Ο Μαχητής της Σκιάς

[Ad Noctum]

Ο Μαχητής της Σκιάς

 

Του Αντώνη Κατσαρού

 

 

 

Ο καπετάνιος Ζόφος αφού αποχαιρέτησε ένα προς ένα όλα τα μέλη του πληρώματος του Κυματοθραύστη, βγήκε στην στεριά. Εκεί τον περίμενε ο Βαρύγδουπος, ένας πολύ ξακουστός μεσίτης.

   "Είσαι έτοιμος να γίνεις στεριανός, καπετάνιε;" Του είπε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλι του.

Ο καπετάνιος Ζόφος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και είπε·

   "Έλα, βοήθησέ με να φορτώσουμε τα πράγματά μου στην άμαξα".

Παρά την ηλικία του, ο Ζόφος ήταν ένας γεροδεμένος άνδρας που οποιοσδήποτε θα το σκεφτόταν διπλά πριν τα βάλει μαζί του. Τα χίλια τριακόσια δέκα έξι ταξίδια που είχε κάνει στην ζωή του, είχαν αφήσει βαθιά αποτυπώματα στο πρόσωπό του.

Ο Ζόφος είχε αποφασίσει να ζήσει στην στεριά και είχε ζητήσει από τον Βαρύγδουπο να του βρει ένα μικρό αγρόκτημα στην Αραίωνα. Ο Βαρύγδουπος απόρησε με την επιλογή του αυτή, καθώς σπάνιζε το φαινόμενο ένας βόρειος να θέλει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στον Νότο. Ο Ζόφος του εξήγησε ότι ήταν το μοναδικό μέρος όπου θα μπορούσε να κάνει όλα όσα διάβαζε στα βιβλία κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του: Με την κηπουρική, την ζωοτροφεία και με το ψάρεμα στην όμορφη λιμνοθάλασσα της πόλης. Βέβαια του είχε πει την μισή αλήθεια, καθώς στην πόλη αυτή είχε γνωρίσει την Άρτια, την γυναίκα που του είχε κλέψει την καρδιά.

 

Οι πρώτες μέρες του Ζόφου στο αγρόκτημα κύλησαν με αρκετές επισκέψεις στο κέντρο της πόλης για προμήθειες. Από τις πρώτες επισκέψεις στην Αραίωνα, αγόρασε λαχανικά για φύτεμα, δύο μικρά γουρουνάκια, τέσσερεις κότες και έναν κόκορα, καθώς και κάποιους σπόρους λουλουδιών για να καλλωπίσει την αυλή του σπιτιού του. Όλα κυλούσαν σύμφωνα με το σχέδιο και ο μικρός παράδεισος του Ζόφου άρχιζε να παίρνει την μορφή του. Παράλληλα είχε την ευκαιρία να σταματήσει και ορισμένες φορές στο πανδοχείο της Άρτιας για να την συναντήσει.

 

Τρεις εβδομάδες είχαν περάσει από την πρώτη μέρα του Ζόφου στο αγρόκτημά του. Ο πρώην καπετάνιος καθόταν στην είσοδο του σπιτιού του σε μία ξύλινη κουνιστή καρέκλα που είχε κατασκευάσει ο ίδιος. Είχε νυχτώσει και ο Ζόφος κάπνιζε την πίπα του, σχηματίζοντας σχέδια με τον καπνό που ξεφυσούσε και σκεφτόταν την καταλληλότερη στιγμή για να ζητήσει την Άρτια σε γάμο. Τότε η άκρη του ματιού του έπιασε μία σκιά να κινείται στα δεξιά του. Πετάχτηκε πάνω και έτρεξε να ελέγξει εάν βρισκόταν κάποιος εκεί. Έψαξε το σπίτι μέσα και έξω, χωρίς επιτυχία. Πήγε στα ζώα και τα βρήκε να κοιμούνται ήσυχα στα μαντριά τους. Ο Ζόφος ξεφύσησε και κατευθύνθηκε ξανά προς το σπίτι. Μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Ο ύπνος άργησε πολύ να έρθει, αλλά όταν τελικά ήρθε, έφερε μαζί του ένα τρομερό όνειρο. Μια σκιά βρισκόταν πάνω από το κρεβάτι του και τον έπιασε από τον λαιμό ενώ αυτός κοιμόταν. Ο Ζόφος ξύπνησε και ένιωθε να πνίγεται. Το στομάχι του είχε γίνει κόμπος, ενώ είδε στα αλήθεια μία σκιά να τον κοιτάζει απέναντί του. Τον είχε κυριέψει βαθύς τρόμος. Η σκιά σχημάτιζε την εικόνα μίας πολύ μεγάλης σε ηλικία και άσχημης γυναίκας, με νύχια πιο μεγάλα και από το σπαθί που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του. Τα χέρια της κινούνταν απειλητικά εναντίων του, ενώ αυτός ένιωθε παράλυτος και εντελώς ανίσχυρος να αντιδράσει. Ήταν χαμένος, όμως ξαφνικά η σκιά τον άφησε και χάθηκε στη νύχτα.

 

Έμεινε πολύ ώρα στο κρεβάτι του αγκομαχώντας και προσπαθώντας να καταλάβει αν όλα όσα είδε ήταν όνειρο. Τελικά σηκώθηκε και αφού ντύθηκε, πήρε το άλογό του και κατευθύνθηκε στην πόλη. Στόχος του ήταν να πάει στο πανδοχείο, να πιεί πολύ κρασί και να συζητήσει με την Άρτια. Αφού έφτασε, έκατσε στο πρώτο ελεύθερο τραπέζι που βρήκε. Οι θαμώνες τον κοιτούσαν περίεργα από την πρώτη στιγμή. Μιλούσαν ψιθυριστά μεταξύ τους σχολιάζοντάς τον, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Τον πλησίασε η Άρτια. Ήταν πολύ όμορφη γυναίκα που είχε όλα τα χαρακτηριστικά του νότου. Το δέρμα της ήταν μελαμψό, τα μαλλιά της πλεγμένα σε όμορφο κότσο και φορούσε μία παραδοσιακή στολή της Αραίωνας, που τόνιζε όλες τις φυσικές ομορφιές του κορμιού της. Αφού του χαμογέλασε, ο Ζόφος της παράγγειλε κρασί και κάτι για να το συνοδέψει. Αυτή δεν άργησε να επιστρέψει με την παραγγελία του.

   "Σε βλέπω πολύ προβληματισμένο σήμερα" του είπε ενώ τα μάτια της στένεψαν με έναν πολύ γλυκό τρόπο.

Ο Ζόφος αρκέστηκε σε ένα σκύψιμο του κεφαλιού.

   “Τι συμβαίνει;” τον ξαναρώτησε, αλλά πριν ο Ζόφος ξεκινήσει να απαντήσει, ένας πελάτης την φώναξε για να της δώσει παραγγελία.

Όσο αυτή βρισκόταν μακριά του, ο Ζόφος σκεφτόταν ότι είχε γνωρίσει πολλές γυναίκες στην ζωή του, αλλά ποτέ δεν τον είχε τραβήξει κάποια τόσο πολύ. Όλη του η διάθεση άλλαξε στην στιγμή.

