Η αυτοκτονία ενός αντιφρονούντα

[Nostalgist]

Όνομα Συγγραφέα: Ξενοφώντας

Είδος: Οργουελική Ψευδοβιογραφία (ναι μόνος μου το σκέφτηκα

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1407

Αυτοτελής; (Ναι/Οχι.) (Αν όχι, ποιο μέρος είναι αυτό; 1ο; 2ο; 3ο; κοκ)

Σχόλια: για το write off #69

Αρχείο:

Η αυτοκτονία ενός αντιφρονούντα.pdf

Edited February 6, 2013 by Nostalgist

[Cyrano]

Δε θα κάτσω να 'ψειρίσω' αυτό το κείμενο (τ' αφήνω σ΄ εσένα να διορθώσεις τα λαθάκια, τυπογραφικά και κάποιες υφολογικές πινελιές). Και δεν το κάνω γιατί αυτή η ιστορία έχει ύφος και ουσία. Είναι λογοτεχνία. Μπράβο σου.

Edited February 6, 2013 by Cyrano

[Nirgal]

Θα είμαι πιο αυστηρός από τον Cyrano.

 

Κρίνοντας από το περιεχόμενο της εισαγωγής του Ηφαιστίωνα, πιστεύω ότι η ιδέα σου είναι πιο πρωτότυπη από αυτήν του Asgaroth. Νομίζω όμως, ότι δεν τη δούλεψες όσο χρειαζόταν. Μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη αν της αφιερώσεις περισσότερο χρόνο.

Καλή η ιδέα να γραφτεί η ιστορία ως ένα γράμμα, αλλά ίσως και πιο δύσκολο, γιατί θα πρέπει να φανεί πολύ έντονα η συναισθηματική φόρτιση του πρωταγωνιστή (είναι το αποχαιρετιστήριο γράμμα του πριν την αυτοκτονία του).

Έχει κάποια λάθη γραμματικά (π.χ. χρήση συνδέσμου “ότι”, αντί για αντωνυμία “ό,τι”), και εκφράσεις που θέλουν λίγη δουλειά για να γίνουν πιο στρωτές, αλλά θα συμφωνήσω ότι έχει ουσία. Η πολιτική εφ είναι το αγαπημένο μου είδος και η ιστορία που έγραψες έχει πολύ περισσότερα να πει, αν τη δουλέψεις κι άλλο.

 

Δεν μου έμεινε η εντύπωση ότι το κείμενο δέθηκε με την εισαγωγή. Αν το μήνυμα είναι ότι ο αφηγητής έχει βιώσει πολλούς συμβολικούς θανάτους κατά τη διάρκεια της ζωής του (κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ καλή ιδέα), τότε η ιστορία θα πρέπει να επεκταθεί κι άλλο, το γράμμα να γίνει μεγαλύτερο, να δοθούν περισσότερα στοιχεία στον αναγνώστη, ώστε το μήνυμα να γίνει αντιληπτό.

Επίσης δεν βρήκα κάποια εξήγηση της ακόλουθης πρότασης: “Θάνατος είναι να μην έχεις πια τίποτα νέο ν' ακούσεις, τίποτα καινούργιο ν' αντικρίσεις”, η οποία νομίζω ότι είναι και το ζουμί όλης της εισαγωγής και ίσως αυτή που θα δώσει το στίγμα της σε ολόκληρη την ιστορία/ιδέα.

 

“Άραγε τι θυμάσαι εσύ από τα πρώτα χρόνια;”

Μέχρι αυτήν την πρόταση η ιστορία σου ανοίγει πολύ καλά. Προκαλεί τον αναγνώστη και τον βάζει σε κατάσταση προσμονής για το τι ακολουθεί. Μετά, δυστυχώς, η ιστορία χάνει σε δύναμη και ένταση.

Και εξηγούμαι: ένα μακροσκελές γράμμα αυτόχειρα θα έπρεπε (κατά τη γνώμη μου) να είναι πολύ έντονο, συναισθηματικά φορτισμένο, να μεταδίδει στον αναγνώστη την απελπισία που οδήγησε τον συγγραφέα στο αδιανόητο. Γίνονται αναφορές στα αποτελέσματα του πολέμου, αλλά ανώδυνες. Ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι δε συμφωνεί με όσα έγιναν και ό,τι αυτά επέφεραν, αλλά θα ήθελα να διαβάσω (και να νιώσω) πόσο έχει μετανιώσει, ότι παρά την μεταμέλειά του πιστεύει ότι αυτό δεν αρκεί, ότι η ενοχή του ξεπερνά κάθε προσπάθειά του να νιώσει καλύτερα, ίσως ακόμα και ότι σιχάθηκε τον εαυτό του και τις πράξεις του και όλη του τη ζωή. Κάτι τόσο δυνατό, που να δικαιολογεί την πράξη του.

