Ο θάνατος του Jumaru

[Vags]

Όνομα Συγγραφέα: Jan Evangelius
Είδος: Horror
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1323
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: - 

 

Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο πατέρας μου δούλευε ηχολήπτης στην ΕΡΤ. Για όσους θυμούνται, εκείνες οι εποχές της δημόσιας τηλεόρασης ήταν θρυλικές, όχι μονο επειδή η δημοσια τηλεόραση ήταν... η μονη τηλεόραση που είχαμε, αλλα και λόγω των σειρών που πρόβαλλε. Και ως γιος υπαλληλου της ΕΡΤ αισθανόμουν ιδιαιτερα προνομιούχος σε σύγκριση με άλλους συνομηλικους μου, αφού είχα τη χαρά να συναντήσω τους τότε ήρωες μου, τον Γιάννη Ζουγανέλλη, την οικογένεια Σοφιανού, το Νίκο Πιλάβιο και άλλους. Καταλαβαίνετε ότι για ένα παιδί, το να έχει την ευκαιρία να βρίσκεται στα studio ενός τηλεοπτικού καναλιού ήταν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα: έβλεπα αυτά που οι συνομήλικοι μου δεν μπορούσαν να δουν.

 

Το καλοκαίρι που έκλεισα τα 13 ο πατέρας μου έκανε ένα ανέλπιστο δώρο. Θυμάμαι καθαρά ότι ήταν απόγευμα Παρασκευής, όταν γύρισε από τη δουλειά (κάθιδρος, όπως πάντα, αποτέλεσμα της ζεστης και της έλλειψης airconditioning στο παλιό μας Skoda) και αφού κάθισε στον καναπέ, πήρε το παιχνιδιάρικο χαμόγελο που φυλούσε για τις στιγμές που η μητέρα ήταν στην κουζίνα και μας άφηνε μόνους και μου είπε:

 

"Ο Μανώλης έσπασε το πόδι του εχθές και χρειαζόμαστε ένα παιδί για όλες τις δουλειές. Και μάντεψε ποιον σκέφτηκα?"

 

Άρχισα να ουρλιάζω, με αποτέλεσμα η μητέρα μου να έρθει τρέχοντας στο σαλόνι και να με κοιτάει απορημένη, κάνοντας το σταυρο της, ενώ εγώ χοροπηδούσα ξυπόλητος στο πάτωμα.

 

Αυτή ήταν και η πρώτη μου δουλειά, από τις πολλές καλοκαιρινές που θα ακολουθούσαν. Μη φανταστείτε ότι έκανα πολλά, ήμουν κάτι σαν τον Τιμo από το "Ρετιρε", αν θυμάστε. Πεταγόμουν για καφέδες, νερά και tost για οποιον το ζητούσε, πήγαινα στο ταχυδρομείο για να στείλω γράμματα, παιδί για όλες τις δουλειές, με λίγα λόγια, ακριβώς όπως είχε πει κι ο πατέρας μου. Που και που οι συνάδελφοι του με κερνούσαν μια πορτοκαλάδα για τον κόπο μου, αλλα η καλύτερη ανταμοιβή για τη δουλειά μου ήταν το ότι εγώ πρώτος είχα την ευκαιρία να δω καινούργια επεισόδια από τα παιδικά της ΕΡΤ πριν εκείνα να βγούν στον αέρα.

 

Ήταν οι παλιές καλές εποχές που η δημοσια τηλεόραση έδειχνε τους Thundercats, τα Transformers, την Candy-Candy, τον Kabamaru. Οποτε η εταιρεία που είχε αναλάβει τη μεταγλώττιση τελειωνε με την επιμέλεια ενός επεισοδίου, το έστελνε στην ΕΡΤ. Και εγώ ήμουν... το πειραματόζωο. Ο τότε διευθυντής του παιδικού προγράμματος με είχε πάρει με καλο μάτι (ίσως βοηθησε και το γεγονός ότι έκανα παρέα με το γιο του) και μου επέτρεπε να βλέπω κάθε επεισόδιο που ερχόταν έπειτα τη μεταγλώττιση, ελπίζοντας ότι αν αρέσει σε εμενα, τότε θα αρέσει και στους υπολοιπους στην ηλικία μου.

