Ο γιος της μάγισσας - Ανδρέας Καπανδρέου

[Electroscribe]

(αν και δεν ανήκει, το βάζω στον Τρόμο γιατί από τα είδη του φανταστικού είναι το πιο κοντινό στο βιβλίο)

 

Καπανδρέου, Ανδρέας. Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012. ISBN: 978-618-5002-05-3

 

 

Σελίδες: 130

Διαστάσεις: 21x14

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο

Λιανική Τιμή: 11,5 ευρώ

Κατηγορία: Επιστημονική φαντασία, Φαντασία, Τρόμος

Μια μάγισσα καίγεται, ένας μοναχός ερωτεύεται και ο Διάβολος γράφει το δικό του βιβλίο.

Ένας άντρας ξεχασμένος σε ένα πηγάδι, ένα περίεργο γεύμα με ρύζι, μια κοπέλα έρχεται απ’ τον άλλο κόσμο για να εκδικηθεί και ένας δύτης κάνει βουτιά θανάτου.

Ένας άντρας συνθλίβεται από το «προτέρημα» της έκτης αίσθησης  και ένας άλλος  ευφραίνεται βλέποντας τη ζωή του μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή.

Μια ερωτική ιστορία μπερδεμένη μέσα στους ιστούς της μαύρης μαγείας, μια παγίδα σε δύο διαστάσεις και η επιλογή του εκλεκτού από το Σατανά.

Δύο παράξενα δείπνα και ένας βρικόλακας, μια περίεργη παρτίδα σκάκι και ένας προδότης που αναζητά την κάθαρση.

Οι ιδιαιτερότητες των νεκρών στον πλανήτη Ογκλ και η αυτοκτονία της Πηνελόπης Δέλτα.

Ένα βιβλίο στο οποίο μπλέκονται πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, προκαλώντας αλλόκοτα συναισθήματα.

 

[Electroscribe]

Και η πρώτη του κριτική στο φόρουμ, αν δεν κάνω λάθος:

 

 

 

 

Κάποια πράγματα τα επαναλαμβάνω από την κριτική μου για το πρώτο βιβλίο του Αντρέα, (Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν), καθώς ισχύουν και πάλι

 

Το βιβλίο

Συλλογή διηγημάτων. Ένα μικρό βιβλιαράκι που μπορεί κανείς να το τελειώσει μέσα σε μια ημέρα ή να το κουβαλάει μέσα στην τσάντα του και να διαβάζει ένα διήγημα κάθε μέρα όποτε βρίσκει χρόνο, π.χ. στο μετρό.

Όταν στην παρουσίαση του βιβλίου άκουσα πόσα κείμενα περιέχει, απόρησα, γιατί φαινόταν μικροσκοπικό. Η εξήγηση ήταν πως το χαρτί είναι πολύ λεπτό. Όχι κακής ποιότητας όμως. Δε διαλύθηκε με την ανάγνωση κι ούτε μού φάνηκε πως θα κιτρινίσει ή θα φθαρεί σύντομα. Η βιβλιοδεσία είναι επίσης καλής ποιότητας και τα γράμματα δεν είναι υπερβολικά μικρά. Το εξώφυλλο μπορεί να μην είναι ενδεικτικό όλων των περιεχομένων, αλλά έχει πιάσει τη σωστή ισορροπία εντυπωσιακού-απατηλά απλού και είναι από τα δυνατά σημεία του βιβλίου.

(το κείμενο στο οπισθόφυλλο δεν κάνει το ίδιο λάθος με της προηγούμενης συλλογής του συγγραφέα – λέει όσα πρέπει κι όχι παραπάνω)


Ο συγγραφέας

Βιβλιοθηκονόμος με αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις και επαφή με τις «νέες τεχνολογίες».

Το συγγραφικό του ύφος θέλει λίγη δουλειά ακόμη, διαθέτει όμως μια άνεση στο λόγο και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Οι λόξυγκες του κειμένου, οι αγγλισμοί κι οι κυπριακοί ιδιωματισμοί που εμφανίζονταν σποραδικά στα παλιότερα διηγήματα του συγγραφέα, τώρα έχουν γίνει σχεδόν άφαντοι.

