Η αγκαλιά του ταράνδου

[Διγέλαδος]

Όνομα Συγγραφέα: Άλεξ.
Είδος: μαγικός/υπερφυσικός ρεαλισμός
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1578
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια:Έχει και Soundtrack. Βάλτε το τραγούδι που περιγράφω προς το τέλος να παίζει από τη μέση (ή κι από την αρχή). Είναι κάτω από το κείμενο.

 

 

 

“Παράξενο που δεν μας είχε πει μέχρι τώρα για αυτό το μέρος” μου ψιθύρισε η Μαίρη καθώς κουβαλούσαμε τις βαλίτσες προς στο μεγάλο ξύλινο σπίτι.

“ Και να φανταστείς ότι έμαθα για αυτό τυχαία από ένα γράμμα” της απάντησα. Αυτή με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα. Δεν πρόλαβα όμως να συνεχίσω καθώς ο Τζέησον με τον Νικόλα πέρασαν ανάμεσα μας για να μας ανοίξουν. Αφήσαμε κάτω τις βαλίτσες για να τρίψουμε τα χέρια μας. Το κρύο δεν είχε ακόμα υποχωρήσει πολύ, κι ας ήταν Άνοιξη. Τουλάχιστον το χιόνι είχε αρχίσει να λιώνει. Ο Τζέησον είχε βγάλει από την τσέπη του τα κλειδιά του σπιτιού του κι έψαχνε το σωστό. Τα χέρια του έτρεμαν, αλλά δεν νομίζω να ήταν από την παγωνιά. H ξύλινη πόρτα τον περίμενε υπομονετικά. Λες και τον περίμενε από πάντα. Γύρω της τεράστιοι κορμοί ξύλων ήταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον σχηματίζοντας τους τοίχους του σπιτιού. Πέρα από το σπίτι ξεκινούσε ένας φράχτης. Κάποιες σανίδες είχαν καταρρεύσει, μάλλον από την έλλειψη συντήρησης. Προχωρούσε κυκλικά κι έκλεινε μέσα του έναν ψηλό στάβλο. Τρύπες μάστιζαν την κόκκινη ξεθωριασμένη στέγη του από παντού σαν ξεχασμένο ρούχο φαγωμένο από σκόρους. Δεν φαινόταν να ζούσε τίποτα μέσα. Ο Τζέησον μου είχε πει ότι οι γονείς του πριν πεθάνουν έτρεφαν ταράνδους.

 

Η πόρτα άνοιξε και το σπίτι μας υποδέχτηκε στο εσωτερικό του. Η μυρουδιά της κλεισούρας γέμισε τα ρουθούνια μας απότομα. Η Μαίρη έβγαλε ένα επιφώνημα θαυμασμού κι αμέσως έτρεξε να ακουμπήσει ένα βαλσαμωμένο κεφάλι ταράνδου. Ήταν κρεμασμένο πάνω στον τοίχο δίπλα στην είσοδο.

“Τι έπαθες, δεν έχεις δει κάτι τέτοιο ξανά”; γέλασε ο Νικόλας.

Η Μαίρη τον κοίταξε με περιφρόνηση και συνέχισε να χαϊδεύει ότι έβλεπε ακολουθώντας την πορεία του τοίχου. Ανάγλυφες ασημένιες κορνίζες προστάτευαν οικογενειακές φωτογραφίες. Ένα χαμογελαστό ζευγάρι σήκωνε ψηλά τον μικρό Τζέησον. Πρέπει να ήταν οι γονείς του. Φαινόταν πολύ ευτυχισμένος τότε· είχε δίπλα του ότι ήθελε. Η Μαίρη σταμάτησε όταν έφτασε σε ένα άνοιγμα.

“Από εδώ είναι το σαλόνι”, είπε ο Τζέησον αποφεύγοντας να κοιτάξει προς τα εκεί,

“κι απέναντι είναι η κουζίνα. Αλλά πριν τσιμπήσουμε πηγαίνετε να αφήσετε τα πράγματά σας πάνω στις κρεβατοκάμαρες.” Κι έδειξε τις ξύλινες σκάλες.

Οι τρεις μας πήραμε τις βαλίτσες μας και ανεβήκαμε τα θορυβώδη σκαλιά. Κάθε βήμα έβγαζε από ένα σκούξιμο σαν ποντίκι εγκλωβισμένο σε φάκα.

 

“Είδατε πόσο καλά διατηρημένο είναι; και είναι τόσο μακριά από το Τορόντο” μίλησε η Μαίρη για μια άλλη φορά. Η φωνή της είχε την ίδια ένταση με πριν σαν να μην την ένοιαζε αν θα την άκουγε ο Τζέησον. Πάντα το έκανε αυτό. Αυτή η εξωστρέφεια της όμως είναι που ένωνε τους υπόλοιπους.

Ο Νικόλας κι εγώ συμφωνήσαμε. “Το γράμμα, που σου έλεγα, έγραφε ότι η κυρία που πρόσεχε το σπίτι των γονιών του, είχε αρρωστήσει και ότι δεν θα μπορέσει να ξαναπάει στο σπίτι” εξήγησα.

“Μέχρι τότε πως πληρωνόταν”; Το αίνιγμα πίσω από την ιστορία του Τζέησον είχε αναζωπυρώσει τον ενθουσιασμό της Μαίρης.

“Οι γονείς του είχαν έναν από τους καλύτερους στάβλους του Όρεγκον”

“Θυμάμαι που μας είχε πει ότι οι γονείς του είχαν πεθάνει όταν ήταν μικρός, αλλά ποτέ δεν μας είχε πει ότι είχαν τόσα πράγματα”, παρατήρησε ο Νικόλας. Γενικά δεν μας μιλούσε για το παρελθόν του. Μόνο ήξερα ότι έμενε μαζί με οικογενειακούς φίλους στο Τορόντο από μικρή ηλικία. Δεν ήθελε να επιστρέψει ακόμα και όταν μεγάλωσε.

“Στο τέλος τον έπεισα να έρθουμε...” Ένας κρότος ακούστηκε από κάτω ξαφνικά και τρανταχτήκαμε. Τρέξαμε κάτω στα σκαλιά. Τελικά τον βρήκαμε πεσμένο στην κουζίνα με μια καρέκλα πεσμένη δίπλα από έναν πάγκο. Πήγα να τον σηκώσω και έσπρωξε το χέρι μου μακριά. Γιατί αντέδρασε έτσι; Έψαξε το σώμα του για γρατζουνιές και ίσιωσε τα ξανθά μαλλιά του.

“Είδα το αγαπημένο CD του πατέρα μου στο πάνω ράφι” κοίταξε προς το ανοιγμένο άλμπουμ. Ήταν ένα country άλμπουμ της Κ. D. Lang. Δίπλα από το γεμάτο γωνίες πρόσωπό της έγραφε “Absolute Torch and Twang”.

