Kafka Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 (edited) Ο τρόμος συνήθως είναι ένα σπάνιο συναίσθημα για τους περισσότερους, πιθανότατα διότι φρόντισαν να το θάψουν καθώς ήταν δύσκολο να το διαχειριστούν. Όμως είναι ταυτόχρονα ένα πολύ βαθύ συναίσθημα. Ήθελα να ρωτήσω αν κανείς απο εδώ έχει βιώσει τρόμο διαβάζοντας ένα έργο. Εγώ αμυδρά θυμάμαι πως στα δεκαεπτά μου είχα νοιώσει τουλάχιστον ένα φόβο διαβάζοντας τον τρόμο στο Dunwich (Lovecraft). Αργότερα όμως δε συνέβη να το ζήσω άλλο αυτό, αν εξαιρεθεί μια σκοτεινή περίοδος στην οποία αντιμετώπιζα διαφορετικά τα κείμενα απ ό,τι ισχύει τώρα. Νομίζω οτι ο τρόμος προκαλείται όταν υπάρχει συντονισμός του αναγνώστη με τις λέξεις, οι οποίες οδηγούν σε κάποιο ακαθόριστο, αλλά οικείο, προορισμό μέσα του. Είναι προφανώς διαφορετικό για τον καθένα. Αν έχετε πάντως να προτείνετε κάποιο κείμενο που προκάλεσε τρόμο ή φόβο, μπορείτε να το σημειώσετε εδώ Εμένα μου έκαναν βαθιά εντύπωση τα κείμενα Ο λευκός λαός (Machen), μερικά του Lovecraft όταν ήμουν μικρότερος, και αρκετά του Maupassant. Edited January 25, 2013 by Kafka 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nhrhida Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Με το μοναδικό βιβλίο που πλησίασα στον φόβο είναι η Λάμψη του Κινγκ οταν ήμουν γύρω στα 17. Μου είπε μια κοπέλα πως πρέπει να το διαβάσω οπωσδήποτε γιατί είναι πολύ τρομαχτικό. Το διάβασα και οκ δεν τρελάθηκα από φόβο αλλά "αγριεύτηκα" και όταν το έκλεινα ήμουν λίγο έτσι Και από τότε κόλλησα με τα βιβλία του. Τελευταία το "Αυτό" του ίδιου μου δημιούργησε το ίδιο συναίσθημα σε πολύ μικρότερο βαθμό όμως. Βεβαια από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει το πόσο εύκολα ή με τι τρομάζει. Πχ η αδερφή μου άφησε τη "Λαμψη" στη μέση και με έβρισε που της έδωσα τόσο τρομαχτικό βιβλίο. Ενώ μια φίλη μου δε μπορεί να τρομάξει με ο,τιδήποτε έχει μεταφυσικά στοιχεία γιατί θεωρεί πως δεν υπάρχει τίποτα από αυτά άρα δε μπορεί -λεει- να τρομάξει με ψέματα. Ενώ αν δει θριλερ με κανέναν δολοφόνο χέζεται. Προσωπικά δεν πιστεύω πως δυσκολεύομαι να τρομάξω γιατί φρόντισα να το θάψω. Απλά όταν σου αρέσει πολύ το είδος νομίζω πως από την υπερβολική δόση που παίρνεις στο τέλος γίνεσαι πιο "αναίσθητος". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 (edited) Πολύ χαίρομαι που άνοιξες αυτό το θέμα, διότι έψαχνα αφορμή να πω κάποια πράγματα. Ασφαλώς οι κλασικοί συγγραφείς του τρόμου (Lovecraft, Chambers, Machen, Maupassant) επεδίωκαν να τρομάξουν και να προσδόσουν μια σκοτεινιά στο έργο τους. Σήμερα ο τρόμος έχει γίνει πιο genre και generic με αποτέλεσμα να κατατάσονται πολλά έργα σε αυτόν, τα οποία ναι μεν μπορεί να είναι πολυ ωραία, όμως η κατάταξή τους στον τρόμο γίνεται προτίστως διότι δεν μπορούν να ταξινομηθούν σε άλλα είδη. Νομίζω οτι είναι ουτοπικό να τρομάξει κάποιος στη μετεφηβική ηλικία. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι η λογοτεχνία (όπως και ο κινηματογράφος) έπρεπε να επαναπαυτούν στην άποψη ότι "έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δεν τρομάζει πλέον". Ναι, ο κόσμος δεν τρομάζει, όμως η πλειοψηφία του ξέρει να εκτιμά την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ όταν τη διαπιστώνει. Εγώ ορίζω αυτή την προσπάθεια ως "σκοτεινιά", όταν τη διαπιστώνω κάπου. Δηλαδή ναι μεν δεν τρομάζω όπως συνέβαινε όταν ήμουν μικρός, αλλά βλέπω ότι υπάρχουν συγγραφείς που φιλότιμα προσπαθούν προς αυτή την κατεύθυνση (και περισσότερο οι κλασικοί) και αυτό το εκτιμώ. Δημιουργούν σκοτεινά