Oι διάλογοι παραμένουν λιγοστοί και κάπως άχρωμοι, οι χαρακτήρες εσκεμμένα αδροί, το ύφος απλό, με σποραδικές τυποποιημένες «καλολογίες» που θα ήταν καλύτερο να λείπουν. Διέκρινα κάποια σημάδια βελτίωσης στο ύφος, αλλά και στο στήσιμο των ιστοριών παρά το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το προηγούμενο βιβλίο του κι αυτό είναι πολύ καλό δείγμα για το μέλλον (όπως φαίνεται, ο Αντρέας είναι παραγωγικότατος και δε θα αργήσουμε να δούμε κι άλλες δουλειές του).

Τα διηγήματα

Όλα τα κείμενα είναι πολύ σύντομα, φλασάκια που συχνά ξεκινούν στο μέσο της δράσης και ως αντικείμενο έχουν συνήθως την ανατροπή, το απρόοπτο τέλος. Δε μοιάζουν τόσο με περιλήψεις και προσχέδια διηγημάτων όσο εκείνα στο Τρομακτικό Μυστικό. Περισσότερο είναι μεμονωμένες σκηνές οι οποίες πάνε απευθείας στο διά ταύτα. Το τέχνασμα αυτό δε λειτουργεί πάντα σωστά, αλλά είναι μια σημαντική νέα κατεύθυνση για τον συγγραφέα που θα τον βγάλει κάπου καλά αν επιμείνει. Όπως είχα πει, του βγάζω το καπέλο για τις επιτυχημένες επιλογές που κάνει στην οπτική γωνία, στους τόπους και τις ιδιότητες των προσώπων. Πραγματικά έχει το χάρισμα να επιλέγει τα στοιχεία που θα κάνουν μια πλοκή πιστευτή και ενδιαφέρουσα, έστω κι αν ακόμη δεν έχει μάθει να τα αξιοποιεί πλήρως. Αυτό που λείπει τώρα είναι να βρει την ισορροπία ανάμεσα στο τι πρέπει να ειπωθεί ρητά και τι να μείνει εκτός. Το μέγεθος των κειμένων του πρέπει να φουσκώσει λίγο ακόμα, αλλά μόνο λίγο.

Το πού ανήκουν τα διηγήματα, το λέει και ο τίτλος, είναι «αλλόκοτα», όχι φαντασίας (έστω κι αν άπτονται κατά περίπτωση του φάνταζυ, του Τρόμου ή της ΕΦ). Κάποιες φορές μπορεί η εξήγηση μπορεί να είναι πολύ φυσιολογική ενώ φαίνεται να συμβαίνει κάτι υπερφυσικό, άλλες το ανάποδο, άλλες πάλι να φαίνεται προφανής η φύση της παρέκκλισης από την πραγματικότητα, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι. Και πάλι έχουν κεντρικοί θέση οι προβληματισμοί του συγγραφέα για τη φύση της Μοίρας και της Τύχης, τα υπαρξιακά ερωτήματα, αλλά και το υπερφυσικό όχι όπως μπορεί να το φαντάζεται ο ίδιος, μα όπως έχει περάσει στη συλλογική συνείδηση κι όπως το φαντάζεται ο μέσος άνθρωπος. Μην περιμένετε δαίμονες, τέρατα και εξωγήινους. Θα βρείτε φαντάσματα, προγνωστικές ικανότητες και βοήθεια από νεκρούς συγγενείς. Μπορεί να φανεί λίγο σε αναγνώστες έμπειρους στο χώρο του φανταστικού, αλλά είναι πολύ προσιτό στους εντελώς άσχετους οι οποίοι δεν διαθέτουν το απαραίτητο suspension of disbelief για κάτι πιο ακραίο.

 

Το αντιγράφω από το παλιό μου ποστ: αυτό λείπει, βιβλία προσιτά στο ευρύ κοινό της γενικής λογοτεχνίας, τα οποία μπορεί να μην το «προσηλυτίσουν», αλλά θα του δώσουν μια ιδέα για το πώς μπορεί κάποιος να απολαμβάνει ένα κείμενο που δεν αναφέρεται στις καθημερινές, απτές εμπειρίες. Δηλαδή, μπορούν να μας βγάλουν από το περιθώριο σαν αναγνώστες, έστω κι αν δεν βγάλουν μαζί μας τα βιβλία που αγαπάμε.

