Η έρημος

[Dena]

 

 

Η έρημος

 

Το πρώτο του βήμα στην καυτή άμμο ήταν πιο σταθερό απ’ όσο πίστευε πως θα ήταν. Συνέχισε να βαδίζει προσεκτικά και με τις αισθήσεις του σε εγρήγορση. Τα χέρια του βρίσκονταν στη λαβή του σπαθιού του, παρόλο που ήξερε πως ένα σπαθί δεν θα μπορούσε να τον σώσει από την Έρημο των Ψευδαισθήσεων.

 

Το πρώτο μου βήμα στην καυτή άμμο ήταν πιο σταθερό από όσο πίστευα πως θα ήταν. Έπρεπε να φύγω από τον Βορρά. Αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να συναντήσω το πεπρωμένο των ανθρώπων, τότε είναι η μόνη μου ελπίδα. Να περάσω την έρημο και να φτάσω στα σύνορα του Νότου. Μόνον τότε ίσως καταφέρω να βρω το δώρο των θνητών. Βαρέθηκα την αιωνιότητα. Πρέπει να πεθάνω.    

 

Η έρημος αυτή ήταν τα σύνορα με τον Βορρά. Λίγοι είχαν προσπαθήσει να την περάσουν και ίσως κάποιοι τα κατάφεραν, όμως δεν επέστρεψε ποτέ κανείς για να εξιστορήσει το κατόρθωμά του. Εκείνος όμως έπρεπε να τα καταφέρει γιατί διαφορετικά θα την έχανε. Δεν έπρεπε να πεθάνει.

 

Μονοπάτι της Εξιλέωσης αποκαλούμε αυτή την έρημο στο Βορρά και λίγοι είναι αυτοί που προσπάθησαν να την περάσουν. Ίσως κάποιοι το κατάφεραν, όμως δεν έμαθα ποτέ γι’ αυτούς. Ήμουν πολύ μικρή όταν δημιουργήθηκε μα θυμάμαι ακόμη την κραυγή του δράκου και τον σεισμό που ακολούθησε. Πριν από αυτό ο Βορράς με το Νότο έμοιαζαν με δύο νησιά που κοιτάζονταν κι έλειπαν το ένα από το άλλο. Με τον σεισμό, το βουνό Αβέρα έριξε την σάρκα του στη στενή θάλασσα και τα δυο κομμάτια γης έγιναν ένα. Ποτέ όμως δεν ενώθηκαν πραγματικά γιατί ο θρήνος του δράκου Γκάρκο για τον άδικο θάνατο της αγαπημένης του Άθελα πότισε αυτή τη γη κι αυτή δεν άνθισε ποτέ, παρά έμεινε άγονη κι επικίνδυνη για κάθε ταξιδιώτη. Ο ήλιος βρίσκεται καταμεσής του ουρανού όμως δεν μπορώ να τον νιώσω. Δεν υπάρχει πια κρύο ούτε ζέστη για μας από όταν έφυγαν οι θεοί. Πρέπει να τους βρω στο Νότο και να λύσω την κατάρα.

 

Ο ήλιος βρισκόταν καταμεσής του ουρανού κι εκείνος αισθανόταν τα βήματά του να γίνονται όλο και πιο αργά καθώς ο ιδρώτας έλουζε το κορμί του. Η έρημος δεν είχε κάνει ακόμη την κίνησή της. Μετά τον μεγάλο σεισμό πριν από πολλούς αιώνες οι λαοί των ανθρώπων χωρίστηκαν και οι θεοί έφυγαν από τον Νότο. Έπρεπε να τους βρει στον Βορρά. Μονάχα αυτοί μπορούσαν να τον βοηθήσουν.

 

Πίσω μου υπάρχει μόνον έρημος όπως και μπροστά μου. Τι να βρίσκεται πέρα από τα σύνορα; Πώς να μοιάζει η ανθρώπινη φθορά; Είχα χτυπήσει κάποτε και είχε τρέξει αίμα όμως δεν θυμάμαι τον πόνο. Πόσο εύχομαι να τον αισθανθώ ξανά.

