Διαβάζουμε έργα ή συγγραφείς;

[mman]

Η ανάρτηση αυτή ασχολείται με το κατά πόσον εμείς (αλλά και οι αναγνώστες γενικότερα) εκτιμούμε ένα λογοτεχνικό έργο για το περιεχόμενό του και μόνο ή η γνώμη μας επηρεάζεται από το όνομα του/της συγγραφέα.

Αφορμή στάθηκε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον status της Eugenia Rose, το οποίο οδηγούσε σ’ αυτή την πολύ εντυπωσιακή περίληψη έρευνας.
Το άρθρο του ίδιου του Mikhail Simkin που είχε την ιδέα είναι εδώ και το πλήρες paper εδώ.

Όλ’ αυτά λένε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι οι αναγνώστες, όταν τους κρύψεις το όνομα του συγγραφέα, είναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν την ποιοτική από την κακή πρόζα, και αυτό ισχύει και για τους επαΐοντες.

Για όσους δεν έχουν χρόνο να τρέχουν στα links:
Ο Simkin επέλεξε δώδεκα μικρές παραγράφους οι οποίες προέρχονται είτε από πασίγνωστα και διεθνώς αναγνωρισμένα για την ποιότητά τους βιβλία του Charles Dickens, όπως το “Great Expectations”, είτε από ξεχασμένα σήμερα βιβλία του Edward Bulwer-Lytton, ενός σύγχρονου του Dickens, ο οποίος σήμερα θεωρείται από κάποιους «ο χειρότερος συγγραφέας του κόσμου» (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω).
Ο αναγνώστης καλείται να μαντέψει ποιος είναι ο συγγραφέας των αποσπασμάτων, και μετά από περισσότερες από 9500 προσπάθειες από όλο τον κόσμο, αποδεικνύεται στατιστικά ότι, τόσο ο τυχαίος κόσμος, όσο και οι ειδικοί στη λογοτεχνία, δεν μπορούν να διακρίνουν ποιο κείμενο είναι ποιανού, καλύτερα απ’ ό,τι θα έκαναν αν διάλεγαν στην τύχη (παίζοντας το λεγόμενο «λόττο» στις επιλογές τους).

Πιστεύετε ότι αποτελείτε την εξαίρεση; Ίσως. Δοκιμάστε το τεστ.

Θυμηθείτε μόνο πως, ό,τι σκορ κι αν πετύχετε (εγώ π.χ. τα θαλάσσωσα με 25%) το δείγμα σας είναι ενός ατόμου και πρακτικά δεν επηρεάζει το παραπάνω αποτέλεσμα των 9000+ απαντήσεων.

Επειδή όμως δεν πρέπει να τα καταπίνουμε αμάσητα, έχουμε και λέμε:

Τα καλά νέα για τον Dickens και τους αναγνώστες

Ο Edward Bulwer-Lytton στην πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ από το να είναι «ο χειρότερος συγγραφέας του κόσμου». Τι κι αν υπάρχει διαγωνισμός για τη χειρότερη πρώτη παράγραφο με το όνομά του; Η Γη και η ιστορία είναι μεγάλη. Αν ορίσουμε ως συγγραφείς όσους έχουν εκδώσει τουλάχιστον ένα βιβλίο, θα βρούμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χειρότερους από αυτόν (και σίγουρα λέω λίγους). Ακόμα κι αν ανεβάσουμε τον πήχη στα δέκα π.χ. ή στα είκοσι βιβλία, ο Lytton μπορεί να αναπαύεται εν ειρήνη. Υπάρχουν στρατιές χειρότερών του, και όποιος δυσκολεύεται να τις φανταστεί, ας θυμηθεί μερικά εγχώρια πετράδια, είτε τα έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας είτε όχι.

Τα αποσπάσματα είναι μικρά. Αυτό σημαίνει ότι, όπως παραδέχεται και ο Simkin, δεν τίθεται σύγκριση μεταξύ των έργων του ενός έναντι των έργων του άλλου, αλλά μόνο της πρόζας τους. Ιδέες, χαρακτήρες, πλοκή, δεν μπαίνουν στο παιχνίδι.

Τα κακά νέα για τον Dickens και τους αναγνώστες

Το γεγονός ότι αρκετοί (ίσως οι περισσότεροι –προσωπική εκτίμηση) από τους αναγνώστες που απάντησαν δεν είχαν διαβάσει κανέναν από τους δύο συγγραφείς, κάνει το πείραμα ακόμα πιο αντικειμενικό.

Το ότι αρκετά από αποσπάσματα του Dickens είναι παρμένα από γνωστά και αναγνωρισμένα έργα του, κάνει το ζήτημα ακόμα προκλητικότερο.

Οι δύο συγγραφείς έζησαν και έγραψαν την ίδια εποχή. Αυτό σημαίνει ότι, από τη μία οι αναγνώστες δεν μπορούν να εκμαιεύσουν την ταυτότητα του συγγραφέα από μια –πιθανώς– γενικότερη διαφορά στην «ατμόσφαιρα», η όποια ίσως υπήρχε αν απείχαν π.χ. έναν ή περισσότερους αιώνες, και από την άλλη ότι ο Dickens δεν συγκρίνεται με κάποιον που έχει πατήσει πάνω σ’ αυτόν και στους σύγχρονούς του, όπως είναι πολλοί συγγραφείς του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα. Η σύγκριση λοιπόν γίνεται επί ίσοις όροις.

Αλλά, κυρίως, είναι το δείγμα. Είναι τεράστιο. Μαζικότατο. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Όσοι καταλαβαίνουν ελάχιστα από στατιστική, ας προσέξουν πόσο μικρό είναι το περιθώριο σφάλματος. Ακόμα και η ελίτ των ειδικών (76 άτομα, αρκετά μικρό, αλλά όχι αμελητέο δείγμα) στην καλύτερη περίπτωση δεν είχαν επιτυχία πάνω από 57,8% (50% + 3 x 2,6% = 57,8%, μα πού πήγαν τα spoiler tags, να μην φρικάρουμε τον κόσμο;) δηλαδή όχι πολύ καλύτερα από τη γάτα σας αν την αφήνατε να περπατήσει πάνω στο πληκτρολόγιο την ώρα του τεστ, επιδεικνύοντας όλο το αμέριστο ενδιαφέρον της για τα μεγάλα ζητήματα της λογοτεχνίας. (Και για να το κάνουμε ακόμα χειρότερο, σκεφτείτε ότι μερικοί από αυτούς τους ειδικούς μπορεί να αναγνώρισαν κάποια από τα αποσπάσματα του Dickens, οπότε δεν χρειάστηκε να κρίνουν από το επίπεδο της πρόζας.)