 

Ο διευθυντής του παιδικού προγράμματος, λοιπόν, είχε μόλις κλείσει ένα anime, το Plawres Sanshiro (πιο γνωστό στην Ελλάδα ως Jumaru) και ήθελε να περάσει το test του... Γρηγορη. Μαζί με εμενα, είχε αναλάβει... κριτικός κινουμενων σχεδίων και ο γιος του διευθυντή, ο Σπύρος. Μας είχε πωρώσει ο Jumaru, για να περάσουμε στο παρασύνθημα. Εμενα λιγάκι παραπάνω, μιας και είχα σπίτι ένα Commodore 64 και κάθε απόγευμα που γυρνούσα μετά τη δουλειά στηνόμουν μπροστά του και έκανα πως είμαι ο Sanshiro και τσάκιζα στο ξύλο τον Kουνούπη. Αξέχαστες εποχές!

 

Προς το τέλος του καλοκαιριού, ο κύριος Πέτρος που έκανε τις διανομές, μας έφερε την κασέτα με το μεταγλωττισμένο δέκατο τρίτο επεισόδιο. Το πήραμε ο Σπύρος κι εγώ και πήγαμε στο δωμάτιο που συνήθως γίνονταν οι προβολές μαζί με τον Μπάμπη, που μας βοηθούσε με το video (μας "βοηθούσε" δηλαδή, καθώς ξέραμε να το χειριστούμε, αλλα γνωρίζαμε ότι γούσταρε να βλέπει anime). Καθίσαμε στις καρέκλες μας και περιμέναμε να αρχίσει το εναρκτήριο θέμα στο πανί της οθόνης προβολής.

 

Το επεισόδιο είναι για μια ακόμα φορα συναρπαστικό. Ο Sanshiro αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο που χρησιμοποιεί υπερήχους για να τον κάνει να κοιμηθεί και ο Jumaru βρίσκεται σε κίνδυνο. Ωστόσο ο Sanshiro καταφέρνει να ξυπνήσει και ο Jumaru περνάει στην αντεπίθεση, καταφέρνοντας μια κλωτσιά στα πλευρά του αντιπαλου του. Σε εκείνο το σημείο το video κόλλησε για μερικά δευτερόλεπτα. Τρεις φωνές ενώθηκαν σε ένα "όχι ρε μ…α τώρα!" πριν η ροη αποκατασταθεί. Το αντίπαλο ρομπότ βρίσκεται στο πάτωμα ηττημένο. Ο Jumaru το πλησιάζει και αρχίζει να του ξεριζώνει αργά πρώτα τα χερια και μετά τα πόδια. Στη συνεχεια το δεξί του χέρι εισχώρησε στο στήθος του αντιπαλου μαχητή για να βγάλει από μέσα μια μικρή μπαταρία σε σχήμα καρδιας.

 

Το βρήκα παράξενο, για να πω την αλήθεια, καθώς ο Sanshiro δεν συνήθιζε να παίζει τόσο αντιαθλητικά. Κοίταξα τον Σπύρο, που με κοίταξε κι αυτός με τη σειρά του απορημένος. 

 

"Ρε συ, δεν έχει ήχο", μου είπε. Και τότε συνειδητοποίησα ότι όντως, κανένας ήχος δεν ακουγόταν. 

 

"Κάποιο λάθος θα έχει γίνει από το studio μεταγλώττισης", έκανε ο Μπάμπης.

 

Εν τω μεταξύ, ο Jumaru έμενε ακίνητος. Το video εξακολουθούσε να μην έχει κανέναν ήχο. Η κάμερα έκανε zoum στο πρόσωπο του robot, μέχρι που επικεντρώθηκε στα ματια του. Το πλάνο έμεινε κολλημένο σε εκείνο το σημείο για μερικά δευτερόλεπτα, πριν τα ματια του Jumaru αρχίσουν να κλαίνε. Το χρώμα των δακρύων του ήταν ίδιο με το χρώμα του λαδιού που καμια φορα έβγαινε από το σώμα του σε περίπτωση που τραυματιζόταν. Το πρόσωπο του Jumaru άρχισε να τρέμει, στην αρχή αργά, με γρηγορότερο ρυθμό στη συνεχεια.

