Jump to content

Στοιχημα με την εμπνευση-παιχνιδι


laas7

Recommended Posts

Εχετε βαλει ποτε στοιχημα με τον εαυτο σας;

Εχετε ποτε αναγκη απο εμπνευση;

Εχετε περασει καλυτερα απο οτι περιμενατε μεχρι να καταφερετε κατι;

 

 

Το καλοκαιρι εχει ξεκινησει γερα απο τις θερμοκρασιες που ολοι νιωθουμε καλα στο πετσι μας και εγω εχω αναγκη απο παρακινηση μηπως και ολοκληρωσω ποτε ολα αυτα τα ημιτελη σχεδια που εχω συνεχως να τριβελιζουν το μυαλο μου... μην σας πω για την εμπνευση που ποτε δεν μοιαζει αρκετη! Κανεις να βοηθησει ενα χερακι;

 

Χρειαζομαι κινητρο για να γραψω τελευταια, μιας και ολο βρισκω δικαιολογιες για να παει η συγγραφη πιο πισω... πολλη δουλεια, πολλες υποχρεωσεις, πολλη κουραση πολυ πολυ πολυ κτλ κτλ

 

 

Για καθε ποιημα που θα ανεβαζετε εδω υποσχομαι να γραφω ενα σαν απαντηση. Χωρις περιορισμο σε θεμα, υφος η αριθμο ποιηματων που θελει να ανεβασει ενα μελος... υποσχομαι να απαντω σε ολους με την σειρα... μια καλη δοκιμασια για το γραψιμο και την επιμονη μου! Ελπιζω πως τα προσχεδια ποιηματων που εχω κανει εδω και καιρο επιτελους θα παρουν "σαρκα και οστα" θα πραγματοποιηθουν και μαζι με αυτα ισως και τα δικα σας! 

 

Ποιο παιδακι θα παιξει μαζι μου; Καποτε ετσι δεν λεγαμε; Παιδακι θα παιξεις μαζι μου;  

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

έμπηξα το μαχαίρι εκεί, λίγο πιο κάτω από το κλειδοκόκκαλό μου

και το κατέβασα μέχρι το υπογάστριο, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο νόμιζα

πρώτα την καρδιά μου έβγαλα έξω

την τύλιξα με αλουμινόχαρτο για να γίνει ζουμερή στο φούρνο

το συκώτι, το έκανα στην κατσαρόλα με λίγα πράσα και κρεμμυδάκια φρέσκα

τα νεφρά τα πανάρισα σε φέτες και τα τηγάνισα σε αγνό ελαιόλαδο

το σπληνάντερο έγινε λουκούμι στα κάρβουνα

κάνα δυο παΐδια στη σχάρα

έστρωσα το καλό τραπεζομάντηλο, το λινό, το κεντημένο

έβγαλα το καλό σερβίτσιο, το Rörstrand

τα μαχαιροπήρουνα της μακαρίτισσας της γιαγιάς, τα επίχρυσα

γαρνίρισα με φέτες λεμονιού και τούφες άνηθου

και σε φώναξα, ώρα για φαΐ

κι εσύ ήρθες και ρώτησες

πού είναι το κέτσαπ

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστωω!

Επισης θα απαντησω... αναμεινατε!  

Link to comment
Share on other sites

Απαντηση στον Ιωαννη 

 

"Ο Βροχοποιος και το Φεγγαρι των Τρελων"

 

-Γιατι καμωνεσαι;

Ρωτησε ο Βροχοποιος το Φεγγαρι των Τρελων 

-Γιατι θελω να ζησω του αποκριθηκε εκεινο

Εσυ γιατι βρεχεις;

-Γιατι δεν ξερω να κανω τιποτα αλλο

Ολα τ'αλλα τα χασα. Οταν βλεπεις περιεργα ονειρα τι κανεις;

-Ξυπναω για να τα ζησω. Εγω το Φεγγαρι των Τρελων 

που αγαπησα τον Βροχοποιο.

