Ζόρα - Το όραμα

[Dena]

Όνομα Συγγραφέα: D.K.Mantzari
Είδος: Φανταστική λογοτεχνία
Βία: Όχι
Σεξ: Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3.260
Αυτοτελής: Όχι. Δέκατο πέμπτο κεφάλαιο από την ιστορία: ‘‘Τα Ελκαρίμ της Δύναμης’’.
Σχόλια: Η Ζόρα είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες στην τριλογία ‘’Η αφύπνιση της Γαίας’’ και αυτό είναι το κεφάλαιο γνωριμίας μαζί της.

 

 

 

Το όραμα

 

     Είχε αρχίσει να ξεθαρρεύει ο ήλιος αυτές τις πρώτες μέρες της Άνιμα και μονάχα μερικά λευκά συννεφάκια τολμούσαν να τον καλύπτουν πότε πότε. Τα λιβάδια ήταν πράσινα πια και κάθε λογής λουλούδι άνθιζε εδώ κι εκεί. Με έκρηξη χρωμάτων έμοιαζε κάθε πλευρά των λόφων, όμως εκείνη φάνταζε το πιο όμορφο λουλούδι καθώς καθόταν στην όχθη του μικρού ποταμού.

      Το φόρεμά της ήταν καλυμμένο από κάθε λογής πολύχρωμα φουλάρια κι έμοιαζε να έχει στρέψει τα βλέμματα όλων των λουλουδιών πάνω του για να το θαυμάσουν. Η αντανάκλαση του ήλιου στο νερό του ποταμού θάμπωνε μπροστά στη λάμψη των χρυσών χαϊμαλιών που στόλιζαν το μελαχρινό της κεφάλι.

     Ήταν σημαντική αυτή η μέρα για το λαό της -μα και για κάθε λαό της Γαίας- και από τα χαράματα γίνονταν οι προε­τοιμασίες για τη μεγάλη βραδινή γιορτή. Εκείνη ξέκλεψε λίγο χρόνο για να βρεθεί μόνη και να ρεμβάσει.

     Το συνήθιζε από μικρή να μένει με τον εαυτό της και να αναλογίζεται την τάξη και την αταξία του χρόνου. Μεγάλη σοφία τη χαρακτήριζε και ήταν πολύ σπάνιο κάτι τέτοιο για το νεαρό της ηλικίας της. Ευχή θα το έλεγε κανείς μα και κατάρα συνάμα το τεράστιο χάρισμά της. Ο λαός των Ράμιλον ήταν προικισμένος με το χάρισμα της ενόρασης και εκείνη άνηκε σε αυτόν.

     Οι Ράμιλον δεν είχαν βασιλιά αλλά αρχηγό που τον ονόμα­ζαν Ανάν και το αξίωμά του ήταν το ίδιο τιμώμενο με του βασιλιά στους υπόλοιπους λαούς των Μέλχιντ. Εκείνη -ως το μοναδικό παιδί του Ανάν Άκρεμπ-  από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της είχε τη θέση της διαδόχου και στην πορεία της αρχηγού όλης της φυλής της.

     Ο τίτλος που της ήταν δοσμένος ήταν Ανάινας και δήλωνε την μελλοντική αρχηγό των Ράμιλον. Ο συνδυασμός της καταγωγής και των χαρισμάτων της τής προσέδιδε ακόμη μεγαλύτερη ισχύ και προσέλκυε περισσότερο θαυμασμό απ’ τους υπόλοιπους, μα και μεγαλύτερη ευθύνη και μελαγχολία.

     Από τα παιδικά της κιόλας χρόνια ξεχώρισε ανάμεσα στα παιδιά της ηλικίας της. Το χάρισμα της ενόρασης ήταν πολύ πιο έντονο σ’ εκείνη. Πολλές φορές υπέφερε απ’ αυτό, μιας και δεν ήταν λίγα τα οράματα που την έκαναν να πέφτει σε παρα­λήρημα μην μπορώντας να ξεχωρίσει που τελειώνει η πραγμα­τικότητα και που ξεκινά το όνειρο.

