλιτέχνη, κάτι που αν γινόταν θα έδινε μεγαλύτερο βάθος στην ιστορία σου. Είναι το μόνο αρνητικό της που βρήκα! Καλή επιτυχία! Edited January 20, 2013 by Deus Misereatur Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 (edited) Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει πιο τρομακτική για μένα με δύο απλές κινήσεις. Πρώτον το τέλος να γινόταν η αρχή της και αυτός να ήταν ο τρόπος που απαγάγει την κοπέλα ο καλλιτέχνης όπως είπε και ο Νικάνθη νομίζω. Και το δεύτερο είναι να την άφηνε μόνη στο δωμάτιο με το άγαλμα και αυτό να έκανε μόνο του την δουλειά. Κατά τα άλλα η ιδέα ήταν από τις πιο πρωτότυπες του διαγωνισμού αν και έπρεπε να επιμεληθείς λίγο περισσότερο την γλώσσα. Επίσης εκεί που περιγράφεις το άγαλμα πριν μας πεις ότι είναι άγαλμα δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Πες απλά ότι είδε ένα άγαλμα και μετά άστη στο δωμάτιο μαζί του. Τα υπόλοιπα θα γίνουν μόνα τους... (που λέει ο λόγος). Θα βοηθούσε επίσης πολύ να δείξεις την συμφωνία που είχε κάνει ο καλλιτέχνης για να έχει αυτό το άγαλμα, γιατί δεν μπορεί όλο και κάποιον δαίμονα θα στρίμωξε πουθενά. Καλή επιτυχία! Edited January 29, 2013 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted January 31, 2013 Author Share Posted January 31, 2013 Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις. Όλα θα μου φανούν πολύ χρήσιμα όταν ξαναδουλέψω την ιστορία. Φαντάζομαι πως όλοι παρατηρήσατε πως το κείμενο ήταν βιαστικά γραμμένο. Δυστυχώς η ιδέα μού ήρθε λιγότερες από 24 ώρες πριν την λήξη της παράτασης και δεν μπόρεσα να την επεξεργαστώ καθόλου. Ό,τι σκέφτηκα, ακριβώς έτσι το έγραψα. Θα ήθελα να δώσω περισσότερο βάρος σε πολλά από αυτά που είπατε(ψυχολογία του "καλλιτέχνη", χτίσιμο ατμόσφαιρας κλπ), αλλά δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξα να παρουσιάσω και αρκετές(για το μέγεθος της ιστορίας) αιματηρές σκηνές. Αφού δεν προλάβαινα να χτίσω μια άρτια ιστορία ψυχολογικού τρόμου(αυτή ήταν η πρόθεσή μου στην αρχή του διαγωνισμού), αποφάσισα να αφήσω το αίμα να κυλήσει ελεύθερο. Λοιπόν και πάλι σας ευχαριστώ και θα σκεφτώ σοβαρά όλα όσα μου προτείνατε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.