Η εκατόχρονη κατάρα

[Mesmer]

Για τον 33^ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας με θέμα το Στοίχειωμα

 

Όνομα Συγγραφέα: Άγγελος
Είδος: Σκοτεινό παραμύθι
Αριθμός Λέξεων: 2.600
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Βασισμένο σε γνωστό παραμύθι, όπως θα διαπιστώσετε. Κάτι που ήθελα να κάνω από καιρό.
Αρχεία:

Η εκατόχρονη κατάρα.doc

Η εκατόχρονη κατάρα.pdf

[Naroualis]

Γενικά: Δεν ξέρω τι να πω. Έχει τις αδυναμίες του, έχει και τις στιγμές του, αλλά κυρίως με αφήνει με μια αίσθηση κενού. Δεν είμαι σίγουρη από τι προέρχεται αυτό το κενό, γιατί η ιστορία κλείνει ως όφειλε, χωρίς να αφήνει τίποτε μετέωρο. Ωστόσο το κενό παραμένει.

 

Μου άρεσε: Η πλοκή, ο χώρος που δίνει στο κείμενο να ανασάνει. Η αβίαστη αφήγηση.

 

Δε μου άρεσε: Το ανέφερα στη γενική εντύπωση, αλλά θα το πω κι εδώ: έχω την εντύπωση ότι αιωρείται.

 

Κάτι που ίσως φανεί ψείρισμα, αλλά έφτασα στο τέλος της πρώτης σελίδας για να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο για έναν τζενέρικ πόλεμο, αλλά για την πολιορκία ενός κάστρου. Με μπέρδεψαν οι αναφορές στους χωρικούς. Προφανώς εννοείς ότι εξολόθρευαν την ύπαιθρο όσο το κάστρο δεν παραδιδόταν; Επιπλέον, η συνήθης διάρκεια μια πολιορκίας είναι άνω του μήνα. Σε λίγες μέρες δε νομίζω ότι θα γίνονταν και πολλά.

Σε κάθε περίπτωση ένας βασιλιάς θα ήξερε να μην κυκλοφορεί τόοοσο κοντά στα τείχη μια πολιορκημένης πόλης μόνος του. Τα βέλη ταξιδεύουν και τη νύχτα.

[Airbourne]

Λοιπόν, προσωπικά μου άρεσε πολύ. Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι σε παραλλαγή, που σίγουρα θα μπορούσα να διηγηθώ σε ένα μεγάλο σχετικά παιδί. Θα μπορούσε να έχει πολύ καλές προεκτάσεις, οι περιγραφές νοιώθω ότι στέκονται πολύ καλά. Ίσως το τέλος θα ήθελα να ήταν λίγο πιο περιπετειώδες.

 

Μου άρεσε που η κακιά μάγισσα σκέφτηκε έναν τόσο σαδιστικό τρόπο εξόντωσης του βασιλιά.

 

Δεν μου άρεσε που σαν φάντασμα ο βασιλιάς ήταν ανήμπορος. Λόγω supernatural, θα μπορούσε να έχει κάποια μάχη με την μάγισσα. Βέβαια αυτό είναι απλά η άποψη μου, σαν συγγραφέας εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα.

 

Σε αυτή την ιστορία η ιδέα του στοιχειού είναι πολύ καλά δοσμένη.

 

Σε ευχαριστώ για την ιστορία. 

[Cassandra Gotha]

Ωραία ιστορία, αλλά μου φάνηκε κάπως ψυχρά δοσμένη. Διεκπεραιωτικά. Δεν την ευχαριστήθηκα, ενώ θα μπορούσε να με ανατριχιάσει σε σκηνές, να με αγχώσει σε άλλες, να με συγκινήσει... Έχει πολύ ψωμί εκεί, αλλά εγώ έμεινα με φρυγανίτσες.

 

Απορία: το άλογο γιατί έπρεπε να το σκάσεις; Αυτό δημιουργεί προβλήματα που όμως τα προσπερνάς χωρίς να δώσεις σημασία. Άλλες δυο μέρες με τα πόδια; Σα να λέμε, πάνω που κόντευαν να φτάσουν πέθανε το άμοιρο το ζωντανό. Πιστεύω πως θα το φύλαγε σαν τα μάτια του αν ήθελε να φτάσει νωρίς. Ή θα καταριόταν τον εαυτό του για το πόσο ηλίθιος ήταν, αν τελικά φερόταν έτσι απρόσεχτα όπως φέρθηκε.

