Κύκλος

[Nirgal]

Όνομα Συγγραφέα: Σταμάτης Σταματόπουλος

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Αν συμπεριλαμβάνεται ένα απλό, αθώο φιλάκι, τότε ναι.

Αριθμός Λέξεων: 3118

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για το Write off #68. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την τεράστια διορία που μου δόθηκε.

 

 

ΚΥΚΛΟΣ

 

 

Στο πάτωμα ήταν γραμμένη μια ολόκληρη ιστορία. Το ανοιχτόχρωμο μάρμαρο ήταν η μουτζουρωμένη σελίδα, οι δεκάδες πατημασιές οι λέξεις. Σπασμένα ποτήρια, ριγμένες καρέκλες, κάποιο ξεχασμένο ρούχο προσέθεταν στην πλοκή. Κάπου-κάπου, χυμένο αίμα έβαζε τα θαυμαστικά.

Η Κορτ είχε ξαναδιαβάσει την ίδια ιστορία αρκετές φορές τις τελευταίες εβδομήντα-δύο ώρες. Όπου υπήρχε αρκετός χώρος για να συναχθεί πλήθος, ο πανικός δεν αργούσε. Πέρασε πάνω από το σωρό των πεσμένων φυλλαδίων –σε όλα τους ξεχώριζαν οι λέξεις "Παραμείνετε ψύχραιμοι" γραμμένες με μεγάλα γράμματα– και πλησίασε το σπασμένο παράθυρο.

«Ψύχραιμοι» ψιθύρισε ενώ έψαχνε το κινητό στην εσωτερική τσέπη του παλτού της. Η ιδέα τής προκαλούσε ένα παράταιρο χαμόγελο. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Κοίταξε έξω. Οι δρόμοι είχαν ακόμη κόσμο που σιγά-σιγά μάθαινε τι ακριβώς σημαίνει ‘αναρχία’. Έφερε το κινητό στο αυτί της και, θέλοντας και μη, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό, πέρα από τις σκεπές και τα καλώδια.

Τέτοιο θέαμα δεν το αντίκριζες κάθε μέρα. Αεροσκάφη κάθε είδους και μεγέθους απογειώνονταν το ένα μετά το άλλο από το κοντινό στρατιωτικό αεροδρόμιο, μεταφέροντας όσους τυχερούς - προς το παρόν, σκέφτηκε η Κορτ – είχαν προλάβει να φτάσουν σώοι μέχρι εκεί. Ο ανακατεμένος βρυχηθμός των αεριωθούμενων και των ελικοφόρων έφτανε στα αφτιά της, σαν την κραυγή ενός κτήνους που είχε πληγεί θανάσιμα.

«Διάδρομος. Μαλατέστα. Αττέλεβος» είπε η Κορτ καθαρά και αργά, ακολουθώντας τις οδηγίες του ηχογραφημένου μηνύματος που απάντησε στην κλήση της. «Λοχαγός Εύα Γκριν, 156ΜΑ33833627». Για λίγο έμεινε σιωπηλή, περιμένοντας την επαλήθευση. «51283757Β, 1583921Δ. Χρόνος άφιξης δεκαεννιά λεπτά. Ανατολική πύλη. Πορτοκαλί Hummer. RL9051U», αποκρίθηκε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Κοίταξε για μια τελευταία φορά τον ουρανό επάνω από το Χιλμάρτον. Το αεροδρόμιο του Λύναμ δεν θα λειτουργούσε για πολύ ακόμα. Ο ιός επωαζόταν ταχύτατα, και όσοι είχαν εκδηλώσει τα συμπτώματα, κυνηγούσαν τους υπόλοιπους με μανία. Όσοι είχαν ακόμα τα λογικά τους έτρεχαν να γλιτώσουν, αλλά η Κορτ γνώριζε πως ήταν μάταιο. Σε λίγους μήνες από τώρα, η λογική θα αντιπροσωπευόταν από το ένα εκατοστό των οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων του σήμερα. Το υπόλοιπο ποσοστό θα σάρωνε σαν τσουνάμι ό,τι έβρισκε μπροστά του που δεν θα αναγνώριζε σαν όμοιό του. Κι ο διαχωρισμός δεν θα σταματούσε στους Λογικούς και στους Τρελούς. Ένας στους εκατό απ’ όσους φαίνονταν υγιείς, ήταν φορέας. Για όσους είχαν καταφέρει να αποφύγουν τη μόλυνση, οι Φορείς θα αποτελούσαν μεγαλύτερη απειλή από τη Μάζα.

Αυτές ήταν οι στιγμές που η ανθρωπότητα άλλαζε πρόσωπο.

Οι δείκτες του ρολογιού της έδειχναν δώδεκα και σαράντα ένα. Είχε τρία λεπτά για να φτάσει στο υπόγειο γκαράζ της έπαυλης. Μετά, και το τελευταίο όχημα θα εγκατέλειπε το πολυτελές ξενοδοχείο, και η Κορτ θα έχανε το προβάδισμα που της έδιναν οι πληροφορίες που είχε. Το μέλλον, απ’ όπου ερχόταν, την είχε εξοπλίσει καλά και της είχε εμπιστευτεί την ύπαρξή του. Αν δεν έφτανε εγκαίρως στο αεροδρόμιο, κάθε ελπίδα να επιστρέψει σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που άφησε θα χανόταν.

