Myyst Posted August 1, 2013 Share Posted August 1, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: MyystΕίδος: Επιστημονική ΦαντασίαΒία; ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 3.026Αυτοτελής; ΊσωςΣχόλια: Γράφτηκε με αφορμή τον διαγωνισμό In Media ResΑρχείο: Οι σκιές της Ιένδ Ρενιέβσκυ.pdf Οι σκιές της Ιένδ Ρενιέβσκυ.doc Ανάμεσα στην Νελεγία και την Βαλκυρία 4 Από την κεντρική οθόνη ελέγχου του Βροχερού Επισκέπτη που ταξιδεύει σαν κάποιο θρυλούμενο πουλί σε έναν ουρανό λευκού θορύβου, η Ιένδ Ρενιέβσκυ παρακολουθεί το φωτεινό περίγραμμα του γερασμένου άστρου Νσαγιάλ Β να ξεχωρίζει πίσω από την μεγαλοπρεπή μορφή του γαλανού αέριου γίγαντα Νελεγία κρύβοντας την λάμψη των παγωμένων του δαχτυλιδιών. Ύστερα αφήνει την αναπνοή της να ξαναβρεί έναν απαλό ρυθμό κλείνοντας τα ημιδιάφανά της βλέφαρα. «Ο Βροχερός Επισκέπτης θα βρίσκεται στις καθορισμένες συντεταγμένες ελέγχου πορείας σε δέκα δευτερόλεπτα» ανακοινώνει η Σενύ, η πλοηγός. Η κυβερνήτρια Ιένδ ανοίγει τα μάτια της αφήνοντας να φανεί ξανά η σκοτεινή τους φωτιά, το μόνο έντονο χαρακτηριστικό του μικρού της σώματος με τα αραιά κοντά μαλλιά που μοιάζουν σκληρά, άχαρα σαν κάποιο κομμάτι της ψυχής της και το υπόλευκο δέρμα που θυμίζει πάπυρο προφυλαγμένο με φροντίδα από τους αιώνες που έχουν φύγει, αλλά είναι τόσο αρχαίος που αν αγγιχτεί ίσως διαλυθεί σαν ανάσα στον άνεμο. Άφιξη στις καθορισμένες συντεταγμένες ελέγχου πορείας σε τρία, δύο, ένα, τώρα ανακοινώνει στωικά η Τ.Ν. του Βροχερού Επισκέπτη. Η Ιένδ, ανέκφραστη, κοιτά φευγαλέα τους στενότερους συντρόφους της και τις στενότερες συντρόφισσές της στην αναζήτησή της αυτήν. Τον Τεμόρ με το πάντοτε αυστηρό βλέμμα να επαναϋπολογίζει κάποιο μικρό τεχνικό θέμα. Τον Σερόνο με την πάντοτε επαναστατημένη αλογοουρά που προσπαθεί να διατηρήσει αντί για μαλλιά να παρατηρεί με προσήλωση τον τρισδιάστατο χάρτη του τομέα Ν4xý. Την Ρατάβα με τις κόρες που δεν εστιάζουν και εκείνη την παλιά ουλή στο δεξί μάγουλο που αρνείται ξεροκέφαλα να σβήσει. Τον Βάντεφ που κάθεται αριστερά της χαμογελώντας με κάτι που η Ιένδ είναι βέβαιη ότι μόνο εκείνος θα μπορούσε να θεωρεί αστείο και γράφει κάτι με τον αρχαϊκό τρόπο· με χαρτί και μολύβι. Την Σενύ, που είναι η μόνη που διατηρεί κάποιο χρώμα στο δέρμα της και κάποια εκφραστικότητα στην κίνησή της. Δίπλα στην Σενύ οι υπόλοιποι μοιάζουν να βυθίζονται σε κάποιο επίπεδο απροσμέτρητου βάθους, σαν μορφές της πολυεπίπεδης γραφιστικής τέχνης με την οποία είναι ζωγραφισμένα τα τοιχώματα της γέφυρας· ακαθόριστες ατελείς φόρμες που υπονοούν πολλά, μα δεν είναι τίποτε και χάνονται στα βάθη της αντίληψης. Η Ιένδ επιτρέπει ένα σπάνιο μειδίαμα στον εαυτό της. Η Σενύ έχει κοκκινίσει πάνω από τις φακίδες της, ταραγμένη από την πρωτόγνωρη εμπειρία της πλοήγησης του Βροχερού Επισκέπτη λίγο πριν από μία τόσο σημαντική στιγμή· μία εικόνα σπάνια σαν ένα δικό της χαμόγελο. Η Ιένδ σκοπεύει να την κρατήσει βαθιά στην καρδιά της. «Ο Βροχερός Επισκέπτης θα βρίσκεται στις καθορισμένες συντεταγμένες εμφάνισης της Πύλης σε εβδομήντα δευτερόλεπτα» ανακοινώνει με μία υποψία ενθουσιασμού στην φωνή της η Σενύ. Άφιξη στις καθορισμένες συντεταγμένες εμφάνισης της Πύλης σε εξήντα τρία, δύο, ένα, εξήντα, ανακοινώνει σαν να συνεχίζει την πρότασή της η Τ.Ν. του Βροχερού Επισκέπτη. Από την κεντρική οθόνη ελέγχου η κυβερνήτρια Ιένδ παρατηρεί με σφιγμένα τα χείλη το ημιφαντασμικό διαστημόπλοιο με τις αρμονικές γραμμές που ρέουν στο κενό ανάμεσα στα αστέρια και με τα ασημόλευκα χρώματα που παιχνιδίζουν στο δανεικό φως του λευκού φεγγαριού Βαλκυρία 4 και στην λαμπρότητα του Νσαγιάλ Β. Κοιτά ένα από τα ομορφότερα ανθρώπινα δημιουργήματα που φάνηκε στους ουρανούς του σύμπαντος της στους όσους και τα αστέρια αιώνες της ιστορίας να κατευθύνεται στο σημείο εμφάνισης της χωροχρονικής απροσδιοριστίας που αυτή, οι συνταξιδιώτες της και οι συνταξιδεύτριές της συντέλεσαν να δημιουργηθεί με προσεχτικά υπολογισμένες παρεμβάσεις σε κάποιους από τους πιο παράδοξους από τους νόμους της φύσης· στην χωροχρονική απροσδιοριστία που ονόμασαν Πύλη. Ακόμη και χωρίς την εξειδικευμένη τεχνολογία του Βροχερού Επισκέπτη, η Ιένδ σχεδόν διακρίνει πλέον την δομή του σύμπαντος της έτοιμη να διασπαστεί. Άφιξη στις καθορισμένες συντεταγμένες εμφάνισης της Πύλης σε είκοσι τρία, δύο, ένα, είκοσι, ανακοινώνει μηχανικά η Τ.