Μπόρχες Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 Συνεχώς γίνεται συζήτηση για το πρόβλημα των χαρακτήρων. Δηλαδή για το πόσο και πως θα πρέπει να αναπτύσσονται οι χαρακτήρες, οι ήρωες των ιστοριών μας. Ορισμένοι θέλουν οι χαρακτήρες να εξαντλούνται, να υπεραναλύονται. Θέλουν να αναφέρεται ακόμη και το χρώμα του εσωρούχου τους, ενώ το οικογενειακό τους δέντρο να παρουσιάζεται λεπτομερώς. Υπόθεση και χαρακτήρες αντιμετωπίζονται ισοβαρώς. Άλλοι αντιθέτως δεν δίνουν τόσο σημασία στους χαρακτήρες. Επικεντρώνονται στην υπόθεση του έργου και μεταχειρίζονται τους χαρακτήρες σχεδόν διεκπεραιωτικά! Ακόμη και για τους κύριους χαρακτήρες περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα και για το παρελθόν τους μαθαίνουμε ό,τι εξυπηρετεί την πλοκή. Η υπόθεση θεωρείται σημαντικότερη. Η δική σας άποψη ποιά είναι; Είστε υπερ της μιας ή της άλλης σχολής; Ή χρησιμοποιείτε και τις δυο αναλόγως των αναγκών της ιστορίας σας; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 (edited) Το ζήτημα είναι αντικειμενικά ευρύ και δεν περιορίζεται μόνο στη λογοτεχνία. Για την ακρίβεια η υπερανάλυση των χαρακτήρων ξεκίνησε στη λογοτεχνία όμως το hype που απόκτησε τα τελευταία χρόνια οφείλεται στην επίδραση του κινηματογράφου και ΚΥΡΙΩΣ των τηλεοπτικών σειρων. Όσο πιο μεγάλη είναι μια ιστορία τόση μεγαλύτερη ευχέρια έχει ο συγγραφέας να αναλύσει τους χαρακτήρες. Κατά τη γνώμη μου στα διηγήματα αρκούν μερικές πινελιές characterization έτσι ώστε αυτό να μην βαίνει εις βάρος της ιστορίας. Πολλές φορες και ειδικά στις ιστορίες τρόμου που η ατμόσφαιρα οφείλει να είναι το ζητούμενο, η υπερανάλυση των χαρακτήρων μέσω άσχετων διαλόγων για τα οικογενειεακά τους, τα επαγγελματικά τους κλπ, μπορεί να αποβει εις βάρος της ατμόσφαιρας. Στα άλλα genre θεωριτικά αυτό δεν ισχύει. Σε αυτά μπορεί να τα εμπλουτήσει σαν ένα υλικό που νοστιμίζει την όλη συνταγή. Αυτό όμως που παρατηρώ τελευταία όσον αφορα το hype της υπερανάλυσης χαρακτήρων είναι ότι έχει διαμορφωθεί σε πολλούς η αντίληψη ότι ένα έργο μπορεί να είναι "έργο χαρακτήρων" ή "έργο ιστορίας" και οι ίδιοι είναι που εκθειάζουν την πρώτη κατηγορία και δαιμονοποιούν τη δεύτερη. Παρά το γεγονός ότι η αντίληψη αυτή είναι κάπως χοντροειδής, έχει ξεκινήσει από κάποια έργα (βιβλία, ταινίες, σειρές) στα οποία οι δημιουργοί ενώ είχαν θέσει τα θεμέλια για τις ιστορίες τους, στο τέλος δεν γνώριζαν πως να τα τεκμηριώσουν ή πως να τα διαχειριστούν με αποτέλεσμα τα έργα αυτά να ΜΗΝ ΒΓΑΖΟΥΝ ΝΟΗΜΑ. Εκεί ήταν που έρχονταν οι φαν και τα βάφτιζαν "έργα χαρακτηρων" προκειμένου να δικαιολογήσουν την όλη κατάσταση λέγοντας ότι έτσι κι αλλιώς στους χαρακτήρες εστίαζαν εξ' αρχής. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Δεν συμφωνώ με τη δαιμονοποίηση της αξίας της ιστορίας όπως την επιβάλλει το Hype. Η ιστορία (πλοκή) είναι ο σκελετος της αφήγισης. Δεν μπορείς να έχεις ανάλυση χαρακτήρων αν πρώτα δεν έχεις κάποια ιστορία να πεις. Ούτε συμφωνώ και με τη δαιμονοποίηση των έργων που τα κολλάνε την ετικέτα "έργο ιστορίας". Εχω ακούσει ακόμη και την χοντράδα ότι "από ένα σημείο κι έπειτα ο συγγραφέας οφείλει να επιλέξει να πειθαρχήσει είτε στους χαρακτήρες είτε στην ιστορία". ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ. Κάλλιστα μπορεί να πειθαρχήσει και στα δυο, άσε που μια τέτοια άποψη απλώς χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τις χοντράδες που ενδεχομένως γίνονται. Και όλες αυτές οι αντιλήψεις, έχουν ξεκινήσει από τα οπτικοακουστικά έργα (κυρίως από τις τηλεοπτικές σειρές) και πολύ φοβάμαι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν επιρρεάσει και τη λογοτεχνία. Εγώ παραμένω παραδοσιακό μυαλό πιστεύοντας ότι η ιστορία είναι το άπαν σε ένα έργο και από εκεί και πέρα η ανάλυση των χαρακτήρων λειτουργεί βελτιωτικά. Edited March 6, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 το hype που απόκτησε τα τελευταία χρόνια το hype της υπερανάλυσης χαρακτήρων Τι εννοείς με hype; Η τάση; Ποιος ορίζει αυτή την τάση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 το hype που απόκτησε τα τελευταία χρόνια το hype της υπερανάλυσης χαρακτήρων Τι εννοείς με hype; Η τάση; Ποιος ορίζει αυτή την τάση; Η τάση είναι το trend. Το hype έχει περισσότερο την έννοια της μόδας. Ημουν σαφής ως προς το ποιος το έχει προκαλέσει: Τα οπτικοακουστικά έργα και κυρίως οι τηλεοπτικές σειρές. Ειμαι της άποψης ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ η προσφορά είναι που ορίζει τη ζήτηση, ενώ κανονικά έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο. Να το πω πιο απλά, ΔΥΣΤΥΧΩΣ πολύς είναι ο κόσμος που τρώει (ζήτηση) αυτό που του ταίζουν συστηματικά και διαρκώς (προσφορά) ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted March 6, 2013 Author Share Posted March 6, 2013 (edited) Θα συμφωνήσω με τον allien! Θεωρώ ότι η ανάλυση των χαρακτήρων σου πρέπει να είναι τέτοιας έκτασης ώστε να αποδίδεται σ'αυτούς η ανθρώπινη τους διάσταση. Να δέιχνεις δηλαδή ότι πρόκειται για καθημερινούς, απλούς ανθρώπους. Διαφορετικά απλώνεις τόσο πολύ την ιστορία σου με δεκάδες άχρηστες σελίδες, υπονομεύοντας την! Παράδειγματος χάρη, να δείξεις τον ήρωα σου να τρώει πρωινό με γάλα και δημητριακά, διότι τον κάνεις ανθρώπινο. Να αναλύσεις, όμως, ότι είχε φάει τις ξυλιές του ως παιδί από την μαμά του μέχρι να πειστεί να τρώει τα δημητριακά, είναι περιττολογία. Αν προσθέσεις δε ότι γιαγιά του, όταν έλειπε η μαμά, τού έφτιαχνε ανθυγιεινές τηγανίτες, τότε πλατειάζεις επικίνδυνα! Όμως, η τελευταία μέθοδος χρησιμοποιείται κατά κόρον, κυρίως για να δοθεί στην ιστορία μέγεθος, που στην πραγματικότητα δεν έχει. Θεωρώ υπεύθυνους και τους εκδότες γι'αυτό. Ειδικά στο εξωτερικό ένα μυθιστόρημα πρέπει να αγγίζει ή και να ξεπερνά τις εκατό χιλιάδες λέξεις! Edited March 6, 2013 by Μπόρχες 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 (edited) Όμως, η τελευταία μέθοδος χρησιμοποιείται κατά κόρον, κυρίως για να δοθεί στην ιστορία μέγεθος, που στην πραγματικότητα δεν έχει. Θεωρώ υπεύθυνους και τους εκδότες γι'αυτό. Ειδικά στο εξωτερικό ένα μυθιστόρημα πρέπει να αγγίζει ή και να ξεπερνά τις εκατό χιλιάδες λέξεις! Αυτό είναι μεγάλο ζήτημα που δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα που συζητάμε. Ενας κολλητός μου που έχει αλλεργία στους κλασικούς συγγραφείς τρόμου, μου είχε πει ότι αυτοί έγραφαν όπως έγραφαν (και προτιμούσαν τις μικρές ιστορίες) γιατί λέει εκείνα τα χρόνια οι ιστορίες τους εκδίδονταν κατά κανόνα σε στήλες εφημερίδων και αργότερα σε περιοδικά. Επομένως λέει, το μέγεθος των ιστοριών τους περιοριζόταν σε μία φόρμα που είχε