Γύρισε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Με προσοχή πέρασε πάνω από τα πεσμένα σώματα που βρίσκονταν στο δρόμο της. Δεν κοντοστάθηκε, παρά μονάχα σε ένα. Η έκφραση της γυναίκας ήταν γαλήνια, αν και ο τσακισμένος της λαιμός και το διαλυμένο στήθος της δεν υποδήλωνε έναν ήρεμο θάνατο. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά· κοίταζαν την Κορτ. Ποια θα γυρίσει το βλέμμα της πρώτη; Η Κορτ γέλασε με τον εαυτό της. Μάζεψε από το πάτωμα έναν μαύρο στρατιωτικό μπερέ με το σήμα των ένοπλων δυνάμεων καρφιτσωμένο επάνω του, που ανήκε στη νεκρή. Σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα. Πίσω της, τα βήματά της πρόσθεταν τις δικές τους λέξεις στο πάτωμα, γραμμένες με το αίμα που έρρεε από τη λοχαγό Εύα Γκριν.

 

~~~

 

«Δώστε μου το αυτοκίνητο και ίσως μείνετε ζωντανοί». Η φωνή της Κορτ ηχούσε χωρίς ένταση στον υπόγειο χώρο στάθμευσης του ξενοδοχείου. Απ’ την κλειστή γκαραζόπορτα έφταναν ποδοβολητά, οχήματα που περνούσαν με ταχύτητα, κρότοι, φωνές άναρθρες, φωνές που ζητούσαν βοήθεια. Βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο. Ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας την κρατούσε ακίνητη από το λαιμό, ενώ με το άλλο του χέρι πίεζε στον κρόταφό της την κάνη ενός Heckler & Koch UCP. Όλα είχαν συμβεί μέσα σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που η Κορτ είχε κατέβει στο γκαράζ.

Λίγο πριν ανοίξει την πόρτα που θα την οδηγούσε στο υπόγειο, είχε σταθεί και είχε ξαναφέρει στη μνήμη της όσες πληροφορίες της είχαν διαθέσει για το συγκεκριμένο βήμα της αποστολής της. Ο άντρας που θα αντιμετώπιζε ήταν επικίνδυνος και δεν θα μπορούσε να τον εξουδετερώσει σε μάχη σώμα με σώμα. Έπρεπε λοιπόν να τον φέρει κοντά της· όσο πιο κοντά της γινόταν. Δεν τα είχε καταφέρει κι άσχημα.

«Σκότωσέ την Ίαν και πάμε να φύγουμε». Πίσω από τον άντρα μια όμορφη γυναίκα με μακριά ξανθά μαλλιά, γύρω στα σαράντα, έκλεινε την πίσω πόρτα ενός πορτοκαλί Hummer H3. Μόλις είχε βάλει μέσα τις δύο κόρες της. Η Κορτ γνώριζε την ταυτότητά τους. Ο Ίαν ήταν ο προσωπικός σωματοφύλακας των παιδιών της Σούζαν Ουόρτον και ο μοναδικός από τη φρουρά της οικογένειας, που μέχρι τώρα δεν είχε μολυνθεί.

«Σούζαν, θα είστε νεκροί πριν εγκαταλείψετε το Μπόβερτον» είπε η Κορτ χαμογελώντας. Είχε ακόμα τον έλεγχο της κατάστασης και ήθελε να τους δώσει μια ευκαιρία.

Η γυναίκα την κοίταξε με απορία.

«Σκέψου τη Ματίλντα και τη Στέλλα» συνέχισε η Κορτ κοιτώντας την Ουόρτον.

Η Κορτ γνώριζε ότι η Σούζαν Ουόρτον θα πέθαινε στην προσπάθειά της να εγκαταλείψει το χωριό. Ο σωματοφύλακας και τα παιδιά της θα χάνονταν μέσα στον πανικό. Η μόνη πιθανότητα να αποφύγουν αυτήν την κατάληξη θα τους δινόταν μονάχα αν επέλεγαν άλλον τρόπο να φύγουν από εκεί. Η Κορτ απλώς χρειαζόταν το Hummer, αλλά δεν είχε χρόνο να τους τα εξηγήσει όλ’ αυτά.

Το πρόσωπο της Ουόρτον παρέμεινε σκληρό. «Ίαν, τελείωνε».

Η Κορτ ένιωσε ένταση να διαπερνά τον καρπό του σωματοφύλακα. Αυτή ήταν η αντίδραση που θα ήθελε να αποφύγει. Αυτή ήταν η στιγμή που το μέλλον καταστάλαζε σε μια συγκεκριμένη μορφή. Ο Ίαν θα υπάκουγε στην εντολή της εργοδότριάς του.

«Θα κατευθυνθείτε προς τον αεροδιάδρομο του Χάλβινγκτον. Θα πρέπει να διανύσετε έντεκα μίλια και ν’ αποφύγετε κεντρικές αρτηρίες. Αν φτάσετε, ευελπιστείτε ότι θα σας περιμένει το ιδιωτικό αεροσκάφος της Σούζαν».

Ο καρπός του Ίαν χαλάρωσε, ενώ την κοιτούσε με δυσπιστία. Η Κορτ δεν έχασε την ευκαιρία. Έφτυσε με δύναμη τον άντρα στο πρόσωπο, φροντίζοντας το σάλιο της να ψεκάσει όσο περισσότερο δέρμα γινόταν.