Ν. του Βροχερού Επισκέπτη. Έχουν περάσει αιώνες από τότε που το πρόσωπό της άφηνε τα συναισθήματά της να φανούν, αλλά στο βάθος των ματιών της μία εσωτερική σκοτεινή φωτιά προδίδει την προσμονή της. Ακόμη βαθύτερα στην ψυχή της κρύβονται σκιές μίας πιο πεζής, πιο ανθρώπινης αβεβαιότητας, μα η Ιένδ τις παραβλέπει. Άφιξη στις καθορισμένες συντεταγμένες εμφάνισης της Πύλης σε δεκατρία, δώδεκα, έντεκα, δέκα, ανακοινώνει αδιάφορα η Τ.Ν. του Βροχερού Επισκέπτη. Κάποτε είχε κοιτάξει το σύμπαν και εκείνο της είχε δείξει τους ορίζοντες του χαρίζοντας της ένα πολύτιμο δάκρυ. Ακόμη όταν διασχίζει το παγωμένο διάστημα μία παράξενη ζεστασιά αγκαλιάζει την καρδιά της, αλλά δεν της χαρίζονται πλέον δάκρυα και η Ιένδ έχει ξεκινήσει για καινούρια ταξίδια. Άφιξη στις καθορισμένες συντεταγμένες εμφάνισης της Πύλης σε τρία, δύο, ένα, τ- ... Η γυναίκα που μιλά με τα φαντάσματα Ο κόσμος γύρω από τον Βροχερό Επισκέπτη σκοτείνιασε. Οι γραμμές του λευκού θορύβου εξαφανίστηκαν από τα αισθητήρια του όργανα. Η Ιένδ κοιτά τον άναστρο ουρανό που πριν λίγες στιγμές -στιγμές που δεν είναι δευτερόλεπτα- δεν υπήρχε, μα τα μάτια της είναι κουρασμένα όπως ποτέ άλλοτε· σαν οι ατέρμονοι αιώνες της ζωής της να είναι βαριοί στις χάρτινες πλάτες της όσο εκείνη η στιγμή λίγες στιγμές πριν, όταν ο χρόνος και ο χώρος διαστάλθηκαν σε τρομακτικές διαστάσεις οδηγώντας την σε κάποιο μέρος απροσδιόριστα μακρινό. Κοιτά τις συνταξιδεύτριές της και τους συνταξιδευτές της· μοιάζουν εξίσου εξαντλημένες και εξαντλημένοι με αυτήν. Ο Τεμόρ μάλιστα έχει καταρρεύσει ανάμεσα στον Βάντεφ και την Ρατάβα που ετοιμάζει ήδη ένα επίθεμα γλυκογόνου iv. Η γιατρός της γνέφει καθησυχαστικά σε απόκριση του ερωτηματικού της βλέμματος καθώς βοηθά ένα φορείο να ανασηκώσει τον ημιλιπόθυμο Τεμόρ. «Στο ιατρείο» λέει η Ρατάβα και ακολουθεί το φορείο-ρομπότ στην αριστερή κεντρική έξοδο της γέφυρας. Η Ιένδ δεν ανησυχεί. Γνωρίζει ότι η Ρατάβα δεν έχει ανάγκη την βοήθειά της. Αν τυχόν την χρειαζόταν θα την είχε ζητήσει. Και αισθάνεται τόσο κουρασμένη… «Ο Βροχερός Επισκέπτης ταξιδεύει πέρα από τις γνωστές μας συντεταγμένες» ανακοινώνει άχρωμα, διεκπεραιωτικά σχεδόν, «και εγώ πηγαίνω να ξαπλώσω,» βέβαιη ότι το υπόλοιπο πλήρωμα θα ακολουθήσει σύντομα τα βήματά της. Η Ιένδ βγαίνει από την γέφυρα και κατευθυνόμενη προς την καμπίνα της βαδίζει ανάμεσα στις βυθισμένες στους αλλεπάλληλους καθρέφτες των τοιχωμάτων, του δαπέδου και της οροφής καμάρες που σχηματίζουν τους διαδρόμους του κεντρικού καταστρώματος του διαστημοπλοίου σύμφωνα με τον αρχαίο της σχεδιασμό. Γιατί είμαι τόσο κουρασμένη; Ελπίζω να μην έχουμε κάνει κάποιο μη αναστρέψιμο λάθος στους υπολογισμούς μας… Με την άκρη των ματιών της διακρίνει τις αρχαίες σκιές να την ακολουθούν ανάμεσα στις αναδυόμενες από ανοίκεια βάθη καμάρες. Τις αγνοεί με επιμέλεια έως ότου φτάνει στο δωμάτιό της και κλείνει την πόρτα πίσω της αφήνοντας το κατάστρωμα και τις σκιές του. Εξουθενωμένη αφήνεται να πέσει ανάσκελα στο μεγάλο της κρεβάτι. Ανοιγοκλείνει τα μάτια της καθώς η εξάντληση αμβλύνει σταθερά τις αισθήσεις της και τα μάτια της υποβάλλονται στις θεατρικές μάσκες με τις αντίθετες εκφράσεις που σχηματίζονται ανάμεσα στο σκιερό μοτίβο του ουρανού του κρεβατιού της. Η Ιένδ κλείνει τα παπύρινα της βλέφαρα. Ύστερα τα ανοίγει ξανά και οι δύο θεατρικές μάσκες, μία που γελά και μία θλιμμένη την κοιτούν βαθιά στα αρχαία της μάτια με τις κενές τους κόρες. «Και πού ταξιδεύει η νόησή σου γερασμένη μου καλιακούδα;» ρωτά