 

   "Εσύ είσαι που θα μας ξαναφέρεις την κατάρα;" ρώτησε τον Ζόφο με άγριο ύφος ύστερα από λίγη ώρα ένας γέρος θαμώνας, που καθόταν μόνος του στην απέναντι γωνία του πανδοχείου. Ο πρώην καπετάνιος δεν έδωσε πολύ σημασία και συνέχισε να μασουλά το κομμάτι παστού χοιρινού που του είχε φέρει η Άρτια.

   "Εσύ θα τα καταστρέψεις όλα! Σήκω φύγε όσο είναι καιρός" συνέχισε ο γέρος, ο οποίος είχε σηκωθεί όρθιος αυτή τη φορά και κουνούσε απειλητικά το μπαστούνι του προς το μέρος του Ζόφου.

   "Άστον ήσυχο γέροντα" είπε η Άρτια υποστηρίζοντας τον καπετάνιο.

   "Εγώ θα τον αφήσω, αυτός όμως τι θα κάνει; Θα μας σκοτώσει όλους με την παρουσία του" επέμεινε ο γέρος,

   "Μα τι έκανα επιτέλους;" ρώτησε ο Ζόφος προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε ενοχλήσει τον ηλικιωμένο θαμώνα του πανδοχείου.

   "Πήγες και έμεινες στο καταραμένο κτήμα! Θα ξυπνήσεις την Λίβρα και τότε αλίμονο μας!" απάντησε ο γέρος, ενώ τα μάτια του έγιναν κόκκινα από τον θυμό του.

   "Η Λίβρα δεν χρειάζεται κανέναν να την ξυπνήσει γέροντα, ξυπνάει όποτε αυτή θέλει" αποκρίθηκε μία άλλη φωνή από άλλο σημείο του πανδοχείου. Ο Ζόφος κοίταξε τον άνδρα που μίλησε. Ήταν ένας ψηλός, γεροδεμένος νεαρός. Φορούσε μία καφέ κάπα που σκέπαζε το κεφάλι του. Το βλέμμα του Ζόφου συναντήθηκε με αυτό του νεαρού και τότε αυτός πετάχτηκε πάνω.

   "Την είδες κι όλας;" είπε έκπληκτος. Ο Ζόφος απλά έγνεψε θετικά ενώ παράλληλα χαμήλωσε το βλέμμα του.

   "Ω, Θεοί…" άρχισε να εκλιπαρεί ο γέρος. Ο νεαρός πήγε στο τραπέζι του Ζόφου.

   "Με λένε Προκρούστη. Πρέπει να έρθεις μαζί μου" του είπε ενώ παράλληλα έβγαλε δύο Βελ από το πουγκί του για να πληρώσει την Άρτια.

   "Που θα με πας;" ρώτησε ο Ζόφος, ο οποίος δεν έδειχνε πρόθυμος να ακολουθήσει.

   "Πρέπει να δούμε τον Έπαρχο. Σήμερα γύρισε από κυνήγι και διοργανώνει γιορτή στην αυλή του σπιτιού του. Θα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να τον προειδοποιήσουμε" είπε ο νεαρός. Ο Ζόφος σηκώθηκε, αποχαιρέτησε την Άρτια η οποία είχε ένα γλυκό χαμόγελο στο στόμα της και ακολούθησε τον Προκρούστη.

 

Ο νεαρός ζήτησε από τον Ζόφο να του διηγηθεί την εμπειρία του με την Λίβρα. Στην συνέχεια άρχισε να εξιστορεί την ιστορία τους πλάσματος·

   "Η Λίβρα είναι ένα πλάσμα που ταλαιπωρούσε για πολλά χρόνια την Αραίωνα. Ο μύθος λέει ότι ήταν η γυναίκα του πρώτου Έπαρχου της πόλης η οποία δέχθηκε επίθεση από πειρατές. Την απήγαγαν και την βιάσανε πάρα πολλές φορές στο πλοίο τους, πριν καταφέρει να αποδράσει. Κρύφτηκε στο δάσος πιο πάνω. Τελικά οι πειρατές έφυγαν και η Λίβρα επέστρεψε στη πόλη για να βρει τους δικούς της. Ήταν όμως όλοι νεκροί και τα πάντα καμένα. Έτσι αυτοκτόνησε στην λιμνοθάλασσα. Από τότε στοιχειώνει όλη την περιοχή. Λέγεται ότι τρέφεται με συναισθήματα, γιατί η ίδια έχει χάσει τα δικά της με την συμφορά που την βρήκε. Κανείς όμως δεν ξέρει την πραγματική αλήθεια".

Ο Ζόφος άκουγε την ιστορία σιωπηλός.

 

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν στην αυλή του Έπαρχου όπου είχε στηθεί μία πραγματική γιορτή με φρούτα και άφθονο κρασί να ρέει στα ποτήρια. Ο Έπαρχος καθόταν σε μία καρέκλα, απομίμηση θρόνου που ήταν χτισμένη με πλάτη τον νότιο τοίχο της αυλής. Ο Προκρούστης και ο Ζόφος κατευθύνθηκαν προς το μέρος του.

   "Άρχοντα, ζητούμε ακρόαση" είπε ο Προκρούστης ενώ υποκλίθηκε στον Έπαρχο. Ο Ζόφος στεκόταν ένα βήμα πιο πίσω.

   "Σήμερα είναι γιορτή. Σκότωσα το μεγαλύτερο ελάφι που έχεις δει στην ζωή σου, Προκρούστη. Ελάτε αύριο με τον φίλο σου να μου πείτε ότι θέλετε" απάντησε ο Έπαρχος.

   "Άρχοντα, είναι πολύ σημαντικό. Πρόκειται για την Λίβρα. Φαίνεται ότι επέστρεψε και ο φίλος μου από εδώ είναι μάρτυρας". Με το άκουσμα αυτής της κουβέντας όλη η αυλή πάγωσε και τα μάτια όλων στράφηκαν φοβισμένα στους δύο παρείσακτους.

   "Εξηγήσου" είπε οργισμένα ο Έπαρχος στον Ζόφο και αυτός εξιστόρησε το βίωμα που είχε νωρίτερα.

   "Πως είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Είχαμε όλες τις ενδείξεις ότι ο Ταραγμός την είχε σκοτώσει. Μάλιστα δώσαμε πολλά Βελ σε αυτόν τον μισθοφόρο για να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Αλλά δεν μπορώ να ριψοκινδυνέψω την ζωή του λαού μας…"

Ο Έπαρχος άρχισε να δίνει διαταγές·

   "Καλέστε τους ιερείς, κλείστε τις πύλες της πόλης, ας αρχίσουμε τις προσευχές στους ναούς. Τις νύχτες όλοι θα μένουμε άγρυπνοι μέχρι να δούμε τι θα γίνει".

   "Μα, Άρχοντά μου, δεν θα το πολεμήσουμε;" είπε ο Ζόφος και όλη η αυλή ξέσπασε στα γέλια.

Ο καπετάνιος τους αγριοκοίταξε και συνέχισε·

   "Στον Βορρά οι άνδρες γεννιούνται για να πολεμάνε, κάτι που φαίνεται εδώ στον Νότο δεν ισχύει. Εγώ θα πάω να βρω αυτή τη σκιά και θα την πολεμήσω όποιο και αν είναι το κόστος. Το μόνο που ζητώ είναι λίγους άνδρες από την δύναμή σου για βοήθεια".

