Η κλοπή του Δαχτυλιδιού

[Ad Noctum]

Όνομα Συγγραφέα: Αντώνης Κατσαρός

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Ναι & Όχι

Σεξ; Ναι & Όχι

Αριθμός Λέξεων: 844

Αυτοτελής; Ίσως Οχι.

Σχόλια: Flashάκι είναι στην ουσία, αλλά το έγραψα για να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον για κάτι άλλο που σκέφτομαι

Αρχείο:

 

 

-Θα σε ρωτήσω ένα πράγμα μόνο και θέλω να μου πεις την αλήθεια: Που το έχεις κρύψει;

-Δεν έχω ιδέα για τι μιλάς!

-Δεν θα χάσω την ώρα μου μαζί σου! Πες μου αμέσως αλλιώς το κεφάλι σου θα πάψει να κάνει παρέα με το υπόλοιπο σώμα σου!

-Όσο και να με απειλήσεις, ακόμα δεν καταλαβαίνω τι θέλεις από εμένα...

 

“Χρατς” με μία απότομη κίνηση η απειλή πραγματοποιήθηκε. Το σπαθί του Ζντορ έσταζε αίμα και τα μάτια του δάκρυα. Το δαχτυλίδι του είχε χαθεί και είχε εξολοθρεύσει σχεδόν όλους όσους είχε υποπτευθεί ότι του το έκλεψαν. Έμεναν ακόμα κάποια άτομα, όμως οι πιθανότητες να το βρει όλο και λιγόστευαν. “Δεν είναι ένα συνηθισμένο δαχτυλίδι ανόητοι!” είπε σιγανά προς όλο τον κόσμο. Αλλά ήξερε ότι αυτό ήταν το λάθος του. Το έλεγε συνέχεια, το έλεγε παντού, το έλεγε σε όλους, γι αυτό και του το έκλεψαν. Πίστευαν ότι το δαχτυλίδι αυτό είχε κάτι μαγικό, όπως αυτά που άκουγαν στα παραμύθια. Και μία νύχτα, μπήκαν στο δωμάτιο του Ζντορ και το έκλεψαν. Αυτός έγινε έξαλλος όταν το αντιλήφθηκε (δεν του πήρε περισσότερες από μερικές στιγμές). Έτρεξε και εντόπιζε έναν προς έναν όσους πίστευε ότι το έκαναν και μετά από μικρές ανακρίσεις, τους αποκεφάλιζε. Η οργή του ξεχείλιζε από παντού. Τα μάτια του γίνονταν κατακόκκινα όταν αντιμετώπιζε κάποιον από τους πιθανούς ληστές. Δεν άντεχε να τους ρωτήσει περισσότερα πράγματα...

 

Βρισκόταν στην γειτονική πόλη, την Άκρια. Έψαχνε τον Μαρτούν, έναν από τους τελευταίους ύποπτους. Του είπαν ότι έφυγε την νύχτα της κλοπής και ήρθε εδώ. Ρωτούσε όποιον έβρισκε μπροστά του για να μάθει που είναι. Όποιος δεν του απαντούσε ερχόταν αντιμέτωπος με την απειλή της κόψης του σπαθιού του. Έτσι σιγά-σιγά έφτανε στον προορισμό του. Ο τελευταίος “μάρτυρας” τον είχε στείλει στην πόρτα του πανδοχείου “Όμορφο χάδι”. Μπήκε μέσα κάνοντας ιδιαίτερα εκθαμβωτική είσοδο. Όμως οι φιλοξενούμενοι του πανδοχείου τον κοίταξαν μάλλον ατάραχα. Αυτός που πετάχτηκε πάνω από την θέση του ήταν ο ιδιοκτήτης. Δεν ήθελε να γίνει κάποια φασαρία και να καταστραφεί η περιουσία του.

-Σε παρακαλώ άρχοντα, ηρέμησε. Δεν υπάρχει κανένας που να θέλει το κακό σου εδώ! Πως μπορώ να σε βοηθήσω; Έχω τις καλύτερες κοπέλες σήμερα από όλη την ανατολική Περθόγειο!

-Άσε με ήσυχο! Ψάχνω τον Μαρτούν!

-Ο Μαρτούν ήρθε εδώ πριν από λίγες ημέρες, αλλά έφυγε σχεδόν αμέσως, άρχοντά μου.

-Που πήγε ξέρεις;

-Όχι άρχοντα, δεν τον ρώτησα. Αλλά... να, μπορεί να σε βοηθήσει η κοπέλα με την οποία πέρασε λίγη ώρα μαζί της...

-Φέρτην εδώ, τώρα!

-Άρχοντα μου... έχει πελάτη! Ίσως αν περίμενες λίγη ώρα... να σε κεράσω κάτι να πιεις...