Λίγα λόγια για το κάθε διήγημα

- Ο γιος της μάγισσας

Για άλλη μια φορά βιβλιοθηκονομικό περιεχόμενο στο ομώνυμο διήγημα, το μόνο μεγάλο του βιβλίου, με θέμα το πώς θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ένα από τα πιο αινιγματικά χειρόγραφα στον κόσμο. Πολύ εύστοχη η επιλογή να σπάσει το κείμενο σε πολλά μικρά κεφάλαια που θα μπορούσε το καθένα τους να το χειριστεί ο συγγραφέας σαν τα φλασάκια του. Το αποτέλεσμα σαν σύνολο δε με ενθουσίασε, δεν είχε όμως θέματα ιστορικής ακρίβειας και νομίζω πως σαν εγχείρημα δομής αξίζει να το ξαναδοκιμάσει.

-     Το πηγάδι

Ένα ευφυές παιχνίδι πάνω στην απώλεια της αίσθησης του χρόνου που υφίστανται οι άνθρωποι στην απομόνωση. Έχει και διακριτικές υπόνοιες πως διαδραματίζεται στην Κύπρο. Αν χάνει κάπου, είναι στη φυσικότητα του τελικού διαλόγου

-     Δυο χούφτες ρύζι

Αυτό είναι μάλλον διασκευή ευτράπελου κυπριακού παραμυθιού. Διασκέδασα πολύ και μου άρεσε που ενώ είναι ηθογραφική κωμωδία γράφτηκε μ’ ένα ψευτο-μακάβριο ύφος που μου θύμισε λίγο Πόε

-     Περσεφόνη

Η ατυχής στιγμή του βιβλίου. Ο πιο γνωστός ελληνικός αστικός θρύλος με αστυνομικές πινελιές. Δυστυχώς, το όλο οικοδόμημα βασίζεται σε κάτι που είναι αδύνατον να γίνει πιστευτό (ο πρωταγωνιστής δε θυμάται κάτι που είναι εμπειρία ζωής)

-     Η βουτιά του δύτη

Πραγματικά δε μου πήγε το μυαλό στην εξήγηση!

-     Η έκτη μου αίσθηση

Μια ματιά στο πώς θα ήταν η ζωή ενός απλού ανθρώπου με προσγειωμένες φιλοδοξίες, αν μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη των άλλων. Θα το ήθελα μεγαλύτερο, με περισσότερη ανάπτυξη για την οποία είχε «ψωμί»

 

-     Δεύτερη Ζωή

Η ανατροπή είναι τετριμμένη λογοτεχνικά, αλλά πραγματικά με έκανε να σκεφτώ, γιατί επέλεξε σωστά να μιλήσει για κάτι που υφίσταται στον κόσμο κι όχι για μια αντίστοιχη κατάσταση που θα την είχε δημιουργήσει ο ίδιος

-     Η Αλίκη το ήθελε πολύ (Β' εκδοχή)

Βελτιωμένη εκδοχή διηγήματος που υπήρχε και στο πρώτο βιβλίο του συγγραφέα. Η ιστορία έχει έναν μάγο, ο οποίος είναι το κλασικό «μέντιουμ» και η πρωταγωνίστρια τον επισκέπτεται για τα γκομενικά της. Πολύ πιο πιστευτό από το «τυχαίες» συναντήσεις που βλέπουμε σε πολλά διηγήματα Τρόμου, του τύπου «μπήκα στο μαγαζάκι με τις αντίκες γιατί έβρεχε». Πραγματικά χάρηκα που είδα ένα κείμενο με δυναμικό να διορθώνεται για να αξιοποιήσει το δυναμικό αυτό. Πολύ καλή.

