Ο ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ

[apelpio]

Ορίστε και η δική μου συμμετοχή.

ο οικοδεσπότης.docx

[Naroualis]

Γενικά: Ένα πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα. Όχι ότι δεν ήταν άμεσα ανιχνεύσιμο το twist της ιδέας, αλλά ωστόσο δεν ήταν η ιδέα εκείνη που βαραίνει εδώ.

 

Μου άρεσε: Η φωνή του αφηγητή, η χρήση της γλώσσας, το ψυχογράφημα που έρευσε νεράκι.

 

Δε μου άρεσε: Αν κάτι θα είχα να παρατηρήσω, είναι μια μικρή ασάφεια στην τελευταία σκηνή. Τα λόγια που λέει στον θείο είναι επειδή είναι υποχρεωμένος να τα πει; Κι ο θείος ακόμη δεν τον ακούει; Κατάλαβα καλά;

 

 

Κοντολογής, μου άρεσε τόσο πολύ, που λίγα έχω να σου πω.

[Airbourne]

Διάβασα την ιστορία σου. Είχες πολύ καλή έμπνευση να βάλεις ένα στοιχειό να μιλά. Λειτουργεί φανταστικά στην ιστορία σου και ως ένα σημείο, μου φαίνεται ότι έτσι θα έπρεπε να είναι ένα στοιχειό. Να μονολογεί, να βλέπει, να σκέφτεται, να ωρύεται και να σαλτάρει. Εδώ είχαμε και το απαραίτητο Supernatural στοιχείο. Νοιώθω ότι είναι ολοκληρωμένη η ιστορία σου και μου έκανε εντύπωση την ώρα που την διάβαζα.

 

Σε ευχαριστώ για αυτό.

[Oberon]

Mου άρεσε πολύ η "φωνή" του στοιχειού, που μετέδιδε άψογα την ατμόσφαιρα ενός gentleman της Βικτωριανής εποχής. Μου άρεσε επίσης η "παραληρηματική" αφήγηση, που σε συνδυασμό με τη "φωνή" του, με έκανε να βλέπω και να διαβάζω την ιστορία σαν να παρακολουθώ ένα ωραίο θεατρικό μονόπρακτο.

 

Αυτό που με μπέρδεψε ωστόσο είναι η πλοκή σε μερικά σημεία, και ειδικά στο τέλος όπου και περίμενα να έχω μια σαφέστερη ιδέα για το πώς αλληλεπιδρά το στοιχειό με τους εκάστοτε "φιλοξενούμενούς" του.

 

Όμως ήταν μια ιδιαίτερη, πολύ διαφορετική, ιστορία, με ασυνήθιστη φωνή, που σίγουρα απόλαυσα. 

[Cassandra Gotha]

Σίγουρα κάτι διαφορετικό, που όμως δεν απόλαυσα, ίσως λόγω γούστου. Οι μονόλογοι πάντα με διώχνουν, με κουράζουν, δυσκολεύομαι πολύ να τους παρακολουθήσω, εκτός και αν είναι ιδιαίτερα ζωντανοί.

 

Το γιατί η Ελένη τον έβλεπε θα μου άρεσε να το υπαινιχθείς, έστω. Όπως επίσης το γιατί υποδέχεται έτσι τον καινούργιο ένοικο της έπαυλης, γιατί λέει αυτά που λέει

(ήταν ο μπάτλερ του αρχοντικού όταν ζούσε; μια ιδέα, απλώς... δεν κάνω πλάκα, μην θυμώσεις, σε παρακαλώ). 

 

 

Ένα κείμενο που θα λάβω σοβαρά υπόψη μου στην ψηφοφορία, ασχέτως προσωπικού γούστου.

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα ιστοριούλα, με κάποια στοιχεία τρόμου, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει.

