mman Posted June 14, 2013 Author Share Posted June 14, 2013 Πόσα μπράβο στον Ηφαιστίωνα για το Αtaxia; Πόσα; Ιδού η απορία! Η καλύτερη αρχή... Συνεχίζουμε τώρα... υγ Είχε ανέβει και στο ΣΦΦ σε πιο μικρή έκδοση, σωστά; Σωστά. Αλλά χίλιες -κρίσιμες- λέξεις μικρότερο. Πάντως υπάρχει στο φόρουμ και η πλήρης εκδοχή που δημοσιεύτηκε. Είναι το teaser της ανθολογίας. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΔημήτρηςΤ Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Διάβασα τις ΕΦΦάνταστες Ιστορίες και δηλώνω ότι μου υπερ-άρεσαν! Ευχαριστώ πολύ το ΣΦΦ για το αντίτυπο! Το βιβλίο είναι πραγματικά καλό. Όλα τα διηγήματα είναι καλογραμμένα και ενδιαφέροντα. Δεν υπήρξε στιγμή που να μειωθεί το ενδιαφέρον μου. Οι ΕΦΦάνταστες ιστορίες είναι η καλύτερη ανταπόδειξη ενάντια σ' όσους υποστηρίζουν πως το επίπεδο στην ελληνική λογοτεχνία είναι χαμηλό. Μιας και το έργο είναι συλλογή, έγραψα δύο λόγια για τις ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο: Βάρδια στον Καιάδα: Καλογραμμένη ιστορία με δυνατές σκηνές δράσης που δεν είναι και λίγες. Οι υπεράριθμες δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρει ο πρωταγωνιστής, με έκαναν να αναρωτιέμαι τι θα έκανα εγώ στην θέση του. Αν και διαδραματίζεται στο μέλλον μου φάνηκε τρομερά επίκαιρο. Άνοιξη: Ο κόσμος της ιστορίας είναι κατά την γνώμη μου ο πιο τρομακτικός της συλλογής. Δεν θα 'θελα ποτέ να βρεθώ εκεί. Καλύτερα να εχμ.. γεννιόμουν στην Αντίκλεια. Γενικά μου άρεσε και την φράση Οι "αντικοινωνικές συναθροίσεις που κατασπαταλούσαν τα δημόσια αποθέματα" και ιδίως αυτές που επέφεραν "αναγκαία την χρήση δακρυγόνων που μόλυνε το ήδη βεβαρημένο τεχνητό περιβάλλον μας", ήταν αυτές με τα υψηλότερα πρόστιμα. δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αντίκλεια: Ένα απ' τα δύο αγαπημένα μου διηγήματα της συλλογής. Ήταν μια απολαυστική εμπειρία. Μου άρεσε ο χαοτικός πλανήτης, μου άρεσε ο κάθε ήρωας ξεχωριστά και μου άρεσε η αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών. Πολύ πολύ ωραία ιστορία! Τι είσαι; : Ένα απ' τα δύο αγαπημένα μου διηγήματα της συλλογής. Βρήκα την ιστορία διασκεδαστική. Συμπάθησα και την Μάνι και τον Χάρη, αφενός εξαιτίας της φιλίας μεταξύ τους και αφετέρου επειδή η προσωπικότητα της Μάνι είναι χτισμένη άψογα και ο τρόπος που σκέφτεται απολαυστικός. Η ιδέα μου άρεσε εξίσου, αν και για μένα ήταν το background για να ζήσω την Μάνι στην οποία και εστίασα περισσότερο την προσοχή μου. Επιπλέον μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια συγκεκριμένη εφεύρεση. Την βαλίτσα που σ' ακολουθεί εννοώ φυσικά Απέραντα Χωράφια: Η ιστορία του νεραΪδοπαρμένου νέου μου άρεσε πολύ. Μου άφησε μια αίσθηση αναπόδραστου καθώς τα πλάσματα που στοιχειώνουν τον Τριαντάφυλλο φαντάζουν ισχυρά και πανταχού παρόντα. Τα χωράφια και οι υπερφυσικοί κάτοικοι του αποκτούν ζωντάνια στις σελίδες του διηγήματος, ερεθίζουν τις αισθήσεις και προκαλούν φόβο. Ataxia Blues: Η ατμόσφαιρα του διηγήματος είναι ΑΨΟΓΗ. Ένοιωσα να βρίσκομαι και εγώ στο μαγαζί του γερο-Είμπ. Πάρα πολύ καλή γραφή. Κλείνοντας θα 'θελα να συγχαρώ όλους τους συγγραφείς που συμμετείχαν στις ΕΦΦάνταστες Ιστορίες. Καλή συνέχεια! 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 26, 2013 Author Share Posted August 26, 2013 Τι είσαι; : 1) [...] και αφετέρου επειδή η προσωπικότητα της Μάνι είναι χτισμένη άψογα και ο τρόπος που σκέφτεται απολαυστικός. 2) Επιπλέον μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια συγκεκριμένη εφεύρεση. Την βαλίτσα που σ' ακολουθεί εννοώ φυσικά 1) Είδες τι κάνει η φαντασία, βρε παιδί μου;! 2) Είπα κι εγώ... Ευχαριστούμε για το σχόλιο και χαιρόμαστε που πέρασες καλά διαβάζοντάς το. Είναι ο νούμερο ένα λόγος που κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Τι είσαι; : 1) [...] και αφετέρου επειδή η προσωπικότητα της Μάνι είναι χτισμένη άψογα και ο τρόπος που σκέφτεται απολαυστικός. 