 

Κι άλλη απορία: γιατί στοίχειωσε τελικά; Αφού πέρασε ο χρόνος της κατάρας. Δεν ξέρω, κάτι μου λείπει εκεί.

 

 

 

[Ad Noctum]

Με κάλυψε η Naroualis στα περισσότερα, θέλω να πω μόνο ότι το θέμα του κειμένου βασίστηκε περισσότερο στην "κατάρα" παρά στο "στοίχειωμα", κατά την προσωπική μου γνώμη.

 

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο αδύναμα σου κείμενα που έχω διαβάσει και ξέρω ότι μπορείς να γράψεις πολύ-πολύ καλύτερα!

[Oberon]

Ότι αυτή η ιστορία, Άγγελε, είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με προδιέθεσε πολύ θετικά. Ότι ξεκινάς με "παραμυθιακή" γλώσσα επίσης με προδιέθεσε θετικά, και φυσικά, αργότερα, η παραλλαγή της πασίγνωστης Ωραίας Κοιμωμένης με τους βασικούς ρόλους εντελώς "fractured", δίνει στην ιστορία την πρωτοτυπία που έχει. Η σχετική έλλειψη κάποιων εξηγήσεων ή μερικά φαινομενικά "κενά" στην πλοκή, προσωπικά δεν με ενόχλησε γιατί πολύ συχνά στα παραμύθια αυτή η έλλειψη κάποιων εξηγήσεων σε σημεία που δεν ακούγονται λογικά είναι, κατά παράδοξο τρόπο, μέρος της λογικής ενός παραμυθιού. Απλώς "είναι", χωρίς να εξηγούνται, κάτι που δίνει και μεγαλύτερο μυστήριο, και εντείνει την ατμοσφαρικότητα της παραμυθιακής διήγησης.

 

Όμως υπάρχουν και αρκετά προβλήματα. Μαζί με την διεκπεραιωτική διήγηση, όπως ανέφερε και η Κασσάνδρα πιο πάνω, αισθάνθηκα σαν να διάβαζα κάτι αποστασιοποιημένο συναισθηματικά, από το συγγραφέα. Σαν να έλειπε κάποιο πάθος από τη διήγηση στο σύνολό της, όχι από συγκεκριμένες σκηνές ή περιγραφές.

Συγχρόνως, με μπέρδεψε αρκετά η αρχή ώσπου να καταλάβω ποιος πολεμούσε ποιον και γιατί, και πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας ώσπου να μπει σε κάποιο "φόκους" η διήγηση. Επίσης το στοίχειωμα, αν και πολύ ενδιαφέρον, αναφέρεται μόνο σε μικρό σημείο της ιστορίας και η κατάρα είναι πολύ περισσότερο στο προσκήνιο. Όχι πως το στοίχειωμα δεν λειτουργεί! Λειτουργεί και πολύ ωραία, και ανατριχιαστικά, μάλιστα. Αλλά δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν η μάγισσα αντί για κατάρα τον υποχρέωνει να στοιχειώσει *ζωντανός ή νεκρός* το κάστρο για εκατό χρόνια κ.λπ. κ.λπ.

 

Αν και δεν ήταν η καλύτερή σου ιστορία, imho, σε σύγκριση με τα μικρά διαμάντια που έχω διαβάσει από σένα, δεν τη βρίσκω άσχημη, ούτε μπορώ να πω πως δεν την απόλαυσα ή πως δεν είχε μαγευτικότητα, όπως πρέπει σε ένα καλό παραμύθι.  Με ένα καλό ξεσκόνισμα, πιστεύω πως θα γινόταν πάρα πολύ καλή ιστορία.  

[Big Fat Pig]

Ευκολοδιάβαστη ιστορία, ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στον μύθο της κοιμωμένης με ενδιαφέρον τέλος και στην πορεία ένα φριχτό βασανιστήριο για τον βασιλιά. Όλα αυτά, πολύ καλά.