 

"Ρε συ, τι είναι αυτό?" με ρώτησε ο Σπύρος κι εγώ ανασήκωσα τους ωμους μου, κοιτάζοντας την οθόνη.

 

Λίγες στιγμές αργότερα το video πάγωσε ξανά. Όταν η ροη αποκαταστάθηκε, ο Jumaru είχε εξαφανιστεί. Τη θέση του πήρε μια φωτογραφία ενός δωματίου. Δεν ήταν σχεδιασμένη, είμαι σίγουρος γί αυτό. Η φωτογραφία έδειχνε ένα κρεβάτι με λευκα σεντόνια. Η εικόνα αυτή έμεινε στην οθόνη για 1-2 δευτερόλεπτα, πριν το πλάνο γυρίσει ξανά στον Jumaru. Τα δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν στο πρόσωπο του. Δευτερόλεπτα αργότερα η εικόνα άλλαξε για άλλη μια φορα. Δεύτερη φωτογραφία, το ίδιο κρεβάτι, αλλα αυτή τη φορα ένα μικρό κορίτσι βρισκόταν ξαπλωμένο. Και αυτή η εικόνα κράτησε για 1-2 δευτερόλεπτα.

 

Τα επόμενα λεπτά που θα ακολουθούσαν, αποτέλεσαν μια εναλλαγή εικόνων από το δωμάτιο, στο πρόσωπο του Jumaru και ξανά στο δωμάτιο. Το κορίτσι που καθόταν στο κρεβάτι έδειχνε φοβισμένο. Δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερο από εμάς, ίσως κάνα δυο χρονια μικρότερο. Στις επόμενες φωτογραφίες τα ρούχα είχαν αποχωριστεί το σώμα της και βρίσκονταν στο πάτωμα. Τα σεντόνια και οι μηροί της είχαν λερωθεί από το αίμα της και το πρόσωπο της είχε γίνει μια μάσκα πόνου. Όλες κι όλες, οι φωτογραφίες που παρεβληθηκαν ήταν 6. Στην τελευταία, το κορίτσι δεν ζούσε πια. Μια τομή που ξεκινούσε από το στερνο της και κατέληγε στον αφαλό της πλαισιωνόταν από άλλες, μικρότερες πληγές στα άκρα και το πρόσωπο της. Όλες οι φωτογραφίες ήταν τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Ο Μπάμπης κατάφερε να παγώσει την τελευταία φωτογραφία και τότε είδαμε μια λεπτομέρεια που σε άλλη περίπτωση θα ήταν αδύνατο να προσέξουμε: στο κάτω μέρος της εικόνας φαινόταν καθαρά μια σκιά, που ανηκε κατά πασα πιθανότητα σε εκείνον που τράβηξε τις φωτογραφίες. Το επεισόδιο τελειωσε με τον Jumaru νεκρό στο ring, διπλα στον αντίπαλο του.

 

"Τέλος για σήμερα", είπε ο Μπάμπης κι έκλεισε το μηχάνημα προβολής. Κανεις μας δεν μπορούσε να μιλήσει. 

