Όταν οι Κρόνιες Καμπάνες

[Naroualis]

Όνομα Συγγραφέα: Ευθυμία Δεσπότακη (a.k.a. Naroualis)
Είδος: μάλλον high fantasy
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 887
Αυτοτελής; Να
Σχόλια: Για τον 33ο διαγωνισμό ΣΣΙ
Αρχείο: Saturnian Bells.docx

 

 

 

 

Κάθε βράδυ, όταν οι Κρόνιες καμπάνες σημάνουν τα μεσάνυχτα, ένα πλάσμα φαίνεται να διασχίζει το βράχο της ακρόπολης. Εμείς από κάτω, από την πόλη, από τις γειτονιές, από το παλάτι, το βλέπουμε να περνάει από πύλες κι από βίγλες κι από σκοπούς, αλλά αν είσαι δίπλα του ούτε που θα το προσέξεις. Το πλάσμα διασχίζει έτσι όλο το μικρό μας κάστρο, φτάνει στο σημείο που παλιά μια βασιλοπούλα δόθηκε σε θυσία στο στοιχειό του τόπου κι εκεί αφού σταθεί για λίγο κι αφουγκραστεί τον άνεμο και τις μυρωδιές από το ποτάμι, πέφτει στο κενό, στο γκρεμό, και χάνεται.

 

Καμιά φορά, λένε ότι το ακούνε να ψιθυρίζει λέξεις παράξενες, που μοιάζουν μ’ αναφιλητά. Άλλες φορές λέει κάποιο όνομα, άλλες απλά αναστενάζει. Τις πιο πολλές φορές όμως το ακούν να κλαίει δίχως λέξεις, σιωπηλά, να ρουθουνίζει και να παίρνει βαθιές ανάσες και τότε είναι που φέρνει το χέρι στο στόμα και δαγκώνει τα δάχτυλα και δίνει τον πήδο και χάνεται στη σκοτεινιά του βάραθρου.

 

Κάθε βράδυ στέκομαι στο παράθυρό μου και το βλέπω, το πλάσμα αυτό το τραγικό, το βασανισμένο. Κάθε βράδυ, όταν οι Κρόνιες καμπάνες σημάνουν τα μεσάνυχτα, ξυπνώ και το κοιτάζω, το βλέπω να διασχίζει την μικρή μας ακρόπολη από τη σιγουριά του δωματίου μου, πίσω από το καφασωτό. Φως κανένα δε χρειάζομαι για να δω πως το πλάσμα φοράει πάντοτε ένα λευκό φουστάνι, άλλοτε πλούσιο, άλλοτε φτωχικό, κάποιες φορές στολισμένο με κορδέλες μεταξωτές και δαντέλα πλεγμένη από σεβάσμιες γριές, κεντημένο με μαργαριτάρια που λαμποκοπούν στο φως του φεγγαριού ή με οπάλια και διαμάντια κι άλλες φορές σα σάβανο απλό, ένα λευκό φουστάνι στριφωμένο με βελονιές χοντρές και σακοράφες.

 

 

Κι είναι το φόρεμα ετούτο το λευκό κάθε μα κάθε φορά νυφικό, το πλάσμα παντρεύεται κάθε νύχτα, όταν οι Κρόνιες καμπάνες σημάνουν τα μεσάνυχτα, με το στοιχειό του τόπου, εκείνο το παλιό, εκείνο που πήρε σε θυσία την αρχαία βασιλοπούλα.

 

Κάθε μα κάθε βράδυ, γυρίζω και κοιτώ το δικό μου νυφικό φόρεμα, κρεμασμένο στην ειδική του κρεμάστρα. Κοιτάζω τις μεταξωτές κορδέλες και τα μαργαριτάρια, τα οπάλια και τα διαμάντια και τις δαντέλες τις κεντημένες από σεβάσμιες γριές. Το κοιτάζω και δεν το αποφασίζω να το φορέσω ποτέ, κι ο πατέρας όλο ρωτάει κλαίγοντας «πότε θα φορέσεις το νυφικό σου φόρεμα, κόρη, να κάνεις το ιερό σου καθήκον;» κι η μάνα όλο αναρωτιέται θρηνώντας «πότε θα φορέσεις το νυφικό σου φόρεμα, κόρη;» Κι εγώ διστάζω, περιμένω στο δωμάτιό μου, πίσω από το καφασωτό, κάθε μα κάθε βράδυ, να δω το πλάσμα να πέφτει στο κενό και να χάνεται.