2) Επιπλέον μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια συγκεκριμένη εφεύρεση. Την βαλίτσα που σ' ακολουθεί εννοώ φυσικά 1) Είδες τι κάνει η φαντασία, βρε παιδί μου;! Όχι, που δε θα 'λεγες κακία... Ευχαριστούμε πολύ, επιτέλους μια κριτική αναλυτική, ένα προς ένα. Για την Αντίκλεια θα σκεφτώ και sequel. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΔημήτρηςΤ Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 τέλεια! και έλεγα ότι θα μας μείνει η απορία τι απέγινε η Λέκμια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 Να ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για τα πολύ καλά λόγια. Εγώ δεν μπορώ να υποσχεθώ για άλλες κυλιόμενες βαλίτσες, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΔημήτρηςΤ Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 (edited) Κι όμως μια ιστορία με πρωταγωνιστή μια Α.Ι. βαλίτσα θα ήταν ενδιαφέρουσα. Ο ιδιοκτήτης δεν την συμπαθεί και πολύ και της φέρεται άσχημα. Μια μέρα την κλωτσάει δυνατά με αποτέλεσμα να καταστραφεί κάποιος μικροεπεξεργαστής ("κάτι έσπασε μέσα μου εκείνη την στιγμή" αφηγείται η βαλίτσα) με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώσει το σύστημα που εμποδίζει τις Α.Ι. να στραφούν στους ανθρώπους. Στην συνέχεια η βαλίτσα δολοπλοκεί εναντίον του καταπιεστικού αφεντικού σε μια προσπάθεια να εκδικηθεί και να κερδίσει την ελευθερία της. Σκέψου το! Edited August 28, 2013 by Tyelcur Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 Κι όμως μια ιστορία με πρωταγωνιστή μια Α.Ι. βαλίτσα θα ήταν ενδιαφέρουσα. Ο ιδιοκτήτης δεν την συμπαθεί και πολύ και της φέρεται άσχημα. Μια μέρα την κλωτσάει δυνατά με αποτέλεσμα να καταστραφεί κάποιος μικροεπεξεργαστής ("κάτι έσπασε μέσα μου εκείνη την στιγμή" αφηγείται η βαλίτσα) με αποτέλεσμα να βραχυκυκλώσει το σύστημα που εμποδίζει τις Α.Ι. να στραφούν στους ανθρώπους. Στην συνέχεια η βαλίτσα δολοπλοκεί εναντίον του καταπιεστικού αφεντικού σε μια προσπάθεια να εκδικηθεί και να κερδίσει την ελευθερία της. Σκέψου το! Ναι, αλλά η κουανή καπότα πώς θα κολλήσει σε όλο αυτό; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
ΔημήτρηςΤ Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 no idea! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 Ηφ, πραγματικά θα ήθελες αυτή η βαλίτσα να κάνει με κάποιον βαλιτσάκια? 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted August 28, 2013 Share Posted August 28, 2013 Ηφ, πραγματικά θα ήθελες αυτή η βαλίτσα να κάνει με κάποιον βαλιτσάκια? Ναι! Τέλειο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω τις «Εφφάνταστες Ιστορίες» της ΑΛΕΦ, και η αιχμή του δόρατος που με υποδέχτηκε ήταν… «Η Εύα στον Παράδεισο» του Γιάννη Παπαδόπουλου. (Κι άλλος Παπαδόπουλος; ) Μόλις το τέλειωσα, με ρώτησα «σου άρεσε;» Και μου απάντησα «Δεν ξέρω. Πρέπει να το ξαναδιαβάσω.» Πέρασαν πολλά από τον νου μου, σχετικά και άσχετα με το διήγημα. Θεωρούσα ότι ήμουν συγγραφέας κυρίως επιστημονικής φαντασίας, αλλά τελικά μάλλον πρέπει να πάψω να το ισχυρίζομαι, γίνομαι ρεζίλη. Έχω κολλήσει στην εποχή που τα ρομπότ είχαν δαγκάνες και κυνηγούσαν αστροναύτισσες με μίνι φούστες. Οι ε.φ. συγγραφείς με τις λευκές ποδιές (Παπαδόπουλοι και Μανωλιοί) νομίζω με αποκαλούν «ο πίου-πίου». Αυτή η νέα αφήγηση, που εγώ αποκαλώ «ελλειπτικής πληροφόρησης» είναι η νέα τάση στη διεθνή σκηνή, είναι η τάση που βγαίνει από το εργαστήρι της ΑΛΕΦ, ή μας έτυχαν δυό-τρεις καλοί συγγραφείς που τη γουστάρουν; Ο αναγνώστης πρέπει να «μελετάει» το διήγημα; Γιατί μάλλον, όπως θα έλεγε ο συγγραφέας, «όλες οι πληροφορίες είναι εκεί.» Αν είχα αγοράσει το βιβλίο τυχαία, από την στιγμή που μπερδεύτηκα και δεν κατάλαβα το διήγημα, θα το θεωρούσα αποτυχία και θα προχωρούσα στο επόμενο. Έπρεπε όμως να γράψω ετούτη εδώ την κριτική. Άρα επιβαλλόταν να το μελετήσω. Είναι όλα στην ευχέρεια του δημιουργού καλλιτέχνη πόση πληροφόρηση και με ποια σειρά θα μου τη δώσει για να μην βγει η ιστορία πολλή… πεζή. Δεν είναι συκώτι, είναι πατέ ντε φουαγκρά. Κάτι