Το ξόρκι της πριγκίπισσας των ξωτικών

[Myyst]

Όνομα Συγγραφέα: Myyst

Είδος: Φανταστική λογοτεχνία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 919 λέξεις

Αυτοτελής; Ναι (Μέρος ευρύτερου κύκλου)

Σχόλια:

 

Το κορίτσι με τα κεχριμπαρένια μάτια και τα μυτερά αυτιά κοιτά μελαγχολικά το αγαπημένο της Δάσσος από την κορυφή ενός βράχου ανάμεσα στους δίδυμους καταρράκτες των Ενερί' Ιρ. Μόνο μία δυσδιάκριτη γραμμή καπνού διαφαίνεται μακρυά στον νότο, όμως παρ' ότι συνήθως δεν αγνοεί την αλήθεια των ματιών της, σήμερα αποφεύγει να συλλογιστεί εκείνον τον πόλεμο που μαίνεται μακρυά της.

 

Η Υρέν αποστρέφει το βλέμμα της θυμωμένη με τον εαυτό της. Τόσα λίγα είναι αυτά που καταφέρνει και τόσα πολλά εκείνα που επιζητά... Τα μάτια της μητέρας της που πάντοτε ήταν θλιμμένα, πάντοτε ανέβλυζαν κουράγιο από κάποια μυστική τους κρύπτη, έως ότου έφθασε στην Ιθύαν, στην Λευκή Πόλη, η είδηση ότι η τελευταία από τις εκστρατείες του συντρόφου της, του βασιλιά Νυββέν, χάθηκε σε κάποιο μακρινό τόπο. Εκείνη την ημέρα κάτι βαθιά μέσα στην βασίλισσα Υζαέλ έσπασε αμετάκλητα.

 

Σκοτεινά ήταν τα βήματα της κάτω από το μαγεμένο φως των δύο φεγγαριών του ουρανού της νύχτας και μοναχικές ήταν οι ημέρες της στα μονοπάτια της Αρίν, της προστάτιδας των πράσινων λειβαδιών των ονείρων. Ότι προσπάθησε να κάνει για εκείνη η παιδική της φίλη, η υψηλή ιέρεια Ίρυαν που ταξείδεψε από τους μύθους της ομίχλης που καλύπτει την Ιριάλν, την Λίμνη, από όπου οι αρχαιότερες των αρχαίων μνημών των ξωτικών ξεκινούν δεν ήταν αρκετό. Ότι προσπάθησε να κάνει αυτή, η μόνη της κόρη, δεν ήταν αρκετό. Και ω θεές και θεοί, προσπάθησε!

 

Ένα μικρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της Υρέν, μα το κορίτσι που έτυχε να είναι πριγκίπισσα των ξωτικών, το απόδιωξε. Δεν της αρέσει να κλαίει· η μητέρα της δεν άντεξε εκείνο το σκοτεινό χτύπημα βαθιά στην ψυχή της και άφησε τις σκέψεις της να περιπλανηθούν σε παράξενα σκιερά μονοπάτια, μα δεν ήταν αυτή η ζωή που η Υζαέλ είχε δείξει στην κόρη της. Η Υρέν γνωρίζει ότι η μητέρα της θα ήθελε να ξεχάσει τον πόνο της για εκείνη και τον πατέρα της. Πώς να ξεχάσει όμως αφού ήταν οι γονείς της που μετέδιδαν σε αυτή το ακατάπαυστο κουράγιο τους τις ζοφερές ημέρες και τις απειλητικές νύχτες του πολέμου και αφού μεγαλύτερη από εκείνον τον πόνο, είναι η θλίψη που δεν έδωσε στην μητέρα της αρκετούς λόγους να παραμείνει μαζί της;

 

"Υρέν;" ρωτά μία φωνή πίσω της· η φωνή της Άρρας, ενός ξωτικού που δεν έχει δει περισσότερες εποχές να περνούν από ότι έχει δει αυτή.

 

Η Υρέν στρέφει αργά το απύθμενο κεχριμπαρένιο βλέμμα της προς το κορίτσι που ήρθε στην Ιθύαν μαζί με την Ίρυαν από την μακρινή Λίμνη.

 

"Να καθίσω δίπλα σου;" ρωτά αμήχανα η Άρρα.