 

Με στοιχειώνει αυτή η εικόνα. Την τρέμω και τη φοβάμαι κι όταν τη βλέπω νιώθω φρίκη, αηδία και ντροπή. Αλλά δεν παραλείπω ποτέ να τη βλέπω, κάθε βράδυ σηκώνομαι από τα αρωματισμένα μου σεντόνια και την παρακολουθώ, την αποτυπώνω στη μνήμη μου, την καίω με σίδερο στο μυαλό μου, να μην την ξεχάσω ποτέ, να μην την ξεχάσω ποτέ. Κάθε φορά αναρωτιέμαι αν πονάει πέφτοντας, ή αν ο πόνος είναι περισσότερος ως να φτάσει στην άκρη του γκρεμού. Κάθε φορά αναρωτιέμαι τι σκέφτεται, τι περνάει από το μυαλό του. Κάθε φορά νιώθω τη φρίκη, την αηδία, τη ντροπή.

 

Δε βγαίνω από το δωμάτιό μου, έχω μέρες να βγω. Μέρες και μέρες, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να είναι και μήνα ολάκερος. Δε βγαίνω, αν βγω θα είναι μόνο με το νυφικό μου, μόνο για να κάνω το ιερό μου καθήκον. Αλλά δεν το κάνω, δεν το παίρνω απόφαση. Νιώθω φρίκη αηδία και ντροπή, αλλά δεν το παίρνω απόφαση.

 

Μια νύχτα, σκέφτομαι κάποιες φορές, θα το πάρω απόφαση. Μια νύχτα θα φορέσω το νυφικό μου, θα κάνω το ιερό μου καθήκον. Θα βγω, λίγο πριν χτυπήσουν οι Κρόνιες καμπάνες, θα βγω από το παλάτι του βασιλιά πατέρα μου και θα διασχίσω την πόλη μας. Μια νύχτα, θα ανέβω στο βράχο της Ακρόπολης, θα περάσω από πύλες κι από βίγλες κι από σκοπούς, αλλά κανείς απ’ όσους δίπλα τους θα περάσω δε θα το προσέξει. Θα φτάσω στο σημείο που παλιά μια βασιλοπούλα δόθηκε σε θυσία στο στοιχειό του τόπου. Κι εκεί θα σταθώ λίγο και θ’ αφουγκραστώ τον άνεμο και τις μυρωδιές από το ποτάμι. Θ’ αφήσω να φτάσουν ως εμένα τα κλάματα από την πόλη. Τότε θα κλάψω κι εγώ λιγάκι, να με λυπηθούν οι θεοί για το κακό που έκανα, για τον πόνο που προκάλεσα. Θα νιώσω ξανά την ίδια καθημερινή φρίκη κι αηδία, την ίδια καθημερινή ντροπή.

 

 

Θ’ ακούσω τον άνεμο να μου ψιθυρίζει το χρησμό γι’ άλλη μια φορά: «Η βασιλοπούλα να ντυθεί σε φόρεμα νυφικό. Να δοθεί από μόνη της σε γάμο με το στοιχειό του τόπου, με τη βούλησή της ν’ ανανεώσει τους δεσμούς της πόλης με το στοιχειό. Κι αυτό να γίνει την τρίτη μέρα του τρίτου μήνα, όταν οι Κρόνιες καμπάνες σημάνουν τα μεσάνυχτα, πέφτοντας από τον βράχο της ακρόπολης.» Θ’ ακούσω τον άνεμο να μου ψιθυρίζει και την κατάρα: «Αλλά αν αυτό δε γίνει κι ως να γίνει, κάθε βράδυ, μια κοπέλα σε ηλικία γάμου θα φοράει το νυφικό της φόρεμα, θ’ ανεβαίνει στο βράχο και θα πέφτει, στη θέση της βασιλοπούλας, ως εκείνη να φιλοτιμηθεί και να κάνει το ιερό της καθήκον.»

 

Κι εγώ κάθομαι και βλέπω κάθε βράδυ, κάθε βράδυ, κι από ένα κορίτσι να πέφτει κι αναρωτιέμαι πότε θα βρω το θάρρος να πάψω να βλέπω ετούτη την εικόνα που με στοιχειώνει.

 

 

[Cassandra Gotha]

Καταπληκτικό. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω, και πιστεύω πως θα υπάρξουν κι άλλες.

Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Έφτιαξες κάτι αξέχαστο, τόσο απλά.

 

Θα με συγχωρήσεις για τη λιτότητα αυτού του ποστ, ε; Αλλά νομίζω αρμόζει.

