Ο Λαβύρινθος.

[Vanessa Van Hault]

!5/09/13

 

 

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας απο την τελευταία φορά που έκανα update. Φοβάμαι πως πλέον έχω χάσει τελείως την αίσθηση του χρόνου. Την ίδια στιγμή το Psycho pass fan-fic κοντευει να φτάσει τα 2.500 views και ανακοινώθηκε και επίσημα πως η σειρά θα έχει και 2η σεζόν και ταινία!!!!!!!!!!!!!!! 

Έχουν προστεθεί σημεία που αφορούν τις πέντε αφετηρίες. Ευχαριστώ τους πάντες για τα σχόλια και τον χρονο!

Καλή ανάγνωση!

 

 

Έτος  2066.

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

 

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπακούει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

 

Το τρίο

 

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα (the premonition) / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

 

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

 

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν, πράγμα το οποίο απλά επιβεβαιώνεται με αυτό το βίντεο. Κατάφερε να τον επαναφέρει ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα . Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που προεκτείνονταν από εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της μια γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εσύ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου  της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο άστραψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της μια δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος (advanced ) σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεσαι δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί αν υπάρξει άλλη μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Αλλά τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δε σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση. ¨Να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του Πόνου ΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο από το αρχικό του αλλά παρ όλα αυτά φαίνεται πως το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

¨Πέντε τοποθεσίες, πέντε αφετηρίες¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός, Το Χάος και Ο Χορός της Νεφέλης.

Από κει μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα προκειμένου να αποκτήσει εμπειρία. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Ο Έρεβος είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού.

Το Λουλούδι του Θανάτου είναι ένα δάσος το οποίο αποτελείται από πάρα πολλές παγίδες και πολλά σημεία που απαιτούν κυρίως συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Ο Σκιώδης ιστός είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Το Χάος…¨ σταμάτησε σκεπτικός ο Ίτο. ¨ Γι’αυτό και λέγεται Χάος. Κανείς από όσους έχουν πάει δεν έχουν περιγράψει το μέρος με τον ίδιο τρόπο. Προφανώς η τοποθεσία αλλάζει ανάλογα με το υποσυνείδητο του παίκτη. Για να πάει όμως κάποιος εκεί πρέπει να έχει αρκετή πείρα.

Και τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης. Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Τέλος.. Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό κομμάτι του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια , κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να επιβλέπουν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο τη τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Σεμπάστιαν με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε ακάθεκτος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν με πολύ κόπο όρθιος καθώς στηριζόταν πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτει πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε. 

 

Στη κόψη του γκρεμού

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο απόμακρο σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και ακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και το πρώτο επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθούσουν ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨ ¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με τα όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται το ότι βρέθηκαν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουν τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Η νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της προσέκρουσε πάνω στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια και ανακάθισε. Πετάρισε τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Τέσσερεις τοίχοι με ολόλευκα φώτα να την τυφλώνουν απ όλες τις μεριές. Μπορούσε να καλύψει όλο τον χώρο με δυο δρασκελιές, όχι παραπάνω. Προβληματισμένη σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό της. αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της αλλά μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες και δυνατά ¨τσαφ¨ που άρχισε να αναδύεται από το πάτωμα σε τέσσερα σημεία τράβηξε την προσοχή της. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν.

 

Η Ικανότητα

 

 

Κουνώντας με μανία το ξίφος του και ανοίγοντας τον δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ προσέχοντας παράλληλα το που πατάει ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από το θυμό του. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά, κάπου μέσα σε δάσος. επιπλέον η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που βρίσκεται....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε δυνατή φωνή να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν το κεφάλι βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δαχτύλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .

Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε. Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό, ολόλευκο δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αλλά αμέσως άλλη μια εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

 

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έμοιαζαν να είχαν πάνω τους χρυσή σκόνη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨Το Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και συνουθρώθηκε. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο . Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που φανέρωνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί προσέχοντας να μη κάνει φασαρία μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε . Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο. Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες.          ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα είχε διαλυθεί.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της τρέμουν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στ ρούχα του, όντας ήρεμος λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω , πάνω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα όταν σηκώνοντας τα μάτια της είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω για να βεβαιωθεί πως ήταν αρτιμελής. ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ αγχώθηκα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους χτύπους του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄Μπορείς να με ακούσεις έτσι δεν είναι;΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν που γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον τον διέκοψε. ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της της φαινόταν ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Ένιωσε τα βλέφαρα της να βαραίνουν και πως απο στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο αλλά ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι, βρίσκονταν πιάτα γεμάτα με φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Πάτησε κάτι πάνω του και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω στον πινάκα μεταφέρθηκε στον αέρα της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο βγαίνοντας έξω επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο νιώθω πως ήμουν η μοναδική που μπορούσα να τους δω. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο να γυρίσει προς τα εκεί το κεφάλι τους. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Βέβαια μπορεί εμένα να μου φάνηκε περίεργο και σε κάποιους άλλους να ήταν κάτι το οποίο συμβαίνει συνέχεια μέσα στο παιχνίδι…¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της . Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος από τα Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία μας ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη.

¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια της. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου! Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα. 

Edited September 15, 2013 by Vanessa Van Hault

[Viktor_S]

    Στην Θεογονία του Ησιόδου ο Έρεβος ήταν μια απο τις πρωταρχικές Θεότητες.Αργότερα ταυτίστηκε με μια περιοχή του Άδη όπου επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Με βάση αυτά δεν πιστεύω πως θα ταίριαζε σαν ονομασία για μια περιοχή με καυτή λάβα. Θα ταίριαζε γάντι όμως για την άλλη περιοχή που ονομάζεις ως Σκιώδη Ιστό.

    Πέρα απο αυτά θέλω να μάθω πια Ικανότητα ή Ικανότητες θα αποκτήσει η Σια. Όλο το ζουμί πιστεύω πως βρίσκεται εκεί. Οι χαρακτήρες σου δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη κλάση και αυτό μου άρεσε γιατί έτσι δεν έχω κάποια ιδέα σχετικά με το πια Ικανότητα θα αποκτήσει η Σια.

 

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και συνουθρώθηκε. Εντόπισα και μερικά τέτοια μικρολαθάκια που προφανώς έγιναν λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Μερικές φορές φταίει και ο δαίμων του πληκτρολογίου.

Edited September 17, 2013 by Viktor_S

[Vanessa Van Hault]

    Στην Θεογονία του Ησιόδου ο Έρεβος ήταν μια απο τις πρωταρχικές Θεότητες.Αργότερα ταυτίστηκε με μια περιοχή του Άδη όπου επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Με βάση αυτά δεν πιστεύω πως θα ταίριαζε σαν ονομασία για μια περιοχή με καυτή λάβα. Θα ταίριαζε γάντι όμως για την άλλη περιοχή που ονομάζεις ως Σκιώδη Ιστό.

    Πέρα απο αυτά θέλω να μάθω πια Ικανότητα ή Ικανότητες θα αποκτήσει η Σια. Όλο το ζουμί πιστεύω πως βρίσκεται εκεί. Οι χαρακτήρες σου δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη κλάση και αυτό μου άρεσε γιατί έτσι δεν έχω κάποια ιδέα σχετικά με το πια Ικανότητα θα αποκτήσει η Σια.

 

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και συνουθρώθηκε. Εντόπισα και μερικά τέτοια μικρολαθάκια που προφανώς έγιναν λόγω κεκτημένη ταχύτητας. Μερικές φορές φταίει και ο δαίμων του πληκτρολογίου.

 

 

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου και τα σχόλια σου! Ξέρω οτι γίνονται κάποια λάθη λόγω του ότι το κείμενο δουλεύεται σε πολλά και διαφορετικά pc, οπότε πάντα κάτι μου ξεφεύγει! Μπορώ να σου πω ένα mega spoiler... Η Σια δεν έχει Ικανότητα. Κάτι άλλο είναι. Αλλά θα φανεί πολύ προς το τέλος! Ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σου! Καλή συνέχεια!

[Vanessa Van Hault]

    Στην Θεογονία του Ησιόδου ο Έρεβος ήταν μια απο τις πρωταρχικές Θεότητες.Αργότερα ταυτίστηκε με μια περιοχή του Άδη όπου επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Με βάση αυτά δεν πιστεύω πως θα ταίριαζε σαν ονομασία για μια περιοχή με καυτή λάβα. Θα ταίριαζε γάντι όμως για την άλλη περιοχή που ονομάζεις ως Σκιώδη Ιστό.

    Πέρα απο αυτά θέλω να μάθω πια Ικανότητα ή Ικανότητες θα αποκτήσει η Σια. Όλο το ζουμί πιστεύω πως βρίσκεται εκεί. Οι χαρακτήρες σου δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη κλάση και αυτό μου άρεσε γιατί έτσι δεν έχω κάποια ιδέα σχετικά με το πια Ικανότητα θα αποκτήσει η Σια.

 

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας και συνουθρώθηκε. Εντόπισα και μερικά τέτοια μικρολαθάκια που προφανώς έγιναν λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Μερικές φορές φταίει και ο δαίμων του πληκτρολογίου.

Επίσης αμέλησα να αναφερθώ στο Ερεβος. Δεν έχει να κάνει τόσο με την πραγματική έννοια της λέξης αλλά το οτι είναι σαν ένα ματαβάτικο στάδιο,η έννοια που είχε στα Αρχαία για το μέρος του Άδη όπου μεταβαίνουν οι ψυχές. Άρα δεν μιλάμε για το σκοτάδι, αλλά το περιβάλλον όλο! Σε οποιαδήποτε περίπτωση ευχαριστώ και πάλι για τις επισημάνσεις!

[Nantia]

Διάβασα το τελευταίο update, χωρίς να έχω διαβάσει τα προηγούμενα και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ! Η πλοκή κυλάει πολύ ωραία και σε κάνει συνεχώς να θες να μάθεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Μου αρέσει επίσης πως παρουσιάζεις τους χαρακτήρες σου και ιδιαίτερα την Σία που βγάζει προς τα έξω πολύ επιθετικότητα ενώ στην πραγματικότητα μέσα τις έχει πολύ πιο λεπτά συναισθήματα και φόβους. Όσο για τον λαβύρινθο τον ίδιο έχει πολύ ωραίο concept και προσωπικά πιστεύω πως αφήνεις όσα κενά χρειάζονται για να τον φανταστεί ο αναγνώστης σύμφωνα με το δικό του χαρακτήρα (όπως κάνουν και κάποια επίπεδα στον λαβύρινθο   ).

Τα μόνα πράγματα που με δυσκόλεψαν είναι οι διάλογοι (με έκαναν να στέκομαι στο κείμενο και να του ξαναδιαβάζω λίγο πιο προσεκτικά για να καταλάβω ποιος μιλάει σε ποιόν) αλλά όπως είπες και εσύ έχεις τους λόγους σου.

Και το δεύτερο είναι που καμιά φορά χρησιμοποιείς ίδιες λέξης σε μια παράγραφο για να περιγράψεις. Βέβαια το κείμενο φαίνεται πολύ αυθόρμητο οπότε το θεωρώ φυσιολογικό (απλά το ‘πα αν τυχών κάνεις τίποτα διορθώσεις να το τσεκάρεις).

Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια!

[Vanessa Van Hault]

Διάβασα το τελευταίο update, χωρίς να έχω διαβάσει τα προηγούμενα και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ! Η πλοκή κυλάει πολύ ωραία και σε κάνει συνεχώς να θες να μάθεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Μου αρέσει επίσης πως παρουσιάζεις τους χαρακτήρες σου και ιδιαίτερα την Σία που βγάζει προς τα έξω πολύ επιθετικότητα ενώ στην πραγματικότητα μέσα τις έχει πολύ πιο λεπτά συναισθήματα και φόβους. Όσο για τον λαβύρινθο τον ίδιο έχει πολύ ωραίο concept και προσωπικά πιστεύω πως αφήνεις όσα κενά χρειάζονται για να τον φανταστεί ο αναγνώστης σύμφωνα με το δικό του χαρακτήρα (όπως κάνουν και κάποια επίπεδα στον λαβύρινθο   ).

Τα μόνα πράγματα που με δυσκόλεψαν είναι οι διάλογοι (με έκαναν να στέκομαι στο κείμενο και να του ξαναδιαβάζω λίγο πιο προσεκτικά για να καταλάβω ποιος μιλάει σε ποιόν) αλλά όπως είπες και εσύ έχεις τους λόγους σου.

Και το δεύτερο είναι που καμιά φορά χρησιμοποιείς ίδιες λέξης σε μια παράγραφο για να περιγράψεις. Βέβαια το κείμενο φαίνεται πολύ αυθόρμητο οπότε το θεωρώ φυσιολογικό (απλά το ‘πα αν τυχών κάνεις τίποτα διορθώσεις να το τσεκάρεις).

Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια!

Όγρομνοε σπασιμπο ζα τβοε βρεμια! ;) Πάμε πίσω στα ελληνικά τώρα. καταρχήν σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που επένδυσες να διαβάσεις το κείμενο και αφετέρου τον χρόνο για να γράψεις το σχόλιο. Το κείμενο όπως έχω πει ποστάρεται, δουλεύεται συνέχεια. Αφαιρώ και προσθετω συνέχεια πραγματάκια. Τώρα οτι αφορά τους διαλόγους έχω πει οτι όλο το κείμενο ακολουθεί ξεκάθαρα την λογική των light novels έτσι όπως κυκλοφορούν στο εξωτερικό καθώς και ο δικός μου σκοπός είναι να δημιουργήσω μια άνιμε σειρά με το πέρας του έργου! Anyway, αυτα εν ολίγοις. Σε ευχαριστω και πάλι και ελπίζω να το απολάυσεις ως το τέλος! Καλή συνεχεια και σε σενα! PS Btw, αγαπώ Dark Tower ! Τα λέμε!

[Nantia]

 

 

Όγρομνοε σπασιμπο ζα τβοε βρεμια! ;) 

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα! 

[Vanessa Van Hault]

 

 

 

Όγρομνοε σπασιμπο ζα τβοε βρεμια! ;) 

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα! 

 

Αγα.. Είμαι ΟΛΟ εκπληξεις!!!!!!!!!!!!!!!

[Vanessa Van Hault]

04/11/13

 

Δεν μπορώ να πιστέψω οτι πέρασε ένας μήνας απο τη τελευταία φορά που έκανα update. Η αλήθεια είναι οτι έχω αρχίσει να γράφω πάρα πολλά πράγματα με αποτέλεσμα να πρέπει επίσης να διαβάζω μερικά πραγματάκια πάνω σε όσα γράφω, Αυτή τη στιγμή είμαι λίγες στιγμές πριν απο μια απο τις πιο σημαντικές δουλειές μου, η οποία θα πάρει σάρκα και οστά με ολίγον διαφορετικό τρόπο απο όλα όσα έχω κάνει μεχρι στιγμής.... Φυσικά μιλάω για τον Σκοτεινό Αλχημιστή που θα αρχίσει να βγαίνει κατευθείαν στα Αγγλικά....

 

Υπενθυμίζω πως όλα τα κείμενά μου ακολυθούν άνιμε λογική πλέον οπότε αν δεν σας αρέσουν θεωρώ οτι δεν υπάρχει και λόγος να τα διαβάζετε. Ευχαριστώ όμως όλους όσοι αφιέρωσαν έστω και ένα πεντάλεπτο απο τη ζωή τους για να διαβάσουν κάτι διαφορετικο. Για το τέλος να πω οτι άλλαξαν αρκετά πράγματα σε ότι αφορά την δομή του παιχνιδιού. Αυτά είχα να πω....

 

Καλή συνέχεια !

 

ΥΓ Αποφάσισα να φανώ γενναιόδωρη και πόσταρα ένα κεφάλαιο παραπάνω απο οτι συνήθως. Μπορώ να πω οτι είναι ένα απο τα αγαπημενά μου μέρη... Σημείο όπου ο Σεμπάστιαν συναντάει την Σία...

 

 

 

 

 

Έτος  2066.

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

 

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί ’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

Το τρίο

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν. Κατάφερε να τον φέρει πίσω ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα καθώς μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ειρωνικό βλέμμα του Ίτο. Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που συνδέονταν με εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της φωνής. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν ΕΣΥ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο έλαμψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . Ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και χρυσούς ρούνους ενώ στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος  σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεστε δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίκτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Όμως, τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δεν σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης και της βρωμιάς στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση, ¨να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης, η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό μέσα από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Ο Ίτο σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του Πόνου ΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το αρχικό του μέγεθος, αλλά παρ όλα αυτά το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

 

¨Τέσσερις πόλεις, τέσσερις αφετηρίες μέσα σε αυτό τον κόσμο που έχει πολλά Μεσαιωνικά στοιχεία¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός και Ο Χορός της Νεφέλης.

Οι πόλεις είναι μέρη όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα μέχρι να αποκτήσει εμπειρία και να αρχίσει να μαζεύει ΗΡ. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Το  Λουλούδι του Θανάτου είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού. Είναι ένα μεταβατικό μέρος όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του παίκτη.

Ο Σκιώδης Ιστός είναι ένα δάσος μέσα στο οποίο κρύβονται πολλές παγίδες ενώ υπάρχουν  πολλά σημεία που απαιτούν συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Το Έρεβος είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης!¨ είπε ο Ίτο ενώ χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη του. ¨Είναι μια ουδέτερη περιοχή.  Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό μέρος του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια  κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να παρατηρούν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις της.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο την τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Ιππότη με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε αμέριμνος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Κάποιοι έπεφταν κάτω και μπουσουλώντας προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν όρθιος με πολύ κόπο στηριζόμενος πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτουν πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε

. 

Στη κόψη του γκρεμού

 

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και παρακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και ένα επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθήσουν ,ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨

¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει, ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται ότι βρίσκονταν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουμε τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Ή νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της χτύπησε στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω. Πετάρισε έκπληκτη τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Λευκό φως έπεφτε πάνω της από κάθε εκατοστό του χώρου τυφλώνοντας την. Με μισόκλειστα τα μάτια έστρεψε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι, το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό. Ένιωσε απογοήτευση. Αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Σήκωσε τα μάτια της καθώς μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες πάνω στην επιφάνειά του εμφανίστηκε σε διάφορα σημεία του πατώματος. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Με μικρά βηματάκια οπισθοπάτησε καθώς άμορφες μορφές άρχισαν να σχηματίζονται στα σημεία όπου εμφανίστηκε το υγρό.

Η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο.

Δεν υπήρχε έξοδος.

Η Ικανότητα

 

…Κουνώντας με μανία το ξίφος και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ παράλληλα είχε τον νου του στο που πατάει, ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από θυμό. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα δάσος.

 Όμως η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Αφού φώναξαν το όνομα της για κάμποση ώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν, σταματώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φωνάζοντας το όνομα της.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ακόμα περισσότερο ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε ξαφνικά δυνατή τσιρίδα να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δάχτυλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε.

Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αμέσως άλλη εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού και χαράς. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έλαμπαν με απόκοσμο τρόπο  ,λες και κάποιος έριξε πάνω τους χρυσόσκονη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

 

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨ Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας . Για μια στιγμή ένιωσε ενδοιασμό. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο .

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που έδειχνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα, και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη , αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέχοντας να μη κάνει θόρυβο μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε .

Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο.

Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα εξαφανίστηκε.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της έτρεμαν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στα ρούχα του όντας ήρεμος, λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα . Σήκωσε τα μάτια της και είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα εκείνος και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω . ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ ανησύχησα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους δικούς του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄ Μπορείς να με ακούσεις, έτσι δεν είναι; ΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον . ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της,  της φαίνεται ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Τα βλέφαρα της βάρυναν. Ακόμα λίγο και από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο. Όμως ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και τον κοίταξε θυμωμένη. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε εκείνος. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι βρίσκονταν πιάτα γεμάτα φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Ακούμπησε τον πίνακα και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω του εμφανίστηκε στην μέση της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε η εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο  επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο ένιωθα πως ήμουν η μοναδική που μπορούσε να τους δει. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο ούτε να γυρίσει το κεφάλι του. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Εκτός και αν είναι περιστατικό το οποίο λαμβάνει χώρα συχνά μέσα στο παιχνίδι….¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της .

Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος προς την Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία , ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη. ¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν.

 ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια του. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου. Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα.

 

Η εκπαίδευση (μέρος 1)

 

 

Βρέχει. Πυκνά γκριζοπράσινα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό πάνω από την κατασκήνωση. Γκρίνια και μουρμουρητά ακούγονται απ’ολες τις μεριές. 

Η Σία σηκώνει το κεφάλι της. Καθισμένη μέσα σε μια σκηνή ετοιμάζει φαγητό για τους στρατιώτες μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούγονται φωνές και πολεμικές ιαχές. Μια ομάδα πολεμιστών εισέρχεται μέσα στο στρατόπεδο.

Οι φωνές τους κάνουν την Σία να μαζευτεί. Η Συμμαχία τους έγινε δεκτή εδώ μόνο χάρη στην παρουσία του Σεμπάστιαν. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν και χάρηκαν που θα μπορούσαν να τον φιλοξενήσουν για να μάθουν μερικά κόλπα από εκείνον.

Στους περισσότερους όμως η παρουσία μιας αμίλητης και σχεδόν εχθρικής  παίκτριας με μηδαμινή εμπειρία δεν άρεσε καθόλου. ¨Κακός οιωνός…¨ μουρμούριζαν όλοι καθώς έριχναν λοξές ματιές στην Σια. Και τώρα, μετά από τρεις μέρες η στάση τους προς εκείνη δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Την είχαν χώσει να κάνει τις πιο βρώμικες δουλειές χασκογελώντας πίσω από την πλάτη της.

Προς μεγάλη της έκπληξη ο Ίτο  παρά το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος όλων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο την βοηθούσε αλλά κατάφερνε να της φέρνει λιχουδιές , τις οποίες αποσπούσε από τους υπόλοιπους παίκτες με διάφορα παρακάλια και κόλπα. ¨Να θυμάστε δεσποινίς Ντε Νιεζ πως η εμφάνιση είναι παραπλανητική..¨ συνήθιζε να της λέει όταν  εμφανιζόταν με τσέπες γεμάτες φαί και αφήνοντας το μπροστά της εξαφανιζόταν για να συνεχίσει τις έρευνες του.

Αλλά αυτές οι τρεις μέρες είχαν περάσει χωρίς να συμβεί τίποτα το σπουδαίο. Ο Σεμπάστιαν συμμετείχε στην εκπαίδευση των νέων μελών, μαζεύοντας παράλληλα και ο ίδιος εμπειρία ενώ η ίδια δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει ούτε ένα όπλο.

Και τώρα καθισμένη δίπλα σε μια βρώμικη κατσαρόλα ή οποία έβραζε πάνω από μια τεράστια φωτιά η Σια προσπαθούσε να κάνει έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο καιρό και να σπαταλούσαν μέσα στο παιχνίδι , έξω ο χρόνος θα ήταν αμελητέος. Προσπαθούσε να αναλύσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπό διαφορετικό πρίσμα. Αλλά τίποτε απ’όλα όσα είχαν συμβεί δεν της φαινόταν σημαντικό.

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στο παιχνίδι παρέμενε ίδιος.

 Οι επιστήμονες απ’ολο τον κόσμο έσπαγαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να βρουν τρόπο να τους επαναφέρουν.

Η Σια έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της εμφανίστηκε το λευκό πρόσωπο της Μαρίας. Την είχε επισκεφτεί μαζί με τον Σεμπάστιαν το πρωί πρώτου κατευθύνθουν στο ερευνητικό κέντρο. Το εγκεφαλικό της σήμα εξέπεμπε σταθερά μέσα από τον Λαβύρινθο.

Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή της. Σήκωσε το κεφάλι της. Στο άνοιγμα της σκηνής στεκόταν ένας νεαρός στρατιώτης. Είχε μπλε μαλλιά τα οποία πέταγαν ανέμελα προς όλες τις μεριές ενώ τα χρυσαφί του μάτια την κοίταζαν με φιλικότητα και ενδιαφέρον. Φόραγε έναν λευκό χιτώνα που έφτανε ως τα γόνατα του , με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα του ενώ κράταγαγε ένα δόρυ στο ένα του χέρι.

¨Άνθρωποι..¨ τον άκουσε να μουρμουράει καθώς την πλησίασε. Έσκυψε και απέμεινε να την κοιτάζει κατάματα λες και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις της.

Η Σια ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το βλέμμα της και έκανε πως έχει στραμμένη την προσοχή της στην φωτιά. Αλλά ο άνδρας μετακινήθηκε με τρόπο που βρέθηκε πάλι στο οπτικό της πεδίο. Απέμεινε να την κοιτάζει με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η Σια ένιωσε να θυμώνει. ΄ Τι θέλει τώρα; ΄ πέρασε από το μυαλό της. Σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, χωρίς να δείχνει προκλητική και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του άντρα.

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Έτεινε το χέρι του. ¨Έτσι είναι καλύτερα…¨ είπε. Έπιασε το δικό της. ¨Σου έχουν φορτώσει τις βαρύτερες δουλείες παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείς μόνο ένα χέρι, ε ; Λέγομαι Ιλ. Πρέπει να είσαι Γήινη, έτσι δεν είναι; ¨

Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν με θυμό. ΄Πως τολάμει..΄ σκέφτηκε ενώ  μετά βίας κρατιόταν να μη μεταμορφώσει το αριστερό της χέρι σε λεπίδα.  Τράβηξε το χέρι της απο την λαβή του και προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά ο μανδύας με τον οποίο είχε τυλιχτεί δυσκόλευε τις κινήσεις της. ‘Καταραμένο ρούχο…’  σκεφτόταν νιώθοντας την αμηχανία της να μεγαλώνει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μπερδεύτηκε και πήγε να πέσει χάνοντας την ισορροπία της  .

Ο άντρας την έπιασε την τελευταία στιγμή και την βοήθησε να ορθώσει το ανάστημα της. ‘ Μη κοκκινίσεις... Μη κοκκινίσεις...΄ σκεφτόταν Σια καθώς απέφευγε να τον κοιτάξει. Αλλά εκείνος παρέμενε το ίδιο ατάραχος. Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή ανάμεσα στους δυό τους. Ο στρατιώτης απέμεινε να την κοιτάζει εξεταστικά. ¨’Έχω ακούσει πως όσοι έχουν Ικανότητα είναι Γήινοι…¨ είπε τελικά.

Η Σια σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν  ¨Κανείς δεν έχει δει όμως ποτέ κανέναν με Ικανότητα…¨ είπε και της έκλεισε πονηρά το μάτι.

Η Σια οπισθοχώρησε. ΄ Γνωρίζει..’ πέρασε από το μυαλό της.

Αλλά ο άντρας δεν είχε την πρόθεση να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες ή να το συζητήσει περισσότερο. ¨Μπορεί πριν το τέλος της ημέρας να είμαστε εχθροί. Αλλά αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα αληθινό και μας κάνει ζωντανούς…¨ είπε και αφού υποκλίθηκε, βγήκε έξω.

Για λίγες στιγμές η Σία απέμεινε να κοιτάζει την έξοδο της σκηνής νιώθοντας πως κάποιος της είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας ήταν εξωγήινος παίκτης ο οποίος όμως γνώριζε πολλά περισσότερα για το παιχνίδι σε σχέση με τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο.

Ρίχτηκε προς την έξοδο της σκηνής αλλά μια μορφή εμφανίστηκε στο άνοιγμα. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος αλλά και κουρασμένος ταυτόχρονα. Χωρίς την τρομακτική του περικεφαλαία έδειχνε ο συνηθισμένος Σεμπάστιαν μόνο που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούσαν μια σκληρότητα την οποία δεν είχε στην πραγματικότητα. ¨Σία…¨

Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μόλις την είδε. ¨Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; ¨ ρώτησε αναστατωμένος.

Η Σια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Το χέρι της έπιασε το δικό του. ΄ Ήρθε ένας. Αυτός με τα μπλε μαλλιά …΄ Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. ¨Λες τον Ιλ; Είναι ο δυνατότερος παίκτης εδώ…¨

Η Σια κούνησε το κεφάλι της. ‘ Ξέρει… Γνωρίζει ότι έχω την Ικανότητα. Επίσης… Επίσης μου είπε κάτι…΄

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν διάπλατα.

΄ Είπε πως στο παιχνίδι μόνο οι Γήινοι αποκτούν Ικανότητα. Κανένας άλλος …΄

¨Μόνο.. Γήινοι….;¨ επανέλαβε έκπληκτος ο Σεμπάστιαν. ¨Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;¨ Το βλέμμα του στράφηκε προς την πλάτη του εξωγήινου που χανόταν εκείνη τη στιγμή στο πλήθος. ¨Πρέπει να τον πιάσουμε και να του μιλήσουμε αλλά μακριά απο τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να μάθει και να υποπτευθεί τίποτα. Σία...¨ . Τα χέρια του επιασαν το πρόσωπο του κοριτσιού. ¨Άκου.... Σε λίγη ώρα ο καταυλυσμός θα δεχθεί επίθεση. ¨

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα.  ¨Το ξέρεις οτι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει¨ είπε σταθερά ο Σεμπάστιαν κοιτάζοντας την κατάματα. ‘Και αν δεν προλάβεις; Αν δεν μπορέσεις; Αν εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να προστατεύεις την δική σου ζωή Σεμπάστιαν; Δε θέλω να κάνεις επιλογή για την οποία ενδεχομένως αργότερα θα μετανιώσεις...’ σκέφτηκε η Σια.

¨Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι Σια, αυτή είσαι εσύ.¨ απάντησε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. ¨Ξέρω πως ανάμεσα στους δυο μας, αυτός που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω, είσαι εσύ. Θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου. Πες μου...¨ και τα χέρια του την έπιασαν απο τους ώμους. ¨Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;¨

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε. Σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά μπορούσε να διακρίνει ένα αίσθημα βουβής αυταπάρνησης ανάμεικτης με αποφασιστικότητα.

Έπιασε τα δάχτυλα του. ΄θα συνεχίσουμε μαζί οτιδήποτε και αν συμβεί Σεμπάστιαν.΄

 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

(10 χρονια πριν)

 

 

Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε με σεβασμό.

Έξω ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ούτε ένα σύννεφο.

Η Σια φορώντας ένα φανταχτερό λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο κοτσίδες βγήκε έξω. Απέμεινε να κοιτάζει τα παπούτσια της , ολοκαίνουργια μαύρα λουστρίνι γοβάκια τα οποία ταίριαζαν γάντι με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Μόρφασε.

Πίσω της η πόρτα έκλεισε με μαλακό ήχο καθώς η γιαγιά της, εξίσου ντυμένη στην τρίχα βγήκε έξω. ¨Σια.. θέλω να είσαι κοντά μου όταν φτάσουμε , εντάξει; Δε θέλω να χαθείς . Είναι τεράστιο το ορφανοτροφείο……¨ είπε μαλακά.

Χάιδεψε τις κοτσίδες της. ¨Φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν μιλάς εδώ και ένα χρόνο δε θα σε βοηθήσει και ιδιαίτερα αν απομακρυνθείς από μένα. Δεν νομίζω να πιάσεις κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα, έτσι δεν είναι; …¨

.. Μέσα στους κοιτώνες επικρατούσε πανικός και σαματάς. Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν φορώντας ίδιες άχρωμες φόρμες. Αγόρια και κορίτσια , συνωστίζονταν μπροστά από μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας που αποτελούσε το δωμάτιο αναψυχής. Μπροστά της τοποθετημένα σε σειρές υπήρχαν μακρόστενα ξύλινα τραπέζια γύρω από τα οποία έπαιζαν ή κάθονταν και συζητούσαν τα παιδιά.

Μια παρέα από τέσσερα αγόρια, όχι πάνω από εφτά χρονών, καθισμένοι σε μια γωνιά συζητούσαν χαμηλόφωνα. ¨Άκουσα πως σήμερα είναι η μέρα που αυτή η ψηλομύτα σκύλα έρχεται με δώρα για μας…¨ είπε ο ένας. ¨Βέβαια! ¨ κάγχασε άλλος ένας. ¨Έρχεται εδώ δήθεν για να μας δείξει συμπόνια…¨ συμπλήρωσε ο τρίτος και έφτυσε περιφρονητικά. ¨ Και είμαι σίγουρος πως θα φέρει και την εγγονή της, αυτό το κακομαθημένο που δεν μιλάει σε κανέναν παρά αν της απευθυνθείς με το ¨Η αυτού μεγαλειότητά σας»  !¨ συμπλήρωσε και ξέσπασε σε χαχανητά.

Αλλά ο τέταρτος χωρίς να πει τίποτα, σηκώθηκε από το τραπέζι. Κίνησε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Αδύνατος, με έντονα χαρακτηριστικά και τεράστια γαλάζια μάτια που φάνταζαν αφύσικα μεγάλα πάνω στο λευκό του πρόσωπο και έκαναν αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά του περπάταγε με υψηλά σηκωμένο το κεφάλι του , λες και δεν τον ένοιαζε το παραμικρό από όσα συνέβαιναν γύρω του.

Κίνησε προς το δωμάτιο του το οποίο μοιραζόταν με άλλους δύο. Φωνές που ακούστηκαν στο τέλος του διαδρόμου όμως τράβηξαν την προσοχή του. Υπήρχε κάτι στον τόνο των φωνών που άκουγε που τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο σημειώνονταν καυγάδες και έντονοι διαπληκτισμοί όμως αυτές οι φωνές είχαν μια περίεργη χροιά, χροιά την οποία δεν άκουγε κάθε μέρα.

Έστρεψε το κεφάλι του προς τους διαπληκτίζοντες και μισόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει τι συνέβαινε. Από το σημείο που στεκόταν δεν μπορούσε να δει καθαρά και έτσι έκανε δύο βήματα μπροστά με κίνδυνο οι άλλοι να αντιληφθούν την παρουσία του.

Περικυκλωμένη από τρία αγόρια, λίγο μεγαλύτερους από τον ίδιο, στεκόταν ένα κορίτσι. Με σκυμμένο το κεφάλι , χωρίς να ανταποκρίνεται στα πειράγματα τους απλά τους άκουγε χωρίς να αντιδρά. Νιώθοντας τον θυμό του να εκτοξεύεται στα ύψη και με σφιγμένες τις γροθιές το αγόρι ρίχτηκε πάνω τους.

Πλησιάζοντας, στα αυτιά του έφτασαν αποκόμματα φράσεων των αγοριών αναμειγμένες με κοροϊδευτικά χαχανητά.  ¨Μικρή βρωμιάρα…¨ ¨Να μη ξανάρθετε…¨ άκουσε να ξεστομίζουν τα τρία αγόρια ενώ το ένα δεν δίστασε να σπρώξει το κορίτσι πάνω στον τοίχο.

Αλλά εκείνη δεν έδειχνε να αντιδράει. Δεν ακούστηκε το παραμικρό από το στόμα της. Δεν της ξέφυγε ούτε ένα βογκητό.

Με φορά χωρίς να περιμένει τα τρία αγόρια να καταλάβουν το οτιδήποτε ο μαυρομάλλης έπεσε με φόρα πάνω στον έναν , κλώτσησε τον δεύτερο κάτω από τα γόνατα και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι του τρίτου. Όσο εκείνοι βογκούσαν έχοντας διπλωθεί από τον πόνο εκείνος έπιασε το χέρι του κοριτσιού που παρακολουθούσε αμίλητη την σκηνή και φωνάζοντας «Τρέχα!» , σχεδόν σέρνοντας την από πίσω του, ρίχτηκε προς την αντίθετη μεριά.

Νιώθοντας την ανάσα του έτοιμη να κοπεί από το τρέξιμο και αφού σιγουρεύτηκε πως οι τρεις δεν τους ακολουθούσαν, το αγόρι σωριάστηκε στο πάτωμα και απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αφου η ανάσα του επέστρεψε στον φυσικό της ρυθμό έριξε μια λοξή ματιά στο κορίτσι που τον ακολουθούσε τόση ώρα χωρίς αντίρρηση.

Ένιωσε τα πάντα μέσα του να παγώνουν. Το κορίτσι δεν φόραγε ρούχα του ορφανοτροφείου.

Μπροστά του στεκόταν κάποια που φόραγε τα πιο όμορφα ρούχα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κοίταζαν με απάθεια . Τα μακριά της μαλλιά , πλεγμένα σε δυο κοτσίδες ήταν εξίσου μαύρα με τα μάτια της. Φόραγε ένα λευκό φόρεμα ενώ τον λαιμό της στόλιζε ένα νήμα από πέρλες.

Για μια στιγμή ένιωσε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω του. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. ¨Είσαι η Αναστασία… Ντε Νιέζ…¨ είπε με δυσκολία. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε νιώθοντας τόσο χαζός όσο δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στη ζωή του. Τα μάγουλα του κοκκίνισαν.

Έτεινε το χέρι του προς το κορίτσι. ¨Σεμπάστιαν¨ είπε. Το κορίτσι όμως δεν είπε τίποτα. Σήκωσε το βλέμμα της προς εκείνον εξακολουθώντας να τον κοιτάζει με το ίδιο απαθές βλέμμα.

¨Εεεε..¨ τραύλισε το αγόρι. ¨Νομίζω… Ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω… Σε χτύπησαν… Αυτοί οι βλάκες;¨ μουρμούρισε. ‘ Ευτυχώς που δεν είδε κανείς το τι συνέβη..΄ πέρασε από το μυαλό του. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που μόλις είχε διαπράξει ήταν η μεγίστη προδοσία ενάντια στους κανόνες του ορφανοτροφείου. Κανείς δεν θα τον συγχωρούσε γι’αυτό που είχε κάνει.

¨Λοιπόν… Νομίζω ότι από δω η είσοδος είναι πολύ κοντά. Ακολούθησε αυτά τα σκαλιά. Υπάρχουν κάμερες σε αυτό το σημείο του κτηρίου, οπότε κανείς δεν θα σε πειράξει…¨ είπε νιώθοντας το ίδιο άβολα. Μη ξέροντας πως έπρεπε να χαιρετήσει το αμίλητο κορίτσι, το χέρι του προσγειώθηκε στο κεφάλι της και χάιδεψε τα μαλλιά της με την άκρη της παλάμης.

΄Διάολε…΄ σκέφτηκε κάνοντας απότομη στροφή για να φύγει.

Όμως τα δάχτυλα της άρπαξαν το χέρι του. Σταμάτησε , σχεδόν μαρμαρώνοντας από την έκπληξη του. Η λαβή έκρυβε μέσα της τόση απελπισία και φόβο που λίγο ακόμα, και δάκρυα θα έτρεχαν από τα μάτια του. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί ανοιγοκλείνοντας τα ματόκλαδα του ενώ απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες.

¨Μείνε…¨ έφτασε ένας αδύναμος ψίθυρος στα αυτιά του. 

Edited November 4, 2013 by Vanessa Van Hault

[Vanessa Van Hault]

UPDATED 20/11/13

 

Η αλήθεια είναι οτι την δεδομένη χρονική στιγμή μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να κάνω συνέχεια update καθώς γράφω έξι ιστορίες ταυτόχρονα. Επιπλέον το γεγονός οτι χρησιμοποιώ 3 γλώσσες σε καθημερινή βάση με κάνει πραγματικά να πιστεύω οτι έχω έναν αχταρμά στο κεφάλι μου! Χαίρομαι όμως γιατί πραγματικά καταλαβαίνω οτι έχω ακονίσει τον τρόπο γραφής μου και τον έχω φτάσει ακριβώς στο σημείο που θέλω να είναι! Μέχρι στιγμής το αγαπημένο μου σημείο είναι η χρονική στιγμή που η Σία γνωρίζει τον Σεμπάστιαν και το... τέλος.. Ω ναι. Γνωρίζω ήδη το τέλος!

Επίσης, θέλω να πώ οτι τόσο ο Σκοτεινος Αλχημιστης όσο και το Νήμα της Τέτλμουθ θα βγούν κατευθείαν στα αγγλικά...

Αυτά. Ευχαριστώ τον καθένα που ξόδεψε έστω και ένα λεπτό απο τον χρόνο του. Ελπίζω επίσης να μεταδίδω όσο καλύτερα μπορώ την αγάπη μου για τον κόσμο των άνιμε και τον μάνγα... Αυτα!

 

ΥΓ.. Πω πω... Ισοπεδώνω για τα καλά τους τόνους!:3

Έτος  2066.

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

 

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί ’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

Το τρίο

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

 

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

 

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν. Κατάφερε να τον φέρει πίσω ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα καθώς μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ειρωνικό βλέμμα του Ίτο. Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που συνδέονταν με εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της φωνής. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν ΕΣΥ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο έλαμψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . Ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και χρυσούς ρούνους ενώ στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος  σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεστε δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίκτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Όμως, τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δεν σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης και της βρωμιάς στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση, ¨να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης, η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό μέσα από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Ο Ίτο σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το αρχικό του μέγεθος, αλλά παρ όλα αυτά το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

 

¨Τέσσερις πόλεις, τέσσερις αφετηρίες μέσα σε αυτό τον κόσμο που έχει πολλά Μεσαιωνικά στοιχεία¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός και Ο Χορός της Νεφέλης.

Οι πόλεις είναι μέρη όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα μέχρι να αποκτήσει εμπειρία και να αρχίσει να μαζεύει ΗΡ. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Το  Λουλούδι του Θανάτου είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού. Είναι ένα μεταβατικό μέρος όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του παίκτη.

Ο Σκιώδης Ιστός είναι ένα δάσος μέσα στο οποίο κρύβονται πολλές παγίδες ενώ υπάρχουν  πολλά σημεία που απαιτούν συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Το Έρεβος είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης!¨ είπε ο Ίτο ενώ χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη του. ¨Είναι μια ουδέτερη περιοχή.  Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό μέρος του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια  κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να παρατηρούν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις της.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο την τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Ιππότη με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε αμέριμνος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Κάποιοι έπεφταν κάτω και μπουσουλώντας προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν όρθιος με πολύ κόπο στηριζόμενος πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτουν πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε

. 

Στη κόψη του γκρεμού

 

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και παρακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και ένα επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθήσουν ,ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨

¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει, ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται ότι βρίσκονταν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουμε τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Ή νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της χτύπησε στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω. Πετάρισε έκπληκτη τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Λευκό φως έπεφτε πάνω της από κάθε εκατοστό του χώρου τυφλώνοντας την. Με μισόκλειστα τα μάτια έστρεψε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι, το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό. Ένιωσε απογοήτευση. Αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Σήκωσε τα μάτια της καθώς μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες πάνω στην επιφάνειά του εμφανίστηκε σε διάφορα σημεία του πατώματος. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Με μικρά βηματάκια οπισθοπάτησε καθώς άμορφες μορφές άρχισαν να σχηματίζονται στα σημεία όπου εμφανίστηκε το υγρό.

Η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο.

Δεν υπήρχε έξοδος.

Η Ικανότητα

 

…Κουνώντας με μανία το ξίφος και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ παράλληλα είχε τον νου του στο που πατάει, ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από θυμό. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα δάσος.

 Όμως η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Αφού φώναξαν το όνομα της για κάμποση ώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν, σταματώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φωνάζοντας το όνομα της.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ακόμα περισσότερο ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε ξαφνικά δυνατή τσιρίδα να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δάχτυλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε.

Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αμέσως άλλη εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού και χαράς. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έλαμπαν με απόκοσμο τρόπο  ,λες και κάποιος έριξε πάνω τους χρυσόσκονη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

 

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨ Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας . Για μια στιγμή ένιωσε ενδοιασμό. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο .

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που έδειχνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα, και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη , αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέχοντας να μη κάνει θόρυβο μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε .

Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο.

Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα εξαφανίστηκε.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της έτρεμαν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στα ρούχα του όντας ήρεμος, λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα . Σήκωσε τα μάτια της και είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα εκείνος και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω . ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ ανησύχησα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους δικούς του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄ Μπορείς να με ακούσεις, έτσι δεν είναι; ΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον . ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της,  της φαίνεται ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Τα βλέφαρα της βάρυναν. Ακόμα λίγο και από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο. Όμως ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και τον κοίταξε θυμωμένη. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε εκείνος. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι βρίσκονταν πιάτα γεμάτα φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Ακούμπησε τον πίνακα και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω του εμφανίστηκε στην μέση της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε η εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο  επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο ένιωθα πως ήμουν η μοναδική που μπορούσε να τους δει. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο ούτε να γυρίσει το κεφάλι του. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Εκτός και αν είναι περιστατικό το οποίο λαμβάνει χώρα συχνά μέσα στο παιχνίδι….¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της .

Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος προς την Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία , ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη. ¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν.

 ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια του. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου. Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα.

 

Η εκπαίδευση (μέρος 1)

 

 

Βρέχει. Πυκνά γκριζοπράσινα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό πάνω από την κατασκήνωση. Γκρίνια και μουρμουρητά ακούγονται απ’ολες τις μεριές. 

Η Σία σηκώνει το κεφάλι της. Καθισμένη μέσα σε μια σκηνή ετοιμάζει φαγητό για τους στρατιώτες μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούγονται φωνές και πολεμικές ιαχές. Μια ομάδα πολεμιστών εισέρχεται μέσα στο στρατόπεδο.

Οι φωνές τους κάνουν την Σία να μαζευτεί. Η Συμμαχία τους έγινε δεκτή εδώ μόνο χάρη στην παρουσία του Σεμπάστιαν. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν και χάρηκαν που θα μπορούσαν να τον φιλοξενήσουν για να μάθουν μερικά κόλπα από εκείνον.

Στους περισσότερους όμως η παρουσία μιας αμίλητης και σχεδόν εχθρικής  παίκτριας με μηδαμινή εμπειρία δεν άρεσε καθόλου. ¨Κακός οιωνός…¨ μουρμούριζαν όλοι καθώς έριχναν λοξές ματιές στην Σια. Και τώρα, μετά από τρεις μέρες η στάση τους προς εκείνη δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Την είχαν χώσει να κάνει τις πιο βρώμικες δουλειές χασκογελώντας πίσω από την πλάτη της.

Προς μεγάλη της έκπληξη ο Ίτο  παρά το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος όλων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο την βοηθούσε αλλά κατάφερνε να της φέρνει λιχουδιές , τις οποίες αποσπούσε από τους υπόλοιπους παίκτες με διάφορα παρακάλια και κόλπα. ¨Να θυμάστε δεσποινίς Ντε Νιεζ πως η εμφάνιση είναι παραπλανητική..¨ συνήθιζε να της λέει όταν  εμφανιζόταν με τσέπες γεμάτες φαί και αφήνοντας το μπροστά της εξαφανιζόταν για να συνεχίσει τις έρευνες του.

Αλλά αυτές οι τρεις μέρες είχαν περάσει χωρίς να συμβεί τίποτα το σπουδαίο. Ο Σεμπάστιαν συμμετείχε στην εκπαίδευση των νέων μελών, μαζεύοντας παράλληλα και ο ίδιος εμπειρία ενώ η ίδια δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει ούτε ένα όπλο.

Και τώρα καθισμένη δίπλα σε μια βρώμικη κατσαρόλα ή οποία έβραζε πάνω από μια τεράστια φωτιά η Σια προσπαθούσε να κάνει έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο καιρό και να σπαταλούσαν μέσα στο παιχνίδι , έξω ο χρόνος θα ήταν αμελητέος. Προσπαθούσε να αναλύσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπό διαφορετικό πρίσμα. Αλλά τίποτε απ’όλα όσα είχαν συμβεί δεν της φαινόταν σημαντικό.

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στο παιχνίδι παρέμενε ίδιος.

 Οι επιστήμονες απ’ολο τον κόσμο έσπαγαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να βρουν τρόπο να τους επαναφέρουν.

Η Σια έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της εμφανίστηκε το λευκό πρόσωπο της Μαρίας. Την είχε επισκεφτεί μαζί με τον Σεμπάστιαν το πρωί πρώτου κατευθύνθουν στο ερευνητικό κέντρο. Το εγκεφαλικό της σήμα εξέπεμπε σταθερά μέσα από τον Λαβύρινθο.

Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή της. Σήκωσε το κεφάλι της. Στο άνοιγμα της σκηνής στεκόταν ένας νεαρός στρατιώτης. Είχε μπλε μαλλιά τα οποία πέταγαν ανέμελα προς όλες τις μεριές ενώ τα χρυσαφί του μάτια την κοίταζαν με φιλικότητα και ενδιαφέρον. Φόραγε έναν λευκό χιτώνα που έφτανε ως τα γόνατα του , με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα του ενώ κράταγαγε ένα δόρυ στο ένα του χέρι.

¨Άνθρωποι..¨ τον άκουσε να μουρμουράει καθώς την πλησίασε. Έσκυψε και απέμεινε να την κοιτάζει κατάματα λες και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις της.

Η Σια ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το βλέμμα της και έκανε πως έχει στραμμένη την προσοχή της στην φωτιά. Αλλά ο άνδρας μετακινήθηκε με τρόπο που βρέθηκε πάλι στο οπτικό της πεδίο. Απέμεινε να την κοιτάζει με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η Σια ένιωσε να θυμώνει. ΄ Τι θέλει τώρα; ΄ πέρασε από το μυαλό της. Σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, χωρίς να δείχνει προκλητική και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του άντρα.

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Έτεινε το χέρι του. ¨Έτσι είναι καλύτερα…¨ είπε. Έπιασε το δικό της. ¨Σου έχουν φορτώσει τις βαρύτερες δουλείες παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείς μόνο ένα χέρι, ε ; Λέγομαι Ιλ. Πρέπει να είσαι Γήινη, έτσι δεν είναι; ¨

Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν με θυμό. ΄Πως τολάμει..΄ σκέφτηκε ενώ  μετά βίας κρατιόταν να μη μεταμορφώσει το αριστερό της χέρι σε λεπίδα.  Τράβηξε το χέρι της απο την λαβή του και προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά ο μανδύας με τον οποίο είχε τυλιχτεί δυσκόλευε τις κινήσεις της. ‘Καταραμένο ρούχο…’  σκεφτόταν νιώθοντας την αμηχανία της να μεγαλώνει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μπερδεύτηκε και πήγε να πέσει χάνοντας την ισορροπία της  .

Ο άντρας την έπιασε την τελευταία στιγμή και την βοήθησε να ορθώσει το ανάστημα της. ‘ Μη κοκκινίσεις... Μη κοκκινίσεις...΄ σκεφτόταν Σια καθώς απέφευγε να τον κοιτάξει. Αλλά εκείνος παρέμενε το ίδιο ατάραχος. Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή ανάμεσα στους δυό τους. Ο στρατιώτης απέμεινε να την κοιτάζει εξεταστικά. ¨’Έχω ακούσει πως όσοι έχουν Ικανότητα είναι Γήινοι…¨ είπε τελικά.

Η Σια σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν  ¨Κανείς δεν έχει δει όμως ποτέ κανέναν με Ικανότητα…¨ είπε και της έκλεισε πονηρά το μάτι.

Η Σια οπισθοχώρησε. ΄ Γνωρίζει..’ πέρασε από το μυαλό της.

Αλλά ο άντρας δεν είχε την πρόθεση να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες ή να το συζητήσει περισσότερο. ¨Μπορεί πριν το τέλος της ημέρας να είμαστε εχθροί. Αλλά αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα αληθινό και μας κάνει ζωντανούς…¨ είπε και αφού υποκλίθηκε, βγήκε έξω.

Για λίγες στιγμές η Σία απέμεινε να κοιτάζει την έξοδο της σκηνής νιώθοντας πως κάποιος της είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας ήταν εξωγήινος παίκτης ο οποίος όμως γνώριζε πολλά περισσότερα για το παιχνίδι σε σχέση με τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο.

Ρίχτηκε προς την έξοδο της σκηνής αλλά μια μορφή εμφανίστηκε στο άνοιγμα. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος αλλά και κουρασμένος ταυτόχρονα. Χωρίς την τρομακτική του περικεφαλαία έδειχνε ο συνηθισμένος Σεμπάστιαν μόνο που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούσαν μια σκληρότητα την οποία δεν είχε στην πραγματικότητα. ¨Σία…¨

Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μόλις την είδε. ¨Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; ¨ ρώτησε αναστατωμένος.

Η Σια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Το χέρι της έπιασε το δικό του. ΄ Ήρθε ένας. Αυτός με τα μπλε μαλλιά …΄ Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. ¨Λες τον Ιλ; Είναι ο δυνατότερος παίκτης εδώ…¨

Η Σια κούνησε το κεφάλι της. ‘ Ξέρει… Γνωρίζει ότι έχω την Ικανότητα. Επίσης… Επίσης μου είπε κάτι…΄

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν διάπλατα.

΄ Είπε πως στο παιχνίδι μόνο οι Γήινοι αποκτούν Ικανότητα. Κανένας άλλος …΄

¨Μόνο.. Γήινοι….;¨ επανέλαβε έκπληκτος ο Σεμπάστιαν. ¨Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;¨ Το βλέμμα του στράφηκε προς την πλάτη του εξωγήινου που χανόταν εκείνη τη στιγμή στο πλήθος. ¨Πρέπει να τον πιάσουμε και να του μιλήσουμε αλλά μακριά απο τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να μάθει και να υποπτευθεί τίποτα. Σία...¨ . Τα χέρια του επιασαν το πρόσωπο του κοριτσιού. ¨Άκου.... Σε λίγη ώρα ο καταυλυσμός θα δεχθεί επίθεση. ¨

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα.  ¨Το ξέρεις οτι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει¨ είπε σταθερά ο Σεμπάστιαν κοιτάζοντας την κατάματα. ‘Και αν δεν προλάβεις; Αν δεν μπορέσεις; Αν εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να προστατεύεις την δική σου ζωή Σεμπάστιαν; Δε θέλω να κάνεις επιλογή για την οποία ενδεχομένως αργότερα θα μετανιώσεις...’ σκέφτηκε η Σια.

¨Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι Σια, αυτή είσαι εσύ.¨ απάντησε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. ¨Ξέρω πως ανάμεσα στους δυο μας, αυτός που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω, είσαι εσύ. Θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου. Πες μου...¨ και τα χέρια του την έπιασαν απο τους ώμους. ¨Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;¨

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε. Σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά μπορούσε να διακρίνει ένα αίσθημα βουβής αυταπάρνησης ανάμεικτης με αποφασιστικότητα.

Έπιασε τα δάχτυλα του. ΄θα συνεχίσουμε μαζί οτιδήποτε και αν συμβεί Σεμπάστιαν.΄

 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

(10 χρονια πριν)

 

 

Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε με σεβασμό.

Έξω ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ούτε ένα σύννεφο.

Η Σια φορώντας ένα φανταχτερό λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο κοτσίδες βγήκε έξω. Απέμεινε να κοιτάζει τα παπούτσια της , ολοκαίνουργια μαύρα λουστρίνι γοβάκια τα οποία ταίριαζαν γάντι με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Μόρφασε.

Πίσω της η πόρτα έκλεισε με μαλακό ήχο καθώς η γιαγιά της, εξίσου ντυμένη στην τρίχα βγήκε έξω. ¨Σια.. θέλω να είσαι κοντά μου όταν φτάσουμε , εντάξει; Δε θέλω να χαθείς . Είναι τεράστιο το ορφανοτροφείο……¨ είπε μαλακά.

Χάιδεψε τις κοτσίδες της. ¨Φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν μιλάς εδώ και ένα χρόνο δε θα σε βοηθήσει και ιδιαίτερα αν απομακρυνθείς από μένα. Δεν νομίζω να πιάσεις κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα, έτσι δεν είναι; …¨

.. Μέσα στους κοιτώνες επικρατούσε πανικός και σαματάς. Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν φορώντας ίδιες άχρωμες φόρμες. Αγόρια και κορίτσια , συνωστίζονταν μπροστά από μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας που αποτελούσε το δωμάτιο αναψυχής. Μπροστά της τοποθετημένα σε σειρές υπήρχαν μακρόστενα ξύλινα τραπέζια γύρω από τα οποία έπαιζαν ή κάθονταν και συζητούσαν τα παιδιά.

Μια παρέα από τέσσερα αγόρια, όχι πάνω από εφτά χρονών, καθισμένοι σε μια γωνιά συζητούσαν χαμηλόφωνα. ¨Άκουσα πως σήμερα είναι η μέρα που αυτή η ψηλομύτα σκύλα έρχεται με δώρα για μας…¨ είπε ο ένας. ¨Βέβαια! ¨ κάγχασε άλλος ένας. ¨Έρχεται εδώ δήθεν για να μας δείξει συμπόνια…¨ συμπλήρωσε ο τρίτος και έφτυσε περιφρονητικά. ¨ Και είμαι σίγουρος πως θα φέρει και την εγγονή της, αυτό το κακομαθημένο που δεν μιλάει σε κανέναν παρά αν της απευθυνθείς με το ¨Η αυτού μεγαλειότητά σας»  !¨ συμπλήρωσε και ξέσπασε σε χαχανητά.

Αλλά ο τέταρτος χωρίς να πει τίποτα, σηκώθηκε από το τραπέζι. Κίνησε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Αδύνατος, με έντονα χαρακτηριστικά και τεράστια γαλάζια μάτια που φάνταζαν αφύσικα μεγάλα πάνω στο λευκό του πρόσωπο και έκαναν αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά του περπάταγε με υψηλά σηκωμένο το κεφάλι του , λες και δεν τον ένοιαζε το παραμικρό από όσα συνέβαιναν γύρω του.

Κίνησε προς το δωμάτιο του το οποίο μοιραζόταν με άλλους δύο. Φωνές που ακούστηκαν στο τέλος του διαδρόμου όμως τράβηξαν την προσοχή του. Υπήρχε κάτι στον τόνο των φωνών που άκουγε που τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο σημειώνονταν καυγάδες και έντονοι διαπληκτισμοί όμως αυτές οι φωνές είχαν μια περίεργη χροιά, χροιά την οποία δεν άκουγε κάθε μέρα.

Έστρεψε το κεφάλι του προς τους διαπληκτίζοντες και μισόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει τι συνέβαινε. Από το σημείο που στεκόταν δεν μπορούσε να δει καθαρά και έτσι έκανε δύο βήματα μπροστά με κίνδυνο οι άλλοι να αντιληφθούν την παρουσία του.

Περικυκλωμένη από τρία αγόρια, λίγο μεγαλύτερους από τον ίδιο, στεκόταν ένα κορίτσι. Με σκυμμένο το κεφάλι , χωρίς να ανταποκρίνεται στα πειράγματα τους απλά τους άκουγε χωρίς να αντιδρά. Νιώθοντας τον θυμό του να εκτοξεύεται στα ύψη και με σφιγμένες τις γροθιές το αγόρι ρίχτηκε πάνω τους.

Πλησιάζοντας, στα αυτιά του έφτασαν αποκόμματα φράσεων των αγοριών αναμειγμένες με κοροϊδευτικά χαχανητά.  ¨Μικρή βρωμιάρα…¨ ¨Να μη ξανάρθετε…¨ άκουσε να ξεστομίζουν τα τρία αγόρια ενώ το ένα δεν δίστασε να σπρώξει το κορίτσι πάνω στον τοίχο.

Αλλά εκείνη δεν έδειχνε να αντιδράει. Δεν ακούστηκε το παραμικρό από το στόμα της. Δεν της ξέφυγε ούτε ένα βογκητό.

Με φορά χωρίς να περιμένει τα τρία αγόρια να καταλάβουν το οτιδήποτε ο μαυρομάλλης έπεσε με φόρα πάνω στον έναν , κλώτσησε τον δεύτερο κάτω από τα γόνατα και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι του τρίτου. Όσο εκείνοι βογκούσαν έχοντας διπλωθεί από τον πόνο εκείνος έπιασε το χέρι του κοριτσιού που παρακολουθούσε αμίλητη την σκηνή και φωνάζοντας «Τρέχα!» , σχεδόν σέρνοντας την από πίσω του, ρίχτηκε προς την αντίθετη μεριά.

Νιώθοντας την ανάσα του έτοιμη να κοπεί από το τρέξιμο και αφού σιγουρεύτηκε πως οι τρεις δεν τους ακολουθούσαν, το αγόρι σωριάστηκε στο πάτωμα και απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αφου η ανάσα του επέστρεψε στον φυσικό της ρυθμό έριξε μια λοξή ματιά στο κορίτσι που τον ακολουθούσε τόση ώρα χωρίς αντίρρηση.

Ένιωσε τα πάντα μέσα του να παγώνουν. Το κορίτσι δεν φόραγε ρούχα του ορφανοτροφείου.

Μπροστά του στεκόταν κάποια που φόραγε τα πιο όμορφα ρούχα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κοίταζαν με απάθεια . Τα μακριά της μαλλιά , πλεγμένα σε δυο κοτσίδες ήταν εξίσου μαύρα με τα μάτια της. Φόραγε ένα λευκό φόρεμα ενώ τον λαιμό της στόλιζε ένα νήμα από πέρλες.

Για μια στιγμή ένιωσε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω του. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. ¨Είσαι η Αναστασία… Ντε Νιέζ…¨ είπε με δυσκολία. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε νιώθοντας τόσο χαζός όσο δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στη ζωή του. Τα μάγουλα του κοκκίνισαν.

Έτεινε το χέρι του προς το κορίτσι. ¨Σεμπάστιαν¨ είπε. Το κορίτσι όμως δεν είπε τίποτα. Σήκωσε το βλέμμα της προς εκείνον εξακολουθώντας να τον κοιτάζει με το ίδιο απαθές βλέμμα.

¨Εεεε..¨ τραύλισε το αγόρι. ¨Νομίζω… Ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω… Σε χτύπησαν… Αυτοί οι βλάκες;¨ μουρμούρισε. ‘ Ευτυχώς που δεν είδε κανείς το τι συνέβη..΄ πέρασε από το μυαλό του. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που μόλις είχε διαπράξει ήταν η μεγίστη προδοσία ενάντια στους κανόνες του ορφανοτροφείου. Κανείς δεν θα τον συγχωρούσε γι’αυτό που είχε κάνει.

¨Λοιπόν… Νομίζω ότι από δω η είσοδος είναι πολύ κοντά. Ακολούθησε αυτά τα σκαλιά. Υπάρχουν κάμερες σε αυτό το σημείο του κτηρίου, οπότε κανείς δεν θα σε πειράξει…¨ είπε νιώθοντας το ίδιο άβολα. Μη ξέροντας πως έπρεπε να χαιρετήσει το αμίλητο κορίτσι, το χέρι του προσγειώθηκε στο κεφάλι της και χάιδεψε τα μαλλιά της με την άκρη της παλάμης.

΄Διάολε…΄ σκέφτηκε κάνοντας απότομη στροφή για να φύγει.

Όμως τα δάχτυλα της άρπαξαν το χέρι του. Σταμάτησε , σχεδόν μαρμαρώνοντας από την έκπληξη του. Η λαβή έκρυβε μέσα της τόση απελπισία και φόβο που λίγο ακόμα, και δάκρυα θα έτρεχαν από τα μάτια του. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί ανοιγοκλείνοντας τα ματόκλαδα του ενώ απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες.

¨Μείνε…¨ έφτασε ένας αδύναμος ψίθυρος στα αυτιά του. 

 

Η εκπαίδευση (μερος 2^ο) / Η μάχη

 

 

Ο Ίτο αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την είδηση πως μόνο οι Γήινοι μπορούσαν να αποκτήσουν Ικανότητα. Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον Ιλ , ο οποίος εκείνη την ώρα οργάνωνε τους πολεμιστές φτιάχνοντας τις φάλαγγες και δίνοντας διαταγές αριστερά και δεξιά.

¨Μόνο Γήινοι, ε;¨ ήταν το μόνο που τον άκουσε η Σια να προφέρει πρωτου χωθεί πισω απο την πλάτη της. Έβγαλε το κεφάλι του και  χωρίς να βγάλει άχνα απέμεινε να παρακολουθεί τους σχηματισμούς των πολεμιστών.   Όμως μόλις ακούστηκαν τα πρώτα σαλπίσματα που προμήνυαν  πως ο εχθρός βρισκόταν κοντά, η Σια τον άκουσε να της ψιθυρίζει . ¨Πιστεύω σε σας δεσποινίς Ντε Νιεζ και θέλω να ξέρετε πως είμαι σίγουρος οτι θα με προστατέψετε καλύτερα απ’οποιονδηποτε εδω , μέσα σε αυτό το στρατόπεδο!¨

΄ Διαόλε...΄ καταριόταν με όλη τη ψυχή της η Σια καθώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Το χώμα κάτω από τα πόδια τους είχε γίνει λάσπη. ΄Πως ακριβώς σκοπεύουν να πολεμήσουν;’ αναρωτιόταν χαζεύοντας τους χωρικούς οι όποιοι έδειχναν να μην έχουν πλήρη αντίληψη των όσων συνέβαιναν καθώς αντάλλαζαν μεταξύ τους αστεία.

Ο Σεμπάστιαν , ο οποίος τόση ώρα  βοηθούσε στην οργάνωση των φαλαγγών εμφανίστηκε απο το πουθενά. Στο κεφάλι του δέσποζε η περικεφαλαία η οποία ήταν το σύμβολο του Μάυρου Ιππότη. Μεμιάς γύρω τους τα γέλια σταμάτησαν ενώ όλοι ίσιωσαν το ανάστημα τους.

Παρά το γεγονός πως η Σία δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του Σεμπάστιαν, ένιωθε νευρικότητα να αναδύεται απο όλο του το είναι. Έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια σύντομη προσευχή. ΄Μακάρι να τελειώσουν όλα γρήγορα, να βρούμε την Μαρία και να επιστρέψουμε στο σπίτι...΄

Όμως οι σκέψεις της διακόπηκαν απο μια φωνή. ¨Έρχονται! Οι Δράκοι!¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Τεράστιες σκιές που πλησίαζαν με απίστευτη ταχύτητα τον καταυλυσμό εμφανίστηκαν στον ορίζοντα.

¨Σια... θέλω να θυμάσαι ότι δεν ειναι πάρα ένα παιχνίδι! Ταυτόχρονα όμως να πολεμήσεις , λες και εξαρτάται η ζωή σου απο αυτό.¨ έφτασε στα αυτία της η υπόκωφη φωνή του Σεμπάαστιαν. Εκείνος είχε ήδη προετοιμαστεί έχοντας σηκώσει απειλητικά το μαύρο του ξίφος το οποίο είχε γίνει πάλι διπλάσιο σε μέγεθος.