έργα, αναμφίβολα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η αξιολόγιση του λογοτεχνικού τρόμου πρέπει να περάσει στο αντίθετο άκρο που λέει "η ιστορία δεν προσπαθεί να τρομάξει, άρα δεν μου αρέσει". Θέλω να πω, ναι κι εγώ έχω βαρεθεί προσωπικά να διαβάζω ιστορίες τρόμου που να είναι καλές ως κατασκοπικές, αστυνομικές, κοινωνικές, φάνταζι, θρίλερ αλλά όχι ως τρόμου. ΟΜΩΣ δεν είναι λόγος αυτός για να τις αφορίσω και να πω ότι "δεν είναι τρόμου". Κατ' εμέ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΥ και καλώς κατατάσσονται στο είδος, όμως εμφανίζουν αρετές άλλων ειδών. Έτσι στην αξιολόγισή μου κάνω το εξής απλό, που νομίζω ότι είναι και το πιο σωστό: Εστιάζω στις γενικές αρετές της ιστορίας και την αξιολογώ ως προς αυτές. Αν διαπιστώσω όμως ότι η ιστορία προσπαθεί φιλότιμα να τρομάξει (δηλαδή ότι εμφανίζει την απαραίτητη σκοτεινιά) αυτό το μετράω ως BONUS. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν η ιστορία δεν προσπαθεί επαρκώς να είναι σκοτεινή ή τρομαχτική, εγώ θα την εκτιμήσω ως μια καλή ιστορία και επιπλέον θα την εντάξω στο τρόμο (με την ευρεία έννοια του όρου) διότι εκεί έτσι κι αλλιώς ανήκει θεματολογικά. Ομως αν διαπιστώσω ότι εκτός των άλλων, καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια να τρομάξει, τότε αυτό είναι το κριτήριο που θα την εξυψώσει στην κρίση μου. Μου αρέσει ο τρόμος για τον τρόμο, χωρίς όμως να είμαι αρνητικός προς τον τρόμο με την ευρεία έννοια. Πάντως θεωρώ ότι οι κλασικοί έκαναν περισσότερο τρόμο για τον τρόμο και μάλιστα είχαν τη δυνατότητα με την γραφή τους να σου αφηγούνται ακόμη και ιστορίες που στις μέρες μας είναι κλισέ, με έναν τρόπο που προσπαθεί να παγώσει το αίμα. Σημερα δυστυχώς υπάρχει μια επανάπαυση στο γεγονός ότι "ο κόσμος έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να φοβηθεί", πράγμα όμως που βαδίζει πια προς το τέλος του. Δηλαδή ακόμη και αυτό έχει παλιώσει και όλα δείχνουν ότι ο τρόμος θα επιστρέψει κάποια στιγμή και πάλι στις ρίζες του. Για μένα το παρελθόν του τρόμου, είναι ταυτόχρονα και το μέλλον του. Edited January 25, 2013 by alien666 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα από όσα ειπώθηκαν. Το έχω ξαναπέι άλλωστε ότι δεν με τρομάζουν και τόσο τα βιβλία τρόμου. Και δεν έχει να κάνει με το αν τρομάζω, μια χαρά τρομάζω στη ζωή μου. Ακόμη και ταινίες με τρομάζανε παλιότερα. Ίσως θα έπρεπε να διαβάζω τρόμο τότε να δω αν θα τρόμαζα. Το κακό με το βιβλίο είναι ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κατάλληλη μουσική, κατάλληλο φωτισμό, ένα ξαφνικό "μπου!" βρε αδερφέ. Έτσι ενώ μια μέτρια ταινία τρόμου μπορεί να σε τρομάξει, ή έστω να σε σκιάξει αιφνιδιάζοντας εσένα τον ανυποψίαστο θεατή... το βιβλίο απλά διηγείται καλά μια τρομακτική ιστορία. Πχ τί να με τρομάξει στο Κορίτσι της διπλανής πορτας του Κέτσαμ; Πολύ δυνατο και καλογραμμένο αλλά να τρομάξω; Γιατί; Επίσης Το κοράκι του Κινγκ, πολύ ωραίο βιβλίο αλλά προσωπικά μάλλον ενθουσιάστηκα με την post apocalyptic ιστορία παρά έτρεμα να γυρίσω σελίδα. Το εργοστάσιο σφηκών, πώς μπορεί να τρομάξει κάποιον αναγνώστη; Με κάποιο φρικιαστικό θάνατο; Μα οι περισσότεροι σκοτωμοί (τους οποίους συναντάμε συχνά στη φανταστική λογοτεχνία αλλά και στο ιστορικό/αστυνομικό μυθιστόρημα) είναι φρικτοί, αλλά δεν τρομάζουμε όποτε ένα ορκ αποκεφαλίζει το συμπολεμιστή του ήρωα. Ένα βιβλίο τρόμου που ξενύχτησα να το διαβάζω και "με άγγιξε" ήταν πχ Η ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Καντάθ αλλά εκεί αυτό που μου έμεινα ήταν το όμορφο ταξίδι, οι εικόνες και το τελικό μήνυμα. Δεν ανησυχούσα