Συμπέρασμα

Πολύς κόσμος, πολύ περισσότερος απ’ ό,τι θα θέλαμε να παραδεχτούμε για τους εαυτούς μας και τους φίλους μας, διαβάζει συγγραφείς. Η γνώμη του για το γράψιμο επηρεάζεται σοβαρά από το όνομα που βλέπει στο εξώφυλλο. Ακόμα χειρότερα, δυσκολεύεται πολύ να αναγνωρίσει την «καλή» πρόζα έξω από τα γνωστά της πλαίσια (=καταξιωμένοι συγγραφείς) και να την διακρίνει από την «κακή» πρόζα την οποία κατακρίνει στους «κακότεχνους» συγγραφείς.

Θα πάω ένα τολμηρό βήμα παραπέρα και θα πω (χωρίς καμία επιστημονική απόδειξη, φυσικά) ότι το ίδιο συμβαίνει και για ολόκληρα λογοτεχνικά έργα. Ίσως όχι στον ίδιο βαθμό με τα μικρά αποσπάσματα, αλλά σε αρκετά μεγάλο ώστε να έχουμε τέτοια αμήχανα έως ξεκαρδιστικά περιστατικά:

Publishers toss Booker winners into the reject pile.

Κάτι που μου θυμίζει (κατά αύξουσα σειρά σημαντικότητας):
Τον φίλο μου που όταν, μαζί με τα πρώτα δικά μου πρωτόλεια, του έδωσα ένα υπέροχο διήγημα του Henry Kuttner δακτυλογραφημένο και με το ονοματάκι μου ξεδιάντροπα γραμμένο πάνω-πάνω, το αξιολόγησε ως ίσο με ένα από τα δικά μου.
Τους Έλληνες εκδότες σε μια έκθεση βιβλίου πριν λίγα χρόνια που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τους στίχους ιερών τεράτων της ελληνικής ποίησης από τα τετράστιχα που είχαν σκαρώσει οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που τους ρωτούσαν (ρόμπα σε πανελλήνια μετάδοση).
Τη μαζική απόρριψη της Jane Austen από σημερινούς εκδότες.

Αυτά τα ολίγα. Όσοι φτάσατε μέχρι εδώ κάτω, ελπίζω να βρήκατε τη συνολική εικόνα (=χίλιες λέξεις ποστ) άξια του κόπου σας.

Edited March 24, 2013 by mman

[wordsmith]

Όπως και σε όλες, νομίζω, τις περιπτώσεις διακρίσεων, υπάρχει (;) η δικαιολογία ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δε μπορεί να ανταπεξέλθει στον όγκο του φόρτου εργασίας που απαιτείται για να κρίνει οτιδήποτε βλέπει/ακούει/διαβάζει απολύτως αντικειμενικά και ξεκινώντας από το μηδέν. Όλοι, δηλαδή, προσπαθούμε, έστω ασυναίσθητα, να καταλήξουμε σε κάποιους τυφλοσούρτες και να τους ακολουθούμε πλέον άκριτα και χωρίς να ξαναεξετάζουμε την κάθε μεμονωμένη περίπτωση από το μηδέν. Πχ ξέρουμε ποιοι συγγραφείς μάς αρέσουν και θα πάμε κατευθείαν σε εκείνο το ράφι του βιβλιοπωλείου. Το απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο θα ήταν να διαβάζουμε όοολα τα βιβλία που κυκλοφορούν, να τα αναλύουμε εξαντλητικά για να αποκλείσουμε την περίπτωση "εγώ είμαι που δεν καταλαβαίνω, δε φταίει ο συγγραφέας" και μετά να αγοράζουμε, το οποίο δεν είναι δυνατόν να γίνει, βεβαίως - αν προσπαθήσετε, θα δείτε ότι δε γίνεται ούτε σε μικρότερη κλίμακα, να διαβάζεις ένα δείγμα και αναλόγως κλπ. Ομολογώ ότι αρκετά βιβλία που δε μου άρεσαν καθόλου ζορίστηκα να τα διαβάσω για να μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και κάτι από αυτόν το συγγραφέα. Και ότι υπάρχουν συγγραφείς που αγοράζω ό,τι κι αν βγάλουν χωρίς να το σκεφτώ, επειδή κάποια βιβλία τους με ξετρέλαναν. Και ότι κάποιων άλλων τα βιβλία δεν τα κοιτάζω καν στα βιβλιοπωλεία, γιατί κάποιο δικό τους με απογοήτευσε. Δε νομίζω ότι είναι απαραίτητα κακό το να μην αρέσουν σε όλους οι κλασικοί. Ας ξαναμπούν στο τεστ και ας ξανααποδείξουν ότι είναι κλασικοί, αν μπορούν. Υπάρχουν συγγραφείς ή βιβλία που θα έπρεπε να διαβαστούν απ'όλους; Και αν δε μας αρέσουν, τι θα βγει από αυτό; Αν ο Stephen King ήταν σήμερα 25 χρονών και άγνωστος, λέτε να γινόταν διάσημος με αυτά που είχε γράψει το 1973; Και μην ακούσω ότι τις αλλαγές που έχουν υποστεί τα κριτήριά μας από τότε τις προκάλεσε, μεταξύ άλλων, και ο ίδιος ο SK.

Ελπίζω να μη βγαίνω από το θέμα...

[Sonya]

Στην παρούσα φάση, έχω να πω μόνο ότι η κουβέντα άναψε φωτιά στην Στοκχόλμη ανάμεσα στους τρεις (προσωρινά) συγκατοίκους και μας ρουφηξε τουλάχιστον μια ώρα ύπνου, χωρίς να καταλήξουμε και πουθενά. Τα υπόλοιπα αύριο.

