Tiessa Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Εγώ έχω τρομάξει κάμποσες φορές γιατί είμαι και λίγο φοβιτσιάρα. Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που τρόμαξα και ήταν με τη Σφίγγα των Πάγων του Ιουλίου Βερν. Ήταν καλοκαίρι που είχα τελειώσει την Τετάρτη Δημοτικού, άρα μου έλειπαν κάτι μήνες για να κλείσω τα δέκα. Προφανώς δεν είχα διαβάσει τίποτα τρομακτικό μέχρι τότε, αφού σε κείνη την ηλικία τα βιβλία και γενικά τα αναγνώσματά μου περνούσαν από τον έλεγχο των γονιών μου. Ο Ιούλιος Βερν ήταν εγκεκριμένος, αλλά δεν είχε διαβάσει κανένας το βιβλίο. Μου το είχαν πάρει μαζί με άλλα βιβλία του, υποτίθεται παιδικά. Έλα όμως που αυτή τη φορά δεν είχαμε ούτε από τη Γη στη Σελήνη, ούτε ταξιδάκια στο κέντρο της Γης, ούτε βολτίτσες με αερόστατο. Έλα που διάφορα κομμάτια της Σφίγγας των Πάγων ήταν από τα ημερολόγια του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Εκτός από το σκύλο που είχε λυσσάξει και μετά κατασπαράχτηκαν μεταξύ τους και οι ιθαγενείς που δάγκωσε, εκτός από τον αφύσικο τρόμο τους απέναντι στο άσπρο, και την ανακάλυψη ότι είχαν μαύρα δόντια -που μου είχε φανεί τότε πολύ φρικιαστικό- στο τέλος βρίσκουν και ένα πτώμα, με μεγαλωμένα νύχια και μαλλιά, κολλημένο σ' έναν βράχο από ισχυρές μαγνητικές δυνάμεις. Να πω πόσα βράδια με ανέχτηκαν οι γονείς μου στο κρεβάτι τους; 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Μιας και έφερε η Tiessa στην κουβέντα τον Βερν: θυμάμαι ότι ένα από τα βιβλία που πραγματικά με τρόμαξαν ήταν "Ο 15ετής πλοίαρχος". Ειδικά κάτι σκηνές με τις σφαγές των σκλάβων με έχουν στοιχειώσει ακόμα και σήμερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Κατά την εφηβεία διάβασα 3-4 μυθιστορήματα του Dean Kuntz. Έχει ιδέες και ξέρει να γράφει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με έπιανε ανατριχίλα αν και συχνά διάβαζα αργά το βράδυ, όταν όλοι κοιμούνταν και στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Αγωνία ναι, απόλαυση ναι, τρόμο όχι. Ένα βιβλίο το οποίο μέχρι ένα σημείο με έκανε να κουνιέμαι ανήσυχα στη θέση μου, ήταν το "ο άρχοντας του ψεύδους" του Masterton. Όσοι το έχετε διαβάσει θα ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Για τους υπόλοιπους να πω ότι το πρώτο κεφάλαιο είναι από τα πιο αγωνιώδη και ανατριχιαστικά που έχουν πέσει στα χέρια μου. Και πάλι όμως, όχι τρομακτικό. Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει Πόε, Λάβκραφτ (ο οποίος μ' αρέσει πάρα πολύ), από κλασικούς, και λίγα πράγματα από πιο σύγχρονους. Δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα. Αγωνία μου προκλήθηκε σε κάποιες καλογραμμένες ιστορίες, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το θέμα (της πρόκλησης τρόμου στον αναγνώστη) είναι από τις μεγαλύτερες απορίες μου γύρω από το συγκεκριμένο είδος. Γιατί οι ταινίες μπορούν να μας κάνουν να