-     Παγίδευση

Γράφτηκε για διαγωνισμό με πολύ μικρό όριο λέξεων κι αυτό του στέρησε λίγο στη ροή, αλλά σωστά έμεινε σε μικροσκοπικό μέγεθος γιατί η ιδέα του θα χαλούσε σε κάτι μεγαλύτερο

-     Ο εκλεκτός

Παιδί ανακαλύπτει πως ο μυστηριώδης μπάρμπας της γειτονιάς είναι σατανιστής που θυσιάζει ανθρώπους. Δε με ενθουσίασε, ούτε με εξέπληξε στο παραμικρό

-     Δύο δείπνα

Διασκεδαστική άσκηση στην τεχνική της αντίστιξης

-     Μια διαφορετική παρτίδα σκάκι

Όχι πολύ πρωτότυπη ιδέα, αλλά ψυχαγωγικά δοσμένη. Κλείνει το μάτι στον Έλληνα αναγνώστη

 

-     Το γράμμα ενός προδότη

Καθόλου αλλόκοτο, αλλά η καλύτερη στιγμή του βιβλίου. Αυτό που λέει ο τίτλος, η αποχαιρετιστήρια επιστολή προς τη μητέρα του από έναν άντρα που πρόδωσε τον αγώνα των Κυπρίων κατά των Άγγλων. Χαμηλών τόνων και ταυτόχρονα πολύ δυνατό συγκινησιακά

 

-     Οι νεκροί στον πλανήτη Ογκλ

Μια πολύ καλή ιδέα science fantasy. Το δεύτερο μέρος της δε μου πολυάρεσε γιατί θεώρησα πως την υπεραναλύει και δίνει πλεονάζουσες εξηγήσεις, αλλά όπως μου επεσήμανε άλλος αναγνώστης είναι απαραίτητο για όσους δεν είναι συνηθισμένοι στο φανταστικό και δεν έχουν τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας όπως εμείς. Το δεύτερο μέρος που αναφέρω περιλαμβάνεται και στον δεύτερο τόμο της ανθολογίας «Θρύλοι του Σύμπαντος» των Συμπαντικών Διαδρομών.

 

-     Σιωπή (αντί επιλόγου)

Πολύ σύντομο κείμενο-φόρος τιμής που γρήγορα καταλαβαίνει για τι μιλάει. Ορισμένες από τις αναφορές του έχουν ενταχθεί με πολύ όμορφο τρόπο.

Η ετυμηγορία

Σε καμία περίπτωση βιβλίο-σταθμός. Ευχάριστο ανάγνωσμα που μπορούν να το στριμώξουν στο πρόγραμμά τους και οι πιο αργοί/πολυάσχολοι αναγνώστες. Επαναλαμβάνω, οι σκληροπυρηνικοί της φαντασίας ας έχουν υπόψη τους πως το βιβλίο δεν απευθύνεται συγκεκριμένα και αποκλειστικά σ’ αυτούς. Οι ιδέες του δεν έχουν σκοπό να πρωτοτυπήσουν ή να αναπτυχθούν στο έπακρο, όσο να είναι προσιτές και ψυχαγωγικές. Είναι ιδανικό δώρο για όσους σας πρήζουν «μα τι κάθεσαι και διαβάζεις».

[tsathoggua]

 

-     Η βουτιά του δύτη

 

Πραγματικά δε μου πήγε το μυαλό στην εξήγηση!

 

 

Γνωστή ιστορία η συγκεκριμένη. Δεν ξέρω αν πρόκειται για πραγματικό γεγονός ή αστικό θρύλο.

[Spyrex]

Διάβασα κι εγώ το βιβλίο αυτό. Λίγα λόγια για το κάθε διήγημα:

 

- Ο γιος της Μάγισσας: Η ιστορία αυτή ξεκινάει αρκετά δυνατά, στη συνέχεια όμως θα έλεγα πως αποδυναμώνεται, χωρίς να χάνει πάντως σε διασκέδαση. Η τεχνική των μικρών κεφαλαίων χρησιμοποιείται κατά τη γνώμη μου άψογα και διαβάζεται μονορούφι γιατί δεν κουράζει σε κανένα σημείο. Από τις καλύτερες ιστορίες του βιβλίου.

 

- Στο πηγάδι: Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που όπως εξηγεί πιο πάνω ο Electroscribe έχει να κάνει με την απώλεια της αίσθησης του χρόνου όταν ο άνθρωπος ζει σε σκοτεινό περιβάλλον. Αν και μικρή, πολύ διασκεδαστική. 

 

- Δυο χούφτες ρύζι: Επίσης διασκεδαστική ιστορία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. 

