abuno Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 (edited) Η αληθοφάνεια στα κείμενα είναι ένα αντικείμενο που με βασανίζει καιρό. Τι ακριβώς εξυπηρετεί στη λογοτεχνία του φανταστικού; Δηλαδή, ενώ ο αναγνώστης ξέρει ότι αυτό που διαβάζει ανήκει στην φαντασία του συγγραφέα, ο δεύτερος προσπαθεί να τον πείσει για το αντίθετο; Μου θυμίζει λίγο την σοβαροφάνεια. Όταν κάποιος δεν είναι σοβαρός, αλλά το παίζει. Έτσι και ένα αληθοφανές κείμενο δεν είναι αληθινό, αλλά θέλει να το παίξει σαν τέτοιο; Υπάρχει αναγνώστης που ''τρώει'' το παραμύθι της αληθοφάνειας; ή απλά θεωρείται συγγραφική δεινότητα; Θέλω να διευκρινίσω ότι μιλάω κυρίως για τη φόρμα του διηγήματος και όχι για το μυθιστόρημα, στο οποίο αλλάζουν οι ''κανόνες του παιχνιδιού''. Δώστε τα φώτα σας... Edited January 29, 2013 by abuno 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 http://en.m.wikipedia.org/wiki/Suspension_of_disbelief Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 28, 2013 Author Share Posted January 28, 2013 (edited) http://en.m.wikipedi...on_of_disbelief Sorry ρε Ευγενία αλλά δεν το 'χω και πολύ το αγγλικό; Can you translate for me? Επίσης ζητάω την άποψή σας. Edited January 28, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Εμένα με απασχολεί πολύ. Σκέφτομαι κυρίως ότι στο διήγημα έχω ελάχιστες γραμμές να πείσω τον αναγνώστη μου να χαλαρώσει και να βυθιστεί σε αυτά που του λέω. Είναι αυτό το ρημάδι το immersion που λένε, που κάνει τη ζωή ενός συγγραφέα του φανταστικού δύσκολη. Πρέπει σε κάθε σου λέξη να πείθεις τον άλλο ότι αυτά που λες θα μπορούσαν να είναι κι αληθινά, ότι ο κόσμος που έχεις δημιουργήσει στο μυαλό σου πατάει κάπου, έχει σταθερές, γερές βάσεις. Κι όλα αυτά να τα παλαντζάρεις με τη μέγιστη προσοχή, να μην φαίνονται ξύλινα. Να ρέουν. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Η αληθοφάνεια είναι αυτή που θα βάλει τον αναγνώστη μέσα στον κείμενο, θα τον βοηθήσει να ταυτιστεί με τους ήρωες, να βιώσει την ιστορία τους. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις συμβάσεις που γίνονται στην λογοτεχνία του φανταστικού (εξωγήινοι, μαγεία, ανεξήγητα φαινόμενα) και την αναληθοφάνεια. Ο αναγνώστης μπορεί, σ' έναν φανταστικό κόσμο, να δεχτεί την ύπαρξη δράκων, αλλά θα στραβώσει αν ένα δεκάχρονο πλακώσει στο ξύλο μισή ντουζίνα νταγλαράδες. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 28, 2013 Author Share Posted January 28, 2013 (edited) Πόσο αληθοφανές ήταν ότι ο Φρόντο και ο Σαμ έφτασαν εκεί που έφτασαν και μάλιστα γύρισαν και πίσω; Ο αποκεφαλισμός του Νάζγκουλ; Η κοκκινοσκουφίτσα; Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων; Ο Φρανκεστάιν; Ο Δράκουλας; Υπάρχει αληθοφάνεια σε όλα αυτά; Αν ναι, από που προκύπτει; Αφού εξ ορισμού ανήκουν στο χώρο του φανταστικού/υπερφυσικού. Edited January 28, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Βασικά αυτό που λέει το κείμενο και το πιστεύω και εγώ είναι ότι το suspension of disbelief χρησιμοποιείται για να πείσεις τον αναγνώστη ότι αυτά τα που γράφεις όντως συμβαίνουν στον κόσμο του διηγήματος. Ή να τον κάνεις να παραβλέψει την αναληθοφάνεια γιατί τον έχει απορροφήσει πολύ το κείμενο και αυτά που του λες μοιάζουν αληθινά "human interest and a semblance of truth". Δύο άνθρωποι μπορούν να γράψουν για τα ίδια απίστευτα πράγματα στον ίδιο απίστευτο κόσμο και ο ένας να τα γράψει με τρόπο που ο αναγνώστης να τα καταπιεί αμάσητα που λένε. Το suspension of disbelief υπάρχει ακόμα και στα ταχυδακτυλουργικά, δηλαδή ο θεατής ξέρει ότι ο μάγος δεν έκοψε πραγματικά την γυναίκα στα δύο. Θέλει όμως να τον κάνεις να το πιστέψει έστω και για λίγο. Αυτό ξεχωρίζει τον καλό μάγο από τον ερασιτέχνη. Έτσι είναι και ο συγγραφέας. Έχει και λίγο από μαγεία το επάγγελμα τι να κάνουμε. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Πόσο αληθοφανές ήταν ότι ο Φρόντο και ο Σαμ έφτασαν εκεί που έφτασαν και μάλιστα γύρισαν και πίσω; Απόλυτα αληθοφανές. Μην μπερδεύεις την αληθοφάνεια με τις ελάχιστες πιθανότητες. Ο Τόλκιν δείχνει όλες τις κακουχίες που πέρασαν, την κακή και καλή τύχη που είχαν στη διαδρομή, τη δυσκολία του εγχειρήματος κι όλο αυτό ακριβώς εξυψώνει την προσπάθειά τους, δεν την καταρρίπτει. Αν πάλι έφταναν εκεί σένιοι και χωρίς ιδρώτα στα ρούχα τους, τότε θα έλεγες "οκέι, αυτό δεν είναι αληθοφανές". 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 28, 2013 Author Share Posted January 28, 2013 (edited) Βασικά αυτό που λέει το κείμενο και το πιστεύω και εγώ είναι ότι το suspension of disbelief χρησιμοποιείται για να πείσεις τον αναγνώστη ότι αυτά τα που γράφεις όντως συμβαίνουν στον κόσμο του διηγήματος. Ή να τον κάνεις να παραβλέψει την αναληθοφάνεια γιατί τον έχει απορροφήσει πολύ το κείμενο και αυτά που του λες μοιάζουν αληθινά "human interest and a semblance of truth". Δύο άνθρωποι μπορούν να γράψουν για τα ίδια απίστευτα πράγματα στον ίδιο απίστευτο κόσμο και ο ένας να τα γράψει με τρόπο που ο αναγνώστης να τα καταπιεί αμάσητα που λένε. Το suspension of disbelief υπάρχει ακόμα και στα ταχυδακτυλουργικά, δηλαδή ο θεατής ξέρει ότι ο μάγος δεν έκοψε πραγματικά την γυναίκα στα δύο. Θέλει όμως να τον κάνεις να το πιστέψει έστω και για λίγο. Αυτό ξεχωρίζει τον καλό μάγο από τον ερασιτέχνη. Έτσι είναι και ο συγγραφέας. Έχει και λίγο από μαγεία το επάγγελμα τι να κάνουμε. Άρα μιλάμε για συγγραφικό ύφος. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πως το λες. Συμφωνώ. Και πολύ εύστοχο το παράδειγμα με το μάγο. Το θέμα δηλαδή είναι να σε συνεπάρει το κείμενο, όχι να ψάξεις να βρεις τι απ' όλα αυτα που διαβάζεις θα μπορούσαν να ισχύουν. Πόσο αληθοφανές ήταν ότι ο Φρόντο και ο Σαμ έφτασαν εκεί που έφτασαν και μάλιστα γύρισαν και πίσω; Απόλυτα αληθοφανές. Μην μπερδεύεις την αληθοφάνεια με τις ελάχιστες πιθανότητες. Ο Τόλκιν δείχνει όλες τις κακουχίες που πέρασαν, την κακή και καλή τύχη που είχαν στη διαδρομή, τη δυσκολία του εγχειρήματος κι όλο αυτό ακριβώς εξυψώνει την προσπάθειά τους, δεν την καταρρίπτει. Αν πάλι έφταναν εκεί σένιοι και χωρίς ιδρώτα στα ρούχα τους, τότε θα έλεγες "οκέι, αυτό δεν είναι αληθοφανές". Κάπου είχα διαβάσει ότι το να χρησιμοποιήσεις μια ''σύμπτωση'' για να μπλέξεις έναν ήρωα είναι οκ. Αν χρησιμοποιήσεις μια σύμπτωση για να τον ξεμπλέξεις, είναι cheat. Edited January 28, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 (edited) Εξαρτάται και το είδος. Ας πούμε στην επιστημονική φαντασία η αληθοφάνεια είναι λιγο πιο δύσκολη απ΄οτι στην φαντασία. Edited January 28, 2013 by Eugenia Rose 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 28, 2013 Author Share Posted January 28, 2013 (edited) Πιστεύω στην Ε/Φ, η αληθοφάνεια έχει να κάνει με τις επιστημονικές ορολογίες και τους φυσικούς νόμους, μέχρι να απογειωθείς... Άπαξ και φτάσεις σε άλλο πλανήτη... κάνεις ότι θέλεις. Βρε τι τέρατα να σκάσουνε, τι διαγαλαξιακές μάχες, όλα μετά θεωρούνται Ε/Φ. Ας διαφωντίσουν οι ειδικότεροι. Edited January 29, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 (edited) Εγώ μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Η "μαγεία" της ΕΦ είναι η απόλυτη προσήλωση στους νόμους της φυσικής. Πολλές φορές, εγώ προσωπικά χαμογέλασα συγκαταβατικά με μια διαγαλαξιακή μάχη κατά την οποία ακούς τις εκρήξεις (στο κενό, δεν μεταφέρεται ο ήχος!) Η "μαγεία" του φάνταζι (αν και εδώ πρόκειται για σκέτη μαγεία, χωρίς εισαγωγικά) πατάει σε νόμους που στ' αλήθεια σου πειτρέπεται να δημιουργήσεις μόνος σου. Edited January 28, 2013 by Naroualis 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 (edited) Προσωπικά θεωρώ οτι δε γράφω κείμενα φαντασίας, αλλά ψυχολογικά κείμενα που περιέχουν δυνητικά και φαντασιακές εξηγήσεις. Έτσι προσπερνώ το θέμα της αληθοφάνειας διότι πάντα υφίσταται μια λογική εξήγηση. Αλλά πιστεύω οτι το όριο ανάμεσα στο αληθινό και το φαντασιακό είναι πιο ενδιαφέρων απο την καθαρή ύπαρξη στο ένα ή στο άλλο του άκρο. Για παράδειγμα δε με ενδιαφέρει τόσο αν ένας υποστηρίζει σε ένα διήγημα οτι είδε ένα τέρας. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο γιατί μπορεί να το υποστηρίζει, και αν το πιστεύει αληθινά. Σίγουρα η κρίση οτι το υποστηρίζει επειδή όντως είδε ένα υλικά υπαρκτό τέρας με αφήνει αρκετά αδιάφορο, εκτός αν αντιληφθώ όλο το διήγημα ως μια αλληγορία, συνειδητή ή ασυναίσθητη. Edited January 28, 2013 by Kafka 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 28, 2013 Share Posted January 28, 2013 Η αληθοφάνεια δε σημαίνει κατ' ανάγκη ρεαλισμός. Θα μπορούσε ίσως να περιγραφεί και ως "πειστικότητα". Ότι ο Σούπερμαν πετάει είναι σύμβαση του παραμυθιού. Δεν το αμφισβητείς. Το ότι αλλάζει μεριά τη χωρίστρα, φοράει γυαλιά και δεν τον αναγνωρίζει κανείς είναι όμως ένα θεματάκι. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 29, 2013 Author Share Posted January 29, 2013 (edited) Η αληθοφάνεια δε σημαίνει κατ' ανάγκη ρεαλισμός. Θα μπορούσε ίσως να περιγραφεί και ως "πειστικότητα". Ότι ο Σούπερμαν πετάει είναι σύμβαση του παραμυθιού. Δεν το αμφισβητείς. Το ότι αλλάζει μεριά τη χωρίστρα, φοράει γυαλιά και δεν τον αναγνωρίζει κανείς είναι όμως ένα θεματάκι. Στο πρώτο σκέλος συμφωνώ. Και στο δεύτερο, απλά θα συμπλήρωνα ότι αυτό το θεματάκι αληθοφάνειας, δεν εμπόδισε καθόλου την επιτυχία του Superman. Ίσως μάλιστα συνέβη το αντίθετο Edited January 29, 2013 by abuno Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Πάντως το μεγαλύτερο κομμάτι της λογοτεχνίας έχει να κάνει με τις συμπτώσεις που αναφέρατε. Και εκεί ακόμα είναι μια σύμβαση του αναγνώστη γιατί αλλιώς θα διαβάζαμε όλοι ιστορίες που θα ήταν απομιμήσεις της πραγματικής ζωής, βαρετές και άδικες σε μεγάλο βαθμό. Ναι ξέρω πως το die hard πχ είναι μια ταινία που πιάνει τις καταστάσεις από τα μαλλιά και πως ο Φρόντο διέσχισε μια χώρα γεμάτη Όρκ αλλά το να έβλεπα μια ιστορία που οι "κακοί" θα εξουδετέρωναν με μερικές σπαθιές τον ήρωα, θα μου στερούσε την ευκαιρία να ελπίζω πως κάποιος μπορεί να τα καταφέρει ενάντια στο κακό. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Ένα πολύ καλό παράδειγμα του τι σημαίνει αληθοφάνεια και πώς λειτουργεί στα διηγήματα του φανταστικού, υπάρχει εδώ. Μπορεί κανείς να προσέξει ότι ενώ όλοι αποδέχονται χωρίς δεύτερη κουβέντα τους όρθιους νεκρούς, πολλοί αναγνώστες έχουν (και σωστά, νομίζω) ένσταση σχετικά με τα κίνητρα της φυσικής συμπεριφοράς των χαρακτήρων. Αυτό δεν είναι κάτι αμελητέο γιατί, όπως φαίνεται και στο συγκεκριμένο παράδειγμα, αυτό είναι (μαζί με άλλα πράγματα, όπως οι πραγματολογικές πληροφορίες, η δράση των χαρακτήρων στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους κλπ.) που καθιστά ένα φανταστικό περιβάλλον πειστικό και βοηθάει τον αναγνώστη να βυθιστεί με τη θέλησή του σε κάτι που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι είναι ψέμα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 (edited) Η αληθοφάνεια κατ' εμέ βασίζεται στο γεγονός ότι ακόμη και το φανταστικό εξαρτάται από κανόνες. Μπορεί να μην είναι όλοι αυτοί οι κανόνες ρεαλιστικοί, αρκεί και οι μη ρεαλιστικοί να τεθούν στον αναγνώστη και να τεκμηριωθούν επαρκώς. Ενα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ένας φουτουριστικός κόσμος, γεμάτος από νοήμονα ρομπότ, στον οποίο η ανθρωπότητα έχει φτιάξει αποικίες στον Αρη. Αν σε ένα τέτοιο πλαίσιο υπάρξει κάποιος ήρωας που ξυπνάει το πρωί και πάει στη δουλειά του πετώντας σαν τον Πήτερ-Παν, τότε αυτό