η μάσκα που γελά· που τα μάτια της δεν είναι πλέον κενά. «Φύγε Θάλεια, είμαι κουρασμένη» απαντά η Ιένδ ξέπνοη. «Είσαι κουρασμένη, εξαντλημένη, πονεμένη και διώχνεις εμένα· την χαρά, την νιότη, το γέλιο;» «Άφησες το γέρικό σου σύμπαν για έναν κόσμο νέο, ακατοίκητο, αινιγματικό» λέει η μορφή που φορά την θλιμμένη μάσκα· που τα μάτια της δεν είναι πλέον κενά. «Μελπομένη, τραγούδησε μου κάτι όμορφο» ζητά ψιθυριστά η Ιένδ. «Μα η ομορφιά έχει χαθεί από τον κόσμο, όπως οτιδήποτε άλλο έχει χαθεί.» «Δεν πειράζει, τραγούδησε μου κάτι κι ας έχει χαθεί» ζητά ξανά πριν κλείσει τα μάτια της βογκώντας και η σιωπή σκεπάσει σαν άγγιγμα νύμφης το άχρονο δωμάτιο ενώ η Ιένδ μετατρέπεται σε μία παπύρινη σκιά ενός παπύρινου, χαμένου κόσμου. «Ιένδ! Ιένδ» καλούν οι δύο μούσες με μία μόνο φωνή, η Μελπομένη στον λευκό της κόθορνο, κρυμμένη πίσω από την στεφανωμένη τραγική της μάσκα και η Θάλεια που κρατά το άχαρο ποιμενικό της ραβδί, κρυμμένη πίσω από την κωμική της μάσκα καθώς μπερδεύονται σε μία μονάχα σκοτεινή μορφή που η μάσκα της αλλάζει πότε σε μία μάσκα που γελά τρελαμένη και πότε σε μία μάσκα αθεράπευτα θλιμμένη, καθώς τα μάτια της Ιένδ κλείνουν ξανά και το μυαλό της βυθίζεται σε κάποιο αρχέγονο παπύρινο όνειρο με φαντάσματα και θεές που αλλάζουν μορφές. ... Μία απροσδιόριστη ακόμη στιγμή Την αυγή, μία αυγή ζαλιστική και θορυβώδης, μία αυγή από τα βάθη της μνήμης της, γιατί η αυγή στον κόσμο αυτόν δεν είναι πραγματική, η Ιένδ ξυπνά. Οι θεατρικές μάσκες του ουρανού του κρεβατιού της είναι σιωπηλές και αποστασιοποιημένες, απλά κομμάτια ενός επαναλαμβανόμενου σκοτεινού μοτίβου, οι μούσες όμως, ιδιότροπες καθώς είναι θα μπορούσαν να την παρατηρούν από κάπου μακρύτερα. Αργή ασυμφωνική μουσική εισβάλλει στην καμπίνα της από την πόρτα που είναι ανοιχτή μία χαραμάδα. Η Ιένδ υποψιάζεται ότι ο Βάντεφ είναι ο υπαίτιος. Θα τον εκδικηθεί αργότερα που άνοιξε την πόρτα της. Η μουσική είναι όμορφη όμως. Και παράδοξη. Σαν παραμορφωμένος καθρέφτης κάποιου γλυκόπικρου κόσμου· ταιριαστή με την διάθεσή της. Πού να ανακάλυψε μία τόσο όμορφη άγνωστη της ασυμφωνία καταφέρνοντας να την κρατήσει κρυφή από αυτήν; Η γυναίκα ανασηκώνεται, τρίβει τα μάτια της και φορά μία απλή μπλούζα και ένα άνετο παντελόνι. Παρά το υπόλευκό της δέρμα, δεν της αρέσει να κρύβεται ανάμεσα σε περίτεχνους συνδυασμούς χρωμάτων και σκιών που αποσυντονίζουν το βλέμμα. Βγαίνει από το δωμάτιό της, κλείνει την πόρτα πίσω της και κατευθύνεται προς την κεντρική τραπεζαρία του Βροχερού Επισκέπτη από όπου έρχεται η μουσική διασχίζοντας τους βυθισμένους στις σκιές των αιώνων του κόσμου διαδρόμους του κεντρικού καταστρώματος του διαστημοπλοίου. ... Η βιβλιοθήκη Στην γέφυρα του Βροχερού Επισκέπτη που ταξιδεύει σαν άυλη ιδέα σε ένα μαύρο διάστημα χωρίς αστέρια ή ήχους έχουν συγκεντρωθεί η κυβερνήτρια Ιένδ, ο Βάντεφ, ο Τεμόρ που χωρίς να πραγματοποιεί τους απαραίτητους του επαναϋπολογισμούς μοιάζει ατελείωτα παγιδευμένος στην καρέκλα του, η Ρατάβα, αδιάλλακτη δίπλα του, η Σενύ και ο Σερόνο. Η Ιένδ κοιτά βαθιά στα μάτια τους συνταξιδευτές της και τις συνταξιδεύτριές της. «Έφτασε η στιγμή» λέει αποφασιστικά τελικά ανεβάζοντας έναν μοχλό και με αρχή τα εξωτερικά τοιχώματα του Βροχερού Επισκέπτη σχηματίζεται μία φωτεινή σφαίρα σαν πρωτόλεια ζωγραφιά πλανήτη. Σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα -αν τα δευτερόλεπτα έχουν πράγματι σημασία σε ένα μέρος σαν και αυτό- η ουράνια σφαίρα έχει σχηματιστεί και με κέντρο το διαστημόπλοιο που βρίσκεται σε κάποιο χωρίς συντεταγμένες σημείο του τεχνητού πλανήτη ξεδιπλώνονται τόποι που θα γίνουν λιβάδια και δάση, θάλασσες και βουνά, λίμνες και ποτάμια. Η Ιένδ παρακολουθεί μέσω των αναλυτικών πληροφοριών των αισθητήριων οργάνων του διαστημοπλοίου, την δημιουργία ενός πλανήτη όπως είχε σχεδιαστεί και επανασχεδιαστεί με φροντίδα ξανά και ξανά σε ένα άλλο σύμπαν, μοιράζοντας προσεχτικά στην επιφάνεια του