[Adicto]

Μιχάλη, για την απόριψη της Ώστεν έχει κάνει ένα σχετικό ποστ στο ΦΒ ο Νικ Μαματάς. Αντιγράφω εδώ μιας και κολλάει με την κουβέντα

 

"You know why nobody who ever submits previously published stuff, whether it's Jane Austen material or REVOLUTIONARY ROAD or a random New Yorker story (those are the common ones) ever gets anything but a form rejection letter? Because that stuff gets submitted fairly frequently, and about half the submitters are actually sufficiently nuts to think that they really wrote the stuff they submitted. The other half are just bloggers or lit journalists who are out of ideas, like this yutz".

 

Επίσης, σχετικό θέμα με τη κουβέντα εδώ είναι και ο ντόρος που είχε γίνει με την έκδοση του "Intelectual Impostors". Δεν θυμάμαι αν έχει συζητηθεί εδώ πάλι, κάντε ένα γκουγκλ σερτς πάντως, αξίζει τον κόπο...  

[Sonya]

O.T.	Καλά, γι αυτό με την Τζέιν Ώστιν, το θεϊκό είναι που δεν αναγνωρίστηκε από τουλάχιστον έναν απ' τους εκδοτικούς της και οι (ανεπιτυχείς) προσπάθειες που έγιναν μετά για να μαζευτούν τ' αμάζευτα.

 

Εγώ παραδέχομαι ότι διαβάζω συγγραφείς και το παραδέχομαι ξεδιάντροπα. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι αν ένας υπεργαμάτος συγγραφέας του οποίου διαβάζω και έχω τα πάντα, μέχρι και ποίηση, ξέρω 'γω, (π.χ Κέυ) δεν έχει στο ενεργητικό του και ΠΟΛΥ ΚΑΚΑ βιβλία (π.χ Ύζομπελ) για τα οποία θα τον κράξω δίχως έλεος (παρά τα διεθνή βραβεία που κέρδισε αυτό το έκτρωμα). Επίσης δεν διαβάζω συγγραφείς. Θα παγώσει η κόλαση πριν διαβάσω Μούρκοκ κι η προκατάληψή μου είναι απείρως ισχυρότερη απ' την εύνοιά μου.

 

Οπότε και ναι και όχι, από μένα. Το όνομα του συγγραφέα είναι ικανό να φέρει ή να διώξει ένα βιβλίο απ' την βιβλιοθήκη μου, αλλά, αν το βιβλίο ανοιχτεί, ο συγγραφέας θα λάβει τα του Καίσαρος, είτε είναι ο μπακάλης της γειτονιάς, είτε είναι ο Σαίξπηρ.

 

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν θ' αναγνώριζα το στυλ κάποιου συγγραφέα. Στο εν λόγω τεστ έφτασα το 42%, for no reason save pure chance. Αλλά τα αποσπάσματα ήταν τραγικά μικρά κι επιπλέον έχω χάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό πάσα εμπιστοσύνη στους "κριτικούς", είτε πρόκειται για λογοτεχνία, είτε πρόκειται για κρασιά, μιας και πιάνονται ξεβράκωτοι σχεδόν σε κάθε δεδομένη ευκαιρία (ανάμεσα σε άλλα τους κουσούρια).

[aScannerDarkly]

Το συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο πάντως, κατά τη γνώμη μου, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί έρευνα. Περισσότερο μοιάζει με ένα (ενδιαφέρον) κουίζ. Οι παράγραφοι είναι επιλεγμένες έτσι ώστε να είναι όσο πιο απρόσωπες γίνεται - περιγραφές του καιρού, τοπίων κτλ με την χαρακτηριστική purple prose που χαρακτηρίζει την εποχή. Και, δεδομένου ότι ο Bulwer-Lytton ίσως να ήταν ατάλαντος, όπως λέγεται, αλλά δεν ήταν κάποιος άσχετος με τη λογοτεχνία, ούτε εντελώς σούργελο (πχ William McGonagall), δεν είναι δύσκολο να τους μπερδέψεις. (Για την ακρίβεια, μου φαίνεται ότι ο χαρακτηρισμός του Bulwer-Lytton ως χειρότερου συγγραφέα του κόσμου είναι απολύτως αυθαίρετος, ίσως μάλιστα για να κάνει τα αποτελέσματα της έρευνας να μοιάζουν πιο εντυπωσιακά).

 

Έχοντας πει αυτό, ναι, το όνομα του συγγραφέα σίγουρα μπορεί να με κάνει να εκτιμήσω διαφορετικά αυτό που διαβάζω, έχοντας γνώση του υπόλοιπου έργου του και κάνοντας της ανάλογες συγκρίσεις. Αυτό δε λειτουργεί κατ' ανάγκη πάντα προς όφελος του συγγραφέα - μπορεί να είμαι πολύ πιο αυστηρός με έναν συγγραφέα που εκτιμώ, ή που χαίρει γενικής εκτίμησης, αν αυτό που διαβάσω δε μου αρέσει, όπως και μπορεί ένας άγνωστος, σε εμένα, συγγραφέας να με εντυπωσιάσει και να με κάνει να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του.

 

Κατά τα άλλα όμως, οι περισσότερο κρύβουμε έναν οπαδό μέσα μας. Έχουμε αγαπημένους, έχουμε τις προκαταλήψεις μας.

[Nostalgist]

Εγώ προσωπικά διαβάζω έργα και ακόμα περισσότερο θεματολογίες. Δεν είναι απόλυτο όμως γιατί κάποια στιγμή κάποιος συγγραφέας θα σε τραβήξει παραπάνω και θα αρχίσεις να παρακολουθείς το έργο του. Αυτό βέβαια ισχύει πιο πολύ για παλαιότερους συγγραφείς. καθώς όταν πχ αγοράζεις ένα βιβλίο από κάποιον πρωτοεκδιδόμενο κατά βάση το διαλέγεις (Εγώ τουλάχιστον) με βάση το θέμα του και αν άκουσα καλά λόγια για αυτό.

 

Γενικώς το πρόβλημα είναι η έλλειψη χρόνου/χρήματος/διάθεσης που επιβαρύνει πολύ την ανάγνωση. Αναγκάζομαι πολλές φορές να επιβάλλω αυστηρά κριτήρια στο τι, πότε και γιατί θα το διαβάσω, γενικά όσο πιο χαλαρός είσαι (οικονομικά και χρονικά πχ) τόσο πιο εύκολο είναι να δώσεις ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες. 

