Σκιές

[Dena]

 

Σκιές

 

     Η πρώτη φορά που πέθανα μου μοιάζει πολύ μακρινή. Ήμουν νέα άλλωστε κι όλα έγιναν πολύ ξαφνικά. Μονάχα μερικές σκόρπιες λάμψεις και θολές εικόνες αποδεικνύουν πως κάποτε ήμουν άνθρωπος. Θα μπορούσε όμως να είναι κι όνειρο.

     Το όνομά μου ήταν Ράιλα όμως δεν υπάρχει κανείς πια να το θυμάται. Τώρα ανήκω κι εγώ στις σκιές όπου τα ονόματα δεν ακούγονται καθαρά, παρά ψιθυρίζονται μονάχα, και τους ήχους τους παίρνει ο άνεμος. Λένε πως οι σκιές υπάρχουν μόνον όπου υπάρχει φως, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσο το σκοτάδι μεγαλώνει, τόσο οι σκιές θεριεύουν.

     Η ανθρώπινη μορφή μου έχει σβήσει από καιρό και δεν υπάρχει κανείς πια να την θυμάται. Όσοι γνώριζα στην πρώτη μου ζωή έχουν πεθάνει και κάποιοι ίσως έγιναν σκιές, όμως δεν συνάντησα ξανά κανέναν. Ήταν θλιβερό στην αρχή. Δεν ήξερα πόσο θα κρατούσε. Ήθελα να πιστέψω πως όταν ξαναγεννήθηκα ήμουν άνθρωπος όμως δεν ήμουν. Νόμιζα πως όσο βρισκόμουν κοντά σε ανθρώπους ήμουν ένα με αυτούς, παρόλο που κανείς δεν μπορούσε να με δει ή να με ακούσει. Όταν βρίσκονταν κοντά μου ένιωθα το δέρμα τους να ανατριχιάζει και αυτό με γέμιζε ηδονή. Γεύτηκα πολλές φορές την ανθρώπινη σάρκα όταν αυτή κρύφτηκε από τον ήλιο. Στις πρώτες μου ζωές αυτό ήταν αναζωογονητικό, όμως καθώς τα χρόνια περνούσαν ένιωθα πως δεν άνηκα πια εκεί. Το σκοτάδι με καλούσε κοντά του σαν εραστής και όσο πιο βαθιά του χανόμουν τόσο πιο πολύ ξεχνούσα την προηγούμενή μου φύση.

     Σύντομα ο θάνατος ήρθε ξανά για μένα. Με έσφιξε στην αγκαλιά του κι ένιωσα την αγάπη του, όμως μου έκοψε την ανάσα. Κοιμήθηκα, δεν ξέρω για πόσο, κι όταν άνοιξα τα μάτια μου όλα ήταν διαφορετικά. Πιο θολά. Χωρίς καμία γεύση ή μυρωδιά. Οι αναμνήσεις χάθηκαν και τα πάντα έγιναν γκρίζα.  Ο θάνατος με επισκεπτόταν συχνά από τότε κι έτσι έπαψα να του αντιστέκομαι και να θρηνώ για τις ζωές που έχανα. Κάθε φορά με πήγαινε όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι, μέχρι που ξέχασα πώς ήταν το φως. Ξέχασα τους ανθρώπους και το άγγιγμα του ήλιου. Ανδρείκελο του θανάτου πια, έμοιαζα με πόρνη, και το σώμα μου έσβηνε αργά καθώς περνούσαν πάνω του ξένα χέρια. Ευχόμουν κάθε του φιλί να είναι και το τελευταίο, όμως δεν ήξερα πόσο βαθύς μπορούσε να είναι ο θάνατος και πόσο θα κρατούσε.

     Καθισμένη στα πιο σκοτεινά μέρη αναλογιζόμουν τη ζωές που πέρασαν και την άυλη υπόστασή τους. Ο χρόνος περνούσε αφήνοντας στο σώμα μου πληγές που δεν μπορούσαν να ματώσουν. Ίσως πέρασαν αιώνες, ίσως ήταν μια στιγμή, όμως όταν είδα ξαφνικά εκείνο το φως πίστεψα πως γεννήθηκα ξανά και ήθελα να κλάψω, μα δεν υπήρχαν δάκρυα πια για μένα. Προσπάθησα να κινηθώ, όμως η σκόνη που είχε καθίσει πάνω μου με καθυστερούσε. Άπλωσα τα χέρια μου να το πιάσω, όμως οι υπόλοιπες σκιές που βρίσκονταν γύρω μου το είδαν κι αυτές και με τις παχιές τους πάχνες με προσπέρασαν και με έπνιξαν, μέχρι που έμεινα πίσω να φωνάζω χωρίς φωνή.