“Μιας που είμαστε στην κουζίνα, ας φτιάξουμε κάτι” πρότεινε η Μαίρη. Ο Νικόλας έβγαλε θριαμβευτικά από τη τσάντα του τα μπολ με τις διάφορες πίτες που είχε φτιάξει. Ήταν πάντα ο πιο οργανωτικός της παρέας. Όταν είχα μοιραστεί τις σκέψεις μου μαζί του για την επίσκεψη στο πατρικό του Τζέησον αυτός αμέσως είχε προσφερθεί όχι μόνο να μας πάει εκεί, αλλά και να οργανώσει τις προμήθειες σε σχέση με το φαγητό. Ειδικά αυτά που κρατούσε στο χέρι του ήταν από τις νοστιμιές που μας έχει συνηθίσει. Μέχρι να ζεσταθούν στον φούρνο εγώ θα έψαχνα τα ντουλάπια να δω αν υπήρχε καμιά κονσέρβα για συνοδευτικό. Ο Τζέησον έβαλε το CD να παίζει. Σταμάτησα για να τον παρατηρήσω. Είχε κλείσει τα μάτια του. Σαν να ταξίδευε αλλού. Τα χείλη του έμοιαζαν να σχηματίζουν ένα αχνό χαμόγελο. Σκέφτηκα πόσες αναμνήσεις θα ήταν κρυμμένες. ´Ετοιμες να αναδυθούν από τον βυθό των χρόνων. Ήμουν σίγουρος πως θα τον βοηθούσε αυτό το ταξίδι.

 

“Πάμε στο σαλόνι μέχρι να ζεσταθεί το φαγητό”; για μια άλλη φορά η Μαίρη πήρε την πρωτοβουλία. Ο Τζέησον άνοιξε τα μάτια του σαν να ξύπνησε μόλις από ένα όνειρο.

“Ε... ναι... πάμε”. Η διστακτικότητα του μου έκανε να υποψιασθώ ότι όλα είχαν ξεκινήσει από εκεί. Ποτέ δεν μου εκμυστηρεύτηκε τις λεπτομέρειες του θανάτου τους. Αλλά μόνο ότι είχε συμβεί μέσα στο σπίτι.

Το σαλόνι ήταν αυτό που περιμέναμε. Ένα παραδοσιακό επαρχιακό σαλόνι. Χρωματιστά ινδιάνικα χαλάκια ξεκινούσαν από την μεριά μας μέχρι τα παράθυρα στον απέναντι τοίχο. Το δειλινό φως έπεφτε στους πράσινους καναπέδες και το καφέ τραπεζάκι που ήταν στο κέντρο. Σκιές απλωνόντουσαν στο ξύλινο πάτωμα. Στη μια γωνία υπήρχε μια ντουλάπα με μια γυάλινη πόρτα. Μέσα είχε διάφορα χρυσά και χάλκινα αγαλματίδια που γυάλιζαν στις αδύναμες αχτίδες. Αρκετά είχαν σχήμα ταράνδου ή κεράτων. Την πλησίασα και τράβηξα το μπρούτζινο χερούλι.

“Μη!” ξεστόμισε ο Τζέησον. Γύρισα να τον κοιτάξω.

“Είναι του πατέρα μου” άφησε μια πνοή καθώς έκατσε στον καναπέ. Δεν συνέχισε.

Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα να πάλλεται η πόρτα στο χέρι μου. Από τον τρόμο την άφησα αμέσως.

“Τι στο...” Τώρα όλα τα αγαλματάκια αναπηδούσαν πάνω στα γυάλινα ράφια. Μικροί τάρανδοι κάλπαζαν ανάμεσα σε σερβίτσια.

“Το βλέπετε αυτό”; πήγα να πω αλλά η προσοχή τους ήταν εστιασμένη στη σκιά του Τζέησον που ξεκινούσε από την βάση του καναπέ. Η σκιά απλωνόταν στο δάπεδο ενώ από τη στρογγυλή κορυφή της - το κεφάλι της; - ξεμύτιζαν τούφες από μαλλιά, μαύρες πλεξούδες που μάκραιναν παλεύοντας η μια με την άλλη σαν φίδια που τσιμπούσαν το ένα το άλλο. Ο Τζέησον σηκώθηκε με ένα τίναγμα και όλοι μας ρίξαμε το βάρος μας στα μπράτσα του καναπέ νομίζοντας ότι έτσι θα ακινητοποιούσαμε το πλάσμα.

“Τι στο διάολο συμβαίνει Τζέησον”; του φώναξα

“Δεν έπρεπε να με πιέσεις”.

“Τι εννοείς; Μα για σένα ήρθαμε. Για να γίνεις καλύτερα” άφησα τον Νικόλα και την Μαίρη να κρατάνε με δύναμη τον καναπέ φοβισμένοι ακόμα για αυτό που καιροφυλακτούσε από κάτω και τον πλησίασα.

“Που ξέρεις ποιο είναι το καλό μου; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο ψυχόλογος μου;”

“Μα..”

“Δεν καταλαβαίνεις τι περνάω...” Ο Τζέησον σκούπισε την υγρή μύτη του με το χέρι του. Είχε δίκιο. Τα βουρκωμένα μάτια του σταμάτησαν να με αντικρίζουν. Είχε τεντώσει τα αυτιά του προς την μεριά της εισόδου.

“Το ακούτε αυτό;” Όντως κι εγώ το άκουγα. Ήταν σαν κάντρυ μουσική.

 

As things start to surface

And tears come on down

The scars of childhood

In a small town

 

“Πρέπει να είναι το Nowhere to Stand” είπε ο Τζέησον και περπάτησε με μικρά βήματα προς την κουζίνα. Τον ακολούθησα από πίσω και τον βρήκα να κοιτάζει το στερεοφωνικό. “Μα το είχα σταματήσει πριν”.

Όταν άνοιξα το στόμα για να πω κάτι δεν μπόρεσα να το κλείσω καθώς κοίταζα γύρω μου. Όλη η κουζίνα φαινόταν κάπως διαφορετική. Τα χρώματα ήταν πιο ζωντανά. Και κάποια αντικείμενα ήταν αλλού τοποθετημένα. Μικρές αλλαγές που είχαν αναστρέψει το πέρασμα του χρόνου. Τηγανητά Αυγά. Μου μύριζαν, αλλά και άκουγα το λάδι να τσιγαρίζει.

 

The memories of children

Are written in stone

And some they get buried

But still they do linger

 

Κοίταξα εκεί που βρίσκονταν τα ηλεκτρικά μάτια. Ήταν μια κυρία με τα ξανθά μακριά μαλλιά πιασμένα σε κότσο πάνω από το κεφάλι της και μια καρό ποδιά, άσπρη και ροζ, γύρω από την μέση της. Πως και δεν την είχα προσέξει; Την είδε και ο Τζέησον. Άνοιξε τα μάτια του σαν να έβλεπε φάντασμα. Έβλεπε φάντασμα.

