Popular Post Naroualis Posted February 28, 2013 Popular Post Share Posted February 28, 2013 (edited) Μια ιδέα είναι η καλύτερη αφορμή για να ξεκινήσει κανείς να γράφει. Ακόμη και η σχολική μας υποχρέωση, έκθεση ιδεών λέγεται. Είναι η Παγκόσμια Λογοτεχνική Σταθερά, αυτό που χωρίς αυτό δεν υπάρχει συγγραφή. Κι όμως πολλές φορές πολλοί από μας δυσκολευόμαστε με τις ιδέες μας. Μας στοιχειώνουν. Μας κυνηγούν. Μας βασανίζουν. Κάποιες φορές ξεχειλώνουν και ξεχειλίζουν. Άλλες φορές είναι στενές και δε χωράνε όλες μας τις προθέσεις, καλουπώνονται σε λάθος καλούπια. Προσπαθούμε να τις ρεγουλάρουμε και δε ρεγουλάρονται και δε λένε οι άτιμες να μας ξεκαβαληθούν. Υπάρχει τρόπος να τιθασεύσει κανείς μια ιδέα; Να την κάνει ό,τι θέλει; Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι αυτό είναι το ζητούμενο, πώς να το πω, δεν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προχωρήσεις. Σε κάθε περίπτωση είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Μερικές ασκήσεις όμως μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε τι δυνατότητες έχουν οι στρατιές μας απέναντι σε έναν τέτοιον επιθετικό εχθρό. Standard Disclaimer: όλα όσα ακολουθούν δεν είναι τυφλοσούρτης. Καλείστε πριν τα εφαρμόσετε, να τα σκεφτείτε καλά και να πειραματιστείτε μαζί τους. Επίσης, και πάαααρα πολύ σημαντικό, μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, για την οποία α) διατηρώ το δικαίωμα να την αλλάξω στην πορεία της συζήτησης (εφόσον κάποιος φέρει τα κατάλληλα επιχειρήματα) και β) μπορεί να μην εξυπηρετεί τις δικές σας ανάγκες και τη δική σας ιδιοσυγκρασία. You have been warned. 12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέα 1. Μην ζορίζεσαι να κατεβάσεις ιδέες. Ας ξεκινήσουμε με μια χυδαιότητα. Ηλικιωμένη κυρία, που εκτιμώ βαθιά και που δε βρίσκεται πια στη ζωή, είπε κάποτε την εξής έπικ φράση «Παρακαλετό μ$#νί, ξινό γα$#σι.» Είχε άδικο; Ποτέ και σε καμία περίπτωση, θα απαντήσω. Η ιδέα είναι κάτι φευγαλέο και η γέννησή της σπάνια μπορεί να γίνει μέρος μηχανικής, προκαθορισμένης διαδικασίας. Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να κατεβάσεις μια καλή ιδέα είναι να παρέχεις στο μυαλό (και κατ’ επέκτασην στη φαντασία σου) όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορείς. Προσωπικά, αν χρειάζομαι άμεσα μια ιδέα για έναν διαγωνισμό και το θέμα του διαγωνισμού δε μπορεί να με εμπνεύσει από μόνο του, καταλήγω πάντα με κείμενα των οποίων η κούραση για να τα γράψω και το πόσο καλά μού φαίνονται, είναι ποσότητες αντιστρόφως ανάλογες. 2. Βρες την έμπνευσή σου Εδώ κολλάει το περί ερεθισμάτων. Κι επίσης εδώ χωράει ολόκληρη συζήτηση σχετικά με το πώς δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Η γενική συμβουλή θα ήταν να αφήσεις το μυαλό σου ανοιχτό. Ειδικότερες συμβουλές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν «διάβασε», «βγες μια βόλτα», «δες κανένα ντοκιμαντέρ». Ωστόσο κι επειδή το μυαλό σου το ξέρεις εσύ καλύτερα από τον καθένα, είσαι στην ουσία ο μόνος/η που γνωρίζεις πώς μπορείς να το κάνεις να ενδιαφερθεί και να ξεκουνηθεί να κατεβάσει καμιά ιδέα. Άλλοι διαβάζουν εγκυκλοπαίδειες, άλλοι παίζουν Doom, άλλοι κάνουν Χάθα Γιόγκα. Άλλοι καπνίζουν στο κατάστρωμα του φέρι μποτ, άλλοι φτιάχνουν πύργους από τραπουλόχαρτα κι άλλοι κρυφακούνε τους αλλοδαπούς στο λεωφορείο για να βρουν ονόματα εξωγήινων φυλών. Όταν βρεις εκείνη την ασχολία που σου παρέχει τις περισσότερες εκλάμψεις ιδιοφυίας, τότε θα μπορέσεις να υποβοηθήσεις τρόπον τινά την ιδέα να αποφασίσει να σε επισκεφτεί. 