Ο Έπαρχος κοιτούσε τον Ζόφο απορημένος. Τελικά ρώτησε·

   "Ποιος θέλει να συνοδέψει αυτόν τον ανόητο στον σίγουρο θάνατο; Ας έρθει να σταθεί δίπλα του" πρόσταξε. Έπεσε απόλυτη σιωπή.

   "Κανείς, όπως το περίμενα. Μπορείς να πας να αυτοκτονήσεις άνετα. Όμως, αν αλλάξεις γνώμη, εμείς θα βρισκόμαστε στους ναούς μας για την αγρυπνία. Μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις για να σωθείς, με την προϋπόθεση να έρθεις μέρα. Μην προσπαθήσεις νύχτα, οι πύλες θα είναι κλειστές" είπε καθώς σηκώθηκε από την θέση του και έφυγε προς τα δωμάτια του σπιτιού του.

   "Προκρούστη, εσύ;" ρώτησε ο Ζόφος. Στα μάτια του νεαρού φάνηκε μία λάμψη, αλλά τελικά μετά από μερικές στιγμές είπε·

   "Εγώ; Θα ήθελα πολύ να σε ακολουθήσω, αλλά δυστυχώς έχω οικογένεια, παιδιά. Δεν μπορώ να τα αφήσω. Μπορώ όμως να σου δώσω ότι πληροφορίες θέλεις, όπλα και οτιδήποτε άλλο χρειαστείς" είπε ο Προκρούστης προσπαθώντας να φανεί χρήσιμος ακόμα και έτσι.

 

Η νύχτα δεν είχε φύγει ακόμα, αλλά δεν θα αργούσε να φανεί το σούρουπο. Ο Ζόφος είχε πάρει ότι του έδωσε ο Προκρούστης και αφού τον αποχαιρέτισε πήγε στο κτήμα του. Έκατσε στην καρέκλα του και αποκοιμήθηκε εκεί μαζεύοντας δυνάμεις. Παρόλα αυτά τίποτα δεν έγινε εκείνη τη νύχτα. Καμία σκιά δεν εμφανίστηκε, κάτι που δεν συνέβηκε ούτε την επόμενη νύχτα. Πέρασαν έξι μέρες και νύχτες ώσπου τελικά δέχτηκε μία επίσκεψη, όχι όμως εκείνη που περίμενε. Ήταν ο Προκρούστης, ο οποίος ερχόταν για να ελέγξει αν ο καπετάνιος ήταν καλά.

   "Όλα καλά εδώ, Προκρούστη. Δεν έχει φανεί τίποτα ακόμα. Τι γίνεται στην πόλη;" τον ρώτησε. Ο νεαρός τον κοίταξε ανακουφισμένος και απάντησε

   "Αντιθέτως με εδώ, μας αναφέρθηκαν δύο επισκέψεις της Λίβρας. Η μία μάλιστα θανατηφόρα. Θυμάσαι την κόρη του πανδοχέα; Ήταν εκείνη η κοπέλα που σέρβιρε τα τραπέζια εκείνη την νύχτα…"

   "Την Άρτια; Φυσικά και την θυμάμαι. Είναι καλά;" ρώτησε όλο αγωνία ο Ζόφος.

   "Όχι, δυστυχώς πέθανε στον ύπνο της. Όλοι λένε ότι την σκότωσε η Λίβρα" απάντησε ο Προκρούστης με φανερή την απογοήτευση στο πρόσωπό του.

Ο Ζόφος βουβάθηκε.

 

Αφού αποχώρησε ο Προκρούστης, ο Ζόφος έπεσε στα γόνατά του προσευχόμενος στους Θεούς του Βορρά, ζητώντας τους να τον βοηθήσουν να εκδικηθεί για τον θάνατο της κοπέλας. Αυτό επαναλήφθηκε για τρία συνεχόμενα μερόνυχτα. Σε όλη τη διάρκεια της προσευχής, τα μάτια του Ζόφου ήταν δακρυσμένα. Την τέταρτη νύχτα έκατσε στην καρέκλα του και κοιτούσε τον ουρανό. Τα μάτια του δεν είχαν στεγνώσει ακόμα όταν το βλέμμα του έπεσε στην λιμνοθάλασσα και τότε αντίκρισε ένα περίεργο θέαμα. Στην μέση της βρισκόταν ένας ψηλός πύργος χτισμένος από γρανίτη. Αν και φαινόταν ότι βρισκόταν εκεί για αιώνες, εντούτοις ο Ζόφος ήταν σίγουρος ότι δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ. Πήρε το σπαθί του και ξεκίνησε προς τον πύργο, χωρίς δισταγμό. Ήταν σίγουρος ότι οι Θεοί του είχαν αποκαλύψει το άντρο της Λίβρας.

 

Στην βάση του πύργου υπήρχε μία είσοδος. Επικρατούσε νεκρική σιγή. Ο Ζόφος προχώρησε μέσα και συνέχισε ακολουθώντας τον διάδρομο που εκτινόταν μπροστά του. Διέσχισε δύο θαλάμους, εντελώς άδειους ώσπου έφτασε σε μερικά σκαλοπάτια. Τα ανέβηκε και τότε άκουσε έναν ήχο. Ακουγόταν σαν κάποιος να σφυρηλατεί σε ένα αμόνι. Ακολούθησε την κατεύθυνσή του ήχου και έφτασε σε έναν τεράστιο θάλαμο, όπου στο κέντρο του βρισκόταν ένας άνδρας. Φορούσε έναν λευκό μανδύα και είχε γυρισμένη την πλάτη του στην είσοδο από την οποία εισήλθε ο Ζόφος. Κρατούσε ένα σφυρί και χτυπούσε ένα μεταλλικό αντικείμενο πάνω σε έναν γρανιτένιο βωμό. Ο Ζόφος του μίλησε

   "Ποιος είσαι εσύ;"

Ο άνδρας σταμάτησε να σφυρηλατεί και γύρισε να δει τον Ζόφο. Μετά από μερικές στιγμές όμως συνέχισε να κάνει την δουλειά του.

Ο Ζόφος κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και τράβηξε το σπαθί του, όμως πριν το καταλάβει, χέρια τον έπιασαν από πίσω του. Ήταν σκιές. Όχι μία, όπως πίστευαν όλοι πως υπήρχε, αλλά πολλές περισσότερες και πανομοιότυπες με την Λίβρα. Τον μετέφεραν στον βωμό όπου ο άνδρας είχε σταματήσει να δουλεύει. Τον έβαλαν πάνω και τον έδεσαν με τις χειροπέδες που σφυρηλατούσε ο άνδρας. Αυτός είχε μία πολύ αδιάφορη έκφραση.

   "Αφήστε με, τι θέλετε από μένα;" Φώναζε ο Ζόφος.

   "Εσύ ήρθες εδώ, προφανώς εσύ είσαι αυτός που θέλει κάτι από εμάς" απάντησε ο άνδρας με την βαθιά φωνή του.

   "Ποιος είσαι επιτέλους; Τι είναι αυτές οι σκιές; Τι θέλουν από εμάς; Γιατί πήραν την Άρτια;" Ρωτούσε αδιάκοπα ο καπετάνιος.

   "Αυτές οι σκιές έχουν πολλά ονόματα. Ίσως έχεις ακούσει το πιο διαδεδομένο στα μέρη αυτά: Λίβρα. Αλλά οι κάτοικοι της πενιχρής αυτής πόλης δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν" απάντησε τελικά ο άνδρας.