 

Ολόκληρο το σώμα του πονούσε από την κούραση όμως δεν το έβαζε κάτω. Είχε περάσει τρία ολόκληρα μερόνυχτα ξάγρυπνος. Η έρημος συνέχιζε να απλώνεται απέραντη μπροστά του κι αναρωτιόταν πότε θα έκανε την επίθεσή της. Ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν να χάσει το θάρρος του και η έρημος τον τρομοκρατούσε. Έπρεπε να βρει τους θεούς. Μόνον αυτοί μπορούσαν να του δώσουν το δώρο της αθανασίας. Έπρεπε να τους βρει και να τους παρακαλέσει. Εκείνη κρατιόταν στη ζωή για να τον δει να επιστρέφει. Της υποσχέθηκε πως θα το κάνει. Αν γίνονταν και οι δύο αθάνατοι τότε θα ζούσαν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα, χωρίς καμία ασθένεια και δίχως τον φόβο του θανάτου.

 

Είχαν περάσει τρία μερόνυχτα όμως δεν υπήρχε τίποτα μπροστά μου που να δείχνει πως φτάνω κάπου. Μονάχα η απέραντη έρημος που με γέμιζε φόβο. Γιατί οι θεοί μας έκαναν αυτό το πικρό δώρο; Πρέπει να τους βρω και να το δώσω πίσω.

 

Ξαφνικά κάτι διέκρινε, μια σκιά στη μέση της ερήμου, όμως η καυτή λαύρα δεν του επέτρεπε να δει καθαρά. 

 

Μια στιγμή… Βλέπω πράγματι κάποιον ή είναι απλώς παιχνίδι της ερήμου; Κι όμως, ναι, κάποιος βαδίζει προς το μέρος μου!

 

Όσο προχωρούσε, η μαύρη μορφή μεγάλωνε. Ίσως ήταν κάποιος από τον Βορρά. Αν ήταν, ίσως μαζί να τα κατάφερναν.

 

Η καρδιά μου φτερούγισε στην σκέψη πως είναι κάποιος από τον Νότο. Πόσο ήθελα να δω κάποιον με μαύρα μαλλιά και νέα ψυχή. Κάποιον που μπορεί να νιώσει την ζεστασιά του ήλιου.

 

Ο ξένος όσο προχωρούσε τον πλησίαζε και η ελπίδα τού έδωσε νέες δυνάμεις.

 

Τα πέδιλά μου είχαν κοπεί και τα πόδια μου βούλιαζαν στη χρυσή άμμο όμως δεν με ένοιαζε. Αυτός που με πλησίαζε ίσως ήταν η λύτρωσή μου.

 

Η μορφή του ταξιδιώτη σε κάθε βήμα βρισκόταν όλο και πιο κοντά του όταν η μεταλλική λάμψη του σπαθιού αποκαλύφθηκε. Ίσως ήταν εχθρός. Τράβηξε το σπαθί του και είδε πως το ίδιο έκανε κι ο μαυροντυμένος.

 

Ο λευκοντυμένος ταξιδιώτης συνεχώς με πλησίαζε και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από αγωνία. Προχώρησα λίγο ακόμη και διέκρινα τα λευκά του μαλλιά που ανέμιζαν. Ήταν ένας από τους δικούς μας τελικά. Είχε άραγε φτάσει ως τον Νότο και επέστρεφε; Έπρεπε να τον ρωτήσω.

 

Οι κινήσεις του αντιπάλου του έμοιαζαν πολύ με τις δικές του. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι δύο μαυροντυμένοι στέκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο με τα σπαθιά υψωμένα.

 

Ήταν μια γυναίκα. Σαν εμένα. Ποια να ήταν;

 

Κατέβασε το σπαθί και έκανε το ίδιο και ο μαυροντυμένος ταξιδιώτης.

 

Δεν άργησα να το συνειδητοποιήσω. Αυτή που έβλεπα δεν ήταν απλά κάποια από τον Βορρά.

 

Ύψωσε το χέρι του σε χαιρετισμό και ο μαυροντυμένος ανταποκρίθηκε με την ίδια κίνηση. Αυτός που έβλεπε δεν ήταν κάποιος φίλος μα ούτε κι εχθρός.

 

Έβλεπα τον εαυτό μου. Καθώς πλησίαζα τον τεράστιο καθρέφτη, το είδωλό μου γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο μέχρι που είδα τα δάκρυά μου.

 

Ύψωσε το βλέμμα του ψηλά μα δεν υπήρχε τέλος σε αυτό τον καθρέφτη. Σίγουρα ήταν μαγικός. Ύψωσε το σπαθί του και χτύπησε δυνατά.