[mman]

1) Όλοι, δηλαδή, προσπαθούμε, έστω ασυναίσθητα, να καταλήξουμε σε κάποιους τυφλοσούρτες και να τους ακολουθούμε πλέον άκριτα και χωρίς να ξαναεξετάζουμε την κάθε μεμονωμένη περίπτωση από το μηδέν. Πχ ξέρουμε ποιοι συγγραφείς μάς αρέσουν και θα πάμε κατευθείαν σε εκείνο το ράφι του βιβλιοπωλείου.

 

 

2) Δε νομίζω ότι είναι απαραίτητα κακό το να μην αρέσουν σε όλους οι κλασικοί. Ας ξαναμπούν στο τεστ και ας ξανααποδείξουν ότι είναι κλασικοί, αν μπορούν.

 

1) Το να διαλέγουμε τι θα διαβάσουμε είναι θεμιτό, για τους λόγους που αναφέρεις, αλλά δεν είναι το επίμαχο ζήτημα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν αξιολογούμε (σε απόλυτη κλίμακα ) αυτό που διαβάσαμε ανάλογα με το ποιος το έχει γράψει.

 

2) Αυτό ξαναπές το.

 

Μιχάλη, για την απόριψη της Ώστεν έχει κάνει ένα σχετικό ποστ στο ΦΒ ο Νικ Μαματάς. Αντιγράφω εδώ μιας και κολλάει με την κουβέντα

 

"You know why nobody who ever submits previously published stuff, whether it's Jane Austen material or REVOLUTIONARY ROAD or a random New Yorker story (those are the common ones) ever gets anything but a form rejection letter? Because that stuff gets submitted fairly frequently, and about half the submitters are actually sufficiently nuts to think that they really wrote the stuff they submitted. The other half are just bloggers or lit journalists who are out of ideas, like this yutz".

 

Σίγουρα θα έχει δίκιο μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς έτρεχε, αλλά ήταν τόσο απασχολημένοι, που (εκτός από μόνο έναν, αν θυμάμαι καλά) δεν έκαναν τον κόπο να γράψουν  έστω και μια γραμμή που να δείχνει ότι δεν το 'χαψαν. Ειδικά αν ξέρουν ότι οι δημοσιογράφοι τους την έχουν στημένη, θα είχαν έξτρα κίνητρο να γράψουν κάτι πολύ απλό σαν "Δεν είσαι η Jane Austen" και να ξεμπερδέψουν. Οπότε, ο Μαματάς μάλλον ξέρει τι λέει, αλλά θα διαφωνήσω ως προς την έκταση του φαινομένου.

 

Το όνομα του συγγραφέα είναι ικανό να φέρει ή να διώξει ένα βιβλίο απ' την βιβλιοθήκη μου, αλλά, αν το βιβλίο ανοιχτεί, ο συγγραφέας θα λάβει τα του Καίσαρος, είτε είναι ο μπακάλης της γειτονιάς, είτε είναι ο Σαίξπηρ.

 

Ακριβώς αυτό. Το όνομα του συγγραφέα είναι θεμιτό να παίζει τον ρόλο του κράχτη, αλλά αθέμιτο να καθορίζει τη γνώμη μας μετά την ανάγνωση.

 

1) Οι παράγραφοι είναι επιλεγμένες έτσι ώστε να είναι όσο πιο απρόσωπες γίνεται - περιγραφές του καιρού, τοπίων κτλ με την χαρακτηριστική purple prose που χαρακτηρίζει την εποχή.

 

2) Και, δεδομένου ότι ο Bulwer-Lytton ίσως να ήταν ατάλαντος, όπως λέγεται, αλλά δεν ήταν κάποιος άσχετος με τη λογοτεχνία, ούτε εντελώς σούργελο [...] (Για την ακρίβεια, μου φαίνεται ότι ο χαρακτηρισμός του Bulwer-Lytton ως χειρότερου συγγραφέα του κόσμου είναι απολύτως αυθαίρετος, ίσως μάλιστα για να κάνει τα αποτελέσματα της έρευνας να μοιάζουν πιο εντυπωσιακά).

 

3) Έχοντας πει αυτό, ναι, το όνομα του συγγραφέα σίγουρα μπορεί να με κάνει να εκτιμήσω διαφορετικά αυτό που διαβάζω, έχοντας γνώση του υπόλοιπου έργου του και κάνοντας της ανάλογες συγκρίσεις. Αυτό δε λειτουργεί κατ' ανάγκη πάντα προς όφελος του συγγραφέα - μπορεί να είμαι πολύ πιο αυστηρός με έναν συγγραφέα που εκτιμώ, ή που χαίρει γενικής εκτίμησης, αν αυτό που διαβάσω δε μου αρέσει, όπως και μπορεί ένας άγνωστος, σε εμένα, συγγραφέας να με εντυπωσιάσει και να με κάνει να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του.

 

1) Μα αυτό είναι αναπόφευκτο (γιατί αλλιώς θα ήταν εύκολα αναγνωρίσιμα) και έτσι έπρεπε να γίνει (επειδή καλούμαστε να συγκρίνουμε την πρόζα σε αντίστοιχα κομμάτια του έργου). Μάλιστα, νομίζω ότι σε ένα σημείο είναι σβησμένο και ένα όνομα χαρακτήρα. Η κοινή purple prose για μένα είναι επίσης στα θετικά, γιατί έτσι δεν συγκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα.

 

2) Ακριβώς. Αυτό αμβλύνει κάπως το αποτέλεσμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξαλείφει τις επιπτώσεις.

 

3) Οκ, εδώ χρειάζεται μια σημαντική διευκρίνιση. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη πολύ διαφορετικών μεταξύ τους αξιολογήσεων.

Η μία είναι η σχετική αξιολόγηση ενός έργου. Και σ' αυτήν, ναι, θα θάψεις ένα μέτριο έργο ενός κατά τα άλλα καλού συγγραφέα (βάζοντάς του π.χ. 7/10, σε απόλυτη κλίμακα, όταν στα άλλα του βάζεις 9/10) ή θα εντυπωσιαστείς από το καλύτερο έργο ενός μέτριου συγγραφέα (βάζοντάς του π.χ. 6/10, ενώ τα άλλα του πιάνουν απλώς τη βάση). Το ερώτημα του τόπικ δεν έχει να κάνει με τη σχετική αξιολόγηση.

