Ένας ενδιαφέρων Σκελετός

[Stathius12]

Συγγραφέας: Στάθης Μπαλτούμας

Αριθμός λέξεων: 1.761

 

 

 

Ένας ενδιαφέρων σκελετός

 

 

 

 

 

Καθόμουν στο σπίτι μόνος. Δεν με περίμενε κανείς και δεν περίμενα κανέναν. Ανάμεσα σε μπόλικα στρώματα σκόνης και λίγδας, ήμουν ικανοποιημένος με τον εαυτό μου.

Έξω, η μέρα έλαμπε. Είχα κλειστά τα πατζούρια όμως. Υπερβολικό φως για μένα σε τέτοιες στιγμές. Καθώς έκανα την δουλειά μου ήσυχα-ήσυχα ακούγοντας μουσική, άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. Ένα ξαφνικό μα ανεπαίσθητο χτύπημα. Ήταν σαν κάποιος να ήθελε να χτυπήσει μα όταν το χέρι του βρήκε το ξύλο, το μετάνιωσε και το τράβηξε πίσω. Δεν έδωσα σημασία. Δεν με ένοιαζε ποιος ήταν και δεν είχα την όρεξη να σηκωθώ και να κοιτάξω.

Δυο στιγμές αργότερα, ένιωσα ένα χέρι να ακουμπά την πλάτη μου. Ένα ξερό, παγωμένο χέρι. Ξαφνιάστηκα και γύρισα απότομα. Ένας ψηλός άντρας με κοιτούσε, χωρίς μάτια. Το κεφάλι του ήταν ένα κιτρινισμένο κρανίο. Δεν τρόμαξα. Δεν ξέρω γιατί. Μου φάνηκε φυσιολογικό. Έβγαλα τα ακουστικά μου και τον κοίταξα καθώς η ύπαρξη του γέμιζε το δωμάτιο μου.

‘’Ποιος είσαι;’’ τον ρώτησα ήρεμος. Δεν με έπιασε πανικός. Δεν με έπιασε άγχος. Ούτε φόβος. Λες και ήταν φυσιολογικό.

‘’Ο θάνατος.’’ μου απάντησε και με αργά και κουρασμένα βήματα, κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου.

‘’Ααα. Και γιατί είσαι έτσι;’’

‘’Τι εννοείς;’’

‘’Νόμιζα ότι ο θάνατος κουβαλάει κι ένα δρεπάνι και έχει και μια μαύρη κάπα με μια τεράστια κουκούλα. Εσύ φοράς κουστούμι.’’ του είπα ήρεμος.

‘’Από πού το νόμιζες αυτό φίλε μου; Μήπως έχουμε ξανασυναντηθεί και δεν το θυμάμαι; Τι να το κάνω το δρεπάνι;’’ μου απάντησε χαχανίζοντας. Χαμογέλασα με την ανοησία μου.

‘’Και το κουστούμι; Τι ρόλο βαράει το κουστούμι;’’ Σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα καθώς άκουσε την δεύτερη χαζή ερώτηση μου και είπε με βαθιά φωνή:

‘’Οι καιροί αλλάζουν. Εσύ γιατί δεν φοράς  μανδύα; Για τον ίδιο λόγο δεν φοράω και εγώ. Άλλωστε μου πηγαίνει.’’ είπε περνώντας τα παγωμένα δάχτυλα του πάνω από το μαύρο ακριβό ύφασμα.

‘’Δεν έχεις κι άδικο. Και τι κάνεις εδώ;’’ τον ρώτησα γεμάτος περιέργεια.

‘’Είναι η ώρα σου φίλε μου. Δεν ήρθα απλή επίσκεψη. Θα το ήθελα βλέπεις, αλλά έχει πέσει πολύ δουλειά τελευταία με όλα αυτά που γίνονται.’’