   "Τι θες να πεις;" Ρώτησε ο Ζόφος, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να απελευθερωθεί.

   "Σε λίγο θα γνωρίσεις την πραγματική σκιά. Αυτές που βλέπεις τώρα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα πλοκάμια της" είπε ο άνδρας γελώντας.

Ο Ζόφος ένιωσε φόβο. Αυτός ο άνδρας έδειχνε πολύ δυνατός για να νικηθεί, ενώ είχε δίπλα του υπερδύναμα όντα.

 

Ο άνδρας άρχισε να ψέλνει σε μία γλώσσα που ο πολυταξιδεμένος Ζόφος δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή του. Το έδαφος άρχισε να τρέμει και στο βάθος του τεραστίου θαλάμου άρχισε να ξεπροβάλει μία απόκοσμη σκιά. Έμοιαζε με χταπόδι, καθώς είχε ένα τεράστιο κεφάλι αλλά χωρίς μάτια, ένα τεράστιο στόμα με κοφτερά δόντια και πλοκάμια που κουνιόντουσαν ασυνάρτητα γύρω του. Έκανε απαίσιους ήχους όσο πλησίαζε. Ο Ζόφος είχε γουρλώσει τα μάτια του κοιτάζοντάς το και προσπαθούσε να απελευθερωθεί βάζοντας περισσότερη δύναμη. Ο άνδρας είπε

   "Μην το πολεμάς και δεν θα νοιώσεις τίποτα. Αν δεν παραδοθείς στην σκιά, θα πεθάνεις επώδυνα. Έχεις πολλές εμπειρίες και πολλά έντονα συναισθήματα μέσα σου. Είσαι ένας πολύ καλός μεζές για την σκιά μου".

Όσο η σκιά πλησίαζε τον Ζόφο, οι Λίβρες έμοιαζαν σαν να χορεύουν γύρω τους κάνοντας κάποιου είδους τελετουργικό. Ο άνδρας άρχισε να ψέλνει ξανά κοιτάζοντας ψηλά, ενώ ένα βαθύ μπλε φως έβγαινε από τα μάτια και το στόμα του. Μετά από λίγες στιγμές άρχισε να αιωρείται, ενώ σταμάτησε τις ψαλμωδίες. Φαινόταν σαν να βρισκόταν σε άλλη διάσταση.

 

Την στιγμή που όλα ήταν χαμένα, ένα βέλος διαπέρασε το κεφάλι του άνδρα. Ακούστηκε ένα μουγκρητό και μετά από μερικές στιγμές αδράνειας, έπεσε στο έδαφος νεκρός. Οι σκιές άρχισαν να ουρλιάζουν κάνοντας τα αυτιά του Ζόφου να υποφέρουν. Έκλεινε τα μάτια του για να αντέξει τον πόνο και άρχισε να φωνάζει και αυτός. Τελικά οι Λίβρες χάθηκαν. Ο Ζόφος κοίταξε προς το μέρος της Σκιάς, αλλά και αυτή είχε εξαφανιστεί. Μετά κοίταξε το νεκρό σώμα του άνδρα με το βέλος να είναι ακόμα καρφωμένο στο κρανίο του. Στην συνέχεια άκουσε φωνές πίσω του.

   "Οι Βόρειοι πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι πολεμιστές, αλλά αν δεν υπήρχαμε εμείς οι Νότιοι να τους υποστηρίζουμε, ούτε μία μάχη δεν θα κέρδιζαν.

Ήταν ο Έπαρχος ο οποίος βάδιζε προς το μέρος του καθώς έβαζε το τόξο του στην πλάτη του. Μαζί του ήταν γύρω στους δέκα άνδρες, αλλά και ο Προκρούστης ο οποίος κρατώντας το σπαθί του έτρεχε προς τον Ζόφο για να τον λύσει από τα δεσμά του.

   "Ήρθα να σε βρω στο αγρόκτημα ακριβώς την ώρα που έμπαινες στον πύργο. Έτρεξα πίσω στον Έπαρχο για να του το αναφέρω. Ευτυχώς δέχτηκε να έρθει μαζί μου για να σε βοηθήσουμε" του είπε καθώς του ελευθέρωνε τα χέρια.

Ο Έπαρχος είπε

   "Λύθηκε το μυστήριο λοιπόν. Ο μάγος Ζεύξης ήταν πίσω από όλα αυτά. Αυτός ο καταραμένος, εξορίστηκε από την Αραίωνα πριν από μερικούς μήνες. Φαίνεται ότι άσκησε μαύρη μαγεία για να ελέγξει την σκιά και να εκδικηθεί. Ποιος έλεγχε ποιόν άραγε; Το θέμα είναι ότι ο Ζεύξης είναι νεκρός και οι σκιές χάθηκαν. Αλλά όχι για πάντα…"

 

 

Λευκωσία, Απρίλιος 2013

[Naroualis]

Γενικά: Έχει όλες τις καλές προθέσεις, αλλά του λείπουν βασικά στοιχεία για να θεωρηθεί ολοκληρωμένο.

 

Μου άρεσε: Η αίσθηση του dark fantasy. Είχα ανά πάσα στιγμή την εντύπωση ότι διαβάζω κάτι ελαφρά παλαιομοδίτικο, με βάρβαρους ήρωες που κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουν ένα αρχαίο διαβολικό κακό. Δε με διέψευσες και χάρηκα πολύ γι’ αυτό.

 

Δε μου άρεσε: Καταρχήν και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι δεν υπάρχουν κάποια καίρια «διότι» στην αφήγησή σου. Τι εννοώ. Γιατί φταίει ο Ζόφος που ξύπνησε η Λίβρα; Τι προκάλεσε το ενδιαφέρον του μάγου γι’ αυτόν; Τι είναι τελικά η Σκιά και πώς σχετίζεται με τη Λίβρα; Όλες αυτές οι ερωτήσεις αναζητούν ένα «διότι» που δε δίνεται ποτέ.

 

Από πλευράς τεχνικής, κάποια πράγματα αργείς να μας τα πεις και φαντάζουν εμβόλιμα. Ας πούμε, τη περιγραφή της Άρτιας έπρεπε να μας τη δώσεις νωρίτερα, να τη «δούμε» νωρίς, ώστε να σχηματίσουμε την εικόνα της στο μυαλό μας, καθώς και τη σημασία που έχει για το Ζόφο. Η στιγμή που αναφέρεται η εχθρότητα των ντόπιων δεν πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη. Θα προτιμούσα να είχες δώσει μερικά hints νωρίτερα.

 

Έχεις επίσης μεγάλη αδυναμία στη λέξη «αφού». Γενικά είναι μια λέξη που προσωπικά δε συμπαθώ και πάρα πολύ, επί της ουσίας όμως, παρατηρώ ότι χρησιμοποιείς για να δείξεις τη σειρά κάποιων πράξεων. «Τελικά σηκώθηκε και αφού ντύθηκε, πήρε το άλογό του και κατευθύνθηκε στην πόλη». Ούτως ή άλλως δίνεις τα πράγματα με τη σωστή τους χρονική σειρά, οπότε το «αφού» φαντάζει εντελώς περιττό (και κάπως προφορικό, αν θες την γνώμη μου.) Δες τη φράση σου χωρίς αυτό: «Τελικά σηκώθηκε, ντύθηκε, πήρε το άλογό του και κατευθύνθηκε στην πόλη». Οικονομία στις λέξεις και πιο σφιχτό αφηγηματικό ύφος.