“Μαμά”;

“Τι σου πήρε τόση ώρα; Έλα, σου φτιάχνω το αγαπημένο σου πρωινό”

Καθώς ο Τζέησον πλησίαζε την μητέρα του δεν μπορούσα να καταλάβω ξεκάθαρα αν έβλεπα τον ενήλικο Τζέησον ή τον ίδιο σαν παιδί. Οι δυο μορφές του εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα. Μόνο αν συγκεντρωνόμουν έβλεπα και τις δυο, διαφορετικά κοιτούσα μια στάσιμη θολή εικόνα.

“Μαμά” ξαναείπε ο Τζέησον και αγκάλιασε την μητέρα του σφιχτά.

Η Μητέρα του έβαλε το ένα χέρι της γύρω από τους ώμους του παιδιού:

“Κι εγώ σ’ αγαπάω”

 

Ήταν μαζί τώρα. Τότε. Ήουν περίεργος να δω τι άλλο είχε αλλάξει. Κάτι με τράβηξε προς το παράθυρο Παραμέρισα τις κουρτίνες. Τα χιόνια ήταν σαν να μην έλιωσαν ποτέ, αλλά είχαν καλύψει τον δρόμο μαζί με την στέγη του στάβλου. Στον στάβλο βρισκόντουσαν οι τάρανδοι. Οι μεγάλες μουσούδες τους έβγαιναν από έξω από τα ανοίγματα. Η άχνα τους κρυσταλλωνόταν στον αέρα. Γύρισα το κεφάλι μου προς την κουζίνα κι έβλεπα ακόμα τον μικρό Τζέησον να αγκαλιάζει την μητέρα του.

 

A young heart is broken

Not aware that it's just

A family tradition

 

Το τραγούδι έφτανε στο τέλος. Και με ένα χάδι στο κεφάλι του, ο Τζέησον επέστρεψε στην κανονική του ηλικία. Ο Νικόλας με την Μαίρη μπήκαν στην κουζίνα όμως όλα είχαν γίνει όπως ήταν πριν. Ο Τζέησον χαμογελούσε για πρώτη φορά.

 

 

 

[Mesmer]

Όμορφη ιστορία. Καλογραμμένη και με προσεγμένες τις λεπτομέρειες που χρειαζόταν για να ζωντανέψει στα μάτια μου. Γενικά, τα «στοιχειωμένα» σπίτια της υπαίθρου αποτελούν ένα γόνιμο έδαφος για να πλάσεις αμέτρητες ιστορίες και πάντα διατηρούν τη γοητεία τους. Εδώ, αν είχε και μια λίγο πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τρόμου. Αλλά το πήγες πιο χαλαρά και μάλλον της ταίριαζε καλύτερα.

 

Μου φάνηκε λίγο μισή, επειδή τελειώνει εκεί ακριβώς που αρχίζει το ζουμί. Δεν μάθαμε σχεδόν τίποτα για την οικογένεια του Τζέησον και πιστεύω ότι μια αποκάλυψη θα της έδινε μια άλλη δυναμική. Επίσης, νομίζω, ότι για μια τόσο μικρή ιστορία, έχεις πολλούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν κάνουν και τίποτα σπουδαίο. Ακόμη και δύο χαρακτήρες θα ήταν αρκετοί. Και ίσως να ήταν πιο λογικό ο Τζέησον να ανοιγόταν μόνο σε ένα φίλο του για το παρελθόν, μιας που έδειχνε τόσο κλειστός γι' αυτό.

 

Αυτά από μένα. Καλή συνέχεια, Άλεξ!

[Evanescent]

 

 

"Τρύπες μάστιζαν την κόκκινη ξεθωριασμένη στέγη του"
Το ρήμα χρησιμοποιείται συνήθως για βίαιη ή γρήγορη επαναλαμβανόμενη κίνηση. "Η βροχή μαστίζει κλπ".
Οι τρύπες στη στέγη είναι ακίνητες. Μάλλον κάποιο άλλο ρήμα θα ταίριαζε καλύτερα.

"Δεν φαινόταν να ζούσε τίποτα μέσα. Ο Τζέησον μου είχε πει ότι οι γονείς του πριν πεθάνουν έτρεφαν ταράνδους."
Δείχνει λίγο ξερό, πληροφοριακό κι ασήμαντο. Ίσως δυο-τρεις διαλογικές ατάκες με κατάληξη την πληροφορία
να του έδιναν περισσότερη βαρύτητα.

"Αλλά πριν τσιμπήσουμε πηγαίνετε να αφήσετε τα πράγματά σας"
Έχω την αίσθηση ότι μετά το "τσιμπήσουμε" λείπει το "κάτι".

"Οι τρεις μας πήραμε τις βαλίτσες μας και ανεβήκαμε τα θορυβώδη σκαλιά. Κάθε βήμα έβγαζε από ένα σκούξιμο σαν ποντίκι εγκλωβισμένο σε φάκα.
“Είδατε πόσο καλά διατηρημένο είναι; και είναι τόσο μακριά από το Τορόντο” μίλησε η Μαίρη για μια άλλη φορά."
Μοιάζει λίγο ν' αναιρούνται και μάλιστα να ηχεί το σχόλιο της Μαίρης ειρωνικό. Θόρυβοι, τριγμοί και μετά "καλά διατηρημένο";
Σαν εικόνες είναι καλές, μάλλον κάτι λείπει ενδιάμεσα που να οδηγεί στη φράση της Μαίρης σαν ειλικρινή δήλωση/παρατήρηση.

"Το γράμμα, που σου έλεγα, έγραφε ότι η κυρία που πρόσεχε το σπίτι των γονιών του, είχε αρρωστήσει και ότι δεν θα μπορέσει να ξαναπάει στο σπίτι"
Σπίτι-σπίτι, επανάληψη. Επίσης, τα άτομα είναι παρόντα εντός του συγκεκριμένου σπιτιού, η φράση δείχνει σα να μιλάνε για κάτι που βρίσκεται σε άλλο τόπο.
Ίσως κάτι σαν "Το γράμμα, που σου έλεγα, έγραφε ότι η κυρία που το πρόσεχε, είχε αρρωστήσει και ότι δεν θα μπορούσε να ξανάρθει...". Ας πούμε...

"Μέχρι τότε πως πληρωνόταν";
Ομολογώ δεν το καταλαβαίνω. Τι εννοείς; Ότι το σπίτι βρίσκεται τόσο μακρυά από οικισμό που είναι αδύνατο να λάβει χρήματα;
Γιατί αν είναι έτσι, δε φαίνεται πουθενά στο διήγημα. Σαφώς οι περιγραφές το καθιστούν ερημικό αλλά όχι ξεχασμένο από Θεό.
Έχω μια αίσθηση ότι θέλεις αδιόρατα να φανεί ότι η "κυρία" είναι η μητέρα του... Αλλά πάλι... Δεν ξέρω.