3. Μην στρατεύεσαι. Το ‘παμε μια, το ξαναλέμε δεύτερη και θα το ξαναπούμε όσες φορές χρειαστεί: τον στρατευμένο πολλοί εμίσησαν. Θες να μας πείσεις για το πολίτευμα που θεωρείς ότι θα κάνει την πλατωνική ουτοπία πραγματικότητα; Θες να μας προειδοποιήσεις για την κατάντια του είδους και πού θα μας οδηγήσει; Θες να μας πεις για την μοναδική θρησκευτική σου εμπειρία; Καν’ το, αλλά με σεβασμό τόσο προς τις δικές μας ιδέες, όσο και προς τη νοημοσύνη μας. Πώς να στο πω, αποκλείεται να σε πιστέψω αν δε μου μιλήσεις με επιχειρήματα, ή χειρότερα ακόμη, αν μου μιλήσεις διδακτικά. Κι αυτό ξεκινάει από το πώς θα αντιμετωπίσω την ιδέα σου, όταν μου την παρουσιάσεις. Και το πώς θα μου παρουσιάσεις την ιδέα σου στηρίζεται κυρίως στο πώς εσύ θα τη συλλάβεις. Πείσε με ότι μ' εκείνο το υπόλοιπο του ρητού («την ιδέα ουδείς») αξίζει να ασχοληθώ. 4. Αναγνώρισε τη θέση της ιδέας σου. Κάθε ιδέα έχει το ζωτικό της χώρο. Εκεί που αναπνέει καλύτερα, που αναδεικνύεται καλύτερα. Καλό θα είναι να αναγνωρίσεις από νωρίς το ζωτικό χώρο της ιδέας σου. Μην προσπαθείς να μπερδέψεις τα πράγματα τοποθετώντας την σε λάθος -ή μάλλον καλύτερα σε μη ταιριαστό- πλαίσιο. Αν το πρώτο πράγμα που θες να μου απαντήσεις είναι «StarWars», τότε το μόνο πράγμα που θα σου απαντήσω είναι «StarWars». Πάει να πει, απ' όλους όσους έχουν προσπαθήσει να χωρέσουν φάνταζι ιδέα σε εφ κοσμοπλασία ή και το αντίστροφο, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι «StarWars» και τίποτε άλλο. Κοντολογίς, αν η ιδέα σου είναι εφ, μην προσπαθήσεις να την μετατρέψεις σε φάντασι. Αν είναι mainstream, μην της βάλεις νεράιδες. Κρίμα είναι δηλαδή. 5. Μην απορρίπτεις μια ιδέα αβασάνιστα. Αν κάτι που σου κατέβηκε ξαφνικά είναι μετέωρο και δε φαίνεται να χωράει σε αυτά που σε απασχολούν τώρα, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα χωρέσει ποτέ. Μην παρατήσεις την ιδέα σου έτσι αμέσως. Βασανίσου μαζί της, υπέροχο πλάσμα εσύ, συγγραφέα μου, ως βασανίζεται και γνωστός λαϊκός τραγουδιστής, διότι μπορεί τελικά να καταλήξεις σε ακόμη πιο μεγαλειώδη αποτελέσματα. Δοκίμασε να την προσαρμόσεις, να την μετατρέψεις, να την φέρεις εκεί που θέλεις εσύ. Προπάντων και σε θερμοπαρακαλώ, μην την ξεχάσεις. Σημείωσέ την σε ποστ-ιτ ή στο πακέτο των τσιγάρων, άνοιξε ένα .txt και γράφ' την συνοπτικά, διπλοκλείδωσέ την σε χρηματοκιβώτιο μαζί με άλλες. Θα δεις ότι κάποια στιγμή ένα άσχετο τίποτε μπορεί να αναβαθμίσει δραματικά μια πλοκή, έναν χαρακτήρα, μια περιγραφή. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σου φανεί χρήσιμη μια αναλαμπή της στιγμής. 6. Μην αφήσεις μια ιδέα να σε κάνει ό,τι θέλει Η ιδέα σου είναι ζώο οπληφόρο, κερασφόρο και γρήγορο σαν τον άνεμο. Αν δεν την περικυκλώσεις σωστά θα σου φύγει και θα κλαις. Βρες τρόπους να την τιθασεύεις. Όταν τη βλέπεις να επεκτείνεται εκεί που δε θα ήθελες να τη δεις να επεκταθεί, πάρε το μπαλτά και τεμάχισέ την. Το πλοκάμι που θα σου περισσέψει μπορεί α) να σου είχε καταστρέψει ότι προσπαθούσες να κάνεις ως εκείνη τη στιγμή και β) να σου χρησιμέψει κάπου αλλού αργότερα. Έτσι ή αλλιώς κερδισμένος/η. 7. Χάραξε τα ποσοτικά όρια της ιδέας σου Προς θεού, μη δοκιμάσεις να κάνεις μυθιστόρημα μια ιδέα που μπορεί να ολοκληρωθεί σε 1000 λέξεις. Κάθε τι έχει το χρόνο του και το χώρο του. Μπορεί αυτό που σκέφτηκες να είναι δυνατότερο αν μας το κεράσεις σφηνάκι, σε 150 λέξεις. Υπάρχουν όμως κι ιδέες που πρέπει να ξεδιπλωθούν αργά, ως οδαλίσκες σε ντιβάνι χαρεμιού. Άσε την ιδέα σου να ανασάνει με την υγειά της. Δε θα σε απογοητεύσει το αποτέλεσμα. 