[Ayu]

Πολύ ωραία ιστοριούλα--είμαι φαν και το έχω δηλώσει, άλλωστε, ας μην εκτεθώ περισσότερο. Ως φαν όμως έχω επίσης να πω πως μου φάνηκε λιγότερο δουλεμένη απ' ό,τι θα μπορούσε να είναι. Η γραφή έγινε λίγο περισσότερο επαναληπτική απ' όσο σηκώνουν οι 900-παρα-κάρτο λεξούλες της. Δηλαδή, είναι ωραίος ο εμμονικός λόγος (πχ. όλοι αυτοί οι χρονικοί προσδιορισμοί: κάθε βράδυ, καμιά φορά, κάθε μέρα, κάθε μία κάθε βράδυ κλπ) αλλά νομίζω πως χρειάζεται λίγο περισσότερο καμβά για ν' αναδειχθεί, κάτι άλλο να γεμίσει το φόντο για να κάνει ύστερα κοντράστ η εμμονή. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Το ψειρίζω, φυσικά.

[wordsmith]

Σκέψη πρώτη: Ορίστε, η Ευθυμία στο διαγωνισμό flash γράφει μέχρι και 1800 λέξεις και εδώ, στον κανονικό, γράφει 887. Άβυσσος... 

Σκέψη δεύτερη: Ωωω, τι ωραίο και προπαντός τι Naroualis-style! Θυμίζει και Περσέα-Ανδρομέδα. Καθόλου δεν έψαξα και δε μου έλειψε ο λόγος για τον οποίο δόθηκε θυσία στο στοιχειό εκείνη η πρώτη βασιλοπούλα.

Σκέψη τρίτη: Βρε την κακούργα! Εγώ νόμιζα ότι ήταν φάντασμα και αυτό το πλάσμα που περνούσε κάθε βράδυ.

Σκέψη τέταρτη: Ιιι! Με ανατρίχιασες! Να το πάμε στη βιβλιοθήκη τρόμου;

[Oberon]

Μου άφησε μια gothic αίσθηση η ιστορία καθώς τη διάβαζα και ναι, θα μπορούσε άνετα να είναι ιστορία gothic horror, ωστόσο το ύφος, η γραφή, η "μελωδικότητα" της αφήγησης είναι μυθοπλαστική (fantasy στα Ελληνικά) και τελικά βγαίνει ένα μικρό διαμάντι. Δεν περίμενα βέβαια τίποτα λιγότερο από τη Naroualis. 

Ωστόσο, λόγω του μικρού μεγέθους, οι επαναλαμβανόμενες λέξεις και εκφράσεις αφαιρούν ένα απροσδιόριστο κάτι από τη διήγηση, παρόλο που το τέλος μάς αποζημιώνει. Ειλικρινά, η ιστορία αυτή θα μπορούσε χαλαρώτατα, θα έπρεπε, να είναι μεγαλύτερη, γιατί είναι απλά μια υπέροχη σύλληψη.  Και ναι, και γω είμαι "φαν" της Ευθυμίας. 

 

Εdit: Αναρωτήθηκα αρκετές φορές τι είναι οι Κρόνιες καμπάνες και μετά... νομίζω πως το ανακάλυψα το νόημα. Αλλά θα αφήσω τους άλλους αναγνώστες να το σκεφτούν μόνοι τους αντί να το σποιλεριάσω γι'αυτούς.

Edited May 10, 2013 by Oberon

[Airbourne]

Άφησα αυτή την ιστορία για το τέλος. Την απόλαυσα είναι η αλήθεια. Σε αυτή την ιστορία έχουμε αν κατάλαβα καλά, τουλάχιστον τρία διαφορετικά στοιχειώματα :

 

 

1.παλιά μια βασιλοπούλα δόθηκε σε θυσία στο στοιχειό του τόπου
2.να πάψω να βλέπω ετούτη την εικόνα που με στοιχειώνει

3.Το ίδιο το στοιχειό.

 

 

Βέβαια, τα έχεις θέσει αριστοτεχνικά μεταξύ τους και στο τέλος κάνεις την μεγάλη αποκάλυψη.

 

Επειδή σίγουρα είσαι συνηθισμένη να ακούς καλές κουβέντες, εννοείται πως είναι φυσιολογικό αυτό, θα πω και εγώ με την σειρά μου άλλο ένα μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 

Σε ευχαριστώ λοιπόν.

[Loch Moors]

Αυτός είναι ο ορισμός της σύντομης ιστορίας! Να λοιπόν πώς μπορείς να γράψεις κάτι τόσο ωραίο και ολοκληρωμένο, χωρίς να φτάσεις ούτε τις 1000 λέξεις
Πολύ όμορφο, σχεδόν ποιητικό, συγκινητικό στο τέλος. Σα να βλέπεις ταινία μικρού μήκους, το νυχτερινό, μελαγχολικό σκηνικό έχει στηθεί, κι εμείς παρακολουθούμε δύο κινήσεις όλες κι όλες, από και προς το παράθυρο και τις νύφες που πέφτουν απ' το βράχο.. Ολ ιν ολ, πολύ καλό! Η σταδιακή αποκάλυψη: ποια είναι η κοπέλα που μιλάει και τι είναι αυτό που βλέπει ολοκληρώνει απόλυτα και τραγικά την ιστορία.
Μου άρεσαν πολύ και οι επαναλήψεις, και ρυθμό δίνουν και συναίσθημα.