ένα από τα πιο πολύτιμα φορτία του Βροχερού Επισκέπτη, κομμάτια των ψυχών των ανθρώπων άλλων εποχών ενός άλλου σύμπαντος, τα βιβλία τους· συγκεντρωμένα με αφοσίωση από τις πιο κρυφές και σκοτεινές γωνίες εκείνου του άλλου σύμπαντος για να δημιουργηθεί η βιβλιοθήκη έξω από τον χρόνο και τον χώρο, ένα απροσπέλαστο καταφύγιο της τέχνης του λόγου των ανθρώπων που θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από εκείνους. Ένα απροσπέλαστο καταφύγιο της τέχνης του λόγου των ανθρώπων που θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε καταστροφή μπορεί να επέλθει στους ανθρώπους του προγονικού της σύμπαντος. Όπως εκείνη η καταστροφή της μεγάλης αρχαίας βιβλιοθήκης. Μπορεί να μη χάθηκαν τότε όλα τα αρχαία βιβλία, αλλά όσα απέμειναν είναι λιγοστά μονάχα από εκείνα που υπήρχαν… Την στοίχειωσε η ιστορία εκείνης της αρχαίας μεγάλης βιβλιοθήκης και των πραγμάτων που υπονοήθηκαν στην ύστερη αφήγηση για πράγματα που γράφτηκαν και χάθηκαν. Εκείνη ήταν η πρώτη σκιά που η Ιένδ κυνήγησε. Ύστερα από τις ατελείωτες χιλιετίες των διαγαλαξιακών της ταξιδιών, την καταλαβαίνει πλέον καλά. Κλείνει τα μάτια της με σεβασμό προς τον αγαπημένο της Βροχερό Επισκέπτη που ανάσανε το κύκνειο του άσμα δημιουργώντας το ανώνυμο αυτό μέρος για εκείνη. Το ομορφότερο από τα πλοία που διέσχισαν τους παγωμένους ουρανούς του πρώτου της σύμπαντος βυθίζεται σαν μυθικό ασημόλευκο πουλί στην ανέφικτα μακρινή του κρύπτη για να μην ξαναπετάξει ποτέ πια. Ανοίγει τα μάτια της ξανά και σκουντά τον Βάντεφ που στέκεται δίπλα της. «Θυμάσαι τότε; Στον Δρεβ 2;» ρωτά, «με είχες ρωτήσει για το όνομα του διαστημοπλοίου μου παλιότερε μου συνταξιδευτή και εγώ δεν είχα απαντήσει γιατί δεν ήμουν έτοιμη να απαντήσω ακόμη.» «Τουλάχιστον για να μου αποσπάσεις την προσοχή από την ερώτησή μου είχες ανοίξει το βαθύ μπλε Νελρύ του ‘726.» «Ονομάστηκε επισκέπτης επειδή εγώ ήμουν που έδωσα την ψυχή μου σε εκείνον και όχι εκείνος την δική του σε εμένα· εκείνος ήταν ο επισκέπτης των απόμακρων κόσμων ενός άλλου σύμπαντος.» «Ήταν μία τρελή ιδέα εκείνη που είχες τότε.» «Και εσύ ήρθες μαζί μου.» Ο Βάντεφ ανασηκώνει τους ώμους του απολογητικά. «Τι νόημα θα είχαν οι τόσοι αιώνες της ζωής μου αν δεν έψαχνα τα σπανιότερα βιβλία του σύμπαντος σε μυστικές κρύπτες και ξεχασμένες πόλεις και αν ύστερα δεν αναζητούσα ιδιοφυείς κοσμολόγους και παλαβούς αστροβιολόγους σε βάθη μαύρων τρυπών και σε άδυτα ζοφερών ωκεανών;» «Ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι.» «Πολλά εννοείς. Ήταν πολλά, πάρα πολλά ταξίδια.» «Σπουδαία ταξίδια όμως. Και μάθαμε τόσα πολλά. Είδαμε τόσα πολλά. Θυμάσαι τότε στο Ραβέδ-Σε;» «Είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει; Εσύ θυμάσαι τι συνέβη στην αγορά του Νέου Κουρένο;» Μία σκοτεινή σκιά περνά μπροστά από τα μάτια της Ιένδ. «Ακόμη πονάω σχεδόν όταν θυμάμαι. Ευτυχώς που είχε ενώσει της δυνάμεις της πλέον μαζί μας η Ρατάβα, αλλιώς δε θα την είχαμε βγάλει καθαρή εκεί εγώ και ο Σερόνο. Και ύστερα συναντήσαμε την Σενύ και τον Τεμόρ.» Η Ιένδ αποδιώχνει της αναμνήσεις της. «Ονομάστηκε βροχερός από την βροχή που έφεραν στα μάτια μου οι επισκέψεις μας στους απόμακρους εκείνους κόσμους…» «Βροχή; Τα δάκρυά σου;» Η Ιένδ γνέφει αρνητικά. «Όχι. Όχι δάκρυα, μία πιο μόνιμη βροχή στα μάτια μου· ο ουρανός μοιάζει πλέον πιο κοντινός. Όπως στην βροχή.» «Μα δεν ήξερες ακόμη.» Ανάμεσα από δύο απροσδιόριστες σκιές διακρίνει την Θάλεια να χαμογελά χαρούμενη και πίσω από μία άλλη η Μελπομένη την παρατηρεί με ένταση. «Πώς θα μπορούσα να μην ήξερα» ψιθυρίζει. Η Ιένδ υποκλίνεται βαθιά, θεατρικά προς τις μούσες· έχει αφιερώσει όλη την τέχνη της ψυχής της για την παράσταση αυτή που τους προσφέρει. Τι σημασία θα είχε η δημιουργία μίας βιβλιοθήκης έξω από τον χρόνο και τον χώρο αν δεν είχε δημιουργηθεί με τόση τέχνη; Εξ’ άλλου δεν υπάρχει καταφύγιο ιερό αρκετά ώστε να προφυλάξει κάτι από κάθε καταστροφή. Μονάχα η δημιουργία