Και τότε ο πρώτος Δράκος επιτέθηκε στον καταυλυσμό.

Με την άκρη του ματιού της η Σια παρατήρησε πως μια μορφή καθόταν πάνω στον Δράκο και τον καθοδηγούσε με άγνωστες σε εκείνη λέξεις. Ο Δράκος υπακούοντας έφτυνε άλλοτε μικρούς και άλλοτε μεγάλους πίδακες φωτιάς. Γύρω της ακούστηκαν τσιρίδες πόνου και επιφωνήματα έκπληξης όσων δεν περίμεναν η μάχη να πάρει τέτοια τροπή.   ΄ Έτσι είστε; ΄ σκέφτηκε ξαφνικά νιώθοντας πρωτόγνωρη χαρά, όμοια της οποίας δεν είχε ξανανιώσει απο την στιγμή που είχε εισέλθει στο παιχνίδι.

Με μια απότομη κίνησε τράβηξε απο πάνω τον μαύρο μανδύα και απελευθερώνοντας το χέρι της το μετέτρεψε σε χρυσή λεπίδα. Ταυτόχρονα υλοποίησε μια μικρη, στρογγυλή ασπίδα την οποία έπιασε με το δεξί της χέρι. Ευτυχώς λόγω του πανικού και του σαματά που επικρατούσε εκείνη την ώρα κανείς δεν πρόσεξε τα όσα έκανε και έτσι μπορούσε να δρα ανενόχλητη.

Πίσω της πανηγυρίζοντας και ζητωκραυγάζοντας ο Ίτο συμμετείχε ενεργά στην μάχη, πετώντας αριστερά και δεξία χρυσές μικρές μπάλες φωτιάς οι οποίες έσκαγαν με δυνατό κρότο στον αέρα δημιουργώντας αναστάτωση και πανικό στους Καβαλάρηδες που επέβαιναν στους Δράκους.

Όλος ο καταυλισμός πλέον είχε γίνει ένα με τους επιτεθέντες  και δεν διατηρούνταν καμιά οργάνωση καθώς ο καθένας πλέον πάλευε με ότι μέσα είχε και προσπαθούσε να προστατευτεί απο τους πίδακες φωτιάς που έπεφταν εδώ και εκεί με απίστευτη ακρίβεια.

Διπλα της, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκεντρωσή του πάλευε ο  Σεμπάστιαν. Αποκρούοντας τις φωτιές με το ξίφος του  , τις έστελνε πίσω πάνω στους Δράκους προσπαθώντας να πετύχει όμως τους Καβαλάρηδες.

Μια σκιά έπεσε πάνω στην Σια. Σήκωσε το κεφάλι της. Είδε έναν Δράκο να πέφτει με ορμή πάνω της.  Πίσω από τον λαιμό του μια σκιά φώναζε άγνωστες σε εκείνη λέξεις χτυπώντας παράλληλα τα χαλινάρια.  Το κατακόκκινο στόμα του Δράκου, γεμάτο κοφτερά δόντια έχασκε απειλητικά. ¨Σια!¨ άκουσε τον Ίτο να φωνάζει προειδοποιητικά πίσω απο την πλάτη της. Οι καμπάνες απέμειναν να ηχούν συνοδεύοντας τα λόγια της.

Ο Σεμπάστιαν ρίχτηκε προς το μέρος της αλλά ένας πίδακας φωτιάς προσγειώθηκε δίπλα του και τον πέταξε πέρα.

‘ Ήρθε η ώρα..΄ σκέφτηκε η Σια νιώθοντας απίστευτα ήρεμη . Ξαφνικά ο απειλητικός Δράκος δεν της φαινόταν και τόσο απειλητικός.  Είχαν απομείνει λίγα μέτρα πριν ο Δράκος πέσει πάνω της για να την καταβροχθίσει,  όταν η Σια υφώνοντας το σώμα της και κάνοντας εναν πήδο προς τον Δράκο βρέθηκε στο ίδιο ύψος με εκείνον.

Με την άκρη του ματιού της είδε τον Καβαλάρη να την κοιτάζει με μάτια που είχαν ανοίξει διάπλατα απο τον φόβο. Άρχισε να φωνάζει κάτι στον Δράκο προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του προς την  Σία.

Όμως ήταν πλέον αργά .

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και χωρίς να χάνει στιγμή,  η Σία έχωσε με όλη της την δύναμη την λεπίδα στον λαιμό του Δράκου. Ένιωσε τη ζέστη από το σώμα του Δράκου να μεταδίδεται στο δικό της μέσω της λεπίδας της και την τράβηξε έξω βιαστικά.

Ο Δράκος έβγαλε ένα τρομερό μουγκρητό. Δυνατοί καπνοί βγήκαν απο το στόμα του ενώ πίδακας μαύρου αίματος που έβγαζε καπνούς  πετάχτηκε από την πληγή. Κουνώντας βίαια το κεφάλι του υψώθηκε ψηλά στον ουρανό ενώ ο Καβαλάρης απέμεινε να κρέμεται απο τα χαλινάρια φωνάζοντας τρομοκρατημένος καθώς προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Σε λίγο χάθηκαν απο τα μάτια της.

Δίπλα στην μπάρα ζωής η Σια είδε τους πόντους της επίθεσης της. ’10.000 πόντοι’ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα και διαλύθηκαν αναβοσβήνοντας. Βαθύ αίσθημα ευχαρίστησης την κατέλαβε και άθελά της χαμογέλασε.

¨Σία! Σια! ¨έφτασε στα αυτιά η φωνή του Σεμπάστιαν.

Ακουγόταν ιδιαίτερα αναστατωμένος.

 Χαμήλωσε το βλέμμα της προς τη γη και έκπληκτη παρατήρησε πως ακόμα έπλεε στον αέρα , ψηλα στον ουρανό. ΄ Τι συμβαίνει;’  αναρωτήθηκε και γύρισε το κεφάλι της πίσω.

Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Έξι λευκά φτερά είχαν κάνει την εμφάνιση τους πίσω από την πλάτη της επιτρέποντας της να πετάει.

..Πίσω στον καταυλυσμό οι παίκτες μέτραγαν τους τραυματισμένους και όσους είχαν χαθεί στην μάχη. Μετά απο την επίθεση της Σίας, οι Καβαλάρηδες κατάλαβαν πως ο καταυλυσμός είχε έναν άσο στο μανίκι τον οποίο δεν είχαν υπολογίσει, και έτσι γρήγορα τράπηκαν προς φυγή.

Έχοντας επιστρέψει στην γη η Σια άφησε τον Ίτο να περιεργαστεί τα φτερά της πιάνοντας τα ένα ένα. ¨Μα φυσικά...¨ μουρμούριζε εκείνος κόβωντας βόλτες γύρω της. ¨Αν είσαι σε θέση να δημιουργείς πράγματα, είναι πολύ πιθανό πως η Ικανότητα προσαρμόζεται ανάλογα την μάχη και τις υπάρχουσες συνθήκες.¨

Ο κόσμος που τους παρακολουθούσε κούναγε το κεφάλι του άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε με ζήλια. Μουρμουρητά δίετρεχαν τους παίκτες χωρίς κανείς να κατανοεί πλήρως το τί είχε συμβεί.

Ξαφνικά , δυνατές κραυγές ανάμεικτες με βρισιές τράβηξαν την προσοχή όλων. Δύο άνδρες λογομαχούσαν έντονα . Η Σία ένιωσε να την καταβάλλει ένα παράξενο συναίσθημα, όπως την προηγούμενη φορά που είχε ακούσει τον διαπληκτισμό των δύο ανδρών ανάμεσα στο σοκάκι. Κίνησε μπροστά νιώθοντας όλους τους μυς του σώματος της να έχουν τεντωθεί ενώ η λεπίδα της παλλόταν βγάζοντας χρυσές λαμψεις.

Ανάμεσα σε τέντες οι παίκτες είχαν δημιουργήσει κύκλο γύρω απο δυο άνδρες που μάλωναν έντονα, όμως κανείς δεν έμπαινε σε κόπο να τους σταματήσει. Μάλιστα κάποιοι επευφημούσαν και ζητωκραύγαζαν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Πλησιάζοντας πιο κοντά η Σια ένιωσε καμπανάκι κινδύνου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι της. Κάτι της έλεγε πως το όλο θέαμα δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό που είχε δει στον Χώρο της Νεφέλης. Ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. ¨Είμαι εδώ..¨ της ψιθύρισε.

Όμως η Σια δεν τον άκουγε. Τα μάτια της είχαν κολλήσει στα πρόσωπα των δυο ανδρών που μάλωναν.

Ήταν ακριβώς ίδιοι. Σα κλώνοι.  Μαύρα μαλλιά, μαύρα αγριεμένα μάτια. Στρατιωτικές στολές και χρυσά εγχειρίδια ανά χείρας. Ρίχνοντας μια ματιά όμως στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων κατάλαβε πως κανείς άλλος εκτός από την ίδια δεν έβλεπε αυτό που έβλεπε εκείνη, αλλά τους είχε συναρπάσει το θέαμα του καυγά και πως λίγο ακόμα και θα χυνόταν αίμα.

Ένιωσε να ζαλίζεται καθώς συνειδητοποίησε πως η χαρά που ζωγραφιζόταν πάνω στα πρόσωπά τους ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και διπλώθηκε στα δυο. ¨Σία;¨ άκουσε την φωνή του Σεμπάστιαν να φτάνει στα αυτιά της.

Αλλά μια φωνή που ήχησε μέσα στο μυαλό της την έκανε να ξεχάσει τα πάντα. ¨Σίαααα…. Σίαααα….¨ απέμεινε να ηχεί η φωνή καλώντας την μαλακά. ¨Σία…….¨

[Vanessa Van Hault]

12/01/14

 

Πω πω.. Πέρασε τόσος καιρός απο τότε που πόσταρα νέο κομμάτι της ιστορίας. Πλέον είναι ολοφάνερο πως ο Λαβίρυνθος αλλά και ο Σκοτεινός Αλχημιστής θα γίνουν μάγκα. Και φυσικά είμαι κάτι παραπάνω απο ενθουσιασμένη γιατί ανταποκρίνονται στο παγκόσμιο στάνταρ... Τες πα... Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία πάνω απ'ολα!

 

Έτος  2066.

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

 

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί ’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

Το τρίο

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

 

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

 

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν. Κατάφερε να τον φέρει πίσω ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα καθώς μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ειρωνικό βλέμμα του Ίτο. Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που συνδέονταν με εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της φωνής. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν ΕΣΥ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο έλαμψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . Ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και χρυσούς ρούνους ενώ στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος  σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεστε δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίκτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Όμως, τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δεν σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης και της βρωμιάς στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση, ¨να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης, η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό μέσα από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Ο Ίτο σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το αρχικό του μέγεθος, αλλά παρ όλα αυτά το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

 

¨Τέσσερις πόλεις, τέσσερις αφετηρίες μέσα σε αυτό τον κόσμο που έχει πολλά Μεσαιωνικά στοιχεία¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός και Ο Χορός της Νεφέλης.

Οι πόλεις είναι μέρη όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα μέχρι να αποκτήσει εμπειρία και να αρχίσει να μαζεύει ΗΡ. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Το  Λουλούδι του Θανάτου είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού. Είναι ένα μεταβατικό μέρος όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του παίκτη.

Ο Σκιώδης Ιστός είναι ένα δάσος μέσα στο οποίο κρύβονται πολλές παγίδες ενώ υπάρχουν  πολλά σημεία που απαιτούν συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Το Έρεβος είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης!¨ είπε ο Ίτο ενώ χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη του. ¨Είναι μια ουδέτερη περιοχή.  Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό μέρος του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια  κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να παρατηρούν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις της.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο την τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Ιππότη με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε αμέριμνος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Κάποιοι έπεφταν κάτω και μπουσουλώντας προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν όρθιος με πολύ κόπο στηριζόμενος πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτουν πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε

. 

Στη κόψη του γκρεμού

 

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και παρακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και ένα επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθήσουν ,ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨

¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει, ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται ότι βρίσκονταν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουμε τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Ή νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της χτύπησε στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω. Πετάρισε έκπληκτη τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Λευκό φως έπεφτε πάνω της από κάθε εκατοστό του χώρου τυφλώνοντας την. Με μισόκλειστα τα μάτια έστρεψε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι, το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό. Ένιωσε απογοήτευση. Αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Σήκωσε τα μάτια της καθώς μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες πάνω στην επιφάνειά του εμφανίστηκε σε διάφορα σημεία του πατώματος. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Με μικρά βηματάκια οπισθοπάτησε καθώς άμορφες μορφές άρχισαν να σχηματίζονται στα σημεία όπου εμφανίστηκε το υγρό.

Η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο.

Δεν υπήρχε έξοδος.

Η Ικανότητα

 

…Κουνώντας με μανία το ξίφος και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ παράλληλα είχε τον νου του στο που πατάει, ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από θυμό. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα δάσος.

 Όμως η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Αφού φώναξαν το όνομα της για κάμποση ώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν, σταματώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φωνάζοντας το όνομα της.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ακόμα περισσότερο ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε ξαφνικά δυνατή τσιρίδα να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δάχτυλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε.

Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αμέσως άλλη εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού και χαράς. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έλαμπαν με απόκοσμο τρόπο  ,λες και κάποιος έριξε πάνω τους χρυσόσκονη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

 

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨ Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας . Για μια στιγμή ένιωσε ενδοιασμό. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο .

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που έδειχνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα, και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη , αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέχοντας να μη κάνει θόρυβο μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε .

Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο.

Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα εξαφανίστηκε.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της έτρεμαν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στα ρούχα του όντας ήρεμος, λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα . Σήκωσε τα μάτια της και είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα εκείνος και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω . ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ ανησύχησα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους δικούς του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄ Μπορείς να με ακούσεις, έτσι δεν είναι; ΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον . ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της,  της φαίνεται ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Τα βλέφαρα της βάρυναν. Ακόμα λίγο και από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο. Όμως ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και τον κοίταξε θυμωμένη. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε εκείνος. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι βρίσκονταν πιάτα γεμάτα φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Ακούμπησε τον πίνακα και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω του εμφανίστηκε στην μέση της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε η εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο  επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο ένιωθα πως ήμουν η μοναδική που μπορούσε να τους δει. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο ούτε να γυρίσει το κεφάλι του. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Εκτός και αν είναι περιστατικό το οποίο λαμβάνει χώρα συχνά μέσα στο παιχνίδι….¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της .

Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος προς την Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία , ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη. ¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν.

 ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια του. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου. Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα.

 

Η εκπαίδευση (μέρος 1)

 

 

Βρέχει. Πυκνά γκριζοπράσινα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό πάνω από την κατασκήνωση. Γκρίνια και μουρμουρητά ακούγονται απ’ολες τις μεριές. 

Η Σία σηκώνει το κεφάλι της. Καθισμένη μέσα σε μια σκηνή ετοιμάζει φαγητό για τους στρατιώτες μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούγονται φωνές και πολεμικές ιαχές. Μια ομάδα πολεμιστών εισέρχεται μέσα στο στρατόπεδο.

Οι φωνές τους κάνουν την Σία να μαζευτεί. Η Συμμαχία τους έγινε δεκτή εδώ μόνο χάρη στην παρουσία του Σεμπάστιαν. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν και χάρηκαν που θα μπορούσαν να τον φιλοξενήσουν για να μάθουν μερικά κόλπα από εκείνον.

Στους περισσότερους όμως η παρουσία μιας αμίλητης και σχεδόν εχθρικής  παίκτριας με μηδαμινή εμπειρία δεν άρεσε καθόλου. ¨Κακός οιωνός…¨ μουρμούριζαν όλοι καθώς έριχναν λοξές ματιές στην Σια. Και τώρα, μετά από τρεις μέρες η στάση τους προς εκείνη δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Την είχαν χώσει να κάνει τις πιο βρώμικες δουλειές χασκογελώντας πίσω από την πλάτη της.

Προς μεγάλη της έκπληξη ο Ίτο  παρά το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος όλων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο την βοηθούσε αλλά κατάφερνε να της φέρνει λιχουδιές , τις οποίες αποσπούσε από τους υπόλοιπους παίκτες με διάφορα παρακάλια και κόλπα. ¨Να θυμάστε δεσποινίς Ντε Νιεζ πως η εμφάνιση είναι παραπλανητική..¨ συνήθιζε να της λέει όταν  εμφανιζόταν με τσέπες γεμάτες φαί και αφήνοντας το μπροστά της εξαφανιζόταν για να συνεχίσει τις έρευνες του.

Αλλά αυτές οι τρεις μέρες είχαν περάσει χωρίς να συμβεί τίποτα το σπουδαίο. Ο Σεμπάστιαν συμμετείχε στην εκπαίδευση των νέων μελών, μαζεύοντας παράλληλα και ο ίδιος εμπειρία ενώ η ίδια δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει ούτε ένα όπλο.

Και τώρα καθισμένη δίπλα σε μια βρώμικη κατσαρόλα ή οποία έβραζε πάνω από μια τεράστια φωτιά η Σια προσπαθούσε να κάνει έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο καιρό και να σπαταλούσαν μέσα στο παιχνίδι , έξω ο χρόνος θα ήταν αμελητέος. Προσπαθούσε να αναλύσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπό διαφορετικό πρίσμα. Αλλά τίποτε απ’όλα όσα είχαν συμβεί δεν της φαινόταν σημαντικό.

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στο παιχνίδι παρέμενε ίδιος.

 Οι επιστήμονες απ’ολο τον κόσμο έσπαγαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να βρουν τρόπο να τους επαναφέρουν.

Η Σια έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της εμφανίστηκε το λευκό πρόσωπο της Μαρίας. Την είχε επισκεφτεί μαζί με τον Σεμπάστιαν το πρωί πρώτου κατευθύνθουν στο ερευνητικό κέντρο. Το εγκεφαλικό της σήμα εξέπεμπε σταθερά μέσα από τον Λαβύρινθο.

Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή της. Σήκωσε το κεφάλι της. Στο άνοιγμα της σκηνής στεκόταν ένας νεαρός στρατιώτης. Είχε μπλε μαλλιά τα οποία πέταγαν ανέμελα προς όλες τις μεριές ενώ τα χρυσαφί του μάτια την κοίταζαν με φιλικότητα και ενδιαφέρον. Φόραγε έναν λευκό χιτώνα που έφτανε ως τα γόνατα του , με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα του ενώ κράταγαγε ένα δόρυ στο ένα του χέρι.

¨Άνθρωποι..¨ τον άκουσε να μουρμουράει καθώς την πλησίασε. Έσκυψε και απέμεινε να την κοιτάζει κατάματα λες και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις της.

Η Σια ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το βλέμμα της και έκανε πως έχει στραμμένη την προσοχή της στην φωτιά. Αλλά ο άνδρας μετακινήθηκε με τρόπο που βρέθηκε πάλι στο οπτικό της πεδίο. Απέμεινε να την κοιτάζει με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η Σια ένιωσε να θυμώνει. ΄ Τι θέλει τώρα; ΄ πέρασε από το μυαλό της. Σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, χωρίς να δείχνει προκλητική και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του άντρα.

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Έτεινε το χέρι του. ¨Έτσι είναι καλύτερα…¨ είπε. Έπιασε το δικό της. ¨Σου έχουν φορτώσει τις βαρύτερες δουλείες παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείς μόνο ένα χέρι, ε ; Λέγομαι Ιλ. Πρέπει να είσαι Γήινη, έτσι δεν είναι; ¨

Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν με θυμό. ΄Πως τολάμει..΄ σκέφτηκε ενώ  μετά βίας κρατιόταν να μη μεταμορφώσει το αριστερό της χέρι σε λεπίδα.  Τράβηξε το χέρι της απο την λαβή του και προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά ο μανδύας με τον οποίο είχε τυλιχτεί δυσκόλευε τις κινήσεις της. ‘Καταραμένο ρούχο…’  σκεφτόταν νιώθοντας την αμηχανία της να μεγαλώνει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μπερδεύτηκε και πήγε να πέσει χάνοντας την ισορροπία της  .

Ο άντρας την έπιασε την τελευταία στιγμή και την βοήθησε να ορθώσει το ανάστημα της. ‘ Μη κοκκινίσεις... Μη κοκκινίσεις...΄ σκεφτόταν Σια καθώς απέφευγε να τον κοιτάξει. Αλλά εκείνος παρέμενε το ίδιο ατάραχος. Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή ανάμεσα στους δυό τους. Ο στρατιώτης απέμεινε να την κοιτάζει εξεταστικά. ¨’Έχω ακούσει πως όσοι έχουν Ικανότητα είναι Γήινοι…¨ είπε τελικά.

Η Σια σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν  ¨Κανείς δεν έχει δει όμως ποτέ κανέναν με Ικανότητα…¨ είπε και της έκλεισε πονηρά το μάτι.

Η Σια οπισθοχώρησε. ΄ Γνωρίζει..’ πέρασε από το μυαλό της.

Αλλά ο άντρας δεν είχε την πρόθεση να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες ή να το συζητήσει περισσότερο. ¨Μπορεί πριν το τέλος της ημέρας να είμαστε εχθροί. Αλλά αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα αληθινό και μας κάνει ζωντανούς…¨ είπε και αφού υποκλίθηκε, βγήκε έξω.

Για λίγες στιγμές η Σία απέμεινε να κοιτάζει την έξοδο της σκηνής νιώθοντας πως κάποιος της είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας ήταν εξωγήινος παίκτης ο οποίος όμως γνώριζε πολλά περισσότερα για το παιχνίδι σε σχέση με τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο.

Ρίχτηκε προς την έξοδο της σκηνής αλλά μια μορφή εμφανίστηκε στο άνοιγμα. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος αλλά και κουρασμένος ταυτόχρονα. Χωρίς την τρομακτική του περικεφαλαία έδειχνε ο συνηθισμένος Σεμπάστιαν μόνο που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούσαν μια σκληρότητα την οποία δεν είχε στην πραγματικότητα. ¨Σία…¨

Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μόλις την είδε. ¨Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; ¨ ρώτησε αναστατωμένος.

Η Σια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Το χέρι της έπιασε το δικό του. ΄ Ήρθε ένας. Αυτός με τα μπλε μαλλιά …΄ Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. ¨Λες τον Ιλ; Είναι ο δυνατότερος παίκτης εδώ…¨

Η Σια κούνησε το κεφάλι της. ‘ Ξέρει… Γνωρίζει ότι έχω την Ικανότητα. Επίσης… Επίσης μου είπε κάτι…΄

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν διάπλατα.

΄ Είπε πως στο παιχνίδι μόνο οι Γήινοι αποκτούν Ικανότητα. Κανένας άλλος …΄

¨Μόνο.. Γήινοι….;¨ επανέλαβε έκπληκτος ο Σεμπάστιαν. ¨Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;¨ Το βλέμμα του στράφηκε προς την πλάτη του εξωγήινου που χανόταν εκείνη τη στιγμή στο πλήθος. ¨Πρέπει να τον πιάσουμε και να του μιλήσουμε αλλά μακριά απο τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να μάθει και να υποπτευθεί τίποτα. Σία...¨ . Τα χέρια του επιασαν το πρόσωπο του κοριτσιού. ¨Άκου.... Σε λίγη ώρα ο καταυλυσμός θα δεχθεί επίθεση. ¨

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα.  ¨Το ξέρεις οτι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει¨ είπε σταθερά ο Σεμπάστιαν κοιτάζοντας την κατάματα. ‘Και αν δεν προλάβεις; Αν δεν μπορέσεις; Αν εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να προστατεύεις την δική σου ζωή Σεμπάστιαν; Δε θέλω να κάνεις επιλογή για την οποία ενδεχομένως αργότερα θα μετανιώσεις...’ σκέφτηκε η Σια.

¨Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι Σια, αυτή είσαι εσύ.¨ απάντησε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. ¨Ξέρω πως ανάμεσα στους δυο μας, αυτός που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω, είσαι εσύ. Θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου. Πες μου...¨ και τα χέρια του την έπιασαν απο τους ώμους. ¨Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;¨

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε. Σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά μπορούσε να διακρίνει ένα αίσθημα βουβής αυταπάρνησης ανάμεικτης με αποφασιστικότητα.

Έπιασε τα δάχτυλα του. ΄θα συνεχίσουμε μαζί οτιδήποτε και αν συμβεί Σεμπάστιαν.΄

 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

(10 χρονια πριν)

 

 

Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε με σεβασμό.

Έξω ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ούτε ένα σύννεφο.

Η Σια φορώντας ένα φανταχτερό λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο κοτσίδες βγήκε έξω. Απέμεινε να κοιτάζει τα παπούτσια της , ολοκαίνουργια μαύρα λουστρίνι γοβάκια τα οποία ταίριαζαν γάντι με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Μόρφασε.

Πίσω της η πόρτα έκλεισε με μαλακό ήχο καθώς η γιαγιά της, εξίσου ντυμένη στην τρίχα βγήκε έξω. ¨Σια.. θέλω να είσαι κοντά μου όταν φτάσουμε , εντάξει; Δε θέλω να χαθείς . Είναι τεράστιο το ορφανοτροφείο……¨ είπε μαλακά.

Χάιδεψε τις κοτσίδες της. ¨Φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν μιλάς εδώ και ένα χρόνο δε θα σε βοηθήσει και ιδιαίτερα αν απομακρυνθείς από μένα. Δεν νομίζω να πιάσεις κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα, έτσι δεν είναι; …¨

.. Μέσα στους κοιτώνες επικρατούσε πανικός και σαματάς. Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν φορώντας ίδιες άχρωμες φόρμες. Αγόρια και κορίτσια , συνωστίζονταν μπροστά από μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας που αποτελούσε το δωμάτιο αναψυχής. Μπροστά της τοποθετημένα σε σειρές υπήρχαν μακρόστενα ξύλινα τραπέζια γύρω από τα οποία έπαιζαν ή κάθονταν και συζητούσαν τα παιδιά.

Μια παρέα από τέσσερα αγόρια, όχι πάνω από εφτά χρονών, καθισμένοι σε μια γωνιά συζητούσαν χαμηλόφωνα. ¨Άκουσα πως σήμερα είναι η μέρα που αυτή η ψηλομύτα σκύλα έρχεται με δώρα για μας…¨ είπε ο ένας. ¨Βέβαια! ¨ κάγχασε άλλος ένας. ¨Έρχεται εδώ δήθεν για να μας δείξει συμπόνια…¨ συμπλήρωσε ο τρίτος και έφτυσε περιφρονητικά. ¨ Και είμαι σίγουρος πως θα φέρει και την εγγονή της, αυτό το κακομαθημένο που δεν μιλάει σε κανέναν παρά αν της απευθυνθείς με το ¨Η αυτού μεγαλειότητά σας»  !¨ συμπλήρωσε και ξέσπασε σε χαχανητά.

Αλλά ο τέταρτος χωρίς να πει τίποτα, σηκώθηκε από το τραπέζι. Κίνησε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Αδύνατος, με έντονα χαρακτηριστικά και τεράστια γαλάζια μάτια που φάνταζαν αφύσικα μεγάλα πάνω στο λευκό του πρόσωπο και έκαναν αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά του περπάταγε με υψηλά σηκωμένο το κεφάλι του , λες και δεν τον ένοιαζε το παραμικρό από όσα συνέβαιναν γύρω του.

Κίνησε προς το δωμάτιο του το οποίο μοιραζόταν με άλλους δύο. Φωνές που ακούστηκαν στο τέλος του διαδρόμου όμως τράβηξαν την προσοχή του. Υπήρχε κάτι στον τόνο των φωνών που άκουγε που τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο σημειώνονταν καυγάδες και έντονοι διαπληκτισμοί όμως αυτές οι φωνές είχαν μια περίεργη χροιά, χροιά την οποία δεν άκουγε κάθε μέρα.

Έστρεψε το κεφάλι του προς τους διαπληκτίζοντες και μισόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει τι συνέβαινε. Από το σημείο που στεκόταν δεν μπορούσε να δει καθαρά και έτσι έκανε δύο βήματα μπροστά με κίνδυνο οι άλλοι να αντιληφθούν την παρουσία του.

Περικυκλωμένη από τρία αγόρια, λίγο μεγαλύτερους από τον ίδιο, στεκόταν ένα κορίτσι. Με σκυμμένο το κεφάλι , χωρίς να ανταποκρίνεται στα πειράγματα τους απλά τους άκουγε χωρίς να αντιδρά. Νιώθοντας τον θυμό του να εκτοξεύεται στα ύψη και με σφιγμένες τις γροθιές το αγόρι ρίχτηκε πάνω τους.

Πλησιάζοντας, στα αυτιά του έφτασαν αποκόμματα φράσεων των αγοριών αναμειγμένες με κοροϊδευτικά χαχανητά.  ¨Μικρή βρωμιάρα…¨ ¨Να μη ξανάρθετε…¨ άκουσε να ξεστομίζουν τα τρία αγόρια ενώ το ένα δεν δίστασε να σπρώξει το κορίτσι πάνω στον τοίχο.

Αλλά εκείνη δεν έδειχνε να αντιδράει. Δεν ακούστηκε το παραμικρό από το στόμα της. Δεν της ξέφυγε ούτε ένα βογκητό.

Με φορά χωρίς να περιμένει τα τρία αγόρια να καταλάβουν το οτιδήποτε ο μαυρομάλλης έπεσε με φόρα πάνω στον έναν , κλώτσησε τον δεύτερο κάτω από τα γόνατα και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι του τρίτου. Όσο εκείνοι βογκούσαν έχοντας διπλωθεί από τον πόνο εκείνος έπιασε το χέρι του κοριτσιού που παρακολουθούσε αμίλητη την σκηνή και φωνάζοντας «Τρέχα!» , σχεδόν σέρνοντας την από πίσω του, ρίχτηκε προς την αντίθετη μεριά.

Νιώθοντας την ανάσα του έτοιμη να κοπεί από το τρέξιμο και αφού σιγουρεύτηκε πως οι τρεις δεν τους ακολουθούσαν, το αγόρι σωριάστηκε στο πάτωμα και απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αφου η ανάσα του επέστρεψε στον φυσικό της ρυθμό έριξε μια λοξή ματιά στο κορίτσι που τον ακολουθούσε τόση ώρα χωρίς αντίρρηση.

Ένιωσε τα πάντα μέσα του να παγώνουν. Το κορίτσι δεν φόραγε ρούχα του ορφανοτροφείου.

Μπροστά του στεκόταν κάποια που φόραγε τα πιο όμορφα ρούχα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κοίταζαν με απάθεια . Τα μακριά της μαλλιά , πλεγμένα σε δυο κοτσίδες ήταν εξίσου μαύρα με τα μάτια της. Φόραγε ένα λευκό φόρεμα ενώ τον λαιμό της στόλιζε ένα νήμα από πέρλες.

Για μια στιγμή ένιωσε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω του. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. ¨Είσαι η Αναστασία… Ντε Νιέζ…¨ είπε με δυσκολία. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε νιώθοντας τόσο χαζός όσο δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στη ζωή του. Τα μάγουλα του κοκκίνισαν.

Έτεινε το χέρι του προς το κορίτσι. ¨Σεμπάστιαν¨ είπε. Το κορίτσι όμως δεν είπε τίποτα. Σήκωσε το βλέμμα της προς εκείνον εξακολουθώντας να τον κοιτάζει με το ίδιο απαθές βλέμμα.

¨Εεεε..¨ τραύλισε το αγόρι. ¨Νομίζω… Ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω… Σε χτύπησαν… Αυτοί οι βλάκες;¨ μουρμούρισε. ‘ Ευτυχώς που δεν είδε κανείς το τι συνέβη..΄ πέρασε από το μυαλό του. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που μόλις είχε διαπράξει ήταν η μεγίστη προδοσία ενάντια στους κανόνες του ορφανοτροφείου. Κανείς δεν θα τον συγχωρούσε γι’αυτό που είχε κάνει.

¨Λοιπόν… Νομίζω ότι από δω η είσοδος είναι πολύ κοντά. Ακολούθησε αυτά τα σκαλιά. Υπάρχουν κάμερες σε αυτό το σημείο του κτηρίου, οπότε κανείς δεν θα σε πειράξει…¨ είπε νιώθοντας το ίδιο άβολα. Μη ξέροντας πως έπρεπε να χαιρετήσει το αμίλητο κορίτσι, το χέρι του προσγειώθηκε στο κεφάλι της και χάιδεψε τα μαλλιά της με την άκρη της παλάμης.

΄Διάολε…΄ σκέφτηκε κάνοντας απότομη στροφή για να φύγει.

Όμως τα δάχτυλα της άρπαξαν το χέρι του. Σταμάτησε , σχεδόν μαρμαρώνοντας από την έκπληξη του. Η λαβή έκρυβε μέσα της τόση απελπισία και φόβο που λίγο ακόμα, και δάκρυα θα έτρεχαν από τα μάτια του. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί ανοιγοκλείνοντας τα ματόκλαδα του ενώ απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες.

¨Μείνε…¨ έφτασε ένας αδύναμος ψίθυρος στα αυτιά του. 

 

Η εκπαίδευση (μερος 2^ο) / Η μάχη

 

 

Ο Ίτο αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την είδηση πως μόνο οι Γήινοι μπορούσαν να αποκτήσουν Ικανότητα. Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον Ιλ , ο οποίος εκείνη την ώρα οργάνωνε τους πολεμιστές φτιάχνοντας τις φάλαγγες και δίνοντας διαταγές αριστερά και δεξιά.

¨Μόνο Γήινοι, ε;¨ ήταν το μόνο που τον άκουσε η Σια να προφέρει πρωτου χωθεί πισω απο την πλάτη της. Έβγαλε το κεφάλι του και  χωρίς να βγάλει άχνα απέμεινε να παρακολουθεί τους σχηματισμούς των πολεμιστών.   Όμως μόλις ακούστηκαν τα πρώτα σαλπίσματα που προμήνυαν  πως ο εχθρός βρισκόταν κοντά, η Σια τον άκουσε να της ψιθυρίζει . ¨Πιστεύω σε σας δεσποινίς Ντε Νιεζ και θέλω να ξέρετε πως είμαι σίγουρος οτι θα με προστατέψετε καλύτερα απ’οποιονδηποτε εδω , μέσα σε αυτό το στρατόπεδο!¨

΄ Διαόλε...΄ καταριόταν με όλη τη ψυχή της η Σια καθώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Το χώμα κάτω από τα πόδια τους είχε γίνει λάσπη. ΄Πως ακριβώς σκοπεύουν να πολεμήσουν;’ αναρωτιόταν χαζεύοντας τους χωρικούς οι όποιοι έδειχναν να μην έχουν πλήρη αντίληψη των όσων συνέβαιναν καθώς αντάλλαζαν μεταξύ τους αστεία.

Ο Σεμπάστιαν , ο οποίος τόση ώρα  βοηθούσε στην οργάνωση των φαλαγγών εμφανίστηκε απο το πουθενά. Στο κεφάλι του δέσποζε η περικεφαλαία η οποία ήταν το σύμβολο του Μάυρου Ιππότη. Μεμιάς γύρω τους τα γέλια σταμάτησαν ενώ όλοι ίσιωσαν το ανάστημα τους.

Παρά το γεγονός πως η Σία δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του Σεμπάστιαν, ένιωθε νευρικότητα να αναδύεται απο όλο του το είναι. Έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια σύντομη προσευχή. ΄Μακάρι να τελειώσουν όλα γρήγορα, να βρούμε την Μαρία και να επιστρέψουμε στο σπίτι...΄

Όμως οι σκέψεις της διακόπηκαν απο μια φωνή. ¨Έρχονται! Οι Δράκοι!¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Τεράστιες σκιές που πλησίαζαν με απίστευτη ταχύτητα τον καταυλυσμό εμφανίστηκαν στον ορίζοντα.

¨Σια... θέλω να θυμάσαι ότι δεν ειναι πάρα ένα παιχνίδι! Ταυτόχρονα όμως να πολεμήσεις , λες και εξαρτάται η ζωή σου απο αυτό.¨ έφτασε στα αυτία της η υπόκωφη φωνή του Σεμπάαστιαν. Εκείνος είχε ήδη προετοιμαστεί έχοντας σηκώσει απειλητικά το μαύρο του ξίφος το οποίο είχε γίνει πάλι διπλάσιο σε μέγεθος.

Και τότε ο πρώτος Δράκος επιτέθηκε στον καταυλυσμό.

Με την άκρη του ματιού της η Σια παρατήρησε πως μια μορφή καθόταν πάνω στον Δράκο και τον καθοδηγούσε με άγνωστες σε εκείνη λέξεις. Ο Δράκος υπακούοντας έφτυνε άλλοτε μικρούς και άλλοτε μεγάλους πίδακες φωτιάς. Γύρω της ακούστηκαν τσιρίδες πόνου και επιφωνήματα έκπληξης όσων δεν περίμεναν η μάχη να πάρει τέτοια τροπή.   ΄ Έτσι είστε; ΄ σκέφτηκε ξαφνικά νιώθοντας πρωτόγνωρη χαρά, όμοια της οποίας δεν είχε ξανανιώσει απο την στιγμή που είχε εισέλθει στο παιχνίδι.

Με μια απότομη κίνησε τράβηξε απο πάνω τον μαύρο μανδύα και απελευθερώνοντας το χέρι της το μετέτρεψε σε χρυσή λεπίδα. Ταυτόχρονα υλοποίησε μια μικρη, στρογγυλή ασπίδα την οποία έπιασε με το δεξί της χέρι. Ευτυχώς λόγω του πανικού και του σαματά που επικρατούσε εκείνη την ώρα κανείς δεν πρόσεξε τα όσα έκανε και έτσι μπορούσε να δρα ανενόχλητη.

Πίσω της πανηγυρίζοντας και ζητωκραυγάζοντας ο Ίτο συμμετείχε ενεργά στην μάχη, πετώντας αριστερά και δεξία χρυσές μικρές μπάλες φωτιάς οι οποίες έσκαγαν με δυνατό κρότο στον αέρα δημιουργώντας αναστάτωση και πανικό στους Καβαλάρηδες που επέβαιναν στους Δράκους.

Όλος ο καταυλισμός πλέον είχε γίνει ένα με τους επιτεθέντες  και δεν διατηρούνταν καμιά οργάνωση καθώς ο καθένας πλέον πάλευε με ότι μέσα είχε και προσπαθούσε να προστατευτεί απο τους πίδακες φωτιάς που έπεφταν εδώ και εκεί με απίστευτη ακρίβεια.

Διπλα της, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκεντρωσή του πάλευε ο  Σεμπάστιαν. Αποκρούοντας τις φωτιές με το ξίφος του  , τις έστελνε πίσω πάνω στους Δράκους προσπαθώντας να πετύχει όμως τους Καβαλάρηδες.

Μια σκιά έπεσε πάνω στην Σια. Σήκωσε το κεφάλι της. Είδε έναν Δράκο να πέφτει με ορμή πάνω της.  Πίσω από τον λαιμό του μια σκιά φώναζε άγνωστες σε εκείνη λέξεις χτυπώντας παράλληλα τα χαλινάρια.  Το κατακόκκινο στόμα του Δράκου, γεμάτο κοφτερά δόντια έχασκε απειλητικά. ¨Σια!¨ άκουσε τον Ίτο να φωνάζει προειδοποιητικά πίσω απο την πλάτη της. Οι καμπάνες απέμειναν να ηχούν συνοδεύοντας τα λόγια της.

Ο Σεμπάστιαν ρίχτηκε προς το μέρος της αλλά ένας πίδακας φωτιάς προσγειώθηκε δίπλα του και τον πέταξε πέρα.

‘ Ήρθε η ώρα..΄ σκέφτηκε η Σια νιώθοντας απίστευτα ήρεμη . Ξαφνικά ο απειλητικός Δράκος δεν της φαινόταν και τόσο απειλητικός.  Είχαν απομείνει λίγα μέτρα πριν ο Δράκος πέσει πάνω της για να την καταβροχθίσει,  όταν η Σια υφώνοντας το σώμα της και κάνοντας εναν πήδο προς τον Δράκο βρέθηκε στο ίδιο ύψος με εκείνον.

Με την άκρη του ματιού της είδε τον Καβαλάρη να την κοιτάζει με μάτια που είχαν ανοίξει διάπλατα απο τον φόβο. Άρχισε να φωνάζει κάτι στον Δράκο προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του προς την  Σία.

Όμως ήταν πλέον αργά .

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και χωρίς να χάνει στιγμή,  η Σία έχωσε με όλη της την δύναμη την λεπίδα στον λαιμό του Δράκου. Ένιωσε τη ζέστη από το σώμα του Δράκου να μεταδίδεται στο δικό της μέσω της λεπίδας της και την τράβηξε έξω βιαστικά.

Ο Δράκος έβγαλε ένα τρομερό μουγκρητό. Δυνατοί καπνοί βγήκαν απο το στόμα του ενώ πίδακας μαύρου αίματος που έβγαζε καπνούς  πετάχτηκε από την πληγή. Κουνώντας βίαια το κεφάλι του υψώθηκε ψηλά στον ουρανό ενώ ο Καβαλάρης απέμεινε να κρέμεται απο τα χαλινάρια φωνάζοντας τρομοκρατημένος καθώς προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Σε λίγο χάθηκαν απο τα μάτια της.

Δίπλα στην μπάρα ζωής η Σια είδε τους πόντους της επίθεσης της. ’10.000 πόντοι’ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα και διαλύθηκαν αναβοσβήνοντας. Βαθύ αίσθημα ευχαρίστησης την κατέλαβε και άθελά της χαμογέλασε.

¨Σία! Σια! ¨έφτασε στα αυτιά η φωνή του Σεμπάστιαν.

Ακουγόταν ιδιαίτερα αναστατωμένος.

 Χαμήλωσε το βλέμμα της προς τη γη και έκπληκτη παρατήρησε πως ακόμα έπλεε στον αέρα , ψηλα στον ουρανό. ΄ Τι συμβαίνει;’  αναρωτήθηκε και γύρισε το κεφάλι της πίσω.

Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Έξι λευκά φτερά είχαν κάνει την εμφάνιση τους πίσω από την πλάτη της επιτρέποντας της να πετάει.

..Πίσω στον καταυλυσμό οι παίκτες μέτραγαν τους τραυματισμένους και όσους είχαν χαθεί στην μάχη. Μετά απο την επίθεση της Σίας, οι Καβαλάρηδες κατάλαβαν πως ο καταυλυσμός είχε έναν άσο στο μανίκι τον οποίο δεν είχαν υπολογίσει, και έτσι γρήγορα τράπηκαν προς φυγή.

Έχοντας επιστρέψει στην γη η Σια άφησε τον Ίτο να περιεργαστεί τα φτερά της πιάνοντας τα ένα ένα. ¨Μα φυσικά...¨ μουρμούριζε εκείνος κόβωντας βόλτες γύρω της. ¨Αν είσαι σε θέση να δημιουργείς πράγματα, είναι πολύ πιθανό πως η Ικανότητα προσαρμόζεται ανάλογα την μάχη και τις υπάρχουσες συνθήκες.¨

Ο κόσμος που τους παρακολουθούσε κούναγε το κεφάλι του άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε με ζήλια. Μουρμουρητά δίετρεχαν τους παίκτες χωρίς κανείς να κατανοεί πλήρως το τί είχε συμβεί.

Ξαφνικά , δυνατές κραυγές ανάμεικτες με βρισιές τράβηξαν την προσοχή όλων. Δύο άνδρες λογομαχούσαν έντονα . Η Σία ένιωσε να την καταβάλλει ένα παράξενο συναίσθημα, όπως την προηγούμενη φορά που είχε ακούσει τον διαπληκτισμό των δύο ανδρών ανάμεσα στο σοκάκι. Κίνησε μπροστά νιώθοντας όλους τους μυς του σώματος της να έχουν τεντωθεί ενώ η λεπίδα της παλλόταν βγάζοντας χρυσές λαμψεις.

Ανάμεσα σε τέντες οι παίκτες είχαν δημιουργήσει κύκλο γύρω απο δυο άνδρες που μάλωναν έντονα, όμως κανείς δεν έμπαινε σε κόπο να τους σταματήσει. Μάλιστα κάποιοι επευφημούσαν και ζητωκραύγαζαν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Πλησιάζοντας πιο κοντά η Σια ένιωσε καμπανάκι κινδύνου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι της. Κάτι της έλεγε πως το όλο θέαμα δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό που είχε δει στον Χώρο της Νεφέλης. Ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. ¨Είμαι εδώ..¨ της ψιθύρισε.

Όμως η Σια δεν τον άκουγε. Τα μάτια της είχαν κολλήσει στα πρόσωπα των δυο ανδρών που μάλωναν.

Ήταν ακριβώς ίδιοι. Σα κλώνοι.  Μαύρα μαλλιά, μαύρα αγριεμένα μάτια. Στρατιωτικές στολές και χρυσά εγχειρίδια ανά χείρας. Ρίχνοντας μια ματιά όμως στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων κατάλαβε πως κανείς άλλος εκτός από την ίδια δεν έβλεπε αυτό που έβλεπε εκείνη, αλλά τους είχε συναρπάσει το θέαμα του καυγά και πως λίγο ακόμα και θα χυνόταν αίμα.

Ένιωσε να ζαλίζεται καθώς συνειδητοποίησε πως η χαρά που ζωγραφιζόταν πάνω στα πρόσωπά τους ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και διπλώθηκε στα δυο. ¨Σία;¨ άκουσε την φωνή του Σεμπάστιαν να φτάνει στα αυτιά της.

Αλλά μια φωνή που ήχησε μέσα στο μυαλό της την έκανε να ξεχάσει τα πάντα. ¨Σίαααα…. Σίαααα….¨ απέμεινε να ηχεί η φωνή καλώντας την μαλακά. ¨Σία…….¨

 

Η πρώτη επαφή

 

…Η Σία άνοιξε τα μάτια της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως τόση ώρα ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος. Ανακάθισε προσπαθώντας να σταθεροποιήσει την ανάσα της  και έτριψε το μέτωπό της νιώθοντας ελαφριά ναυτία.

 Είχε νυχτώσει και έκανε κρύο. Αστέρια γυάλιζαν απειλητικά πάνω στον ουρανό. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μέχρι και ο αέρας είχε σταματήσει να φυσάει.

Το βλέμμα της διέτρεξε τον χώρο. Ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. ¨Αδύνατον...¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της.  Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και τσίμπησε το χέρι της για να βεβαιωθεί πως δεν ονειρευόταν .

 Βρισκόταν μέσα στο στρατόπεδο. Όλοι οι παίκτες όμως κείτονταν ακίνητοι ακριβώς στις ίδες στάσεις που τους θυμόταν ,σαν αγάλματα διατηρώντας αναλλοίωτες τις εκφράσεις των προσώπων.

Επιπλέον ήταν  ένας κόσμος, ο οποίος είχε βυθιστεί σε σκοτάδι. Παντού όπου έφτανε το μάτι της το σκοτάδι είχε απλώσει τα δίχτυα του ενώ η ίδια ήταν μια πηγή φωτός καθώς αχνόφεγγε μέσα στην ασημένια της πανοπλία.

Τρομοκρατημένη γύρισε προς το σημείο όπου προηγουμένως στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Όμως ακόμα και αυτός είχε μετατραπεί σε μια ακίνητη μορφή ενώ δίπλα του με έκφραση ανείπωτης χαράς βρισκόταν μαρμαρωμένος ο Ίτο.

Αναστέναξε. ΄ Τουλάχιστον είναι εδώ…  ΄ σκέφτηκε νιώθοντας ανακούφιση.

Σηκώθηκε και μόλις τότε παρατήρησε πως στο βάθος , ανάμεσα στα ακίνητα σώματα υπήρχε πηγή φωτός. Νιώθοντας την περιέργεια της να φουντώνει σήκωσε το αριστερό της χέρι έτοιμη να το μετατρέψει σε λεπίδα.

 Όμως προς την μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε την παλάμη της ακέραια. Κούνησε τα δάχτυλα της νιώθοντας κύματα ανησυχίας να απλώνονται στο σώμα της. ΄ Τι συμβαίνει; ΄ αναρωτήθηκε ενώ ένα το καμπανάκι κινδύνου δεν σταμάταγε να ηχεί προειδοποιητικά μέσα στο μυαλό της.

Σήκωσε το βλέμμα της προς το φως. Αναστέναξε. ¨Φαίνεται πως δεν έχω και πολλές επιλογές..¨ είπε στον εαυτό της και τα χείλη της σχημάτισαν ειρωνικό χαμόγελο .  Κίνησε μπροστά  προσπαθώντας να κάνει όσο λιγότερο θόρυβο μπορούσε.

Περνώντας ανάμεσα στα ακίνητα σώματα η Σία παρατηρούσε τις εκφράσεις που είχαν αποτυπωθεί πάνω στα πρόσωπά. Μίσος, φόβος, χαρά, εκνευρισμός, πόνος. Όλη η γκάμα συναισθημάτων ξεδιπλωνόταν μπροστά της. 

Και για πολλοστή φορά αναρρίγησε καθώς αντιλήφθηκε πως λίγοι φόραγαν προσωπεία μέσα στο παιχνίδι. Μπορεί να βρίσκονταν μέσα χρησιμοποιώντας τις ικανότητες του άβαταρ τους για να πηγαίνουν από το ένα επίπεδο στο άλλο, όμως όσα ένιωθαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

‘ Άραγε είναι όλοι έτσι εδώ μέσα; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα παιδί. Εκείνο μαρμαρωμένο, κράταγε μικρό μαχαίρι το οποίο έμπηγε σε μάτι δράκου πεσμένου στο έδαφος ενώ γύρω του έχοντας δημιουργήσει κύκλο με άγρια χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους παρακολουθούσαν μεγάλοι οι οποίοι χτύπαγαν ενθουσιασμένοι τις παλάμες τους.

Το φως άρχισε να λάμπει πιο έντονα.

‘ Τι .. ΄ σκέφτηκε η Σία. Μισόκλεισε τα μάτια της.  Έκανε ένα τελευταίο βήμα μπροστά.

Ανάμεσα σε ακτίνες φωτός που προεκτείνονταν προς όλες τις μεριές, με γυρισμένη σε εκείνη την πλάτη στεκόταν μια ψιλόλιγνη σιλουέτα.

Το πρόσωπό της ήταν σηκωμένο προς τον ουρανό.

Η Σία σάστισε. ΄ Θα ξέρει σίγουρα τι συμβαίνει… Πρέπει να της μιλήσω… ΄ σκέφτηκε και έκανε ένα βήμα μπροστά .Την ίδια στιγμή η μορφή γύρισε προς εκείνη.

Η Σία ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν ενώ η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατότερα. Με ανοιχτά διάπλατα τα μάτια , λες και είχε υπνωτιστεί , κίνησε προς την μορφή.

Μπροστά της στεκόταν ένας άντρας. Τα μωβ του μάτια έκαναν αντίθεση με την κατάλευκη επιδερμίδα του ενώ τα ασημένια του μαλλιά που έφταναν ως τους ώμους ανέμιζαν ανέμελα , λες και τα πείραζε αέρας τον οποίο ή ίδια δεν μπορούσε να νιώσει. Τα ρούχα του αποτελούνταν από λευκό μισάνοιχτο πουκάμισο και άσπρο παντελόνι, ενώ τα πόδια του ήταν γυμνά.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα μόλις την είδε ενώ τα χείλη του μισάνοιξαν φανερώνοντας μια τέλεια οδοντοστοιχία. Σε μια στιγμή υλοποιήθηκε μπροστά της στον αέρα. Τα πόδια του πάτησαν το έδαφος.   ¨Ήρθες επιτέλους… Ένιωθα τόση μοναξιά…¨ είπε και τα χέρια του έπιασαν απαλά τα χέρια της Σίας.

Ανίκανη να απαντήσει η Σια τον περιεργαζόταν νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. ‘ Τι είναι… αυτό που νιώθω…’  σκεφτόταν καθώς τα μάτια της είχαν κολλήσει στα δικά του.

Μπορούσε να ορκιστεί πως θα ακολουθούσε αυτόν τον άνδρα παντού, πως θα έκανε ότι της ζητούσε. Θα έδινε ακόμα και την ζωή της για εκείνον.

Χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του άνδρα. Λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις της. Το βλέμμα του απέμεινε να περιεργάζεται εξεταστικά την Σία.  Υπήρχε κάτι στα μάτια του, απειλητικό και γοητευτικό ταυτόχρονα.

Η Σία αναρρίγησε καθώς ξαφνικά αντιλήφθηκε πως ο τρόπος που την κοίταξε έμοιαζε με τον τρόπο που την κοίταζε το τεράστιο μάτι που είχε δει ψηλά στον ουρανό μετά την απόκτηση της Ικανότητας της.

Τράβηξε τα χέρια της απότομα θυμωμένη με τον εαυτό της που η ωραία του εμφάνιση την ξεγέλασε. ‘ Διάολε…’  έβρισε μέσα της νιώθοντας πως είχε κοκκινίσει. Ο νέος ξέσπασε σε γέλιο. ¨Είσαι πολύ αστεία στα αλήθεια…. Έκανες τόσο δρόμο ως εδώ για να θυμώσεις;¨

¨Ποιος είσαι; Τι θέλεις από μένα;¨ αποκρίθηκε θυμωμένη η Σία. ¨Τι είναι αυτό το μέρος; Τι έκανες στους φίλους μου;¨

¨Φίλους;¨ επανέλαβε προβληματισμένος ο άνδρας. Σταμάτησε να γελάει και απέμεινε να την περιεργάζεται εξεταστικά. Ξέσπασε σε ακόμα δυνατότερα γέλια. ¨Φίλοι; Σία.. Άνθρωποι σαν εσένα δεν έχουν φίλους….¨

Το γέλιο του τόσο παιδικό και αθώο σχεδόν την προκαλούσε να γελάσει μαζί του λες και είχε πει ένα πετυχημένο αστείο.

¨Πως τολμάς…¨ σχεδόν γρύλισε η Σία. Ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να κοκκινίζουν από τον θυμό. Σήκωσε το χέρι της για να χαστουκίσει τον άνδρα αλλά εκείνος το έπιασε στον αέρα και την τράβηξε πάνω του.

Το δέρμα του ήταν τόσο κρύο που η Σία τσίριξε. Λες και δυο κομμάτια μαρμάρου αγκάλιασαν το χέρι της. Προσπάθησε να απελευθερωθεί αλλά της στάθηκε αδύνατο.

  ¨Μη ξεχνάς πως δεν έχεις την Ικανότητά σου  Δεσποινίς Ντε νιεζ…¨ είπε ο νέος ενώ ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. Τα μάτια του άστραψαν σα δυο μωβ φλόγες. ¨ Έτσι.. Δεεν έχει πλάκα. Όχι μέχρι να αφυπνιστείς. Μετά… θα παίξουμε επι ίσοις όρους…¨

Έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο.

¨θα περιμένω….¨ ήχησε η φωνή του στον αέρα και ύστερα εξαφανίστηκε.

 Έκπληκτη η Σία ανοιγόκλεισε τα μάτια της. ΄ Που πήγε; Ποιος ήταν; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς έριχνε ματιές γύρω προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Απέμεινε να κοιτάει το χέρι της που ακόμα έκαιγε και είχε κοκκινίσει στο σημείο όπου την κράταγε ο παράξενος άνδρας.

 Σηκώθηκε δυνατός αέρας ενώ μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Η Σία κάλυψε το πρόσωπο της με το χέρι καθώς κομμάτια γης άρχισαν να σηκώνονται στον αέρα γύρω της ενώ το έδαφος άρχισε να σείεται . Ένιωσε κύματα παράξενης ενέργειας να διαπερνούν το σώμα της.

Έπεσε στα γόνατα αδυνατώντας να αντισταθεί στους κραδασμούς . Σταγόνες αίματος  κύλησαν από τη μύτη της πέφτοντας στη γη και εκείνη τη στιγμή το έδαφος άνοιξε στα δύο από κάτω της. ¨Αααααααααααααααα!¨ τσίριξε προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.

Όμως το σκοτάδι την είχε ήδη καταπιεί.

…¨Σία… Σία!¨ έφτασε στα αυτιά της.

Ένιωσε κάποιον να την κουνάει βίαια. Άνοιξε τα μάτια της .

Πάνω της ήταν σκυμμένος ο Σεμπάστιαν και δίπλα του στεκόταν ο Ίτο ο οποίος αναστέναξε με ανακούφιση μόλις την είδε να συνέρχεται. ¨Έχασες τις αισθήσεις σου λίγο πριν ο ένας άντρας σκοτώσει τον άλλον¨ είπε ο Ίτο και γύρισε προς το σημείο όπου νωρίτερα μάλωναν οι δυο άντρες.

Η Σια σηκώθηκε τρέμοντας καθώς ο Σεμπάστιαν κράταγε το μπράτσο της. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Τα πάντα γύρω της γύριζαν με τρελό ρυθμό.  Γύρισε το βλέμμα της προς το σημείο όπου περίμενε να δει το πτώμα. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

¨Εξαφανίστηκε…¨ ψέλλισε.

Ο Ίτο κούνησε το κεφάλι του. ¨Ήταν όπως ακριβώς το περιέγραψες. Με το που ο ένας σκότωσε τον άλλον αποσυνδέθηκε αμέσως ενώ το πτώμα διαλύθηκε.  Δεν έχω ξανακούσει για τέτοιο περιστατικό ποτέ και πουθενά μέσα στο παιχνίδι. Όμως… Αν οι άντρες ήταν ολόιδιοι, λες και ήταν κλώνοι..Κάτι τέτοιο δεν φάνηκε, τουλάχιστον σε μας. Ήταν δύο τελείως διαφορετικοί άντρες. Εκτός αν ΕΣΥ είδες κάτι διαφορετικό ¨ είπε με νόημα και απέμεινε να την κοιτάει εξεταστικά.

Η Σία γύρισε το βλέμμα της προς τον Σεμπάστιαν.

Τα γαλάζια του μάτια είχαν σκοτεινιάσει ενώ δάγκωνε το κάτω του χείλος. ¨Σία… Μιλάς… Και..¨ και το χέρι του έφερε το αριστερό της χέρι στα μάτια της. ¨Το χέρι σου… Είναι εντάξει… Τι συνέβη μέσα σε αυτή την ώρα που ήσουν αναίσθητη;¨

[Vanessa Van Hault]

13/04/14

 

Φυσικά και πέρασε αρκετός καιρός απο τότε που πόσταρα τελευταίο κεφάλαιο αλλά η αλήθεια είναι οτι τελευταία έχω πάρα πολύ λίγο χρόνο στην διάθεσή μου. Πέρασε και τι θεότρελο Comicdom και ήδη δουλεύω τα επόμενα κοστούμια. Άρχισαν και όλα τα καινούργια ανοιξάτικα άνιμε και πρέπει , ΠΡΕΠΕΙ να ποστάρω αντίστοιχα reviews και τα link.. Anyway, απολαύστε!

 

Έτος  2066.

 

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί ’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

Το τρίο

 

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

 

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

 

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν. Κατάφερε να τον φέρει πίσω ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα καθώς μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ειρωνικό βλέμμα του Ίτο. Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που συνδέονταν με εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της φωνής. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν ΕΣΥ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο έλαμψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . Ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και χρυσούς ρούνους ενώ στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος  σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεστε δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίκτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Όμως, τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δεν σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης και της βρωμιάς στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση, ¨να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης, η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό μέσα από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Ο Ίτο σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το αρχικό του μέγεθος, αλλά παρ όλα αυτά το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

 

¨Τέσσερις πόλεις, τέσσερις αφετηρίες μέσα σε αυτό τον κόσμο που έχει πολλά Μεσαιωνικά στοιχεία¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός και Ο Χορός της Νεφέλης.

Οι πόλεις είναι μέρη όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα μέχρι να αποκτήσει εμπειρία και να αρχίσει να μαζεύει ΗΡ. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Το  Λουλούδι του Θανάτου είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού. Είναι ένα μεταβατικό μέρος όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του παίκτη.

Ο Σκιώδης Ιστός είναι ένα δάσος μέσα στο οποίο κρύβονται πολλές παγίδες ενώ υπάρχουν  πολλά σημεία που απαιτούν συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Το Έρεβος είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης!¨ είπε ο Ίτο ενώ χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη του. ¨Είναι μια ουδέτερη περιοχή.  Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό μέρος του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια  κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να παρατηρούν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις της.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο την τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Ιππότη με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε αμέριμνος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Κάποιοι έπεφταν κάτω και μπουσουλώντας προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν όρθιος με πολύ κόπο στηριζόμενος πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτουν πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε

. 

Στη κόψη του γκρεμού

 

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και παρακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και ένα επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθήσουν ,ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨

¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει, ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται ότι βρίσκονταν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουμε τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Ή νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της χτύπησε στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω. Πετάρισε έκπληκτη τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Λευκό φως έπεφτε πάνω της από κάθε εκατοστό του χώρου τυφλώνοντας την. Με μισόκλειστα τα μάτια έστρεψε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι, το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό. Ένιωσε απογοήτευση. Αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Σήκωσε τα μάτια της καθώς μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες πάνω στην επιφάνειά του εμφανίστηκε σε διάφορα σημεία του πατώματος. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Με μικρά βηματάκια οπισθοπάτησε καθώς άμορφες μορφές άρχισαν να σχηματίζονται στα σημεία όπου εμφανίστηκε το υγρό.

Η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο.

Δεν υπήρχε έξοδος.

Η Ικανότητα

 

…Κουνώντας με μανία το ξίφος και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ παράλληλα είχε τον νου του στο που πατάει, ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από θυμό. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα δάσος.

 Όμως η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Αφού φώναξαν το όνομα της για κάμποση ώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν, σταματώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φωνάζοντας το όνομα της.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ακόμα περισσότερο ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε ξαφνικά δυνατή τσιρίδα να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δάχτυλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε.

Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αμέσως άλλη εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού και χαράς. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έλαμπαν με απόκοσμο τρόπο  ,λες και κάποιος έριξε πάνω τους χρυσόσκονη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

 

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨ Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας . Για μια στιγμή ένιωσε ενδοιασμό. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο .

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που έδειχνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα, και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη , αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέχοντας να μη κάνει θόρυβο μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε .

Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο.

Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα εξαφανίστηκε.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της έτρεμαν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στα ρούχα του όντας ήρεμος, λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα . Σήκωσε τα μάτια της και είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα εκείνος και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω . ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ ανησύχησα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους δικούς του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄ Μπορείς να με ακούσεις, έτσι δεν είναι; ΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον . ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της,  της φαίνεται ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Τα βλέφαρα της βάρυναν. Ακόμα λίγο και από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο. Όμως ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και τον κοίταξε θυμωμένη. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε εκείνος. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι βρίσκονταν πιάτα γεμάτα φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Ακούμπησε τον πίνακα και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω του εμφανίστηκε στην μέση της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε η εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο  επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο ένιωθα πως ήμουν η μοναδική που μπορούσε να τους δει. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο ούτε να γυρίσει το κεφάλι του. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Εκτός και αν είναι περιστατικό το οποίο λαμβάνει χώρα συχνά μέσα στο παιχνίδι….¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της .

Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος προς την Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία , ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη. ¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν.

 ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια του. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου. Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα.

 

Η εκπαίδευση (μέρος 1)

 

 

Βρέχει. Πυκνά γκριζοπράσινα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό πάνω από την κατασκήνωση. Γκρίνια και μουρμουρητά ακούγονται απ’ολες τις μεριές. 

Η Σία σηκώνει το κεφάλι της. Καθισμένη μέσα σε μια σκηνή ετοιμάζει φαγητό για τους στρατιώτες μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούγονται φωνές και πολεμικές ιαχές. Μια ομάδα πολεμιστών εισέρχεται μέσα στο στρατόπεδο.

Οι φωνές τους κάνουν την Σία να μαζευτεί. Η Συμμαχία τους έγινε δεκτή εδώ μόνο χάρη στην παρουσία του Σεμπάστιαν. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν και χάρηκαν που θα μπορούσαν να τον φιλοξενήσουν για να μάθουν μερικά κόλπα από εκείνον.

Στους περισσότερους όμως η παρουσία μιας αμίλητης και σχεδόν εχθρικής  παίκτριας με μηδαμινή εμπειρία δεν άρεσε καθόλου. ¨Κακός οιωνός…¨ μουρμούριζαν όλοι καθώς έριχναν λοξές ματιές στην Σια. Και τώρα, μετά από τρεις μέρες η στάση τους προς εκείνη δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Την είχαν χώσει να κάνει τις πιο βρώμικες δουλειές χασκογελώντας πίσω από την πλάτη της.

Προς μεγάλη της έκπληξη ο Ίτο  παρά το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος όλων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο την βοηθούσε αλλά κατάφερνε να της φέρνει λιχουδιές , τις οποίες αποσπούσε από τους υπόλοιπους παίκτες με διάφορα παρακάλια και κόλπα. ¨Να θυμάστε δεσποινίς Ντε Νιεζ πως η εμφάνιση είναι παραπλανητική..¨ συνήθιζε να της λέει όταν  εμφανιζόταν με τσέπες γεμάτες φαί και αφήνοντας το μπροστά της εξαφανιζόταν για να συνεχίσει τις έρευνες του.

Αλλά αυτές οι τρεις μέρες είχαν περάσει χωρίς να συμβεί τίποτα το σπουδαίο. Ο Σεμπάστιαν συμμετείχε στην εκπαίδευση των νέων μελών, μαζεύοντας παράλληλα και ο ίδιος εμπειρία ενώ η ίδια δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει ούτε ένα όπλο.

Και τώρα καθισμένη δίπλα σε μια βρώμικη κατσαρόλα ή οποία έβραζε πάνω από μια τεράστια φωτιά η Σια προσπαθούσε να κάνει έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο καιρό και να σπαταλούσαν μέσα στο παιχνίδι , έξω ο χρόνος θα ήταν αμελητέος. Προσπαθούσε να αναλύσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπό διαφορετικό πρίσμα. Αλλά τίποτε απ’όλα όσα είχαν συμβεί δεν της φαινόταν σημαντικό.

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στο παιχνίδι παρέμενε ίδιος.

 Οι επιστήμονες απ’ολο τον κόσμο έσπαγαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να βρουν τρόπο να τους επαναφέρουν.