8. Δούλεψε την ιδέα σου καλά Βάλ’ την κάτω και κοίταξέ την καλά. Σπάσε την σε μικρότερα κομμάτια. Δοκίμασέ την σε αυτήν και αυτήν και αυτήν την κατάσταση. Προσπάθησε να την δεις «απ’ έξω» από την ίδια την ιδέα. Ένας τρόπος είναι να την γράψεις στο κέντρο μιας λευκής σελίδας χαρτιού και γύρω της να σημειώσεις όλα όσα θα μπορούσε αυτή η ιδέα να επηρεάσει στο κείμενό σου. Τράβα γραμμές επιρροής όχι μόνο από την ιδέα προς τα επηρεαζόμενα, αλλά και μεταξύ των επηρεαζόμενων. Συχνά, μελετώντας τέτοιες αλληλεπιδράσεις, και νέα επίπεδα και βάθη της ιδέας σου θα βρεις, αλλά και τρύπες που πιθανόν υπάρχουν θα ανακαλύψεις. Κι όπως ξέρουμε όλοι, καλύτερα να βρεις εσύ πρώτος/η τις τρύπες της, παρά οι κριτικοί στις εφημερίδες αργότερα. 9. Συμβουλέψου τους ειδήμονες Μη διστάσεις να συμβουλευτείς ανθρώπους (ή ηλεκτρονικές πηγές) που ξέρουν καλύτερα από σένα. Βρες κάποιον σχετικό με την ιδέα σου (πχ, για επέλαση του ιππικού, βρες κάποιον που να ξέρει από στρατηγική και κάποιον που να ξέρει από άλογα, για περιγραφές μιας εποχής θερισμού, βρες έναν γεωπόνο) και κάνε του όσες περισσότερες ερωτήσεις. Θα γλιτώσεις πολλά πισωγυρίσματα έτσι και πολλές αμήχανες στιγμές αργότερα. Για να μη σου πω ότι μπορεί να κατεβάσεις και καμιά καινούργια ιδέα. 10. Ντύσε την ιδέα σου με υψηλή ραπτική Αφού σιγουρευτείς ότι η ιδέα σου είναι εντάξει, κάν’ της άλλο ένα τσεκάρισμα. Προσέγγισέ την με ύπουλο τρόπο, μπαίνοντας τη θέση του καθενός ήρωά σου ξεχωριστά. Αυτό θα σου δείξει κι άλλες τρύπες της, αλλά και δυνατότητες να την εξελίξεις σε κάτι πιο πολύπλοκο και πιο αληθοφανές. 11. Μην τσιτώνεις την ιδέα σου Μην τραβάς μια ιδέα για να χωρέσει την πλοκή σου ή το αντίθετο (θα τα ξαναπούμε αυτά διεξοδικά σε άλλο «άρθρο»). Αν μια ιδέα δε λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, απόρριψέ την και δοκίμασε μια άλλη. Χαμένη δε θα πάει ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη. Το παραβρασμένο χταπόδι και η ξεχειλωμένη ιδέα είναι χειρότερα κι από καθισμένο σουφλέ. 12. Η ιδέα σου δεν είναι σωσίβιο κι αν την αφήσεις δεν πρόκειται να πνιγείς Μη διστάσεις ποτέ και για κανέναν λόγο να αφήσεις τελικά μια ιδέα στα αζήτητα του συγγραφικού σου πορτφόλιο. Κράτα την κάπου, γιατί μπορεί να τη στριμώξεις πουθενά αλλού ή να την παραλλάξει. Μπορεί αυτή η μία ξεχασμένη ιδέα να σώσει κυριολεκτικά στη μέση ενός brainstorming, ενώ από μόνη της να μην έχει αρκετό δυναμικό ώστε να στηρίξει ένα ολόκληρο κείμενο. Προηγούμενα θέματα: α) 12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφεις Edited February 28, 2013 by Naroualis 22 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 1)Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο δημιουργικής γραφής; Γιατί έχω πετύχει μερικά που ωχριούν μπροστά στα δικά σου "άρθρα". 2)Βάλε μερικά παραδείγματα ακόμα, διαισθάνομαι ότι θα είναι πολύ χρήσιμα. 3)Τι γίνεται αν έχεις ένα σκασμό ιδέες αλλά δεν κολλάνε μεταξύ τους αρκετά για να βγει ένα διήγημα, μια ολοκληρωμένη ιστορία τέλος πάντων; Διότι νομίζω ότι δε φτάνει ΜΙΑ ιδέα για ένα διήγημα, χρειάζεται κι άλλες μικρότερες γύρω γύρω να την κεντάνε/αναπτύσσουν/προχωράνε. Εγώ αυτό παθαίνω, έχω καμιά 35ριά άγραφτες ιδέες, άσχετες έως μαλωμένες μεταξύ τους. Και επίσης πάνω εδώ κολλάει μια άλλη συγγραφική συμβουλή που διάβασα πρόσφατα, ότι το να έχεις υπερβολικά πολλές ιδέες καταντάει εμπόδιο, γιατί δεν ξέρεις ποια να πρωτοκάνεις στη μπάντα και ποια να πιάσεις και να επεξεργαστείς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Πολύ καλό άρθρο, αν κρίνουμε από τις φορές που έγνεψα καταφατικά διαβάζοντάς το. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια ιδέα είναι μονάχα το 1% (το ρίσκο της κατακραυγής με εμπόδισε από το να γράψω 0.1%). Ως αναγνώστης, ζητώ η επόμενη δωδεκάδα (γιατί δωδεκάδα θα είναι, το νιώθω!) να πραγματεύεται τρόπους να στρώσει κανείς τον κ#λο του και να ΔΟΥΛΕΨΕΙ προκειμένου να στηρίξει επαρκώς μια ιδέα. Έτσι θα είναι ολοκληρωμένο το πακέτο, χεχε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 πολυ ωραιο αρθρο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 28, 2013 Author Share Posted February 28, 2013 1)Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο δημιουργικής γραφής; Γιατί έχω πετύχει μερικά που ωχριούν μπροστά στα δικά σου "άρθρα". 2)Βάλε μερικά παραδείγματα ακόμα, διαισθάνομαι ότι θα είναι πολύ χρήσιμα. 3)Τι γίνεται αν έχεις ένα σκασμό ιδέες αλλά δεν κολλάνε μεταξύ τους αρκετά για να βγει ένα διήγημα, μια ολοκληρωμένη ιστορία τέλος πάντων; Διότι νομίζω ότι δε φτάνει ΜΙΑ ιδέα για ένα διήγημα, χρειάζεται κι άλλες μικρότερες γύρω γύρω να την κεντάνε/αναπτύσσουν/προχωράνε. Εγώ αυτό παθαίνω, έχω καμιά 35ριά άγραφτες ιδέες, άσχετες έως μαλωμένες μεταξύ τους. Και επίσης πάνω εδώ κολλάει μια άλλη συγγραφική συμβουλή που διάβασα πρόσφατα, ότι το να έχεις υπερβολικά πολλές ιδέες καταντάει εμπόδιο, γιατί δεν ξέρεις ποια να πρωτοκάνεις στη μπάντα και ποια να πιάσεις και να επεξεργαστείς. 1) Σσσσσς! Κρύβε λόγια! Όχι σοβαρά τώρα, δεν είναι κάτι που θα ήθελα πολύ, αλλά βλέπω ότι σιγά-σιγά ίσως καταφέρω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου αυτή τη μία και μόνη φορά που την έβαλα σε σειρά. 2) Παραδείγματα για ποιο απ' όλα; 3) Χμ. Μου έχει τύχει πολλές φορές και καμία από τις επιλογές που είχα δε μου άρεσε. Η δική μου αντιμετώπιση, (ίσως επειδή έχω ένα κάποιο ποσοστό μοιρολατρείας στο χαρακτήρα μου) ήταν να σφίξω τα δόντια και να επιλέξω τη μία από όλες που θα μπορούσα να ασχοληθώ μαζί της και να έχω τα μεγαλύτερα-ποσοτικά πάντα- αποτελέσματα. Σαφώς ΜΙΑ ιδέα και μόνο δεν μπορείς να την κάνεις και πολλά πράγματα, αλλά γι' αυτό υπάρχει το Νο 8. Σε κάθε ένα από τα επιρεαζόμενα μέλη της ιστορίας έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις τις άλλες ιδέες που σε τριγυρίζουν. Πολύ καλό άρθρο, αν κρίνουμε από τις φορές που έγνεψα καταφατικά διαβάζοντάς το. Παρ' όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μια ιδέα είναι μονάχα το 1% (το ρίσκο της κατακραυγής με εμπόδισε από το να γράψω 0.1%). Ως αναγνώστης, ζητώ η επόμενη δωδεκάδα (γιατί δωδεκάδα θα είναι, το νιώθω!) να πραγματεύεται τρόπους να στρώσει κανείς τον κ#λο του και να ΔΟΥΛΕΨΕΙ προκειμένου να στηρίξει επαρκώς μια ιδέα. Έτσι θα είναι ολοκληρωμένο το πακέτο, χεχε. Το σκεπτικό μου είναι να πάρω βήμα-βήμα τη διαδικασία της συγγραφής, από το πριν έως και το εντελώς μετά. Οπότε μη φοβάσαι για τίποτα! Ως το τέλος του χρόνου, θα έχουμε να κουβεντιάζουμε τις ερασιτεχνικές μου σαχλαμάρες. πολυ ωραιο αρθρο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιτσούκω Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Αγαπητή Naroualis, ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί: α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή) Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες. Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Narou for president, ρε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα. Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Naroualis: Για όλα! Όπου χωράει παράδειγμα, βάλ'το. Αγαπητή Naroualis, ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί: α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή) Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες. Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω ) Μιτσούκω: Να διαβάσεις και τέτοια, όλο και κάτι χρήσιμο θα τύχει να το έχει σκεφτεί κάποιος άλλος πριν από σένα. Υπάρχει και ένατόπικ όπου προτείνουμε τέτοια βιβλία. Και μην το παίρνεις σαν ύλη για διαγώνισμα, πες ότι τα διάβασες σε περιοδικό. Εμένα μου ανοίγουν την όρεξη για γράψιμο κάτι τέτοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 (edited) Ευθυμία, θα με παντρευτείς; Εμένα αυτό εδώ με δυσκολεύει πιο πολύ απ' όλα: 7. Χάραξε τα ποσοτικά όρια της ιδέας σου Προς θεού, μη δοκιμάσεις να κάνεις μυθιστόρημα μια ιδέα που μπορεί να ολοκληρωθεί σε 1000 λέξεις. Κάθε τι έχει το χρόνο του και το χώρο του. Μπορεί αυτό που σκέφτηκες να είναι δυνατότερο αν μας το κεράσεις σφηνάκι, σε 150 λέξεις. Υπάρχουν όμως κι ιδέες που πρέπει να ξεδιπλωθούν αργά, ως οδαλίσκες σε ντιβάνι χαρεμιού. Άσε την ιδέα σου να ανασάνει με την υγειά της. Δε θα σε απογοητεύσει το αποτέλεσμα. Πολύ συχνά έχω μια ιδέα και νομίζω ότι γράφω διήγημα και άλλοι μου λένε ότι αυτό που γράφω είναι μυθιστόρημα. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω τι θα έπρεπε από το τι θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος; (Να ομολογήσω βέβαια πως έχω μια αγάπη στη μικρή φόρμα. Τα διαβάσματα που με συγκλονίζουν είναι συνήθως μικρής έκτασης--σου δίνουν μια και βλέπεις αστράκια και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα, αλλά δε χρειαζόταν. Εξάλλου, μπουνιά με μεγάλη διάρκεια γίνεται; Δε γίνεται.) Τα φώτα σας. Edited February 28, 2013 by Ayu 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 28, 2013 Author Share Posted February 28, 2013 Αγαπητή Naroualis, ήθελα απλώς να παρατηρήσω οτι συνήθως αποφεύγω να διαβάζω συμβουλές του τύπου "πώς να γράφεις" ή "να γίνεις συγγραφέας" ή κάτι σχετικό γιατί: α. Με ενοχλούν οι φόρμουλες στη δημιουργία β. Με αγχώνουν και νιώθω άχρηστη (ως προς τη συγγραφή) Όμως τα δικά σου άρθρα (και αυτό και το προηγούμενο) ήταν τα μοναδικά που διάβασα και ήταν πραγματικά βοηθητικά, αχγολυτικά και πραγματιστικά, χωρίς αναμασημένες φόρμουλες. Οπότε, μάλλον χρειάζεται να συνεχίσεις αυτή τη σειρά του "12 πράγματα που...", γαιτί απ' ότι βλέπω το ζητάει και ο λαός (βλέπε τους αποπάνω ) Εμ, γι' αυτό σε βοήθησαν, γιατί κι εγώ αυτό το πρόβλημα έχω με τα συμβουλευτικά βιβλία. Παλεύω ένα μήνα να βρω τρόπο να πω αυτά που θέλω να πω χωρίς να "συμβουλεύω". Όπως λένε κι οι Γάλλοι, τουζούρ α βοτρ σερβίς. Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα. Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους. Μαζί σου και στα δύο. Ειδικά στο δεύτερο, αν μπορείς να τοποθετήσεις ένα φάντασι στοιχείο σε μια εφ ιστορία, τότε και πάλι έχεις τοποθετήσεις σωστά την ιδέα σου. Κέλλυ, για παραδείγματα πρέπει να το σκεφτώ λίγο καλύτερα. May I have some more time? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 28, 2013 Share Posted February 28, 2013 Κέλλυ, για παραδείγματα πρέπει να το σκεφτώ λίγο καλύτερα. May I have some more time? Be my quest. Είναι γνώρισμα των μεγάλων καλλιτεχνών, όοοσα και αν δίνουν στο κοινό τους, αυτό να ζητάει κι άλλα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 3. Μην στρατεύεσαι. Το ‘παμε μια, το ξαναλέμε δεύτερη και θα το ξαναπούμε όσες φορές χρειαστεί: τον στρατευμένο πολλοί εμίσησαν. Θες να μας πείσεις για το πολίτευμα που θεωρείς ότι θα κάνει την πλατωνική ουτοπία πραγματικότητα; Θες να μας προειδοποιήσεις για την κατάντια του είδους και πού θα μας οδηγήσει; Θες να μας πεις για την μοναδική θρησκευτική σου εμπειρία; Καν’ το, αλλά με σεβασμό τόσο προς τις δικές μας ιδέες, όσο και προς τη νοημοσύνη μας. Πώς να στο πω, αποκλείεται να σε πιστέψω αν δε μου μιλήσεις με επιχειρήματα, ή χειρότερα ακόμη, αν μου μιλήσεις