 

Εν κατακλείδι:

Πολύ καλή ιδέα, καλό άνοιγμα, αλλά βιαστική εκτέλεση με αποτέλεσμα να χάνει στα σημεία.

[Ayu]

Ο Nirgal με κάλυψε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το μόνο που θα είχα να προσθέσω είναι πως μια από τις δυσκολίες της επιστολικής μορφής είναι το ότι "πρέπει" ν' αποφύγεις την αμηχανία που δημιουργείται όταν ο επιστολογράφος λέει στον παραλήπτη πράγματα που ο τελευταίος οπωσδήποτε γνωρίζει. Μία από τις λύσεις είναι να βρεις ένα λόγο για να το κάνει--το ότι είναι τα τελευταία του λόγια τον δικαιολογεί ως ένα βαθμό, αλλά υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία η αφήγηση ξεφεύγει από το "θυμάσαι τότε που..." και περνάει στην άκομψη πληροφόρηση του αναγνώστη. Νομίζω ότι με περισσότερη προσοχή στο πώς θα υφάνεις αυτές τις πληροφορίες μέσα στο γράμμα και με την καλύτερη (δες σχόλιο Nirgal) διαχείριση της συναισθηματικής φόρτισης του αφηγητή θα έχεις κάτι πολύ καλό.

[Nostalgist]

Σας ευχαριστώ και τους δυο σας για την ανάγνωση και τα σχόλια, θα σταθώ στο σχόλιο του Σταμάτη περισσότερο. Η κατακλείδα σου είναι ακριβώς η κριτική που έκανα και εγώ όταν το ξαναδιάβασα μετά την δημοσίευση του ("και γιατί δε το διόρθωνες ε;" ), το διηγηματάκι χάνει σε πολλά σημεία. Πέρα από αυτό όμως θα ήθελα να τονίσω δύο πράγματα , ότι ο αυτόχειρας α) γράφει το γράμμα στην αγαπημένη του , η οποία όπως και αυτός έχει συμμετέχει στο πόλεμο και μάλιστα ακόμα και σήμερα επιμένει στις απόψεις της, άρα δεν θεώρησα λογικό να εξαντληθεί η ανάλυση του πολέμου β) αυτό που ήθελα να πετύχω (άσχετο αν δε φάνηκε) δεν ήταν τόσο ένας ήρωας που αυτοκτονεί από τις ενοχές αλλά από την αποτυχία του να βρει εναλλακτική-καλύτερη λύση στην σημερινή πραγματικότητα. Μετανιώνει για την τροπή που πήραν τα πράγματα, όχι τόσο για τις πράξεις του αυτές-καθαυτές και μάλιστα στην προσπάθεια του να ανακαλύψει κάποια κοινωνία που να ναι καλύτερη από αυτή που έφτιαξε ο πόλεμος και η επικράτηση του στρατοπέδου του, συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο και ότι μάλιστα σε πολλά μέρη τα πράγματα είναι χειρότερα ακόμα και από την δυστοπία της Ελλάδας (αν και δεν αναφέρεται ξεκάθαρα). Τελικώς πιο πολύ αυτοκτονεί από την απόγνωση παρά απο τις ενοχές. Δεν θλίβεται τόσο για το θάνατο όσο για την αδυναμία να προκύψει οτιδήποτε καλό απ' αυτόν

 

Ο Nirgal με κάλυψε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το μόνο που θα είχα να προσθέσω είναι πως μια από τις δυσκολίες της επιστολικής μορφής είναι το ότι "πρέπει" ν' αποφύγεις την αμηχανία που δημιουργείται όταν ο επιστολογράφος λέει στον παραλήπτη πράγματα που ο τελευταίος οπωσδήποτε γνωρίζει. Μία από τις λύσεις είναι να βρεις ένα λόγο για να το κάνει--το ότι είναι τα τελευταία του λόγια τον δικαιολογεί ως ένα βαθμό, αλλά υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία η αφήγηση ξεφεύγει από το "θυμάσαι τότε που..." και περνάει στην άκομψη πληροφόρηση του αναγνώστη. Νομίζω ότι με περισσότερη προσοχή στο πώς θα υφάνεις αυτές τις πληροφορίες μέσα στο γράμμα και με την καλύτερη (δες σχόλιο Nirgal) διαχείριση της συναισθηματικής φόρτισης του αφηγητή θα έχεις κάτι πολύ καλό.