χρηστική αξία για τα δεδομένα της εποχής. Του αντέτεινα το εξής επιχείρημα: Οτι στη σύγχρονη εποχή, τα βιβλία-τούβλα που εκδίδονται εξυπηρετούν επίσης τις εμπορικές επιταγές. Για παράδειγμα στην αμερικάνικη αγορά βιβλίου η οποία είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ και επομένως ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ, ο όγκος του βιβλίου που εκδίδεται αποτελεί ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που σε πολλές περιπτώσεις το επιβάλλουν οι εκδότες. Οπως επίσης και το γεγονός ότι ο δημοφιλής συγγραφέας ανά έξι μήνες πρέπει να δίνει καινούργια δουλειά και δεσμέυεται ακόμη και με συμβόλαια να το κάνει. Διότι πρέπει να διατηρείται με αυτό τον τρόπο στην επικαιρότητα. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι και σήμερα το format και το μέγεθος των ιστοριών διαμορφώνεται από εξωγενείς παράγοντες (οικονομικούς ή μη) έτσι ώστε να εξυπηρετεί έναν λειτουργικό ρόλο στην αγορά. Edited March 6, 2013 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted March 6, 2013 Author Share Posted March 6, 2013 Το περίεργο είναι ότι δεν ακολουθούν τις συμβουλές του δικού τους Πόε για την έκταση των κειμένων! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
OxAp0d0 Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 (edited) Θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σας. Οι ιστορίες που απολαμβάνω περισσότερο είναι αυτές που χτίζουν τους χαρακτήρες με βάση την ιστορία. Θέλω δηλαδή ότι διαβάζω να έχει νόημα και να συνεισφέρει με κάποιο τρόπο στη ιστορία. Για να πάρω και το παράδειγμα του Γιάννη: Αν περιγράφει ο συγγραφέας τις τηγανίτες της γιαγιάς, θέλω κάποια στιγμή η σκηνή να αποκτήσει νόημα. Θα πάει ο πρωταγωνιστής επίσκεψη στη γιαγιά του; Θα παρομοιάσει κάποια κατάχρηση με την ανυπακοή προς τη μητέρα του; Μήπως η γιαγιά έχει αρχίσει να φτιάχνει κολασμένες τηγανίτες με συστατικά τους γείτονές της; Κάτι τέλος πάντων! Ο King το ξεφτυλίζει σε αυτό το κομμάτι, αλλά συνήθως οι σκηνές συνεισφέρουν στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας του βιβλίου. Στο Αυτό για παράδειγμα έχει ξέμπαρκες διάφορες άσχετες ιστορίες άλλων κατοίκων της περιοχής. Έχουν όμως όλες έναν κοινό παρονομαστή, το τέρας. Δε μου αρέσει όμως ούτε το άλλο άκρο. Κάνει την εμφάνισή του το αποτρόπαιο πλάσμα και ξαφνικά όλοι μεταμορφώνονται σε Ράμπο, ξέρουν πολεμικές τέχνες, ξέρουν να χειρίζονται άψογα όπλα, άσε που δε χάνουν ποτέ την ψυχραιμία τους. Κλασσικό παράδειγμα ο Παρίας του Μάστερτον. Ενώ ξεκινάει με την πιο ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που έχω διαβάσει σε σύγχρονο βιβλίο τρόμου, στη συνέχεια πετάει 2-3 σκηνές σεξ (τσόντα κανονική) και τελειώνει με τους χαρακτήρες να μετατρέπονται σε υπερστρατιώτες και να πολεμάνε με το κακό στα ίσα. Αυτό που τονίζει ο alien για τις σειρές είναι μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Για να θεωρηθεί μια σειρά "καλή" και "σοβαρή" θα πρέπει να έχει "ανάπτυξη χαρακτήρων" που συνήθως έχει να κάνει με διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτή η ηλιθιότητα έχει καταστρέψει πολλές καλές ιδέες. Πάρτε το V (visitors) για παράδειγμα. Έχουν έρθει εξωγήινοι, έχουν ετοιμάσει το έδαφος για κυριαρχία, έχουμε μια απελπισμένη προσπάθεια για αντίσταση και ενώ γίνονται όλα αυτά