Ο σωματοφύλακας αντέδρασε βίαια. Σε άλλες εποχές ίσως η εκπαίδευσή του να τον είχε βοηθήσει να παραμείνει ψύχραιμος, αλλά η ένταση ξεπερνούσε κάθε τι που είχε συναντήσει μέχρι τώρα. Με τη χειρολαβή του όπλου χτύπησε την Κορτ στο πλάι του προσώπου της ρίχνοντάς της κάτω. Η Κορτ σήκωσε ζαλισμένη το κεφάλι της και τον κοίταξε στα μάτια την ώρα που ο άντρας τέντωνε το χέρι του για να πυροβολήσει.

Αλλά ο Ίαν δίστασε. Έκανε μισό βήμα πίσω και χαμήλωσε το όπλο. Η λαβή του χαλάρωσε και το όπλο έπεσε μπροστά στην Κορτ. Το σώμα του συσπάστηκε ελαφρώς και έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. Οι μυς του λαιμού του τεντώθηκαν. Ήταν τυχερή· ο Ίαν δεν θα γινόταν ποτέ φορέας.

«Ίαν;» Η Ουόρτον, που είχε δει όλη τη σκηνή, πλησίασε αργά την πόρτα του οδηγού και άγγιξε τη χειρολαβή.

Ο σωματοφύλακας άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. Μόνο η Κορτ, που βρισκόταν ακόμα πεσμένη μπροστά του, άκουσε τον ανεπαίσθητο στριγκό λαρυγγισμό που ξεφύσηξε ο άντρας. Το κεφάλι του τινάχτηκε σπασμωδικά μπροστά, λυγίζοντας ελαφρώς τον κορμό του. Μύρισε την Κορτ σα ζώο που ψάχνει την τροφή του και η Κορτ του χαμογέλασε.

«Με αναγνώρισες, ε, Ίαν;» του ψιθύρισε.

«Ίαν;» Η Ουόρτον τράβηξε τη χειρολαβή της πόρτας, αλλά πλέον ήταν αργά.

Ο πρώην σωματοφύλακάς της έστριψε με μια απότομη κίνηση το σώμα του και με ταχύτητα όρμησε στην πρώην εργοδότριά του. Έπεσε πάνω της ρίχνοντάς την με δύναμη στο σκληρό δάπεδο. Η ανάσα της Ουόρτον κόπηκε απότομα, διακόπτοντας προσωρινά τις στριγκλιές της. Η Κορτ έβαλε το όπλο σε μια τσέπη του τζάκετ της και στηρίζοντας το σώμα της στον τοίχο, σηκώθηκε. Το ζώο, που μέχρι πριν λίγο ήταν ο Ίαν, χτυπούσε με μανία τη γυναίκα, η οποία ούρλιαζε ανάμεσα στα χτυπήματα.

Άγγιξε το κούτελό της, εκεί που την είχε χτυπήσει το όπλο, και σκούπισε το αίμα. Πλησίασε το όχημα και άνοιξε την πίσω πόρτα. Τα δύο κοριτσάκια είχαν κολλήσει στην απέναντι πόρτα. Το μεγαλύτερο είχε πάρει στην αγκαλιά του το μικρότερο. Κάποιες άλλες εποχές τα κοριτσάκια ήταν γλυκά, ήταν ανέμελα. Τα ουρλιαχτά της μητέρας τους έπαιρναν μακριά κάθε ομορφιά.

Η Κορτ κοίταξε πίσω από την ανοιχτή πόρτα. Οι φωνές της Ουόρτον σιγά-σιγά έχαναν τη δύναμή τους. Ο Ίαν συνέχιζε το έργο του με ζήλο. Πιτσιλιές από αίμα πετάχτηκαν με πίεση στο πορτοκαλί αμάξωμα και στις στρατιωτικές μπότες της Κορτ. Γύρισε ξανά προς τα κοριτσάκια, μπήκε στο ευρύχωρο σαλόνι του αυτοκινήτου και άπλωσε τα χέρια της. Τους ψιθύρισε λόγια ήρεμα και τα τράβηξε κοντά της. Από έξω ακούγονταν τα υπόκωφα χτυπήματα του Ίαν, καθώς μέσα στην τρέλα του κάποιες φορές χτυπούσε το τσιμέντο αντί για το σώμα της γυναίκας. Έκλεισε την πόρτα και έσφιξε τα μικρά στην αγκαλιά της. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν περίπου μισό λεπτό μπροστά από το πρόγραμμα. Λίκνισε το σώμα της ρυθμικά και τα φίλησε στα μάτια. Περίμενε λίγες στιγμές και μετά άνοιξε την πόρτα.

Τα μικρά ξεχύθηκαν με ορμή έξω και σαν μια μάζα μαζί με τον Ίαν συνέχισαν να πολτοποιούν το σώμα της μητέρας τους, η οποία είχε πάψει να αντιστέκεται, αλλά ίσως να ήταν ακόμα ζωντανή.

Η Κορτ έκλεισε την πόρτα και πέρασε στη θέση του οδηγού. Άναψε τη μηχανή και κοίταξε έξω. Το σώμα της Ουόρτον είχε ανοίξει από τα χτυπήματα· το κεφάλι της, αλλά και τα μέλη της, σχημάτιζαν αφύσικες γωνίες. Ο άντρας και τα κοριτσάκια κοίταζαν ασθμαίνοντας το βαρύ τζιπ να περνάει δίπλα τους. Η Κορτ τους είδε από τον καθρέπτη να ακολουθούν το αυτοκίνητο καθώς ανέβαινε τη ράμπα.

Καλύτερα με τους Τρελούς. Ένευσε σκεφτική, συμφωνώντας με τον εαυτό της.

 

 