διδακτικά. Κι αυτό ξεκινάει από το πώς θα αντιμετωπίσω την ιδέα σου, όταν μου την παρουσιάσεις. Και το πώς θα μου παρουσιάσεις την ιδέα σου στηρίζεται κυρίως στο πώς εσύ θα τη συλλάβεις. Πείσε με ότι μ' εκείνο το υπόλοιπο του ρητού («την ιδέα ουδείς») αξίζει να ασχοληθώ. Ένα κόλπο θα ήταν όταν βάζει κάποιος μια τέτοια ιδέα, να έβαζε και το αντίθετο της και έτσι να βλέπει ο αναγνώστης τα αντί-επιχειρήματα και ο συγγραφέας μαθαίνει τι έχει να πει η άλλη πλευρά. Μερικές φορές το αποτέλεσμα θα κάνει και τον συγγραφέα να σκεφτεί κάποια πράγματα. Επίσης η ιδέα ενός συγγραφέα μπορεί να είναι κάπου στη μέση δυο άκρων (ή κοντά σε ένα από τα δυο). Έτσι βάζει να πολεμήσουν τα δυο άκρα και μετά τον συμβιβασμό να αποδεικνύεται μετά αυτό που ήθελε να πει ο συγγραφέας. Μια χαρά ε; Γενικά συμφωνώ με τα περισσότερα, θα πω μόνο την ένστασή μου ως προς το 1 και ίσως και το 4. Ίσως εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μυαλό του καθενός, καθώς και από το ποια μορφή έχει η αρχική ιδέα στον καθένα μας. Τι θέλω να πω: πολύ συχνά η αφετηρία, που συνήθως έρχεται όντως αυθόρμητα, μπορεί για μένα να είναι μία φράση, μια εικόνα, μια εντύπωση, ένα σκηνικό (ή ένα θέμα διαγωνισμού). Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο του να μπορεί να ονομαστεί ιδέα για ιστορία, υπάρχει πολύς δρόμος, τον οποίο συχνά πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου πάρα πολύ για να διανύσω. Και το ζόρι αυτό μου βγαίνει μάλλον σε καλό, καθώς, αλλιώς, δε θα είχα γράψει παρά ελάχιστα πράγματα. Για το 4, τα όρια υπάρχουν για να μας βοηθούν, όχι όμως για να μην τα ξεπερνάμε. Δε λέω βεβαίως να εμφανίζοντα ξωτικά από το πουθενά σε διήγημα σκληρής ΕΦ, αλλά καμιά φορά και η ιδέα η ίδια βρίσκει τη θέση της κάπου ανάμεσα στους κόσμους. Μαζί σου και στα δύο. Ειδικά στο δεύτερο, αν μπορείς να τοποθετήσεις Να προσθέσω και τον φανταστικό ρεαλισμό! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 Μην παρατήσεις την ιδέα σου έτσι αμέσως.Βασανίσου μαζί της, Εδώ θα έλεγα: "παίξε μαζί της" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 Μην την αγχώνετε και μας παρατήσει! Ό,τι μας δίνει, όποτε το θέλει, να λέμε ευχαριστώ. Δεν μας χρωστάει τίποτα. (Τι; Για την έμπνευση μιλούσα... ) Εμένα αυτό εδώ με δυσκολεύει πιο πολύ απ' όλα: 7. Χάραξε τα ποσοτικά όρια της ιδέας σου Πολύ συχνά έχω μια ιδέα και νομίζω ότι γράφω διήγημα και άλλοι μου λένε ότι αυτό που γράφω είναι μυθιστόρημα. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ εύκολα να διακρίνω τι θα έπρεπε από το τι θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς σίγουρος; (Να ομολογήσω βέβαια πως έχω μια αγάπη στη μικρή φόρμα. Τα διαβάσματα που με συγκλονίζουν είναι συνήθως μικρής έκτασης--σου δίνουν μια και βλέπεις αστράκια και δεν τα ξεχνάς ποτέ. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα, αλλά δε χρειαζόταν. Εξάλλου, μπουνιά με μεγάλη διάρκεια γίνεται; Δε γίνεται.) Τα φώτα σας. Κι εμένα με συγκινεί η μικρή φόρμα, και σπάνια δεν με έχει κάπου κουράσει μυθιστόρημα. (Έτσι το λέω, κουβέντα να γίνεται). Νομίζω πως υπάρχει τρόπος να καταλάβεις τι έκταση πρέπει (και όχι μπορεί) να πάρει μια ιστορία. Αν τα όσα γίνονται εκεί είναι δύσκολα και χρονοβόρα, αν μέχρι να εξελιχθούν (και να τα πιστέψει, ή απλά, να μπορέσει να τα παρακολουθήσει ο αναγνώστης) θέλουν παίδεμα... τότε δώσ' του να καταλάβει, γράψε απλωτά. Αυτό είναι το πιο απλό που έχω "πιάσει" μέχρι τώρα. Τώρα, το ότι σου λένε συνήθως "θέλει κι άλλο χώρο", μπορεί να φταίει το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (που δεν γράφουν, ή δεν διαβάζουν συστηματικά) δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και ένα διήγημα είναι ολοκληρωμένη δουλειά. Έχουν μεγάλο κόλλημα με τα μυθιστορήματα, νομίζουν (μάλλον) ότι ένα διήγημα είναι η περίληψη για ένα ωραίο, πληθωρικό μυθιστόρημα. Ναρού, 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 (edited) Ωραίο άρθρο. Προσωπικά έχω καταλήξει στη μέθοδο Jack Daniels στο θεμα αυτό, δηλαδή μαζεύω ιδέες και περιμένω το κλικ που θα τις ενώσει σε ένα. Σχεδόν ποτέ μία ιδέα μόνη της δεν αρκεί για μία ιστορία. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η ιδέα εκείνη που θα ενώσει άλλες μικρές ιδέες και εμπειρίες και πράγματα που είδα και μου είπαν και έχω κάτι να ξεκινήσω (και πάνω στο γράψιμο θα κολλήσουν και άλλα πράγματα). Για παράδειγμα, και για να καταλάβετε τι εννοώ, όταν έγραφα το Κατ εικόνα και καθ ομοίωση, η βασική ιδέα είχε έρθει σε βάθος ενός χρόνου. Το 2011 ένας φίλος μου έκανε σεμινάρια συμβουλευτικής και μας εξηγούσε μία μέρα ότι, αν ο σύμβουλος δεν αποστασιοποιηθεί από τον πελάτη του τότε φλιπάρει και ο ίδιος. Την ίδια περίπου εποχή είχα την "ευτυχία" (μη ρωτάτε γιατί) να περάσω μέρα μεσημέρι από το δρομάκι πίσω από το Πολυτεχνείο και να δω μια στρατιά από τοξικομανείς. Πάμε και τέσσερα χρόνια πίσω όπου, στη Βουλιαγμένης, είχα δει μετά από προβολή ζομποταινίας έναν τοξικομανή να προχωράει σα ζόμπυ, από εκεί βγαίνει και ο παραλληλισμός. Είχα βγει για καφέ μία φορά με κάποια φίλη φίλης και μας έλεγε για τη θρησκόληπτη γιαγιά της που της έλεγε, όταν ήταν κοριτσάκι ότι, όπου την αγγίξει άντρας, θα την καίνε με λιωμένο σίδερο στην κόλαση και ότι θεωρούσε φυσικό ότι, όποια κοπέλα ξέφευγε από αυτό το περιβάλλον θα είχε άγρια issues με τη σεξουαλικότητά της. Το Νοέμβριο λοιπόν είχα γνωρίσει κάποια κοπέλα από Β.Π. που έκανε ψυχολογία "για να γίνει κοινωνική λειτουργός". Και λίγες μέρες αργότερα διάβαζα ένα blog εδώ για την άθλια κατάσταση στο κτήριο του Πολυτεχνείου. Και στο καπάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να προχωράει στο δρόμο την Άνοιξη και έπειτα σκέφτομαι μια εικοσάχρονη κοπελίτσα, με Scully look και βλέμμα τρόμου να προχωράει στον ίδιο δρόμο. Νύχτα. Κάτι είχα εκεί, αλλά ακόμα δεν αρκούσε. Και μετά έρχεται το θέμα του διαγωνισμού (Μεταμόρφωση) και έχω μία ιδέα που κωλώνω να γράψω γιατί παραήταν κάφρικη (και αμφιβάλλω αν θα τη γράψω ποτέ) όταν ξαφνικά (δε θυμάμαι πως ακριβώς) μου έρχεται στο μυαλό η φράση "Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, αλλά σίγουρα υπάρχει διάβολος, γιατί μας έπλασε κατ εικόνα και καθ' ομοίωση". Και εκεί χτυπάνε καμπάνες, γιατί ξαναθυμάμαι την εικόνα της κοπέλας στο δρόμο με τους τοξικομανείς, θυμάμαι τον τοξικομανή ζόμπι, μόνο πως τώρα πια αναδύεται και ένας δαίμονας από τις φλόγες σε έναν κάδο σκουπιδιών. Και οι ζωντανοί νεκροί μεταλαμβάνουν το αίμα του και η κοπέλα τον πλησιάζει. Και ξέρω ότι έχω να γράψω μία ιστορία δαιμονισμού με ηρωίδα μία ψυχολόγο από Βόρεια Προάστια και τοξικομανείς. Που εμπλέκεται προσωπικά με τους ασθενείς, δε μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό της και φλιπάρει. Και κάπου εδώ θα μου πείτε "ΟΚ, την είχες την ιδέα". Αμ, έλα μου που δεν την είχα. Είχα απλά το σκελετό και έπρεπε να συμπληρώσω με άλλες ιδέες τα κενά. Πχ, για ποιο λόγο αυτή γύρισε Ελλάδα και έμπλεξε εκεί; Α, ναι, την παράτησε ο γκόμενος για την κολλητή της. Και είχε μέσο. Αρκεί μόνο αυτό για το messiah syndrome της; Θα μπορούσε αλλά μάλλον... χμ, ας πάμε στην εύκολη λύση, daddy issues. Όχι, παραείναι εύκολη, ας βάλουμε mommy issues για το twist. Έχουμε και ένα αποτυχημένο love story από την δεύτερη παράγραφο (το Μάρκο) που