     Οι γονείς της φοβούνταν μήπως την κυνηγούσε κάποια κατάρα, όμως με τον καιρό και τη βοήθεια της μητέρας της -που οι Ράμιλον αποκαλούσαν Αϊνάν- κατάφερε να δαμάσει τις δυνάμεις της σύμφωνα με τη θέλησή της.

     Τώρα στα δεκαοχτώ της χρόνια κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορούσε να της αντισταθεί χωρίς να της πει όλα του τα μυστικά. Μεγάλο βάρος όμως φέρνει μια τέτοια δύναμη σε μια ανθρώπινη καρδιά και έτσι η Ζόρα κόρη του Άκρεμπ, ήταν επίσης γνωστή ως ‘το θλιμμένο Λουλούδι του Βορρά’, λόγω της μελαγχολικής μορφής της.

    «Ανάινας  Ζόρα!» κάλυψε μια φωνή την ήσυχη μελωδία των λουλουδιών. «Ήξερα πως θα σε έβρισκα εδώ Ανάινας. Ζητώ συγνώμη αν σε διέκοψα από κάποια σημαντική ασχολία σου, μα με έστειλε η μητέρα σου. Σε θέλει είπε… Δεν μου έδωσε και τον λόγο μα, αν επιτρέπεται, κάτι για την ετοιμασία της γιορτής θα χρειάζεται. Ω, μα τι ανόητος που είμαι! Σίγουρα εσύ θα ξέρεις καλύτερα Ανάινας. Με την άδειά σου τώρα».

    «Δεν πειράζει Έκιελ», του απάντησε ήρεμα η Ζόρα. «Πή­γαινε τώρα και πες στη μητέρα μου πως με βρήκες».

     Μ’ ένα νεύμα σαν χαιρετισμό γύρισε και πάλι στις σκέψεις της, ακούγοντας το γρήγορο καλπασμό απ’ το άλογο που απομακρυνόταν. Έπειτα από λίγες στιγμές στάθηκε όρθια και κάλεσε το δικό της άλογο.

     Ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά οδεύοντας σταθερά προς τη δύση του όταν οι ετοιμασίες της γιορτής έφταναν προς το τέλος τους. Κάθε χρόνο οι Ράμιλον γιόρταζαν τον ερχομό της Άνιμα στην πανσέληνο του πρώτου μήνα της. Ευχαριστούσαν τη γη για την καλοσύνη που τους έδειχνε εκείνη την εποχή. Ανέκα­θεν η γιορτή αυτή είχε τελετουργικό χαρακτήρα, αν και αυτό που είχε μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όλα  ήταν το φαγοπότι και ο χορός που κρατούσαν μέχρι τα ξημερώματα.

     Όλες οι σκηνές ήταν έτοιμες να υποδεχτούν την Άνιμα στολισμένες με στεφάνια πλεγμένα με λουλούδια και πάνω από ολόκληρο τον καταυλισμό κρεμούσαν σχοινιά, των οποίων οι άκρες ήταν δεμένες στα δέντρα. Σε ίσες σχεδόν αποστάσεις κρέμονταν φαναράκια που όταν ερχόταν η νύχτα θα φώτιζαν όλο τον καταυλισμό. Αν τον έβλεπε κανείς από μακριά θα έλεγε πως τ’ αστέρια κατέβηκαν να γιορτάσουν μαζί τους. Η γιορτή αυτή συνηθιζόταν να γίνεται στις όχθες της μεγάλης λίμνης Ράντο, στο δάσος Ραντορέλια.

     Μεγάλα μακρόστενα τραπέζια ήταν τοποθετημένα κάτω από το φως των κεριών που ξεγλιστρούσε από τα φαναράκια και ανάμεσα σ’ αυτά και τη λίμνη έστεκαν μεγάλοι και μικροί σωροί από κλαδιά και ξύλα ώστε να ανάψουν όταν θα άρχιζε το κέφι και ο χορός.

     Πιο πέρα ήταν ήδη αναμμένες κάποιες φωτιές. Οι περισσό­τερες γυναίκες, μερικοί άνδρες και όλα τα παιδιά βρίσκονταν εκεί στην προετοιμασία των φαγητών. Χαρούμενες φωνές ακούγονταν και οι περισσότεροι είχαν ήδη γιορτινή διάθεση.