Edited by laas7
Link to comment
Share on other sites

Απαντηστη στην Κελανω

 

"Ραπουνζελ"

 

Το οριο μου ειναι το δερμα μου

Σ' αυτο το φρουριο
δεν μπορει κανεις να μ'ακουμπησει

πυργοδεσποινα 

φυλακισμενη

κοιτω απ' το παραθυρο

στον κοσμο μου μιλω

αλλα πορτα δεν εχω για να βρω

Και ετσι σαν αηδονα τραγουδω

Αγριμια μου

Κομματια μου

εσεις που πεινατε

εσεις που πονατε

υποφερτε μου

Παρηγορια απο εσας

ας μην ζητησω

γιατι το ξερω

εσεις πιο πολυ αγαπατε

αυτο που ουτε εγω δεν βλεπω

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

σειρά μου τώρα :
 
42

 

Σαράντα δύο πράγματα που έχασα

 

Τα δροσερά χείλη που άφηναν φιλιά από μύρο,

τα χάδια που ξεκούραζαν την ψυχή,

το βλέμμα που τρυπούσε την καρδιά και έκανε το κορμί να λιώνει,

τις απαλές απολήξεις από την ψίχα του ψωμιού που λάσπωναν κάτω από τις ρόγες των δακτύλων, την μυρουδιά από το καλοψημένο γλυκό και τις ξεροτηγανισμένες δίπλες,

την υγρή οσμή από τα φρέσκα τριαντάφυλλα και τις ανθισμένες νεραντζιές,

την ανάσα του χώματος κάτω από τα πεύκα μετά τη βροχή,

την πικρή αύρα που σκορπάει ο φρεσκοκομμένος δυόσμος,

το μέλι που διαλύεται στο στόμα αργά,

την σάρκα του ώριμου φρούτου και τον ήχο της δαγκωνιάς,

το τραγούδι των πουλιών την αυγή,

το χτύπημα των κλαδιών της βερικοκιάς πάνω στο παράθυρο της κουζίνας την άνοιξη,

την μυρουδιά της θάλασσας τα δειλινά,

το απαλό μουρμουρητό των κυμάτων στην παραλία,

το γάβγισμα του σκύλου στο σκοτάδι,

την ζέστη της φωτιάς και το χρώμα της πυρόξανθης φλόγας,

το γλίστρημα στα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια και την βεβαιότητα του πρωινού,

τις σκιές των δέντρων το καλοκαίρι,

το σχήμα των σύννεφων στον ουρανό,

το κρύο του χιονιού,

τα πολύχρωμα φτερά της πεταλούδας,

τις φωνές των παιδιών στην πλατεία,

την κουβέντα στην ταβέρνα,

το τραγούδι του έρωτα από το διπλανό μπαλκόνι,

τα αλμυρά δάκρυα που θέλουν παρηγοριά,

τον ήχο του κρασιού που χύνεται στο ποτήρι,

τις κραυγές των νικητών στο γήπεδο,

το στριφογύρισμα της μπάλας στον αέρα,

τους χορούς στα πανηγύρια αλλά κι αυτούς της μοναξιάς,

τις οιμωγές της απόγνωσης μπροστά στο θάνατο,

την αναζήτηση της ελπίδας μέσα στο πλήθος,

το γρατσούνισμα του καλοξυσμένου μολυβιού στις καρτ-ποστάλ,

τον πανικό των άπλυτων πιάτων μετά το πάρτι,

την αντανάκλαση των καινούριων ρούχων στον καθρέφτη,

το κρυφάκουσμα ενός κουτσομπολιού πίσω από την πόρτα,

το τρομαγμένο αλάφιασμα της γάτας στη γωνία και το κυνηγητό του αδέσποτου ζώου,

την αγωνία του γλιστρήματος πάνω στα χαλίκια και το γλείψιμο του αίματος από την πληγή,

τον βαρύ ήχο των βημάτων,

την σκόνη που μπαίνει στα μάτια και το άφθονο νερό που τα πλένει,

το κόψιμο των νυχιών με τα δόντια και το ξύσιμο της πλάτης,

το γαργαλητό

και το μεταδοτικό γέλιο.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Απαντηση στην Τετη

 

 

Ατιτλο

 

Ζουμε την καθε μερα

πορειες πρεπει να χαραζουμε

εκει που δεν υπαρχουν δρομοι

Αν οι ανθρωποι ηταν μελωδιες

τι ηχο θα 'χε ο κοσμος;

Αν αγαπω τους ηχους

δεν αγαπω τους ανθρωπους.