Η πλοκή σε γενικές γραμμές εντάξει αν και το πρώτο κομμάτι με την πολιορκία, ναι μεν ωθεί τον ήρωα, αλλά είχε πολλές περίεργες σκηνές: ο βασιλιάς μόνος του κάτω απ τα εχθρικά τείχη, ο βασιλιάς μόνος του μέσα στην εχθρική πόλη. (Δεν έχει σημασία αν ήταν έρημη, οι υπασπιστές του -το λιγότερο- θα τον είχαν από κοντά.) Μετά πάλι μόνος του σηκώνεται και φεύγει. Δεν ξέρω, λίγο περίεργα μου φάνηκαν αυτά, αλλά ΟΚ.

Αυτό που νομίζω δεν πέτυχε πολύ ήταν η αφήγηση που έδειχνε αβέβαιη με την έννοια ότι προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ του (αφηγηματικά) παραδοσιακού παραμυθιού με το μπόλικο tell

Ήταν το στοιχειό του πύργου πια. Καταδικασμένο να μείνει εκεί μέσα για πάντα.

και ενός πιο σύγχρονου αληθοφανούς διηγήματος με το σχετικό show

[...] πλησίασε την πόρτα της κάμαρας με τα χέρια απλωμένα [...]

.

 

Πρέπει η πλάστιγγα να γείρει πιο αποφασιστικά. Το διήγημα μπορεί να λειτουργήσει είτε από 'δω είτε από κει.

Καλό πάντως.

[Ayu]

Ωραία ιστορία, σε γενικές γραμμές. Με προβλημάτισε κι εμένα η σκηνή της πολιορκίας στην αρχή (αυτά που είπε ο bfp από πάνω).

Νομίζω πως το βασικό μου πρόβλημα με την ιστορία είναι πως ο τρόπος αφήγησης ήταν αναποφάσιστος--μία πήγαινε προς το παραμύθι, μία προς ένα διήγημα με τις σύγχρονες (και τετριμμένες κατά τη γνώμη μου) τεχνικές του. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι η λύση είναι να γείρει ή προς τη μία ή προς την άλλη, αλλά να βρει την ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Ένας τρόπος να συμβεί κάτι τέτοιο θα ήταν να σπάσεις την ιστορία σε κομμάτια (για το πώς έχεις πολλές επιλογές: χρονικά, στυλιστικά, από οπτική γωνία κλπ), και ν' αποφασίσεις ποιο είδος αφήγησης ταιριάζει καλύτερα στο καθένα. Ίσως έτσι σουλουπωθεί κι αναδειχθεί περισσότερο η πολύ καλή ιδέα του backstory της ωραίας κοιμωμένης και ο κρυφός ρόλος του βασιλιά στο παραμύθι.

Καλή συνέχεια

Edited May 17, 2013 by Ayu

[apelpio]

Ωραία η ιδέα σου να φτιάξεις μια σκοτεινή εκδοχή της ωραίας κοιμωμένης.Ως προσπάθεια αποδόμησης του κλασσικού παραμυθιού για μένα, στέφεται με επιτυχία. Σ' αυτό βοηθά πολύ και η τελευταία φράση του κειμένου. Υπάρχουν λογικά κενά στην ιστορία βέβαια(με ποιον πολεμούσε ο βασιλιάς στην αρχή; Θα μπορούσε ποτέ να εγκαταλείψει απαρατήρητος το στρατό το;)  αλλά αυτά υπάρχουν σε όλα τα παραμύθια. Το μεγαλύτερο αρνητικό είναι η παντελής απουσία συναισθηματικής φόρτισης. Η γραφή σου είναι μάλλον άψυχη σ' αυτή την ιστορία. Η αφήγηση είναι πολύ τυπική, σα να έγραφες έκθεση για το σχολείο. Θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους ότι δεν υπήρχε πάθος. Κατά τα άλλα πρόκειται για μια άρτια ιστορία.