Καλή τύχη στη βασιλοπούλα (αν και δε το βλέπω ) και σε σένα!

Edited May 12, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[xrusaki]

Ωραια ιστορια .. ωραια γραφη .. λιγο επαλαμβανομενη αλλα δικαιολογειται γιατι η κοπελα βρισκεται σε απογνωση. Λυπηιηκα τις κοπελες. Ωραια αναπαρασταση της εποχης και ατμοσφαιρα. Ωραιο και το φανταζι στοιχειο..

[Ad Noctum]

Μία πολύ καλή ιστορία, με ανατρεπτικό τέλος, σε λίγες μόνο λέξεις. Υπέροχο!

 

Δυστυχώς η επανάληψη των λέξεων, αν και προσπαθεί να του δώσει μία πιο ποιητική αίσθηση, τελικά του αφαιρεί αρκετούς πόντους από το τελικό σύνολο... 

[KELAINO]

Δεν κάνω σχόλιο, διότι θα καταντήσω γραφική.

[Cassandra Gotha]

O.T.	Δεν κάνω σχόλιο, διότι θα καταντήσω γραφική. Είναι λίγο δύσκολο να μεγαλουργήσεις (ορθογραφία; Κέλ' ;) στα σχόλια σε κάτι τέτοιο, ναι.

[Big Fat Pig]

ΟΚ, μ' έχεις!

Σωστό μέγεθος, σωστό γράψιμο (όχι το καλύτερό σου - φαντάζομαι πόσο καλύτερο μπορείς να το κάνεις), σωστή ροή πληροφοριών, λειτουργική αφήγηση στο πρώτο πρόσωπο που μεταφέρει εικόνες κι ατμόσφαιρα και στο τέλος, μια απλή προσθήκη και «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».  Άι λάικ!

Έχω μόνο μία απορία: γιατί δεν μπορούν να δουν τις κοπέλες όσοι είναι κοντά τους; Μου φάνηκε λίγο cheat αυτό, γιατί το θυμόμουν μέχρι το τέλος του διηγήματος (και το επαναλαμβάνεις), αλλά μπορεί και να ήμουν απρόσεκτος; Να έχασα κάτι; Αν όχι θα προτιμούσα να μην υπάρχει σχετική αναφορά.

 

[Mesmer]

Μια ιστορία, που παρά το μέγεθός της, σε χορταίνει τόσο από συναισθήματα, όσο από γεγονότα. Πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να μπει ο καθένας μας στη θέση της μικρής βασιλοπούλας; Πόσο μπορεί ν’ αντέξει μια ψυχή σ’ αυτό το μαρτύριο, ένα από τα χειρότερα που υπάρχουν; Αυτή η τραγικότητα της σκληρής πραγματικότητας του κοριτσιού, που όσο φανταστική και να ‘ναι, μας βάζει σε πολλές σκέψεις.

 

Δεν υπάρχει κάτι που να μην μου άρεσε στο διήγημα. Ίσως οι επαναλήψεις, που έχουν ξανααναφερθεί, να μπορούσαν να λείψουν. Κατά τα άλλα, δεν έχω πολλά να πω. Απ’ τις αγαπημένες ιστορίες του διαγωνισμού.

[TheTregorian]

Μία απ' τις ιστορίες για τι οποίες δεν έχω κάποιο σημαντικό, εποικοδομητικό σχόλιο. Μου άρεσε πάρα πολύ και προσκυνώ-ζηλεύω τη συγγραφική σου δεινότητα να συμπυκνώνεις τόσο καλά μία ιστορία. Σε λίγες λέξεις μου γέννησες έναν πολύ όμορφο μύθο, μία κοσμοπλασία που μοιάζει να 'χει κάτι απ' τον κόσμο μας και πάλι όχι, μια ηρωίδα άκαρδη αλλά και καταραμένη, που ξεπέφτει στην ντροπή απ' το φόβο, ένα δίλημμα που όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει με διάφορες μορφές στη ζωή μας. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τίτλος επίσης. Δεν ξέρω, ίσως κάποιος να πει δεν έχει κάτι το τρομερό, αλλά εμένα αυτές οι κρόνιες καμπάνες, είναι λες και άγγιξαν κάποια ευαίσθητη χορδή μου. Ίσως αυτή μεταξύ φάνταζι και ΕΦ  

 

Συγχαρητήρια, Ευθυμία! 