τα ενδιαφέροντα με τι ασχολείται η σειρά - και μάλιστα κάνει cliffhangers με αυτά τα plots; Με το αν η γήινη γυναίκα του εξωγήινου είναι έγκυος, αν ο γιος της πρωταγωνίστριας θα κάνει σχέση με εξωγήινη, αν ο πατέρας του είναι πραγματικός του πατέρας ή μήπως η μάνα του ήταν άπιστη... meh! Edited March 6, 2013 by OxAp0d0 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted March 6, 2013 Share Posted March 6, 2013 (edited) Η δική μου σκέψη είναι ότι μία ενδιαφέρουσα ιστορία δεν μπορεί να μην έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αντίστοιχα ένας ενδιαφέρον χαρακτήρας αναπτύσσεται μόνο σε μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Και για να εξηγήσω τι εννοώ, αμφιβάλλω ότι ένας σαχλός, αδιάφορος, κλπ χαρακτήρας μπορεί να λειτουργήσει σε μία σπουδαία ιστορία. Και αντιστρόφως μία σπουδαία ιστορία μπορεί να καταστραφεί από αναντίστοιχους της χαρακτήρες. (Για να μην μπερδευόμαστε συμφωνώ με την άποψη ότι η υπερβολική ανάπτυξη που δίνεται συχνά στους χαρακτήρες κάποιων σύγχρονων βιβλίων συχνά δεν αποβαίνει θετικά στην ιστορία.) Edited March 6, 2013 by Myyst 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted March 9, 2013 Author Share Posted March 9, 2013 Τελικά, αυτό το θέμα δεν "άναψε τα αίματα", όπως είχα υποθέσει όταν το ξεκινούσα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 9, 2013 Share Posted March 9, 2013 Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα που έχει το αρχικό ερώτημα είναι ότι θέλει ποσοτικό μέγεθος ανάπτυξης χαρακτήρων. Θεωρώ ότι το θέμα των χαρακτήρων είναι περισσότερο ποιοτικό, δηλαδή το αν έχουμε ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Για εμένα το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι χαρακτήρες που υπεραναλύονται προς όφελος του "human interest" (σε τελική δεν γράφω σενάρια για αμερικάνικη σειρά) αλλά οι συγγραφείς που κάθονται και γράφουν ό,τι τους κατέβει γιατί αδυνατούν να βρουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Φαντάζομαι πχ όλοι σας έχετε δει το "Για μια χούφτα δολάρια". Αν θυμάστε ο χαρακτήρας του Eastwood δεν έχει ίχνος ανάπτυξης, έχει όμως προσωπικότητα, εμφάνιση και τρόπο ομιλίας που σε πείθουν και που σου μένουν στο μυαλό. Και αυτό είναι για εμένα η μόνη ανάπτυξη που αρκεί. Αν βρεις τη φωνή και την προσωπικότητα του χαρακτήρα δε χρειάζεται να γράφεις για δημητριακά και τηγανίτες, μπορείς σε 1000 λέξεις να δώσεις έναν αρχετυπικό χαρακτήρα που όμως μένει στον αναγνώστη και τον κάνεις να σε παρακαλάει να διαβάσει περισσότερο. Και σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι θέμα συγγραφικού attitude, όχι ανάλυσης (αλλά αυτό είναι τεράστια κουβέντα απο μόνη της). Προσωπικά, αυτό που κάνω συνήθως είναι να παίρνω έναν αρχετυπικό χαρακτήρα, να του δίνω 2-3 gimmick και να προσπαθώ να βρω τη φωνη του. Πχ στο "Στο δόκανο" είχα πάρει τον κλασσικό occult detective και απλά του έδωσα μία προσωπικότητα βγαλμένη από ιστορία του Μπουκόφσκι: κοινώς έβριζε σα λιμενεργάτης, τον παρέσυρε η λίμπιντό του και ο σεξισμός του βαρούσε κόκκινο. Στις ίδιες όμως γραμμές κινείται και ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ, που είναι αρκετά πιο αναπτυγμένος σαν χαρακτήρας (έχουμε βγάλει κοντά 150.000 λέξεις παρέα και έχει αλλάξει πολύ ο χαρακτήρας του από την πρώτη επαφή