Oberon Posted May 7, 2013 Share Posted May 7, 2013 Όνομα Συγγραφέα: Διονύσης (Oberon) ΤζαβάραςΕίδος: Εχμ, παραμυθοπλασία, fantasyΑριθμός Λέξεων: 3000 (ιστορία), +10 (τίτλος, όνομα, ημερομηνία και η λέξη "τέλος" στο τέλος) Αυτοτελής; Nαι Σχόλια: Μετά από χρόνια είπα να πάρω μέρος σε διαγωνισμό του φόρουμ. Πώς θα μπορούσα να αντισταθώ στις δυο πλάνες νεραιδομάγισσες που τον οργανώνουν; Αυτές φταίνε για όλα! (Εντάξει, είχα και έμπνευση και ηρεμία μυαλού βέβαια). Η ιστορία και κάποια ονόματα είναι εμπνευσμένα από τα Ελληνικά λαικά παραμύθια και τον μεσαίωνα. Αν και υπάρχουν κάποιοι όροι που ίσως ξένίσουν, ειδικά η ορολογία των αργαλειών, το νόημα είναι εμφανές είτε από μόνο του, είτε από τα συμφραζόμενα. Αν κάποιος χρειάζεται κάποιο "γλωσσάρι" (ελπίζω όχι) θα το γράψω ευχαρίστως. Ο Αργαλειός της κοκόν'Αθηναής O_Argaleios_tis_kokon_Athinais.doc 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted May 8, 2013 Share Posted May 8, 2013 Σπουδαίο ! Είμαι πράγματι ενθουσιασμένος απο το στόρυ. Νομίζω ότι έχεις αποδώσει σωστά τους χαραχτήρες και αυτό σημαίνει για εμένα ότι η πλοκή κυλάει, νεράκι ! Η ροή του λόγου, τα ονόματα και η προφορά των χαραχτήρων είναι πολύ ταιριαστά και δεν με παραξένεψαν καθόλου. Με παραξένεψε όμως, λίγο, εκεί που διάβαζα το σημείο : νιώθοντας και μη νιώθοντας τον πόνο ίσως δεν ταίριαζε με την σκηνή το δεύτερο σκέλος. Respect για την σκηνή “Φάτο! Φάτο να μη σε φάει η φάουσα, διαβολόφιδο! Κοπανισμένο κρέας ποντικού είναι! Χτες το σκότωσαν οι γάτες! Ζωντανό δε σου δίνω, κι αν δεν το φας, μη σώσεις και γιάνεις!” . Την έχω εντυπώσει στο μυαλό μου και προσπαθώ να την ανασυνθέσω με την φαντασία μου, (με κάποια που μπορεί να μοιάζει σαν την κακιά μάγισσα απο την Χιονάτη ) Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μια λίγο πιο εντυπωσιακή ανατροπή στο τέλος όμως ακόμη και έτσι, το δέχτηκα με ευχαρίστηση. Σε ευχαριστώ για την ιστορία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
xrusaki Posted May 8, 2013 Share Posted May 8, 2013 Ωραια γραφη απλα δεν καταλαβα που ηταν το φανταστικο και που το στοιχιωμα.Ολα τελικα εξηγουνται ορθολογικοτατα. Θα προτιμουσα να δουλευες πιο πολυ το φανταστικο κομματι 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 10, 2013 Share Posted May 10, 2013 Γενικά: Ζωντανή, αληθινή ιστορία, γεμάτη με εικόνες κι αρώματα, αλλά το στοίχειωμα δεν είναι και τόσο φανερό. Μου άρεσε: η γριά (που έχει ένα ever so slight hint από Μις Μαρλπ), η ατμόσφαιρα, οι αντιδράσεις της κοινωνίας που είναι ως σύνηθες αγριότερες και βαρβαρότερες από εκείνες των ατόμων που την αποτελούν. Δε μου άρεσε: Παρεκτός κι αν θεωρήσουμε ότι η κοκόν’Αθηναή στοιχειώνει το νου της Ρουμπαστής το υπερφυσικό στοιχείο δεν είναι και τόσο έντονο. Αυτό δε μειώνει την αξία του διηγήματος, όμως. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 10, 2013 Share Posted May 10, 2013 Αυτή τη φορά δεν θέλω τίποτε άλλο από τον διαγωνισμό, τίποτε άλλο από αυτό που μου δίνετε. Δεν θέλω, δεν μπορώ να γράψω εκτενή σχόλια, μόνο να ταξιδέψω με ό,τι μας προσφέρετε. Περνάω πολύ καλά. Ε ναι, δεν φαίνεται ότι μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία; Την έζησα με τις μυρωδιές της, μυρωδιές χωριού - κι ας μην περιγράφονταν, τις πρόσθετα φυσικά, γιατί τις ξέρω - με τους ήχους