Vanessa Van Hault Posted June 11, 2013 Share Posted June 11, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Vanessa Van HaultΕίδος: (πχ, ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος, κτλ) : Επιστημονική [/size]ΦαντασίαΒία; (Ναι/Όχι) Ναι splatter, gore και λιγο απ'ολα...This world is a cruel place to live in...Σεξ; (Ναι/Όχι) Οχι[/size]Αριθμός Λέξεων:[/size]Αυτοτελής; (Ναι/Οχι.) (Αν όχι, ποιο μέρος είναι αυτό; 1ο; 2ο; 3ο; κοκ) Αρχή ακόμα... Είναι on going....Σχόλια: (Ό,τι άλλο θέλετε να προσθέσετε) Το συγκεκριμένο θα τρέχει παράλληλα και με μετάφραση σε αγγλικά... Είναι χτισμένο πάνω σε πρότυπα των light novels που εκδίδονται κατά κόρον στο εξωτερικό... Δουλεύεται συνεχώς.... "What's the point of being a hero in a virtual reality, if you can't save the people you love in the real world?"-Sia, The Labyrinth Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκε κόκκινη επιγραφή δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμεινε να αναβοσβήνει μέχρι που διαλύθηκε. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο είναι του. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την περικεφαλαία το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια είχε ενώ το κατάλευκο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι. Είχε το ίδιο κατάμαυρο μαλλί με την κοπέλα ενώ τα γαλάζια του μάτια ατένιζαν τον κόσμο με παιχνιδιάρικο ύφος. Σε αντίθεση με το κορίτσι όμως το πρόσωπό του είχε μια ζωντάνια ενώ οι συναισθηματικές του αλλαγές αποτυπώνονταν ξεκάθαρα σε αυτό . Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε και τρίτο άτομο, μια κοπέλα, μέσα από το αμάξι. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοπέλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα καταγάλανα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα!» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος πλατιά. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν μεταξύ τους νέα. Κορίτσια αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν αλλάζοντας ματιές μεταξύ τους. Όμως η μορφή της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα με το που εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας, έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη στην πρώτη σχολική μας μέρα!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς κάθισε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τη ζωή των άλλων δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για του περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές γι’αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Edited June 12, 2013 by Vanessa Van Hault 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 12, 2013 Share Posted June 12, 2013 (edited) Η εισαγωγή, η παράγραφος δηλαδή πριν το Intro, είναι πολύ γρήγορη σαν τίτλοι εισαγωγής σε μια ταινία. Θα συμπεριληφθεί και στο βιβλίο; Εγώ προτείνω να βγει τελείως κι απλώς να φαίνονται κάποια στοιχεία μέσα από την ιστορία. Είναι καλή παράγραφος αν θέλεις να τη βάλεις στο οπισθόφυλλο. Το πρώτο κομμάτι στο Intro, με τον ιππότη λειτουργεί πολύ καλά. Περισσότερο γιατί δεν περιμένει να διαβάσει κανείς για ιππότη στο μέλλον κι έτσι προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον. Το δεύτερο κομμάτι θυμίζει όντως πάρα πολύ τα "light novels" (όπως τα λες) κι αυτό το κάνει να χάνει κάπως ενδιαφέρον (για μένα). Μέσα από την ιστορία σου αφήνεις να περάσουν κάποιες ενδείξεις για το τι υπάρχει στο μελλοντικό κόσμο. Δεν ξέρω αν το κάνεις επίτηδες, που αν το κάνεις έχει πετύχει παρά πολύ, αλλιώς θα πρέπει αργότερα στα επόμενα κεφάλαια να είσαι συνεπής με αυτές. Για παράδειγμα γράφεις: με ύφος χιλίων καρδιναλίων Η από πάνω φράση σημαίνει ότι ακόμα υπάρχει το παπικό σύστημα (ή υπήρχε πάρα πολύ πρόσφατα) αναπηρικό καρότσι, Παρόλο που λες ότι η γη είναι μέλος μια γαλαξιακής συμμαχίας, κι ότι δεν υπάρχει φτώχεια, πόλεμοι, κτλ, υπάρχει η αναπηρία. Αργότερα όταν δώσεις τον λόγο της αναπηρίας θα πρέπει να είναι πολύ πειστικός για να την αποδεχτώ μέσα σε αυτήν την "ουτοπία". Η γραφή ρέει πολύ καλά. Και δεν πρόσεξα κάποιο τρανταχτό λάθος. Καλή συνέχεια σου εύχομαι. (Θα πρότεινα να μεταφερθεί το κείμενο στην Κατηγορία Επιστημονική Φαντασία. Μπορείς να το ζητήσεις πατώντας το Report κάτω από το αρχικό post σου.) Edited June 12, 2013 by Διγέλαδος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted June 12, 2013 Share Posted June 12, 2013 Με μπέρδεψε λιγάκι το κομμάτι πριν το intro. Είναι η ίδια εποχή που διαδραματίζονται το intro και το απόσπασμα πριν από αυτό; Είναι ίδια ιστορία ή δυο διαφορετικές; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 (edited) Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια σας και τον χρόνο σας! Ευχαριστώ βέβαια και την Laas που μου έχει στείλει ενα ολοκληρωμένο δοκίμιο πάνω στο προοοίμιο του έργου. Στη συνέχεια θα υπάρξουν διευκρινήσεις, αλλά όλα στην ώρα τους. Όπως ξαναείπα το κείμενο δουλεύεται συνεχώς. Επειδή ειμαι καινούργια και σχετικά άσχετη με τη λειτουργία του φόρουμ, θα δοκιμάσω να το κάνω repost. Ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σας! Edited June 12, 2013 by Vanessa Van Hault 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 (edited) Επειδή δημιουργόυνται ερωτηματικά για κάποια πράγματα που χρησημοποιώ σα όρους και φρασεόλογια εδώ μέσα που ίσως να μη γίνονταi κατανοητά., όσον αφορα τις αισθήσεις ==> http://www.mixed.gr/lifestyle/health-a-fitness/item/3121-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-5-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82, ενώ ότι αφορά την full dive technology http://answers.yahoo.com/question/index?qid=20121104214639AAMelpm κάτι που έχει να κάνει με ένα άνιμε... Ελπίζω να βοηθάω έστω και λίγο!^^ Με μπέρδεψε λιγάκι το κομμάτι πριν το intro. Είναι η ίδια εποχή που διαδραματίζονται το intro και το απόσπασμα πριν από αυτό; Είναι ίδια ιστορία ή δυο διαφορετικές; Είναι ίδια. Στη συνέχεια θα φανεί τι είναι αυτό το ίντρο.... Edited June 12, 2013 by Vanessa Van Hault 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted June 12, 2013 Share Posted June 12, 2013 Έχεις επιτύχει μία αρχή που κάνει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει παρακάτω. Πολύ βασικό αυτό για την συνέχεια. Επίσης, κρατάς την αγωνία του αναγνώστη για να μάθει τι σχέση μπορεί να έχει το πρώτο σκέλος με το δεύτερο. Χτίζεις και έναν πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα (το κορίτσι που μιλάει απότομα), αλλά με μπέρδεψαν κάπως τα ονόματα και ο τρόπος που τους παρουσιάζεις. Δούλεψε το λίγο αυτό... Κάποια εκφραστικά και ορθογραφικά λαθάκια εντοπίζονται εδώ και εκεί, όταν του ρίξεις ένα καλό ξεσκόνισμα θα τα εντοπίσεις και μόνη σου. Δεν έχω καμία σχέση με αυτά τα "light novels" που αναφέρεις, αλλά αυτό που μας παρουσιάζεις εδώ μου αρέσει μέχρι στιγμής. Ανυπομονώ για την συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 (edited) Έχεις επιτύχει μία αρχή που κάνει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει παρακάτω. Πολύ βασικό αυτό για την συνέχεια. Επίσης, κρατάς την αγωνία του αναγνώστη για να μάθει τι σχέση μπορεί να έχει το πρώτο σκέλος με το δεύτερο. Χτίζεις και έναν πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα (το κορίτσι που μιλάει απότομα), αλλά με μπέρδεψαν κάπως τα ονόματα και ο τρόπος που τους παρουσιάζεις. Δούλεψε το λίγο αυτό... Κάποια εκφραστικά και ορθογραφικά λαθάκια εντοπίζονται εδώ και εκεί, όταν του ρίξεις ένα καλό ξεσκόνισμα θα τα εντοπίσεις και μόνη σου. Δεν έχω καμία σχέση με αυτά τα "light novels" που αναφέρεις, αλλά αυτό που μας παρουσιάζεις εδώ μου αρέσει μέχρι στιγμής. Ανυπομονώ για την συνέχεια Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ώρα και το σχόλιο σου! το κείμενο όπως έχω επισημάνει παίρνει τα μποτοξάκια του σε 24ωρη βάση! θα υπάρχουν συνέχεια re-post και re-edit με πολλα σχόλια και απο μενα για να βοηθαω τους αναγνωστες! Δεν γνωρίζω αν μπορώ να ποστάρω σε συνέχεια η απλά μπορώ να κανω re-edit το ηδη υπάρχον κείμενο, οπότε θα ανεβαίνουν συνέχεια και στα όρια του δυνατού συνέχειες για το συγκεκριμένο! Όλα στην ώρα τους! θα υπάρχουν πολλά tips για τους χαρακτήρες!^^ Ευχαριστώ και παλι! Edited June 12, 2013 by Vanessa Van Hault 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 Η εισαγωγή, η παράγραφος δηλαδή πριν το Intro, είναι πολύ γρήγορη σαν τίτλοι εισαγωγής σε μια ταινία. Θα συμπεριληφθεί και στο βιβλίο; Εγώ προτείνω να βγει τελείως κι απλώς να φαίνονται κάποια στοιχεία μέσα από την ιστορία. Είναι καλή παράγραφος αν θέλεις να τη βάλεις στο οπισθόφυλλο. Το πρώτο κομμάτι στο Intro, με τον ιππότη λειτουργεί πολύ καλά. Περισσότερο γιατί δεν περιμένει να διαβάσει κανείς για ιππότη στο μέλλον κι έτσι προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον. Το δεύτερο κομμάτι θυμίζει όντως πάρα πολύ τα "light novels" (όπως τα λες) κι αυτό το κάνει να χάνει κάπως ενδιαφέρον (για μένα). Μέσα από την ιστορία σου αφήνεις να περάσουν κάποιες ενδείξεις για το τι υπάρχει στο μελλοντικό κόσμο. Δεν ξέρω αν το κάνεις επίτηδες, που αν το κάνεις έχει πετύχει παρά πολύ, αλλιώς θα πρέπει αργότερα στα επόμενα κεφάλαια να είσαι συνεπής με αυτές. Για παράδειγμα γράφεις: με ύφος χιλίων καρδιναλίων Η από πάνω φράση σημαίνει ότι ακόμα υπάρχει το παπικό σύστημα (ή υπήρχε πάρα πολύ πρόσφατα) Δεν έχει να κάνει με το παπικό σύστημα. Απλά υποδηλώνει το ξιπασμένο και υπεροπτικό ύφος. αναπηρικό καρότσι, Παρόλο που λες ότι η γη είναι μέλος μια γαλαξιακής συμμαχίας, κι ότι δεν υπάρχει φτώχεια, πόλεμοι, κτλ, υπάρχει η αναπηρία. Αργότερα όταν δώσεις τον λόγο της αναπηρίας θα πρέπει να είναι πολύ πειστικός για να την αποδεχτώ μέσα σε αυτήν την "ουτοπία". Θα υπάρχει αρκετά πειστικός λόγος! ;) Η γραφή ρέει πολύ καλά. Και δεν πρόσεξα κάποιο τρανταχτό λάθος. Ευχαριστώ! Κάνω οτι καλύτερο μπορώ! Καλή συνέχεια σου εύχομαι. Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι! (Θα πρότεινα να μεταφερθεί το κείμενο στην Κατηγορία Επιστημονική Φαντασία. Μπορείς να το ζητήσεις πατώντας το Report κάτω από το αρχικό post σου.) Ευχαριστώ και πάλι για την πρόταση! ΕΓΙΝΕ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted June 12, 2013 Share Posted June 12, 2013 Η αλήθεια είναι ότι η γραφή σου μου θυμίζει μάνγκα περιοδικό. Για να μη παρεξηγηθώ αυτό δουλεύει στη συγκεκριμένη ιστορία. Μέχρι στιγμής μου έχουν δημιουργηθεί μερικές απορίες αλλά θα περιμένω να διαβάσω και την υπόλοιπη εξέλιξη του έργου σου. Όταν ολοκληρωθεί θα επανέρθω. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 Η αλήθεια είναι ότι η γραφή σου μου θυμίζει μάνγκα περιοδικό. Για να μη παρεξηγηθώ αυτό δουλεύει στη συγκεκριμένη ιστορία. Μέχρι στιγμής μου έχουν δημιουργηθεί μερικές απορίες αλλά θα περιμένω να διαβάσω και την υπόλοιπη εξέλιξη του έργου σου. Όταν ολοκληρωθεί θα επανέρθω. Καλή συνέχεια. Ευχαριστω πάρα πολύ για τον χρόνο και το σχόλιο! Αφου μου λες οτι έχω πετύχει κάτι που είναι ο αυτούσιος σκοπός μου, μου φτάνει και μου περισσεύει! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 12, 2013 Author Share Posted June 12, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Vanessa Van Hault Είδος: (πχ, ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος, κτλ) : Επιστημονική [/size]Φαντασία Βία; (Ναι/Όχι) Ναι splatter, gore και λιγο απ'ολα...This world is a cruel place to live in... Σεξ; (Ναι/Όχι) Οχι[/size] Αριθμός Λέξεων:[/size] Αυτοτελής; (Ναι/Οχι.) (Αν όχι, ποιο μέρος είναι αυτό; 1ο; 2ο; 3ο; κοκ) Αρχή ακόμα... Είναι on going.... Σχόλια: (Ό,τι άλλο θέλετε να προσθέσετε) Το συγκεκριμένο θα τρέχει παράλληλα και με μετάφραση σε αγγλικά... Είναι χτισμένο πάνω σε πρότυπα των light novels που εκδίδονται κατά κόρον στο εξωτερικό... Δουλεύεται συνεχώς.... "What's the point of being a hero in a virtual reality, if you can't save the people you love in the real world?" -Sia, The Labyrinth Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκε κόκκινη επιγραφή δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμεινε να αναβοσβήνει μέχρι που διαλύθηκε. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο είναι του. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την περικεφαλαία το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια είχε ενώ το κατάλευκο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι. Είχε το ίδιο κατάμαυρο μαλλί με την κοπέλα ενώ τα γαλάζια του μάτια ατένιζαν τον κόσμο με παιχνιδιάρικο ύφος. Σε αντίθεση με το κορίτσι όμως το πρόσωπό του είχε μια ζωντάνια ενώ οι συναισθηματικές του αλλαγές αποτυπώνονταν ξεκάθαρα σε αυτό . Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε και τρίτο άτομο, μια κοπέλα, μέσα από το αμάξι. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοπέλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα καταγάλανα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα!» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος πλατιά. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν μεταξύ τους νέα. Κορίτσια αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν αλλάζοντας ματιές μεταξύ τους. Όμως η μορφή της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα με το που εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας, έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη στην πρώτη σχολική μας μέρα!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς κάθισε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τη ζωή των άλλων δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για του περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές γι’αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής, και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα, το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα , αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής ο πλανήτης μας είναι ο μοναδικός πλανήτης στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην έξοδο ,με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ’όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ, όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πως γίνεται αυτό απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Edited June 12, 2013 by Vanessa Van Hault Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 13, 2013 Author Share Posted June 13, 2013 (edited) 14.06.13 Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκε κόκκινη επιγραφή δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμεινε να αναβοσβήνει μέχρι που διαλύθηκε. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο είναι του. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την περικεφαλαία το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια είχε ενώ το κατάλευκο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι. Είχε το ίδιο κατάμαυρο μαλλί με την κοπέλα ενώ τα γαλάζια του μάτια ατένιζαν τον κόσμο με παιχνιδιάρικο ύφος. Σε αντίθεση με το κορίτσι όμως το πρόσωπό του είχε μια ζωντάνια ενώ οι συναισθηματικές του αλλαγές αποτυπώνονταν ξεκάθαρα σε αυτό . Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε και τρίτο άτομο, μια κοπέλα, μέσα από το αμάξι. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοπέλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα καταγάλανα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα!» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος πλατιά. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν μεταξύ τους νέα. Κορίτσια αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν αλλάζοντας ματιές μεταξύ τους. Όμως η μορφή της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα με το που εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας, έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη στην πρώτη σχολική μας μέρα!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς κάθισε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τη ζωή των άλλων δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές γι’αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής, και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα, το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα , αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής ο πλανήτης μας είναι ο μοναδικός πλανήτης στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην έξοδο ,με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σία έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ’όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ, όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πως γίνεται αυτό απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη και κάτι ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι, είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨¨Όπως φαντάζομαι, έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σία! Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨, έφτασε στα αυτιά της. ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις¨. ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια . ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να τρέμει κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες ,πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.” ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Παρά το γεγονός πως ο Σεμπάστιαν επέμενε να πάει πρώτος η Σια τον έπεισε να μπει πρώτη . Και τώρα που βρίσκονταν εκεί , στην μέση της περίεργη κατασκευής , δεν ήξερε πως έπρεπε να νιώθει. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ . Και εκεί , από τη μέση του πουθενά , μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα…. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Edited June 14, 2013 by Vanessa Van Hault Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 16, 2013 Author Share Posted June 16, 2013 (edited) Updated 16.06.13. Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκονταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Edited June 16, 2013 by Vanessa Van Hault Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 18, 2013 Author Share Posted June 18, 2013 UPDATED 18.06.2013. Θα αργήσω να ανεβάσω μάλλον τη συνεχεία δεδομένου οτι πρέπει να γράψω και ένο κεφάλαιο για το fan-fiction που γράφω για το Psycho pass αλλά και να μεταφράσω κάποια πράγματα στα αγγλικά. Τεσπα... Περιμένω εντυπώσεις! ^^ Have fun! Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκονταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted June 25, 2013 Author Share Posted June 25, 2013 Updated 26.06.13 Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφθασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρισκόταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σία. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Το Χάος (μέρος δεύτερο) Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους. Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες. Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένες στο δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες. Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα. Έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέλθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό. ..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της. Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨ ..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατέφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος; Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3ο όροφο στο γραφείο 314¨. …Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά. ¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παρεβρισκόμενων. ¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο. ¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨ Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο… Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παρεβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨ Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλομος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό . ¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨. ‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’ Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας. Και ξαφνικά το είδε. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 26, 2013 Share Posted June 26, 2013 Γινεται ολο και πιο ενδιαφερον... σε καθε κομματι μας αφηνεις να θελουμε να δουμε τι θα γινει παρακατω! Περιμενω την συνεχεια ... το μονο που με κουραζει ειναι η επαναληψη των αρχικων κομματιων. Θα προτιμουσα να ανεβαζεις μονο τις συνεχειες για να ειναι πιο ευκολο να συνεχισουμε απο εκει που μειναμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted July 2, 2013 Author Share Posted July 2, 2013 (edited) UPDATED 02.07.13. Έχουν γραφτεί και άλλα κεφάλαια τα οποία δεν τα ποστάρω.... Δεν έχω ιδέα πότε θα ξαναγίνει update. Περιμένω feedback και ευχαριστώ προκαταβολικά για τον χρόνο σας! Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Το Χάος (μέρος δεύτερο) Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους. Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες. Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες. Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα. Έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό. ..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της. Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨ ..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος; Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3ο όροφο στο γραφείο 314¨. …Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά. ¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων. ¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο. ¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨ Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο… Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨ Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό . ¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨. ‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’ Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας. Και ξαφνικά το είδε *realized it. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή…." Η συμμαχία (Τρεις ώρες πριν) ..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν δαιμονική χαρά. Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης. Σταμάτησε στο άνοιγμα. ¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του. Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν, πράγμα το οποίο απλά επιβεβαιώνεται με αυτό το βίντεο. Κατάφερε να τον επαναφέρει ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨ ..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα . Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που προεκτείνονταν από εκείνο. Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της. Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά. ¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨ .. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά στο άνοιγμα της πόρτας. ¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της μια γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται. ¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εσύ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨ Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της. Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. ¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨. Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨. Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα. ¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨ Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨ ‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Σήκωσε το βλέμμα της νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄ αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄ Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο άστραψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨ είπε και κίνησε προς την πόρτα. Ο καινούργιος κόσμος …Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘ Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄ Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨. Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο. Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨ είπε εκείνος και μεμιάς όλοι , λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους. Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε. Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨. Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨ Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄ …Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της. Μακριά στον ουρανό έπλεαν αργά μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ. ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της μια δυσαρεστημένη παιδική φωνή. Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του. Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και στο κράνος του το οποίο κοσμούνταν με δύο κέρατα, το ένα ήταν σπασμένο στο μισό ,η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι. Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη. ¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη. Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ. Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨ Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος. ¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨ Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨ Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της. Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό. Edited July 2, 2013 by Vanessa Van Hault Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted July 9, 2013 Share Posted July 9, 2013 Έχοντας διαβάσει μέχρι και το "Η Αλήθεια" μπορώ να πω ότι κυλάει πολύ ευχάριστα και γρήγορα & είναι πολύ καλό για light novel (ως τέτοιο το κρίνω). Η επιροή των manga/anime είναι εμφανής στις περιγραφές/χαρακτήρες και αυτό με την αναπηρία σε ένα "τέλειο κόσμο" δε με χαλάει εμένα γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια πάρα πολύ καλή εξήγηση για αυτό αργότερα. Overall μου άρεσε ως εδώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted July 9, 2013 Share Posted July 9, 2013 Φαίνεται πόσο πολύ επηρεασμένη είσαι από τα Anime... Χαίρομαι γιατί τα λατρεύω κι εγώ! Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου κι ελπίζω σύντομα να διαβάσω και τη συνέχεια... Δύο πράγματα με ενόχλησαν λίγο.1. Δεν συμφωνώ με τα ονόματα (Σία από Αναστασία και Μαρία). Too much ελληνικά για το στόρυ σου και σε σχέση με τα υπόλοιπα ονόματα που έχεις δώσει. 2. Πρόσεχε λίγο τους διαλόγους σου. Πολλοί από τους διαλόγους είναι μέσα σε μια παράγραφο κι όχι κάθε ατάκα στη δική της σειρά... Αυτά τα ολίγα έχω να σου πω! Καλή συνέχεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted July 9, 2013 Author Share Posted July 9, 2013 Έχοντας διαβάσει μέχρι και το "Η Αλήθεια" μπορώ να πω ότι κυλάει πολύ ευχάριστα και γρήγορα & είναι πολύ καλό για light novel (ως τέτοιο το κρίνω). Η επιροή των manga/anime είναι εμφανής στις περιγραφές/χαρακτήρες και αυτό με την αναπηρία σε ένα "τέλειο κόσμο" δε με χαλάει εμένα γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια πάρα πολύ καλή εξήγηση για αυτό αργότερα. Overall μου άρεσε ως εδώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου Σπύρο! Γράφοντας το, είχα στο μυαλό μου οτι πρέπει να είναι ισάξιο με όσα κυκλοφορούν σε παγκόσμιο επίπεδο! Εϊναι απο τα πλεον πολυδουλεμένα έργα μου. Και απλά θέλω να δείξω την δυναμική μου ωσ συγγραφεά χαχαχα γιατί σε κάποιους δε γεμίζει το μάτι το γεγονός οτι τα Ελληνικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα! Υγ, Ναι, υπάρχει εξήγηση, αλλά αργεί ακόμα να δοθεί... Ούτως ή άλλως όλα θα ξετυλίγονται σιγά σιγα.... Φαίνεται πόσο πολύ επηρεασμένη είσαι από τα Anime... Χαίρομαι γιατί τα λατρεύω κι εγώ! Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου κι ελπίζω σύντομα να διαβάσω και τη συνέχεια... Δύο πράγματα με ενόχλησαν λίγο. 1. Δεν συμφωνώ με τα ονόματα (Σία από Αναστασία και Μαρία). Too much ελληνικά για το στόρυ σου και σε σχέση με τα υπόλοιπα ονόματα που έχεις δώσει. 2. Πρόσεχε λίγο τους διαλόγους σου. Πολλοί από τους διαλόγους είναι μέσα σε μια παράγραφο κι όχι κάθε ατάκα στη δική της σειρά... Αυτά τα ολίγα έχω να σου πω! Καλή συνέχεια... Σε υπερευχχαριστώ για τον χρόνο σου , τόσο της ανάγνωσης όσο και για τα σχόλια! Δεν λατρεύω απλά τα άνιμε , είμαι καμμένη με τα άνιμε! Όσον αφορά τα ονόματα, η αλήθεια ειναι οτι αφενός ήθελα να έχει ένα έστω και μικρό άρωμα Ελλάδας, αλλά γενικά επειδή πάντα υπάρχει μείξη απο τόπους ,ονόματα και πολιτισμούς στα άνιμε νομίζω οτι ίσα ίσα δίνει περισσότερη αξία στο κέιμενο. Και δεύτερο σχόλιο, έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες, αλλά επειδή αυτός είναι ο τρόπος που γράφουν τις light novels έξω και επειδή τυχαίνει να γράφω και fan-fiction για το Psycho pass, κυριολεκτικά απαιτούν η μορφή κειμένου να είναι τέτοια. Προσωπικά διαφωνώ και εγώ, αλλα τι να κάνω... Αναγκαστικά, προσάρμοσα το γραπτο... Χαίρομαι που σου άρεσε και ευχαριστώ και πάλι! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted July 19, 2013 Author Share Posted July 19, 2013 UPDATED 19.07.13 Επιτέλους..... Βρέθηκε και beta-reader για να αρχίσει να ανεβαίνει και στα Αγγλικά!!!!!! Nyaaaaa! Μέχρι στιγμής δεν έχω ιδέα πως θα εξελιχθεί η ιστορία... Βαδίζω τελείως στα τυφλά... Γίνεται ολοένα και πιο ωμή ωστόσο... Anyway... θα δούμε... Όπως συνηθίζω να λέω... ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ... Υγ. Φυσικά.... Ποστάρω... Όπως πάντα λιγότερα από όσα έχουν ήδη γραφτεί.... Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρισκόταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Το Χάος (μέρος δεύτερο) Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους. Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες. Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες. Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα. Έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό. ..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της. Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨ ..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος; Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3ο όροφο στο γραφείο 314¨. …Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά. ¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων. ¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο. ¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨ Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο… Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨ Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλομος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό . ¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨. ‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’ Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας. Και ξαφνικά το είδε *realized it. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….» Η συμμαχία (Τρεις ώρες πριν) ..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν δαιμονική χαρά. Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης. Σταμάτησε στο άνοιγμα. ¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του. Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν, πράγμα το οποίο απλά επιβεβαιώνεται με αυτό το βίντεο. Κατάφερε να τον επαναφέρει ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨ ..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα . Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που προεκτείνονταν από εκείνο. Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της. Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά. ¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨ .. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά στο άνοιγμα της πόρτας. ¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της μια γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται. ¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εσύ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨ Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της. Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. ¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨. Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨. Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα. ¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨ Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨ ‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Σήκωσε το βλέμμα της νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄ αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄ Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο άστραψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨ είπε και κίνησε προς την πόρτα. Ο καινούργιος κόσμος …Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘ Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄ Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨. Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο. Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨ είπε εκείνος και μεμιάς όλοι , λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους. Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε. Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨. Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨ Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄ …Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της. Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ. ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της μια δυσαρεστημένη παιδική φωνή. Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του. Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι. Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη. ¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη. Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ. Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨ Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος. ¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨ Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨ Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της. Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό. Ο Λαβύρινθος ¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα. Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από 500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα. Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα. Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨ ¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά. ¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨ ¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει. ¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨. Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨ ¨Κατανοώ το πώς αισθάνεσαι δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨ ¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση. ¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί αν υπάρξει άλλη μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨ ¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Αλλά τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨ ¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη. ¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δε σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση. ¨Να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨ Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη. ¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨ Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Σταμάτησε . Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του. ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨ ¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨ ¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨ Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται¨ ‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨ Το Δάσος Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της. Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει . Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους. Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του Πόνου ΤΩΡΑ!¨ ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό. Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο από το αρχικό του αλλά παρ όλα αυτά φαίνεται πως το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία. ΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της. …Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε. Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα . Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. ¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά. ¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φως της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨ Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨ Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού, στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα. Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨ Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨ Το χωρίο/Η επίθεση ¨Πέντε πόλεις, πέντε αφετηρίες¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός, Το Χάος και Ο Χορός της Νεφέλης. Από κει μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες¨. Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους και να επιβλέπουν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή. Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις. Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο τη τράβηξε από πίσω του. Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Σεμπάστιαν με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της . ¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε ακάθεκτος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από την περικεφαλαία. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨ Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του. Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨ Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα. Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨ Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει. …..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη…. Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨ ¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨ Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος. Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους. Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨ Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’ Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές. Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν με πολύ κόπο όρθιος καθώς στηριζόταν πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια. Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτει πάνω στο χωριό. ¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της. Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted August 3, 2013 Author Share Posted August 3, 2013 (edited) UPDATED 03.08.2103 Εεεεεε??????????????? Είμαστε ήδη στον Αύγουστο???????? Χαχαχα! ΤΕΛΕΙΑ! Ένα καινούργιο cosplay είναι ήδη έτοιμο! Και έχω αρχίσει να γράφω τους Κυνηγούς Ονείρων και πραγματικά αναρωτιέμαι πότε θα γράψω και ένα σύντομο διήγημα, σνιφ σνιφ... Όπως πάντα ποστάρω λιγότερα απ'οσα έχουν γραφτεί . Αυτό εδώ έχει ήδη ολοκληρωθεί πάνω κάτω μέσα στο μυαλό μου ωστόσο δεν είμαι σίγουρη αν θα έχει το τέλος που ετοιμάζω ή αλλάξω την γνώμη μου και αλλάξει στην πορεία... Anyway... θα δούμε.... Καλή Ανάγνωση και καλές διακοπές σε όσους διακοπάρουν! Έτος 2066. Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρισκόταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Το Χάος (μέρος δεύτερο) Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους. Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες. Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες. Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα. Έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό. ..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της. Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨ ..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος; Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3ο όροφο στο γραφείο 314¨. …Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά. ¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων. ¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο. ¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨ Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο… Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨ Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλομος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό . ¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨. ‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’ Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας. Και ξαφνικά το είδε *realized it. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….» Η συμμαχία (Τρεις ώρες πριν) ..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν δαιμονική χαρά. Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης. Σταμάτησε στο άνοιγμα. ¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του. Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν, πράγμα το οποίο απλά επιβεβαιώνεται με αυτό το βίντεο. Κατάφερε να τον επαναφέρει ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨ ..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα . Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που προεκτείνονταν από εκείνο. Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της. Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά. ¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨ .. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά στο άνοιγμα της πόρτας. ¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της μια γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται. ¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εσύ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨ Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της. Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. ¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨. Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨. Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα. ¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨ Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨ ‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Σήκωσε το βλέμμα της νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄ αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄ Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο άστραψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨ είπε και κίνησε προς την πόρτα. Ο καινούργιος κόσμος …Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘ Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄ Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨. Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο. Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨ είπε εκείνος και μεμιάς όλοι , λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους. Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε. Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨. Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨ Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄ …Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της. Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ. ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της μια δυσαρεστημένη παιδική φωνή. Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του. Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι. Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη. ¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη. Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ. Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨ Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος. ¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨ Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨ Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της. Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό. Ο Λαβύρινθος ¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα. Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από 500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα. Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα. Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨ ¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά. ¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨ ¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει. ¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨. Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨ ¨Κατανοώ το πώς αισθάνεσαι δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨ ¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση. ¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί αν υπάρξει άλλη μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨ ¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Αλλά τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨ ¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη. ¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δε σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση. ¨Να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨ Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη. ¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨ Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Σταμάτησε . Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του. ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨ ¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨ ¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨ Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται¨ ‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨ Το Δάσος Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της. Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει . Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους. Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨ ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό. Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο από το αρχικό του αλλά παρ όλα αυτά φαίνεται πως το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία. ΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της. …Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε. Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα . Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. ¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά. ¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φως της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨ Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨ Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού, στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα. Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨ Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨ Το χωρίο/Η επίθεση ¨Πέντε πόλεις, πέντε αφετηρίες¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός, Το Χάος και Ο Χορός της Νεφέλης. Από κει μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες¨. Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους και να επιβλέπουν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή. Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις. Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο τη τράβηξε από πίσω του. Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Σεμπάστιαν με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της . ¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε ακάθεκτος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από την περικεφαλαία. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨ Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του. Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨ Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα. Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨ Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει. …..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη…. Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨ ¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨ Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος. Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους. Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨ Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’ Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές. Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν με πολύ κόπο όρθιος καθώς στηριζόταν πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε..ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια. Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτει πάνω στο χωριό. ¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της. Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε. Στη κόψη του γκρεμού ¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο απόμακρο σημείο της αίθουσας. Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨ Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και ακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο. ¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και το πρώτο επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα! ¨ Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια. Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨ Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά. Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθούσουν ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨ ¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨ Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨ Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε. Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨ Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με τα όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται το ότι βρέθηκαν στον Λαβύρινθο. ¨ Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα. ¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουν τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨ ¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨ Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Η νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨ Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα. .. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της προσέκρουσε πάνω στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια και ανακάθισε. Πετάρισε τις βλεφαρίδες τις. Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Τέσσερεις τοίχοι με ολόλευκα φώτα να την τυφλώνουν απ όλες τις μεριές. Μπορούσε να καλύψει όλο τον χώρο με δυο δρασκελιές, όχι παραπάνω. Προβληματισμένη σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό της. αναστέναξε. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της αλλά μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες και δυνατά ¨τσαφ¨ που άρχισε να αναδύεται από το πάτωμα σε τέσσερα σημεία τράβηξε την προσοχή της. Αναπήδησε τρομοκρατημένη. ¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Η Ικανότητα ....Κουνώντας με μανία το ξίφος του και ανοίγοντας τον δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ προσέχοντας παράλληλα το που πατάει ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από το θυμό του. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά, κάπου μέσα σε δάσος. επιπλέον η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική. Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨ Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που βρίσκεται....¨ ¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε δυνατή φωνή να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν το κεφάλι βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους. Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία. Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά. ¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨ Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της . Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨ Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨ Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δαχτύλου άρχισε να αιμορραγεί. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν . Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε. Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό, ολόλευκο δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αλλά αμέσως άλλη μια εμφανιζόταν στη θέση της . Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε. Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨ Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨ Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο. ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨ ...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους. Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Άλλα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω. Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη. Edited August 3, 2013 by Vanessa Van Hault Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted August 22, 2013 Author Share Posted August 22, 2013 UPDATED 22/08/2013 Ε????? Φτάσαμε ήδη στο τέλος του καλοκαιριού?????? Μασακου! :/ Σε οποιαδήποτε περίπτωση τόσο ο Λαβύρινθος, όσο και οι Κυνηγοί Ονείρων προχωράνε με γοργούς ρυθμούς.... Δε μπορώ να πιστέψω πόσα έχω γράψει... Ο Λαβύρινθος έχει τουλάχιστον άλλα 3 κεφάλαια μπροστά σε σχέση με αυτό που ποστάρω... Τες πα... Have fun and enjoy yourself! Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον. Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις. Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει…. Intro Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία , σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός. Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει. Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨ Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο, ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα. ¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν. ¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος. Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού. ¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα. Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο….. Το τρίο …Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι. Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος, λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης. Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του. Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της. Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους. Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη. « Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο» αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού. ..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή. Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι. Αφού βρήκαν τρία άδεια καθίσματα, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της. ¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨ Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του. ¨Απορώ και εγώ Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨ Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της. Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα. ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της. Όλη η τάξη έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη. Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ. Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του. Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας. ‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί. Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’ επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα. Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε. ¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε σε κόπο να καλύπτει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨. Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους! ¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨ Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν. ¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨ Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της. Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς. Γύρισε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει. Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨ Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα. ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της. Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨ ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨ ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨ Η ερεύνα Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του. Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨ Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που… ΄Ίσως έχει να κάνει με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨ ¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨ Ακούστηκαν βήματα. Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους. ¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨ Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα. ¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨ Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ . … Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε. Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη. Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα. Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της. ¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της. Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ. ¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨ ¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά. Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. ¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨ Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω. ¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨ .. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨. Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨ Η Σια πάγωσε. ¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄ Το πείραμα Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό. «Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς. Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨. …Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό. Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨ Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή. ¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του. ¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης. Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨ ¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της . Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά. ..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα . Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨. ..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο. Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα. Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨ ..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρισκόταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο. Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨ Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨ Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨ Και ξαφνικά από το πουθενά μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα. .. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨ Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨ Η αλήθεια ..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια. ¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨ Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι . Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨. Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨ ¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά. Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨ ¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨ Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨ ¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλη της. ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά. Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής. ¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨ Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της. Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨ Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε. ¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨ Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο. ¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄ Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα και δεν γνωρίζονταν με κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία. ¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη. Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨ Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο.¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ; ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε. Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο) …Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν. Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε. ¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της. Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε. Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨ …Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας. ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει. ..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία. Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’ πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της. …Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται. Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της. Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨ Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός. Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω. Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω. Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα. Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά. ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨ Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη για εκείνη κατάσταση ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα. Το Χάος (μέρος δεύτερο) Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους. Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες. Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες. Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα. Έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό. ..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της. Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν. ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨ ..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος; Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3ο όροφο στο γραφείο 314¨. …Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά. ¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων. ¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο. ¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη. Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨ Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο… Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨ Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλομος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό . ¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨. ‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’ Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας. Και ξαφνικά το είδε *realized it. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….» Η συμμαχία (Τρεις ώρες πριν) ..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν δαιμονική χαρά. Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης. Σταμάτησε στο άνοιγμα. ¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του. Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν, πράγμα το οποίο απλά επιβεβαιώνεται με αυτό το βίντεο. Κατάφερε να τον επαναφέρει ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨ ..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα . Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που προεκτείνονταν από εκείνο. Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της. Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά. ¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨ .. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά στο άνοιγμα της πόρτας. ¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της μια γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται. ¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εσύ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨ Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της. Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. ¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨. Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨. Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα. ¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨ Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨ ‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Σήκωσε το βλέμμα της νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄ αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄ Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο άστραψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨ είπε και κίνησε προς την πόρτα. Ο καινούργιος κόσμος …Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘ Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄ Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨. Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο. Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨ είπε εκείνος και μεμιάς όλοι , λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους. Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε. Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨. Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨ Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄ …Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της. Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ. ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της μια δυσαρεστημένη παιδική φωνή. Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του. Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι. Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη. ¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη. Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ. Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨ Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος. ¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨ Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨ Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της. Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική. Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό. Ο Λαβύρινθος ¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα. Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από 500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα. Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα. Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨ ¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά. ¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨ ¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει. ¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨. Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨ ¨Κατανοώ το πώς αισθάνεσαι δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨ ¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση. ¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί αν υπάρξει άλλη μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨ ¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Αλλά τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨ ¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη. ¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δε σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση. ¨Να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨ Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη. ¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨ Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Σταμάτησε . Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του. ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨ ¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨ ¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨ Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται¨ ‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨ Το Δάσος Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της. Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει . Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους. Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨ ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό. Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο από το αρχικό του αλλά παρ όλα αυτά φαίνεται πως το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία. ΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της. …Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε. Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα . Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. ¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά. ¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φως της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨ Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨ Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού, στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα. Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨ Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨ Το χωρίο/Η επίθεση ¨Πέντε πόλεις, πέντε αφετηρίες¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός, Το Χάος και Ο Χορός της Νεφέλης. Από κει μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες¨. Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους και να επιβλέπουν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή. Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις. Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο τη τράβηξε από πίσω του. Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Σεμπάστιαν με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της . ¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε ακάθεκτος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από την περικεφαλαία. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨ Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του. Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨ Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα. Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨ Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει. …..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη…. Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨ ¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨ Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος. Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους. Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨ Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’ Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές. Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν με πολύ κόπο όρθιος καθώς στηριζόταν πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε..ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια. Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτει πάνω στο χωριό. ¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της. Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε. Στη κόψη του γκρεμού ¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο απόμακρο σημείο της αίθουσας. Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨ Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και ακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο. ¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και το πρώτο επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα! ¨ Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια. Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨ Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά. Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθούσουν ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨ ¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨ Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨ Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε. Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨ Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με τα όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται το ότι βρέθηκαν στον Λαβύρινθο. ¨ Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα. ¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουν τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨ ¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨ Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Η νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨ Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα. .. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της προσέκρουσε πάνω στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια και ανακάθισε. Πετάρισε τις βλεφαρίδες τις. Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Τέσσερεις τοίχοι με ολόλευκα φώτα να την τυφλώνουν απ όλες τις μεριές. Μπορούσε να καλύψει όλο τον χώρο με δυο δρασκελιές, όχι παραπάνω. Προβληματισμένη σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό της. αναστέναξε. Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της αλλά μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες και δυνατά ¨τσαφ¨ που άρχισε να αναδύεται από το πάτωμα σε τέσσερα σημεία τράβηξε την προσοχή της. Αναπήδησε τρομοκρατημένη. ¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Η Ικανότητα ....Κουνώντας με μανία το ξίφος του και ανοίγοντας τον δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ προσέχοντας παράλληλα το που πατάει ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από το θυμό του. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά, κάπου μέσα σε δάσος. επιπλέον η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική. Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨ Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που βρίσκεται....¨ ¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε δυνατή φωνή να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν το κεφάλι βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους. Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία. Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά. ¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨ Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της . Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨ Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨ Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δαχτύλου άρχισε να αιμορραγεί. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν . Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε. Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό, ολόλευκο δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αλλά αμέσως άλλη μια εμφανιζόταν στη θέση της . Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε. Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨ Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨ Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο. ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨ ...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους. Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Άλλα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω. Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη. Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έμοιαζαν να είχαν πάνω τους χρυσή σκόνη. Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄ Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω. ¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨ ....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨Το Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση . Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και συνουθρώθηκε. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο . Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που φανέρωνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄ αναρωτήθηκε. Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί προσέχοντας να μη κάνει φασαρία μπήκε στο στενό. Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε . Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο. Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη. Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος. Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄ Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα είχε διαλυθεί. Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της τρέμουν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται. Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στ ρούχα του, όντας ήρεμος λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε. Βγαίνοντας πίσω , πάνω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα. ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄. Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα όταν σηκώνοντας τα μάτια της είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω για να βεβαιωθεί πως ήταν αρτιμελής. ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ αγχώθηκα για εσένα..¨ ‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φαίνεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους χτύπους του. Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄Μπορείς να με ακούσεις έτσι δεν είναι;΄ Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨ Αλλά ο Σεμπάστιαν που γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον τον διέκοψε. ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Viktor_S Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Σαν φανατικός gamer οφείλω να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ η γενική ιδεά. Τα ελληνικά ονόματα που χρησιμοποιείς βρίσκω ότι ταιριάζουν στο κείμενο. Όσον αφορά τον Λαβύρινθο θα ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες π.χ. είναι ένα online rpg που βασίζεται σε έναν μεσαιωνικό κόσμο και έχει αυτά και εκείνα τα χαρακτηριστικά. Επίσης όταν κάποιος μπαίνει για πρώτη φορά σε ένα rpgame το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να δημιουργήσει έναν ''χαρακτήρα''. Θα ήθελα δηλαδή να δω τα classes που θα διάλεγαν οι χαρακτήρες και ίσως μέσα απο αυτήν την διαδικασία να μαθαίναμε και κάποια άλλα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Πέρα απο αυτά πολύ ωραίο περιμένω να διαβάσω το υπόλοιπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted August 26, 2013 Author Share Posted August 26, 2013 Σαν φανατικός gamer οφείλω να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ η γενική ιδεά. Τα ελληνικά ονόματα που χρησιμοποιείς βρίσκω ότι ταιριάζουν στο κείμενο. Όσον αφορά τον Λαβύρινθο θα ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες π.χ. είναι ένα online rpg που βασίζεται σε έναν μεσαιωνικό κόσμο και έχει αυτά και εκείνα τα χαρακτηριστικά. Επίσης όταν κάποιος μπαίνει για πρώτη φορά σε ένα rpgame το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να δημιουργήσει έναν ''χαρακτήρα''. Θα ήθελα δηλαδή να δω τα classes που θα διάλεγαν οι χαρακτήρες και ίσως μέσα απο αυτήν την διαδικασία να μαθαίναμε και κάποια άλλα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Πέρα απο αυτά πολύ ωραίο περιμένω να διαβάσω το υπόλοιπο. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου. Δυστυχώς είναι δύσκολο να κάνω μόνο μεμονωμένα ποστ γιατι πραγματικά δουλεύω συνέχεια το κείμενο και κάθε φορά ειναι και διαφορετικό απο το προηγούμενο. Τώρα οτι αφορά τον κόσμο, όχι δε θέλω να δώσω μια συγκεκριμένη εικόνα καθώς θέλω ο καθένας που το διαβάζει να δημιουργεί και να φτιάχνει δικούς τους συνειρμούς. Τώρα όσον αφορά για τους χαρακτήρες και τα classes το αναφέρω ρητά οτι πτιν είναι σε θέση ο παίκτης να το κάνει, το παιχνίδι του δίνει έναν τυχαίο χααρακτήρα και έτσι κατά κάποιο τρόπο τον αξιολογεί, άλλωστε γι'αυτο το παιχνίδι βασίζεται και κατα ενα 30% σε τεχνητή νοημοσύνη. Προσπαθώ να τα καλύπτω όλα και όσο προχωράει το παιχνίδι, τόσο περισσότερα πράγματα θα ξεδιπλώνονται τόσο γι'αυτο, όσο και για τους χαρακτήρες.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.