[Loch Moors]

Η υπόθεση της ιστορίας μου άρεσε. Ο βασιλιάς ίσως είχε γίνει "στοιχειό" πριν ακόμα πεθάνει, αφού είχε μείνει μια γερασμένη σκιά του εαυτού του με την εμμονή να προστατεύει τη βασίλισσα του. Αυτό το σημείο μου άρεσε ιδιαίτερα όσο αναφορά τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Το κακό είναι όμως ότι ενώ σε κάποια σημεία έχεις πολύ ωραίο γράψιμο (προσωπικά ξεχώρισα εκεί που περνούν τα χρόνια και παρακολουθεί άλλους να έρχονται και να φιλάν τη γυναίκα του μέχρι που σταμάτησε κι αυτό), άλλα μοιάζουν πολύ πιο "αδιάφορα" και διαδικαστικά. Ίσως στην αρχή αυτό να είναι πιο έντονο, όπου με μπέρδεψε λίγο και το ύφος, καθώς δεν έχει το παραμυθικό ύφος που παίρνει παρακάτω ο λόγος - οπότε όταν μπήκα στο κομμάτι που αναφέρεται η επιστροφή στη γυναίκα του που υπεραγαπάει (και αρχίζει το παραμύθένιο του πράγματος) το αισθάνθηκα κάπως αταίριαστο. Το τέλος μου άρεσε, είχε συναίσθημα 

 

Αυτά από μένα, καλή συνέχεια!

[TheTregorian]

Αυτή η ιστορία με άφησε με μία αίσθηση κενότητας. Δεν ξέρω, δεν μπόρεσε να με αγγίξει. Θεωρώ ότι ακροβατούσες επικίνδυνα κι άτσαλα μεταξύ μίας ιστορίας που θύμιζε λίγο παραμύθι, λίγο κλασσική μυθιστοριογραφία. Ο χαρακτήρας του βασιλιά δεν μπόρεσε να με αγγίξει, τον ένιωσα πολύ ξένο, γιατί οι ίδιες οι επιλογές του με ξένιζαν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας βασιλιάς ξεκινά πόλεμο τόσο εύκολα, ότι περιδιαβαίνει στα εχθρικά τείχη με τέτοια άνεση, ότι μπαίνει μέσα σε μία πόλη την οποία πολιορκεί χωρίς συνοδεία, ότι σηκώνεται και φεύγει μόνος για την πατρίδα έτσι. Δηλαδή γιατί να επιλέξεις ήρωα έναν βασιλιά; Ας έβαζες έναν πλούσιο ιππότη  απλά, θα έστρωνε τρομερά το θέμα ρεαλισμός. Επίσης η ιστορία μου θύμισε επικίνδυνα Ωραία Κοιμωμένη, πράγμα που αντιλήφθηκα ότι το έκανες γιατί ήθελες σε αυτό το παραμύθι να δώσεις μία άλλη σκοπιά. Όμως άμα θες να δώσεις μία σκοτεινή-ρεαλιστική πινελιά σε ένα παραμύθι, προσέχεις λίγο τις επιλογές των ηρώων. Δε γίνεται να γράφεις και τα δύο, εμένα δηλαδή σαν αναγνώστη δε μου κάθεται καλά, ίσως είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Ωστόσο απόλαυσα το τέλος της ιστορίας, οι εικόνες από τον πύργο και

το θάνατο του βασιλιά και της συζύγου του ήταν πολύ δυνατές και συναισθηματικές. Ο βασιλιάς εξελίχτηκε σε μία πολύ τραγική φιγούρα και προβληματίζομαι αν του άξιζε κιόλας... Αυτοί φυσικά οι προβληματισμοί είναι του αναγνώστη, δεν έχουν σχέση με την ιστορία σου, προφανώς.

 

 

Αυτά από μένα, εύχομαι καλή συνέχεια!  

[wordsmith]

Συμφωνώ με τους αποπάνω ότι έχεις γράψει πολύ καλύτερα και ότι εδώ έχεις αυτήν την αποστασιοποιημένη ματιά του τρελού επιστήμονα (a.k.a. geek  ). Μου έλειψαν κι εμένα κάποιες διευκρινίσεις για τη μάχη, π.χ., πώς γίνεται να πολεμάνε χωρίς να βλέπουν τους στρατιώτες του εχθρού; Πώς πολεμούσαν, δηλαδή; Απλώς κοπανούσαν το τείχος μέχρι να πέσει και σκότωναν τους αμάχους τριγύρω; Η μάγισσα τι ακριβώς ζόρι τραβούσε και τα είχε βάλει τόσο με το βασιλιά; Ή το διάβασα πολυ βιαστικά και κάτι σημαντικό δεν έχω καταλάβει. 