 

Η Υρέν γνέφει καταφατικά. Συμπαθεί την Άρρα επειδή είναι λιγομίλητη και υποψιάζεται ότι η Άρρα την συμπαθεί για κάποιον παρόμοιο λόγο. Στρέφει το βλέμμα της ξανά στον νότο, στα δάση του Αρράνϊε που διασχίζονται από τον μεγάλο ποταμό Αϋρρυϊννύ, έως ότου τα λιγοστά σύννεφα του ουρανού βάφονται κόκκινα από τον ανοιξιάτικο ήλιο που κρύβεται αργά πίσω από τις μακρινές βουνοκορφές.

 

Η Άρρα την βοηθά να ανασηκωθεί και περπατούν σιωπηλές τα σαν όνειρο ανάμεσα στα πέπλα του κόσμου μονοπάτια της Λευκής Πόλης. Οι δρόμοι τους χωρίζουν δίχως περιττές καληνύχτες έξω από την είσοδο του πύργου των ημερών και των νυχτών, του εργαστηρίου της Υζαέλ και η Υρέν κοιτά φευγαλέα τα σύμβολα του αστρολάβου της μητέρας της να περιστρέφονται ανάμεσα στα αρχαία δένδρα αφήνοντας στο πέρασμα τους μία υπότονη μουσική, το τραγούδι των μαγεμένων αστεριών όπως της είχε διδάξει η μητέρα της. Κατευθύνεται στην κρεβατοκάμαρα της, μα την προσπερνά, φθάνοντας έξω από την πόρτα της βιβλιοθήκης. Την ανοίγει και ξεστρατίζει ανάμεσα στα αμέτρητα βιβλία. Απροσδιόριστο διάστημα του χρόνου περνά κάτω από το αταλάντευτο φως κεριών και το φως των δύο φεγγαριών όταν η πόρτα της βιβλιοθήκης ανοίγει αργά και ο Ισσάρρε που ήταν αφοσιωμένος σύμβουλος των γονιών της βαδίζει προς αυτή.

 

"Πριγκίπισσα;" ρωτά "...χρειάζεσαι κάτι;"

 

Η Υρέν τον κοιτά σιωπηλή και ύστερα γνέφει αρνητικά.

 

"Υρέν, τα μάτια σου έχουν κοκκινίσει..." λέει ανήσυχος.

 

Η ξωτική χαμογελά θλιμμένα.

 

"Μην ανησυχείς· δεν είμαι η μητέρα μου."

 

...μα τι λέω; Η μητέρα μου ήταν μία γυναίκα με απροσμέτρητο κουράγιο.

 

...

 

...που όμως δεν της έφθασε.

 

Η Υρέν κοιτά ξανά τον Ισσάρρε με όλη την ένταση των ματιών της.

 

"Δεν είμαι ευτυχισμένη, όμως μην ανησυχείς για εμένα. Απλώς μελετώ."

 

Ο Ισσάρρε την παρατηρεί συλλογισμένος.

 

"Εντάξει..." λέει απρόθυμα "...γνωρίζεις που βρίσκομαι αν με χρειαστείς."

 

Η Υρέν γνέφει καταφατικά. Ο Ισσαρρε περπατά κουρασμένος προς την πόρτα της βιβλιοθήκης, αφήνοντας την κοπέλα με τα βιβλία της και εκείνη κοιτά το αδιόρατα πορφυρό φεγγαρόφως, χρωματισμένο από κάποια ιδιοτροπία της αγαπημένης Λύρας, του μικρότερου από τα δύο φεγγάρια του ουρανού, έως ότου η νύχτα αρχίζει να απαγκιστρώνεται από την γη. Έχει σκεφτεί προσεχτικά. Τρίβει τα μάτια της και ψάχνει για την πένα της, ένα μελανοδοχείο και ένα από τα άγραφά της χαρτιά.

 

Εχθές το πρωΐ πριν αφήσουμε το νεκρό σώμα της βασίλισσας Υζαέλ να καεί μου δώθηκε το στέμμα της, μα εγώ το άφησα να καεί μαζί της. Ίσως αντιληφθήκατε ότι ήταν μία τελευταία ένδειξη σεβασμού προς την μητέρα μου. Όμως δεν ήταν. Ήταν μία ένδειξη ότι θα αφήσω την βασιλεία να πεθάνει μαζί με την μητέρα μου και να χαθεί μαζί με τον πατέρα μου. Δεν έχω κάτι να προσφέρω ως βασίλισσα στο Δάσσος μας ή στα ξωτικά. Ένας βασιλιάς ή μία βασίλισσα δεν έχει κάτι να προσφέρει στο αγαπημένο μας Δάσσος ή στα ξωτικά.