μην με αρπάξουνε γκουλ και Μεγάλοι Παλαιοί τα ξημερώματα που έπεσα να κοιμηθώ. Λίγη αναστάτωση είχα όταν διάβαζα τη Νεράιδα των δοντιών αλλά αυτό μάλλον είχε να κάνει με τις αναθυμιάσεις του φρεσκοβαμμένου δωματίου μου καθώς και η όλη αναστάτωση στο δωμάτιο αφού είχα μεταφέρει το κρεβάτι μαζί με όλα τα έπιπλα στο κέντρο και έπρεπε να σκαρφαλώσω πάνω από στοίβες για να ξαπλώσω. Προσωπικά μου φαίνονται αστείοι τίτλοι 'οπως "τα 10 πιο τρομακτικά βιβλία" (spot the irony) αφού για μένα πιο σωστό είναι να πει κανείς "τα 10 καλύτερα βιβλία τρόμου" μιας και μπορεί να μην σε τρομάξουν αλλά η ποιότητα παραμένει ποιότητα είτε έχει τρόμο είτε όχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Ένα βιβλίο τρόμου που ξενύχτησα να το διαβάζω και "με άγγιξε" ήταν πχ Η ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Καντάθ αλλά εκεί αυτό που μου έμεινα ήταν το όμορφο ταξίδι, οι εικόνες και το τελικό μήνυμα. Βρίσκεσαι σε πολύ καλό δρόμο, διότι αυτό είναι καθαρόαιμο fantasy (έτσι θεωρείται) επομένως αν διαβάσεις τρόμο από Λάβκραφτ θα σε αγγίξει περισσότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 (edited) Ποιός είπε ότι δεν έχω διαβάσει τρόμο από Λάβκραφτ; Χώρια ότι μάλλον λες ότι ήμουν σε καλό δρόμο πριν από καμιά δεκαετία, όταν διάβαζα αυτό κι ενώ είχα ήδη διαβάσει κι άλλο Λάβκραφτ πιο πριν. Btw κι εγώ πιο πολύ φάντασυ θα το έλεγα αλλά θεωρείται (και) τρόμου. Στο goodreads διπλάσιοι το έχουν κατατάξει ως horror από fantasy. Edited January 25, 2013 by heiron 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 25, 2013 Author Share Posted January 25, 2013 Νομίζω οτι ως παιδιά τρομάζαμε απο ορισμένα κείμενα κυρίως διότι τότε πάρα πολλές αμφισημίες του γραπτού έβρισκαν μια εντελώς προσωπική εξήγηση στο μυαλό του μικρού αναγνώστη. Έτσι ουσιαστικά εμείς κάναμε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς. Αχνοθυμάμαι μια περίεργη ιστορία με ένα βρυκόλακα (νομίζω οτι ήταν το Gabriel Earnest, αν και όταν το ξαναδιάβασα πριν απο ένα χρόνο μου φάνηκε πολύ κενό) που με είχε φοβίσει όταν την είχα διαβάσει στα δώδεκά μου. Θα έλεγα οτι εύκολα φοβόμουν στα περασμένα εκείνα έτη, και ειδικά πριν την εφηβεία, διότι ακριβώς πρόβαλα κάθε φόβο μου σε ό,τι διάβαζα ή έβλεπα, οπότε άμεσα σήμαινε κάτι ξεχωριστό για εμένα. Τώρα χρειάζεται να μου αρέσει κάτι, και πάλι δεν τρομάζω, αλλά όπως είπε και ο alien666 εκτιμώ την προσπάθεια του λογοτέχνη να φοβίσει, διότι ακριβώς οι περισσότεροι το έχουν παρατήσει αυτό, και κακώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Με τρόμαξε ο Δράκουλας του Στόουκερ. Εντάξει, ήμουν γύρω στα 14 και κατά σατανικη σύμπτωση είχαμε διακοπή ρεύματος και διάβαζα με το φως των κεριών. Μπρρρ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 (edited) Σημερα υπάρχουν πολλοί φίλοι μου που βλέποντας την μούρλα που έχω για τους κλασικούς συγγραφείς τρόμου, λένε "δεν μπορεί, από αυτούς θα ξεκίνησες όταν ήσουν μικρός και γι αυτό τους έχεις τόση αγάπη". Ομως η αλήθεια είναι ότι τρόμο ξεκίνησα να διαβάζω στα 13-14 και είχα ξεκινήσει από πολύ σύγχρονα ονόματα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι οι ιστορίες ηταν σούπερ, αλλά δεν ήταν αυτό που αναζητούσα. Στα 15-16 γνώρισα τους κλασικούς (Τζέημς, Στόουκερ, Λάβκραφτ, Πόε κλπ) και τότε θυμάμαι είπα από μέσα μου. "Ιδού! Αυτό είναι που έψαχνα". Τότε ήταν που άρχισα να διαβάζω τους κλασικούς σε συνδιασμό με τους σύγχρονους. Edited January 25, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Έχω τρομάξει χε..