Μια άγνωστη.

[Stathius12]

Συγγραφέας: Στάθης Μπαλτούμας

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός λέξεων: 688

Αυτοτελής: Ναι

 

 

 

Μια άγνωστη.

 

 

Την κοίταξα καλά πίσω από το θαμπό γυαλί. Μαύρα κοντά μαλλιά, και όμορφα χαρακτηριστικά. Δεν ήταν ψηλή. Δεν ήταν όμως ούτε κοντή. Όλη της η ύπαρξη απέπνεε μια γλυκάδα και μια συμπάθεια που στην μετέφερε μέσω των καστανών, αμυγδαλωτών ματιών. Όλα αυτά συνέθεταν ένα πανέμορφο πλάσμα, σαν άγγελο.

 

Κοίταξε το ρολόι της. Ίσως να είχε αργήσει. Θα είχε κάποια πολύ σημαντική δουλειά. Ή ίσως όχι τόσο σημαντική, μα και πάλι δεν θα ήθελε να αργήσει. Ίσως να είχε μάθημα. Ίσως να είχε ραντεβού με αυτόν που θεωρούσε μοναδικό. Το άλλο της μισό. Αυτός δεν της φερόταν όσο καλά θα ήθελε εκείνη. Παρόλα αυτά την αγαπούσε. Και την έκανε να νιώθει ξεχωριστή. Είχαν τους τσακωμούς τους, μα σε γενικές γραμμές ήταν καλά μαζί. Παντού γύρω της, φοιτητές, γερόντια και άνθρωποι που περίμεναν και συζητούσαν μεταξύ τους. Μα αυτή μόνη. Χάζευε τα μεταλλικά κουτιά που κυλούσαν πάνω σε ρόδες και έψαχνε ένα άνοιγμα να φύγει. Να εξαφανιστεί από το σημείο που είχε κολλήσει για δύο στιγμές που όμως έμοιαζαν αιωνιότητα. Με κοίταξε για μια στιγμή και έστρεψα το βλέμμα μου αλλού. Δήθεν αδιάφορα.

 

Έπειτα κοίταξα προς το μέρος της ξανά. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ομορφιά ανάμεσα μας και να μην την βλέπουμε; Να χαζεύουμε ένα σωρό κορίτσια σε περιοδικά και στο χαζόκουτο και να αγνοούμε πλάσματα που ζουν ανάμεσα μας. Όπως και να έχει, δεν είχα κανένα λόγο να μείνω εκεί. Ήμουν το ίδιο κολλημένος όπως και αυτή. Σε μια μπάσταρδη θέση να περιμένω την αιωνιότητα για να προχωρήσω και να ζήσω τη ζωή μου. Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Ποια ζωή να ζήσω; Αυτό που θα έκανα είναι να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή και να κατεβάσω χίλιες δύο ανοησίες που μπορεί να ακούγονται όμορφες για κάποιον άλλον.

Η ζωή δε θα περίμενε τίποτα και κανέναν. Ποια ζωή άλλωστε; Μια μάζα παρακμασμένης ύλης και βλακείας. Παρόλα αυτά, ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη. Σαν τα κορίτσια που ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, αλλά αναγνωρίζεις το γεγονός ότι δεν πρόκειται να τα αγγίξεις ποτέ. Θα τρέχουν στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Με καλύτερα γονίδια από τα δικά σου. Που έτυχε να γεννηθεί μια τρίχα πιο κοντά στα ιδανικά πρότυπα και μια τρίχα πιο ψηλά σε μια κοινωνική πυραμίδα που ενώ τη μισούμε, δε κάνουμε τίποτα γι’ αυτήν. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Το θέμα είναι η άγνωστη με το πράσινο μπουφάν.

 

Ίσως και ευκαιρία να είχαμε εγώ κι εσύ με κάποια σαν αυτήν, να την πετούσαμε μακριά. Ή μπορεί μόλις τη γνωρίζαμε, να κατέρρεε αυτή η εικόνα του τέλειου που τριγυρνούσε στο νου μας. Μπορεί να ήταν παλιάνθρωπος. Μεθυσμένη με την ομορφιά και τον εαυτό της, να ήταν το δείγμα του προς αποφυγήν είδος ανθρώπου. Ή ίσως και να ήταν ηλίθια. Τόσο βλαμμένη που με το άνοιγε το στόμα της, θα ήθελες να κλείσεις τα αυτιά σου. Ίσως να έχει μια σπαστικά ψιλή φωνή που να σε κάνει να θες να την γρονθοκοπήσεις στο στόμα έτσι ώστε να το βουλώσει. Δεν έχει σημασία. Εκεί, κάτω από τον γκρίζο ουρανό και ανάμεσα στο νεκρό τσιμέντο, ήταν μια όαση.

 

Ο καιρός βροχερός. Χοντρές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό. Άνθρωποι άνοιξαν ομπρέλες και στάθηκαν από κάτω για να προφυλαχθούν από τα δάκρυα κάποιου έκπτωτου θεού. Όμως αυτή δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Μόνο κατσούφιασε ακόμα περισσότερο. Τη κοίταζα μόλις λίγα λεπτά. Και ήδη είχε φέρει μια αλλαγή στη ζωή μου. Αυτό που είναι όμορφο μπορεί να κρύβει όλη την ασχήμια του κόσμου. Αυτό που είναι άσχημο, μπορεί να σε κάνει να πετάξεις στα σύννεφα και να αναγεννηθείς από την ομορφιά.

 

Τέλος πάντων. Το φανάρι άναψε πράσινο. Το λεωφορείο ξεκίνησε πάλι και τα λυπημένα πρόσωπα που κάθονται παντού γύρω μου, φάνηκαν να ανακουφίζονται. Θα χωθούν λίγο πιο γρήγορα στις τρύπες τους. Σαν ποντίκια. Θα γυρίσουν σπίτι να δουν τηλεόραση και να παίξουν με τα παιδιά τους. Ίσως θα φτιάξουν κάτι να φάνε. Μπορεί κάποιος τους, να πέσει στο κρεβάτι, να κλάψει δυστυχισμένος. Κάποιοι θα κάνουν έρωτα και κάποιοι θα αυτοκτονήσουν. Εγώ θα καθίσω στον υπολογιστή μου. Μια άγνωστη στο φανάρι, μια ολόκληρη ζωή εμπειριών. Ψέματα, αλήθειες, φόβοι, χαρές και λύπες. Κάθε άνθρωπος, χίλιες ιστορίες. Πως είναι δυνατόν, να μη νιώθεις μικρός έπειτα;

 

Τέλος.