     Καμιά φορά ακούγονταν απελπισμένες φωνές μαμάδων  που φώναζαν στα παιδιά τους να περιμένουν να γίνει πρώτα το φαγητό και μετά να φάνε. Όμως εκείνα δεν τις άκουγαν... Η διάθεση για παιχνίδι ήταν μεγαλύτερη απ’ την πείνα τους και έτσι σαν άθλος γενναίων φάνταζε στο νου τους να αρπά­ξουν ένα κομμάτι κρέας χωρίς να καούν και χωρίς να τους πιάσουν οι οργισμένες πια μαμάδες τους.

     Τη γιορτινή αυτή διάθεση αντίκρισε η Ζόρα μόλις έφτασε στον καταυλισμό. Στάθηκε και χαμογέλασε βλέποντας τα πιτσιρίκια να τρέχουν και να γελούν και ύστερα ξεπέζεψε από το άλογό της και κατευθύνθηκε προς τη σκηνή της. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες καθώς ήταν αυτή του αρχηγού. Στέγασε μερικές γενιές της οικογένειάς της μα παρόλο το χρόνο που πέρασε από πάνω της δεν είχε φθαρεί ούτε μια κλωστή.

     Κάποτε ο βασιλιάς Άρφιλ της Τουθίλια την χάρισε στον Κρον, τον τότε Ανάν των Ράμιλον και πρόγονο της Ζόρα. Πολλά Τζιν ύφαιναν επί μήνες και έβαλαν όλη την τέχνη και αρκετή από τη μαγεία τους. Στην όψη ήταν εκθαμβωτική! Λευκό ύφασμα παχύ και γερό, που από άκρη σε άκρη ήταν κεντημένο με κάθε λογής χρωματιστές κλωστές. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως περίμενε κάποιον όταν αυτός διάβαινε την είσοδο. Ένας τεράστιος χώρος ανοιγόταν μπροστά του, κα­λυμμένος με πολύχρωμες φλοκάτες που όμως έμοιαζε με προθάλαμος ενός τεράστιου παλατιού φτιαγμένου από ύφασμα. Κι έτσι ήταν. Ενώ η σκηνή εξωτερικά φαινόταν να πιάνει χώρο ίσο με τρεις απλές σκηνές, στο εσωτερικό της έμοιαζε να απλώνεται σε ολόκληρο τον καταυλισμό.

     Η Ζόρα κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της μητέρας της και τη βρήκε καθισμένη στο κρεβάτι.

    «Μητέρα Αϊνάν με ζήτησες. Πες μου τί χρειάζεσαι από μένα», της είπε η Ζόρα.

    «Μεγάλο βάρος φέρει η καρδιά μου Ανάινας. Τόσο που δεν μπορεί να το σηκώσει. Το μέλλον του λαού μας μα και όλων των φυλών της Γαίας διαγράφεται σκοτεινό, όμως καμιά εξήγηση δεν μπορώ να δώσω», απάντησε εκείνη ανήσυχη.

    «Έχεις δίκιο μητέρα. Όλη η Γαία θα κρυφτεί στο σκοτάδι. Το νιώθω εδώ και καιρό σε κάθε δόνηση της γης. Το ακούω σε κάθε θρόισμα φύλλων. Το μυρίζω σε κάθε πνοή του ανέμου και είναι κοντά. Πολύ κοντά».

    «Κανείς θνητός δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τα λόγια σου, μα ούτε ανώτερο πλάσμα να αντιταχθεί στη διαίσθησή σου. Η αλήθεια σου είναι φοβερή κι αν σαρώνει έτσι εύκολα τα αυτιά, τότε θα σαρώσει τον κόσμο όλο. Τι κακό τόσο τρομερό θα μπορούσε να φέρει τέτοια καταστροφή;» ρώτησε η μητέρα της.