 

Η Υρέν ξαναδιαβάζει το σύντομο κείμενό της μία τελευταία φορά, ανασηκώνεται και κατευθύνεται στο αστεροσκοπείο της μητέρας της, στην κορυφή του πύργου και με το πρώτο αυγινό ημίφως αφήνει από ένα μικρό παράθυρο το μήνυμα της να ταξειδέψει με τις μαγικές υφές του Δάσσους της προς κάθε ξωτικό αυτί.

Edited February 25, 2013 by Myyst

[Carolus Rex]

Καταρχήν, καλώς όρισες! Σου εύχομαι καλή διαμονή στο φόρουμ!

Στα του κειμένου τώρα. Οι περιγραφές σου είναι όμορφες κι ο κόσμος φαίνεται αρκετά ενδιαφέρων. Θα ήθελα να μάθω γιατί γίνεται ο πόλεμος, τι πολεμάνε τα ξωτικά, κι άλλα πράγματα. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι η παρουσία της Άρρα η οποία "πέρασε και δεν ακούμπησε", ίσως στο πλαίσιο του ευρύτερου κύκλου να έχει κάποιο λόγο η εμφάνιση της, αλλά εδώ είναι κάπως ξεκάρφωτη η παρουσία.

Το τέλος είναι επίσης απότομο, κι αφήνεις πολλά στην φαντασία. Θα το γυρίσουν σε μια μορφή αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης? Θα επικρατήσει αναρχία?

Αυτά σε μέσες άκρες, αν μου έρθει κάτι άλλο θα το προσθέσω με edit. Θα ήθελα να διαβάσω κι άλλα για τον κόσμο αυτό, πάντως!

[Mesmer]

Καλωσόρισες στο φόρουμ και στις Βιβλιοθήκες, Στέφανε.

 

Όμορφη η ιστορία σου και με πολύ καλή χρήση της γλώσσας, που ταιριάζει στον κόσμο που έφτιαξες. Αν και η ιστορία εδώ μοιάζει ολοκληρωμένη, φαίνεται να είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κομματιού. Υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες που περιγράφουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου σου, αλλά σ' αυτό το μικρό διήγημα είναι αχρείαστες. Σ' ένα μεγαλύτερο έργο αυτές οι λεπτομέρειες προκαλούν ενδιαφέρον στον αναγνώστη για να διαβάσει και να μάθει περισσότερα, εδώ όμως, πέφτουν κάπως μαζεμένες και τελικά μένουν αναπάντητες. Φυσικά, το καταλαβαίνω αν είναι αυτούσιο κομμάτι ενός μεγαλύτερης έκτασης έργου.

 

Αυτά τα λίγα κι από μένα. Περιμένω να διαβάσω κι άλλα από σένα.

 

Καλή συνέχεια.

[Loch Moors]

Συμπαθέστατα τα ξωτικά σου Στέφανε.

Παραμυθένιος και μελαγχολικός ο τρόπος της ιστορίας σου, ταιριαστός με το βαρύ κλίμα που επιφέρει ο πόλεμος στον κόσμο σου. Μου άρεσε που οι περιγραφές σου είναι πολύ ωραίες, αλλά ταυτόχρονα απλές, χωρίς π.χ. επικές παρομοιώσεις και μεταφορές απ' την πρώτη παράγραφο (συναντιούνται συχνά στα φάνταζι, αλλά προσωπικά με μπουκώνουν).

 

Στα πρακτικά, ίσως κάποιες προτάσεις θέλουν να σπάσουν σε μικρότερες για να γίνουν πιο ευανάγνωστες. Ειδικά εκεί που υπάρχουν αρκετά ονόματα όπως π.χ.

Τα μάτια της μητέρας της που πάντοτε ήταν θλιμμένα, πάντοτε ανέβλυζαν κουράγιο από κάποια μυστική τους κρύπτη, έως ότου έφθασε στην Ιθύαν, στην Λευκή Πόλη, η είδηση ότι η τελευταία από τις εκστρατείες του συντρόφου της, του βασιλιά Νυββέν, χάθηκε σε κάποιο μακρινό τόπο.