 

Έπιασες το ζουμί αγαπητή μου Ναταλία, χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμα

[Eugenia Rose]

Συγκινητικό και όμορφο. Περιγράφει απλά πάνω κάτω ότι συμβαίνει στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις επαναστάσεις. Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις που σου έγιναν αν και εγώ θα έλεγα να το κρατήσεις απλό όπως θα ήταν ένα τέτοιο γράμμα. Κάποια τυπογραφικά εδώ και εκεί διορθώνονται εύκολα με μια ανάγνωση. Αν είχα μια ιδέα να σου πω θα ήταν να τον βάλεις να αφηγείται συγκεκριμένες στιγμές τις επανάστασης που ήταν και οι δύο παρόντες και να της αποκαλύπτει πως ένιωσε τότε που δεν της το είχε πει ή στιγμές που έζησε μόνος και τον οδήγησαν να φύγει που αυτή δεν τις ξέρει.

[Big Fat Pig]

Θέλω να πω κι εγώ δυο λόγια καθώς το φορμά και η θεματική του διηγήματος είναι τέτοια που με εξιτάρουν. Λίγο πολύ συμφωνώ με όλα τα σχόλια (και κάποια θα τα επαναλάβω).

 

Το διήγημα έχει ύφος, αλλά ξεκινάει καλύτερα απ' ότι τελειώνει γιατί, όσο προχωράει, αποφορτίζεται συναισθηματικά -και αρχίζει να κουράζει- αφού ως το τέλος παραμένει γενικόλογο. Θα εξηγήσω σε λίγο πώς ακριβώς το εννοώ.

 

Πολύ σημαντική η παρατήρηση της Ναταλίας (που έχεις κι εσύ επισημάνει). Επίσης θέλω να τονίσω την πρόταση της Ευγενίας, δείξε δηλαδή κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ήταν αυτό που περίμενα ώστε η αφήγηση αλλά και η συναισθηματική φόρτιση να κλιμακωθεί πιο φυσικά και πιο δυνατά.

 

Αλλά είναι και κάτι άλλο που σκέφτομαι. Ο τύπος δεν γράφει απλά ένα γράμμα στην όποια αγαπημένη, αλλά στην χαμένη αγαπημένη. Που ο ίδιος εγκατέλειψε. Και ναι μεν συμφωνώ με την επιλογή του οχήματος αυτού (τον απολογητικό μονόλογο δηλαδή) για να μας διηγηθείς την ιστορία, αλλά θέλει λίγη δουλειά ώστε να αποκτήσει πιο σφιχτή (και αποτελεσματική) πλοκή. Στοιχημάτιζα ότι θα δω την κοπέλα να εμπλέκεται άμεσα στους λόγους και τα γεγονότα που α) την εγκατέλειψε, β) τον οδήγησαν να είναι αντιφρονούντας και γ) τελικά να οδηγηθεί αυτός στο τέλος που οδηγείται. Στοιχημάτιζα επίσης ότι τα α) και β) θα ήταν μπλεγμένα σε ένα πολύ σκοτεινό περιστατικό. Αυτό δηλαδή το πολύ συγκεκριμένο που θα 'θελα να δω και θα χρωμάτιζε με τον καλύτερο τρόπο τον πόνο και τη δυστυχία του ήρωα και του πολέμου και θα έφερνε και την συναισθηματική έκρηξη στο τέλος. Μάλλον αυτό που θέλω να πω είναι ότι το διήγημα θέλει περισσότερη δουλειά πάνω στα κίνητρα του ήρωα.

 

Αυτά. Όπως είπα, είναι ένα θέμα που το αγαπώ και θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω τούτο 'δω δουλεμένο όσο πιστεύω ότι του αξίζει.

Edited March 15, 2013 by Big Fat Pig