     «Κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να φανταστεί. Κάθε φορά που προσπαθώ να δω καλύτερα, τότε μεγάλος τρόμος με καταβάλλει και ένας τεράστιος μαύρος τοίχος υψώνεται μπροστά μου. Ψηλός και γυαλιστερός. Σαν καθρέφτης. Κοι­τάζω το είδωλό μου και πίσω μου καθρεφτίζονται φίδια και φωτιές. Πόλεις που καίγονται και καταστρέφονται. Καράβια που βουλιάζουν. Παιδιά ανυπεράσπιστα που κλαίνε. Άντρες πολεμιστές που πέφτουν από δόρατα και βέλη. Γυναίκες που σφαγιάζονται.

    »Τότε όλα χάνονται, σβήνουν... Σκοτάδι επικρατεί και κάνω να γυρίσω. Μα δεν μπορώ. Μια μορφή με κρατά ακίνητη και νιώθω ευάλωτη μπροστά στη δύναμή της. Μονάχα τα μάτια της μπορώ να δω μα μέσα σε μια στιγμή χάνονται κι αυτά. Ο καθρέφτης σπάει και χιλιάδες κομμάτια πέφτουν μπρος στα πόδια μου. Τότε μπροστά μου στέκει ακίνητο και αθάνατο ένα δάσος με ψηλούς λείους κορμούς. Το όραμα τότε φεύγει και στέκομαι μόνη χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα απ’ αυτό, μα και ανήμπορη να το εξηγήσω».

    «Σε ξέρω καλά Ανάινας. Παιδί μου, ξέρω πως η αγωνία σου για το μέλλον αυτού του κόσμου δεν θα σε αφήσει άπραγη. Τί σκέφτεσαι να κάνεις;»

    «Σ’ ευχαριστώ μητέρα που με καταλαβαίνεις. Την επόμενη της γιορτής θα φύγω. Περίμενα τη γιορτή αυτή. Θα ήταν προσβολή για το λαό μου αν ήμουν απούσα».

    «Αγαπημένο μου παιδί. Έμεινες για εκείνον έτσι; Το ξέρεις ότι μάταια περιμένεις πως θα καρπίσει ο έρωτας αυτός...»

    «Σταμάτα μητέρα! Γνωρίζω πολύ καλά τους νόμους! Με πληγώνει που πίστεψες κάτι τέτοιο για μένα. Πώς μπροστά σε έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο νόμισες πως έβαλα την καρδιά μου πρώτη;» απάντησε η Ζόρα φανερά θιγμένη αποφεύγοντας το θέμα που έθιξε η μητέρα της.

    «Ζόρα θόλωσε ο νους σου! Δεν μιλάω σαν μητέρα μα σαν γυναίκα. Και ναι! Η καρδιά σου είναι μπροστά. Γι’ αυτό αποφάσισες να φύγεις. Γιατί η καρδιά σου σε οδηγεί. Μα πες μου, ο πατέρας σου τί γνωρίζει για όλα αυτά; Το ξέρω πως είναι ανήσυχος αρκετό καιρό τώρα».

    «Συγχώρησέ με μητέρα Αϊνάν. Έχεις δίκιο πως θόλωσε το μυαλό μου. Ο πατέρας σίγουρα προαισθάνεται μεγάλο κακό, όμως όπως όλοι δεν έχει λόγια για να μοιραστεί τις σκέψεις του. Απόψε θα τον ενημερώσω για τα σχέδιά μου».

    «Σκοπεύεις να βρεις αυτή τη μορφή έτσι δεν είναι;»

    «Δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως πρέπει να κινηθώ νότια. Θ’ ακολουθήσω τα σημάδια».

    «Ποιούς διάλεξες να σε ακολουθήσουν Ανάινας;»

    «Θα ταξιδέψω μόνη. Αυτή η αποστολή είναι δική μου. Άλλωστε είναι επικίνδυνο να τριγυρνά κανείς αυτές τις μέρες στον κόσμο που οι δυνάμεις των ανθρώπων εξασθενούν. Ακόμη κι αν είναι ένας έμπειρος ταξιδευτής σαν τους Ράμιλον. Γι’ αυτό καλύτερα να φύγω μόνη. Ξέρω να προφυλάσσω τον εαυτό μου και όταν χρειάζεται να περνώ απαρατήρητη ανά­μεσα περαστικούς».