"Ένας κρότος ακούστηκε..."
Κρότος = Οξύς ήχος. Αυτός έπεσε, κάτι σα γδούπος ταιριάζει καλύτερα.

"Πήγα να τον σηκώσω και έσπρωξε το χέρι μου μακριά. Γιατί αντέδρασε έτσι;"
Έλα ντε. Προφανώς έχει να κάνει με το παρακάτω : "Δεν έπρεπε να με πιέσεις". Αλλά είναι αρκετά ασαφές και μένει κι αναπάντητο.

"...μια ντουλάπα με μια γυάλινη πόρτα".
Άρα βιτρίνα..;

"Το βλέπετε αυτό”; πήγα να πω αλλά η προσοχή τους... το άκουγα. Ήταν σαν κάντρυ μουσική."
Εδώ χάθηκα ολίγον. Πολύ γρήγορες εικόνες και αρκετά μπερδεμένες. Υπερφυσικές καταστάσεις και ενδιάμεσα ένας ψύχραιμος διάλογος.
Η περιγραφή δείχνει ότι η σκιά του Τζέησον είναι αυτή που απλώνεται, αλλά και όχι, γιατί,
"άφησα τον Νικόλα και την Μαίρη να κρατάνε με δύναμη τον καναπέ φοβισμένοι ακόμα για αυτό που καιροφυλακτούσε από κάτω".
Αγαλματίδια αναπηδάνε, σκιές εφιαλτικές απλώνονται και ο αφηγητής έχει την παράλογη(;) ψυχραιμία, αντί ν' αντιδράσει σ' αυτό
το απίστευτο σκηνικό, να παρατηρήσει πως ο Τζέησον "είχε δίκιο" και να συνδιαλέγεται "για το καλό του" και το σκοπό της εκδρομής.
Ή κάτι δεν καταλαβαίνω καλά ή κάπου υστερεί.

"Πως και δεν την είχα προσέξει;"
Έχει αναστραφεί ο χρόνος, έχει αλλάξει η κουζίνα μέσα σε λίγα λεπτά... Βλέπει, μυρίζει κι ακούει εξωπραγματικά.
Το να δει μια γυναίκα-φάντασμα είναι απλά φυσικό επακόλουθο. Η ερώτηση αδυνατίζει όλη την εικόνα.

“Μαμά”;
“Τι σου πήρε τόση ώρα; Έλα, σου φτιάχνω το αγαπημένο σου πρωινό”
Καθώς ο Τζέησον πλησίαζε την μητέρα του δεν μπορούσα να καταλάβω ξεκάθαρα αν έβλεπα τον ενήλικο Τζέησον ή τον ίδιο σαν παιδί.

Οι δυο μορφές του εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα. Μόνο αν συγκεντρωνόμουν έβλεπα και τις δυο, διαφορετικά κοιτούσα μια στάσιμη θολή εικόνα.
“Μαμά” ξαναείπε ο Τζέησον και αγκάλιασε την μητέρα του σφιχτά.
Η Μητέρα του έβαλε το ένα χέρι της γύρω από τους ώμους του παιδιού:
“Κι εγώ σ’ αγαπάω”.
Αυτή η περιγραφή, πολύ ξεκάθαρη και πολύ όμορφη.

 

 

 

 

Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Συμφωνώ με τον Mesmer ότι δε μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα για την οικογένεια του.
Επίσης το σχόλιο ότι οι χαρακτήρες είναι πολλοί, μάλλον χτυπάει στο γεγονός ότι ούτε γι' αυτούς έχουμε κάποια στοιχεία, κυρίως
σ' ότι αφορά τη σχέση τους με τον Τζέησον. Γι αυτό ίσως ένας αλλά πολύ καλύτερα σκιαγραφημένος να δούλευε καλύτερα.

Επίσης κατέληξα με δυο ερωτηματικά:
1. Οι τάρανδοι (εκτός του γεγονότος ότι είναι μνήμη παιδικής ηλικίας), εξυπηρετούν σε κάτι στο μύθο;
2. Ο πατέρας του..;

 

[Διγέλαδος]

Όμορφη ιστορία. Καλογραμμένη και με προσεγμένες τις λεπτομέρειες που χρειαζόταν για να ζωντανέψει στα μάτια μου. Γενικά, τα «στοιχειωμένα» σπίτια της υπαίθρου αποτελούν ένα γόνιμο έδαφος για να πλάσεις αμέτρητες ιστορίες και πάντα διατηρούν τη γοητεία τους. Εδώ, αν είχε και μια λίγο πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τρόμου. Αλλά το πήγες πιο χαλαρά και μάλλον της ταίριαζε καλύτερα.

 

Μου φάνηκε λίγο μισή, επειδή τελειώνει εκεί ακριβώς που αρχίζει το ζουμί. Δεν μάθαμε σχεδόν τίποτα για την οικογένεια του Τζέησον και πιστεύω ότι μια αποκάλυψη θα της έδινε μια άλλη δυναμική. Επίσης, νομίζω, ότι για μια τόσο μικρή ιστορία, έχεις πολλούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν κάνουν και τίποτα σπουδαίο. Ακόμη και δύο χαρακτήρες θα ήταν αρκετοί. Και ίσως να ήταν πιο λογικό ο Τζέησον να ανοιγόταν μόνο σε ένα φίλο του για το παρελθόν, μιας που έδειχνε τόσο κλειστός γι' αυτό.

 

Αυτά από μένα. Καλή συνέχεια, Άλεξ!

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια Mesmer. Ήθελα να αφήσω την ιστορία της οικογένειας στο μυστήριο. Ήθελα να βγάλω μια αινιγματική ατμόσφαιρα χωρίς πολλές απαντήσεις. Μάλλον δεν λειτούργησε. Οι χαρακτήρες υπάρχουν για να δοθούν κάποιες απαντήσεις στον αναγνώστη. Για παράδειγμα αν δεν ρωτούσε η Μαίρη δεν θα ήξερες τι συμβαίνει. Κι ο Νικόλας χρειαζόταν για την οργάνωση του ταξιδιού. Ίσως αυτούς τους δυο να μπορούσα να τους κάνω έναν. Αλλά το θέμα είναι ότι η ιστορία είναι βασισμένη σε ένα όνειρο που είχα και δεν ήθελα να τους διαγράψω. Ο Τζέησον ανοίχτηκε περισσότερο στον αφηγητή.

 

 

 

 

"Τρύπες μάστιζαν την κόκκινη ξεθωριασμένη στέγη του"

Το ρήμα χρησιμοποιείται συνήθως για βίαιη ή γρήγορη επαναλαμβανόμενη κίνηση. "Η βροχή μαστίζει κλπ".