που είχαμε), είναι και αυτός κυνικός, εκδικητικός και με κακή κρίση όταν πρόκειται για γυναίκες, αλλά μιλάει και φέρεται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, σχεδόν πάντα ευγενικά, σκέφτεται πολύ πιο αναλυτικά, έχει έλεγχο της κατάστασης γύρω του και αυτοέλεγχο. Έτσι πχ οι δύο χαρακτήρες δε φαίνονται να είναι καρμπόν ο ένας του άλλου, αν και ουσιαστικά είναι ίδιοι. Όχι ότι δεν έχω κάνει και πιο πολύ εμβάθυνση, ειδικά σε ιστοριές τρόμου, το ξεφτιλίζω ώρες-ώρες επειδή θέλω να κάνω τους χαρακτήρες πιο πραγματικούς και να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, αλλά θεωρώ ότι το πόσο θα αναλύσεις τους χαρακτήρες στις ιστορίες σου δεν μετριέται ποσοτικά, χρειάζονται τόση ανάλυση όση χρειάζεται ο συγγραφέας για να πείσει τον αναγνώστη ότι ξέρει τι κάνει και ότι αυτό που του λέει είναι αλήθεια. ΥΓ: Το ίδιο ακριβώς είναι και το μυστικό για να γραφεί ένα πειστικό setting, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted March 10, 2013 Author Share Posted March 10, 2013 ...θεωρώ ότι το πόσο θα αναλύσεις τους χαρακτήρες στις ιστορίες σου δεν μετριέται ποσοτικά, χρειάζονται τόση ανάλυση όση χρειάζεται ο συγγραφέας για να πείσει τον αναγνώστη ότι ξέρει τι κάνει και ότι αυτό που του λέει είναι αλήθεια. Νομίζω ότι εδώ είναι η ουσία της τοποθέτησης σου. Όμως τίθεται το ερώτημα, ένας κακός συγγραφέας μπορεί να αντιληφθεί ποια είναι η ενδεδειγμένη ανάλυση, ώστε να πείσει τον αναγνώστη γι' αυτό που κάνει; Μήπως έχουμε υπεραναλύσεις και πλατειασμούς ακριβώς επειδή οι συγγραφείς δεν ξέρουν την τέχνη τους; Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή ο συγγραφέας τελικά υποτιμά τον αναγνώστη και θεωρεί ότι είναι τόσο χαζός, που πρέπει να τού τα προσφέρει όλα στο χέρι; Μήπως αυτό κρύβει την ανασφάλεια του ίδιου του συγγραφέα; Μήπως; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 10, 2013 Share Posted March 10, 2013 ...θεωρώ ότι το πόσο θα αναλύσεις τους χαρακτήρες στις ιστορίες σου δεν μετριέται ποσοτικά, χρειάζονται τόση ανάλυση όση χρειάζεται ο συγγραφέας για να πείσει τον αναγνώστη ότι ξέρει τι κάνει και ότι αυτό που του λέει είναι αλήθεια. Νομίζω ότι εδώ είναι η ουσία της τοποθέτησης σου. Όμως τίθεται το ερώτημα, ένας κακός συγγραφέας μπορεί να αντιληφθεί ποια είναι η ενδεδειγμένη ανάλυση, ώστε να πείσει τον αναγνώστη γι' αυτό που κάνει; Μήπως έχουμε υπεραναλύσεις και πλατειασμούς ακριβώς επειδή οι συγγραφείς δεν ξέρουν την τέχνη τους; Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή ο συγγραφέας τελικά υποτιμά τον αναγνώστη και θεωρεί ότι είναι τόσο χαζός, που πρέπει να τού τα προσφέρει όλα στο χέρι; Μήπως αυτό κρύβει την ανασφάλεια του ίδιου του συγγραφέα; Μήπως; Πιθανότατα. Για αυτό υπάρχουν οι φόρμουλες συγγραφής για να μπορεί και ο κακός συγγραφέας να έχει έναν μπούσουλα (και ο καλός να γίνει καλύτερος). Και η υπερανάλυση, που λέει ο alien, δεν είναι τίποτα παραπάνω από κακοί συγγραφείς που χρησιμοποιούν λάθος μία φόρμουλα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted March 10, 2013 Author Share Posted March 10, 2013 Για αυτό υπάρχουν οι φόρμουλες συγγραφής... Νομίζω ότι καμιά φόρμουλα συγγραφής δεν μπορεί να ξελασπώσει τον κακό συγγραφέα. Αλλά αυτή είναι μια προσωπική άποψη και μάλλον διαφορετικό θέμα συζήτησης. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