~~~

 

Όταν η Κορτ έφτασε στην ανατολική πύλη του αεροδρομίου Λύναμ, ελάχιστοι Τρελοί βρίσκονταν όρθιοι μπροστά από τα συρματοπλέγματα και τα οδοφράγματα. Το δίδυμα αεροπορικά πενηντάρια που είχαν στηθεί ψηλά στα δύο φυλάκια της πύλης, είχαν φροντίσει γι’ αυτό. Όσο το Hummer πλησίαζε, τόσο περισσότερα σώματα κατάπιναν οι ρόδες του - ζωντανά και νεκρά – όπως θα έκανε με τις λακκούβες αν κινούταν εκτός δρόμου. Το πλέον αταίριαστο στο σκηνικό ήταν η βουβή υποδοχή των δύο τόνων του οχήματος από όσα σώματα σέρνονταν στην άσφαλτο. Αν μπορούσε να το αποφύγει, θα το είχε κάνει.

Οι Τρελοί και οι Φορείς είχαν έναν ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας· αποτελούσαν δύο εκφάνσεις του ίδιου συνόλου. Οι Τρελοί δεν εξέφραζαν πόνο, δεν εκφράζουν τίποτα που να θυμίζει αυτό που ήταν πριν αλλάξουν. Οι Φορείς όμως, αντιλαμβάνονταν στη Μάζα μια συνοχή και μια ενότητα που το ανθρώπινο είδος δεν θα μπορούσε να πετύχει ποτέ.

Χωρίς αυτό το όχημα, δύσκολα θα έφτανα. Η Κορτ δεν κινδύνευε από τους Τρελούς, αλλά οι φρουροί δεν θα διακινδύνευαν να επιτρέψουν σε κάποιον να περάσει την πύλη πεζή. Τρεις ημέρες μετά το ξέσπασμα, τα άμεσα κριτήρια για το ποιος ήταν υγιής και ποιος όχι, ήταν η ικανότητα να εκτελείς απλές ανθρώπινες εργασίες, όπως το να οδηγείς ένα αυτοκίνητο. Προς το παρόν υπήρχε η λανθασμένη αποδοχή ότι ο ιός δεν δημιουργούσε απλούς φορείς. Η Κορτ έπρεπε να ολοκληρώσει την αποστολή της πριν χαθεί αυτό το πλεονέκτημα.

Χωρίς να κόψει ταχύτητα, το Hummer ελίχθηκε ανάμεσα στα τσιμεντένια φράγματα. Κάποιοι πεζοναύτες γαύγισαν κοφτές εντολές, ακούστηκαν ριπές όπλων και λίγο πριν χτυπήσει στο συρματόπλεγμα, η πύλη άνοιξε με ταχύτητα και το όχημα βρέθηκε εντός της περιμέτρου. Μια ομάδα έλαβε θέσεις γύρω του με προτεταμένα τα όπλα και μία αξιωματικός, πλησίασε την πόρτα του οδηγού.

Η Κορτ δεν διακινδύνευσε να βγει, παρά κατέβασε το τζάμι. «Καλησπέρα κυρία ταγματάρχη» είπε χαιρετώντας στρατιωτικά. Εκτός από τον μπερέ, φορούσε και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου που είχε βρει στο ντουλαπάκι. Της είχε φανεί ταιριαστό στο ρόλο που υποδυόταν.

«Ταυτότητα» είπε απότομα η στρατιωτικός.

Η Κορτ της έδωσε την κατάλληλη πλαστή κάρτα και έβγαλε τα γυαλιά.

«Πώς νιώθεις λοχαγέ Γκριν;» ρώτησε η πεζοναύτης δίνοντας πίσω το έγγραφο.

Άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε. Η ταγματάρχης δίπλα της τής έριχνε ένα κεφάλι. Η Κορτ κοίταξε έξω από το συρματόπλεγμα. Μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά ένας ρευστός όγκος από άντρες, γυναίκες και παιδιά πλησίαζαν· προς το παρόν προχωρώντας αργά. «Από αυτήν την πλευρά, πολύ καλύτερα» είπε ψέματα.

«Ενδιαφέρον όχημα» είπε η αξιωματικός κοιτώντας το Hummer.

Η Κορτ αρκέστηκε να χαμογελάσει αυτάρεσκα.

«Σε περιμέναμε. Ο δόκτωρ Σολκ βρίσκεται ακόμα στις υπόγειες εγκαταστάσεις. Θα πρέπει…»

«Να με συγχωρείτε, κυρία ταγματάρχη. Θα ήθελα να μιλήσουμε ιδιαιτέρως» είπε η Κορτ παίρνοντας σοβαρό ύφος και δείχνοντας με το κεφάλι της το ισόγειο του φυλακίου.

Η ταγματάρχης την κοίταξε με απορία, αλλά πριν περάσουν λίγα δευτερόλεπτα συγκατένευσε. «Ακολούθησέ με».

Μπήκαν στο φυλάκιο και έκλεισαν την πόρτα. Μέσα βρίσκονταν μονάχα οι δυο τους.

«Ακούω».

«Πού είναι ο Σολκ;»

Η απορία παρέμεινε στο πρόσωπο της αξιωματικού. «Κτήριο 2, υπόγειο 17. Θα σου το ‘λεγα και έξω».

Η Κορτ την πλησίασε. Στάθηκε κοντά της. Γαμώτο, είναι πολύ ψηλή. «Δεν ξέρεις τι πέρασα για να φτάσω. Τι είδαν τα μάτια μου». Κούνησε το κεφάλι της με απογοήτευση.

«Σύνελθε λοχαγέ. Δεν…». Η αξιωματικός δεν ολοκλήρωσε την πρόταση. Η Κορτ την άρπαξε και με τα δυο της χέρια από τον αυχένα και με ταχύτητα κόλλησε τα χείλη της στα δικά της. Η γλώσσα της πίεσε με δύναμη και μπήκε στο στόμα της. Η πεζοναύτης την άρπαξε από τα μπράτσα και προσπάθησε να τη διώξει μακριά της, αλλά όχι πριν γευτεί το σάλιο της.

«Τι διάολο;»

Η Κορτ γέλασε. «Η ζωή είναι μικρή, ταγματάρχη», κοίταξε για πρώτη φορά το ταμπελάκι στο γιλέκο της, «Λίνλεϋ». Γύρισε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. «Πολύ μικρή» είπε ενώ έβγαινε έξω αφήνοντας την πόρτα πίσω της ανοιχτή.

Έφτασε γρήγορα το Hummer και σκαρφαλώνοντας στη θέση του οδηγού ρώτησε: «Πού είναι το κτήριο 2;» Ένας στρατιώτης της έδειξε. Έβαλε μπροστά και επιτάχυνε.