κυκλοφορούμε σπίτι μας με όλα τα φώτα ανοιχτά μέχρι να ξεπεράσουμε όσα είδαμε (τελευταίο χέσιμο με την ιαπωνική "Κατάρα" - το φάντασμα της γυναίκας περίμενα να το δω σπίτι μου κάθε βράδυ για μια εβδομάδα), ενώ τα λογοτεχνικά έργα δεν το καταφέρνουν (τουλάχιστον στο βαθμό των ταινιών); Πως περνάει ο τρόμος στον αναγνώστη; Ποιες είναι οι τεχνικές που πρέπει να χειριστεί ο δημιουργός για να προκαλέσει τρόμο στον αναγνώστη; Υπάρχουν τέτοιες τεχνικές; Προσωπικά δεν γράφω τρόμο, αν και θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω μια απόπειρα, μόνο και μόνο ως πείραμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 26, 2013 Share Posted January 26, 2013 Εγώ είμαι η βασσίλισα του τρόμου (δηλαδή τρομάζω εύκολα αλλά ακόμα πιο εύκολα με τρομάζει η ίδια μου η φαντασία σε άσχετες στιγμές. Έχω μια αδυναμία στις σκιές που κάθονται περίεργα σε σημεία του σπιτιού γι αυτό και απο τα πιο τρομακτικά πράγματα που είχα διαβάσει ήταν το ποιηματάκι που αναφέρω παρακάτω. Σκιές + Ευγενιοφαντασία = τρόμος. Yesterday, upon the stair,I met a man who wasn’t there He wasn’t there again today I wish, I wish he’d go away... When I came home last night at three The man was waiting there for me But when I looked around the hall I couldn’t see him there at all! Go away, go away, don’t you come back any more! Go away, go away, and please don’t slam the door... (slam!) Last night I saw upon the stair A little man who wasn’t there He wasn’t there again today Oh, how I wish he’d go away 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 27, 2013 Share Posted January 27, 2013 Εντάξει, φυσικά και έχω τρομάξει. Δηλαδή πολλές φορές διαβάζοντας κάτι από ένα σημείο και μετά ήθελα να ακουμπάει η πλάτη μου σε κάποιο τοίχο, άκουγα ένα τρίξιμο και γούρλωνα τα μάτια μου κι αφουγκραζόμουν προς τα εκεί, είδα μετά παραποιημένους εφιάλτες του ίδιου πράγματος που διάβαζα - αν και οκ, εφιάλτς βλέπω έτσι κι αλλιώς, δε χρειάζομαι βοηθήματα . Το περίεργο όμως είναι ότι διαβάζοντας το τόπικ και προσπαθώντας να φέρω στο μυαλό μου αυτές τις φορές, οι πρώτες που μου ήρθανε δεν ήτανε με βιβλίο τρόμου αλλά με απόλυτα συμβατικότατη λογοτεχνία. Η μία (που σίγουρα την έχω ξαναγράψει κάπου εδώ μέσα) ήτανε - αν είναι ποτέ δυνατόν - με την Τζέυν Έυρ. Υπάρχει μια σκηνή στην οποία αυτή κοιμάται, κάτι την ξυπνάει κι ανοίγει τα μάτια της και βλέπει ένα πλάσμα (που ακόμα δεν έχει ιδέα αν είναι καν άνθρωπος) να σκίζει το πέπλο του νυφικού της μπροστά στα μούτρα της και μετά απλά της φυσάει και της σβήνει το κερί. Δεν έχω ιδέα γιατί είχα φοβηθεί τόσο πολύ αυτή τη σκηνή (οκ, με αγριεύουνε και οι νύφες γενικά είναι η αλήθεια... αλλά και πάλι). Η άλλη που μου ήρθε στο μυαλό είναι η αίσθηση που είχα όταν διάβαζα το Πέμπτο Παιδί της Ντόρις Λέσινγκ... Μας το είχαν δώσει να το διαβάσουμε σε κάποιες διακοπές του σχολείου (όχι καλοκαίρι, αλλά κατά τα άλλα δε θυμάμαι) κι έπρεπε να το διαβάσω όλο και να γράψω μετά για αυτό. Δεν ήθελα να το διαβάζω... Καθόλου όμως. Είναι το μοναδικό βιβλίο που το διάβασα ολόκληρο αυτοκόλλητη στη μαμα μου. Άντε εκτός από κάνα δυο κεφάλαια στην αρχή. Αλλά μετά που είχα καταλάβει τι παίζει, πραγματικά με φόβιζε τόσο πολύ που μου δημιουργούσε αποστροφή. Κατά τα άλλα καθε είδος λογοτεχνικού τρόμου μου δημιουργεί άλλα πράγματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Πχ ο Λαβκραφτ αν και μάλλον περισσότερο ο Μάχεν, όταν κατάφεραν να με τρομάξουν αυτό έμενε για καιρό, δεν ήταν μόνο για εκείνη την ώρα, ενώ διάφορες ιστορίες με φαντασματάκια και άλλα τέτοια, Γκωτιέ, Γκυ ντε Μοπασάν, Φλομπέρ κτλ πιο παλιά πράγματα ανήκουν μάλλον στην κατηγορία του Πόε, που πάντα με ανατριχιάζει πάρα πολύ γλυκά, ευχάριστα σχεδόν. Για τους νεότερους τρομογράφους πχ Το Κοράκι (The Stand) ήτανε το πρώτο βιβλιο του Κίνγκ που διάβασα ποτέ και φυσικά με είχε τρομάξει πολύ, γιαυτό διάβασα και ό,τι άλλο βιβλίο του είχα μπορέσει να βρω. Αλλά η αίσθηση του Κινγκ είναι πολύ διαφορετική, είναι επιτακτική και με βάζει να φοβάμαι μικρά καθημερινά πράγματα, να θέλω να γυρίσω σελίδα για να ξαλαφρώσω. Αυτός που δεν έχει καταφέρει να με τρομάξει ιδιαίτερα είναι ο Μπάρκερ. Μου αρέσουνε οι ιστορίες του, χωρίς όμως να με φοβίζει. Κάπου στα βιβλία του αίματος με έχει αηδιάσει ίσως, κι αυτή είναι μια πτυχή του τρόμου που δεν την πάω καθόλου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted January 27, 2013 Share Posted January 27, 2013 Ξεχωρίζω με μεγάλη ευκολία τον 'Παρία' του Μάστερτον. Φοβόμουν να κλείσω τα φώτα, διάβαζα μόνο τη μέρα κτλ. Φοβερό βιβλίο, με έκανε να νομίζω πως βλέπω διάφορα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Τρομαζα μικρότερος με τον τρόμο στην λογοτεχνία, οταν πρωτοάρχισα να διαβάζω τρόμο (κάπου στα 13-14). Από τότε έχω πάθει ανοσία στο λογοτεχνικό του κομμάτι και θεωρώ επιτυχημένο λογοτέχνημα κάτι που θα σηκώσει τις τρίχες στον σβέρκο μου. Παρόλα αυτά μετά την ανάγνωση θα πάω για ύπνο χωρίς να ανάψω κανένα φως. Σε αυτό που έχει δίκιο όμως ο Νιργκαλ είναι το θέμα των ταινιών. Συνεχίζουν και με τρομάζουν! Χθες ξεκίνησα τον δεύτερο κύκλο του American Horror Story και μόνο από το κλιπάκι των τίτλων έναρξης άναψα το φως.Ζόρικο κλιπ, πολύ επιτυχημένη σειρά! Υ.Γ ..και μετά, σχεδόν ψυχαναγκαστικά έκατσα και είδα όλα τα teaser για την έναρξη του δεύτερου κύκλου στο youtube. Ομοιοπαθητική! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted February 10, 2013 Share Posted February 10, 2013 Θυμάμαι ότι ειχα τρομάξει πολύ με το Σάλεμς Λοτ του King.