     Το φως εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο είχε φανεί και δεν έμαθα ποτέ τι ήταν. Η κούραση με παρότρυνε να επιστρέψω στην γωνιά μου και να μείνω εκεί, σιωπηλή σκιά στην αιωνιότητα, μα η σκέψη αυτής της γλυκιάς λάμψης με έσπρωχνε προς τα πάνω. Γαντζώθηκα με όλη μου τη δύναμη και άρχισα να ανεβαίνω. Ανέβηκα μέχρι που δεν άντεχα άλλο, η κάθε δύναμη με είχε εγκαταλείψει. Το χαμόγελο του θανάτου ήρθε στο νου μου και ήξερα πως το επόμενο φιλί του δεν ήταν μακριά. «Πήγαινε στο φως», πρόσταξα τον εαυτό μου και χωρίς ανάσα συνέχισα.

     Όταν αντίκρισα τα αστέρια νομίζω πως έκλαψα και γέλασα πραγματικά και πως οι μυρωδιές του κόσμου με άγγιξαν ξανά όπως παλιά. Σύρθηκα και μπερδεύτηκα με τις φρέσκιες σκιές των δέντρων κι ένιωσα νέα όπως στις πρώτες μου ζωές. Εκείνες με απέφευγαν γιατί ήταν ανάλαφρες και χαρούμενες και καινούριες. Ένιωσαν πως ήμουν από αλλού και πως δεν ταίριαζα μαζί τους. Αισθάνθηκα παρείσακτη όμως δεν με πείραζε. Απλά τους χαμογέλασα και κυλίστηκα στο χορτάρι με ευχαρίστηση, προσπαθώντας να διώξω από πάνω μου τη σκόνη και τη μούχλα. Η χαρά μου όλο και μεγάλωνε μέχρι που το σώμα μου καθαρίστηκε κι ένιωσα ανάλαφρη ξανά, τόσο, που μπορούσα να πετάξω. Τις μέρες κρυβόμουν κάτω από τις φυλλωσιές ενώ τις νύχτες χόρευα γυμνή στο χώμα.

     Δεν ξέρω αν είχε περάσει καιρός όταν θυμήθηκα τους ανθρώπους και τους αναζήτησα. Το γλυκό τους άρωμα το είχα λησμονήσει, όπως και την μορφή τους, όμως η σκέψη τους με καλούσε κοντά τους. Δεν ήξερα αν ήμουν μακριά ή κοντά, άφηνα τον άνεμο να με παρασέρνει και ήξερα πως μια μέρα θα τους φτάσω. Ταξίδευα με τα πουλιά και τη γύρη που παρέσερνε ο αέρας και νύχτα μέρα γινόμουν όλο και πιο ελαφριά.

     Δεν έπαυα ποτέ να λαχταρώ τα αστέρια και αυτά κοίταζα όταν η γλυκερή μυρωδιά ανθρώπων έφτασε στη μύτη μου. Κοίταξα προς τα κάτω και τους είδα. Τους αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Τους πλησίασα δειλά και στάθηκα κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο. Ήθελα να τους αγγίξω όπως άγγιζαν ο ένας τον άλλο. Ήθελα να τους λατρέψω όπως λάτρευαν ο ένας τον άλλο. Έστω για μια στιγμή. Πλησίασα κι άλλο και αναθάρρησα καθώς το άγγιγμά μου τους έφερε ευχαρίστηση. Ήταν και οι δύο γυμνοί και αγκάλιασα τα σώματά τους. Δεν με κατάλαβαν γιατί δεν είχαν μάτια παρά ο ένας για τον άλλο. Χόρεψα ανάμεσά τους καθώς οι κόρες των ματιών τους διαστέλλονταν και τα κορμιά τους ίδρωναν. Γέλασα δυνατά από ευτυχία και ο άνεμος παρέσυρε τη φωνή μου σαν μελωδία.

     Όλα ξαφνικά έγιναν φως και δεν υπήρξε τίποτα πάλι μετά από αυτό. Μονάχα μερικές σκόρπιες λάμψεις και θολές εικόνες που αποδεικνύουν πως κάποτε ήμουν άνθρωπος. Θα μπορούσε όμως να είναι κι όνειρο.

Edited April 11, 2013 by aScannerDarkly
Αφαίρεση link

[Airbourne]

Νομίζω ότι το κείμενο σου μου αρέσει πολύ. Έχει μια ανεξαρτησία μέσα του, σαν αεράκι που πέφτοντας πάνω μου με γεμίζει ιδέες και αναμνήσεις. Νομίζω ότι με εκφράζει σαν κείμενο για το γεγονός ότι μπόρεσα να συνδεθώ άμεσα μαζί του. Δεν ξέρω εαν είναι κάποιο κομμάτι κάποιας μεγαλύτερης ιστορίας, όμως εαν είναι τότε θα ήθελα να ξέρω την ίδια την ιστορία.

 

Σε ευχαριστώ.

[Dena]

Δεν ξέρω τι να πω... Σ'ευχαριστώ! Ελπίζω να μην σε απογοητεύω που η ιστορία είναι μόνον αυτή.. Θέλω να πιστεύω πως είναι κομμάτι μιας πολύ μεγάλης ιστορίας που δεν έχει τελειώσει και πως ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί ένα δικό του τέλος.. 