Edited by laas7
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Να σας πω... τρωγομαι να σχολιασω τα ποιηματα που ανεβασατε γιατι μου αρεσαν φριχτα! Μπορω; Ρωταω γιατι η αρχικη μου ιδεα ηταν να στρωθω και να γραψω αλλα τωρα που βλεπω τι ανεβαινει δεν μπορω να το περασω ξοφαλτσα.

Αν και εσεις θελετε μπορειτε φυσικα να σχολιασετε τα δικα μου...και να πω πως μου ηρθε και μια ιδεα για ποιητικη συλλογη...κοινο θεμα δηλαδη... εχω ηδη ξεκινησει να την δουλευω. Δεν θα πω ακομα τιποτα γιατι θελω να εχω κατασταλαξει καπως πριν ανοιξω το στομα μου. Πραγματικα ευχαριστω παιδια!  :clover:

Link to comment
Share on other sites

Ναι μπρε, εννοείται, σχολίασε όσο τραβά η καρδιά σου.. Να πω ότι μόλις είδα τον τίτλο Ραπουνζέλ που απάντησες στο δικό μου, σχεδόν τινάχτηκα από την καρέκλα. Ήταν ανατριχιαστικά πετυχημένο!

 

 

Έντιτ ==> Και βέβαια ευχαριστώ πάρα πολύ για το τσίγκλισμα.

Edited by KELAINO
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

σειρά μου τώρα :

 

42

 

Σαράντα δύο πράγματα που έχασα

 

Τα δροσερά χείλη που άφηναν φιλιά από μύρο,

τα χάδια που ξεκούραζαν την ψυχή,

το βλέμμα που τρυπούσε την καρδιά και έκανε το κορμί να λιώνει,

τις απαλές απολήξεις από την ψίχα του ψωμιού που λάσπωναν κάτω από τις ρόγες των δακτύλων, την μυρουδιά από το καλοψημένο γλυκό και τις ξεροτηγανισμένες δίπλες,

την υγρή οσμή από τα φρέσκα τριαντάφυλλα και τις ανθισμένες νεραντζιές,

την ανάσα του χώματος κάτω από τα πεύκα μετά τη βροχή,

την πικρή αύρα που σκορπάει ο φρεσκοκομμένος δυόσμος,

το μέλι που διαλύεται στο στόμα αργά,

την σάρκα του ώριμου φρούτου και τον ήχο της δαγκωνιάς,

το τραγούδι των πουλιών την αυγή,

το χτύπημα των κλαδιών της βερικοκιάς πάνω στο παράθυρο της κουζίνας την άνοιξη,

την μυρουδιά της θάλασσας τα δειλινά,

το απαλό μουρμουρητό των κυμάτων στην παραλία,

το γάβγισμα του σκύλου στο σκοτάδι,

την ζέστη της φωτιάς και το χρώμα της πυρόξανθης φλόγας,

το γλίστρημα στα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια και την βεβαιότητα του πρωινού,