εί απάνω μου με ένα και μόνο βιβλίο. "Κάτι που έρπει σαν Σκιά", Γ. Μπαλάνος. Άναψα φώτα, έβαλα μουσική κλπ κλπ 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 25, 2013 Author Share Posted January 25, 2013 Αυτό όμως - απ όσο ξέρω - δεν είναι ακριβώς λογοτεχνικό έργο. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι αληθινό. Και σε αυτή την περίπτωση δε χρειάζεται ίσως ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτεί κανείς οτι θα τρόμαζε όποιος πίστευε οτι ισχύει κάτι αμιγώς απειλητικό. Είναι σα να διάβαζε κανείς για τον Cthulhu και πίστευε οτι θα ανοίξει το πάτωμα και θα γεμίσει το δωμάτιο με deepones. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Έχω τρομάξει χε..εί απάνω μου με ένα και μόνο βιβλίο. "Κάτι που έρπει σαν Σκιά", Γ. Μπαλάνος. Άναψα φώτα, έβαλα μουσική κλπ κλπ i must have that! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted January 25, 2013 Share Posted January 25, 2013 Colin Wilson - Η Επιστροφη των Λοιγκορ. Το τρομομετρο τερματιζει με αυτο το διηγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Αυτό όμως - απ όσο ξέρω - δεν είναι ακριβώς λογοτεχνικό έργο. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι αληθινό. Και σε αυτή την περίπτωση δε χρειάζεται ίσως ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτεί κανείς οτι θα τρόμαζε όποιος πίστευε οτι ισχύει κάτι αμιγώς απειλητικό. Είναι σα να διάβαζε κανείς για τον Cthulhu και πίστευε οτι θα ανοίξει το πάτωμα και θα γεμίσει το δωμάτιο με deepones. Nαι, είναι μία έρευνα του Μπαλάνου. Αλλά με κριπάρισε φουλ... Ειδικά στα σημεία που περγράφει συναντήσεις με τη Σκιά! Νομίζω ότι τέτοιου είδους βιβλία -και καλά έρευνες που ανακατεύουν αληθινά (;) στοιχεία με φανταστικά (;)- με τρομάζουν αρκετά. Θυμάμαι και ένα του Τσαρλ Μπερλιτα (Ωρωρα) για εξωγηινες απαγωγές που με είχε τρομάξει, αλλά οκ, ήμουν και τσιπιρίκι τότε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Λοιπόν, ακολουθούν ως απλή καταγραφή τα βιβλία που με τρόμαξαν (=μου έκοψαν τον ύπνο, μου έφεραν ανατριχίλα τη στιγμή που τα διάβαζα, με έκαναν να φοβηθώ ότι κάτι επικίνδυνο πράγματι παραμονεύει γύρω μου). Disclaimer: πρόκειται για απλή καταγραφή γεγονότων (τρόμαξα) και σε καμία περίπτωση για αξιολόγηση λογοτεχνικής αξίας. Σημειωτέον, επίσης, ότι όλα τα παρακάτω τα έχω διαβάσει ως ενήλικος. 1. Η λάμψη, του Στίβεν Κινγκ. 2. Σάρκα και αίμα, του Γκράχαμ Μάστερτον (στις αρχικές σκηνές της εμφάνισης των κακών - βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ήμουν ολομόναχος, νύχτα, σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, ενώ γύρω λυσσομανούσε ο άνεμος) 3. Ζωντανός θρύλος, του Ρ. Μάθεσον (και κυρίως στο σημείο όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι το ρολόι του έχει σταματήσει και του μένουν ελάχιστα λεπτά μέχρι να προλάβει να επιστρέψει στο καταφύγιό του. Σίγουρα και άλλα, αλλά αυτά τα τρία μου έρχονται αμέσως στο νου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 (edited) 3. Ζωντανός θρύλος, του Ρ. Μάθεσον (και κυρίως στο σημείο όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι το ρολόι του έχει σταματήσει και του μένουν ελάχιστα λεπτά μέχρι να προλάβει να επιστρέψει στο καταφύγιό του. Σίγουρα και άλλα, αλλά αυτά τα τρία μου έρχονται αμέσως στο νου. Το βιβλίο δεν το βρήκα του γούστου μου, αλλά το συγκεκριμένο σκηνικό μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Η καρδιά μου είχε παίξει ταμπούρλο μέσα στο στήθος μου. Εγώ είχα τρομάξει πάρα πολύ με ''Το Κάλεσμα του Κθούλου'' το οποίο είχα διαβάσει το καλοκαίρι μεταξύ δευτέρας και τρίτης λυκείου. Και λόγω ηλικίας, αλλά κυρίως γιατί πριν από αυτό, τα μόνα πράγματα που είχα διαβάσει ήταν βιβλία των Ένιντ Μπλάιτον και Ιουλίου Βερν. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς εύκολα τι σοκ έφαγα.. Edited January 26, 2013 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Έχω τρομάξει χε..εί απάνω μου με ένα και μόνο βιβλίο. "Κάτι που έρπει σαν Σκιά", Γ. Μπαλάνος. Άναψα φώτα, έβαλα μουσική κλπ κλπ αυτό πρέπει να είναι πολύ καλτ, πες δυο λόγια για τι μιλάει Πρώτο και σημαντικότερο, οι Σκιάνθρωποι έχουν αναγκαστικά κάποια από τα γνωρίσματα της ίδιας της Σκιάς – κατά κάποιο τρόπο φέρουν τη σφραγίδα της, κι αυτή δεν υπάρχει τρόπος να την κρύψουν εντελώς. Βλέπετε, τα “Λαγωνικά της Σκιάς” όχι μόνο μυρίζονται το θήραμά τους, αλλά μυρίζουν και τα ίδια, εκπέμπουν κατά κάποιο τρόπο τη δική τους, τρόπον τινά, οσμή. Αυτή τη “μαύρη οσμή” από την παρουσία ενός Σκιανθρώπου, ο μέσος άνθρωπος την πιάνει, όχι φυσικά με τη μύτη του αλλά με τα ποικίλα ένστικτά του, και στην πράξη αυτό μεταφράζεται σε κάποιες βασικές εντυπώσεις ή αντιδράσεις, αλλά καμία στην ένταση που αναφέραμε για τις τρεις πρώτες κατηγορίες... Ετσι, οι Σκιάνθρωποι που μπορούν και κυκλοφορούν σχετικά απαρατήρητοι ανάμεσά μας... Γεννούν στους άλλους μια φαινομενικά αδικαιολόγητη και απρόκλητη αίσθηση οργής, ή – αν υπαρχει λόγος ή πρόκληση γι' αυτή την οργή- είναι αφύσικα έντονη για την αιτία της. Γεννούν μια αίσθηση διάχυτης παγωνιάς στους ανθρώπους που βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλοντους. Αυτή συνοδεύεται συχνά και από μια αίσθηση αδικαιολόγητης κατάθλιψης – ένα ψυχοπλάκωμα, σαν γκρίζο σύννεφο που τους συνοδεύει παντού και μεταδίδεται στους γύρω τους. Όταν απομακρυνθούν, η ατμόσφαιρα και η διάθεση των γύρω επανέρχονται στο φυσιολογικό. Εχουν πεθαμένα μάτια ή “τρελά” μάτια που σπάνια τ' ανοιγοκλείνουν. Ωστόσο, η διάκριση εδώ δεν γίνεται με βάση τα αντικειμενικά ανατομικά χαρακτηριστικά τους. Αυτό το τονίζω, γιατί “τρελά” ή “πεθαμένα” μάτια μπορεί να έχουν πολλοί “κακοί” της οθόνης ή και απλοί άνθρωποι, χωρίς αυτό να σημαίνει απολύτως τίποτα. Μερικοί άνθρωποι έχουν τέτοια μάτια από τη φύση της κατασκευής τους, χωρίς αυτό να υποδηλώνει καμία σχέση με Σκιανθρώπους. Η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι πιο λεπτή από ένα απτό ανατομικό μορφολογικό στοιχείο και δυστυχώς, οι Σκιάνθρωποι δε διαθέτουν ούτε ουρά, ούτε οπλές κατσίκας, ούτε κέρατα τράγου για να ξεχωρίζουν εύκολα. Ωστόσο, όσο κι αν είναι δύσκολο να κάνουμε τη διαφοροποίηση με λέξεις, το φαινόμενο των πεθαμένων ματιών υπάρχει και είναι παρατηρήσιμο. Είναι γεγονός ότι από τη φύση του πράγματος εδώ καταλήγουμε σε μια εντελώς υποκειμενική κρίση και οπτική, με όλες τις εγγενείς αδυναμίες που συνεπάγεται αυτό – αλλά μήπως και κάθε ανθρώπινη μαρτυριά που γίνεται αποδεκτή από τα δικαστήρια δεν στηρίζεται στην ίδια ακριβώς βάση; Ωστόσο, επειδή είναι και δύσκολο να είμαστε αντικειμενικοί κι εύκολα παρασύρεται κανείς σε λανθασμένα συμπεράσματα, σας δίνω την ακόλουθη βασική ειδοποιό διαφορά μάλλον επιφυλακτικά και υπό αίρεση, κάπως έτσι: Σε αντίθεση μ' ένα κοινό άνθρωπο που τυχαίνει να έχει από τη φύση του κάπως περίεργα μάτια, τα μάτια των Σκιανθρώπων χάνουν εντελώς αυτή την ιδιότητα αν τους δει κανείς σε ακίνητη φωτογραφία, και τη διατηρούν μεν, αλλά σε πολύ μειωμένο ποσοστό, αν τους δει κανείς σε κινούμενη εικόνα (ταινία ή βίντεο). Ακόμη πιο σημαντικό συνοδευτικό χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολύ σπάνια ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους – κι