Η άλλη είναι η "απόλυτη" αξιολόγηση, όπου καλείσαι να συγκρίνεις το έργο με το σύνολο των ομοειδών έργων όλων των δημιουργών που έχεις διαβάσει. Αξιολογώντας "απόλυτα" (όσο αυτό είναι επιθυμητό ή δυνατό, βέβαια) δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όσο κι αν θάψουμε το μέτριο έργο του καλού στο προηγούμενο παράδειγμα (7/10) αυτό -κατά τη γνώμη μας πάντα- παραμένει καλύτερο από το εντυπωσιακό έργο του μέτριου (6/10).

Το θέμα που εγείρεται είναι ότι οι αναγνώστες αφήνουν την απόλυτη αξιολόγησή τους να επηρεάζεται από το όνομα του συγγραφέα.

[AlienBill]

Διαβάζω βιβλία όχι συγγραφείς για τους εξής λόγους:

 

- Το όνομα του συγγραφέα σπάνια λειτουργει ως κράχτης σε μένα, αλλα τις περισσότερες φορες συμβαίνει το αντίθετο. Δηλαδη οταν βλεπω το ονομα μιας φιρμας, σκέφτομαι "απο αυτον εχω διαβασει πολλα" και ψαχνω καποιον καινουργιο

 

-Το σύνολο των έργων ενως συγγραφεα το διαβάζω μόνο επειδή θέλω να τον γνωρίσω και όχι γιατί κάποιο έργο του με ενθουσιασε. Σε αυτή τη περίπτωση βλέπω καλά και κακά έργα γραμμένα από το ίδιο πρόσωπο.

 

Γενικά αναζητάω πολλούς συγγραφείς, παρά ψάχνω τα άπαντα του ενός, αν και με τη πάροδο του χρόνου καταλήγω να γνωρίζω το σύνολο των έργων κάποιων διάσημων του χώρου....

[aScannerDarkly]

1) Μα αυτό είναι αναπόφευκτο (γιατί αλλιώς θα ήταν εύκολα αναγνωρίσιμα) και έτσι έπρεπε να γίνει (επειδή καλούμαστε να συγκρίνουμε την πρόζα σε αντίστοιχα κομμάτια του έργου). Μάλιστα, νομίζω ότι σε ένα σημείο είναι σβησμένο και ένα όνομα χαρακτήρα. Η κοινή purple prose για μένα είναι επίσης στα θετικά, γιατί έτσι δεν συγκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα.

Εντάξει, δεν είπαμε να βάλει και, πχ, το Whether I shall turn out to be the hero of my own life, or whether that station will be held by anybody else, these pages must show, ούτε να παράγραφο που να λέει "Ο Όλιβερ Τουίστ είπε αυτό", αλλά νομίζω ότι τα χωρία είναι πολύ προσεκτικά διαλεγμένα ώστε να μην έχουν καμία προσωπικότητα. Δε λέω ότι δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου κατά πόσο μπορεί κανείς να βγάλει κάποιο ασφαλές συμπέρασμα.

[Drake Ramore]

Νομίζω ότι προκύπτει αναμφισβήτητα ότι διαβάζουμε συγγραφείς, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Επίσης προκύπτει ότι όλοι σχεδόν οι αναγνώστες νιώθουμε κριτικοί, χωρίς να ξέρουμε οι περισσότεροι που μας πάνε τα τέσσερα.

Τρίτο και σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι τελικά η ποιότητα της πρόζας ενός έργου δεν διασφαλίζει και την εμπορικότητα του, μιας και τελικά τα πάντα καταλήγουν στο μάρκετινγκ. Την στιγμή που ένας αναγνώστης δεν μπορεί να ξεχωρίσει την καλή από την κακή πρόζα, τους καλούς από τους κακούς διαλόγους, όλα καταλήγουν στο πόσο καλά πασάρεται ένα βιβλίο στην αγορά.

 

Σαν παράδειγμα εμπορικότητας, παρ όλη την κακή ποιότητα γραφής, δεν θα πιάσω καν το ημιτραγικό Twillight, αλλά το εντελώς τραγικό Fifty shades of Grey. Τα λόγια περιττεύουν...

[Eugenia Rose]

Τέτοια έμπνευση απο στάτους μου;; Μωρέ μπράβο!

 

Κοίτα δεν ξέρω τι θα έπρεπε να γίνεται αλλά θα σου πω πώς το κάνω εγώ.

Φαντάσου έναν ωκεανό γνώσης, μια βαθιά και ανεξερεύνητη θάλασσα. Εγώ νιώθω πως κολυμπάω μέσα σε αυτή τη θάλασσα χωρίς πυξίδα και χωρίς να έχω κάπου συγκεκριμένα να πάω. Δεν έχω μνήμη του παρελθόντος ή τουλάχιστον δεν την ανακαλώ και έτσι νιώθω πάντα σαν να με ρίξανε μόλις από το πλοίο. (Τον Τιτανικό κατά προτίμηση)  Τα διάφορα βιβλία ταξιδεύουν γύρω μου σαν κοπάδια από ψάρια, το κάθε κοπάδι αποτελείται από βιβλία από τον ίδιο συγγραφέα. Δεν ψάχνω μέσα στη θάλασσα να βρω εκείνο το γνωστό είδος ψαριών που έμαθα στο Discovery Channel. Αντίθετα έτσι όπως κάνω απλωτές πιάνω το πρώτο πράγμα που θα βρεθεί κοντά στο χέρι μου (ξέχασα ν΄αναφέρω πως όλα τα παραπάνω υπό τον όρο ότι υπάρχει μια σχετική ποιότητα, από σχόλια σε Amazon ή αναγνώστες φίλους κλπ). Πιάνοντας λοιπόν αυτό το ψάρι/βιβλίο το διαβάζω και το αφήνω χωρίς προκαταλήψεις να με μαγέψει, αν μπορεί πάντα, και να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου, ναι του δίνω όλες αυτές τις ευκαιρίες ασχέτως γνωστού-άγνωστου συγγραφέα. Αν δεις πρόσφατα στάτους μου θα καταλάβεις. Άπαξ λοιπόν και το ψαροβιβλίο αυτό μου αρέσει, υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να το ακολουθήσω και να βρεθώ στο κοπάδι του όπου εκεί θα αρχίσω να πιάνω ανεξέλεγκτα με τρελή χαρά από εδώ και από εκεί όλα τα ψάρια ή όσο το δυνατόν περισσότερα. Μετά έρχεται η σχετική αξιολόγηση που δεν είναι της παρούσης. Άπαξ και χορτάσω λίγο την πείνα μου με αυτό το κοπάδι, ξαναχάνομαι στον ωκεανό και πάλι αρπάζω τυχάρπαστα ψαροβιβλία πάντα  με την ίδια ελπίδα-πείνα να καθοδηγεί τις κινήσεις μου.