έπιασα, εκείνα τα κλειδιά που ακούγονται στην πόρτα ήταν μάλλον το στοιχείο που έπρεπε να προσέξω. Ακολούθησε το «Βάρδια στον Καιάδα» του Παναγιώτη Κούστα. Εδώ ήρθα κάπως στα ίσια μου. Μου έχει λείψει ο Παναγιώτης, και η πένα του. Η «Βάρδια» του είναι χαρακτηριστικό της γραφής του, είναι αυτόματα κλασσικό, ανελέητο, σε κόβει φέτες με τον ευφάνταστο ρεαλισμό του. Οι χαρακτήρες του έχουν συνοχή, και άρα είναι πιστευτοί, και η όποια εξέλιξη στην ιστορία, και η ίδια η ανατροπή, όλα πέφτουν στη θέση τους σαν tetris από τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών της. Λυπάμαι που διαβάζοντας έναν «Κούστα» δεν το βλέπω μόνο σαν «εγγυημένος Κούστας» αλλά πλέον και σαν «σπάνιος Κούστας». Ελπίζω να συνεχίζεις να γράφεις Παναγιώτη, μόνο από τα τελευταία χρόνια, η φαρέτρα με τις πένες σου πρέπει να είναι υπερφορτωμένη. Αναμένουμε. «Δικαιοσύνη» του Σταμάτη Σταματόπουλου. Ναι, μου άρεσε απαντώ στον εαυτό μου. Ευφάνταστο και πλούσιο σε ιδέες, φιλοσοφία απλή, αλλά όχι εκ αμπέλου. Είχε μια αύρα των παλιών (Κλαρκ, Μπράνμπερι) και ήμουν απόλυτα άνετος στην ανάγνωση του, ήξερα ότι ο συγγραφέας με είχε και θα με παρέδιδε στο φινάλε του χωρίς να με προδώσει. «Άνοιξη» της Χέντβιγκ-Μαρία Καρακούδα. Με μια γλυκιά περιγραφή της Άνοιξης έχεις μπει χωρίς να το καταλάβεις στα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας. Η Χέντβιγκ το κάνει να μοιάζει απλό, το γράψιμο της ξεγελάει με την ελαφράδα που έχει, όταν αντί για πένα, αυτό που κρατάει είναι μια βαριοπούλα. Δεν είναι λοιπόν μια απλή ε.φ. Η ιστορία γράφτηκε το 2006, και περιγράφει το 2012 –άνετα– αλλά και ότι ακολουθεί στις μέρες μας. Η συγγραφέας στοχεύει στην αρτηρία που ρέουν οι ελπίδες και οι φόβοι μας ανάκατα, και με μια γλυκιά μαεστρία μας κόβει και τραβάει τα εσώψυχα μας να σπαρταρούν στα φανερά. «Η Γη της Επαγγελίας» των Σπύρος Κίντζιος και Άντζελα Λου Πέτρου-Γκίνη. Χτίζουμε μόνοι μας τον Παράδεισο ή την Κόλαση που μας αξίζει, και στην εδώ περίπτωση, τη Γη της Επαγγελίας. Δύο συγγραφείς, ένα ταλέντο σιδηρόδρομος, και έχουμε ένα πολύ εξαίρετο αποτέλεσμα. Μπράβο στα παιδιά, και εύγε στο εργαστήρι. Διήγημα που άνετα μετατρέπεται σε βιβλίο, εξιστορείται σωστά και περιεκτικά, χωρίς να πλαταγιάζει ή να δείχνει λειψό. Σε απλή αφήγηση το info-dump δεν κουράζει, εδραιώνει μάλιστα το κλίμα τόσο καλά που στα μισά ο αναγνώστης νοιάζεται για την τύχη των ηρώων και τρέμει τον κίνδυνο που εκπροσωπούν τα παιδιά τους. Ευτυχισμένο το φινάλε; Όπως το πάρει κανείς. Μνεία στο γεγονός που οι γραφές των δύο συγγραφέων δεν ξεχωρίζουν, με τις ραφές δηλαδή να είναι αόρατες. «Όσο μπορείς καλύτερα» του Νεκτάριου Χρυσού. Σαν ιστορία σάντουιτς, με τα ψωμάκια ως εισαγωγή και επίλογο, και το σαλαμάκι ενδιάμεσα, ως το πιο ευφάνταστο ε.φ. κομμάτι του διηγήματος. Πρώτα να πω ότι τα δύο σύντομα άκρα καταφέρνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη (του εμού αναγνώστη τέλος πάντων) λόγω του κινδύνου που μοιάζει να απειλεί την καημένη την Στέλλα, κάτι για το οποίο μοιάζει να ευθύνεται ο Ιάσονας. Η λύση της παρεξήγησης στον επίλογο δίνει την ανατροπή που ανακουφίζει την όποια αγωνία, αλλά μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης μια πικρή απογοήτευση: Δεν με άγγιξε/πείραξε τόσο η θυσία του Ιάσονα. Γιατί άραγε; Είχαμε την ευκαιρία σε όλη τη διάρκεια του κυρίως διηγήματος να τον γνωρίσουμε καλύτερα από την Στέλλα, να ταυτιστούμε μαζί του, να νοιαστούμε και να τον πονέσουμε. Που χάθηκε λοιπόν αυτή η ευκαιρία; Το διήγημα φυσάει ε.