Οι τρύπες στη στέγη είναι ακίνητες. Μάλλον κάποιο άλλο ρήμα θα ταίριαζε καλύτερα.

 

"Δεν φαινόταν να ζούσε τίποτα μέσα. Ο Τζέησον μου είχε πει ότι οι γονείς του πριν πεθάνουν έτρεφαν ταράνδους."

Δείχνει λίγο ξερό, πληροφοριακό κι ασήμαντο. Ίσως δυο-τρεις διαλογικές ατάκες με κατάληξη την πληροφορία

να του έδιναν περισσότερη βαρύτητα.

 

"Αλλά πριν τσιμπήσουμε πηγαίνετε να αφήσετε τα πράγματά σας"

Έχω την αίσθηση ότι μετά το "τσιμπήσουμε" λείπει το "κάτι".

 

"Οι τρεις μας πήραμε τις βαλίτσες μας και ανεβήκαμε τα θορυβώδη σκαλιά. Κάθε βήμα έβγαζε από ένα σκούξιμο σαν ποντίκι εγκλωβισμένο σε φάκα.

“Είδατε πόσο καλά διατηρημένο είναι; και είναι τόσο μακριά από το Τορόντο” μίλησε η Μαίρη για μια άλλη φορά."

Μοιάζει λίγο ν' αναιρούνται και μάλιστα να ηχεί το σχόλιο της Μαίρης ειρωνικό. Θόρυβοι, τριγμοί και μετά "καλά διατηρημένο";

Σαν εικόνες είναι καλές, μάλλον κάτι λείπει ενδιάμεσα που να οδηγεί στη φράση της Μαίρης σαν ειλικρινή δήλωση/παρατήρηση.

 

"Το γράμμα, που σου έλεγα, έγραφε ότι η κυρία που πρόσεχε το σπίτι των γονιών του, είχε αρρωστήσει και ότι δεν θα μπορέσει να ξαναπάει στο σπίτι"

Σπίτι-σπίτι, επανάληψη. Επίσης, τα άτομα είναι παρόντα εντός του συγκεκριμένου σπιτιού, η φράση δείχνει σα να μιλάνε για κάτι που βρίσκεται σε άλλο τόπο.

Ίσως κάτι σαν "Το γράμμα, που σου έλεγα, έγραφε ότι η κυρία που το πρόσεχε, είχε αρρωστήσει και ότι δεν θα μπορούσε να ξανάρθει...". Ας πούμε...

 

"Μέχρι τότε πως πληρωνόταν";

Ομολογώ δεν το καταλαβαίνω. Τι εννοείς; Ότι το σπίτι βρίσκεται τόσο μακρυά από οικισμό που είναι αδύνατο να λάβει χρήματα;

Γιατί αν είναι έτσι, δε φαίνεται πουθενά στο διήγημα. Σαφώς οι περιγραφές το καθιστούν ερημικό αλλά όχι ξεχασμένο από Θεό.

Έχω μια αίσθηση ότι θέλεις αδιόρατα να φανεί ότι η "κυρία" είναι η μητέρα του... Αλλά πάλι... Δεν ξέρω.

 

"Ένας κρότος ακούστηκε..."

Κρότος = Οξύς ήχος. Αυτός έπεσε, κάτι σα γδούπος ταιριάζει καλύτερα.

 

"Πήγα να τον σηκώσω και έσπρωξε το χέρι μου μακριά. Γιατί αντέδρασε έτσι;"

Έλα ντε. Προφανώς έχει να κάνει με το παρακάτω : "Δεν έπρεπε να με πιέσεις". Αλλά είναι αρκετά ασαφές και μένει κι αναπάντητο.

 

"...μια ντουλάπα με μια γυάλινη πόρτα".

Άρα βιτρίνα..;

 

"Το βλέπετε αυτό”; πήγα να πω αλλά η προσοχή τους... το άκουγα. Ήταν σαν κάντρυ μουσική."

Εδώ χάθηκα ολίγον. Πολύ γρήγορες εικόνες και αρκετά μπερδεμένες. Υπερφυσικές καταστάσεις και ενδιάμεσα ένας ψύχραιμος διάλογος.

Η περιγραφή δείχνει ότι η σκιά του Τζέησον είναι αυτή που απλώνεται, αλλά και όχι, γιατί,

"άφησα τον Νικόλα και την Μαίρη να κρατάνε με δύναμη τον καναπέ φοβισμένοι ακόμα για αυτό που καιροφυλακτούσε από κάτω".

Αγαλματίδια αναπηδάνε, σκιές εφιαλτικές απλώνονται και ο αφηγητής έχει την παράλογη(;) ψυχραιμία, αντί ν' αντιδράσει σ' αυτό

το απίστευτο σκηνικό, να παρατηρήσει πως ο Τζέησον "είχε δίκιο" και να συνδιαλέγεται "για το καλό του" και το σκοπό της εκδρομής.

Ή κάτι δεν καταλαβαίνω καλά ή κάπου υστερεί.

 

"Πως και δεν την είχα προσέξει;"

Έχει αναστραφεί ο χρόνος, έχει αλλάξει η κουζίνα μέσα σε λίγα λεπτά... Βλέπει, μυρίζει κι ακούει εξωπραγματικά.

Το να δει μια γυναίκα-φάντασμα είναι απλά φυσικό επακόλουθο. Η ερώτηση αδυνατίζει όλη την εικόνα.

 

“Μαμά”;

“Τι σου πήρε τόση ώρα; Έλα, σου φτιάχνω το αγαπημένο σου πρωινό”

Καθώς ο Τζέησον πλησίαζε την μητέρα του δεν μπορούσα να καταλάβω ξεκάθαρα αν έβλεπα τον ενήλικο Τζέησον ή τον ίδιο σαν παιδί.

Οι δυο μορφές του εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα. Μόνο αν συγκεντρωνόμουν έβλεπα και τις δυο, διαφορετικά κοιτούσα μια στάσιμη θολή εικόνα.

“Μαμά” ξαναείπε ο Τζέησον και αγκάλιασε την μητέρα του σφιχτά.

Η Μητέρα του έβαλε το ένα χέρι της γύρω από τους ώμους του παιδιού:

“Κι εγώ σ’ αγαπάω”.

Αυτή η περιγραφή, πολύ ξεκάθαρη και πολύ όμορφη.

 

 

 

 

Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Συμφωνώ με τον Mesmer ότι δε μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα για την οικογένεια του.

Επίσης το σχόλιο ότι οι χαρακτήρες είναι πολλοί, μάλλον χτυπάει στο γεγονός ότι ούτε γι' αυτούς έχουμε κάποια στοιχεία, κυρίως

σ' ότι αφορά τη σχέση τους με τον Τζέησον. Γι αυτό ίσως ένας αλλά πολύ καλύτερα σκιαγραφημένος να δούλευε καλύτερα.