-Σταμάτα! Θέλω να την δω τώρα!

Με αυτά τα λόγια και σπρώχνοντας τον πανδοχέα στην άκρη, ανέβηκε στις πάνω κάμαρες. Άνοιγε τις πόρτες μία προς μία. Γυναίκες ούρλιαζαν και άνδρες πηδούσαν από τα παράθυρα. Ο Ζντορ ρωτούσε τις κοπέλες αν γνώριζαν τον Μαρτούν. Τελικά μία απάντησε θετικά. Φορούσε ένα μαντίλι στο πρόσωπο και είχε τα πιο γλυκά μάτια του κόσμου. Το κορμί της ήταν θεϊκό, σαν να κατέβηκε η ίδια η Άρχες στην γη για να τον συναντήσει και ο Ζντορ θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Μπήκε στο δωμάτιο και διώχνοντας με βία τον πελάτη της. Την πλησίασε και αυτή τον κοιτούσε έντονα στα μάτια. Ο Ζντορ ένιωθε όπως την πρώτη φορά που είδε την πριγκίπισσα του, τη Βάρνες. Την είχε δει μόνο μία φορά, όταν την έφερε ο πατέρας της ο Βασιλιάς Καρτς για να γίνει ο αρραβώνας. Τότε το βασίλειο του Ζντορ ήταν φτωχό ακόμα. Ανερχόμενο μεν, αλλά φτωχό. “Μόνο αν θα μου φέρετε το ομορφότερο δαχτυλίδι του κόσμου θα σας δώσω την κόρη μου” είχε πει ο Καρτς. Από τότε πολλά άλλαξαν. Ο βασιλειάς Καρτς σκοτώθηκε και το βασίλειό του έπεσε. Τα ίχνη της Βάρνες χάθηκαν. Ο Ζντορ με τον στρατό του έκαναν πολλές επελάσεις προς το -πρώην- βασίλειο του Καρτς και κατακτούσε πολλές περιοχές μεγαλώνοντας το βασίλειο του, αλλά ο στόχος του δεν ήταν αυτός. Ήθελε να βρει την Βάρνες.

 

-Ποιά είσαι εσύ; την ρώτησε με αγωνία.

-Εγώ; Μια πόρνη του βασιλείου σου, άρχοντα μου.

-Πόρνη; Με αυτό το σώμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι λες αλήθεια. Οι πόρνες στο βασίλειό μας είναι κατά κύριο λόγο κοντές και άσχημες. Εσύ είσαι ψηλή και όμορφη.

-Πως ξέρεις πόσο όμορφη είμαι άρχοντά μου; Το πρόσωπό μου είναι κρυμμένο, μπορεί να έχει καεί από τις φωτιές του πολέμου.

Ο Ζντορ σκέφτηκε για λίγες στιγμές αυτά που του είπε η πόρνη. Σκέφτηκε να κάνει απότομη κίνηση και να της κατεβάσει το μαντίλι, όμως κάτι μέσα του δεν του το επέτρεπε.

-Ώστε ξέρεις τον Μαρτούν;

-Ναι, τον ξέρω. Καλός πελάτης μου εδώ και καιρό. Έρχεται συχνά και με βλέπει τις νύχτες.

-Σου είπε που πήγε;

-Ναι, μου είπε, αλλά δεν ξέρω αν είναι πρέπον να σου το αποκαλύψω.

-Ανόητη, είμαι ο βασιλιάς σου! Ότι θέλω θα μου πεις!

-Ναι βασιλιά μου, αλλά νομίζω ότι αυτό που ψάχνεις... είναι εδώ μαζί μου!

Ο Ζντορ γούρλωσε τα μάτια του. Κοίταζε την πόρνη που κατευθυνόταν σε ένα σεντούκι. Το άνοιξε και έβγαλε κάτι από μέσα που το πέρασε στο χέρι της. Ήταν το δαχτυλίδι του!

-Είναι πράγματι το πιο όμορφο δαχτυλίδι στον κόσμο άρχοντά μου...

-Βάρνες;...

Η κλοπή του Δαχτυλιδιού.doc

[Μπόρχες]

Στην αρχή μού κίνησε την περιέργεια, όμως μετά έκανε "κοιλιά", ενώ το τέλος ήταν πολύ απότομο.

 

Θεωρώ ότι αλλιώς το σκεφτόσουν και αλλιώς κατέληξε. Μού συμβαίνει συνεχώς! Ίσως και να βιάστηκες να το τελειώσεις. Γιατί όμως;

[KELAINO]

Καλό είναι αλλά έχουμε θεματάκια.