takiss333 Posted March 20, 2013 Share Posted March 20, 2013 Η προσωπική μου άποψη είναι πως οι χαρακτήρες δεν πρέπει να αναλύονται εξονυχιστικά.. ένας έξυπνος τρόπος που πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούν είναι να αναλύουν τους χαρακτήρες τους μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών και βάση των αντιδράσεων τους στα γεγονότα. αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως αυτό το προφίλ είναι και το αληθινό αφού ο αναγνώστης έχει την πολυτέλεια να κρίνει και να φανταστεί ο ίδιος τον χαρακτήρα. όταν ο χαρακτήρας υπέρ -αναλύεται έχω την αίσθηση πως κουράζει τον αναγνώστη και τον αναγκάζει να ταυτιστεί μαζί του εγκλωβίζοντας τον. κλείνω λέγοντας πως η βάση για μένα πρέπει να δίνεται στην ιστορία και στη γενικότερη περιγραφή των τόπων και του χρόνου που εκτυλίσσετε αυτή κάνοντας την πιο έντονη και δίνοντας στον αναγνώστη την εντύπωση πως παρακολουθεί ζωντανά την εξέλιξη της. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Silvertooth Posted December 9, 2015 Share Posted December 9, 2015 (Bump) Μια ιστορία πρέπει να έχει χαρακτήρες, πλοκή, και κόσμο. Για να εστιάσουμε στα δύο πρώτα, να πούμε για αρχή ότι είναι αλληλένδετα: μια καλή πλοκή χρειάζεται ενδιαφέροντες χαρακτήρες και οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες χρειάζονται καλή πλοκή για να αναδειχθούν. Είναι σπάνιο η ιστορία να είναι παραπάνω από μέτρια όταν υστερεί κάποιο από τα κομμάτια. Μα αν πρέπει να γείρω κάπου, αυτό είναι οι χαρακτήρες. Κυρίως, γιατί αν έχεις καλούς χαρακτήρες η πλοκή μπορεί να χτιστεί από μόνη της απλά και μόνο από τις αντιδράσεις τους σε μια κατάσταση, και από τις αλληλεπιδράσεις των ηρώων μεταξύ τους (A Song of Ice And Fire λόγου χάρη). Με τη σωστή βάση στους χαρακτήρες και μπορεί τo storyline μιας δεσποσύνης σε κίνδυνο, να αποδειχθεί πιο ενδιαφέρον από αυτό του γενναίου πολεμιστή. Επίσης, ανάμεσα στους βασικούς στόχους μιας ιστορίας είναι και η πρόκληση συναισθημάτων - κάτι το οποίο είναι πιο απλό να γίνει χρησιμοποιώντας το χαρακτήρα. Βέβαια, με έναν πρωτότυπο κόσμο ή πλοκή, μπορείς να το πετύχεις εξίσου, αλλά και πάλι, την πλοκή και τον κόσμο ο αναγνώστης τα αντιλαμβάνεται μέσα από τον πρωταγωνιστή/ές. Επειδή έγινε θέμα για υπερανάλυση χαρακτήρων, φυσικά και δεν υπάρχει νόημα να αναλυθεί στον αναγνώστη ντε και καλά κάθε ένας απ' αυτούς. Υπάρχουν κάποιοι, που όσο και να περιγράψεις τα γκομενικά τους, τις συνήθειές τους, και τα πάθη τους, πάλι το ίδιο αδιάφοροι θα είναι. Όμως αν έχω περάσει σελίδες και σελίδες παρέα με έναν χαρακτήρα, τότε ναι, θέλω να ξέρω κάτι παραπάνω γι αυτόν. Πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά αυθόρμητα, ποιες οι ιδιαιτερότητές του, γιατί αγαπάει τις ανθυγιεινές τηγανίτες τόσο πολύ, τη στιγμή που η μάνα του τον ήθελε να τρώει μόνο υγιεινά δημητριακά. Εξαιρέσεις μπορούν να βρεθούν παντού, γενικώς όμως, σε μια ιστορία μπορώ ευκολότερα να συγχωρέσω μια αδύναμη πλοκή αν μ' αρέσουν οι χαρακτήρες παρά το αντίθετο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted December 14, 2015 Share Posted December 14, 2015 Μου αρέσει η ανάλυση χαρακτήρων στις ιστορίες. Αν ο συγγραφέας τους ξεπετάει, ξενερώνω. Όταν γράφω εγώ την ιστορία δίνω επίσης πολύ μεγάλη σημασία. Για