Phantasmagoria

[Διγέλαδος]

Ένα φάντασμα κάθεται στην καρέκλα.

Το περιτριγυρίζει
σαν δρεπάνι,

όποια μετακίνηση

τη θερίζει.

 

Πεταλούδα της νύχτας,

αλλά στο φως οδηγείται.

Στόμα δεν έχει,

όμως ψίθυροι ακούγονται.

 

Η μνήμη αλυσίδα του,

τα όνειρα φυλακή,
η απουσία του παρουσία.

 

Κάθε μέρα γίνεται και πιο βαρύ.

Η σκιά του χαράζει σημάδια στο πάτωμα,
το κρύο ζωγραφίζει την άχνα της ανάσας,

απλώνει το χέρι,
 

πάτωμα τρίζει,

φλόγα τρέμει,
δίσκος παίζει,

το κερί σβήνει.
 

Το πρόσωπο του ξεχωρίζει,

σαν καθρέφτης εμφανίζεται,
μαύρα μάτια ουρλιάζουν,
το στόμα ανοίγει.

Edited June 4, 2013 by Διγέλαδος

[laas7]

Μου βγαζει λιγο μπερδεμενες εικονες. Ενω ταυτοχρονα υπαρχουν στιχοι που ειναι δυνατοι. Δεν καταλαβα καθολου τι γινεται στην αρχη. Ποιος περιτριγυριζει το φαντασμα; Η το φαντασμα περιτριγυριζει κατι; Αυτο με μπερδεψε και χρειαστηκα ωρα για να ξαναμπω στην ατμοσφαιρα. Επισης το επομενο τετραστιχο θα προτιμουσα να παρουσιαστει οπως ολοι οι αλλοι στιχοι. Δεν ξερω αν τους εγραψες επιτηδες ετσι για να δωσεις καποια εξτρα εμφαση, αλλα νομιζω πως δεν χρειαζεται. Το τριτο τριστιχο μου αρεσε παααρα πολυ! Πιστευω πως ειναι η κορυφαια στιγμη του ποιηματος. Και ολα τα υπολοιπα μου αρεσαν ,οποτε ουσιαστικα προτεινω να διορθωσεις την αρχη. Και τον τιτλο δεν τον καταλαβα, αλλα μου αρεσε. Ειμαι καπως μπερδεμενη οποτε συγχωρεσε το μπερδεμενο μου ποστ.