 

Επίσης κατέληξα με δυο ερωτηματικά:

1. Οι τάρανδοι (εκτός του γεγονότος ότι είναι μνήμη παιδικής ηλικίας), εξυπηρετούν σε κάτι στο μύθο;

2. Ο πατέρας του..;

 

Σε ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις/διορθώσεις σου. Είναι πάρα πολύ χρήσιμες και θα τις χρησιμοποιήσω όλες στην επόμενη επιμέλεια του κειμένου. Όντως ο διάλογος είναι πιο ψύχραιμος απ' όσο έπρεπε. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Οι χαρακτήρες υπάρχουν για τους λόγους που έδωσα πιο πάνω. Ίσως να έκανα την Μαίρη και τον Νικόλα έναν. Έτσι να είχαμε στο τέλος τρεις χαρακτήρες, αλλά με ένα μεγαλύτερο κείμενο;

 

Οι τάρανδοι είναι αυτοί που απέδωσαν τα χρήματα για να μπορεί να συντηρηθεί το σπίτι και να έχει λεφτά η κυρία που πρόσεχε το σπίτι. (Αυτό εννοούσε όταν ρωτούσε πως πληρωνόταν) . Οι τάρανδοι επίσης είναι ένα χαρακτηριστικό ζώο που βρίσκεται στον Καναδά (και σε άλλες βόρειες χώρες) και ήθελα με αυτό το ζώο να κάνω τον αναγνώστη να αισθανθεί πιο έντονα την τοποθεσία (και το κρύο;) Το ότι η οικογένεια φρόντιζε ταράνδους ίσως να δείχνει μια οικογένεια που είχε στοργή να δώσει. Στο τέλος ο Τάρανδος έχει γίνει ένα σύμβολο. Ένα οικόσημα που αντιπροσωπεύει αυτό το σπίτι και την οικογένεια. Επίσης αυτά τα ζώα είδα όταν ονειρεύτηκα την ιστορία. Άρα έπρεπε να τους βάλω!

 

Ο Πατέρας είναι παρόν με τη μουσική, με τα αγαλματάκια, κτλ. Μάλλον θα ήταν ένας άνθρωπος που θα ήταν όλη την μέρα στον στάβλο και δεν θα τον έβλεπε τόσο πολύ όσο τη μητέρα του για αυτό λείπει και η φυσική παρουσία του.

 

Ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλια!

Edited August 1, 2013 by Διγέλαδος

[Μπόρχες]

 Γεια! 

 

Επανήλθα κι εγώ...

 

Λοιπόν, μ' άρεσε η ιστορία σου. Έχει καλές περιγραφές του χώρου στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Το συναίσθημα, νομίζω, είναι σε σωστή δόση, αλλά θα σού πρότεινα να το ξανακοιτάξεις με την πρώτη ευκαιρία.

 

Η γλώσσα σου είναι καλή και ο ρυθμός της χαλαρός, αλλά όχι βαριεστημένος.

 

Γενικά καλή προσπάθεια. Την βαθμολογώ θετικά!

 

Σ' ευχαριστώ πολύ.

[Mindtwisted]

Λοιπόν, μου ψιλοάρεσε, το βρήκα ενδιαφέρον.
 

Νομίζω οτι η αρχή κυλάει καλύτερα από το τελευταίο κομμάτι. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος, μου κίνησε την περιέργεια και μέχρι ένα σημείο περίμενα οτι ο Τζέισον θα μεταμορφωθεί σε Τάρανδο και θα τους πετσοκόψει η κάτι παρόμοιο. Μετά το τέλος ήρθε λίγο απότομο και για λίγο το 'χασα μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει.
 
Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν έδινες λίγο παραπάνω υπόβαθρο για τους χαρακτήρες. Γιατί τώρα δεν με επηρέασε και πολύ η εικόνα του οράματος. Θα προτιμούσα να έλεγες πιο πολλά γι' αυτόν ώστε να τον συμπαθήσω πρώτα και μετά θα με ένοιαζε για το ψυχικό του τραύμα. Νομίζω οτι έχει πιο πολλές συναισθηματικές δυνατότητες που περιορίζονται λόγω έκτασης. 
 
Επίσης, οι τρύπες που μαστίζουν τη σκεπή μου φάνηκαν κάπως παράξενες ως έκφραση.
 
Γενικά ήταν ενδιαφέρον και νομίζω οτι πετυχαινει να πει αυτό που θέλει να πει, αλλά θα το βοηθούσε λίγο παραπάνω εμβάθυνση στους χαρακτήρες.

 

[Διγέλαδος]

Λοιπόν, μου ψιλοάρεσε, το βρήκα ενδιαφέρον.

 

 

Νομίζω οτι η αρχή κυλάει καλύτερα από το τελευταίο κομμάτι. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος, μου κίνησε την περιέργεια και μέχρι ένα σημείο περίμενα οτι ο Τζέισον θα μεταμορφωθεί σε Τάρανδο και θα τους πετσοκόψει η κάτι παρόμοιο. Μετά το τέλος ήρθε λίγο απότομο και για λίγο το 'χασα μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει.

 

Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν έδινες λίγο παραπάνω υπόβαθρο για τους χαρακτήρες. Γιατί τώρα δεν με επηρέασε και πολύ η εικόνα του οράματος. Θα προτιμούσα να έλεγες πιο πολλά γι' αυτόν ώστε να τον συμπαθήσω πρώτα και μετά θα με ένοιαζε για το ψυχικό του τραύμα. Νομίζω οτι έχει πιο πολλές συναισθηματικές δυνατότητες που περιορίζονται λόγω έκτασης. 

 

Επίσης, οι τρύπες που μαστίζουν τη σκεπή μου φάνηκαν κάπως παράξενες ως έκφραση.

 

Γενικά ήταν ενδιαφέρον και νομίζω οτι πετυχαινει να πει αυτό που θέλει να πει, αλλά θα το βοηθούσε λίγο παραπάνω εμβάθυνση στους χαρακτήρες.

 

 

Σ' ευχαριστώ Κωνσταντίνε για τα σχόλιά σου. Θα δω τι μπορώ να κάνω!

[Nienor]

+ (στις λεξούλες που πρέπει να αλλάξεις) ακούς το λάδι να τσιτσιρίζει αν θες, αλλά δεν το ακούς να τσιγαρίζει και όταν την ξαναπιάσεις κάντης ένα πέρασμα μόνο για τους χρόνους, φεύγουνε πραγματάκια σε πολλά σημεία.