Έγνεψα θετικά. Τι πιο φυσιολογικό από το να έρθει στο σπίτι σου ο θάνατος, να πιάσετε κουβέντα, να θέλει να σε πάρει κι εσύ να μη φοβάσαι;; Τίποτα!

‘’Είμαι νέος όμως. Εννοώ, μόλις έκλεισα τα δεκαεννιά και ζω μια ασφαλή ζωή. Απ’ όσο ξέρω, είμαι υγιής επίσης.  Για ποιόν λόγο εμένα;’’

‘’Μπορεί να είσαι υγιής αλλά συνέχεια γκρινιάζεις. Λες πόσο δεν σου αρέσει ο κόσμος έτσι όπως είναι και πόσο αδικία υπάρχει. Ε, για να μιλήσω και την γλώσσα σου φίλε μου, μας τα έχεις πρήξει. Ε, είπα και εγώ να σε πάρω, να ξεμπερδεύουμε κι από όλη αυτή τη γκρίνια.’’ μου απάντησε κάνοντας χειρονομίες με τα μακριά κόκκαλα του για να δώσει έμφαση.

‘’Μα πώς να μου αρέσει όλο αυτό; Γίνονται δολοφονίες, πόλεμοι, ληστείες και η αδικία επικρατεί παντού. Λίγο πολύ είναι πουτάνα όλα. Και εσύ μου λες γιατί να παραπονιέμαι;’’ του απάντησα με αγανάκτηση, γουρλώνοντας τα μάτια μου από αυτά που άκουσα να λέει.

‘’Ναι αυτά σε πείραξαν εσένα και συνεχίζεις να μας τα πρήζεις. Αυτά συμβαίνουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον κόσμο σου. Άλλα πράγματα είναι αυτά που σε κάνουν να γκρινιάζεις.’’

‘’Χιλιάδες χιλιόμετρα; Όχι βέβαια. Καθημερινά γίνονται φόνοι και ληστείες στη πόλη. Πόλεμος, ίσως όχι, αλλά και πάλι. Επειδή είναι μακριά σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους δίνω σημασία;’’

‘’Δεν σε έχουν ληστέψει ποτέ. Και καλά κάνεις και δίνεις σημασία. Και που δίνεις όμως, τι κάνεις; Κάθεσαι και γκρινιάζεις σα κοριτσάκι. Τα λόγια είναι εύκολα. Οι πράξεις είναι που μετράνε φίλε μου. Κι εσύ δεν κάνεις και τίποτα άλλο από λόγια. Οπότε σταμάτα γιατί με έχεις τσαντίσει.’’

Σταμάτησα να μιλάω μην έχοντας να πω τίποτα άλλο. Η αλήθεια είναι πως με είχε κάνει κιμά. Μια αμήχανη σιωπή έπεσε στο σπίτι και μείναμε να χαζεύουμε τους τοίχους και το πάτωμα. Αυτός κοίταζε πότε τη σκόνη που μαζευόταν στα πλακάκια και πότε τις αφίσες και τις εικόνες στους τοίχους.

‘’Θες να πιείς τίποτα;’’ τον ρώτησα για να σπάσω την σιωπή.

‘’Έχεις κρασί;’’ μου απάντησε αδιάφορα.

‘’Όχι. Μόνο μπύρα έχω.’’

‘’Δε βαριέσαι, φέρε μου μία.’’

‘’Κάτσε, περίμενε. Που θα τη βάλεις αφού δεν έχει στομάχι;’’ τον ρώτησα με περιέργεια.

Άρχισε να τραντάζεται από το γέλιο καθώς σηκωνόμουν να φθάσω το ψυγείο. Τα πλευρά του έκαναν έναν ήχο σαν κάποιο Αφρικάνικο μουσικό όργανο, καθώς ταρακουνιόταν από τα γέλια.