αυτό εντείνει ακόμη περισσότερο την αίσθηση ότι είναι πεθαμένα. Υπάρχουν κάμποσοι συγκεκριμένοι λόγοι γι' αυτό το περίεργο ιδίωμα, αλλά θα ξεφεύγαμε πολύ αν τους αναλύαμε τώρα. Έτσι κλείνουμε αυτό το θέμα, με μια απλή τεχνική και μια προειδοποίηση: Πρώτα η τεχνική: Κοιτάζοντας κάποια πρόσωπα που εμφανίζονται συχνά στην τηλεόραση, κλείστε πρώτα τον ήχο, και σχηματίστε μαι μικρή τρύπα ή χαραμάδα μ' ένα χαρτί, με τα δάχτυλα ή τις παλάμες σας. Μετά καλύψτε το πρόσωπο στην οθόνη, έτσι ώστε να βλέπετε από τη χαραμάδα μονάχα τα μάτια τους... Και τώρα η προειδοποίηση: Αποφεύγετε κάθε κρίση ή συμπεράσματα για συγκεκριμένα άτομα πριν εφαρμόσετε την τεχνική με μερικές εκατοντάδες διαφορετικά πρόσωπα και αρχίσετε να πιάνετε το γενικό διαφοροποιό πρότυπο... Οι Ανθρωποι της Σκιάς έχουν συνήθως ένα περίεργα μόνιμο ημιχαμόγελο, χαμόγελο ή μορφαστικό χαμόγελο στο πρόσωπο, όταν ούτε το θέμα ούτε η τυπική ευγένεια επιβάλλουν κάτι τέτοιο – τόσο μόνιμο που, από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσετε το φαινόμενο, εύκολα θα προσέξετε το πόσο αφύσικο είναι, ιδίως με την αντίθεση που κάνει με τα πάντοτε παγωμένα μάτια τους, όπως περιγράψαμε προηγουμένως. Στο θέμα αυτό, μάλιστα, φαίνεται να υπάρχει κάποια σχέση -αδιερεύνητη ακόμη- ανάμεσα στους Σκιανθρώπους και την υποκατηγορία εκείνη των Μαυροντυμένων Ανθρώπων που τους αποκαλούν διεθνώς Grinning Men. Αν και τα παραπάνω είναι τα πλέον εντυπωσιακά εξωτερικά χαρακτηριστικά τους -ο σωματικός φαινότυπός τους, θα λέγαμε- είναι δεδομένο ότι η Σκιά δεν μπορεί να “συνομωτήσει” εναντίον μας κατά καμία ανθρώπινη έννοια. Μονάχα οι Ανθρωποί της μπορούν να το κάνουν αυτό, έτσι ίσως το πιο ενδεικτικό και χρήσιμο απ' όλα είναι ο ψυχολογικός φαινότυπός τους, δηλαδή το γενικό ψυχολογικό προφίλ τους. Οι Σκιάνθρωποι δεν είναι σχεδόν ποτέ παντρεμένοι ή είναι διαζευγμένοι, και φυσικά δεν έχουν φίλους ή πολύ οικεία πρόσωπα – εκτός κι αν είναι της ιδίας κατηγορίας. Εάν είναι διαζευγμένοι, συνήθως θα βρει κανείς ότι προηγήθηκε κάποια περίεργη αλλαγή συμπεριφοράς, η οποία υπήρξε και η αιτία διαζυγίου – αλλαγή που σηματοδοτεί και την περίοδο του Σκιαγγίγματος. Εχουν κατά κανόνα άνω του μέσου όρου νοημοσύνη, αλλά είναι φανατικοί, ιδίως αναφορικά με ιδεολογικές θέσεις και κοινωνικά θέματα: πουριτανοί, ρατσιστές, μισαλλόδοξοι, επιθετικά θρησκοληπτοι ή επιθετικά άθεοι, κομματόσκυλα κλπ. Εάν διαθέτουν ακόμη μεγαλύτερη νοημοσύνη τείνουν να το κρύψουν, αλλά αυτό διαφαίνεται σε κάθε έμπειρο μάτι, κι επιπλέον η προσπάθεια συγκάλυψης τείνει να τους κάνει έντονα κρυψύνοες. Συχνά η νοημοσύνη τους συνοδεύεται και από υψηλή τυπική μόρφωση, όποτε εξίσου συχνά κατέχουν κρίσιμες κοινωνικές θέσεις-κλειδιά ή παρουσιάζουν έντονη “κοινωνική δράση”, συνήθως “φιλανθρωπικού” χαρακτήρα, συμμετέχοντας σε φιλειρηνικά κινήματα, αγώνες κατά των ναρκωτικών, κατά της πορνείας, ποικίλες “στυροφορίες” κτλ – γενικά σε οτιδήποτε ενισχύει το προς τα έξω καλό προφίλ τους και παράλληλα τους δίνει κοινωνική ισχύ, επιρροή και προσβάσειςσε χώρους δύναμης. Όμως, σε κάθε τέτοια δραστηριότητα διατηρούν μια κατά βάση πουριτανικά ανελέητη προοπτική ή θέση – κάτι που αποτελεί και το βασικό χαρακτηριστικό που τους προδίδει προς τα έξω. Το επάγγελμά τους είναι το αναμενόμενο και προκύπτει γενικά από τα προηγούμενα. Οτιδήποτε που τους δίνει έξωθεν καλή μαρτυρία, κοινωνική ισχύ, επιρροή και προσβάσεις σε χώρους δύναμης και θέσεις – κλειδιά. Αυτό σημαίνει ότι συχνά έχουν επαγγέλματα που έχουν σχέση με το παρασκήνιο της πολιτικής ή το προσκήνιο των ΜΜΕ – σπανίως