    «Δεν θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη. Η σοφία σου είναι μεγαλύτερη απ’ τα χρόνια σου και ολόκληρος ο λαός σου σ’ εμπιστεύεται με τη ζωή του. Έτσι κι εγώ. Θα προσεύχομαι για σένα. Ελπίζω να καταφέρεις να φτάσεις το πεπρωμένο σου. Είναι βαρύ το γνωρίζω, μα ο σκοπός σου μεγάλος και ευγενής».

    «Σ’ ευχαριστώ Αϊνάν. Τώρα όμως ας τα αφήσουμε αυτά για λίγο. Αύριο είναι μια άλλη μέρα. Απόψε μας περιμένει μια χαρούμενη γιορτή. Όλοι οι Ράμιλον βρίσκονται εδώ γι’ αυτήν. Ας γιορτάσουμε λοιπόν!»

     Η Αινάν Ζίλντα σκούπισε τα δάκρυα που της ξέφυγαν και φόρεσε ένα χαμόγελο από πόνο. Η Ζόρα απέφυγε τον χαιρε­τισμό και πήγε να ετοιμαστεί για τη γιορτή.

     Η σελήνη δεν είχε φτάσει ακόμη στο πιο ψηλό της σημείο, όμως καθρεφτιζόταν η λάμψη της σε όλη την επιφάνεια της λίμνης Ράντο. Η μουσική, ο χορός και το φαγοπότι είχαν ξεκινήσει από ώρα. Ήταν η μοναδική μέρα του χρόνου που όλοι οι καταυλισμοί συναντιούνταν σε ένα σημείο και έτσι η συγκίνηση και η καλή διάθεση βρίσκονταν στο αποκορύφωμα τους.

     Στο κεντρικό τραπέζι του Αρχηγού κάθονταν οι αρχηγοί των καταυλισμών και οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι τους από τα μαγικά πλάσματα. Κάθε χρόνο τιμούσαν με την παρουσία τους τη σύναξη αυτή οι Νύμφες του Δάσους Ραντορέλια και οι Άρχοντες της Φωτιάς.

     Αιώνες φιλίας και σεβασμού ένωναν τους Ράμιλον με τα πλάσματα αυτά. Γι’ αυτό και με χαρά οι Νύμφες τούς υποδέ­χονταν να γιορτάσουν στις όχθες της λίμνης και γιόρταζαν και αυτές μαζί τους όντας αβροί οικοδεσπότες του δάσους.

     Οι Άρχοντες της Φωτιάς κατέφθαναν στο χώρο με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Πύρινοι τοίχοι ξεπρόβαλαν και έμοιαζαν με καταρράκτες φωτιάς που έτρεχαν μέσα στο νερό. Εμφανί­ζονταν μέσα από σφαίρες φωτιάς δημιουργώντας πυροτεχνή­ματα και προκαλώντας δέος και θαυμασμό.

     Το δαχτυλίδι της φωτιάς που φορούσε ο Ανάν των Ράμιλον λαμπύριζε κατακόκκινο όποτε τον επισκέπτονταν τα πλάσ­ματα αυτά. Αρχαία ιστορία και αυτή όσο το δαχτυλίδι και η φιλία που τους ένωνε. Από γενιά σε γενιά πέρασε αυτό το δαχτυλίδι τόσους αιώνες στα χέρια των Αρχηγών των Ράμιλον. Δάκρυα, πόνο, αίμα, μα και γέλιο, χαρά και ειρήνη θύμιζαν τα περίτεχνα στολίδια από πέτρα, ατσάλι και αίμα δράκου -όπως ονόμαζαν οι άνθρωποι της Γαίας το ρουμπίνι-.

     Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη συμμαχία των μαγικών αυτών πλασμάτων με τους Ράμιλον τις παλιές μέρες του πολέμου. Τότε που οι Νίθριντ, τα πλάσματα της νύχτας,  βασίλευαν έχοντας επιβληθεί με τη βία στους πέντε λαούς των Μέλχιντ πολλούς αιώνες πριν από την μονομαχία.