‘’Τόση ώρα είσαι με κάποιον που παρόλο που δεν έχει ίχνος σάρκας πάνω του, έχει φωνητικές χορδές και σου μιλάει. Βασικά συζητάς με έναν σκελετό σε ένα ιταλικό κοστούμι των δύο χιλιάδων ευρώ, και η μόνη σου απορία είναι που θα βάλω την μπύρα που θα πιω;’’ είπε μέσα στα χαχανητά καθώς άπλωνε το σκελετωμένο χέρι του να αρπάξει το κεσεδάκι που του πρόσφερα.

‘’Δύο χιλιάδες ευρώ; Ακόμα κι εσύ είσαι λεφτάς, έτσι;’’ του είπα ξεφυσώντας από θαυμασμό για το ποσό που κόστιζαν τα ρούχα του. Ήπια μια γουλιά από την μπύρα καθώς εκείνος άνοιγε την δική του.

‘’Έχω βαρεθεί εσάς τους ανθρώπους. Όλο τα λεφτά σε κάθε μια συζήτηση. Εδώ λεφτά, εκεί λεφτά, που είναι τα λεφτά; Πάντως όχι στην τσέπη σας. Τι κάθεστε και μεμψιμοιρείτε για χαρτιά; Δε μπορώ να σας καταλάβω μα τον Θεό. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να μιλάει για αγάπη τα τελευταία πενήντα κάτι χρόνια. Όλοι για τα λεφτά. Χαλάτε τον χρόνο σας να κερδίσετε λεφτά και στο τέλος τα λεφτά σας για να κερδίσετε χρόνο. Είστε πολύ ηλίθιοι οι άνθρωποι.’’

‘’Είπε ο σκελετός με το κουστούμι των δύο χιλιάδων ευρώ.’’ επισήμανα εγω.

‘’Φυσικά και το λέω εγώ. Μπορεί να έχω όσα λεφτά θέλω! Όμως λίγη αγάπη δε μπορώ να βρω και πουθενά. Όλοι με φοβούνται. Και εσείς που την έχετε, την χαραμίζετε. Είστε ειλικρινά, τα πιο ηλίθια πλάσματα στον γαλαξία.’’

‘’Μα δε μπορείς να ζήσεις χωρίς λεφτά!’’ του είπα αγανακτισμένος.

‘’Σώπα! Ούτε χωρίς καρδιά μπορείς να ζήσεις αλλά δεν βλέπω κανέναν να τρέχει από το πρωί ως το βράδυ να βρει όσον το δυνατόν περισσότερες καρδιές  να έχει! Έχει μια και του φθάνει! Και εσείς κάθεστε και τρέχετε να βγάλετε περισσότερα και περισσότερα. Να, εσύ για παράδειγμα. Κάθεσαι εδώ μέσα και τρως το πετσί σου με κάθε είδους χαζή ιδέα που σου κατεβαίνει στο κεφάλι. Έξω έχει μια θαυμάσια μέρα και έχεις κλειστά τα πατζούρια. Είναι ή δεν είναι ηλίθιο αυτό; Ορίστε, αν είχες μια καλύτερη ζωή, θα τρομοκρατούσουν που με είδες. Αλλά επειδή ζεις την ζωή σου τόσο χάλια, δεν σε νοιάζει καν. Ηλίθια πλάσματα.’’ είπε με τα κόκκαλα του να ανεμίζουν στην κάθε λέξη και στην κάθε πρόταση.

‘’Τι εννοείς δηλαδή; Τι θες να κάνω; Να βγω έξω να χορεύω από το βράδυ ως το πρωί;’’ τον ρώτησα αντιδραστικά.

‘’Γιατί όχι;’’

‘’Δεν ξέρω να χορεύω’’

‘’Και;’’

‘’Θα είμαι σαν καραγκιόζης’’

‘’Και;’’

‘’Δεν θέλω να είμαι σαν καραγκιόζης’’

‘’Ενώ τώρα που ξοδεύεις τις μέρες σου στον υπολογιστή, δεν είσαι καραγκιόζης, είσαι έξυπνος.’’