τις σκιές των δέντρων το καλοκαίρι,

το σχήμα των σύννεφων στον ουρανό,

το κρύο του χιονιού,

τα πολύχρωμα φτερά της πεταλούδας,

τις φωνές των παιδιών στην πλατεία,

την κουβέντα στην ταβέρνα,

το τραγούδι του έρωτα από το διπλανό μπαλκόνι,

τα αλμυρά δάκρυα που θέλουν παρηγοριά,

τον ήχο του κρασιού που χύνεται στο ποτήρι,

τις κραυγές των νικητών στο γήπεδο,

το στριφογύρισμα της μπάλας στον αέρα,

τους χορούς στα πανηγύρια αλλά κι αυτούς της μοναξιάς,

τις οιμωγές της απόγνωσης μπροστά στο θάνατο,

την αναζήτηση της ελπίδας μέσα στο πλήθος,

το γρατσούνισμα του καλοξυσμένου μολυβιού στις καρτ-ποστάλ,

τον πανικό των άπλυτων πιάτων μετά το πάρτι,

την αντανάκλαση των καινούριων ρούχων στον καθρέφτη,

το κρυφάκουσμα ενός κουτσομπολιού πίσω από την πόρτα,

το τρομαγμένο αλάφιασμα της γάτας στη γωνία και το κυνηγητό του αδέσποτου ζώου,

την αγωνία του γλιστρήματος πάνω στα χαλίκια και το γλείψιμο του αίματος από την πληγή,

τον βαρύ ήχο των βημάτων,

την σκόνη που μπαίνει στα μάτια και το άφθονο νερό που τα πλένει,

το κόψιμο των νυχιών με τα δόντια και το ξύσιμο της πλάτης,

το γαργαλητό

και το μεταδοτικό γέλιο.

Μου εβγαλε μια νοσταλγια γλυκεια και οχι παραπονουμενη. Ειναι νομιζω 42 πραγματα για να τα σκεφτομαστε και να νιωθουμε καλα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα 42 τα έχασε ο αστροναύτης μέσα στο σκάφανδρο.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Η θλίψη μας διαιωνίζεται....

Μεγαλώνει μέρα με την μέρα...

Γίνεται μάυρο κοράκι

Που καταβροχθίζει τα πάντα γύρω του....

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

"Κρυφη καρδια"

 

Κρυφη καρδια μου

φανερωσου μου

το ξερω ειμαι κοντα καθε μερα και πιο κοντα

στην μυστικη κρυπτη

που κραταει ολα τα αληθινα

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Να σου πω, δεσποινίς, να σου απαντάμε εμείς μπορούμε? Να κάνουμε κουβεντούλα δηλαδή, καταλαβαίνεις? :p

Link to comment
Share on other sites

ΦΥΣΙΚΑ!  :dance2:Ειναι που δεν μιλαω πολυ και σε μπερδεψα ε; :p

Edited by laas7
Link to comment
Share on other sites

Χαχα, πάρε λοιπόν την απάντηση του πρίγκιπά της γιατί πολύ παραμελλημένος είναι σε αυτό το παραμύθι:

 

Απάντησα την πυργοδέσποινα

με τα χρυσά μαλλιά, τα μακριά.

Τούτα να πάνε μπορούνε όπου θένε

μα εκείνη πουθενά.

Έκθαμβος κοιτούσα για να δω

μή και τα όρια πά στο δέρμα είναι

-κουβέντες δικές της, λυπημένες-

μή και στα μαλλιά,

και τι από όλα τούτα

αληθινό τάχα να ‘ναι.

 

Εμπρός στα μάτια μου ξεχύλησε,

κουράστηκε το δέρμα.

Όρια δεν είχε πια.

Κι έτσι λιωμένα εκείνα κει

-τα άλλα όρια τα στενά-

μου έμειναν στα χέρια τα μαλλιά.

Έμεινα εκεί να κοιτώ τις άκρες

μόνος, χωρίς αηδόνα, χωρίς φιλιά,

το παραθύρι απανόθωρα,

πάνω απ’ την τριανταφυλλιά

να βλέπω χωρίς ματιά.

 

Κι εκεί τυφλός κι απελπισμένος

την ένιωσα να σβήνει

σαν σκιά στη δύση

μάκρυνε ώσπου χάθηκε·

κανένας ήλιος δεν την φώτιζε πια, κανένα φως.

Κι έμεινα μόνος κάτω απ’ τον πύργο τον ψηλό

χωρίς τραγούδι, χωρίς μιλιά

- Ραπουνζέλ, ρίξε κάτω τα μαλλιά

γιατί να της φωνάξω πια;

Αφού απάνω είναι μόνο η γριά.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ουαου! :man_in_love:

 

Πρεπει να σκεφτω κατι πολυ καλο γι απαντηση... 

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..