Ο τελευταίος αθάνατος θνητός

[Asgaroth]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος

Είδος: Φαντασία

Βία; Πολύ λίγη

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2240

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: για το write off #69

Αρχείο:

 

Ο Τελευταίος αθάνατος θνητός.pdf

 

Ο Τελευταίος αθάνατος θνητός.doc

[Nostalgist]

εξαιρετικό, μου άρεσε πάρα πολύ

αποδεικνύει περίτρανα ότι η φαντασία μπορεί να δώσει ιδέες,εικόνες και νοήματα εξίσου σημαντικά με οποιοδήποτε πιο "σοβαρό" είδος της λογοτεχνίας

[Nirgal]

Κείμενο με όμορφη, απλή, αλλά και ποιητική (όσο προσωπικά μ' αρέσει) γλώσσα, ταιριαστή στην εισαγωγή και στο θέμα της ιστορίας.

Εκμεταλλεύτηκες την εισαγωγή και μας παρουσίασες μια ιστορία χωρίς ανατροπές ή κάποια πρωτοτυπία, αλλά πιστεύω ότι το έκανες με υποδειγματικό τρόπο.

Η εισαγωγή του Ηφαιστίωνα μου άρεσε τόσο πολύ ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο: δίνει ένα απίστευτο βήμα για να χτίσει κάποιος μια ιστορία επάνω σε έναν από τους κρυφούς πόθους του ανθρώπου, την αθανασία. Έναν πόθο που, αν και επιδιώκουμε την πραγματοποίησή του, δεμένος άρρηκτα μαζί του είναι η ύβρις και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Και καθώς είμαστε ατελή όντα προσπαθούμε να την θάψουμε.

Μου θύμισε έντονα μια ζοφερή εκδοχή της ταινίας “The Man from Earth”. Αν δεν την έχεις δει, δες την οπωσδήποτε. Είναι από τις καλύτερες ταινίες με θέμα την αθανασία (η καλύτερη που έχω δει).

 

“Ένοιωθα σαν τα τείχη και τα κτήρια της μεγάλης πόλης να κρατούσαν μακριά τους τρόμους της μεγάλης ανοιχτής πεδιάδας. Μια αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων που ίδρωναν πλάι πλάι σε αυτό το αρχαίο καμίνι”

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το κομμάτι.

 

“Όπως ξέρεις η σάρκα μου δεν αφήνει ποτέ την ψυχή μου να δραπετεύσει. Καμία αμυχή δε μένει ανοιχτή, κανένα ρυάκι αίματος δε κρατά παραπάνω από ένα βλεφάρισμα. ”

Όπως και αυτό, αν και θα έπρεπε αυτή του η ιδιότητα να έχει γίνει αντιληπτή από πιο νωρίς. Τα παιδιά εξάλλου είναι πιο επιρρεπή σε τραύματα απ' όσο οι ενήλικες.

 

“Όλες μου οι θνητές ανάγκες κορέστηκαν, φήμη, δόξα, γυναίκες και πλούτη. Απόλυτη εξουσία στη γη. Ημίθεοι βασιλείς και οι δύο μας, το όνειρο τόσων άλλων, ήταν δικό μας. Μα η θνητή φύση είναι στείρα. Έζησα τον καιρό που μου αναλογούσε ως θνητός, γλέντησα,αγάπησα και έκανα παιδιά, μονάχα για να τα θάψω. Και μετά κανένας σκοπός”

Σε λίγες προτάσεις εξηγούνται όλα.

 

“Είχα γνωρίσει τους θεούς, έζησα για καιρό κοντά τους, μα δε τους βασάνιζαν τα ίδια προβλήματα με εμάς, το μυαλό τους δεν ήταν ποτέ θνητό, δεν υπήρχε η αίσθηση της περατότητας για αυτούς, μονάχα το αιώνιο”

και

“η Ινάννα η θεά του έρωτα προσπάθησε να με κρατήσει για αιώνες κοντά της, ζητώντας πάντα με το ίδιο πάθος το σώμα μου, μα αντίθετα από κάθε εξιδανικευμένη φαντασία ενός θνητού για τον αιώνιο έρωτα, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι μέσα στους αιώνες θα βαρεθείς και θα μισήσεις θανάσιμα τον οποιονδήποτε”

υποδηλώνουν μια μικρή αντίφαση. Στον αιώνα τον άπαντα, αν ο αθάνατος πρωταγωνιστής μπορεί να νιώσει έρωτα και μίσος, τότε ίσως θα ήταν πιο ταιριαστό αν η σχέση του με την Ινάννα θα ακολουθούσε μια κυκλική πορεία με συνεχόμενες εναλλαγές (και επαναλήψεις) συναισθημάτων.

Ας πούμε: “... θα βαρεθείς και θα μισήσεις, θα ερωτευτείς και θα επιθυμήσεις, θα αγνοήσεις και θα λατρέψεις θανάσιμα, ξανά και ξανά, τον οποιονδήποτε”

ή κάτι τέτοιο.

 

“και τελικά επέλεξα την δύση, καθώς μου φάνηκε γελοιωδώς, πιο ποιητικό ”

Ωραία ειρωνεία.

 

“Κολυμπούσα επί μέρες προς τα δυτικά, ελπίζοντας να φτάσω στην άκρη του κόσμου και να πέσω στο κενό, καθώς οι θάλασσες κατακρημνίζονταν προς το χάος”

Κανένας άλλος τρόπος δε θα ήταν πιο ταιριαστός για έναν αθάνατο.