 

Ειδικά αυτό το τελευταίο το χρειάζεσαι, μιας κι ο ήρωας, μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε τα τεκταινόμενα, είναι ένας ψημένος ναυτικός, μαθημένος, φαντάζομαι, στις σταράτες κουβέντες.

 

Και κάτι που μπορείς και να το πεις ψείρισμα: 1316 ταξίδια; Που κρατούσαν πόσο το καθένα; Δύο-τρεις μήνες; Δηλαδή ο Ζόφος είναι περίπου 350 ετών; Εκτός αν δούλευε σε πέραμα, τύπου σημερινού φέρι.

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε το κλίμα της ιστορίας σου, Αντώνη. Θα ήθελα να την δω ολοκληρωμένη, να την ευχαριστηθώ. Θα μου άρεσε ο καπετάνιος να κάνει κάτι, γιατί τώρα μένει μόνο στις προθέσεις (εκτός από το επιτυχημένο σπιτικό που έστεισε με σκοπό να παντρευτεί). Επίσης θα μου άρεσε ο κακός της ιστορίας να αναφέρεται και πιο πριν, τώρα μπαίνει εντελώς ξεκάρφωτα και δεν κάνει εντύπωση.

 

 

Κάτι ψιλά:

 

με νύχια πιο μεγάλα και από το σπαθί που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του.

Θα σε πίστευα αν έλεγες " πιο απειλητικά".  Αλλά πιο μεγάλα από σπαθί; Τσουκ.

 

Δεν μου άρεσαν τα ονόματα. Ιδίως του καπετάνιου. Και ακόμα λιγότερο στη φράση "Ο Ζόφος ένιωσε φόβο".

 

Τα χίλια τριακόσια κάτι ταξίδια, όπως λέει και η Ναρουάλις. Μπι σίριους.

 

  Ευχαριστούμε για το fantasy!

[Airbourne]

Ένα σκοτεινό παραμύθι. Μου άρεσε ότι η Λίβρα τρεφόταν με συναισθήματα. Στην αρχή πίστευα ότι έχουμε μια ιστορία βασισμένη στον θρύλο της Μόρας. Της γριάς που την ώρα του ύπνου κάνει την εμφάνιση της. Έπειτα άλλαξε το σκηνικό και απο το πανδοχείο επιταχύνθηκαν τα πράγματα.

 

Εδώ,

"Άρχοντα, είναι πολύ σημαντικό. Πρόκειται για την Λίβρα. Φαίνεται ότι επέστρεψε και ο φίλος μου από εδώ είναι μάρτυρας". Με το άκουσμα αυτής της κουβέντας όλη η αυλή πάγωσε και τα μάτια όλων στράφηκαν φοβισμένα στους δύο παρείσακτους.

Μου φαίνεται λίγο υπερβολικό, απο την στιγμή που υπήρχε μια σχετικά χαρούμενη αναταραχή λόγω γιορτής, να στράφηκε όλη η αυλή προς τους παρείσακτους.

 

Επίσης εδώ,

Μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις για να σωθείς, με την προϋπόθεση να έρθεις μέρα. Μην προσπαθήσεις νύχτα, οι πύλες θα είναι κλειστές"

Μου θύμησε λίγο silent hill.

 

Σε γενικές γραμμές όμως την χάρηκα την ιστορία σου. Είχε πράγματα να δώσει και μου άρεσε που τα έδινε σταδιακά μέχρι την τελική μάχη με το λαβκραφτικό τέρας.

 

Σε ευχαριστώ με την σειρά μου για την ιστορία σου.

Edited May 11, 2013 by Airbourne

[Oberon]

Aυτή είναι μια ιστορία που μου έδωσε την αίσθηση πως τη διηγείται κάποιο βράδυ, κάποιος γέροντας, και την "λουστράρει" προσθέτοντας λεπτομέρειες καθώς τη διηγείται. Μ'αρέσει αυτό. Μ'αρέσει πολύ. Μ'αρέσει και η κοσμοπλασία της, φυσικά, που έχει και μια "εσάνς" από Λάβκραφτ. Μ'αρέσει και το ότι διαδραματίζεται σε ένα χώρο που θυμίζει μια παράλληλη, αλλά Ελληνική, διάσταση με όλα αυτά τα ελληνόηχα ονόματα. Την είδα σαν ένα σκοτεινό παραμύθι, ή θρύλο αν θέλεις, κάτι που επίσης συμπαθώ πολύ.

 

Όμως... (και ναι, εδώ έρχεται το "όμως")... η ιστορία με άφησε με πολλά ερωτηματικά, πολλά "γιατί αυτό; γιατί εκείνο;" που δεν απαντήθηκαν. Δεν απαντήθηκαν αυτά γιατί η ιστορία έχει αρκετά κενά στην πλοκή της, αρκετές... αλλόκοτες αντιδράσεις που δεν δείχνουν φυσικές. Αυτό το τελευταίο δεν θα ήταν κακό αν εξηγείτο ο λόγος στο τέλος, αλλά δεν συμβαίνει αυτό, δυστυχώς. Υπάρχουν σημεία που φαίνεται να έχουν μπει σαν "από μηχανής θεοί" για να κινηθεί η πλοκή, που επίσης δεν εξηγούνται. Γιατί εμφανίστηκε το κάστρο εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Γιατί ο Ζεύξης εμφανίζεται ξαφνικά (και μάλιστα με πολύ άνετη διάθεση) όταν ο Ζόφος πάει στο κάστρο; Γιατί ο γέρος φοβάται πως ο Ζόφος θα φέρει πίσω την κατάρα; Γιατί ο Έπαρχος είναι τόσο αποπεμπτικός σχετικά με έναν κίνδυνο που όλη η πόλη γνωρίζει καλά; Γιατί αποφασίζει να βοηθήσει μετά; Γιατί κάποιες εμφανίσεις της Λίβρας είναι θανατηφόρες, ενώ άλλες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άσχημο όνειρο; Τόσα πολλά γιατί...

 

Κυρίως όμως, αυτό που, αν θέλεις, με απογοήτευσε, όχι γιατί δεν ήταν ωραίο αλλά γιατί ένιωσα να το παίρνεις πίσω, κατά κάποιο τρόπο, ήταν αυτή καθαυτή η Λίβρα. Η ιστορία της Λίβρας είχε τρομερό αντίκτυπο. Ουσιαστικά "it made the story". Έχτισες έναν δυνατό χαρακτήρα, ένα δυνατό, παράξενο, θαυμάσιο, τρομερό στοιχειό, και μετά ένιωσα σαν να πήρες πίσω όλο αυτό το χτήσιμο, αποπροσωποποιώντας τη Λίβρα, κάνοντας την μόνο μία από ένα απρόσωπο πλήθος "πλοκαμιών-σκιών" ενός τέρατος που δεν έχει ούτε το 1/10 του αντίκτυπου της Λίβρας σαν την βιασμένη γυναίκα που αυτοκτονεί. Αν είχες κρατήσει μόνο τη Λίβρα, σαν γυναίκα-στοιχειό στον πύργο, αν είχαμε ακούσει τη φωνή της και, μέσω αυτής, μαθαίναμε τις απαντήσεις για τόσα "γιατί", η ιστορία θα ήταν εξαιρετικά δυνατή. Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη βέβαια.