Καθώς απομακρυνόταν κοίταξε από τον καθρέπτη. Η ταγματάρχης Λίνλεϋ είχε πεταχτεί έξω από το φυλάκιο και είχε σκαρφαλώσει στην πλάτη ενός πεζοναύτη. Όταν οι κρότοι του όπλου του έφτασαν στα αυτιά της, δύο συνάδελφοί τους είχαν ήδη πέσει νεκροί στο έδαφος. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Η σκηνή θύμισε στην Κορτ τον πόλεμο μεταξύ Λογικών και Φορέων, με τους Τρελούς ανάμεσα. Έναν πόλεμο που είχε σταλεί για να εμποδίσει. Αρκεί να έβρισκε εγκαίρως τον Σολκ και να τον εξαφάνιζε από την ιστορία.

 

 

~~~

 

Όταν η πόρτα του υπογείου 17 άνοιξε, η Κορτ σχεδόν πίστεψε ότι η αποστολή της είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. Είχε ακολουθήσει τα ίχνη του Τζόνα Σολκ τις τελευταίες τρεις ημέρες, και τελικά τον είχε προλάβει σε αυτές τις εγκαταστάσεις πριν την αναχώρησή του. Όταν θα τον συναντούσε σε λίγο, θα εξασφάλιζε το μέλλον της ανθρωπότητας.

Στον διάδρομο μπροστά από τον ανελκυστήρα την υποδέχτηκαν δύο στρατιώτες με πλήρη εξοπλισμό και κάτι ανάμεσα σε υπερένταση και δισταγμό. Η Κορτ έδειξε γρήγορα την ταυτότητά της και είπε: «Λοχαγός Γκριν. Που βρίσκεται ο δόκτωρ Σολκ; Έχω εντολές να τον απομακρύνω το δυνατόν συντομότερο».

Στα πρόσωπα των στρατιωτών η Κορτ διέκρινε μια ανακούφιση. «Εργαστήριο 4».

Η Κορτ προσπέρασε τους φρουρούς, και έσπρωξε τη δίφυλλη πόρτα πίσω τους.

«Λοχαγέ, ισχύει αυτό που ακούμε στην ενδοεπικοινωνία; Έσπασαν την περίμετρο;»

«Ναι, είναι προτιμότερο να ανεβείτε στην επιφάνεια» απάντησε χωρίς να γυρίσει να τους κοιτάξει.

Προχώρησε ακολουθώντας τις διάφορες πινακίδες με τις ξεχωριστές χρωματιστές ενδείξεις για κάθε τομέα του επιπέδου. Αν και εκπαιδευμένη σκληρά για αυτήν την αποστολή, η καρδιά της χτυπούσε με δύναμη στο στήθος της. Με κάθε της βήμα ένιωθε ότι άλλαζε ένα ζοφερό μέλλον με πυρηνικά χτυπήματα κατά της Μάζας, με κυνηγητά και λιντσαρίσματα Φορέων, με την άρρωστη νοσταλγία των Λογικών για μια τελειωμένη εποχή.

Έστριψε σε μια γωνία και βρέθηκε μπροστά σε μια αεροστεγή πόρτα ασφαλείας. Κοίταξε από το τζάμι: ένας προθάλαμος προετοιμασίας, με βιολογικές κίτρινες στολές σε προθήκες, ενώ στον απέναντι τοίχο μια ίδια πόρτα οδηγούσε στο εργαστήριο 4. Είδε τον Σολκ να φοράει βιαστικά ένα τζάκετ παραλλαγής με τα διακριτικά συνταγματάρχη. Σε έναν πάγκο δίπλα του βρισκόταν μια ανοιχτή στολή.

Έβγαλε από μια τσέπη της μια κάρτα και την πέρασε από τον αισθητήρα δίπλα στην πόρτα. Η ένδειξη «Είσοδος ανοιχτή» άναψε και η Κορτ τράβηξε την πόρτα. Η διαφορά πίεσης ξεθύμανε σφυρίζοντας, και πέρασε στον προθάλαμο.

Ο Σολκ γύρισε ξαφνιασμένος και την κοίταξε. Μπροστά της βρισκόταν ο άνθρωπος που θα ηγούνταν των Λογικών· που θα αναλάμβανε τον «ιερό», όπως θα τον αποκαλούσε, ρόλο να επιστρέψει τη Γη στους «γνήσιους» κατόχους της· που θα «λυπόταν» για την «αναγκαία» σφαγή εκατοντάδων εκατομμυρίων Τρελών, αφού «έτσι κι αλλιώς δεν ένιωθαν τίποτα»· που θα ορκιζόταν το ξεκλήρισμα των Φορέων από το πρόσωπο της Γης, αφού αυτοί «είναι οι υπαίτιοι για όλα τα δεινά που περνάει η ανθρωπότητα».

«Φεύγουμε λοχαγέ» είπε ο Σολκ κουνώντας με κατανόηση το κεφάλι του.

Η Κορτ έψαξε να βρει το όπλο που είχε πάρει από τον Ίαν, αλλά σταμάτησε.

Ο Σολκ έκανε δυο βήματα και στάθηκε μπροστά της. «Σ’ ακολουθώ».

Δεν ήταν ούτε ψηλός, ούτε ρωμαλέος. Είχε στρογγυλό πρόσωπο, μακριά μύτη και αραιά μαλλιά. Το δικό του μυαλό θα ανακάλυπτε το εμβόλιο. Το δικό του μυαλό θα κήρυττε έναν ιερό πόλεμο ενάντια σε όποιον δεν ήταν αμόλυντος.

Αμόλυντος. Η Κορτ τον έφτυσε με δύναμη στο πρόσωπο. Δεν περίμενε την αλλαγή. Γύρισε την πλάτη της και απομακρύνθηκε.