 

Στην αρχή με ξένισαν κάπως οι μακριοί επαναλαμβανόμενοι μονόλογοι. Τους βρήκα λίγο κουραστικούς. Πιο μετά, όμως, που αποκαλύπτεται καλύτερα η πραγματική προσωπικότητα του στοιχειού, γίνονται πιο κατανοητοί. Ίσως, βέβαια, θα μπορούσε να δοθεί και διαφορετικά αυτό, μέσα από τις σκέψεις του, για να αποφύγεις τις μακρηγορίες.

 

Πάντως, στοιχειό με ψυχολογικά προβλήματα, πρώτη φορά συναντάω.

[Ad Noctum]

Οι μονόλογοι δεν είναι το φόρτε μου. Με κουράζουν αρκετά και το ίδιο έγινε στην αρχή της ιστορίας σου. Μετά, όταν αρχίζουν οι αποκαλύψεις με τράβηξε το κείμενο και με ανάγκασε να συνεχίσω να διαβάζω.

 

Ώσπου ήρθε το σχεδόν ακατανόητο τέλος για να με απογοητεύσει...

 

Μοιρασμένα συναισθήματα...

[Big Fat Pig]

Ωραία ιδέα με αρκετά(*) επιτυχημένη εκτέλεση.

Μου άρεσε υπερβολικά πολύ που δεν βλέπουμε ποτέ τι λέει η Ελένη, αλλά όλα είναι περασμένα μέσα απ' το φίλτρο του αφηγητή. Πολύ σωστό!

Ο λόγος του ήρωα είναι καλός και αποτελεσματικός.

Δεν έχω πολλά εποικοδομητικά σχόλια, ένα είναι στην ουσία απλά το βρίσκω σημαντικό γιατί πιστεύω ότι αφαίρεσε αρκετούς πόντους απ' το διήγημα.

(*) Διαφωνώ με την μορφή διαλόγου, όπως έχει στηθεί το διήγημα, και το τρίτο (τελικά) πρόσωπο της αφήγησης.

Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική περίπτωση διηγήματος που χρειάζεται αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο η οποία θα απευθύνεται αποκλειστικά στην Ελένη (αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελένη θα τον ακούει).

 

Όλο ένας μονόλογος δηλαδή. Χωρίς εισαγωγικά.

 

Χρειάζεται λίγη σκέψη για το πώς θα κλείσει το διήγημα, αλλά νομίζω ότι αξίζει (και με το παραπάνω) τον κόπο. (Θα απόφευγε έτσι και την υπερβολική --και μάλλον άκομψη-- επανάληψη του ονόματος «Ελένη»).

Κατά τ' άλλα ωραίο. Μου άρεσε. Συγχαρητήρια!

 

[Ayu]

Χμμμ, μάλλον θα διαφοροποιηθώ από τους περισσότερους, γιατί εμένα ο λόγος του στοιχειού σου δεν μ' έπεισε. Τον βρήκα υπερβολικά μελοδραματικό, μάλλον, και κάπως άκομψα γραμμένο. Θα πρότεινα να το διαβάσεις (ή ακόμα καλύτερα να ζητήσεις από κάποιον άλλον να σου το διαβάσει) δυνατά ώστε να δουλέψεις τη φυσικότητα του λόγου. Κατά τ' άλλα είναι ωραία ιδέα η οπτική γωνία που διάλεξες.

Μου άρεσε, επίσης, η τελευταία παράγραφος και το σκοτεινό κι αναπόφευκτο μέλλον που προδιαγράφεται. 