το αντίθετο. Παρουσιάζουν δυσκαμψία σκέψης. Δεν αλλάζουν ποτέ γνώμη για κάτι, και τείνουν να ταξινομούν το καθετί στα άκρα, είτε σαν μαύρο είτε σαν άσπρο, αγνοώντας κάθε ενδιάμεσο γκρίζο. Εκδηλώνουν -ιδίως χάρη στη Σκιώδη Αμνησία Κ- περίεργα κενά μνήμης η οποία είναι εμφανής στις συνηθισμένες κοινωνικές σχέσεις τους. Είναι βίαιοι μ' ένα συγκρατημένο τρόπο, εκτός κι αν είναι υπό πλήρη έλεγχο ή όταν δε νιώθουν ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν για την πράξη τους. Τώρα, πριν συνεχίσουμε, καλό είναι να θυμάστε πάντα την ακόλουθη πρακτική συμβουλή, γιατί διαφορετικά μπορεί να ξεστρατίσετε σε πολύ στραβούς και δυσάρεστους δρόμους: Αν – χωρίς άλλη πρακτική πείρα και με βάση αποκλειστικά τα παραπάνω κριτήρια που είδαμε- επιλέξετε εξ όψεως και αποστάσεως, ας πούμε, εκατό άτομα ως ενδεχόμενους Σκιανθρώπους, να είστε σίγουροι ότι είναι αμφίβολο αν το πολύ ένας έως πέντε από αυτούς θα είναι στ' αλήθεια τέτοιοι! Όλοι οι άλλοι θα είναι απλοί άνθρωποι, που απλώς τυχαίνει να σας είναι αντιπαθείς. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα έχετε πέσει οικτρά έξω. Γι' αυτό: Μη βιαζεστε να καταλήξετε σε συμπεράσματα. Αρκετά κυνήγια φανταστικών μαγισσών υπήρξαν -και υπάρχουν- στις ανθρώπινες κοινωνίες. Δεν χρειάζονται περισσότερα. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Διαβάζεται παρέα με το Black Death and The Dancing Mania (http://www.gutenberg.org/dirs/1/7/3/1739/1739.txt), όπου αναλύει τη σχέση Πανούκλας, σεισμών και του φαινομένου της Dancing Mania που έκανε την εμφάνισή του σε πολλές πόλεις του Μεσαίωνα πριν εμφανιστεί η Πανούκλα. Ο Μπαλάνος παραθέτει πολλά αποσπάσματα στο "Κάτι 'Ερπει..." 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 (edited) Το Κάτι που έρπει σαν σκια είναι όντως τρομακτικό βιβλίο. Από καθαρά λογοτεχνικά έργα, τα μόνα που μπορώ να πω πως με έχουν τρομάξει σε σημείο να χάσω τον ύπνο μου είναι τα διηγήματα Το παλιό σκοτάδι της Πάμελα Σάρτζεντ και Πέρα από το κατώφλι του August Derleth (καταλαβαίνω πως το δεύτερο φαίνεται κάπως άκυρο αλλά το είχα διαβάσει μικρός, ήταν η πρώτη επαφή με την Μυθολογία Κθούλου και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση). Edited January 26, 2013 by tsathoggua 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 26, 2013 Author Share Posted January 26, 2013 Τώρα που έγραψες "κατώφλι": υπάρχει ένα διήγημα του Borges με τίτλο "ο άνθρωπος στο κατώφλι", που, παρόλο που δεν είναι τρομακτικό, πάντα μου έδινε την εντύπωση οτι έχει υποβλητική ατμόσφαιρα. Αλλά τα διηγήματα με πλοκή που αναφερόταν στην Ινδία πάντα μου έκαναν εντύπωση 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 (edited) Το καλοκαίρι του 1987 ήμουν δεκαεφτά χρονών. Μόλις είχα τελειώσει τη δευτέρα λυκείου και έκανα προπαρασκευαστικό φροντιστήριο για την τρίτη. Ο καθηγητής των μαθηματικών έβαζε τόσο πολλή ύλη που όταν είχαμε τεστ συνήθιζα να ξενυχτάω όλη την προηγούμενη νύχτα διαβάζοντας. Χτύπαγα έναν μάταιο φραπέ, που αμφιβάλλω αν με έπιανε καθόλου, και κάθε μία ώρα έκανα διάλειμμα ξαπλώνοντας στο κρεβάτι μου δίπλα στο γραφείο, συνήθως διαβάζοντας ένα βιβλίο για να μην αποκοιμηθώ. Εκείνη την Παρασκευή βράδυ (τα τεστ ήταν κάθε δεύτερο Σάββατο) είχα το περίφημο "Διηγήματα Τρόμου", ανθολογία του Γιώργου Μπαλάνου. Ήταν μια ζεστή νύχτα. Ανάμεσα στις τρεις και στις τέσσερεις το πρωί, έπεσα για μια ακόμα φορά στο κρεβάτι για ένα δεκάλεπτο διάλειμμα. Στο φως μιας επιτραπέζιας λάμπας, άρχισα να διαβάζω το διήγημα "Τι ήταν;" του Φιτς-Τζεήμς Ο' Μπράιεν. Σε ένα στοιχειωμένο