 

Τον χτυπούσα με όλη μου τη δύναμη όμως δεν συνέβη τίποτα. Έκλαψα και φώναξα όμως δεν με άκουσε κανείς. Δεν υπήρχε τέλος στη ζωή μου.

 

Ο ιδρώτας είχε αναμειχθεί με τα δάκρυα της θλίψης και του θυμού του. Ήπιε την τελευταία σταγόνα νερού και σκέφτηκε εκείνη που τον περίμενε να επιστρέψει. Της είχε υποσχεθεί πως θα επιστρέψει και πως οι δυο τους θα ζούσαν μαζί για πάντα.   

 

                                                   Δ. Κ. Μάντζαρη

Edited April 11, 2013 by aScannerDarkly
αφαίρεση link

[Διγέλαδος]

Έχεις χωρέσει έναν πολύ μεγάλο κόσμο σε λίγες λέξεις. Ένας κόσμος απ' ότι φαίνεται με μεγάλη ιστορία χωρισμένος στα δυο. Διαβάζουμε μια ιστορία που την αφηγούνται δυο ήρωες. Αλλά κάπου μπερδεύομαι γιατί νομίζω ότι υπάρχει και τρίτος ήρωας. Ισχύει; Ή είσαι εσύ που αφηγείσαι; Επίσης κάπως μπερδεύτηκα με το τέλος:

 

 

Τελικά ήταν όντως καθρέφτης και έβλεπε το είδωλό του ένας ήρωας; Ή ήταν δυο διαφορετικοί ήρωες που έβλεπε ο καθένας το είδωλό του; Αν ισχύει το δεύτερο, συνδέονται οι ήρωες τελικά ή όχι;

 

 

Η γραφή σου είναι πολύ καλή. Καλή συνέχεια!

[Mesmer]

Γενικά, θα συμφωνήσω με τον Διγέλαδο. Έτσι όπως είναι γραμμένη η ιστορία υπάρχει ένα μπέρδεμα στο πότε μιλάει ο άντρας, πότε η κοπέλα και πότε ο αφηγητής. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να ξεχωρίσεις τα διαφορετικά πρόσωπα και θα ήταν καλό να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ώστε να βοηθηθεί και ο αναγνώστης.

 

Το θέμα της ιστορίας είναι ωραίο. Μ' άρεσαν οι εικόνες των δύο ηρώων να περπατούν μόνοι τους μέσα στην έρημο. Αν και απλές, είναι δυνατές. Αλληγορικά, μπορούμε να πούμε ότι είναι το ταξίδι που κάνει κάποιος για να βρει τον εαυτό του, κι ίσως, τελικά, να μην ήταν αυτό που αρχικά πίστευε.

 

Δεν ξέρω αν δεν κατάλαβα κάτι καλά, αλλά διαπίστωσα μία ασυμφωνία στην εξέλιξη της ιστορίας.

 

 

Στην αρχή ο άντρας περιπλανιέται στην έρημο και σκέφτεται πως πρέπει να τη διασχίσει έτσι ώστε να πεθάνει.

 

 

Μόνον τότε ίσως καταφέρω να βρω το δώρο των θνητών. Βαρέθηκα την αιωνιότητα. Πρέπει να πεθάνω.

 

Αλλά στη συνέχεια λέει ότι πρέπει να βρει την κοπέλα για να ζήσουν μαζί αθάνατοι.

 

 

Της υποσχέθηκε πως θα το κάνει. Αν γίνονταν και οι δύο αθάνατοι τότε θα ζούσαν μαζί ευτυχισμένοι για πάντα, χωρίς καμία ασθένεια και δίχως τον φόβο του θανάτου.

 

Φαίνεται σαν να μην είχες αποφασίσει από την αρχή προς τα πού θα πάει η ιστορία και κατά τη διάρκεια της συγγραφής άλλαξες την εξέλιξη.

 

 

 

Και σε μένα άρεσε ο τρόπος που γράφεις. Περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες σου.

 

Τέλος, να πω ότι η ιστορία σου μου θύμισε κάπως

το βιντεάκι.

 

Καλή συνέχεια!

 

[Loch Moors]

^^^

Σχετικά με την ασυμφωνία που λέει ο Άγγελος

 

όχι, νομίζω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρο πως ο άντρας πάει προς το Βορρά γιατί θέλει να γίνει αθάνατος, ενώ η γυναίκα το αντίθετο: κινείται προς το νότο για να καταφέρει να γίνει θνητή.