[Tiessa]

Εντάξει, Ευθυμία! Τι να λέμε τώρα;

Ότι με ανατρίχιασες; Ναι, με ανατρίχιασες μέσα στη ζέστη του μεσημεριού.

Ότι με έκανες να θέλω να ρίξω μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο; Ναι, το έκανες κι αυτό κι ευτυχώς που είναι μέρα μεσημέρι και λάμπει ο ήλιος.

Ότι μου άρεσε; Ε, ναι, μου άρεσε. Πολύ.

 

Δεν θα πω τίποτα τεχνικό. Νομίζω δεν χρειάζεται. Έχεις πετύχει με το στοίχειωμα, έχεις πετύχει με το συναίσθημα, έχεις πετύχει να με κάνεις να ταυτιστώ με τη φοβισμένη βασιλοπούλα, να την συμπονώ και να την μισώ ταυτόχρονα, έχεις δώσει μάθημα σύντομης ιστορίας. Εξαιρετικό!

[Akis]

πάρα πολύ καλό.το φαντάστηκα όλο μέσα στο μυαλό μου.

πιστεύω θα μπορούσε να γίνει ωραία ταινία μικρού μήκους

Edited May 24, 2013 by Akis

[Evanescent]

Ο λόγος αγγίζει τον ποιητικό, οπότε οι επαναλήψεις υπερτονίζουν.

Η φράση δίνει μια πρώτη αίσθηση-νόημα και η επανάληψη φωνάζει μέσα στ' αυτί "ξύπνα!" ...

... να καταλάβεις το πλήρες νόημα κάθε λέξης, κάθε συλλαβής της φράσης που προσπέρασες.

Κατά τη γνώμη μου, αν αφαιρεθούν οι επαναλήψεις, θα γίνει κάτι κοινότοπο και τετριμμένο. Θα χάσει το μισό του παλμό.

 

Μου' δωσε την εντύπωση πως αν κάποιος προσπαθούσε να το διαβάσει μεγαλοφώνως, θα έπρεπε ν' ακολουθήσει τον έναν και μοναδικό τρόπο που διαβάζεται για να μην αποτύχει.

Ίσως μακρόσυρτα, άχρωμα και "πνιγμένα"... ίσως κι όχι.

 

Περίεργο, έχει ατέλειες συντακτικές και γραμματικές (ελάχιστες), αλλά αν διορθωθούν θα χαθεί ως και το 99% της ατμόσφαιρας. Και σίγουρα το 100% της ποίησης του.

 

Τέτοια κείμενα, κατά τη γνώμη μου, κουβαλάνε "ψυχή βαθιά". Δεν αφηγούνται, δεν εξιστορούν. Εξομολογούνται...

 

Μα δείτε το τραγούδι του! ... :

 

      "Κι είναι το φόρεμα ετούτο το λευκό

        κάθε μα κάθε φορά νυφικό,

        το πλάσμα παντρεύεται κάθε νύχτα,

        όταν οι Κρόνιες καμπάνες σημάνουν τα μεσάνυχτα,

 

        με το στοιχειό του τόπου,

        εκείνο το παλιό,

        εκείνο που πήρε σε θυσία

        την αρχαία βασιλοπούλα. "

 

 

Μην το αλλάξεις, ακούς;

 

Σ' ευχαριστώ.

[apelpio]

Μια ιστορία με φόντο την ακρόπολη λοιπόν. Μ' αρέσει αυτό. Δε χρησιμοποιήται συχνά ο τόπος μας στη φανταστική λογοτεχνία. Δείχνεις επίσης ότι κατέχεις πολύ καλά τη γλώσσα. Η γραφή σου είναι ζωντανή, παραστατική αλλά πάνω απ' όλα ιδιαίτερα ποιητική. Βρήκα αρκετά έξυπνη και την κατάρα. Μια πριγκήπισσα που στοίχειωσε επειδή αρνήθηκε να παντρευτεί ένα άλλο στοιχειό, καταδικάζοντας έτσι πολλές άλλες κοπέλες σε θάνατο. Ο μονόλογος της σίγουρα βοηθάει πολύ να μεταφέρει στον αναγνώστη τη μελαγχολία της αλλά σ' αυτό έγκειται και το μεγαλύτερο αρνητικό του κειμένου σου για μένα. Περιγράφεις περισσότερο σκέψεις και συναισθήματα, παρά ένα γεγονός. Είναι σαν να μην υπάρχει σενάριο, δυστυχώς. Σ' αυτό ίσως να φταίει και το μικρό μέγεθος. Είχες περιθώριο να αναπτύξεις και άλλο το θέμα, πιστεύω. Μου θυμίζει περισσότερο ιστορία τρόμου, για να πω την αλήθεια.

