aScannerDarkly Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 2740 λέξεις Μια μικρή χειμωνιάτικη ιστορία, τώρα που σιγά-σιγά ο χειμώνας φεύγει. Vuk Lazarevic.doc 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 (edited) Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα που χτίζεις με την ιστορία σου και αρκετά ζοφερή. Και πολύ επιτυχημένη η επιλογή να παραπέμπουν τα ονόματα και οι περιγραφές σε Σερβία. (Απορώ που βρίσκεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες). Οι χαρακτήρες σου αληθοφανείς και ενδιαφέροντες ειδικά εκεί με τα ξύλα και την γιαγιά σφίχτηκε λίγο η καρδιά μου. Νομίζω πως έχει ένα θέμα με το pacing. Εννοώ ξεκινάς καλά, δυναμικά και μας βάζεις αμέσως στο κλίμα τρόμου-προσμονής. Από ένα σημείο όμως και μετά. Από την δεύτερη νύχτα που βρίσκουν τον Λαζάρεβιτς στο σπίτι μοιάζει να επιταχύνει λιγάκι. Θα μπορούσε πχ. να μπει την έβδομη νύχτα στο σπίτι αφού ο μικρός έχει ξεχάσει λίγο τον φόβο του. Αν για μερικές μέρες δεν άκουγε χτύπημα στην πόρτα 2-3 αυτό μπορεί να τον έκανε πιο απρόσεκτο, γιατί περί απροσεξίας πρόκειται που μπήκε ο Λαζάρεβιτς στο σπίτι. Το ότι μπήκε τόσο σύντομα είναι λίγο αναληθοφανές υπό την έννοια πως ο μικρός ήταν τόσο φοβισμένος που στην αρχή τουλάχιστον θα είχε το νου του. (Κάποια στιγμή δε, νόμισα πως θα τον έβρισκε στην αποθήκη επειδή η πόρτα ήταν μόνο μια προβειά και δεν μπορούσε να τον κρατήσει έξω). Επίσης η τελική σκηνή μου φαίνεται ότι δίνεται κάπως απότομα και έχω και μερικές απορίες. Κατ΄αρχάς θα μπορούσες να την αναπτύξεις λίγο ακόμα και να προσθέσεις σε ατμόσφαιρα. Το άλλο είναι η απειλή που δεν πραγματοποιείται. Εννοώ ότι ο Λαζάρεβιτς δεν έκανε κάτι κακό τελικά όταν δεν βρήκε να πιει σλιβόβιτσα. Εκτός και αν θεωρήσεις ότι φταίει που πέθανε η γιαγιά οπότε πάσο. Αλλά ουσιαστικά περίμενα να τους πιει το αίμα να σου πω την αλήθεια μου και αυτός είπε ένα δεν πειράζει και έφυγε. Εκτός και αν δεν έχω καταλάβει κάτι εγώ και σκοτώνει τον μικρό αλλά τότε ίσως να το πεις λίγο πιο ξεκάθαρα. Θα σου πρότεινα πάντως να είναι ο Λαζάρεβιτς που σκοτώνει τον μικρό πχ. να τον βάζεις να σκύβει απειλητικά από πάνω του την ώρα έχει ξαπλώσει στο ντιβάνι και εύχεται να τον βρουν. Πολύ καλή η έμπνευσή σου και ωραία χειμωνιάτικη ιστορία. Edited March 11, 2013 by Eugenia Rose 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 Ωραία ατμόσφαιρα, πράγματι. Τα προβλήματα που βλέπω είναι τα εξής: - Η ιστορία είναι σχετικά προβλέψιμη από τη στιγμή που μαθαίνουμε τι κάνει ο Λαζάρεβιτς. - Οι διάλογοι γριάς - παιδιού νομίζω πως είναι σχετικά αναληθοφανείς. Ειδικά η γιαγιά: ο λόγος της έχει ένα-δυο στοιχεία που γενικά συνδέουμε