Η Σια έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της εμφανίστηκε το λευκό πρόσωπο της Μαρίας. Την είχε επισκεφτεί μαζί με τον Σεμπάστιαν το πρωί πρώτου κατευθύνθουν στο ερευνητικό κέντρο. Το εγκεφαλικό της σήμα εξέπεμπε σταθερά μέσα από τον Λαβύρινθο.

Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή της. Σήκωσε το κεφάλι της. Στο άνοιγμα της σκηνής στεκόταν ένας νεαρός στρατιώτης. Είχε μπλε μαλλιά τα οποία πέταγαν ανέμελα προς όλες τις μεριές ενώ τα χρυσαφί του μάτια την κοίταζαν με φιλικότητα και ενδιαφέρον. Φόραγε έναν λευκό χιτώνα που έφτανε ως τα γόνατα του , με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα του ενώ κράταγαγε ένα δόρυ στο ένα του χέρι.

¨Άνθρωποι..¨ τον άκουσε να μουρμουράει καθώς την πλησίασε. Έσκυψε και απέμεινε να την κοιτάζει κατάματα λες και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις της.

Η Σια ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το βλέμμα της και έκανε πως έχει στραμμένη την προσοχή της στην φωτιά. Αλλά ο άνδρας μετακινήθηκε με τρόπο που βρέθηκε πάλι στο οπτικό της πεδίο. Απέμεινε να την κοιτάζει με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η Σια ένιωσε να θυμώνει. ΄ Τι θέλει τώρα; ΄ πέρασε από το μυαλό της. Σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, χωρίς να δείχνει προκλητική και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του άντρα.

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Έτεινε το χέρι του. ¨Έτσι είναι καλύτερα…¨ είπε. Έπιασε το δικό της. ¨Σου έχουν φορτώσει τις βαρύτερες δουλείες παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείς μόνο ένα χέρι, ε ; Λέγομαι Ιλ. Πρέπει να είσαι Γήινη, έτσι δεν είναι; ¨

Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν με θυμό. ΄Πως τολάμει..΄ σκέφτηκε ενώ  μετά βίας κρατιόταν να μη μεταμορφώσει το αριστερό της χέρι σε λεπίδα.  Τράβηξε το χέρι της απο την λαβή του και προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά ο μανδύας με τον οποίο είχε τυλιχτεί δυσκόλευε τις κινήσεις της. ‘Καταραμένο ρούχο…’  σκεφτόταν νιώθοντας την αμηχανία της να μεγαλώνει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μπερδεύτηκε και πήγε να πέσει χάνοντας την ισορροπία της  .

Ο άντρας την έπιασε την τελευταία στιγμή και την βοήθησε να ορθώσει το ανάστημα της. ‘ Μη κοκκινίσεις... Μη κοκκινίσεις...΄ σκεφτόταν Σια καθώς απέφευγε να τον κοιτάξει. Αλλά εκείνος παρέμενε το ίδιο ατάραχος. Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή ανάμεσα στους δυό τους. Ο στρατιώτης απέμεινε να την κοιτάζει εξεταστικά. ¨’Έχω ακούσει πως όσοι έχουν Ικανότητα είναι Γήινοι…¨ είπε τελικά.

Η Σια σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν  ¨Κανείς δεν έχει δει όμως ποτέ κανέναν με Ικανότητα…¨ είπε και της έκλεισε πονηρά το μάτι.

Η Σια οπισθοχώρησε. ΄ Γνωρίζει..’ πέρασε από το μυαλό της.

Αλλά ο άντρας δεν είχε την πρόθεση να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες ή να το συζητήσει περισσότερο. ¨Μπορεί πριν το τέλος της ημέρας να είμαστε εχθροί. Αλλά αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα αληθινό και μας κάνει ζωντανούς…¨ είπε και αφού υποκλίθηκε, βγήκε έξω.

Για λίγες στιγμές η Σία απέμεινε να κοιτάζει την έξοδο της σκηνής νιώθοντας πως κάποιος της είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας ήταν εξωγήινος παίκτης ο οποίος όμως γνώριζε πολλά περισσότερα για το παιχνίδι σε σχέση με τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο.

Ρίχτηκε προς την έξοδο της σκηνής αλλά μια μορφή εμφανίστηκε στο άνοιγμα. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος αλλά και κουρασμένος ταυτόχρονα. Χωρίς την τρομακτική του περικεφαλαία έδειχνε ο συνηθισμένος Σεμπάστιαν μόνο που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούσαν μια σκληρότητα την οποία δεν είχε στην πραγματικότητα. ¨Σία…¨

Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μόλις την είδε. ¨Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; ¨ ρώτησε αναστατωμένος.

Η Σια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Το χέρι της έπιασε το δικό του. ΄ Ήρθε ένας. Αυτός με τα μπλε μαλλιά …΄ Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. ¨Λες τον Ιλ; Είναι ο δυνατότερος παίκτης εδώ…¨

Η Σια κούνησε το κεφάλι της. ‘ Ξέρει… Γνωρίζει ότι έχω την Ικανότητα. Επίσης… Επίσης μου είπε κάτι…΄

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν διάπλατα.

΄ Είπε πως στο παιχνίδι μόνο οι Γήινοι αποκτούν Ικανότητα. Κανένας άλλος …΄

¨Μόνο.. Γήινοι….;¨ επανέλαβε έκπληκτος ο Σεμπάστιαν. ¨Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;¨ Το βλέμμα του στράφηκε προς την πλάτη του εξωγήινου που χανόταν εκείνη τη στιγμή στο πλήθος. ¨Πρέπει να τον πιάσουμε και να του μιλήσουμε αλλά μακριά απο τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να μάθει και να υποπτευθεί τίποτα. Σία...¨ . Τα χέρια του επιασαν το πρόσωπο του κοριτσιού. ¨Άκου.... Σε λίγη ώρα ο καταυλυσμός θα δεχθεί επίθεση. ¨

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα.  ¨Το ξέρεις οτι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει¨ είπε σταθερά ο Σεμπάστιαν κοιτάζοντας την κατάματα. ‘Και αν δεν προλάβεις; Αν δεν μπορέσεις; Αν εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να προστατεύεις την δική σου ζωή Σεμπάστιαν; Δε θέλω να κάνεις επιλογή για την οποία ενδεχομένως αργότερα θα μετανιώσεις...’ σκέφτηκε η Σια.

¨Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι Σια, αυτή είσαι εσύ.¨ απάντησε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. ¨Ξέρω πως ανάμεσα στους δυο μας, αυτός που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω, είσαι εσύ. Θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου. Πες μου...¨ και τα χέρια του την έπιασαν απο τους ώμους. ¨Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;¨

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε. Σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά μπορούσε να διακρίνει ένα αίσθημα βουβής αυταπάρνησης ανάμεικτης με αποφασιστικότητα.

Έπιασε τα δάχτυλα του. ΄θα συνεχίσουμε μαζί οτιδήποτε και αν συμβεί Σεμπάστιαν.΄

 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

(10 χρονια πριν)

 

 

Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε με σεβασμό.

Έξω ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ούτε ένα σύννεφο.

Η Σια φορώντας ένα φανταχτερό λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο κοτσίδες βγήκε έξω. Απέμεινε να κοιτάζει τα παπούτσια της , ολοκαίνουργια μαύρα λουστρίνι γοβάκια τα οποία ταίριαζαν γάντι με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Μόρφασε.

Πίσω της η πόρτα έκλεισε με μαλακό ήχο καθώς η γιαγιά της, εξίσου ντυμένη στην τρίχα βγήκε έξω. ¨Σια.. θέλω να είσαι κοντά μου όταν φτάσουμε , εντάξει; Δε θέλω να χαθείς . Είναι τεράστιο το ορφανοτροφείο……¨ είπε μαλακά.

Χάιδεψε τις κοτσίδες της. ¨Φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν μιλάς εδώ και ένα χρόνο δε θα σε βοηθήσει και ιδιαίτερα αν απομακρυνθείς από μένα. Δεν νομίζω να πιάσεις κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα, έτσι δεν είναι; …¨

.. Μέσα στους κοιτώνες επικρατούσε πανικός και σαματάς. Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν φορώντας ίδιες άχρωμες φόρμες. Αγόρια και κορίτσια , συνωστίζονταν μπροστά από μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας που αποτελούσε το δωμάτιο αναψυχής. Μπροστά της τοποθετημένα σε σειρές υπήρχαν μακρόστενα ξύλινα τραπέζια γύρω από τα οποία έπαιζαν ή κάθονταν και συζητούσαν τα παιδιά.

Μια παρέα από τέσσερα αγόρια, όχι πάνω από εφτά χρονών, καθισμένοι σε μια γωνιά συζητούσαν χαμηλόφωνα. ¨Άκουσα πως σήμερα είναι η μέρα που αυτή η ψηλομύτα σκύλα έρχεται με δώρα για μας…¨ είπε ο ένας. ¨Βέβαια! ¨ κάγχασε άλλος ένας. ¨Έρχεται εδώ δήθεν για να μας δείξει συμπόνια…¨ συμπλήρωσε ο τρίτος και έφτυσε περιφρονητικά. ¨ Και είμαι σίγουρος πως θα φέρει και την εγγονή της, αυτό το κακομαθημένο που δεν μιλάει σε κανέναν παρά αν της απευθυνθείς με το ¨Η αυτού μεγαλειότητά σας»  !¨ συμπλήρωσε και ξέσπασε σε χαχανητά.

Αλλά ο τέταρτος χωρίς να πει τίποτα, σηκώθηκε από το τραπέζι. Κίνησε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Αδύνατος, με έντονα χαρακτηριστικά και τεράστια γαλάζια μάτια που φάνταζαν αφύσικα μεγάλα πάνω στο λευκό του πρόσωπο και έκαναν αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά του περπάταγε με υψηλά σηκωμένο το κεφάλι του , λες και δεν τον ένοιαζε το παραμικρό από όσα συνέβαιναν γύρω του.

Κίνησε προς το δωμάτιο του το οποίο μοιραζόταν με άλλους δύο. Φωνές που ακούστηκαν στο τέλος του διαδρόμου όμως τράβηξαν την προσοχή του. Υπήρχε κάτι στον τόνο των φωνών που άκουγε που τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο σημειώνονταν καυγάδες και έντονοι διαπληκτισμοί όμως αυτές οι φωνές είχαν μια περίεργη χροιά, χροιά την οποία δεν άκουγε κάθε μέρα.

Έστρεψε το κεφάλι του προς τους διαπληκτίζοντες και μισόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει τι συνέβαινε. Από το σημείο που στεκόταν δεν μπορούσε να δει καθαρά και έτσι έκανε δύο βήματα μπροστά με κίνδυνο οι άλλοι να αντιληφθούν την παρουσία του.

Περικυκλωμένη από τρία αγόρια, λίγο μεγαλύτερους από τον ίδιο, στεκόταν ένα κορίτσι. Με σκυμμένο το κεφάλι , χωρίς να ανταποκρίνεται στα πειράγματα τους απλά τους άκουγε χωρίς να αντιδρά. Νιώθοντας τον θυμό του να εκτοξεύεται στα ύψη και με σφιγμένες τις γροθιές το αγόρι ρίχτηκε πάνω τους.

Πλησιάζοντας, στα αυτιά του έφτασαν αποκόμματα φράσεων των αγοριών αναμειγμένες με κοροϊδευτικά χαχανητά.  ¨Μικρή βρωμιάρα…¨ ¨Να μη ξανάρθετε…¨ άκουσε να ξεστομίζουν τα τρία αγόρια ενώ το ένα δεν δίστασε να σπρώξει το κορίτσι πάνω στον τοίχο.

Αλλά εκείνη δεν έδειχνε να αντιδράει. Δεν ακούστηκε το παραμικρό από το στόμα της. Δεν της ξέφυγε ούτε ένα βογκητό.

Με φορά χωρίς να περιμένει τα τρία αγόρια να καταλάβουν το οτιδήποτε ο μαυρομάλλης έπεσε με φόρα πάνω στον έναν , κλώτσησε τον δεύτερο κάτω από τα γόνατα και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι του τρίτου. Όσο εκείνοι βογκούσαν έχοντας διπλωθεί από τον πόνο εκείνος έπιασε το χέρι του κοριτσιού που παρακολουθούσε αμίλητη την σκηνή και φωνάζοντας «Τρέχα!» , σχεδόν σέρνοντας την από πίσω του, ρίχτηκε προς την αντίθετη μεριά.

Νιώθοντας την ανάσα του έτοιμη να κοπεί από το τρέξιμο και αφού σιγουρεύτηκε πως οι τρεις δεν τους ακολουθούσαν, το αγόρι σωριάστηκε στο πάτωμα και απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αφου η ανάσα του επέστρεψε στον φυσικό της ρυθμό έριξε μια λοξή ματιά στο κορίτσι που τον ακολουθούσε τόση ώρα χωρίς αντίρρηση.

Ένιωσε τα πάντα μέσα του να παγώνουν. Το κορίτσι δεν φόραγε ρούχα του ορφανοτροφείου.

Μπροστά του στεκόταν κάποια που φόραγε τα πιο όμορφα ρούχα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κοίταζαν με απάθεια . Τα μακριά της μαλλιά , πλεγμένα σε δυο κοτσίδες ήταν εξίσου μαύρα με τα μάτια της. Φόραγε ένα λευκό φόρεμα ενώ τον λαιμό της στόλιζε ένα νήμα από πέρλες.

Για μια στιγμή ένιωσε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω του. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. ¨Είσαι η Αναστασία… Ντε Νιέζ…¨ είπε με δυσκολία. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε νιώθοντας τόσο χαζός όσο δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στη ζωή του. Τα μάγουλα του κοκκίνισαν.

Έτεινε το χέρι του προς το κορίτσι. ¨Σεμπάστιαν¨ είπε. Το κορίτσι όμως δεν είπε τίποτα. Σήκωσε το βλέμμα της προς εκείνον εξακολουθώντας να τον κοιτάζει με το ίδιο απαθές βλέμμα.

¨Εεεε..¨ τραύλισε το αγόρι. ¨Νομίζω… Ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω… Σε χτύπησαν… Αυτοί οι βλάκες;¨ μουρμούρισε. ‘ Ευτυχώς που δεν είδε κανείς το τι συνέβη..΄ πέρασε από το μυαλό του. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που μόλις είχε διαπράξει ήταν η μεγίστη προδοσία ενάντια στους κανόνες του ορφανοτροφείου. Κανείς δεν θα τον συγχωρούσε γι’αυτό που είχε κάνει.

¨Λοιπόν… Νομίζω ότι από δω η είσοδος είναι πολύ κοντά. Ακολούθησε αυτά τα σκαλιά. Υπάρχουν κάμερες σε αυτό το σημείο του κτηρίου, οπότε κανείς δεν θα σε πειράξει…¨ είπε νιώθοντας το ίδιο άβολα. Μη ξέροντας πως έπρεπε να χαιρετήσει το αμίλητο κορίτσι, το χέρι του προσγειώθηκε στο κεφάλι της και χάιδεψε τα μαλλιά της με την άκρη της παλάμης.

΄Διάολε…΄ σκέφτηκε κάνοντας απότομη στροφή για να φύγει.

Όμως τα δάχτυλα της άρπαξαν το χέρι του. Σταμάτησε , σχεδόν μαρμαρώνοντας από την έκπληξη του. Η λαβή έκρυβε μέσα της τόση απελπισία και φόβο που λίγο ακόμα, και δάκρυα θα έτρεχαν από τα μάτια του. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί ανοιγοκλείνοντας τα ματόκλαδα του ενώ απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες.

¨Μείνε…¨ έφτασε ένας αδύναμος ψίθυρος στα αυτιά του. 

 

Η εκπαίδευση (μερος 2^ο) / Η μάχη

 

 

Ο Ίτο αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την είδηση πως μόνο οι Γήινοι μπορούσαν να αποκτήσουν Ικανότητα. Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον Ιλ , ο οποίος εκείνη την ώρα οργάνωνε τους πολεμιστές φτιάχνοντας τις φάλαγγες και δίνοντας διαταγές αριστερά και δεξιά.

¨Μόνο Γήινοι, ε;¨ ήταν το μόνο που τον άκουσε η Σια να προφέρει πρωτου χωθεί πισω απο την πλάτη της. Έβγαλε το κεφάλι του και  χωρίς να βγάλει άχνα απέμεινε να παρακολουθεί τους σχηματισμούς των πολεμιστών.   Όμως μόλις ακούστηκαν τα πρώτα σαλπίσματα που προμήνυαν  πως ο εχθρός βρισκόταν κοντά, η Σια τον άκουσε να της ψιθυρίζει . ¨Πιστεύω σε σας δεσποινίς Ντε Νιεζ και θέλω να ξέρετε πως είμαι σίγουρος οτι θα με προστατέψετε καλύτερα απ’οποιονδηποτε εδω , μέσα σε αυτό το στρατόπεδο!¨

΄ Διαόλε...΄ καταριόταν με όλη τη ψυχή της η Σια καθώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Το χώμα κάτω από τα πόδια τους είχε γίνει λάσπη. ΄Πως ακριβώς σκοπεύουν να πολεμήσουν;’ αναρωτιόταν χαζεύοντας τους χωρικούς οι όποιοι έδειχναν να μην έχουν πλήρη αντίληψη των όσων συνέβαιναν καθώς αντάλλαζαν μεταξύ τους αστεία.

Ο Σεμπάστιαν , ο οποίος τόση ώρα  βοηθούσε στην οργάνωση των φαλαγγών εμφανίστηκε απο το πουθενά. Στο κεφάλι του δέσποζε η περικεφαλαία η οποία ήταν το σύμβολο του Μάυρου Ιππότη. Μεμιάς γύρω τους τα γέλια σταμάτησαν ενώ όλοι ίσιωσαν το ανάστημα τους.

Παρά το γεγονός πως η Σία δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του Σεμπάστιαν, ένιωθε νευρικότητα να αναδύεται απο όλο του το είναι. Έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια σύντομη προσευχή. ΄Μακάρι να τελειώσουν όλα γρήγορα, να βρούμε την Μαρία και να επιστρέψουμε στο σπίτι...΄

Όμως οι σκέψεις της διακόπηκαν απο μια φωνή. ¨Έρχονται! Οι Δράκοι!¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Τεράστιες σκιές που πλησίαζαν με απίστευτη ταχύτητα τον καταυλυσμό εμφανίστηκαν στον ορίζοντα.

¨Σια... θέλω να θυμάσαι ότι δεν ειναι πάρα ένα παιχνίδι! Ταυτόχρονα όμως να πολεμήσεις , λες και εξαρτάται η ζωή σου απο αυτό.¨ έφτασε στα αυτία της η υπόκωφη φωνή του Σεμπάαστιαν. Εκείνος είχε ήδη προετοιμαστεί έχοντας σηκώσει απειλητικά το μαύρο του ξίφος το οποίο είχε γίνει πάλι διπλάσιο σε μέγεθος.

Και τότε ο πρώτος Δράκος επιτέθηκε στον καταυλυσμό.

Με την άκρη του ματιού της η Σια παρατήρησε πως μια μορφή καθόταν πάνω στον Δράκο και τον καθοδηγούσε με άγνωστες σε εκείνη λέξεις. Ο Δράκος υπακούοντας έφτυνε άλλοτε μικρούς και άλλοτε μεγάλους πίδακες φωτιάς. Γύρω της ακούστηκαν τσιρίδες πόνου και επιφωνήματα έκπληξης όσων δεν περίμεναν η μάχη να πάρει τέτοια τροπή.   ΄ Έτσι είστε; ΄ σκέφτηκε ξαφνικά νιώθοντας πρωτόγνωρη χαρά, όμοια της οποίας δεν είχε ξανανιώσει απο την στιγμή που είχε εισέλθει στο παιχνίδι.

Με μια απότομη κίνησε τράβηξε απο πάνω τον μαύρο μανδύα και απελευθερώνοντας το χέρι της το μετέτρεψε σε χρυσή λεπίδα. Ταυτόχρονα υλοποίησε μια μικρη, στρογγυλή ασπίδα την οποία έπιασε με το δεξί της χέρι. Ευτυχώς λόγω του πανικού και του σαματά που επικρατούσε εκείνη την ώρα κανείς δεν πρόσεξε τα όσα έκανε και έτσι μπορούσε να δρα ανενόχλητη.

Πίσω της πανηγυρίζοντας και ζητωκραυγάζοντας ο Ίτο συμμετείχε ενεργά στην μάχη, πετώντας αριστερά και δεξία χρυσές μικρές μπάλες φωτιάς οι οποίες έσκαγαν με δυνατό κρότο στον αέρα δημιουργώντας αναστάτωση και πανικό στους Καβαλάρηδες που επέβαιναν στους Δράκους.

Όλος ο καταυλισμός πλέον είχε γίνει ένα με τους επιτεθέντες  και δεν διατηρούνταν καμιά οργάνωση καθώς ο καθένας πλέον πάλευε με ότι μέσα είχε και προσπαθούσε να προστατευτεί απο τους πίδακες φωτιάς που έπεφταν εδώ και εκεί με απίστευτη ακρίβεια.

Διπλα της, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκεντρωσή του πάλευε ο  Σεμπάστιαν. Αποκρούοντας τις φωτιές με το ξίφος του  , τις έστελνε πίσω πάνω στους Δράκους προσπαθώντας να πετύχει όμως τους Καβαλάρηδες.

Μια σκιά έπεσε πάνω στην Σια. Σήκωσε το κεφάλι της. Είδε έναν Δράκο να πέφτει με ορμή πάνω της.  Πίσω από τον λαιμό του μια σκιά φώναζε άγνωστες σε εκείνη λέξεις χτυπώντας παράλληλα τα χαλινάρια.  Το κατακόκκινο στόμα του Δράκου, γεμάτο κοφτερά δόντια έχασκε απειλητικά. ¨Σια!¨ άκουσε τον Ίτο να φωνάζει προειδοποιητικά πίσω απο την πλάτη της. Οι καμπάνες απέμειναν να ηχούν συνοδεύοντας τα λόγια της.

Ο Σεμπάστιαν ρίχτηκε προς το μέρος της αλλά ένας πίδακας φωτιάς προσγειώθηκε δίπλα του και τον πέταξε πέρα.

‘ Ήρθε η ώρα..΄ σκέφτηκε η Σια νιώθοντας απίστευτα ήρεμη . Ξαφνικά ο απειλητικός Δράκος δεν της φαινόταν και τόσο απειλητικός.  Είχαν απομείνει λίγα μέτρα πριν ο Δράκος πέσει πάνω της για να την καταβροχθίσει,  όταν η Σια υφώνοντας το σώμα της και κάνοντας εναν πήδο προς τον Δράκο βρέθηκε στο ίδιο ύψος με εκείνον.

Με την άκρη του ματιού της είδε τον Καβαλάρη να την κοιτάζει με μάτια που είχαν ανοίξει διάπλατα απο τον φόβο. Άρχισε να φωνάζει κάτι στον Δράκο προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του προς την  Σία.

Όμως ήταν πλέον αργά .

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και χωρίς να χάνει στιγμή,  η Σία έχωσε με όλη της την δύναμη την λεπίδα στον λαιμό του Δράκου. Ένιωσε τη ζέστη από το σώμα του Δράκου να μεταδίδεται στο δικό της μέσω της λεπίδας της και την τράβηξε έξω βιαστικά.

Ο Δράκος έβγαλε ένα τρομερό μουγκρητό. Δυνατοί καπνοί βγήκαν απο το στόμα του ενώ πίδακας μαύρου αίματος που έβγαζε καπνούς  πετάχτηκε από την πληγή. Κουνώντας βίαια το κεφάλι του υψώθηκε ψηλά στον ουρανό ενώ ο Καβαλάρης απέμεινε να κρέμεται απο τα χαλινάρια φωνάζοντας τρομοκρατημένος καθώς προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Σε λίγο χάθηκαν απο τα μάτια της.

Δίπλα στην μπάρα ζωής η Σια είδε τους πόντους της επίθεσης της. ’10.000 πόντοι’ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα και διαλύθηκαν αναβοσβήνοντας. Βαθύ αίσθημα ευχαρίστησης την κατέλαβε και άθελά της χαμογέλασε.

¨Σία! Σια! ¨έφτασε στα αυτιά η φωνή του Σεμπάστιαν.

Ακουγόταν ιδιαίτερα αναστατωμένος.

 Χαμήλωσε το βλέμμα της προς τη γη και έκπληκτη παρατήρησε πως ακόμα έπλεε στον αέρα , ψηλα στον ουρανό. ΄ Τι συμβαίνει;’  αναρωτήθηκε και γύρισε το κεφάλι της πίσω.

Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Έξι λευκά φτερά είχαν κάνει την εμφάνιση τους πίσω από την πλάτη της επιτρέποντας της να πετάει.

..Πίσω στον καταυλυσμό οι παίκτες μέτραγαν τους τραυματισμένους και όσους είχαν χαθεί στην μάχη. Μετά απο την επίθεση της Σίας, οι Καβαλάρηδες κατάλαβαν πως ο καταυλυσμός είχε έναν άσο στο μανίκι τον οποίο δεν είχαν υπολογίσει, και έτσι γρήγορα τράπηκαν προς φυγή.

Έχοντας επιστρέψει στην γη η Σια άφησε τον Ίτο να περιεργαστεί τα φτερά της πιάνοντας τα ένα ένα. ¨Μα φυσικά...¨ μουρμούριζε εκείνος κόβωντας βόλτες γύρω της. ¨Αν είσαι σε θέση να δημιουργείς πράγματα, είναι πολύ πιθανό πως η Ικανότητα προσαρμόζεται ανάλογα την μάχη και τις υπάρχουσες συνθήκες.¨

Ο κόσμος που τους παρακολουθούσε κούναγε το κεφάλι του άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε με ζήλια. Μουρμουρητά δίετρεχαν τους παίκτες χωρίς κανείς να κατανοεί πλήρως το τί είχε συμβεί.

Ξαφνικά , δυνατές κραυγές ανάμεικτες με βρισιές τράβηξαν την προσοχή όλων. Δύο άνδρες λογομαχούσαν έντονα . Η Σία ένιωσε να την καταβάλλει ένα παράξενο συναίσθημα, όπως την προηγούμενη φορά που είχε ακούσει τον διαπληκτισμό των δύο ανδρών ανάμεσα στο σοκάκι. Κίνησε μπροστά νιώθοντας όλους τους μυς του σώματος της να έχουν τεντωθεί ενώ η λεπίδα της παλλόταν βγάζοντας χρυσές λαμψεις.

Ανάμεσα σε τέντες οι παίκτες είχαν δημιουργήσει κύκλο γύρω απο δυο άνδρες που μάλωναν έντονα, όμως κανείς δεν έμπαινε σε κόπο να τους σταματήσει. Μάλιστα κάποιοι επευφημούσαν και ζητωκραύγαζαν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Πλησιάζοντας πιο κοντά η Σια ένιωσε καμπανάκι κινδύνου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι της. Κάτι της έλεγε πως το όλο θέαμα δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό που είχε δει στον Χώρο της Νεφέλης. Ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. ¨Είμαι εδώ..¨ της ψιθύρισε.

Όμως η Σια δεν τον άκουγε. Τα μάτια της είχαν κολλήσει στα πρόσωπα των δυο ανδρών που μάλωναν.

Ήταν ακριβώς ίδιοι. Σα κλώνοι.  Μαύρα μαλλιά, μαύρα αγριεμένα μάτια. Στρατιωτικές στολές και χρυσά εγχειρίδια ανά χείρας. Ρίχνοντας μια ματιά όμως στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων κατάλαβε πως κανείς άλλος εκτός από την ίδια δεν έβλεπε αυτό που έβλεπε εκείνη, αλλά τους είχε συναρπάσει το θέαμα του καυγά και πως λίγο ακόμα και θα χυνόταν αίμα.

Ένιωσε να ζαλίζεται καθώς συνειδητοποίησε πως η χαρά που ζωγραφιζόταν πάνω στα πρόσωπά τους ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και διπλώθηκε στα δυο. ¨Σία;¨ άκουσε την φωνή του Σεμπάστιαν να φτάνει στα αυτιά της.

Αλλά μια φωνή που ήχησε μέσα στο μυαλό της την έκανε να ξεχάσει τα πάντα. ¨Σίαααα…. Σίαααα….¨ απέμεινε να ηχεί η φωνή καλώντας την μαλακά. ¨Σία…….¨

 

Η πρώτη επαφή

 

…Η Σία άνοιξε τα μάτια της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως τόση ώρα ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος. Ανακάθισε προσπαθώντας να σταθεροποιήσει την ανάσα της  και έτριψε το μέτωπό της νιώθοντας ελαφριά ναυτία.

 Είχε νυχτώσει και έκανε κρύο. Αστέρια γυάλιζαν απειλητικά πάνω στον ουρανό. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μέχρι και ο αέρας είχε σταματήσει να φυσάει.

Το βλέμμα της διέτρεξε τον χώρο. Ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. ¨Αδύνατον...¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της.  Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και τσίμπησε το χέρι της για να βεβαιωθεί πως δεν ονειρευόταν .

 Βρισκόταν μέσα στο στρατόπεδο. Όλοι οι παίκτες όμως κείτονταν ακίνητοι ακριβώς στις ίδες στάσεις που τους θυμόταν ,σαν αγάλματα διατηρώντας αναλλοίωτες τις εκφράσεις των προσώπων.

Επιπλέον ήταν  ένας κόσμος, ο οποίος είχε βυθιστεί σε σκοτάδι. Παντού όπου έφτανε το μάτι της το σκοτάδι είχε απλώσει τα δίχτυα του ενώ η ίδια ήταν μια πηγή φωτός καθώς αχνόφεγγε μέσα στην ασημένια της πανοπλία.

Τρομοκρατημένη γύρισε προς το σημείο όπου προηγουμένως στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Όμως ακόμα και αυτός είχε μετατραπεί σε μια ακίνητη μορφή ενώ δίπλα του με έκφραση ανείπωτης χαράς βρισκόταν μαρμαρωμένος ο Ίτο.

Αναστέναξε. ΄ Τουλάχιστον είναι εδώ…  ΄ σκέφτηκε νιώθοντας ανακούφιση.

Σηκώθηκε και μόλις τότε παρατήρησε πως στο βάθος , ανάμεσα στα ακίνητα σώματα υπήρχε πηγή φωτός. Νιώθοντας την περιέργεια της να φουντώνει σήκωσε το αριστερό της χέρι έτοιμη να το μετατρέψει σε λεπίδα.

 Όμως προς την μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε την παλάμη της ακέραια. Κούνησε τα δάχτυλα της νιώθοντας κύματα ανησυχίας να απλώνονται στο σώμα της. ΄ Τι συμβαίνει; ΄ αναρωτήθηκε ενώ ένα το καμπανάκι κινδύνου δεν σταμάταγε να ηχεί προειδοποιητικά μέσα στο μυαλό της.

Σήκωσε το βλέμμα της προς το φως. Αναστέναξε. ¨Φαίνεται πως δεν έχω και πολλές επιλογές..¨ είπε στον εαυτό της και τα χείλη της σχημάτισαν ειρωνικό χαμόγελο .  Κίνησε μπροστά  προσπαθώντας να κάνει όσο λιγότερο θόρυβο μπορούσε.

Περνώντας ανάμεσα στα ακίνητα σώματα η Σία παρατηρούσε τις εκφράσεις που είχαν αποτυπωθεί πάνω στα πρόσωπά. Μίσος, φόβος, χαρά, εκνευρισμός, πόνος. Όλη η γκάμα συναισθημάτων ξεδιπλωνόταν μπροστά της. 

Και για πολλοστή φορά αναρρίγησε καθώς αντιλήφθηκε πως λίγοι φόραγαν προσωπεία μέσα στο παιχνίδι. Μπορεί να βρίσκονταν μέσα χρησιμοποιώντας τις ικανότητες του άβαταρ τους για να πηγαίνουν από το ένα επίπεδο στο άλλο, όμως όσα ένιωθαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

‘ Άραγε είναι όλοι έτσι εδώ μέσα; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα παιδί. Εκείνο μαρμαρωμένο, κράταγε μικρό μαχαίρι το οποίο έμπηγε σε μάτι δράκου πεσμένου στο έδαφος ενώ γύρω του έχοντας δημιουργήσει κύκλο με άγρια χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους παρακολουθούσαν μεγάλοι οι οποίοι χτύπαγαν ενθουσιασμένοι τις παλάμες τους.

Το φως άρχισε να λάμπει πιο έντονα.

‘ Τι .. ΄ σκέφτηκε η Σία. Μισόκλεισε τα μάτια της.  Έκανε ένα τελευταίο βήμα μπροστά.

Ανάμεσα σε ακτίνες φωτός που προεκτείνονταν προς όλες τις μεριές, με γυρισμένη σε εκείνη την πλάτη στεκόταν μια ψιλόλιγνη σιλουέτα.

Το πρόσωπό της ήταν σηκωμένο προς τον ουρανό.

Η Σία σάστισε. ΄ Θα ξέρει σίγουρα τι συμβαίνει… Πρέπει να της μιλήσω… ΄ σκέφτηκε και έκανε ένα βήμα μπροστά .Την ίδια στιγμή η μορφή γύρισε προς εκείνη.

Η Σία ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν ενώ η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατότερα. Με ανοιχτά διάπλατα τα μάτια , λες και είχε υπνωτιστεί , κίνησε προς την μορφή.

Μπροστά της στεκόταν ένας άντρας. Τα μωβ του μάτια έκαναν αντίθεση με την κατάλευκη επιδερμίδα του ενώ τα ασημένια του μαλλιά που έφταναν ως τους ώμους ανέμιζαν ανέμελα , λες και τα πείραζε αέρας τον οποίο ή ίδια δεν μπορούσε να νιώσει. Τα ρούχα του αποτελούνταν από λευκό μισάνοιχτο πουκάμισο και άσπρο παντελόνι, ενώ τα πόδια του ήταν γυμνά.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα μόλις την είδε ενώ τα χείλη του μισάνοιξαν φανερώνοντας μια τέλεια οδοντοστοιχία. Σε μια στιγμή υλοποιήθηκε μπροστά της στον αέρα. Τα πόδια του πάτησαν το έδαφος.   ¨Ήρθες επιτέλους… Ένιωθα τόση μοναξιά…¨ είπε και τα χέρια του έπιασαν απαλά τα χέρια της Σίας.

Ανίκανη να απαντήσει η Σια τον περιεργαζόταν νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. ‘ Τι είναι… αυτό που νιώθω…’  σκεφτόταν καθώς τα μάτια της είχαν κολλήσει στα δικά του.

Μπορούσε να ορκιστεί πως θα ακολουθούσε αυτόν τον άνδρα παντού, πως θα έκανε ότι της ζητούσε. Θα έδινε ακόμα και την ζωή της για εκείνον.

Χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του άνδρα. Λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις της. Το βλέμμα του απέμεινε να περιεργάζεται εξεταστικά την Σία.  Υπήρχε κάτι στα μάτια του, απειλητικό και γοητευτικό ταυτόχρονα.

Η Σία αναρρίγησε καθώς ξαφνικά αντιλήφθηκε πως ο τρόπος που την κοίταξε έμοιαζε με τον τρόπο που την κοίταζε το τεράστιο μάτι που είχε δει ψηλά στον ουρανό μετά την απόκτηση της Ικανότητας της.

Τράβηξε τα χέρια της απότομα θυμωμένη με τον εαυτό της που η ωραία του εμφάνιση την ξεγέλασε. ‘ Διάολε…’  έβρισε μέσα της νιώθοντας πως είχε κοκκινίσει. Ο νέος ξέσπασε σε γέλιο. ¨Είσαι πολύ αστεία στα αλήθεια…. Έκανες τόσο δρόμο ως εδώ για να θυμώσεις;¨

¨Ποιος είσαι; Τι θέλεις από μένα;¨ αποκρίθηκε θυμωμένη η Σία. ¨Τι είναι αυτό το μέρος; Τι έκανες στους φίλους μου;¨

¨Φίλους;¨ επανέλαβε προβληματισμένος ο άνδρας. Σταμάτησε να γελάει και απέμεινε να την περιεργάζεται εξεταστικά. Ξέσπασε σε ακόμα δυνατότερα γέλια. ¨Φίλοι; Σία.. Άνθρωποι σαν εσένα δεν έχουν φίλους….¨

Το γέλιο του τόσο παιδικό και αθώο σχεδόν την προκαλούσε να γελάσει μαζί του λες και είχε πει ένα πετυχημένο αστείο.

¨Πως τολμάς…¨ σχεδόν γρύλισε η Σία. Ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να κοκκινίζουν από τον θυμό. Σήκωσε το χέρι της για να χαστουκίσει τον άνδρα αλλά εκείνος το έπιασε στον αέρα και την τράβηξε πάνω του.

Το δέρμα του ήταν τόσο κρύο που η Σία τσίριξε. Λες και δυο κομμάτια μαρμάρου αγκάλιασαν το χέρι της. Προσπάθησε να απελευθερωθεί αλλά της στάθηκε αδύνατο.

  ¨Μη ξεχνάς πως δεν έχεις την Ικανότητά σου  Δεσποινίς Ντε νιεζ…¨ είπε ο νέος ενώ ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. Τα μάτια του άστραψαν σα δυο μωβ φλόγες. ¨ Έτσι.. Δεεν έχει πλάκα. Όχι μέχρι να αφυπνιστείς. Μετά… θα παίξουμε επι ίσοις όρους…¨

Έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο.

¨θα περιμένω….¨ ήχησε η φωνή του στον αέρα και ύστερα εξαφανίστηκε.

 Έκπληκτη η Σία ανοιγόκλεισε τα μάτια της. ΄ Που πήγε; Ποιος ήταν; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς έριχνε ματιές γύρω προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Απέμεινε να κοιτάει το χέρι της που ακόμα έκαιγε και είχε κοκκινίσει στο σημείο όπου την κράταγε ο παράξενος άνδρας.

 Σηκώθηκε δυνατός αέρας ενώ μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Η Σία κάλυψε το πρόσωπο της με το χέρι καθώς κομμάτια γης άρχισαν να σηκώνονται στον αέρα γύρω της ενώ το έδαφος άρχισε να σείεται . Ένιωσε κύματα παράξενης ενέργειας να διαπερνούν το σώμα της.

Έπεσε στα γόνατα αδυνατώντας να αντισταθεί στους κραδασμούς . Σταγόνες αίματος  κύλησαν από τη μύτη της πέφτοντας στη γη και εκείνη τη στιγμή το έδαφος άνοιξε στα δύο από κάτω της. ¨Αααααααααααααααα!¨ τσίριξε προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.

Όμως το σκοτάδι την είχε ήδη καταπιεί.

…¨Σία… Σία!¨ έφτασε στα αυτιά της.

Ένιωσε κάποιον να την κουνάει βίαια. Άνοιξε τα μάτια της .

Πάνω της ήταν σκυμμένος ο Σεμπάστιαν και δίπλα του στεκόταν ο Ίτο ο οποίος αναστέναξε με ανακούφιση μόλις την είδε να συνέρχεται. ¨Έχασες τις αισθήσεις σου λίγο πριν ο ένας άντρας σκοτώσει τον άλλον¨ είπε ο Ίτο και γύρισε προς το σημείο όπου νωρίτερα μάλωναν οι δυο άντρες.

Η Σια σηκώθηκε τρέμοντας καθώς ο Σεμπάστιαν κράταγε το μπράτσο της. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Τα πάντα γύρω της γύριζαν με τρελό ρυθμό.  Γύρισε το βλέμμα της προς το σημείο όπου περίμενε να δει το πτώμα. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

¨Εξαφανίστηκε…¨ ψέλλισε.

Ο Ίτο κούνησε το κεφάλι του. ¨Ήταν όπως ακριβώς το περιέγραψες. Με το που ο ένας σκότωσε τον άλλον αποσυνδέθηκε αμέσως ενώ το πτώμα διαλύθηκε.  Δεν έχω ξανακούσει για τέτοιο περιστατικό ποτέ και πουθενά μέσα στο παιχνίδι. Όμως… Αν οι άντρες ήταν ολόιδιοι, λες και ήταν κλώνοι..Κάτι τέτοιο δεν φάνηκε, τουλάχιστον σε μας. Ήταν δύο τελείως διαφορετικοί άντρες. Εκτός αν ΕΣΥ είδες κάτι διαφορετικό ¨ είπε με νόημα και απέμεινε να την κοιτάει εξεταστικά.

Η Σία γύρισε το βλέμμα της προς τον Σεμπάστιαν.

Τα γαλάζια του μάτια είχαν σκοτεινιάσει ενώ δάγκωνε το κάτω του χείλος. ¨Σία… Μιλάς… Και..¨ και το χέρι του έφερε το αριστερό της χέρι στα μάτια της. ¨Το χέρι σου… Είναι εντάξει… Τι συνέβη μέσα σε αυτή την ώρα που ήσουν αναίσθητη;¨

 

Τα πρώτα σημάδια

 

 

..Καθισμένος στο σκοτεινό δωμάτιο με την μοναδική πηγή φωτός τον ολογραφικό πίνακα που είχε μπροστά του, ο Κάτσου Ίτο κοίταζε σκεπτικός τους αριθμούς που έτρεχαν πάνω στον πίνακα.

Λίγες στιγμές αφού είχαν επιστρέψει από τον Λαβύρινθο, ένα σωρό καινούργια δεδομένα τον περίμεναν υπό μορφή  διαγραμμάτων , αναφορών και παρατηρήσεων. Έψαχναν για οτιδήποτε . Οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί για την ασφαλή επαναφορά όσων είχαν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο.

Έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του.

..Βγάζοντας το κράνος του, στα χέρια του αμέσως προσγειώθηκε ένας ολογραφικός πίνακας. ¨Έτριψε τα μάτια του και νιώθοντας πως από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσει από την κούραση, σηκώθηκε και έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια του.

¨Παρατηρήσαμε κάποιες διακυμάνσεις στο εγκεφαλικό σήμα της δεσποινίδος Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά του η φωνή του άνδρα που έφερε τον πίνακα.

Ο Ίτο γύρισε απότομα το κεφάλι του. Ένιωσε τον θυμός του και την κούραση να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. ¨Θέλω την ακριβή στιγμή που αυτό συνέβη¨ βγήκε προστακτικά από το στόμα του.

Κίνησε προς την τουαλέτα θέλοντας να ρίξει κρύο νερό στο πρόσωπό του.

 Για λίγες στιγμές απέμεινε να κοιτάει το είδωλό του στον καθρέφτη. Μέχρι στιγμής καμιά από τις θεωρίες του δεν ευσταθούσε. Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο περισσότερο ένιωθε πως όλες οι κινήσεις τους τους είχαν βγάλει σε ένα αδιέξοδο.

Γυρνώντας στο χώρο με τα Πρωτότυπα Κελιά, το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Σία. Η έκφραση του προσώπου της φανέρωνε κάτι παραπάνω από απλή απογοήτευση. Ένιωθε πως εκείνη ήταν η αιτία που μέχρι στιγμής δεν είχαν προχωρήσει ούτε στο ελάχιστο μέσα στο παιχνίδι αλλά και στην έρευνα τους.

Ο Ίτο αναστέναξε. Μέχρι στιγμής το παιχνίδι είχε πάρει αρκετά ενδιαφέρουσα τροπή χάρη στην παρουσία της, αλλά ήταν ολοφάνερο πως εκείνη δεν είχε καταλάβει το παραμικρό καθώς ήταν τόσο επικεντρωμένη στην εύρεση της Μαρίας που όλα τα υπόλοιπα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα.

Ο Ίτο την πλησίασε. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν απέμεινε να τον κοιτάζει ερωτηματικά.

¨Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε¨ είπε ο Ίτο. ¨Έχω στα χέρια μου κάποια νέα δεδομένα, αλλά χρειάζομαι χρόνο για να τα επεξεργαστώ.¨

Η Σία άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι όμως ο Ίτο δεν την άφησε. ¨Όχι. Δεν αφορούν την Μαρία. Δυστυχώς είναι μέσα στον Λαβύρινθο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Καλύτερα να πηγαίνετε…¨

…Παρατηρώντας τον πίνακα και κάνοντας ταυτόχρονα υπολογισμούς μέσα στο μυαλό του ο Ίτο δεν πρόσεξε πως η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπήκε δεύτερος άντρας .

Μόνο όταν η σκιά του έπεσε πάνω στο τραπέζι ο Ίτο σήκωσε το βλέμμα του. Άνοιξε έκπληκτος τα μάτια του. Μπροστά του στεκόταν ένας από τους παλιούς του συνεργάτες απο την εποχή που η θέση που κατείχε αυτή τη στιγμή στο Υπουργείο Άμυνας φάνταζε σα μακρινό και άπιαστο όνειρο.

« Σέντζι!» βγήκε από το στόμα του. « Πως…»

Ο άνδρας του έκανε νόημα να μη σηκωθεί. Άφησε έναν πάκο από χαρτιά μπροστά του. ‘Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον χώρο γύρω τους.

« Βλέπω πως είσαι βολεμένος Ίτο. Είναι αυτό που πάντα ήθελες;»

Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. Έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του.

«Άκουσα πως δουλεύεις πάνω σε πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Θες να μοιραστείς μαζί μου τις λεπτομέρειες Ίτο;»

« Η όλη υπόθεση είναι πάρα πολύ περίεργη ακόμα και για τα μέτρα μας» μουρμούρισε ο Ίτο. Άνοιξε τα μάτια του. «Είμαστε μπροστά σε έναν γρίφο ο οποίος μοιάζει να μην έχει καμιά πιθανή λύση»

Ο Σέντζι απέμεινε να τον κοιτάει με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος του.

« Δε ξέρω αν έχουν φτάσει στα αυτιά σου φήμες για τον Λαβύρινθο» συνέχισε ο Ίτο « αλλά αυτή τη στιγμή μετά την ηλεκτρομαγνητικά καταιγίδα ο αριθμός πολιτών νους των οποίων βρίσκεται εκεί μέσα χωρίς να είναι συνδεδεμένος με παιχνιδο-κονσόλα έχει πέσει στις 20.000. Όταν συνέρχονται δεν θυμούνται τίποτα.»

Ο Σέντζι σφύριξε έκπληκτος. « Μου ακούγεται σα σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας» βγήκε από το στόμα του.

Ο Ίτο ανασήκωσε τους ώμους του. « Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως είναι ακόμα χειρότερα στην πραγματικότητα» μουρμούρισε. « Και μέσα σε όλα έχω ένα κορίτσι το οποίο ισχυρίζεται πως βλέπει στο παιχνίδι παίκτες που μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερού να δολοφονούν ο ένας των άλλων αλλά εκτός από την ίδια κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει!»

Ο Σέντζι απέμεινε σκεπτικός για λίγο. « Να υποθέσω πως καταγράφετε τις διακυμάνσεις του εγκεφαλικού σήματος;»

Ο Ίτο σήκωσε το βλέμμα του. ¨Φυσικά. Μέχρι στιγμής παρακολουθούμε το σήμα όλων όσων βρέθηκαν μέσα στο παιχνίδι»

Ο Σέντζι κούνησε το χέρι του ενοχλημένος. « Όχι. Δεν εννοώ αυτούς. Εννοώ και όλων των υπολοίπων.»

Τα μάτια του Ίτο άνοιξαν έκπληκτα . « Ξέρεις πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Μιλάμε για χιλιάδες… Όχι .. Εκατομμύρια ψυχών, τόσο ανθρώπων όσο και εξωγήινων.»

«Χμμμ..» έκανε σκεπτικός ο Σέντζι. « Και αυτό το κορίτσι;»

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. « Υπάρχει κάτι σε αυτήν…» παραδέχτηκε « που με κάνει να φοβάμαι. Ξέρεις ότι και οι δυό μας έχουμε συναντήσει πάρα πολύ κόσμο στη ζωή μας, πάρα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όμως εκείνη.. Δε ξέρω..» ανασήκωσε τους ώμους του. «Μέχρι στιγμής όλο το παιχνίδι έχει ανατραπεί χάρη στην παρουσία της.»

« Μου φαίνεται πως εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας για σένα» παρατήρησε ο Σέντζι.

Κίνησε προς την πόρτα.

 « Ξέρω ότι σου αρέσει και δεν σου αρέσει να παίζεις εκ του ασφαλούς. Προσπαθείς πάντα να υπολογίζεις όλα τα ρίσκα προτιμώντας να διαλέξεις την πιο αναίμακτη λύση. Αλλά μη ξεχνάς πως καμιά φορά τα πράγματα δεν μπορούν να πάρουν την τροπή που θες να τους δώσεις.» πέταξε πάνω από τον ώμο του και βγήκε.

Ο Ίτο απέμεινε να κοιτάει τα ολογράμματα που είχε μπροστά του νιώθοντας πως το μυαλό του μουδιάζει ύστερα από τόση κούραση. ‘ Λίγο ακόμα ..’ είπε στον εαυτό του καθώς το μυαλό του γύρισε στα γεγονότα που έμειναν μέσα στο παιχνίδι.

Το μυαλό του σχημάτισε νοερά όλες τις εικόνες κατά τις οποίες το εγκεφαλικό σήμα της Σίας εξαφανιζόταν ή σταματούσε να εκπέμπει για λίγες στιγμές μέσα από το παιχνίδι. Την πρώτη φορά σταμάτησε να εκπέμπει για απειροελάχιστες στιγμές όσο εκείνη πάλευε με τις Σκιές προκειμένου να αποκτήσει την Ικανότητα. Δεύτερη φορά που αυτό συνέβη ήταν όταν εκείνη έχασε τις αισθήσεις της μετά την μάχη με τους Δράκο-καβαλάρηδες ενώ μάλωναν οι δύο άντρες.

‘Πρέπει να υπάρχει κάποια σύνδεση.. Αλλά τι είδους σύνδεση; ΄ σκεφτόταν ο Ίτο κοιτάζοντας επίμονα τα διαγράμματα. Και ύστερα το μυαλό του πήγε στα λόγια του Σέντζι.

΄Πρέπει να συμπεριλάβουμε και άλλους συντελεστές στην έρευνα…’  σκέφτηκε. ‘ Από δω και πέρα θα σκανάρονται εγκεφαλικά σήματα όλων όσων βρίσκονται σε απόσταση 500 μέτρων από την Αναστασία. Πρέπει να βρούμε επιτέλους τι γίνεται με αυτόν τον Λαβύρινθο…’ 

[Vanessa Van Hault]

10/08/14

 

 

Πέρασε αρκετός καιρός απο το τελευταίο πόστ. Πήζω από τη δουλειά αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν γράφω με την ίδια ζέση, απλά έχω ρίξει περισσότερες δυνάμεις στον Σκοτεινό αλχημιστή. Ο Λαβύρινθος σύντομα τελειώνει καθώς έχω γράψει ήδη το τέλος...Μου είναι τόσο δύσκολο να αποχωριστώ αυτό το έργο. Λόγω του οτι πέρασε αρκετός καιρός απο την τελευταία φορά που έκανα update ανεβάζω 6 "κεφάλαια" αυτή τη φορά.......

 

 

 

 

 

 

Έτος  2066.

 

Ο πλανήτης Γη αποτελεί μέλος της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας. Το μέλλον είναι εδώ και τώρα. Οι πόλεμοι αποτελούν πλέον παρελθόν. Το ποσοστό της φτώχειας φτάνει το 0,001. Ο μέσος όρος της ζωής έχει αυξηθεί . Οι ανίατες αρρώστιες έχουν νικηθεί. Η εγκληματικότητα  έχει μειωθεί στο 0, 003 ενώ η ανθρωπότητα ζει και εργάζεται για το μέλλον.

Σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας αποτελεί πλέον η εικονική πραγματικότητα. Άνθρωποι ζουν και εργάζονται σε αυτήν . Η τεχνολογία έχει φτάσει σε σημείο να ¨διαχωρίζει¨ τον νου από το σώμα και να τον ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες εισάγοντας τον σε ειδικές εφαρμογές που διατηρούν αυτούσιες και τις εννέα αισθήσεις.

Η εποχή της ευημερίας μοιάζει να έχει φτάσει….

Intro

 

Η ανάσα έβγαινε με δυσκολία από το στόμα του. Ο αέρας και το σκοτάδι γύρω του ήταν τόσο αδιαπέραστα που δεν μπορούσε να δει την άκρη του ξίφους του. Ωστόσο στο βάθος μια αχνή λάμψη έκανε την καρδιά του άνδρα να αναπηδήσει . ‘Φως.. Κάτι πρέπει να είναι εκεί ’ σκέφτηκε και με δυσκολία σέρνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να κινείται προς την πηγή του φωτός.

Η πληγή στο δεξί του μάγουλο τον έτσουζε αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια για να σταματήσει και να την ελέγξει. Η πράσινη γραμμή που αντιστοιχούσε στην γραμμή τη ζωής στην αριστερή γωνία του οπτικού του πεδίου υποδείκνυε πως δεν είχε άλλα περιθώρια να χάσει.

Νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά καθώς το φως δυνάμωνε , λες και τον καλούσε να πάει κοντά του , ο άνδρας αύξησε την ταχύτητα του βηματισμού του. Αλλά λίγες στιγμές πρώτου φτάσει στο φως , σταμάτησε απότομα. ¨Αδύνατον¨ μουρμούρισε.  Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει . ¨Τι είναι αυτό;¨

Μπροστά του υψωνόταν ένας πανύψηλος, σχεδόν διπλάσιος σε ύψος σε σχέση με συνηθισμένο άνθρωπο,  ιππότης. Η πανοπλία του ήταν αυτή που γυάλιζε μέσα στο σκοτάδι. Σήκωσε απειλητικά το ξίφος του . Υπόκωφο γρύλλισμα απέμεινε να αιωρείται στον αέρα.

¨Άγνωστο αντικείμενο¨ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα δίπλα στην γραμμή ζωής του άνδρα. Απέμειναν να αναβοσβήνουν μέχρι που διαλύθηκαν.

¨Βγες.. τώρα¨ έδωσε εντολή εκείνος.  Καμία αντίδραση. ¨Βγες τώρα…¨ επανέλαβε ανυπόμονα. Δεν είχε καμιά όρεξη να συνεχίσει την πίστα και να χάσει όλους τους πόντους που είχε μαζέψει με τόσο κόπο. Το μηχάνημα συνέχισε να μην υπάκουει. Το τοπίο γύρω του δεν άλλαζε. Βρισκόταν ακόμα εκεί στη μέση του μπουντρουμιού.

¨Βγες… Τώρα! ¨ ούρλιαξε και κοπάνησε με δύναμη το χέρι του στον τοίχο. Αλλά και πάλι δεν άλλαξε τίποτα. Ο ιππότης στεκόταν μπροστά του με το ξίφος σηκωμένο στον αέρα.

Χάνοντας την υπομονή του ο άνδρας σήκωσε την λόγχη που κράταγε στο άλλο χέρι. Η αδρεναλίνη πλημμύρισε το όλο του είναι. ¨Αααααα!!!!!!¨ βγήκε από το στόμα του καθώς ρίχτηκε με μένος πάνω στον ιππότη. Και την τελευταία στιγμή πρώτου τα όπλα τους συγκρουστούν, με τρόμο είδε πίσω από την προσωπίδα το δικό του πρόσωπο…..

Το τρίο

 

…Μια αστραφτερή λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά στη πύλη του σχολείου. Με σβέλτες κινήσεις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα. Πρώτο από μέσα βγήκε ένα κορίτσι.  Είχε μαύρα καρέ μαλλιά και κατάμαυρα μάτια , ενώ το αλαβάστρινο πρόσωπό της είχε ανέκφραστο ύφος,  λες και φόραγε μια μάσκα που έκρυβε τα πραγματικά της αισθήματα. Τίναξε με απέχθεια την σχολική της στολή και το πρόσωπο της πάγωσε σε μια έκφραση απόλυτης άρνησης.

Δεύτερο βγήκε ένα αγόρι . Τα κατάμαυρα μαλλιά τόνιζαν τα γαλάζια του μάτια που σε αντίθεση με την κοπέλα εξέπεμπαν χαρά και αυθορμητισμό ενώ το πρόσωπο του  αποτύπωνε ξεκάθαρα όλες τις σκέψεις του και την εναλλαγή της διάθεσής του.

 Μόλις εκείνοι βγήκαν ο οδηγός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και βγάζοντας ένα αναπηρικό καρότσι με προσεχτικές κινήσεις έβγαλε μέσα από το αμάξι  και τρίτο άτομο, μια κοπέλα,. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά και γαλανά μάτια τα οποία έκρυβαν μια γαλήνη μέσα τους που δεν είχε κανένας από τους συνοδούς της. Χαμογέλασε ευγενικά προς τον οδηγό και κούνησε το κεφάλι της.

Όσοι πέρναγαν εκείνοι την ώρα δίπλα από το αμάξι έκαναν πως δεν πρόσεχαν την παρουσία του. Όμως όσο απομακρύνονταν απ’αυτό τόσο αυξάνονταν και τα χαχανητά και οι ψίθυροι μεταξύ των μαθητών ενώ έριχναν κλεφτές ματιές πάνω από τους ώμους τους.

Μόλις η κοκκινομάλλα βολεύτηκε στο αναπηρικό καρότσι, το πρώτο κορίτσι, έκανε νεύμα με το χέρι της αποδιώχνοντας τον οδηγό και έπιασε τα χερούλια του καροτσιού. Σήκωσε το κεφάλι της αγέρωχη και με ύφος χιλίων καρδιναλίων κίνησε προς την πύλη του σχολείου. Παραμέριζε τους υπόλοιπους, λες και δεν υπήρχαν για εκείνη.

« Δεν είναι και τόσο άσχημα» είπε χαμογελώντας πλατιά το αγόρι. Τα μάτια του κοίταζαν με περιέργεια τους μαθητές γύρω. «Κοίτα πόσα καινούργια πρόσωπα! Είμαι σίγουρος ότι έχουν γίνει αρκετές μεταγραφές φέτος…» « Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει Σεμπάστιαν;» ρώτησε η κοπέλα που έσπρωχνε προσεχτικά το καρότσι. «Γιατί μπορεί ανάμεσα σε όλους αυτούς να βρίσκεται κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας Σια!» αποκρίθηκε εκείνος ενθουσιασμένος. « Μου φτάνετε εσείς οι δύο»  αποκρίθηκε ξερά η κοπέλα και έσφιξε με δύναμη τα χερούλια του καροτσιού.

..Μέσα στην τάξη επικρατούσε πανικός. Οι μαθητές τσίριζαν και αντάλλαζαν νέα μεταξύ τους. Κορίτσια ψιθυρίζοντας αντάλλαζαν κουτσομπολιά ενώ τα αγόρια γελούσαν και έδειχναν τα καινούργια τους γκάτζετ ο ένας στον άλλον. Όμως η εμφάνιση της πρώτης κοπέλας που είχε καταφτάσει στο σχολείο με την λιμουζίνα στο άνοιγμα της πόρτας έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς την πόρτα λες και κάποιος είχε δώσει εντολή.

Εκείνη έριξε μια ματιά στο χώρο και αφού βεβαιώθηκε πως είχαν έρθει στη σωστή τάξη έβγαλε δυνατό αναστεναγμό. ¨Εδώ είμαστε Σεμπάστιαν!¨ φώναξε και μπήκε στη τάξη καθώς πίσω της κατέφτασε ο Σεμπάστιαν σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι.

Αφού βρήκαν τρία άδεια θρανία, κάθισαν ο ένας πίσω από τον άλλο διαδοχικά. Η Σία τακτοποίησε την στολή της Μαρίας και κοιτάζοντας την κατάματα είπε ¨Είσαι πανέμορφη!¨. Κάθισε ακριβώς πίσω της.

¨Άκουσα πως αυτό το τρίο κάνει κάθε λογής διεστραμμένα πράγματα μεταξύ τους¨ ακούστηκε δυνατά  πίσω από την πλάτη της μια κοριτσίστικη φωνή γεμάτη μίσος. ¨Απορώ γιατί το σχολείο μας τους κρατά ακόμα!¨

Τα μάγουλα της Μαρίας κοκκίνισαν. Ο Σεμπάστιαν έκανε πως δεν άκουσε τίποτα. Έβγαλε από την τσάντα του βιβλία και τα άπλωσε μπροστά του.

¨Απορώ και εγώ  Ελάϊνα γιατί ακόμα δεν έχεις καταπιεί την γλώσσα σου ¨ αποκρίθηκε η Σια καθώς καθόταν πιο αναπαυτικά στην καρέκλα της. Χάιδεψε τα μαλλιά της.  Έριξε μια ματιά στο ρολόι στον καρπό της. Είχαν ακόμα δύο λεπτά  πριν αρχίσει το μάθημα. ¨Θα ήταν πολύ βολικό για όλους μας, δεν νομίζεις;¨

Γύρισε προς το κορίτσι πίσω της με μια απότομη κίνηση. Το βλέμμα της κόλλησε στο βλέμμα της άλλης ενώ ειρωνικό μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη της.  Η άλλη απέμεινε να την κοιτάει με μισάνοιχτο από την έκπληξη στόμα.  ¨Αλλά ξέχασα… Έχεις ανοσία στο ίδιο το δηλητήριο σου, έτσι δεν είναι; Γεγονός που ενισχύεται από το παράδοξο ότι ζεις ακόμα! Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που ζηλεύουν τους άλλους δεν ζουν και πολύ ευτυχισμένη ζωή!¨ είπε και γύρισε πάλι μπροστά της.

Όλη η τάξη  έμεινε εμβρόντητη. Επικράτησε τόση ησυχία που αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα στην άλλη άκρη του σχολείου , ο ήχος από το πέσιμο θα ακουγόταν σαν έκρηξη.

Η Ελάϊνα κοίταζε την Σια λες και δεν πίστευε στα αυτιά της. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς  είχε συμβεί. Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει ενώ είχε γίνει κατακόκκινη από τον θυμό, όμως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο.

Η πόρτα της τάξης άνοιξε. Μέσα συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σε όλους άνδρα μπήκε ο καθηγητής τους, ο Τζέημς Νοτ.  Ήταν αρκετά νευρικός ενώ έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές στο ρολόι του.

Άφησε τα πράγματα του στο γραφείο. ¨Καλημέρα παιδιά,¨ είπε καθώς έβηξε. Έφερε το χέρι του για να καλύψει το στόμα του. Σταμάτησε κομπάζοντας.

‘Τι συμβαίνει;’ Αναρωτήθηκε η Σια. Όλο το σώμα της τεντώθηκε. Η παρουσία του δεύτερου άνδρα για κάποιο λόγο την έκανε να ανησυχεί.

Η Μαρία, όπως γινόταν πάντα, λες και διαισθάνθηκε τα αισθήματα της. Γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά της. Τα ανήσυχα της μάτια διέτρεξαν το πρόσωπο της Σίας. Της χαμογέλασε καθησυχαστικά. 

Η Σια πήρε βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το πέντε μες στο μυαλό της. ΄Είμαι καλά… Είμαι καλά…’  επανέλαβε και εστίασε το βλέμμα της στον δεύτερο άντρα.

Εκείνος ήταν ολοφάνερα εξίσου νευρικός με τον καθηγητή, αλλά εμφανέστατα για τελείως διαφορετικούς λόγους. Έσκυψε προς εκείνον. Ψιθύρισε κάτι στο αυτί του και τον παραμέρισε.

¨Γεια σας παιδιά!¨ απευθύνθηκε στη τάξη. Έδειχνε να έχει τις καλύτερες προθέσεις . Τα μάτια του όμως είχαν μια σκληράδα, την οποία δεν έμπαινε καν σε κόπο να κρύβει. ¨Λυπάμαι που η σχολική χρονιά δεν ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως οφείλω να σας μιλήσω με τρόπο που είναι σίγουρα όχι και ο πιο ευχάριστος στον καθηγητή σας. Ονομάζομαι Άλμπερτ Κει, και βρίσκομαι σήμερα ως εκπρόσωπος του περιφερειακού Αστυνομικού Σώματος¨.

Αναστεναγμός έκπληξης σηκώθηκε στον αέρα. Μεμιάς από παντού ακούστηκαν ψίθυροι, αλλά ο άντρας σήκωσε το χέρι του και όλοι σώπασαν απότομα κουνώντας έκπληκτοι τα κεφάλια τους. Για τους  περισσότερους ο όρος Αστυνομία είχε να κάνει με έναν αναχρονισμό της κοινωνίας δεδομένου ότι η εγκληματικότητα ήταν πάρα πολύ χαμηλή και η Αστυνομία συνήθως δρούσε υπό άκρα μυστικότητας. Και να που από το πουθενά ένας Αστυνόμος εμφανίζονταν έτσι ξαφνικά μπροστά τους!

¨Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι η ενημέρωση που οφείλουμε να σας κάνουμε¨ συνέχισε εκείνος. ¨Γνωρίζω πολύ καλά πως η παρουσία μου εδώ σήμερα ξαφνιάζει πολλούς και δημιουργεί πολλά ερωτηματικά τα οποία πολύ φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να απαντήσω. Αυτό όμως που οφείλω να σας πω είναι πως πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας προκειμένου να προστατέψτε την ζωή σας και να προσέχετε αυτές τις μέρες καθώς στην περιοχή κυκλοφορεί ένας μανιακός που σκοτώνει νεαρά άτομα…¨

Ψίθυροι ακόμα πιο δυνατοί αυτή τη φορά πλημμύρισαν την αίθουσα. Κάποιοι αναστατωμένοι κούναγαν  τα κεφάλια τους, ενώ άλλοι συνδέθηκαν με το Δίκτυο για να δουν όλες τις ειδήσεις που αφορούσαν αυτά που μόλις άκουσαν.

¨Επίσης φοβάμαι πως δε θα βρείτε και πολλά σχετικά με τα όσα μόλις ακούσατε στο Δίκτυο¨ συνέχισε ο άντρας. ¨Οι πληροφορίες που σας είπα είναι άκρως εμπιστευτικές για αυτό το Σώμα στέλνει έναν άνθρωπο που θα τα μεταφέρει προσωπικά προς αποφυγή πανικού. Πρέπει να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε ψύχραιμοι. Επίσης, όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό προκειμένου να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα καθώς δεν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι και οι λόγοι των επιθέσεων του. Χτυπάει συνήθως απογευματινές ώρες. Επιτίθεται τόσο σε κορίτσια, όσο και σε αγόρια. Να μην περπατάτε μόνοι. Καλό θα ήταν να κινείστε σε μικρές ομάδες. Αυτά ήθελα να πω… Σας ευχαριστώ πολύ για την ώρα σας..¨

Η Σία άκουγε με κομμένη την ανάσα τα όσα έλεγε ο άνδρας. Για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ένα καλά κρυμμένο αίσθημα φόβου άρχισε να αναδύεται μέσα της. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είχε προοδεύσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, κανείς δε μπορούσε να ισχυρίζεται με απόλυτη σιγουριά πως ακόμα και αυτή είχε φτάσει το ιδανικό και ήταν απολύτως ασφαλής για τους πολίτες της.

