Ιστός

[Airbourne]

Όνομα Συγγραφέα:

Είδος: (Ιστορία τρόμου επιστημονικής φαντασίας)

Βία; (Ναι)

Σεξ; (Ναι)

Αριθμός Λέξεων:

Αυτοτελής; (Οχι.) (Πρώτο μέρος)

Σχόλια: (Θα ήθελα να διαβάσω τι συναισθήματα σας αναδύει το παρακάτω κειμενάκι ώστε να συνεχίσω να δουλεύω και να ολοκληρώσω την ιστορία. Ευχαριστώ. )

 

Κεφάλαιο πρώτο... (Όχι της κυρίας Μπρούμελ..χεχε )

 

 

{Το όνομα του είναι ένα απο τα καλύτερα κρυφά μυστικά. Ένας χάκερ θρυλικός. Τα κατορθώματα του αμύθητα. Κανείς όμως δεν ξέρει ποιος είναι. Όσο και αν οι κυβερνήσεις τον έχουν επικυρήξει, δεν στάθηκε δυνατό να τον εντοπίσουν.}

 

00:23 Βόννη, Γερμανία

 

- Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή καθόταν η καγκελάριος Λίζα Μπρούμελ. Μέσα στο δωμάτιο η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Χαμηλωμένα φώτα και αρωματικά κεριά, έδεναν με τα φανταχτερά σκεπάσματα ενός υπέρδιπλου κρεβατιού.

 

''Ας δούμε τι λένε για εμένα σήμερα…" είπε χαμηλόφωνα. Άνοιξε μια γνωστή ενημερωτική σελίδα του διαδικτύου και έγραψε τάχιστα το όνομα της. Όλα τα νέα ήταν ευχάριστα καθώς κοιτούσε τις κεφαλίδες των ενημερωτικών σελίδων του διαδικτύου. Φιλανθρωπικό έργο, εύσημα ανθηρής οικονομίας και ευχαριστημένος κόσμος. Όλα τέλεια.

 

Κάτι όμως της τράβηξε την προσοχή. Το μικρό μπλέ εικονίδιο κάτω χαμηλά στην οθόνη της αναπηδούσε ανυπόμονα… ''Ποιος με καλεί…άραγε..; Ω ! Ο αδερφούλης… " είπε. Ίσως να έχει κάτι σημαντικό για εμένα …"

 

Πάτησε το κουμπί και εμφανίστηκε μια μαύρη οθόνη. "Έλα αδερφούλη" φώναξε κάπως δυνατά για να συλλάβει καλά τη φωνη της, το ενσωματομένο μικρόφωνο του υπολογιστή της.

 

"Καλησπέρα σας κυρία Μπρούμελ" ακούστηκε μια συμπαγής φωνή. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά… η φωνή ακούστηκε ακριβώς πίσω απο τα αυτιά της...

 

Το μπλέ εικονίδιο αναπηδούσε με μανία πλέον στην οθόνη του υπολογιστή. Όταν έγινε η σύνδεση, απο την πλευρά του άλλου τερματικού, η εικόνα που αντίκρυσε ο Πάουλ Μπρούμελ ήταν αηδιαστική. Το ακέφαλο σώμα της Λίζα στεκόταν καμαρωτό μπροστά στην οθόνη καθώς μικροί πίδακες αίματος ξεπηδούσαν απο μέσα, εκεί που λίγο πρίν στεκόταν το κεφάλι της, μπορούσε εύκολα κανείς να διακρίνει, τμήμα του νοτιαίου μυελού και το μέρος της σπονδυλικής στήλης που κατέληγε, λίγο πρίν, στην παρεγκεφαλίδα. Ο Πάουλ ξέρασε πάνω στο πληκτρολόγιο του. Πέρασαν δυο στιγμές και κάλεσε το τηλέφωνο οικίας της καγκελαρίου ξεπερνώντας το αρχικό σόκ και ελπίζοντας σε μια κακόγουστη φάρσα. Με την πληροφορία στους ασυρμάτους τους δύο άντρες της ασφάλειας, πετάχτηκαν μέσα στο δωμάτιο, εκεί όπου αντίκρυσαν το αποτρόπαιο έγκλημα. "Μα πως είναι δυνατόν…κανείς δεν μπήκε μέσα…" αναφώνησαν, με την αηδία και την απορία έκδηλη στα μάτια τους. Όση εμπειρία και εαν είχαν σαν κομάντο σε πεδία μάχης ανα τον κόσμο, το αποτρόπαιο εύρημα που στεκόταν όρθιο μπροστά τους παρέμενε σιχαμερό. Το κεφάλι είχε εξαφανιστεί απο την φυσική του θέση. Όσο και αν έψαξαν το χώρο δεν το βρήκαν. Με μια γρήγορη ματιά στις κάμερες φαινόταν ότι κανείς δεν μπήκε αλλά ούτε και βγήκε απο το δωμάτιο. Το ξημέρωμα βρήκε ήδη ενημερωμένες τις σελίδες του διαδικτύου για το έγκλημα και τα νέα τώρα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα για την κυρία Μπρούμελ..