 

- Περσεφόνη: Εδώ θα διαφωνήσω με την πλειονότητα. Μου άρεσε πάρα πολύ, παρόλο που χάνει σε αληθοφάνεια (το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής δεν θυμάται μία εμπειρία ζωής).

 

-Η βουτιά του δύτη: Εδώ χρειάζομαι μία εξήγηση του τέλους.

 

- Η έκτη μου αίσθηση: Πάρα πολύ όμορφη ιστορία, αν και μικρή. Την απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

- Δεύτερη ζωή: Ενδιαφέρουσα ιστορία, πολύ καλά δοσμένη. 

 

- Η Αλίκη το ήθελε πολύ (Β' εκδοχή): Από τις ωραιότερες ιστορίες του βιβλίου. Ο αναγνώστης δεν χάνει το ενδιαφέρον του σε κανένα σημείο της ιστορίας και διαβάζεται κι αυτή απνευστί.

 

- Παγίδευση: Ενδιαφέρουσα ιδέα. Νομίζω πως κι αυτή ήταν πολύ καλά δοσμένη και πως είχε και σωστή έκταση.

 

- Ο εκλεκτός: Κι αυτή η ιστορία μου φάνηκε από τις πιο ωραίες του βιβλίου (αν και τώρα που κάνω την κριτική σκέφτομαι πως Ο γιος της Μάγισσας ίσως μου άρεσε περισσότερο απ' όλες). Πάντως είναι μία ιστρία που σίγουρα δύσκολα θα την ξεχάσω. Είναι κι αυτή πολύ ωραία γραμμένη. 

 

- Δύο δείπνα: Θα έλεγα πως η συγκεκριμένη ιστορία με άφησε αδιάφορο.

 

- Μια διαφορετική παρτίδα σκάκι: Η μοναδική ιστορία που δεν ένιωσα τίποτα διαβάζοντάς την. 

 

- Το γράμμα ενός προδότη: Θα έλεγα πως κι αυτή ήταν αριστοτεχνικά γραμμένη, τη διαβάζεις χωρίς ανάσα μέχρι το τέλος. Δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο, όπως τα άλλα διηγήματα, αλλά ήτα σίγουρα κάτι πολύ διασκεδαστικό και ενδιαφέρον. 

 

- Οι νεκροί στον πλανήτη Ογκλ: Εξαιρετικό πρώτο κεφάλαιο, μέτριο το δεύτερο. Ήταν κάτι το διαφορετικό στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, θα μπορούσε να είχε δοθεί όμως καλύτερα.

 

Κατά γενική ομολογία πρόκειται για ένα πολύ διασκεδαστικό βιβλίο που σίγουρα δεν θα αφήσει κανέναν αδιάφορο. Ό,τι πρέπει για να περάσεις καλά ένα διήμερο, ή και μία ημέρα ανάλογα με την ταχύτητα του αναγνώστη. Η γραφή είναι αρκετά καλή, χωράει λίγη δουλίτσα όμως ακόμη. Όπως είπε και ο Electroscribe δεν πρόκειται για βιβλίο-σταθμό, αλλά η γνώμη μου είναι πως αξίζει μία ανάγνωση. Για μένα το βιβλίο αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό απ' ό,τι έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Πιθανότατα, κάποια στιγμή θα διαβάσω και το πρώτο βιβλίο του.

[Andkand]

Ευχαριστώ για όλα τα σχόλια. Σεβαστές όλες οι απόψεις. Απλά μια διευκρίνιση σχετικά με την «Περσεφόνη» η οποία νιώθω ότι αδικείται κάπως από τα σχόλια:

 

 

Ναι, (τελικά) ήταν εμπειρία ζωής, για τον ήρωα, το συμβάν με την Περσεφόνη.

Όμως δεν το θυμόταν επειδή: α) Δεν ήταν σίγουρος για την κατάληξη – αντίθετα ευελπιστούσε ότι τα πράγματα είχαν πάρει άλλη τροπή και β) Ο ήρωας έκανε απώθηση* του γεγονότος.