Όχι τόσο πολυ με την ιστορία αλλά με κάποιες σκηνές οι οποίες σου έκοβαν την ανάσα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted February 10, 2013 Share Posted February 10, 2013 (edited) Mικρός τρόμαζα συνέχεια όταν διάβαζα τις Ανατριχίλες και ακούγοντας το βράδυ διηγήσεις από φίλους για urban legends. κάπου εκεί στην προεφηβεία μαζί με τον χαμένο ρομαντισμό έφυγε και το αίσθημα του τρόμου διαβάζοντας βιβλία. Τώρα με τα καινούρια, περισσότερο το βλέπω σαν διασκέδαση, μπαίνεις στην ατμόσφαιρα του βιβλίου, αλλά κρατάς αποστάσεις πλέον. Edited February 10, 2013 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
phaethon Posted February 27, 2013 Share Posted February 27, 2013 Αν και πλέον έχω (δυστυχώς) ανοσία, θυμάμαι κάποιες παλιότερες στιγμές.Με τη Λάμψη του Κινγκ, στο γυμνάσιο, στη σκηνή με τον πυροσβεστήρα στο διάδρομο.Η κορυφαία όμως είναι από τον Εξορκιστή του Μπλαίητη (όποιος δεν το έχει διαβάσει του το προτείνω ανεπιφύλακτα..).Βρισκόμουν στο στρατο, διάβαζα για ήχους από ποντίκια, που ακούγονταν πάνω από το ταβάνι να σέρνονται, και την ίδια ώρα στο θαλαμοφυλίκι μου στις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, άκουγα κι εγώ παρόμοιους ήχους από πάνω μου στο ταβάνι (ο θάλαμος ήταν φύλαξης όπλων και ουσιαστικά ήταν σκοπιά απομονωμένη). Άτιμη φαντασία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 27, 2013 Share Posted February 27, 2013 -Survivor Type, Stephen King. Αν το είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία θα έβλεπα εφιάλτες. Ακόμα και τώρα όταν το σκέφτομαι νιώθω κάπως. -Ιός, Scott Sigler. Οκ, αυτό αν το διάβαζα δεύτερη φορά μάλλον δε θα τρόμαζα, αλλά την πρώτη φορά είναι αρκετά συναρπαστικό. Γενικά τρομάζω όταν αυτό που απειλεί τον ήρωα έρχεται από μέσα του σαν μια αρρώστια και όχι όταν υπάρχει κάποιος δολοφόνος πχ που τον κυνηγάει. Αν και απ'ό,τι θυμάμαι είχα τρομάξει πολύ και με τον Terminator Ι όταν ήμουν 8-10 χρονών, αλλά από τόοοοτε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wasteland Posted March 5, 2013 Share Posted March 5, 2013 'Eχω τρομάξει πολλές φορές και το έχω χαρεί! Λάμψη, Σάλεμς Λοτ, τα βιβλία του αίματος, το πρώτο κεφάλαιο του Άρχοντα του ψεύδους... Κινηματογραφικά πάντως, αν μου επιτρέπεται, ανακηρρύσσω απόλυτο τεχνίτη εφιαλτών τον Dario Αrgento. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
markellos Posted March 7, 2013 Share Posted March 7, 2013 Θα σας φανεί περίεργο.. αλλά έχω τρομάξει από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Την διάβασα σχετικά μικρός, σε μετάφραση, ολόκληρη έχοντας μείνει μόνος μου στο εξοχικό μου (γονείς έλειπαν). Ίσως να είναι και από τα πιο παλιά - κατά τη γνώμη μου - τρομολογοτεχνήματα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted June 15, 2013 Share Posted June 15, 2013 E αν δεν τρομαξεις με αυτο το λογοτεχνικο ειδος τοτε δεν γινεται να γινεις και οπαδος του. Εκει ειναι η ουσια του και αυτο το κανει πετυχημενο. Τρομαξες? Πετυχε το σκοπο του ο καημενος ο συγγραφεας. Δεν τρομαξες ομως με το, ξερω γω, "Καλεσμα