[TheTregorian]

Μια ιστορία με φόντο την ακρόπολη λοιπόν. Μ' αρέσει αυτό. Δε χρησιμοποιήται συχνά ο τόπος μας στη φανταστική λογοτεχνία. 

 

Συγνώμη εκ των προτέρων αν κακώς παρεμβαίνω σε αυτό. Απλά δε νομίζω ότι είναι σωστό να γίνει κάποια παρανοήση τόσο κραυγαλέα. Η συγγραφέας αναφέρεται στην ακρόπολη μίας (φανταστικής υποθέτω) πόλης όχι στην Ακρόπολη μας.

[apelpio]

 

Μια ιστορία με φόντο την ακρόπολη λοιπόν. Μ' αρέσει αυτό. Δε χρησιμοποιήται συχνά ο τόπος μας στη φανταστική λογοτεχνία. 

 

Συγνώμη εκ των προτέρων αν κακώς παρεμβαίνω σε αυτό. Απλά δε νομίζω ότι είναι σωστό να γίνει κάποια παρανοήση τόσο κραυγαλέα. Η συγγραφέας αναφέρεται στην ακρόπολη μίας (φανταστικής υποθέτω) πόλης όχι στην Ακρόπολη μας.

 

Λες ε; Μπορεί. Λάθος μου αν ισχύει αυτό.

[Nihilio]

Στο πλαίσιο του διαγωνισμού, η συμμετοχή αυτή μου θυμίζει γκουρμέ φιλετάκι σε ένα παραδοσιακό Ελληνικό γλέντι με ψητά. Με λίγα λόγια, είναι ένα φλασάκι ανάμεσα σε εννιά ιστορίες.

 

Σα φλασάκι είναι εξαιρετικό δείγμα. Έχει καταπληκτική ατμόσφαιρα, οικονομία στο πώς δίνεται η πληροφορία, η κεντρική χαρακτήρας σκιαγραφείται αδρά και η πλοκή δίνεται όμορφα.

 

Σαν σύντομη ιστορία τώρα... της λείπουν όλα αυτά που κάνουν μία ιστορία ιστορία: η εξέλιξη της πλοκής και των χαρακτήρων, οι διαδοχές των σκηνών, το δράμα και η λύση του.

 

Συνολικά, μου άρεσε, αλλά στα πλαίσια του διαγωνισμού κρίνεται ως κάτι που δεν είναι...

[Nienor]

Καταλαβαίνεις ότι ο μόνος χαβαλές εδώ πέρα που προκαλεί το γέλωτα είναι ότι κάποτε θα βρω κάτι να γράψω, έτσι;

 

Αυτά…

 

Υ.Γ. Εκτός από τα συνήθη         εδώ, ρε φιλενάδα, έχεις πιάσει και το φόβο μου για τα νυφικά. Οκ, δηλαδή, τι να πω η έρημη;

 

Υ.Γ. 2 Ναι, τα παραπάνω τα είχα γράψει μαζί με τα υπόλοιπα σχόλια... για να μην τα ξεχάσω φυσικά...

 

 

edit: Κοίτα να δεις καμιά φορά που μόλις παραδώσεις βρίσκεις το σωστό:

Λοιπόν, καταρχάς (και είμαστε δύο θα στα πει και η Άλεξ ) θέλω να μην πειράξεις τη θέση κανενός πράγματος εκεί μέσα. Αλλά όταν λέμε κανενός, το εννοώ, κανένος. Κατά δεύτερον, επειδή εμείς το ξέρουμε, εσύ πάλι μπορεί και όχι, παρακολουθώντας αυτό το γοητευτικό πράγμα να ξεδιπλώνεται εδώ (ακριβώς με τον τρόπο που είχες υπολογίσει να δουλεύει - είμαι σίγουρη) στο τέλος τρως μια αδέσποτη μπούφλα. Και θέλω να σε ευχαριστήσω για τη μπούφλα αυτή. Να, είχα να πω κάτι...

Edited May 29, 2013 by Nienor

[Naroualis]

Παιδιά μου, σας ευχαριστώ κι από ‘δω. Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ τόσο που απόψε θα τελειώσω το κεφάλαιο του βιβλίου μου που σκόνταψα και το παλεύω από τη Δευτέρα απείραχτο.

 

Ξέρετε τι παρατήρησα; Ότι και στον άλλο διαγωνισμό που με προτιμήσατε, με το Τραγούδι από το Σακούλι, πάλι το μοτίβο ήταν το ίδιο. Ένας καταραμένος άνθρωπος κι η κατάρα του, χωρίς πλοκή, χωρίς ήρωες, μόνο με περιγραφές και συναισθήματα. Αυτό με προβλημάτισε χτες βράδυ για λίγες στιγμές (πριν ξεραθώ στον ύπνο) και σήμερα από τις 6 το πρωί που ξύπνησα και μάλλον θα με προβληματίζει για αρκετές μέρες ακόμη. Σαφώς φαίνεται αυτού του είδος το διήγημα να με «θέλει», να περνάει στο μυαλό των αναγνωστών μου όπως θέλω να περνάει. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει αυτό.