Ότι προσπάθησε να κάνει για εκείνη η παιδική της φίλη, η υψηλή ιέρεια Ίρυαν που ταξείδεψε από τους μύθους της ομίχλης που καλύπτει την Ιριάλν, την Λίμνη, από όπου οι αρχαιότερες των αρχαίων μνημών των ξωτικών ξεκινούν δεν ήταν αρκετό.

 

Τέλος, το κείμενο σίγουρα δε μπορεί να αποτελέσει μια αυτοτελή ιστορία, αλλά σου εγείρει το ενδιαφέρον για το τι θα μπορούσε να γίνει στη συνέχεια. Τι κατεύθυνση παίρνει η πριγκίπισσα των ξωτικών αφού παραιτείται από τα καθήκοντά της? Αν το συνεχίσεις, καλή τύχη σ΄αυτή την αναζήτηση

[Πυθαρίων]

Καλώς ήλθες, φίλε Myyst.

Στο απόσπασμα αυτό είναι φανερές οι εκφραστικές σου δυνατότητες. Βρίσκω προσωπικά πολύ ενδιαφέρουσες τις διεισδυτικές περιγραφικές σου λεπτομέρειες.

Κάτι που μου κίνησε το ενδιαφέρον επίσης, είναι ένα πολιτικο-φιλοσοφικό στοιχείο, μια διαφαινόμενη extra διάσταση της ιστορίας εκείνης που θα προκύψει (ως ολοκληρωμένο πλέον έργο). Εννοώ αυτό το για το οποίο αναρωτιέται και ο Χρίστος - Carolus Rex στο πρώτο σχόλιο.

Edited February 25, 2013 by Πυθαρίων

[Myyst]

Καλώς σας βρήκα, SFF φόρουμ...

 

Έχετε δημιουργήσει μία δημιουργική κοινότητα εδώ. Προς το παρόν έχω ξεσκονίσει μόνο μπροστινά ράφια της βιβλιοθήκης του φόρουμ, όμως διακρινώ ένα βάθος συζητήσεων, προβληματισμών και ιστοριών.

 

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και τις κριτικές σας παρατηρήσεις. Επί αυτών το διηγήμα αυτό βασίζεται στην κοσμοπλασία μίας νουβέλας που ετοιμάζω αρκετό καιρό, μα την είχα σχεδιάσει ως αυτόνομη μικρή ιστορία, εστιάζοντας στο συλλογιστικό μονοπάτι της Υρέν. Δεν σκεφτόμουν να συνεχίσω προς κάποια κατεύθυνση το διήγημα όταν το έγραφα, ήθελα να γράψω μία παραλειπόμενη ιστορία από το κόσμο της νουβέλας. Διακρίνω όμως ότι έχω αφήσει αρκετά ερωτηματικά...

 

Όσο για το μέγεθος των προτάσεων, είναι κάτι που γνωρίζω και προσπαθώ να κρατήσω το μέτρο, αλλά οι άτιμες συχνά μου ξεφεύγουν. (σημ. φων. της συνειδ. του διηγηματογρ.: Εδώ διαβάζετε τον διηγηματογράφο να αποποιείται των ευθυνών του, αλλά αγνοήστε τον και συνεχίστε να του το λέτε. Ίσως το αντιληφθεί τελικά.)

 

Είχα αρκετά χρόνια να ασχοληθώ με το διήγημα και η συγγραφή του ήταν δημιουργική για την συγγραφική μου διάθεση. Σκοπεύω λοιπόν να ξαναγράψω σύντομα κάποιο διήγημα από αυτόν τον κύκλο ιστοριών. Η πολιτικο-φιλοσοφική διάσταση της κοινωνίας των ξωτικών είναι μία από τις βάσεις ανάπτυξης του κύκλου αυτού, οπότε είτε αποφασίσω να συνεχίσω άμεσα την ιστορία του διηγήματος, είτε να ασχοληθώ με κάποιο άλλο στοιχείο του κύκλου, θα επανέλθω στο εν λόγω ζήτημα.

 

Edited February 25, 2013 by Myyst

[Naroualis]

Γεια σου κι από μένα .

 

Λοιπόν είχα καιρό να διαβάσω κάτι παρόμοιο. Όχι μόνο θεματολογικά (το είχα ρίξει στο "ρεαλιστικό" φάνταζι και το high fantasy είχε μείνει παραπονεμένο), αλλά και πολλά υποσχόμενο.