του Κθουλου" ή το "Χερι της Μαιμους" ή τις "Ιτιες"; Τοτε δυσκολα να καταλαβεις αυτα που εχει να δωσει το ειδος. Και αναφερομαι σε παλια διηγηματα, στις ριζες της Λογοτεχνιας Τρομου γιατι εκει βρισκεται η συμπυκνωμενο ολο το μεδουλι του ειδους. Η σημερινη υλοποιηση της Λογοτεχνιας Τρομου αναγκαστικα ενσωματωνει και αλλα στοιχεια, χωρις αυτο να ειναι κακο, μιας και οι απαιτησεις ειναι διαφορετικες. Καθε πραγμα στον καιρο του, εξαλλου. Δεν αρκει ομως το να τρομαξεις.. Ο-ο-οχι.. Πρεπει να σου αρεσει κιολας... Για τετοια βιτσια μιλαμε. Βαρατε με και ας κλαιω. Διαφορετικα θα τρομαζες, θα εκλεινες το βιβλιο, θα επεστρεφες στην ωραια σου πραγματικοτητα οπου θα ησουν ασφαλης και δεν θα χρειαζοταν να επιστρεψεις μεσα σε εκεινες τις σελιδες που σε εκαναν να νιωσεις τοσο αβολα. Αρα κατι σε τραβαει σε ολο αυτο το πανηγυρι. Ισως η διαθεση να ΜΗΝ εισαι ασφαλης για λιγη ωρα. Ισως σου αρεσει οταν κλεινεις το βιβλιο να παραμενεις τρομαγμενος και να δισταζεις να κοιταξεις προς το σκοτεινο χωρο περα απο την ανοιχτη πορτα του δωματιου σου. Μαλλον για μενα εκεινες ειναι οι στιγμες που ολοκληρωνουν μια πετυχημενη επιλογη διηγηματος/βιβλιου: Το να βαζω στοιχημα με τον εαυτο μου αμα αντεχω να κοιταξω στο σκοταδι, εξω απο το δωματιο μου για περισσοτερο απο λιγα δευτερολεπτα. Δεν παω καλα ε? Ουτε εσεις πατε πισω.. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 17, 2013 Share Posted June 17, 2013 Προσωπικά αυτό που με έχει τρομάξει με την ατμοσφαιρα είναι ¨Το παιχνιδι του Αγγέλου¨ του Κ.Ρ. Σαφον. Έχει μια έντονα δίαχυτη μυστηριακή ατμόσφαιρα και επειδή το διάβαζα κυρίως τα βράδια πάντα ένιωθα για κάποιο λόγο οτι ο Διάβολος θα ξεπηδήσει κάτω απο το κρεβάτι μου! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MountainRoot Posted June 29, 2013 Share Posted June 29, 2013 Με τα βιβλία που θυμάμαι να εχω τρομαξει περισσότερο ήταν Σαλεμ'ς Λοτ, Ο άρχοντας του Ψευδους, και καποια διηγήματα απο Λαβκραφτ....αλλα όλα αυτά οταν ημουν κατω των 18. Πχ ενα βιβλίο που το διαβασα αρκετα μεγάλος ήταν η Νεραϊδα των Δοντιων........το οποιο αν και τωρα δεν με τρόμαξε ειμαι 100% σιγουρος οτι αν το διαβαζα στα 15 θα ειχα χεστεί επάνω μου. Πάντως ένα είναι σιγουρο, οτι για να τρομάξεις πρέπει να υπαρχουν και οι κατάλληλες προυποθέσεις-σκηνικο....σκοτάδι, ησυχία κτλ......βλέπω πχ τον άλλον να διαβάζει τρόμου με βαση το σκοτάδι και ειναι καλοκαίρι καταμεσήμερο στο μπαλκόνι, αντε να μπεις στο κλίμα μετα....ή διαβάζεις το βιβλίο κανεις στάση για τοστακι, πιο μετα τουαλετα, μετα τηλεφωνο.... Πάντως θεωρω οτι δεν τρομάζουμε με ένα βιβλίο γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να μπούμε στον ρόλο.....