Ίσως η καλύτερη εικόνα που δημιουργεί το διήγημα στο μυαλό του αναγνώστη.

 

“Αξίες τους όπως η αγάπη και η φιλία φαινόταν στα κουρασμένα μάτια μου, ως παιδιά του φόβου και εγώ πλέον απαλλαγμένος από αυτόν δεν μπορούσα να τις δεχθώ. Η μόνη αξία που υπήρχε για εμένα πια ήταν η γνώση να μπορέσω να λύσω το μυστήριο και ο θάνατος για να μπορέσω να λυτρωθώ από την ύπαρξη”

Νομίζω, ότι με το φτωχό μας το θνητό μυαλό, οι πιο πάνω προτάσεις αγγίζουν όσο καλύτερα γίνεται τις σκέψεις ενός ακούσιου αθάνατου.

Διόρθωση (αν κάνω κάποιο λάθος, ας με διορθώσει κάποιος)

ενικός: φαινόταν

πληθυντικός: φαίνονταν

Επίσης:

"Οι μόνες αξίες που υπήρχαν για εμένα πια ήταν η γνώση για να λύσω το μυστήριο, και ο θάνατος..."

 

“Πλησίασα στο θάνατο όσο μπορούσα στη Χιροσίμα, στον πεδία δοκιμών στον Ειρηνικό, στη Νέα Υόρκη μα ακόμα και η δύναμη ενός ήλιου, δε μπόρεσε να σβήσει τη ταλαιπωρημένη μου ύπαρξη ”

Πολύ καλό.

 

Όμως,

ξεκινάς με αυτό

“Σέρνω μαζί μου, δεμένο πάνω μου τον φόβο. Φόβο για τους θεούς και το θάνατο”

και αργότερα αναφέρεις αυτό

“ο θάνατος για να μπορέσω να λυτρωθώ από την ύπαρξη”

αυτό

“δε μπόρεσε να σβήσει τη ταλαιπωρημένη μου ύπαρξη ”

και αυτό

“παιδιά του φόβου και εγώ πλέον απαλλαγμένος από αυτόν”

Κατά τη γνώμη μου αποτελούν αντιφάσεις. Είτε φοβάται κάτι (π.χ. το θάνατο) είτε όχι. Το δύσκολο θα ήταν να μας έδινες την εικόνα ενός όντος που δεν μπορεί να νιώσει κάποιο συναίσθημα. Ποιο θα ήταν το κίνητρό του; Θα είχε κίνητρο; Γιατί θα υπήρχε;

 

Η ιστορία μου άρεσε, αν και σίγουρα έχει πολύ χώρο για διορθώσεις εκφράσεων και συντακτικών λαθών, και βελτιώσεις (και παίδεμα) στην παρουσίαση των πτυχών ενός ενδιαφέροντος θέματος.

[Ayu]

Κι εδώ ο Nirgal με κάλυψε. Μερικές πολύ ωραίες στιγμές στο διήγημα, και κάποια σημεία που παίρνουν περισσότερη ανάπτυξη. Αυτό που θεωρώ μεγαλύτερη αδυναμία της ιστορίας είναι η πρόφαση της αφήγησης. Δεν με κάλυψε το ότι τα λέει επειδή βρίσκει το άγαλμα του Γιλγαμές (εκτός κι αν κάτι δεν κατάλαβα), ή τουλάχιστον θα ήθελα να μείνει λίγο περισσότερο σ' αυτό το σημείο, στην πέτρα, στη μορφή που περνά στην αιωνιότητα, κάτι. Επίσης υπάρχουν κι εδώ σε κάποια σημεία οι αμηχανίες που ανέφερα και στο διήγημα του Nostalgist ως προς την επιστολική γραφή--παρόλο που εδώ δεν έχουμε επιστολή, έχουμε στην ουσία το ίδιο πράγμα: έναν αφηγητή που μιλά συνολικά για τη ζωή του σε κάποιον που τη γνωρίζει σε μεγάλο βαθμό αλλά δεν μπορεί να απαντήσει. Είναι εκείνες οι στιγμές που πρέπει να πεις "όπως ξέρεις..." που ξεγυμνώνουν τους μηχανισμούς της αφήγησης για μένα.

Και, τέλος, νομίζω πως το διήγημα θα σήκωνε λίγη περισσότερη ποικιλία στο ρυθμό και τον τόνο της αφήγησης.

Αυτά, κι όσα είπε ο Nirgal παραπάνω.

[Eugenia Rose]

Μου άρεσε πολύ! Χρησιμοποιείς πολύ όμορφες και ποιητικές εκφράσεις. Μου θύμισε την ταινία "The man from earth" που επίσης μου άρεσε πολύ να την δείς. Αν κάτι θα ήθελα πολύ και πιστεύω θα έκανε το τέλος πιο δυνατό θα ήταν να μιλάει στον Γιλγαμές όντας μούμια, να νομίζει πως ο φίλος του παριστάνει τον νεκρό και να προσπαθεί να τον ξυπνήσει θυμίζοντάς του το παρελθόν. Αλλά στο τέλος να διαπιστώνει πως ο Γιλγαμές έχει καταφέρει να πεθάνει και να τον μισεί για πάντα γι αυτό και τότε να τον καταριέται. Μια ιδέα που μου ήρθε όταν το διάβαζα. Καλή επιτυχία!