 

Ελπίζω να σας κάλυψα.

Edited March 25, 2013 by Eugenia Rose

[Big Fat Pig]

Ελπίζω το online quiz να μην είναι αυτό που ονομάζεται έρευνα. Τα αποτελέσματα του quiz δεν μπορεί παρά να είναι εντελώς αναξιόπιστα. Καταρχάς. Δείτε πόσες φορές μπορείτε να κάνετε submit το quiz. Και πόσοι το ολοκληρώνουν ευσυνείδητα;

 

Αν πιστέψω ότι το quiz είναι η έρευνα, είμαι αρκετά σίγουρος ότι η διαφορά ανάμεσα στον Dickens και τον Bulwer-Lytton (δέχομαι αξιωματικά ότι υπάρχει - δεν εκφέρω άποψη υπέρ του ενός ή του άλλου αυτή τη στιγμή) δεν εντοπίζεται σε αυτά τα αμελητέα αποσπάσματα. Είμαι το ίδιο σίγουρος ότι (αν πρόκειται για αποσπάσματα ενός αντιπροσωπευτικού έργου του καθενός) ούτε η διαφορά ανάμεσα στα δύο έργα εντοπίζεται.

 

Είμαι σίγουρος ότι ο Simkin βρίσκει αξία στην έρευνά του. Εγώ το μόνο που βλέπω είναι ότι ο ένας στους δύο αναγνώστες δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πρόζα του Dickens από τον Bulwer-Lutton. Και;

 

Πέρα από το quiz-έρευνα όμως, υπάρχει αλήθεια στην ερώτηση του mman. Αυτό που έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια ή πιο σωστά όσο αυξάνονται τα αναγνώσματα, τόσο ευκολότερα μπορώ ν' απαγκιστρωθώ από τα ηχηρά ή/και από τα αγαπημένα ονόματα και να εστιάσω στο περιεχόμενο. Ή, αν μιλάμε για «κλασικούς», να προσπαθήσω να διακρίνω την αξία ή όχι κάποιων κειμένων τοποθετώντας τα (όσο είμαι ικανός) στο χωροχρονικό πλαίσιο το οποίο γράφτηκαν.

 

O.T.	Και -άσχετα με το ρεζιλίκι- πόσο άδικο είχαν αυτοί που απέρριψαν το έργο της Austen; Μπορεί να σταθεί σήμερα (ακόμα και εντός Μ. Βρετανίας) τέτοιου είδους λογοτεχνία; Μπορεί ο Προυστ ή ο Ντοστογιέφσκι;

Edited March 25, 2013 by Big Fat Pig

[khar]

Εγώ γενικά προτιμώ να διαβάζω συγγραφείς, αλλά θυμάμαι ότι έχω ανακαλύψει πολύ ωραία βιβλία, και κατά συνέπεια συγγραφείς, επειδή διάλεξα κάποιο βιβλίο από το οπισθόφυλλο και όχι από τον συγγραφέα.

 

Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ, όπου σε ένα πείραμα ψυχολογίας, συστηματικά τα υποκείμενα έλεγαν ότι καλύτερη γεύση έχει το ακριβότερο κρασί, παρόλο που τους έδιναν να πιουν δείγματα από το ίδιο μπουκάλι. Το συμπέρασμα ήταν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος κυριολεκτικά απολαμβάνει περισσότερο κάτι το οποίο θεωρεί καλύτερο. Ίσως γι' αυτό επηρεαζόμαστε από το όνομα του συγγραφέα και τείνουμε να θεωρούμε καλύτερα τα γραπτά του απ' ότι αν δεν τον ξέραμε. Αλλά αυτό δεν είναι συνειδητή επιλογή, απλώς έτσι λειτουργεί το μυαλό μας.

[abuno]

Υπάρχουν συγγραφείς που μου αρέσει το συγγραφικό τους ύφος.(αυτό μάλλον εννοούμε ''πρόζα'' έτσι;)Σχεδόν ότι και να διαβάσω από έναν τέτοιο συγγραφέα, θα μου αρέσει. Άλλα υπάρχει και κάτι άλλο που ψάχνω πάντα όταν διαβάζω ένα έργο και που υπάρχει περίπτωση να με κάνει να θέλω να διαβάσω κάποιον. Αυτό είναι η ίδια η ζωή του συγγραφέα. Με εξιτάρουν συγγραφείς που η ίδια η ζωή τους έχει κάτι να πει. Συγγραφείς που τάχθηκαν σε αυτό που κάνουν και που δε το πρόδωσαν ποτέ. Για εμένα αυτό παίζει μεγάλο ρόλο. Όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει, ψάχνω να βρω ποιός ήταν αυτός που το έγραψε και πως έζησε ή ζει.

Υπάρχουν μάλιστα φορές, που εξαιτίας αυτού, παίρνει αξία ένα λογοτεχνικό κείμενο. Π.χ όταν ένα βιβλίο γράφτηκε στη φυλακή, ε αυτό παίζει κάποιον ρόλο. Αν ένα βιβλίο έχει γραφτεί όταν ο συγγραφέας του ήταν υπό την επήρρεια ουσιών, και αυτό το μετράω. Γουστάρω τους πίνακες του Μοντιλιάνι, γιατί ξέρω ότι από πίσω τους κρύβεται ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος μέχρι την τελευταία του σταγόνα ανάσα. Η αυθεντικότητα δηλαδή του ίδιου του προσώπου, προσδίδει αξία στο έργο.

Αν είσαι εκατομυριούχος και γράφεις για τα δικαιώματα των φτωχών, όσο καλά και να γράφεις, είσαι ψεύτικος. Αν δεν έχεις έχεις μεθύσει ποτέ στη ζωή σου, δεν μπορείς ποτέ να αποτυπώσεις αυτή την αίσθηση, όση έρευνα και να κάνεις.

Υπάρχουν κείμενα συγγραφέων, που με μισή σελίδα ανάγνωσης καταλαβαίνεις ποιός γράφει. Πολλοί λένε ότι το συγγραφικό ύφος υπερβαίνει την ιδέα, την πλοκή κτλ.

Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο συμφωνώ. Νομίζω πάνω απ' όλα βάζω την αυθεντικότητα και την ειλικρινή σχέση, συγγραφέα-κειμένου.

[laas7]

Εγω νιωθω οπως η Ευγενεια... μου αρεσε η παρομοιωση με την θαλασσα και τα ψαροβιβλια...

Θυμαμαι τον εαυτο μου μικρη οταν ειχα πρωτοξεκινησει να διαβαζω και να γραφω πως πηγαινα στα βιβλιοπωλεια ... αρχικα της γειτονιας μου και μετα στα μεγαλα του κεντρου και χανομουνα για ωρες... τοτε διαβαζα την περιληψη και διαλεγα βιβλια... δεν ηξερα κανενα και τιποτα... ολα τα μαθαινα. Τωρα πια μετα απο (γκουχ γκουχ) μερικα χρονακια εχοντας διαβασει αρκετα συμπαθητικα (αν και με πολυ δρομο ακομα μπροστα μου να ανακαλυψω καινουργια βιβλια και συγγραφεις περισσοτερο λογω περιορισμενου μου χρονου) διαλεγω και συγγραφεις... ετσι π.χ. διαβασα Μουρακαμι... μου τον προτεινε μια φιλη, μου χαρισε ενα βιβλιο και ειπα " Ε... ντροπη να δω και εγω τι ειναι αυτος ο Μουρακαμι"... δεν ξερω αν εχει σημασια πως επιλεγουμε βιβλια... σκεφτομαι πως ΔΕΝ με νοιαζει... σκεφτομαι πως ολα αυτα... τι διαλεγουμε βιβλιο η συγγραφεα, αν αναγνωριζουμε την προζα (στο τεστ πατωσα) και η κριτικη... ισως ειναι αχρηστα εν τελει... σκεφτομαι πως εμενα με νοιαζει να περασω καλα μαζι του, να νιωσω την ιστορια (οπως επαθα με τους αγωνες πεινας), να μου μεινει ενα κατι

Τα βιβλια και οι ιστοριες νομιζω πως ειναι ταξιδια... αν τυχαινει ο καραβοκυρης να ειναι καλος αλλο που δεν θελω πιο εγγυημενο το καλο ταξιδι αλλα ποτε δεν ξερεις αν θα πεσεις σε φουρτουνα, ουτε μπορεις να ξερεις τι θα γινει ...  παρτο διαβασε το και βλεπουμε

[northerain]

Ίσως αυτό το πράγμα να ισχύει για άτομα που διαβάζουν Tom Clancy και John Grisham, αλλά για τους υπόλοιπους νομίζω είναι εύκολο να καταλάβουν αν κάτι είναι καλό ή όχι, ότι όνομα και να έχει.

Όσον αφορά το πείραμα με την Jane Austen, ακόμα και να μην γνωρίζανε το βιβλίο αυτοί που το λάβανε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την ιδιοφυΐα του έργου. Επειδή κάτι εκδόθηκε πριν 100 χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι βιώσιμο σήμερα σαν βιβλίο προς έκδοση.

 

Το ίδιο ισχύει και για για τον Charles Dickens. Εϊναι πιο δύσκολο να κρίνεις αν κάτι είναι καλό όταν είναι γραμμένο πριν τόσα χρόνια. Αν σου έβαζα μια παράγραφο Rowling και μια παράγραφο ενός self pubbed urban fantasy, πίστεψέ με, θα ήξερες ποιο είναι ποιο.

[deadend]

Κάθε συγγραφέας αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Δεν έχει σημασία αν θα καταφέρω να τελειώσω το έργο ή θα το σαρώσω ενημερωτικά. Κάτι έχει να πει σε σχέση με την εποχή του, δηλαδή με την ιστορική στιγμή που τον προκάλεσε να το γράψει.

Ναι, μου αρέσει να διαβάζω συγγραφείς που υπόσχονται τρελή διασκέδαση και κρατάνε το ενδιαφέρον. Σε αυτούς του συγγραφείς μετράει το καλό γράψιμο  και η έρευνα που έχουν κάνει πάνω στο θέμα τους.

Πρόσφατα διάβασα τις «Βάκχες» επτά φόρες, τον Ντοστογιέφσκι  για τρίτη φορά και ξέρω ότι δεν μου αρέσει πια η αμερικάνικη σχολή των μπίτνικς που την ξαναδιάβασα για δεύτερη φορά.

Πιστεύω ότι το έργο που έχει δουλευτεί πάνω σε στοιχεία της λογοτεχνικής παράδοσής είναι πιο δυνατό όταν είναι καλογραμμένο και αυτό είναι το ζητούμενο της απόλαυσης.

Μου αρέσουν οι συγγράφεις που παραφράζουν τα έπη. Βαδίζουν σε σίγουρο μονοπάτι. Με ενδιαφέρουν εκείνοι που ασχολούνται με την ιστορία, άλλος ένας δρόμος που υπόσχεται απόλαυση.

Όλοι εκείνοι που δημιουργούν κάτι νέο πάνω στον μύθο έχουν το ενδιαφέρον μου αλλά και το ρίσκο ότι θα το κρατήσουν.

Μα πιο πολύ απ’ όλα μου αρέσει να διαβάζω τα γνωστά παραμύθια, ξανά και ξανά και δεν τα βαριέμαι ποτέ όποιος κι αν είναι ο αφηγητής.

[Alucard]

O.T.	Καλά, γι αυτό με την Τζέιν Ώστιν, το θεϊκό είναι που δεν αναγνωρίστηκε από τουλάχιστον έναν απ' τους εκδοτικούς της και οι (ανεπιτυχείς) προσπάθειες που έγιναν μετά για να μαζευτούν τ' αμάζευτα.

 

Εγώ παραδέχομαι ότι διαβάζω συγγραφείς και το παραδέχομαι ξεδιάντροπα. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι αν ένας υπεργαμάτος συγγραφέας του οποίου διαβάζω και έχω τα πάντα, μέχρι και ποίηση, ξέρω 'γω, (π.χ Κέυ) δεν έχει στο ενεργητικό του και ΠΟΛΥ ΚΑΚΑ βιβλία (π.χ Ύζομπελ) για τα οποία θα τον κράξω δίχως έλεος (παρά τα διεθνή βραβεία που κέρδισε αυτό το έκτρωμα). Επίσης δεν διαβάζω συγγραφείς. Θα παγώσει η κόλαση πριν διαβάσω Μούρκοκ κι η προκατάληψή μου είναι απείρως ισχυρότερη απ' την εύνοιά μου.