Όταν έφτασε στον ανελκυστήρα χαμογελούσε. Ένα βάρος είχε φύγει από πάνω της. Ήδη φανταζόταν το μέλλον που είχε δημιουργήσει: μια Γη χωρίς αμόλυντους. Η Μάζα, μια ακατανίκητη δύναμη της Φύσης, και οι Φορείς στον ρόλο του οδηγού, να κατευθύνουν το νέο ανθρώπινο είδος σε νέες εποχές, σε νέες κατακτήσεις. Τέρμα οι πόλεμοι, τέρμα οι διχόνοιες.

«Λοχαγέ»!

Η Κορτ αναπήδησε. Η αντρική φωνή την τρόμαξε διακόπτοντας απότομα την ονειροπόλησή της.

Έκανε γρήγορα μεταβολή. Ο πυροβολισμός την εξέπληξε.

Ο πόνος στο στήθος της έσβησε μπροστά στην όψη του Σολκ με ένα όπλο στο χέρι.

Πισωπάτησε και κατέρρευσε στον τοίχο πίσω της, ζωγραφίζοντας ένα αιμάτινο ίχνος. Ο Σολκ την πλησίασε και έγειρε από πάνω της.

«Είσαι τυχερή» είπε κοιτώντας την στα μάτια. «Θα έπρεπε να σε αφήσω να σε λιντσάρει η Μάζα».

Η πόρτα του ανελκυστήρα άνοιξε και ο Σολκ σηκώθηκε.

«Κύκλος…» είπε ξεψυχισμένα η Κορτ και γέλασε μορφάζοντας. Το χέρι της έψαχνε το όπλο στην τσέπη της. Ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Έπρεπε να τον καθυστερήσει.

Ο Σολκ κοντοστάθηκε στο κατώφλι του φρεατίου. «Τι»;

«Δεν θ…», βήχας και αίμα την διέκοψε. Η αναπνοή της επιτάχυνε. «Δεν θέλω να ξαναγυρίσω».

«Μην ανησυχείς στρατιώτη. Από εκεί που πας κανείς δεν επιστρέφει». Ο Σολκ μπήκε στον θάλαμο του ανελκυστήρα και πάτησε ένα πλήκτρο.

Η Κορτ έπιασε το όπλο της. Προσπάθησε να το τραβήξει, αλλά η λαβή της ήταν πολύ αδύναμη. Το σκληρό πρόσωπό του άρχισε να χάνεται πίσω από το συρόμενο φύλλο. Οι ώμοι της χαμήλωσαν αδύναμα, καθώς τα χέρια της κρέμασαν στο πλάι.

«Λυπήσου τους» ψιθύρισε, «αλλιώς θα τα ξαναπούμε».

Η πόρτα έκλεισε και η Κορτ έμεινε μόνη. Λίγο πριν το τέλος έστειλε νοερά τη σκέψη της σε μια μελλοντική Κορτ, να μην κάνει το ίδιο λάθος· να μην δώσει το εμβόλιο στους Λογικούς.

 

 

ΤΕΛΟΣ

Κύκλος.doc

[alkinem]

Ήταν μια πολύ ωραία ιστορία Ε.Φ και ευχαριστήθηκα μέχρι τέλους την ανάγνωσή της.

 

Μου άρεσε η συνεχή και έντονη δράση και η πολύ καλή χρήση των στοιχείων της εισαγωγής. Αν και θέμα σου δεν ήταν ιδιαιτέρως πρωτότυπο, η ιδέα της κυκλικής επανάληψης των εμπειριών ήταν αρκετή για να δώσει μια τελείως ξεχωριστή πνοή στην ιστορία. Το ότι προτίμησες δε να έχεις ως ηρωίδα σου μία εκ των Φορέων(και όχι μια Λογική), είναι ένα στοιχείο που αναμφίβολα χαρίζει αρκετούς πόντους στο κείμενο.

 

Αν κάτι δεν βρήκα επαρκώς εξηγημένο, αυτό ήταν το πως λειτουργούσε ο Κύκλος. Ήταν κάποια ιδιότητα που απέκτησαν οι Φορείς μετά την μόλυνσή τους ή κάποια τεχνολογία έκανε δυνατή αυτήν την διαδικασία;

 

Γενικά, πολύ δυνατή και συναρπαστική ιστορία. Καλή επιτυχία.

[Mesmer]

Μια ιστορία που έφερε την εισαγωγή στα ίσια της, αφού η Sonya κατάφερε να την ντριπλάρει

 

Μ' άρεσε όλο το στήσιμο της ιστορίας και το χτίσιμο της πλοκής. Πλησιάζει πολύ σε ιστορία με ζόμπι, αλλά έχει τον δικό της αέρα. Αυτό οφείλεται στο ότι μας έδωσες τρεις κατηγορίες ανθρώπων, που εμφανίστηκαν μετά το ξέσπασμα.

 

Μ' άρεσε η χορταστική περιπέτεια και η γρήγορη εξέλιξη, που δεν με άφησαν καμιά στιγμή να βγω από το κείμενο.

 

Μ' άρεσε το ότι δεν μίλησες για κάποια θεραπεία, αλλά για το πώς θα συνεχιζόταν η ζωή από εκεί και μετά.

 

Μ' άρεσε ο κύκλος, γενικά μ' αρέσουν οι κυκλικές ιστορίες, αν και λόγο τίτλου και χρονοταξιδιού κατάλαβα περίπου τι θα παιζόταν. Δυστυχώς, σε τέτοιες ιστορίες δεν μπορείς να αποφύγεις τα παράδοξα. Πχ, αν δεν την σκότωνε, ο κύκλος θα μπορούσε και πάλι να επαναληφθεί, αφού ο μελλοντικός της εαυτός θα επέστρεφε σ' αυτή τη χρονιά. Επίσης, αν τελικά τον σκότωνε δεν θα χρειαζόταν να επιστρέψει στο παρελθόν από το μέλλον για να το κάνει, οπότε ποιος θα τον σκότωνε εξαρχής; Βέβαια, αν ο κύκλος μείνει ως έχει, τουλάχιστον για την Κορτ, δεν υπάρχουν παράδοξα.

 