Ξεκινάει καλά, με την ανάκριση και τον βίαιο θάνατο. Αν και τα κεφάλια δεν κόβονται τόσο εύκολα με ένα σπαθί, χρατς. Θα ήταν καλύτερα να τον καρφώσει ή κάτι τέτοιο, δείχνοντας και κάποιο συναίσθημα, όχι απλά ''πραγματοποίησε την απειλή. Το έκανε οργισμένα, σαδιστικά αργά, αδιάφορα; Μη ξεχνάς ότι δεν ξέρουμε τίποτα ακόμα για τον τύπο, δώσε πράμα.

Μετά ακολουθεί μια ολόκληρη παράγραφος με πληροφορίες, η πρώτη από τις δύο. Θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτερα διασκορπισμένες οι πληροφορίες σου, όχι έτσι όλες μαζί. Θα μπορούσε η αλήθεια να μας αποκαλύπτεται κομμάτι-κομμάτι, να κρατάει την προσοχή μας και να θέλουμε να διαβάσουμε παρακάτω. Ή, θα μπορούσες να επιλέξεις τη λύση των φλας-μπακ, αυξάνοντας το μέγεθος της ιστορίας και δείχνοντάς μας σημαντικές σκηνές από το παρελθόν. Δε νοίζω ότι θα χαλούσε την ιστορία κάτι τέτοιο.

Και λέγοντας ''σημαντικές'', αναφέρεις την ασυνήθιστη αδιαφορία των θαμώνων, όταν μπήκε στο πανδοχείο, σα να ήταν κάτι σημαντικό. Μετά από αυτό, ο αναγνώστης περιμένει ότι έχει κάποια σχέση με την υπόθεση, ότι είναι κάποιο κλου.

Και φτάνουμε στο τέλος. Ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς έγινε. Έβαλε η Βάρνες τον Μαρτούν να κλέψει το δαχτυλίδι μόνο και μόνο για να φέρει κοντά της τον Ζντορ; Δεν μπορούσε να βρει καλύτερο τρόπο;

 

Γενικά λοιπόν θα έλεγα να το ξαναπιάσεις, να δεις τα πώς του και τα γιατί του. Αξίζει.

[Domenico]

Μου άρεσε ΠΟΛΥ! Δεν θα έλεγα ότι κάνει κοιλιά ακριβώς, αλλά ναι, η δεύτερη παράγραφος που εξηγείς την κλοπή σαν να θέλει δουλίτσα. Και συμφωνώ με το πάνω σχόλιο. Μην κοιτάς που οι Stark κόβουν κεφάλια σαν να ταν μπάλες σε χωνάκι παγωτού, όντως θέλει τρομερή δύναμη για να κόψεις ένα κόκαλο τόσο χοντρό όσο αυτό του λαιμού. Εγώ από αυτό κατάλαβα ότι ο Ζντορ πρέπει να είναι πολύ σφίχτερμαν 

Δεν ξέρω αν το έχω πετύχει, αλλά θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την κλοπή. Παίρνω ως δεδομένο ότι το έκανε ο Μαρτούν, που τον έβαλε η Βάρνες. Τώρα αυτό γιατί έγινε? Αναφέρεις κάπου νομίζω, ότι είδαν ο ένας τον άλλο μια φορά. Άρα η τύπισσα δεν ξέρει ότι ο άλλος λιώνει γι'αυτήν ούτε αν θα τη θέλει τώρα που δεν είναι πια πριγκίπισσα. Οπότε σκέφτηκε να βάλει τον άλλο να το κλέψει και όταν ο Ζντορ έρθει και δει την κατάντια της, να αποφασίσει μόνος του αν τη θέλει. Χώρια που μπορεί να παίζει κάποια άλλη πλεκτάνη. Μπορεί δλδ να είναι σίγουρη πως την θέλει και να το κάνει αυτό για να ανέλθει και πάλι στην εξουσία και να ικανοποιήσει τη δική της ατζέντα ή ακόμη να κάνει όλα αυτά ΠΑΡΑ το γεγονός ότι τον αγαπά. Μάλλον κάνω πολλές υποθέσεις ε? 

Ούτε τόσο απότομο μου φάνηκε το τέλος. Νομίζω ότι τελείωσε ακριβώς εκεί που έπρεπε. Αν συνέχιζε, θα χρειάζονταν εξηγήσεις για το πώς αυτή έφτασε να γίνει πόρνη (μα ούτε ένας φιλόδοξος αριστοκράτης δεν βρέθηκε να την παντρευτεί με στόχο να αποκαταστήσει το βασίλειο που παλιά είχε ο μπαμπάς της και μέσω του γάμου να διεκδικήσει το θρόνο, που θα της ανήκε by rights of birth and blood που λέει και ο Stannis Baratheon?) και δεν ξέρω που θα έβγαζε αυτό, αφού όπως λες και συ, θα το χρησιμοποιήσεις σε κάτι άλλο. Πάντως έχει πολύ ζουμί η υπόθεση νομίζω! Άνετα το κάνεις 500 σελίδες! Να το συνεχίσεις! 