 

Στα σημαντικά τώρα: Είναι όνειρο η ιστορία, ναι, και είναι και γραμμένη σαν όνειρο, πιστεύω δηλαδή πως θα το μάντεε και κάποιος που δεν ξέρει ότι ξεκινάς να γράφεις με έναυσμα ένα όνειρο συνήθως. Βγάζει μια αποστασιοποίηση (που την τονίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν έχουμε ιδέα για το ποιοι είναι οι χαρακτήρες ενώ τη διηγείται κάποιος που ήταν εκεί και υποτίθεται πως τους ξέρει όλους πολύ καλά) που την κάνει να φαντάζει απόκοσμη εξαρχής, πριν ακόμα να παιχτεί το σκηνικό με τη σκιά (το οποίο παρεπιπτόντως είναι πάρα πολύ ωραίο, και σαν περιγραφή, έχει σαφήνεια και ζωντάνια, και σαν κόνσεπτ).

 

Για τους χαρακτήρες εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να τους γνωρίζω. Από τη μία πλευρά αν μου τους γνωρίσεις έχεις μύθο μεν, θα χρειαστείς όμως και πλοκή και να καθαρίσεις την ο.γ. του ήρωα, και πληροφορίες και μετά προφανώς μιλάμε για κάτι άλλο, μπορεί πιο πλήρες, πάντως διαφορετικό. Έτσι έχεις μια αλληγορία που δουλεύει για τον οποίονδήποτε. Ναι, συμφωνώ στο ότι είναι πάρα πολλοί και δεν τους χρειαζόμαστε όλους, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως δε θα ήθελα να τους γνωρίσω περισσότερο.

Δεν μπορώ να σου πω αν μου άρεσε ή όχι σαν χειρισμός γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα, όμως μπορώ να σου πω ότι έχω καταλάβει, το έχω ζήσει διαβάζοντας αυτό που περιγράφεις, έχω δει τον ήρωα να συμφιλιώνεται με την παιδική του ηλικία και να ξεπερνάει εκείνο που ήταν κρυμμένο μέσα του τόσο καιρό και για κάποιο λόγο (που ομολογώ δεν τον καταλαβαίνω, πιστεύω κι εγώ ότι εκείνο το σημείο θέλει δουλειά) έχω νιώσει την αγανάκτησή του που κάποιος άλλος (έστω και ο καλύτερος φίλος του ας πούμε) θεωρεί ότι ξέρει καλύτερα τι θα κάνει καλό στον ίδιο.

 

Επειδή ξέρω ότι συνήθως σε ένα κείμενο αυτό είναι που σε ενδιαφέρει και περισσότερο: ναι, δουλεύει, το σκέφτομαι ήδη, σαν να έχω διαβάσει κάτι από Γιάλομ που το καταλαβαίνεις λίγο αργότερα, ή σαν να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω ένα δικό μου όνειρο, να καταλάβω τι με έκανε να το σκεφτώ έτσι. Κι επειδή ακριβώς δουλεύει πλήρως σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να ρωτήσω: το ότι οι γονείς του Τζέησον ήταν νεκροί είναι προσθήκη του ξύπνιου; Γιατί όλο το υπόλοιπο μου δημιουργεί την αίσθηση της συμφιλίωσης του ενήλικου με το παιδί κι όχι της συμφιλίωσης με κάποιο τραγικό γεγονός. Αν το θέμα δεν είναι αυτό που λέω εγώ ότι είναι, τότε πρέπει να ενισχύσεις το τραγικό γεγονός για να μπορεί να περνάει αβίαστα, με την πρώτη ανάγνωση. Αν το θέμα είναι αυτό που φαντάστηκα ότι είναι, τότε δε χρειάζεται να έχουν πεθάνει οι γονείς του γιατί σε μπερδεύει χωρίς λόγο με τα φαντάσματα.

 

Επίσης, πρόταση: ενίσχυσε κι άλλο το χιόνι και τον πάγο έξω. Έχεις παγώσει συναισθήματα εκεί μέσα στο σπίτι, βάλε μας να τουρτουρίζουμε διαβάζοντας, είναι πολύ ισχυρό. Και ναι, βγάλε τον Νικόλα (είναι κι ελληνικό το όνομα βρε αδερφέ σε πετάει εκτός κλίματος )

 

Τέλος, μπορεί ο τάρανδος να μην αγκαλιάζει στην πραγματικότητα, αλλά μου αρέσει τρελά ο τίτλος σου.

 

Υ.Γ. [Εικασία:] Ο πατέρας δεν είναι εκεί γιατί δε σε αφορά η σχέση με τον πατέρα στην προκειμένη. Έχεις ένα γιο και μια μάνα, είναι υπέρ αρκετοί, δεν χωράει ο αντίζηλος στην συμφιλίωσή του. [εικασία/τέλος]

Edited September 24, 2013 by Nienor

[Διγέλαδος]

+ (στις λεξούλες που πρέπει να αλλάξεις) ακούς το λάδι να τσιτσιρίζει αν θες, αλλά δεν το ακούς να τσιγαρίζει και όταν την ξαναπιάσεις κάντης ένα πέρασμα μόνο για τους χρόνους, φεύγουνε πραγματάκια σε πολλά σημεία.

 

Στα σημαντικά τώρα: Είναι όνειρο η ιστορία, ναι, και είναι και γραμμένη σαν όνειρο, πιστεύω δηλαδή πως θα το μάντεε και κάποιος που δεν ξέρει ότι ξεκινάς να γράφεις με έναυσμα ένα όνειρο συνήθως. Βγάζει μια αποστασιοποίηση (που την τονίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν έχουμε ιδέα για το ποιοι είναι οι χαρακτήρες ενώ τη διηγείται κάποιος που ήταν εκεί και υποτίθεται πως τους ξέρει όλους πολύ καλά) που την κάνει να φαντάζει απόκοσμη εξαρχής, πριν ακόμα να παιχτεί το σκηνικό με τη σκιά (το οποίο παρεπιπτόντως είναι πάρα πολύ ωραίο, και σαν περιγραφή, έχει σαφήνεια και ζωντάνια, και σαν κόνσεπτ).

 

Για τους χαρακτήρες εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να τους γνωρίζω. Από τη μία πλευρά αν μου τους γνωρίσεις έχεις μύθο μεν, θα χρειαστείς όμως και πλοκή και να καθαρίσεις την ο.γ. του ήρωα, και πληροφορίες και μετά προφανώς μιλάμε για κάτι άλλο, μπορεί πιο πλήρες, πάντως διαφορετικό. Έτσι έχεις μια αλληγορία που δουλεύει για τον οποίονδήποτε. Ναι, συμφωνώ στο ότι είναι πάρα πολλοί και δεν τους χρειαζόμαστε όλους, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως δε θα ήθελα να τους γνωρίσω περισσότερο.

Δεν μπορώ να σου πω αν μου άρεσε ή όχι σαν χειρισμός γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα, όμως μπορώ να σου πω ότι έχω καταλάβει, το έχω ζήσει διαβάζοντας αυτό που περιγράφεις, έχω δει τον ήρωα να συμφιλιώνεται με την παιδική του ηλικία και να ξεπερνάει εκείνο που ήταν κρυμμένο μέσα του τόσο καιρό και για κάποιο λόγο (που ομολογώ δεν τον καταλαβαίνω, πιστεύω κι εγώ ότι εκείνο το σημείο θέλει δουλειά) έχω νιώσει την αγανάκτησή του που κάποιος άλλος (έστω και ο καλύτερος φίλος του ας πούμε) θεωρεί ότι ξέρει καλύτερα τι θα κάνει καλό στον ίδιο.