‘’Δεν είναι αυτό. Δεν θέλω να με λένε καραγκιόζη.’’

‘’Μα τι σε νοιάζει άνθρωπε μου από την στιγμή που είσαι χαρούμενος; Σάμπως ξέρεις τον καθένα που βλέπεις στον δρόμο; Σάμπως θα τον ξανασυναντήσεις να μιλήσετε; Είσαι κι εσύ ηλίθιος. Κάθεσαι και ανησυχείς για το τι θα πει ο καθένας αντί να κοιτάξεις να χαρείς. Να ζήσεις. Να χαμογελάσεις. Να χορέψεις. Να τραγουδήσεις.’’

‘’Σε όλα αυτά έχεις δίκιο αλλά και πάλι. Πώς να χορέψω αν δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω; Πώς να τραγουδήσω αν δεν μπορώ; Πώς να γελάσω και να χαρώ αν δεν έχω κάτι να με κάνει να χαρώ;’’

‘’Τι εννοείς να σε κάνει να χαρείς; Ανασαίνεις. Υπάρχει ένας κόσμος με τόσες δυνατότητες. Δεν ξέρεις όταν ξυπνάς, που θα καταλήξεις το βράδυ. Τόσα πράγματα για να χαμογελασεις. Κι εσύ μένεις με μια σκατόφατσα γεμάτη λύπη όλη μέρα. Άκου εκεί. Δε μπορεί να τραγουδήσει λέει. Γιατί δεν μπορείς;’’

‘’Δεν έχω καλή φωνή και με κοροϊδεύουν.’’

‘’Ε και; Μεγάλη υπόθεση. Κι αν σε κοροϊδέψουν σκοτίστηκες. Δεν τους χρωστάς και ούτε σου χρωστούν κάτι. Τι σε νοιάζει τι θα πει ο καθένας. Σημασία έχουν οι κοντινοί σου άνθρωποι. Όχι ο κάθε ηλίθιος σαν εσένα στον δρόμο.’’

‘’Καλά τα λες όλα αυτά αλλά εσύ, θάνατε, χορεύεις;’’

‘’Όχι.’’

‘’Ζεις;’’

‘’Όχι’’

‘’Τραγουδάς;’’

‘’Όχι.’’

‘’Και γιατί να τα κάνω εγώ αν δεν τα κάνεις ούτε εσύ;’’

‘’εσείς οι άνθρωποι, μπορείτε να τα κάνετε όλα αυτά εύκολα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά.’’

‘’Γιατί;’’

‘’Γιατί είναι πράγματα που χαίρονται μόνο οι θνητοί. Κανένας άλλος.’’

Έμεινα σιωπηλός καθώς μαζεύτηκε και κοίταξε το έδαφος κάπως λυπημένα.

‘’Ούτε καν να τραγουδήσεις δε μπορείς;’’

‘’Όχι’’

‘’έχεις δοκιμάσει ποτέ;’’

‘’Όχι’’

‘’‘Ίσως αν δοκιμάσεις να τα καταφέρεις. ‘’

‘’Ίσως το προσπαθήσω κάποια μέρα. Εσύ όμως μένεις νεκρός ακόμα και ανάμεσα στους ζωντανούς. Ενώ μπορείς να έχεις τα πάντα, τα πετάς μακριά και κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Πίσω από έναν φόβο, ο οποίος δεν έχει καν σωστές βάσεις. Φοβάσαι να κάνεις πράγματα μήπως σου πουν τίποτα οι άλλοι. Μήπως φανείς γελοίος.’’

Έμεινα σιωπηλός και ήπια τις τελευταίες γουλιές μου. Όπως και να το κάναμε, είχε δίκιο. Δεν μπορούσα να του πω τίποτα. Τώρα θα πέθαινα και συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα ζήσει καν! Ότι όλα όσα έκανα θα ήταν πολύ ομορφότερα αν δεν καθόμουν να σκέφτομαι τι στον κόρακα θα έλεγε ο καθένας. Είχε δίκιο. Με διέκοψε από τις σκέψεις μου με την βαθιά φωνή του.