της (κι ο κούκος κι ο γκιώνης και τα τσοκάνια, αμέ) και με τα σκοτάδια της. Τα ωραία, καθόλου τρομακτικά σκοτάδια, εκείνα που ξέρεις ότι κάτω από το μαύρο πέπλο υπάρχει ό,τι λάμπει/πετάει/σέρνεται και τη μέρα. Λόγω του διαγωνισμού οφείλω να παραδεχτώ όμως ότι θα μου άρεσε ένα μεγαλύτερο κεντράρισμα στον αργαλειό. Η Ρουμπαστή αξιολάτρευτη και σεβάσμια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted May 13, 2013 Share Posted May 13, 2013 Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία πάρα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένη ιστορία, που σε βάζει μέσα στον κόσμο της και σε κάνει μέρος της από την αρχή μέχρι το τέλος! Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του διηγήματός σου για εμένα. Από εκεί και πέρα, προσωπικά πιστεύω ότι χάνει λίγο στο στοιχείο του φανταστικού, αλλά αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό (μην αρχίσουμε να αναλύουμε τι είναι φανταστικό και τι όχι...). Παρόλα αυτά είναι ένα από τα γερά χαρτιά αυτού του διαγωνισμού! Εύγε! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted May 17, 2013 Share Posted May 17, 2013 Υπάρχει μια πολύ ωραία ιδέα στο διήγημα, αυτή της ύφανσης. Δεν είδα όμως να την εκμεταλλεύεται ικανοποιητικά το διήγημα καθώς, τελικά, η μαγεία της ύφανσης μένει πίσω. Υπάρχει, (σχεδόν) κινεί τα νήματα, αλλά αισθάνομαι ότι δεν αξιοποιήθηκε αρκετά.Δεν υπάρχει φανερή δράση (εσωτερική ή εξωτερική) καθώς η πλοκή στήνεται λίγο-πολύ πάνω σε μια συγκυρία και η κινητήρια δύναμη πίσω απ' το «στοίχειωμα» του κοριτσιού δεν κάνει αισθητή παρουσία παρά σαν βιαστική εξήγηση απ' την γριά: «γι' αυτό έγιναν όλα».Απουσίασε η κορύφωση που θα περίμενε κανείς. Αντ' αυτού το διήγημα περνάει ήπια σ' έναν επίλογο που λειτουργεί σαν τελική πινελιά επεξήγησης, αλλά κατά τα άλλα δεν συνεισφέρει στην πλοκή. Αφήνει οπωσδήποτε μια ευχάριστη αίσθηση και ικανοποίηση που το κορίτσι θα μάθει να υφαίνει (μου άρεσε αυτό) αλλά κάτι λείπει...Ο χαρακτήρας τη γριάς αν και εντυπωσιακός (σαφώς στα θετικά της ιστορίας), θα ήθελα να χτιστεί και να δειχτεί περισσότερο.Η Βελθάνδρα είναι αρκετά αδύναμος χαρακτήρας και δεν πιστεύω ότι προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Το τονίζω γιατί νομίζω ότι το διήγημα θα κέρδιζε πολύ περισσότερους πόντους αν παρουσιαζόταν αποκλειστικά απ' την ΟΓ της γριάς, προσφέροντας έτσι εξαιρετικές ευκαιρίες (που -αχ- πήγαν χαμένες) για καλύτερο χτίσιμο του χαρακτήρα - και ταυτόχρονα και του κόσμου του διηγήματος. Οι 3.000 (max) λέξεις είναι λίγες και η κάθε σκηνή είναι πολύτιμη.Υπάρχουν κάποια σκηνικά προβληματάκια (κυρίως στην εμφάνιση της γριάς) και σημεία που θα μπορούσαν να εκφραστούν πιο ξεκάθαρα, αλλά αυτά είναι θέμα λίγου ακόμα στρωσίματος.Μου άρεσε το συνολικό σκηνικό, η γριά και η ιδέα για την προέλευση και τη χρήση της μαγείας. Και η γλώσσα νομίζω επιτυχημένη. Και τα περί ύφανσης, που ανησυχούσες, μια χαρά δόθηκαν και ήταν κατανοητά (και δεν ξέρω και να υφαίνω!) 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted May 17, 2013 Share Posted May 17, 2013 Πολύ ωραία γραμμένη ιστορία, κυρίως από άποψη γλώσσας και ύφους, και με την πολύ ωραία ιδέα της ύφανσης. Μου έλειψε λίγο μια κορύφωση, ενώ η εξέλιξη της πλοκής ήταν λίγο άτσαλη (αν κι έχει κάποιο χάζι έτσι που γίνονται όλα για το τίποτα--ίσως αν το τόνιζες περισσότερο και το συνέδεες πιο φανερά με την ιδέα της ύφανσης να λειτουργούσε για μένα καλύτερα). Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι ότι δε συνδέθηκα καθόλου συναισθηματικά με την ιστορία--εκτίμησα τη γραφή, θαύμασα τις λεπτομέρειες, αλλά δεν ένιωσα κανέναν από τους χαρακτήρες. Νομίζω πως αυτό οφείλεται στο ότι η Βελθάνδρα είναι πολύ χαζοβιόλα για να συμμεριστώ την αγωνία της στην αρχή, και η Ρουμπαστή είναι πολύ κουλ για να αισθανθώ ότι κάτι διακυβεύεται πραγματικά κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Παρ' όλ' αυτά εξακολουθεί να είναι μια πολύ καλή δουλειά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 18, 2013 Share Posted May 18, 2013 Μια ακόμη πολύ προσεγμένη ιστορία, τόσο όσο αφορά τη γραφή της, αλλά και την εξέλιξη της πλοκής. Απολαυστική η γριά Ρουμπαστή. Όσο σαρκαστική και απόμακρη χρειαζόταν για το ρόλο της γριάς-μάγισσας και είναι ο χαρακτήρας που αναδεικνύει ακόμη πιο πολύ την ιστορία. Πολύ καλή και η χρήση της γλώσσας, που με τους ιδιωματισμούς της προσέθετε ένα διαφορετικό ύφος στο κείμενο. Οι περιγραφές σε έβαζαν άμεσα στην ατμόσφαιρα της ιστορίας που ήταν καλυμμένη με το όμορφο πέπλο της λαϊκής υπαίθρου. Νομίζω ότι το φανταστικό κομμάτι της ιστορίας, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ενώ όλο το περιβάλλον, οι εξελίξεις, οι χαρακτήρες μάς λένε ότι είναι εκεί, τελικά δεν το διακρίναμε κάπου εμφανώς. Ίσως θα έπρεπε να δοθεί λίγη περισσότερη βαρύτητα σε αυτό το σημείο. Γενικά, μια από τις δυνατές συμμετοχές, που την ευχαριστήθηκα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Loch Moors Posted May 19, 2013 Share Posted May 19, 2013 (edited) Πο πο, πάρα πολύ όμορφη ιστορία! Ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου ακριβώς τον τόπο και τους ανθρώπους, ίσως δημιουργεί και μια μικρή νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Στην ιστορία σου δε βλέπουμε ποτέ κάτι στ' αλήθεια φανταστικό να υπάρχει σε πρώτο πλάνο (εκτός απ' το συμπαθέστατο σκιάχτρο... ακόμα κι αυτό είναι μια από εκείνες τις σκηνές που μπορείς να πιστέψεις ότι ήταν και η φαντασία ενός τρομαγμένου κοριτσιού!), αλλά ο τρόπος που περιγράφονται όλα: οι δυσειδαιμονίες, η νύχτα που πέφτει στο χωριό και στο δάσος, το υπόγειο με τους αργαλειούς (σ' αυτή τη σκηνή τα έδωσες κανονικά) τα φυλαχτά και τα ξεματιάσματα, όλα αυτά είναι γεμάτα "μαγεία" στη φαντασία του αναγνώστη (μάλλον εδώ συμβάλει λίγο και η νοσταλγία που έλεγα παραπάνω για τα χωριά με τα παραμύθια τους).Όμορφα και απλά, χωρίς υπερβολές, και η ιδιωματισμοί της γλώσσας, όλα είναι στη θέση τους στην ιστορία σου Η μοναδική μου παρατήρηση είναι ότι θα μου άρεσε η εξήγηση να δίνεται με κάποιον πιο "δραστικό" τρόπο και όχι με μια ανάδρομη αφήγηση της Ρουμπαστής. Έτσι νομίζω θα έβγαινε κερδισμένη και όλη η υπόλοιπη ιστορία, αφού θα αποκτούσαν άλλη βαρύτητα και τα όσα έγιναν το βράδυ που η γριά επισκέφτηκε το σπίτι των κοριτσιών, καθώς τώρα αισθάνθηκα μια μικρή πρόωρη αποκλιμάκωση των γεγονότων.Αυτά από εμένα μαζί μ' ένα μπράβο Καλή τύχη! Edited May 19, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