 

Επειδή ξέρω ότι συνήθως σε ένα κείμενο αυτό είναι που σε ενδιαφέρει και περισσότερο: ναι, δουλεύει, το σκέφτομαι ήδη, σαν να έχω διαβάσει κάτι από Γιάλομ που το καταλαβαίνεις λίγο αργότερα, ή σαν να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω ένα δικό μου όνειρο, να καταλάβω τι με έκανε να το σκεφτώ έτσι. Κι επειδή ακριβώς δουλεύει πλήρως σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να ρωτήσω: το ότι οι γονείς του Τζέησον ήταν νεκροί είναι προσθήκη του ξύπνιου; Γιατί όλο το υπόλοιπο μου δημιουργεί την αίσθηση της συμφιλίωσης του ενήλικου με το παιδί κι όχι της συμφιλίωσης με κάποιο τραγικό γεγονός. Αν το θέμα δεν είναι αυτό που λέω εγώ ότι είναι, τότε πρέπει να ενισχύσεις το τραγικό γεγονός για να μπορεί να περνάει αβίαστα, με την πρώτη ανάγνωση. Αν το θέμα είναι αυτό που φαντάστηκα ότι είναι, τότε δε χρειάζεται να έχουν πεθάνει οι γονείς του γιατί σε μπερδεύει χωρίς λόγο με τα φαντάσματα.

 

Επίσης, πρόταση: ενίσχυσε κι άλλο το χιόνι και τον πάγο έξω. Έχεις παγώσει συναισθήματα εκεί μέσα στο σπίτι, βάλε μας να τουρτουρίζουμε διαβάζοντας, είναι πολύ ισχυρό. Και ναι, βγάλε τον Νικόλα (είναι κι ελληνικό το όνομα βρε αδερφέ σε πετάει εκτός κλίματος )

 

Τέλος, μπορεί ο τάρανδος να μην αγκαλιάζει στην πραγματικότητα, αλλά μου αρέσει τρελά ο τίτλος σου.

 

Υ.Γ. [Εικασία:] Ο πατέρας δεν είναι εκεί γιατί δε σε αφορά η σχέση με τον πατέρα στην προκειμένη. Έχεις ένα γιο και μια μάνα, είναι υπέρ αρκετοί, δεν χωράει ο αντίζηλος στην συμφιλίωσή του. [εικασία/τέλος]

 

Ευχαριστώ Κιάρα! Ναι θα προσέξω τις λέξεις και τους χρόνους. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν ήθελα να δώσω περισσότερη ανάλυση στους χαρακτήρες.

Τώρα σχετικά με τις ερωτήσεις σου. Απ' ότι θυμάμαι και στο όνειρο ήταν πεθαμένοι. Η συμφιλίωση παιδιού και μεγάλου γίνεται συγχρόνως  με τη συμφιλίωση με τον θάνατο των γονιών του. Ήταν σαν αυτό το τραγικό γεγονός διέσπασε τον άνθρωπο αυτό στον ενήλικο και στο παιδί. Άρα σύμφωνα με αυτό που μου λες θα πρέπει περισσότερο να τονίσω τον θάνατό τους και το τι προκάλεσε στο παιδί αυτό. Μια άρνηση και την απότομη απομάκρυνση από το οικογενειακό σπίτι και θαλπωρή. Υπόψιν ότι ο ήρωας δεν θέλει να μιλήσει πολύ για αυτό λόγω της άρνησης, αλλά θα δω πως θα το κάνω ίσως μέσα από τον αφηγητή πάλι.

 

Οκ θα προσθέσω χιόνι! (Αν και είναι άνοιξη στην αρχή!) 

 

Και ναι συμφωνώ κι εγώ με το Υ.Γ.

 

Σε ευχαριστώ Κιάρα που ασχολήθηκες τόσο με το διήγημά μου!  

[Ad Noctum]

Δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι γέλασα με τα σχόλια περί soundtrack που έχεις στην αρχή

 

Και επίσης δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι κόλλαγε τόσο πολύ με το κείμενό σου.

 

Λατρεύω τα κείμενα που βγαίνουν από κάποιο τραγούδι, το έχω κάνει και εγώ και πραγματικά είναι μία αρκετά όμορφη στιγμή για κάθε άνθρωπο να μπορέσει να δημιουργήσει κάτι από την δημιουργία κάποιου άλλου!

 

Τώρα, όσον αφορά το κείμενο, τα περισσότερα έχουν καλυφθεί από τους υπόλοιπους, απλά θα τονίσω και εγώ ότι μπήκαν πάρα πολύ χαρακτήρες σε ένα πολύ μικρό κείμενο, κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Επίσης θα ήταν πολύ ωραίο αν μπορούσες να φορτώσεις κι άλλο συναίσθημα στις σκηνές σου...

[Διγέλαδος]

Δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι γέλασα με τα σχόλια περί soundtrack που έχεις στην αρχή

 

Και επίσης δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι κόλλαγε τόσο πολύ με το κείμενό σου.

 

Λατρεύω τα κείμενα που βγαίνουν από κάποιο τραγούδι, το έχω κάνει και εγώ και πραγματικά είναι μία αρκετά όμορφη στιγμή για κάθε άνθρωπο να μπορέσει να δημιουργήσει κάτι από την δημιουργία κάποιου άλλου!

 

Τώρα, όσον αφορά το κείμενο, τα περισσότερα έχουν καλυφθεί από τους υπόλοιπους, απλά θα τονίσω και εγώ ότι μπήκαν πάρα πολύ χαρακτήρες σε ένα πολύ μικρό κείμενο, κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Επίσης θα ήταν πολύ ωραίο αν μπορούσες να φορτώσεις κι άλλο συναίσθημα στις σκηνές σου...

 

Ευχαριστώ Αντώνη. Αν σ' άρεσε αυτή η προσπάθεια συνδυασμού τραγουδιού τότε είμαι σίγουρος ότι θα σ' αρέσει το άλλο μου διήγημα: Ιστορίες γεμάτες τζαζ και δάκρυα

Η πλάκα είχε ότι στο διήγημα που διάβασες η μουσική ήρθε μετά. Στο όνειρό μου είχα δει ότι κρατούσε ένα άλμπουμ με Country μουσική (συγκεκριμένα ένα best of) Αλλά έψαξα περισσότερο για να βρω ένα που να ταιριάζει.

 

Οκ με πείσατε θα αφαιρέσω τον Νικόλα!