φ. Έχει καλή δράση, τέτοια που ο κεντρικός χαρακτήρας, που εδώ δεν κατονομάζεται, τρέχει συνέχεια για τη ζωή του. Η φύση αυτού του πολέμου κερδίζει σαν ιδέα. Δεν αφήνει όμως χώρο για να γνωρίσουμε τον στρατιώτη και να βρεθούμε στο πλευρό του. Ομολογώ ότι κάπου εκεί στη μέση έχω ξεχάσει τον Ιάσονα με τη Στέλλα, παρακολουθώ τη δράση, και δεν αγωνιώ αληθινά αν ο εν λόγω στρατιώτης θα πάθει κάτι ή όχι. Και εφόσον κουβαλάει την αφήγηση ξέρω ότι δεν κινδυνεύει πριν τελειώσει η ιστορία. (Εφόσον δημοσιεύτηκε στο 9, σίγουρα το είχα διαβάσει και είχα γράψει και κριτική στο sff. Ιδού τι είχα γράψει τότε: «Φίλε Νεκτάριε, κατ’αρχήν συγχαρητήρια για την δημοσίευση σου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι θα πρέπει να γράψω εδώ. Νομίζω όμως πως έγραψες μια ιστορία που σκοπό της είχε να με αγγίξει. Αν έχω δίκιο, τότε δυστυχώς απέτυχες να το εκπληρώσεις. Να εξηγηθώ: Ο συγκεκριμένος υποφαινόμενος αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας βλέπει το ζουμί στον πρόλογο και τον επίλογο, και το ενδιάμεσο «επεξηγηματικό» κομμάτι πέφτει πολύ…large και απόμακρο για να με συνδέσει με τις δύο άκρες του. Έτσι τελειώνω το διήγημα σου το τελειώνω ασυγκίνητος. Αν πάλι, στις προθέσεις του συγγραφέα ο πρόλογος και ο επίλογος ήταν μόνο μια αφορμή, μια πρόφαση, για να αναπτύξει μια στεγνή επική ιστορία επιστημονικής φαντασίας χρονομαχιών, τότε ο υποφαινόμενος ξανά αναγνώστης αποτυγχάνει να δείξει ενδιαφέρον. Κάπου το δράμα εστιάστηκε σε λάθος στιγμές ή οι αναλογίες του δράματος ήταν δυσανάλογες. Εκείνο το κεντρικό κομμάτι ήταν λίγο μπερδεμένο, και σε τελική ανάλυση δεν μου λέει τίποτα, δεν έχει ιστορία. Για ποιόν και για τι θα πρέπει να ενδιαφερθώ ή να έχω αγωνία; Ο νους μου έχει κολλήσει στον πρόλογο και στην τύχη της Στέλλας. Μέχρι την στιγμή που αρχίζω στο τέλος να διαβάζω το σημείωμα που έγραψε ο Ιάσονας δεν έχω ιδέα τι σχέση έχουν οι δύο άκρες του διηγήματος με την κεντρική αφήγηση. Και εδώ, αυτό δεν είναι καλό. Το πολύ να βγάλεις ένα «Αα» από μένα, όχι όμως συναισθηματική συμμετοχή. Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Με έκανες να σκεφτώ γιατί συγκινούμαι πάντα, γιατί μας έρχεται πάντα σαν γροθιά ο θάνατος της Edith Keeler στο City on the Edge of Forever (βραβείο Hugo 1967) του Star Trek. Το συναίσθημα και στις δύο ιστορίες πηγάζει από την απώλεια, στο δικό σου την απώλεια μιας ερωτικής σχέσης – θα μπορούσε όμως να είναι κάτι περισσότερο και δυνατότερο αν μπορούσες να μας δώσεις να καταλάβουμε καλύτερα την απώλεια που έφεραν οι πόλεμοι. Τι ακριβώς σημαίνει «δεν υπάρχει πλέον Χρόνος»; Δεν το κατάλαβα και άρα δεν το ένιωσα. Το δάσος σου είναι κάπως θολό, πόσο μάλλον να προσέξουμε τα δέντρα.» «Αντίκλεια» της Κέλλυς Θεοδωρακοπούλου. Μα καλά, σοβαρά δηλαδή; Η Κέλλυ που μου τη λέει σε κάθε ευκαιρία, έγραψε ε.φ. «πίου-πίου»; Ναι δεσποινίς συγγραφεύς, το είδος που γράψατε ανήκει στο σύμπαν της κατηγορίας «πίου-πίου». Θα μπορούσε μάλιστα η ιστορία να ανήκει σε ένα επεισόδιο του Σταρ Τρεκ. Και όλα αυτά δεν τα λέω ως αρνητικά. Το διήγημα με κέρδισε και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την αρχή μέχρι το τέλος. Και χωρίς να βαρεθώ καθόλου στο ενδιάμεσο. Κι αυτό ιδίως από τη στιγμή που η Λέκμια είπε στον Τρισμί «Ξεκόλλα!» Α όχι, συγνώμη, αυτό το είπε η Κέλλυ στον Τρίσμοιρο εμένα, αλλά φανταστείτε να διαβάζω αμέσως μετά ετούτη εδώ την ιστορία. (Μόνο η «ειλικρίνεια» της συγγραφέως να έχει ως κεντρική ηρωίδα ένα σαϊβόργιο είναι γοητευτικά αφοπλιστικό. Πόσο πιο «αυτοβιογραφικό» θα μπορούσε να γίνει; ) Κόλλησα λοιπόν στο γραπτό, μασώντας τα νύχια μου, καθώς έπρεπε να μάθω, γιατί δεν τον θέλει; Και, χμ, δεν είμαι σίγουρος ότι πήρα την απάντηση γιατί δεν είμαι σίγουρος αν το κατάλαβα. Θα αναφέρω συμπεράσματα (προσοχή – spoilers). Η λέξη που λέει στο τέλος ο ήρωας απευθύνεται στον Στόουναϊζ; Κι αυτό γιατί ο Στόουναϊζ πάσαρε την Λέκμια στον Τρισμί για να τον ερωτευτεί έτσι ώστε να μπορεί το σάϊμποργκ να δημιουργήσει ορμόνες που θα την καθιστούσαν έγκυο; Έγκυο με σεξ (με οποιονδήποτε) ή χωρίς σεξ; Και το σχέδιο του γέρου έπιασε δηλαδή; Ε πως; Πότε; Κι αν είναι έτσι, ακόμα δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω το «Δεν μπορώ να το θέλω.» Χρειάζομαι διευκρινίσεις έστω και σε pm. Ολικά όμως ένα πολύ γοητευτικό διήγημα με subzero cyborgια που μας τυραννούν. (Μεταξύ μας όμως Κέλλυ, ο Τρισμί θα πρέπει να ήταν