‘’Κάθεσαι και λυπάσαι για όλα όσα σου είπαν. Για όλες τις φορές που σε κορόιδεψαν. Που σε είπαν κοντό, ή άσχημο, ή χαζό ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο. Όλες αυτά τα λεπτά και οι ώρες, που χαραμίζεις γεμάτος στενοχώρια, δεν θα ήταν πολύ πιο όμορφες αν χόρευες και τραγουδούσες;  Δεν θα ήταν πιο φωτεινές;’’

‘’Θα ήταν. Έχεις δίκιο. Αν μου έδινες άλλη μία ευκαιρία….’’

‘’Θα έκανες τα ίδια.’’ με διέκοψε.

‘’Όχι, θα ζούσα! Θα γελούσα, θα αγαπούσα, θα χόρευα, θα τραγουδούσα και θα έκανα τη ζωή μου μια γιορτή!’’

‘’Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να δίνω δεύτερες ευκαιρίες.’’ Λέγοντας αυτό, άφησε την μπύρα του στο κομοδίνο και έβγαλε από την τσέπη ένα περίστροφο.

‘’Τι στο καλό είναι αυτό;’’ τον ρώτησα γεμάτος έκπληξη.

‘’Η τεχνολογία έχει προχωρήσει φίλε μου. Όπως σου είπα και πιο πριν, τι να το κάνω το δρεπάνι; Έχω το περίστροφό μου.’’ άρχισε να γελάει και τα κόκκαλα του  χτυπούσαν μεταξύ τους. Είχα τρομοκρατηθεί.

‘’Έλα, φεύγουμε.’’ μου είπε και μου κόλλησε το όπλο στο μέτωπο. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα παγωμένος την έκρηξη. Δεν ήρθε ποτέ όμως.

Τα άνοιξα και αντίκρισα το λευκό ταβάνι μου και τις αφίσες στους τοίχους.  Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Όλα ένα όνειρο. Το φως περνούσε από την κουρτίνα και έπεφτε στα σκεπάσματα. Σηκώθηκα και ντύθηκα. Ήταν πολύ όμορφα. Η μέρα ήταν καλοκαιρινή. Άνοιξα το ραδιόφωνο και  μουσική πλημμύρησε το δωμάτιο.  Άρχισα να τραγουδάω…

 

 

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

 

[Μπόρχες]

Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ αυτήν την ιστορία!

 

Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, όμως την έχεις αποδώσει μ'ένα πολύ ευχάριστο και απλό τρόπο, που σε υπνωτίζει.

 

Πάντοτε πίστευα και ακόμη το πιστεύω ότι οι απλούστερες ιδέες γίνονται οι καλύτερες ιστορίες δίχως την ανάγκη εξεζητημένης γλώσσας ή πολύπλοκης δομής.

 

Η δική σου είναι μια τέτοια ιστορία! Και πραγματικα την απόλαυσα.

 

Σ'ευχαριστώ!

[Stathius12]

Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ αυτήν την ιστορία!

 

Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, όμως την έχεις αποδώσει μ'ένα πολύ ευχάριστο και απλό τρόπο, που σε υπνωτίζει.

 

Πάντοτε πίστευα και ακόμη το πιστεύω ότι οι απλούστερες ιδέες γίνονται οι καλύτερες ιστορίες δίχως την ανάγκη εξεζητημένης γλώσσας ή πολύπλοκης δομής.

 

Η δική σου είναι μια τέτοια ιστορία! Και πραγματικα την απόλαυσα.

 

Σ'ευχαριστώ!

Φίλε Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Χαίρομαι πολύ που ευχαριστήθηκες την ιστορία. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Καλές γιορτές...