apelpio Posted May 20, 2013 Share Posted May 20, 2013 Η γλώσσα σου σίγουρα δεν είναι ένα απ' τα αρνητικά του κειμένου. Είναι πλούσια σε έκφραση και πολύ ζωντανή. Το πρόβλημά μου εντοπίζεται στο περιεχόμενο. Πρώτα απ' όλα το φανταστικό στοιχείο στον κόσμο σου είναι πολύ αδύναμο. Το ίδιο ισχύει και για την πλοκή. Η κατάρα εξηγήται με λογική και η παραμικρή υπόνοια για το οποιοδήποτε στοίχειωμα παραμερίζεται γρήγορα καθώς η ρουμπαστή δίνει αμέσως τη λύση. Η ρουμπαστή αποτελεί το δυνατότερο χαρτί του σεναρίου σου με την ισχυρή φυσιογνωμία της, καθώς δίνει ψυχή σε μια αρκετά άνευρη πλοκή. Η φαντασία μπαίνει μάλλον απ' το παράθυρο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εξακολουθεί να είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα αλλά δε με ικανοποίησε προσωπικά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted May 22, 2013 Share Posted May 22, 2013 Αχ αυτός ο αργαλειός... Περίεργος μου φάνηκε, αλλά ωραία περίεργος για να εξηγούμαι. Σ' αυτά που σημείωσα πως μου άρεσαν πολύ ήταν η γραφή, η χρήση των λαογραφικών στοιχείων, ο χαρακτήρας της γριάς (κι ειδικά που αποδείχτηκε καλή) και φυσικά η όλη ιστορία που είχε διάφορα σημεία που αμφέβαλλες για το που το πάει. Σ' αυτά που με ξένισαν λίγο, αναφέρω τις πολλές λεπτομέρειες για τους αργαλειούς, που αν και πολύ ενδιαφέρον, εμένα με κούρασαν γιατί δεν έχω ιδέα, το φάνταζι στοιχείο που σίγουρα υπήρχε, ναι, αλλά ήταν λίγο διακριτικό. Επίσης προβληματίζομαι για όλα τα μεταφυσικά που υποτίθεται βίωσαν με το κοριτσάκι... Τελικά δεν κατάλαβα αν εξηγήθηκαν σωστά όλα απ' τη γριά ή ήταν δικαιολογίες της για να κρύψει την αλήθεια..; Επίσης δεν κατάλαβα για να 'μαι ειλικρινής το τέλος... Τελικά το κοριτσάκι αυτό τι ήταν; Μια αναγεννημένη Κοκον' Αθηναή; Ένα νέο πλεκτό της; Δεν ξέρω μπερδεύτηκα... Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μία πολύ καλή ιστορία, εφάμιλλη άλλων σου που έχω διαβάσει. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία, Διονύση! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Evanescent Posted May 23, 2013 Share Posted May 23, 2013 - Λόγος σφιχτός, περιεκτικός, ζωντανός κι απόλυτα ανθρώπινος, χωρίς επήρεια κάποιου συγκεκριμένου λογοτεχνικού ρεύματος. - Γλώσσα Ελληνική, παντρεμένη από 3 περιοχές της Ελλάδας με ισχυρότερη της ευρύτερης περιοχής της Ευρυτανίας. - Απόλυτο μέτρο στην Λαογραφία σε επίπεδο καθημερινής ζωής, χωρίς στοιχεία επιστήμης/επιστημονικότητας. Γι αυτό θυμίζει έντονα Φώτη Κόντογλου. - Ευχάριστη έκπληξη (ως και δροσερή ανάσα) η παράδοση που αγγίζει μέχρι και τα ονόματα των ηρώων του διηγήματος. Χωρίς επίδειξη, λιτή αλλά και πολύπλοκη-πολύχρωμη συνάμα, όπως ακριβώς η Ελλάδα. - Ποσώς μ' ενδιαφέρει η ένταση του μυθολογικού/φανταστικού στοιχείου σ' επίπεδο παραψυχολογίας γιατί ολόκληρο το διήγημα διαπνέεται από την παραδοχή και συγχρόνως διδαχή της παράδοσης ότι, "στοιχειά και τελώνια τον κόσμο αυτόνα πατάνε κι όχι άλλονα". Απλά στις μέρες μας τα θάψαμε στα μπετά κι ενώ κάποτε ήταν καθημερινότητα, σήμερα είναι "φαντάσματα" θρύλων ή και μύθων. - Δέος, σεβασμός και αποδοχή της μυστηριακής αλλά και άγνωστης τελικά δύναμης της φύσης κι όχι σκεπτικισμός, ρηχή περιέργεια και βολική καταστροφή των εννοιών που ο στενός εγκέφαλος μας δεν μπορεί να εξηγήσει. Ευχαριστώ, Μακράν απ' τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει σ' αυτόν τον ιστότοπο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Akis Posted May 25, 2013 Share Posted May 25, 2013 Υποκλίνομαι,πάρα πολύ καλό.