 

Μου άρεσε το παραμυθοειδές του πράγματος, η προφητεία που κανείς δεν την καταλαβαίνει μέχρι που επαληθεύεται, η μάγισσα που μεταμορφώνεται, η βασίλισσα που είναι ρυθμισμένη σαν ξυπνητήρι να χτυπξυπνήσει μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ο βασιλιάς που δε φεύγει από δίπλα της, αψηφώντας τους φυσικούς νόμους βαρεμάρας/πείνας/δίψας, το τέλος που δεν είναι "κι εμείς καλύτερα" κλπ. Στα υπέρ επίσης και το καλό γράψιμο από πλευράς γλώσσαςκαι άνεσης. Σϊγουρα έχει δυνατότητες, αλλά θέλει ένα σουλούπωμα με μια πιο αυστηρή ματιά.

 

Καλή επιτυχία!

[Keuthonymos]

Από τον τίτλο νόμισα ότι αναφέρεται στην Μπενφίκα 

http://www.sportculture.gr/h-katara-tou-gkoutman-sthn-benfica.html

[Tiessa]

Εδώ έχουμε τη διαδικασία του στοιχειώματος του ήρωα, σε αντίθεση με άλλες ιστορίες όπου έχουμε τους ήρωες να αντιμετωπίζουν το στοιχειό. Ενδιαφέρουσα εκμετάλλευση της ιδέας.

 

Τι μου άρεσε σ' αυτή την ιστορία: Η ιδέα του στοιχειώματος του βασιλιά. Οι σκηνές που είναι μόνος του με την κοιμισμένη βασίλισσα, οι μάχες του με τους ιππότες, οι τελικές σκηνές που συνειδητοποιεί ότι αυτός μένει εκεί στο κάστρο.

Επίσης η χρήση του γνωστού μύθου, αλλά από διαφορετική σκοπιά.

 

Τι δεν μου άρεσε: Κάπου έπασχε στην εκτέλεση, ειδικά στην αρχή που ορισμένες μεταβάσεις από τη μια σκηνή στην άλλη δεν μου κολλούσαν καθόλου.

Γενικά, η ιστορία είχε τα φόντα να ανεβάσει πολύ μεγαλύτερες εντάσεις, αλλά ίσως ο χώρος δεν επέτρεψε να φτάσουν στην κορυφή.

Edited May 29, 2013 by Tiessa

[Nihilio]

Η ιστορία αυτή μου άρεσε. Ήταν πλήρης, με αρχή, μέση και τέλος, ανάπτυξη του μύθου, έξυπνη παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού. Μου άρεσε το πως χρησιμοποιήθηκε η ιδέα του στοιχειώματος και το πώς παρουσιάζεται το δράμα του βασιλιά μας (και το φινάλε).

Σε αντίθεση με άλλους σχολιαστές, βρήκα ότι το μείγμα show και tell δούλευε, δεδομένου ότι με το ένα πόδι πάταγες στο παραμύθι και με το άλλο σε μία μοντέρνα έκδοσή του.

 

Καλή δουλειά.

[Nienor]

Από τη στιγμή που λέει «Άδεια» μετά από την αλλαγή σκηνής του πρώτου μέρους (πρώτη σελίδα βασικά) η ιστορία αρχίζει να σε συνεπαίρνει. Από τη στιγμή που μένει μόνος του να τη φυλάει η ιστορία γίνεται απλά γοητευτική.

 

Είχα σκοπό να σου πω για ένα ένα τα πράγματα που με πείραξαν σε εκείνο το πρώτο κομματάκι. Δεν θέλω πια να στα πω, θα ήθελα να το πετάξεις, να αναθεωρήσεις και να το ξαναγράψεις, διότι χαλάει αυτή την πανέμορφη ιστορία.