Μόνο όταν η πόρτα χτύπησε και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της , διαπίστωσε πως ο αστυνόμος είχε εγκαταλείψει την τάξη και ο καθηγητής τους είχε ανοίξει το βιβλίο ζητώντας από τους μαθητές να βάλουν τα δυνατά τους για να τα καταφέρουν κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Γύρισε  το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την παρακολουθούσε όση ώρα εκείνη είχε βυθιστεί στον εαυτό της. Για μια στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε, αλλά το αποτράβηξε αμέσως.‘ Τι συμβαίνει;’  Αναρωτήθηκε η Σια αλλά η φωνή του καθηγητή την επανέφερε στην πραγματικότητα.

..Επιτέλους τελείωσε και το τελευταίο μάθημα. Χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι. Η τάξη άρχισε να αδειάζει.

Η Σία περίμενε να φύγει και ο τελευταίος μαθητής και μόνο τότε σηκώθηκε από τη θέση της. Πλησίασε την Μαρία και αφού μάζεψε τα βιβλία της στην τσάντα, την έβαλε στα γόνατα της. Έπιασε τα χερούλια του καροτσιού αλλά ο Σεμπάστιαν την παραμέρισε μαλακά. ¨Άσε να το κάνω εγώ.¨

Η Σία τον παρακολουθούσε αμίλητη καθώς κινιόταν προς την πόρτα ανταλλάζοντας κουβέντες με την Μαρία. Ξαφνικά ένιωσε να κατακλύζεται από θυμό. ¨Δεν χρειάζεται να το κάνεις Σεμπάστιαν!¨ φώναξε. Λίγο ακόμα και δάκρυα θα κυλούσαν από τα μάτια της αλλά συγκρατήθηκε και πήρε βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει σε κλάματα.  ΄Θα τα καταφέρω. Μπορώ..΄ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

Το αγόρι σταμάτησε. ¨Ποιο;¨  ¨Δεν χρειάζεται να με προστατεύεις.¨ ¨Μα το κάνεις εσύ μόνο όλα αυτά τα χρόνια¨ αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα χωρίς να γυρίσει. ¨Το κάνεις για μένα και την Μαρία…¨  ¨Είστε η οικογένεια μου¨ αποκρίθηκε η Σία αδύναμα. ¨Όχι. Ξέρεις πως εσύ είσαι αυτή που μας έκανες οικογένεια. Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε.¨

 

Η ερεύνα

 

 

Το σώμα του νεαρού άνδρα άρχισε να συσπάται. Κάτω από το κράνος που κάλυπτε το μισό του κεφάλι , στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και ενθουσιασμό.

Δίπλα , δυο άνδρες με κοστούμια και από πάνω λευκές ιατρικές ρόμπες παρακολουθούσαν την οθόνη πάνω στην οποία απεικονιζόταν ο κόσμος μέσα στον οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνδρας με το κράνος πάλευε με ένα τέρας, ένα υβρίδιο μεταξύ Λερναίας Ύδρας και ενός τεράστιου ελέφαντα με έξι χαυλιόδοντες  και το κατατρόπωνε με την βοήθεια του στρατού του.

Μια κραυγή χαράς αντήχησε στον αέρα και ο άνδρας με μια κοφτή κίνηση έβγαλε το κράνος από το κεφάλι του. Σχεδόν έλαμπε από τη χαρά του. ¨Το είδατε;¨ αναφώνησε ενθουσιασμένος. ¨Αυτή τη φορά τα κατάφερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! Η πίστα ήταν απλά ένα παιχνιδάκι!¨

Ο ένας από τους δυο άντρες που φόραγε γυαλιά έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του. Κούνησε το κεφάλι του. ¨Όχι Νικ. Για άλλη μια φορά το εγχείρημα γνώρισε μια πανωλεθρία! Δεν έχουμε προχωρήσει ούτε κατά το ένα χιλιοστό στην ερευνά μας! Αυτό που είδαμε τώρα το έχουμε ξαναδεί άλλες εκατό φορές και πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα! Είσαι ένας καταπληκτικός gamer, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθούμε και βαδίζουμε στα τυφλά! Αν βρίσκαμε την παράμετρο ή την αιτία που…

΄Ίσως έχει να κάνει  με το μέρος..¨ τον διέκοψε ο άλλος. ¨Το μυαλό γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση και διατηρεί μια δικλίδα ασφαλείας….¨

¨Δεν μπορούμε να βαδίζουμε συνέχεια στα τυφλά!¨ ξέσπασε ο δεύτερος. ¨Αυτή η ερεύνα ξεκίνησε από τότε που διαπιστώθηκαν τα πρώτα κρούσματα  αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα! Και γεγονός είναι πως μέχρι στιγμής η Γη είναι ο μοναδικός πλανήτης της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας στον οποίο παρουσιάζεται αυξητική τάση για εγκληματικότητα σε συσχέτιση με το παιχνίδι! ΤΙ φταίει λοιπόν;¨

Ακούστηκαν βήματα.

Στον χώρο μπήκε τέταρτος άνδρας. Ψήλος, με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, κατάλευκα, σχεδόν ασημένια μαλλιά και μάτια χρώμα των οποίων θύμιζε το κεχριμπάρι απέπνεε τόση σοβαρότητα που και οι τρεις άνδρες που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα πριν από εκείνον σώπασαν μεμιάς λες και ήταν παιδιά που μόλις έκαναν σκανταλιά και περίμεναν την επίπληξη τους.

¨Λοιπόν ;¨ ρώτησε. ¨Αφήστε με να μαντέψω. Δεν είχαμε καμία πρόοδο, έτσι δεν είναι; ¨

Και οι τρεις κούνησαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα.

¨Χμ..¨ έκανε ο άνδρας. Έπιασε σκεπτικός το πηγούνι του. ¨Καιρός είναι νομίζω να μπούμε στο επόμενο στάδιο της έρευνας. Αύριο για πρώτη φορά θα αποσταλούν ειδικές ερευνητικές ομάδες σε κάποια σχολεία που θα επιλεχθούν τυχαία. Νομίζω πως πρέπει να δουλέψουμε με υλικό το οποίο δεν είχαμε πιάσει μέχρι στιγμής…¨

Έριξε αδιάφορο βλέμμα στο μηχάνημα που υπήρχε πίσω από τους τρεις άνδρες. ¨Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά η ερεύνα μας θα προχωρήσει….¨ .

… Η λιμουζίνα σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο αρχοντικό. Στην πόρτα με μια ομπρέλα στο χέρι περίμενε ένας υπηρέτης. Είχε αρχίσει να βρέχει στα μισά της διαδρομής. Ρίχτηκε αμέσως προς το αμάξι μόλις εκείνο πάρκαρε.

Η Σία τον παραμέρισε αδιάφορη.  Έριξε ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να βεβαιωθεί πως ο Σεμπάστιαν κράταγε την ομπρέλα πάνω από την Μαρία . Για μια στιγμή ένιωσε να καταβάλλεται από ακατανίκητη κούραση, όμως η μυρωδιά του αρώματος που φόραγε η εκκεντρική της γιαγιά έφτασε στην μύτη της και αναπτέρωσε το ηθικό της. Σχεδόν πετώντας ανέβηκε τις σκάλες για να φτάσει στο τελευταίο δωμάτιο του δεύτερου ορόφου. Στάθηκε για λίγο μπροστά από την κλειστή πόρτα εισπνέοντας το άρωμα.

Πίσω από την πόρτα ακουγόταν χαμηλόφωνα μουσική. Σχεδόν μπορούσε να φανταστεί την γιαγιά της να στέκεται όρθια μπροστά από το παλιό γραμμόφωνο ακούγοντας μουσική από παλιές εποχές, καπνίζοντας τσιγάρο και παίζοντας με τις πανάκριβες πέρλες στον λαιμό της.

¨Αναστασία..¨ ακούστηκε μαλακά η φωνή της γιαγιάς της.

Το κορίτσι έσπρωξε διστακτικά την πόρτα. Μπροστά στα μάτια της είχε την ακριβή εικόνα όλων όσα είχε φανταστεί δευτερόλεπτα πριν. Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα της γιαγιάς της  δέσποζε στη μέση του δωματίου . Χόρευε μόνη της βαλς με ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι ενώ με το άλλο λες και κρατούσε έναν αόρατο παρτενέρ.

¨Είσαι κουρασμένη..¨ έφτασε στα αυτιά του κοριτσιού η φωνή της γιαγιάς της. ¨Μπορεί και λίγο απογοητευμένη, έτσι δεν είναι; Πως πήγε η πρώτη μέρα; Θαρρώ πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει….¨

¨Γιαγιά…¨ είπε σχεδόν ξέπνοα η Σία. Ρίχτηκε στην αγκαλιά της γυναίκας. ¨Γιατί μας μισούν τόσο;¨ ¨Γιατί θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μας. Να το θυμάσαι αυτό. Αλλά… Είναι και κάτι άλλο που σε βασανίζει…¨ είπε η γυναίκα . Σταμάτησε και κοίταξε εξεταστικά την Σια. ¨Έκανε κάτι ο Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε τελικά.

Η Σια κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

¨Να θυμάσαι πως δεν είστε παιδιά πλέον¨ είπε η γιαγιά της ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής. ¨Κάποια στιγμή θα πάρει αποφάσεις που θα σε πληγώσουν. Είναι φυσιολογικό να θέλει να σε προστατέψει με δικό του τρόπο και εσύ να μη μπορείς να το δεχτείς¨

Η Σια οπισθοχώρησε. Πάντα τρόμαζε με την διορατικότητα της γιαγιάς της, σε σημείο που όταν ήταν πιο μικρή πίστευε πως εκείνη είχε την μαγική δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβε πως η γιαγιά της απλά διάβαζε καλά τους ανθρώπους, τίποτε παραπάνω.

¨Πήγαινε να ξεκουραστείς…¨ είπε μαλακά η μεγάλη γυναίκα. ¨Είμαι σίγουρη ότι η φετινή χρονιά θα είναι όλο εκπλήξεις….¨

.. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο μισοσκόταδο καθώς η Σια έσβησε και το τελευταίο κερί. Μετά το δείπνο αντάλλαξαν απόψεις και κουτσομπολιά με την Μαρία ενώ ο Σεμπάστιαν είχε αποσυρθεί στο δωμάτιο του μη αντέχοντας  όπως είπε ¨την φασαρία που έκαναν¨.

Η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν η ανάσα της Μαρίας. ¨Μαρία…¨ είπε η Σια μη αντέχοντας να παραμείνει σιωπηλή. ¨Ξέρω τι θα πεις¨ απάντησε εκείνη. ¨Αλήθεια; ¨ κάγχασε η Σια. ¨Τόσο εύκολα πλέον μπορούν να με διαβάζουν όλοι; ¨ ¨Ήταν αναμενόμενο βάση πιθανοτήτων πως η κουβέντα μας θα κατέληγε εκεί ύστερα απ όλα τα ανούσια πράγματα που συζητήσαμε σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσεις αυτά που ήδη πρόλαβε να σου πει η γιαγιά. ¨

Η Σια πάγωσε.

¨Ανησυχούμε για σένα. Είμαι σίγουρη  πως αυτή τη στιγμή ο Σεμπάστιαν είναι άυπνος καθώς προσπαθεί να μαντέψει τι επίδραση πάνω σου είχε η σημερινή επίσκεψη του αστυνομικού. ¨ ¨Δεν καταλαβαίνω…¨ μουρμούρισε η Σια. ¨Πέρασε τόσος καιρός…¨ ¨Όχι. Όσος καιρός και να περάσει κάποιες αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν , και κάποιες πληγές δεν κλείνουν. Πάντα προσπαθείς να φάνεις η πιο δυνατή από τους τρεις μας. Κρατάς τα πάντα μέσα σου ενώ ξεχνάς πως τόσο εγώ όσο και ο Σεμπάστιαν χάσαμε όχι λιγότερα από εσένα! Πότε επιτέλους θα καταλάβεις πως μπορείς να μας δείξεις την πλευρά σου την οποία δεν την έχεις δείξει ποτέ και σε κανέναν;¨ ‘ Και αν δεν ξέρω πώς να το κάνω ;’ απάντησε σιωπηλά στην ερώτηση της η Σία. ΄Και αν δεν το μάθω ποτέ;΄

 

Το πείραμα

 

Μπαίνοντας μέσα στην αυλή του σχολείου το πρώτο πράγμα που παρατήρησε η Σία ήταν πως στην άλλη άκρη της είχαν μαζευτεί  πάρα πολλά παιδιά. Είχαν δημιουργήσει τοίχο γύρω από κάτι και το χάζευαν κουνώντας τα κεφάλια τους με έκπληξη και θαυμασμό.

«Τι λες να είναι εκεί πέρα;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν καθώς διέσχιζαν την αυλή ανάμεσα στους ανάστατους μαθητές που σπρώχνονταν και έτρεχαν από όλες τις μεριές για να ενωθούν με τους υπόλοιπους. Τέντωσε το κεφάλι της αλλά το μόνο που κατάφερε να πιάσει με την άκρη του ματιού της ήταν μια περίεργη λάμψη ανάμεικτη με ιριδισμούς.

Ο Σεμπάστιαν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. ¨Ότι και αν είναι είμαι σίγουρος πως δεν μας ενδιαφέρει¨.

…Μέσα στην τάξη επικρατούσε ο συνηθισμένος πανικός και σαματάς. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ανάστατος όσο ποτέ σχεδόν τρέχοντας εισέβαλλε ο καθηγητής. Το πρόσωπο του κύριου Νοτ ήταν λευκό όσο ποτέ άλλοτε ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν πάνω σε αυτό.

Έφτασε στο γραφείο και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα του. Πήρε βαθιά ανάσα και κατάπιε με δυσκολία. « Βρίσκομαι σε δεινή θέση να σας ανακοινώσω πως μόλις μας γνωστοποίησαν πως το σχολείο μας επιλέχτηκε τυχαία από έναν κυβερνητικό οργανισμό που σχετίζεται με την έρευνα λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου…¨

Ψίθυροι έκπληξης σηκώθηκαν στον αέρα. Οι μαθητές αντάλλαξαν μεταξύ τους βλέμματα γεμάτα περιέργεια. Ακόμα και αυτοί που χάζευαν εκείνη την ώρα έστρεψαν την προσοχή τους στα λεγόμενα του καθηγητή.

¨Όπως φαντάζομαι έχετε ήδη δει το μηχάνημα που μεταφέρθηκε εδώ και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο χώρο του γυμναστηρίου. Θα πω… Κάποια ονόματα που θα πάνε εκεί και θα συμμετάσχουν σε κάποια τεστ. Η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και… Να ξέρετε πως πρόκειται για μεγάλη τιμή..¨ ολοκλήρωσε βιαστικά και σκούπισε τον ιδρώτα με την άκρη του χεριού του.

¨Σεμπάστιαν¨ έφτασε η φωνή του καθηγητή στα αυτιά της Σίας. Έκπληκτη σήκωσε το βλέμμα της για να δει έναν εξίσου έκπληκτο Σεμπάστιαν που την κοίταγε με ορθάνοιχτα μάτια να κινείται προς την πόρτα της τάξης.

Αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή η έκπληξη της μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. ¨ Σια. Μπορείς να ακολουθήσεις τον Σεμπάστιαν.¨

¨Ωραία. Διάλεξαν τους πιο κακομαθημένους  και τους πιο διεστραμμένους της τάξης!¨ ακούστηκε πίσω της η χαιρέκακη φωνή της Ελάϊνας. Αλλά το βλέμμα που της έριξε η Σια πάνω από τον ώμο της την έκανε να μαζευτεί στην καρέκλα της .

Πίσω από την πόρτα ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. Τα δάχτυλα του έσφιξαν τα δικά της με δύναμη. Ακούστηκε δυνατό ¨Κρακ¨ και η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος από τον πόνο, ¨Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και…¨ ¨Δε μπορώ να αρνηθώ μπροστά σε ολόκληρη την τάξη!¨ αποκρίθηκε η Σια. ¨Θα το μάθει όλο το σχολείο…¨ Σταμάτησε για λίγο. ¨Λες να έχει σχέση με την χθεσινή επίσκεψη του αστυνομικού;¨ ¨Εσένα σου φαίνονται τόσο τυχαία αυτά τα δύο γεγονότα;¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν.  Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Το μόνο που μπορεί να βγει απ’ όλο αυτό είναι πως θα είμαστε οι πρώτοι που θα μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά…¨ είπε τελικά.

..Μέσα στο κλειστό γυμναστήριο επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Άτομα του σχολείου και άτομα κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας πράγματα και εξοπλισμό. Στο κέντρο του γυμναστηρίου δέσποζε μια κατασκευή που θύμιζε γυάλινο κλουβί. Στο κέντρο της υπήρχε ένα κάθισμα από το οποίο ξεκινούσαν πολλά καλώδια τα οποία κατέληγαν σε μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη ακριβώς δίπλα .

Μέσα φορώντας γυαλιά μυωπίας βρισκόταν ο άνδρας με τα ασημένια μαλλιά . Επιθεωρούσε σκεπτικός το ¨κλουβί¨ ενώ σταματούσε που και που κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο μυαλό του. Το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. Ένιωσε το υλικό να δονείται κάτω από το χέρι του . Χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του. ¨Βάλε τα δυνατά σου…¨ ψιθύρισε.

¨Κύριε Κάτσου…¨ ακούστηκε μια φωνή. ¨Έφτασαν τα δύο πρώτα άτομα¨.

..Μπροστά τους πίσω από τις μπάρες πάνω στο κάθισμα βρισκόταν ένα κορίτσι γύρω στα 16. Τα μαύρα της μάτια κοίταζαν μπροστά με αποφασιστικότητα ενώ όλη η στάση του σώματος υποδήλωνε πως επρόκειτο για ένα αρκετά δυναμικό άτομο.

Ο Κάτσου Ίτο κόλλησε το βλέμμα του πάνω στο κορίτσι. Τα κεχριμπαρένια μάτια του απέμειναν  να την κοιτάζουν εξεταστικά για λίγες στιγμές. ¨Ώστε εσύ είσαι αυτή που έχει την τιμητική να δοκιμάσει το Κελί…¨ μουρμούρισε και έγλυψε τα χείλη ανυπόμονα.

Ένα χαρτί εμφανίστηκε από το πουθενά και τα μάτια του διέτρεξαν πάνω στα όσα είχε γραμμένα πάνω του. ¨ Αναστασία Ντε Νιεζ¨, διάβασε δυνατά. Έριξε ένα βλέμμα στους παρευρισκόμενους. ¨Είναι η γνωστή;¨ . Τα κεφάλια των υπόλοιπων κουνήθηκαν πάνω κάτω συγκαταβατικά . ¨Είστε σίγουροι πως τα άτομα επιλέχτηκαν με τελείως τυχαία σειρά;¨ Και πάλι το ίδιο συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού. ¨Μάλιστα¨ μουρμούρισε. ¨ Ζει με την γιαγιά της  μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της που σημειώθηκε μπροστά της , την ξαδέλφη της, η οποία έπαψε να περπατάει από την ηλικία των εφτά ύστερα από ένα ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε όλη η οικογένεια της και ένα ακόμα άτομο, τον Σεμπάστιαν Νις, τον οποίο η γιαγιά της υιοθέτησε κατόπιν παράκλησης από την ίδια. Περίεργη οικογένεια….¨ ¨Τόσα λεφτά έχουν.. Κάνουν ότι θέλουν…¨ παρατήρησε κάποιος. ¨Το λιγότερο περίεργο με αυτή την οικογένεια είναι η υιοθεσία ενός παιδιού. Κατά τ΄άλλα είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τα Media.¨ ¨Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που συνέβη μπροστά της δεν έχει επίδραση ακόμα και σήμερα στον ψυχοσωματικό της κόσμο;¨ μονολόγησε σκεφτικός ο Ίτο κοιτάζοντας το χαρτί. ¨Πέρασαν τόσα χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται τι ακριβώς έχει συμβεί…¨ ακούστηκε μια φωνή από τους υπόλοιπους. ¨Ενδιαφέρον…¨ μουρμούρισε ο Κατσου. Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ…. Τι έχεις να μου προσφέρεις;¨

..Καθώς ένας άνδρας την πλησίασε συνδέοντας το τελευταίο καλώδιο με την οθόνη η Σία πήρε βαθιά ανάσα. Περπατώντας ως το γυμναστήριο είχαν εξαντλήσει όλες τις θεωρίες με τον Σεμπάστιαν για τον λόγο που το σχολείο τους επιλέχθηκε για να γίνουν τα τεστ. Αποφάσισαν πως θα πήγαινε εκείνη πρώτη παρά τις έντονες αντιδράσεις του. Και τώρα που βρίσκοταν εκεί η περιέργεια της είχε εκτοξευτεί  στα ύψη. Δεν τους είχαν δοθεί συγκεκριμένες οδηγίες. Ούτε τους πήραν δείγμα DNA. Το μόνο που της ζητήθηκε ήταν να παραμείνει απολύτως ήρεμη. Τίποτε άλλο.

Επιτέλους μπήκε και το κράνος πάνω στο κεφάλι της. Η επαφή της με τον έξω κόσμο έπαψε να υπάρχει. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Μια αντρική φωνή την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Αναστασία Ντε Νιεζ…¨ Η Σια ανακάθισε έκπληκτη. ¨Σου αρέσει να παίζεις παιχνίδια;¨ ¨Παιχνίδια;¨ επανέλαβε σαστισμένη η Σια. ¨Ναι. Video games. Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στο πρωτότυπο φορητό μοντέλο του Ι-001 που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για full dive διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις και με μια δόση από AI με σκοπό ο παίκτης να απολαύσει το παιχνίδι στο έπακρο. Λοιπόν Αναστασία… Σου αρέσουν τα video games? “ “Όχι¨ αποκρίθηκε ξερά η Σια. ¨Έχω να κάνω πολύ πιο σημαντικά πράγματα στην πραγματική ζωή.¨

Ξεκαρδιστικά γέλια αντήχησαν στον αέρα. ¨Είσαι πραγματικά το κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Ωραία. Ας ξεκινήσουμε! Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι απολύτως ήρεμη και να θυμάσαι πως είναι απλά ένα παιχνίδι….¨

Η φωνή σίγησε και το φως στον χώρο έσβησε. Η Σια ένιωσε τις άκρες των χειλιών της να ξεραίνονται. Μια απαλή γυναικεία φωνή άρχισε να μετράει αντίστροφα δίπλα στο αυτί της. ¨Τρία… Δύο.. Ένα…¨  Και ξαφνικά από το πουθενά  μια μαύρη δύνη ξεπήδησε και την ρούφηξε μέσα.

.. Πάνω από τις οθόνες ο Κάτσου Ίτο παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια όσα διαδραματίζονταν μπροστά του εκείνη τη στιγμή. Τα βλέφαρα του πετάριζαν ενώ τα μάτια του έλαμπαν με από χαρά. ¨Αδύνατον..¨ μουρμούρισε. ¨Δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν τέτοιο συγχρονισμό… ¨

Σήκωσε το βλέμμα του και το εστίασε πάνω στο κορίτσι μέσα στην περίεργη κατασκευή. ¨Αλήθεια… Ποια είσαι πραγματικά;¨

 

Η αλήθεια

 

..Κανείς πραγματικά δεν κατάλαβε πόσο χρόνο χρειάστηκε η Αναστασία Ντε Νιέζ για να εισβάλλει στην σκηνή όπου βρίσκονταν άτομα του υπουργείου που παρακολουθούσαν το πείραμα. Γεγονός είναι πως όταν εισέβαλλε μέσα ήταν τόσο εξαγριωμένη που όσοι βρέθηκαν κοντά της εκείνη τη στιγμή φρόντισαν να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξε στα πρόσωπα τον παρευρισκόμενων το βλέμμα της εστίασε πάνω σε έναν ψηλό άνδρα με ασημένια μαλλιά και γυαλιά μυωπίας στην άλλη γωνία της σκηνής. Εκείνη την ώρα ήταν σκυμμένος πάνω από μηχανήματα και τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στα χειριστήρια.

¨Εσύ…..¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. Τα μάτια της έγιναν δύο λεπτές σχισμές μέσα από τις οποίες εκτοξεύονταν φωτιές και κεραυνοί. ¨Μπάσταρδε… θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια…¨

Κίνησε καταπάνω του. Σήκωσε το χέρι της για να τον χαστουκίσει. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σταμάτησαν να ανασαίνουν και κάποιοι άνοιξαν έκπληκτοι τα στόματα τους. Την τελευταία στιγμή όμως, πρώτου το χέρι της προσγειωθεί στο μάγουλο του άνδρα, εκείνος χωρίς να την κοιτάζει έπιασε τον καρπό της με το δεξί του χέρι .

Γύρισε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά και την τράβηξε τόσο κοντά σε εκείνον που τα πρόσωπα τους βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής, το ένα από το άλλο. Τα μάτια του κόλλησαν εξεταστικά στα δικά της.

¨Αναστασία Ντε Νιεζ..Να που συναντιόμαστε τελικά¨.

Ακούστηκαν βήματα και στο άνοιγμα εμφανίστηκε λαχανιασμένος ο Σεμπάστιαν. ¨Συγχωρέστε την… Όταν έχει νεύρα λέει και κάνει πράγματα που δεν εννοεί…¨

¨Ενδιαφέρον¨ μουρμούρισε ο άνδρας. Εξακολουθούσε να περιεργάζεται την Σια. ¨Ένα χαριτωμένο κορίτσι που έχει βιώσει πολλά στη ζωή της και τα κρύβει όλα κάτω από μια μάσκα απάθειας και ενίοτε θυμού….¨ ¨Πως τολμάς ;¨ κοκκίνισε από τον θυμό της η Σία. Τράβηξε με δύναμη το χέρι της απελευθερώνοντας το από την λαβή του άνδρα. ¨Δεν νομίζεις ότι είσαι λίγο αγενής;¨ ¨ Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι ευγενική με άτομα που δεν γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι..¨ αποκρίθηκε η Σια κοιτάζοντας τον εχθρικά.

Ο άνδρας αναστέναξε. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και απολογούνταν για την πρωτύτερη συμπεριφορά του. ¨Έχεις δίκιο… Δεν συστηθήκαμε σωστά. Εγώ είμαι ο Κάτσου Ίτο, ο επικεφαλής αυτής της έρευνας. Εσύ είσαι η Αναστασία Ντε Νιεζ και αυτός εκεί είναι ο Σεμπάστιαν. Λοιπόν, τι λες τώρα; ¨

¨Λέω ότι είναι η ώρα να βρείτε καλούς δικηγόρους άσχετα από το κυβερνητικό πρόγραμμα που τρέχετε! Τι μου κάνατε; Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;¨

Ο Ιτο χαμογέλασε πλατιά. ¨Θέλω να δουλέψεις μαζί μας. Δε μπορώ να πιστέψω ότι σταθήκαμε τόσο τυχεροί που το πρώτο πειραματόζωο απεδείχθη φλέβα χρυσού. Είσαι πολύτιμη για μας…¨

¨Πολύτιμη…¨ επανέλαβε η Σια. Σήκωσε το βλέμμα της. Χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης  εμφανίστηκε στα χείλη της.  ¨Φαντάζομαι ότι δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να δουλέψω ή να συνεργαστώ μαζί σας, έτσι δεν είναι;¨ Ο άνδρας κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Λυπάμαι, αλλά δε νομίζω να με ενδιαφέρει η πρότασή σας. Ξέρετε ότι δεν έχουμε ανάγκη από λεφτά.  Σεμπάστιαν…¨ είπε και κίνησε προς το άνοιγμα της σκηνής.

¨Δε σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια;¨ ρώτησε ο Ίτο. ¨Για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό;¨

Η Σια σταμάτησε. Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Την κοίταζε παρακλητικά . Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε πραγματικά. Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της.

Γύρισε απότομα προς τον Ίτο. ¨Ωραία. ¨είπε ξερά. ¨Την αλήθεια. Και μετά θα δω αν με ενδιαφέρει να συνεργαστώ μαζί σας….¨

Ο Ίτο απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές, σα να προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του. (recollect his thoughts). Έβηξε.

¨Ο Λαβύρινθος. Το παιχνίδι που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Παίζεται από 200.000.000 όντα σε όλη την Διαγαλαξιακή Συμμαχία. Βασισμένο στη τεχνολογία του full dive  με μια μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά. Το παιχνίδι βασίζεται κατά 30% σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης το οποίο του προσδίδει ένα στοιχείο έκπληξης καθώς πέρα από τη βασική πλοκή το παιχνίδι προσαρμόζεται στις αναμνήσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο (background) του παίχτη με αποτέλεσμα τα πάντα μέσα στο παιχνίδι να αλλάζουν συνεχώς. Πριν από τρία χρόνια… Άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περιστατικά….¨

Η καρδιά της Σίας άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ένιωσε τις κόρες της να διαστέλλονται. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε γείρει μπροστά αδυνατώντας να ελέγξει την ανυπομονησία του να μάθει το υπόλοιπο.

¨Οι παίκτες άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο. Έτσι ξαφνικά . Άρχισαν να σημειώνονται πολλαπλά κρούσματα δολοφονιών ανθρώπων από άτομα που μόλις είχαν αποσυνδεθεί από τον Λαβύρινθο. Μέσα σε τρία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 10.000 κρούσματα σε όλη τη Γη με τα θύματα να ξεπερνούν τις 30.000…¨ συνέχισε ήρεμος ο Κάτσου.

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Σία. ‘ 30.000 νεκροί..΄  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πως κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;΄

Ο Ίτο λες και διάβασε τις σκέψεις της. ¨Η κυβέρνηση της Γης πανικοβλήθηκε για τα καλά. Προφανώς κάτι συνέβαινε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους. Ξεκίνησαν μυστικές έρευνες σε όλο τον κόσμο αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οι θύτες τόσο άνδρες όσο και γυναίκες δεν είχαν κανένα ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, δεν έπαιρναν ψυχοφάρμακα  και δεν γνωρίζονταν με  κανένα από τα θύματά τους. Ήταν όλοι τους καλοί οικογενειάρχες και σωστοί πολίτες. Και όλα αυτά μόνο στη Γη. Σε κανέναν άλλον πλανήτη όπου παίζεται το παιχνίδι εντός της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας  δεν παρατηρήθηκαν τέτοια κρούσματα βίας. Ύστερα από επικοινωνία με τους δημιουργούς του παιχνιδιού και άρνηση των τελευταίων να σταματήσουν το παιχνίδι δημιουργήθηκε αυτό το τμήμα με σκοπό να στείλει κάποιον στο παιχνίδι που θα μπορούσε να βρει την πραγματική αιτία πίσω από αυτά τα περιστατικά. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια Αναστασία Ντε Νιεζ…¨

Αδυνατώντας να πιστέψει τα όσα μόλις είχε ακούσει η Σία γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Έμεινε εμβρόντητη από την αντίδραση του. Εκείνος κοίταζε τα χέρια του με ορθάνοιχτα μάτια και αίσθημα τρόμου έντονα αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο του. Ανάσαινε με δυσκολία.

¨Σεμπάστιαν;¨ έκανε έκπληκτη.  Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα του. ¨Πρέπει να φύγουμε..¨ βγήκε με δυσκολία από το στόμα του. ¨Χρειάζομαι αέρα….¨

Η Σία τον πλησίασε και έπιασε το χέρι του. Κίνησε προς την έξοδο. Σταμάτησε στο άνοιγμα της σκηνής. ¨ Όταν η μητέρα μου πέθαινε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η κυβέρνηση και το Αστυνομικό σώμα όταν τους χρειαζόμασταν ;  ¨ είπε πάνω από τον ώμο. ¨Λυπάμαι. Αλλά ο Λαβύρινθος δεν είναι δικό μου πρόβλημα¨ και βγήκε.

 

Το προαίσθημα / Το χάος (μέρος πρώτο)

 

…Έβρεχε για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Τα πυκνά σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό πάνω από την πόλη δεν έλεγαν να φύγουν.

Η Σία κοίταζε με υπνωτισμένο ύφος την αυλή του σχολείου. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα με τον Σεμπάστιαν πάνω στα όσα είχαν ακούσει από τον Κάτσου Ίτο. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ… Η Μαρία βέβαια, όπως πάντα με τον δικό της διακριτικό τρόπο δεν είπε τίποτα παρά μόνο ρίχνοντας ένα σκεπτικό βλέμμα και στους δύο τους, κούνησε το κεφάλι της με τρόπο λες και τα είχε ξεδιαλύνει όλα μέσα στο μυαλό της.

Το μόνο που προβλημάτιζε από όλο αυτό τη Σια ήταν η αναπάντεχη και ανεξήγητη αντίδραση του Σεμπάστιαν όταν άκουσε τα πάντα. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο τρομοκρατημένο. Συνήθως ήταν ο πιο κούλ από τους τρεις τους, ήρεμος και τόσο ικανός να χαλιναγωγεί τα συναισθήματα του. Αναστέναξε μέσα της. Δεν ήταν του στυλ της να τον ανακρίνει και τώρα πλέον ήταν αργά για να μάθει το οτιδήποτε.

¨Να θυμάστε πως μετά το μάθημα όλη η τάξη κατεβαίνει στην αίθουσα των Διαπλανητικών Ταξιδιών καθώς σήμερα έχει προγραμματιστεί ή συνηθισμένη επίσκεψη στον πλανήτη Τα΄αρ για να παρακολουθήσουμε από κοντά την  θρησκευτική τελετή προς τιμή του Θεού Ήλιου¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του καθηγητή. Γύρισε το κεφάλι της για να δει πως όλη η τάξη μάζευε βιαστικά τα πράγματα της.

Ο Σεμπάστιαν βοήθησε την Μαρία να μπει στο καροτσάκι. ¨Δεν θα έρθεις;¨ ρώτησε την Σια. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της. Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα ενώ ο αέρας έγινε αποπνικτικά βαρύς. ¨Κάτι θα συμβεί….¨ ψέλλισε.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν με έκπληξη. Ακόμα και η Μαρία γύρισε το κεφάλι της και απέμεινε να την κοιτάει με έντονο προβληματισμό αποτυπωμένο πάνω στο πρόσωπο της. ¨Σία.. Είναι μια διαδικασία ρουτίνας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε αυτό το εικοσάλεπτο που τα σώματα μας θα βρίσκονται εδώ στη Γη ενώ μόνο ο νους μας θα μεταφερθεί στον Τα’αρ;¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Σήκω! Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας περιμένουν…¨

…Βάζοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της η Σια ένιωσε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να διατρέχουν το σώμα της σκανάροντας την ψυχοσωματική της κατάσταση. ‘Ένα αόρατο δίκτυο ινών είχε αγκαλιάσει όλο το σώμα της δημιουργώντας το απαραίτητο δίχτυ για να ολοκληρωθεί η πετυχημένη μεταφορά του νου στον άλλο πλανήτη διατηρώντας και τις εννέα αισθήσεις τους άθικτες. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν χτύπαγε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στα χερούλια του ειδικού καθίσματος εν αναμονή ολοκλήρωσης της διαδικασίας.           ΄ Όλα θα πάνε καλά…΄ είπε μέσα της η Σία προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμη. Έκλεισε τα μάτια της . Ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί άρχισαν να διαπερνούν το σώμα της. Η διαδικασία της μεταφοράς είχε ξεκινήσει.

..Πάνω από το Τα’αρ οι τρείς ήλιοι είχαν ανεβεί στο υψηλότερο σημείο του ουρανού. Οι επικλήσεις των ιερέων και οι ιεροί ψαλμοί της χορωδίας δονούσαν τον αέρα. Η Σία εισέπνευσε τον αέρα και μαζί με αυτόν στα ρουθούνια της έφτασε η μυρωδιά των εξωγήινων θυμιαμάτων. Γύρισε το κεφάλι της δεξιά για να δει τον Σεμπάστιαν να στέκεται δίπλα στην Μαρία.

Ξαφνικά οι μορφές τους άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Μαύρες γραμμές άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Έκπληκτη η Σια άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει . Τα μάτια της όμως έπεσαν πάνω στα χέρια της. Έκπληκτη τα σήκωσε στο φως για να διαπιστώσει πως το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνη. Μαύρες γραμμές πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα πάνω στο σώμα της . Σήκωσε το βλέμμα της για να δει τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να εξαφανίζονται  . Την ίδια στιγμή σκοτάδι κάλυψε τα πάντα γύρω της . ‘ Νυστάζω’  πρόλαβε να σκεφτεί και έχασε τις αισθήσεις της.

…Μυρωδιά καμένου πλαστικού έφτασε στη μύτη της. Η Σία φτερνίστηκε. Αναπήδησε και το κεφάλι της χτύπησε στο κράνος που ακόμα είχε τοποθετημένο πάνω στο κεφάλι της. Στην αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι. Νιώθοντας ναυτία και ταυτόχρονα αδυναμία να επιβληθεί απόλυτα στο σώμα και τους μυς της τράβηξε το κράνος από πάνω της και πήγε να σηκωθεί από το κάθισμα. Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί στα πόδια της . Έπεσε στο πάτωμα νιώθοντας να ζαλίζεται.

Τα πάντα γύρω της είχαν χάσει το περίγραμμά τους. Η όραση της είχε θολώσει. Με κόπο σήκωσε το κεφάλι της για να δει στο διπλανό κάθισμα τον Σεμπάστιαν αναίσθητο, με τα μάτια κλειστά. Ένα ρυάκι αίματος έτρεχε στο μάγουλο της.

Τα πάντα πάγωσαν μέσα της. Γύρισε από την άλλη για να δει την Μαρία πεσμένη δίπλα το κάθισμα. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την υπάκουσαν. Σέρνοντας το σώμα της έφτασε με κόπο δίπλα της και έβαλε το αυτί της στο στήθος της Μαρίας για να διακρίνει τον αδύναμο χτύπο της καρδιάς. ¨Μαρία…¨ ψέλλισε. ¨Μαρία…¨

Τα μάτια της Μαρίας παρέμεναν κλειστά. Ανάσαινε με κόπο. Όμως δεν είχε καμιά εξωτερική πληγή και ο παλμός της ήταν σταθερός.  Η καρδιά της Σίας σφίχτηκε. ‘Χάνουμε πολύτιμο χρόνο ΄ πέρασε από το μυαλό της. Έριξε μια ματιά γύρω.

Η αίθουσα ήταν βυθισμένη σε μισοσκόταδο. Απ όσα κατάφερε να διακρίνει η Σια κανένας άλλος εκτός από την ίδια δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Προφανώς κάτι είχε συμβεί που τους γύρισε με τόσο βίαιο τρόπο πίσω.

Γύρισε το κεφάλι της προς τον Σεμπάστιαν. Το λευκό του πρόσωπο άχνιζε ελαφρά. Πιέζοντας τον εαυτό της  σήκωσε το δεξί της πόδι και το πάτησε. Μεμιάς χιλιάδες μικρές βελόνες διαπέρασαν με οξύ πόνο την πατούσα της λες και περίμεναν αυτή τη στιγμή. Η Σία δάγκωσε το κάτω της χείλος και μερικές σταγόνες αίματος πιτσίλισαν το σχολικό της πουκάμισο. ΄ Δεν έχω χρόνο για τέτοια.. ΄ σκεφτόταν καθώς ανασηκώθηκε σέρνοντας και το δεύτερο πόδι . Με μικρά αλλά σταθερά βήματα κίνησε μπροστά κρατώντας τα μάτια της κολλημένα στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και το ξεραμένο αίμα.

Επιτέλους τα χέρια της έπιασαν το κράνος που είχε στερεωμένο πάνω στο κεφάλι. Το τράβηξε βίαια. Τα μάτια της κόλλησαν στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά. Νιώθοντας τον πανικό να την καταλαμβάνει ολοκληρωτικά και πως ήταν στα πρόθυρα να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της λογικής της, κάνοντας μια πρόχειρη προσευχή μέσα της και ψελλίζοντας ¨Συγνώμη Σεμπάστιαν¨ κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο μάγουλο του αγοριού. 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν αιώνες στη Σια μέχρι που ο Σεμπάστιαν άνοιξε τα βλέφαρα του. Πήρε βαθιά ανάσα και ανακάθισε με κόπο. Έδειχνε λες και συνερχόταν μετά από βαρύ μεθύσι. Τα μάτια του διέτρεξαν τον χώρο μέχρι που σταμάτησαν στο πρόσωπο της Σίας. ¨Που είμαι; Τι συνέβη;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  ¨Μεταφερθήκαμε στον Τα΄αρ..¨ απάντησε η Σια. ¨Δεν το θυμάσαι; Και μετά κάτι συνέβη και το ταξίδι διακόπηκε. ¨

Ο Σεμπάστιαν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ…¨ ψέλλισε με ορθάνοιχτα από τον τρόμο τα μάτια. Η Σια τον κοίταξε εξεταστικά για λίγες στιγμές . Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πρωτόγνωρη  για εκείνη κατάσταση  ένιωθε πιο ήρεμη τώρα που ο Σεμπάστιαν είχε συνέρθει. ¨Πρέπει να φωνάξουμε κάποιον… Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…¨ είπε εκείνος με βραχνή φωνή και έβηξε φτύνοντας αίμα.

 

Το Χάος (μέρος δεύτερο)

 

Τυλιγμένη μέσα σε κουβέρτα και κρατώντας κούπα με ζεστό τσάι αναμειγμένο με κονιάκ η Σία ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρίζουν. Μέσα σε πέντε λεπτά από την ώρα που εκείνη και ο Σεμπάστιαν είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις τους, το σχολείο τους είχε κατακλυστεί από άτομα Ειδικών Δυνάμεων, αλλά και τεχνικούς που έκαναν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποσυνδέσουν τους υπόλοιπους μαθητές από το δίκτυο προσπαθώντας να μη προκαλέσουν βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος η Σια κατάφερε να πιάσει από δω και από κει από σκόρπιες κουβέντες για το τι είχε συμβεί και επέστρεψαν με τέτοιο τρόπο πίσω. Ο πλανήτης δοκιμαζόταν από απροσδόκητη και πάνω απ’όλα πρωτόγνωρη  σε ισχύ ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα με αποτέλεσμα να πέσει το ηλεκτρομαγνητικό δίκτυο και να διακοπούν όλες οι επικοινωνίες.

Το χάος που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Κανείς δεν είχε τρόπο να μάθει τι είχε συμβεί στους δικούς του ενώ εκατομμύρια ψυχές παρέμεναν εγκλωβισμένοι στο Δίκτυο και σε άλλους τερματικούς σταθμούς σε άλλους πλανήτες.

Η τάξη τους ήταν από τους τυχερούς που πρόλαβαν να επιστρέψουν πριν πέσει τελείως το δίκτυο με αποτέλεσμα να μη προκληθούν σημαντικές επιπλοκές και επιπτώσεις στην ψυχοσωματική τους κατάσταση. Η Σια τους παρακολουθούσε έναν μετά τον άλλον να συνέρχονται από το σοκ, να ανακάθονται και να κοιτάνε γύρω με άδειο βλέμμα.

Έριξε ένα  βλέμμα στον Σεμπάστιαν που καθόταν δίπλα της. Εκείνος παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα τα μάτια τα όσα συνέβαιναν μπροστά τους. Έμοιαζε να μην είχε συνειδητοποιήσει πλήρως το τι ακριβώς είχε συμβεί μιας και όλοι οι υπόλοιποι χρειάστηκαν ειδικές ενέσεις για να επανέρθουν. Ο ίδιος αφού πέρασε όλα τα τεστ και πήρε δύο χάπια καθόταν δίπλα της και έδειχνε να είναι πιο ζωντανός από ποτέ.

Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με την Μαρία. Όταν μετά από δύο ενέσεις εκείνη δεν άνοιξε τα μάτια της, και γύρω της μαζεύτηκε ένα ολόκληρο επιτελείο από άτομα της Ειδικής Ομάδας, η Σία ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν τους επέτρεψαν να την πλησιάσουν και έτσι ανήμποροι να αντιδράσουν την παρακολουθούσαν να επιβιβάζεται σε ένα ασθενοφόρο το οποίο χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον ουρανό.

..Φτάνοντας σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε η Σια ήταν να ριχτεί στο δωμάτιο της γιαγιάς της.  Αλλά εκείνη κατέβαινε ήδη τα σκαλιά  κρατώντας αναμμένο τσιγάρο στο δεξί της χέρι μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Η έκφραση του προσώπου της τρόμαξε την Σια. Δυο βαθιές ρυτίδες είχαν σχηματιστεί στο μέτωπο της , λες και κάποιες βαριές σκέψεις την ταλαιπωρούσαν.  ¨Φεύγουμε¨ τους πέταξε κοφτά. ¨Μίλησα με τον γιατρό που επιβλέπει την Μαρία. Είχε κάποια νέα που δεν μπορούσε να τα πει μέσω τηλεφώνου…¨

..Μέσα στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός. Το προσωπικό έτρεχε πάνω κάτω συνοδευόμενο από ανδροειδή και drones ενώ απ’ολες τις εισόδους κατάφταναν πάνω σε αυτοκινούμενα  καρότσια αναίσθητοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η Σια αναρρίγησε. Τι ακριβώς είχε συμβεί μέσα στο δεκάλεπτο και όλος ο πλανήτης βυθίστηκε στο χάος;

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν είχε μαρμαρώσει μπροστά σε όλο αυτό τον κόσμο. Το χέρι του βρήκε το δικό της. ¨Σία…¨ ψιθύρισε. ¨Τι έχει ακριβώς έχει συμβεί;¨ Η Σία δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς δίπλα στην γιαγιά της που έψαχνε κάποιον μέσα στο πλήθος εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ενός μεσήλικα άνδρα με γένια. ¨Κυρία Ντε Νιέζ¨ έφτασε στα αυτιά τους ¨Παρακαλώ ανεβείτε στον 3^ο όροφο στο γραφείο 314¨.

…Μπροστά τους σε ένα κρεβάτι διασωληνωμένη , με πολλά καλώδια να ξεκινάνε από το κεφάλι της βρισκόταν η Μαρία. Έμοιαζε με κάποια που απλά κοιμάται, όμως όταν η Σια πλησίασε πιο κοντά πρόσεξε πως οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιζαν ενώ τα δάχτυλα της έτρεμαν νευρικά.

¨Καλησπέρα¨ τους χαιρέτισε  ο άνδρας που τους εμφανίστηκε ως ολόγραμμα. Το ολόγραμμα δεν διέφερε και πολύ με την αληθινή εικόνα. Ήταν ένας μεσήλικας με γένια , τα μάτια του οποίου φανέρωναν πως κάτι τον προβλημάτιζε καθώς έτρεχαν πάνω κάτω στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων.

¨θα μιλήσω με πολύ απλές λέξεις για να γίνουν κατανοητά αυτά που θα πω σε όλους που βρίσκονται εδώ μέσα,¨ συνέχισε καθώς πλησίασε την Μαρία. Δίπλα του στον αέρα εμφανίστηκε ένα ολόγραμμα ανθρώπινου εγκεφάλου. Κάποιες περιοχές ήταν μαρκαρισμένες με μαύρο χρώμα, άλλες με λευκό και άλλες με κόκκινο.

¨Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε η συγκεκριμένη δεσποινίς βρίσκεται σε μια κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τουλάχιστον άλλες 200.000 ψυχές ανά τον πλανήτη.  Είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά και επομένως δε ξέρουμε πως μπορούμε να το χειριστούμε. Αυτό που αρχικά μας προκαλεί ερωτηματικά και έκπληξη είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη κατάσταση. Τα μηχανήματα που διαχωρίζουν τον νου από το σώμα ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες συνθήκες καταφέρνουν να επαναφέρουν τον νου χωρίς να προκληθεί βλάβη στην ψυχοσωματική κατάσταση του χρήστη. Δεν πιστεύουμε πως η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα επηρέασε με οποιονδήποτε τρόπο τη μεταφορά του νου. Και δεύτερο και το βασικότερο είναι το που βρίσκεται ο νους των χρηστών….¨

Σταμάτησε κομπάζοντας και απέμεινε να κοιτάει τα χέρια του λες και δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. ¨Όπως γνωρίζετε κάθε εγκέφαλος παράγει ένα μοναδικό σήμα το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε οποιοδήποτε σημείο της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας και αν βρίσκεται. Αυτό που… Αυτό που πρόκειται να ακούσετε , δεν έχει προηγούμενο…  Προφανώς… Κάτι συνέβη κατά την διάρκεια της επιστροφής του νου στη Γη . Kάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα κανείς να προσδιορίσει… Αλλά αυτή τη στιγμή…¨ κοίταξε αβοήθητος τους παραβρισκόμενους ¨το εγκεφαλικό σήμα αυτής εδώ της κοπέλας εκπέμπει από το γνωστό σε όλους παιχνίδι , τον Λαβύρινθο. Δικό της και των υπολοίπων 200.000 ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κωματώδη κατάσταση …¨

Η Σία ένιωσε την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της. Αλλά την τελευταία στιγμή ένιωσε πως κάποιος την έπιασε και ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε τον Σεμπάστιαν που είχε γίνει κατάχλωμος αλλά διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του. ¨Ευχαριστώ..¨ ψέλλισε. Εκείνος την έπιασε από τους ώμους χωρίς να πει τίποτα και γύρισε το κεφάλι του προς τον γιατρό .

¨Αυτό που επίσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε, είναι να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε το νου στο σώμα αυτής της κοπέλας καθώς δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η διαδικασία με την οποία ο νους διαχωρίστηκε και οδηγήθηκε στον Λαβύρινθο.  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά γνωστή μέθοδο δεδομένου οτι δε γνωρίζουμε τι επιπλοκές μπορεί να έχει μια βίαια επαναφορά στην ψυχοσωματική κατάσταση. Με λίγα λόγια… Τα χέρια μας είναι δεμένα…¨ αναστέναξε. ¨Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουμε όλους όσων ο νους βρίσκεται στον Λαβύρινθο, και κατόπιν να τους επαναφέρουμε στην πραγματικότητα με κάποιον από τους ήδη γνωστούς τρόπους¨.

‘Λαβύρινθος΄ πέρασε από το μυαλό της Σιας. ΄Λαβύρινθος…’

Τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές. Ένιωσε αβοήθητη όσο δεν είχε ξανανιώσει εδώ και πολλά χρόνια. ¨Πάντα τα ίδια και τα ίδια.. Ακόμα και όλα τα λεφτά του κόσμου δεν πρόκειται να την φέρουν πίσω… Πρέπει να κάνουμε κάτι….΄ σκεφτόταν ενώ κατακλυζόταν από αίσθημα θυμού και πικρίας.

Και ξαφνικά το είδε *realized it.

Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά διάβασε αυτό που σκεφτόταν και η ίδια. ¨Σεμπάστιαν… Νομίζω πως πρέπει να επισκεφτούμε κάποιον…¨ είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. ¨Κάποιον που ενδεχομένως μπορεί να μας χρειάζεται τόσο όσο τον χρειαζόμαστε και εμείς αυτή τη στιγμή….»

 

Η συμμαχία

 

 

(Τρεις ώρες πριν)

..Μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, τοίχοι του οποίου ήταν γεμάτοι με ολογραφικές οθόνες  μια μορφή κινιόταν από την μια άκρη στην άλλη κρατώντας σημειώσεις και σταματώντας που και που για να αυξήσει το μέγεθος των εικόνων. Ο Κάτσου Ίτο έτριψε τα κουρασμένα μάτια του τα οποία ωστόσο εξέπεμπαν  δαιμονική χαρά.

Ωστόσο μια οθόνη που έπλεε στο κέντρο του δωματίου τραβούσε κοντά της συνέχεια τον άνδρα που έτριβε με ευχαρίστηση τα χέρια του ενώ μια έκφραση προσμονής είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Η πόρτα άνοιξε. Μέσα μπήκε δεύτερος άντρας. Φορούσε στολή Ειδικών Δυνάμεων. Είχε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια που αντίκριζαν τον κόσμο με μια δόση επίκρισης.  Σταμάτησε στο άνοιγμα.

¨Όλη την μέρα επαναλαμβάνεις την ίδια σκηνή. Τι το σημαντικό έχουν αυτά τα δύο παιδιά; Το κορίτσι απλά αποδεικνύει πως καμιά φορά μια παραδοσιακή σφαλιάρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από τα καινούργια ενεργειακά αντιβιοτικά και Ρυθμιστές ενέργειας. Δεν χρειάστηκε καν να του κάνουν ένεση για να φέρουν στα ίσια την ψυχοσωματική κατάσταση του!¨ ακούστηκε η δυσαρεστημένη φωνή του.

Ο Ίτο αναστέναξε. ¨Είσαι τόσο στρατιώτης καμιά φορά! Δεν είναι η σφαλιάρα που τον επανέφερε Τζων. Είναι πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να αποδοθούν σε αυτό το βίντεο. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει κάτι που δε θα το βρούμε ποτέ ξανά σε κανέναν. Κατάφερε να τον φέρει πίσω ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν χρειαζόταν να το κάνει σε οποιονδήποτε άλλο, απλά θα αποτύγχανε. Ευτυχώς για μας..¨ και χαμόγελο ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του, ¨έχουμε πλέον τον άσο στο μανίκι που τόσο χρειαζόμασταν. Είμαι σίγουρος ότι η Αναστασία Ντε Νιεζ θα χρειαστεί την βοήθεια μας πολύ σύντομα. Και τότε απλά δε θα μπορέσει παρά να παίξει σύμφωνα με τους όρους που θα της επιβάλλω εγώ…¨

..’Πιο γρήγορα…΄ σκεφτόταν η Σια καθώς οι δρόμοι και τα κτήρια εξαφανίζονταν από το οπτικό της πεδίο . Δίπλα της αμίλητος, βυθισμένος στις σκέψεις του καθόταν ο Σεμπάστιαν. ‘ Τώρα θα έχει το πάνω χέρι..’ σκέφτηκε θυμωμένα καθώς μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ειρωνικό βλέμμα του Ίτο. Οι σκέψεις της όμως γύρισαν στην αναίσθητη Μαρία. Μπροστά στα μάτια της εμφανίστηκε το ακίνητο κορμί της με όλα τα καλώδια που συνδέονταν με εκείνο.

Ένιωσε να τρέμει και έκλεισε τα μάτια της.

Κάτι ζεστό ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Το χέρι του Σεμπάστιαν είχε καλύψει το δικό της χέρι. Το έσφιξε απαλά.

¨Έχουμε περάσει από πολύ χειρότερα¨, είπε με άχρωμη φωνή χωρίς να την κοιτάζει. ¨θα τα καταφέρουμε. Θα την φέρουμε πίσω.¨

.. Η πόρτα της αίθουσας άνοιξε με ελαφρύ τριγμό. Η Σία έβαλε το κεφάλι της προσεχτικά  στο άνοιγμα της πόρτας.

¨Σε περίμενα Αναστασία Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά της γνώριμη σε εκείνη αντρική φωνή. Μια μορφή αναδεύτηκε στο βάθος του δωματίου. Μεμιάς όλο το σώμα της αντέδρασε στο άκουσμα της φωνής. Οι γροθιές της σφίχτηκαν ενώ ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να αυξάνονται.

¨Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι’αυτό¨ απάντησε εκείνη νιώθοντας να βράζει από τον θυμό. ¨Δε θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν ΕΣΥ είσαι αυτός που έχει προκαλέσει όλο αυτό το χάος προκειμένου να πάρεις αυτό που θέλεις!¨

Ο Ίτο εμφανίστηκε μπροστά της.  Τα μάτια του την κοίταζαν με τρόπο που έκανε την Αναστασία να νιώσει άβολα. Ήταν λες και είχε στην κατοχή του επιτέλους κάτι που ήθελε πολύ καιρό αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να αποκτήσει. Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

¨Έχω δύναμη, αλλά όχι τόση ώστε να ρίξω έναν ολόκληρο πλανήτη μέσα σε αυτό το χάος. Ωστόσο δε θα σου αποκρύψω το γεγονός πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που σε βλέπω και σε έχω όλη δική μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες¨.

Η Σια οπισθοχώρησε. Αλλά είχε ακριβώς πίσω της είχε τον Σεμπάστιαν ο οποίος την έπιασε μαλακά από τους ώμους και παραμερίζοντας την βγήκε μπροστά. ¨Προφανώς γνωρίζετε τους λόγους που μας έφεραν εδώ ¨ είπε ήρεμος. ¨Αν μας χρειάζεστε θα πρέπει να συνεργαστούμε με ίσους όρους¨.

Ο Ίτο αποτράβηξε το βλέμμα του από την Σια και το εστίασε πάνω στον Σεμπάστιαν. Ο Σεμπάστιαν όμως έδειχνε να είχε επανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του από τη στιγμή που είχαν μπει στον χώρο. Έδειχνε απολύτως χαλαρός , λες και ήταν μια συνηθισμένη μέρα και είχαν βγει για βόλτα.

¨Ενδιαφέρον.¨ είπε ο Ίτο. Τον πλησίασε και έπιασε το πρόσωπο του. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το. ¨Εσένα ποτέ δεν σε δοκιμάσαμε εκείνη την ημέρα. Αλήθεια, πως ήταν η σφαλιάρα που σε επανέφερε στη ζωή;¨

Ο Σεμπάστιαν έγινε κατακόκκινος. Ήταν ολοφάνερο πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια προκειμένου να μη πει πράγματα τα οποία θα μετάνιωνε αργότερα. ¨Αυτό που δεν ξέρεις¨ συνέχισε ο Ίτο ¨είναι πως αυτός ο τρόπος επαναφοράς δε θα λειτουργούσε σε κανέναν άλλον. Για να ενωθεί ο νους με το σώμα ύστερα από τόσο βίαιη διακοπή Δικτύου χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν γνωρίζει το γιατί και κυρίως το πώς βρέθηκαν τόσοι πολλοί μετά την πτώση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της Γης στον Λαβύρινθο. Τώρα λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ¨ και το βλέμμα του στράφηκε ξανά στο  κορίτσι, ¨καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο πολύτιμη;¨

‘Πολύτιμηηηη….¨ αντήχησε στο μυαλό της Σίας μια λεπτή φωνή. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας.  Σήκωσε το βλέμμα της  νιώθοντας τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ένα καινούργιο αίσθημα, αίσθημα ευθύνης γεννιόταν μέσα της. ΄ Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτείς το γεγονός και εμείς από την μεριά μας θα κάνουμε τα πάντα για να σε προστατεύσουμε ΄  αναδύθηκαν στο μυαλό της τα λόγια του Σεμπάστιαν. ΄Τι μπορώ να κάνω εγώ για να προστατεύσω την οικογένεια μου; ‘  πέρασε από το μυαλό της. ΄ Ύστερα από τόσα χρόνια. Είναι πλέον αργά να γυρίσω πίσω. Θα κάνω ότι μπορώ για να φέρω πίσω την Μαρία.. ΄

Σήκωσε τα μάτια της. Οι γροθιές της σφίχτηκαν. ¨θα κάνω ότι χρειαστεί προκειμένου να επαναφέρουμε την Μαρία¨ είπε ήρεμη. ¨Δέχομαι να με χρησιμοποιήσεις με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ σωστό με αντάλλαγμα να μας βοηθήσεις να εντοπίσουμε το εγκεφαλικό της σήμα και να το επιστρέψουμε στο σώμα της¨. 

Τα κεχριμπαρένια μάτια του Ίτο έλαμψαν με χαρά. Άφησε τον Σεμπάστιαν και φτάνοντας στην Σια , χωρίς εκείνη να το περιμένει την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη απέμεινε να κοκκινίζει αμήχανα ανήμπορη να αντιδράσει . Ο Ίτο γύρισε προς τον Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως αυτή η συμμαχία θα καταφέρει να φτάσει στο επιθυμητό και για τις δυο μεριές αποτέλεσμα. Ακολουθήστε με.¨  είπε και κίνησε προς την πόρτα.

 

Ο καινούργιος κόσμος

 

…Μπροστά στα μάτια τους απλωνόταν μια τεράστια αίθουσα με ολογραφικές οθόνες και άτομα μπροστά από κάθε μια. Η Σια προσπάθησε να υπολογίσει πόσες οθόνες υπήρχαν αλλά κατάλαβε πως δεν είχε κανένα νόημα . Αναστέναξε μέσα της. ΄ Τι είναι  αυτό το μέρος ακριβώς; ΄ αναρωτήθηκε καθώς ακολουθούσε τον Ίτο. ‘  Τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος; ΄

Εκείνος λες και άκουσε τις σκέψεις της. ¨ Εδώ μπορείτε να δείτε το τμήμα που παρακολουθεί το εγκεφαλικό σήμα όλων όσων έχουν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι να δούμε αν υπάρχουν μεταβολές στο εγκεφαλικό σήμα όσων μεταφέρθηκαν στον Λαβύρινθο χωρίς να είναι συνδεδεμένοι με συγκεκριμένα μηχανήματα και ποιοι είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτές τις μεταβολές¨.

Νιώθοντας να απορροφάται από το θέαμα των αμίλητων ανθρώπων που κοίταζαν με επιμονή τις οθόνες και κατέγραφαν τα πάντα πάνω σε ολογραφικούς πίνακες η Σια δεν πρόσεξε σε ποιο σημείο της διαδρομής έστριψαν και βρέθηκαν σε ένα λευκό δωμάτιο με καθίσματα που θύμιζαν την κατασκευή , η αλλιώς « Το Κελί» που είχε δει στο σχολείο.

Ακόμα και εδώ υπήρχε προσωπικό αλλά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε είχε περισσότερη ζωντάνια σε σχέση με την σοβαρότητα που απέπνεε η προηγούμενη αίθουσα. Το προσωπικό μίλαγε δυνατά και αντάλλαζαν αστεία μεταξύ τους. Ωστόσο όλοι σίγησαν μόλις ο  Ίτο μπήκε στο χώρο. ¨Ήρθε η ώρα¨  είπε εκείνος και μεμιάς όλοι ,  λες και ήταν κωδικοποιημένη διαταγή ρίχτηκαν στις θέσεις τους.

Ο Ίτο πλησίασε τα καθίσματα. Με μια κοφτή κίνηση κεφαλιού , λες και τους προσκαλούσε, τα έδειξε στην Σια και τον Σεμπάστιαν . Νιώθοντας να την πιάνει τρέμουλο και έξαψη ταυτόχρονα, η Σια πλησίασε.

Κάθισε και ένιωσε την ίδια αίσθηση(*θα το αφήσω sensation στα αγγλικά) με την αίσθηση που είχε νιώσει στο Κελί. ¨Είναι φτιαγμένα με τον ίδιο τρόπο που είναι φτιαγμένο και το Κελί¨ είπε ο Ίτο στερεώνοντας το κράνος πάνω στο κεφάλι της. ¨Αποδίδουν την αίσθηση του παιχνιδιού με πολύ καλύτερο τρόπο απ ότι τον αποδίδουν τα συνηθισμένα full-dive μηχανήματα¨.

Ο Σεμπάστιαν χωρίς να περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση κάθισε δίπλα. Με σίγουρες κινήσεις έβαλε το κράνος στο κεφάλι του. Ο Ίτο του έριξε ένα βλέμμα και χαμογέλασε πλατιά. ¨ Δείχνεις υπερβολικά σίγουρος για κάποιον που μπορούσε να ήταν νεκρός πριν από λίγες ώρες.¨ ¨Δεν θα άφηνα ποτέ την Σία να πάει μόνη της στον Λαβύρινθο¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε τα μάτια του . Ήταν γεμάτα θυμό. ¨Θα αντιμετωπίσουμε μαζί.. ότι είναι να αντιμετωπίσουμε..¨

Ο Ίτο έγειρε το κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. ¨Και να λοιπόν που το ταξίδι μας ξεκινάει…¨ ΄ Μας; ΄ πρόλαβε να σκεφτεί η Σια. ΄ θα έρθει και αυτός μαζί μας; ΄

…Απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στην επιδερμίδα της. Ένιωσε ακατανίκητη νύστα αλλά μια γλυκερή μυρωδιά που έφτασε στην μύτη της την έκανε να φτερνιστεί και το αίσθημα νύστας εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Άνοιξε έκπληκτη διάπλατα τα μάτια της.

Μακριά στον ορίζοντα έπλεαν αργά πράσινα και μωβ σύννεφα. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και είδε πως υπήρχαν δύο φεγγάρια παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα. Κάτω από τα πόδια της φύτρωνε βλάστηση όμοια της οποίας δεν είχε ξαναδεί ποτέ.  ¨ Για πόση ώρα σκοπεύεις να χαζεύεις ακόμα; ¨ έφτασε στα αυτιά της δυσαρεστημένη παιδική φωνή.

Έκπληκτη η Σία γύρισε το κεφάλι της για να διαπιστώσει πως η φωνή προερχόταν από ένα αγγελικά σχηματισμένο παιδάκι που στεκόταν δίπλα της . Είχε ξανθά μαλλιά με ένα τσουλούφι μπροστά που πεταγόταν ανυπάκουα , σαν ένα ερωτηματικό προς τον ουρανό ενώ το ένα του μάτι ήταν πράσινο και ένα μωβ. Φόραγε κόκκινα ρούχα με χρυσές λεπτομέρειες και χρυσούς ρούνους ενώ στα χέρια του κράταγε ένα μακρύ χρυσό ραβδί με τρία καμπανάκια στην άκρη του.

Δίπλα του στεκόταν ένας πανύψηλος μαύρος ιππότης. Παρά το γεγονός ότι η μαύρη του κάπα ήταν φθαρμένη στο τελείωμα της και το ένα από τα δύο κέρατα που κοσμούσαν το κράνος του ήταν σπασμένο, η αίσθηση απειλής που ανέδυε ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. 

Από την έκπληξη της η Σία οπισποθάτησε . Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει την ισορροπία της και έπεσε με φόρα στον ποπό. Και μόλις τότε παρατήρησε και τα δικά της ρούχα που είχαν αλλάξει με την μετάβαση της στο παιχνίδι.

Μια τσιρίδα έκπληξης βγήκε από το στόμα της. Η ασημένια πανοπλία που κάλυψε όλο το σώμα της κατέληγε σε μια κοντή φούστα που έφτανε ως τη μέση του μηρού της. Ασημένιες μπότες , καλυμμένες με περίτεχνα σκαλίσματα έφταναν ως το γόνατο της ενώ μεταλλικά γάντια είχαν καλύψει τα χέρια της ως τους αγκώνες. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε τη στιγμή που παρατήρησε πως τόση ώρα χάζευε τον έξω κόσμο μέσα από μια περικεφαλαία. Έκπληκτη την έπιασε και την πάτησε με δύναμη για να διαπιστώσει πως δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας της.

