Ο Αργαλειός της κοκόν'Αθηναής

[Oberon]

 

 

 

Υ.Γ Έχω κι εγώ αργαλειό, της προγιαγιάς μου! Κάπου στο υπόγειο σκονίζεται!

 

Tέτοια λέγε μου, Απόστολε, να'ρθω να στοιχειώσω το υπόγειό σου για πάντα! Και χωρίς να γίνω φάντασμα πρώτα!!

 

 

 

Στο υπόγειο μου έχω κι ένα παλιό γραμμόφωνο, που ξύνει τα παλιά βινύλια κάποια βράδια, χωρίς κανείς να το έχει κουρδίσει. Παλιά ραδιόφωνα προπολεμικά, που κάνουν ανανταποκριση του πολέμου απο το BBC σε ώρες που εκείνα κρίνουν σκόπιμο. Ένα παλιό αλέτρι σκουριασμένο που κάθε 22 Μαΐου έχει απάνω του νωπό χώμα και ίχνος σκουριάς κανένα και παλιές στολές από τον Πόντο που άλλοτε τις πετυχαίνω διπλωμένες σε ένα παλιό μπαούλο και άλλοτε στέκονται θαρρείς ζωντανές/κρεμασμένες από τον τοίχο μονάχες τους.

 

Στο υπόγειο έχω και το βαρέλι με το κρασί από το αμπέλι μας. Μια σώνεται , μια γιομίζει, κάθε χρόνο παραγωγή εμφανίζει.  Ένα κράνος Γερμανικό που έχει πίσω του δυό κεραυνούς και μια τρύπα, που κάθε Νοέμβρη στάζει αίμα. Στο υπόγειο μένει και το στοιχειό του σπιτιού. Κάθε μήνα μέλι του πάω και γάλα και θυμάρι, μόνο αυτά μου ζητάει και κάθε μήνα μια ευχή μου αφήνει στην πόρτα του υπογείου. Επίσης μια παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση που παίζει μόνο βουβές ταινίες, χωρίς να είναι συνδεμένη στο ρεύμα.

 

Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να στοιχειώσεις το δικό μου υπόγειο Διονύση;

 

 

Are you frelling kidding me? More than ever!! I feel already at home! (Εκτός από το Γερμανικό κράνος με το αίμα. Not my taste). 

 

Με την ευκαιρία... το κατανoείς, βέβαια, πως μόλις έγραψες την ιδέα/premise μιας νέας ιστορίας σου που θα μπορούσε να βγει καραγαμάτη, ε;

Edited June 1, 2013 by Oberon

[Drake Ramore]

All in good time!

[KELAINO]

Νομίζω ότι έγραψε ένα γαμάτο φλασάκι.

 

Εργαλιούς είναι πανδύσκολο να βρεις στην Ελλάδα. Κι άμα βρεις, θα είναι διαλυμένοι σε κάνα υπόγειο ή σε κάποιο λαογραφικό μουσείο και θα λείπουν κομμάτια. Οι μόνοι εργαλειοί σε κάπως καλή κατάσταση που έχω δει ποτέ στην Ελλάδα, ήταν στη Βλάστη. Τους είδα και είπα, για δες, είναι εντελώς ολόιδιοι με τους σουηδικούς και όταν κοίταξα καλύτερα, ήταν όντως σουηδικοί. Είχαν έρθει ως εκεί στα πλαίσια κάποιου προγράμματος βοήθειας σε αναπτυσσόμενη χώρα.

[Oberon]

Λοιπόον, ώρα για μερικές εξηγήσεις σχετικά με την ιστορία.

 

Συμφωνώ με τους περισσότερους σχολιαστές πως το πιο μεταφυσικο στοιχείο δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο θα έπρεπε. Όμως σε καμία περίπτωση δεν έγινε ό,τι έγινε λόγω μιας συγκυρίας ή πως δεν υπήρχε στοίχειωμα, για να μην μιλήσω για το γενικότερα φανταστικό στοιχείο. Ότι υπήρχε κάποια αμφιβολία ήταν κάτι που ήθελα να διατηρήσω στην ιστορία, και μια κάποια αμφιβολία υπάρχει και στην διορθωμένη εκδοχή. 

 

Αυτό που μάλλον δεν κατάφερα να μεταδώσω όσο ήθελα ήταν το εξής:

 

Το στοίχειωμα υπάρχει σε 3 διαφορετικά σημεία:

 

Στη Ρουμπαστή, που σαν μάγισσα "αισθάνεται" την παρουσία της Αθηναής, εξ αιτίας του όρκου.

Στο Χρυσώ που εμφανώς αποφασίζει να πάει στο υπόγειο *ακριβώς τη στιγμή* που η αδελφή της παίρνει την απόφαση να πουλήσει τους σπασμένους αργαλειούς, μην γνωρίζοντας πως ο μεγάλος αργαλειός ανήκε στην προγιαγιά της!

Στον αργαλειό τον ίδιο, όπου το "πνεύμα" της Αθηναΐδας κάνει το ξυλόχτενο να πέσει πάνω στο κεφάλι του κοριτσιού, γεγονός που γίνεται ο καταλύτης για ό,τι συνέβη. Αυτό είναι και το νόημα του cryptic σχολίου της Ρουμπαστής "γι'αυτό έγινε ό,τι έγινε χτες".