Αλλά ας μην το ψειρίζω και πολύ. Η ιστορία μού άρεσε και την απόλαυσα από την αρχή ως το τέλος.

 

Καλή επιτυχία!

[Sonya]

Ω, α, απρόσμενη ιστορία! Ναι, χρησιμοποίησες με τον καλύτερο τρόπο τα σκιφο-τρομοστοιχεία της εισαγωγής, αλλά έβαλες και την προσωπική σου πινελιά πρωτοτυπίας με Λογικούς, Τρελούς, Φορείς και χρονοταξίδια. Δεν ξέρω αν με πείραξε που δεν έχω αρκετή πληροφορία με ποιον τρόπο λειτουργούν οι Τρελοί, μπροστά στο ότι ένας Φορέας έχει κάνει το παρόν-μέλλον Κολιάτσου-Πατήσια για να τους προστατεύσει. Μου άρεσε για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ότι όταν ξεδιάλεγα ιδέες, δεν μου είχε περάσει τίποτα παρόμοιο απ' το μυαλό κι έτσι με βρήκε φρέσκια και τελείως απροετοίμαστη.

 

Ε, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, τώρα, πρέπει να της δώσεις χώρο για ν' αναπτυχθεί και να γίνει εξαίσια. ;)

[Ayu]

Πρώτα πρώτα να πω ότι η ιστορία μου άρεσε και την ευχαριστήθηκα κι ότι όλα τα παρακάτω δε σημαίνουν το αντίθετο. Νομίζω πως αν απλωθεί και ξαναδουλευτεί με περισσότερη άνεση χρόνου θα γίνει πολύ καλή.

 

Λοιπόν.

 

Η γλώσσα: Σχετικά φλατ. Αυτό που αποκαλώ "δημοσιογραφική." Ρέει σωστά, χωρίς πολλές αμηχανίες, αλλά ως εκεί. Δεν έχει το κάτι παραπάνω που προσωπικά ζητάω από τη λογοτεχνία (και που σε άλλα σου κείμενα υπάρχει, γι' αυτό και το επισημαίνω.) Δεν έχει ιδιαίτερη φωνή, με λίγα λόγια.

 

Η πλοκή: Ωραία δομημένη, με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι πληροφορίες δίνονται, νομίζω, με το ρυθμό που χρειάζεται. Λίγη περισσότερη ανάπτυξη του πώς λειτουργεί ο κύκλος θα την ήθελα. Όχι τόσο από άποψη πληροφοριών και mechanics, όσο από άποψη εμβάθυνσης του τι σημαίνει για την πρωταγωνίστρια. Που μας πάει στο επόμενο...

 

Ο χαρακτήρας: Κατ' αρχάς είναι μόνον ένας. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ντεκόρ. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλώς το επισημαίνω. Η πρωταγωνίστρια λοιπόν μου φάνηκε λίγο παραπάνω μπλαζέ απ' όσο θα χρειαζόταν για να κάψω κανένα καρφάκι παραπάνω για το τι θα συμβεί στην ίδια και την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Νομίζω αυτό έχει άμεση σχέση με το πόσο σαφείς έγιναν οι προεκτάσεις της κυκλικότητας για την ίδια και την ιστορία. Δηλαδή αν είχα νιώσει λίγο περισσότερο το "γαμώτο τόσος κόπος για το τίποτα" ή το "γαμώτο φτου κι απ' την αρχή" θα είχε λειτουργήσει για μένα καλύτερα. Προς το παρόν έμεινα με την αίσθηση "ε, εντάξει, την άλλη φορά τότε." Αν αυτό ήθελες, ΟΚ.

 

Το θέμα: Με δίχασε. Είναι ωραία η οπτική γωνία που διάλεξες, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω (του Φορέα κι όχι του Λογικού). Η πρωτοτυπία της ιστορίας νομίζω εξαντλείται σ' αυτό όμως. Απο 'κει και πέρα την ιστορία την έχουμε ξαναδεί. Το ότι τίθεται ως Λογική vs Τρέλας θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον αν βρισκόμασταν σε ένα πιο σουρεαλιστικό περιβάλλον ή αν υποστηριζόταν από μια λιγότερο στάνταρ γραφή. Διαφορετικά, βρίσκω το δίπολο Λογική - Τρέλα απλοϊκό. Για να λειτουργήσει, νομίζω πως θα μπορούσες να το εκμεταλλευτείς περισσότερο και να το πιάσεις κι απ' όλες του τις μεριές (τι είναι λογική, τι είναι τρέλα, ποιος τραβάει τη γραμμή, κλπ). Έτσι θ' αναδειχθεί περισσότερο και η πλευρά του Φορέα, κι εκεί νομίζω βρίσκεται όλη η δυναμική της ιστορίας.

 

Αυτά. Έχει ζουμί το πράγμα, και νομίζω πως μπορείς τελικά να βγάλεις κάτι πολύ πολύ καλό.

[mman]

Αρκετά καλό γράψιμο, που σε σημεία όμως έχει μερικούς λοξυγκάκους. Τίποτα που να μην διορθώνεται πάντως.

 

+ Η εισαγωγή των Φορέων ανάμεσα στα ζόμπι και τους υγιείς.

+ Το ότι η πρωταγωνίστρια είναι Φορέας.