το λεξιλόγιο που χρησιμοποίησες έκανε την διαφορά. Μου άρεσε πολύ ο χαρακτήρας της ρουμπαστής και πως τα έχωνε στην βελθάνδρα. Πάνω από όλα είναι να διασκεδάζεις με το κείμενο που διαβάζεις και εγώ διασκέδασα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 27, 2013 Share Posted May 27, 2013 Όμορφες σκηνές, μεγάλη περιγραφική δύναμη, δημιουργεί ένα κλίμα φόβου και απειλής, όπως πρέπει για ένα στοίχειωμα. Με έβαλες άμεσα σε αγωνία, με τη Βελθάνδρα να τρέχει στο μονοπάτι να βρει τη γρια-Ρουμπαστή. Πολύ καλή και η εισαγωγική σκηνή της εμφάνισης της γριάς με το φίδι. Οι εναλλαγές φανταστικού-μη φανταστικού (λογικής εξήγησης) ανεβάζουν και κατεβάζουν την ένταση και τελικά μέχρι το τέλος δεν ξέρει κανείς αν υπάρχει μαγεία και σκοτεινές δυνάμεις, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει στοίχειωμα, αν οι κίνδυνοι είναι αληθινοί ή φανταστικοί. Για μένα, δεν πειράζει και πολύ που δεν είναι τόσο αληθινό στ' αλήθεια το φανταστικό στοιχείο. Αρκεί που οι εμπλεκόμενοι το πιστεύουν. Ακόμα και στις μέρες μας, ακόμα και μέσα στην τεχνολογία και στα φώτα και στον ορθολογισμό, αν πιστεύεις ότι σου έχουν κάνει μάγια, σου έχουν κάνει. Τελείωσε. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted May 29, 2013 Share Posted May 29, 2013 Η γριά Ρουμπαστή είναι δικιά μου! Mineeee…. My ownnnnn…. My preciuuuusss…. Εμ… εντάξει, συμμορφώνομαι, αλλά έχω να σου δηλώσω ότι κάθε φορά που διαβάζω ιστορία σου έχω τη διάχυτη αίσθηση πως την γράφεις για μένα προσωπικά! Εντάξει, οκ, το ξέρω ότι δεν το κάνεις για αυτό (χμμμμ... χαχαχαχα) , αλλά ρε παιδί μου, πώς αλλιώς να το πω, η Ρουμπαστή, ντάξει, δικιά σου είναι, αλλά αισθάνομαι λες και την έφτιαξες εξαρχής για να την αγαπάω… Είναι υπέροχο, το απόλαυσα, το ευχαριστήθηκα, το αγαπάω… Θέλω τόσο πολύ να τα μαζέψεις αυτά και να βρεθούν σε ένα δικό τους βιβλιαράκι που να μπορεί να κοιμάται κάτω από το μαξιλάρι μου και να βγαίνει όποτε θέλω να αισθανθώ καλύτερα… Σε ευχαριστώ πολύ! Που γράφεις, που ασχολήθηκες να γράψεις για το διαγωνισμό, που μας τα δίνεις να τα διαβάζουμε *Μετά από την ανάγνωση των σχολίων: Κι εδώ πιστεύω -κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και στην ανεραΐδα, πως αν βγάλουμε τη μαγεία και το στοίχειωμα, τότε δεν μας έχει μείνει ιστορία... Πώς το φανταστικό στοιχείο είναι λιγοστό; 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 30, 2013 Author Share Posted May 30, 2013 (edited) Ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ όλες και όλους που διάβασαν και σχολίασαν και που, εμφανώς, θεώρησαν την ιστορία μου άξια για τη θέση που πήρε στο διαγωνισμό. Πριν σχολιάσω λεπτομερώς οτιδήποτε, θα περιμένω τα σχόλια και άλλων φίλων που είπαν πως θα τα γράψουν ώστε να μην επιρρεαστούν από τα δικά μου. Θα πω όμως τα εξής τώρα: Ναι, έχω αργαλειό (τελάρο) και ναι έχω μάθει τα βασικά της ύφανσης. Η αίσθηση που σου αφήνει όταν τελειώσεις ένα δείγμα, το ύφασμα που φτιάχνεις (κουτσό-στραβό, απλό ή λίγο πιο περίπλοκο) είναι κάτι το απίστευτο, είναι καθαρά "πνευματική" εμπειρία, και έχει πολλά κοινά με τη συγγραφή. Καθώς έγραφα την ιστορία, ύφαινα κιόλας ένα απλό σχέδιο (ασπρόμαυρα τρίγωνα) και κατά κάποιο παράξενο τρόπο η ύφανση βοηθούσε το νου μου να "υφάνει" και την ιστορία. Κάτι για τη μαγεία στη fantasy: Η μαγεία στη μυθοπλασία είναι σίγουρα εκ των ων ουκ άνευ. Είναι συνυφασμένη στο ίδιο το βασικό "υλικό" της μυθοπλασίας, όπως είναι και η βαρύτητα στον κόσμο μας. Έτσι, όπως βλέπουμε τα αποτελέσματα της βαρύτητας παντού ακόμα και χωρίς εντυπωσιακές επιδείξεις (ακροβατικά ή άρση βαρών, για παράδειγμα), έτσι και στη μυθοπλασία μπορούμε να δούμε παντού τα αποτελέσματα της μαγείας χωρίς αναγκαστικά μαγικά "ξόρκια". Το πρόβλημα στην ιστορία μου, όπως επισημάνθηκε από πολλούς σχολιαστές είναι πως δεν είναι τόσο σαφές πού βρίσκεται το στοίχειωμα. Αυτό θα το εξηγήσω αργότερα και, οπωσδήποτε, στην διορθωμένη εκδοχή της ιστορίας που ήδη γράφω. Ωστόσο, η μαγεία ενυπάρχει παντού στην ιστορία, από τη θαυματουργή αλειφή της Ρουμπαστής μέχρι τη δύναμη που έχει πάνω στα ζώα (οχιά, ζαρκάδια) κ.λπ. Απλώς δεν είναι ο τύπος της μάγισσας που θα σηκώσει τα χέρια και θα πει "αμπρακαντάμπρα". Είναι κάπως πιο "ρεαλιστική", ούτως ειπείν. Edited May 30, 2013 by Oberon 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted May 30, 2013 Share Posted May 30, 2013 (edited) Εξαιρετικό δείγμα γραφής λαογραφικού φάντασυ Διονύση! Το φάντασυ στοιχείο όχι απλά είναι παρόν , αλλά ξεφεύγει και από τα στενά -και βαρετά- όρια του άμπρακαταμπρα ή των ξορκιών και των φίλτρων, των καλών και κακών μάγων. Περνάει σε ένα πιο "Δρυιδικό" φάσμα μαγείας, την μαγεία που πηγάζει από την ίδια την ζωή και την γη. Ο μύθος της Ρουμπαστής είναι εξαίσιος. Χρησιμοποιείς το παλιό κλισέ της μάγισσας που μένει βαθιά μέσα στο δάσος (μύθος που έχει ρίζες κυρίως στις αγγλοσαξωνικές φυλές) και τον παντρεύεις με την Ελλάδα. Η κοκον' Αθηναΐς κυριολεκτικά σηκώνει την τρίχα και σαν μύθος και σαν ανάμνηση. Στα τεχνικά, ο λόγος ρέει όμορφα, χωρίς κομπιάσματα και αμήχανες στιγμές.Η γλώσσα διατηρεί μια ιδιαιτερότητα τοπικών ιδιωμάτων, αλλά σε βαθμό που δεν μπουκώνει το κείμενο, ούτε όμως φαίνεται να είναι και ατάκτως ερριμμένοι. Αυτό για εμένα είναι από τα πιο δύσκολα σημεία σε ένα τέτοιο κείμενο και το πέτυχες απόλυτα. Οι περιγραφές σου σε ορισμένες σκηνές πήγαιναν να κάνουν τις τρίχες στον σβέρκο μου να σηκωθούν οπότε θεωρώ οτι άνετα θα μπορούσες να κυλήσεις και σε πιο σκοτεινό είδος αν ήθελες. Αυτό προσωπικά το προσμετράω στα συν. Νομίζω ότι δεν έχω κάποιο αρνητικό ή κριτικό σχόλιο να κάνω, πέρα από ότι θα προτιμούσα μια παραγραφοποίηση που να φέρνει περισσότερο σε διήγημα από κάποιο βιβλίο, πάρα σε διήγημα γραμμένο σαν ποστ (με κενές γραμμές). Τίποτα άλλο. Υ.Γ Έχω κι εγώ αργαλειό, της προγιαγιάς μου! Κάπου στο υπόγειο σκονίζεται! Edited May 30, 2013 by Drake Ramore 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 31, 2013 Author Share Posted May 31, 2013 (edited) Έτσι στο άσχετο και εμπνευσμένος από το όνειρο που έγραψε η Cassandra Gotha στο status της, να σας πω πώς δημιουργήθηκε η γριά Ρουμπαστή. Λοιπόν, μου "ήρθε" σε ένα όνειρο το 1991. Ήμουν στην Αιγιάλη της Αμοργού, όπου είχα μείνει για 6-7 μήνες και έγραφα το πρώτο μου μυθιστόρημα, στο χέρι, ένα μεγάλο παραμύθι. Είχα αγοράσει ένα μικρό τετράδιο χειροποίητο, φτιαγμένο από πεσμένα φύλλα και ανακυκλωμένο χαρτί και εκεί έγραφα όσα ενδιαφέροντα όνειρα (σπανίως και πού) είχα. Ακόμα το έχω. Μια νύχτα είδα πως βρισκόμουν σε ένα σταυροδρόμι