     Το πραγματικό χάρισμα των Ράμιλον ήταν η ενόραση, μα στους υπόλοιπους λαούς ήταν γνωστοί και σαν μάγοι και ταχυδακτυλουργοί. Είχαν εκπαιδευτεί στην αρχαία τέχνη των ψευδαισθήσεων και στην ταχύτητα. Έτσι όταν βρίσκονταν σε μάχες κατάφερναν να φοβίζουν τους αντιπάλους τους δαμά­ζοντας τη φωτιά και κάνοντάς την να φαντάζει πελώρια και ικανή να αφανίσει στρατιές στο πέρασμά της.

     Οι ύπουλοι Νίθριντ δεν άργησαν να κοροϊδέψουν τους αγαθούς γίγαντες των μαγικών πλασμάτων, τα Τζιν. Με σατανικά τεχνάσματα τα αιχμαλώτισαν. Τα Τζιν ήταν οι άρχοντες των ψευδαισθήσεων και κανένας δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτές και να δει την πραγματικότητα. Αιχμάλωτα από τους Νίθριντ πολλά από αυτά δεν κατάφεραν να ξεφύ­γουν και να πάνε στις κοιλάδες της Τουθίλια. Έτσι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσουν όλη τους τη δύναμη ενάντια σε όποιον τολμούσε να αντιταχθεί στα αφεντικά τους.

     Οι Ράμιλον -οι γενναίοι φύλακες της φωτιάς- δεν μπόρεσαν μόνοι να ανταπεξέλθουν στην τεράστια δύναμη των Τζιν και των Νίθριντ τότε. Επικαλέστηκαν λοιπόν την αληθινή ψυχή της Φωτιάς κι αυτή εμφανίστηκε σ’ εκείνους με ανθρώπινη μορφή.

     Κόκκινα ήταν τα μαλλιά και τα μάτια της και η δύναμή της τεράστια -από αληθινή φωτιά- έφεγγε από μέσα της! Οι Ράμιλον δεν την φοβήθηκαν μα της ζήτησαν να ενωθεί μαζί τους, αυτή και όλοι οι γιοι και οι κόρες της τις τρομερές ώρες που περνούσε η ανθρωπότητα.

     Το αρχαίο πνεύμα δέχτηκε το κάλεσμα και μια στρατιά εμφανίστηκε μπροστά τους από δυνατές φλόγινες μορφές γεμάτες θυμό για τους Νίθριντ. Ζητούσαν εκδίκηση που είχαν χρησιμοποιήσει τόσο απερίσκεπτα και ανεύθυνα τη δύναμη της φωτιάς, έχοντας κάψει με αυτήν ολόκληρα δάση και τεράστιες περιοχές χαλώντας την ισορροπία του κόσμου.

     Οι γιοι και οι κόρες της Φωτιάς στάθηκαν δίπλα στους ανθρώπους και πολέμησαν τους Νίθριντ. Κανένα Τζιν δεν μπόρεσε να κάνει κάτι γιατί οι φλόγες που έβλεπαν ήταν αληθινές και σταλμένες από την ίδια την Φωτιά και οι ψευδαισθήσεις τους δεν μπορούσαν να τις σβήσουν. Πολλές πόλεις των Νίθριντ καταστράφηκαν τότε κι έμειναν μαύρες, όπως είχαν οι ίδιοι επιλέξει να τις φτιάξουν αλλά χωρίς ζωή πια μέσα τους.

     Οι Ράμιλον από τότε εξυμνούσαν τη Φωτιά και εκείνη τους άκουγε πάντα όταν την καλούσαν. Η φιλία των Ράμιλον με τα στοιχειακά της φωτιάς ξεκίνησε και από τότε παρευρίσκονταν στις μεγαλύτερες γιορτές των Ράμιλον, παγιώνοντας τη φιλία αυτή μέσα στο χρόνο. Έτσι μέχρι εκείνη τη νύχτα της γιορτής η φιλία αυτή παρέμεινε δυνατή και ανάμεσα στους επίτιμους καλεσμένους του Άκρεμπ -Ανάν των Ράμιλον- ήταν και ο Κέριντορ, αρχηγός των στοιχειακών της φωτιάς, μαζί με τους δύο γιούς του Άλαστρον και Γκραμ.