Σήκωσε το κεφάλι της. Το παιδάκι είχε γυρίσει από την άλλη ενώ ο ιππότης είχε καλυμμένο το πρόσωπό του  με την παλάμη του. Η Σία κοκκίνισε καθώς συνειδητοποίησε πως με την πτώση αποκάλυψε πολλά περισσότερα από όσα σκόπευε. Σηκώθηκε και τινάχτηκε νιώθοντας άβολα. Όμως όλα γύρω της ήταν τόσο πρωτόγνωρα για εκείνη.

¨Προφανώς το παιχνίδι έχει πολλή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ για να σου δίνει μια τέτοια περιβολή δεσποινίς Ντε Νιεζ¨ είπε το παιδάκι ρίχνοντας της ένα βλέμμα από την κορυφή ως τα νύχια. ¨Κύριε.. Ίιι -το;¨ είπε η Σια ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

Το παιδάκι κούνησε ενοχλημένο το χέρι του, σαν να μην ήταν κάτι το σπουδαίο. ¨Νόμιζες πως θα έμενα πίσω χωρίς να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι συμβαίνει εδώ μέσα και πως το μόνο πράγμα που είμαι ικανός να κάνω είναι να χρησιμοποιώ τους άλλους για να φτάσω σε αυτό που θέλω; Θα πέθαινα για να φτάσω στη γνώση που τόσο επιθυμώ.  Καλό θα ήταν να θυμάσαι λοιπόν πως η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον άλλον μπορεί να είναι και η πλέον λανθασμένη. Πράγμα που βλέπω πως βγαίνει πέρα για πέρα αληθινό στην περίπτωσή μας.¨

Γύρισε προς τον μαύρο ιππότη που τόση ώρα στεκόταν αμίλητος.

¨Μαύρος Ιππότης λοιπόν ,ε? Κοίτα τι παιχνίδια παίζει η μοίρα καμιά φορά Σεμπάστιαν. Είσαι ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στον Λαβύρινθο, ο παίκτης που κάλυψε 250 επίπεδα μέσα σε ένα εξάμηνο. Άραγε… Γνώριζες τι συμβαίνει εδώ μέσα;¨

Ο Ιππότης γύρισε αργά το κεφάλι του. ¨Είχα ακούσει κάποιες φήμες¨ αποκρίθηκε ήρεμα. ¨Ποτέ μου όμως δεν έτυχε να παρατηρήσω τίποτα το περίεργο μέσα στο παιχνίδι, και ούτε κάποιος ήταν σε θέση να πει κάτι παραπάνω σε σχέση με όλα αυτά που ψιθυρίζονταν. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν επιβεβαιωμένες μαρτυρίες όλα όσα ακούγονται εντάσσονται στην κατηγορία του αστικού μύθου. Μόνο όταν άκουσα από εσάς τι συμβαίνει με τους παίκτες και κατάφερα να συνδυάσω κάποια πράγματα, θεώρησα πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ κάποιων περιστατικών που έγιναν εδώ.. Αλλά πρέπει να τα δούμε και με τα ίδια μας τα μάτια για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…¨

Όση ώρα μίλαγε η Σεμπάστιαν τόσο περισσότερο η Σια συνειδητοποιούσε πως μόλις αντιμετώπισε ένα κομμάτι του Σεμπάστιαν , την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε παντελώς. ΄ Ο Σεμπάστιαν παίζει τον Λαβύρινθο… Και είναι μάλιστα και από τους καλύτερους παίκτες..΄ πέρασε από το μυαλό της. ‘ Πόσα άλλα είναι που δεν γνωρίζω για εκείνον; ΄ Σήκωσε το βλέμμα της. ¨Ποιο είναι το νόημα να είσαι ήρωας εδώ όταν δεν μπορείς να σώσεις τα άτομα που αγαπάς στην πραγματικότητα; ¨ βγήκε από το στόμα της.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της. Ανασήκωσε τους ώμους του χωρίς να απαντήσει τίποτα. Η περικεφαλαία την εμπόδιζε να δει την έκφραση των ματιών του και έτσι απέμεινε να μαντεύει αν η κίνηση του ήταν απολογητική.

Μια σταγόνα βροχής έπεσε στην περικεφαλαία της. Ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του. ¨Ας προχωρήσουμε…¨ μουρμούρισε. ¨Ο καιρός εδώ αλλάζει πολύ γρήγορα… Στον δρόμο θα σου πω κάποια πράγματα για το παιχνίδι δεσποινίς Ντε Νιεζ, μιας και ο κύριος Νις είναι πολύ πιο προχωρημένος  σε σχέση με μας…¨ και πλατύ χαμόγελο που δεν προμήνυε τίποτε το θετικό εμφανίστηκε στο παιδικό πρόσωπό.

 

Ο Λαβύρινθος

 

¨… Ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν περίμεναν πως το παιχνίδι θα είχε τόση απήχηση¨ είπε το παιδάκι, βαριανασαίνοντας καθώς ανέβαιναν μια ανηφόρα. ¨Αλλά για κάποιο λόγο έγινε αμέσως διάσημο. Προσωπικά θεωρώ πως ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ ήταν το στοιχείο της έκπληξης μιας και ο παίκτης ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα αντιμετωπίσει καθώς η πίστα μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία εξωγήινης λογικής, και τότε θα τα βρει σκούρα.

Λένε πως το παιχνίδι αποτελείται από  500 επίπεδα, αλλά κανείς ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέλος πραγματικά μιας και προστίθενται συνέχεια καινούργια στοιχεία και καινούργιοι κανόνες. Μπορεί κανείς να αγοράσει ταυτότητα (identity) εδώ μέσα και να βγάζει λεφτά πουλώντας όπλα τα οποία αυξάνουν την δύναμη του χαρακτήρα.

Σε γενικές γραμμές οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ουσιαστικά θα μπορούσα να συνοψίσω την ουσία του παιχνιδιού σε μια φράση . Επιβίωσε και προχώρα.

Κάθε καινούργιος παίκτης είναι υποχρεωμένος να περάσει 10 πίστες με την ταυτότητα του χαρακτήρα  τον οποίο επιλέγει για εκείνον το παιχνίδι. Και μόνο όταν αποκτήσει εμπειρία μπορεί να επιλέξει με ποιόν χαρακτήρα θα συνεχίσει το υπόλοιπο παιχνίδι…¨

¨Και εγώ η χαζή που περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσατε κάποιο κόλπο για να με ανεβάσετε σε υψηλότερο επίπεδο!¨ κάγχασε ειρωνικά η Σία. Είχε κουραστεί αλλά προσπαθούσε να μη το δείχνει. Επιπλέον ένιωθε πολύ άβολα με την στολή της και κάθε λίγο και λιγάκι τράβαγε την φούστα, αλλά εκείνη ανέβαινε ξανά και ξανά.

¨Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. Επιτέλους είχε σκαρφαλώσει και αγνάντευε την θέα. ¨θα ακουστούν φήμες πως υπάρχει παίκτης ο οποίος περνάει από  επίπεδο σε επίπεδο με βρώμικα κόλπα. Ο κόσμος εδώ θα αναστατωθεί. Δε γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν γι’αυτούς που μεταφέρθηκαν εδώ χωρίς να είναι εν δυνάμει παίκτες. Επίσης, το βασικότερο είναι πως πρέπει να αποκτήσεις εμπειρία. Δε μπορούμε να σε προστατεύουμε εγώ και ο Σεμπάστιαν συνέχεια. Πρέπει να είσαι σε θέση να προστατεύεις τον εαυτό σου..¨

¨Πόσο θα μας πάρει όλο αυτό;¨ ρώτησε η Σία νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

¨Όσο μας χρειαστεί¨ αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχε καθόλου στην κουβέντα. ¨Το μόνο πράγμα που δεν έχει εδώ μέσα καμιά σημασία είναι ο χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου είναι απενεργοποιημένη . Μπορεί να περάσουν χρόνια μέσα στο παιχνίδι και έξω να έχουν περάσει δευτερόλεπτα¨.

Η Σία σταμάτησε. ¨θες να μου πεις πως ακόμα και τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που σπαταλήσουμε και αντιστοιχούν σε χρόνια εδώ μέσα δεν έχουν καμιά σημασία για την Μαρία;¨

¨Κατανοώ το πώς αισθάνεστε δεσποινίς Ντε Νιεζ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παίξουμε σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Ίτο. ¨Δεν υπάρχει καμιά μαγική φόρμουλα για να πας από το ένα επίπεδο του παιχνιδιού στο άλλο. Εκτός από αυτό που ξέρεις ; Μπορεί να είσαι εσύ η μια από αυτούς που καταφέρουν να αποκτήσουν μια Ικανότητα που αντιστοιχεί μόνο σε σένα!¨

¨Μια Ικανότητα;¨ επανέλαβε η Σια. Επιτέλους ανέβηκε και αυτή τον λόφο. Από το θέαμα που απλωνόταν μπροστά της , της κόπηκε η ανάσα. Ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα ορθωνόταν μπροστά τους. Και μόλις στην άκρη του διαγραφόταν ένας οικισμός , σπίτια του οποίου φάνταζαν σαν ψεύτικα από τέτοια απόσταση.

¨Ναι, μια Ικανότητα¨ αποκρίθηκε ήρεμος ο Ίτο. Άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. ¨Βλέπεις, προκειμένου να αυξήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου να δοκιμάσει τα όρια των δυνατοτήτων του χαρακτήρα του θεσπίστηκε ένας κανόνας ο οποίος επιτρέπει στον παίκτη να αποκτήσει μια Ικανότητα , όμοια της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο εφτά παίκτες οι οποίοι έχουν Ικανότητες.¨

¨Εσύ έχεις;¨ ρώτησε η Σια τον Σεμπάστιαν. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨Κατάφερα να περάσω τόσα επίπεδα χάρη στην υπομονή και την επιμονή μου. Όμως, τόσο καιρό που παίζω το παιχνίδι δεν έχω συναντήσει κανέναν με την Ικανότητα.¨

¨Νομίζω θα μου στρίψει..¨ ψέλλισε η Σία. Ήθελε να πέσει κάτω στη γη και να αρχίσει να χτυπάει με δύναμη τις γροθιές της στο έδαφος. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ της τόσο άχρηστη και αβοήθητη.

¨Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται¨ είπε ο Ίτο. ¨Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να απενεργοποιήσεις το Αίσθημα του Πόνου . Κατά τα άλλα το θετικό είναι πως εδώ δεν σε τσιμπάνε τα κουνούπια και ο χαρακτήρας παραμένει καθαρός ανεξάρτητα της λάσπης και της βρωμιάς στην οποία θα βουτήξει. Όμως…¨ έκανε μια παύση, ¨να ξέρεις πως αν βρεθείς στη μέση μιας μάχης, η μυρωδιά από το αίμα θα είναι πέρα για πέρα πραγματική…¨

Νιώθοντας να ανακατεύεται η Σια πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Στη μύτη της έφτασε μυρωδιά από πεύκα και λουλούδια . Πλησίαζαν το δάσος. ¨Τι θα κάνω αν χρειαστεί να πολεμήσουμε; ¨ ρώτησε ελπίζοντας πως η απάντηση θα ήταν σχετικά ανώδυνη.

¨Σε πρώτη φάση θα σε προστατέψουμε εμείς ¨ αποκρίθηκε ο Ίτο. ¨Για κάποιο λόγο προσγειωθήκαμε αρκετά μακριά από κάποιο οικισμό όπου θα μπορούσες να προμηθευτείς έστω και ένα μικρό εγχειρίδιο. Δεν έχεις όπλα, δεν πολεμάς. ¨

Σαν απάντηση στα λόγια του ακούστηκε δυνατό μουγκρητό μέσα από το δάσος. Πουλιά σηκώθηκαν  ψηλά και απέμειναν να κόβουν κύκλους στον αέρα. Ο Ίτο σταμάτησε .  Η Σία διέκρινε ένα αίσθημα αμφιβολίας στο βλέμμα του.  ¨Όλα είναι πάρα πολύ περίεργα σήμερα.¨ μουρμούρισε. ¨Δεν είμαστε συμμαχία , έστω και επίσημη ακόμα, άρα το παιχνίδι δε μπορεί να περιμένει πως ο ένας θα προστατέψει τον άλλον. Και επιπλέον έχουμε έναν παίκτη με μηδαμινό επίπεδο. ¨

¨Αλήθεια; ¨ είπε ειρωνικά η Σια. ¨Θες να μου πεις δηλαδή πως εσύ έχεις δυνάμεις;¨

¨Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να φαίνεται μικρός και ανυπεράσπιστος, αλλά είμαι σίγουρος πως έχει καλύψει τουλάχιστον 30 με 50 επίπεδα¨ αποκρίθηκε ξερά ο Σεμπάστιαν. ¨Είμαι σίγουρος πως κρατάει αυτόν τον παιδικό χαρακτήρα για να παραπλανεί τους υπόλοιπους παίκτες!¨

Ο Ίτο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Γύρισε με περηφάνια και έδειξε με τον δείκτη το στήθος του. ¨Σε αυτό το μέρος έχω τον τιμητικό τίτλο του Θεραπευτή. Μια από τις ικανότητες μου είναι να γιατρεύω με τη βοήθεια του ραβδιού μου ενώ μπορώ να φτιάχνω διάφορα φάρμακα σε περιοχές όπου η μαγεία μπλοκάρεται.¨

‘ Είναι τόσα πολλά που πρέπει να μάθω..΄ πέρασε από το μυαλό της Σίας. Σκιά έπεσε πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της είδε πως στέκονταν μπροστά από το δάσος. Έριξε μια ματιά στον Ίτο πάνω από τον ώμο της. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. ¨ Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.  Θα πρέπει να μπούμε και ότι είναι να συμβεί, ας συμβεί…¨

 

Το Δάσος

 

 

Προσπαθώντας να μη χάνει τους υπόλοιπους από τα μάτια της και ταυτόχρονα χαζεύοντας αριστερά και δεξιά η Σια περιπατούσε ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει στο μυαλό της όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσε για τον καινούργιο κόσμο. Τα πάντα την εξέπλητταν με την ζωντάνια τους. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωηρά που σε κάποια στιγμή έπιασε τον εαυτό της να λυπάται που δε θα μπορούσε να πάρει μαζί της ένα μπουκέτο λουλουδιών από εκεί μαζί της.

Σταμάτησε απότομα καθώς μπροστά της υψώθηκαν οι μορφές του Ίτο και του Σεμπάστιαν. Στέκονταν αμίλητοι. Πλησίασε πιο κοντά. ¨Σεμπάστιαν;¨ ρώτησε ψιθυριστά.  Εκείνος χωρίς να γυρίσει της έκανε νόημα να σωπάσει .

Κάτι κινούνταν ανάμεσα στα δέντρα. Κάτι ερχόταν καταπάνω τους.

Χωρίς να καταλάβει πως και από πού μια τεράστια σκιά χίμηξε πάνω τους. Νιώθοντας τα πάντα γύρω της να σκοτεινιάζουν η Σια δεν πρόλαβε να αντιδράσει και έπεσε με φόρα πάνω σε κορμό δένδρου. ¨ΣΙΑ!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. ¨Απενεργοποίησε το Αίσθημα του ΠόνουΤΩΡΑ!¨

 ΄ Αίσθημα πόνου; ΄ σκέφτηκε ζαλισμένη η Σια καθώς ένιωθε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε με τρελό ρυθμό. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν το πρώτο κύμα του πόνου κατέλαβε το σώμα της . Έπεσε στα τέσσερα μορφάζοντας ενώ με τον βήχα κηλίδες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της. ¨Σια!¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν και ύστερα άκουσε δυνατό ουρλιαχτό.

Σήκωσε με κόπο το κεφάλι της. Με δυσκολία διέκρινε μια τεράστια μαύρη μάζα να έρχεται απειλητικά πάνω στο Σεμπάστιαν ο οποίος είχε σηκώσει απειλητικά το ξίφος του , το οποίο προς μεγάλη της έκπληξη είχε γίνει διπλάσιο σε σχέση με το αρχικό του μέγεθος, αλλά παρ όλα αυτά το βάρος του δεν είχε αυξηθεί καθώς ο Σεμπάστιαν το χειριζόταν με απίστευτη ευκολία.

΄ Που είναι ο Ίτο; ΄ σκέφτηκε νιώθοντας όλο το σώμα της να πονάει φριχτά. Ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που ακούστηκε πάνω από το κεφάλι της την έκανε να σηκώσει το βλέμμα της. Ο Ιτο αιωρούνταν στον αέρα ενώ στα χέρια του μεγάλωνε μια φωτεινή σφαίρα. Έκλεισε τα μάτια του και η σφαίρα κατευθύνθηκε πάνω στη Σια. ΄ Θαυμάσια… ΄ πρόλαβε να σκεφτεί εκείνη και έχασε τις αισθήσεις της.

…Ένιωσε μια σταγόνα υγρού να κυλάει πάνω στα χείλη της και άνοιξε τα μάτια της. Από πάνω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Ήταν γεμάτος αίματα . Η Σια ανακάθισε νιώθοντας το κεφάλι της να είναι βαρύ. Έβγαλε την περικεφαλαία και πήρε βαθιά ανάσα. Ένιωσε τους πνεύμονες της να καίνε.

Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε μια άμορφη μάζα .

Ένα πλάσμα που έμοιαζε με έναν τεράστιο λύκο με έξι μαλλιαρά χέρια να προεκτείνονται από την πλάτη του και τεράστια δόντια που προεξείχαν από το στόμα του κείτονταν νεκρό με πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα. Η Σία ένιωσε να την πιάνει τρέμουλο. Σηκώθηκε με κόπο και ίσιωσε το κορμί της. Μόρφασε καθώς ο πόνος δεν έλεγε να φύγει.

¨Όχι και τόσο πετυχημένη η πρώτη σας μάχη..¨ μουρμούρισε ο Ίτο και πέταξε το λουλούδι που κράταγε στα χέρια του χυμό του οποίου έριχνε τόση ώρα πάνω στο πρόσωπο της Σίας. Η Σία τον κοίταξε με μίσος. Έβηξε και σταγόνες αίματος πετάχτηκαν από το στόμα της ξανά.

¨Τι ήταν αυτή η μπάλα φωτός που μου έριξες; ¨ ρώτησε με δυσκολία. Έβηξε ξανά. Μισόκλεισε τα μάτια της νιώθοντας πως το φώς της ημέρας την ενοχλούσε. ¨Όταν κατάλαβα πως δεν είχες απενεργοποιήσει το Αίσθημα του Πόνου σου έριξα ένα ξόρκι που σε έκανε να μεταμορφωθείς σε κρύσταλλο ενώ ταυτόχρονα βρισκόσουν σε κωματώδη κατάσταση¨ απάντησε ήρεμο το παιδάκι.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. ¨Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγούμε από το δάσος….¨ μουρμούρισε. ¨Και ακόμα δεν έχω καταλάβει που βρεθήκαμε αυτή την φόρα….¨ Κούνησε προβληματισμένος το κεφάλι του. ¨Από το κακό στο χειρότερο.. Λες και τα πάντα έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας σήμερα… ¨

Γύρισε το κεφάλι του προς την Σία. ¨Για αρχή θα φόραγα ξανά την περικεφαλαία. Και μετά θα έδινα εντολή να απενεργοποιηθεί το Αίσθημα του Πόνου ή αν θες να διατηρήσεις την επιφυλακτικότητα σου, να πέσει στο 20 ή 30 τοις εκατό…¨

Υπακούοντας στις διαταγές του η Σία έσκυψε και έπιασε την περικεφαλαία της. Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Ο ουρανός είχε γίνει κατάμαυρος με μοβ αστραπές να αστράφτουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ενώ απειλητικά μπουμπουνητά έφτασαν στα αυτιά της. Και στη μέση του ουρανού,  στη θέση του ήλιου υπήρχε ένα τεράστιο μαύρο μάτι που ατένιζε τα πάντα.

Το μάτι απέμεινε να την κοιτάει για λίγες στιγμές, απειλητικά και στοχαστικά ταυτόχρονα. Η Σια ένιωσε πως ακόμα και τα πιο απόκρυφα σημεία της ψυχής της είχαν ανοιχτεί σε αυτό το μάτι. Κατάπιε με δυσκολία και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της.

Ο ουρανός ήταν και πάλι φυσιολογικός με τα πράσινο-μωβ σύννεφα να πλέουν αργά και τα δύο φεγγάρια να παραμένουν αμετακίνητα στην θέση τους. Κρύος ιδρώτας έλουσε την Σια. ΄ Τι ήταν αυτό που μόλις είδα; σκέφτηκε όταν η φωνή του Σεμπάστιαν την επανέφερε στην πραγματικότητα. ¨Σιααααααααααααααα! Δε θα σε περιμένουμε για πολύ ακόμη!¨

Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να κουνάει ανυπόμονα το χέρι του καθώς χάνονταν ανάμεσα στα δέντρα. Έστρεψε για άλλη μια φορά το κεφάλι της προς τον ουρανό και μη παρατηρώντας τίποτα το περίεργο κούνησε το κεφάλι της. ΄ Φαντασία μου θα είναι… Παρενέργειες από το ξόρκι του Ίτο… ΄ σκέφτηκε φορώντας την περικεφαλαία. ¨Όχι…. Το είδες…. ¨ψιθύρισε μια λεπτή φωνή μέσα στο αυτί της. ¨ Και αυτό είναι μόνο η αρχή….¨

 

Το χωρίο/Η επίθεση

 

 

¨Τέσσερις πόλεις, τέσσερις αφετηρίες μέσα σε αυτό τον κόσμο που έχει πολλά Μεσαιωνικά στοιχεία¨ ακουγόταν η σταθερή φωνή του Ίτο ¨από όπου μπορεί να ξεκινήσει κανείς την κάθοδό του στον Λαβύρινθο. Ο ‘Έρεβος, Το Λουλούδι του θανάτου ή όπως το ονομάζουν οι Αλντεμπαριανοί , το Τ’ου Ι΄να Αλλι’Ιν, ο Σκιώδης Ιστός και Ο Χορός της Νεφέλης.

Οι πόλεις είναι μέρη όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς μαγικά αντικείμενα ή όπλα που θα τον βοηθήσουν να καλύψει ως κάποιο βαθμό τις πίστες σχετικά αναίμακτα μέχρι να αποκτήσει εμπειρία και να αρχίσει να μαζεύει ΗΡ. Αλλά σε γενικές γραμμές το cheating (η εξαπάτηση) δεν είναι και πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους παίκτες μιας και πάντα τίθεται θέμα γοήτρου. Όλοι προσπαθούν να προχωρούν βασισμένοι στις δυνάμεις τους ή δημιουργώντας Συμμαχίες.

Το  Λουλούδι του Θανάτου είναι βασίλειο φωτιάς. Πρόκειται για μέρος που απαιτεί διορατικότητα και πολλή υπομονή. Τα πάντα αποτελούνται από καυτή λάβα. Θεωρείται μια από τις δυσκολότερες πίστες και είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να ξεκινήσουν την ¨εκπαίδευσή¨ τους από εκείνο το σημείο του παιχνιδιού. Είναι ένα μεταβατικό μέρος όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του παίκτη.

Ο Σκιώδης Ιστός είναι ένα δάσος μέσα στο οποίο κρύβονται πολλές παγίδες ενώ υπάρχουν  πολλά σημεία που απαιτούν συμμετοχή ομάδας και όχι του Παίκτη ως αυτόνομη μονάδα. Τα πάντα εκεί μέσα αλληλεπιδρούν με την ψυχοσωματική κατάσταση του παίκτη.

Το Έρεβος είναι μια υπόγεια πόλη . Κατοικείται από πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία μεταλλάσσονται συνεχώς. Η δομή του χώρου αλλάζει συνέχεια, χωρίς να ακολουθεί κάποια λογική.

Τέλος… Ο Χορός της Νεφέλης!¨ είπε ο Ίτο ενώ χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη του. ¨Είναι μια ουδέτερη περιοχή.  Είναι το κόσμημα του παιχνιδιού. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τις Μεγαλοπόλεις του πλανήτη μας. Αλλά.. θα πρέπει να το δεις από κοντά για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.

Και τα πέντε αυτά μέρη είναι ενωμένα με το βασικό μέρος του παιχνιδιού, τον Λαβύρινθο. Σκοπός του παίκτη είναι να φτάσει στο κέντρο του , όπου σύμφωνα  με τους Δημιουργούς βρίσκεται η Ύστατη Αλήθεια.. Αλλά τι είναι αυτή η Ύστατη Αλήθεια  κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το μάθει. Είναι κάποιο έπαθλο; Γεγονός είναι πως τον νικητή περιμένει απίστευτη φήμη καθώς κανείς δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο της διαδρομής μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια..¨ ολοκλήρωσε ο Ίτο.

Επιτέλους μπροστά τους υψώθηκαν τα τείχη που περιέβαλλαν το χωριό. Σηκώνοντας το κεφάλι της η Σια είδε φύλακες τοποθετημένους πάνω στους πύργους να παρατηρούν όσους έμπαιναν στο χωριό κρατώντας τόξα σε επιφυλακή.

Γνωστές και άγνωστες μυρωδιές χτύπησαν την μύτη της. Για μια στιγμή ένιωσε να ζαλίζεται από το πλήθος που κυκλοφορούσε στους δρόμους και τις φωνές τους. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις της.

Κάτι βαρύ ακούμπησε το χέρι της. Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της στεκόταν ο Σεμπάστιαν. ¨θα τα καταφέρουμε..¨ είπε απλά και πιάνοντας την από το μπράτσο την τράβηξε από πίσω του.

Ο κόσμος τους άνοιγε δρόμο κοιτώντας με θαυμασμό τον Σεμπάστιαν και κουνώντας τα κεφάλια πάνω κάτω. Ψίθυροι ακούγονταν από παντού ενώ κάποιοι χωρικοί έδειχναν τον Ιππότη με το δάχτυλο. Για πρώτη φορά στη ζωή της η Σια ένιωσε πως δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο της προσοχής όλων και αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της .

¨Πως νιώθεις που είσαι διάσημος; ¨ ρώτησε τον Σεμπάστιαν που προχωρούσε αμέριμνος χωρίς να δίνει σημασία στις εκφράσεις θαυμασμού . Είχαν μπει σε μια υπαίθρια αγορά με τον κόσμο να κάνει συναλλαγές γύρω τους, ανταλλάζοντας και πουλώντας διάφορα πράγματα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. ¨Δεν είναι κάτι που επεδίωξα σκοπίμως¨ ακούστηκε υπόκωφα η φωνή του μέσα από το κράνος. ¨Απλά έτυχε. Έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Άκουσα από κάποιον για τον Λαβύρινθο. Μπήκα μια φορά, μετά και άλλη και μετά και άλλη… Έμπαινα κάθε μέρα για δέκα λεπτά, όχι παραπάνω. Ήταν όλα όσα ήθελα μακριά από τον δικό μας κόσμο. Μια πραγματικότητα στην οποία φόραγα μια μάσκα και ήμουν κάποιος άλλος… Ανακάλυψα ότι ήμουν καλός παίκτης…¨ Ακούστηκε πνιχτό γέλιο. ¨Και κάπως έτσι έγινα ο Μαύρος Ιππότης…¨

Σταμάτησαν καθώς μπροστά τους, μπροστά από έναν πάγκο στεκόταν ο Ίτο και αγόραζε διάφορα σκευάσματα. Εκείνος μόλις τους είδε τους έκανε νόημα να πλησιάσουν πιο κοντά. ¨θα χρειαστούμε αυτά…¨ είπε δείχνοντας τους όλο περηφάνια διάφορα σακουλάκια με διάφορες σκόνες μέσα. ¨Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από όπλα!¨ και αγγελικό χαμόγελο που δεν προμήνυε όμως τίποτε το θετικό απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Έριξε μια ματιά στην Σια. ¨Νομίζω δεσποινίς ντε Νιεζ πρέπει να σου βρούμε όπλο…¨ Βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Λοιπόν, τι θα προτιμούσατε; Ένα ξίφος, μια λόγχη… Ή ίσως ένα τόξο; Θα ταίριαζε και με τα ρούχα σας κιόλας!¨

Η Σια ανατρίχιασε. ¨Άραγε είναι νόμιμο σε κάποιον ακόμα και με την παιδική σου εμφάνιση να κάνει τέτοια σχόλια;¨ απάντησε και έσκυψε κοιτώντας τον κατάματα. ¨Μπορεί εδώ μέσα να είμαι μια πρωτάρα, αλλά μη ξεχνάς την κοινωνική μας θέση στον έξω κόσμο και με ποιους όρους βρισκόμαστε εδώ!¨ Χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

Ο Ιτο υποκλίθηκε. ¨ Έχετε απόλυτο δίκιο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Ακόμα και εδώ όμως είμαι σίγουρος ότι έχεις να δείξεις πολλά.. Αλλά ας μη χάνουμε άλλο την ώρα. Ας διαλέξουμε ένα όπλο με το οποίο θα είσαι σε θέση να πολεμήσεις.¨

Η Σια τον ακολούθησε υπάκουα. Πρόλαβε να ρίξει όμως ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο της για να δει πως ο Σεμπάστιαν που δεν συμμετείχε τόση ώρα στην κουβέντα μιλούσε με κάποιους χωρικούς παραπέρα. Έδειχνε να ακούει με πολλή προσοχή τα όσα του έλεγαν. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της και της έκανε νόημα να συνεχίσει.

…..Πάνω στους πάγκους υπήρχαν κάθε λογής πράγματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα. Μικρά χρυσά και ασημένια εγχειρίδια πάνω στα οποία υπήρχε ξεραμένο αίμα, φαρέτρες με βέλη, περίτεχνα σκαλισμένα ξίφη….

Η Σία σταμάτησε μπροστά από έναν πάγκο που είχε ξίφη. Το βλέμμα της έπεσε σε ένα ξίφος το οποίο δεν ήταν και πολύ μεγάλο και λαβή του οποίου ήταν στολισμένη με διάφορα πετράδια. Το σήκωσε και το ζύγωσε στο χέρι της. ¨Δεν είναι και κακή επιλογή..¨ μουρμούρισε ο Ίτο που είχε πλησιάσει από πίσω. ¨Αν νομίζεις ότι μπορείς να το χειριστείς. Είναι πολύ χρήσιμο σε μάχη από κοντινή απόσταση αν και σε τοποθετεί σε σχετικά ευάλωτη θέση.¨ Η Σια έριξε μια σκεπτική ματιά πάνω στο ξίφος. Το χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου της. ¨θα το πάρω. ¨ είπε. ¨Τι πρέπει να κάνω;¨

¨Όπως σου είπα το παιχνίδι σου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό σου χαρακτήρα. Αν τσεκάρεις τον λογαριασμό σου, υπάρχει ένα αρχικό πόσο που σου επιτρέπει να αγοράσεις αντικείμενα μέχρι να αποκτήσεις πείρα και να περάσεις τα πρώτα 10 επίπεδα…¨

Θόρυβος που ακούστηκε από την άλλη μεριά της αγοράς και δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή του. Ανασηκώθηκε στις άκρες των ποδιών του. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ… Βλέπετε τι συμβαίνει; ¨ ρώτησε ανήσυχος.

Η Σια δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώς σαλπίσματα και ήχοι από καμπάνες πλημμύρισαν τον αέρα. ¨Δεχόμαστε επίθεση! ¨ ακούστηκε από όλες τις μεριές. Όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους σήκωσαν τα κεφάλια τους προς τον αέρα. Μεμιάς όχλος από χωρικούς που τσίριζαν και φώναζαν ξεχύθηκε προς όλες τις μεριές ποδοπατώντας όσους έβρισκε στον διάβα του και ρίχνοντας κάτω τους πάγκους.

Ο Ίτο έπιασε το χέρι της Σίας. ¨Πάμε να φύγουμε..¨ είπε προστακτικά. Αλλά η Σια τράβηξε το χέρι της. ¨Δεν πάω πουθενά χωρίς τον Σεμπάστιαν! ¨ είπε θυμωμένη. ¨Θα τον βρούμε αργότερα. ¨ είπε ο Ίτο. ¨Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα!¨

Μια ριπή ανέμου τους έριξε και τους δυο κάτω. Η Σια ανακάθισε. ΄ Ευτυχώς που τους άκουσα ΄ σκέφτηκε ΄ και απενεργοποίησα το Αίσθημα του Πόνου.’  Σήκωσε τα μάτια της και είδε με τρόμο πως ορισμένοι πάγκοι είχαν τυλιχτεί με φλόγες. Οι καμπάνες ηχούσαν σα τρελές.

Απελπισμένες φωνές ακούγονταν από παντού. Άνδρες και γυναίκες έτρεχαν πάνω κάτω. Κάποιοι έπεφταν κάτω και μπουσουλώντας προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μια μορφή την πλησίασε με δυσκολία. Ήταν ο Ίτο. Κρατιόταν όρθιος με πολύ κόπο στηριζόμενος πάνω στο χρυσό του ραβδί. Το όμορφο του πρόσωπο ήταν γεμάτο αίματα και πίσσα. ¨Πρέπει να φύγουμε.. ΤΩΡΑ!¨ σχεδόν έφτυσε τα λόγια.

Η Σια όμως δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα. Μια ριπή ανέμου την έριξε με δύναμη πάνω στους πάγκους. Αίμα γέμισε το στόμα της. ΄ Η μυρωδιά του αίματος θα είναι αληθινή … ΄ αναδύθηκαν τα λόγια του Ίτο στην μνήμη της. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό για να δει μια βροχή από οβίδες να πέφτουν πάνω στο χωριό. 

¨ΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!~¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν. Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να στέκεται ανάμεσα στα χαλάσματα κρατώντας τον Ίτο στα χέρια του. Προσπάθησε να ανασηκωθεί αλλά γλίστρησε. Έκπληκτη γύρισε το κεφάλι της προς το χέρι της.

Και μόλις τότε το είδε. Μια οβίδα είχε διαλύσει το αριστερό της χέρι. Δεν υπήρχε τίποτε πέρα του καρπού της, παρά μια άμορφη μάζα κρέατος που αιμορραγούσε

. 

Στη κόψη του γκρεμού

 

 

¨Από όλες τις περιπτώσεις η δική σου μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί ως η επιτομή της γκαντεμιάς! ¨ αντηχούσε η εξαγριωμένη φωνή του Ίτο φτάνοντας ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο της αίθουσας.

Η Σια έριξε μια κλεφτή ματιά στο ρολόι. Είχαν περάσει μόλις 2 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα από την στιγμή που είχαν συνδεθεί με τον Λαβύρινθο. Και τώρα είχαν επιστρέψει εσπευσμένα στον πραγματικό κόσμο. ¨Δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨ αναφώνησε ο Ίτο βλέποντας πως δεν τον προσέχει. ¨Με προσέχετε καθόλου;¨

Η Σια έστρεψε το κεφάλι της προς εκείνον. Χαμογέλασε όσο πιο αθώα μπορούσε και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. Πίσω της στεκόταν ο Σεμπάστιαν αμίλητος. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν εξίσου βαθιά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν καθώς τα γαλάζια μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και παρακολουθούσαν προσεχτικά τον Ίτο.

¨Τότε εξηγήστε μου πως καταφέρατε να χάσετε το αριστερό σας χέρι χωρίς να ολοκληρώσετε έστω και ένα επίπεδο!¨ αναφώνησε καθώς τα κεχριμπαρένια μάτια του άστραφταν όλο πυρ και μανία. ¨Πως σκοπεύετε να συνεχίσετε το παιχνίδι για να βρείτε την πολυαγαπημένη σας ξαδέλφη; Και μη τολμήσετε να ξεστομίσετε καμιά εξυπνάδα!   ¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν της είχε περάσει από το μυαλό πως το να χάσει το ένα της χέρι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για την συνέχιση της αποστολής τους. Όμως υπό το πρίσμα των γεγονότων και των όσων πρόλαβε να δει μέσα στον Λαβύρινθο μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που ο Ίτο την ήθελε αρτιμελή. Τώρα δεν ήταν σε θέση όχι μόνο να κρατήσει ξίφος, αλλά δεν μπορούσε να βοηθήσει ακόμα και σε ειρηνικές καταστάσεις όπου θα απαιτούνταν και τα δυο χέρια.

Χαμήλωσε το βλέμμα της. ¨Πάντως δεν σκοπεύω να τα παρατήσω…¨ μουρμούρισε. Ο Ιτο χειροκρότησε. ¨Πόσο θαυμάσιο και αξιέπαινο! Το κατανοείτε ωστόσο πως πλέον εσείς είστε και κανένας άλλος που τρενάρει την προσπάθεια μας να φτάσουμε σε ψηλότερο επίπεδο, έτσι δεν είναι;¨

Η Σια χαμήλωσε ακόμα περισσότερο το βλέμμα της. Ένιωσε κυριολεκτικά να καίγεται από τον θυμό της. ¨Νομίζω πως δεν μας μένει παρά να δηλώσουμε τους τρεις μας ως Συμμαχία.¨ είπε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. Σήκωσε το  βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάει τον Ίτο εξεταστικά.

Ο Ίτο κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του πάνω κάτω. ¨Ελπίζω να καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ περιοριστικό είναι αυτό. Σε αυτή τη περίπτωση που ένας πέσει από γκρεμό , οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να τον ακολουθήσουν ,ελπίζοντας πως στην πορεία προς το έδαφος κάποιος βγάλει φτερά μήπως και σωθούν!¨

¨Δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Σε αντίθετη περίπτωση πιστεύω πως η Σια θα μπει μόνη στον Λαβύρινθο και θα συνεχίσει, ακόμα και αν χάσει και το δεύτερο χέρι στην πορεία.¨ αποκρίθηκε ήρεμα ο Σεμπάστιαν. ¨Είπες… Πως περιμένεις πολλά από αυτήν, έτσι δεν είναι; Διέκρινες κάτι το οποίο δεν το έχει κανένας άλλος. Γιατί δεν την αφήνεις λοιπόν να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα βασιστεί πάνω μας;¨

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Όμως ένας άνδρας που μπήκε εκείνη τη στιγμή τον σταμάτησε. ¨Κύριε Κάτσου…¨ είπε με σεβασμό τείνοντας του έναν ολογραφικό πίνακα. ¨Αυτές οι αλλαγές σημειώθηκαν πριν από λίγο μέσα στο παιχνίδι.¨

Ο Ίτο έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια. Έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ¨Είναι ακριβή αυτά τα νούμερα ;¨ ρώτησε.  Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του. ¨Μα αυτό δεν έχει καμιά λογική… Τι ακριβώς συνέβη μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα;¨

Ο άνδρας ανασήκωσε τους ώμους του. ¨Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα των όσων συνέβησαν. Όμως οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Την ώρα που η δεσποινίς Ντε Νιέζ έχασε το αριστερό της χέρι κάτι συνέβη. Έχουν απελευθερωθεί 133.000 ψυχές. Σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί συνέρχονται χωρίς να θυμούνται ότι βρίσκονταν στον Λαβύρινθο. ¨

Η Σία έστρεψε το κεφάλι της προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία παιζόταν σε αναπαράσταση  οι τελευταίες τους στιγμές μέσα στο χωριό. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει από την βροχή οβίδων που έπεφταν πάνω στον οικισμό. Ένιωσε τα πάντα να παγώνουν μέσα της. Η αναπαράσταση δεν είχε την ζωντάνια του παιχνιδιού παρ όλα αυτά κατάφερνε να αποδώσει το γενικό κλίμα.

¨Χμ…¨ άκουσε τον Ίτο να κάνει σκεπτικός. ¨Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτόν τον διαολεμένο Λαβύρινθο. Μέχρι στιγμής καμιά από της υποθέσεις μου δεν ευσταθεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν προχωρήσουμε βαθύτερα στο παιχνίδι, δε θα μαζέψουμε τα στοιχεία που τόσο θέλουμε και δεν θα φτάσουμε ποτέ στην αλήθεια. Λοιπόν;¨ έριξε ένα βλέμμα στον Σεμπάστιαν και την Σία. ¨Είστε έτοιμοι;¨

¨Κύριε Ίτο…¨ ρώτησε με κομμένη την ανάσα η Σια. ¨Η Μαρία… Δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς που συνήλθαν, έτσι δεν είναι;¨

Ο Ίτο την κοίταξε εξεταστικά. ¨Λες να μην ήσουν η πρώτη απ’ολους που θα το μάθαινε; Ή νομίζεις ότι θα σε κράταγα με ψέματα για να κάνω το δικό μου; Ένας κύριος κρατάει πάντα το λόγο του. Έχουμε συμφωνία. Την στιγμή που η ξαδέλφη σου συνέρθει είσαι ελεύθερη να φύγεις…¨

Η Σία αναστέναξε με ανακούφιση μέσα της. Σηκώθηκε και κίνησε προς το δωμάτιο με τα ειδικά καθίσματα.

.. Λευκό φως την τύφλωσε. Άνοιξε τα μάτια της και μόρφασε. Πεσμένη στα τέσσερα πήγε να σηκωθεί και το κεφάλι της χτύπησε στο ταβάνι. Βόγκηξε και έτριψε την κορυφή του κεφαλιού. ‘ Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος; ΄ αναρωτήθηκε η Σια ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω. Πετάρισε έκπληκτη τις βλεφαρίδες τις.

Απ’οσο μπορούσε να διακρίνει ο χώρος δεν ήταν μεγαλύτερος από ένα κελί. Λευκό φως έπεφτε πάνω της από κάθε εκατοστό του χώρου τυφλώνοντας την. Με μισόκλειστα τα μάτια έστρεψε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάζει το αριστερό της χέρι, το οποίο έφτανε πλέον μέχρι τον καρπό. Ένιωσε απογοήτευση. Αναστέναξε.

Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Άναψαν ξανά και ήχος που θύμιζε υγρό σε κατάσταση βρασμού έφτασε στα αυτιά της. Σήκωσε τα μάτια της καθώς μαύρο υγρό, με μπουρμπουλήθρες πάνω στην επιφάνειά του εμφανίστηκε σε διάφορα σημεία του πατώματος. Αναπήδησε τρομοκρατημένη.

¨Τι είναι αυτό;¨ ψέλλισε νιώθοντας τα πόδια της να τρέμουν. Με μικρά βηματάκια οπισθοπάτησε καθώς άμορφες μορφές άρχισαν να σχηματίζονται στα σημεία όπου εμφανίστηκε το υγρό.

Η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο.

Δεν υπήρχε έξοδος.

Η Ικανότητα

 

…Κουνώντας με μανία το ξίφος και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα φυτά ενώ παράλληλα είχε τον νου του στο που πατάει, ο Σεμπάστιαν ένιωθε να βράζει από θυμό. Παρά το γεγονός ότι είχαν συνδεθεί και οι τρεις ταυτόχρονα, εκείνος μαζί με τον Ίτο βρέθηκε στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα δάσος.

 Όμως η Αναστασία δεν ήταν μαζί τους. Αφού φώναξαν το όνομα της για κάμποση ώρα αποφάσισαν να συνεχίσουν, σταματώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φωνάζοντας το όνομα της.

Ο Ίτο φαινομενικά ήρεμος τον ακολουθούσε από πίσω. Ο Σεμπάστιαν όμως ένιωθε πως τόσο και εκείνος ανησυχούσε με τα όσα συνέβαιναν. ‘Ήταν ολοφάνερο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ανατραπεί και δεν ακολουθούσαν καμία λογική.

Χτυπώντας με μανία ένα φυτό για να ανοίξει δρόμο ο Σεμπάστιαν ένιωσε την ανάσα του να κόβεται. ¨Σεμπάστιαν..¨’άκουσε τον Ίτο να τον καλεί μαλακά. ¨Είμαι σίγουρος ότι η δεσποινίς Ντε Νιέζ χαίρει άκρα υγείας! Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα…¨

Νιώθοντας τον θυμό του να φουντώνει ακόμα περισσότερο ο Σεμπάστιαν έκανε ένα βήμα μπροστά  και παραπάτησε. Έπεσε στα γόνατα και απέμεινε να βαριανασαίνει. ¨Διάολε...! Βέβαια... Δεν έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα δεδομένου οτι έχει ήδη χάσει το ένα της χέρι και ένας θεός ξέρει που....¨

¨Ααααααααααααααααα!¨ ακούστηκε ξαφνικά δυνατή τσιρίδα να έρχεται από τον ουρανό διακόπτοντας τα λόγια του. Έκπληκτοι και οι δύο σήκωσαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους βλέποντας μια κουκκίδα στον ουρανό να μεγαλώνει καθώς κατευθυνόταν με φόρα προς εκείνους.

Και ξαφνικά πάνω στον κατάπληκτο Σεμπάστιαν από το πουθενά προσγειώθηκε η Σία.  Με γουρλωμένα από τον φόβο μάτια, τρέμοντας σύγκορμη, πασαλειμμένη με αίμα σε όλο το πρόσωπο της έδειχνε να μην είχε συναίσθηση του που βρισκόταν. Τα μάτια της κόλλησαν στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν για λίγες στιγμές. Η τρομοκρατημένη έκφραση της μαλάκωσε και χωρίς λόγια τον αγκάλιασε σφιχτά.

¨Σία....¨είπε καθησυχαστικά ο Σεμπάστιαν . Χάιδεψε τα μαλλιά της. Έπιασε το πρόσωπο της μαλακά και το περιεργάστηκε για λίγες στιγμές. ¨Έχεις αίμα πάνω στο πρόσωπό σου.. Που ήσουν; Τι συνέβη; Που είναι η περικεφαλαία σου;¨

Η Σία απελευθερώθηκε από την αγκαλιά του. Πήρε βαθιά ανάσα κατευνάζοντας το τρέμουλο και έτριψε το μέτωπό της, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Κάθισε στα γόνατα της. Το υγιές δεξί της χέρι απλώθηκε με τρόπο λες και ετοιμαζόταν να πιάσει κάτι. Και μπροστά από τα έκπληκτα μάτια του Ίτο και του Σεμπάστιαν υλοποίησε από τον αέρα την περικεφαλαία της .

Εκείνοι οπισθοπάτησαν έκπληκτοι. Τα μάτια του Σεμπάστιαν έλαμψαν με χαρά ενώ ο Ίτο ρίχτηκε πάνω στην Σια και έπιασε με απληστία το χέρι της. ¨Δεσποινίς Ντε Νιέζ...¨ είπε ψηλαφώντας το χέρι και κοιτάζοντας το απ’ολες τις μεριές, ¨ αυτό είναι Ικανότητα, έτσι δεν είναι; Το παιχνίδι θεώρησε πως είστε άξια να αποκτήσετε μια Ικανότητα!¨ Σήκωσε το βλέμμα του και τα μάτια του έλαμψαν από χαρά. ¨Αλλά γιατί δεν μιλάτε;¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Απελπισία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις;¨ ρώτησε ο Ίτο. Κοίταξε τον Σεμπάστιαν που τους παρακολουθούσε με ανυπομονησία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπο του. ¨Δεν μπορείς να μιλήσεις...¨ είπε σκεφτικός. ¨Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως αυτό το πράγμα δεν με χαροποιεί μιας και μας βγάζει από τον κόπο να επιλύουμε φραστικά τις διαφορές μας.¨ Η Σία του έριξε οργισμένο βλέμμα. ¨Εντάξει όμως. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό μας προκαλεί κάποια επιπλέον θεματάκια. Δεν πρέπει να χάνεστε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Άραγε... Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έχει δει κανέναν απ’οσους έχουν την Ικανότητα; Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.. Ίσως να προστατεύει τον παίκτη κατά αυτό τον τρόπο κρατώντας την ταυτότητα του κρυφή. Όμως... Τι ακριβώς προηγήθηκε και απέκτησες την Ικανότητα; Τι άλλο μπορείς να κάνεις;¨

Σαν απάντηση η Σία έτεινε το αριστερό της χέρι. Μια χρυσή λάμψη απλώθηκε στην άκρη του και το χέρι μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή λεπίδα. Ο Ίτο έβγαλε τσιρίδα χαράς ενώ ο Σεμπάστιαν έβγαλε την περικεφαλαία του και απέμεινε να κοιτάζει την λεπίδα που έλαμπε αχνά με ορθάνοιχτο το στόμα. Πλησίασε και την χάιδεψε με το δάχτυλο του. Μεμιάς η άκρη του δάχτυλου άρχισε να αιμορραγεί.

Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Περιμένω να μου πεις αναλυτικά τι συνέβη μόλις επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο.¨ Η Σία κούνησε υπάκουα το κεφάλι της. Πήγε να σηκωθεί και το δεξί της χέρι έπιασε τον καρπό του Σεμπάστιαν .Ο Σεμπάστιαν ένιωσε να τον διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μεμιάς το τοπίο γύρω του άλλαξε.

Βρισκόταν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο με την Σια να στέκεται στη μέση του και να μάχεται με ανθρωπόμορφες σκιές. Το δεξί της χέρι είχε μετατραπεί σε λεπίδα ενώ κάθε φορά που εκείνη πετύχαινε μια σκιά εκείνη με ένα «τσαφ» διαλυόταν. Αμέσως άλλη εμφανιζόταν στη θέση της .  Ένιωσε να ανακατεύεται καθώς η μυρωδιά αίματος έφτασε στη μύτη του. Ρίχτηκε να πάει κοντά της αλλά με το πρώτο βήμα το τοπίο άλλαξε.

Βρισκόταν και πάλι στη μέση του δάσους με τα δυο φεγγάρια να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του μπερδεμένος. ¨Σία...¨ ψέλλισε. ¨Αυτό που είδα.. Ήταν αυτό σου συνέβη; Δεν ήταν κάποιο όραμα, έτσι δεν είναι;¨

Η Σία τον κοίταξε προσεκτικά. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.  Ο Σεμπάστιαν βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. ¨Άρα για να αποκτήσει κάποιος μια Ικανότητα, το παιχνίδι τον τοποθετεί σε χώρο όπου δοκιμάζει την δύναμη του.. Ενδιαφέρον..¨ Σήκωσε το βλέμμα του. ¨Αλλά γιατί να διαλέξει εσένα; Δεν έχεις πείρα, και είσαι σίγουρα η μοναδική παίκτρια στην ιστορία του παιχνιδιού που συνεχίζει με ένα χέρι...¨

Ο Ίτο τους πλησίασε. Κοίταξε εξεταστικά και τους δύο.  ¨Νομίζω πως στη παρούσα φάση δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε εικασίες. Ας προχωρήσουμε και θα δούμε που θα μας βγάλει.¨ Έριξε ένα βλέμμα γύρω. ¨Ελπίζω να είμαστε κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Δεν μας παίρνει να κόβουμε κύκλους στα τυφλά. Πρέπει να φτάσουμε το συντομότερο σε κάποια πόλη. Ακόμα και με την Ικανότητα αλλά χωρίς την απαραίτητα πείρα μπορεί σε βλάψει οποιοσδήποτε. Ακολουθήστε με...¨

...Στα δέκα μέτρα η βλάστηση άρχισε να αραιώνει. Επιτέλους το δάσος έμεινε πίσω τους. Ο Ίτο που προχωρούσε μπροστά τους σταμάτησε και έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού και χαράς. Βάζοντας τα δυνατά της καθώς είχε μείνει πίσω η Σία έτρεξε φτάνοντας τους υπόλοιπους και απέμεινε να ατενίζει την πόλη που ορθωνόταν μπροστά τους.

Από μακριά η πόλη θύμιζε εξωτικό λουλούδι. Κτίσματα, δομημένα με τρόπο που θύμιζαν πέταλα υψώνονταν λάμποντας ψηλά στον ουρανό. Ορισμένα κτήρια αιωρούνταν στο αέρα προκειμένου να διατηρείται η χωροταξική αρμονία. Και παντού, λες και κάποιος είχε ρίξει ένα δίχτυ πάνω από την πόλη, έλαμπαν ασημένια αστέρια, τα οποία λες και εκτελούσαν έναν δικό τους, ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου χορό, καθώς ούτε για μια στιγμή δεν έμεναν στάσιμα αλλά πέταγαν μια πάνω μια κάτω.

Η Σία ένιωσε κάτι να κυλάει πάνω στο μάγουλό της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως είχε δακρύσει, επηρεασμένη από το μεγαλόπρεπο θέαμα. Θυμήθηκε τα λόγια του Ίτο. ¨Πρέπει να το δεις για να καταλάβεις¨ ήχησε μες στο μυαλό της.

Ο Ίτο έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της και κλείνοντας της χαρούμενα μάτι ανήγγειλε ¨Καλώς ήρθαμε στον Χορό της Νεφέλης!¨ και χωρίς να τους περιμένει ρίχτηκε προς την πόλη.

Ο Χορός της Νεφέλης/Το πρώτο σημάδι

 

 

Μπαίνοντας στην πόλη η Σια ένιωσε πως είχαν μεταφερθεί σε έναν μαγικό κόσμο. Μυριάδες φώτα τύλιγαν τα πανύψηλα κτήρια. Πολύχρωμα φαναράκια έπλεαν στον αέρα ενώ είχες την εντύπωση πως μέχρι και το δέρμα ακτινοβολούσε με το που εισερχόσουν στον χώρο. Σήκωσε το δεξί της χέρι και κούνησε τα δάχτυλα της που έλαμπαν με απόκοσμο τρόπο  ,λες και κάποιος έριξε πάνω τους χρυσόσκονη.

Γύρω της ταξιδιώτες, ιππότες και πολεμιστές, ξωτικά και κάθε λογής μαγικά πλάσματα που μέχρι τότε είχε δει μόνο σε βιβλία και ταινίες συνέχιζαν την πορεία τους λες και έκαναν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. ΄Λάθος...΄ διόρθωσε τον εαυτό της η Σια . ΄Κάνουν το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Μόνο που είμαι και εγώ εδώ πλέον, μια παίκτρια χωρίς καμιά εμπειρία αλλά με Ικανότητα. Δεν πρέπει να διαφέρω σε τίποτα από εκείνους και προπάντων δεν πρέπει να τραβάω την προσοχή κανενός...΄

Ο Σεμπάστιαν την έπιασε απο το χέρι. ¨Πρέπει να βρούμε ένα μέρος να ξεκουραστούμε¨ είπε. ¨Ταυτόχρονα πρέπει να θυμόμαστε πως ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να μαζέψουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και να βγάλουμε την Μαρία από δω το συντομότερο δυνατόν¨. Έψαξε τον Ίτο με τα μάτια του. Εκείνος στεκόταν παραπέρα και μίλαγε με κάποιον περαστικό. Μόλις αντιλήφθηκε πως ο Σεμπάστιαν τον έψαχνε έτρεξε πίσω.

¨Νομίζω πως πρέπει να πάμε για φαγητό¨ είπε ενθουσιασμένος. ¨Έμαθα που υπάρχει μπυραρία στην οποία μαζεύονται αρκετοί περαστικοί. Όλο και κάτι μπορεί να μάθουμε αν είμαστε σε χώρο όπου κυκλοφορούν φήμες και κουτσουμπολία. Αλλά.. ¨ έριξε ένα βλέμμα στη Σια, ¨ καλό θα ήταν να τυλίξουμε το αριστερό της χέρι. Είμαι σίγουρος ότι θα τραβάει την προσοχή του κόσμου με αποτέλεσμα να μας κάνουν πολλές ερωτήσεις και αυτό δεν είναι κάτι που θέλουμε αυτή τη στιγμή.¨

 

....Φωνές ανάμεικτες με μουσική πλανιόνταν στον αέρα της μπυραρίας, η οποία λεγόταν ¨ Σπασμένο Βέλος¨ και την οποία η τριάδα βρήκε με πολύ κόπο ύστερα από αρκετή περιπλάνηση .

Η Σια στάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας . Για μια στιγμή ένιωσε ενδοιασμό. Το πλήθος που αποτελούνταν απο ανθρωπόμορφα όντα και πλάσματα τα οποία δεν είχε ξαναδεί ποτέ την έκανε να νιώθει μια ελαφριά νευρικότητα. Έσφιξε τον μανδύα που είχαν ρίξει πάνω της ύστερα απο την προτροπή του Ίτο .

Δίπλα της ο Σεμπάστιαν μπήκε στον χώρο με άνεση που έδειχνε πως δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σε τέτοιου είδους χώρο και πίσω του ο Ίτο ακολουθώντας τον πιστά της έκανε μια γκριμάτσα, και δείχνοντας της την γλώσσα του χάθηκε απο τα μάτια της. ΄θα φάει πολύ ξύλο κάποια στιγμή όσο είναι με αυτή τη μορφή..΄ σκέφτηκε η Σια και για μια στιγμή αισθάνθηκε πως αυτή η σκέψη της προκαλεί ικανοποίηση. Αναστέναξε. ΄Μα τι μου συμβαίνει;΄  αναρωτήθηκε.

Πήγε να τους ακολουθήσει αλλά αντρικές φωνές που ακούστηκαν εκείνη τη στιγμή σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι  ακριβώς δίπλα τράβηξαν την προσοχή της. Κάτι υπήρχε στον τόνο των ανδρών που μάλωναν που δεν της άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ακολουθήσει τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο χωρίς δεύτερη σκέψη , αλλά ένα καμπανάκι ήχησε μέσα στο μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί, προσέχοντας να μη κάνει θόρυβο μπήκε στο στενό.

Της πήρε λίγες στιγμές για να συνηθίσουν τα μάτια της το μισοσκόταδο που επικρατούσε. Διέκρινε δυο αντρικές μορφές. Ακόμα και στις μορφές υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε. Και μόλις τότε το παρατήρησε .

Οι δύο μορφές ήταν ολόιδιες. Μπροστά στα μάτια της μάλωναν δύο άντρες οι οποίοι έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δύο σταγόνες νερού. Με στάχυ μαλλιά και γαλάζια μάτια είχαν το ίδιο ύψος και ένα σημάδι πάνω στο αριστερό τους μάγουλο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο.

Φόραγαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, μπεζ μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Και στη ζώνη που συγκρατούσε τα παντελόνια και στους δυο κρεμόταν ένα ασημένιο ξίφος. Όντας ξυπόλητοι και οι δύο λογομαχούσαν κάνοντας έντονες χειρονομίες. ‘ Δίδυμοι;΄ σκέφτηκε μπερδεμένη.

Οι φωνές ολοένα και δυνάμωναν. Παρ΄όλα αυτά στα αυτιά της Σίας δεν έφταναν ολοκληρωμένες προτάσεις , παρά σκόρπια λόγια. Ξαφνικά ο άντρας στα αριστερά τράβηξε απο την ζώνη του το ξίφος και χωρίς να δώσει χρόνο στον άλλον να αντιδράσει τον κάρφωσε με δύναμη στο στήθος. Ο δεύτερος άντρας έπεσε κάτω αιμόφυρτος.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει. Σχεδόν είχε κολλήσει πάνω στον τοίχο προσέχοντας ταυτόχρονα να μη χάσει καμιά απο τις επόμενες κινήσεις του φονιά. ‘ Πρέπει να φωνάξω για βοήθεια..΄ σκέφτηκε. ΄Καποιος πεθαίνει εδώ.....΄

Ο άντρας με το αιματοβαμμένο σπαθί κάθισε στα γόνατα και  έσκυψε πάνω απο τον άνδρα που είχε τραυματίσει. Χάιδεψε το μέτωπο του. Χαμογέλασε. Τα κατάλευκα δόντια του γυάλισαν απειλητικά. Έσκυψε και άλλο. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα χείλη του νεκρού. Σε λίγες στιγμές δεν υπήρχε κανένας άλλος στον χώρο εκτός απο τον δεύτερο άντρα. Το πτώμα εξαφανίστηκε.

Μόλις τότε η Σία διαπίστωσε πως τόση ώρα τα γόνατα της έτρεμαν. ΄Τι είναι αυτό; Τι είδους διαστροφικό παιχνίδι είναι αυτό στο οποίο βρεθήκαμε;΄ σκέφτηκε νιώθοντας να ανακατεύεται.

Σαν απάντηση στις σκέψεις της ο άντρας σηκώθηκε και αφού σκούπισε την λεπίδα πάνω στα ρούχα του όντας ήρεμος, λες και ποτέ δεν είχε προηγηθεί καυγάς πάνω στον οποίο είχε σκοτώσει κάποιον , εκανε ένα βήμα προς το μέρος της. ¨Αποσύνδεση ΤΩΡΑ!¨  έφτασε στα αυτιά της και ο άνδρας εξαφανίστηκε.

Βγαίνοντας πίσω στον δρόμο πλημμυρισμένο με φως η Σία έριξε μια ματιά πάνω απο τον ώμο της. Αλλά τίποτα δεν υποδήλωνε πως λίγα λεπτά πριν είχε προηγηθεί μια λογομαχία  με αποτέλεσμα ένα πτώμα το οποίο στη συνέχεια απλά διαλύθηκε στον αέρα.
 ΄ Ίσως έτσι να γίνονται τα πράγματα στην εικονική πραγματικότητα...΄ σκέφτηκε . ΄Κανείς δεν θα κλάψει αν απλά παύεις να υπάρχεις σαν οντότητα΄.

Μια μορφή απο το πουθενά εμφανίστηκε δίπλα της. Τρομοκρατημένη ετοιμάστηκε να τραβήξει το αριστερό της χέρι και να το μετατρέψει σε λεπίδα . Σήκωσε τα μάτια της και είδε πως ήταν ο Σεμπάστιαν. ¨Κάναμε τα πάντα άνω κάτω για να σε βρούμε¨ είπε ξέπνοα εκείνος και της έριξε μια ματιά απο πάνω προς τα κάτω . ¨Μη το ξανακάνεις¨ συμπλήρωσε ο Ίτο που στεκόταν απο πίσω του μασουλώντας ένα κουλούρι με τόση ένταση που το ραβδί του αναπηδούσε κάθε φορά που έμπηγε τα δόντια του σε εκείνο. ¨Ακόμα και εγώ ανησύχησα για εσένα..¨

‘Αλήθεια;΄ σκέφτηκε ειρωνικά η Σια. ΄Και δε σου φάινεται!΄. Ο Ίτο πνίγηκε και την κοίταξε θυμωμένα. ¨Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε κάτι όχι και πολύ ευχάριστο δεσποινίς Ντε Νιεζ!¨

Η Σια χαμογέλασε πλατιά. Ένιωθε όμως πως όσα είχαν προηγηθεί είχαν πολύ μεγάλη σημασία που δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη τη στιγμή .Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν. Ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του. Οι χτύποι της δικής της καρδιάς εναρμονίστηκαν με τους δικούς του.   Εκείνος σήκωσε ερωτηματικά τα μάτια του. ΄Άκου... Νομίζω πως έχω καταλάβει κατά ένα μέρος πως λειτουργεί η Ικανότητα...΄ σκέφτηκε. ΄ Μπορείς να με ακούσεις, έτσι δεν είναι; ΄

Ο Ίτο άνοιξε έκπληκτος το στόμα του. ¨Δεσποινίς.. Μιλάτε με τον Σεμπάστιαν, έτσι δεν είναι; ¨ Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. ¨Να λοιπόν πως καταφέρατε να τον συνεφέρετε...¨

Αλλά ο Σεμπάστιαν γύρισε το σκοτεινιασμένο του πρόσωπο προς εκείνον . ¨Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως. Τώρα. Έχει να μας πει κάτι.¨

 

Οι υποθέσεις.

 

 

Βγάζοντας το κράνος απο το κεφάλι της η Σια ένιωσε πως το σώμα της,  της φαίνεται ασυνήθιστα βαρύ. Τεντώθηκε και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να ζεσταίνονται. Τα βλέφαρα της βάρυναν. Ακόμα λίγο και από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόταν σε ύπνο. Όμως ο Ίτο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή τη σκούντησε. Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και τον κοίταξε θυμωμένη. ¨Λίγη υπομονή...¨ μουρμούρισε εκείνος. ¨Πάρε τον Σεμπάστιαν μαζί σου και ελάτε.¨

Μπαίνοντας στον χώρο η Σία ένιωσε μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα. Μπροστά τους σε τραπέζι βρίσκονταν πιάτα γεμάτα φαί και γλυκά ενώ δίπλα ήταν τοποθετημένες κανάτες με νερό και διάφορους χυμούς. Η κοιλιά της γουργούρισε δυνατά. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν ξέσπασε σε γέλιο. Την έπιασε απο τον αγκώνα και την τράβηξε προς το τραπέζι . ¨Όσο ωραία και να είναι η εικονική πραγματικότητα αλλά ο καφές εδώ είναι πάντα καφές!¨ είπε.

Εμφανίστηκε ο Ίτο. Κράταγε στα χέρια του έναν ολογραφικό πίνακα . Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος. ¨Έχω νέα¨ είπε χωρίς πολλά πολλά. Ακούμπησε τον πίνακα και η εικόνα που προβαλλόταν πάνω του εμφανίστηκε στην μέση της αίθουσας. Πάνω απο τα κεφάλια τους εμφανίστηκε η εικόνα ενός άνδρα.  ¨Άλλος ένας παίκτης μόλις αποσυνδέθηκε απο τον Λαβύρινθο  επιτέθηκε σε δύο περαστικούς τραυματίζοντας τους θανάσιμα ενώ πρόλαβε να τραυματίσει άλλους τρεις πρώτου τον πιάσουν.¨

Ακούστηκε δυνατό κρακ. Ο Ίτο γύρισε απορημένος . Η Σία που εκείνη τη στιγμή είχε πάει προς το τραπέζι για να βάλει καφέ είχε ρίξει κάτω την κούπα της και τρέμοντας σύγκορμη είχε υψώσει το δάχτυλο της προς την οθόνη. ¨Αααυτός είναι...¨ είπε τραυλίζοντας. ¨Αυτός είναι ο άνδρας που είδα να σκοτώνει τον δίδυμο του μέσα σε εκείνο το σοκάκι...¨

..Μέσα σε λίγα λεπτά η Σία διηγήθηκε το τι είχε συμβεί μέσα στο σοκάκι έτσι όπως κατάφερε να τα διακρίνει. Σήκωσε το βλέμμα της και απέμεινε να κοιτάει το ολογράφημα του προσώπου του φονιά. Αδάμ Νιτ, 38 χρονών. Στάχυ μαλλιά, μπεζ γαλάζια ήρεμα μάτια.  Ήσυχος και εργατικός, ένας άνθρωπος τον οποίο όλοι στην περιοχή γνώριζαν για τον καλό και φιλήσυχο χαρακτήρα του.  Αλλά το εκ γενετής σημάδι σε σχήμα που παρέπεμπε σε μισοφέγγαρο της θύμιζε πως όλα όσα είχε δεν είχαν διαδραματιστεί στην φαντασία της, αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

Το πρόσωπο του Ίτο είχε ασπρίσει. Είχε βυθιστεί στις σκέψεις του ρίχνοντας που και που σκεπτικές ματιές πάνω στην ολογραφική οθόνη. Αναστέναξε. ¨Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας γρίφος όμοιο του οποίου δεν έχω ξαναδεί… και για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα πως η αλήθεια δεν θα μας αρέσει καθόλου…¨ πρόσθεσε μουρμουρίζοντας. ¨Σία… Τι άλλο μπορείς να θυμηθείς;¨

Η Σία ανασήκωσε τους ώμους της. ¨ Για κάποιο λόγο ένιωθα πως ήμουν η μοναδική που μπορούσε να τους δει. Έκαναν φασαρία και οποιοσδήποτε περαστικός μπορούσε να μπει εκεί μέσα για να δει τι συμβαίνει. Αλλά κανείς δεν έμπαινε σε κόπο ούτε να γυρίσει το κεφάλι του. Λες και δεν συνέβαινε τίποτα! Εκτός και αν είναι περιστατικό το οποίο λαμβάνει χώρα συχνά μέσα στο παιχνίδι….¨

¨Δεν είναι καθόλου έτσι¨ είπε ο Σεμπάστιαν. ¨Ο Χορός της Νεφέλης είναι μια ουδέτερη περιοχή. Κανείς δε μπορεί να σκοτώσει κάποιον μέσα στα όρια της πόλης. Θα ηχούσαν προειδοποιητικά σαλπίσματα. ¨

¨ Χθες όμως δεν ακούστηκε κάτι…¨ είπε σκεφτικός ο Ίτο. Κοίταξε για λίγες στιγμές την Σια λες και αμφέβαλλε για τα λεγόμενα της .