 

Αργότερα μιλήσαμε και οι τρεις με τον πατέρα του Σπύρου, ο οποιος σοκαρισμένος ζήτησε να δει το επεισόδιο. Εκείνη η ημερα ήταν και η τελευταία μου στη δουλειά για εκείνο το καλοκαίρι. Τις επόμενες εβδομάδες ρωτούσα τον πατέρα μου αν είχε μάθει κάτι, σχετικά με αυτό που είδαμε, αλλα δεν είπε τίποτα παραπάνω από το ότι είχαν επικοινωνήσει με την αστυνομία. Το συγκεκριμένο anime βγήκε κατευθείαν σε VHS και αργότερα προβλήθηκε από άλλο κανάλι. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζω αν κάποιος έχει βρει τι απέγινε το κορίτσι, ή αν πιάστηκε ο άνθρωπος που έβγαλε τη φωτογραφία. Αλλα και πως αυτές οι φωτογραφίες βρήκαν το δρόμο τους σε μια βιντεοκασέτα ενός επεισοδίου κινουμενων σχεδίων. Φαντάζομαι ότι δεν θα μάθω ποτε.

 

Και η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει τελείως το συγκεκριμένο περιστατικό, μέχρι που προχθές βοηθώντας ένα φιλαράκι να μετακομίσει βρήκαμε σε κάτι κούτες βιντεοκασέτες από τον Jumaru. 

 

"Το θυμάσαι αυτό?", με ρώτησε κοιτάζοντας νοσταλγικά την κασέτα. "Κοίτα να δεις τι βλέπαμε μικροί. Κρίμα που δεν έδειξαν παραπάνω από 12 επεισόδια στην Ελλάδα. Δεν θα μάθω ποτε πως τελειωσε".

 

[Cassandra Gotha]

OK, μόνο και μόνο που με έκανες να αναρωτιέμαι σοβαρά αν είναι αλήθεια αυτά που διάβασα, η ιστορία σου πέτυχε! (Δεν ξέρω αν υπάρχει η συγκεκριμένη σειρά κινουμένων σχεδίων, εγώ μόνο κάντυ και θάντερκατς έβλεπα... )

[laas7]

Εγω παλι εβλεπα! Με πάθος! Jumaru Captain Harlok  και φυσικα... Καπαμαρου!

[apelpio]

Οφείλω να ομολογήσω πως ο τίτλος τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Ημουν και εγώ φανατικός του Τζουμαρού όταν ήμουν μικρός. Η ιστορία σου εκφράζει μεγάλη νοσταλγία για περασμένες εποχές. Μια νοσταλγία που μερικές φορές αισθάνομαι και εγώ. Αυτό σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό που εκδηλώνεις, κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου. Δεν ξέρω πόσα απ' αυτά που αναφέρεις είναι αληθινά αλλά το κείμενό σου φαίνεται αυθεντικό. Κάτι που σχεδόν με έκανε να πιστέψω το περιστατικό με το νεκρό κορίτσι. Οπότε πρέπει να παραδεκτώ ότι πέτυχες το σκοπό σου. Μπορεί σαν σενάριο να είναι αδύναμο αλλά βγάζει μια ζωντάνια  που δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο. Καλή προσπάθεια.

[Mesmer]

Διάβασα την ιστορία σου πριν από αρκετό καιρό, και επιτέλους αξιώνομαι να γράψω κι ένα σχόλιο

 

Ο τίτλος τράβηξε αμέσως την προσοχή μου, μιας και ήμουν κι εγώ φανατικός του Jumaru. Μου έφερε κατευθείαν στο νου εικόνες και αναμνήσεις από μια πολύ περασμένη εποχή κι αυτό με προδιάθεσε θετικά άμεσα.

 

Η γραφή είναι αρκετά άνετη, λέει όσα θέλεις να πεις, μεταδίδει εύκολα τα συναισθήματα των παιδιών και γενικά, διαβάζεται χωρίς κόπο.

 

Αυτό που της λείπει είναι η πλοκή. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Βασίζεται περισσότερο στη φρίκη της στιγμής, παρά στην εξέλιξη της υπόθεσης. Επίσης, μου έφερε στο νου τις φορές που είχα γράψει με την κάμερα πολλές φορές πάνω στην ίδια κασέτα, και όταν την έβλεπα φαίνονταν σκηνές από προηγούμενες εγγραφές. Αυτό έκανε το συμβάν ακόμη πιο αληθοφανές και τις σκηνές ακόμη πιο ζωντανές.

 

Αυτά κι από μένα. Καλή συνέχεια.