 

Να τελειώσω λέγοντας πως έχεις σημαντικότατες δυνατότητες για θαυμάσιες διηγήσεις, με τρομερή κοσμοπλασία, μοναδική, που μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στο πραγματικό και γνώριμο, και στο φανταστικό και αλλόκοσμο. Εκμεταλλεύσου τες! Νομίζω πως αυτή η ιστορία αξίζει να ξαναγραφτεί, να διορθωθεί και, πίστεψέ με, θα βγει κάτι μοναδικό και υπέροχο.

Edited May 12, 2013 by Oberon

[Mesmer]

Μια ιστορία που ενώ έχει αρκετά καλά στοιχεία, χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αναδειχτεί.

 

Έχει αποκαλύψεις, ανατροπές, περιπέτεια. Μου άρεσε η πρώτη εμφάνιση της Σκιάς, αλλά από εκεί και μετά η παρουσία της δεν ήταν τόσο δυνατή όσο στην αρχή. Επίσης, νομίζω πως η εμφάνιση των άλλων Σκιών στο τέλος, αποδυναμώνει κάπως την αρχική εντύπωση που κάνει. Για ποιο λόγο να βάλεις ένα ακόμη μεγαλύτερο τέρας στο τέλος, εφόσον, ουσιαστικά, δεν σε εξυπηρετεί σε κάτι; Γιατί να μην είναι η μία Σκιά αρκετά δυνατή ώστε να μπορεί να κάνει πολύ μεγάλο κακό από μόνη της;

 

Κάτι άλλο είναι πως ενώ έχεις αρκετούς χαρακτήρες, τους χρησιμοποιείς ελάχιστα και μόνο για να εξυπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα, η αλλαγή του Έπαρχου ήταν αρκετά ξαφνική και δεν εξηγείται αρκετά, αφού νωρίτερα είχε φανεί ότι είναι πολύ θρησκόληπτος. Επίσης, ο Προκρούστης θα μπορούσε να αναδειχτεί καλύτερα σαν χαρακτήρας, αν μαθαίναμε περισσότερα γι’ αυτόν. Τέλος, θα έπρεπε να μας δώσεις κάποια στοιχεία για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο κακός της υπόθεσης, από το να μας συστήσεις ένα εντελώς καινούριο πρόσωπο. Είναι κάτι που χαλάει κάπως την εικόνα του διηγήματος.

 

Γενικά, η ιστορία θα μπορούσε να στηθεί από την αρχή, με τα επιμέρους κομμάτια της πιο σωστά δεμένα μεταξύ τους.

[Big Fat Pig]

Μία αρκετά τυπική ιστορία fantasy με ήρωες και κακοποιά πλάσματα και μάγους.

Η ιστορία αυτή πιστεύω ότι για να πετύχει θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο στη δράση, την αγωνία για τις τύχες των πρωταγωνιστών της και --γιατί όχι-- το μυστήριο.

Οι χαρακτήρες, είναι πολύ γενικοί (βόρειοι - νότιοι), λείπουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τους κάνουν να ξεχωρίζουν.

Δεν χτίζονται οι μεταξύ τους σχέσεις (ειδικά αυτή του Ζόφου - Άρτιας).

Η πλοκή θέλει τον Ζόφο να έρχεται στην πόλη εξαιτίας της Άρτιας ( αυτό είναι το ισχυρότερο κίνητρο για μένα -- τα υπόλοιπα τ' ακούω βερεσέ ), κι όμως οι μεταξύ τους διάλογοι δεν δείχνουν καθόλου κάτι τέτοιο.

Δεν είναι αισθητός ο κίνδυνος που διατρέχει η πόλη.

Δεν υπάρχει ικανοποιητική ροή πληροφοριών ενώ σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν καθόλου πληροφορίες.
π.χ.
Ο Ζεύξης εμφανίζεται από το πουθενά στην τελευταία σκηνή. Γιατί; Ποιος ήταν; Τι ήθελε;
Η Άρτια Λίβρα τελικά πώς σχετίζεται με τον Ζεύξη;

Υπάρχουν αρκετά ζητήματα αληθοφάνειας.
π.χ.
Ένας νεαρός φαίνεται να κατέχει πάμπολλες γνώσεις και λεπτομέρειες για την φύση του κακού.
Ένα και μόνο βέλος αρκεί για εξαφανίσει στρατιές σκιών, αλλά και την Λίβρα.
1316 ταξίδια; Πόσων ετών ήταν; Και θέλει και να παντρευτεί;
Φυσικά, αν πρέπει, τα παραπάνω μπορούν και να είναι έτσι, χρειάζεται όμως κάποια πράγματα που ακούγονται περίεργα να δικαιολογηθούν, να εξηγηθούν περισσότερο.

Εικόνες, συναισθήματα και δράση χρειάζεται να δειχτούν πολύ περισσότερο και να ζωντανέψουν. (Show / tell). Το γράψιμο χρειάζεται δουλειά ακόμα σ' αυτό το επίπεδο. Ειδικά λόγω είδους (φουλ περιπέτεια) η ιστορία θα βοηθιόταν πολύ αν ακολουθούσε κάποιους απ' τους πολύ βασικούς κανόνες αφήγησης. (Η Naroualis στα σχετικά posts της στην ενότητα συγγραφή δίνει μπόλικες και πολύ χρήσιμες --για όλους μας-- γενικές οδηγίες πάνω σ' αυτό.)

Το τέλος αποκλιμακώνεται απότομα και άνευρα. (Το ένα βέλος που είπα και παραπάνω.)

Γενικά μια ιστορία με καθαρή πλοκή στημένη για να προσφέρει δράση, αλλά που χρειάζεται μπόλικη δουλειά στους χαρακτήρες, τα κίνητρά τους και την σωστή κορύφωση για να μπορέσει να μεταδώσει το αίσθημα της περιπέτειας και της αγωνίας.

Τέλος, θα πρότεινα να δοκιμάσεις να αλλάξεις τα πολύ γενικά ονόματα (Ζόφος, Άρτια κλπ) ή να προσθέσεις στοιχεία που θα δημιουργήσουν ατμόσφαιρα ελληνικής μυθολογίας. Θα έβλεπα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μια τέτοια προσπάθεια.

 

edit: διόρθωσα ένα λάθος όνομα

Edited May 17, 2013 by Big Fat Pig

[apelpio]

Το θέμα του αρχαίου κακού που απειλεί μια πόλη, είναι πολύ τετριμένο. Μια καλή εκτέλεση θα μπορούσε να το σώσει αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η αφήγηση είναι κρύα, διεκπεραιωτική και χωρίς καμία βαρύτητα. Υποτίθεται ότι ο Ζοφός είναι ερωτευμένος με την Άρτια και θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί της. Η σκηνή όμως που ο καπετάνιος πληροφορείται το θάνατό της, δε βγάζει καθόλου συναίσθημα. Η ιδέα της λίβρας που τρέφεται με συναισθήματα ήταν ενδιαφέρουσα αλλά αμέσως μετά την ανταλλάσεις με έναν κλισαρισμένο κακό μάγο. Το τέλος ήταν επίσης πολύ αδύναμο, με τον παντοδύναμο μάγο να σκοτώνεται από ένα απλό βέλος και τους δειλούς κατοίκους να μεταμορφώνονται σε ατρόμητους πολεμιστές, την τελευταία στιγμή. Είμαι σίγουρος πως είχες όλη την καλή διάθεση να γράψεις κάτι ενδιαφέρον αλλά δεν πιστυεύω ότι μεταφράζεται σωστά στο χαρτί και το τελικό αποτέλεσμα, δυστυχώς για μένα δεν πείθει. 