σπίτι, δύο γνωστοί ξενυχτούν καπνίζοντας όπιο και συζητώντας. Η αρχή του διηγήματος μου επιφυλάσσει μια πολύ αυθεντική έκπληξη: Τη βραδιά που μας ενδιαφέρει, στις δέκα Ιουλίου... Ανάσκελα, πάνω στο κρεβάτι μου, παγώνω. Έχουμε νύχτα της Παρασκευής 10 Ιουλίου. Λίγο πιο κάτω: Ποιο θαρρείς ότι είναι το μεγαλύτερο στοιχείο του τρόμου; Μετά: Χωρίσαμε, κι ο καθένας τράβηξε για το δωμάτιό του. Γδύθηκα γρήγορα κι έπεσα στο κρεβάτι, παίρνοντας μαζί μου, όπως συνήθιζα, ένα βιβλίο... Είναι 10 Ιουλίου, είμαι σχεδόν γυμνός, στο κρεβάτι και διαβάζω ένα βιβλίο. Και τέλος: Όπως ήμουν ξαπλωμένος, ακίνητος σαν πτώμα [...] έγινε ένα φοβερό γεγονός. Ένα Κάτι έπεσε, έτσι φάνηκε, από το ταβάνι ίσια πάνω στο στήθος μου, και την άλλη στιγμή ένιωσα δυο κοκκαλιάρικα χέρια να τυλίγουν το λαιμό μου προσπαθώντας να με πνίξουν. Αν έχω νιώσει ποτέ τρόμο, ήταν εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα προς το ταβάνι περιμένοντας το "μεγαλύτερο στοιχείο του". Edited January 26, 2013 by mman 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 (edited) Εκείνη την Παρασκευή βράδυ (τα τεστ ήταν κάθε δεύτερο Σάββατο) είχα το περίφημο "Διηγήματα Τρόμου", ανθολογία του Γιώργου Μπαλάνου. Αυτό ακριβώς το βιβλίο με έχει κάνει να τρομάξω στα παιδικά μου χρόνια. Πρέπει να ήμουν 14 ή 15 χρονών όταν το διάβασα και μου είχαν μείνει αξέχαστες οι ιστορίες "Η πάνω κουκέτα" και το "Το χέρι της μαιμούς" . Δύο ιστορίες που δεν ξεδίπλωναν ούτε ξεγύμνωναν τον τρόμο καθ'αυτόν, αλλά οι υπερφυσικές και μεταφυσικές υπόνοιες τους με έκαναν να χάσω τον ύπνο μου. Και μόνο γι'αυτό που κατάφεραν κράτησα το βιβλίο ακόμη στην κατοχή μου. Για να μπορώ να θυμάμαι εκείνον τον καλό καιρό που τρόμαζα μέχρι ρίγους απ'τα διηγήματα τρόμου.... Σήμερα βλέπω πως έχουμε κορεστεί απ'όλα, Απ'την μία η ωρίμανση μας και απ'την άλλη τα τόσα και τόσα βιβλία τρόμου που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Όπως και οι ταινίες τρόμου που έπαψαν από καιρό να μας κρατούν άγρυπνους τα βράδια... Τι υπέροχες εποχές ήταν εκείνες... Edited January 26, 2013 by WolfBack 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 (edited) Και μόνο γι'αυτό που κατάφεραν κράτησα το βιβλίο ακόμη στην κατοχή μου. Για να μπορώ να θυμάμαι εκείνον τον καλό καιρό που τρόμαζα μέχρι ρίγους απ'τα διηγήματα τρόμου.... Σήμερα βλέπω πως έχουμε κορεστεί απ'όλα, Απ'την μία η ωρίμανση μας και απ'την άλλη τα τόσα και τόσα βιβλία τρόμου που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Όπως και οι ταινίες τρόμου που έπαψαν από καιρό να μας κρατούν άγρυπνους τα βράδια... Τι υπέροχες εποχές ήταν εκείνες... Speak for yourselves Edited January 26, 2013 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Για μας με την ωρίμανση λέει βρε, όχι για σας την πιτσιρικαρία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Και μόνο γι'αυτό που κατάφεραν κράτησα το βιβλίο ακόμη στην κατοχή μου. Για να μπορώ να θυμάμαι εκείνον τον καλό καιρό που τρόμαζα μέχρι ρίγους απ'τα διηγήματα τρόμου.... Σήμερα βλέπω πως έχουμε κορεστεί απ'όλα, Απ'την μία η ωρίμανση μας και απ'την άλλη τα τόσα και τόσα βιβλία τρόμου που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα. Όπως και οι ταινίες τρόμου που έπαψαν από καιρό να μας κρατούν άγρυπνους τα βράδια... Τι υπέροχες εποχές ήταν εκείνες... Speak for yourselves Για μας με την ωρίμανση λέει βρε, όχι για σας την πιτσιρικαρία. Αμέ!!! Ο μεγαλύτερος και πραγματικός μου τρόμος είναι που βλέπω τα μαλλιά μου να γκριζάρουν όλο και πιο γρήγορα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.