μένα ιστορία-χαρακτήρες πρέπει να είναι 50-50 μέσα στο κείμενο. Άλλωστε θεωρώ πως είναι εντελώς συνδεδεμένα μεταξύ τους αυτά τα δύο. Οι ήρωες προσφέρουν στην ιστορία (καμιά φορά την οδηγούν κιόλας) και η ιστορία διαμορφώνει τους ήρωες. Αυτή είναι η μαγεία. Προσωπικά λατρεύω τους ήρωές μου. Τους φαντάζομαι μέσα στο κεφάλι μου να στέκονται και να με κοιτάζουν κι εγώ να τους χαίρομαι. Κάνω πολύ μικρό σχεδιασμό στην αρχή, αλλά στην πορεία διαμορφώνονται κι εξελίσσονται σχεδόν μόνοι τους κι αυτό με μαγεύει. Δεν είμαι πολύ υπέρ της άποψης πως πρέπει να είναι ενδιαφέροντες απ' την αρχή. Να έχουν μια συγκεκριμένη εμφάνιση που να ξεχωρίζει, να έχουν κάποια προφορά ή ντύσιμο ή κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι δεν είναι ρεαλιστικό να βάζω έναν κεντρικό ήρωα να ξεχωρίζει με αυτό τον τρόπο. Αυτό το κάνω για δευτερεύοντες χαρακτήρες περισσότερο. Ενδιαφέρον μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος(πλάσμα) που θα βρεθεί στις κατάλληλες καταστάσεις. Τη φάση με την υπερανάλυση και τα αγαπημένα φαγητά και περιττές πληροφορίες την έχω περάσει κι εγώ. Νομίζω είναι θέμα εμπειρίας και όταν είσαι αρχάριος σ'αρέσουν αυτά και πιστεύεις ότι προσφέρουν. Ε μετά από λίγο καιρό πιστεύω το ξεπερνάς. Σε βιβλία δε μου έχει τύχει να ενοχληθώ ιδιαίτερα από ανάλυση ηρώων. Αλλά σε σειρές πλέον έχει γίνει κουραστικό. Ας πούμε, true detective. Είχε περισσότερη ανάλυση χαρακτήρων απ' ότι ιστορία. Κάποια κομμάτια είχαν αξία, τα περισσότερα ήθελα απλά να τα προσπεράσω, τα βαριόμουν. Ήθελα να μάθω για τα εγκλήματα και όλο μας έδειχνε για τις απιστίες και τις σχέσεις κτλ. Πφφ! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Manupod Posted January 12, 2016 Share Posted January 12, 2016 (edited) Συνεχώς γίνεται συζήτηση για το πρόβλημα των χαρακτήρων. Δηλαδή για το πόσο και πως θα πρέπει να αναπτύσσονται οι χαρακτήρες, οι ήρωες των ιστοριών μας. Ορισμένοι θέλουν οι χαρακτήρες να εξαντλούνται, να υπεραναλύονται. Θέλουν να αναφέρεται ακόμη και το χρώμα του εσωρούχου τους, ενώ το οικογενειακό τους δέντρο να παρουσιάζεται λεπτομερώς. Υπόθεση και χαρακτήρες αντιμετωπίζονται ισοβαρώς. Άλλοι αντιθέτως δεν δίνουν τόσο σημασία στους χαρακτήρες. Επικεντρώνονται στην υπόθεση του έργου και μεταχειρίζονται τους χαρακτήρες σχεδόν διεκπεραιωτικά! Ακόμη και για τους κύριους χαρακτήρες περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα και για το παρελθόν τους μαθαίνουμε ό,τι εξυπηρετεί την πλοκή. Η υπόθεση θεωρείται σημαντικότερη. Η δική σας άποψη ποιά είναι; Είστε υπερ της μιας ή της άλλης σχολής; Ή χρησιμοποιείτε και τις δυο αναλόγως των αναγκών της ιστορίας Υπάρχουν έργα που εστιάζουν κυρίως στον χαρακτήρα, έργα που εστιάζουν κυρίως στην πλοκή και έργα που εστιάζουν ισάξια και στα δύο. Έχω διαβάσει βιβλία που μου άρεσαν και απ' τις τρεις αυτές κατηγορίες. Το που θα εστιάσει ο συγγραφέας στο έργο του, βασίζεται πάνω σε αυτό που θέλει να εκφράσει, να μοιραστεί με τον αναγνώστη και είναι θέμα γούστου από την μεριά του αναγνώστη να ενδιαφερθεί για αυτό που εκφράζει ο συγγραφέας. Για παράδειγμα: Στο μυθιστόρημα του Χέρμαν Έσσε "Ο Λύκος της Στέππας", τονίζεται κυρίως ο χαρακτήρας. Η πλοκή είναι απλή (κοινωνική) και αργόρυθμη με μία σουρρεαλιστική στροφή στο τέλος του βιβλίου, όπου δεν υπάρχει λόγος να αναλυθεί το μυστήριο. Δηλαδή, δεν πέρνουμε μία ξεκάθαρη απάντηση του "τι συνέβει". Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι ο συγγραφέας ήθελε περισσότερο να αφήσει έναν προβληματισμό, παρά μία "συμβουλή" στον αναγνώστη. Ο κάθε αναγνώστης θα βγάλει το δικό του μήνυμα στο τέλος. Από την άλλη, έχουμε μία εκτενή εικόνα του χαρακτήρα, καθώς ο συγγραφέας μας δίνει ένα αναλυτικό ψυχογράφημα του ήρωα, που δεν περιορίζεται μόνο στην ψυχολογία του, αλλά και στην επεξήγηση της μέσα από τις φιλοσοφικές και πνευματικές του ανησυχίες. Στο "Οι Κυνηγοί των Ονείρων" του Νίλ Γκέιμαν, τονίζεται η πλοκή. Είναι ένα παραμύθι, με πολύ όμορφη πλοκή που εξελίσσεται με γρήγορο ρυθμό και μαθαίνουμαι τους χαρακτήσες της μέσω των αντιδράσεων τους στην ιστορία. Θεωρώ ότι οι περισσότερες ιστορίες που τονίζουν κυρίως την πλοκή είναι τέτοιου τύπου μυθιστορήματα (παραμύθια, φαντασίας, τρόμου ή κωμωδία) και είναι συνήθως σύντομα και με μπόλικη "ατμόσφαιρα". (Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή λέξη, αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ). Τονίζεται η περιπέτεια. Και κάποια επικά μυθιστορήματα εστιάζουν κυρίως στην πλοκή, χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση χαρακτήρα, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω πάνω σε αυτό, καθώς δεν είναι του ενδιαφέροντος μου. Τέλος έχουμε μυθιστορήματα που αναλύουν εξίσσου και τα δύο. Υπάρχει δηλαδή μία καλοφτιαγμένη ισορροποία όσον αφορά χαρακτήρα και πλοκή. "Η Λέσχη Δουμάς" του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε, έχει μία πολύ προσεγμένη πλοκή, γεμάτη περιπέτεια και ίνρτιγκα και οι χαρακτήρες είναι εξίσσου μυστήριοι και ενδιαφέροντες. Το μυστήριο λειτουργεί και ως έναν γρίφο προς τον αναγνώστη για να λύσει καθώς η ιστορία εξελίσσεται και δίνονται περισσότερα στοιχεία. Επίσης, βλέπουμε τον χαρακτήρα να μεγαλώνει σε κάθε βήμα της οδύσσειας του και συνδεόμαστε με αυτόν. Πέρα από τις πράξεις του σε σχέση με την περιπέτεια του, λαμβάνουμε και κάποιες από τις σκέψεις του κατά την διάρκεια, καθώς και μέρος από το παραλθόν του για περαιτέρω επεξήγηση. Μας νοιάζει πολύ η απόφαση που θα πάρει στο τέλος. Οπότε δεν θεωρώ ότι είναι λάθος να εστιάσει ο συγγραφέας πάνω σε ένα από αυτά περισσότερο, αρκεί να δικαιολογείται ξεκάθαρα αυτή του η απόφαση. Ένα καλογραμμένο βιβλίο είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Η πλοκή και ο χαρακτήρας όμως πάνε χέρι - χέρι στην ιστορία. Δηλαδή, αν ο χαρακτήρας δεν συμπληρώνει την πλοκή ή η πλοκή τον χαρακτήρα, τότε κατά την άποψη μου το βιβλίο είναι αποτυχία. Δεν έχω παραδείγματα πάνω σε τέτοια βιβλία, καθώς και τα παράτησα σύντομα αφού τα άνοιξα και δεν τα θυμάμαι καν. Έχω γράψει σύντομες ιστορίες που εστιάζουν κυρίως στην πλοκή. Όπως σουρρεαλιστικά όνειρα και σκοτεινά παραμυθάκια, αλλά σε αυτό που γράφω τώρα εστιάζω και στα δύο μιας και είναι μυστηρίου και είναι πιο μακρόσυρτο. Το τι είναι αυτό που με εμπνέει πρώτο σαν έμπνευση για να γράψω δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να το διακρίνω. Είναι απλά ένα κομμάτι μιας ιστορίας, που σαν μύκητας εξελλίσσεται μόνος του και αν μεγαλώσει πολύ, μόνο τότε θα τον πάρω στα σοββαρά για να τον γράψω. Edited January 12, 2016 by Manupod 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.