 

Τα καλά νέα, που λέει κι ένας κύριος εδώ μέσα είναι ότι υπάρχει πολύ ψωμί και μεγάλες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από το διήγημα. Τόσο θεματικά όσο και νοηματικά, όσο και τεχνικά. Λες ότι το παλεύεις, και αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσα να ακούσω από σένα. Κάτι καλό που μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο; Η καλύτερή μου!

 

Τώρα στα κακά νέα (ίσως και στα πιο ενδιαφέροντα). Ξέρω ότι είναι πολύ σκληρό*, αλλά η γραφή σου είναι τόσο πολύ μπαρόκ που σχεδόν κουράζει. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες προτάσεις (που πολλές φορές κατρακυλάνε προς τον λυρισμό), αλλά και η υπερβολική πληροφορία που περιέχουν. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας σέρβιρες πληροφορία που θα αναπτυσσόταν σε μια ολόκληρη νουβέλα, μέσα σε λιγότερες από 1000 λέξεις. Ζητάς από τους αναγνώστες σου να συγκρατούν (ή ακόμη χειρότερα να κρίνουν μόνοι τους αν πρέπει να συγκρατήσουν) ένα σωρό ονόματα που δεν ήταν και απαραίτητο να τα πεις. Τα μικρά κείμενα σαν κι αυτό θέλουν μια κάποια τσιγκουνιά στις λέξεις τους, άσχετα με το πόσο μας πονάει όταν τις κόβουμε.

 

Κάτι άλλο που δε με άφησε αρκετά ικανοποιημένη ήταν η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Υρέν. Το characterisation είναι αρκετά δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον σε τέτοιας έκτασης κείμενα. Κοίτα όμως τι γίνεται. Μου δείχνεις συνέχεια την πριγκίπισσά σου, επιλέγοντας (γοητευτική η επιλογή) τον ενεστώτα για ρηματικό χρόνο, μου λες ακόμη και κάποιες από τις σκέψεις της, αλλά η θλίψη της δε με αγγίζει. Ίσως επειδή δεν ξέρω τι τη βασανίζει εξαρχής; Ίσως επειδή τη χρησιμοποιείς λίγο σαν περισκόπιο για να μας δείξεις τον κόσμο που έχεις πλάσει γύρω της;

 

*και το ξέρω γιατί είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα παλαιότερα και εν πολλοίς ακόμη το έχω, μου ξεφεύγει βρε παιδί μου και τα μπουκώνω όλα.

[Myyst]

Χαίρομαι που δεν με λυπήθηκες καθόλου και έγραψες αυτά που πιστεύεις.. (όπως επίσης χαίρομαι για τα παραπάνω σχόλια για τον ίδιο λόγο)

 

Τα θέματα του μεγέθους των προτάσεων, του αχρείαστου λυρισμού, της υπερβολικής πληροφορίας είναι θέματα που, αχ, τα γνωρίζω και προσπαθώ να τα διορθώσω σιγά σιγά χωρίς να αφαιρέσω από την γραφή μου αυτά που θέλω να δείξω. Η πρόοδος είναι πολύ αργή οφείλω να ομολογήσω, αν και όταν συγκρίνω παλιότερά μου κείμενα με σημερινά διακρίνω κάποια καλυτέρευση.

 

Ως προς την σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Υρέν, έχεις δίκιο. Την αδίκησα πολύ...

Ο αρχικός σχεδιασμός του διηγήματος δεν εστίαζε στην ίδια την Υρέν, μα στο μήνυμα που έγραψε στο τέλος και μέσα από εκείνο, πράγματι, στον κόσμο. Όσο το ξαναδιαβάζω, τόσο σκέφτομαι ότι έπρεπε να την αναπτύξω καλύτερα. Την αδίκησα, παρ' ότι ήταν η πρωταγωνίστριά μου. (Την αδικώ συνέχεια και είναι από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες..)

