Στοιχειωμένη πόλη - Συλλογικό

[Naroualis]

Διάβασα σήμερα το πρωί (πραγματικά διαβάζεται μονορούφι) τη συλλογή διηγημάτων Στοιχειωμένη Πόλη, από τις εκδόσεις Ars Nocturna. Είδα ότι δεν έχουμε σχετικό τόπικ, οπότε είπα να το ανοίξω εγώ. 
 
Αρχικά τα τυπικά από τη Βιβλιονέτ:
 

 

 
 

Στοιχειωμένη πόλη

Ανθολογία φανταστικού διηγήματος

Συγγραφείς:
Αντώνης-Δημήτρης Μίλησης
Παναγιώτης Φάμελλος
Γιώργος Γιώτσας
Εύη Μακρή
Έφη Χαμπάκη
Αγγελική Αγκιστριώτη
Αταλάντη Ευρυπίδου
Θάνος Παπαθανασίου
Βίλλυ Κωτούλα
Μιχάλη Ζωντός

Εκδόσεις Ars Nocturna
Αθήνα, 2013
Σελίδες 64
ISBN 978-618-5032-02-9
Τιμή € 12,00

 

 

Στα των κειμένων τώρα.

 

Αντώνης-Δημήτρης Μίλησης - Αηχία

 

Δίκαια το καλύτερο των δέκα. Σφιχτό και τρομακτικό, χωρίς να κουράζεται να δώσει εξηγήσεις εκεί που δε χρειάζονται.

Παναγιώτης Φάμελλος - η συνάντηση

 

Σκοτεινό, με το σκοτάδι του εαυτού που ποτέ κανείς χοντρός δε θα δείξει στους γύρω του, ακόμη κι αν είναι κι αυτοί χοντροί. 

 

Γιώργος Γιώτσας - Καθρέπτες

 

Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβα ακριβώς, αλλά σίγουρα το απόλαυσα. Είχε την παραδοξότητα των κατεστραμμένων μυαλών σε ίσες ποσότηρτες με το υπερφυσικό, σε σημείο να μη μπορείς να τα ξεδιαλέξεις εύκολα.

 

Εύη Μακρή - Πολιτεία Asdakap

 

Επίσης όμορφο, ειδικά στα συναισθήματα που σου δημιουργεί. ίσως να ήθελε μερικές εκατοντάδες λέξεις ακόμη για να λάμψει, δείχνει λίγο αγυάλιστο σε κάποια σημεία. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι σημαίνει ο τίτλος, μου φάνηκε εντελώς άσχετος.

 

Έφη Χαμπάκη - Η Πόλη του Πρώτου Καλλιτέχνη

 

Λίγο μπουκωτικό σε σχέση με τις πληροφορίες που παρέχει, σαν -ας μου επιτραπεί η έκφραση- να προσπαθεί να μας αποδείξει ότι ξέρει τόσα πολλά πράγματα για την ιστορία της τέχνης. Δε μπορώ να πω ότι η ιδέα ήταν δεν καλή, το αντίθετο μάλιστα, είναι από εκείνες που τις ζηλεύεις και θα τις ζηλεύεις. Αλλά η εκτέλεση ήταν μάλλον αδύναμη, επικεντρωνόταν σε στοιχεία του διηγήματος που δεν υποστήριζαν την ιδέα τόσο καλά.

 

Αγγελική Αγκιστριώτη - Στη μικρή μας πόλη...

 

Χαριτωμένο θα το έλεγα, με μάλλον κοινότυπη ιδέα, αλλά έξυπνο και φρέσκο ως προς τη δομή του. Θεωρώ ότι και αυτό θα χρειαζόταν μερικές εκατοντάδες λέξεις ακόμη για να αναδειχθεί.

 

Αταλάντη Ευρυπίδου - Ηχώ και Σκιές

 

Μέχρις ενός σημείου είναι το είδος του κειμένου που λατρεύω και δε μπορώ ποτέ να γράψω η ίδια: ονειρικό και καταστροφικό για την πραγματικότητά μου. Μετά η συγγραφέας μοιάζει ν' αρχίζει να ανησυχεί για την άποψη του αναγνώστη (πράγμα μάλλον ολέθριο για τέτοια κείμενα) κι αρχίζει να εισάγει ονόματα και ίσως πλοκές. Το αποτέλεσμα είναι άνισο και θα ήθελε μερικές δυναμικές αλλαγές για να το κάνει να λάμψει.

 

Θάνος Παπαθανασίου - Γραμμή αίματος

 

Εξοργιστικά ακατανόητο. Σε δεύτερη ανάγνωση (γιατί φτάνοντας στο τέλος βλέπεις ότι δεν πρέπει να το διαβάσεις προσπαθώντας να το κατανοήσεις, αλλά προσπαθώντας να το απολαύσεις) απολαυστικότατο, σχεδόν υπερβατικό.

 

Βίλλυ Κωτούλα - Το Κουκούλι

 

ίσως εκείνο που μου άρεσε λιγότερο. Το διδακτικό/νουθετικό του ύφος δε μου ταιριάζει. Επιπλέον δε με ικανοποίησε και τόσο το εύρημα του παιδιού που χαμογελάει. Μου φάνηκε κάπως από μηχανής θεός.

 

Μιχάλης Ζωντός - Το Κόκκινο και η Πόλη

 

Ό, τι κι αν θέλει να πει ο ποιητής/συγγραφέας, εμένα δε με πολυενδιαφέρει. Κι αυτό το διάβασα δεύτερη φορά, απλά και μόνο για να το ακούσω, να το οδηγήσω πάλι εκεί που θέλει να το οδηγεί ο συγγραφέας.Μια πολύ-πολύ ευχάριστη έκπληξη, διότι τα κείμενα από το πρώτο ως το ένατο έπεφταν φανερά σε ποιότητα. Αν τα έβαζα εγώ σε σειρά από το καλύτερο προς το χειρότερο, μάλλον θα έμπαινε δεύτερο. 

 

 

Γενικά:

 

Όχι η καλύτερη ανθολογία που θα διάβαζες ποτέ, αλλά σίγουρα από εκείνες που καταφέρνουν να διασκεδάζουν χωρίς πολλές-πολλές εξάρσεις.