[Havoc]

Μου αρεσει η ιδεα με την κλοπη του δαχτυλιδιου και ο τροπος που ξεκινας την ιστορια σου. Αν εχεις χρονο και διαθεση αναπτυξε το σε κατι μεγαλυτερο. Μπορει ανετα να γινει το θεμα ενος μυθιστορηματος ή μιας νουβελας, οπου θα χρησιμοποιησεις τα διαφορα κομματια του φλας ως οδηγο. Αν επιλεξεις να το εξελιξεις σε διηγημα θα δουλευε και με το συγκεκριμενο ξεκινημα.

Τωρα αν κρινω αυτο που εχεις ανεβασει ως κειμενο, υπαρχουν αρκετα αλματα στην υποθεση και πολλα σημεια που αναφερεις σα να ειναι γνωστα στον αναγνωστη, οπως οτι ενω παρουσιαζεις ως στοχο του Ζντορ να βρει το δαχτυλιδι, εισαγεις ξαφνικα κατι τελειως διαφορετικο που ειναι η αναζητηση της Βαρνες.. και κοβει κεφαλια και οποιον παρει ο χαρος, χωρις να βρισκει αντιδρασεις; Επισης, ποια σχεση εχει ο Μαρτουν με τη Βαρνες και πως αυτη καταφερε να παρει στην κατοχη της το δαχτυλιδι; και γιατι δεν της εβγαλε το μαντηλι; 

Για πολλα απο αυτα μπορω να φανταστω πιθανα σεναρια, οπως οτι η Βαρνες αγαπουσε τον Ζντορ και εκλεψε το δαχτυλιδι απο τον Μαρτουν, για να του το δωσει.

Παρολα αυτα, το καλυτερο ειναι να παρουσιαζεις ολα τα γεγονοτα στον αναγνωστη και να μην τον αφηνεις να μαντευει. Αυτο θα σου προτεινα να δουλεψεις στο κειμενο. Αναπτυξε τις πολυ καλες ιδεες που εχεις και δες που θα σε βγαλει.

Edited September 26, 2013 by Havoc

[Ιρμάντα]

This is the One Ring….

Α, ήταν εκείνη από την αρχή; Το είχε πάρει για λογαριασμό της ο Μαρτούν ή το είχε αρπάξει η ίδια; Ή ήταν τυχαίο όλο αυτό; Όμορφη ιστοριούλα! Μου άρεσε που βλέπανε τον βασιλιά και πηδούσαν από τα παράθυρα ξεβράκωτοι! Μήπως όμως θα έπρεπε να τον αποκαλούν όλοι βασιλιά, και όχι απλώς άρχοντα;

[WILLIAM]

Δεν θα αναφερθώ στα λογοτεχνικά του κομματιού μιας και λες ότι ουσιαστικά είναι μια δοκιμή για κάτι που θες να γράψεις. Δεδομένων των χρόνων που πέρασαν να ρωτήσω αν το έκανες;

Υπάρχουν πραγματολογικά θέματα εδώ. Όχι δεν θα πω αν κόβεται το κεφάλι με ένα χτύπημα, κόβεται. κάποτε ήταν τρόπος εκτέλεσης και αυτός. 

Αν είναι βασιλιάς δεν τον αποκαλούν άρχοντά μου, μεγαλειότατε είναι το πιο σύνηθες. Επίσης είναι ο βασιλιάς, όταν μπήκε στο πανδοχείο (που δεν είναι πανδοχείο ακριβώς) έπρεπε να πέσουν όλοι στα γόνατα. Εκτός και αν δεν ανήκει στο δικό του βασίλειο οπότε δικαιολογείται και το άρχοντά μου. Δεν είναι τόσο απλό να τους απειλεί αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, όταν ο άλλος κρατάει σπαθί και είναι τσαντισμένος πας με τα νερά του. 

Από τα παράθυρα πηδάνε συνήθως όταν κάνουν μοιχεία κα καταφτάνει ο απατημένος σύζυγος αλλά μου άρεσε η εικόνα παρότι και πάλι τίθεται το θέμα αν θα το τολμούσαν με τον βασιλιά.

Αν ήταν τόσο ερωτευμένος με την Βάρνες θα έπρεπε να γνωρίσει τα μάτια της, ή έστω να τα παρομοιάσει με εκείνης. 

Κάποια τέτοια θέματα θέλουν λίγο φτιάξιμο.

Αν το έγραψες να το διαβάσουμε!