Edited March 14, 2013 by Myyst

[Naroualis]

Χαίρομαι που δεν με λυπήθηκες καθόλου και έγραψες αυτά που πιστεύεις.. (όπως επίσης χαίρομαι για τα παραπάνω σχόλια για τον ίδιο λόγο)

 

Τα θέματα του μεγέθους των προτάσεων, του αχρείαστου λυρισμού, της υπερβολικής πληροφορίας είναι θέματα που, αχ, τα γνωρίζω και προσπαθώ να τα διορθώσω σιγά σιγά χωρίς να αφαιρέσω από την γραφή μου αυτά που θέλω να δείξω. Η πρόοδος είναι πολύ αργή οφείλω να ομολογήσω, αν και όταν συγκρίνω παλιότερά μου κείμενα με σημερινά διακρίνω κάποια καλυτέρευση.

 

Ως προς την σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Υρέν, έχεις δίκιο. Την αδίκησα πολύ...

Ο αρχικός σχεδιασμός του διηγήματος δεν εστίαζε στην ίδια την Υρέν, μα στο μήνυμα που έγραψε στο τέλος και μέσα από εκείνο, πράγματι, στον κόσμο. Όσο το ξαναδιαβάζω, τόσο σκέφτομαι ότι έπρεπε να την αναπτύξω καλύτερα. Την αδίκησα, παρ' ότι ήταν η πρωταγωνίστριά μου. (Την αδικώ συνέχεια και είναι από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες..)

 

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω κάποιον να δουλεύει τη γραφή του, δε μπορείς να φανταστείς. Συνέχισε!

 

Και βλέπω ότι το θεματάκι "αδικώ κατάφορα τους ήρωές μου, αλλά το δέχονται γιατί ξέρουν ότι τους αγαπώ, κι έχω και τις σχετικές τύψεις" απασχολεί κι άλλους εκτός από μένα... Τι να πω. Είμαστε άκαρδοι, φαίνεται.

[Nihilio]

Εντύπωση μου έκανε η πολύ λυρική γραφή σου, που βγάζει αυτό το συναίσθημα θλίψης (ή μήπως πένθους) που ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία που θες να περάσεις εδώ. Μου άρεσε η αίσθηση γεγονότων και αναμνήσεων που αιωρούνται μέσα στο κείμενο, των σκηνών που περνάνε σαν όνειρο, σα να τις καλύπτει ένα φίλτρο. Πίσω από τη γραφή αυτή είναι εμφανές ότι υπάρχει μία δουλεμένη κοσμοπλασία και ένα μεγαλύτερο στόρυ, αλλά όλες οι πληροφορίες δίνονται με το σταγονόμετρο, κάνοντας το κείμενο να μοιάζει περισσότερο με μία μεγάλη βινιέτα παρά με σύντομη ιστορία.

Σίγουρα θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες και παραπάνω ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά, για το εδώ δείγμα γραφής, έχω να πω καλά λόγια.

[Oberon]

Και σε μένα άρεσε η ιστορία, ή έστω απόσπασμα μεγαλύτερης ιστορίας, που έγραψες, Myyst. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω αυτό το είδος, και πολυαγαπημένο, φάντασυ με την ανάλογη και όμορφη κοσμοπλασία σου. Έχεις φαντασία και "τολμάς" να δημιουργήσεις κάτι φανταστικό και αυτό δεν είναι καθόλου κοινότοπο σήμερα. Νομίζω πως δεν έχω να προσθέσω κάτι σαν κριτική που να μην είπε κάποιος άλλος πιο πάνω, αλλά να σημειώσω το εξής: Όταν κάποιος έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο με δικά του πλάσματα, ονόματα, γλώσσες, τοποθεσίες, κ.ο.κ. είναι πολύ προτιμότερο να τα δίνει, ειδικά τα ονόματα, λίγο-λίγο και όχι μέσα σε 2-3 παραγράφους.  Η "απνευστί" παράθεση πολλών εξωτικών ονομάτων στην αρχή μιας ιστορίας, ονομάτων που για τον αναγνώστη δεν σημαίνουν τίποτα ακόμα, κάνει την ανάγνωση κουραστική. Ο αναγνώστης τότε τείνει να τα προσπερνά χωρίς να τα "ακούσει" καν, και χωρίς να έχουν για κείνον το νόημα που έχουν για σένα σαν συγγραφέα-κοσμοπλάστη. 

Δίνοντας όλα αυτά πιο αραιά (χωρίςνα αφαιρέσεις τίποτα), και φυσικά όσο μεγαλύτερο το κείμενο τόσο περισσότερος χώρος υπάρχει να εισάγεις όλα αυτά τα ωραία κοσμοπλαστικά σου στοιχεία, δίνεις την ευκαιρία στους αναγνώστες σου να κάνουν ένα "Immersion" στον κόσμο που έχεις πλάσει, να τον αισθανούν και να τον απολαύσουν.