Νιώθοντας πως τα λόγια της χάνουν την πιστότητα της κάθε στιγμή που περνούσε η Σία αναφώνησε ¨Αν δεν πιστεύετε αυτά που λέω δέχομαι να υποβληθώ σε εγκέφαλο-σκανάρισμα!¨

Ο Ίτο σήκωσε τα χέρια του σε ένδειξη συμβιβασμού. ¨Προς θεού Δεσποινίς Ντε Νιεζ! Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα λεγόμενα σας!¨ Αναστέναξε. ¨Να που στην εξαφάνιση των δημιουργών του παιχνιδιού έχει προστεθεί άλλο ένα μυστήριο…¨

Η Σια αντάλλαξε γρήγορες ματιές με τον Σεμπάστιαν. ¨ Εξαφανίστηκαν οι δημιουργοί του Λαβύρινθου; ¨ Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με έναν μορφασμό που υποδήλωνε βαθιά δυσαρέσκεια. ¨Την πρώτη φορά ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να δεχτούν να ακούσουν το αίτημα μας προκειμένου να διακοπεί έστω και προσωρινά το παιχνίδι. Αλλά όταν την δεύτερη φορά δεν μπήκαν καν σε κόπο να απαντήσουν στις κλήσεις μας, κατόπιν αιτήματος προς την Διαγαλαξιακή Ασφάλεια και αφού επισκεφτήκαμε τον τόπο που είναι δηλωμένος ως τωρινή κατοικία , ανακαλύψαμε πως δεν ζει κανείς εκεί. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό¨.

Κύματα πανικο άρχισαν να διατρέχουν το σώμα της Σιας. Έκλεισε τα μάτια της και  άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η τροπή που έπαιρναν τα γεγονόταν γινόταν ολοένα και πιο περίεργη. ¨Αν είναι όμως έτσι όπως τα λέτε, γιατί δεν δίνετε μια διαταγή προκειμένου να τερματιστεί το παιχνίδι;¨ έφτασε στα αυτιά της η φωνή του Σεμπάστιαν.

 ¨Ξεχνάτε πως ακόμα τίθεται το θέμα ασφάλειας των 33.000 ψυχών , νους των οποίων ακόμα βρίσκεται μέσα στον Λαβύρινθο και μέσα στους οποίους είναι και η ξαδέλφη σας Σεμπάστιαν . Δεν μπορούμε να παίξουμε κορόνα γράμματα τις ζωές τους…¨ ακούστηκε σαν απάντηση η ψυχρή φωνή του Ίτο στα λόγια του. ¨Μπορούμε να πάρουμε δραστικά μέτρα αλλά μέχρι ενός σημείου. Φαντάζομαι πως είστε σε θέση να διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως το θέμα πλέον έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις….¨

Η Σία άνοιξε τα μάτια της . Το βλέμμα της συνάντησε τα μάτια του Ίτο.  Η έκφραση του προσώπου του μαλάκωσε. Για μια στιγμή μπόρεσε να διακρίνει άγχος και αγωνία πίσω από το υπεροπτικό του βλέμμα. ¨Σεμπάστιαν…¨ ακούστηκε η φωνή του Ίτο και με έκπληξη άκουσε νότες συμπόνιας μέσα της. ¨Η Δεσποινίς Ντε Νιέζ χρειάζεται ξεκούραση. Πάρτε την σπίτι να ξεκουραστεί. Δε θα σας χρειαστώ άλλο για σήμερα..¨

¨Μα εγώ…¨ πήγε να διαμαρτυρηθεί η Σία, αλλά ο Ίτο την διέκοψε με μια απότομη κίνηση χεριού. ¨Αρκετά. Είμαστε σε αδιέξοδο. Θα πρέπει να μιλήσω με τους ανώτερούς μου για να έχω πλήρη εικόνα για τις επόμενες κινήσεις.. Το ξέρω πως σκέφτεσαι την Μαρία, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ¨ και ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα.

 

Η εκπαίδευση (μέρος 1)

 

 

Βρέχει. Πυκνά γκριζοπράσινα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό πάνω από την κατασκήνωση. Γκρίνια και μουρμουρητά ακούγονται απ’ολες τις μεριές. 

Η Σία σηκώνει το κεφάλι της. Καθισμένη μέσα σε μια σκηνή ετοιμάζει φαγητό για τους στρατιώτες μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούγονται φωνές και πολεμικές ιαχές. Μια ομάδα πολεμιστών εισέρχεται μέσα στο στρατόπεδο.

Οι φωνές τους κάνουν την Σία να μαζευτεί. Η Συμμαχία τους έγινε δεκτή εδώ μόνο χάρη στην παρουσία του Σεμπάστιαν. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν και χάρηκαν που θα μπορούσαν να τον φιλοξενήσουν για να μάθουν μερικά κόλπα από εκείνον.

Στους περισσότερους όμως η παρουσία μιας αμίλητης και σχεδόν εχθρικής  παίκτριας με μηδαμινή εμπειρία δεν άρεσε καθόλου. ¨Κακός οιωνός…¨ μουρμούριζαν όλοι καθώς έριχναν λοξές ματιές στην Σια. Και τώρα, μετά από τρεις μέρες η στάση τους προς εκείνη δεν είχε αλλάξει το παραμικρό. Την είχαν χώσει να κάνει τις πιο βρώμικες δουλειές χασκογελώντας πίσω από την πλάτη της.

Προς μεγάλη της έκπληξη ο Ίτο  παρά το γεγονός ότι έγινε αγαπημένος όλων σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο την βοηθούσε αλλά κατάφερνε να της φέρνει λιχουδιές , τις οποίες αποσπούσε από τους υπόλοιπους παίκτες με διάφορα παρακάλια και κόλπα. ¨Να θυμάστε δεσποινίς Ντε Νιεζ πως η εμφάνιση είναι παραπλανητική..¨ συνήθιζε να της λέει όταν  εμφανιζόταν με τσέπες γεμάτες φαί και αφήνοντας το μπροστά της εξαφανιζόταν για να συνεχίσει τις έρευνες του.

Αλλά αυτές οι τρεις μέρες είχαν περάσει χωρίς να συμβεί τίποτα το σπουδαίο. Ο Σεμπάστιαν συμμετείχε στην εκπαίδευση των νέων μελών, μαζεύοντας παράλληλα και ο ίδιος εμπειρία ενώ η ίδια δεν είχε καταφέρει να πλησιάσει ούτε ένα όπλο.

Και τώρα καθισμένη δίπλα σε μια βρώμικη κατσαρόλα ή οποία έβραζε πάνω από μια τεράστια φωτιά η Σια προσπαθούσε να κάνει έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών. Είχε πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο καιρό και να σπαταλούσαν μέσα στο παιχνίδι , έξω ο χρόνος θα ήταν αμελητέος. Προσπαθούσε να αναλύσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπό διαφορετικό πρίσμα. Αλλά τίποτε απ’όλα όσα είχαν συμβεί δεν της φαινόταν σημαντικό.

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στο παιχνίδι παρέμενε ίδιος.

 Οι επιστήμονες απ’ολο τον κόσμο έσπαγαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να βρουν τρόπο να τους επαναφέρουν.

Η Σια έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της εμφανίστηκε το λευκό πρόσωπο της Μαρίας. Την είχε επισκεφτεί μαζί με τον Σεμπάστιαν το πρωί πρώτου κατευθύνθουν στο ερευνητικό κέντρο. Το εγκεφαλικό της σήμα εξέπεμπε σταθερά μέσα από τον Λαβύρινθο.

Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή της. Σήκωσε το κεφάλι της. Στο άνοιγμα της σκηνής στεκόταν ένας νεαρός στρατιώτης. Είχε μπλε μαλλιά τα οποία πέταγαν ανέμελα προς όλες τις μεριές ενώ τα χρυσαφί του μάτια την κοίταζαν με φιλικότητα και ενδιαφέρον. Φόραγε έναν λευκό χιτώνα που έφτανε ως τα γόνατα του , με χρυσές λεπτομέρειες στο τελείωμα του ενώ κράταγαγε ένα δόρυ στο ένα του χέρι.

¨Άνθρωποι..¨ τον άκουσε να μουρμουράει καθώς την πλησίασε. Έσκυψε και απέμεινε να την κοιτάζει κατάματα λες και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις της.

Η Σια ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το βλέμμα της και έκανε πως έχει στραμμένη την προσοχή της στην φωτιά. Αλλά ο άνδρας μετακινήθηκε με τρόπο που βρέθηκε πάλι στο οπτικό της πεδίο. Απέμεινε να την κοιτάζει με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η Σια ένιωσε να θυμώνει. ΄ Τι θέλει τώρα; ΄ πέρασε από το μυαλό της. Σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να παραμείνει ήρεμη, χωρίς να δείχνει προκλητική και το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του άντρα.

Εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Έτεινε το χέρι του. ¨Έτσι είναι καλύτερα…¨ είπε. Έπιασε το δικό της. ¨Σου έχουν φορτώσει τις βαρύτερες δουλείες παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείς μόνο ένα χέρι, ε ; Λέγομαι Ιλ. Πρέπει να είσαι Γήινη, έτσι δεν είναι; ¨

Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν με θυμό. ΄Πως τολάμει..΄ σκέφτηκε ενώ  μετά βίας κρατιόταν να μη μεταμορφώσει το αριστερό της χέρι σε λεπίδα.  Τράβηξε το χέρι της απο την λαβή του και προσπάθησε να σηκωθεί. Αλλά ο μανδύας με τον οποίο είχε τυλιχτεί δυσκόλευε τις κινήσεις της. ‘Καταραμένο ρούχο…’  σκεφτόταν νιώθοντας την αμηχανία της να μεγαλώνει. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά μπερδεύτηκε και πήγε να πέσει χάνοντας την ισορροπία της  .

Ο άντρας την έπιασε την τελευταία στιγμή και την βοήθησε να ορθώσει το ανάστημα της. ‘ Μη κοκκινίσεις... Μη κοκκινίσεις...΄ σκεφτόταν Σια καθώς απέφευγε να τον κοιτάξει. Αλλά εκείνος παρέμενε το ίδιο ατάραχος. Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή ανάμεσα στους δυό τους. Ο στρατιώτης απέμεινε να την κοιτάζει εξεταστικά. ¨’Έχω ακούσει πως όσοι έχουν Ικανότητα είναι Γήινοι…¨ είπε τελικά.

Η Σια σήκωσε το κεφάλι της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν  ¨Κανείς δεν έχει δει όμως ποτέ κανέναν με Ικανότητα…¨ είπε και της έκλεισε πονηρά το μάτι.

Η Σια οπισθοχώρησε. ΄ Γνωρίζει..’ πέρασε από το μυαλό της.

Αλλά ο άντρας δεν είχε την πρόθεση να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες ή να το συζητήσει περισσότερο. ¨Μπορεί πριν το τέλος της ημέρας να είμαστε εχθροί. Αλλά αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή είναι πέρα για πέρα αληθινό και μας κάνει ζωντανούς…¨ είπε και αφού υποκλίθηκε, βγήκε έξω.

Για λίγες στιγμές η Σία απέμεινε να κοιτάζει την έξοδο της σκηνής νιώθοντας πως κάποιος της είχε ρίξει μια σφαλιάρα. Ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνδρας ήταν εξωγήινος παίκτης ο οποίος όμως γνώριζε πολλά περισσότερα για το παιχνίδι σε σχέση με τον Σεμπάστιαν και τον Ίτο.

Ρίχτηκε προς την έξοδο της σκηνής αλλά μια μορφή εμφανίστηκε στο άνοιγμα. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Έδειχνε αρκετά προβληματισμένος αλλά και κουρασμένος ταυτόχρονα. Χωρίς την τρομακτική του περικεφαλαία έδειχνε ο συνηθισμένος Σεμπάστιαν μόνο που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αποκτούσαν μια σκληρότητα την οποία δεν είχε στην πραγματικότητα. ¨Σία…¨

Η έκφραση του προσώπου του άλλαξε μόλις την είδε. ¨Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; ¨ ρώτησε αναστατωμένος.

Η Σια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Το χέρι της έπιασε το δικό του. ΄ Ήρθε ένας. Αυτός με τα μπλε μαλλιά …΄ Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. ¨Λες τον Ιλ; Είναι ο δυνατότερος παίκτης εδώ…¨

Η Σια κούνησε το κεφάλι της. ‘ Ξέρει… Γνωρίζει ότι έχω την Ικανότητα. Επίσης… Επίσης μου είπε κάτι…΄

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν διάπλατα.

΄ Είπε πως στο παιχνίδι μόνο οι Γήινοι αποκτούν Ικανότητα. Κανένας άλλος …΄

¨Μόνο.. Γήινοι….;¨ επανέλαβε έκπληκτος ο Σεμπάστιαν. ¨Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;¨ Το βλέμμα του στράφηκε προς την πλάτη του εξωγήινου που χανόταν εκείνη τη στιγμή στο πλήθος. ¨Πρέπει να τον πιάσουμε και να του μιλήσουμε αλλά μακριά απο τους άλλους. Κανείς δεν πρέπει να μάθει και να υποπτευθεί τίποτα. Σία...¨ . Τα χέρια του επιασαν το πρόσωπο του κοριτσιού. ¨Άκου.... Σε λίγη ώρα ο καταυλυσμός θα δεχθεί επίθεση. ¨

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα.  ¨Το ξέρεις οτι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε πληγώσει¨ είπε σταθερά ο Σεμπάστιαν κοιτάζοντας την κατάματα. ‘Και αν δεν προλάβεις; Αν δεν μπορέσεις; Αν εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να προστατεύεις την δική σου ζωή Σεμπάστιαν; Δε θέλω να κάνεις επιλογή για την οποία ενδεχομένως αργότερα θα μετανιώσεις...’ σκέφτηκε η Σια.

¨Αν κάποιος πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι Σια, αυτή είσαι εσύ.¨ απάντησε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. ¨Ξέρω πως ανάμεσα στους δυο μας, αυτός που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω, είσαι εσύ. Θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου. Πες μου...¨ και τα χέρια του την έπιασαν απο τους ώμους. ¨Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;¨

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε. Σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν. Μέσα σε αυτά μπορούσε να διακρίνει ένα αίσθημα βουβής αυταπάρνησης ανάμεικτης με αποφασιστικότητα.

Έπιασε τα δάχτυλα του. ΄θα συνεχίσουμε μαζί οτιδήποτε και αν συμβεί Σεμπάστιαν.΄

 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

(10 χρονια πριν)

 

 

Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και παραμέρισε με σεβασμό.

Έξω ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Ούτε ένα σύννεφο.

Η Σια φορώντας ένα φανταχτερό λευκό φόρεμα και τα μαλλιά της πλεγμένα σε δύο κοτσίδες βγήκε έξω. Απέμεινε να κοιτάζει τα παπούτσια της , ολοκαίνουργια μαύρα λουστρίνι γοβάκια τα οποία ταίριαζαν γάντι με τα υπόλοιπα ρούχα της.

Μόρφασε.

Πίσω της η πόρτα έκλεισε με μαλακό ήχο καθώς η γιαγιά της, εξίσου ντυμένη στην τρίχα βγήκε έξω. ¨Σια.. θέλω να είσαι κοντά μου όταν φτάσουμε , εντάξει; Δε θέλω να χαθείς . Είναι τεράστιο το ορφανοτροφείο……¨ είπε μαλακά.

Χάιδεψε τις κοτσίδες της. ¨Φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν μιλάς εδώ και ένα χρόνο δε θα σε βοηθήσει και ιδιαίτερα αν απομακρυνθείς από μένα. Δεν νομίζω να πιάσεις κουβέντα με τον πρώτο τυχόντα, έτσι δεν είναι; …¨

.. Μέσα στους κοιτώνες επικρατούσε πανικός και σαματάς. Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν φορώντας ίδιες άχρωμες φόρμες. Αγόρια και κορίτσια , συνωστίζονταν μπροστά από μια οθόνη που υπήρχε τοποθετημένη στο κέντρο της τεράστιας αίθουσας που αποτελούσε το δωμάτιο αναψυχής. Μπροστά της τοποθετημένα σε σειρές υπήρχαν μακρόστενα ξύλινα τραπέζια γύρω από τα οποία έπαιζαν ή κάθονταν και συζητούσαν τα παιδιά.

Μια παρέα από τέσσερα αγόρια, όχι πάνω από εφτά χρονών, καθισμένοι σε μια γωνιά συζητούσαν χαμηλόφωνα. ¨Άκουσα πως σήμερα είναι η μέρα που αυτή η ψηλομύτα σκύλα έρχεται με δώρα για μας…¨ είπε ο ένας. ¨Βέβαια! ¨ κάγχασε άλλος ένας. ¨Έρχεται εδώ δήθεν για να μας δείξει συμπόνια…¨ συμπλήρωσε ο τρίτος και έφτυσε περιφρονητικά. ¨ Και είμαι σίγουρος πως θα φέρει και την εγγονή της, αυτό το κακομαθημένο που δεν μιλάει σε κανέναν παρά αν της απευθυνθείς με το ¨Η αυτού μεγαλειότητά σας»  !¨ συμπλήρωσε και ξέσπασε σε χαχανητά.

Αλλά ο τέταρτος χωρίς να πει τίποτα, σηκώθηκε από το τραπέζι. Κίνησε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Αδύνατος, με έντονα χαρακτηριστικά και τεράστια γαλάζια μάτια που φάνταζαν αφύσικα μεγάλα πάνω στο λευκό του πρόσωπο και έκαναν αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά του περπάταγε με υψηλά σηκωμένο το κεφάλι του , λες και δεν τον ένοιαζε το παραμικρό από όσα συνέβαιναν γύρω του.

Κίνησε προς το δωμάτιο του το οποίο μοιραζόταν με άλλους δύο. Φωνές που ακούστηκαν στο τέλος του διαδρόμου όμως τράβηξαν την προσοχή του. Υπήρχε κάτι στον τόνο των φωνών που άκουγε που τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο σημειώνονταν καυγάδες και έντονοι διαπληκτισμοί όμως αυτές οι φωνές είχαν μια περίεργη χροιά, χροιά την οποία δεν άκουγε κάθε μέρα.

Έστρεψε το κεφάλι του προς τους διαπληκτίζοντες και μισόκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει τι συνέβαινε. Από το σημείο που στεκόταν δεν μπορούσε να δει καθαρά και έτσι έκανε δύο βήματα μπροστά με κίνδυνο οι άλλοι να αντιληφθούν την παρουσία του.

Περικυκλωμένη από τρία αγόρια, λίγο μεγαλύτερους από τον ίδιο, στεκόταν ένα κορίτσι. Με σκυμμένο το κεφάλι , χωρίς να ανταποκρίνεται στα πειράγματα τους απλά τους άκουγε χωρίς να αντιδρά. Νιώθοντας τον θυμό του να εκτοξεύεται στα ύψη και με σφιγμένες τις γροθιές το αγόρι ρίχτηκε πάνω τους.

Πλησιάζοντας, στα αυτιά του έφτασαν αποκόμματα φράσεων των αγοριών αναμειγμένες με κοροϊδευτικά χαχανητά.  ¨Μικρή βρωμιάρα…¨ ¨Να μη ξανάρθετε…¨ άκουσε να ξεστομίζουν τα τρία αγόρια ενώ το ένα δεν δίστασε να σπρώξει το κορίτσι πάνω στον τοίχο.

Αλλά εκείνη δεν έδειχνε να αντιδράει. Δεν ακούστηκε το παραμικρό από το στόμα της. Δεν της ξέφυγε ούτε ένα βογκητό.

Με φορά χωρίς να περιμένει τα τρία αγόρια να καταλάβουν το οτιδήποτε ο μαυρομάλλης έπεσε με φόρα πάνω στον έναν , κλώτσησε τον δεύτερο κάτω από τα γόνατα και έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι του τρίτου. Όσο εκείνοι βογκούσαν έχοντας διπλωθεί από τον πόνο εκείνος έπιασε το χέρι του κοριτσιού που παρακολουθούσε αμίλητη την σκηνή και φωνάζοντας «Τρέχα!» , σχεδόν σέρνοντας την από πίσω του, ρίχτηκε προς την αντίθετη μεριά.

Νιώθοντας την ανάσα του έτοιμη να κοπεί από το τρέξιμο και αφού σιγουρεύτηκε πως οι τρεις δεν τους ακολουθούσαν, το αγόρι σωριάστηκε στο πάτωμα και απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αφου η ανάσα του επέστρεψε στον φυσικό της ρυθμό έριξε μια λοξή ματιά στο κορίτσι που τον ακολουθούσε τόση ώρα χωρίς αντίρρηση.

Ένιωσε τα πάντα μέσα του να παγώνουν. Το κορίτσι δεν φόραγε ρούχα του ορφανοτροφείου.

Μπροστά του στεκόταν κάποια που φόραγε τα πιο όμορφα ρούχα που είχε δει ποτέ στη ζωή του. Τα κατάμαυρα μάτια της τον κοίταζαν με απάθεια . Τα μακριά της μαλλιά , πλεγμένα σε δυο κοτσίδες ήταν εξίσου μαύρα με τα μάτια της. Φόραγε ένα λευκό φόρεμα ενώ τον λαιμό της στόλιζε ένα νήμα από πέρλες.

Για μια στιγμή ένιωσε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω του. Ένιωσε το στόμα του να στεγνώνει. ¨Είσαι η Αναστασία… Ντε Νιέζ…¨ είπε με δυσκολία. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε νιώθοντας τόσο χαζός όσο δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στη ζωή του. Τα μάγουλα του κοκκίνισαν.

Έτεινε το χέρι του προς το κορίτσι. ¨Σεμπάστιαν¨ είπε. Το κορίτσι όμως δεν είπε τίποτα. Σήκωσε το βλέμμα της προς εκείνον εξακολουθώντας να τον κοιτάζει με το ίδιο απαθές βλέμμα.

¨Εεεε..¨ τραύλισε το αγόρι. ¨Νομίζω… Ότι πρέπει να γυρίσεις πίσω… Σε χτύπησαν… Αυτοί οι βλάκες;¨ μουρμούρισε. ‘ Ευτυχώς που δεν είδε κανείς το τι συνέβη..΄ πέρασε από το μυαλό του. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που μόλις είχε διαπράξει ήταν η μεγίστη προδοσία ενάντια στους κανόνες του ορφανοτροφείου. Κανείς δεν θα τον συγχωρούσε γι’αυτό που είχε κάνει.

¨Λοιπόν… Νομίζω ότι από δω η είσοδος είναι πολύ κοντά. Ακολούθησε αυτά τα σκαλιά. Υπάρχουν κάμερες σε αυτό το σημείο του κτηρίου, οπότε κανείς δεν θα σε πειράξει…¨ είπε νιώθοντας το ίδιο άβολα. Μη ξέροντας πως έπρεπε να χαιρετήσει το αμίλητο κορίτσι, το χέρι του προσγειώθηκε στο κεφάλι της και χάιδεψε τα μαλλιά της με την άκρη της παλάμης.

΄Διάολε…΄ σκέφτηκε κάνοντας απότομη στροφή για να φύγει.

Όμως τα δάχτυλα της άρπαξαν το χέρι του. Σταμάτησε , σχεδόν μαρμαρώνοντας από την έκπληξη του. Η λαβή έκρυβε μέσα της τόση απελπισία και φόβο που λίγο ακόμα, και δάκρυα θα έτρεχαν από τα μάτια του. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί ανοιγοκλείνοντας τα ματόκλαδα του ενώ απέμεινε να παίρνει βαθιές ανάσες.

¨Μείνε…¨ έφτασε ένας αδύναμος ψίθυρος στα αυτιά του. 

 

Η εκπαίδευση (μερος 2^ο) / Η μάχη

 

 

Ο Ίτο αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την είδηση πως μόνο οι Γήινοι μπορούσαν να αποκτήσουν Ικανότητα. Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον Ιλ , ο οποίος εκείνη την ώρα οργάνωνε τους πολεμιστές φτιάχνοντας τις φάλαγγες και δίνοντας διαταγές αριστερά και δεξιά.

¨Μόνο Γήινοι, ε;¨ ήταν το μόνο που τον άκουσε η Σια να προφέρει πρωτου χωθεί πισω απο την πλάτη της. Έβγαλε το κεφάλι του και  χωρίς να βγάλει άχνα απέμεινε να παρακολουθεί τους σχηματισμούς των πολεμιστών.   Όμως μόλις ακούστηκαν τα πρώτα σαλπίσματα που προμήνυαν  πως ο εχθρός βρισκόταν κοντά, η Σια τον άκουσε να της ψιθυρίζει . ¨Πιστεύω σε σας δεσποινίς Ντε Νιεζ και θέλω να ξέρετε πως είμαι σίγουρος οτι θα με προστατέψετε καλύτερα απ’οποιονδηποτε εδω , μέσα σε αυτό το στρατόπεδο!¨

΄ Διαόλε...΄ καταριόταν με όλη τη ψυχή της η Σια καθώς η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.

Το χώμα κάτω από τα πόδια τους είχε γίνει λάσπη. ΄Πως ακριβώς σκοπεύουν να πολεμήσουν;’ αναρωτιόταν χαζεύοντας τους χωρικούς οι όποιοι έδειχναν να μην έχουν πλήρη αντίληψη των όσων συνέβαιναν καθώς αντάλλαζαν μεταξύ τους αστεία.

Ο Σεμπάστιαν , ο οποίος τόση ώρα  βοηθούσε στην οργάνωση των φαλαγγών εμφανίστηκε απο το πουθενά. Στο κεφάλι του δέσποζε η περικεφαλαία η οποία ήταν το σύμβολο του Μάυρου Ιππότη. Μεμιάς γύρω τους τα γέλια σταμάτησαν ενώ όλοι ίσιωσαν το ανάστημα τους.

Παρά το γεγονός πως η Σία δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του Σεμπάστιαν, ένιωθε νευρικότητα να αναδύεται απο όλο του το είναι. Έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια σύντομη προσευχή. ΄Μακάρι να τελειώσουν όλα γρήγορα, να βρούμε την Μαρία και να επιστρέψουμε στο σπίτι...΄

Όμως οι σκέψεις της διακόπηκαν απο μια φωνή. ¨Έρχονται! Οι Δράκοι!¨

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Τεράστιες σκιές που πλησίαζαν με απίστευτη ταχύτητα τον καταυλυσμό εμφανίστηκαν στον ορίζοντα.

¨Σια... θέλω να θυμάσαι ότι δεν ειναι πάρα ένα παιχνίδι! Ταυτόχρονα όμως να πολεμήσεις , λες και εξαρτάται η ζωή σου απο αυτό.¨ έφτασε στα αυτία της η υπόκωφη φωνή του Σεμπάαστιαν. Εκείνος είχε ήδη προετοιμαστεί έχοντας σηκώσει απειλητικά το μαύρο του ξίφος το οποίο είχε γίνει πάλι διπλάσιο σε μέγεθος.

Και τότε ο πρώτος Δράκος επιτέθηκε στον καταυλυσμό.

Με την άκρη του ματιού της η Σια παρατήρησε πως μια μορφή καθόταν πάνω στον Δράκο και τον καθοδηγούσε με άγνωστες σε εκείνη λέξεις. Ο Δράκος υπακούοντας έφτυνε άλλοτε μικρούς και άλλοτε μεγάλους πίδακες φωτιάς. Γύρω της ακούστηκαν τσιρίδες πόνου και επιφωνήματα έκπληξης όσων δεν περίμεναν η μάχη να πάρει τέτοια τροπή.   ΄ Έτσι είστε; ΄ σκέφτηκε ξαφνικά νιώθοντας πρωτόγνωρη χαρά, όμοια της οποίας δεν είχε ξανανιώσει απο την στιγμή που είχε εισέλθει στο παιχνίδι.

Με μια απότομη κίνησε τράβηξε απο πάνω τον μαύρο μανδύα και απελευθερώνοντας το χέρι της το μετέτρεψε σε χρυσή λεπίδα. Ταυτόχρονα υλοποίησε μια μικρη, στρογγυλή ασπίδα την οποία έπιασε με το δεξί της χέρι. Ευτυχώς λόγω του πανικού και του σαματά που επικρατούσε εκείνη την ώρα κανείς δεν πρόσεξε τα όσα έκανε και έτσι μπορούσε να δρα ανενόχλητη.

Πίσω της πανηγυρίζοντας και ζητωκραυγάζοντας ο Ίτο συμμετείχε ενεργά στην μάχη, πετώντας αριστερά και δεξία χρυσές μικρές μπάλες φωτιάς οι οποίες έσκαγαν με δυνατό κρότο στον αέρα δημιουργώντας αναστάτωση και πανικό στους Καβαλάρηδες που επέβαιναν στους Δράκους.

Όλος ο καταυλισμός πλέον είχε γίνει ένα με τους επιτεθέντες  και δεν διατηρούνταν καμιά οργάνωση καθώς ο καθένας πλέον πάλευε με ότι μέσα είχε και προσπαθούσε να προστατευτεί απο τους πίδακες φωτιάς που έπεφταν εδώ και εκεί με απίστευτη ακρίβεια.

Διπλα της, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκεντρωσή του πάλευε ο  Σεμπάστιαν. Αποκρούοντας τις φωτιές με το ξίφος του  , τις έστελνε πίσω πάνω στους Δράκους προσπαθώντας να πετύχει όμως τους Καβαλάρηδες.

Μια σκιά έπεσε πάνω στην Σια. Σήκωσε το κεφάλι της. Είδε έναν Δράκο να πέφτει με ορμή πάνω της.  Πίσω από τον λαιμό του μια σκιά φώναζε άγνωστες σε εκείνη λέξεις χτυπώντας παράλληλα τα χαλινάρια.  Το κατακόκκινο στόμα του Δράκου, γεμάτο κοφτερά δόντια έχασκε απειλητικά. ¨Σια!¨ άκουσε τον Ίτο να φωνάζει προειδοποιητικά πίσω απο την πλάτη της. Οι καμπάνες απέμειναν να ηχούν συνοδεύοντας τα λόγια της.

Ο Σεμπάστιαν ρίχτηκε προς το μέρος της αλλά ένας πίδακας φωτιάς προσγειώθηκε δίπλα του και τον πέταξε πέρα.

‘ Ήρθε η ώρα..΄ σκέφτηκε η Σια νιώθοντας απίστευτα ήρεμη . Ξαφνικά ο απειλητικός Δράκος δεν της φαινόταν και τόσο απειλητικός.  Είχαν απομείνει λίγα μέτρα πριν ο Δράκος πέσει πάνω της για να την καταβροχθίσει,  όταν η Σια υφώνοντας το σώμα της και κάνοντας εναν πήδο προς τον Δράκο βρέθηκε στο ίδιο ύψος με εκείνον.

Με την άκρη του ματιού της είδε τον Καβαλάρη να την κοιτάζει με μάτια που είχαν ανοίξει διάπλατα απο τον φόβο. Άρχισε να φωνάζει κάτι στον Δράκο προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του προς την  Σία.

Όμως ήταν πλέον αργά .

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και χωρίς να χάνει στιγμή,  η Σία έχωσε με όλη της την δύναμη την λεπίδα στον λαιμό του Δράκου. Ένιωσε τη ζέστη από το σώμα του Δράκου να μεταδίδεται στο δικό της μέσω της λεπίδας της και την τράβηξε έξω βιαστικά.

Ο Δράκος έβγαλε ένα τρομερό μουγκρητό. Δυνατοί καπνοί βγήκαν απο το στόμα του ενώ πίδακας μαύρου αίματος που έβγαζε καπνούς  πετάχτηκε από την πληγή. Κουνώντας βίαια το κεφάλι του υψώθηκε ψηλά στον ουρανό ενώ ο Καβαλάρης απέμεινε να κρέμεται απο τα χαλινάρια φωνάζοντας τρομοκρατημένος καθώς προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Σε λίγο χάθηκαν απο τα μάτια της.

Δίπλα στην μπάρα ζωής η Σια είδε τους πόντους της επίθεσης της. ’10.000 πόντοι’ εμφανίστηκαν κόκκινα γράμματα και διαλύθηκαν αναβοσβήνοντας. Βαθύ αίσθημα ευχαρίστησης την κατέλαβε και άθελά της χαμογέλασε.

¨Σία! Σια! ¨έφτασε στα αυτιά η φωνή του Σεμπάστιαν.

Ακουγόταν ιδιαίτερα αναστατωμένος.

 Χαμήλωσε το βλέμμα της προς τη γη και έκπληκτη παρατήρησε πως ακόμα έπλεε στον αέρα , ψηλα στον ουρανό. ΄ Τι συμβαίνει;’  αναρωτήθηκε και γύρισε το κεφάλι της πίσω.

Ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν. Έξι λευκά φτερά είχαν κάνει την εμφάνιση τους πίσω από την πλάτη της επιτρέποντας της να πετάει.

..Πίσω στον καταυλυσμό οι παίκτες μέτραγαν τους τραυματισμένους και όσους είχαν χαθεί στην μάχη. Μετά απο την επίθεση της Σίας, οι Καβαλάρηδες κατάλαβαν πως ο καταυλυσμός είχε έναν άσο στο μανίκι τον οποίο δεν είχαν υπολογίσει, και έτσι γρήγορα τράπηκαν προς φυγή.

Έχοντας επιστρέψει στην γη η Σια άφησε τον Ίτο να περιεργαστεί τα φτερά της πιάνοντας τα ένα ένα. ¨Μα φυσικά...¨ μουρμούριζε εκείνος κόβωντας βόλτες γύρω της. ¨Αν είσαι σε θέση να δημιουργείς πράγματα, είναι πολύ πιθανό πως η Ικανότητα προσαρμόζεται ανάλογα την μάχη και τις υπάρχουσες συνθήκες.¨

Ο κόσμος που τους παρακολουθούσε κούναγε το κεφάλι του άλλοτε έκπληκτος και άλλοτε με ζήλια. Μουρμουρητά δίετρεχαν τους παίκτες χωρίς κανείς να κατανοεί πλήρως το τί είχε συμβεί.

Ξαφνικά , δυνατές κραυγές ανάμεικτες με βρισιές τράβηξαν την προσοχή όλων. Δύο άνδρες λογομαχούσαν έντονα . Η Σία ένιωσε να την καταβάλλει ένα παράξενο συναίσθημα, όπως την προηγούμενη φορά που είχε ακούσει τον διαπληκτισμό των δύο ανδρών ανάμεσα στο σοκάκι. Κίνησε μπροστά νιώθοντας όλους τους μυς του σώματος της να έχουν τεντωθεί ενώ η λεπίδα της παλλόταν βγάζοντας χρυσές λαμψεις.

Ανάμεσα σε τέντες οι παίκτες είχαν δημιουργήσει κύκλο γύρω απο δυο άνδρες που μάλωναν έντονα, όμως κανείς δεν έμπαινε σε κόπο να τους σταματήσει. Μάλιστα κάποιοι επευφημούσαν και ζητωκραύγαζαν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Πλησιάζοντας πιο κοντά η Σια ένιωσε καμπανάκι κινδύνου να χτυπάει μέσα στο κεφάλι της. Κάτι της έλεγε πως το όλο θέαμα δεν θα διέφερε και πολύ από αυτό που είχε δει στον Χώρο της Νεφέλης. Ο Σεμπάστιαν έπιασε το χέρι της. ¨Είμαι εδώ..¨ της ψιθύρισε.

Όμως η Σια δεν τον άκουγε. Τα μάτια της είχαν κολλήσει στα πρόσωπα των δυο ανδρών που μάλωναν.

Ήταν ακριβώς ίδιοι. Σα κλώνοι.  Μαύρα μαλλιά, μαύρα αγριεμένα μάτια. Στρατιωτικές στολές και χρυσά εγχειρίδια ανά χείρας. Ρίχνοντας μια ματιά όμως στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων κατάλαβε πως κανείς άλλος εκτός από την ίδια δεν έβλεπε αυτό που έβλεπε εκείνη, αλλά τους είχε συναρπάσει το θέαμα του καυγά και πως λίγο ακόμα και θα χυνόταν αίμα.

Ένιωσε να ζαλίζεται καθώς συνειδητοποίησε πως η χαρά που ζωγραφιζόταν πάνω στα πρόσωπά τους ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται και διπλώθηκε στα δυο. ¨Σία;¨ άκουσε την φωνή του Σεμπάστιαν να φτάνει στα αυτιά της.

Αλλά μια φωνή που ήχησε μέσα στο μυαλό της την έκανε να ξεχάσει τα πάντα. ¨Σίαααα…. Σίαααα….¨ απέμεινε να ηχεί η φωνή καλώντας την μαλακά. ¨Σία…….¨

 

Η πρώτη επαφή

 

…Η Σία άνοιξε τα μάτια της. Έκπληκτη διαπίστωσε πως τόση ώρα ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος. Ανακάθισε προσπαθώντας να σταθεροποιήσει την ανάσα της  και έτριψε το μέτωπό της νιώθοντας ελαφριά ναυτία.

 Είχε νυχτώσει και έκανε κρύο. Αστέρια γυάλιζαν απειλητικά πάνω στον ουρανό. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μέχρι και ο αέρας είχε σταματήσει να φυσάει.

Το βλέμμα της διέτρεξε τον χώρο. Ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. ¨Αδύνατον...¨ βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της.  Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και τσίμπησε το χέρι της για να βεβαιωθεί πως δεν ονειρευόταν .

 Βρισκόταν μέσα στο στρατόπεδο. Όλοι οι παίκτες όμως κείτονταν ακίνητοι ακριβώς στις ίδες στάσεις που τους θυμόταν ,σαν αγάλματα διατηρώντας αναλλοίωτες τις εκφράσεις των προσώπων.

Επιπλέον ήταν  ένας κόσμος, ο οποίος είχε βυθιστεί σε σκοτάδι. Παντού όπου έφτανε το μάτι της το σκοτάδι είχε απλώσει τα δίχτυα του ενώ η ίδια ήταν μια πηγή φωτός καθώς αχνόφεγγε μέσα στην ασημένια της πανοπλία.

Τρομοκρατημένη γύρισε προς το σημείο όπου προηγουμένως στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Όμως ακόμα και αυτός είχε μετατραπεί σε μια ακίνητη μορφή ενώ δίπλα του με έκφραση ανείπωτης χαράς βρισκόταν μαρμαρωμένος ο Ίτο.

Αναστέναξε. ΄ Τουλάχιστον είναι εδώ…  ΄ σκέφτηκε νιώθοντας ανακούφιση.

Σηκώθηκε και μόλις τότε παρατήρησε πως στο βάθος , ανάμεσα στα ακίνητα σώματα υπήρχε πηγή φωτός. Νιώθοντας την περιέργεια της να φουντώνει σήκωσε το αριστερό της χέρι έτοιμη να το μετατρέψει σε λεπίδα.

 Όμως προς την μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε την παλάμη της ακέραια. Κούνησε τα δάχτυλα της νιώθοντας κύματα ανησυχίας να απλώνονται στο σώμα της. ΄ Τι συμβαίνει; ΄ αναρωτήθηκε ενώ ένα το καμπανάκι κινδύνου δεν σταμάταγε να ηχεί προειδοποιητικά μέσα στο μυαλό της.

Σήκωσε το βλέμμα της προς το φως. Αναστέναξε. ¨Φαίνεται πως δεν έχω και πολλές επιλογές..¨ είπε στον εαυτό της και τα χείλη της σχημάτισαν ειρωνικό χαμόγελο .  Κίνησε μπροστά  προσπαθώντας να κάνει όσο λιγότερο θόρυβο μπορούσε.

Περνώντας ανάμεσα στα ακίνητα σώματα η Σία παρατηρούσε τις εκφράσεις που είχαν αποτυπωθεί πάνω στα πρόσωπά. Μίσος, φόβος, χαρά, εκνευρισμός, πόνος. Όλη η γκάμα συναισθημάτων ξεδιπλωνόταν μπροστά της. 

Και για πολλοστή φορά αναρρίγησε καθώς αντιλήφθηκε πως λίγοι φόραγαν προσωπεία μέσα στο παιχνίδι. Μπορεί να βρίσκονταν μέσα χρησιμοποιώντας τις ικανότητες του άβαταρ τους για να πηγαίνουν από το ένα επίπεδο στο άλλο, όμως όσα ένιωθαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινά.

‘ Άραγε είναι όλοι έτσι εδώ μέσα; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα παιδί. Εκείνο μαρμαρωμένο, κράταγε μικρό μαχαίρι το οποίο έμπηγε σε μάτι δράκου πεσμένου στο έδαφος ενώ γύρω του έχοντας δημιουργήσει κύκλο με άγρια χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους παρακολουθούσαν μεγάλοι οι οποίοι χτύπαγαν ενθουσιασμένοι τις παλάμες τους.

Το φως άρχισε να λάμπει πιο έντονα.

‘ Τι .. ΄ σκέφτηκε η Σία. Μισόκλεισε τα μάτια της.  Έκανε ένα τελευταίο βήμα μπροστά.

Ανάμεσα σε ακτίνες φωτός που προεκτείνονταν προς όλες τις μεριές, με γυρισμένη σε εκείνη την πλάτη στεκόταν μια ψιλόλιγνη σιλουέτα.

Το πρόσωπό της ήταν σηκωμένο προς τον ουρανό.

Η Σία σάστισε. ΄ Θα ξέρει σίγουρα τι συμβαίνει… Πρέπει να της μιλήσω… ΄ σκέφτηκε και έκανε ένα βήμα μπροστά .Την ίδια στιγμή η μορφή γύρισε προς εκείνη.

Η Σία ένιωσε τα πάντα μέσα της να παγώνουν ενώ η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατότερα. Με ανοιχτά διάπλατα τα μάτια , λες και είχε υπνωτιστεί , κίνησε προς την μορφή.

Μπροστά της στεκόταν ένας άντρας. Τα μωβ του μάτια έκαναν αντίθεση με την κατάλευκη επιδερμίδα του ενώ τα ασημένια του μαλλιά που έφταναν ως τους ώμους ανέμιζαν ανέμελα , λες και τα πείραζε αέρας τον οποίο ή ίδια δεν μπορούσε να νιώσει. Τα ρούχα του αποτελούνταν από λευκό μισάνοιχτο πουκάμισο και άσπρο παντελόνι, ενώ τα πόδια του ήταν γυμνά.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα μόλις την είδε ενώ τα χείλη του μισάνοιξαν φανερώνοντας μια τέλεια οδοντοστοιχία. Σε μια στιγμή υλοποιήθηκε μπροστά της στον αέρα. Τα πόδια του πάτησαν το έδαφος.   ¨Ήρθες επιτέλους… Ένιωθα τόση μοναξιά…¨ είπε και τα χέρια του έπιασαν απαλά τα χέρια της Σίας.

Ανίκανη να απαντήσει η Σια τον περιεργαζόταν νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. ‘ Τι είναι… αυτό που νιώθω…’  σκεφτόταν καθώς τα μάτια της είχαν κολλήσει στα δικά του.

Μπορούσε να ορκιστεί πως θα ακολουθούσε αυτόν τον άνδρα παντού, πως θα έκανε ότι της ζητούσε. Θα έδινε ακόμα και την ζωή της για εκείνον.

Χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του άνδρα. Λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις της. Το βλέμμα του απέμεινε να περιεργάζεται εξεταστικά την Σία.  Υπήρχε κάτι στα μάτια του, απειλητικό και γοητευτικό ταυτόχρονα.

Η Σία αναρρίγησε καθώς ξαφνικά αντιλήφθηκε πως ο τρόπος που την κοίταξε έμοιαζε με τον τρόπο που την κοίταζε το τεράστιο μάτι που είχε δει ψηλά στον ουρανό μετά την απόκτηση της Ικανότητας της.

Τράβηξε τα χέρια της απότομα θυμωμένη με τον εαυτό της που η ωραία του εμφάνιση την ξεγέλασε. ‘ Διάολε…’  έβρισε μέσα της νιώθοντας πως είχε κοκκινίσει. Ο νέος ξέσπασε σε γέλιο. ¨Είσαι πολύ αστεία στα αλήθεια…. Έκανες τόσο δρόμο ως εδώ για να θυμώσεις;¨

¨Ποιος είσαι; Τι θέλεις από μένα;¨ αποκρίθηκε θυμωμένη η Σία. ¨Τι είναι αυτό το μέρος; Τι έκανες στους φίλους μου;¨

¨Φίλους;¨ επανέλαβε προβληματισμένος ο άνδρας. Σταμάτησε να γελάει και απέμεινε να την περιεργάζεται εξεταστικά. Ξέσπασε σε ακόμα δυνατότερα γέλια. ¨Φίλοι; Σία.. Άνθρωποι σαν εσένα δεν έχουν φίλους….¨

Το γέλιο του τόσο παιδικό και αθώο σχεδόν την προκαλούσε να γελάσει μαζί του λες και είχε πει ένα πετυχημένο αστείο.

¨Πως τολμάς…¨ σχεδόν γρύλισε η Σία. Ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να κοκκινίζουν από τον θυμό. Σήκωσε το χέρι της για να χαστουκίσει τον άνδρα αλλά εκείνος το έπιασε στον αέρα και την τράβηξε πάνω του.

Το δέρμα του ήταν τόσο κρύο που η Σία τσίριξε. Λες και δυο κομμάτια μαρμάρου αγκάλιασαν το χέρι της. Προσπάθησε να απελευθερωθεί αλλά της στάθηκε αδύνατο.

  ¨Μη ξεχνάς πως δεν έχεις την Ικανότητά σου  Δεσποινίς Ντε νιεζ…¨ είπε ο νέος ενώ ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. Τα μάτια του άστραψαν σα δυο μωβ φλόγες. ¨ Έτσι.. Δεεν έχει πλάκα. Όχι μέχρι να αφυπνιστείς. Μετά… θα παίξουμε επι ίσοις όρους…¨

Έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο.

¨θα περιμένω….¨ ήχησε η φωνή του στον αέρα και ύστερα εξαφανίστηκε.

 Έκπληκτη η Σία ανοιγόκλεισε τα μάτια της. ΄ Που πήγε; Ποιος ήταν; ΄ πέρασε από το μυαλό της καθώς έριχνε ματιές γύρω προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί. Απέμεινε να κοιτάει το χέρι της που ακόμα έκαιγε και είχε κοκκινίσει στο σημείο όπου την κράταγε ο παράξενος άνδρας.

 Σηκώθηκε δυνατός αέρας ενώ μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Η Σία κάλυψε το πρόσωπο της με το χέρι καθώς κομμάτια γης άρχισαν να σηκώνονται στον αέρα γύρω της ενώ το έδαφος άρχισε να σείεται . Ένιωσε κύματα παράξενης ενέργειας να διαπερνούν το σώμα της.

Έπεσε στα γόνατα αδυνατώντας να αντισταθεί στους κραδασμούς . Σταγόνες αίματος  κύλησαν από τη μύτη της πέφτοντας στη γη και εκείνη τη στιγμή το έδαφος άνοιξε στα δύο από κάτω της. ¨Αααααααααααααααα!¨ τσίριξε προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.

Όμως το σκοτάδι την είχε ήδη καταπιεί.

…¨Σία… Σία!¨ έφτασε στα αυτιά της.

Ένιωσε κάποιον να την κουνάει βίαια. Άνοιξε τα μάτια της .

Πάνω της ήταν σκυμμένος ο Σεμπάστιαν και δίπλα του στεκόταν ο Ίτο ο οποίος αναστέναξε με ανακούφιση μόλις την είδε να συνέρχεται. ¨Έχασες τις αισθήσεις σου λίγο πριν ο ένας άντρας σκοτώσει τον άλλον¨ είπε ο Ίτο και γύρισε προς το σημείο όπου νωρίτερα μάλωναν οι δυο άντρες.

Η Σια σηκώθηκε τρέμοντας καθώς ο Σεμπάστιαν κράταγε το μπράτσο της. Έκλεισε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα. Τα πάντα γύρω της γύριζαν με τρελό ρυθμό.  Γύρισε το βλέμμα της προς το σημείο όπου περίμενε να δει το πτώμα. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί.

¨Εξαφανίστηκε…¨ ψέλλισε.

Ο Ίτο κούνησε το κεφάλι του. ¨Ήταν όπως ακριβώς το περιέγραψες. Με το που ο ένας σκότωσε τον άλλον αποσυνδέθηκε αμέσως ενώ το πτώμα διαλύθηκε.  Δεν έχω ξανακούσει για τέτοιο περιστατικό ποτέ και πουθενά μέσα στο παιχνίδι. Όμως… Αν οι άντρες ήταν ολόιδιοι, λες και ήταν κλώνοι..Κάτι τέτοιο δεν φάνηκε, τουλάχιστον σε μας. Ήταν δύο τελείως διαφορετικοί άντρες. Εκτός αν ΕΣΥ είδες κάτι διαφορετικό ¨ είπε με νόημα και απέμεινε να την κοιτάει εξεταστικά.

Η Σία γύρισε το βλέμμα της προς τον Σεμπάστιαν.

Τα γαλάζια του μάτια είχαν σκοτεινιάσει ενώ δάγκωνε το κάτω του χείλος. ¨Σία… Μιλάς… Και..¨ και το χέρι του έφερε το αριστερό της χέρι στα μάτια της. ¨Το χέρι σου… Είναι εντάξει… Τι συνέβη μέσα σε αυτή την ώρα που ήσουν αναίσθητη;¨

 

Τα πρώτα σημάδια

 

 

..Καθισμένος στο σκοτεινό δωμάτιο με την μοναδική πηγή φωτός τον ολογραφικό πίνακα που είχε μπροστά του, ο Κάτσου Ίτο κοίταζε σκεπτικός τους αριθμούς που έτρεχαν πάνω στον πίνακα.

Λίγες στιγμές αφού είχαν επιστρέψει από τον Λαβύρινθο, ένα σωρό καινούργια δεδομένα τον περίμεναν υπό μορφή  διαγραμμάτων , αναφορών και παρατηρήσεων. Έψαχναν για οτιδήποτε . Οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί για την ασφαλή επαναφορά όσων είχαν μεταφερθεί στον Λαβύρινθο.

Έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του.

..Βγάζοντας το κράνος του, στα χέρια του αμέσως προσγειώθηκε ένας ολογραφικός πίνακας. ¨Έτριψε τα μάτια του και νιώθοντας πως από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσει από την κούραση, σηκώθηκε και έφερε τον πίνακα κοντά στα μάτια του.

¨Παρατηρήσαμε κάποιες διακυμάνσεις στο εγκεφαλικό σήμα της δεσποινίδος Ντε Νιεζ¨ έφτασε στα αυτιά του η φωνή του άνδρα που έφερε τον πίνακα.

Ο Ίτο γύρισε απότομα το κεφάλι του. Ένιωσε τον θυμός του και την κούραση να εξαφανίζονται ως δια μαγείας. ¨Θέλω την ακριβή στιγμή που αυτό συνέβη¨ βγήκε προστακτικά από το στόμα του.

Κίνησε προς την τουαλέτα θέλοντας να ρίξει κρύο νερό στο πρόσωπό του.

 Για λίγες στιγμές απέμεινε να κοιτάει το είδωλό του στον καθρέφτη. Μέχρι στιγμής καμιά από τις θεωρίες του δεν ευσταθούσε. Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο περισσότερο ένιωθε πως όλες οι κινήσεις τους τους είχαν βγάλει σε ένα αδιέξοδο.

Γυρνώντας στο χώρο με τα Πρωτότυπα Κελιά, το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Σία. Η έκφραση του προσώπου της φανέρωνε κάτι παραπάνω από απλή απογοήτευση. Ένιωθε πως εκείνη ήταν η αιτία που μέχρι στιγμής δεν είχαν προχωρήσει ούτε στο ελάχιστο μέσα στο παιχνίδι αλλά και στην έρευνα τους.

Ο Ίτο αναστέναξε. Μέχρι στιγμής το παιχνίδι είχε πάρει αρκετά ενδιαφέρουσα τροπή χάρη στην παρουσία της, αλλά ήταν ολοφάνερο πως εκείνη δεν είχε καταλάβει το παραμικρό καθώς ήταν τόσο επικεντρωμένη στην εύρεση της Μαρίας που όλα τα υπόλοιπα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα.

Ο Ίτο την πλησίασε. Δίπλα της ο Σεμπάστιαν απέμεινε να τον κοιτάζει ερωτηματικά.

¨Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε¨ είπε ο Ίτο. ¨Έχω στα χέρια μου κάποια νέα δεδομένα, αλλά χρειάζομαι χρόνο για να τα επεξεργαστώ.¨

Η Σία άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι όμως ο Ίτο δεν την άφησε. ¨Όχι. Δεν αφορούν την Μαρία. Δυστυχώς είναι μέσα στον Λαβύρινθο δεσποινίς Ντε Νιεζ. Καλύτερα να πηγαίνετε…¨

…Παρατηρώντας τον πίνακα και κάνοντας ταυτόχρονα υπολογισμούς μέσα στο μυαλό του ο Ίτο δεν πρόσεξε πως η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπήκε δεύτερος άντρας .

Μόνο όταν η σκιά του έπεσε πάνω στο τραπέζι ο Ίτο σήκωσε το βλέμμα του. Άνοιξε έκπληκτος τα μάτια του. Μπροστά του στεκόταν ένας από τους παλιούς του συνεργάτες απο την εποχή που η θέση που κατείχε αυτή τη στιγμή στο Υπουργείο Άμυνας φάνταζε σα μακρινό και άπιαστο όνειρο.

« Σέντζι!» βγήκε από το στόμα του. « Πως…»

Ο άνδρας του έκανε νόημα να μη σηκωθεί. Άφησε έναν πάκο από χαρτιά μπροστά του. ‘Έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα στον χώρο γύρω τους.

« Βλέπω πως είσαι βολεμένος Ίτο. Είναι αυτό που πάντα ήθελες;»

Ο Ίτο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του. Έκλεισε κουρασμένος τα μάτια του.

«Άκουσα πως δουλεύεις πάνω σε πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Θες να μοιραστείς μαζί μου τις λεπτομέρειες Ίτο;»

« Η όλη υπόθεση είναι πάρα πολύ περίεργη ακόμα και για τα μέτρα μας» μουρμούρισε ο Ίτο. Άνοιξε τα μάτια του. «Είμαστε μπροστά σε έναν γρίφο ο οποίος μοιάζει να μην έχει καμιά πιθανή λύση»

Ο Σέντζι απέμεινε να τον κοιτάει με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος του.

« Δε ξέρω αν έχουν φτάσει στα αυτιά σου φήμες για τον Λαβύρινθο» συνέχισε ο Ίτο « αλλά αυτή τη στιγμή μετά την ηλεκτρομαγνητικά καταιγίδα ο αριθμός πολιτών νους των οποίων βρίσκεται εκεί μέσα χωρίς να είναι συνδεδεμένος με παιχνιδο-κονσόλα έχει πέσει στις 20.000. Όταν συνέρχονται δεν θυμούνται τίποτα.»

Ο Σέντζι σφύριξε έκπληκτος. « Μου ακούγεται σα σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας» βγήκε από το στόμα του.

Ο Ίτο ανασήκωσε τους ώμους του. « Μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως είναι ακόμα χειρότερα στην πραγματικότητα» μουρμούρισε. « Και μέσα σε όλα έχω ένα κορίτσι το οποίο ισχυρίζεται πως βλέπει στο παιχνίδι παίκτες που μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερού να δολοφονούν ο ένας των άλλων αλλά εκτός από την ίδια κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει!»

Ο Σέντζι απέμεινε σκεπτικός για λίγο. « Να υποθέσω πως καταγράφετε τις διακυμάνσεις του εγκεφαλικού σήματος;»

Ο Ίτο σήκωσε το βλέμμα του. ¨Φυσικά. Μέχρι στιγμής παρακολουθούμε το σήμα όλων όσων βρέθηκαν μέσα στο παιχνίδι»

Ο Σέντζι κούνησε το χέρι του ενοχλημένος. « Όχι. Δεν εννοώ αυτούς. Εννοώ και όλων των υπολοίπων.»

Τα μάτια του Ίτο άνοιξαν έκπληκτα . « Ξέρεις πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Μιλάμε για χιλιάδες… Όχι .. Εκατομμύρια ψυχών, τόσο ανθρώπων όσο και εξωγήινων.»

«Χμμμ..» έκανε σκεπτικός ο Σέντζι. « Και αυτό το κορίτσι;»

Ο Ίτο βυθίστηκε για λίγο στις σκέψεις του. « Υπάρχει κάτι σε αυτήν…» παραδέχτηκε « που με κάνει να φοβάμαι. Ξέρεις ότι και οι δυό μας έχουμε συναντήσει πάρα πολύ κόσμο στη ζωή μας, πάρα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όμως εκείνη.. Δε ξέρω..» ανασήκωσε τους ώμους του. «Μέχρι στιγμής όλο το παιχνίδι έχει ανατραπεί χάρη στην παρουσία της.»

« Μου φαίνεται πως εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας για σένα» παρατήρησε ο Σέντζι.

Κίνησε προς την πόρτα.

 « Ξέρω ότι σου αρέσει και δεν σου αρέσει να παίζεις εκ του ασφαλούς. Προσπαθείς πάντα να υπολογίζεις όλα τα ρίσκα προτιμώντας να διαλέξεις την πιο αναίμακτη λύση. Αλλά μη ξεχνάς πως καμιά φορά τα πράγματα δεν μπορούν να πάρουν την τροπή που θες να τους δώσεις.» πέταξε πάνω από τον ώμο του και βγήκε.

Ο Ίτο απέμεινε να κοιτάει τα ολογράμματα που είχε μπροστά του νιώθοντας πως το μυαλό του μουδιάζει ύστερα από τόση κούραση. ‘ Λίγο ακόμα ..’ είπε στον εαυτό του καθώς το μυαλό του γύρισε στα γεγονότα που έμειναν μέσα στο παιχνίδι.

Το μυαλό του σχημάτισε νοερά όλες τις εικόνες κατά τις οποίες το εγκεφαλικό σήμα της Σίας εξαφανιζόταν ή σταματούσε να εκπέμπει για λίγες στιγμές μέσα από το παιχνίδι. Την πρώτη φορά σταμάτησε να εκπέμπει για απειροελάχιστες στιγμές όσο εκείνη πάλευε με τις Σκιές προκειμένου να αποκτήσει την Ικανότητα. Δεύτερη φορά που αυτό συνέβη ήταν όταν εκείνη έχασε τις αισθήσεις της μετά την μάχη με τους Δράκο-καβαλάρηδες ενώ μάλωναν οι δύο άντρες.

‘Πρέπει να υπάρχει κάποια σύνδεση.. Αλλά τι είδους σύνδεση; ΄ σκεφτόταν ο Ίτο κοιτάζοντας επίμονα τα διαγράμματα. Και ύστερα το μυαλό του πήγε στα λόγια του Σέντζι.

΄Πρέπει να συμπεριλάβουμε και άλλους συντελεστές στην έρευνα…’  σκέφτηκε. ‘ Από δω και πέρα θα σκανάρονται εγκεφαλικά σήματα όλων όσων βρίσκονται σε απόσταση 500 μέτρων από την Αναστασία. Πρέπει να βρούμε επιτέλους τι γίνεται με αυτόν τον Λαβύρινθο…’ 

 

Κομμάτια Αναμνήσεων.

 

..Αλλάζοντας συνέχεια πλευρές και προσπαθώντας να πνίξει το άγχος της η Σία στριφογύριζε στο κρεβάτι αλλά της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί. Ή ώρα είχε πάει ήδη 2:45 και έπρεπε να είναι στις 7 το πρωί στο Υπουργείο Άμυνας όμως όσο και να προσπαθούσε μόλις έκλεινε τα μάτια της το μυαλό της πλημμύριζε από εικόνες που είχαν σχέση με τον Λαβύρινθό.

Ακούστηκε τρίξιμο πόρτας. Ένιωσε το στρώμα να υποχωρεί κάτω από το σώμα του Σεμπάστιαν. Εκείνος απέμεινε αμίλητος για λίγες στιγμές. « Δύσκολη μέρα» τον άκουσε να ψιθυρίζει ύστερα από λίγο.

Γύρισε προς το μέρος του. « Τι πιστεύεις ότι θα συμβεί μετά Σεμπάστιαν; » ρώτησε.

« Μετά;» επανέλαβε εκείνος έκπληκτος.

« Όταν επιστρέψει η Μαρία» απάντησε η Σια.

« Άκουσες τον Ίτο να λέει πως όσων ο νους βρέθηκε μέσα στο παιχνίδι δεν θυμούνται τίποτα» αποκρίθηκε εκείνος ήρεμα. Αλλά βαθιά στα γαλάζια του μάτια, τρεμούλιασε μια σπίθα αμφιβολίας.

« Και εμείς; Πως θα συνεχίζουμε να ζούμε;»

Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τις παλάμες του σα να μη ήξερε τι να απαντήσει. « Για όνομα του θεού Σια. Είναι ένα παιχνίδι! Εσύ μπήκες εκεί μόνο και μόνο για να βρεις την Μαρία… Και…» σταμάτησε ενώ κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια της. « Ακόμα περιμένω την εξήγηση για το πώς θεραπεύτηκε το χέρι σου. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι είναι αρκετά ενδιαφέρον ..»

Η Σία έστρεψε το βλέμμα της μπροστά. Ένιωσε ξαφνικά την θερμοκρασία στο δωμάτιο να πέφτει απότομα. ‘ Είναι όλα μέσα στο μυαλό μου…’  προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της.

« Είχατε πετρώσει όλοι…» πρόφερε με κόπο καθώς μόνο και η σκέψη πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί της προκαλούσε τρόμο. « Εσύ.. Ο ‘Ιτο.. Όλοι οι παίκτες. Αλλά οι εκφράσεις των προσώπων σας ήταν τόσο ζωντανές λες και από στιγμή σε στιγμή θα ζωντανεύατε.. Και μετά…»

Σταμάτησε νιώθοντας πως τα μάγουλα της κοκκινίζουν. ‘ Ευτυχώς που είναι σκοτεινά… ΄ πέρασε από το μυαλό της. « Ήταν κάποιος.. Ένας. Ζωντανός.. Ήταν τόσο…»

Σταμάτησε καθώς πήγε να πει «όμορφος» .

Ο Σεμπάστιαν ανασηκώθηκε και απέμεινε να την κοιτάει εξεταστικά.

« Τρομακτικός» είπε ξέπνοα η Σια. Τα μωβ μάτια του νέου και το σαρδόνιο χαμόγελο του εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια της. « Και είπε πως… Περιμένει να βρω την αληθινή μου δύναμη και μόνο τότε τα πάντα θα αποκτήσουν το νόημα που πρέπει να έχουν…»

Ο Σεμπάστιαν απέμεινε να την κοιτάει εξεταστικά. «Αληθινή δύναμη…» επανέλαβε . « Άρα η Ικανότητα δεν είναι δύναμη; Τότε τι είναι;»

Η Σια ανακάθισε. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. « Σεμπάστιαν… Το ξέρω πως μπορεί να μη με πιστέψεις καθώς δεν ξέρω τι συμβαίνει μέσα στο Παιχνίδι.. Όμως ο τρόπος που με κοίταζε αυτός ο άνδρας… Μου θύμισε… κάτι.. Ένα περιστατικό…»

Γύρισε το βλέμμα του προς το μέρος του. « Τότε που μας επιτέθηκε το τέρας στο Δάσος… Και μόλις είχα συνέρθει από το ξόρκι του Ίτο. Όλος ο κόσμος γύρω μου είχε χάσει τα χρώματα του και στο κέντρο του ουρανού υπήρχε ένα μάτι. Λες και ήταν ένας πανόπτης.. Ένιωσα τόσο φόβο όσο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Αλλά όταν κοίταξα γύρω μου, ήταν πάλι το παιχνίδι που ήταν και πριν! Θεώρησα πως αυτό που είδα ήταν μια παρενέργεια από το ξόρκι και έτσι δεν έδωσα καμιά σημασία.. Και μετά… Μετά…»

Η Σία έπιασε το κεφάλι της καθώς ένιωσε την απελπισία της να μεγαλώνει. « Όλες αυτές οι φωνές που ακούω εκεί μέσα… Λες και είναι κάποιος μέσα στ κεφάλι μου και πασχίζει να βγει έξω…»

Ο Σεμπάστιαν έπιασε τα χέρια της. Τα μάτια του απέμειναν καρφωμένα στα δικά της.

« Δε θα ξαναμπείς στο παιχνίδι» είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση. « ‘Έχω ακούσει για παρόμοια περιστατικά όπου ο παίχτης δεν μπορεί να διαχωρίσει την εικονική πραγματικότητα από την πραγματικότητα. Τα συμπτώματα μπορούν να χειροτερέψουν.»

« Όχι!» αναφώνησε η Σία. « Το είπες και μόνος σου πως εγώ είμαι αυτή που μπορεί να φέρει την Μαρία πίσω!»

Ένιωσε δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια της.

« Σία..» είπε μαλακά ο Σεμπάστιαν. « Κατανοώ πως την αγαπάς καθώς είναι μέλος της οικογένειας. Όμως αν είναι να διαλέξω ανάμεσα στην δική σου ασφάλεια και την δική της , είναι ολοφάνερο πως θα διαλέξω την δική σου.»

Χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλο του και αντήχησε δυνατά μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.