 

Να απαντήσω στα σχόλιά σας όμως, τρώγομαι να το κάνω από την πρώτη στιγμή, αλλά τα κατάφερα και ήμουν κυρία.

 

@ Ayu, Oberon, Ad Noctum, Mesmer: Φυσικά κι έχετε όλοι δίκιο. Η ισορροπία μεταξύ επανάληψης και εμμονής είναι επισφαλής και δεν κατάφερα να το ισορροπήσω όπως θα ήθελα. Ίσως γι’ αυτό να το παίδεψα περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα, κοιτώντας το εκατό χιλιάδες ώρες και αδυνατώντας να αλλάξω κάτι.

 

@ wordsmith: Ο μύθος που με επηρέασε (ένας από τους πιο αγαπημένους μου μύθους έβερ) δεν ήταν ο Περσέας κι η Ανδρομέδα, αλλά ο Έρως κι η Ψυχή. Οι τρεις κακές αδερφές της βασιλοπούλας Ψυχής στέλνουν έναν ψεύτικο χρησμό που λέει ότι πρέπει να την πετάξουν από την κορφή ενός γκρεμού, να παντρευτεί έναν δράκοντα. Για κακή τους τύχη, ο δράκοντας δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Έρωτα, το γιο της Αφροδίτης, και το παραμύθι απλά ξεκινάει από ‘κει και περιλαμβάνει ένα σωρό παραμυθιακά μοτίβα που θα εκπλαγείς από την παλαιότητά τους.

 

@ Oberon: Έχω μια εμμονή με αυτό το εύρημα. Το είχα εμπνευστεί κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια, κατά την πρώτη γραφή του πόντιακ φάνταζι, όταν χρειάστηκα έναν τρόπο να στριμώξω σε μια κοινωνία που έμοιαζε με ελληνιστική α) μια χροιά βυζαντινή και β) την επίσημη μέτρηση του περάσματος του χρόνου. Η καλύτερη λύση ήταν να χτυπούν καμπάνες (ακόμη και τώρα έχουμε όλοι εμπειρίες με καμπάνες που σηματοδοτούν το πέρασμα του χρόνου). Όταν αναρωτήθηκα ποιος είναι ο υπεύθυνος σε αυτήν την κοινωνία για τη μέτρηση του χρόνου, η απάντηση ήταν απλή: κάποιος θεράπων του θεού Κρόνου. Άλλωστε ο Κρόνος από τα αρχαία χρόνια θεωρείται η προσωποποίηση του περάσματος του Χρόνου, ακόμη και το όνομά του το δηλώνει αυτό. Οπότε οι καμπάνες ανήκουν στους θεράπωντες του Κρόνου-Χρόνου, άρα… είναι οι Κρόνιες καμπάνες.

 

Ελπίζω να μη σε απογοήτευσε η εξήγησή μου…

 

@Airbourne: Αλήθεια τα στοιχειώματα είναι τρία: α) το ίδιο το στοιχειό του τόπου, genius loci που λέγανε κι οι Ρωμαίοι, β) η παλιά βασιλοπούλα που δώθηκε στο στοιχειό και γ) η εικόνα των κοριτσιών που πεθαίνουν κάθε βράδυ, που στοιχειώνει την τωρινή βασιλοπούλα.

 

@ Big Fat Pig: Το θέμα με την «αορατότητα» μου προέκυψε γιατί σκέφτηκα πως αν ήμουν φρουρός κι έβλεπα ένα κορίτσι να πηγαίνει γητεμένο από κατάρα να φουντάρει από το βράχο, ε, θα έπεφτα πάνω της να τη σταματήσω. Κι εγώ χρειαζόμουν να γίνεται ομαλά απρόσκοπτα η παράδοση στο στοιχειό. Δεν θέλω να το κόψω, αλλά δεν είμαι και σίγουρη πώς να εξομαλύνω την αναφορά σε αυτό και τον αντίκτυπο που έχει.

 

@ Akis: Ξέρεις κάτι; Κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα! Είναι στ’ αλήθεια πολύ εύκολο να προσαρμοστεί σε σενάριο ταινίας μ.μ. και μάλιστα θεωρώ ότι δε χρειάζεται και πολύ μεγάλο μπάτζετ για να γυριστεί.

 

@ Evanescent: πόσα εμότικον που κοκκινίζουν να βάλω; Με σκλάβωσες. Να ‘σαι καλά.