ενός τέτοιου καταφυγίου με όλη την τέχνη της ψυχής της έχει νόημα ύπαρξης. Αν ήταν αλλιώς θα μπορούσε πλέον να θρυμματιστεί σαν πανάρχαιος πάπυρος που μόλις βγήκε από το προστατευτικό του κάλυμμα ώστε να αντιμετωπίσει τους ανέμους του κόσμου. Ανοίγει τα δάχτυλά του δεξιού της χεριού και τα σφίγγει ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού χεριού του Βάντεφ που στρέφει το βλέμμα του από τις οθόνες παρακολούθησης του πλανήτη που σχηματίζεται κάτω από τα πόδια τους προς αυτήν. Η Ιένδ χαμογελά. «Κάτι ύποπτο έχεις στο νου σου εσύ» λέει συλλογισμένος καθώς η Ιένδ τραβά τα ενωμένα τους δάχτυλα προς μία από τις εξόδους της γέφυρας. «Πρόσεχε την παράσταση μας» ψιθυρίζει στην Σενύ καθώς περνά από δίπλα της. «…την δημιουργία της βιβλιοθήκης εννοεί» ακούει τον Βάντεφ να εξηγεί στην μπερδεμένη πλοηγό καθώς περνά εκείνος δίπλα της, «και αν με ακούσεις να φωνάζω ‘βοήθεια’ ενεργοποίησε το πρωτόκολλο έκτακτης ανάγκης Χ-1.» «Το ποιο;» ρωτά έκπληκτη η Σενύ, βέβαιη ότι θυμάται καλά όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας και ότι πρωτόκολλο έκτακτης ανάγκης Χ-1 δεν υπάρχει. «Βλακείες λέει, μην τον ακούς» αποκρίνεται η Ιένδ καθώς βγαίνει από την γέφυρα για να αντιμετωπίσει τις βυθισμένες σκιές των μονολιθικών καμάρων του κεντρικού καταστρώματος του Βροχερού Επισκέπτη που τώρα μοιάζουν λιγότερο παράδοξες από ότι συνήθως και περισσότερο ταιριαστές με την διάθεσή της. ... Οι σκιές Η Ιένδ κάθεται στο βρεγμένο γρασίδι κάτω από έναν άναστρο ουρανό και το δέρμα της χρωματίζεται σαν φεγγαρένιο στο φως των φαναριών που κρέμονται από τις αρχαίες βελανιδιές και στις εσωστρεφείς οξιές γύρω από την λίμνη που έχει ονομάσει Μνημοσύνη. Ανάμεσα στα δέντρα που καθρεφτίζονται στην Μνημοσύνη καθρεφτίζονται και οι βιβλιοθήκες όπου φυλά τα πιο αγαπημένα της από τα βιβλία. Σπάνια έρχεται κάποιος άλλος ή κάποια άλλη εδώ, στην μυστική της ασημόλευκη λίμνη. «Και αυτό;» ρωτά η Θάλεια διαλέγοντας φαινομενικά στην τύχη ένα βιβλίο, «τι θα το κάνεις αυτό τώρα που έχεις αφεθεί σε ενός κρυμμένου πιάνου και ενός απόμακρου βιολιού την μουσική; Οι λέξεις που έχουν εδώ γραφτεί είναι ένας θρήνος για της καταραμένης Τανέλ την γη.» Η Ιένδ την κοιτά με την σκοτεινή φωτιά των ματιών της. «Μα ήθελα ένα μέρος έξω από τον χώρο και τον χρόνο για τις ιστορίες που αγαπώ.» Η Μελπομένη φορά την μάσκα της και διαλέγει προσεχτικά ένα λεπτό βιβλίο· το μονόπρακτο ‘Φριχτή Σκιά’ του Μϊάρβε που είχε πρωτοπαιχτεί στο θέατρο της νε-Νάλυ. «…και αγαπάς αυτό;» ρωτά πλησιάζοντας αργά το εγχειρίδιό της στο γκριζωπό εξώφυλλο· κάτι παγωμένο ζαλίζει τις παπύρινες αισθήσεις της Ιένδ. «Νόμιζα ότι ήσουν εσύ που είχες μυστικά ψιθυρίσει τα λόγια εκείνα στου ποιητή το αυτί» απαντά. «Ναι, ήμουν εγώ που είχα ψιθυρίσει τα λόγια εκείνα στου ποιητή το αυτί. Όμως εγώ είχα θελήσει να εμπνεύσω εκείνη την παράσταση μονάχα.» «Μα αυτές ήταν οι λέξεις με τις οποίες ο Μϊάρβε κατόρθωσε να μεταφέρει τις εικόνες της νε-Νάλυ που του έδωσες στο θέατρό της…» «…της μνήμης παιχνίδι.» «Η μητέρα σου είναι η μνήμη…» «…γι’ αυτό με παιχνίδια της δεν παίζω.» Τα χείλη της Ιένδ σχηματίζουν ένα μικρό μειδίαμα. «Αν τελικά καταφέρω να πείσω την Σενύ να υποδυθεί την Σκιά Β, θα το χρειαστώ αυτό το παιχνίδι της μνήμης...» Η Μελπομένη διστάζει. «…παιχνίδια των ανθρώπων» αποκρίνεται τελικά. «Ίσως θεά, αλλά εγώ είμαι μία άνθρωπος. Χρειάζομαι τα παιχνίδια της μνήμης...» «…ο σκοπός είναι να σε θυμούνται οι άνθρωποι τότε;» αναρωτιέται η μούσα, «όμως οι δρόμοι της πόλης της νε-Νάλυ δε θα ξαναζήσουν πέρα από τις σκιές του θανάτου της.» «Ο σκοπός είναι να σε θυμούνται οι θεές ή οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι ή τα φαντάσματα;» Η Μελπομένη κοντοστέκεται και με αργές κινήσεις βγάζει την τραγική της μάσκα. «Τι σημασία έχει αν σε θυμούνται οι άνθρωποι ή τα φαντάσματα αν από τα σκοτεινά νερά της Λήθης του θανάτου δεν ξεφεύγεις; Αρκεί να σε καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και τα φαντάσματα που διαλέγεις να σε καταλαβαίνουν, ακόμη και αν απομένουν πια μονάχα μερικά παιχνίδια της μητέρας μου ώστε να σε καταλάβουν…» «…συνήθως ήταν της Θάλειας η τελευταία λέξη.» «Εμένα μου αρκεί να με καταλαβαίνεις μικρή μου» φωνάζει γελώντας εκείνη καθώς εξαφανίζεται μαζί με την αδελφή της ανάμεσα στα μοτίβα των σκιών του δάσους του κόσμου που η Ιένδ δημιούργησε για να καταλάβει τις ανοίκειες ακόμη σκιές της που παιχνιδίζουν ανάμεσα στα αρχαία δέντρα γύρω από την ασημόλευκη λίμνη Μνημοσύνη. Edited August 1, 2013 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted August 11, 2013 Share Posted August 11, 2013 Μου άρεσε πολύ το ύφος, το περιγραφικό στυλ, ο διάχυτος λυρισμός. Ο Ενεστώτας που δραματοποιεί το διήγημα. Η ιστορία σου αυτή έχει ένα κοινό στοιχείο με μια δική μου, αναρτημένη στο SFF (σχετική με μια βιβλιοθήκη που αναζητά μια νέα Γη). Δεν θα επιθυμούσα να αναφερθώ σε (κατά την άποψή μου) λίγες, μικρές τεχνικές ασυνέπειες και εκφραστικές απροσεξίες, ή άλλες λεπτομέρειες. Ας μείνει ως σχόλιο η γενική μου εντύπωση: Πολύ καλό, μπράβο myyst. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted August 12, 2013 Author Share Posted August 12, 2013 (edited) Μου άρεσε πολύ το ύφος, το περιγραφικό στυλ, ο διάχυτος λυρισμός. Ο Ενεστώτας που δραματοποιεί το διήγημα. Η ιστορία σου αυτή έχει ένα κοινό στοιχείο με μια δική μου, αναρτημένη στο SFF (σχετική με μια βιβλιοθήκη που αναζητά μια νέα Γη). Δεν θα επιθυμούσα να αναφερθώ σε (κατά την άποψή μου) λίγες, μικρές τεχνικές ασυνέπειες και εκφραστικές απροσεξίες, ή άλλες λεπτομέρειες. Ας μείνει ως σχόλιο η γενική μου εντύπωση: Πολύ καλό, μπράβο myyst. Χαίρομαι που σ' άρεσε το διήγημά μου Πυθαρίων. Είναι και δική μου άποψη ότι οι "Σκιές..." έχουν αρκετά πράγματα που μπορούν να βελτιωθούν πάντως. Η τεχνική μου είναι μακριά από το επίπεδο που θέλω να είναι ακόμη. Δεν γνώριζα το διήγημά σου αυτό, θα το ψάξω. Edited August 12, 2013 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 17, 2013 Share Posted August 17, 2013 Μ' άρεσε πολύ το ύφος του διηγήματος, που διατηρεί το λυρισμό και τις όμορφες εικόνες σε όλη του την έκταση. Μ' άρεσε, επίσης, το θέμα του. Η δημιουργία μιας βιβλιοθήκης, μακριά απ' οτιδήποτε άλλο, ώστε να μην μπορεί να καταστραφεί, καθώς και η σύνδεση της Ιένδ με τις Μούσες, που την καθοδηγούσαν σ' αυτόν της τον σκοπό. Από εκεί και πέρα, όλα κύλησαν πολύ ομαλά, χωρίς επεισόδια και δυσκολίες. Ίσως αυτά είναι το αλατάκι και το πιπεράκι που λείπουν από την ιστορία για να την αναδείξουν ακόμη περισσότερο. Γενικά, λοιπόν, όμορφη γραφή, ωραία ιδέα, που χρειάζεται, όμως, μερικές ακόμη λεπτομέρειες. Πολύ καλή προσπάθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted August 22, 2013 Share Posted August 22, 2013 ( Συμπαίκτη, το μόνο που θέλω είναι να είμαι ειλικρινής - και όχι σκληρή, ή οτιδήποτε άλλο - με τον σχολιασμό μου. ) Το θετικό αυτής της ιστορίας είναι η πολύ ωραία ιδέα του. Δυσκολεύτηκα όμως πάρα πολύ με τον βαρυφορτωμένο λόγο, που δεν έχεις ελέγξει, σου έχει ξεφύγει και βάζει εμπόδια στην ανάγνωση. Η έλλειψη πλοκής πάντα με πειράζει, αλλά αν απολάμβανα μία ωραία, αβίαστη γραφή, με ξεκάθαρες εικόνες και νοήματα που να ξεπηδούν φυσικά από το κείμενο, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ευχαριστώ για το παιχνίδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted August 26, 2013 Share Posted August 26, 2013 Θα συμφωνήσω με την Άννα: μέσα σε όλες αυτές τις ποιητικές εκφράσεις που δημιουργούν πετυχημένα μια ατμόσφαιρα "γιαπωνέζικη", πνίγεται η ιδέα. Με κούρασε το ότι όχι μόνο δεν είχε υπόθεση, αλλά οτιδήποτε πέρα από τις περιγραφές έπρεπε να το ψάξω μέσα στις φορτωμένες εκφράσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 27, 2013 Share Posted August 27, 2013 Αγαπητέ συμπαίκτη... Τι λάτρεψα! Την αναφορά σου στις τέχνες και τις μούσες. Τη χρήση του Ενεστώτα που κάνει το κείμενό σου πιο άμεσο και ζωντανό. Τον διάλογος της Ιεδν με τις μούσες στο κλείσιμο του διηγήματός σου. Τι... δεν λάτρεψα! Όσον αφορά το ύφος σου, είναι κάτι που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν μου άρεσε ή με μπέρδεψε. Θα συμφωνήσω με όσα είπαν πιο πάνω για το θέμα της πλοκής. Επίσης, δεν έχω καταλάβει αν η ιστορία σου ξεκινάει από τη μέση (in media res) ή έχει την κλασική μορφή αρχής-μέσης-τέλους. Ίσως με μια δεύτερη ανάγνωση να καταλάβω καλύτερα. Αυτά από μένα. Σου εύχομαι καλή επιτυχία!