Βρες ένα τρόπο να με κάνεις να πιστέψω πως ο βασιλιάς έχει κάθε λόγο να μπει μόνος του στο κάστρο (και να σεργιανάει δίπλα στα τείχη για όνομα), ξεδιάλυνε λίγο την πλοκή (εννοώ πρέπει να φτάσω πολύ παρακάτω για να χαμπαριάσω ότι η μάγισσα είχε στείλει το γράμμα με το άλογο στο κομμένο χέρι στο δικό του βασίλειο) και για όνομα! Μην σφάζεις τους αμάχους! Το θεωρώ μεγάλο φάουλ αυτό για όλη την πλοκή. Αυτόν τον βασιλιά πρέπει να τον αγαπάμε μέχρι ακόμα και το τέλος. Έτσι δεν είναι; Πρέπει να πονάμε μαζί του, πρέπει να λέμε «Ναι, φάτονα που θέλει τη γυναίκα σου!» κάθε που πάει ένας ιππότης να την ξυπνήσει. Ε, δε μπορεί να γίνει αυτό από τη στιγμή που τον γνωρίζουμε σφάζει αθώους. Καταλαβαίνω γιατί το κάνεις, καταλαβαίνω πως αυτό ουσιαστικά σου κάνει το παραμύθι πιο ρεαλιστικό κτλ, αλλά έτσι κι αλλιώς τίποτα άλλο δεν έχεις χρησιμοποιήσει για να ενισχύσεις μια κάποια αληθοφάνεια. Δηλαδή, και όλο το σκηνικό της πολιορκίας είναι έτσι κι αλλιώς παντελώς αφύσικο. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία είναι παραμυθικά. Επομένως, φάε και αυτό να είμαστε μαζί του.

 

Γενικά, το κείμενο –από εκεί και μετά- μου άρεσε πολύ, το στοίχειωμα είναι εμφανές και ντόμπρο και αν την περάσεις ένα δυο χεράκια, έχοντας πάρει μερικές αποφάσεις για το πώς θα το στήσεις –να βάλεις λέξεις κι όχι να βγάλεις, για να ενισχύσεις το χαρακτήρα και να αφορά ουσιαστικά είτε παραμύθι είτε πιο ρεαλιστική φάντασυ*- πιστεύω θα είναι πανέμορφη.

 

Κορυφαίο σημείο «α, ώστε εσύ είσαι ο δράκος». 

 

 

*Μετά την ανάγνωση των σχολίων των άλλων:

1. Κλέβω από τον κύριο Γουρούνη (γιατί το λέει πολύ καλύτερα από μένα):

 

Αυτό που νομίζω δεν πέτυχε πολύ ήταν η αφήγηση που έδειχνε αβέβαιη με την έννοια ότι προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ του (αφηγηματικά) παραδοσιακού παραμυθιού με το μπόλικο tell και ενός πιο σύγχρονου αληθοφανούς διηγήματος με το σχετικό show.

Πρέπει η πλάστιγγα να γείρει πιο αποφασιστικά. Το διήγημα μπορεί να λειτουργήσει είτε από 'δω είτε από κει.

 

2. Θεωρώ πως ίσως όλα αυτά που λένε τα παιδιά στο σχόλια για «διεκπεραιωτική ή άψυχη γραφή» εγώ τα απέδωσα στο σφάξιμο στην αρχή. Γιατί πιστεύω πως δεν είναι καθόλου ανάγκη να μας περιγράψεις τα συναισθήματά του. Αυτά παρακάτω τα ζούμε ίσως μια χαρά μέσα από τα λίγα που μαθαίνουμε, αυτό που με κράτησε εμένα πίσω είναι ότι δεν τον πάω μία.

[Mesmer]

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις.

 

Έχετε δίκιο για τα προβλήματα στον τρόπο γραφής, το είχα καταλάβει και από μόνος μου. Τελικά, το γράψιμο στο χέρι δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού κάνει το σβήσε-γράψε μια αρκετά δύσκολη διαδικασία. Ουσιαστικά, η ιστορία ανέβηκε χωρίς να γίνουν σημαντικές διορθώσεις, από τη μία λόγω έλλειψης χρόνου, κι από την άλλη επειδή δεν μου ήταν καθόλου εύκολο (μάλλον λόγω συνήθειας πλέον) να ανατρέχω στις σελίδες του τετραδίου και να αλλάζω ολόκληρες παραγράφους. Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να ξαναγράψω αυτήν την ιστορία από την αρχή.

 

Επίσης, για κάποιες ευκολίες που αναφέρετε, είναι επειδή ήθελα να θυμίζει περισσότερο παραμύθι. Βέβαια, καταλαβαίνω πως κάποιες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ύφος της ιστορίας. Πιστεύω ότι με λίγη προσοχή μπορούν να διορθωθούν και αυτές οι ασυνέπειες.

 

Ευχαριστώ και πάλι για τον πολύ όμορφο διαγωνισμό.