[Ayu]

Νομίζω πως έχουν ήδη ειπωθεί όλα όσα θα ήθελα να πω γι' αυτήν την ιστορία. Η ιδέα της Λίβρας είναι ενδιαφέρουσα, μου άρεσε η σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά νομίζω πως η ιστορία είναι ανολοκλήρωτη και θέλει δουλειά τόσο από πλευράς γλώσσας όσο κι από πλευράς δομής. Νομίζω πως τα σχόλια της Naroualis και του Big Fat Pig είναι πολύ καλή αρχή για διορθώσεις-ξαναδούλεμα. 

Καλή συνέχεια λοιπόν

[Loch Moors]

Η αρχή, με το φοβερό καπετάνιο που αποφασίζει να ζήσει μια ήσυχη ζωή στη στεριά για τα μάτια μιας γυναίκας είναι πολλά υποσχόμενη. Ξέρεις βέβαια πως κάτι θα του τύχει και δε θα τη βρει την ησυχία του, αλλά θέλεις να διαβάσεις παρακάτω και δεις γιατί. Η περιπέτεια και η κορύφωση της αγωνίας όμως δεν έρχονται διαβάζοντας τη συνέχεια του κειμένου. Αυτό μου φαίνεται οφείλεται στην κάπως "αποστασιοποιημένη" οπτική που έχουμε στα συναισθήματα του πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια της ιστορίας (ακόμα κι όταν έμαθε πως σκότωσαν τη γυναίκα δεν με έπεισε ότι πόνεσε και οργίστηκε στ' αλήθεια), στο δίπολο που δημιουργείται για το ποιος είναι τελικά ο κακός (λίβρα ή ο μάγος? και αν είναι και οι δύο πώς σχετίζονται?) και τέλος σε 2-3 περιφερειακά πρόσωπα που μπαίνουν και βγαίνουν στην ιστορία χωρίς ακριβώς να δικαιολογούν την παρουσία τους (έπαρχος, ο νεαρός που βοηθά, γέρος). Επίσης, μου φάνηκε κάπως αμήχανα βαλμένη η "λύση" στο τέλος με την εμφάνιση του έπαρχου ξαφνικά μέσα στον πύργο και την νίκη επί της σκιάς με μια μόνο κίνηση.

 

Πιστεύω πως αν αλλάξεις κάπως το κείμενο ώστε να μένει πιο πιστό στις βάσεις (και στο ύφος) που θέτει η αρχή, θα γίνει μια πολύ ωραία φάνταζυ ιστορία

[TheTregorian]

Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, η γραφή αρκετά καλή. Αλλά υπάρχουν αρκετά προβλήματα:

1) Πολύ ενασχόληση με το στήσιμο του σπιτικού, υπερβολική. 
2) Γιατί αυτός ξύπνησε το στοιχειό καλέ;

3) Η όλη συμπεριφορά των ανθρώπων στο πανδοχείο. Πολύ εχθρική χωρίς λόγο απ' την αρχή. Δεν έκανε τίποτα κακό ο άνθρωπος με τη θέλησή του, είναι άδικο να του φέρονται έτσι. Η όλη αντιμετώπιση του προβλήματος για το τι θα κάνουν και τελικά δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό και κοροϊδεύουν και τον άλλον τον άμοιρο, με εκνεύρισε πολύ και αυτά τα γελάκια εε... είναι λίγο πολυφορεμένο σαν αντίδραση. 

4) Ο πύργος που εμφανίζεται δίπλα του απ' το πουθενά.

5) Οι από μηχανής θεοί που σκάνε μύτη στο τέλος να τον σώσουν, ενώ ήταν τόσο κάθετοι ότι δε θα το κάνουν.

6) Ο κακός. Αυτό ήταν απ' τα μεγαλύτερα προβλήματα θεωρώ. Έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχειό αρχικά, που μου θυμίζει καταστάσεις εμφάνισης ελληνικών λαογραφικών πλασμάτων όπως η Μόρα, και καταλήγει κομπάρσος, μέλος ενός πλάσματος που θυμίζει Κθούλου περισσότερο. Ήταν κρίμα ειλικρινά..  Ο μάγος μου φάνηκε πολύ αδιάφορος φοβάμαι, η τελείως κλασσική εικόνα του κακού μάγου που ψέλνει, εμφανίζει τέρατα και λάμπει..

Γενικά... η ιστορία δεν είναι κακή, το τονίζω, παίρνει διορθώσεις αρκετές όμως για να αποκτήσει ωριμότητα, όπως και η γραφή. Καλή συνέχεια εύχομαι, Αντώνη! 

Edited May 23, 2013 by TheTregorian

[KELAINO]

Μια αξιοπρεπέσταση ιδέα που όμως χάνεται κατά την εκτέλεση.

 

Τα περισσότερα προβλήματα έχουν ήδη αναφερθεί από το φορουμικό κοινό. Θέλω κι εγώ να τονίσω το πόσο κρίμα είναι που έκανες τους πρωταγωνιστές σου κομπάρσους στην ίδια τους την ιστορία. Είπαμε να είμαστε αμείληκτοι με τους ήρωές μας, αλλά όχι έτσι!

 

Ένα άλλο πράγμα που θα ήθελα να δω, είναι περισσότερο Άρτια. Ο ήρωάς σου κάνει σχέδια ζωής που την περιλαμβάνουν, αλλά εκείνη τι λέει; Ανταποκρίνεται; Πώς το δείχνει; (λίγα λογάκια γι' αυτό αρκούν, δεν είπα να γράψεις ολάκερο ρομάντζο) Επίσης, αφού εδραιώσεις τη σχέση τους και τις ελπίδες τους για το μέλλον, θέλω να τη δω να πεθαίνει μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, να νιώσω την απώλεια και τον πόθο του για εκδίκηση.

 

Το μάγο τώρα. Δε με ενόχλησε και τόσο πολύ η ύπαρξή του. Σκεφτόμουν αν θα μπορούσες να τον κρατήσεις. Μπορεί κάλλιστα να είναι αυτός ο κακός της ιστορίας και απλά να έχει κάνει τη Λίβρα (η οποία σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι πλοκάμι, αλλά αυθύπαρκτη) ακούσιο υποχείριό του. Ή μπορεί να είναι ένα παρεξηγημένο στοιχειό, που προσπαθεί να σώσει τους κατοίκους από το μάγο. Ή μπορεί να συνεργάζεται μαζί του. Υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις, αρκεί να δώσεις επαρκή κίνητρα σε όλους. Εννοείται ότι το μάγο και τον πύργο του θα τον αναφέρεις από την αρχή, έστω και σαν θρύλο.