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted August 27, 2013 Share Posted August 27, 2013 Θα συμφωνήσω κυρίως με τις κυρίες. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο διήγημά σου, και μου άρεσε πολύ, είναι ο λυρισμός σου, αλλά αυτός αποτελεί και κατά κάποιο τρόπο και την αχίλλειο πτέρνα του. Τι εννοώ; Κατά τη γνώμη μου, ο πετυχημένος λυρισμός είναι αυτός που ξεκινά από την πραγματικότητα, απογειώνεται, κι επιστρέφει στην πραγματικότητα. Πάλι κατά το γούστο μου, θα σου σύστηνα ως ανάγνωσμα τον Marcel Pagnol. Π.χ. σε ένα μικρό απόσπασμα του La gloire de mon pere, έχει την εξής σκηνή: ο πατέρας στήνει μια μια λάμπα θυέλλης κι η οικογένεια στρώνει τραπέζι από κάτω. Οι νυχτοπεταλούδες μαζεύονται γύρω από τη λάμπα θυέλλης ("D’ailleurs tout comme Planier, séducteur de cailles et de vanneaux, elle attirait tous les insectes de la nuit. Dès qu’ont la suspendait à sa branche, elle était entourée d’un vol de papillons charnus, dont les ombres dansaient sur la nappe ; brûlés d’un impossible amour, ils tombaient tout cuits dans nos assiettes.") καίγονται πάνω της και πέφτουν ψημένες στα πιάτα τους. Μία μόνο φρασούλα όμως (brûlés d’un impossible amour) "πυρπολημένες από μια αδύνατη αγάπη" αρκεί ν' απογειώσει το λυρισμό (την αισθητική της καθημερινότητας) χωρίς να χαθεί στο ελάχιστο η αληθοφάνεια. Νομίζω ότι αν καταφέρεις να δουλέψεις αυτό το μίνι μοτίβο (ρεαλιστική λεπτομέρεια, υπερβάση, επιστροφή στην πραγματικότητα) στον πολύ ωραίο λόγο σου, θα πετύχεις τα μέγιστα αποτελέσματα. Αλλιώς κινδυνεύεις να τον χαραμίσεις είτε στη γενικότητα, είτε σε μια επική ατμόσφαιρα που στερείται όμως περιεχομένου. Πάντως θα ήθελα πολύ να δω μια επιμελημένη μορφή της ιστορίας. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted August 31, 2013 Author Share Posted August 31, 2013 Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια (και συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση καθώς ήμουν σε ταξίδι). Με αυτό το διήγημα πειραματίστηκα αρκετά. Ήταν η πρώτη φορά που έγραψα hard science fiction. Όταν δεν γράφω fantasy, συνήθως αγγίζω περισσότερο τα κοινωνικοψυχολογικά στοιχεία του είδους. Χρησιμοποίησα μία ιδέα που θέλω να χρησιμοποιήσω σε μία fantasy κοσμοπλασία και μία sci-fi κοσμοπλασία που πρώτη φορά εξερευνώ στο χαρτί. Η έλλειψη βαθύτερης πλοκής έγινε συνειδητά. Ήθελα το διήγημα να σταθεί πάνω στην ιδέα και στην γραφή. (Η πλοκή είναι χρήσιμη, απλώς η άποψη μου είναι ότι δεν είναι απαραίτητο όλες οι ιστορίες -τουλάχιστον αυτού του μεγέθους- να βασίζονται σε αυτή. Συγκεκριμένα προσπάθησα να βασίζεται το διήγημα στον τελευταίο διάλογο -μάλλον παραπροσπάθησα-. Θέλω να διατηρήσω τον λυρισμό της γραφής μου κάνοντας κατανοητό ταυτόχρονα όλο το περιεχόμενο. Ίσως να ξενίζει η προσπάθεια μου αυτή προς το παρόν, αλλά δεν θέλω να καταφύγω σε συμβιβασμούς αντί να επεξεργαστώ την γραφή μου. ( Συμπαίκτη, το μόνο που θέλω είναι να είμαι ειλικρινής - και όχι σκληρή, ή οτιδήποτε άλλο - με τον σχολιασμό μου. ) Να είσαι πάντοτε ειλικρινής και ο σκληρός σχολιασμός σου είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενος. Νομίζω ότι αν καταφέρεις να δουλέψεις αυτό το μίνι μοτίβο (ρεαλιστική λεπτομέρεια, υπερβάση, επιστροφή στην πραγματικότητα) στον πολύ ωραίο λόγο σου, θα πετύχεις τα μέγιστα αποτελέσματα. Είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Δεν γνώριζα τον Marcel Pagnol, αλλά θα τον ψάξω. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 31, 2013 Share Posted August 31, 2013 Γενικά: Ονειρικό, λυρικό, μελαγχολικό, αλλά μάλλον αδύναμο. Μου άρεσε: Η αίσθηση του μαγικού που μεταφέρεται από τη γλώσσα που χρησιμοποιείς. Η ιδέα, αν και προσωπικά με βρίσκεις ιδεολογικά αντίθετη, η γνώση είναι γνώση μόνο όταν τη χρησιμοποιεί κάποιος κι όχι όταν απλά αποθηκεύεται κάπου –σημειωτέον ότι δε θα με πείραζε αν η αποθήκευση ήταν μέρος προφύλαξης για την περίπτωση κάποιας καταστροφής, αλλά εδώ το παρουσιάζεις σαν να είναι απλά το βίτσιο της Ιένδ. Μου άρεσαν επίσης οι μικρές πινελιές προσωπικότητας των ηρώων, εδώ κι εκεί, που τους τραβάει από τις δύο διαστάσεις και υπαινίσσεται ότι εσύ, ως συγγραφέας, τους ξέρεις καλά, τους έχεις μελετήσει, απλά δε θεωρείς ότι θα έπρεπε να μας κουράσεις δίνοντάς μας ένα πλήρες ψυχογράφημα του καθενός τους. Μου φαίνεται τρομερά τρυφερό και διορατικό αυτό εκ μέρους σου. Δε μου άρεσε: Τελικά το μέτρο σου ξεφεύγει λίγο με το λυρισμό. Είναι σαν ν’ ακούω το Χορό της Ζαχαρένιας Νεράιδας στη διαπασών, κρύβονται από την ένταση και την ποσότητά του όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του κειμένου. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι κάπου-κάπου το παρακάνεις επίσης με τους εφ ορισμούς και περιγραφές –πράγμα αταίριαστο με την ποιητικότητα των υπόλοιπων – με κάνει πολύ διστακτική απέναντί στο κείμενό σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted August 31, 2013 Share Posted August 31, 2013 Διάβασα το διήγημα με μια υποψία χαμόγελου στα χείλη, από την ευχαρίστηση που μου προκαλούσαν οι σκηνές που περιέγραφες και ο τρόπος που φαίνονταν όλα τόσο πανέμορφα και μαγικά. Από την άλλη, τελειώνοντας είχα πραγματικά μια δυσκολία να πάρω τον πυρήνα αυτής της ιστορίας και να βρω μια πλοκή να υποστηρίζει όλο αυτό το όμορφο (πραγματικά όμορφο) οικοδόμημα. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι κάθε ένα στοιχείο ήταν εξαιρετικά όμορφο, αλλά η συναρμολόγησή τους δεν έδωσε το όλο που θα περίμενε κανείς για να απογειωθεί η ιστορία. Πιστεύω πάντως ότι αν περιόριζες λίγο τις περιγραφές και έδινες ένα-δυο επεισόδια για να ανεβάσεις την ένταση, θα είχαμε ένα πολύ ωραίο διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted August 31, 2013 Share Posted August 31, 2013 Ναι, μου έφερε στο νού διάφορες σκέψεις μου σχετικά με το μεγάλο ατέλειωτο κενό του διαστήματος. Κάτι μου θύμισε επίσης, κάποιες σκέψεις που μπορεί να αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπο της Ιένδ. Το κείμενο και το ύφος είναι κάτι που μου αρέσει προσωπικά, παρουσιάζει κάτι το ενδόμυχο και κάτι που παλεύει να αναδυθεί για αυτό ίσως φαίνεται και λίγο παράξενο επίσης. Μου αρέσει επίσης ότι είναι χωρισμένο σε κεφάλαια...Μου κακοφάνηκε λίγο να πω την αλήθεια το γεγονός της επανάληψης της λέξης "Ο βροχερός επισκέπτης" νομίζω ότι ξεπερνά τις δέκα μέσα στο κείμενο...ξέρω ότι έτσι το είχες στο μυαλό σου την ώρα που το έγραφες αλλά ίσως μετά από λίγο να κουράζει...Είναι κάτι που και εγώ το κάνω συχνά στα γραπτά μου, οπότε σε καταλαβαίνω. Πολύ καλή προσπάθεια, καλή συνέχεια σε όλα. Πέρασα επίσης ευχάριστα με την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted September 4, 2013 Author Share Posted September 4, 2013 Η ιδέα, αν και προσωπικά με βρίσκεις ιδεολογικά αντίθετη, η γνώση είναι γνώση μόνο όταν τη χρησιμοποιεί κάποιος κι όχι όταν απλά αποθηκεύεται κάπου –σημειωτέον ότι δε θα με πείραζε αν η αποθήκευση ήταν μέρος προφύλαξης για την περίπτωση κάποιας καταστροφής, αλλά εδώ το παρουσιάζεις σαν να είναι απλά το βίτσιο της Ιένδ. Α, μα συμφωνώ, είναι ένα βίτσιο της Ιένδ που με βρίσκει και εμένα ιδεολογικά αντίθετο. Ευχαριστώ πολύ όλους και όλες για όλα τα σχόλια. Είναι ότι πιο χρήσιμο μπορώ να έχω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.