με τον τρόπο που εκφράζονται οι γιαγιάδες (πχ. "παιδί μου"), αλλά δεν μου ακούγεται σαν αληθινός άνθρωπος. Αν ήταν και το υπόλοιπο ύφος πιο παραμυθικό, πιθανώς να μην μ' ενοχλούσε, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να πάει και ο προφορικός λόγος προς την αντίθετη κατεύθυνση. - Αυτό που είπε παραπάνω η Ευγενία για το πόσο εύκολα μπήκε ο Λαζάρεβιτς στο σπίτι. - Εμένα μου άρεσε που ο Λαζάρεβιτς δεν αγριεύει ή κάτι τέτοιο και λέει απλώς ένα "καλά, δεν πειράζει." Αυτό που μου έλειψε όμως ήταν κι ένα ίχνος του τι σημαίνει γι' αυτόν το ότι είναι αναγκασμένος (είναι; ) να προκαλέσει τελικά κακό αν δεν κάνεις αυτό που σου λέει. Τυραννιέται; Στενοχωριέται; Το χαίρεται; Ιδέα δεν έχω. Αυτά. Κατά τ' άλλα, ωραία ιστορία. Εκτίμησα τις λαογραφικές λεπτομέρειες. Αρκετά τρομακτική/σκοτεινή/αγχωτική. Χιόνιζε κιόλας όταν τη διάβαζα. Μπρρρρ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 11, 2013 Author Share Posted March 11, 2013 Σας ευχαριστώ για τα (άμεσα!) σχόλια. Μία παρατήρηση θέλω να κάνω, μιας και βλέπω ότι το θέμα θίχτηκε και από τις δύο πλευρές. Χωρίς να λέω αν το πέτυχα ή όχι, σκοπός μου ήταν το τέρας/βαμπίρι/ξέρω γω τι στην ιστορία απλά και μόνο να υπάρχει, να φέρνει τη δυστυχία και την καταστροφή χωρίς στην πραγματικότητα να κάνει τίποτα. Με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να το κάνω να φαίνεται απειλητικό χωρίς να κουνήσει το (σάπιο) χέρι του. Αυτά. Ευχαριστώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted March 11, 2013 Share Posted March 11, 2013 Μόλις είδα τον τίτλο, στο μυαλό μου ήρθε ο Σαβα Σαβανοβιτς και ήμουν κάτι περισσότερο από βέβαιος πως η ιστορία θα αφορούσε κάποιον καταραμένο νεκροζώντανο στις σλαβικές χώρες. Μου άρεσε η αίσθηση και το γενικότερο κλίμα που δημιούργησες. Ήταν κλειστοφοβικό, ζοφερό, με λίγα λόγια κατάλληλο για την ιστορία σου. Ο Λαζάρεβιτς δεν μοιάζει απειλητικός, αλλά στα μάτια των πρωταγωνιστών της ιστορίας είναι κάτι περισσότερο από μια ζωντανή φρίκη. Ένας συνεχής και αδιάλειπτος τρόμος για το τι μπορεί να τους συμβεί αν δεν του δώσουν αυτό που θέλει. Και στο τέλος, η "τιμωρία" του Νεναντ είναι διττής φύσης. Αν ζήσει, θα έχει χάσει το σημαντικότερο για αυτόν πρόσωπο. Αν πεθάνει, ίσως καταλήξει να έχει την μοίρα του Λαζάρεβιτς και αυτό είναι που τον τρομάζει ακόμα πιο πολύ. Σίγουρα, την πρώτη φορά, ο νεκροζώντανος μπήκε πολύ εύκολα στο σπίτι. Ίσως αυτό το σημείο να σήκωνε λίγο περισσότερο παίδεμα. Ο μικρός στάθηκε αρκετά απρόσεχτος σε αυτό τον σημείο, αν και ήξερε πως έπρεπε να φυλάγεται. Γενικά πολύ ωραία ιστορία, με ζωντανές και ρεαλιστικές περιγραφές. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted March 13, 2013 Share Posted March 13, 2013 Κι εμένα μου άρεσε που όλα γίνονται ήσυχα, πολύ πετυχημένη η ατμόσφαιρα ενός λαϊκού μύθου. Μόνο που μου έλειψε κάτι που σε τέτοιες ιστορίες το περιμένω: μυρωδιές. Έλειπαν οι μυρωδιές από το χωριατόσπιτο, από την αποθηκούλα με τα ξύλα. Πρέπει να έχω πάντα φίλεμα στο σπίτι! Και τό 'λεγα, δεν έπρεπε να πιούμε όλο το τσίπουρο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted March 13, 2013 Management Share Posted March 13, 2013 Λοιπόν διάβασα την ιστορία και έχω λίγα σχόλια. (εδώ μεγάλη παύση... πολύ μεγάλη ) Λοιπόν η ιστορία ήταν ευχάριστη στο διάβασμα αλλά με αργό ρυθμό και περιγραφές που δεν υποστηριζόντουσαν από πράξεις μέσα στο κείμενο. Μερικά σχόλια πάνω σε συγκεκριμένες φράσεις: "ένιωθε λες κι όλο το κρύο του χειμώνα είχε εισβάλει": Αν και ωραία περιγραφή τη βρήκα υπερβολική για τη θέση της στη αρχή της ιστορίας. Λες και αν τον έβλεπαν θα σταματούσε εκεί η ιστορία, θα πάγωνε και ο συγγραφέας που την έγραφε. Too much. "Τούτου το μέρος είχε μάθει ο μικρός να λέει σπίτι του": Μου κάνει λίγο ξένο, αλλά μπορεί να είναι και ιδέα μου. "Έβλεπε τα πρόσωπά τους στο σκοτάδι όταν πλάγιαζε να κοιμηθεί κι οι ανάσες τους την κρατούσαν ζεστή μέχρι το ξημέρωμα.": Ωραίο. "Ήταν ζεστά, πυρωμένα σχεδόν.": Ένα από τα δυο. Και τα δυο δεν κολλάνε. Ζεστά; Πυρωμένα; Μετά τι έρχεται; βγαλμένα από την κόλαση; "Πλάσματα σαν τον Βουκ Λαζάρεβιτς κουβαλούν μαζί τους τον χειμώνα και τον θάνατο κι η ψυχή τους είναι καταραμένη κι απ' τον Θεό κι απ' τον Διάβολο ακόμα": Ωραίο, αλλά διαβάζοντας τελικά όλη την ιστορία μάλλον υπερβολικό. Τουλάχιστον δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο μέσα στην ιστορία. Πιστεύω όταν γράφονται τέτοια πρέπει κάπως να υποστηριχθούν με έργα μέσα στο κείμενο. "-πέθανε μόνος.": so what? "Δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα απ' το να πεθάνεις μόνος”." so what (again)? Κάτι μου λέει οτι ο κόσμος αυτός θα είχε ή πολύ δεμένες οικογένειες ή θα πρέπει να περιμένουμε πολλούς σαν τον Βουκ Λαζάρεβιτς... "Ο Νέναντ ": Επιτέλους έχει και όνομα... γιατί πρέπει να το μάθω στην 2η σελίδα; "η γιαγιά Σνεζάνα ": Έλα; και η γιαγιά έχει όνομα... (3η σελίδα παρακαλώ) "Τότε άκουσε το χτύπημα. Ήταν αδύναμο, άψυχο, αλλά ξεκάθαρο. Κι εντελώς άτονο, άχρωμο. Λες αυτό που άγγιζε την πόρτα δεν ήταν ζωντανό πράγμα, παρά κάποιο ξερόκλαδο που είχε παρασύρει ο άνεμος.": Good! "πιο κρύο κι απ' τον ίδιο τον χειμώνα": Υπερβολή; Δεν βλέπω να υποστηρίζεται μέσα στο κείμενο. "Η μεγαλύτερή του ευτυχία ήταν να κάνει τη γιαγιά του χαρούμενη.": Εκεί που προσπαθείς να φτιάξεις ατμόσφαιρα, τσακ, αγάπες και λουλούδια γιαγιάς - εγγονού(γιού). χμμμ ... δεν κολλάει. "...