     Από το χορό δεν έλειπαν βέβαια οι Νύμφες. Η Αστράλια έφτασε με τη συνοδεία της από τις επικίνδυνα όμορφες πολε­μίστριες Νύμφες της λίγο πριν την άφιξη του Κέριντορ. Νερό, φωτιά, γη και αέρας έγιναν ένα λίγο πριν από τη δύση του ηλίου με την άφιξη και των τελευταίων καλεσμένων και έτσι η γιορτή ξεκίνησε.

     Πρώτος σηκώθηκε ο Άκρεμπ και είπε:

    «Μεγάλη τιμή να βρίσκομαι ανάμεσά σας αγαπημένοι μου καλεσμένοι. Για μια ακόμη χρονιά σταθήκαμε άξιοι να κρατή­σουμε τις παραδόσεις και τούτη τη σημαντική μέρα να ευχα­ριστήσουμε τους ουρανούς και τη γη για την ευλογία που μας χαρίζουν κάθε μέρα. Αυτή τη χρονιά όμως θα πρέπει να προσευχηθούμε πιο πολύ από κάθε προηγούμενη. Γιατί οι οιωνοί δεν είναι με το μέρος μας. Σκοτεινοί καιροί έρχονται και η όψη αυτού του κόσμου θα αλλάξει».

     Έμεινε για λίγο σιωπηλός, κοιτάζοντας το κενό σαν να συλλογιζόταν τις παλιές μέρες. Ή τις καινούριες που έρχο-νταν... Κανείς όμως δεν μπορούσε να καταλάβει πώς  ένιωθε. Στεκόταν αλύγιστος, ήρεμος και με μάτια γαλήνια που δεν πρόδιδαν καμία από τις σκέψεις του. Έριξε μια ματιά γύρω του και αποφάσισε να μην τις αποκαλύψει.

    «Θα παρακαλέσω τους κατοίκους των καταυλισμών, την κάθε οικογένεια των Ράμιλον, να μην χωριστεί από τους υπόλοιπους. Πρέπει να μείνουμε εδώ μέχρι να έρθει η ώρα να κινηθούμε ανατολικά. Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Οι υπόλοιπες φυλές των Μέλχιντ θα μας χρειαστούν. Μα πιο πολύ θα χρειαστούμε ο ένας τον άλλο! Η δοκιμασία που πρέπει να περάσουμε είναι δύσκολη και δεν πρέπει να χωρι-στούμε».

     Σήκωσε το ποτήρι του και το έστρεψε προς όλες τις κατευ­θύνσεις.

    «Στην υγειά μας λοιπόν. Πρέπει να φάμε, να πιούμε καλά και να περάσουμε ακόμη καλύτερα απόψε στον εορτασμό της Άνιμα».

     Σήκωσαν όλοι τα ποτήρια τους μηχανικά, όμως έμοιαζαν σαν υπνωτισμένοι. Την κατάλληλη στιγμή η Ανάινας Ζόρα έδωσε σήμα για να ξεκινήσει η μουσική. Τότε σαν να ξύπνη­σαν όλοι και ήπιαν απ’ το κρασί τους. Η κουβέντα σε κάθε τραπέζι ξεκίνησε και οι συζητήσεις ήταν έντονες. Δεν χρειαζό­ταν να είναι κανείς Ράμιλον για να μαντέψει το θέμα…

     Η Ζόρα καθισμένη στο πλάι του πατέρα της παρέμεινε ακίνητη για αρκετή ώρα κοιτάζοντας τη λίμνη. Ούτε ο πατέρας της είχε μιλήσει. Την αρχή έκανε ο Κέριντορ, ο βασιλιάς των στοιχειακών της φωτιάς.