 

*Απώθηση:  ο βασικός και πρωταρχικός αμυντικός μηχανισμός που βρίσκεται κάτω από όλους τους άλλους μηχανισμούς. Μοιάζει με ξέχασμα, γιατί η λειτουργία του είναι να ωθεί μη αποδεκτά ψυχικά στοιχεία - ιδέες, φαντασίες, συναισθήματα ή ενορμήσεις - στο ασυνείδητο και ενεργητικά να τα κρατά μακριά από την ενημερότητα και επίγνωση του ατόμου.

[Μπόρχες]

Ο Ανδρέας Καπανδρέου είναι ένας πολύ ενδιαφέρον συγγραφέας. Κατάγεται από την Λευκωσία και είναι βιβλιοθηκονόμος. Το βιβλίο του, Ο Γιος της Μάγισσας, από τις Συμπαντικές Διαδρομές, για το οποίο θα πω λίγα λόγια αμέσως παρακάτω, είναι το δεύτερο του βιβλίο. Είχε προηγηθεί το βιβλίο του, Το Τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν. Και τα δυο βιβλία είναι συλλογές διηγημάτων.
Ο Γιος της Μάγισσας περιλαμβάνει δεκατέσσερις ιστορίες, τις οποίες εύκολα και αυθόρμητα μπορούμε να κατατάξουμε στον χώρο της λογοτεχνίας του Φανταστικού. Ο Ανδρέας χρησιμοποιεί πολλά χρώματα από την συγγραφική του παλέτα για να "ζωγραφίσει" τις ιστορίες του. Άλλοτε στον-λογοτεχνικό πάντοτε-καμβά του αποτυπώνεται το μουντό αστικό τοπίο, άλλοτε η μεσαιωνική, μυστικιστική και σκοτεινή Κεντρική Ευρώπη, άλλοτε η ελληνική φύση, άλλοτε ένα εξωγήινο τοπίο! Ο συγγραφέας φροντίζει να μην μάς αφήσει παραπονεμένους ως προς αυτό. Οι ιστορίες του διαθέτουν ποικιλία στην εναλλαγή των τόπων και των τοπίων. 
Το ίδιο συμβαίνει και με τους χαρακτήρες του. Συναντάμε, καθώς διαβάζουμε τις γραμμές των ιστοριών του, διάφορων ειδών ανθρώπους, σχεδόν όλων των κοινωνικών τάξεων. Δυστυχώς, όμως, η σύντομη φόρμα του διηγήματος, δεν μάς επιτρέπει να τούς γνωρίσουμε καλύτερα. Όμως, ποτέ ή σχεδόν ποτέ, δεν είναι αυτός ο σκοπός της διηγηματικής φόρμας. Σκοπός της μικρής φόρμας είναι να μάς περιγράψει μια ιστορία δίχως τα περιττά βαρίδια των μακροσκελών περιγραφών του μυθιστορήματος. Να μάς φωτογραφίσει την στιγμή της κορύφωσης. Να την απαθανατίσει! Αυτά τα επιτυγχάνει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό ο Ανδρέας. Πιάνει την στιγμή και την αναδεικνύει. Δίχως περιττά λόγια και κατευθείαν στην ουσία. 
Η θεματολογία του κινείται γύρω από κλασσικά ή όχι και τόσο κλασσικά μοτίβα της λογοτεχνίας του Φανταστικού. Όμως, ο Ανδρέας ακόμη και στα κοινότοπα θέματα-ο Μπόρχες είχε πει ότι όλες οι ιστορίες έχουν πια ειπωθεί-χαρίζει το προσωπικό του ύφος.Τα αφηγείται με άνεση και τα αναπλάθει. 
Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό το μικρό, αλλά έξοχο βιβλίο, Ο Γιος της Μάγισσας, το οποίο μού χάρισε μερικές όμορφες ώρες αναγνωστικής απόλαυσης. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω οπωσδήποτε μια ιστορία αυτή θα ήταν η ιστορία, η οποία και χάρισε τον τίτλο της στην συλλογή. Είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος, η αρτιότερη από τεχνικής και υφολογικής άποψης, η αρτιότερη από άποψη πλοκής.
Ειλικρινά θα αναμένω με ενδιαφέρον την επόμενη συγγραφική δουλειά του Ανδρέα.

[Andkand]

Ευχαριστώ Μπόρχες! 

Πολύ καλή η ανάλυσή σου...