τη σπρώχνει λίγο ακόμα over the edge όταν την απορρίπτει, αλλά ας τον βάλουμε να πει την ιστορία της δαιμονισμένης (ας είναι καλά η γιαγιά που έλεγα λίγο πιο πάνω) για να πειστεί ότι ίσως κάτι να υπάρχει. Α, ναι, ας τη βαρέσουμε λίγο ακόμα βάζοντας τη χαζογκόμενα φίλη της (όλοι έχουμε δει κάποια τέτοια) και λίγες pop culture αναφορές για να δέσει η κρέμα. Και σίγουρα έχω αφήσει απέξω άλλες 10 ιδέες που είχα γράφοντας την ιστορία, ίσως γιατί έπαιζαν πολύ μικρότερο ρόλο. Και ένα λογικό κενό (γιατί ψυχολόγος να μιλάει με πρεζόνια) που λύθηκε γνωρίζοντας την Ελληνική πραγματικότητα. (edit: Και επειδή είχε γίνει κουβέντα τότε, αρχικά η ηρωίδα λεγόταν Αναστασία-Νατάσσα. Αλλά επειδή ήθελα κάτι πιο Βορειοπροαστιώτικο την ονόμασα Σοφία και την φώναζαν Σόφι, με γιώτα, για να δείχνει πιο ξενόφερτο και σνομπίστικο - αλλά πρέπει να ήμουν ο μόνος που το σκέφτηκε έτσι...) Τι θέλω να πω με όλο αυτό; Καλή η θεωρία της μίας ιδέας, αλλά στην πράξη αυτό που χρειάζεται ο συγγραφέας είναι να ενώσει πολλές μικρές ιδέες σε κάτι εννιαίο. Κάποιες φορές αρκεί μία μικρή ιδέα που, δουλεύοντάς την και κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις πάνω της καλύπτει τα κενά με ιδέες που έρχονται. Τίποτα δε γεννιέται σε σωλήνα, μάτια και μυαλά ανοιχτά χρειάζεται για να φιλτράρουμε τα όσα βλέπουμε/ακούμε/διαβάζουμε/βιώνουμε για να τα βάλουμε όλα μαζί σε κάποια ιστορία Edited March 1, 2013 by Nihilio 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted March 1, 2013 Share Posted March 1, 2013 Ναρουλίνι, λάααααβγιουλαβγιουλαβγιουλαβγιουου :* 3. Μην στρατεύεσαι. :bag: Και το ξέρω, να πεις ότι δεν το ξέρω.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted March 1, 2013 Author Share Posted March 1, 2013 Νομίζω το ότι το να δίνει ένα διήγημα την εντύπωση ότι έχει από πίσω του αρκετό υπόβαθρο και οι χαρακτήρες αρκετό βάθος ώστε να μπορούν να σταθούν στην έκταση του μυθιστορήματος είναι καλό και δε σημαίνει απαραίτητα ότι το διήγημα δεν είναι ολοκληρωμένο ή ότι πρέπει να γίνει κάτι μεγαλύτερο. Άει γειά σου. Το σωστό μέγεθος το επιλέγεις εσύ, άσχετα από το τι θα ήθελαν κάποιοι από τους αναγνώστες σου. Σε τελική ανάλυση, αυτό που επιθυμεί πρωταρχικά μια ιδέα είναι να παρουσίασει τη δική σου άποψη στον κόσμο κι όχι την άποψη του κόσμου για σένα. Η δική σου (και δική μου, τι να λέμε τώρα) άποψη είναι ότι ένα μικροσκοπικό διήγημα είναι ικανό να παρέχει βάθος σε χαρακτήρες, υπόβαθρο, πλοκή. Αν το κοινό wants some more, τόσο το καλύτερο. Θα διαβάσει το επόμενο κείμενό σου με ακόμη μεγαλύτερη λαχτάρα. Νομίζω πως υπάρχει τρόπος να καταλάβεις τι έκταση πρέπει (και όχι μπορεί) να πάρει μια ιστορία. Ακριβώς αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Πόσα likes να βάλω, δεν ξέρω. Ωραίο άρθρο. Προσωπικά έχω καταλήξει στη μέθοδο Jack Daniels στο θεμα αυτό, δηλαδή μαζεύω ιδέες και περιμένω το κλικ που θα τις ενώσει σε ένα. Σχεδόν ποτέ μία ιδέα μόνη της δεν αρκεί για μία ιστορία. Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η ιδέα εκείνη που θα ενώσει άλλες μικρές ιδέες και εμπειρίες και πράγματα που είδα και μου είπαν και έχω κάτι να ξεκινήσω (και πάνω στο γράψιμο θα κολλήσουν και άλλα πράγματα). Συμφωνώ. Απόδειξη ότι το άρθρο είναι κάπως αδύναμο με την έννοια ότι δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε "κεντρικές" και "περιφερειακές" ιδέες. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις (όπως λες κι εσύ) πότε μια περιφερειακή ιδέα θα έρθει να γίνει κεντρική και να αναδείξει όλες τις υπόλοιπες μεγαλειωδέστερα από το αναμενώμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.