 

Καλή συνέχεια

[Loch Moors]

Μια ιστορία δοσμένη μέσα από μια πολύ ιδιαίτερη οπτική γωνία, γιατί μπορεί το να παρακολουθούμε τα πράγματα μέσα από ένα στοιχειό να μην είναι πολύ πρωτότυπο, αλλά βρήκα την προσωπική σου πινελιά μέσα σ' αυτό και μου άρεσε πολύ. Η εναλλαγή της ιστορίας έρχεται όχι μόνο μέσα από την αφήγηση των γεγονότων αλλά και από την εναλλαγή των συναισθημάτων και στο βάθος υποθάλπεται συνεχώς μια πικρία και μια μελαγχολία. Έτσι, μαθαίνουμε σιγά, σιγά ότι πληροφορία μας χρειάζεται ίσως σα να ήμασταν εμείς αυτό το φάντασμα. Λιγάκι μόνο, μάλλον σε κάποια σημεία υπάρχουν φράσεις που είναι κάπως πιο "επίπεδες" σε σχέση με το υπόλοιπο κείμενο, όπως και κάποιες φράσεις του φαντάσματος που δε μου ταίριαξαν τόσο στον υπόλοιπο λόγο του: "Ήταν ένας αχάριστος άρπαγας", "Μεγάλος απατεώνας και αυτός".

 

Όσο αναφορά το τέλος της ιστορίας, επίσης μου άρεσε πολύ. Αυτή η δόση ειρωνείας και απειλής στα τελευταία λόγια είναι ότι πρέπει! Αρχικά, όταν έφτασα στο σημείο που έφτασε κάποιος καινούργιος επισκέπτης, σκέφτηκα ότι θα επρόκειτο για κάποιον εξορκιστή και ότι την πάτησε τελικά το καημένο το στοιχειό (δε ξέρω γιατί μου ήρθε αυτό). Αυτό που έγραψες όμως εσύ μου άρεσε εξίσου, ίσως και περισσότερο, δίνει μια αίσθηση ότι είναι ο πρόλογος που δεν έχουμε διαβάσει (τα ίδια λόγια θα είπε και στην Ελένη με τον πατέρα της όταν έφτασαν), η επαναλαμβανόμενη ιστορία που ξεκινάει με κάθε καινούργια άφιξη.

 

Μπράβο σου λοιπόν 

 

[TheTregorian]

Ενώ εδώ μπορώ να δω καλά στοιχεία εκ μέρους σου, Στέλιο, η ιστορία έχει πολλά ελαττώματα στην εκτέλεση κατά τη γνώμη μου και μου τα χαλάς. Κατ' αρχήν, το όνομα Ελένη επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές, που αυτό που θες να πετύχεις εν τέλει δεν το καταφέρνεις και καταλήγει κουραστικό. Επίσης, γιατί η Ελένη μπόρεσε να επικοινωνεί μαζί του; Έχει κάτι το υπερφυσικό; Ακόμα, από που κι ως που το φάντασμα έχει απαιτήσεις από το νέο ιδιοκτήτη και απ' την Ελένη; Τι δικαιώματα του είχε δώσει δηλαδή η κοπέλα; Απλά το ότι δεν της φερόταν καλά αυτός ο άνθρωπος; Για ένα πλάσμα που η ζωή του έχει τελειώσει και όπως μας λες μάλιστα έχει "φιλοξενήσει" κι άλλους, δεν κατανοώ γιατί φαίνεται δυσαρεστημένος απ' τις πράξεις τους σε τέτοιο βαθμό. Το μόνο που αντιλαμβάνομαι προσωπικά είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ εγωιστικό φάντασμα, που απλά θέλει να κάνει τη δουλειά του, να αποδράσει κι όλα αυτά περί αγάπης είναι ανόητες δικαιολογίες. Η αντίδραση της Ελένης μετά το θάνατο του θετού της πατέρα, που κάθεται και μιλά με το πνεύμα είναι τελείως παράλογη στα δικά μου μάτια, θα θεωρούσα πιο λογικό να τρέξει έντρομη μακριά κι όχι να εκφράζει το μίσος της σε ένα ανύπαρκτο υλικά ον. Επίσης, το λογύδριο του πνεύματος, που ενώ έκανε το φόνο μετά παλεύει να φανεί καλός ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι, εμένα δε με πείθει προσωπικά, δεν μπορώ δηλαδή να τον λυπηθώ. Επιπλέον, δεν ξέρω αν υπήρχε σκοπός να μην είναι ξεκάθαρο απ την αρχή ότι είναι πνεύμα ο πρωταγωνιστής, αλλά αν ναι τότε απέτυχες. Δεν υπήρχε μία σταδιακή κορύφωση που θα καταλήξει στην αποκάλυψη, αλλά απ' την πρώτη σελίδα θα έλεγα είναι τελείως ξεκάθαρο ότι έχουμε ένα φάντασμα που σκότωσε και απολογείται. Τέλος, το κλείσιμο της ιστορίας μου φάνηκε κάπως αδύναμο. Δε μας αφορά ιδιαίτερα το ποιος έρχεται και τι είναι. Θα μπορούσες κατά τη γνώμη μου να μας δείξεις με πολύ λίγα λόγια ότι αυτός δε θα σταματήσει ποτέ να "στοιχειώνει" όποιον έρχεται και τέλος. 