 

Οπότε και ναι και όχι, από μένα. Το όνομα του συγγραφέα είναι ικανό να φέρει ή να διώξει ένα βιβλίο απ' την βιβλιοθήκη μου, αλλά, αν το βιβλίο ανοιχτεί, ο συγγραφέας θα λάβει τα του Καίσαρος, είτε είναι ο μπακάλης της γειτονιάς, είτε είναι ο Σαίξπηρ.

 

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν θ' αναγνώριζα το στυλ κάποιου συγγραφέα. Στο εν λόγω τεστ έφτασα το 42%, for no reason save pure chance. Αλλά τα αποσπάσματα ήταν τραγικά μικρά κι επιπλέον έχω χάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό πάσα εμπιστοσύνη στους "κριτικούς", είτε πρόκειται για λογοτεχνία, είτε πρόκειται για κρασιά, μιας και πιάνονται ξεβράκωτοι σχεδόν σε κάθε δεδομένη ευκαιρία (ανάμεσα σε άλλα τους κουσούρια).

Sonya, συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα λες, αλλά καθώς τα γούστα μας ταιριάζουν από όσο έχω καταλάβει, θα σου πρότεινα να διαβάσεις το Gloriana. Είμαι 95%(!) σίγουρος πως θα σου αρέσει, και μάλιστα πολύ.

Η άποψή μου τώρα: Ναι, υπάρχει προκατάληψη, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, όταν διαβάζω κάτι. Αλλιώς θα κρίνω ένα βιβλίο του Κινγ ή του Κέυ που είναι ο αγαπημένος μου, και αλλιώς ενός άγνωστου σε μένα συγγραφέα. Αν διαβάσω ένα βιβλίο πολυδιαφημισμένο και δε μου αρέσει, θα το κράξω πολύ περισσότερο, ακριβώς γιατί μου το πλάσαραν σαν κάτι καταπληκτικό. Επίσης, μου είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσω κάτι που έχει γράψει κάποιος συγγραφέας που γνωρίζω και μου αρέσει, παρά κάτι που έτυχε να πέσω πάνω του το μάτι μου. Αν έχω κέφια θα το αγοράσω βέβαια και αν βγει καλό θα το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους (πχ Lord of Silence που διάβασα το καλοκαίρι).

[Asgaroth]

Η έρευνα ή ό,τι είναι το συγκεκριμένο κουίζ δε μπορεί να είναι ακριβής με μια παράγραφο ενός τεράστιου έργου. Νομίζω λίγο ηχηρό και για λόγους εντυπωσιασμού το όλο κόνσεπτ.

Ναι όταν θα διαβάσω έναν συγγραφέα που θα μου αρέσει θα ψάξω και άλλα βιβλία του γιατί πέτυχε να κάνει το ζητούμενο, να παραδώσει επιτυχώς μια ιστορία. 

[heiron]

Χωρίς να έχω διαβάσει Λύτον και χωρίς να πετύχω βιβλίο του Ντίκενς (χώρια η παροιμιώδης γκαντεμιά μου που σε multiple choice εξετάσεις πάντα κάνω λάθος σε όλες τις τυχαίες επιλογές μου) που έχω διαβάσει είχα 11/12. Και μάλιστα αυτό που έχασα (#8) το είχα σωστό και το άλλαξα τελευταία στιγμή.

Σε κάθε περίπτωση ο Λύτον απέχει πολύ από το να είναι ο χειρότερος συγγραφέας όλων των εποχών. Πέρα από το ότι ήταν πρωτοκλασάτο όνομα εκείνη την εποχή έχει γραψει κλασικά έργα όπως τα Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας και Η επερχόμενη φυλή. Επίσης ο ίδιος ο Ντίκενς άκουγε τις συμβουλές του. Η φράση "it was a dark and stormy night" ακούγεται γελοιωδώς κλισεδιάρικη αλλά και μόνο που όλος ο κόσμος τη χρησιμοποιεί ασυνείδητα και το ότι έχει μείνει στην ιστορία δείχνει πόσο πιασάρικη είναι.

 

Προσωπικά ψάχνω να βρω ένα καλό βιβλίο. Χωρίς να έχω υπολογιστή πήγαινα σε νετ καφε και έψαχνα στο διαδίκτυο λίστες και προτάσεις καλών βιβλίων, παρόμοιων με αυτά που μου άρεσαν κατά προτίμηση από συγγραφείς που δεν είχα διαβάσει. Σίγουρα αν μου αρέσει κάποιο βιβλίο ενός συγγραφέα θα κοιτάξω να δω αν έχει κάτι της ίδιας κλάσης κι αν έχει θα πιάσω να διαβάσω κι αυτό. Αλλά από τα υποδεέστερα βιβλία ενός αγαπημένου συγγραφέα θα προτιμήσω ένα καλό-γνωστό βιβλίο από συγγραφέα που δεν έχω διαβάσει ή που θεωρείται πχ κατώτερος από αυτούς που έχω διαβάσει.

 

Υπάρχουν 2-3 εξαιρέσεις βέβαια. Πχ έχω διαβάσει και δευτεράντζες του Ντικ ενώ ακόμη δεν έχω διαβάσει κάποια κλασικά βιβλία και συγκεκριμένα κλασικά ΕΦ. Αλλά αυτό είναι ειδική περίπτωση αφού πχ τα βιβλία του Ντικ τα έβρισκα εύκολα και σε χαμηλή τιμή. Αν δίπλα στο ράφι ήταν ένα κλασικό βιβλίο από συγγραφέα που δεν ήξερα/αγαπούσα όσο το PKD και μάλιστα σε παρόμοια τιμή θα διάλεγα αυτό. Φυσικά αν διαβάσω ένα συγγραφέα και με χαλάσει τόσο πολύ το στυλ που γράφει είναι δύσκολο να τον προτιμήσω ξανά. Μόνο που αυτό είναι θέμα άλλου νήματος (σχετικά με το αν δίνουμε 2η ευκαιρία σε συγγραφείς).