Αυτά από μένα. Σίγουρα θα παρακολουθώ τι άλλο θα γράψεις, αλλά θα ήθελα και την παρούσα ιστορία να την έγραφες πιο μεγάλη, όπως της αξίζει. 

[Myyst]

Χαίρομαι που βρήκατε πράγματα που σας άρεσαν στο διήγημά μου.

 

Τα σημεία που επισημαίνετε, τα έχω προσέξει νομίζω και θα δοκιμάσω να αναπτύξω την ιστορία λίγο καλύτερα σύντομα.

 

Συγνώμη για την αργοπορήμενη απάντηση, ήμουν αρκετά απασχολημένος τις προηγούμενες ημέρες.

[Domenico]

Σαν κείμενο είναι πολύ όμορφο και μου άρεσε ιδιαίτερα ο λυρισμός του! Και συμφωνώ με αυτό που είπαν τα παιδιά πιο πάνω. Πρέπει να έχεις δουλέψει πολύ το κομμάτι της κοσμοπλασίας και αυτό φαίνεται. Και εγώ όμως είχα το ίδιο θέμα με τα ονόματα. Μου φάνηκαν πολλά για ένα τόσο μικρό κείμενο. Πχ η εμφάνιση της Άρρα δε μου φάνηκε να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Θα μπορούσες ίσως να την βγάλεις από αυτή τη σκηνή και να βάλεις τον Ισσάρρε  να κάθεται δίπλα της κλπ. Αφού ήταν πιστός σύμβουλος των γονιών της θα την γνωρίζει από μωρό και συνεπώς θα πρέπει να έχουν κάποια οικειότητα μεταξύ τους.

Και η φιλοσοφική διάσταση - όπως ήδη ειπώθηκε - μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Αυτή φεύγει, αλλά γιατί? Και αν ο θεσμός της βασιλείας δεν έχει να προσφέρει κάτι (αφού δεν απορρίπτει μόνο τον εαυτό της, αλλά τους βασιλείς γενικότερα) τότε ποιος έχει? Η ολιγαρχία? Η δημοκρατία? Κάποια άλλη μορφή πολιτεύματος? 

Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα πράγματα για τον κόσμο αυτό και προπαντός για αυτόν τον πόλεμο που αναφέρεις. Με ποιον πολεμούσαν τα ξωτικά και γιατί? κλπ κλπ κλπ!  

[Myyst]

Σαν κείμενο είναι πολύ όμορφο και μου άρεσε ιδιαίτερα ο λυρισμός του! Και συμφωνώ με αυτό που είπαν τα παιδιά πιο πάνω. Πρέπει να έχεις δουλέψει πολύ το κομμάτι της κοσμοπλασίας και αυτό φαίνεται. Και εγώ όμως είχα το ίδιο θέμα με τα ονόματα. Μου φάνηκαν πολλά για ένα τόσο μικρό κείμενο. Πχ η εμφάνιση της Άρρα δε μου φάνηκε να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Θα μπορούσες ίσως να την βγάλεις από αυτή τη σκηνή και να βάλεις τον Ισσάρρε  να κάθεται δίπλα της κλπ. Αφού ήταν πιστός σύμβουλος των γονιών της θα την γνωρίζει από μωρό και συνεπώς θα πρέπει να έχουν κάποια οικειότητα μεταξύ τους.

Και η φιλοσοφική διάσταση - όπως ήδη ειπώθηκε - μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Αυτή φεύγει, αλλά γιατί? Και αν ο θεσμός της βασιλείας δεν έχει να προσφέρει κάτι (αφού δεν απορρίπτει μόνο τον εαυτό της, αλλά τους βασιλείς γενικότερα) τότε ποιος έχει? Η ολιγαρχία? Η δημοκρατία? Κάποια άλλη μορφή πολιτεύματος? 

Θα ήθελα να διαβάσω και άλλα πράγματα για τον κόσμο αυτό και προπαντός για αυτόν τον πόλεμο που αναφέρεις. Με ποιον πολεμούσαν τα ξωτικά και γιατί? κλπ κλπ κλπ!  