όμορφος ε; Ε; ) «Τι είσαι;» της Χριστίνας Μαλαπέτσα. Έχει σεξ το διήγημα και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται η συγγραφεύς, αλλά μετά, ουάου, έρχεται η ανατρεπτική σούπερ αποκάλυψη στο φινάλε και νιώθω προδομένος. Γιατί αν τη κατάλαβα σωστά, είναι σούπερ αποκάλυψη, αφορά όχι μόνο μια συνομωσία, αλλά μια υπέρ-επική συνομωσία! Τι με καθυστερούσες σε οδικά φίκι-φίκι και έξυπνες καπότες κυρά μου; Πώς να πω περισσότερα χωρίς να κάνω spoilers; Γιατί έχω απορίες και ενστάσεις. Όπως, by the way, really, ποιος εφήβρε εκείνες τις καπότες; Τα κοτόπουλα του Κουάν; (έτσι θα τα λέω συγκαλυμμένα). No way! – Κατ’αρχήν, δεν ξέρω σε ποια εποχή βρισκόμαστε στο μέλλον, αλλά το ταξίδι στον πιο μακρινό πλανήτη γίνεται κάπως… γρήγορα. Πάει δηλαδή η ηρωίδα πίσω στον πλανήτη, εκεί μαθαίνει ότι ο καλός της στη Γη είχε ένα «ατύχημα», επιστρέφει στη Γη, στο νοσοκομείο, στο πλευρό του για να της πει αυτός «έλα βρε, δεν είναι τίποτα, ένα χτυπηματάκι» και τσουπ αυτή πάλι πίσω στον άλλο πλανήτη. Κατά δεύτερον, αν κατάλαβα καλά, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κάποιοι (μα ποιοι;) άρχισαν να αφαιρούν τα κοτόπουλα από τη Γη και να τα τοποθετούν σε έναν μακρινό πλανήτη. Πως το κάνανε χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι; Και γιατί; Και τόσος κόπος μάλιστα. Αυτό έγινε μια φορά στο παρελθόν ή συνεχιζόταν ακόμα; Μετά έρχονται τα σαΐνια οι δικοί μας και αναγγέλλουν ότι ανακάλυψαν κοτόπουλα στο διάστημα; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι σε εκείνον τον πλανήτη τα κοτόπουλα ήταν ικανά να γενούν χρυσά αβγά, εξού και ο κόπος της συνομωσίας, είναι σίγουρα δεδομένη η «ευφυΐα» στα εν λόγω «κοτόπουλα» που ζουν ανάμεσα μας; Είναι ιατρικώς-επιστημονικώς σίγουρο; Τώρα, αν αυτή ήταν η ιστορία που ήθελε να πει η Χριστίνα, δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε να την πει χωρίς τη λύση του αινίγματος να μοιάζει με «από μηχανής Θεό». Δεν μπορεί στα ξαφνικά, στην αρχή να πετάξει ένα «δεν υπάρχουν πια κοτόπουλα στην εποχή μας.» Τραβηγμένη ιδέα που αφήνει, κατά τη γνώμη μου, μεγάλες τρύπες στο διήγημα. «Το Φάντασμα του Λαμάρκ» του Κώστα Χαρίτου. Αυτόν τον Λαμάρκ τον καταλαβαίνω. Για χρόνια νόμιζα ότι κάπως έτσι δούλευε η θεωρία του Δαρβίνου. Τελικά δεν είναι έτσι, και ακόμα δεν καταλαβαίνω πως λειτουργεί πραγματικά η εξέλιξη. Βίβα Λαμάρκ όμως χάριν του διηγήματος του Κώστα που έχει μια καταπληκτική ιδέα πάνω στην οποία όμως χτίζει μια origin ιστορία. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι αυτό είναι κακό. Και ο Ασίμοφ όταν σκέφτηκε τους τρεις νόμους της ρομποτικής του, τα πρώτα διηγήματα θα ήταν κάπως ακαδημαϊκά. Οι καλές ιστορίες θα απογειώνονταν αργότερα, όταν οι αναγνώστες θα είχαν εμπεδώσει το εύρημα. Η αποκάλυψη της ιδέας είναι εδώ ο κρυμμένος άσσος της ιστορίας και γύρω από αυτό παίζεται το λογοτεχνικό κτίσιμο. Με επιστήμονες και ιατρούς, χαρακτήρες από τις υψηλές ιεραρχίες. Το έργο είναι καλογραμμένο και στέκεται στο ύψος του. Ρωτώ όμως, έχουν ανάγκη όλες οι καλές και πρωτότυπες ιδέες μια origin story; Έτσι και την σκεφτείς, πόσο δύσκολο είναι να γράψεις κάτι που ανήκει στο αμέσως επόμενο βήμα, δίνοντας όλη την πληροφόρηση εκεί. Π.χ. μια ιστορία whodunit, η εξιχνίαση ενός φόνου τύπου Άγκαθα Κρίστη σε ένα σκάφος όπου όλοι ανήκουν στην «γενιά των αστεριών», πλην του επιθεωρητού μας φυσικά. Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι ακριβώς κριτική, δεν βοηθάω, απλά καταγράφω την αντίδραση μου στην ανάγνωση. Ένα καλό διήγημα. «Το Θεώρημα του Ενός» του Μιχάλη Μανωλιού. Να πω ότι έμεινα μαλάκας; Ότι το λάτρεψα; Ότι, ναι, αυτό θα ήθελα να το είχα σκεφτεί εγώ; Ακολουθούν άλλα τρία διηγήματα αλλά νομίζω ότι εδώ μόλις διάβασα το αγαπημένο μου διήγημα σε ετούτη την ανθολογία. Ή το πρώτο μέχρι στιγμής που με κέρδισε τόσο. Και χαίρομαι που το έγραψε ο μίστερ Μανωλιός, έχω κουραστεί να τον πειράζω εξαιτίας μιας παλιάς Σοκολάτας. Εδώ κάνω το I’m not worthy – I’m not worthy και το εννοώ. Το διασκέδασα, υπακούοντας θαρρείς στην αφιέρωση του στο βιβλίο, και χαίρομαι που μου έδωσε αυτό το δώρο. (Και έι, σε όποιον δίνει σημασία, να ένα διήγημα που μπορεί να γυριστεί σε ταινία ευκολότατα!) «Στα Γαλάζια της Φτερά» της Βάσω Χρήστου. Στενοχωριέμαι όταν δεν έχω να γράψω πολλά λόγια για τις ιστορίες που μου αρέσουν, ειδικά όταν οι ίδιες οι ιστορίες είναι τέτοια μικρά διαμαντάκια, μεταμφιεσμένες καραμέλες τόσης ξεχωριστής γλύκας. Εδώ η Βάσω με ξάφνιασε με την λιτότητα της, δεν με φόρτωσε με οσμές, ήχους, και περιττά χρώματα, το μόνο χρώμα που χρειαζόταν ήταν μιας γαλάζιας πεταλούδας για να με συγκινήσει με το φανταστικό της αυτό μυθιστόρημα. Μικρό πακετάκι με μια μεγάλη, τόση δα καρδιά. (Δεν βρήκα να της έχω ξαναγράψει κριτική από το τόπικ του «9» και αυτό με παραξένεψε.) «Απέραντα Χωράφια» της Τέτης Θεοδώρου. Κοιτάξτε, η κοπέλα είναι ποιήτρια. Συχνά στο παρελθόν, κρίνοντας κάτι που έγραψε και μισοκατάλαβα ή βρήκα ανολοκλήρωτο, πάντα του χάριζα το άλλοθι της ποιητικής δημιουργίας. Πριν ξεκινήσω να διαβάζω το εδώ διήγημα, πήρα όρκο ότι δεν θα το ξαναέκανα αυτό. Θα ήμουν στεγνός και ανελέητος. (Ναι, στεγνός, όχι στυγνός.) Συμπέρασμα – αλά τραβώ το τσιρότο: «Αυτό δεν είναι ε.φ.!» Λαογραφικό φάνταζυ είναι. Είναι εκείνο το δεύτερο φ του τίτλου, ε; Τώρα το’πιασα. Αλλά, ω, μετράει και το ότι αυτή η γραφή απλά «δεν υπάρχει;» (it is out of this world που λένε). Δεν μπορώ να μην το υπογραμμίσω: «Τα κλαδιά τους είχαν ανθίσει σαν σύννεφα άταχτα, ωχρορόδινα, ίδια διάφανα φαντάσματα, με μαλλιά ξέπλεκα όπως οι οπτασίες των τύψεων σ’έναν εφιάλτη.» Τι λες τώρα! Ένα εργαστήρι, ένα οποιοδήποτε εργαστήρι, μπορεί να κατευθύνει έναν συγγραφέα για να διορθώσει την πλοκή του, όχι όμως να δημιουργήσει τέτοιες έννοιες. Πέραν αυτών, η ιστορία είναι πανέμορφη, μυστηριακή, ονειρική, παγανιστικά υπνωτική, ερωτικά δυνατή, κι απόλυτα κατανοητή. «Ataxia Blues» του Ηφαιστίωνος Χριστόπουλου. Φιλόδοξο το επιχείρημα. Βοηθάει και το να κατέχεις την επιστήμη που κρύβεται πίσω από την ιστορία, εδώ για την περίπτωση μας, την επιστήμη της μουσικής τζαζ. Επειδή εγώ δεν την κατέχω, αφήνομαι όλο εμπιστοσύνη στα χέρια του συγγραφέα. Η πένα του μοιάζει να ξέρει τι λέει και παραδίδει ένα άψογο αποτέλεσμα, τι παραπάνω να ζητήσει ένας αναγνώστης; Ωραία, στρωτή αφήγηση, παρά το πολύπλοκο του θέματος της. Μου άρεσε που η ιστορία βλέπεται μέσα από τα μάτια κάποιου που υφίσταται την κατάσταση και όχι από κάποιον που τη δημιουργεί. Ένας καμβάς όλος πλεκτός, να ξηλώνεται από δω και να πλέκεται από την άλλη, ζωντανά μπροστά στα μάτια μας, ο συγγραφέας δεν μας προδίδει, μπράβο του, εύγε και στο εργαστήρι για τα σουτζουκάκια του. (Δεν είχατε σουτζουκάκια; ) 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 «Στα Γαλάζια της Φτερά» της Βάσω Χρήστου. [...] (Δεν βρήκα να της έχω ξαναγράψει κριτική από το τόπικ του «9» και αυτό με παραξένεψε.) Λογικό, γιατί το διήγημα είχε δημοσιευτεί στο "9" με το τίτλο "Μια ωραία πεταλούδα". Όσο περνούσαν τα χρόνια, προχωρούσαμε και παρακάτω στα στιχάκια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 «Στα Γαλάζια της Φτερά» της Βάσω Χρήστου. [...] (Δεν βρήκα να της έχω ξαναγράψει κριτική από το τόπικ του «9» και αυτό με παραξένεψε.) Λογικό, γιατί το διήγημα είχε δημοσιευτεί στο "9" με το τίτλο "Μια ωραία πεταλούδα". Όσο περνούσαν τα χρόνια, προχωρούσαμε και παρακάτω στα στιχάκια. Κάποια στιγμή στο τόπικ του 9 εδώ στο φόρουμ, κάλυψα - νόμιζα - όλα τα ελληνικά διηγήματα που μπήκαν εκεί. Και βάση αριθμού τεύχους, και όχι τίτλου, δεν μπόρεσα να βρω κριτική. Αυτό εννοούσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 Όχιιιιι! Δεν είμαι εγώ η Λέκμια, κανείς δεν είναι η Λέκμια, είναι πιο κοντά στο ρομπότ παρά στον άνθρωπο η Λέκμια στο χαρακτήρα, δεν έχει δηλαδή στην ουσία χαρακτήρα. Στην εμφάνιση, βέβαια, η Λέκμια είναι η melkiades (εν μέρει αναγραμματισμός του nickname: mel-kia=lek-mia) και ο Τρισμί είναι ο DimitrisX (mi-tris=tris-mi). Ακόμα μου κρατάει ελαφρώς μούτρα η Χρύσα γι' αυτό, νομίζω , αλλά θα επανορθώσω με το sequel. Η ίδια η Αντίκλεια είμαι εγώ, ο θυμός που ήθελα να εκφράσω γράφοντας αυτό, ένας πλανήτης με κοκκινωπές βραχώδεις ερήμους, μαύρα ξερόκλαδα για χλωρίδα, δηλητηριώδεις σαύρες για πανίδα και τους χειρότερους εγκληματίες του κόσμου για κατοίκους. Και όποιος πέσει στα σαγόνια της, δεν προλαβαίνει να μάθει να μιλάει... (το λιοντάρι της Metro Goldwing Mayer εδώ για εφέ ) Όσο για το τέλος, όχι, το πας μακριά, δεν έγινε τίποτα επίτηδες. Απλώς ο Τρισμί διαπιστώνει ότι του Στόουνάιζ του ήρθαν όλα βολικά κατά τύχη τελικά και "πάλι τη βόλεψες, παλιόγερε". Το "δε μπορώ να το θέλω" σημαίνει απλώς ότι τη Λέκμια την έχουν ισοπεδώσει τα ψυχικά τραύματα και δε γίνεται να νιώσει επιθυμία για κανονική sex-life. Αλλά ως προς το αίσθημα είναι, βεβαίως, ερωτευμένη μαζί του. Ο Στόουνάιζ είναι εμπνευσμένος από τον Keith Richards, τον ούμπερ καμένο και σκληρό τύπο. Κανείς από τους χαρακτήρες δεν είμαι εγώ (και ίσως γι' αυτό να βγήκε καλό το διήγημα). Χαίρομαι που το κατάλαβες, που σου άρεσε και που μου απονέμεις το μετάλλιο "πίου-πίου" 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 (edited) Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την εκτενή κριτική, κύριε Ντίνο μας! (Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φαγητό είχαμε σε εκείνο το εργαστήρι). Edited February 2, 2014 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 2, 2014 Author Share Posted February 2, 2014 Ντίνο, ευχαριστούμε για τον εκτενή σχολιασμό. «Απέραντα Χωράφια» της Τέτης Θεοδώρου. [...] Δεν μπορώ να μην το υπογραμμίσω: «Τα κλαδιά τους είχαν ανθίσει σαν σύννεφα άταχτα, ωχρορόδινα, ίδια διάφανα φαντάσματα, με μαλλιά ξέπλεκα όπως οι οπτασίες των τύψεων σ’έναν εφιάλτη.» Τι λες τώρα! Ένα εργαστήρι, ένα οποιοδήποτε εργαστήρι, μπορεί να κατευθύνει έναν συγγραφέα για να διορθώσει την πλοκή του, όχι όμως να δημιουργήσει τέτοιες έννοιες. Έτσι. Ακριβώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 (edited) Ντίνο μου, οι απαντήσεις στις περισσότερες απ' τις ερωτήσεις σου βρίσκονται μέσα στο ίδιο το διήγημα, αλλά ίσως όχι εκεί ή όπως θα τις περίμενες. Να, θα βάλω ένα μεγάλο spoiler tag για να στις εξηγήσω και καλύτερα. Έχει σεξ το διήγημα και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται η συγγραφεύς, αλλά μετά, ουάου, έρχεται η ανατρεπτική σούπερ αποκάλυψη στο φινάλε και νιώθω προδομένος. Γιατί αν τη κατάλαβα σωστά, είναι σούπερ αποκάλυψη, αφορά όχι μόνο μια συνομωσία, αλλά μια υπέρ-επική συνομωσία! Τι με καθυστερούσες σε οδικά φίκι-φίκι και έξυπνες καπότες κυρά μου; (Γιατί είμαι εγώ, γιατί έδινε αληθοφάνεια στην ιστορία μου και βάθος στην σχέση των χαρακτήρων μου)Πώς να πω περισσότερα χωρίς να κάνω spoilers; Γιατί έχω απορίες και ενστάσεις. Όπως, by the way, really, ποιος εφήβρε εκείνες τις καπότες; (Τα εφηύραν όντως οι Κουνοί και η εντολή κατασκευής ήρθε από γήινους μετανάστες. Το λέει κιόλας) Τα κοτόπουλα του Κουάν; (έτσι θα τα λέω συγκαλυμμένα). No way! (Κι όμως! :Ρ ) – Κατ’αρχήν, δεν ξέρω σε ποια εποχή βρισκόμαστε στο μέλλον, αλλά το ταξίδι στον πιο μακρινό πλανήτη γίνεται κάπως… γρήγορα. Πάει δηλαδή η ηρωίδα πίσω στον πλανήτη, εκεί μαθαίνει ότι ο καλός της στη Γη είχε ένα «ατύχημα», επιστρέφει στη Γη, στο νοσοκομείο, στο πλευρό του για να της πει αυτός «έλα βρε, δεν είναι τίποτα, ένα χτυπηματάκι» και τσουπ αυτή πάλι πίσω στον άλλο πλανήτη. (Αχά! Έξι ώρες είναι το ταξίδι απ' τον Κου, όπως λέει την πρώτη φορά που κατεβαίνει στην γη.) Κατά δεύτερον, αν κατάλαβα καλά, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κάποιοι (μα ποιοι;) άρχισαν να αφαιρούν τα κοτόπουλα από τη Γη και να τα τοποθετούν σε έναν μακρινό πλανήτη. Πως το κάνανε χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι; (Προφανώς έγινε διακριτικά. Οι χαρακτήρες μου δεν γνωρίζουν, οπότε η πληροφορία δεν