Η φωνή του θα έμοιαζε με κανονική φωνή μεγάλου άντρα, βραχνή, γδαρμένη και πληγωμένη απ' τη ζωή...": Good! "Όταν απόσωσε και το δεύτερο ποτήρι": που τη βρήκες αυτή τη λέξη; δε ξέρω αν κολλάει ... "Η λάμψη τη φωτιάς έσβηνε γύρω του, λες κι αποστρεφόταν να τον αγγίξει.": Good! Overall verdict: Β- Με όλα αυτά τα τρομερά και φοβερά περιμένω τον Βουκ Λαζάρεβιτς να παγώσει την κόλαση όταν περάσει μια βόλτα κι από εκεί (για να ζεσταθεί πάντα) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 13, 2013 Author Share Posted March 13, 2013 Με συγχωρείτε... Δε νιώθω καλά. Πάω να ξαπλώσω. Θα απαντήσω όταν ξεπεράσω το σοκ. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted March 14, 2013 Share Posted March 14, 2013 Στέφανε, κάποιος χάκεψε το account σου και αφήνει σχόλια! Scanner, Μου αρέσει ο Βουκ Λαζάρεβιτς που προκαλεί τόσο τρόμο χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα, απλά αυτό έχει αποδυναμωθεί μάλλον από τα επίθετα που τον στόλισε η γιαγιά στην αρχή. Νομίζω πιο καλά θα λειτουργούσε, αν το άκουσμα και μόνο του ονόματος έφερνε παγωμάρα και στις ερωτήσεις του μικρού δεν δίνονταν ποτέ ευθείες απαντήσεις, αλλά μόνο τα απαραίτητα (εντάξει γι' αυτό το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος). Συμφωνώ δηλαδή, πάνω-κάτω, με το σχετικό σχόλιο του hacker παραπάνω. Ένα δεύτερο που δεν ξέρω αν μου άρεσε είναι το τέλος και το πώς μας προέκυψε. Αφενός, ήταν προφανές ότι η γιαγιά δεν θα επιστρέψει, αλλά δεν είναι πολύ κατανοητό (εννοώ το γιατί και το πώς) το τέλος του μικρού. Θα μου πεις υπερφυσικός τρόμος είναι τι θες τώρα; Μπορεί, αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι μπορείς ( αλλά και ότι θα βρεις πώς ) να το δουλέψεις λίγο καλύτερα. Εμένα μου άρεσε το πώς ο Βουκ πρωτομπήκε από απροσεξία του μικρού (εννοώ ήταν λογικό). Σημαντικό είναι ότι δεν του άνοιξε τη νύχτα, ακριβώς δηλαδή όπως τον είχε ορμηνέψει η γιαγιά του. Ίσως να γινόταν ακόμα καλύτερο αν όλο το διήγημα ( και τις πληροφορίες του ) το βλέπαμε φιλτραρισμένο μέσα απ' τα μάτια του μικρού. Βρήκα μεγαλειώδες το σκηνικό όπου ο Λαζάρεβιτς τούς έχει κατσικωθεί επί δέκα τόσες μέρες κι αυτοί, όσο έχουν να τον φιλέψουν, κάνουν ότι περίπου έκαναν πάντα, απλά με ένα μπαμπούλα πάνω απ' το κεφάλι τους. Κατά τα άλλα, σωστή ατμόσφαιρα, σωστή γλώσσα και καλός ρυθμός: scannerίσια αργός (κομπλιμάν είν' αυτό), μεθοδικός και υποβλητικός. Πολύ πετυχημένο και λειτουργικό το σερβο-φολκλόρ χρώμα. Μου άρεσε πολύ αυτό. Α, κι άλλο ένα σημείο που συμφωνώ με τον hacker από πάνω, είναι ότι άργησε λίγο το όνομα του μικρού. Για τη γιαγιά δε με πείραξε. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted March 14, 2013 Author Share Posted March 14, 2013 (edited) Ήπια τις πορτοκαλάδες μου, έβαλα να μου κόψουν βεντούζες κι ένιωσα λίγο καλύτερα. Λίγο. Να απαντήσω σε μια ερώτηση του hacker. Όλα αυτά που λέει η γιαγιά, ότι μπορεί να καταλήξεις νεκροζώντανος αν έχεις κόκκινα μαλλιά, αν περάσει ζώο πάνω απ' το πτώμα σου κτλ και αν πεθάνεις μόνος είναι αληθινές προλήψεις που υπάρχουν στις βαλκανικές χώρες (βέβαια, το αν συνυπάρχουν στο ίδιο μέρος δεν το ξέρω και απλά το ντρίμπλαρα). Αυτή η τελευταία πρόληψη είναι που μου έκανε τη πολύ μεγάλη εντύπωση και είπα να την χρησιμοποιήσω. Σας ευχαριστώ όλους (και τον κύριο Γουρούνη ιδιαιτέρως για την τιμή - έχω ρέντα τελευταία ). Edited March 14, 2013 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Κατακαλών Posted March 19, 2013 Share Posted March 19, 2013 Μου άρεσαν πολύ τα λαογραφικά στοιχεία. Οι λεπτομέρειες σε βοηθούσαν πολύ να μπεις στην ατμόσφαιρα και κάθε περιγραφή είχε το λόγο της. Ωραία, μελαγχολική και … παγερή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted April 1, 2013 Share Posted April 1, 2013 Το σκηνικό που επέλεξες για την ιστορία σου είναι κλασικό, σχεδόν αρχετυπικό. Χάνει σε πρωτοτυπία, αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα. Σχετικά με τη βύθισή μου στον κόσμο που έπλασες: Από την μία, το οικείο σκηνικό έκανε τα πράγματα ευκολότερα (μιας κι ήταν ένας δρόμος που (υποθέτω) όλοι μας έχουμε ξαναπερπατήσει σε πολλές ιστορίες). Από την άλλη, η επιλογή των ηρώων δεν με βοήθησε και πολύ, δυσκολεύτηκα να δεθώ μαζί τους, τόσο με τον μικρό Νέναντ, όσο και με τη γιαγιά. Έμεινα με την αίσθηση ότι το διήγημα σήκωνε να βγει και πιο ατμοσφαιρικό. Για να το εξηγήσω καλύτερα, αν και δεν αισθάνθηκα κάποιο συγκεκριμένο σημείο να χάνει, πάντως ένιωθα σαν να κράταγες συνολικά την ατμόσφαιρα στα 2/3 (ας πούμε χονδρικά) αυτού που έχω συνηθίσει από τις ιστορίες σου. Κάπως εύκολα μπήκε ο ΒΛ στο σπίτι την πρώτη φορά. Πιο πιθανό δεν είναι η γιαγιά να μην αφήσει τον Νέναντ να πάει για ξύλα, αφού (απ' ό,τι φαίνεται) έχει αρχίσει να φεύγει η μέρα; Θα προτιμούσα η περιγραφή του προσώπου του ΒΛ να γινόταν στην αρχή, με το που γυρνάει και κοιτάζει τον Νέναντ. Προς το τέλος μου έλειψε μια σύνδεση της εξαφάνισης της γιαγιάς με τον ΒΛ και κάποιο στοιχείο για το μέλλον του Νέναντ (αν δεν τον βρουν). Μάλλον χρειαζόμουν περισσότερες λέξεις. Ψιλό: Το όνομα του Νέναντ αναφέρεται πρώτη φορά στην τρίτη σελίδα. Σε μια τόσο μικρή ιστορία θα προτιμούσα να ξέρω το όνομα του πρωταγωνιστή από νωρίς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.