 

Επίσης με φάνηκε περίεργο να αντιμετωπίζει την εχθρότητα των κατοίκων για πρώτη φορά στο πανδοχείο. Τόσα πάρε-δώσε είχε μ' αυτούς από πιο πριν, τόσες αγορές έκανε, δεν μπορεί να μη πήρε κάτι το αυτί του.

 

 

Μόνο σε μένα άρεσαν τα ονόματα;

[Naroualis]

Μόνο σε μένα άρεσαν τα ονόματα;

 

 

Μπα. Κι εμένα με γλυκάνανε όταν τα διάβαζα.

[Oberon]

 

Μόνο σε μένα άρεσαν τα ονόματα;

 

 

Μπα. Κι εμένα με γλυκάνανε όταν τα διάβαζα.

 

 

Και μένα το ίδιο. Το αναφέρω και στην κριτική μου πως τα παράξενα ονόματα, ελληνόηχα και όμορφα, ήταν από τα συν της ιστορίας.

[Tiessa]

Αυτή η ιστορία έχει ένα καλό δυναμικό, κι έναν πολύ ωραίο τίτλο, αλλά νομίζω ότι δεν το εκμεταλλεύεται όπως πρέπει και χάνει σε πολλά σημεία.

Ας πούμε, ενώ η εμφάνιση της αρχικής σκιάς είναι σχετικά τρομακτική, η συνέχεια κάπως αποκλιμακώνει το φόβο. Ενώ θα μπορούσε να υπάρχει μεγάλη ένταση, δεν την βλέπουμε να ανεβαίνει όπως πρέπει, ούτε στον έρωτα του καπετάνιου με την κοπέλα, ούτε στην περιρέρουσα ατμόσφαιρα.

Η ιστορία της Λίβρας έχει ενδιαφέρον και είναι καλός πυρήνας για το στοίχειωμα, αλλά όταν μπαίνει το λαβκράφτιο στοιχείο, ενώ το ίδιο είναι ενδιαφέρον, μας αποπροσανατολίζει και χάνουμε την εστίαση. Ποιος είναι τώρα ο κίνδυνος; Η Λίβρα; Οι σκιές; Ένα πλάσμα αλλόκοσμο; Τελικά είναι ένας μάγος, που ωστόσο δεν έχουμε ξαναδεί και δεν έχουμε ξανακούσει μέσα στο διήγημα.

Ο πύργος μού άρεσε. Ο μύθος της Λίβρας μού άρεσε. Νομίζω ότι αν τα δεις λίγο από την αρχή τα στοιχεία που έχεις και αποφασίσεις από νωρίς πού θα εστιάσεις, προοικονομώντας καταστάσεις (π.χ. τον μάγο κλπ), και κάνοντας μερικές παρεμβάσεις για να ανέβει η ένταση, θα έχεις μια πολύ καλύτερη ιστορία.

[Nihilio]

Κλασσικό φάνταζυ διήγημα, που όμως χρειαζόταν λίγη περισσότερη προσοχή στην ανάπτυξη. Ενώ υπάρχει μία καλή κεντρική πλοκή, χάνονται οι δραματικές ευκαιρίες να αναδειχτεί. Τα τόνισαν και οι προηγούμενοι, λείπει η σχέση του καπετάνιου με την Άρτια, η τελική ανατροπή που αφαιρεί από την ατμόσφαιρα που έχεις στείσει γύρω από το τέρας σου, το "από μηχανής θεός" φινάλε κλπ.

Όμως υπάρχουν και δυνατές σκηνές (πχ οι πρώτες εμφανίσεις της Λίβρας) με ατμόσφαιρα που φανερώνουν ότι εδώ υπάρχουν δυνατότητες για μία πολύ καλύτερη ιστορία. Σίγουρα θέλει ξαναδούλεμα, με άπλωμα και περισσότερο tell και καλύτερη προοικονομία για το τέλος, αλλά οι δυνατότητες εδώ υπάρχουν

[Nienor]

Γενικά έχω την αίσθηση πως σκέφτηκες μια ιστορία, δηλαδή ουσιαστικά πως σκέφτηκες τα βήματά της –θα γίνει αυτό, θα γίνει μετά το άλλο, μετά το παράλλο, έ, εκεί ανάμεσα θα δούμε και γιατί έγιναν- και κάπως έτσι έπεσες σε μια τρύπα γιατί αυτό δεν έγινε ποτέ –δεν είδαμε δηλαδή γιατί έγιναν. Με αφήνει με πάρα πολλές ερωτήσεις που είναι πάρα πολύ εύκολο να λύσεις, βασικά, κι αυτό με κάνει να πιστεύω πως απλώς δεν ήξερες τις απαντήσεις τους.

 

*Αφαιρώντας μετά την ανάγνωση των σχολίων αυτά που υπάρχουν δυο και τρεις φορές, πχ τις ερωτήσεις μου :P*

Αλλά, παρόλα αυτά θέλω να κρατήσω αυτό:

Θεωρώ πως αν θέλεις να το ξαναπιάσεις να το διορθώσεις κάποια στιγμή, όλα αυτά τα ερωτήματα που μου δημιουργούνται διαβάζοντας –κυρίως για την Άρτια και τη σχέση της μαζί του- θα σε βοηθούσαν πάρα πολύ να το φτιάξεις αν απλώς καθόσουν να σκεφτείς και να τα απαντήσεις. Φυσικά όταν εσύ τα απαντήσεις, εμείς δεν είναι καθόλου ανάγκη να διαβάζουμε μέσα στο κείμενο τις απαντήσεις που έδωσες, όμως αν τα ξέρεις θεωρώ πως αυτό θα φαίνεται ξεκάθαρα και μέσα από τα ψήγματα τους θα βγάζω άκρη με τα πώς και τα γιατί μια χαρά.

 

Βρίσκω πως σαν πλοκή και χαρακτήρες είναι μια ιστορία που ειλικρινά αξίζει τον κόπο να τη διορθώσεις και να της δώσεις σημασία. Θα γίνει πολύ πολύ όμορφη.

[Ad Noctum]

Ευχαριστώ όσους διάβασαν και σχολίασαν την ιστορία μου. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να πάρει την θέση που πήρε για τους λόγους που έχετε αναφέρει οι περισσότεροι στα σχόλιά σας. Όταν ξεκίνησα να γράφω την ιστορία έφτασα να έχω ένα διήγημα το οποίο σχεδόν ξεπερνούσε τις 5000 λέξεις, χωρίς να έχω φτάσει ακόμα στο τέλος! Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι έπεσε πολύ "πετσόκομμα" στην καημένη την ιστορία και μπήκε ένα τέλος λίγο... βιαστικό όπως έχετε επισημάνει όλοι. Η ιστορία σίγουρα θα ξαναγραφτεί, καθώς βασίζεται σε μία ιδέα που είχα εδώ και πολύ καιρό και θέλω να την δω σωστά στο χαρτί (ή οθόνη του υπολογιστή τελοσπάντων).

 

Να πω για κάποιον που σχολίασε την αρχαιοελληνική μορφή του κόσμου που σχεδίασα, ότι η τελείως πρώτη έκδοση του διηγήματος εξελισσόταν κοντά στην Αρχαία Νεμέα! Αλλά μετά για κάποιους λόγους αποφάσισα να στήσω έναν δικό μου φανταστικό κόσμο.

 

Ξανά σας ευχαριστώ, θα σας ενημερώσω όταν με το καλό ετοιμαστεί η 2η έκδοση του διηγήματος.