 

@ apelpio: Εεεεε, συγνώμη, καλέ μου, αλλά ο Τρεγκόριαν έχει δίκιο. Δεν είναι η Ακρόπολη, αλλά μια ακρόπολη, με την κλασσική της σημασία, τη χρηστική, που σήμαινε το κέντρο άμυνας του οικιστικού συγκροτήματος. Όχι ότι δε θα μπορούσε να είναι η Ακρόπολη, μιας και αρκετές από τις προ-δημοκρατίας βασιλοπούλες των Αθηνών είχαν όλες αρκετά κακές τύχες, αν το καλοσκεφτείς.

 

@ Nihilio: Αυτό που λες με το γκουρμέ και τα ψητά, totally busted. Είναι χούι οικογενειακό, στο πασχαλινό τραπέζι να έχουμε και λίγο προσιούτο Πάρμας. Από την άλλη, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι κάτι μικρό είναι εκτός πλαισίων διαγωνισμού. Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να το δω. Θα το προσέχω στο εξής.
 

[Oberon]

Νaroualis said:

@ Oberon: Έχω μια εμμονή με αυτό το εύρημα. Το είχα εμπνευστεί κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια, κατά την πρώτη γραφή του πόντιακ φάνταζι, όταν χρειάστηκα έναν τρόπο να στριμώξω σε μια κοινωνία που έμοιαζε με ελληνιστική α) μια χροιά βυζαντινή και β) την επίσημη μέτρηση του περάσματος του χρόνου. Η καλύτερη λύση ήταν να χτυπούν καμπάνες (ακόμη και τώρα έχουμε όλοι εμπειρίες με καμπάνες που σηματοδοτούν το πέρασμα του χρόνου). Όταν αναρωτήθηκα ποιος είναι ο υπεύθυνος σε αυτήν την κοινωνία για τη μέτρηση του χρόνου, η απάντηση ήταν απλή: κάποιος θεράπων του θεού Κρόνου. Άλλωστε ο Κρόνος από τα αρχαία χρόνια θεωρείται η προσωποποίηση του περάσματος του Χρόνου, ακόμη και το όνομά του το δηλώνει αυτό. Οπότε οι καμπάνες ανήκουν στους θεράπωντες του Κρόνου-Χρόνου, άρα… είναι οι Κρόνιες καμπάνες.



Ελπίζω να μη σε απογοήτευσε η εξήγησή μου…

 

 

 

Καθόλου δε με απογοήτευσε. Και να σου πω την αλήθεια, δεν σκέφτηκα πως ο Κρόνος στην Ελληνιστική εποχή είχε θεωρηθεί σαν κύριος του χρόνου, λόγω και της ομοιότητας των δύο λέξεων, κάτι που δεν ίσχυε παλαιότερα. 

Μου άρεσε ακόμα περισσότερο η εξήγησή σου, από αυτή που είχα σκεφτεί εγώ. Ο νους μου είχε πάει στο μύθο του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του, κάτι που προφανώς κάνει και το στοιχειό στην ιστορία σου, κατά κάποιο τρόπο, οπότε σκέφτηκα πως ήταν κάποιο "τιτάνιο" ον, όχι ο ίδιος ο Κρόνος, που ποιος ξέρει για πιο λόγο είχε αυτό το χαρακτηριστικό του Κρόνου, και το λάτρευαν οι κάτοικοι της πόλης, εξ ού και "Κρόνιες" καμπάνες. Η δική σου εξήγηση βέβαια, εκτός από σωστή αφού είναι η δική σου, είναι και απείρως καλύτερη της δικής μου.

Και πάλι σ'ευχαριστώ για την ιστορία και συγχαρητήρια για τη νίκη σου, Ευθυμία!!

[Myyst]

Εντύπωση:

 

Μία άποψη: Το ότι ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσα σπουδαία διηγήματα παρά -και σίγουρα όχι επειδή- το ιδιαίτερα μικρό του μέγεθος δείχνει πόσο καλά λειτούργησαν ο εμμονικός λόγος, οι Κρόνιες Καμπάνες, οι λιτές περιγραφές, οι μονολιθικές εικόνες, η απλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, οι επαναλήψεις (ναι) και (κατά την γνώμη μου) τα μοτίβα που δημιουργούνται κατά την ανάγνωση.

 

Μία γνώμη (μη τη πάρεις ιδιαίτερα σοβαρά - αφού έγραψες αυτό το αριστουργηματάκι, προφανώς ξέρεις καλύτερα): Μη το δουλέψεις περισσότερο, πιθανότατα θα χάσει πόντους αντί να κερδίσει.

Edited May 31, 2013 by Myyst