Εύχομαι καλή συνέχεια, Στέλιο!

 

[KELAINO]

Στην αρχή μέχρι και που ενθουσιάστηκα, μπορώ να πω. Μ' αρέσουν οι μονόλογοι σε ενεστώτα.

Πολύ καλό το ''ψυχολογικό'' μέρος με τη μεταστροφή και όλα αυτά.

 

Σαν είδος θα την κατέτασσα στις γοτθικές ιστορίες με φαντάσματα, νομίζω.

 

Το πρόβλημα είναι ότι η κλιμάκωση της ιστορίας συμβαίνει κάπου στη μέση και μετά, αυτά. Μετά είναι απλά κατήφορος μέχρι την τελευταία παράγραφο, η οποία δεν κατάλαβα και πολύ τι σκοπό έχει. Γιατί τα λέει αυτά; Μας έχεις δείξει τι μπορεί να κάνει με ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την παρουσία του, αλλά χωρίς να μας δείξεις τι ακριβώς κάνει σε όλους τους υπόλοιπους που δεν την αντιλαμβάνονται, η τελευταία παράγραφος δεν έχει νόημα. Είναι βαλμένη εκεί απλά για να τη δούμε εμείς. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

 

Έχω να προτείνω το εξής: Κράτα το πρώτο πρόσωπο, τον ενεστώτα (αλλά πρόσεχε, κάπου είδα να σε ξεφεύγει ένας παρατατικός), το ότι δεν μπορούμε να ακούσουμε την Ελένη (αυτό θέλει λίγο προσπάθεια για να μη βγει άγαρμπο σαν ηθοποιός που προσπαθεί να βοηθήσει το συμπρωταγωνιστή του που ξέχασε τα λόγια του. Επίσης σε κάποιο σημείο μας τα δίνεις αυτούσια σε εισαγωγικά. Μη το κάνεις. Το θέμα είναι να δούμε το νόημα των λόγων της όπως τα αντιλαμβάνεται ο ήρωάς σου. Και καθώς ο ήρωάς σου είναι διαταραγμένος ψυχολογικά, θα τα αντιλαμβάνεται διαστρεβλωμένα, δεν γίνεται να τα αποδίδει λέξη προς λέξη!).

 

Η κουβέντα με την Ελένη θα μπορούσε να συμβαίνει ενώ έχει ειδοποιηθεί ο θείος και τον περιμένουμε. Αυτό θα κάνει το στοιχειό ακόμα πιο αγχωμένο, αφού πρέπει να την πείσει πριν έρθει ο θείος και την πάρει μακρυά ξερωγώ.

Έτσι η κορύφωση (η σφαγή της πρωταγωνίστριας αποτελεί κορύφωση, αναπόφευκτο) θα πέσει στο τέλος, ενώ ο θείος ανοίγει την πόρτα κιόλας, για το εντελώς μελοδραματικό του πράγματος! Δώσε μελόδραμα στο λαό!