περνάει) Και γιατί; (Ούτε αυτό το ξέρουν οι χαρακτήρες μου -το ξέρω όμως εγώ :Ρ). Και τόσος κόπος μάλιστα. Αυτό έγινε μια φορά στο παρελθόν ή συνεχιζόταν ακόμα; (Παρομοίως) Μετά έρχονται τα σαΐνια οι δικοί μας και αναγγέλλουν ότι ανακάλυψαν κοτόπουλα στο διάστημα; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι σε εκείνον τον πλανήτη τα κοτόπουλα ήταν ικανά να γενούν χρυσά αβγά, εξού και ο κόπος της συνομωσίας, είναι σίγουρα δεδομένη η «ευφυΐα» στα εν λόγω «κοτόπουλα» που ζουν ανάμεσα μας; Είναι ιατρικώς-επιστημονικώς σίγουρο; (Ναι. Και πίστεψέ με, μου πήρε πολλές εβδομάδες έρευνας στον αυτισμό, τις αιτίες που μπορεί να τον προκαλούν και πώς θα μπορούσαν να είναι πιθανές εξελίξεις του) Τώρα, αν αυτή ήταν η ιστορία που ήθελε να πει η Χριστίνα, δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε να την πει χωρίς τη λύση του αινίγματος να μοιάζει με «από μηχανής Θεό». Δεν μπορεί στα ξαφνικά, στην αρχή να πετάξει ένα «δεν υπάρχουν πια κοτόπουλα στην εποχή μας.» (Μπορεί, κι αυτό είναι το νόημα εξάλλου)Τραβηγμένη ιδέα που αφήνει, κατά τη γνώμη μου, μεγάλες τρύπες στο διήγημα. (Ερωτήσεις μπορεί ν' αφήνει, αλλά πίστεψέ με ότι πέρασε από αεροστεγείς ελέγχους πριν πάει καν στο εργαστήρι :Ρ ) Κατά τα άλλα, σ' ευχαριστούμε πολύ για τ' αναλυτικά σχόλια. Edited February 2, 2014 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 2, 2014 Share Posted February 2, 2014 Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την εκτενή κριτική, κύριε Ντίνο μας! (Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φαγητό είχαμε σε εκείνο το εργαστήρι). Κανελλόνια, μήπως; Γιατί αυτά είναι που έχουν γίνει διάσημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 17, 2014 Share Posted February 17, 2014 Σε καλό δρόμο για την Εύα στον Παράδεισο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 17, 2014 Author Share Posted February 17, 2014 Σε καλό δρόμο για την Εύα στον Παράδεισο Νομίζω βιάζονται λίγο. Δεν μου φαίνεται ότι η τεχνολογία είναι ακόμη ώριμη για μία αξιοπρεπή μίμηση. Αλλά, βέβαια, καλά κάνουν και βιάζονται, γιατί τα φράγκα είναι φράγκα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted February 17, 2014 Share Posted February 17, 2014 Σε καλό δρόμο για την Εύα στον Παράδεισο Νομίζω βιάζονται λίγο. Δεν μου φαίνεται ότι η τεχνολογία είναι ακόμη ώριμη για μία αξιοπρεπή μίμηση. Αλλά, βέβαια, καλά κάνουν και βιάζονται, γιατί τα φράγκα είναι φράγκα... Εκπληκτικό (αυτοτελές όπως όλα) επεισόδιο στο Black Mirror s02e01 με το συγκεκριμένο θέμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 17, 2014 Share Posted February 17, 2014 Ella Runciter Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Λιμβρός Posted April 1, 2014 Share Posted April 1, 2014 Αυτήν την ανθολογία την ποθούσα μήνες. Τελικά την αγόρασα στο SffRated και ύστερα την κέρδισα μαζί με άλλα δυο βιβλία στην τελευταία κλήρωση τού φεστιβάλ. Οπότε τώρα την έχω διπλή. Αντιγράφω από το Goodreads:Είναι αληθινά μια εξαιρετική ανθολογία. Όλα τα διηγήματά της είναι προσεγμένα και καλογραμμένα. Δέκα από τις ιστορίες είναι ΕΦ, μία είναι μαγικός ρεαλισμός, μία φαντασία και μία τρόμος· όλες εξαίσιες. Δεν θα μπω σε ειδικότερα σχόλια -για την ώρα-. Η ανθολογία δίνει διορατικές ματιές στο μέλλον, γνήσιους ΕΦ προβληματισμούς· σε συγκινεί, σε τρομάζει, σε καταδιώκει και τελικά πετυχαίνει τον σκοπό της: σου εντυπώνεται. Την κουβαλάς μαζί σου· και τη διαδίδεις σαν ιό.Λόγω προσωπικών υφολογικών και θεματικών προτιμήσεων, αγάπησα ιδιαίτερα τα παρακάτω διηγήματα: Το Θεώρημα του Ενός. Η Γη της Επαγγελίας. Στα Γαλάζια της Φτερά. Απέραντα Χωράφια. Ataxia Blues. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 1, 2014 Share Posted April 1, 2014 Ευχαριστώ εκ μέρους όλων. Ποια είναι τα τρία που δεν τα θεωρείς εφ; Το "Ataxia Blues", το "Απέραντα Χωράφια" και ποιο άλλο; Κυρίως ποιο θεωρείς τρόμου δε μπορώ να μαντέψω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.