 

Χαίρομαι που σ' άρεσε το διήγημά μου! (Και συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση!) Είναι κομμάτι της κύριας κοσμοπλασίας που εξερευνώ και πράγματι έχει ανάγκη μερικές διορθώσεις, ενώ οι υπόλοιπες διαστάσεις (ελπίζω ότι) θα φανούν καλά από την ολοκληρωμένη ιστορία.

Edited September 4, 2013 by Myyst

[gismofbi]

Καλως ήρθες αδερφέ. Το κείμενο σου μου άρεσε αρκετά. Θεωρώ ότι ο τρόπος γραφής σου ταιριάζει με το έργο. Είναι μελαγχολικός, παραμυθένιος και ποιητικός. Έπλασες έναν όμορφο κόσμο και μας το έδειξες με ωραίες περιγραφές. Δεν με κούρασαν καθόλου μπορώ να πω και μάλιστα μαγεύτηκα. Βέβαια αν είναι να θεωρήσω κάτι μείον, που δεν είναι ακριβώς μείον, είναι ότι πιο πολύ παρουσιάζεις τον κόσμο αυτό και όχι την κατάσταση και τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων αλλά αυτό είναι επειδή είναι μέρος της ιστορίας και όχι ολόκληρη. Απλά θα μου άρεσε να μάθω τι πόλεμος έχει ξεσπάσει, τι ρόλο παίζει κάθε ήρωας κτλ. Καλή διαμονή και ελπίζω να δω και τη συνέχεια γιατί πραγματικά μου άρεσε.

[Nienor]

Συμφωνώ απολύτως με τα όσα λένε τα παιδιά από πάνω για το ύφος στο οποίο είναι γραμμένο το διήγημα. Είναι αποστασιωποιημένο και λυπημένο και ταιριάζει πάρα πολύ τελικά με το θέμα.

 

Μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα του και μου αρέσει ακόμα περισσότερο η μελαγχολία του. Παρόλο που έχει λάθη -παρα πολλά λάθη για τόσες λίγες λέξεις, φτιάξτα παρακαλώ, thanx - καταφέρνεις και χρησιμοποιείς τη γλώσσα με έναν ξεχωριστό τρόπο για να στηρίξεις την ιδέα.

 

Θέλω να σταθω σε αυτό που λες ο ίδιος:

Ο αρχικός σχεδιασμός του διηγήματος δεν εστίαζε στην ίδια την Υρέν, μα στο μήνυμα που έγραψε στο τέλος και μέσα από εκείνο, πράγματι, στον κόσμο. Όσο το ξαναδιαβάζω, τόσο σκέφτομαι ότι έπρεπε να την αναπτύξω καλύτερα.

 

Και θέλω να σου πω επάνω σε αυτό ότι βασικά δεν έχεις ασχοληθεί ούτε με το το μήνυμα στο τέλος, πράγμα που για μένα θα έπρεπε να το έχεις κάνει. Δηλαδή θα ήθελα είτε να έχεις σκιαγραφήσει το χαρακτήρα έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε τα δικά της κινητρα για να κάνει αυτό που έκανε -και ίσως να μοιάζει με προσωπική υπέρβαση τελικά αυτό και να μη μας αφορά στην τελική το τι θα γίνει μετά- είτε να έχεις σκιαγραφήσει τον κόσμο και περισσότερο το πολίτευμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή και να μας κάνεις σαφές γιατί πρέπει να αλλάξει -ακόμα κι αν αυτό ήταν σε βάρος της Υρέν και παρέμενε τυπάκι.

 

Πιστεύω πως αν το διορθώσεις διαλέγοντας τον έναν από τους δύο τρόπους για να μπορέσεις να το στηρίξεις, τότε θα είναι ένα εμφανώς αυτοτελές διήγημα -γιατί εγώ πιστεύω πως, ναι βασικά μπορεί να είναι αυτοτελές γιατί έχεις δίκιο στο ότι υπάρχει ένα θέμα που λύνεται με το τέλος και δεν έχω ανάγκη να μάθω τι συμβαίνει παρακάτω - το οποιο αν καταφέρεις να κρατήσεις και το ίδιο μελαγχολικό ύφος που ήδη έχει θα είναι πανέμορφο.

 

Αξίζει τον κόπο σου, και είμαι σίγουρη πως αντιστοιχα τον αξίζει και ο κόσμος που δημιουργείς. Καλή συνέχεια