σε ένα μέρος που έμοιαζε με κάτι μεταξύ Αιγιάλης και Νέας Κηφισιάς. Πήγαινα πέρα-δώθε ανήσυχος για κάποιο λόγο, αναζητώντας κάτι και κάποια στιγμή φώναξα: "Βόηθα με, γριά Ρουμπαστή και γω ό,τι θελήσεις." Αισθάνθηκα ένα βλέμα να με "τρυπά" πίσω από την πλάτη μου, γύρισα και η γριά μάγισσα ήταν εκεί κοιτώντας με στραβομουτσουνιασμένη. Δεν τη φοβήθηκα, δεν μου μετέδωσε φόβο, μάλλον ενόχληση ένιωσα να έρχεται από το μέρος της σαν να έλεγε "Δε με παρατάς και συ στην ησυχία μου;" Δεν θυμάμαι πια τι έγινε στο όνειρο, αν και το έχω γράψει στο τετράδιό μου. Ποτέ δεν είχα ακούσει τέτοιο όνομα, αλλά η αίσθηση της παρουσίας της στο όνειρο ήταν τόσο ισχυρή που μετά την έκανα δευτερεύοντα χαρακτήρα στην ιστορία που έγραφα. Καμμια σχέση η ιστορία εκείνη με την παρούσα αλλά η Ρουμπαστή είναι ουσιαστικά ο ίδιος χαρακτήρας. Την άλλη μέρα συζητούσα με ένα φίλο εκεί στην Αιγιάλη που ασχολιόταν με την αριθμολογία και είπε να κάνουμε μια ανάλυση στο όνομα Ρουμπαστή, "έτσι για τη Λόλα". (Η Λόλα ή "λόλα" ήταν η χίπισα-θεά της Αμοργού ήδη από τη δεκαετία του '60. Αν η Λόλα σε γούσταρε, θα έμενες στο νησί για πολύ καιρό. Αν όχι, θα έφευγες σε δυο μέρες για κανένα πιο κοσμοπολίτικο/"πολιτισμένο" νησί). Τέλος πάντων η αριθμολογική ανάλυση δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον στοιχείο, ούτε οι αριθμολογικές παραλλαγές του ονόματός της είχαν κανέναν ειρμό ή σύνδεση, εκτός αν θεωρήσουμε πως το "Ση Τρούμπα" λέει κάτι για το χαρακτήρα πράγμα που το αμφιβάλλω πολύ. Από τότε η γριά "εμφανίζεται στο νού μου" πού και πού, ειδικά όταν γράφω, απαιτώντας την προσοχή μου, όπως έκανε και σ'αυτή την ιστορία, "κακό χρόνο να'χω πια που σε ησυχία δεν την αφήνω". Edited May 31, 2013 by Oberon 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted May 31, 2013 Share Posted May 31, 2013 Aυτή είναι μια ιστορία που την αγάπησα ήδη από τον τίτλο. Ένα κόλλημα με τους αργαλιούς το έχω καθότι. Ναι, έχω αργαλειό (τελάρο) και ναι έχω μάθει τα βασικά της ύφανσης. Η αίσθηση που σου αφήνει όταν τελειώσεις ένα δείγμα, το ύφασμα που φτιάχνεις (κουτσό-στραβό, απλό ή λίγο πιο περίπλοκο) είναι κάτι το απίστευτο, είναι καθαρά "πνευματική" εμπειρία, και έχει πολλά κοινά με τη συγγραφή. Ναι! Δεν έχει; Στην υφαντική, όπως και στη συγγραφή, ακολουθείς την ίδια περίπου διαδικασία. Πρώτα πρέπει να αποφασίσεις τι θα φτιάξεις. Μετά να υπολογίσεις τα υλικά σου, την ποσότητα που θα χρειαστείς, το σχέδιο που θα ακολουθήσεις. Έπειτα πρέπει να στήσεις την κατάσταση με πολύ προσοχή, επειδή όσα λάθη κάνεις σε αυτό το στάδιο θα εμφανιστούν πολλαπλασιασμένα να σε στοιχειώσουν αργότερα και δε θα φεύγουν ούτε με τους σαράντα εξορκισμούς. Εδώ θέλει την άπειρη αυτοσυγκέντρωση και, κυρίως, όχι τσαπατσουλιές. Καλύτερα να λύσεις κάτι και να το ξανακάνεις από την αρχή, παρά να πεις ''έλα μωρέ, σιγά, βλέποντας και κάνοντας''. Και τέλος, το πιο εύκολο μέρος και το πιο ευχάριστο, η εκτέλεση. Εδώ είναι η στιγμή της απόλαυσης. Αν έκανες καλή δουλειά στο στήσιμο του υφαντού/γραπτού, μπορείς να κλείσεις τον συνειδητό, ορθολογικό εγκέφαλο και απλά να αφεθείς στο κοπάνημα πλήκτρων και χτενιού. Και μετά είναι το ποστ προντάξιον. Το έργο δεν είναι σε καμιά περίπτωση έτοιμο, θέλει σουλούπωμα, δέσιμο,συμμάζεμα, κλάδεμα κάτι κλωστές που κρέμονται... 