 

Έναν ωκεανό και μια ήπειρο πιο πέρα…

 

00:32 Ουάσιγκτον, Αμερική

 

"Φανταστικά, πολύ όμορφα , τέλεια… Θα έρθουμε με την πρώτη ευκαιρία"

 

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε μια καθιερωμένη επικοινωνία με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, αναφωνούσε χαρούμενος για το λόγο ότι το Ισραήλ αποφάσισε την λήξη των εχθροπραξιών με την Παλαιστίνη. Τα νέα ήταν τα πλέον ευχάριστα εδώ και χρόνια. Στεκόμενος ώς ένα ζωντανό σύμβολο μέσα στον Λευκό οίκο, ο πρόεδρος έπρεπε να είναι το υπόδειγμα της σταθερότητας και της αξιοπιστίας, γενναίος ηγέτης που θα ανακούφιζε όλο τον κόσμο με τις υποδείξεις του. Όλες οι αποφάσεις του ήταν συγκροτημένες και πολύ σημαντικές και πάντα έφερναν αποτέλεσμα. Με το αζημίωτο.. .

[Airbourne]

συνέχεια...

 

Ο χρόνος δεν μπορούσε να τον αγγίξει. Βρισκόταν σε μια κατάσταση που το πνεύμα του είχε αποχωριστεί το σώμα του. Τίναξε τα βλέφαρά του. Οι κόρες των ματιών του μεγάλωσαν και μίκρυναν σχεδόν ταυτόχρονα. Αέρας εμβόλισε τους πνεύμονες του και μια τεράστια ανάσα, τον έκανε να σηκωθεί απο την θέση που βρισκόταν. Χωρίς αμφιβολία είχε νιώσει και καλύτερα στο παρελθόν. Ζούσε μόνος του, σχεδόν απο τότε που γεννήθηκε. Υιοθετημένος απο μωρό δεν είχε γνωρίσει και ούτε έμαθε ποτέ, ποιούς είχε για γονείς. Ο Warren ένοιωσε να τσούζουν τα μάτια του και έβλεπε θολά, την μεγάλη οθόνη ενός υπολογιστή που βρισκόταν, λίγο δίπλα του. Γύρω του ένα τραπέζι, μια βιβλιοθήκη και σακουλάκια με τσίπς διάσπαρτα παντού. Κούνησε στιγμιαία το κεφάλι του, σαν να ήθελε να διώξει κάτι απο πάνω του και σηκώθηκε όρθιος. Η ζαλάδα φαινόταν να περνάει τώρα σιγά σιγά. Οι σκέψεις του στροβιλιζόταν με ασύλληπτες ταχύτητες. Το πρόβλημα του ήταν συγκεκριμένο. Είχε όμως και την ικανότητα αλλά και το κουράγιο να το λύσει. Η αγαπημένη του τζόλτ-κόλα βοήθησε να καθαρίσει το μυαλό του. "Όλα τα προβλήματα του κόσμου, έχουν μια λύση που στηρίζεται σε στοιχεία που απλά δεν έχουμε βρεί ακόμη" μονολόγησε. "Θα έπρεπε να το είχα προβλέψει" είπε με μια δόση σαρκασμού στον εαυτό του. Σχεδόν τελειομανής, δεν είχε τελειώσει ποτέ το σχολείο όμως απο μικρός ένοιωσε να έλκετε απο την επιστήμη των υπολογιστών. Παρακολούθησε μερικά μαθήματα σε μια σχολή της γειτονιάς του στο Μανχάταν και έπειτα αυτοδίδακτος εντρύφησε μέσα στον σκοτεινό κόσμο του διαδυκτίου Τόρ. Ήταν ένας κρεμμυδάς, ο μοναδικός που έφτασε στο κατώτατο επίπεδο στην απέραντη θάλασσα των πληροφοριών γνωστή και ως Κόλπος της Μαριάνας. Ένα επικύνδινο μέρος , εκεί που μόνο μυστικοί πράκτορες , αδίστακτοι φονιάδες, παιδόφιλοι και έμποροι ναρκωτικών είχαν την δυνατότητα, κάτω απο απόλυτη ανωνυμία να σχεδιάζουν και να εκτελούν τα αποτρόπαια σχέδια τους. Ο Warren είχε μέσα του τεράστια αίσθηση της δικαιοσύνης και πολεμούσε με σθένος τους εγκληματίες που είχαν το σπίτι τους εκεί. Άνοιξε την οθόνη που στεκόταν περήφανη μπροστά του, είχε μαίηλ...