δηλαδή ειναι γελίο να χέζομαι πανω μου οταν μου επιτίθετε ενα σκυλί στον δρόμο και μου γαβγίζει και μου δείχνει τα δόντια του αλλα οταν μου περιγράφει ένα βιβλίο έναν δαίμονα να με κυνηγάει στο κατώφλι να είμαι χαλαρός. Θεωρω δηλαδή οτι είναι δικιά μου αδυναμία να μπώ στον ρόλο του ατομου για τον οποίο διαβάζω. Πολυ καλή δουλειά κάνουνε τα audio books που πολλές φορές έχουν και ήχους και μουσική απο πίσω για να βοηθήσει το όλο σκηνικό και εκεί είναι που τρέμεις....περιμένεις και με κομμένη την ανασα τι θα διαβάσει ο άλλος και εισαι στην τσίτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βελόρεν Posted August 20, 2014 Share Posted August 20, 2014 θεωρώ πως στην εποχή που ζούμε και με όλη αυτή την έκθεση στην βία έχουμε κατά κάποιον τρόπο συνηθίσει ό,τι βίαιο και φρικαλέο. Ο μόνος τρόπος για να σε τρομάξει ένα βιβλίο πλέον είναι μόλις το διαβάσεις, την ώρα που θα σηκωθείς για να πας να το κρύψεις στο ντουλάπι σου μέσα, είναι να βρίσκεται κάποιος κρυμμένος μέσα στο ντουλάπι και μόλις ανοίξεις τα φύλλα να πεταχτεί και να σου κάνει: "ΜΠΟΥ!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted August 21, 2014 Share Posted August 21, 2014 Συγκεκριμένα αποσπάσματα από συγκεκριμένα βιβλία με έχουν τρομάξει, αλλά ολοκληρωμένα βιβλία σπάνια το καταφέρνουν. Γενικά, σαν αναγνώστρια είμαι πολύ άνιωθη, αλλά μη μου βάλεις να δω ταινία τρόμου και στα πρώτα πέντε λεπτά κρύβομαι για να μη δω τι γίνεται. Επίσης, δεν με τρομάζει καθόλου ο φανταστικός τρόμος, δώσε μου ρεαλισμό και πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν και θα φρικάρω. Αλλά ζόμπια, βαμπίρια, μεγάλοι παλαιοί, φαντάσματα, μανιτού, δαίμονες κτλ δεν μου κάνουν καμία αίσθηση. Η σκηνή στο αεροδρόμιο στο Song of Kali είναι από τις πιο φρικαλέες που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι θα την ξεχάσω ποτέ μου. Το τι συνέβαινε στην έπαυλη Μπελάσκο στο Hell House, όσο ο Μπελάσκο ήταν ακόμη ζωντανός όμως -τα σκηνικά με το φάντασμα δεν με τρόμαξαν καθόλου- επίσης πολύ δυνατό σημείο. Το Girl Next Door είναι ίσως το μοναδικό βιβλίο τρόμου που έχω διαβάσει και με έχει τρομάξει πραγματικά. Το λάτρεψα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, αλλά με φρίκαρε. Το Little Brother είναι ξεκάθαρα επιστημονικής φαντασίας και όχι τρόμου αλλά θα επιμείνω πεισματικά σε οποιονδήποτε με ρωτήσει πως είναι ένα από τα πιο τρομακτικά βιβλία που έχω διαβάσει. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
notis58 Posted September 18, 2014 Share Posted September 18, 2014 Όχι δεν έχω τρομάξει με κανένα! Θα πείτε γιατί τα διαβάζω; Μα ακριβώς γιατί αναζητώ τον πραγματικό τρόμο! Πιό πολύ τελικά μ' αρέσουν τα καλά γκόθικ, αλλά και ο Jack Ketchum που είναι ωμό κρέας, αλλά άλλο ωμότητα και βία και άλλο υπερφυσικός τρόμος. Πρέπει να παίζει ρόλο και η κοσμοθεωρία που έχει ο καθένας, αν για παράδειγμα πιστεύεις στην Κόλαση, σίγουρα θα επιρρεαστείς από τα βαμπίρ και τους Σατανάδες, αν όχι μάλλον θα διασκεδάζεις διαβάζοντάς τα κι εμένα αυτό το τελευταίο μου συμβαίνει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Giomel Posted October 14, 2014 Share Posted October 14, 2014 Ο Δαιμονολογος-Andrew Pyper Το διάβασα το καλοκαίρι που μας πέρασε και μπορώ να πω ότι σε αρκετά σημεία τα χρειάστηκα! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted February 11, 2015 Share Posted February 11, 2015 Το κατάφερε ο King με την ιστορία 408. Δεν ήξερα από πού να φύγω. Και πιτσιρίκα είχα τρομάξει στα Βουνά της Τρέλας. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted May 7, 2016 Share Posted May 7, 2016 Ωραίο θέμα! Εγώ έχω τρομάξει πάρα πολύ με τα εξής δύο διηγήματα: ένα αναμενόμενο (δηλαδή ένα του Κινγκ), συγκεκριμένα το Ταξίδι, το οποίο μου προκάλεσε αυπνία επί ένα περίπου μήνα (!) και ένα μη αναμενόμενο (δηλαδή ένα κλασσικού συγγραφέα), συγκεκριμένα το "Στην αποικία των τιμωρημένων" του Κάφκα. Γενικά, πάντως τα φανταστικά πλάσματα στις ιστορίες τρόμου δεν με φοβίζουν ιδιαίτερα, ενώ με φοβίζει αν η ιστορία χρησιμοποιεί ένα αφηρημένο κονσεπτ για να τρομάξει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 7, 2016 Share Posted May 7, 2016 Να προσθέσω στα δικά μου "Το κορίτσι της διπλανής πόρτας" του Κέτσαμ, το οποίο με τρόμαξε με το ότι τα όσα συμβαίνουν όσο πάνε και χειροτερεύουν, δηλαδή εκεί που λες "ε, τώρα δε γίνεται να σύμβει κάτι ακόμα χειρότερο", συμβαίνει. Και ύστερα κι άλλο, κι άλλο... Πραγματικά ένιωθα να παγώνω και δε θέλω να το ξαναδιαβάσω. Από ταινίες η "Μύγα" του 1986, με τον Τζεφ Γκόλντμπλουμ. Όπως είχα γράψει και παραπάνω, τρομάζω όταν το κακό έρχεται από μέσα από τον άνθρωπο, σαν μια αρρώστια, όχι τόσο αν είναι πχ κάποιος δολοφόνος που τον κυνηγάει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted May 8, 2016 Share Posted May 8, 2016 (edited) Πολλοί λενε δεν τρομάζω εγώ και διαβάζουν ενα βιβλίο με 20 φώτα ανοιχτά, τηλεόραση να παίζει στη διαπασών και 10 άτομα στο σπίτι. Εμ έτσι όμως δεν μπαίνεις και πολύ στο κλίμα και την ατμόσφαιρα του βιβλίου και πως να τρομάξεις;; Όλα, τα πάντα έχουν να κάνουν με την ατμόσφαιρα και να μπείς στο κλίμα Τελευταίο βιβλίο που τρόμαξα ήταν το πετράδι των 7 αστεριών και συγκεκριμένα με την Β εκδοχή του τέλους- όποιος το χει διαβάσει καταλαβαίνει, μιλάμε για ανατριχίλες όχι αστεία. Αλλά το διάβασα μόνος (και έρημος) στο κρεβάτι, βράδυ με κλειστά facebook, instagram κλπ κλπ. με λίγα λόγια χωρίς να μου αποσπάται η προσοχή Δε λέω ότι πρεπει να είναι κάποιος μπακούρι για να απολαύσει την λογοτεχνία Δε θέλω να περνάνε λάθος νοήματα.. Edited May 8, 2016 by Anwrimos23 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted May 8, 2016 Share Posted May 8, 2016 Το κατάφερε ο King με την ιστορία 408. Δεν ήξερα από πού να φύγω. Και πιτσιρίκα είχα τρομάξει στα Βουνά της Τρέλας.Εννοούσα το δωμάτιο 1408. Η ταινία πολύ λιγότερο πετυχημένη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.