Στο μεταξύ μπορεί να της (μας) δώσει όλες εκείνες τις πληροφορίες που δίνει μετά, ενώ περιφέρεται ασκόπως περιμένοντας να έρθει ο θείος, λέω εγώ τώρα.

 

Και κάτι ακόμα που θα ήθελα να γνωρίζω: Γιατί μπορεί να χρησιμοποιήσει το μαχαίρι; Μπορεί γενικά να επηρεάσει τον υλικό κόσμο, ή συνέβη κάτι ιδιαίτερο που τον έδωσε αυτή τη δυνατότητα εκείνη ειδικά τη στιγμή;

[Evanescent]

Όντως μικρές απορίες του τύπου "γιατί η Ελένη τον έβλεπε κι όχι άλλοι;" ή "πώς γίνεται να κινεί ένα μαχαίρι;", υπάρχουν.

Αλλά βάζοντας τον ίδιο ν' αφηγείται (1ο πρόσωπο), αυτόματα το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στα συναισθήματα και τις καταστάσεις του κι όχι σ' εξηγήσεις μύθου.

 

Το διάβασα σα ν' ακούω το παράπονο αλλά και τα πάθη του κι όχι "θα σας πω τώρα μια ιστορία: Ήταν που λέτε κάποτε ένα στοιχειό...".

 

Επίσης εξεπλάγην ευχάριστα όταν διέκρινα ότι, παρόλο που είναι στοιχειό/φάντασμα, οδηγείται από ένστικτα που σε κάποιες στιγμές

γίνονται μέχρι και υστεροβουλία, με αποκορύφωση να ασκεί κριτική στον εαυτό του. Αυτό πέτυχε.

 

Δημιουργεί σαφώς μια αίσθηση επανάληψης με όριο την αιωνιότητα. Τείνει στο συμπέρασμα ότι ζει την κόλαση του, το καθαρτήριο που τό 'χει αποδεχτεί (έστω σαν Σίσυφος).

Αλλά πάντα έχει τη μικρή ελπίδα ότι στο τέλος θα εξιλεωθεί, θ' αποδράσει. Αυτή η ελπίδα λέγεται "Ελένη". Μάταια μεν, δεν παύει να υφίσταται δε.

Θυμίζει λίγο την κόλαση έτσι όπως την είχε πλάσει στο μυαλό του ο Σαρτρ.

 

Κι ενώ βρίθει από ασάφειες και γεμίζει λογικές απορίες, το σώζει η γραφή του:

Ψυχολογικό σκιαγράφημα απ' το στόμα του ίδιου του αφηγητή, με εξαιρετική ροή, απόκοσμο σαν αίσθηση αλλά τόσο ανθρώπινο σα φωνή/γραφή.

 

Νομίζω είναι πολύ καλό. Κάποια συντακτικά/γραμματικά ψιλολόγια δε θεωρώ ότι έχουν αξία ν' αναφερθούν.

Edited May 27, 2013 by Evanescent

[Tiessa]

Δεν ξέρω αν μπορώ να σου πω κάτι χρήσιμο.

Από τη μια η ιδέα να μιλάει το στοιχειό και να βλέπουμε τη δική του οπτική είναι ενδιαφέρουσα και αξιοποιεί πολύ καλά το θέμα.

Από την άλλη, δεν με ενθουσιάζει ο μονόλογος, οπότε δεν μπόρεσα να απολαύσω και πολύ τη ροή της ιστορίας.

Θα ήθελα να ξέρω πότε και κάτω από ποιες συνθήκες αλληλεπιδρά το φάντασμα με το περιβάλλον του καθώς επίσης και το λόγο που στοίχειωσε. (Το να θυμάται μόνο ότι ήταν άρρωστος και τελείωσε τις μέρες του σ' ένα κρεβάτι, δεν συνάδει πολύ με όσα γνωρίζουμε συνήθως για τα στοιχειώματα, που απαιτούν βίαιο θάνατο, κατάρες κλπ).