 

Η ιδέα ήταν πως η μαγεία σαν ύφανση εμπεριέχει την αντίληψη πως όλοι είναι σαν τα υφάδια ενός υφαντού, δηλαδή οι κλωστές που μπαίνουν παράλληλα στις κάθετες του στημονιού, και με το χτένι η υφάντρα τα "χτυπά" για να σφίξουν και να δημιουργήσουν το ύφασμα. Τα τέσσερα υφάδια της "μαγείας" στην περίπτωση αυτή είναι η Ρουμπαστή, η Βελθάνδρα, η Χρυσίνη, και ο αργαλειός της Αθηναής με το υφαντό του.

 

Η αμφιβολία, βέβαια, υπάρχει, αλλά το "smoking gun" είναι η ακατανίκητη επιθυμία του μικρού κοριτσιού να πάει στο υπόγειο, και φυσικά, το χτένι που πέφτει στο κεφάλι του αλλά και το γεγονός πως η Χρυσίνη μοιάζει πολύ με την προγιαγιά της. Η Ρουμπαστή πιστεύει πως η Αθηναή έχει διαλέξει την Βελθάνδρα να τελειώσει το υφαντό και να αποκατασταθεί το όνομά της, πράγμα που κάνει τη γριά να νιώθει ακόμα πιο frustrated με τη συμπεριφορά της, αφού η κοπέλα είναι κιόλας πολύ καλή υφάντρα. Μόνο στο τέλος αντιλαμβάνεται με σιγουριά πως η "διαλεγμένη" της Αθηναής είναι η μικρή Χρυσίνη, η οποία μικρή, αν και μόνο σε μία σκηνή έχει ομιλούντα ρόλο, δείχνει ένα ταμπεραμέντο πολύ πιο κοντά σε κείνο της προγιαγιάς της και της Ρουμπαστής, παρά σε κείνο της αδελφής της. Δεν δείχνει κανένα φόβο.

 

***

 

Δυο ακόμα πράγματα: Δεν θυμάμαι ποιος/ά σχολίασε πως δεν διακυβεύεται και τίποτα στην ιστορία. Κι όμως διακυβεύονται πολλά. Η Βελθάνδρα σαν χαρακτήρας είναι η επιτομή της εποχής της και της κοινωνίας όπου ζει. Φοβάται, είναι δεισιδαίμων, η γνώμη του κόσμου μετράει όσο τίποτα άλλο, έστω κι αν στα κρυφά πάει, όπως όλοι, στη μάγισσα. Η Βελθάνδρα είναι ο "straight man" (woman, τέλος πάντων) στην "κωμωδία" της Ρουμπαστής. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετική. Ωστόσο, και οι δύο έχουν λόγους να φοβούνται. Η Βελθάνδρα λόγω του στίγματος του σογιού της από παλιά και, εκτός ότι αγαπά την αδελφή της, φοβάται τι θα συμβεί αν στο χωριό ακουστεί πάλι κάτι "μεταφυσικό/διαβολικό" για το σόι της. Διακυβεύεται όλη η ζωή της και της αδελφής της. 

Για τη Ρουμπαστή υπάρχει ο φόβος πως απέτυχε να κρατήσει τον όρκο της να προστατεύει το σόι εκείνο από τη μία, για να μην πω για το τι μπορεί να της προσάψουν οι χωρικοί, όντας εξόριστη στο δάσος, και μάγισσα.

 

Ωστόσο η πιο δεισιδαίμων από τις δύο είναι η Βελθάνδρα που βλέπει δαιμονους και στοιχειά παντού. Η Ρουμπαστή σαν μάγισσα είναι πιο "ενημερωμένη", και περιέργως πως και πιο λογική, αναζητώντας και τη λογική εξήγηση χωρίς να καταφεύγει αμέσως σε "διαβολικές" ερμηνείες. Αλλά βέβαια αναγνωρίζει και την ύπαρξη αυτών των πνευμάτων της φύσης, όπως τα στοιχειά, που μπορεί να είναι επικίνδυνα μερικές φορές, αλλά όχι αναγκαστικά "δαιμονικά".

 

Τέλος, η μαγεία της Ρουμπαστής έχει πολύ περισσότερα κοινά με τους σαμάνους και τους δρυίδες, και τους medicine men/women των Ινδιάνων, παρά με τις τυπικές μάγισσες της μυθοπλασίας και των παραμυθιών με τα ξόρκια και τα αμπρακατάμπρα, αλλά με μεγάλη εστίαση στην ιδέα της μαγείας σαν ύφανσης, είτε κυριολεκτικής, είτε μεταφορικής. Είναι, γενικά, πολύ πιο primeval, nature-oriented μαγεία.

 

Αργότερα θα ανεβάσω τη διορθωμένη εκδοχή της ιστορίας. Και πάλι ευχαριστώ για όλα τα σχόλια που ήταν πολύτιμα στη διόρθωση που έκανα.

Edited June 2, 2013 by Oberon