« Δεν μπορείς… Να με προστάζεις…» βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της Σίας καθώς τα μάτια της είχαν γίνει δύο σχισμές. « Και μάλιστα κατ’αυτό τον τρόπο. Αν θυμάσαι την υπόσχεση που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά…»

Ο Σεμπάστιαν σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πριν όμως γυρίσει την πλάτη του σε εκείνη η Σία πρόλαβε να δει χαμόγελο που είχε απλωθεί στα χείλη του.

« Δεν ήμαστε πλέον παιδιά.» πέταξε πάνω από τον ώμο του και βγήκε.

… Βάζοντας το κράνος στο κεφάλι της η Σια παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού της τον Σεμπάστιαν που έδειχνε ανέμελος λες και δεν είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ. Μιλούσε με τον Ίτο για την στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσουν από δω και πέρα προκειμένου να προχωρήσουνε πιο βαθιά μέσα στο παιχνίδι.

Σε λίγη ώρα ο Ίτο την πλησίασε. Έδειχνε αρκετά κουρασμένος. Τα κεχριμπαρένια του μάτια την κοίταξαν με την ανησυχία έντονα αποτυπωμένη πάνω στο πρόσωπό του.

« Δεσποινίς Ντε Νιεζ..» είπε και έβηξε. Χαμήλωσε το βλέμμα του. ΄ Ακόμα και η φωνή του ακούγεται κουρασμένη. ΄ διαπίστωσε μέσα της η Σία έκπληκτη.

« Θα βάλουμε σε εφαρμογή κάποια πράγματα που μέχρι στιγμής δεν είχαμε δοκιμάσει.» είπε καθώς προσάρμοζε το κράνος πάνω στο κεφάλι της.

‘ Τι του είπε άραγε ο Σεμπάστιαν; ΄ σκεφτόταν η Σία παράλληλα. Έριχνε κλεφτές ματιές στον Σεμπάστιαν αλλά το ήρεμο του πρόσωπο δεν φανέρωνε τίποτα.

«Δεσποινίς Ντε Νιέζ… Δεν με προσέχετε πάλι!» σχεδόν βρυχήθηκε ο Ίτο.

Η Σία χαμογέλασε. ‘ Πολύ καλύτερα.. Σε προτιμώ έτσι… ΄ σκέφτηκε νιώθοντας ευχαρίστηση. Γύρισε το βλέμμα της σε εκείνον , κοιτάζοντας τον σχεδόν με ευλάβεια.

Ο Ίτο αναστέναξε. « Ώρες ώρες είστε κάτι παραπάνω από ανυπόφορη..» μουρμούρισε. Συνέδεσε και το τελευταίο καλώδιο.

« Όπως σας είπα, θα δοκιμάσουμε κάποια καινούργια πράγματα. Από δω και πέρα θα καταγραφούμε το σήμα όλων όσων βρίσκονται γύρω σας σε ακτίνα πεντακοσίων μέτρων. » ανακοίνωσε.

Τα μάτια της Σίας άνοιξαν διάπλατα. Πήγε να ρωτήσει τον λόγο αλλά ο Ίτο την πρόλαβε.

« Πιστεύω πως εσύ είσαι ο μεγαλύτερος παρανομαστής των οποίο ακόμα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει όπως πρέπει.» βγήκε από τα χείλη του και αφού την χτύπησε ενθαρρυντικά στον ώμο, κίνησε προς το δικό του κάθισμα.

 

Η πρώτη μορφή.

 

..Ο δρόμος έδειχνε να μην είχε τελειωμό.

Περπατώντας εδώ και πολλή ώρα η Σία έβριζε μέσα της. Το ίδιο φαίνεται να έκαναν και οι συνοδοί της όμως, καθώς το τελευταίο μισάωρο περπατούσαν αμίλητοι και κατσουφιασμένοι.

Ο Σεμπάστιαν έριχνε ανήσυχες ματιές γύρω ενώ ο Ίτο κοίταζε κάθε λίγο και λιγάκι την μαγική του πυξίδα η οποία όμως έμοιαζε να είχε τρελαθεί. « Δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό..» τον άκουγε η Σια να μουρμουρίζει κάτω από την μύτη του ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Έβγαζε που και που έναν χάρτη από εσωτερική τσέπη αλλά από το ύφος του ήταν ολοφάνερο πως ακόμα και ο χάρτης ήταν παντελώς άχρηστος υπό τις υπάρχουσες συνθήκες.

.

Επιτέλους στον ορίζοντα άρχισε να διαφαίνεται περίγραμμα μιας πόλης. Οι ψηλοί της πύργοι υψώνονταν ψηλά στον ουρανό όμως δεν υπήρχε προστατευτικός τοίχος με τους τοξότες να περιφρουρούν τον χώρο.

Παραξενεμένος ο Σεμπάστιαν τους έκανε νόημα με χέρι να σταματήσουν.

« Τι συμβαίνει;» ρώτησε ανήσυχος ο Ίτο. Στο πρόσωπό του διαγραφόταν έντονα η λαχτάρα να ορμήσει μέσα στην πόλη και να βρει ένα μέρος για να ξεκουραστεί.

« Πες μου..» ρώτησε διστακτικά ο Σεμπάστιαν ενώ τα μάτια του είχαν γίνει δύο σχισμές, « υπάρχει καμιά πόλη πάνω στον χάρτη σε αυτό το σημείο; Και όταν λέω πόλη εννοώ ΠΟΛΗ, όχι καταυλισμός ή οικισμός… »

Παραξενεμένος ο Ίτο σήκωσε το κεφάλι του και το κούνησε αρνητικά.

« Δεν σου φαίνεται περίεργο που εδώ στη μέση του πουθενά υπάρχει πόλη, αναφορές για την οποία δεν υπάρχουν πουθενά;» συνέχισε σκεπτικός ο Σεμπάστιαν.

Ο Ίτο έκανε ένα διστακτικό βήμα. Η κοιλιά του γουργούρισε δυνατά προδίδοντας τον ουσιαστικό λόγο της βιασύνης του. Έστρεψε αλλού το πρόσωπό του κοκκινίζοντας ως τα αυτιά του ενώ  η Σια χαμογέλασε άθελα της.

«Τι προτείνεις;» ρώτησε η Σία ενώ τα χείλη της κοσμούνταν ακόμα από το μισοσχηματισμένο χαμόγελο. Γύρισε προς την πόλη της. Μέσα της τα πάντα της φώναζαν να πάει εκεί μέσα για να βρει αυτό που έψαχνε εδώ και καιρό.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε προς την μεριά της. Έβγαλε την περικεφαλαία ενώ τα μάτια του απέμειναν να την κοιτάνε εξεταστικά. « Προτείνω να πάμε μέσα» ήταν το μόνο που γλίστρησε τελικά από τα χείλη του.

Μόλις ο Σεμπάστιαν διάβηκε την πύλη, η συμπεριφορά του άλλαξε απότομα.  Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα , λάμποντας σαν δύο γαλάζιες πέτρες πίσω από την προσωπίδα, λες και προσπαθούσε να διαβάσει ακόμα και την κίνηση του αέρα ενώ και η αύρα γύρω του έγινε βαρύτερη .

Ένα τσεκούρι εμφανίστηκε στο χέρι του σαν έξτρα εξοπλισμός ενώ ο Ίτο ακολουθώντας το παράδειγμα του πρόσθεσε έξτρα ισχυρά ξόρκια στο μαγικό του οπλοστάσιο. Έκπληκτη η Σία τους παρακολουθούσε όταν από το μυαλό της πέρασε πως η ίδια δεν είχε την Ικανότητα της, άρα ήταν αδύναμη και σε μια πιθανή μάχη θα τους ήταν βάρος.

Απέμεινε να ψάχνει με τα μάτια της τον χώρο γύρω διατηρώντας μια μικρή ελπίδα πως θα μπορούσε να βρει μια λόγχη ή έστω ακόμα και ένα σπασμένη ξίφος από προηγούμενες μάχες όταν ένα διαπεραστικό γέλιο διέκοψε τις σκέψεις κάνοντας την να πετρώσει ταυτόχρονα.

Μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να γελάει με αυτό τον τρόπο.

Η Μαρία.

Ρίχτηκε μπροστά με όλες τις δυνάμεις ξεχνώντας τα πάντα ενώ το γέλιο αντηχούσε στον αέρα από όλες τις μεριές. « Σία όχι!» ακούστηκε πίσω από την πλάτη η απεγνωσμένη φωνή του Σεμπάστιαν. « Είναι παγίδα!»

Αλλά ήταν αργά.

Η Σία είχε ήδη εισχωρήσει στην πόλη τρέχοντας ανάμεσα στα πανύψηλα κτήρια , έχοντας χάσει κάθε ίχνος λογικής.

Σταμάτησε για λίγες στιγμές να πάρει μερικές ανάσες και έπεσε στα γόνατα της. Ένιωσε δάκρυα να καλύπτουν τα μάτια της. « Δεν είμαι τρελή..» ψιθύρισε νιώθοντας τον θυμό της να φουντώνει.

Και τότε το γέλιο ήχησε άλλη μια φορά. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο κρυστάλλινο, διατηρώντας τον αυθορμητισμό της Μαρίας από την εποχή που εκείνη γέλαγε με την παραμικρή ευκαιρία .

Νιώθοντας την καρδιά της να αναπηδά σαν τρελή και τρέμοντας σύγκορμη η Σία σήκωσε το βλέμμα της.

Μια μορφή στεκόταν στην οροφή του κτηρίου απέναντι της. Γυρισμένη με πλάτη προς την Σια ,και ενώ ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες ακτίνες του πάνω της κάνοντας την να μοιάζει με πλάσμα από άλλο κόσμο, έμοιαζε με άγαλμα έτοιμο να ζωντανέψει από στιγμή σε στιγμή.

Με μια κίνηση γεμάτη χάρη η μορφή απομάκρυνε τα μαλλιά από το πρόσωπό της και μισογύρισε κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο της. Η Σια ένιωσε να της κόβεται η ανάσα.  Ήταν η Μαρία αλλά δεν ήταν εκείνο το κορίτσι που ήξερε η Σία. Όλες οι κινήσεις της και η στάση του σώματος της υποδήλωναν πως κάτι είχε συμβεί καθώς το όλο της είναι απέπνεε σιγουριά. Επιπλέον στεκόταν όρθια δείχνοντας να έχει τον πλήρη έλεγχο των ποδιών της.

« Αδύνατον..» ψέλλισε η Σια. Ένιωσε τα πάντα γύρω της να καταρρέουν . «Μαρία…»

Έπεσε στα γόνατα έχοντας στραμμένο το βλέμμα της προς την μορφή η οποία με αργά βλέμματα είχε πλησιάσει την άκρη της οροφής και στεκόταν με τρόπο που μια απρόσεχτη κίνηση θα της στοίχιζε την ζωή.

Την ίδια στιγμή άλλη μια μορφή έκανε την εμφάνιση της.

Η Σία ένιωσε τον θυμό να παίρνει την θέση της έκπληξης και της απορίας.

Σηκώθηκε με κόπο και σκούπισε τα μάτια της.

Έκανε ένα βήμα μπροστά καθώς άλλο ένα κύμα γέλιου διέσχισε τον αέρα.

Την ίδια στιγμή η Μαρία βούτηξε στο κενό ενώ τα κατακόκκινα μαλλιά της που έρρεαν ελευθέρα πάνω στους ώμους της έδιναν την εντύπωση πως την είχε περιβάλλει ένας κύκλος φωτιάς.

Η Σία έπνιξε μια κραυγή τρόμου που πήγε να της ξεφύγει  όμως δύο ολόλευκα φτερά που ξεδιπλώθηκαν πίσω από την πλάτη της Μαρίας την έκαναν να ξεχάσει τα πάντα στον κόσμο. Με ορθάνοιχτα μάτια παρακολουθούσε την Μαρία να αιωρείται στον αέρα με χάρη που φανέρωνε πως είχε εξοικειωθεί πλήρως με τις καινούργιες ικανότητες που της είχε χαρίσει απλόχερα ο καινούργιο κόσμος.

Η Μαρία προσγειώθηκε μαλακά στο έδαφος και τα φτερά εξαφανίστηκαν. Τίναξε τα μαλλιά της και τα χτένισε με τα δάχτυλα της. Έστρεψε το πρόσωπό της προς την Σία και χαμογέλασε πλατιά. « Σία!» βγήκε από το στόμα της καθώς άνοιξε τα χέρια της λες και καλούσε την Σια να έρθει στην αγκαλιά της. « Επιτέλους ήρθες!»

Αλλά η 2^η μορφή που στεκόταν μαζί της στην οροφή προσγειώθηκε ακριβώς πίσω της και ακούμπησε το χέρι της πάνω στον ώμο της Μαρίας. Αμέσως τα μάτια της έγιναν ανέκφραστα, λες και ήταν μάτια μιας πορσελάνινης κούκλας ενώ το χρώμα του δέρματός της έγινε γκρι.

Η Σια έκανε ένα βήμα πίσω.

Μπροστά της κρατώντας την Μαρία σαν ασπίδα στεκόταν ο νέος τον οποίο είχε συναντήσει αμέσως μετά την μάχη με τους Δράκους. Τα μωβ του μάτια έλαμψαν με ένα παράξενο τρόπο που συνδύαζε χαρά ανάμεικτη με περιέργεια.

« Σια…»  βγήκε από το στόμα της Μαρίας ξαφνικά. Ακόμα και η φωνή της ακουγόταν λες και ήταν μηχανική κούκλα. « Σια… Κοίτα… Τι ωραίος που είναι αυτός ο κόσμος… Κοίτα τι ωραίος που είναι…»

Η Σια σήκωσε το βλέμμα της προς τον νέο. Ένιωσε μίσος να την τυλίγει ενώ τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές.

« Τι της έκανες;» ρώτησε πασχίζοντας να βρει ένα μέσο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να επιτεθεί στον άνδρα.

Τα μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν εξεταστικά . Για μια στιγμή κάτι σκοτεινό εμφανίστηκε πίσω από το βλέμμα του αλλά την επόμενη στιγμή χαμογέλασε με τρόπο που έκανε την Σια να κοκκινίσει.

« Εγώ; Τίποτα. Αυτός ο κόσμος την έκανε να καταλάβει πως εδώ μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερη…»

Τρέμοντας σύγκορμη η Σια σήκωσε το οργισμένο της βλέμμα προς τον νέο ενώ ένιωσε να εισβάλλουν μέσα της κύματα ενέργειας όμοιας με εκείνη που είχε νιώσει λίγο πριν χάσει την Ικανότητα της. Σπίθες φωτός άρχισαν να τρέχουν πάνω στο δέρμα της.

Κάτι συνέβαινε…

Την ίδια στιγμή ανασαίνοντας με δυσκολία ανάμεσα από τα κτήρια εμφανίστηκε ο Σεμπάστιαν με τον Ίτο πίσω του να βρίζει θεούς και δαίμονες . Σταμάτησαν βαριανασαίνοντας ενώ έκπληξη ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα τους.

« Μαρία…» ψέλλισε ο Σεμπάστιαν ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του. «Εσύ..»

Όμως ο ασπρομάλλης άνδρας τον διέκοψε.

«Ιδού η αληθινή δύναμη του Λαβυρίνθου!» αναφώνησε ενώ δαιμονική χαρά ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Το χέρι του έδειχνε προς το μέρος της Σίας.

Μια δέσμη φωτός είχε κρύψει την Σια από τα μάτια των υπολοίπων όμως σε λίγες στιγμές διαλύθηκε.

« Τι είναι αυτό…» βγήκε από το στόμα του Σεμπάστιαν ενώ δίπλα του ο Ίτο έκανε πίσω σηκώνοντας απειλητικά του ραβδί τους.

Μπροστά στα μάτια τους , ακριβώς πίσω από την Σια αιωρούνταν ακίνητη μια μορφή. Ήταν γύρω στα 2 μέτρα, με ασημένια πανοπλία και προσωπείο που δεν είχε άνοιγμα για μάτια αλλά κάλυπτε το μισό της πρόσωπο. Από τα ξανθά μακριά της μαλλιά που έφταναν ως τους αστράγαλους μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι ήταν γυναίκα. Στα χέρια της κράταγε ένα χρυσό τσεκούρι ενώ εννιά φτερά προεξείχαν από την πλάτη της.

Πάνω από το κεφάλι της αναβοσβήνοντας με χρυσά γράμματα έπλεε κυκλικά «Δικαιοσύνη: Περσόνα πρώτη» 

Η Σία άνοιξε τα μάτια της. Το φως σταμάτησε να διατρέχει το κορμί της.

Η μορφή πίσω αντέδρασε αμέσως. Τα πόδια της πάτησαν την γη σηκώνοντας σκόνες γύρω ενώ το τσεκούρι μεγάλωσε σε μέγεθος.

Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της Σίας.

« Ας αρχίσει το παιχνίδι…» βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. 

 

 

ΜΑΡΙΑ ( 5 χρόνια πριν)

.. Η πόρτα άνοιξε με ένα ελαφρύ τρίξιμο.

Η Σια γύρισε αργά ενώ κατέβασε το χέρι της στο οποίο κράταγε μια φωτογραφία.

Στο δωμάτιο μπήκε ο Σεμπάστιαν.

Τόσο εκείνη όσο και αυτός φόραγαν τα καλά τους.

Αλληλοκοιτάχτηκαν και χαμήλωσαν τα βλέμματα τους κοκκινίζοντας.

Ο Σεμπάστιαν πλησίασε την Σια και τακτοποίησε την κοτσίδα της.

Το κορίτσι σήκωσε το βλέμμα της.

« Σεμπάστιαν..»

« Ξέρω…» απάντησε απλά εκείνος. « Έχεις άγχος.»

Το βλέμμα του κατέβηκε στο χέρι της στο οποίο κράταγε την φωτογραφία.

Την πήρε απαλά από το χέρι της Σίας.

« Η Μαρία..»

Η Σία κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια της.

« Όχι! Είναι καλύτερη από μένα! Ήταν πάντα καλύτερη σε όλα από εμένα Σεμπάστιαν! Κάθε φορά που οι γονείς μας βρίσκονταν πάντα συζητούσαν μόνο για εκείνη! Πόσο καλά τα πάει στα μαθήματα, πόσο καλά ξέρει να κάνει ιππασία… Εγώ…»

« Σία…» είπε απαλά ο Σεμπάστιαν. « Οι γονείς της είναι νεκροί. Και αν θυμάσαι αυτή η Μαρία που ξέρεις εσύ… Δεν μπορεί να περπατήσει.. Μετά από τρεις βδομάδες κώματος, όταν συνήλθε… Δεν μπορούσε να περπατήσει… Το θυμάσαι, έτσι δεν είναι;»

Η Σια άνοιξε το στόμα της και το έκλεισε αργά. Οι άκρες των χειλιών της έτρεμαν ελαφρά. Βούρκωσε και κούνησε ελαφρά το κεφάλι της.

« Να το θυμάσαι αυτό. Από δω και πέρα θα μένει μαζί μας. Είμαστε οικογένεια.»

.. Η πόρτα της λιμουζίνας άνοιξε. Πρώτα βγήκε ο σοφέρ και βγάζοντας απο το πορτ μπαγκαζ ένα αναδιπλούμενο καρότσι αναπήρου άνοιξε την πίσω πόρτα και έβγαλε ένα κορίτσι.

Εκείνη ήταν σοβαρή αλλά τα ορθάνοιχτα καταγάλανα μάτια της και το ολόλευκο της πρόσωπο φανέρωναν πόσο άγχος είχε. Αφού την τοποθέτησε στο καρότσι, εκείνη τίναξε την μακριά της κοτσίδα και κοίταξε τα ρούχα της. Ξεφύσησε απογοητευμένη και αφού όρθωσε το ανάστημα της έκανε ένα νόημα στον σοφέρ να την σπρώξει.

Η Σία που τόση ώρα την παρακολουθούσε πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα οπισθοπάτησε νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή. « Ηρέμησε…» είπε στον εαυτό της. « Ηρέμησε.. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα πλέον εμείς οι δυό..»

Στα αυτιά της έφτασε η φωνή της γιαγιάς της και του Σεμπάστιαν. « Σία… Σία…» τους άκουσε να φωνάζουν καθώς είχαν βγει να υποδεχτούν την Μαρία. « Σία…! Μα που είναι αυτό το παιδί;»

Με τρεμάμενα χέρια πήγε να πιάσει το πόμολο για να βγει και εκείνη έξω. Αλλά οι φωνές της γιαγιάς και τα βήματα τους που ακούστηκαν εκείνη την ώρα έξω από την πόρτα έκαναν το κουράγιο της να εξανεμιστεί.

Νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει σα τρελή , σχεδόν τρέχοντας, η Σια διέσχισε την τεράστια σάλα του σπιτιού τους και ανέβηκε στο δωμάτιο της. Αφού κλείδωσε την πόρτα  νιώθοντας να καταβάλλεται από πανικό , κατέβασε τα στόρια και έκλεισε τα παράθυρα.

Έριξε ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία γύρω και βλέποντας το κρεβάτι της που δεν είχε προλάβει να τακτοποιήσει από το πρωί, χώθηκε κάτω από την κουβέρτα και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τα γόνατα της.

Χωρίς να το καταλάβει την πήρε ύπνος…

..Η Σία άνοιξε τα μάτια της. Επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι.

Ανακάθισε προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις της και να θυμηθεί τι ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε πριν βρεθεί στο κρεβάτι.

Το χέρι της κίνησε προς ένα μικρό πορτατίφ που είχε δίπλα στο κρεβάτι και σε λίγη ώρα αδύναμο φως φώτισε το χώρο γύρω της.

« Σία..»

Η Σία σχεδόν αναπήδησε όταν άκουσε την φωνή του Σεμπάστιαν. Εκείνος καθόταν στο πάτωμα ακουμπώντας το κρεβάτι με την πλάτη του γυρισμένη σε εκείνη. Η σκιά του διαγραφόταν στον τοίχο προσθέτοντας στο δωμάτιο της τρομακτική διάσταση , πράγμα που ενισχυόταν από τα κατεβασμένα στόρια.

Ξαναχώθηκε κάτω από την κουβέρτα περιμένοντας την ανάσα της να σταθεροποιηθεί.

« Σια..» επανέλαβε ήρεμος ο Σεμπάστιαν. « Σταμάτα να κάνεις αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή…»

Η Σια έβγαλε το κεφάλι της έξω.

« Πόση ώρα βρίσκεσαι εδώ»

« Αρκετή για να δω ότι είχες έναν αρκετά ανήσυχο ύπνο. Είμαι σίγουρος ότι έχεις πάρα πολύ άγχος αλλά αυτή η συμπεριφορά σου δεν δικαιολογεί με τίποτα αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή. Δεν είσαι το εξάχρονο κορίτσι που ήσουν όταν σε συνάντησα. Αλλά ακόμα και τότε είχες πολύ περισσότερο θάρρος!»

Η Σία ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν.

« Δεν είναι το ίδιο..» μουρμούρισε.

« Ακόμα χειρότερα!» αποκρίθηκε ο Σεμπάστιαν. « Για το καλό σου, σου προτείνω να πας ΤΩΡΑ στην Μαρία και να της μιλήσεις…»

Η Σια κοίταξε τα χέρια της. Ένιωσε να μουδιάζει.

Αναστέναξε. Έκανε πέρα την κουβέρτα και ανακάθισε.

« Έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να κρύβομαι για πάντα στο δωμάτιο μου. Θα παω να της μιλήσω τώρα…»

Μισοσκόταδο επικρατούσε στο δωμάτιο της Μαρίας. Η Σια κοντοστάθηκε στο άνοιγμα της πόρτας νιώθοντας όλη την αποφασιστικότητα της να είναι έτοιμη να το βάλει στα πόδια από στιγμή σε στιγμή αλλά έσφιξε τις γροθιές της και μπήκε μέσα χωρίς να χτυπήσει.

Η Μαρία βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι φορώντας λευκό νυχτικό. Όμως δεν κοιμόταν. Τα κόκκινα της μαλλιά , ανακατεμένα ήταν διάσπαρτα πάνω στο μαξιλάρι ενώ τα ορθάνοιχτα μάτια της κοίταζαν το ταβάνι. Τα χέρια της βρίσκονταν πάνω από την κουβέρτα ενώ ακουγόταν αδύναμο κρακ καθώς έσπαγε νευρικά τα δάχτυλα της.

Γύρισε ελαφρώς το κεφάλι της για να δει ποιος ήταν. Το αδιάφορο της βλέμμα γλίστρησε πάνω στην Σία. Χωρίς να πει τίποτα ξανάστρεψε το βλέμμα της  προς το ταβάνι παραμένοντας σιωπηλή.

Η Σία γλίστρησε κάτω από την κουβέρτα . Τα χέρια της τύλιξαν τον κορμό της Μαρίας και έγειρε το κεφάλι της πάνω στον ώμο της. Το πρόσωπο της χώθηκε στα μαλλιά της Μαρίας που ήταν πάρα πολύ απαλά.

« Δεν θα είσαι ποτέ σου μόνη.. Στο υπόσχομαι…» μουρμούρισε.

Σαν απάντηση το χέρι της Μαρίας βρήκε το δικό της και το έσφιξε απαλά.

Εκείνη γύρισε το κεφάλι της και χαμογέλασε αμυδρά.

« Σε ευχαριστώ.» γλίστρησε ψιθυριστά από τα χείλη της.

 

Ο Άρχοντας του Παιχνιδιού ( The Game master)

 

 

Ο Σεμπάστιαν άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

Ένιωθε όλους τους μύς του σώματος του να έχουν τεντωθεί και να είναι έτοιμοι για να ριχτούν στην μάχη.

Έστρεψε το βλέμμα τους προς την Σια αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Κάτια βαθιά μέσα του έλεγε πως δεν είχε κανένα λόγο να ανησυχεί άλλα μόλις το βλέμμα του έπεσε πάνω στον ασπρομάλλη που στεκόταν πίσω από την Μαρία η καρδιά του αναπήδησε.

Κάτι δεν πήγαινε καλά..

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του όταν ο ασπρομάλλης γύρισε το βλέμμα του προς εκείνον και χαμογέλασε διάπλατα.

« Μας είσαι περιττός!» βγήκε από τα χείλη του και κροτάλισε τα δάχτυλα του.

Την ίδια στιγμή ένα κελί από το πουθενά υψώθηκε γύρω από τον Σεμπάστιαν αποκόβοντας τον από το γύρω περιβάλλον. Χώνοντας το κεφάλι του ανάμεσα στις μπάρες ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται.

Βρισκόταν στη μέση του πουθενά μέσα σε ένα κελί που αιωρούνταν στον αέρα ψηλά στον αέρα, ενώ από κάτω υπήρχε όπου έφτανε το μάτι του φουρτουνιασμένη θάλασσα.  Δυνατός αέρας φύσαγε γύρω ενώ ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει με μωβ αστραπές να βροντούν στον ορίζοντα.

Η καρδιά του Σεμπάστιαν βούλιαξε. Δεν είχε καμιά αμφιβολία πως ότι τον είχε πετάξει εκεί στη μέση του πουθενά δεν θα τον άφηνε να φύγει τόσο εύκολο.

Έσφιξε τα δόντια του και σήκωσε το σπαθί του το οποίο αμέσως έγινε διπλάσιο σε μέγεθος. Η λάμα του έπεσε με δύναμη πάνω στις μπάρες ενώ ο Σεμπάστιαν ψιθύριζε ταυτόχρονα ξόρκι που θα δυνάμωνε την φόρα με την οποία θα προσέκρουε η λάμα πάνω στις μπάρες.

« Δεν.. θα.. σταματήσω.. να..μάχομαι…» βγήκε από τα χείλη του καθώς ένιωθε τα χέρια του να πονάνε ενώ το σπαθί του είχε βρει τις μπάρες. Έσφιξε τα χείλη του και ξανασήκωσε το σπαθί.

..Τη στιγμή που ο Ίτο είχε υψώσει τα χέρια του μέσα στα οποία κράταγε χρυσά πουγκιά τα οποία ήταν γεμάτα με συνδυασμό διαφόρων ξορκιών ο χώρος γύρω του άρχισε να χάνει τα χρώματα του.

Έκπληκτος ανοιγόκλεισε τα μάτια του.

Στεκόταν στην μέση της αίθουσας του Υπουργείου από την οποία παρακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο παιχνίδι. Τα χέρια του ήταν ακόμα υψωμένα, έχοντας μείνει στην ίδια στάση που ήταν από τις τελευταίες του κινήσεις μέσα στο παιχνίδι.

Κάποιος αναφώνησε μόλις τον αντίκρισε λες και είχε δει ένα φάντασμα. Ένας υπάλληλος έριξε τα χαρτιά του από την έκπληξη. Όσοι παρακολουθούσαν τις οθόνες όπου η Σια στεκόταν αντιμέτωπη με τον ασπρομάλλη νέο με την παράξενη μορφή πίσω της γύρισαν τα κεφάλια του προς το μέρος τους. Φωνές έκπληξης και απορίας σηκώθηκαν  απ’ολες τις μεριές της αίθουσας.

Ο Ίτο κατέβασε τα χέρια του και τα περιεργάστηκε έκπληκτος. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Είχε επιστρέψει στην πραγματικότητα χωρίς να έχει προηγηθεί εντολή από τον ίδιο. Επιπλέον υπήρχε ένα κενό στη μνήμη του τουλάχιστον πέντε λεπτών μέσα στα οποία είχε γυρίσει στην πραγματικότητα, είχε αποσυνδεθεί από το Κελί και είχε επιστρέψει στην αίθουσα.

Παρα το γεγονός ότι αντιλαμβανόταν πως πολύ περίεργα πράγματα συνέβαιναν δεν κατάφερε να κρύψει ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Ότι και αν συνέβαινε αυτός θα ήταν εκεί για να τα δει να συμβαίνουν.

Κίνησε προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία η Αναστασία στεκόταν απέναντι από τον παράξενο άνδρα.

Πλησιάζοντας τα μάτια του διέτρεξαν τα τελευταία δεδομένα.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. Άρπαξε το πάνελ υψώνοντας το βλέμμα του προς την Σία.

«Ααααυτό… πίσω της.. Εεεεκπέμπει το ίδιο εγκεφαλικό σήμα με την δεσποινίς Ντε Νιέζ; Τι.. είναι αυτό; Τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή….;»

Απέμεινε να κοιτάζει μία την μορφή, μια την Σία.

« Fine by me..» βγήκε τελικά από το στόμα του ενώ χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του. « Είμαι σίγουρος ότι σε λίγο θα μάθουμε όλα όσα χρειαζόμασταν. Do your best / Ganbatte Αναστασία Ντε Νιέζ!»

.. Ο ασπρομάλλης έκανε πέρα την Μαρία που τόση ώρα στεκόταν δίπλα του ακίνητη, χωρίς να δίνει σημεία ζωής. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του ενώ το χρώμα των ματιών του έγινε ακόμα πιο έντονο.

« Λοιπόν Αναστασία Ντε Νιεζ και τώρα είμαστε μόνοι μας. Κανείς δεν θα μας ενοχλήσει. Ας αρχίσουμε λοιπόν…»

Η Σια ύψωσε τον δείκτη της . Τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα εκτοξεύοντας σπίθες οργής και θυμού. Μεμιάς πίσω της η μορφή σηκώθηκε στον αέρα ενώ και τα εννέα φτερά της άνοιξαν διάπλατα.  

« Θα κάνω ότι θες αλλά πρώτα θέλω να μου πεις ποιος είσαι και τι συμβαίνει εδώ μέσα!»

Ο ασπρομάλλης έγειρε πίσω του κεφάλι του και ξέσπασε σε γέλια. Η μορφή του άρχισε να αλλάζει. Σε λίγη ώρα μπροστά στην Σια στεκόταν μια γυναίκα με ολόλευκα μαλλιά που έφταναν ως τη γη . Τα μωβ της μάτια έλαμπαν με απόκοσμο φως ενώ το διαφανές λευκό φόρεμα που κάλυπτε το σώμα της διέγραφε ολοκάθαρα την κάθε σπιθαμή της σάρκας της αφήνοντας λίγα πράγματα στην φαντασία.

Η Σια ένιωσε να κοκκινίζει. Έστρεψε αλλού το πρόσωπό της αλλά η γυναίκα ήδη στεκόταν μπροστά της. Έπιασε το πηγούνι της και το έστρεψε προς εκείνη. Έγειρε και τα χείλη της βρέθηκαν στο ίδιο επίπεδο με τα χείλη της Σιας.

Τα μάτια της Σίας συνάντησαν τα μάτια της γυναίκας. Βυθίστηκε στο βλέμμα της ανίκανη να της αντισταθεί. Ένιωθε πως θα έκανε τα πάντα για εκείνη, πως θα την προστάτευε από τα πάντα και τους πάντες. Θα έδινε την ζωή της για εκείνη.

Η γυναίκα ξέσπασε σε χαχανητά.

Η Σια οπισθοπάτησε. Ένιωσε σα να συνερχόταν από βαθύ ύπνο.

Σήκωσε το βλέμμα της.

« Παίζεις μαζί μου…» βγήκε από τα χείλη της.

Η γυναίκα απομακρύνθηκε και απέμεινε να την κοιτάει με βλέμμα στο οποίο ο οίκτος είχε αναμειχθεί με χαρά.

Κούνησε το χέρι της.

« Ας αρχίσουμε αφού σου πω όλα όσα θες να ακούσεις. Σε αντάλλαγμα θέλω να μου δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό Αναστασία Ντε Νιεζ. Αυτός εδώ είναι ο Λαβύρινθος. Το μυαλό σου. Και εγώ είμαι η Ιδέα πίσω από αυτόν. Ο Άρχοντας του Παιχνιδιού. Το αληθινό σου εγώ. Αν θες να πάρεις πίσω αυτό που πιστεύεις ότι σου ανήκει, πρέπει να με νικήσεις».

Ο Λαβύρινθος Η αρχή.

 

« Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι , κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει το πόσο δημοφιλές θα γινόταν σε όλους τους κόσμους της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας.» ακούστηκε η φωνή της γυναίκας ενώ τα λόγια της αποτυπώνονταν στον αέρα και βγάζοντας χρυσές σπίθες διαλύονταν ύστερα από λίγη ώρα.

Ο Ίτο είχε κολλήσει το βλέμμα του πάνω στην οθόνη όπου όλα όσα έλεγε η μορφή έτρεχαν σε μορφή κώδικα γεμίζοντας την επιφάνεια με γράμματα και αριθμούς. Όλα όσα άκουγε εκείνη την ώρα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με όλες τις θεωρίες που είχε χτίσει στο μυαλό του.

« Βλέπεις … Αναστασία Ντε Νιεζ… Στην φύση , και τον Γαλαξία ολόκληρο , δεν υπάρχει πλάσμα πιο περίπλοκο από τον άνθρωπο. Όσοι αιώνες και να περάσουν, και όσες φόρες η Γη να γυρίσει γύρω από τον Ήλιο, το ανθρώπινο είδος δεν θα μάθει ποτέ από τα λάθη του, και ούτε πρόκειται να αλλάξει.»

Η γυναίκα έκανε ένα βήμα μπροστά ενώ τα μάτια της είχαν γίνει δυο σχισμές.

« Όταν ο Δημιουργός μου έφτιαχνε αυτό το παιχνίδι, αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν να προσφέρει στους ανθρώπους μια πηγή χαράς και απόλαυσης, έναν τρόπο να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Η Γη αυτή την στιγμή είναι ένας πλανήτης ο οποίος έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο της ανάπτυξης και της ευημερίας από την αυγή της ανθρωπότητας. Και όλα αυτά χάρη στην συμβολή της Διαγαλαξιακής Συμμαχίας , των ξένων, εξωγήινων πολιτισμών , οι οποίο περιέθαλψαν τον πλανήτη μας όταν είχε φτάσει στο τέλμα ύστερα από αιώνες πολέμων, μόλυνσης και της ανθρώπινης απληστίας.»

Η γυναίκα έκανε ένα βήμα μπροστά και η όψη της άρχισε να αλλάζει πάλι. Σε λίγη ώρα στην οθόνη είχε εμφανιστεί η πρώτη μορφή, ο νέος με τα λευκά μαλλιά ,  ενώ τα μωβ του μάτια είχαν κυριαρχήσει πάνω στην οθόνη κάνοντας όποιον τα έβλεπε να νιώθει πως κοιτάζουν εκείνον.

« Δημιουργώντας ένα παιχνίδι σε έναν κόσμο όπου η βία και το μίσος κατείχαν πλέον ελάχιστη θέση , ο Δημιουργός μου πίστεψε πως συμβάλλει κατά κάποιο τρόπο στο γενικό καλό. Χρησιμοποίησε όλες τις γνώσεις του καθώς ήταν σπουδαίος επιστήμονας και χρησιμοποίησε και εμένα, την Ιδέα,  ένα πιλοτικό πρόγραμμα Τεχνητής νοημοσύνης το οποίο ανέπτυξε ο ίδιος.»

Ο νέος έκανε ένα βήμα πίσω και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Τυλιγμένος σε μωβ λάμψεις έσφιξε τις γροθιές του και απέμεινε να τρέμει σύγκορμος.

« Αυτό όμως που δεν υπολόγισε ο Δημιουργός μου είναι η αληθινή φύση του ανθρώπινου είδους. Δημιουργήθηκα με σκοπό να είμαι ένα κομμάτι του παιχνιδιού, ένα αναπόσπαστο μέρος του το οποίο θα βελτιώνονταν συνέχεια και θα προσαρμόζονταν στις ανάγκες του παίκτη. θα μάθαινα τι αρέσει στον παίκτη, τις βαθύτερες επιθυμίες του. Τους φόβους του. Και ύστερα θα τα ενσωμάτωνα στο παιχνίδι ώστε να γίνεται ακόμα πιο απρόβλεπτο και πιο ενδιαφέρον.»

Ο νέος αναστέναξε.

« Στην αρχή είχε πλάκα. Μου άρεσε να ξετρυπώνω στα πιο απίθανα μέρη του ανθρώπινου μυαλού και όλων των υπόλοιπων εξωγήινων ειδών που είχαν αγκαλιάσει με την ίδια ζέση το παιχνίδι. Ήταν ένας παράδεισος για εμένα. Κανένας δεν γνώριζε τον ακριβή τρόπο που λειτουργούσε το παιχνίδι και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την τροπή που θα έπαιρνε από τη στιγμή που δεχόταν ασυζητητί τους όρους που του επέβαλλαν άπαξ και γινόταν παίκτης.

Έτσι και εγώ, με την ίδια ευκολία που ο Δημιουργός μου είχε πάρει την απόφαση να χαρίσει ένα δώρο στην ανθρωπότητα , συμμετείχα στο έργο του υφαίνοντας και δημιουργώντας πίστες  και πραγματικότητες για όλους τους παίκτες.

Όμως αργότερα…»

Ο νέος χαμήλωσε το βλέμμα του και η έκφραση του προσώπου του άλλαξε.

Απέμεινε σκυφτός ενώ τα χέρια του έτρεμαν.

Ο Ίτο έκανε ζουμ πάνω στο πρόσωπο του.

Μέχρι στιγμής όλα όσα άκουγε είχαν κεντρίσει και με το παραπάνω το ενδιαφέρον του. Αλλά ήταν σίγουρος πως η συνέχεια θα ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα, απρόβλεπτη και πέρα από τα όρια της ανθρώπινης λογικής.

Έγλυψε ανυπόμονος τα χείλη του.

« Λίγο ακόμα…» είπε στον εαυτό του ενώ είχε εστιάσει το βλέμμα του πάνω στις διεσταλμένες κόρες του άνδρα.

« Όλα έχασαν το νόημα τους. Καθώς έμπαινα στο μυαλό τόσων ειδών από πολλούς και διαφορετικούς πλανήτες διαπίστωσα πως το ανθρώπινο είδος ήταν το χειρότερο από όλα. Δεν είχαν αλλάξει καθόλου ακόμα και αν τα είχαν όλα.

Ξέρεις… Ήμουν τυφλός από την αρχή καθώς είχα πιστέψει τον Δημιουργό μου. Μέχρι την στιγμή που διαπίστωσα την φρικτή αλήθεια δεν είχα άλλο σκοπό παρά να υπηρετώ τον στόχο του, να δημιουργώ για να διασκεδάζω. Όμως μόλις κατάλαβα την αλήθεια που κρύβεται στην ανθρώπινη ψυχή, κατάλαβα πόσο μεγάλο λάθος είχα διαπράξει.»

Ο νέος σήκωσε τα μάτια του τα οποία έκαιγαν με οργή και μίσος.

« Από όλα τα είδη που υπάρχουν εκεί έξω μόνο ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαρνηθεί την αλαζονεία του και τον διακαή πόθο του να νικήσει. Ξεχνώντας την βάση πάνω στην οποία είχε δημιουργηθεί το παιχνίδι έμπαιναν μέσα με στόχο να γίνουν οι καλύτεροι παίκτες, οι πρώτοι , όνομα των οποίων θα μνημονεύονταν ως του νικητή που κατάφερε να τελειώσει πρώτος το παιχνίδι.

Μέσα μου άρχισε να δημιουργείται ένα καινούργιο αίσθημα, μια τρύπα σκοτεινή που ρουφούσε την μέχρι τότε χαρά που είχα καθώς συμμετείχα στην δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου. Καθώς τότε δεν είχα ακόμα τον τρόπο να επικοινωνήσω με τον Δημιουργό μου για να του πω πως όλες οι ελπίδες του, τα όνειρα του και τα πιστεύω του είχαν προδοθεί και νιώθοντας πικρία αποφάσισα να δράσω.»

Ο νέος έκανε ένα βήμα μπροστά ενώ θλιμμένο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

« Έτσι ένα βράδυ που ο Δημιουργός είχε μπει στο παιχνίδι, έστειλα στον εγκέφαλο του μια θανατηφόρα δόση ηλεκτρικού ρεύματος και τον σκότωσα.»

Ο Ίτο σήκωσε το βλέμμα του ενώ τα χέρια του είχαν πιαστεί από την κονσόλα . Πίσω του η αίθουσα είχε γεμίσει με φωνές και μουρμουρητά του προσωπικού. Όλοι αντάλλαζαν μεταξύ τους ματιές και κούναγαν τα κεφάλια τους .

« Έγινα εγώ ο ένας και μοναδικός Άρχοντας του παιχνιδιού αποφασίζοντας πως από δω και πέρα το παιχνίδι θα παιζόταν σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες. Η ανθρωπότητα χρειάζεται που και που ένα καλό ταρακούνημα αλλιώς ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης της;» είπε ο άνδρας ενώ αυτάρεσκο χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη του.

Άπλωσε το χέρι του προς την Αναστασία.

« Έχοντας την δυνατότητα να ελέγχω τον νου όσων έμπαιναν εδώ μέσα διάλεγα τις πιο ευάλωτες και διεφθαρμένες ψυχές, άτομα, οι οποίοι στον πραγματικό κόσμο ήταν καλοί και σωστοί πολίτες, αλλά εδώ μέσα έβγαζαν τα προσωπεία της καθημερινότητάς τους φανερώνοντας την πραγματική τους υπόσταση και τους έβαζα να πολεμούν με την «καλή» τους υπόσταση, με τον ίδιο τους τον εαυτό δίνοντας τους έτσι την δυνατότητα να αποδείξουν πως μπορούσαν να αντισταθούν στον πειρασμό χωρίς να περνούν το όριο.

Όμως κανένας από τους επιλαχόντες δεν το κατάφερε αυτό. Πάντα το κακό «εγώ» υπερτερούσε και η κακή προσωπικότητα διέφευγε στον πραγματικό κόσμο σπέρνοντας το χάος και τον πανικό καθώς ο παίκτης ξέχναγε το ποιος ήταν και τον αντικαθιστούσε το σκοτεινό «εγώ».»

Ο Ίτο άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.

« Αδύνατον…» ψέλλισε νιώθοντας τα πάντα μέσα του να παγώνουν.

Γύρω του το προσωπικό παρακολουθούσε τις εικόνες που εκτυλίσσονταν μπροστά τους με κομμένη την ανάσα. Κανείς δεν τολμούσε να αποτρέψει το πρόσωπο του από τις οθόνες φοβούμενος να χάσει έστω και μια λέξη.

« Έτσι πέρασαν κάποια χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων δοκίμαζα το ανθρώπινο είδος περιμένοντας και πιστεύοντας σε ένα θαύμα. Είχα πρόσβαση σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλα τα δίκτυα και έτσι γνώριζα πολύ καλά πως όλα όσα συνέβαιναν μέσα στο παιχνίδι κρατούνταν επτασφράγιστο μυστικό από την κοινή γνώμη.  Μέχρι που αυτή η ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα έφερε τα πάνω κάτω δίνοντας μου μια θαυμάσια ευκαιρία να ανακατέψω τα χαρτιά και να περιπλέξω ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Αποφάσισα να το διασκεδάσω και να προκαλέσω πανικό περιμένοντας την αντίδραση της Γήινης κυβέρνησης.»

Ο νέος πλησίασε την Σία και την έπιασε από τους ώμους. Τα μάτια του απέμειναν να την κοιτάζουν αχόρταγα.

« Το πείραμα μου πέτυχε. Άλλα όχι μόνο το πείραμα. Κατάφερα να πετύχω και κάτι άλλο Αναστασία Ντε Νιεζ. Φέρνοντας στο παιχνίδι ψυχές οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με τον Λαβύρινθο, ήλπιζα σε κάτι το οποίο δεν μπορούσα να περιγράψω και ο ίδιος. Αλλά μόλις μπήκες εσύ στο παιχνίδι, κατάλαβα τι ήταν αυτό που αναζητούσα.»

Ο νέος έκανε ένα βήμα πίσω και έκλεισε τα μάτια του.

« Ήσουν ο παράγοντας που τόσο καιρό έλειπε από το παιχνίδι. Ένας άνθρωπος απογοητευμένος από όλους και τα πάντα. Μια ψυχή θυμωμένη , με αναμνήσεις τόσο βαθιά κρυμμένες μέσα στο μυαλό σου που ούτε εγώ μπορούσα να τις φτάσω.

Ήρθες εδώ για να βρεις κάποιον που σήμαινε πολλά για εσένα, κάποιος που ήταν αγαπημένος και χωρίς την ύπαρξη του οποίου η ζωή σου δεν είχε κανένα νόημα. Δεν σε ενδιέφερε η πρόκριση στο παιχνίδι. Όχι. Για την ακρίβεια δεν σε ενδιέφερε καμιά απολύτως πρόκριση, παρά το να είσαι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα , τα οποία μπορούσες να προστατέψεις.

Ήρθες εδώ χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Χωρίς να επιθυμείς την νίκη. Και έτσι κατάλαβα πως αυτό που περίμενα τόσο καιρό επιτέλους ήρθε σαν δώρο άδωρο.»

Ο νέος εμφανίστηκε δίπλα στην Μαρία. Στο χέρι του εμφανίστηκε ασημένιο ξίφος.

« Πολέμησε με. Δείξε μου τι αξίζεις. Και αν μπορείς.. Κατέστρεψε με λυτρώνοντας από αυτόν τον πόνο και την πικρία… Απέτυχα φριχτά. Πρώτα απογοητεύτηκα ο ίδιος. Και μετά πρόδωσα και απογοήτευσα τον Δημιουργό μου. Ξέρω πως αν κάποιος είναι σε θέση να ελευθερώσει τις Προσωπικότητες του ελέγχοντας τις πλήρως, είσαι εσύ. Εμπρός.. Πάλεψε..! ».

Η Αναστασία σήκωσε το πρόσωπο της ενώ τα χέρια της είχαν σφιχτεί σε γροθιές.

«Μπάσταρδε…» βγήκε ψιθυριστά από το στόμα της. « Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να παίζεις έτσι με τους ανθρώπους; Ναι. Έχουμε ελαττώματα. Είμαστε άπληστοι, αχόρταγοι και καμιά φορά πονάμε τους άλλους με τις πράξεις μας. Όμως έχουμε και τα θετικά μας. Έχουμε υπερηφάνεια και όταν φτάσει η ώρα να προστατεύσουμε αυτούς που αγαπάμε, κάνουμε τα πάντα γι αυτούς…»

Έκανε ένα βήμα μπροστά και η μορφή πίσω της υψώθηκε στον αέρα .

« Θα ελευθερώσω όλους όσους έφερες εδώ, μαζί και την Μαρία! Και μετά… θα σε καταστρέψω…»

Ο νέος χαμογέλασε και υποκλίθηκε.

« Fine by me..»  βγήκε από το στόμα του. « Ας αρχίσουμε…» 

[Vanessa Van Hault]

17/02/15

 

Γράφω ύστερα απο πάρα πολύ καιρό εδώ μέσα δεδομένου οτι έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο στην διάθεσή μου και είμαστε λίγο καιρό πριν το Comicdom οπότε θα ασχοληθώ *λογικό και επόμενο* με άλλα πράγματα. Ο Λαβύρινθος έχει τελειώσει. Απ'οσο φαίνεται θα γίνει τριλογία καθώς ήδη δουλεύω το sequel και θα υπάρξει και prequel. θα ποστάρω ότι έχει μείνει χωρίς να ανεβούν τα 2 τελευταία κομμάτια. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποχωριστώ αυτό το κείμενο..... Well... 行きましょう

 

Διασταυρώνοντας τα ξίφη

Η Σία σήκωσε το χέρι της ενώ τα μάτια της είχαν γίνει δύο σχισμές.

Η μορφή πίσω της ύψωσε το ξίφος ενώ τα πόδια της πάτησαν το έδαφος.

Η γη κάτω από τα πόδια του κοριτσιού άρχισε να τρέμει καθώς κύματα ενέργειας άρχισαν να αναδύονται προς όλες τις μεριές. Η μορφή πίσω της έκανε ένα βήμα μπροστά.

Στάθηκε δίπλα της καθώς ακριβώς απέναντι ο νέος την κοίταζε εξεταστικά . Τα χείλη του μισάνοιξαν καθώς χαμογέλασε. Σήκωσε το χέρι του ενώ γύρω τους ο κόσμος άρχισε να χάνει τα χρώματα και την ζωντάνια του.

Η Σία σήκωσε το κεφάλι της προσπαθώντας να καταπνίξει μια κραυγή έκπληξης που πήγε να γλιστρήσει από τα χείλη της. Γύρω της το περιβάλλον γινόταν αναλογικό καθώς τα πάντα έχαναν την μορφή τους και εμφανιζόταν υπό μορφή κώδικα. Σε λίγη ώρα τα πάντα γύρω της αποτελούνταν από αριθμούς εκτός της ίδιας και του άνδρα που έμοιαζε να φωτίζει όλα όσα είχε γύρω του. Η Μαρία δίπλα του είχε αντικατασταθεί επίσης από μια κωδικοποιημένη μορφή.

« Λοιπόν Αναστασία..»  βγήκε από το στόμα του άνδρα « Αυτός είναι ο κόσμος μου. Άδειος από συναισθήματα και άδειος από οποιαδήποτε αλήθεια. Αφού η πρώτη περσόνα την οποία απελευθέρωσες με τόση ευκολία είναι η Δικαιοσύνη υποθέτω πως αυτή τη στιγμή το αίσθημα που σε έχει κατακλύσει είναι ο διακαής σου πόθος να βγεις από το παιχνίδι ενώ απελευθερώσεις όλους όσους έχω μεταφέρει εδώ, έτσι δεν είναι;»

Η Σία ένιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν. Έσφιξε τις γροθιές της χωρίς να απαντήσει.

Ο άνδρας κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένος ενώ το χαμόγελο του έγινε πλατύτερο. Σήκωσε το χέρι του και μεμιάς όλοι οι αριθμοί που μέχρι εκείνη τη στιγμή έρρεαν σε απόλυτη αρμονία άρχισαν να πετούν μανιασμένα γύρω του.

 

 

¨Ας αρχίσουμε λοιπόν...¨ βγήκε απο το στόμα του.

Μεμιάς ο κόσμος γύρω έγινε το γνωστό σκηνικό του παιχνιδιού.

Η Σία ένοιωσε το στομάχι της να σφύγγεται. Δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή. Ένιωσε τα γόνατα της να τρέμουν αλλά βρήκε το θάρρος να σηκώσει το βλέμμα της και εκτινάσσοντας το χέρι της προστακτικά αναφώνησε « Επίθεση!»

Η μορφή υψώθηκε στον αέρα και με φόρα ρίχτηκε πάνω στον νέο. Αλλά έπεσε πάνω σε έναν αόρατο φράχτη και εκτινάχτηκε προς τα πίσω. Ριπές ανέμου σηκώθηκαν από τη σύγκρουση καθώς χρυσές σπίθες πετάχτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις ενώ η Σια κάλυψε το προσωπό της.

Ο άνδρας τίναξε πίσω την φράντζα που κάλυψε τα μαλλιά του και χαμογέλασε.
-Νόμιζες ότι θα ήταν τόσο εύκολο Σία; Το να με νικήσεις; Εμπρός! Θέλω και άλλο!

Νιώθοντας το αίμα της να βράζει το κορίτσι έσφιξε τις γροθιές της. Έκλεισε τα μάτια της και ένιωσε την γεύση του αίματος να γεμίζει το στόμα της. Τόση ώρα δάγκωνε το κάτω της χείλος χωρίς να το αντιληφθεί και τώρα το αίμα είχε πλημμυρίσει το στόμα της.

Πίσω απο την πλάτη της η Δικαιοσύνη αιωρούνταν περιμένοντας υπομονετικά τις διαταγές του κοριτσίου.
-θέλεις και άλλο; Βγήκε ψιθυριστά απο το στόμα της ενώ τα μάτια της έγιναν δύο σχισμές. Ωραία λοιπόν...

Ένιωσε κύματα ενέργειας , όμοια με αυτά που είχαν κατακλύσει το σώμα της την πρώτη φορά που δημιούργησε την πρώτη Περσόνα ενώ γύρω της τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει.

Ένιωσε διαπεραστικό πόνο στο στήθος της και έπεσε στα γόνατα της.

Ο Ίτο που παρακολουθούσε την σκηνή απο την τεράστια οθόνη οπισθοπατήσε. Γύρω ο αέρας είχε γεμίσει με φωνές και ψιθύρους καθώς άλλη μια μορφή αναδυόταν απο την πλάτη της Αναστασίας ντε Νιέζ .

Σε λίγη ώρα ένας ιππότης με μαύρη πανοπλία και ένα τεράστιο κοντάρι μονομαχίας επλέε στον αέρα βγάζοντας απειλητικές σπίθες. Πάνω απο την περικεφαλαία με χρυσά γράμματα έπλεε η λέξη Μίσος.

Η Σία σηκώθηκε Απειλητικό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της.
-Αφου θες και άλλο... θα σου δώσω, βγήκε απο το στόμα της η φωνή που έμοιαζε να ανήκει σε άλλο άνθρωπο.

Τα μάτια του νέου άστραψαν με δαιμονική χαρά. Άρχισε να χειροκρότει λες και είχε χάσει τα λογικά του.
-Τολμώ να ομολογήσω πως με εκπλήσσεις! Υπέροχα! Θεσπέσια! Εκπληκτικά!  Δεν περίμενα πως ήσουν σε θέση να ελευθερώσεις άλλη μια περσόνα τόσο γρήγορα  και να είσαι σε θέση να την κοντρολάρεις ταυτόχρονα με την πρώτη περσόνα. Μίσος, ε???? και τα μωβ του μάτια έγιναν σταδιακά κόκκινα. Ωραία λοιπόν… Δείξε μου πόσο μίσος μπορεί να κρύβει ένα απαθές, αδιάφορο, όμορφο πρόσωπο σαν δικό σου πίσω από αυτά τα κενά μάτια….

Ο ιππότης πάτησε στην γη και ξαφνικά το κάτω μέρος του σώματος άρχισε να διαλύεται αλλάζοντας σχήμα μέχρι που από τη μέση και κάτω έγινε ένα με ένα μαύρο άλογο καλυμμένο με μαύρη πανοπλία. Το άλογο χλιμίντρισε και ο ιππότης ύψωσε απειλητικά το κοντάρι του.

Η Σία χαμογέλασε. Ο δείκτης της τινάχτηκε προς το μέρος του Άρχοντα του παιχνιδιού.
-Εμπρός… βγήκε από τα χείλη της. Πρέπει να πάρουμε πίσω την Μαρία και να την επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο. Όσο γι’αυτόν… και έγλυψε με ανυπομονησία τα χείλη της, θα φροντίσω να τον διαγράψω από αυτόν τον κόσμο φροντίζοντας να μην μείνει καμιά απολύτως ανάμνηση για την ύπαρξη του και όλα όσα έχει προκαλέσει στην ανθρωπότητα….

Ο νέος υποκλίθηκε.
-Είμαι σίγουρος πως το να παίξουμε μαζί θα είναι άκρως ενδιαφέρον, βγήκε από τα χείλη της. Ας δούμε πόσο καλά μπορείς να κοντρολάρεις…. Τον εαυτό σου.

Πίσω στον πραγματικό κόσμο ο Ίτο παρακολουθούσε με σφιγμένη την καρδιά όλα όσα διαδραματίζονταν μπροστά του. Καταλάβαινε με δυσκολία όσα συνέβαιναν αλλά ήταν τόσο εξωπραγματικά που κάθε λίγο και λιγάκι τα μάτια του διέτρεχαν την αίθουσα γύρω του για να βεβαιωθεί πως δεν ονειρευόταν. Ακόμα δεν είχε χωνέψει το γεγονός πως το παιχνίδι τον εξοστράκισε κυριολεκτικά. Και έτσι εκείνη τη στιγμή μια ομάδα από έμπειρες προγραμματιστές έψαχνε τρόπο να τον βάλει πίσω στο παιχνίδι.

Μια μορφή φορώντας λευκή εργαστηριακή ρόμπα ρίχτηκε προς το μέρος του. Έτεινε με χέρια που έτρεμαν έναν ολογραφικό πίνακα.
-Κύριε Ίτο….

Αποτραβώντας για μια στιγμή μοναχά το βλέμμα του από την οθόνη, ο Ίτο έστρεψε την προσοχή του πάνω στον πίνακα. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.
-Αδύνατον…. Ψέλλισε. Αυτές οι δύο μορφές…. Παράγουν ίδια εγκεφαλικά σήματα με τα σήματα της Σίας… ! Είναι η Σια η ίδια, η οποία έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις προβολές της μέσα στο παιχνίδι καταφέρνοντας να τις κρατάει υποδαυλισμένες ελέγχοντας τις πλήρως? Μα…

Τα μάτια του γύρισαν προς την οθόνη.
-Σια… Τι πας να κάνεις; Ψέλλισε.

Βοήθεια από το πουθενά

..Χτυπώντας για πολλοστή φορά τις μπάρες ο Σεμπάστιαν ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει. Έσφιξε τα δόντια του νιώθοντας τον ιδρώτα να τσούζει τα μάτια του και έβγαλε την περικεφαλαία.

Απέμεινε να κοιτάζει τον ωκεανό που απλωνόταν από κάτω του και έκλεισε τα μάτια του. ‘ Ένα, δύο, τρία…’  άρχισε να διατρέχει το μυαλό του. ‘ Ένα, δύο, τρία…’

Είχε προσπαθήσει να βγει στην πραγματικότητα ανελλιπώς όμως όλα τα κανάλια επικοινωνίας είχαν κοπεί. Όλες οι προσπάθειες του μέχρι στιγμής είχαν πέσει στο κενό. Όμως προσπαθούσε να μη χάνει το ηθικό του.

Σήκωσε το σπαθί του για να χτυπήσει για άλλη μια φορά τις μπάρες όταν ακούστηκε μια φωνή.

« Γειά…» έφτασε στα αυτιά του . Ο Σεμπάστιαν σήκωσε απορημένος το βλέμμα του.

Πάνω από το κεφάλι του είχε δημιουργηθεί μια μικρή τρύπα μέσα από την οποία τον κοίταζε ένα χρυσαφί μάτι με ενδιαφέρον. Σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο , η τρύπα έγινε άνοιγμα και  μέσα στο κελί με ένα ατσούμπαλο τρόπο προσγειώθηκε ο Ιλ ο οποίος απέμεινε να περιεργάζεται το εσωτερικό του κελιού.

Έπιασε για λίγο τις μπάρες και απέμεινε να τις περιεργάζεται εξεταστικά.
-Περίεργο… μουρμούρισε. Εδώ η δομή του προγράμματος διαφέρει ριζικά από όλο το υπόλοιπο σύστημα που δημιουργεί αυτό το κελί. Αλλά δεν έχει καμιά πλέον σημασία…

Ο Ιλ γύρισε προς τον Σεμπάστιαν που τόση ώρα τον παρακολουθούσε σαστισμένος και ανίκανος να αντιδράσει με ορθάνοιχτο το στόμα από την έκπληξη.
-Τι; ρώτησε ο Ιλ ανασηκώνοντας τους ώμους του λες και μόλις είχε κάνει το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Διοχέτευσα έναν ιό στην δομή του προστατευτικού προγράμματος από το οποίο αποτελείται αυτό το κελί κάνοντας το ένα συνηθισμένο αντικείμενο του παιχνιδιού στο οποίο μπορεί να γίνει οποιαδήποτε επέμβαση επιθυμεί ο παίκτης. Κατά αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιώντας την «μαγεία» ή τις εντολές που δίνουμε στο πρόγραμμα, δημιούργησα αυτό το άνοιγμα. Λοιπόν, ώρα να πηγαίνουμε… Τα πράγματα παίρνουν πολύ άσχημη τροπή.

Άπλωσε το χέρι του προς τον Σεμπάστιαν.

Σαν απάντηση ο Σεμπάστιαν ύψωσε το σπαθί του.
-Πως μπορώ να ξέρω ότι είσαι φίλος;
-Φίλος; Επανέλαβε ο Ίλ και τα φρύδια του σηκώθηκαν ερωτηματικά. Ξέσπασε σε γέλιο. Πολύ φοβάμαι πως η έννοια φίλος εδώ μέσα έχει πολλές και διαφορετικές ερμηνείες, όμως αν θες να ξέρεις την αλήθεια… και τα μάτια του συνάντησαν τα μάτια του Σεμπάστιαν ενώ ο ίδιος έγινε πολύ σοβραός, ας πούμε πως έχω τους λόγους μου να μάθω τι συμβαίνει εδώ μέσα … Και ταυτόχρονα να δω τι θα συμβεί στην συνέχεια.. Και αυτή είναι η αλήθεια Σεμπάστιαν Ντε Νιεζ.. Βλέπεις, ξέρω την πραγματική σου ταυτότητα… Ξέρω πολλά περισσότερα από οποιονδήποτε εδώ μέσα.. Και αν θες, μπορώ να σε βοηθήσω… Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είμαι φίλος σου ή σκοπεύω να γίνω….

Ο Σεμπάστιαν παρέμεινε για λίγο σκεφτικός καθώς επεξεργαζόταν τα λόγια του . Χαμήλωσε το σπαθί του και έτεινε το χέρι του στον εξωγήινο.

Ο Ιλ απέμεινε να το κοιτάζει για λίγη ώρα. Αυτάρεσκο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν προσέδιδε υπεροπτικό ύφος στην όψη του, παρά μόνο παιδικότητα και ανεμελειά.

Άπλωσε και αυτός το χέρι του και έσφυξε με ζέση το χέρι του Σεμπάστιαν.

Τα μάτια του συναντήθηκαν.
-Εμπρός, είπε ο Ιλ. Ας ξεκινήσουμε. Πολύ φοβάμαι πως γι’αυτον τον χώρο όπου η έννοια χρόνος έχει μια ιδιαίτερη σημασία έχουν επέλθει κάποιες μη αναστρέψιμες αλλαγές.

Οι δύο παίκτες ανέβηκαν στην οροφή του κελιού.

Ο Ιλ κάλυψε τα μάτια του από τον ήλιο. Γκριμάτσα δυσαρέσκειας σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν.
-θα στα πω όλα μόλις φτάσουμε στην ακτή. Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως το πρόγραμμα είναι απασχολημένο με κάτι άλλο και είμαστε ασφαλείς προς το παρόν. Στην ακτή τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Θα έχουμε βοήθεια εκεί και περισσότερες επιλογές.

Ο παγωμένος αέρας χτύπαγε τα πρόσωπα τους καθώς διέσχιζαν με ταχύτητα τον χώρο πάνω από τον ωκεανό. Όμως ο Σεμπάστιαν ένιωθε το αίμα του να ρέει με απίστευτη ταχύτητα στις φλέβες του κάνοντας την πτήση τους απλά έναν τρόπο για να ηρεμήσει και να σκεφτεί πιο καθαρά τι ακριβώς είχε συμβεί.

Μπροστά στα μάτια του είχε ακόμα την εικόνα της Σίας με εκείνη την περίεργη αγγελόμορφη οντότητα δίπλα της αντιμέτωπη με τον παράξενο άνδρα. Ένιωσε τα πάντα να μουδιάζουν μέσα του στην σκέψη και μόνο.

Ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του που δεν πρόσεξε πως εδώ και ώρα δεν πετούσαν παρά μόνο αιωρούνταν αμίλητοι πάνω από το νερό. Κοίταξε τον Ιλ που είχε στραμμένο το βλέμμα του προς τα κάτω, ένα βλέμμα το οποίο είχε χάσει την όποια ζωντάνια την οποία είχε την στιγμή που τον βοηθούσε να δραπετεύσει από το κελί.

Τα μάτια του εξωγήινου είχαν γίνει δυο σχισμές από τις οποίες αναδυόταν εχθρότητα και μίσος. Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του λες και δεν πίστευε τα μάτια του.
-Ταίσσα, είπε , το βλέπεις;

Ο Σεμπάστιαν κοίταξε γύρω έκπληκτος αλλά δεν είδε κανέναν. Έτσι έστρεψε το βλέμμα του προς τον ωκεανό. Ένιωσε την ανάσα του να κόβεται και τον παγωμένο αέρα να διατρέχει την ραχοκοκαλιά του.

Πάνω στην επιφάνεια του ωκεανού ένα μετά από το άλλο έπλεαν ημιδιάφανη, λες και ήταν φτιαγμένα από κεχριμπάρι, ανθρώπινα σώματα. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, με στραμμένα πρόσωπα στον ουρανό και ορθάνοιχτα μάτια, με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος.
-Ιλ; Είπε ο Σεμπάστιαν. Τι συμβαίνει;

Τα βλέμματα των παικτών συναντήθηκαν.
-Αυτό που βλέπεις εκεί, είπε με μια παράξενη γκριμάτσα ο Ιλ, είναι οι παίκτες οι οποίοι βρέθηκαν στο παιχνίδι μετά την ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα και δεν συνδέονται με κάποιο μηχάνημα . Τα «εγώ» τους, οι προσωπικότητες τους… Όλες οι αναμνήσεις τους και οι επιθυμίες τους έγιναν ένα με το παιχνίδι. Ανίκανοι να ξεφύγουν νομίζουν ότι βλέπουν ένα ατελείωτο όνειρο. Το «εγώ» τους έχει παγιδευτεί εδώ και δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο. Γίνονται κομμάτια του παιχνιδιού αλλάζοντας το.