 

Απο Ν. στον L.

 

-Φίλε μου, είναι δύσκολο να πιστεύεις ότι μπορεί κάποιος να την βγάλει καθαρή σε αυτό τον κόσμο. Την πεποίθηση μου αυτή την ενίσχυσε το γεγονός ότι ο κόσμος μας αυτή τη χρονική στιγμή, έχει ανάγκη απο ένα ποτό. Ειδικά αυτοί που έχουν την δύναμη. Πρέπει κάποιος να τους πεί, όλους αυτούς που μας ελέγχουν, ότι πρέπει να κάνουν ένα διάλλειμα για ένα ποτάκι. Το ξέρω είναι δύσκολο, δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει σε όλους αυτούς ταυτόχρονα, θα μπορούσε ίσως να τους στείλει ένα μαίηλ. Απο την άλλη όμως, εαν εσύ είχες την ευκαιρία να πείς κάτι, τι θα ήταν αυτό ; Εγώ πάντως θα έλεγα, έι μεγάλε ήρθε η ώρα για ένα ποτάκι, chill out αδερφέ μου, άσε λίγο τον κοσμάκι να χαλαρώσει… Όποιος έχει την δύναμη λένε, ίσως έχει και ένα καλό μπουκάλι στην κάβα του, ξέρεις, απο αυτά που σπανίζουν και είναι πράγματι ξεχωριστά. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι σίγουρα κάποιος θα το πίνει αυτό το ποτάκι.

 

Μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Περίμενα καιρό για αυτή τη στιγμή. Να μπορεί κάποιος να πεί με αρχίδια : Ρε σείς μαλάκες, τι σκατά σκοπό έχετε ; Οκ δεν σας νοιάζει τίποτα, μόνο το χρήμα. Ποιος θα ζήσει να σας υπηρετεί ; Ξέρω ξέρω, τώρα θα πείτε ότι γίνομαι αισχρός και ότι οι ίδιοι έχουν ήδη βρεί τους υπηρέτες τους, όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμ.. το υπόλοιπο το καταλαβαίνεις.

 

-Όλοι είναι απελπισμένοι, προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Η γή όμως σείεται γιατί κάποιος έχει διοργανώσει ένα παγκόσμιο harlem shake, όμως τι λέω, είναι γεγονός και εμείς όλοι έχουμε πάρει μέρος σε αυτό. Νιώθω σαν κουνιέται το κρεβάτι την ώρα που κάνω σέξ, όμως τα χέρια και τα πόδια μου έχουν τυλιχτεί γύρω απο το λαιμό μου. Μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Μάλλον αυτή είναι η λύση που μας αρμόζει. Ότι συμβαίνει, συμβαίνει παγκόσμια. Think globaly, act locally… Ωστε έτσι , αυτό εξηγεί πολλά για τους φόρους, την καταπίεση στην δουλειά, στη βία και την παρανομία ακόμα και στο βιβλίο των προσώπων.

 

-Όταν είμαστε νέοι, τι όνειρα κάνουμε ; Ονείρωξη σίγουρα. Δεν υπάρχει και τίποτα καλύτερο εδώ που τα λέμε. Τι άλλο να σκεφτεί κανείς , γυναίκα ή άνδρας. Τι θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει όταν είμαστε νέοι ;

 

Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν κάποιος είναι νέος το μόνο που σκέφτεται είναι τα μπούτια της Κιm Kardashian ή του Jay Z αντίστοιχα για να μην αφήσω απογοητευμένη και καμιά κοπέλα.

 

 

Την επόμενη φορά που θα το συνεχίσω αυτό θα είμαι χεσμένος στο ποτό… ψέματα είμαι ήδη χεσμένος…

 

Τέλος μηνύματος.