χρειάζεται δουλειά για να μην είναι λάθος. Θα μπορούσε να τεκμηριωθεί αν χρησιμοποιεί κάποιο είδος φουτουριστικής συσκευής πτήσεως. Αν όμως η απάντηση στο γεγονός ότι πετάει είναι "φαντασία είναι και ότι θέλω γράφω", τότε προκειται για χοντροκομένο λάθος. Το φανταστικό δεν αυτο-εξηγείται, εκτός πια και αν τεθεί ένα εξολοκλήρου σουρεαλιστικό πλαίσιο, έτσι ώστε να γνωρίζει ο αναγνώστης εξ' αρχής ότι πρόκειται για σουρεαλισμό. Αλλο παράδειγμα. Στη middle earth, ένα hobbit πετάει μια πέτρα και καταστρεφει ένα άγαλμα ύψους 20 μέτρων. Αν το hobbit είναι μάγος και εφάρμωσε κάποιου είδους spell για να το πετύχει αυτό, τότε οκ. Αν όμως η απάντηση είναι "φαντασία γράφω, ότι θέλω κάνω" τότε υπάρχει πρόβλημα. Επομένως πρέπει ο αναγνώστης να γνωρίζει τους κανόνες, ακόμη και τους φανταστικούς που ορίζει ο συγγραφέας. Edited January 29, 2013 by alien666 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Σας παραπέμπω σε αυτό που λέει ο Κάιν του Carl Edward Wagner στο διήγημα "Άφεση": "Οι κανόνες είναι απαραίτητοι σε κάθε παιχνίδι, αλλιώς δεν είναι παιχνίδι". Για μένα στη λογοτεχνία του φανταστικού αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας πρέπει να ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιοι φυσικοί νόμοι είναι διαφορετικοί στον φάντασυ/εφ κόσμο του από αυτούς που ξέρουμε στον πραγματικό κόσμο και μετά να τους ακολουθεί με συνέπεια. Πχ, εντάξει, ο Σούπερμαν πετάει και έχει υπερδυνάμεις, αλλά ΟΛΑ τα υπόλοιπα πρέπει να είναι όπως τα ξέρουμε(εκτός πια αν μας πει ο συγγραφέας ότι μέσα στις υπερδυνάμεις του είναι και το να κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι άλλος άνθρωπος αλλάζοντας απλά τη χωρίστρα). Φάουλ επίσης είναι να επινοεί ο συγγραφέας μια καινούρια μαγεία ή μελλοντική/εξωγήινη τεχνολογία τη στιγμή που τη χρειάζεται για να λύσει ένα cliffhanger. Ο R. A. Salvatore το κάνει αυτό, τα μπλέκει τα πράγματα ως εκεί που δε μπορούν να ξεμπλέξουν αν τηρηθούν οι φυσικοί/μαγικοί νόμοι που ήδη ξέρει ο αναγνώστης και μετά πετάει μέσα μια καινούρια μαγεία/όπλο/ξερωγώ και "α, είχε κι αυτή τη δύναμη ο δαίμονας, δε σας το είχα πει". Εκεί το παιχνίδι παύει να είναι παιχνίδι και γίνεται προσπάθεια του συγγραφέα να ξεγελάσει τον αναγνώστη. Ομοίως και με τους χαρακτήρες που δε φέρονται ρεαλιστικά: οκ, εκεί υπάρχει σούπερ προχωρημένη τεχνολογία ή μαγεία, αλλά αυτό δε θα κάνει τους χαρακτήρες βλάκες/ανώριμους/ασυνεπείς - πρέπει να το δικαιολογήσεις αλλιώς. Βέβαια στην πράξη αν κάποιος συγγραφέας προσπαθήσει να κλείσει τις τρύπες συνέπειας και ειρμού και πειστικότητας με μαγεία και εφ στοιχείο, αυτό που θα βγει δε θα είναι καλό. Αυτό είναι το στοίχημα του συγγραφέα σφφ: να χρησιμοποιήσει φανταστικό στοιχείο χωρίς να φαίνεται ότι κρύβει συγγραφικές ελλείψεις πίσω από αυτό. Μπορείτε; Ο Salvatore δε μπορεί. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 29, 2013 Author Share Posted January 29, 2013 Για μένα στη λογοτεχνία του φανταστικού αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας πρέπει να ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιοι φυσικοί νόμοι είναι διαφορετικοί στον φάντασυ/εφ κόσμο του από αυτούς που ξέρουμε στον πραγματικό κόσμο και μετά να τους ακολουθεί με συνέπεια. Αυτό δεν αντιτίθεται στο show don't tell? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει δεν είναι ότι το κείμενο πρέπει να ξεκινάει λέγοντας, λοιπόν, αυτοί είναι οι κανόνες, αλλά ότι τα πάντα πρέπει να γίνονται μέσα στα πλαίσια που θέτει η ιστορία, κι όχι να εμφανίζονται ετερόκλητα πράγματα από το πουθενά όταν αυτό βολέψει. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted January 29, 2013 Author Share Posted January 29, 2013 Για να αρχίζουμε να καταλήγουμε κάπου. Δεν υπάρχει πρόβλημα αν η ιδέα είναι αναληθοφανής, που θα είναι εξ ορισμού, σε ένα κείμενο του φανταστικού. Απλά πρέπει να στηρίξεις την αναληθοφανή ιδέα με αληθοφανείς κανόνες. Μπερδεύτηκα, πάμε πάλι... Η ιδέα θα είναι αναληθοφανής, αλλά η πλοκή και η χαρακτήρες θα έχουν τόση συνέπεια και συνοχή, ώστε ο αναγνώστης θα το ξεχάσει και θα βυθιστεί στο κείμενο. Κατ' αρχάς νομίζω ότι στο παραμύθι, δεν χρειάζεται πουθενά η αληθοφάνεια. Υπάρχουν πολλά κουφά, κλασσικά παραδείγματα. Όσο για τον Salvatore που είπε πιο πάνω η Κέλλυ, αν ισχύει αυτό, τότε που οφείλει την επιτυχία του; Μήπως στην ουσία δεν μας χαλάει η αναληθοφάνεια σαν αναγνώστες/θεατές, αλλά σαν κριτικούς κειμένων/ταινιών; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 (edited) Για μένα στη λογοτεχνία του φανταστικού αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας πρέπει να ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιοι φυσικοί νόμοι είναι διαφορετικοί στον φάντασυ/εφ κόσμο του από αυτούς που ξέρουμε στον πραγματικό κόσμο και μετά να τους ακολουθεί με συνέπεια. Αυτό δεν αντιτίθεται στο show don't tell? Όχι απαραίτητα, αν το κάνεις με σωστό τρόπο. Πχ. Έχεις να περιγράψεις ένα μάτσο μισθοφόρους, που πληρώνονται με αλάτι αντί για χρυσό. Βάλ' τους στην ουρά που περιμένουν να πληρωθούν, να γκρινιάζουν για την αλλαγή αυτή. Μέσα σε αυτόν το διάλογο μπορείς να στριμώξεις άπειρα πραγματάκια σχετικά με τον κόσμο, από κουτσομπολιά έως exchange rates. "Τι να σου κάνει μια λίβρα αλάτι; Ούτε μια νύχτα στης Μαρίκας της χοντρής δε μπορείς να αγοράσεις. Κι έχω να πληρώσω και τον βρυσοδέψη, ακόμα του χρωστάω το μπάλωμα στο σακίδιό μου." Edited January 29, 2013 by Naroualis 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Για να αρχίζουμε να καταλήγουμε κάπου. Δεν υπάρχει πρόβλημα αν η ιδέα είναι αναληθοφανής, που θα είναι εξ ορισμού, σε ένα κείμενο του φανταστικού. Απλά πρέπει να στηρίξεις την αναληθοφανή ιδέα με αληθοφανείς