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 31, 2013 Share Posted May 31, 2013 O.T. Ρε συ, Μπάμπη, με κάνεις να ζηλεύω που δεν έχω υφάνει ποτέ μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted May 31, 2013 Share Posted May 31, 2013 O.T. Για όσους δεν γνωρίζουν η κύρια τέχνη που κατέχει ο Μπάμπης είναι αυτή ακριβώς! Αρτέμης Ματσας σπηκινγκ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 31, 2013 Share Posted May 31, 2013 (edited) Το απόλαυσα από την αρχή έως το τέλος. Για μένα είχε πολύ χιούμορ, δηλαδή οι διάλογοι μεταξύ της Ρουμπαστής και της Βελθάνδρας, ειδικά κάθε φορά που η Ρουμπαστή κατσάδιαζε την Βελθάνδρα έριχνα κι ένα γέλιο. Το λεξιλόγιο πλούσιο επίσης χωρίς να με κουράζει. Πολύ ζωντανές εικόνες. Οι σκηνές με το φίδι είτε όταν πήγε η Βελθάνδρα στο σπίτι της Ρουμπαστής είτε η Χρυσώ, μου ξύπνησε κάτι το αρχέγονο αρκετό για να με πείσει για την "μαγεία" της ιστορίας. Φυσικά το "υπερφυσικό" θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει και πίσω από τα βήματα της Χρυσώς. Αλλά αυτό εξαρτάται από τον αναγνώστη. Edited May 31, 2013 by Διγέλαδος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted May 31, 2013 Author Share Posted May 31, 2013 Υ.Γ Έχω κι εγώ αργαλειό, της προγιαγιάς μου! Κάπου στο υπόγειο σκονίζεται! Tέτοια λέγε μου, Απόστολε, να'ρθω να στοιχειώσω το υπόγειό σου για πάντα! Και χωρίς να γίνω φάντασμα πρώτα!! Είσαι τυχερός. Είναι πολύ δύσκολο να βρει ν'αγοράσει κανείς αργαλειό σήμερα, εκτός από εκπαιδευτικούς σαν αυτόν που πήρα εγώ για 39 Ευρώ ή αν βρει κανέναν μεταχειρισμένο εκτός Αθήνας. Μπορεί βέβαια να βρει κανεις μικρούς σχετικά, και μάλλον φτηνούς, αργαλειούς και online μια που φαίνεται σε χώρες όπως η Αγγλία, η Σουηδία, η Γερμανία και η Αμερική η ύφανση στο χέρι με αργαλειό έχει πάρει τ'απάνω της πάλι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted May 31, 2013 Share Posted May 31, 2013 Υ.Γ Έχω κι εγώ αργαλειό, της προγιαγιάς μου! Κάπου στο υπόγειο σκονίζεται! Tέτοια λέγε μου, Απόστολε, να'ρθω να στοιχειώσω το υπόγειό σου για πάντα! Και χωρίς να γίνω φάντασμα πρώτα!! Στο υπόγειο μου έχω κι ένα παλιό γραμμόφωνο, που ξύνει τα παλιά βινύλια κάποια βράδια, χωρίς κανείς να το έχει κουρδίσει. Παλιά ραδιόφωνα προπολεμικά, που κάνουν ανανταποκριση του πολέμου απο το BBC σε ώρες που εκείνα κρίνουν σκόπιμο. Ένα παλιό αλέτρι σκουριασμένο που κάθε 22 Μαΐου έχει απάνω του νωπό χώμα και ίχνος σκουριάς κανένα και παλιές στολές από τον Πόντο που άλλοτε τις πετυχαίνω διπλωμένες σε ένα παλιό μπαούλο και άλλοτε στέκονται θαρρείς ζωντανές/κρεμασμένες από τον τοίχο μονάχες τους. Στο υπόγειο έχω και το βαρέλι με το κρασί από το αμπέλι μας. Μια σώνεται , μια γιομίζει, κάθε χρόνο παραγωγή εμφανίζει. Ένα κράνος Γερμανικό που έχει πίσω του δυό κεραυνούς και μια τρύπα, που κάθε Νοέμβρη στάζει αίμα. Στο υπόγειο μένει και το στοιχειό του σπιτιού. Κάθε μήνα μέλι του πάω και γάλα και θυμάρι, μόνο αυτά μου ζητάει και κάθε μήνα μια ευχή μου αφήνει στην πόρτα του υπογείου. Επίσης μια παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση που παίζει μόνο βουβές ταινίες, χωρίς να είναι συνδεμένη στο ρεύμα. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να στοιχειώσεις το δικό μου υπόγειο Διονύση; 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.