 

 

Είναι ωραία ιστορία. Μικρός αριθμός λέξεων, αλλά πολύ μεταδοτική και ως προς τις πληροφορίες και ως προς τα συναισθήματα. Υπάρχουν ωραίες εικόνες: η έρημος, η δημιουργία της ερήμου., Σαν ένας μικρός μύθος για το ότι

 

βάζουμε σκοπό της ζωής μας να επιδιώξουμε αυτό που δεν έχουμε ή το αντίθετο από αυτό που έχουμε. Στη δική σου ιστορία στο τέλος βρίσκουμε έναν καθρέφτη.. πολυδιάστατη εξέλιξη στην οποία ο καθένας μπορεί να δώσει και διαφορετική εξήγηση.

 

 

Κατά τα άλλα μου άρεσε που είναι γραμμένο με απλές αλλά ταιριαστές μεταξύ τους λέξεις και αυτές οι εναλλαγές αφηγητή είναι ότι πρέπει νομίζω για κάτι τόσο μικρό και άμεσο. (αν και όντως θέλουν έναν πιο ευδιάκριτο τρόπο παρουσίασης.) Τέλος, με τα ονόματα που αναφέρεις και τα hints από παλιότερα γεγονότα, δημιουργείται η περιέργεια να διαβάσουμε κάτι παραπάνω από αυτό τον κόσμο  

Edited April 2, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[Dena]

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω Διγέλαδε, Mesmer και Σουσαμένια Άνοιξη για τα όμορφα λόγια σας. Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά επιχείρησα να γράψω κάτι τέτοιο, οπότε μάλλον έπρεπε να είμαι περισσότερο προσεκτική στην συνοχή, ώστε να μην υπάρχει μπέρδεμα. (μεγάλο μπέρδεμα εννοώ.. το λίγο ήταν θεμιτό! )

 

Στην ιστορία υπάρχουν μόνον δύο πρωταγωνιστές και μέσα από αυτούς την παρακολουθούμε.

Στον τρίτο ενικό ακολουθούμε τον θνητό άντρα από το Νότο που προσπαθεί να φτάσει στον Βορρά και στον πρώτο ενικό αφηγείται μία αθάνατη από τον Βορρά που προσπαθεί να φτάσει στο Νότο.

Ο χρόνος είναι σχετικός, ίσως να μην ταξίδεψαν ταυτόχρονα, δεν ξέρω, και ίσως να μην έχει σημασία. Αυτή η έρημος υπήρχε εκεί σχεδόν από πάντα και όπως κι αν την αποκαλούσαν  οι λαοί τους, συνάντησαν και οι δυο το ίδιο εμπόδιο, έναν μαγικό και απροσπέλαστο  καθρέφτη. Δεν φτάνουμε πάντοτε εκεί που θέλουμε, ίσως επειδή ο προορισμός ή οι λόγοι  δεν είναι ξεκάθαροι ακόμη κι αν τα κίνητρα είναι δυνατά.

 

Διγέλαδε και Mesmer δεν ξέρω αν αποκάλυψα αυτονόητα πράγματα ή αν αγνόησα τα δυσνόητα, ίσως να φταίει πως είναι η πρώτη φορά που παίρνω μέρος σε forum και συζητώ για τα γραπτά μου. Συγχωρείστε με λοιπόν..

 

Mesmer το βίντεο ήταν πολύ όμορφο. Σύντομα θα προσθέσω κι άλλες μικρές ιστορίες, ελπίζω να σου αρέσουν!

 

Σουσαμένια Άνοιξη ο κόσμος, ναι, είναι μεγαλύτερος και ακόμη μεγαλώνει. Αυτό το διήγημα είναι εμπνευσμένο από τον κόσμο της Γαίας, τον κόσμο των Μέλχιντ, των Άστραχ και των Νίθριντ. Στην τριλογία της Γαίας δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένο το τρίτο μέρος, όμως με χαρά μου θα μοιραστώ τα δυο πρώτα στο blog μου. Ήδη είναι διαθέσιμα τα πρώτα κεφάλαια και θα προσπαθήσω προς το παρόν να σε δελεάσω με την εισαγωγή..

Edited April 2, 2013 by D.K.Mantzari