+ Το ότι η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα (και μάλιστα όχι ψηλή) επειδή τη βάζει σε μειονεκτική θέση σε σχέση με αυτούς που θέλει να κολλήσει.

+ Οι τρόποι που τους κολλάει την αρρώστια.

+ Η σκηνή με το Hummer και ιδιαίτερα τα παιδιά.

- Τα προβλήματα του χρονοταξιδιού.

+ Το αμφίσημο τέλος.

- Θα ήθελα να δω την Κορτ να φοβάται περισσότερο. Όσο και να ξέρει ότι πρόκειται για κύκλο, ο κίνδυνος για την ίδια παραμένει.

[khar]

Μου άρεσε ο ρυθμός, η ένταση, ότι η ιστορία δεν σε άφηνε να την αφήσεις, ότι η ηρωίδα έπειθε για το κίνητρό της και τις αδυναμίες της, ότι ήμουν με το μέρος της αν και βρισκόταν ενάντια στους «φυσιολογικούς».

Δεν μου άρεσε το κάπως επίπεδο στυλ γραφής, το κλισέ της θεματολογίας και κυρίως η χρονομηχανή. Καταλαβαίνω ότι την χρειάζεσαι για να ολοκληρωθεί η ιστορία, αλλά μάλλον θα προτιμούσα μια παρενέργεια του ιού για την ηρωίδα να είναι οι φευγαλέες ματιές στο μέλλον. Ίσως έτσι κατόρθωνες να πεις τα ίδια πράγματα, κρατώντας το τέλος και γλυτώνοντας τα προβλήματα με τα χρονικά παράδοξα και την εφεύρεση μιας χρονομηχανής από τους φορείς του ιού.

[Tiessa]

Το ενδιαφέρον είναι ότι μόλις είδα την εισαγωγή, το πρώτο που πέρασε από το μυαλό μου ήταν κάτι που να είχε σχέση με αρρώστια. Εκείνο που προφανώς δεν πέρασε ήταν όλη αυτή η ιστορία με το ταξίδι στο μπρος και πίσω.

Θα ομολογήσω ότι τα χρονοταξίδια με τα παράδοξά τους με μπερδεύουν πάντα, κι έτσι ήταν πολύ καλό που άργησες να βάλεις μέσα στην αφήγηση τη συγκεκριμένη πληροφορία. Μέχρι τότε είχα νοιαστεί λίγο περισσότερο για το τι θα συνέβαινε.

Έχεις γρήγορους ρυθμούς. Μου άρεσε ιδιαίτερα η σκηνή με την ηρωίδα στο γκαράζ, αλλά δεν μου άρεσε και τόσο πολύ που η αρρώστια προλάβαινε να δράσει με τόσο μεγάλη ταχύτητα. Είναι υπέρ το δέον βολικό για να προχωρήσει η ιστορία.

 

Υπάρχουν ένα-δυο σημεία που δεν κατάλαβα καλά, ειδικά στο τέλος με το πώς ακριβώς λειτουργεί ο κύκλος. Νομίζω ότι μια-δυο εξηγήσεις ακόμα, θα αναδείκνυαν ακόμα καλύτερα αυτή την ιστορία.

Edited February 2, 2013 by Tiessa

[wordsmith]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την Ayu και τη Βάσω. Να τονίσω ότι οι όποιες αδυναμίες δε με ενόχλησαν και το διήγημα το βρήκα πολύ ενδιαφέρον - μου αρέσουν γενικά τα ουτοπικά-δυστοπικά τού στυλ "ο κόσμος όπως τον ξέρουμε καταστρέφεται". Παρόλο που οι ιδέες είναι κάθε άλλο παρά πρωτότυπες (αρρώστια που τρελαίνει και μεταδίδεται πολύ εύκολα, χρονοταξίδι κλπ) τις παρουσιάζεις έτσι που αυτό δε με πείραξε. Προτείνω κι εγώ να το μεγαλώσεις, κυρίως επειδή έχει πολλές ιδέες μαζεμένες και δεν αναπτύσσονται αρκετά (αρρώστια, χρονομηχανή, εμβόλιο, εξολόθρευση των φορέων στο μέλλον κλπ). Και βέβαια το καλύτερο είναι η ανατροπή του να είναι η πρωταγωνίστρια με το μέρος των φορέων και να θέλει αν εξαφανίσει τους υγιείς αντί το αντίθετο.

Το μόνο καινούριο που έχω να πω είναι ότι ο τίτλος, ο φαύλος κύκλος δηλαδή στην υπόθεση, νομίζω ότι ισχύει έτσι κι αλλιώς για όλα τα χρονοταξίδια και είναι πάντα μέσα στα παράδοξα του θέματος αλλάζω-το-μέλλον-αλλάζοντας-το-παρελθόν. Οπότε γιατί να θεωρηθεί εδώ κάτι ιδιαίτερο και να μπει τίτλος; (Γιατί δεν ήξερες τι τίτλο να βάλεις, φαντάζομαι. Join the club) Ή πάλι κάτι δεν έχω καταλάβει. Κατά τα άλλα πρόσεξα κάτι ψιλά επιμέλειας, πχ "βιολογικές στολές" δεν πάει, μάλλον εννοείς "στολές βιολογικού πολέμου", γιατί έτσι ακούγεται σαν "βιολογικές μπάμιες". Και στο «Σκότωσέ την Ίαν και πάμε να φύγουμε» καλύτερα να βάλεις το "Ίαν" μέσα σε κόμματα, για να βγαίνει νόημα πιο εύκολα, να μη φαίνεται σαν να λέει "Σκότωσε την Ίαν".

Καλή επιτυχία.

[Nirgal]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, τις διορθώσεις και τις έξτρα ιδέες.

Με βάλατε σε σκέψεις...