κανόνες. Μπερδεύτηκα, πάμε πάλι... Η ιδέα θα είναι αναληθοφανής, αλλά η πλοκή και η χαρακτήρες θα έχουν τόση συνέπεια και συνοχή, ώστε ο αναγνώστης θα το ξεχάσει και θα βυθιστεί στο κείμενο. Κατ' αρχάς νομίζω ότι στο παραμύθι, δεν χρειάζεται πουθενά η αληθοφάνεια. Υπάρχουν πολλά κουφά, κλασσικά παραδείγματα. Όσο για τον Salvatore που είπε πιο πάνω η Κέλλυ, αν ισχύει αυτό, τότε που οφείλει την επιτυχία του; Μήπως στην ουσία δεν μας χαλάει η αναληθοφάνεια σαν αναγνώστες/θεατές, αλλά σαν κριτικούς κειμένων/ταινιών; Χμμ, ας πούμε ότι πρέπει να αποδείξεις, σε άλλα σημεία του ίδιου κειμένου, ότι ξέρεις να φτιάχνεις πειστικούς/αληθοφανείς κόσμους και χαρακτήρες, για να καταφέρεις τον αναγνώστη (και ειδικά τον mainstream) να καταπιεί το φανταστικό στοιχείο. Δηλαδή "οκ, υπάρχει μαγεία ή ρομπότ, αλλά δεν το κάνω για να κρύψω συγγραφικές αδυναμίες, ορίστε η απόδειξη, έφτιαξα κατά τα άλλα χαρακτήρες και κοινωνίες με τις οποίες μπορείς να ταυτιστείς". Και επίσης κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να παραείναι πολύ το φανταστικό στοιχείο, για να έχει ο αναγνώστης κάτι αναγνωρίσιμο που θα τον βάλει μέσα στην ιστορία, θα τον βοηθήσει να μεταφερθεί εκεί με τη φαντασία του. Αν από παντού πετάγονται μάγοι, ξωτικά, αντικείμενα με υπερφυσικές δυνάμεις, εξωγήινοι και συσκευές σούπερ προχωρημένης τεχνολογίας, θα είναι σαν κάτι γραμμένο σε άλλη γλώσσα - θα χρειάζεται εξηγήσεις κάθε δυο φράσεις. Όσο για την επιτυχία που έχει ο Salvatore, υποθέτω πως η αληθοφάνεια δεν είναι το παν, υπάρχουν και ωραία σημεία στα βιβλία του. Και δεν το παρακάνει με όλα αυτά τα μαγικά κλπ σε ρόλο από μηχανής θεού. Αλλά βραβείο λογοτεχνικό από αυτά που μετράνε δε νομίζω να πάρει ποτέ. Διάβασε, αν το έχεις, τον πρόλογο του βιβλίου "Ιστορίες μαγείας και φαντασίας" (Anubis), δυο σελίδες είναι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Έχω διαβάσει αρκετό Σαλβατόρε (3+3 βιβλία). Θεωρώ ότι έχει μια κάποια επιτυχία για τρεις λόγους: α) η αφήγησή του ρέει νερό, β) έχει απίστευτα πολλή δράση, γ) απευθύνεται σε πολύ-πολύ-πολύ συγκεκριμένο κοινό. Απεθύνεται σε φαν των Forgotten Realms ή σε νεαρά αγόρια που θέλουν να διαβάσουν Μπλεκ χωρίς εικόνα. Αυτό το κοινό δεν ψάχνει για λογοτεχνικές δάφνες ούτε για κείμενα που έχουν κερδίσει το Νόμπελ. Κι ο Σαλβατόρε, κακά τα ψέματα, έχει τη συνταγή που αρέσει σε αυτό το κοινό. Ειδικά όταν προσθέτει εδώ κι εκεί ως καρύκευμα κάτι χαριτωμένιές, πχ, έναν ιερέα που μάχεται με μεταλλικό γιο-γιο (προσοχή, όχι γκιο-γκιο καθίκι, γιο-γιο το δισκάκι με το σπάγκο). Από τη μία. Από την άλλη, ο Σαλβατόρε είναι πιστός τους νόμους που διέπουν τα Forgotten Realms και δεν τους παραβλέπει ποτέ. Παίζει πάντα με πράγματα που οι αναγνώστες του μπορούν να αναγνωρίσουν και δεν τα διαστρεβλώνει προς όφελος της πλοκής του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.