spectrum Posted February 9, 2013 Share Posted February 9, 2013 Όνομα Συγγραφέα:Μιχάλης Είδος: φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 653 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Η πρώτη μου προσπάθεια, 26 χρόνια πριν... Ο καρπος της γνωσης Η νύχτα, για μια ακόμα φορά είχε περάσει. Ο Ήλιος, κατακίτρινος και λαμπερός, ξεπρόβαλλε από τον ορίζοντα. Ο Άνθρωπος βρισκόταν στη γνώριμη για εκείνη την ώρα θέση. Στην κορυφή ενός μεγάλου βράχου. Καλημέριζε τον άρχοντα του φωτός. Γρήγορα όμως βαρέθηκε, όπως πάντα άλλωστε. Κοίταξε γύρω του. Η καταπράσινη πεδιάδα υποδεχόταν στοργικά τις πρώτες ζεστές ακτίνες. Ένοιωσε πως πεινούσε. «Ένα καλάθι με φρούτα να παρουσιαστεί εδώ μπροστά μου!», διέταξε. Αμέσως, ένα καλάθι με κάθε λογής φρούτα εμφανίστηκε. Άρχισε να τα τρώει, με όρεξη στην αρχή, μα γρήγορα βαρέθηκε. «Εξαφανίσου από μπροστά μου! », πρόσταξε με βλέμμα γεμάτο αυθάδεια. Το καλάθι χάθηκε αμέσως. Ένοιωσε πως ζεσταινόταν. Ο Ήλιος ήταν πια αρκετά ψηλά. Τα μάτια του ενοχλήθηκαν. «Σκοτάδια, χιόνια, κεραυνοί... ελάτε να χορέψετε!», ούρλιαξε. Αμέσως, μαύρα πυκνά σύννεφα φάνηκαν στον ορίζοντα και διέσχισαν καλπάζοντας τον ουρανό. Ο Ήλιος θάφτηκε πίσω τους. Ο αέρας πάγωσε. Τα δέντρα χόρεψαν στο ρυθμό του τρελού ανέμου. Τα ζώα, φοβισμένα έτρεξαν να κρυφτούν. Οι πρώτες σταγόνες ήταν αναγνωριστικές. Δημιούργησαν μελωδίες με το ξαφνιασμένο χώμα. Μετά, ήρθαν οι ορδές του υγρού στοιχείου. Σαν βάρβαροι κατακτητές, λεηλάτησαν κάθε λουλούδι. Ακολούθησε το χιόνι. Έπεσε αργά, επιβλητικά. Πάγωσε τα πάντα. Αστραπές βρυχήθηκαν, κεραυνοί έσκισαν τον αέρα και φώτισαν τον ουρανό. ΄Όλες οι δυνάμεις της Φύσης σε μια ανελέητη επίδειξη δύναμης, με θεατές τις τρομαγμένες ψυχές των ζώων. Ο Άνθρωπος βαρέθηκε, για άλλη μια φορά. «Ας ανθίσουν τα λουλούδια, εμπρός! ». Τα σύννεφα διαλύθηκαν μονομιάς. Η Άνοιξη ξαναγύρισε. Μικρά και μεγάλα πουλιά στόλισαν τον ουρανό. Ζώα κάθε λογής ξεπρόβαλλαν, μεταμορφώνοντας την πεδιάδα σε ένα ζωντανό μωσαïκό. Στρατιές από μυρμήγκια γαργάλησαν το χορτάρι. Βουητά από μέλισσες συνόδευσαν το τεμπέλικο τζιτζίκισμα. Ένας πάνθηρας κοιμόταν ευτυχισμένος πάνω σε ένα πράσινο στρώμα από μαλακή χλόη. «Ε! εσύ, τι έπαθαν τα μάτια σου και είναι κλειστά;» τον ρώτησε επιτακτικά ο Άνθρωπος. Ο πάνθηρας ξύπνησε και, τρομαγμένος από τη φωνή, το έβαλε στα πόδια. «Σε σένα μιλάω!», ούρλιαξε ο Άνθρωπος. Αγανακτισμένος επειδή ο πάνθηρας δεν του έδωσε σημασία, ο Άνθρωπος χοροπηδούσε γεμάτος οργή. «Ήταν κουρασμένος και κοιμόταν...» Ένα πουλί του είχε μιλήσει. Η φωνή του ήταν βραχνή μα και στοργική. Τα μάτια του ήταν εντελώς σφαιρικά και πολύ μεγάλα. Είχαν το χρώμα της γυμνής Γης. Οι βλεφαρίδες του ήταν απίστευτα κυρτές, κι όταν έκλειναν το έκαναν μεγαλόπρεπα και υπερβολικά αργά, εκπέμποντας κύματα επιβλητικά. Ήταν μια γέρικη, ζαρωμένη και ταλαιπωρημένη κουκουβάγια. «Τι θα πει κουρασμένος; Τι θα πει κοιμόταν; Τι είσαι; Γιατί ξέρεις τι σημαίνουν αυτά κι εγώ όχι;» τη ρώτησε. – «Όλοι τα ξέρουν. Όλοι, εκτός από σένα. Αλλά, τι κάθομαι και σου μιλάω. Εσύ δεν κουράστηκες ποτέ για να βρεις την τροφή σου. Δεν φοβήθηκες ποτέ, δεν πόνεσες ποτέ. Δεν γνώρισες ούτε το φόβο, ούτε τη γνώση.» Η κουκουβάγια πέταξε μακριά. «Φόβος, γνώση... τι είναι όλα αυτά... ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΡΩ! ΠΑΤΕΡΑ!!!...» Τα τελευταία λόγια ειπώθηκαν φωναχτά από τον Άνθρωπο, με το πείσμα ενός χαϊδεμένου παιδιού. «Τι έχεις, παιδί μου;» Ακούστηκε μια ήρεμη, στοργική φωνή που ερχόταν από παντού και γέμιζε τα πάντα. «Φόβος, γνώση, αυτά είναι πράγματα που δεν ξέρω, Πατέρα. Είχες πει ότι θα είμαι ευτυχισμένος, όμως... δεν τα έχω όλα. Θέλω τη γνώση.» – «Είσαι σίγουρος;» – «Ναι.» – «Πρέπει να ξέρεις όμως ότι η γνώση σημαίνει πολλά κακά για σένα. Τρόμος, κούραση, αγωνία, πόνος. Και το κυριότερο: το θάνατό σου.» – «Είπα! θέλω τη γνώση!» – «Ας είναι. Ξέρω ότι δεν μπορώ να εναντιωθώ στη θέλησή σου. Καλή αντάμωση, παιδί μου...» Η φωνή έσβησε. Ένα ελαφρό αεράκι έκανε τον Άνθρωπο ν΄ ανατριχιάσει. Για μια στιγμή σκοτείνιασε. «Πατέρα, γιατί αυτός ο πάνθηρας με κοιτά τόσο περίεργα; Πατέρα... πατέρα.... ΠΑΤΕΡΑ!!!...» Είχε σκοτεινιάσει πια για τα καλά. Ο άνθρωπος είχε τρέξει, είχε σκαρφαλώσει, είχε πηδήξει για να ξεφύγει από τον πάνθηρα. Κρύωνε και πεινούσε. Ήταν τρομαγμένος και κουρασμένος. Κι όσο ήταν μέρα, ο Ήλιος τον βοηθούσε φωτίζοντας τα βήματά του. Όμως τώρα, το κακό είχε παραγίνει. Καθώς έπεσε η νύχτα, ο ουρανός γέμισε από μικρά, άσπρα και περίεργα φωτεινά στίγματα που τρεμούλιαζαν περίεργα. Από αυτά, πώς θα φυλαγόταν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted February 9, 2013 Share Posted February 9, 2013 Πολύ όμορφο. Μπράβο. 26 χρόνια πριν;! Θα περιμένω και κάτι πιο πρόσφατο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spectrum Posted February 9, 2013 Author Share Posted February 9, 2013 Ευχαριστώ. Ξεκίνησα με κάτι δοκιμασμένο, μήπως και πάρω θάρρος. Τα 26 χρόνια είναι πλασματικά, μιας και δεν έγραφα ενδιάμεσα. Βέβαια, ήμουν νιος και γέρασα. Λιγότερο ρομαντικός, πλέον (ίσως αυτό είναι μείον) αλλά και λιγότερο δογματικός (μάλλον αυτό είναι συν). Ξαναξεκίνησα πριν 14 μήνες, περίπου, γράφοντας για ένα άλλο και άσχετο φόρουμ (έχει σχέση με το ηλεκτρονικό τσιγάρο, γι αυτό και το άβαταρ). Σκέφτηκα να ξεκινήσω από εκεί, όπου τα ζητούμενα δεν ήταν και πολύ αυστηρά. Σατύριζα τους χρήστες, πάντα με πρώτο πλάνο τη φαντασία. Λίγο-λίγο κάθε μέρα, μαζεύτηκαν κοντά στις 300 σελίδες. Αν θέλετε και αν είναι θεμιτό, τις παραθέτω. Ίσως δεν καταλάβετε τίποτα, στην αρχή, αλλά έχει την πλάκα του. Ειδικά στο πώς ένας άγνωστος μέσα σε άγνωστους, ξεκινά σατυρίζοντας, αλλά καταλήγει στην ΕΦ. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted February 21, 2013 Share Posted February 21, 2013 Ένα λιγάκι διαφορετικό orientation του ανθρώπου. Μ' άρεσε αυτή η εκδοχή. Είχε κάτι δικό της που την έκανε να ξεχωρίσει. Η γραφή είναι αρκετά καλή και σίγουρα μετά από τόσα χρόνια θα μπορείς να τη δουλέψεις ακόμη καλύτερα. Οπότε, σίγουρα περιμένουμε κάτι νεότερο από εσένα. Οι 300 σελίδες που λες ότι έχεις γράψει για το άλλο φόρουμ ακούγονται κάπως πολλές για να διαβαστούν από κάποιον στον υπολογιστή. Αν, όμως έχουν τη μορφή ξεχωριστών διηγημάτων, τότε θα μπορούσες να ανεβάσεις κάποια στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ. Επίσης, μιας και είσαι καινούριος εδώ, μπορείς να ανεβάσεις άλλες ιστορίες σου, για να σε γνωρίσουν τα υπόλοιπα μέλη, και μετά να δείξεις ένα πιο μεγάλο έργο. Αυτά κι από μένα. Καλωσόρισες στο φόρουμ και στις Βιβλιοθήκες, Μιχάλη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gismofbi Posted May 1, 2013 Share Posted May 1, 2013 (edited) Αρκετά ενδιαφέρουσα και όμορφη εκδοχή της δημιουργίας του ανθρώπου. Απλή και καθόλου κουραστική γλώσσα που έκανε το κείμενο να κυλάει σαν νεράκι. Μου άρεσε πολύ το ύφος παραμυθιού που έχεις προσδώσει στην ιστορία σου. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν άραγε ήταν καλύτερα ο άνθρωπος όπως αρχικά πλάστηκε. Άξιζε άραγε να χάσεις τα πάντα για να κερδίσεις τη γνώση; Θα μπορούσε, βέβαια, να απλωθεί λίγο ακόμα και να μεγαλώσει η ιστορία για να φανεί πιο πολύ τι θυσίασε ο άνθρωπος και τι κέρδισε από αυτή του την επιλογή αλλά και έτσι είναι αρκετά μεστή. Φιλότιμη η προσπάθεια σου, μου άρεσε πολύ. Edited May 1, 2013 by gismofbi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 3, 2013 Share Posted May 3, 2013 Να και μια αλληγορία, κάτι σπάνιο στις μέρες μας και στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ! Η ιστορία μοιάζει βγαλμένη από το μεσαίωνα ή την Αναγέννηση χωρίς αυτό να την κάνει παρωχημένη. Εξ άλλου αν είχε γραφτεί τότε, σαν morality lesson όπως οι περισσότερες ιστορίες, μάλλον θα είχε θεωρηθεί πολύ "αιρετική" αφού καταπιάνεται με τη δημιουργία του Ανθρώπου, και την Πτώση, από τον Θεό αλλά δίνοντας τελείως διαφορετική εκδοχή! Μου άρεσε και μένα η παρουσίαση του ανθρώπου σαν ένα πολύ κακομαθημένο, απαιτητικό, εγωκεντρικό παιδί που χρησιμοποιεί τη φύση χωρίς εκτίμηση ή υπευθυνότητα. Μάλιστα, ενώ η ίδια η φύση, σχεδόν σαν μητέρα, τον προειδοποιεί κατά κάποιο τρόπο, μέσω της σοφής κουκουβάγιας, εκείνος απλά συνεχίζει το "θέλω, θέλω, θέλω" του, ακριβώς όπως τα κακομαθημένα παιδιά. Δεν θα καταπιαστώ εδώ με τα ερωτήματα που εγείρονται για το ρόλο του "μυστηριώδους" πατέρα ο οποίος ενώ δεν έχει δώσει κανένα κριτήριο στο δημιούργημά του για να γνωρίζει τις συνέπειες του λάθους του, τον ρωτά αν είναι "σίγουρος" πως θέλει τη γνώση. Ωστόσο, εδώ υπάρχει, κατ'εμέ, και το σατιρικό στοιχείο της ιστορίας που ξεπερνά την αλληγορία της. Σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα από εσένα, spectrum, και γιατί γράφεις πολύ καλά, και γιατί έχω την αίσθηση πως είτε αλληγορία είτε σάτιρα, δεν θα είναι ο φτηνός, χλευαστικός τύπος σάτιρας, αλλά κάτι με περισσότερο νόημα. Όπως ακριβώς η παρούσα ιστορία κι ας γράφτηκε πριν 26 χρόνια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spectrum Posted May 6, 2013 Author Share Posted May 6, 2013 Καλώς σας βρήκα!!! Ομολογώ, ότι οι εκδοχές σας δεν θα μου περνούσαν από το μυαλό. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Δυστυχώς, ελάχιστα έχω να δείξω πέρα από τις 300 σελίδες, αλλά δίνω υπόσχεση εδώ, σε σας και σε μένα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spectrum Posted May 6, 2013 Author Share Posted May 6, 2013 Ειδικά η τελευταία στροφή: 1) Το απόλυτο βιογραφικό του καθενός 2) Μια υπόσχεση-επιθυμία που θα την κουβαλάμε ΠΑΝΤΑ, όπου κι αν είμαστε, ό,τι κι αν είμαστε... Ένα μεγάλο μπράβο!!! Ειδικά η τελευταία στροφή: 1) Το απόλυτο βιογραφικό του καθενός 2) Μια υπόσχεση-επιθυμία που θα την κουβαλάμε ΠΑΝΤΑ, όπου κι αν είμαστε, ό,τι κι αν είμαστε... Ένα μεγάλο μπράβο!!! Αυτό είναι για αλλού... συγγνώμη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.