 

"Τι ήπιε ή τι τον ήπιε πάλι τον παλαβό ; " Μουρμούρησε ο Warren. Ο μοναδικός διαδυκτιακός φίλος του ο N. O μόνος που θα εμπιστευόταν ποτέ όλα του τα μυστικά και είχε αρκετά απο αυτά… (Συνεχίζεται_)

Edited March 23, 2013 by Airbourne

[Airbourne]

...Άνοιξε την πόρτα απότομα, την έβαλε στην αγκαλιά του και άρχισε να την φιλά στο στόμα, αργά, βασανιστικά. Οι γλώσσες τους υγρές και ο ερωτισμός διάχυτος μέσα στο ημισκότεινο δωμάτιο, τα χέρια του άγγιζαν για λίγο τα στήθη της κοπέλας και μετά ανέβαιναν πιο πάνω και ύστερα λίγο κάτω, μέχρι που η κοπέλα δεν άντεξε, έπρεπε να τολμήσει, τοποθέτησε με τρόπο χαμηλότερα το χέρι του, εκεί που οι θερμοκρασίες είναι πιο υψηλές και ο υγρός ερωτισμός εξατμίζεται, η δύναμη της τριβής έκανε τα υπόλοιπα και ένα ποτάμι λάβα ανέβλυσε, εκεί χαμηλά.

 

-Πετάχτηκε απο το κρεβάτι της απότομα. Η Ντέινα είχε ένα περίεργο όνειρο. Ιδρώτας κύλησε απο το πρόσωπο της και άφησε ένα βαθύ αυλάκι δίπλα απο το αριστερό της φρύδι. Δεν έδωσε σημασία για πολύ, έκανε έναν σάλτο απο το κρεβάτι της και ντύθηκε βιαστικά και πρόχειρα, είχε μάθημα και είχε αργήσει.

-Ήταν όμορφη γυναίκα, πολλοί φίλοι της έλεγαν πως είναι κρίμα μια τέτοια γυναίκα να είναι μόνη, όμως αυτή δεν τους άκουγε, η αλήθεια είναι πως δεν άκουγε κανέναν. Παράτησε το σπίτι της στα δεκαέξι της χρόνια για να βρεί την γαλήνη ταξιδεύοντας με λεοφορείο απο άκρη σε άκρη όλο το Μεξικό, όταν κατάφερε και γύρισε όλους τους προορισμούς αποφάσισε πως έπρεπε να συνεχίσει να μαθαίνει για τον κόσμο. Γράφτηκε σε ένα κολέγιο και σπούδαζε κοινωνιολογία. Πάντα πίστευε ότι της ταίριαζε αυτό, επηρεασμένη απο τα βιβλία του Κάρλος Καστανέντα προσπάθησε στη νιότη της να βρει το Σύμμαχο της στον Καπνό. Πίστευε επίσης στο γεγονός ότι ο κόσμος μας είναι μια περιγραφή που μας έχουν δώσει απο τότε που γεννηθήκαμε, έκανε πολλά για να μάθει να σταματά τον εσωτερικό της διάλογο και τελικά, απρόσμενα, της συνέβει κάτι σπουδαίο. Ο κόσμος της είχε διαλυθεί μια μέρα που ήπιε πολύ, πάρα πολύ. Στις εμπειρίες που είχε στην έρημο του Μεξικού κατάλαβε ότι το πνεύμα ενός ανθρώπου ήταν το μοναδικό ελεύθερο δεδομένο στο σύμπαν. Το σώμα δεν είχε καμία αξία.

 

Μόλις είχε φτάσει στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου της, μπήκε στην τεράστια αίθουσα, κάθησε κάπου στην άκρη και περίμενε να ξεκινήσει η παράδοση. Δίπλα της καθόταν ένας αστείος τύπος. Το μαλλί του είχε υπερβολικά πολύ ζελέ για να στέκεται όρθιο και έμοιαζε όπως τα καρτούν στην τηλεόραση. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία απο μια λοξή ματιά. Ταυτόχρονα, εκείνη την ώρα άρχισε να μιλά ο καθηγητής αγορεύοντας το αντικείμενο του μαθήματος που ήταν : Οι εξωαισθητήριες αντιλήψεις των ανθρώπων και η επιβίωση σε συνδιασμό με τις πέντε αισθήσεις. Ένα απο τα πιο σημαντικά μαθήματα, η εξέλιξη του ανθρώπου.

 

"Γειά σου" είπε μια φωνή ακριβώς απο επάνω της. Γύρισε το κεφάλι της να δεί και ταυτόχρονα απόρησε. "Γειά σου και εσένα" μιλώντας ψιθυριστά. Τα μάτια της φάνηκαν προς στιγμήν να γυαλίζουν. Ένας ωραίος τύπος καθόταν απο επάνω της και είχε καιρό να της μιλήσει, ένας ωραίος τύπος. Η καρδιά της χτύπησε ευχάριστα. Το μάθημα είχε αποχτήσει πραγματικό νόημα.... Συνεχίζεται...