[Ad Noctum]

Μία ιστορία που ο καθένας μπορεί να την ερμηνέψει όπως θέλει, να φανταστεί την συνέχεια όπως αυτός την θέλει και να την "ζήσει" όπως θέλει.

 

Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ η ατμόσφαιρα που δημιούργησες στο μικρό αυτό διήγημά σου και δεν θα ήθελα να δωθούν περαιτέρω εξηγήσεις για τον λόγο που προαναφέρω: Θέλω να τις φανταστώ μόνος μου.

 

Διακρίνω κάποια μικρολαθάκια στο κείμενο, ίσως χρειάζεται ένα μικρό χτενισματάκι, γιατί σκαλώνει την ροή του κατά την ανάγνωση. Είμαι σίγουρος ότι αν το διαβάσεις φωναχτά, θα τις εντοπίσεις και εσύ από μόνη σου (πχ "Όσοι γνώριζα...").

 

Έχοντας διαβάσει και τα υπόλοιπα κείμενα που έχεις ανεβάσει, έχω την εντύπωση ότι αυτό πρέπει να είναι από τα πρώτα που έχεις γράψει χρονικά (σε σχέση με αυτά που έχεις ανεβάσει), σωστά;

[Naroualis]

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να πω εδώ. Είναι το είδος της ιστορίας που αγαπώ, κάτι σαν βινιέτα που δεν ξέρεις αν έχει αρχή ή τέλος. Η ασάφειά του, παρά που προσωπικά δε μου πολυαρέσει, για να είμαι ειλικρινής, το εξυπηρετεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό, το κάνει αρκετά μαγικό ώστε να θες να το διαβάσεις ως το τέλος.

[Evanescent]

Έχει "ψαχνό", καλό δείγμα κειμένου κατάλληλου για κουβεντούλα νοημάτων και συμβόλων.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση μεταξύ αναγνωστών να φτάσουν στην πρωτόλεια ιδέα του συγγραφέα.

Έχει κάποιον ειρμό σκέψεως και αισθήσεων χωρίς όμως τα στένα πλαίσια "μαθηματικής" λογικής κι επεξήγησης.
Επίσης η έλλειψη υπερρεαλιστικών στοιχείων, δίνει μια ραχοκοκαλιά χρόνου και γεγονότων κι αποτρέπει
τον αναγνώστη να το διαβάσει "αυτόματα" χρησιμοποιώντας μόνο τη φαντασία και το συναίσθημα.
Και το γεγονός ότι δείχνει να έχει πολλά επίπεδα σε βάθος σκέψης και γραφής το κάνει ακόμα πιο ιδανικό γι ανάλυση.

Μοιάζει με γρίφο κρυμμένο πίσω από σύμβολα κι αισθήματα. Πίσω απ' τα βιώματα του αφηγητή (συγγραφέα).
Έτσι κάθε αναγνώστης είναι φυσικό να χρησιμοποιήσει τη δική του οπτική, τα δικά του βιώματα,
οπότε κι ο καθένας τους (μάλλον) θα φτάσει σε διαφορετικό συμπέρασμα.
Ενώνοντας όμως όλες αυτές τις οπτικές, όλα αυτά τα βιώματα, το αποτέλεσμα θα είναι πιο μεστό, πιο κοντά στον αφηγητή.
Γι αυτό ανέφερα ότι ενδείκνυται για συζήτηση.

Ολόκληρο το κείμενο "ψάχνει" την επαφή με τον άνθρωπο.
Ο αφηγητής ξοδεύει αιώνες-στιγμές να κάνει αισθητή την παρουσία του χωρίς να τα καταφέρνει.
Άρα αδυνατεί να έρθει σε μας.
Αν θέλουμε να τον δούμε, πρέπει να πάμε εμείς σ' αυτόν.

[TheTregorian]

Συμφωνώ με τους προηγούμενους πως είναι πολύ ενδιαφέρον το τι νοήματα μπορεί να κρύβονται πίσω απ' τις λέξεις και δημιουργεί τις συνθήκες για μία ωραία συζήτηση. Ήταν όμορφα γραμμένο, ευχαριστήθηκα τη ροή του και διάβασα με μπόλικη αγωνία, πιστεύοντας πως θα καταλήξει σε κάποια αποκάλυψη. Το άφησες μετέωρο, μια επιλογή που συνήθως δε με ευχαριστεί. Αλλά εδώ δε με πείραξε τόσο. Ίσως γιατί το κείμενο ήταν μικρό (και κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να 'ναι και λίγο μικρότερο, ώστε να αφήνει ακόμα πιο έντονα το λυρικό συναίσθημα). Αν θα μπορούσα να κάνω κάποια παρατήρηση, θα ήταν ότι μου έλειψαν κάποια κόμματα. Αρκετές προτάσεις ήταν μονοκόμματες, και κούραζε λίγο στην ανάγνωση. Συμφωνώ λοιπόν με τον Αντώνη πως ήθελε ένα ξαναπέρασμα από σένα διαβάζοντάς το δυνατά. 

 

Αυτά, καλή συνέχεια!