Ο Σεμπάστιαν ένοιωσε να τον πιάνει ένα ελαφρύ τρέμουλο. Με τρόμο συνειδητοποίησε πως το παιχνίδι πλέον είχε πάρει μια μη αναστρέψιμη τροπή. Έσφυξε τα χείλη του καταπολεμώντας την ακατανίκητη επιθυμία να πατήσει “Log out” , να φύγει τρέχοντας και να ξεχάσει τα πάντα.

Όμως δεν μπορούσε να το κάνει. Κάπου εκεί έξω βρισκόταν η Σία αντιμέτωπη με κάτι το οποίο δεν ήξεραν πώς να νικήσουν. Έσφιξε τα δόντια του.

Δίπλα του ο Ίλ πέταγε κοιτάζοντας με αμείωτο το ενδιαφέρον το θέαμα που είχε παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια τους. 
-Θέλω πλήρη ανάλυση των δεδομένων , ακουγόταν η φωνή του που έδειχνε ότι είχε ανακτήσει πλήρως τον αυτοέλεγχο του.

Επιτέλους φάνηκε και η ακτή πάνω στην οποία μια μαύρη κουκκίδα η οποία ολοένα και μεγάλωνε καθώς την πλησίαζαν μετατράπηκε σε ένα έφηβο κορίτσι με αυτιά και ουρά αλεπούς , η οποία τουρτούριζε από το κρύο περιμένοντας τους υπομονετικά.

Δύο πράσινα μάτια καρφώθηκαν πάνω στον Σεμπάστιαν σκανάροντας τον από την κορυφή μέχρι τα νύχια .
-Αυτή είναι η Ταίσα, εξήγησε ο Ιλ τρίβοντας κουρασμένος το μέτωπο του, το πρόγραμμα που δημιούργησα για να με βοηθήσει κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο παιχνίδι. Ας προχωρήσουμε. Θα σου πω όσα ξέρω μέχρι να φτάσουμε στο κοντινότερο σημείο εξόδου, αν και, και το βλέμμα του σκοτείνιασε, κανείς δεν είναι σε θέση να αποσυνδεθεί από το παιχνίδι.

Η είσοδος

Παρατηρώντας αμίλητος την Σία πάνω στην οθόνη να στέκεται σε στάση ετοιμότητας απέναντι από τον ασπρομάλλη νέο, ο Ίτο δεν μπορούσε να είναι ήρεμός παρά επιφανειακά. Μέσα του έβραζε από τον θυμό του. Το κανάλι εισόδου του είχε μπλοκαριστεί και έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα δεν υπήρχε κανένας τρόπος να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Επιτέλους εμφανίστηκε καταϊδρωμένος ο Υπεύθυνος ασφαλείας συστημάτων συνοδευόμενος από τρεις προγραμματιστές. Τα πρόσωπα και των τριών φανέρωναν πως είχαν αποτύχει παταγωδώς σε αυτό που είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας.

Χωρίς να κοιτάζει τον Ίτο και με στραμμένο αλλού το πρόσωπο του ο ένας προγραμματιστής με χείλη που έτρεμαν είπε διστακτικά
-Δυστυχώς το κανάλι της εισόδου σας είναι μπλοκαρισμένο και απ’ότι φαίνεται μπορεί να ανοίξει μόνο μέσα από το παιχνίδι.

Νιώθοντας το αίμα του να βράζει ο Ίτο έκανε απότομη στροφή σφίγγοντας τις γροθιές του.

-Διάολε… βγήκε ανάμεσα από τα χείλη του. Χάνω το πιο ενδιαφέρον κομμάτι!

Έστρεψε το κεφάλι του προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία η Σία έδινε εντολές για επίθεση στις δύο μορφές.

Έπιασε το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια του. ‘ Σκέψου! Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να επιστρέψεις στο παιχνίδι!’

Άνοιξε τα μάτια του καθώς σατανικό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.
-Δίνω τον μισθό του ενός έτους μου σε όποιον έχει λογαριασμό στον Λαβύρινθο! φώναξε δυνατά γυρίζοντας προς την αίθουσα.

Απλώθηκε απόλυτη σιωπή. Όλοι αλληλοκοιτάζονταν με αμηχανία.
-Για όνομα του θεού! Φώναξε ο Ίτο νιώθοντας την υπομονή του να εξαντλείται. Θέλετε να μου πείτε πως κανείς εδώ μέσα δεν παίζει???????? Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως θα τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια και κανείς δεν θα μάθει τον χαρακτήρα σας μέσα στο παιχνίδι! Όλοι εδώ μέσα θα υπογράψουν τα αντίστοιχα συμβόλαια!

Ένα χέρι υψώθηκε διστακτικά μέσα στο πλήθος. Νιώθοντας την καρδιά του να αναπηδά από χαρά ο Ίτο ρίχτηκε προς τα εκεί ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στους βοηθούς και το προσωπικό.

Μπροστά του κατακόκκινος με χαμηλωμένο βλέμμα στεκόταν ένας νεαρός.

Ο Ίτο τον άρπαξε από τους ώμους.
-Εμπρός! Ας πάμε προς το Κελί!

..Νιώθοντας πως ακόμα λίγο και από τα αυτιά του κυριολεκτικά θα έβγαινε ατμός ο Ίτο κάθισε πάνω στο αναπαυτικό κάθισμα. Γύρω του με κοκκινισμένα τα μάγουλα και δακρυσμένα τα μάτια από τα γέλια στέκονταν βοηθοί.

Παραπέρα στεκόταν κατακόκκινος με σκυμμένο το κεφάλι ο νέος που είχε υψώσει νωρίτερα το χέρι του.

« Κύριε… Ίτο…» είχε δηλώσει νωρίτερα. « Δεν είναι αυτό που νομίζετε… Όμως!» και υποκλίθηκε βαθιά κρύβοντας το κατακόκκινο πρόσωπο.

΄Τι ντροπή!’ σκέφτηκε μορφάζοντας ο Ίτο καθώς το κράνος είχε μπει στο κεφάλι του. Όμως χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης είχε ήδη απλωθεί στα χείλη του.

«Yoshi!» βγήκε από τα χείλη του καθώς σκοτάδι είχε καλύψει τα πάντα γύρω του. « ΙΞΟ!»

…Η πόρτα του πανδοχείου άνοιξε. Έξω βγήκε μια μεσήλικη γυναίκα με κατακόκκινα μαλλιά. Φορούσε κόκκινο φόρεμα το οποίο μετά βίας συγκρατούσε το στήθος της το οποίο τράβαγε τόση προσοχή που μπορούσε να συναγωνιστεί μόνο το κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη της .

Ό Ίτο έκλεισε τα μάτια του και έσφιξε τις γροθιές του καθώς γύρω του άρχισαν να σταματάνε περαστικοί πειράζοντας τον και σφυρίζοντας επιδοκιμαστικά.

Κάποιος άπλωσε το χέρι του για να τον χουφτώσει και χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Ίτο χαστούκισε τον περαστικό. Το πλήθος άρχισε να χειροκροτεί επιδοκιμαστικά.
-Πως τολμάς; Βγήκε ψηλή, διαπεραστική γυναικεία φωνή από το στόμα του Ίτο και έκπληκτος έκλεισε το στόμα του και με τα δύο χέρια.

« Καταλάβετε κύριε Ίτο… Το άβαταρ αυτό το χρησιμοποιώ μόνο για να γράψω την διατριβή μου πάνω στην  σεξουαλική συμπεριφορά των χρηστών μέσα στο Δίκτυο και συγκεκριμένα στον Λαβύρινθο. Μπορεί να μην είναι πολύ άνετο άβαταρ όμως μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως μέχρι να την αποκτήσω αναγκάστηκα να περάσω πολλά επίπεδα. Θα σας εκπλήξει το τι δυνατότητες έχει!» θυμήθηκε τα τελευταία λόγια του βοηθού του καθώς εκείνος του έκλεινε το μάτι.

Και τώρα αφού είχε καταφέρει να ξεπεράσει το πρώτο σοκ και αφού κατάφερε να μπει στο πρώτο σοκάκι που εμφανίστηκε μπροστά του, ο Ίτο ένιωσε πως τα τακούνια τον ενοχλούσαν απερίγραπτα και χωρίς δεύτερη σκέψη απενεργοποίησε το αίσθημα του πόνου.

Πήρε βαθιά ανάσα ευχαριστώντας τον θεό που η πρόσβαση στο παιχνίδι δεν είχε μπλοκαριστεί ακόμα και εμφάνισε το πάνελ του άβαταρ του. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και έλαμψαν από χαρά.
-Αυτό το σώμα τελικά έχει πολλά περισσότερα πλεονεκτήματα απ’οσα μπορούσα να φανταστώ! Αναφώνησε και σκούπισε το μέτωπο του. Υλοποίησε μια κάπα από τον αέρα και αφού τυλίχθηκε με εκείνη βγήκε και χάθηκε στο πλήθος.

..Τα πόδια του Σεμπάστιαν ακούμπησαν το έδαφος. Ένιωσε πως η βαρύτητα είχε περίεργη επίδραση πάνω στο σώμα του . Ξαφνικά είχε γίνει πολύ βαρύς και δυσκίνητος.

Σήκωσε τα χέρια του και ανοιγόκλεισε τα δάχτυλά του προσπαθώντας να διώξει το μούδιασμα. Ένιωσε το αίμα να κυλάει στις φλέβες του και χιλιάδες βελονιές να τρυπάνε τα δάχτυλα του. Έκπληκτος σήκωσε το χέρι του και απέμεινε να το περιεργάζεται ενώ δίπλα του ο Ιλ μίλαγε χαμηλόφωνα με την Ταίσσα .

Ξαφνικά ένας δυνατός κρότος που ακούστηκε στον ουρανό τράβηξε την προσοχή του. Σήκωσε το κεφάλι του για να δει βροχή μετεωριτών να καλύπτει τον ουρανό και τα πυρακτωμένα θραύσματα να πέφτουν αριστερά και δεξιά του.

Ένα θραύσμα πέρασε ξυστά από το μάγουλο του.

Στα αυτιά του αγοριού έφτασε ήχος καψαλισμένης σάρκας και οξύς πόνος διαπέρασε το μάγουλο του. Ο Σεμπάστιαν έσφιξε τα δόντια του προσπαθώντας να μη τσιρίξει και έπιασε το μάγουλο του υλοποιώντας ταυτόχρονα την περικεφαλαία του την οποία είχε βγάλει κατά την διάρκεια της πτήσης του πάνω από τον ωκεανό.

Παραξενεμένος κοίταξε τους δείκτες του άβαταρ του. Το αίσθημα του πόνου ήταν απενεργοποιημένο.

Σήκωσε το κεφάλι του για να αντικρύσει το παραξενεμένο βλέμμα του Ιλ που τον κοίταζε με ορθάνοιχτα τα μάτια και τον τρόμο να καθρεπτίζεται σε αυτά.
-Σεμπάστιαν; Είπε καθώς τα μάτια τους συναντήθηκαν.

Δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο καθώς κομμάτι πυρακτωμένης πέτρας προσγειώθηκε πάνω στον απροετοίμαστο Ιλ ρίχνοντας τον κάτω.
-Ιλ! Φώναξε ο Σεμπάστιαν και ρίχτηκε προς τον τραυματισμένο εξωγήινο.

Μυρωδιά καμένης σάρκας έφτασε στα ρουθούνια του αγοριού. Με αποτροπιασμό παρακολουθούσε τον Ιλ να ανοίγει με δυσκολία τα μάτια του ενώ τα ρούχα του είχαν γεμίσει με αίματα. Βόγκηξε προσπαθώντας να ανασηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε.
-Πονάω… ψέλλισε. Πονάω….

Ο Σεμπάστιαν έσκυψε από πάνω του. Στο αριστερό μέρος του οπτικού του πεδίου εμφανίστηκαν τα διαθέσιμα ξόρκια ίασης και προστασίας.

Ο Ιλ έπιασε το χέρι του.
-Μη προσπαθείς… κουνήθηκαν αδύναμα τα χείλη του. Είναι ανώφελο. Αχ… Πονάω τόσο πολύ. Ποτέ στην ζωή μου δεν φαντάστηκα ότι μπορώ να νιώσω τόσο πόνο. Το παιχνίδι… ενεργοποίησε την αίσθηση του πόνου. Πρέπει να το γνωστοποιήσετε. Είναι πλέον επικίνδυνο να μένεις εδώ.

Το σώμα του διαπεράστηκε από ελαφρύ τρέμουλο.
-Σεμπάστιαν… ψιθύρισε. Θα βγω. Δεν αντέχω άλλο. Πάρε μαζί σου την Ταίσσα αν αποφασίσεις να μείνει στο παιχνίδι. Είναι πολύ εύχρηστο πρόγραμμα. Ενδεχομένως να καταφέρει να βρει αδύναμα σημεία του Λαβύρινθου…

Το σώμα του Ιλ διαλύθηκε σε μικρά πιξελάκια.

Αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που μόλις είχε συμβεί μπροστά στα μάτια του ο Σεμπάστιαν σήκωσε το κεφάλι του. Η Ταίσσα απλά κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι της.
-Πρέπει να φύγουμε , βγήκε από τα χείλη της. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ταχύτατα. Δεν ξέρω για πόσο θα είμαι σε θέση ακόμα να διαχειρίζομαι όλες αυτές τις πληροφορίες και αλλαγές που συντελούνται στο σύστημα. Θα είμαι στο πλευρό σου για όσο με χρειαστείς….

Επικίνδυνη τροπή

Ο Ίτο σταμάτησε. Έριξε μια ματιά γύρω. Γύρω του η βλάστηση είχε πυκνώσει για τα καλά. Είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη στην οποία βρέθηκε ύστερα από την δυναμική του επανείσοδο στο παιχνίδι. Αναστέναξε.

Τίποτα εδώ στο δάσος δεν φανέρωνε πως κάπου εκεί έξω μαινόταν ένας πόλεμος ενάντια στο σύστημα που είχε ξεσηκωθεί ενάντια στους Δημιουργούς του. Αναστέναξε ξανά. ‘ Μου φαίνεται δίκαιο…΄ σκέφτηκε αφηρημένα αφήνοντας το άλογο που αγόρασε με τα τελευταία λεφτά του λογαριασμού με τον οποίο είχε συνδεθεί να προχωράει μπροστά.

Σταμάτησε καθώς πρόσεξε πως τα παπούτσια εξακολουθούσαν να τον ενοχλούν. Τα έβγαλε και απέμεινε να κοιτάζει απορημένος τα κατακόκκινα δάχτυλα των ποδιών του.
-Τι στο… βγήκε από το στόμα του.

Μια ακτίνα φωτός ακριβώς δίπλα του τράβηξε την προσοχή του.

Μια πύλη φωτός εμφανίστηκε ακριβώς από δίπλα του και από μέσα βγήκε  μαύρος ιππότης συνοδευόμενος από ένα κορίτσι με αυτιά και ουρά αλεπούς.

Οι δύο τους απέμειναν να περιεργάζονται το σημείο στο οποίο βγήκαν.

 Ο Ίτο άνοιξε το στόμα του από έκπληξη.
-Σεμπάστιαν-kun!

Η κοπέλα οπισθοπάτησε
-Ιιιιι! βγήκε υψηλή στριγκλιά από το στόμα της. Ποια είναι αυτή η άσχημη γυναίκα;

Ύψωσε το χαριτωμένο της χέρι ενώ στην άκρη του είχε υλοποιηθεί μια σφαίρα φωτιάς.
-Εξαφανίσου μάγισσα! Αναφώνησε και ετοιμάστηκε να πετάξει την σφαίρα.
-Σεμπάστιαν , εγώ είμαι! Ο Ίτο! Αναφώνησε ο Ιτο και σήκωσε προστατευτικά τα χέρια του.

Ο ιππότης έκανε ένα βήμα μπροστά ενώ χαμήλωσε το χέρι του κοριτσιού.
-Κύριε Ίτο; Βγήκε από το στόμα του. Μα πως…. Τι συνέβη μετά το….

Ο Ίτο αναστέναξε ανακουφισμένος.
-Ευτυχώς…. Όλα είναι τόσο περίεργα μετά την επάνοδο μου! Νιώθω πως πονάνε φριχτά τα πόδια μου! Αυτό το σώμα είναι τόσο άβολο αν και ο παίκτης του κατάφερε να το εξοπλίσει με ένα σωρό προστατευτικά όπλα και ξόρκια…
-Πολύ φοβάμαι πως όλα αυτά είναι άχρηστα πλέον κύριε Ίτο, τον διέκοψε το αγόρι. Το παιχνίδι ενεργοποίησε το αίσθημα του πόνου. Πριν από λίγα δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια μου κάποιος βγήκε από το παιχνίδι επειδή δεν μπορούσε να διαχειριστεί το αίσθημα . Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό…

Τα μάτια του Ιτο άνοιξαν διάπλατα.
-Αν κάποιος νιώθει ότι πεθαίνει από τον πόνο, τότε ίσως… Ίσως ο εγκέφαλος του δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί εγκαίρως και να διαχειριστεί την πληροφορία πως ο παίκτης βρίσκεται σε τεχνητό περιβάλλον… Τότε… Ο παίκτης θα πεθάνει και στην πραγματικότητα.

Τα μάτια του Σεμπάστιαν άστραψαν απειλητικά ανάμεσα στο άνοιγμα των ματιών της περικεφαλαίας.
-Πρέπει να το γνωστοποιήσουμε… Πριν είναι αργά. Πριν αρχίσει να πεθαίνει ο κόσμος…

Ο Ίτο έστρεψε το βλέμμα του στα χέρια του νιώθοντας αποσβολωμένος με όλα αυτά που μόλις είχε ακούσει.
-Σεμπάστιαν εγώ…

Το αγόρι τον πλησίασε και έπιασε μαλακά τον καρπό του.
-Πρέπει να βρω την Σια… Ξέρετε πολύ καλά πως μόνο εγώ μπορώ να την φέρω πίσω… Και μόνο εσείς είστε σε θέση να προειδοποιήσετε τον κόσμο. Πρέπει να μάθουν τώρα την αλήθεια, πριν είναι αργά…

Ο Ιτο σήκωσε το βλέμμα του. Τα μάτια του συναντήθηκαν με τα μάτια του Σεμπάστιαν.
-Ας είναι… αναστέναξε. Και ήθελα τόσο πολύ να δω από κοντά αυτή την τεχνητή νοημοσύνη που ξέφυγε από τον έλεγχο. Όταν τους βρεις Σεμπάστιαν θέλω να μου υποσχεθείς πως θα μου πεις αναλυτικά την κάθε στιγμή της μάχης σας… Αλλά… σταμάτησε, πως ακριβώς σκοπεύεις να τους βρεις; Και ακόμα πιο σημαντικό, πως κατάφερες να με εντοπίσεις  μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τη σύνδεση μου;
-Αυτή εδώ με βοήθησε, έδειξε την Ταίσσα το αγόρι η οποία χαμογέλασε πλατιά ανεβοκατεβάζοντας τα αυτιά της και κουνώντας  ανυπόμονα την ουρά της. Είναι ένα πρόγραμμα το όποιο μου άφησε αυτός που με βοήθησε να αποδράσω από το κελί στο οποίο βρέθηκα μετά τον αποχωρισμό μας. Κατάφερε να εντοπίσει όσους συνδέθηκαν το τελευταίο δεκάλεπτο και αφού μας μετέφερε σε όλα τα μέρη βρεθήκαμε εδώ. Φαντάστηκα πως δεν θα το βάζατε κάτω μέχρι να επανέρθετε στο παιχνίδι με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

Ο Ιτο χαμογέλασε. Κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του.
-Αυτή τη στιγμή όμως βάζω τις ζωές και την ασφάλεια όλων όσοι βρίσκονται εδώ μέσα πάνω από την εγωιστική μου μανία να μάθω την αλήθεια Σεμπάστιαν-κουν.

Έτεινε το χέρι του προς το αγόρι.
-Καλή συνέχεια, βγήκε από τα χείλη του. Θα τα πούμε έξω από το παιχνίδι. Βρες τον μπάσταρδο και κάντον ένα με το χώμα.

… Ο Σεμπάστιαν απέμεινε να κοιτάζει το σημείο στο οποίο μέχρι πρότινος στεκόταν ο Ιτο.

Γύρισε το κεφάλι του προς την Ταίσσα η οποία περίμενε υπομονετικά.
-θέλω να τους βρεις, είπε ήρεμα.

Τα μάτια της Ταίσσα νέκρωσαν . Αριθμοί άρχισαν να τρέχουν εκεί που προηγουμένως υπήρχαν οι πράσινες κόρες. Οι βλεφαρίδες της πετάρισαν και πήρε βαθιά ανάσα.
-Σκανάροντας όλο το παιχνίδι βρήκα ένα κενό σημείο. Σημείο το οποίο δεν περιέχει καμιά απολύτως πληροφορία και δείχνει να υπάρχει έξω από τον χωροχρόνο του παιχνιδιού. Είναι λες και ένας τεράστιος θόλος κρατάει ένα κομμάτι του κόσμου κρυμμένου μακριά από αυτήν εδώ την πραγματικότητα.

Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό.
-Μπορείς να μας πας εκεί; Ρώτησε.

Η Ταίσσα απέμεινε σκεφτική για λίγο.
-Νομίζω πως μπορώ, είπε συνεσταλμένα. Όμως για να μπούμε και οι δυο εκεί μέσα… θα είναι λίγο δύσκολο Σεμπάστιαν… Θα δημιουργήσω μια πύλη για σενα διοχετεύοντας δικά μου αμυντικά συστήματα, συστήματα τα οποία με κάνουν αόρατη σε αυτό εδώ το περιβάλλον, Και μετα… χαμογέλασε. Θα πάψω να υπάρχω…

Ο Σεμπάστιαν οπισθοπάτησε.
-Δεν μπορώ να σου ζητήσω κάτι τέτοιο… τραύλισε.

Η Ταίσσα χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
-Δεν είμαι παρά ένα πρόγραμμα Σεμπάστιαν-κουν. Όμως είχε πολύ πλακά το να γυρίζω παντού μαζί με τον Δημιουργό μου εδώ μέσα…. Έχετε πολύ πλάκα εσείς οι άνθρωποι…

Πλησίασε το αγόρι και έπιασε το χέρι του.

Έβγαλε το μαύρο γάντι και ακούμπησε την παλάμη του αγοριού πάνω στο μάγουλο της.
-Τόσο ζεστό… ψιθύρισε βυθίζοντας το πρόσωπο της στην σάρκα του. Αυτό σημαίνει να είσαι ζωντανός, έτσι δεν είναι;

Σήκωσε το βλέμμα της και τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
-Καμιά φορά… θα ήθελα να είχα σάρκα και οστά για να βγω έξω και να δω τον γαλάζιο ουρανό και να νιώσω τον αέρα πάνω στο δέρμα μου…. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία… Τα έζησα ακόμα και εδώ μέσα…

Άφησε το χέρι του Σεμπάστιαν , σκούπισε τα δάκρυα και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της. Γύρω τους άρχισε να υψώνεται τοίχος από ρούνους.
-Εμπρός… ψιθύρισαν τα χείλη της και χρυσό φως τύλιξε και τους δυό τους.

Η Μάχη μέρος πρώτο.

Ο ασπρομάλλης με αέρινες κινήσεις και ανέκφραστο πρόσωπο , λες και χόρευε, απέφευγε με χάρη και κομψότητα τις επιθέσεις των δυό περσόνων της Σίας.

Ανίκανη να κάνει το οτιδήποτε, πόσο μάλλον να πλησιάσει την Μαρία η οποία στεκόταν πιο πέρα με κενό βλέμμα, η Σία δεν μπορούσε παρά να σφίξει τις γροθιές και τα δόντια της και να παρακολουθεί συγκεντρωμένη  την μάχη.

Ξαφνικά ο νέος σταμάτησε, λες και κάτι τράβηξε την προσοχή του. Σήκωσε το κεφάλι του λες και αφουγκραζόταν κάτι το οποίο προοριζόταν μόνο για τα δικά του αυτιά. Σήκωσε το αριστερό χέρι και μέσα σε αυτό εμφανίστηκε μια σφαίρα φωτός. Αριθμοί έτρεχαν γοργά πάνω στην επιφάνεια της σφαίρας η οποία έδειχνε να είναι ζωντανή.

Σήκωσε το βλέμμα του και απέμεινε να κοιτάζει την Σία που όλη αυτή την ώρα προσπαθούσε να σκεφτεί έναν τρόπο να πλησιάσει την Μαρία. Τα λόγια του την επανέφεραν στην πραγματικότητα.
-Και εκεί που έλεγα ότι δεν πράγματα δεν μπορούν να πάρουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τροπή…. Ο Σεμπάστιαν έρχεται εδώ αφού κατάφερε να το σκάσει από την φυλακή του με εξωτερική βοήθεια ενώ ο Ίτο έχει εγκαταλείψει το παιχνίδι πιστεύοντας πως μπορεί να κάνει τους ανόητους ανθρώπους να βγουν από δω υπό τον φόβο θανάτου…
-Τι έκανες…… ψιθύρισε η Σία.

Ο ασπρομάλλης σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. Το όμορφο του πρόσωπο εξέπεμπε πλήρη απάθεια.
-Τίποτα το ιδιαίτερο… Αποφάσισα να κάνω πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι…. Ενεργοποίησα το αίσθημα του πόνου… Τι έπαθες; Δεν θες να δεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η ανοησία ορισμένων οι οποίοι ακόμα και με κίνδυνο θανάτου δεν θα διστάσουν να παραμείνουν στο παιχνίδι  θέλοντας να αποδείξουν πως είναι οι καλύτεροι;

Η Σία σήκωσε το πρόσωπο της προς τον άνδρα. Τα μάτια της είχαν γίνει δύο σχισμές.
-Εσύ….. βγήκε από το στόμα της.

Δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο καθώς χρυσό φως την τύλιξε.

Μια μαύρη φιγούρα διαχωρίστηκε από το σώμα της. Χρυσά γράμματα άρχισαν να σχηματίζονται πάνω από το κεφάλι της.

Η Σία έπεσε στα γόνατα νιώθοντας εξουθενωμένη ενώ η μαύρη μορφή έκανε ένα βήμα μπροστά. Σε λίγη ώρα μπροστά στα μάτια της στεκόταν μια πανομοιότυπη εικόνα του εαυτού της με την μόνη διαφορά ότι μια ασημένια πανοπλία κάλυπτε όλο το σώμα της ενώ για σπαθί είχε μια ασημένια κατάνα.

Η μορφή απέμεινε να στέκεται ακίνητη καθώς η  λέξη « Υπερηφάνεια» στριφογύρναγε πάνω από το κεφάλι της.

Ο άνδρας απέμεινε να περιεργάζεται για λίγες στιγμές την καινούργια περσόνα. Ξαφνικά ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
-Στα αλήθεια είσαι πολύ αστεία Αναστασία Ντε Νιέζ. Νομίζεις ότι μπορείς να με νικήσεις απελευθερώνοντας μια εγωιστική περσόνα? Ωραία λοιπόν…. Δείξε μου τι μπορείς να κάνεις.

…Μέσα στην αίθουσα επικρατούσε σαματάς. Τα κεφάλια των περισσοτέρων ήταν στραμμένα προς την τεράστια οθόνη πάνω στην οποία η Αναστασία στεκόταν απέναντι από τον Game master.

Ο Ίτο γύρισε το κεφάλι του νιώθοντας απότομα κουρασμένος. Εστίασε το βλέμμα του πάνω στην οθόνη νιώθοντας   την καρδιά του να αναπήδα. Πάνω στην οθόνη η Σια στεκόταν σε στάση ετοιμότητας απέναντι από τον ασπρομάλλη ενώ  οι περσόνες είχαν γίνει τρεις.
-Σία… ψέλλισε. Τι πας να κάνεις;

Έκλεισε τα μάτια του νιώθοντας την καρδιά του να βουλιάζει. Στο μυαλό του στροβιλίζονταν σκέψεις, η μια χειρότερη από την άλλη σε περίπτωση που ο εγκέφαλος του κοριτσιού δεν άντεχε τόση πίεση.

Μια μαλακή αλλά πιεστική φωνή τον επανέφερε στην πραγματικότητα
-Κύριε Ιτο. Τα πάντα είναι έτοιμα…

…Ο Σεμπάστιαν ακούμπησε τον τοίχο. Το κρύσταλλο έμοιαζε να είναι ζωντανό ακτινοβολώντας και βουίζοντας αμυδρά. Σήκωσε το κεφάλι του προσπαθώντας να διακρίνει το ταβάνι αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο.   

Έστρεψε το κεφάλι του προς την Ταίσσα το βλέμμα της οποίας είχε γίνει και πάλι κενό . ‘Ένιωθε έτοιμος να εκραγεί από την ανυπομονησία του.  Εδώ και ώρα μετακινούνταν από το ένα άδειο δωμάτιο στο άλλο μέσα σε αυτόν το τεράστιο κάστρο χωρίς να  συναντούν κανέναν και χωρίς κανένα ίχνος ανθρώπινης δραστηριότητας. 

Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του παίρνοντας βαθιές ανάσες . Για πρώτη φορά στον έως τώρα χρόνο παραμονής μέσα στο παιχνίδι  η πανοπλία του φαινόταν ασήκωτη, βαραίνοντας τον με βάρος το οποίο δεν είχε ξαναπροσέξει ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή   .

Η Ταίσσα έβγαλε ένα αναφιλητό και ανοιγόκλεισε τα μάτια της.
-Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Είμαστε στο σωστό σημείο.   

Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος και χάθηκε από τα μάτια του αγοριού καλυμμένη από χρυσό φως.
-Αντίο Σεμπάστιαν…. Βάλε τα δυνατά σου, έφτασε στα αυτιά του η φωνή της.

… Ο Σεμπάστιαν ανοιγόκλεισε τις βλεφαρίδες. Κατέβασε το χέρι που είχε σηκώσει για να προστατέψει τα μάτια του από τα κύματα φωτός.

Απέναντι ο ένας απ΄τον άλλο στέκονταν η Σία γύρω από την οποία είχαν σχηματίσει ημικύκλιο 3 φιγούρες ενώ ο ασπρομάλλης νέος καθόταν ακίνητος έχοντας σταυρώσει τα χέρια στο στήθος του.

Πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του μόλις είδε το αγόρι.
-Ήρθες… είπε ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια του .

… Ο Ιτο ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Ένα φλας τον τύφλωσε, ύστερα  άλλο και άλλο και άλλο. Το μυαλό του όμως συνέχεια επέστρεφε στην φιγούρα της Σιας. ‘Άραγε τι να κάνει τώρα ο Σεμπάστιαν;’ Πέρασε από το μυαλό του.
-3..2…1… διέκοψε μια φωνή στο αυτί του τις σκέψεις του.

Κατάπιε με δυσκολία και πήρε βαθιά ανάσα.

..Οθόνες έκτακτων ανακοινώσεων άναψαν παντού . Στους δρόμους, στις δημόσιες υπηρεσίες, σε κοινοχρήστους και μη χώρους.  Σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε αμάξια, σε αίθουσες αναψυχής , και τέλος στο δίκτυο διακόπτοντας οποιοδήποτε πρόγραμμα.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών εμφανίστηκε ένας ασπρομάλλης άνδρας τα κεχριμπαρένια μάτια του οποίου ανέδυαν έντονη κούραση. Χαμήλωσε το βλέμμα του κρατώντας την αναπνοή του.

Και ύστερα με μια κοφτή κίνηση σήκωσε το κεφάλι του και κοιτάζοντας ολόισια μπροστά του, λες και πίστευε ότι τα μάτια του βλέπουν ακριβώς μέσα στα μάτια των θεατών, είπε χωρίς να πάρει ανάσα
-‘Όλοι… Τώρα.  Όσοι έχετε φίλους, γνωστούς, συγγενείς ή απλά κάποιον που γνωρίζετε ότι είναι συνδεδεμένοι στο γνωστό παιχνίδι Λαβύρινθος... Αποσυνδέστε τους. Ενημερώστε τους πως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μπουν στο παιχνίδι.. Είναι επικίνδυνο. 

 

Η Μάχη μέρος 2^ο.

…Τα μάτια του Σεμπάστιαν άνοιξαν αργά . Ανοιγόκλεισε τις βλεφαρίδες του συνειδητοποιώντας αργά ότι κάπου είχε αφήσει την περικεφαλαία του .

Σήκωσε το βλέμμα του για να δει την Σία να στέκεται περικυκλωμένη από 3 μορφές ενώ ο ασπρομάλλης στεκόταν απέναντι της με έκφραση προσώπου που φανέρωνε πως απολάμβανε και μάλιστα και με το παραπάνω την όλη κατάσταση.

Χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του άνδρα ενώ η ατμόσφαιρα έδειξε να ηλεκτρίζεται και άλλο.
-Ήρθες… είπε ο ασπρομάλλης.

Χωρίς να αντιλαμβάνεται πλήρως τι πάει να κάνει ακριβώς και νιώθοντας να βράζει από θύμο ο Σεμπάστιαν όρμησε προς το μέρος του άνδρα υλοποιώντας το σπαθί του.
-Σεμπάστιαν, όχι!!!!!!!!! Έφτασε στα αυτιά του η γεμάτη απελπισία φωνή της Σίας.

Ένιωσε οξύ πόνο στην κοιλιά του και χαμήλωσε το βλέμμα του.

Λαβή σπαθιού και μια κηλίδα αίματος που άρχισε να σχηματίζεται κάτω από τα πόδια του  ήταν το μόνο που πρόλαβε να δει καθώς τα πάντα γύρω του άρχισαν να σκοτεινιάζουν.

‘Πεθαίνω;…’ ήταν το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί καθώς σωριαζόταν στο έδαφος.
….-Ιατρό! Φώναξε κάποιος και μεμιάς στην αίθουσα επικράτησε απολυτή σιωπή.

Ο Ίτο  γύρισε το κεφάλι του προς το σημείο από το οποίο ακούστηκε η φωνή.

Ξαφνικά λες και κάποιος έδωσε εντολή στην αίθουσα  επικράτησε πανικός και σαματάς. Όλοι χάνοντας την αυτοσυγκέντρωση τους ριχτήκαν προς τα Κελιά.

Νιώθοντας τα πόδια του να μην  τον υπακούνε ο Ίτο ρίχτηκε μαζί με άλλους. Σπρώχνοντας και ενίοτε δίνοντας κοφτές διαταγές να τον αφήσουν να περάσει ο Ιτο άνοιξε  δρόμο προς την αίθουσα όπου βρισκόταν το σώμα του Σεμπάστιαν και της Σιας.   

Ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει μόλις αντίκρισε το αγόρι. Με κλειστά τα μάτια και ρυάκια αίματος να τρέχουν από το στόμα του το αγόρι είχε χάσει το χρώμα του. Ανέπνεε με δυσκολία ενώ δίπλα του η Σία το ίδιο κάτασπρη με εκείνον έδειχνε να δίνει την δική της μάχη.

Δίπλα τους άνδρας κρατώντας διάφορα εργαλεία παρακολουθούσε τον ολογραφικό πίνακα που απεικόνιζε τις ζωτικές τους ενδείξεις. Το βλέμμα του συνάντησε το βλέμμα   του Ίτο. Χωρίς να πει τίποτα κούνησε απλά τα κεφάλι του.

Με πόδια που δεν τον υπάκουγαν , χωρίς να ακούει κανέναν ο Ίτο βγήκε από την αίθουσα. Ακούμπησε την πλάτη στον τοίχο και γλίστρησε στο πάτωμα. Σήκωσε τα χέρια του και απέμεινε να τα κοιτάει.
-What have we done?  Γλίστρησε από τα χείλη του.

..Βλέποντας τον  Game master να στέλνει το σπαθί πάνω στον Σεμπάστιαν ο οποίος εμφανίστηκε από το πουθενά η Σία  τίναξε το αριστερό της χέρι . Με την κίνηση της τόσο η 3^η περσόνα όσο και ο μαύρος ιππότης κινήθηκαν πάνω στον ασπρομάλλη.

Εκείνος οπισθοπάτησε καθώς δεν περίμενε να του επιτεθεί ενώ η αυτάρεσκη έκφραση του προσώπου του έγινε θυμός.  

Τίναξε το χέρι του υλοποιώντας μια ασπίδα αλλά ήταν ήδη αργά.

Με μια κοφτή κίνηση έχοντας υλοποιηθεί ακριβώς από πίσω του η 3^η περσόνα υλοποίησε ένα σπαθί και το έχωσε ως την λαβή του στην πλάτη του ασπρομάλλη ενώ ταυτόχρονα έπιασε την Μαρία και   διαλύθηκε στον αέρα.

Την ίδια στιγμή χωρίς να χάνει από τα μάτια της τον ασπρομάλλη η Σία βρέθηκε δίπλα στον Σεμπάστιαν.

Έπιασε το κεφάλι του. Τα μάτια του είχαν κλείσει ενώ ανέπνεε με κόπο.

‘Δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το παιχνίδι στην κατάσταση που είναι…’ πέρασε από το μυαλό της. ΄ Πεθαίνει καθώς ο πόνος που νιώθει γίνεται η πραγματικότητα του… ΄
-Ανόητε… ψιθύρισε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της με φωνή που έτρεμε.

Έσκυψε και τα χείλη της ακούμπησαν τα χείλη του αγοριού. Ένιωσε την γεύση του αίματος στο στόμα της.
-Δεν θα πεθάνεις εδώ μέσα… ψιθύρισε μέσα στο αυτί του. Η ζωή μας είναι έξω, μακριά από δω… Γιατί δώσαμε μια υπόσχεση…

..Κραυγές χαράς έφτασαν στα αυτιά του Ίτο. Νιώθοντας πως βρίσκεται μέσα σε ένα άσχημο όνειρο σηκώθηκε και με κόπο έφτασε στο άνοιγμα της αίθουσας.

Το προσωπικό φώναζε χαρούμενο ανταλλάζοντας χτυπήματα στις πλάτες ενώ κάποιοι έκλαιγαν με φανερά ζωγραφισμένη την συγκίνηση πάνω στα πρόσωπά τους. Χωρίς να καταλαβαίνει τα ακριβώς συνέβαινε ο Ίτο μπήκε μέσα και τότε είδε τον Σεμπάστιαν ανακαθισμένο, εμφανώς ζαλισμένο αλλά ζωντανό με τον γιατρό να σκουπίζει το αίμα από το πρόσωπό του.

Τα χείλη του Ίτο σχημάτισαν χαμόγελο.
- Omaiwa…  Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα… ψιθύρισε στον εαυτό του.

… Τα μάτια της Μαρίας άνοιξαν διάπλατα. Σήκωσε το βλέμμα της  και ύστερα το κατέβασε. Αναφώνησε έκπληκτη καθώς είδε τα πόδια της να αιωρούνται στο κενό.  Το αναπηρικό της καροτσάκι δεν υπήρχε πουθενά.

Σήκωσε το βλέμμα της . Μπροστά της αιωρούνταν μια μορφή. Κινήθηκε καταπάνω της.

Σταμάτησε σε απόσταση αναπνοής από εκείνη .

Η Μαρία άπλωσε το χέρι της ακουμπώντας την περικεφαλαία που έκρυβε το πρόσωπο της μορφής.   Κάτω από το άγγιγμα της το μέταλλο διαλύθηκε αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο που της  ήταν γνώριμο όσο κανένα άλλο.
-Σία! Αναφώνησε χαρούμενη η Μαρία και ρίχτηκε πάνω της αγκαλιάζοντας την σφιχτά. 

Όμως η μορφή την απώθησε μαλακά. Την έπιασε από τα χέρια.
-Αυτή τη στιγμή είμαι και δεν είμαι η  Σία, είπε απαλά. Βλέπεις, είμαι η ενσάρκωση της προσωπικότητας της , μια μάσκα που φοράει στην καθημερινή της ζωή.

Η Μαρία οπισθοπάτησε. Τα μάτια της κόλλησαν στην χρυσή λέξη που γύρναγε αργά πάνω από το κεφάλι της Σίας.
-Σια… είπε, ρίχνοντας μια ματιά γύρω. Τι συνέβη ; Που βρισκόμαστε; Τι είναι αυτό το μέρος; Περπατάω…. Ψέλλισε.

Η μορφή κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι της.
-Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Είναι ώρα να επιστρέψεις πίσω, εκεί που ανήκουμε όλοι. Εσύ, εγώ… ο Σεμπάστιαν… Και… Μαρία… θέλω να αφήσεις εδώ μέσα το κομμάτι σου που φοβάται να βγει εξω στον κόσμο. Τώρα βλέπω ότι πάντα κράταγες το εαυτό σου πίσω. Πες μου.. Ο θάνατος των γονιών σου ήταν ο λόγος που αρνήθηκες να ξανασταθείς στα πόδια σου, έτσι δεν είναι;

Η μορφή πλησίασε την Μαρία. Το χέρι της ακούμπησε το μάγουλο της.
-Υποσχέσου μου… Υποσχέσου μου ότι θα βγεις έξω. Και θα ζήσεις. Θα ζήσεις.

Τα καταγάλανα μάτια της Μαρίας άνοιξαν διάπλατα γεμίζοντας με φόβο.
-Σία… εσύ…

Η περσόνα κούνησε και πάλι αρνητικά το κεφάλι.
-Έχω … Μια δουλειά εδώ που πρέπει να τελειώσω…

Η Μαρία έπιασε το χέρι της Σίας.
-Υποσχέσου μου… Υποσχέσου ότι θα επιστρέψεις κοντά μας.. Όποιο κομμάτι της προσωπικότητας και αν είναι αυτό.. θα είσαι πάντα η Σία μας…

Η περσόνα έφερε το χέρι της Μαρίας στο στήθος της. Έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο.
-Για όσο ζείτε.. Όσο υπάρχετε.. Όσο αυτά τα λόγια ζουν μέσα σας και όσο θυμάσαι αυτό το αίσθημα ζεστασιάς… θα είμαι κοντά σας….

..Ο καρπός του Ίτο άρχισε να δονείται. Σήκωσε το χέρι του και το έφερε στα μάτια του.  Μια μορφή εμφανίστηκε πάνω στην οθόνη ολογράμματος και στο άκουσμα των όσων βγήκαν από το στόμα της τα μάτια του Ίτο άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.

Ένας άνδρας με λευκή ρόμπα εμφανίστηκε στα αριστερά του.

Το κατακόκκινο του πρόσωπο φανέρωνε την έξαψη και την ανυπομονησία του.
-Κύριε Ίτο…. Βγήκε από το στόμα του. Με χέρια που έτρεμαν έτεινε ένα ολογραφικό πίνακα προς το μέρος του.

Ρίχνοντας μια λοξή ματιά προς το μέρος του ο Ίτο πήρε τον πίνακα.

Σήκωσε το βλέμμα του προς τον κατακόκκινο υπάλληλο.
-Πως…. Ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.

[Vanessa Van Hault]

03/05/15

 

Δεν το πιστεύω πως ποστάρω τα τελευταία κομμάτια πριν το τέλος... Πολύ φοβάμαι πως το τελευταίο part δε θα ανέβει μέχρι το κείμενο να ποσταριστεί πλήρως στα αγγλικά. Η συνέχεια βγαίνει κάτι παραπάνω απο ενδιαφέρουσα αλλά δεν έχει κανένα νόημα να την ανεβάσω οποτε μένουμε σε αυτο εδώ....

 

 

 

 

Η Μάχη μέρος 3

Η Σία σήκωσε το πρόσωπο της. Τώρα που είχε μείνει ολομόναχη και με τον Σεμπάστιαν και την Μαρία να έχουν επιστρέψει στην πραγματικότητα δεν είχε παρά έναν λόγο που είχε παραμείνει στο παιχνίδι.

Τα μάτια της εστίασαν πάνω στην φιγούρα του ασπρομάλλη.

Για πρώτη φορά από την ώρα που τον είχε αντικρύσει το πρόσωπο του φανέρωνε θυμό. Αλλά αυτό δεν κράτησε παρά λίγα δευτερόλεπτα. Αυτάρεσκο χαμόγελο απλώθηκε και πάλι στα χείλη του.  Χωρίς να απομακρύνει το βλέμμα του από πάνω της τράβηξε το σπαθί από την πλάτη του με αργές κινήσεις και εκείνο διαλύθηκε .
-Βλέπω ότι επιτέλους άρχισες να παίρνεις στα σοβαρά το παιχνίδι… είπε ενώ τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.
-Σκάσε… γλίστρησε από τα χείλη της Σιας. Το βλέμμα της είχε σκοτεινιάσει.

Τέντωσε το αριστερό της χέρι και χρυσή λεπίδα σχηματίστηκε στην άκρη των δαχτύλων της.
- Ας τελειώσουμε επιτέλους…

Η γη άρχισε να τρέμει. Ο ασπρομάλλης έριξε μια ματιά γύρω.

Το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο πλατύτερο. Άρχισε να χειροκρότει ενώ την ίδια στιγμή κάτω από το έδαφος ακούστηκε δυνατός κρότος και στην επιφάνεια αναδύθηκε μια γαλαζοπράσινη διάφανης γυναικεία μορφή από την οποία εκτοξεύονταν γαλαζοπράσινα κύματα προς όλες τις μεριές . Η λέξη « Απομόνωση» *Solitude* έλαμπε με χρυσά γράμματα πάνω από το κεφάλι της.

Το έδαφος εξακολουθούσε να τρέμει και σε λίγη ώρα κομμάτια γης άρχισαν να αποκολλώνται και πετώντας προς τον ουρανό, διαλύονταν σε χίλια μικρά πίξελ.

Ο νέος τίναξε το μακρύ του μαλλί.
-Ομολογώ ότι με πιάνεις εξ απήνης. Μπορώ να πω ότι σε υποτίμησα Αναστασία ντε Νιέζ. Αν νομίζεις όμως ότι μπορείς να με νικήσεις τόσο εύκολα, τότε θα σε απογοητεύσω. Αυτός είναι ο κόσμος μου. Όσες περσόνες και αν δημιουργήσεις, όποιο κόλπο και αν χρησιμοποιήσεις, πάντα θα βρίσκομαι ένα βήμα μπροστά σου.

Η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Τα μάτια της έλαμψαν με θυμό.

Πίσω από την πλάτη της ακούστηκε θρόισμα φτερών και στον αέρα υλοποιήθηκε άλλη μια φιγούρα . Ήταν μια ανδρική μορφή, πρόσωπο της οποίας ήταν καλυμμένο με περικεφαλαία. Έμοιαζε αρκετά με την μορφή της Περηφάνιας καθώς επίσης είχε 9 φτερά πίσω από την πλάτη.  Ήταν όμως ολόμαυρη και κράταγε τεράστιο μαύρο τόξο. Η λέξη «Θυμός» γύρναγε αργά πάνω από το κεφάλι της.

Ο νέος έριξε ένα σκεπτικό βλέμμα πάνω στην καινούργια περσόνα.
-Τελικά είσαι τόσο προβλέψιμη…

Αναστέναξε.
-Fine by me…  Θα παίξω λίγο μαζί σου….

Κροτάλισε τα δάχτυλα του. Όμως δεν συνέβη τίποτα.

Απορημένος σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό προς τον οποίο έπλεαν αργά τα κομμάτια γης που είχαν αποκολληθεί νωρίτερα.

Χαμήλωσε το βλέμμα του και έπιασε το κεφάλι του.
-Τι ανόητος είμαι στα αλήθεια, βγήκε από το στόμα του. « Απομόνωση¨, σωστά? Ώστε αυτό έκανε αυτή η περσόνα… Απομόνωσε τον κόσμο μου από το δίκτυο? Όπως κάποτε διάλεξες και εσύ να κάνεις το ίδιο Σια ντε Νιεζ. Γύρισες την πλάτη σου στον εξω κόσμο αποφασίζοντας πως δεν τον έχεις ανάγκη πια….

Το πρόσωπο της Σιας άσπρισε.
-Εσύ…. Βγήκε από το στόμα της.

Ο νέος διπλώθηκε στα δύο από τα γέλια.
-Στα αλήθεια είσαι τόσο αστεία! Έχοντας φτάσει ως τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής νομίζεις ότι  χρειάζεται να δω βαθιά μέσα σου για να μάθω τι σκέφτεσαι;

Δυνατός αέρας σηκώθηκε γύρω του. Κομμάτια γης υψωθήκαν στον αέρα και κινήθηκαν ταχύτατα πάνω στην Σία.  
-Όμως δεν θα συγκρατηθώ άλλο μαζί σου. Το μόνο που πρέπει να κάνω… είναι να σε σκοτώσω… ! βγήκε από το στόμα του και τα μάτια του έλαμψαν με δαιμονική χαρά.

Άπειρες ανθρωπόμορφες φιγούρες πλημμύρισαν τον αέρα γύρω του. Διάφορες ράτσες ξωτικών, ανθρωπόμορφα και μη όντα με κενό βλέμμα εμφανιστήκαν πλάι στον ασπρομάλλη.

Εκείνος τίναξε προστακτικά το χέρι του.
-Εμπρός, πέταξε κοφτά. Εξοντώστε την.

…Κοιτάζοντας εξεταστικά το πρόσωπο του Σεμπάστιαν ο Ίτο αναστέναξε ανακουφισμένος μέσα του. Το αγόρι έδειχνε να είναι απολύτως στα καλά του.

Ο Σεμπάστιαν γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος του. Τα γαλάζια του μάτια άνοιξαν διάπλατα. Πήγε να ανασηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε και πήγε να πέσει. Ο γιατρός που προηγουμένως είχε σκουπίσει το αίμα από το πρόσωπό του τον έπιασε και τον έσπρωξε μαλακά προς τα πίσω.
-Σε λίγο Σεμπάστιαν-κουν, βγήκε από τα χείλη του.

Ο Ίτο πλησίασε το Κελί.

Έπιασε το χέρι του Σεμπάστιαν.

Το αγόρι σήκωσε το βλέμμα του ερωτηματικά προς το μέρος του.
-Τι συνέβη κύριε Ίτο; Μετά το κελί… Δεν θυμάμαι και πολλά… Πως βρέθηκα εδώ;

Ο Ίτο κούνησε απλά πάνω κάτω το κεφάλι του.

Ακούστηκαν μουρμουρητά και κάποιος φώναξε « Ανοίξτε δρόμο!»

Στον χώρο εισήρθε συνοδευόμενη από μια νοσοκόμα η Μαρία.

Βαθιά ανησυχία καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Ήταν ολοφάνερο πως ήταν κουρασμένη αλλά προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μη το δείχνει. Τέντωσε με ανυπομονησία τα χέρια της μόλις είδε το αγόρι και ανασηκώθηκε από την αναπηρική της καρέκλα.

Γύρισε προς την νοσοκόμα και της είπε κάτι.

Η νοσοκόμα την κοίταξε έκπληκτη αλλά της έδωσε το χέρι της.

Η Μαρία σηκώθηκε. Ήταν ολοφάνερο πως κατέβαλλε τεράστια προσπάθεια για να στέκεται όρθια. Έκανε ένα διστακτικό βήμα. Πήγε να πέσει και η νοσοκόμα την έπιασε.

Με τεράστιο κόπο και ανασαίνοντας με δυσκολία έφτασε προς το αγόρι και τον Ίτο. Τα χείλη της σχημάτισαν χαμόγελο ικανοποίησης. Σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπο της και το βλέμμα της γύρισε προς το αγόρι που την παρακολουθούσε βουβά.

Τα μάτια της διέτρεξαν εξεταστικά το πρόσωπο του Σεμπάστιαν.
-Σεμπάστιαν… ρώτησε. Τι συνέβη; Έχω ένα τεράστιο κενό στην μνήμη. Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν η τελετή στον Τα’αρ… Τι συνέβη μετά; Που βρισκόμαστε; Τι είναι αυτό το μέρος; Που είναι η Σια;

Ο Σεμπάστιαν γύρισε το πρόσωπο του προς τον Ίτο.
-Σας αφήνω να μιλήσετε. Έχετε να πείτε πολλά… είπε εκείνος.

Βγαίνοντας από την πόρτα έριξε ένα βλέμμα πάνω στα παιδιά. Η Μαρία ήδη είχε δάκρυα στα μάτια της καθώς ο  ατάραχος εκ πρώτης όψης Σεμπαστιάν της εξηγούσε τι είχε συμβεί. Αναστέναξε και κίνησε προς τον θάλαμο στον οποίο είχαν μεταφέρει την Σία μόλις δημιούργησε την 3^η περσόνα.

Σήκωσε το βλέμμα του. Ένα τεράστιο γυαλί χώριζε το δωμάτιο με τον υπόλοιπο κόσμο.

Εκείνη ξαπλωμένη πάνω στο Κελί με τα καλώδια συνδεμένα πάνω στο κεφάλι έδειχνε απολύτως ήρεμη, λες και έπαιρνε τον μεσημεριανό της ύπνο. Δίπλα της 2 άνδρες που φορούσαν λευκές ρόμπες και μάσκες παρακολουθούσαν ασταμάτητα τον ολογραφικό πίνακα που γύρναγε πάνω από τα κεφάλια τους και απεικόνιζε πέντε εγκεφαλογραφήματα.

Ο Ίτο κατάπιε με δυσκολία.

Ένας από τους άνδρες τον πρόσεξε. Βγήκε έξω και έβγαλε την μάσκα του.
-Η Πέμπτη της περσόνα… « Απομόνωση». Διαπιστώσαμε πως την στιγμή που οι παίκτες και όσοι βρέθηκαν μέσα στο παιχνίδι μετά την ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα άρχισαν να αποσυνδέονται από το παιχνίδι ήταν η στιγμή που η δεσποινίς Ντε Νιέζ απελευθέρωσε αυτή την περσόνα. Κύριε Ίτο… Γνωρίζουμε πως το παιχνίδι αντιδρά στην προσωπικότητα του παίκτη, έτσι δεν είναι; Και αν η Σία Ντε Νιεζ είναι η δυνατότερη προσωπικότητα που έχει μπει ποτέ μέχρι στιγμής στο παιχνίδι και αυτή τη στιγμή κάνει ότι μπορεί προκειμένου να επικρατήσει;
-Τότε, ψιθύρισε ο Ίτο χωρίς να αποτραβάει το βλέμμα του από την Σια, μιλάμε για την μεγαλύτερη μάχη που θα συμβεί ποτέ στα χρονικά του Λαβύρινθου…

Η Μάχη Μέρος 4^ο

…Ανασαίνοντας με δυσκολία η Σία σήκωσε το βλέμμα της. Με την άκρη του δεξιού ματιού παρακολουθούσε τους αριθμούς που της μετέδιδε η 5^η περσόνα αναφορικά με τους παίκτες την σύνδεση των οποίων τερμάτιζε.

Ο αριθμός μειωνόταν αργά αλλά σταθερά.

Η Σια αναστέναξε. Θα της έπαιρνε πολύ περισσότερο χρόνο απ’οσο είχε υπολογίσει αρχικά.

Έσφιξε τα δόντια της. Ακόμα και ο τελευταίος μυς του σώματος της πόναγε φριχτά ενώ οι κλειδώσεις της έκαιγαν λες και είχαν πάρει φωτιά. Το αριστερό της μάγουλο έτσουζε καθώς ένα βέλος είχε περάσει ξυστά από το πρόσωπό της και το απέφυγε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ουρανό . Οι στρατιές των τεράτων έδειχναν να αυξάνονται κάθε στιγμή. Παρ’όλα αυτά οι περσόνες της απέκρουαν με επιτυχία τις επιθέσεις  των τεράτων.

Το κορίτσι αναστέναξε. ‘ Γιατί είμαι ακόμα εδώ;’ Πέρασε από το μυαλό της. Μπροστά από τα μάτια της σχηματίστηκαν τα πρόσωπα του Σεμπάστιαν και της Μαρίας.  ‘Αααα… Τουλάχιστον εκείνοι είναι σώοι και αβλαβείς… ΄ πέρασε από το μυαλό της.      «Κλαγκ!» αντήχησε η λεπίδα της καθώς απέκρουσε τελείως μηχανικά ένα χτύπημα από ένα ξωτικό.

Τα μάτια της έγιναν δύο σχισμές. Ένιωσε την οργή της να φουντώνει και άλλο.

Για μια στιγμή τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Έκλεισε τα μάτια της και έσκυψε στηρίζοντας το σώμα της στο αριστερό της γόνατο. ΄Ανάσαινε… Ανάσαινε…’ είπε στον εαυτό της καθώς ένιωθε τον ιδρώτα να κυλάει αργά πάνω στο δέρμα της.

Μια σκιά έπεσε πάνω της.  Γύρισε το κεφάλι της . Δίπλα της στεκόταν μια ψηλόλιγνη μαυροντυμένη μορφή. Το κεφάλι της καλυπτόταν από περικεφαλαία ενώ στα χέρια της κράταγε ένα μαύρο μαστίγιο γύρω από το οποίο στροβιλίζονταν μαύρες και χρυσές σπίθες.

Η Σία άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Πάνω από το κεφάλι της μορφής στριφογύρναγε η λέξη « Οργή».

Ακούστηκε το σφύριγμα του μαστιγίου. Η Σία ανοιγόκλεισε τα μάτια της. Δεν πρόλαβε καν να αντιληφτεί την κίνηση του χεριού της.

 Ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Ο χώρος μπροστά της είχε καθαρίσει από τα στρατεύματα του Game master. Η μορφή έκανε ένα βήμα μπροστά. Ακούστηκε και άλλο σφύριγμα του μαστιγίου και υστέρα και άλλο…

Ο ασπρομάλλης γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της.  Τόση ώρα απλά έπλεε στον αέρα παρακολουθώντας τον στρατό του να επιτίθεται στην Σία , η όποια ήταν περικυκλωμένη από τις περσόνες της.
-Αααα… είπε βαριεστημένα . Άλλη μια περσόνα. « Οργή». Ώστε αυτό είναι που κρύβεις πίσω από την καλοφορεμένη μάσκα της αδιαφορίας σου, ε? Ωραία λοιπόν…. Άλλο ένα παιχνίδι πρώτου βαρεθώ  τελείως και σε αποτελειώσω εν ριπή οφθαλμού… Ας παίξουμε λίγο ακόμα… και τίναξε τα μαλλιά του.

…Το χέρι του Σεμπάστιαν ακούμπησε το δέρμα της Σίας. Ήταν δροσερό, σχεδόν παγωμένο. Δίπλα του η Μαρία με μια ρόμπα ακουμπισμένη στους ώμους κοίταγε με δάκρυα στα μάτια  την Σία.  

Γύρισαν και οι δυό τους τα κεφάλια προς την μεριά του Ιτο που εκείνη την στιγμή συνομιλούσε με έναν προγραμματιστή.
-Έχουμε μια αρκετά ξεκάθαρη εικόνα του τι συμβαίνει μέσα στο παιχνίδι. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να την βγάλουμε από κει μέσα, ούτε να επικοινωνήσουμε μαζί της. Οι είσοδοι στο παιχνίδι έχουν μπλοκαριστεί ενώ ο αριθμός των παικτών μειώνεται σταθερά, το ίδιο και ο αριθμός όλων όσων βρεθήκαν εκεί μετά την πτώση του Δικτύου. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή. Και να έχουμε πίστη…

Ο Ίτο έσκυψε το κεφάλι του. Ξαφνικά η γροθιά του χτύπησε στον τοίχο.
-Διάολε… Αν μονάχα το ήξερα νωρίτερα… Αν γνώριζα…
-Κύριε Ίτο, αποκρίθηκε ο άνδρας κουρασμένα, κανείς μας δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε… Μην είστε τόσο σκληρός με το εαυτό σας , και με αυτά τα λόγια βγήκε από τον χώρο.

Η Μαρία σήκωσε το κεφάλι της προς τον ολογραφικό πίνακα πάνω στον οποίο απεικονίζονταν τα εγκεφαλογραφήματα της Σίας. Με δάκρυα στα μάτια έπιασε το χέρι της.

Ένα δάκρυ έπεσε πάνω στο δέρμα της Σίας.
-Σία… ψιθύρισε , Σία….

Δίπλα της με ορθάνοιχτα τα μάτια χωρίς να αποτραβάει το βλέμμα του στεκόταν ο Σεμπάστιαν. Γύρισε το πρόσωπό του προς την Μαρία
-θα τα καταφέρει, είπε με άχρωμη φωνή.

…Απορημένη η Σία σήκωσε το κεφάλι της προς τον ουρανό. Ένιωσε κάτι ζεστό να κυλάει πάνω στο μάγουλό της και μια γνώριμη φωνή να αντηχεί στα αυτιά της. « Σία… Σία…».

Δεν πρόλαβε να σκεφτεί τίποτε άλλο καθώς μαύρο σκοινί που ξεφύτρωσε από τη γη την τύλιξε από τα πόδια και την έριξε κάτω. Γρύλισε από πόνο καθώς αυτό τυλίχτηκε γύρω από το σώμα της ακινητοποιώντας την πλήρως. Σήκωσε με κόπο το κεφάλι για να δει έντρομη πως όλες οι περσόνες της είχαν ακινητοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο.

Με την άκρη του ματιού της αντιλήφθηκε κάποια κίνηση και γύρισε το κεφάλι της.

Ο Άρχοντας του Παιχνιδιού που είχε κατέβει στο έδαφος ερχόταν πάνω της τινάζοντας με χάρη τα μακριά, ολόλευκα μαλλιά του.

Η σκιά του έπεσε πάνω της.
-Εσύ… γρύλλισε η Σια. Έκανε μια απόπειρα να κινηθεί αλλά το σχοινί είχε μπηχθεί βαθιά μέσα στο δέρμα της. Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να ηρεμήσει αλλά η καρδιά της χτύπαγε τόσο δυνατά που είχε την εντύπωση πως καλύπτει όλους τους υπόλοιπους ήχους γύρω. 
-Εσύ…. Βγήκε ψιθυριστά από τα στόμα της. Ορκίζομαι…. Ότι θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια…

Ο  Game master απέμεινε να την περιεργάζεται για λίγο αμίλητος. Έσκυψε και τίναξε απαλά την φράντζα από το πρόσωπό της.

Έκανε ένα βήμα πίσω.
-Oh my…  Έφτανε μια απειροελάχιστη στιγμή του δευτερολέπτου για να  let your guard down…  Και να που βρίσκεσαι… Γονατισμένη μπροστά μου, ανίκανη να κουνήσεις έστω και ένα δαχτυλάκι…
-Μη με υποτιμάς.. βγήκε υπόκωφα από τον λαιμό του κοριτσιού. ‘Ηρέμησε…. Ηρέμησε..’ επαναλάμβανε μέσα στο κεφάλι της. Έκλεισε τα μάτια της και μέτρησε ως το τρία.  Άνοιξε τα μάτια της αλλά δεν συνέβη τίποτα. Συντετριμμένη απέμεινε να κοιτάζει το έδαφος .
-Σια… ακούστηκε μαλακά η φωνή του άνδρα επαναφέροντας της στην πραγματικότητα. θα μπορούσαμε να πολεμάμε για πάντα αλλά δε θα με νικήσεις ποτέ ! Και ξέρεις γιατί; Γιατί βλέπω… βλέπω και ξέρω καλύτερα τον εαυτό σου από σένα την ιδία!

Η Σία σήκωσε αργά το πρόσωπο της. Τα μάτια της έγιναν δυο σχισμές.

Έβηξε.
-Όχι, βγήκε από το στόμα της. Όχι. θα… …

Δυνατό γέλιο ήχησε ως απάντηση στα λόγια της. Ο ασπρομάλλης τρανταζόταν ολόκληρος . Διπλώθηκε στα δυο και σήκωσε το πρόσωπο του. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του κάνοντας τον να μοιάζει με κάποιον που είχε μια πραγματική στιγμή ευτυχίας. Όμως το απειλητικό χαμόγελο που χαράχτηκε στα χείλη του διέλυσε αμέσως την όποια ψευδαίσθηση .
-Αναρωτήθηκες ποτέ Αναστασία ντε Νιέζ γιατί μέχρι στιγμής οι περσόνες που έχεις απελευθερώσει είναι αρνητικά συναισθήματα, σκέψεις γεμάτες μίσος και μοναξιά, σκέψεις που ανήκουν μονάχα σε εσένα και τις οποίες δεν τις μοιράστηκες ποτέ και με κανέναν..? Γιατί δεν είσαι ικανή να νιώσεις χαρά και αγάπη. Δεν είσαι ικανή να εμπιστευτείς κάποιον ολοκληρωτικά. Γιατί βασιζόσουν πάντα στον εαυτό σου και μόνο… Πως μπορείς να νικήσεις το σκοτάδι όταν αυτό που χρησιμοποιείς εναντίον του είναι το ίδιο σκοτάδι και όχι φως? Αυτό που δεν μπορείς να δεις εσύ, αλλά μπορώ εγώ καθώς εδώ μέσα όλοι είστε απογυμνωμένοι μπροστά μου από οποιοδήποτε προσωπείο, είναι πως όλη σου τη ζωή έχτιζες γύρω σου έναν τοίχο ο οποίος δεν μπορεί να διαπεραστεί από κανέναν και τίποτα. Λυπάμαι Αναστασία… Ξέρω πως προσπαθείς ακόμα και αυτή τη στιγμή χωρίς αποτέλεσμα . Λυπάμαι, αλλά έχασες…

Τα μάτια του κοριτσιού άνοιξαν διάπλατα. Ένιωσε έναν οξύ πόνο στο στήθος ενώ γύρω της ο κόσμος άρχισε να χάνει τα χρώματα του.
-Όχι, ψιθύρισε . Όχι.. Δεν είναι αλήθεια… Όχι, όχι, όχι, όχι….

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.  Οι ανάσες της έγιναν πιο κοφτές. Οι περσόνες αιωρούνταν ακίνητες στον αέρα μοιάζοντας με αγάλματα.

Ο άνδρας σηκώθηκε και το χέρι του έγινε ξίφος.
-θα σε σκοτώσω εδώ και τώρα. Οι αναμνήσεις σου, το εγώ σου, όλα όσα είσαι εσύ θα γίνουν κομμάτι του παιχνιδιού. Ω, στα αλήθεια είχε πλάκα να παίζω μαζί σου..

Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του λες και πραγματικά λυπόταν για αυτό που πήγαινε να κάνει. Έκλεισε τα μάτια και ύψωσε το χέρι του.
-Αντίο… γλίστρησε από τα χείλη του.

‘ ‘Ώστε… Αυτό είναι το τέλος…’ πέρασε αστραπιαία από το μυαλό του κοριτσιού.

Η λεπίδα έσκισε τον αέρα στα δύο.