    «Άκρεμπ ίσως δεν ήταν κατάλληλη στιγμή γι’ αυτές τις κουβέντες. Έπρεπε πρώτα να συζητήσεις μαζί μας. Η ενόραση σού έχει δώσει πολλά στοιχεία όμως τώρα δεν είναι δυνατή όπως πρώτα. Απόψε ήρθαμε να σου μιλήσουμε για γεγονότα. Πρέπει να κινηθούμε συντονισμένα και χωρίς πανικό, γιατί η μάχη που έρχεται είναι μεγάλη! Δε θα χρειαστείτε μόνο ο ένας τον άλλο. Θα χρειαστείτε και εμάς! Όλα τα μαγικά πλάσματα πρέπει να βρεθούν στο πλάι των ανθρώπων για να καταφέρετε να αντεπεξέλθετε στις δυσκολίες. Κι εμείς θα χρειαστούμε εσάς».

    «Καλέ μου φίλε Κέριντορ, τα γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί σίγουρα θα είναι σοφοί σύμβουλοι για τις επόμενες κινήσεις μας. Τα γεγονότα όμως που έρχονται είναι προάγγε­λοι συμφορών που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Ο λαός μου έπρεπε να προετοιμαστεί για ό,τι κι αν αποφασίσουμε απόψε. Είμαστε θνητοί Κέριντορ και είναι βαρύ το φορτίο του αρχη­γού. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να φύγουν».

    «Μιλάς συνετά ευγενικέ Άκρεμπ…» πήρε το λόγο η Αστρά­λια, Κυρά των Νυμφών του Δάσους Ραντορέλια, «…η γιορτή της Άνιμα κρατάει δέκα μέρες κι έτσι θα βρίσκεστε κάτω από την ασφάλεια του δάσους μου. Αύριο πριν το ξημέρωμα καλώ εσάς και τους Άρχοντες της Φωτιάς σε συμβούλιο. Πιστεύω είναι πολλά τα θέματα που έχουμε να συζητήσουμε τα οποία δεν αφορούν μόνον τους ανθρώπους.  Θα γίνει στο σπίτι μου το Ράντοριλ, ώστε να είμαστε σίγουροι πως τίποτα δεν θα ξεφύγει μακριά από κει».

    «Αρχόντισσα Αστράλια», διέκοψε ο Κέριντορ. «Ποτέ πριν ένα στοιχειακό της φωτιάς δεν πέρασε τα όρια του δάσους μιας Νύμφης του νερού. Πάντα υπήρχε σεβασμός, μα ποτέ φιλία. Και τώρα μας καλείς στο ίσως καλύτερα κρυμμένο από όλα τα μέρη της Γαίας;»

     Η Αστράλια χαμογέλασε.

    «Αξιότιμε Κέριντορ το μυστικό θα παραμείνει μυστικό. Μην ανησυχείς γι’ αυτό. Και δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης. Είναι θέμα της μαγείας των Νυμφών. Άλλωστε το συμβούλιο αυτό πρέπει να γίνει και δεν νομίζω να υπάρχει εδώ κοντά κάποιο καλύτερα φυλαγμένο μέρος από το Ράντοριλ. Είστε ευπρόσδεκτοι εκεί άρχοντες της φωτιάς. Άλλωστε πρέπει όλοι να είμαστε ενωμένοι σ’ αυτό. Έτσι δεν είπες;»

     Ο Κέριντορ χωρίς να χαμογελάσει χαμήλωσε το κεφάλι του για να νεύσει καταφατικά και παράλληλα να υποκλιθεί στη Νύμφη.

    «Η πρόσκλησή σου είναι δεκτή και από τους Ράμιλον Νύμφη των Νυμφών. Με την ανατολή του ηλίου η Ανάινας Ζόρα και εγώ θα περιμένουμε στο ξέφωτο του δάσους», είπε ο Άκρεμπ.

    «Κι εμείς θα είμαστε μαζί σου Άκρεμπ», μίλησε ο Κέριντορ για λογαριασμό δικό του και των γιών του.    

Η γιορτή συνεχίστηκε με πολλά τραγούδια εύθυμα και χο­ρευτικά. Καθώς όμως έφτανε στο τέλος της, οι μουσικοί τραγούδησαν άλλα, παλιότερα τραγούδια. Αυτά που πρωτο-τραγούδησε ο λαός τους όταν έφτασαν στην Γαία από τον Βορρά πριν από αμέτρητα χρόνια.