Θα πω ωστόσο, ότι μου άρεσε το τέλος και ο τρόπος που φαίνεται να επαναλαμβάνεται αέναα η κατάσταση.

[Nienor]

Καταρχάς, να σας πω ότι αφήσαμε την ιστορία αυτή μέσα στο διαγωνισμό επειδή καταφέραμε να βρούμε από κάπου να πιαστούμε για αυτό: αυτό το από κάπου ήταν αυτή η έπαυλη, που μαζί με το όνομα Ελένη αλλά και την ερήμωση μπορούμε να πούμε ότι ορίζουν ένα σέτινγκ τουλάχιστον περίεργο, αν όχι φανταστικό.

 

Μου άρεσε εδώ πολύ ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία, μονόλογος ταυτόχρονα ευθύς και πλάγιος. Το θεώρησα ιδανικό για να μας παρουσιάσεις το φάντασμα και ενισχύει πολύ την αίσθηση της ερημιάς που βιώνει. Θα θελα ακόμα πιο πολύ να την τονίσεις αυτή την αίσθηση: τον εγκλωβισμό και την ερημιά. Μου φάνηκε πως η σκέψη πίσω του γενικά είναι ελαφρώς λιγότερη της απόδοσης. Ότι πιο πολύ δηλαδή έτυχε να είναι καλός αυτός ο τρόπος παρουσιάσης παρά πέτυχε. Αυτό βεβαίως δεν είναι καθόλου κακό, ίσα ίσα που όταν βρεις κάτι που δουλεύει, με όποιον τρόπο κι αν το βρεις, τότε μπορείς να το δουλέψεις περισσότερο και άνετα γνωρίζοντας ήδη ότι είναι κάτι που δουλεύει. Απλά αν δεν κάνω λάθος, κι όντως η επιλογή ήταν λίγο τυχαία, πιστεύω πως θέλει λίγο περισσότερη σκέψη στη διόρθωση για να φτιάξεις κάποια πράγματα χωρίς όμως να αποδυναμώσεις αυτό που υπάρχει ήδη, αυτή δηλαδή την φόρμα που δουλεύει τόσο καλά.

 

Τώρα, αυτό που καταλαβαίνω εγώ ότι συμβαίνει είναι ότι όλοι πάνε σε αυτή την έπαυλη στοιχειώνονται, τα χάνουνε κάποτε και πεθαίνουνε. Στην αρχή βασικά δεν καταλαβαίνουνε καν το φάντασμα, μετά σιγά σιγά αρχίζουνε να το νιώθουνε και τελικά μπορούνε να το αντιλαμβάνονται και αυτό μπορεί να τους βάζει να κάνουνε διάφορα. Κανείς δεν είναι τόσο δυνατός που να μην τρελαθεί από αυτό και να μπορέσει να πάρει μαζί του να φύγει από κει μέσα. Και βασικά το φάντασμα δε σταματάει να ελπίζει και τρελαίνεται προσπαθώντας, αλλά και πάλι δε σταματάει να ελπίζει. Αν αυτά είναι όντως που συμβαίνουνε, αν δηλαδή δεν είναι τα πράγματα λίγο πιο αφηρημένα από το τόσο ξεκάθαρο που έχω εγώ στο μυαλό μου, τότε ενδεχομένως κάποια σημεία θέλουνε αποσαφήνιση, και πάλι βέβαια χωρίς να χαλάσεις την σχεδόν συνειρμική ροή του κειμένου απλά δίνοντας πληροφορίες που ενδεχομένως και να μην είναι και πάρα πολύ χρήσιμες.

 

Γενικά, πιστεύω πως είναι ήδη μια αρκετά καλή ιστορία, που τη διαβάζει κανείς μονορούφι χωρίς να κολλάει, και πως αξίζει τον κόπο να την ξανασκεφτείς και να τη δουλέψεις κι άλλο ώστε να γίνει ακόμα καλύτερη.